Szlak na zachód

[Azuma]

Poprzedni wątek: Wioska Rusutsu

Pan Mochi - nestor rodziny za którym stali pozostali domownicy, choć był człowiekiem upartym, to najwyraźniej wciąż z trzeźwo zarysowanym osądem. Na prędko rzucone argumenty zdołały trafić na podatny u niego grunt, bo choć niechętnie, to jednak starzec ustąpił. To pozwoliło całą sprawę szybko doprowadzić do oczekiwanego skutku, jakim było wyprowadzenie kolejnej grupki osób do pozostałego pochodu.
- Pamiętajcie, tylko najpotrzebniejsze rzeczy - powtórzył na wszelki wypadek, a gdy upewnił się, że tak uczynili, udał się w drogę powrotną, sprawdzając czy odwiedzone chwile wcześniej domostwa, zdążyły opustoszeć. Gdy tak się stało, mógł wrócić do Pani Kapitan z poczuciem dobrze wykonanego zadania.
Po zdaniu raportu, zakomenderowany został rozkaz wyruszenia w drogę powrotną. Przybyli na plac ludzie, usłyszeli o głównych założeniach ewakuacji - drodze jaką będziemy się poruszać, warunkach jakie bedą panować i czasie, którym będą z uwagi na wielkość pochodu ograniczeni.
- Jak wam poszło, żadnych problemów? - spytał Gina, Namide i Tomoe, gdy tylko ich odnalazł. Ruszyli w drogę powrotną traktem, więc ponownie robili za drużynę. Tym jednak razem, zamiast przebywać na wozie, kluczyli koło niego, uważnie zwracając uwagę na to co się dzieje w koło. Z uwagi na wielkość całego pochodu, czuł się w miarę bezpiecznie. W pewien sposób czuł również dumę z powodu tego co robił - Ci ludzie im ufali i w sumie powierzyli swoje życie w ich obronę. Było to budujące doświadczenie.

[Uzumaki Hibana]

"Wojna i pokój"
Dla: Azuma
Wyprawa rangi C
19/42 Wszyscy łodzi shinobi spotkali się przed wozami i natychmiast zaczęli wymieniać się doświadczeniami. Co z tego, że w większości były podobne? Przynajmniej mogli sobie wspólnie ponarzekać na kłopotliwych ludzi. Przemowa kapitan Asahi nie wnosiła dla nich nic nowego, więc nie musieli jej zbyt uważnie słuchać. Mieli chwilę na luźne rozmowy.
-Oczywiście! Wszystko w najlepszym porządku! - Zakomunikował Gin markując salut.
-U-U-U mnie... właściwie też.. tylko... coś ludzie nie chcieli mnie słuchać... Musiałam po wiele razy powtarzać... - wyjąkała Namida, swoim cienkim głosikiem.
Natomiast Tomoe:
-Shhh! Ja słucham! Nie gadać!
Jak to Tomoe...
Ale przynajmniej z Ginem Azuma mógł sobie pogadać.
Chłopaki więc w najlepsze wymieniali się doświadczeniami ze swojego pierwszego zadania, a tymczasem kapitan Asahi zakończyła przemowę i zarządziła wymarsz. Wozy ruszyły przodem, zaraz za nimi długi pochód ludzi, a na końcu zwarty szyk trzech dorosłych shinobi, którzy pilnowali aby nikt nie został w tyle. Młodzi mieli ubezpieczać boki pochodu. Drużyna Azumy dostała lewą stronę. Niestety, musieli się rozdzielić, by rozciągnąć się na całej długości pochodu, więc koniec pogaduszek.
Przez to – oraz tempo cywili - droga bardzo się dłużyła. Azuma nie mógł biec, ani iść własnym tempem. Musiał zwalniać i dostosowywać się do prędkości ludzi, a było bardzo męczące. Jednak, wszystko obywało się bez większych kłopotów. Ludzie byli wypoczęci, więc nie marudzili za bardzo. Nie było żadnych kłótni, ani prób ucieczki z pochodu. Wyglądało na to, że powinno być większych problemów.
Wszystko zmieniło się już po pierwszym postoju. Ludzie się zatrzymali, ale nie na dość długo by dobrze odpocząć. Zaczęło się więc marudzenie i pociąganie nogami. Wybuchła mała awantura, gdy paru zdrowych dorosłych próbowało wskoczyć na wóz. Kapitan Asahi musiała – wyjątkowo dobitnie - wybijać im te pomysły z głowy. Pro tej interwencji, próby szturmowania wozów ustały, ale za to zaroiło się od szmerów i plotek.
Drugi postój miał miejsce dopiero pod wieczór. Kapitan wybrała szeroką polanę, na której planowała spędzić noc. Zatrzymała więc wozy i nakazała wszystkim się rozejść. Przywołała do siebie młodych shinobi i kazała im rozdać koce i prowiant. Azumie przypadły w przydziale te pierwsze. Wskazówki były proste: jeden dorosły-jeden koc. Wszystko było ogłoszone podczas odprawy, ale i tak znaleźli się tacy którzy próbowali wyżebrać po dwa, a nawet trzy. Kto zrozumie ludzi?
Azuma właśnie wydawał ostatnie koce, które miał w rękach i zaraz miał wracać po kolejny przydział, ale wtedy usłyszał podniesione głosy od bardziej oddalonej części obozowiska. Wszyscy byli zmęczeni i niektórym zaczynały puszczać nerwy. Możliwe, że to zwykła kłótnia. Możliwe też, że przydałby się tam jakiś shinobi.

Gin
Namida
Tomoe
kapitan Asahi
mężczyzna w płaszczu

[Azuma]

Droga powrotna znacznie się wