Wioska Toshima

[Uzumaki Hibana]

Dokładnie wysłuchała wszystkich odpowiedzi gospodarza, a także zdania i wątpliwości chłopców. Przez cały czas tej długiej wypowiedzi, potakiwała kiwając głową. Cieszyła się, że spotkała się z tak dużym zrozumieniem zarówno pana, jak i pozostałej trójki.
Rozumiała ich zdanie na temat postępowania z porywaczami – nie zgadzała się, ale rozumiała – nie mniej wciąż miała wątpliwości, które ostatecznie rozwiała informacja o porwanej dziewczynce. Nawet jeśli to tylko jedno dziecko, to wciąż było ono powodem do pozostawienia chociaż jednego porywacza przy życiu.
-Dobrze, zrobię co w mojej mocy, aby schwytać tych nikczemników – potwierdziła miłym głosem.
W duszy postanowiła sobie jednak, że zabije, jeśli tylko życie którego z nich będzie w niebezpieczeństwie.
Na tę chwilę, chyba nie było już więcej pytań, więc gdy tylko zostali sami z Kinuko, przedstawiła swoją propozycję:
-Wcześniej... - powiedziała lekko zamyślonym głosem. - Zastanawiałam się, co będzie lepsze. Jedna pułapka, czy uniwersalny plan? Teraz myślę, że potrzebujemy obu – spojrzała na chłopców i mówiła już bezpośrednio do nich. - Przygotujemy jedno miejsce, w którym będziecie się „bawić” podczas wyścigów, ale miejmy też gotowy plan na każdą inną porę dnia.
Gdy to powiedziała, zastanowiła się co będzie, jeśli któryś z gości – pomimo niebezpieczeństwa – przyjedzie ze swoimi pociechami. W takim wypadku, nie mogli mieć pewności, że właśnie synowie gospodarza padną ofiarą porywaczy. Chciała już coś powiedzieć na ten temat, ale uznała, że teraz nie ma to sensu. Jeśli tak się stanie, wprowadzi odpowiednie poprawki.
Resztę dnia postanowiła poświęcić na dokładne zbadanie okolicy. Szukała dobrego miejsca na pierwszą część planu.
-Panno Kinuko – zwróciła się do kobiety, po jakimś czasie. - Wierzę, że pomożesz nam wybrać odpowiednie miejsce na taką pułapkę. Dość odludne i dobre do obrony. Dobrze, aby nie było zbyt wartościowe. Nie obiecuję, że jeśli dojdzie do walki, niczego nie zniszczymy. Może jakiś stary składzik? - Zachichotała i puściła oczko do opiekunki.
Władała ogniem, a – jak powszechnie wiadomo – to dość niszczycielski żywioł. Nawet jeśli spróbuje złapać porywaczy żywcem, to wciąż może uszkodzić w tym celu kilka ścian i dachów. Nie była materialistką i nie zwracała uwagi na takie drobne „ofiary”, dlatego wolała uprzedzić o tym zawczasu.

Jak przebigło zwiedzanie i czy znaleźli idealne miejsce na pułapkę? Tego nie mogła przewidzieć. Mimo wszystko, miała jeszcze coś do dodania. Były to słowa skierowane tylko – i wyłącznie! - do chłopców, więc poczekała na moment, kiedy znaleźli się sami. Mogło to już być późnym wieczorem, gdy kładli się spać lub wcześnie rano, następnego dnia. Niemniej, trzeba było to w końcu powiedzieć, jeśli mieli walczyć ramię w ramię.
-Nie wiem, ile uda mi się ukryć w przebraniu opiekunki – zaczęła. - Ale na tę chwilę mam kilka notek wybuchowych, bombkę dymną, żyłkę i, oczywiście, bronie miotane – wymieniła, a następnie poklepała miecz przy boku. - Jak widać, walczę mieczami, ale znam też ninjutsu i kontroluję żywioł ognia.
Wymieniała swoje bronie i opowiedziała o swoich zdolnościach w nadziei, że chłopcy zrobią to samo. Łatwiej będzie obmyślić plan działania, jeśli będą znali swoje możliwości.

[Azuma]

Jego uwaga została chyba wysłuchana, bo zarówno Pan Horikiri jak i Anzou-kun, również chętniej skłaniali się do opcji schwytania tych przestępców żywych. Nanashi - być może pod wpływem ich wszystkich - również przystała na to. Jej jednak wcześniejsze słowa, wzbudziły w Azumie wcześniej uśpioną czujność. Czerwonowłosa mówiąc coś takiego, raczej nie rzucała słów na wiatr tylko była gotowa tego dokonać. A jeżeli tak - to znajoma Anzou-kuna była niebezpieczną kobietą. - Powinienem zachować większą czujność.
W końcu padła ze strony trójki shinobi konkretna propozycja, którą mieli później wcielić. Główny plan miał opierać się na zasadzce w której to Azuma i Anzou, mieli udawać synów pana ziemskiego - zwyczajnie bawiąc się, jak to dzieci, będąc pod czujnym okiem Nanashi. Plan choć prosty to i przewrotny, bo mało kto mógł się spodziewać w tej roli podstawionych shinobich.
- Oczywiście. Postaramy się być dy-dyske...cicho. Nie chcielibyśmy przeszkodzić Panu w interesach.
Miejsce wybrane przez Nanashi na zasadzkę miało znajdować się na uboczu. Co więcej, kobieta wskazując na nieużywany budynek, dyskretnie wskazywała na to, że miejsce może ulec zniszczeniu. Azuma się nie odzywał, pozwalając kobiecie decydować. Z uwagi na jego umiejętności, być może lepszym miejscem byłaby otwarta przestrzeń pod gołym niebem, niemniej miał udawać syna Pana Horikiriego, więc może i jego rola w tym zadaniu miała być bardziej bierna. Zamierzał zawierzyć tu doświadczeniu Nanashi, które na pewno było bogatsze od jego własnego.
Panna Kinuko oddelegowana przez Pana Horikiriego, zgodnie z jego wolą i na ich prośbę, oprowadziła ich po posiadłości i miejscach w których miał i mógł się przenieść festyn. Mimo tego, że Toshima była jedynie wioską, koniec końców okazało się, że ich plan będzie musiał być rozbudowany i należało brać pod uwagę coś również poza głównym planem. Im więcej Azuma o tym myślał, tym więcej nabierał przekonania, że bez użycia sztuki ninja - po prostu się nie obejdzie.
Gdy zostali sami, był już późny wieczór i mogli w końcu spokojnie porozmawiać. Nanashi logicznie podeszła do sprawy uznając, że skoro mają współpracować, powinni wymienić się informacjami. W ten sposób, dużo łatwiej było zaplanować.
- Ja również kontroluje ogień, choć tylko w podstawowym stopniu. Potrafię też używać genjutsu, ale też tylko w podstawowym stopniu. Znacznie lepiej radzę sobie z shurikenami i kunaiami… Choć chyba nie będe mógł mieć ich przy sobie - wzruszył ramionami, wspominając słowa Pana Horikiriego i Panny Kinuko. Miał w końcu przywdziać zwyczajne odzienie, a więc jego kamizelka, ochraniacz jak i ekwipunek, również musiał zostać odłożony na bok. - W takiej sytuacji, rzeczywiście lepiej trzymać się razem. Gdyby jednak doszło do rozdzielenia… Ustalmy miejsce zbiórki.
- Jeżeli będzie nam to jeszcze dane - choć oczywiście tych myśli, już na głos nie wypowiedział.

[Ichirou]

Misja rangi C
Anzou, Azuma, Hibana
21/60

---

Od teraz inicjatywa leżała po stronie trzyosobowej drużyny, która po wyjaśnieniach ze strony zleceniodawcy została pozostawiona sama sobie. Mieli oczywiście zapewnione towarzystwo jasnowłosej dziewczyny, ale ta nie zamierzała się wychylać, nie wysuwała żadnych propozycji. Była przecież jedynie służką, ale za to dobrze zorientowaną w okolicy i w nadchodzących wydarzeniach, wiec stanowiła bazę wiedzy dla tercetu przybyszów.
Na zewnątrz zdążyło już zrobić się ciemnawo, ale bohaterowie mieli jeszcze trochę czasu na rekonesans. Co do samego domostwa gospodarza – otoczony murkiem budynek był największy w wiosce i znajdował się nieopodal centrum. Rozległy parter pełnił funkcję dzienną, z kolei piętro stanowiło część sypialnianą domostwa, dostępną wyłącznie dla rodziny pana Horikiriego i ewentualnych gości, a takowi byli zaproszeni na jutrzejsze wydarzenie. Jeśli chodzi o służbę – na potrzeby okoliczności ta została powiększona do dziesięciu osób razem z Kinuko. Cztery osoby w kuchni, cztery jako pomoc domowa, dwójka ochroniarzy nie wyglądająca na shinobi. Byli to ludzie raczej zaufani – gospodarz nie najął w ostatnim czasie nikogo nowego, świadom niebezpieczeństw w ostatnim czasie.
Toshima nie była dużą osadą. Jeśli nie liczyć rozległych pól i stojących przy nich pojedynczych domostw, stodół i tym podobnych obiektów, to jej zwarta część, która znajdowała się przy wartkiej rzece, składała się z dwudziestu kilku budynków ulokowanych przy największym z domów. W samiuśkim centrum, na skrzyżowaniu, które mogło uchodzić za pierwsze w historii dróg rondo, znajdowała się jedyna gospoda w wiosce. Już tego wieczoru było w niej dosyć ciasno, a podczas zjazdu wszystkich gości miała pękać w szwach. Poza tym nic wyjątkowego – duża stajnia, budynki mieszkalne nie-rolników, warsztaty i tym podobne obiekty. Na południe od gospody znajdował się placyk targowy – mniejsze i większe kramy na otwartej przestrzeni, których od następnego ranka miało być o na tyle dużo, że mogło braknąć miejsca, przez co kupcy byliby zmuszeni do porozstawiania swoich rzeczy wzdłuż pobliskich dróżek.
Kinuko, oprowadzając drużynę po wiosce, wyjaśniła, że od jutrzejszego dnia będzie tu wiele ludzi, którzy zjadą się nie tylko na zaproszenie pana Horikirego, ale też z powodu chęci obejrzenia wyścigu konnego, odsapnięcia od ponurej prozy życia lub dobicia interesu i sprzedaży swoich towarów. Tłumów można było spodziewać się więc przede wszystkim w gospodzie, na obszarze handlowym na południe od tawerny oraz w okolicach obszaru, gdzie miał rozpocząć się wyścig – po drugiej stronie rzeki, nieopodal mostu. Bondwłosa służka zasugerowała, że jeśli drużyna szuka cichszego miejsca, to najlepiej po wschodniej stronie wioski, gdzieś w okolicach lasku.
Bohaterowie otrzymali kwaterunek i wyżywienie w domu gospodarza, a z samego bladego świtu, kiedy jeszcze większość mieszkańców Toshimy przewracała się na drugi bok podczas snu, Kinuko zbudziła drużynę i przygotowała ich do zadania. Chłopcom przekazano stroje, które zazwyczaj nosili Rintaro i Fumiharo. Ze względu na okoliczności był to bardziej elegancki ubiór w stylu kimono, umożliwiający pochowanie kabur i mniejszego dobytku pod warstwą materiału. Hibana otrzymała nieco bardziej powszedni strój, ale również umożliwiający ukrycie ekwipunku, choć z większym orężem musiała się rozstać lub znaleźć sposób na wkomponowanie go w swój nowy wizerunek (Kinuko dostarczyła potrzebnych rzeczy, jeśli czerwonowłosa wykazała się kreatywnością). Blondynka spędziła też trochę czasu nad włosami Anzou, które bardzo skutecznie udało jej się usmolić na czarno. Nowej fryzurze mogła być straszna silna ulewa, ale na taką się nie zapowiadało. Pojawił się również nawet makijaż – służka namalowała chłopcom po pieprzyku na lewym policzku, odziedziczonym przez Rintaro i Fumiharo po matce. Bezimienna z kolei dostała ofertę zatuszowania blizny na twarzy, by jej wygląd mniej rzucał się w oczy.
Drużyna mogła więc zacząć swoją przygodę wczesnym rankiem. Toshima zaczynała tętnić życiem i zauważalny był spory napływ ludności. Zarówno plac targowy jak i pobliskie uliczki były przepełnione najróżniejszymi kramami, a obok mostu po drugiej stronie rzeki zaczynały się spokojne przygotowania do nadchodzących wyścigów, mających rozpocząć się w samo południe. Pan Horikiri był zajęty przyjmowaniem wyżej postawiony gości, więc w razie potrzeby bohaterowie mogli skontaktować się jedynie z Kinuko, która kręciła się gdzieś po domu gospodarza.

• Mapka Toshimy

[Anzou]

Każdy członek grupy ponownie dorzucił swoje trzy grosze, wypowiedział się na różne tematy. Młody Kaminari myślami już był poza misją, chciał wykonać to zadanie i wrócić w rodzinne strony. Tęsknił za domem, za swoim łóżkiem. Nie, żeby było mu źle, ale po prostu ludzkie emocje zaczynały brać górę. Po wypiciu naparu przyszedł czas na zapoznanie się z miejscami, w których z całą pewnością pojawią się w trakcie najbliższych kilku dni. Będą musieli. Skoro mają grać rolę dzieci najbogatszego mieszkańca wioski, to będą zmuszeni krążyć tu po okolicy. Wioska sama w sobie nie wyróżnia się niczym, pani Kinuko dokładnie oprowadziła całą grupę po osadzie. Nad rzeką będą odbywać się wyścigi, to tam zapewne będzie przebywać większość ludzi.
-Przy rzece musimy uważać. Będzie pewnie tłum, łatwo się rozdzielić.
Powiedział spokojnym głosem Anzou w momencie, gdy byli przy rzece. Targowisko to miejsce, w którym ludzie będą wymieniać towary. A skoro w wiosce będzie więcej ludzi niż zazwyczaj, to ryneczek będzie tętnił życiem. Czy warto porywać kogoś w tłumie? Przecież wystarczy krzyknąć, zawołać pomoc... Chyba, że porywacze są bardziej uważni i otrują Azumę i Anzou by stracili przytomność. Trzeba będzie uważać na napoje, jedzenie. Eh, po prostu skupienie musi być maksymalne przez cały czas. Upierdliwe. Gdy oprowadzanie dobiegło końca cała grupa posiliła się i poszła spać. Anzou nie odzywał się do pozostałych, skupił się już na zadaniu. Trzeba przyznać, że łóżko było cholernie wygodnie. Pan Horikiri wydał na nie zapewne sporą sumę pieniędzy. Anzou ceni komfort, więc obudził się w bardzo dobrym humorze. Zjadł, napił się tak, aby być pełnym sił. Przywitał się ze wszystkimi, a następnie rozpoczął się proces charakteryzacji. Młody Kaminari nie prostestował, oddał się w ręce profesjonalistki, efekt był chyba zadowalający.
-Jak wyglądam?
Zapytał z uśmiechem na twarzy. Idealny syn pana Horikirego. Przedstawienie czas zacząć, sam właściciel posesji przyjmował już swoich gości, z którymi zamierzał dobijać różnego rodzaju interesy jak przystało na człowieka biznesu. Anzou spojrzał na Azumę, który nie przypominał go w żadnym stopniu, a potem na kobietę od królika, która również wyglądała inaczej. Wszyscy byli gotowi.
-To co, może pokręcimy się gdzieś tutaj? Potem pójdziemy oglądać wyścigi konne? Nie możemy siedzieć tutaj cały czas.
Zapytał młody Kaminari i spojrzał na pozostałych. Muszą w końcu wyjść, w przeciwnym razie będzie to raczej podejrzane. Sam też chciał zobaczyć wyścigi konne na żywo, nie miał ku temu okazji w swoim życiu, a jak wiadomo - lubił te zwierzęta. Gdyby było to możliwe, to pewnie dosiadłby jednego wierzchowca i popędził ile sił, by poczuć ten wiatr, te emocje... Teraz jednak czekał na reakcje, w końcu to Niania tu rządzi i ustala reguły. Jest to całkiem wygodne. Oby tylko nikt ich nie zaczepiał i nie zagadywał, skoro grali dzieciaki z bogatej rodziny, to pewnie wiele osób ich będzie kojarzyć, kto wie, może nie od dobrej strony? Każdy kij ma dwa końce...

[Uzumaki Hibana]

Kiedy Kinuko oprowadziła ich po wiosce, Hibanie od razu spodobało się miejsce, które wskazała na potencjalną zasadzkę. Było oddalone od domów i wody, a także pełne drzew, na które można było uciekać. Niestety, ponieważ był to otwarty teren, trudniej było założyć tam jakąś sensowną pułapkę. Hibana jednak nie zamierzała liczyć na szczęście. Zakładanie notek i żyłek było bezsensowne, ale przynajmniej mogła zadbać o możliwość ucieczki. Natychmiast zaczęła przeszukiwać teren w poszukiwaniu kłód, kamieni i innych rzeczy, możliwych do podmiany. Kiedy takie znalazła, lżejsze rzeczy – sama lub z pomocą – postanowiła ukryć w koronach samotnych drzewek, a większe dobrze zakamuflować mchem i gałęziami. Nie chciała, aby przeciwnicy mieli możliwość podmiany, a równocześnie sama chciała ją mieć. Dlatego, jeśli niczego nie znalazła, to sama postanowiła poprosić Kinuko o jakieś beczki lub skrzynki, z którymi zrobiła dokładnie to samo.
Nie było to wiele, ale zawsze to jakaś mała przewaga nad wrogiem. Obeszła jeszcze teren dookoła, aby upenić się co do jego ukształtowania, a następnie wrócili do domu gospodarza.
Tam, od razu, przeszli do rozmowy na temat ich umiejętności, a następnie młodszy chłopiec zadał całkiem słuszne pytanie.
-Dobry pomysł... Azuma – zawahała się, próbując przypomnieć sobie imię chłopca. - Na miejsce zbiórki proponuję dom gospodarza i ten pokój. Jeśli się rozdzielimy, bezzwłocznie spotykamy się w tym miejscu – powiedziała wskazując na podłogę pod swoimi nogami.
Następnie spojrzała na Anzou, ale ten już spał. Westchnęła. Nawet nie poznała jego umiejętności. Czy to oznaczało, że nie posiada niczego specjalnego? Czy też nie ufa pozostałym? Znała chłopca już na tyle, by prędzej uznać, że nie uznał tego za istotne. Ponownie westchnęła i sama położyła się spać.
Następnego dnia zostali obudzeni i przebrani. Hibana trochę się śmiała, gdy widziała jak Kinuko stroi chłopców, ale szybko się uspokoiła, gdy przyszła jej kolej.
Bez słowa zgodziła się na zamaskowanie blizny, a nawet sama zaczesała włosy na lewą stronę twarzy. Zdawała sobie sprawę, że jej wygląd nie tylko rzucał się w oczy, ale też nie przystoił opiekunce. Z wdzięcznością przyjęła też nowe ubranie, które od razu... pocięła.
„Zwykłe ubranie” noszone przez kobietę, było najpewniej rodzajem prostego kimona, a przynajmniej sukienki. Nie wyobrażała sobie, aby opiekunka – i to jeszcze w tradycyjnym domu – chodziła w spodniach. Tak więc, gdy doczepiła kaburę do uda prawej nogi, wykonała też proste nacięcie w materiale – na wysokości biodra – przez które mogła do niej sięgnąć, a które nie powinno rzucać się w oczy. Do kieszeni stroju przełożyła też wszystkie swoje medykamenty, bombkę oraz kilka broni miotanych, które wcześniej odpowiednio przygotowała. Niestety, mimo najszczerszych chęci nie miała szans na ukrycie miecza. Ręce owinęła zwykłym bandażem – zazwyczaj nosiła zabarwiony – i zakryła rękawami. Miała nadzieje, że nie wygląda to podejrzanie. W końcu, kto by się spodziewał, że kawałek opatrunku może być bronią? Zawsze mogła powiedzieć, że poparzyła się w kuchni. Podobnie było z jej zbroją. Był to tylko pojedynczy pancerz, który powinien zginąć pod warstwami materiałów i nie rzucać się w oczy. Ostatnim już elementem, który postanowiła zabrać ze sobą, była żyłka. Podzieliła ją i schowała za pazuchę, ale wcześniej zrobiła jeszcze jedną rzecz. Wzięła dwie notki i przeciągnęła przez nie linki, w taki sposób, by były trwale do nich przymocowane. Gdy dzieło było dokonane, odwróciła się w stronę chłopców i machnęła na nich pozostałym plikiem śmiercionośnych karteczek:
-Macie notki? - Zapytała. - Jeśli macie, przyszyjcie je do jakiejś części stroju, którą będziecie mogli łatwo i szybko odrzucić.
Z tymi słowami, poprosiła Kinuko o kawałek nici i sama to zrobiła. Szal, kamizelka, fartuch,... część odzieży, z którą można się szybko rozstać i porzucić na polu walki, tym samym zakładając „minę”, której nikt się nie spodziewa. Miała nadzieje, że chłopcy to rozumieją. Rozumieją też, by nie przyklejać notek, bo wtedy ciężko je odzyskać. Nić zawsze można przeciąć.
Strój był gotowy, więc wyszli na miasto. Anzou od razu chciał iść na wyścigi, więc Hibana poczuła się w obowiązku go skarcić:
-Pamiętaj, że nie jesteśmy tutaj dla rozrywki – powiedziała oschłym tonem, ale chwile później, oddała chłopcu część racji. - Myślę, że najsensowniej będzie poruszać się głównymi drogami pomiędzy laskiem, karczmą i mostem – powiedziała na następnie rozejrzała się po okolicy. - Ustaliliśmy już co będzie w przypadku rozdzielenia. Natomiast jeśli poczujecie, że ktoś was śledzi, postarajcie się sprowadzić taką osobę do lasku, tam, gdzie byliśmy wczoraj. To samo, jeśli zauważycie, że ktoś zachowuje się podejrzanie. Może ustalimy jakiś sygnał?
Chciała walczyć na otwartym terenie. Było to zwyczajnie wygodne, gdy nie musiała się oglądać na ludzi i budynki.
Teraz czekała na opinie chłopców. Chciała, aby też coś zasugerowali. Czasami dzieci potrafią zaskakiwać swoim trzeźwym podejściem do świata.

  Ukryty tekst

[Azuma]

Choć się już ściemniło, zdążyli obejrzeć i nieco się rozejrzeć w samej rezydencji Pana Horikiriego. Okazały budynek otoczony murem, zdaniem Azumy dyskwalifikował miejsce do próby podjęcia uprowadzenia dwójki dzieci. Posiadłość mimo, że znajdowała się na uboczu wioski dość blisko lasu, ze względu na służbę jak i ogrodzony teren utrudniał przeprowadzenie cichego i tym samym, skutecznego uprowadzenia. Dużo rozsądniejszym miejscem do takiego działania była pobliska polana, położona nieco na wschód od rezydencji.
- Skoro ufa służbie, to wszyscy w posiadłości raczej wiedzą o całej maskaradzie.
Idąc tym tropem, należało większą uwagę przyłożyć do przybyłych gości. Być może porywacze już przybyli i przebywają wśród gości w karczmie. A może tak jak i oni, już odbyli nawet rekonesans? Może tak jak i oni, przygotowali pułapkę?
Im głębiej nad tym rozmyślał, tym odczuwał większe utrapienie, obawiając się że będzie to wyglądało jak zabawa w kotka i myszkę. Dużym wsparciem w tym momencie była świadomość, że pomaga im doświadczona kunoichi. - Anzou-kun również mnie nie zostawi. Z tą otuchą udał się na spoczynek, by wraz z nastaniem ranka, odpowiednio wypoczęty, mógł się przygotować do zadania.
Stroje jakie otrzymali od Pani Kinuko, były okazjonalnymi szatami zakładanymi przez dzieci Pana Horikiriego. Kimono, choć nie było najwygodniejszym strojem do działań bojowych, umożliwiało schowanie minimalnej ilości sprzętu. Korzystając z tej możliwości, Azuma zabrał ze sobą dwie kabury, które były wypełnione kunaiami. Z torby jak i kamizelki musiał zrezygnować, ale zdołał jeszcze ukryć dwie pigułki - tak na wszelki wypadek.
- Jak prawdziwy panicz! - entuzjastycznie odpowiedział Anzou, doceniając starania Kinuko aby zmienić naturalny kolor włosów chłopaka. Usmolone, w przypadku braku deszczu, powinny zdać egzamin. - Chyba, że przeciwnik będzie władał żywiołem wody, jak Ci ostatnio. Te pesymistyczne myślenie, zachował jednak tylko dla siebie
- Zgoda Nanashi-san - potwierdził, gdy czerwonowłosa wybrała miejsce zbiórki. I ona została też poddana metamorfozie. Makijaż skutecznie ukrył blizny, a przywdziane szaty także nadały jej osobie zdecydowanie delikatniejszego wyboru. - W sam raz do zadania jakie miała. Wyglądała ładnie i niewinnie - raczej nikt nie powinien z jej strony spodziewać się zasadzki.
- N-niestety n-nie - nieco zawstydzony skontemplował, bo będąc w sklepie nie pomyślał o tak zabójczym środku. Wiedział co potrafiły wyrządzić notki wybuchowej i przy jego pacyfistycznym nastawieniu, miał spore wątpliwości czy potrafiłby z pełną świadomością użyć ich wobec innego człowieka. Dlatego też na tym skończył, nie wchodząc w szczegóły. Nie chciał przez Nanashi-san i Anzou-kun wyjść na mięczaka.
- Jeżeli nie będziemy się spuszczać z oczu, a ktoś z nas zauważy że jest śledzony... - zaczął Azuma, w domyśle mając na myśli siebie i Anzou - ...może zacząć robić coś innego, nietypowego ale nie odbiegającego od zachowań dzieci… podskakiwać, albo podrzucać jakiś kamień… - myślał na głos, podrzucając to jeden, to drugi pomysł. Wyzwanie tutaj stanowiła sytuacja, gdy się rozdzielą i sprowadzą przeciwnika do lasku. Azumie nie przychodziło do głowy nic, co by mogło zasygnalizować niebezpieczeństwo bez wzbudzania podejrzeń. - Mogę wypuścić w powietrze kule ognia? - ostatecznie stwierdził, wzruszając ramionami. Zdawał sobie sprawę z tego, że nie jest to idealne rozwiązanie.
- Czyli jeżeli się rozdzielimy, ale nie jesteśmy śledzeni to spotykamy się tutaj… A gdy zauważymy że jest niebezpiecznie to dajemy sygnał i udajemy się do lasku? - spytał, chcąc ostatecznie potwierdzić wersje, którą wybierali. W tym planie była też jedna luka - która jak pomyślał Azuma, powinna być dla wszystkich widoczna. - A co gdy się rozdzielimy i zauważymy niebezpieczeństwo? Wtedy też idziemy do posiadłości, gdzie są ochroniarze i ludzie Pana Horikiriego?
Po zadaniu tego pytania, pokiwał też głową na pomysł, aby nieco rozejrzeć się po mieście. Miejsce jakie wybiorą do tego, było mu już bardziej obojętne - grunt, żeby się nie zgubić, ani nie stracić z oczu. A kto wie, może zauważą kogoś podejrzanego?

[Ichirou]

Misja rangi C
Anzou, Azuma, Hibana
25/60

---

Udało się przygotować pole walki zlokalizowane na uboczu, tuż przy samym lasku.
Wystrojeni, wymalowani, z pochowanym ekwipunkiem, przygotowanymi w stroju notkami i ustalonymi rolami mogli rozpocząć już ten właściwy dzień ich najbliższych przygód. Kinuko zrobiła naprawdę niezłą robotę – nie tylko na pierwszy, bo też i na drugi rzut oka trójka bohaterów wyglądała absolutnie zwyczajnie i nikt nie posądziłby ich o bycie ninja pod przykrywką.
Początek dnia był bezchmurny i ciepły. Na czas rozpoczętych wydarzeń ludność Toshimy powiększyła się kilkukrotnie, co było wynikiem napływu wielu gości o przeróżnym statusie. Najwięcej było oczywiście okolicznych rolników i innych szarych obywateli, którzy na ten moment kręcili się najczęściej po głównych uliczkach, lawirując między kramami oferującymi różne dobra. Tych było naprawdę sporo – oprócz lokalnych towarów, czyli głównie ryb oraz płodów rolnych z okolicznych ziem, znajdowały się bowiem te ściągnięte z odległych regionów, jak chociażby kraby, zdobione materiały, porcelana, futra czy zagraniczne alkohole.
Do konnego wyścigu mającego rozpocząć się w południe było jeszcze trochę czasu, więc trwały tam przede wszystkim ostatnie przygotowania, a widownia zbierała się bardzo powolutku, podobnie zresztą jak pan Horikiri wraz z innymi wyżej postawionymi gośćmi – panami ziemskimi z okolic, przedsiębiorcami oraz bogatszymi kupcami.
Gdzieś w tym całym zamieszaniu kręciła się trójka bohaterów w przebraniu. Jako, że na sam początek nie wybrali żadnego konkretnego obszaru swojej wcale nie bezcelowej tułaczki, to przyszło im spacerować głównymi dróżkami Toshimy, głównie w centralnej części wioski, czyli wokół karczmy. To właśnie tam najwięcej było przeróżnych kramów.
Jakiś kobieta zaczepiła spacerującego Azumę i chciała mu wcisnąć w dłoń patyk ze smażoną rybą i zaprosić do swojego stoika pełnego smakołyków.
Pan w średnim wieku gestem dłoni zaprosił do siebie przechodzącego obok Anzou i zaoferował mu przejażdżkę na kucyku po okolicy.
Gdzieś nieco dalej zawrzeszczało jakieś dziecko – dziesięcioletni chłopiec, który właśnie zaczął być ciągnięty za ramię przez mężczyznę w słomianym kapeluszu.

• Mapka Toshimy

[Anzou]

No i zaczęło się! Grupa w tym momencie była nie do poznania. Wszyscy razem mogli więc wyruszyć na ceremonię! Anzou był skupiony na swoim zadaniu, wczoraj przez rozkojarzenie z tego wszystkiego zapomniał podzielić się informacjami na temat umiejętności, którymi dysponuje. Azuma po części je widział, jednak Pani od Królika również zasługuje na taką wiedzę.
-Wybaczcie, wczoraj zapomniałem Wam o tym powiedzieć. Azuma widział mnie w akcji, generalnie - posługuję się Raitonem i Suitonem.
Więcej mówić nie zamierzał, po prostu nie było o czym mówić. Młody Kaminari razem z pozostałą grupą przemierzał wioskę. Trzeba przyznać, że liczba osób, które przybyły tutaj była imponująca. Takie zbiegowiska ludzi to okazja do wymiany towarów, doświadczeń, idealna okazja ku dobijaniu wszelkiego rodzaju interesów. Anzou kątem oka podziwiał lokalne kramy, wypatrywał różnych ciekawych rzeczy, które mógłby zakupić. W końcu, niecodziennie jest do tego okazja. Dobrze, że pogoda również dopisywała, w przeciwnym wypadku cała charakteryzacja mogłaby pójść na marne, a tak? Każdy zadowolony, a widząc reakcję ludzi można wywnioskować, że połknęli haczyk. Pani Kinuko zrobiła kawał dobrej roboty.
-Ale tutaj ludzi, co Azuma? Jeszcze nigdy nie widziałem takiego zgromadzenia, na taką skalę!
Powiedział z uśmiechem na twarzy młody Kaminari. Sytuacja nie wymagała jeszcze bycia poważnym z jego strony, więc Anzou pozwolił sobie na chwilę dialogu. Nic złego nie robi. Nie podpisał żadnego ślubu milczenia, więc to nie powinien być problem. Ludzie z targowiska zaczepiali dosłownie każdego, nawet dwójkę chłopców, Azumie prawie wciśnięto rybę w dłoń, a Anzou przejażdżkę na kucyku. Młodzieniec grzecznie podziękował i kontynuował marsz. Nagle - Anzou usłyszał głos dziecka i jakiegoś mężczyznę, który go ciągnie... Chłopak wzdrygnął i spojrzał na pozostałą część grupy. Mogli to zignorować, teoretycznie to ich nie dotyczyło. Nie mieli też pewności, czy to porywacz, przecież mógł to być zwykły rodzic z dzieckiem, którzy się nie dogadują. Może po prostu osoba w kapeluszu nie kupiła mu czegoś na targu? Anzou nie zamierza podejmować decyzji sam, od tego jest praca w grupie.
-Co robimy?
Zerknął na Panią od Królika. To ona zapewne podejmie odpowiednie kroki. Może dobrym ruchem byłoby po prostu pójście za nimi i interwencja, gdy będzie taka potrzeba. Pytań i niewiadomych było wiele, jednak Anzou nie zamierza odpowiadać na to wszystko sam. Gdy grupa, lub czerwonowłosa zdecyduje, że idziemy - Kaminari również podąży za wszystkimi mając ich na oku i pozostając w skupieniu. Miał jednak przeczucie, że trójka nie będzie ich śledzić. Nie czuł takiej potrzeby.

[Uzumaki Hibana]

Byli już gotowi do wyjścia i nawet Anzou zdecydował się podzielić swoimi umiejętnościami, ale wtedy Azuma zadał kolejne pytanie na temat ich ewentualnego planu:
-Jeśli któryś z was poczuje się śledzony, powiedzcie „Chodźmy się pobawić w lesie”, to chyba powinno być odpowiednie – zaproponowała, a następnie przeszła do następnego pytania. - Kula ognia to chyba nie najlepszy pomysł, bo zdradzi twoje umiejętności – zauważyła. - Moim zdaniem, jeśli się rozdzielimy, priorytetem jest ponowne spotkanie. Jeśli porywacze są tak ostrożni, jak mówią, to nie powinni atakować w domu.
Gdy szli przez ulice, widać było, że chłopcy nie są w stanie powstrzymać zachwytu. Trudno im się dziwić. Przy takiej różnorodności ludzi, atrakcji i towarów, sama miała problem z upilnowaniem wzroku i skupieniem go na podopiecznych. Tyle rozpraszaczy! Poczuła, że niedługo będą musieli odejść na bok, bo inaczej nie wytrzyma. Zwyczajnie, nie będzie w stanie dłużej utrzymywać skupienia.
Gdy tak szli, mimochodem upomniała Anzou, że nie ma tu chłopca imieniem „Azuma”. Co prawda, sama nie pamiętała, którym z synów zleceniodawcy był młodszy sobowtór, ale na pewno nie nosił on takiego imienia. To szczegół, ale ogół składa się ze szczegółów.
Idąc dalej, napotykali coraz więcej ludzi i kłopotów. Tyle pokus, by porzucić misję i oddać się radości święta. Wciąż jednak musieli pamiętać, że byli shinobi, a to była misja. Była dumna z Anzou, gdy odmówił mężczyźnie, wiedziała też, że Azuma najpewniej zrezygnuje z ryby. Już wcześniej widziała jak wypluł herbatę, więc nie miała co do niego wątpliwości, a jedyny problem mogła stanowić nadgorliwa sprzedawczyni. Jeśli chłopiec miał problem z odmową, jego – tymczasowa – opiekunka zawsze mogła zainterweniować słowami „zaraz będzie obiad” lub „rodzice zabraniają wam podjadać”. Proste, ale skuteczne.
Co prawda, zaczęła się zastanawiać, czy też nie powinni czasem zaryzykować. Jeśli kobieta od ryby, albo pan od kucyka byli współpracownikami porywaczy i właśnie stracili swoją szanse... Nie. Nawet jeśli tak było, to po odmowie pewnie wymyśliliby inną metodę. Jakoś nie potrafiła sobie wyobrazić, aby tak zdolni porywacze stawiali wszystko na jedną kartę.
Kiedy usłyszała krzyk dziecka, chwyciła rogi ubrań chłopców – nie po to, aby ich trzymać, a żeby nie stracić kontaktu – i obejrzała się w tamtą stronę. Widziała mężczyznę, który ciągnął dziecko. Prawdopodobnie nie był to „ich” porywacz, nie mniej, sytuacja wymagała interwencji. W końcu, kto powiedział, że ci „ostrożni” porywacze mieli monopol na przestępstwa podczas święta? Anozu chyba też tak twierdził, więc Hibana skinęła głową i poprowadziła obu w stronę krzyczącego dziecka. Miała nadzieję, że obaj chłopcy pójdą razem z nią, oraz, że nie zapomną, jak kazała im zachowywać czujność.
Zatrzymała się w odpowiedniej odległości – wcześniej upewniając się w sytuacji – i zawołała wesołym głosem:
-Oj, oj! Po co zaraz nerwowo? Mamy święto!- Starała się wyglądać zwyczajnie i niewinnie, jak normalna kobieta, która widzi, że dziecku dzieje się krzywda.
Czekała na reakcje mężczyzny – odpowie, czy ucieknie? - oraz dziecka – przestanie krzyczeć, czy zawoła o pomoc? - a równocześnie nie spuszczała oczu ze swoich podopiecznych, trzymając ich blisko siebie, z dłońmi na ich ramionach.

[Azuma]

Grzecznie przytaknął gdy usłyszał odpowiedź na zadane pytanie. Owszem, używając katona zdradziłby swoje umiejętności - niemniej będąc w takiej sytuacji, wydawało się Azumie, że nie ma sensu dalej udawać. W tamtym miejscu o takim czasie, będzie już krok od porwania. Ustalali jednak, że w razie zgubienia, mają się spotkać w umówionym miejscu, które wydawało się najbezpieczniejsze - nawet w sytuacji bycia śledzonym. - Oby tak rzeczywiście było, bo jeżeli ochroniarze zostali przekupieni…
Do miasta ruszyli w trójkę. Nanashi-san, nie spuszczał wzroku z towarzyszących jej chłopców - Ci szli ciut przed nią. Dzisiejszego dnia widać już było zdecydowane ożywienie na ulicach Toshimy. Niemal każdy skrawek był przez kogoś zajmowany - tragarze, handlarze, rzemieślnicy, rolnicy… Ludzie różych profesji przybyli na to wydarzenie licząc nie tylko na rozrywkę, ale także na wzbogacenie się. Co rusz też do chłopców, ktoś podchodził, licząc na to, że zdecydują się na ich usługi. Anzou jakaś Pani proponowała przejażdzkę konikiem, a Azumie z kolei inna kobieta, do rąk niemalże wkładała patyk z nabitą, usmażoną rybą. Pachniało na tyle ładnie, że chłopcu nawet zaburczało.
- Ja… Ja nie… Dz-dziękuje nie trze.. nie trzebaaa - grzecznie starał się odpowiedzieć, wciąż mając w głowie słowa Nanashi z dnia wczorajszego. Musieli unikać tutejszego jadła i napitków, aby do minimum ograniczyć ryzyko otrucia. W końcu odciągnięci przez Nanashi, mogli nieco odetchnąć od tego napastowania.
- HA HA… TO PRAWDA… FUMIHARO… TATA MOŻE BYĆ ZADOWOLONY.... Choć więcej ludzi widziałem w Watarimono - dokończył, drugą część wypowiadając już zdecydowanie ciszej. Nanashi, słysząc jak Anzou zwraca się do Azumy prawdziwym imieniem, skarciła chłopca, co też w ich sytuacji chyba było reprymendą na miejscu. Musieli się pilnować jeżeli chcieli by ta farsa się powiodła. Nie było jednak czasu dłużej się nad tym rozwodzić, bo ich uwagę zwrócił dziecięcy krzyk. Gdy spojrzeli w tamtym kierunku, dostrzegli chłopca młodszego od Azumy, ciągniętego gdzieś za ramię przez jakiegoś mężczyznę.Kim oni byli? Tego żadne z nich nie wiedziało.
Zarówno Anzou-kun jak i Nanashi-san nie zamierzali biernie oczekiwać na rezultat tego nierównego starcia. Młody Kaminari zapytał co powinni zrobić, a czerwonowłosa nie tracąc czasu na formułowanie wypowiedzi, zademonstrowała im czego mogą się spodziewać. Ruszyła przodem w kierunku prowodyra tego zamieszania. Azuma obserwujac jej pochód, nie zarejestrował drapieżnej postawy. Potwierdzeniem tego był jej wesoły ton, który zademonstrowała zwracając się bezpośrednio do nieznajomego.
- Ettoo… Cześć… - pomachał zwyczajnie do chłopca, stojać tuż obok Nanashi. Azuma pomyslał, że w ten sposób doda temu chłopcu nieco otuchy i może odwagi. Widząc pogodną kobietę w towarzystwie dwójki innych dzieci, równie przyjaźnie nastawionych, powinni wzbudzić większe zaufanie od meżczyzny w słomkowym kapeluszu. O ile faktycznie był on kimś obcym dla tego chłopca.
- Nigdzie nie zostało zapisane, że to my mamy być ofiarami porwania… Równie dobrze mogą być to inne dzieci - przebiegło mu przez myśl. W tym momencie zaczął żałować tego że nie zmodyfikowali swojego planu. On i Anzou mogli o siebie zadbać - byli ninja. Pomimo kimona, mogli napastnikom sprawić nie lada problem. Nanashi-san z kolei mogła działać i obserwować z ukrycia, w pełnym uzbrojeniu. - Takie myślenie teraz nic nie pomoże… - co także było prawdą. Refleksje u tego malca przychodziły na szczęscie dość szybko.

[Ichirou]

Misja rangi C
Anzou, Azuma, Hibana
29/60

---

Czy dało się spośród tylu nagabywaczy wyłonić tych, którzy mieli ukryte intencje?
Niby wszyscy wyglądali niepozornie, ale po prawdziwych porywaczach raczej nie można było spodziewać się, że będą mieli na czołach wypisane swoje przestępstwa. Trzeba było więc mieć się na czujności, co nie było zbyt prostym zadaniem, ponieważ bodźców było aż za wiele.
Sprzedawczyni smażonych ryb na patyku po kilku próbach odpuściła, jednak mężczyzna od kucyków był niesamowicie zawzięty i przez parę dobrych chwil namawiał Anzou na przejażdżkę po niskiej cenie. Mówił o rundce po pobliskich dróżkach i o przejażdżce po polance przy pobliskim lasku.
Największe tłumy generowało stoisko z pięknymi, tradycyjnymi maskami, gdzie każda była niepowtarzalnym egzemplarzem i stanowiła pewnego rodzaju małe dzieło sztuki.
Najbardziej rzucającą się w oczy (i uszy) scenką była jednak ta rozgrywająca się między małym chłopcem a osobnikiem w kapeluszu, wobec której inicjatywą wykazała się Bezimienna, starając się nawiązać dialog z nieznajomym. Mężczyzna ze słomianym nakryciem głowy odwrócił się na wyraźny komunikat ze strony czerwonowłosej. Nie puszczał jednak nieudolnie wyrywającego się, rozpłakanego dzieciaka.
– No i co z tego? – odpowiedział zniecierpliwiony. Miał blisko czterdzieści lat, wyglądał zwyczajnie i był równie zwyczajnie ubrany. – To może oddam pani syna i pani będzie płacić ze swojej kieszeni jak ten coś zepsuje? – burknął niezadowolony i jeśli nie został zatrzymany dalszą rozmową lub czymś innym, to szarpnął rozpłakanego dziesięciolatka, by pociągnąć go za sobą i ruszyć dalej.
Jakoś w międzyczasie obok znajdującego się nieopodal Azumy pojawiła się młoda, czarnowłosa kobieta, która urzędowała na tej ulicy już chyba przynajmniej kilka chwil i budziła zainteresowanie pojedynczych przechodniów różnymi figurami tworzonymi wyłącznie poprzez składanie kartki papieru. Akurat w tym momencie kończyła składać podobiznę konia i po wykonanej pracy przykucnęła przy młodym Uchiha w przebraniu, by wręczyć mu papierową figurkę wierzchowca.
– Może masz jakieś specjalne życzenie? – zapytała zachęcająco. – Tylko musiałabym pójść po kartki. Tam dalej mam stoisko. Może podejdziesz, to ci wszystko pokażę?
Anzou z kolei mógł dostrzec znowu tego samego natręta, który teraz poklepywał kuca po grzbiecie i gdy tylko załapał kontakt wzrokowy z chłopakiem, to próbował go gestami zachęcić do wcześniej zareklamowanej przejażdżki.

• Mapka Toshimy

[Anzou]

Czas mijał, ludzie również się przewijali. Anzou pierwszy raz w swoim życiu znalazł się w sytuacji, gdzie miał styczność z taką ilością obcych ludzi. Była to misja i musiał zachowywać się profesjonalnie. Tak przynajmniej chciał się zachowywać, do momentu, aż pomylił imiona. Wtedy po prostu coś w jego głowie zaskoczyło, dotarło do niego, jaką głupotę zrobił. Spuścił głowę w dół w tamtym momencie. Zdarza się nawet najlepszym. Tak jak młody Kaminari podejrzewał - czerwonowłosa przejęła inicjatywę i zapytała mężczyznę czy wszystko w porządku. Można było na niej polegać, bez dwóch zdań. Dorosły, jeżeli mówił prawdę miał prawo być zdenerwowany. Jeżeli musi płacić za rozróby swojego syna to raczej nie jest to nic przyjemnego. Okazji oraz pokus dookoła była cała masa. Azumę ponownie kusiła jakaś kobieta, pytała go o jakieś życzenia, dziwna sprawa. Anzou bacznie ją obserwował, jednak sam został dorwany wzrokiem przez właściciela kucyka. Na całe szczęście, dzieliła ich pewna odległość, więc tym razem nie musiał się do niego odzywać, mógł zwyczajnie poruszyć głową na boki i odwrócić wzrok. Młody Kaminari udawał, że go nie widzi, wtedy powinien odpuścić. W pewnym sensie rozumiał też zachowanie wszystkich ludzi. Każdy chciał zarobić trochę grosza, nie każdy musiał tutaj być zły. Zapewne przejażdżka kucykiem byłaby miła, byłaby jakąś odskocznią, jednak teraz chłopak był w ,,pracy". Odgrywał rolę. Nieco żałował, że nie miał możliwości oddać się temu wszystkiemu. Wciąż miał coś w sobie z dziecka. Nie było to raczej nic złego, w końcu każda jedna osoba ma coś w sobie z takiego dzieciaka. Anzou cały czas trzymał się blisko grupy, nie oddawał się pokusom. Czas mijał, a on dumnie szedł przez osadę. Ha, był przecież dzieckiem najbogatszej osoby w całej osadzie. Dziecko sukcesu, Anzou! Tym razem nie odzywał się do grupy, nie chciał palnąć żadnej głupoty, jeszcze ktoś by to usłyszał i się spłoszył. Czy to byłoby złe?! W sumie - wtedy do porwania faktycznie by nie doszło, a całe zadanie zostałoby wykonane. Nawet obyłoby się bez walki, więc same plusy. Anzou jest Shinobi, a stara się unikać walki gdy nie jest to konieczne. Jeżeli będzie zmuszony walczyć o swoje życie - bez wątpienia to zrobi.

[Uzumaki Hibana]

Na razie, wszystko szło dość dobrze. Żadnych większych problemów, a jedynie drobne sprzeczki. Wyglądało na to, że nawet potencjalny porywacz – chociaż Hibana sama w to nie wierzyła – był tylko zirytowanym rodzicem z niesfornym dzieckiem.
-Nie, dziękuję. Mam dwa, własne kłopoty – odpowiedziała pogodnie, na skargę mężczyzny i poklepała shinobi po ramionach. - Proszę tylko o trochę ogłady. To tylko dziecko...
Spojrzała jeszcze na dziecko, jakby szukała w nim wołania o pomoc lub zaprzeczenia dla słów „ojca”. Jeśli jednak niczego takiego nie zauważyła, a chłopiec – poza krzykami – nie wskazywał, jakby działa mu się większa krzywda od zasłużonego lania, zignorowała sprawę.
Mężczyzna odszedł, ale zaczęły się pojawiać nowe problemy. Nieugięty poganiacz kucyków i wszędobylska składaczka origami. Hibana poczuła, że nadeszła chwila, w której trzeba podjąć sensowną decyzję. Nie zwabią porywaczy, jeśli uparcie będą unikać wszystkich ich pułapek. Samej kobiecie to, po prawda odpowiadało – w końcu wynagrodzenie i tak dostanie, choćby nic się nie stało – ale wiedziała, że chłopcom bardzo zależy na rozwiązaniu tej sprawy. W dodatku... „Agh! Gdyby to nie chodziło o dzieci!”, nie potrafiłaby sobie wybaczyć, gdyby miała możliwość ocalenia jakiegoś dziecka, a zrezygnowałaby przez zwykłe lenistwo, bo nawet nie tchórzostwo.
Trzeba więc było ująć porywaczy. Jak? Spojrzała najpierw na chłopców, potem na kobietę z origami, a następnie na mężczyznę z konikiem. Jeśli porywaczem jest ktoś z nich... Ale kto...? Jak to sprawdzić...? Jak wybrać...? I nagle przyszło olśnienie! Festiwal miał trwać całe trzy dnia, a nie minął nawet jeden. Mieli więcej czasu niż potrzebowali, aby sprawdzić ich wszystkich. Pojechać kucykiem, a jak nic się nie stanie, wrócić do składania karteczek. Jak tak również nic ich nie zaniepokoi, iść do pani od ryb, i tak dalej... i dalej... Aż podejrzenia znajdą oparcie w faktach. Pan od kucyka był pierwszy na liście, ponieważ był najbardziej namolny z nich wszystkich.
Nachyliła się nad chłopcami, jakby próbowała ich przytulić, i powiedziała do nich kilka zdań. Pierwsze – wypowiedziane dość głośno - nie były zbyt istotne. „Dorośli czasami się gniewają...” i tym podobny bełkot, który nie był skierowany do chłopców, a do osób, które mogły by ich podsłuchiwać. Dopiero słowa, które powiedziała bezdźwięcznym szeptem, miały wartość dla ich uszu:
-Zmiana strategii – powiedziała szybko. - Prowokujmy kolejno namolnych sprzedawców, aż trafimy na tych właściwych. Mogę zostać od was oddzielona, ale wtedy będę was śledzić. Pamiętajcie, żeby trzymać się razem.
Powiedziała to praktycznie jednym tchem, bez zająknięcia, by zaraz wrócić na normalne tony głosu:
-No! To może, na pocieszenie, przejedziecie się obaj na tym kucyku, skoro Pan tak zachwala?
Czekała na reakcje chłopców. Czy zrozumieją jej zamysł i zechcą zaryzykować, czy też będą woleli dalej trzymać się pierwotnego planu? Nie chciała ich do niczego zmuszać, w końcu, to ich życia wisiały na włosku.
Jeśli Azuma i Anzou wyrazili aprobatę, zaprowadziła ich do tego namolnego przekupia i zgodziła się na atrakcje. Nalegała jedynie, aby chłopcy pojechali razem. Jeśli trzeba były, wymyśliła na poczekaniu jakieś kłamstwo, jak chociażby „Młodszy też by chciał, ale się boi samemu”, czy coś równie błahego. Na swoją obecność podczas wycieczki nie nalegała i postanowiła zdać się na szczęśliwy los. Jeśli właściciel się zgodzi, pójdzie z nimi. Jeśli za wszelką cenę, będzie próbował się jej pozbyć, zostanie. Porzuci ich- jako opiekunka, ale ruszy ich tropem-jako kunoichi.

[Azuma]

Słysząc krzyk dziecka i widząc dorosłego mężczyznę, próbującego zaciągnąć dzieciaka gdzieś do zaułku, chyba każdy przyzwoity człowiek zainteresował się tym i zareagował. Trójce bohaterów grających wspólnie do tej samej bramki, z pewnością nie można było odmówić zainteresowania dobrem bliźniego. Zbliżyli się do mężczyzny, a Nanashi-san zagaiła do niego dość pogodnie, nie chcąc się narażać w pierwszej sekundzie na jakiekolwiek podejrzenia. Jak się dość szybko okazało - całkiem słusznie. Mężczyzna zrozumiale wyłożył przyczynę gwałtownego zachowania, dziecko z kolei nie wyrażało sprzeciwu, co można było interpretować jako prawdę. Nieco zakłopotani, odeszli od tamtej dwójki.
- Nie wiemy na pewno, że to my mamy być celem ataku. Dobrze, że zareagowaliśmy - cicho zwrócił się do Anzou i Nanashi, jednocześnie wyrażając aprobate dla ich wspólnego działania jak i dzieląc się przemyśleniami. Zorganizowany festyn ściągnął na miejsce w końcu ważnych, wpływowych ludzi gotowych robić interesy z Panem Horikiri. Nie zapytali, czy ów wpływowi partnerzy, przybyli tu z dziećmi. Wydarzenie takie jak to, niewątpliwie musiało być znaczącą odskocznią od codziennego życia na prowincji.
- To dopiero pierwszy dzień, minęło zaledwie parę godzin… Wykaż więcej cierpliwości. Karcąca myśl w głowie, szybko sprowadziła go na ziemię. Tym skuteczniej, bo chwilę potem pojawiła się koło niego młoda, zdolna artystka.
- Jest piękny - wyraził zachwyt spoglądając na papierowego wierzchowca. Pomimo niewielkiego rozmiaru, zachwycał dbałością o szczegóły. Spoglądając na to, od razu pomyślał o Anzou, który chwilę wcześniej wyrażał duże zainteresowanie wyścigami konnymi. - Może gdyby poprosić o drugiego, to by się chciał potem nimi pobawić?
Gdy ponownie spojrzał na kobietę, otaksował ją spojrzeniem, pomyślał że wygląda zwyczajnie. Jak zwykła artystka nie mająca nic wspólnego z światem ninja - choć słusznie zapamiętał że w Watarimono miał okazję podziwiać sztukę władania kartkami przez shinobiego z klanu Kami. Czy kobieta mogła władać podobnymi zdolnościami?
- Podejdziemy? Skoro już tu jesteśmy… - wskazał palcem na stoisko kobiety, które znajdowało się nie co dalej, pytanie kierując do Nanashi-san i Anzou-kun. Młody Uchiha w przebraniu nie zapomniał oczywiście o powodzie dla którego tu się znaleźli i uważał, że skoro i tak mają się błąkać po osadzie, to nie zaszkodzi sprawdzić i ten trop.
Nanashi wydawała się zacząć podzielać jego punkt widzenia, bo korzystając z chwili odciągnęła ich na bok, nachyliła się i wyszeptała im parę słów. To co było najważniejsze to to, by się nie rozdzielali. Z uwagi na to, że Azuma się z tym zgadzał, jedynie pokiwał głową.
- A więc dobrze, najpierw kucyk, a potem stoisko - oznajmił, nie sądząc by tamta artystka szybko stąd prysła. Dzień się dopiero niedawno zaczął i na pewno zamierzała jak najwięcej z niego czerpać. Z ciekawością za to patrzył na Anzou, licząc że możliwa przejażdzka wzbudzi jego entuzjazm. Od paru minut wydawał się dość spięty - Azuma miał nadzieję, że to nie z powodu wcześniejszej reprymendy.

[Ichirou]

Misja rangi C
Anzou, Azuma, Hibana
33/60

---

Scenka dotycząca osobnika z kapeluszem i rozpłakanego dzieciaka nie rozwinęła się w żaden podejrzany sposób. Chłopic nie zaprzeczał jakimkolwiek zmiankom mężczyzny na temat ich powinowactwa, a potem, gdy już odchodzili, zwracał się do niego jak do ojca, próbując wytłumaczyć się ze swoich ostatnich psot, za które chyba i tak czekało go lanie.
Błąkającą się uliczkami, odmawiająca raz po raz różnych ofert, drużyna w pewnym momencie zmieniła swoje podejście do tematu na nieco odważniejsze. Tercet bohaterów zdecydował się od teraz kusić los i prowokować wszelkiego rodzaju okazje, podczas których domniemani porywacze mieliby szansę się wyłonić.
Na pierwszy strzał poszedł ten mężczyzna od kucyków, który się dwoił i troił, ale wreszcie zdobył klientelę chcącą opłacić jego oferowaną przejażdżkę. Mężczyzna zachwalał i wychwalał swoje dzielne rumaki na wszystkie możliwe sposoby, opowiadał o miłej przejażdżce i o odczuciu wiatru we włosach, ale wszystko to było obarczone istotnym wymogiem – płatność z góry. Osobnik zainkasował niemałą sumkę (którą na potrzeby misji powinien im zwrócić zleceniodawca) nawet jak na festynowe standardy, a potem podsadził bohaterów na kuce i zabrał ich na krótką przeprawę. Mimo wielu zapewnień, rozrywka ta trwała naprawdę niedługo – pełne okrążenie wokół centrum Toshimy wykonali jedynie raz. Wrócili potem do punktu startowego, a przedsiębiorca gładko wyjaśnił, że wierzchowce są już zmęczone i muszą odsapnąć, a poza tym to ma jeszcze wielu innych klientów, którzy też przecież muszą zostać obsłużenia. Jednym zdaniem – bohaterowie zostali najzwyczajniej w świecie naciągnięci na kasę.
W tym czasie większość przybyszów przemieściła się w okolice rzeki, przy której rozgrywały się już wyścigi pięknych, zdrowych i przede wszystkim szybkich rumaków. Ruch na dróżkach przy centrum jak i wokół kramów wyraźnie więc zelżał.
Gdzieś w trakcie spaceru naprzeciw trójki stanął jakiś rudowłosy młodzieniec, który chyba jeszcze nie osiągnął dorosłego wieku.
– Prze-przepraszam – zaczął zdyszany. – Nie widzieliście może mojego pieska? Jest o, taki wysoki, biała sierść, dosyć żwawy. Chyba pobiegł gdzieś w tamtym kierunku – wyjaśniał, gestykulując przy tym żywo, wpierw pokazując wysokość czworonoga sięgającą nieco ponad kolana, potem zaś wskazując kierunek północny.
- A… a może pomoglibyście mi go szukać? – zwrócił się tutaj głównie do chłopaków, jako że do nich było mu bliżej wiekiem.
Gdzieś nieco dalej przy swoim stoisku urzędowała poznana przez Azumę kobieta, specjalizująca się w sztuce składania papieru. Jej nieduże stanowisko obsadzone było najróżniejszymi tworami, przy czym każdy z nich był powyginany z zauważalną nawet dla laika precyzją i starannością. Te małe, papierowe dzieła sztuki nieco wyrastały ponad rangę festynu w osadzie, którą prędzej można było nazwać jako tą zabitą dechami niż stolicę światowej kultury. Tak czy inaczej, gdyby bohaterowie zakręcili się wokół stoiska tejże kobiety, to mogli usłyszeć, że ta planuje niebawem zorganizować konkurs dla młodych w rzucanie papierowymi ptakami na dystans.

• Mapka Toshimy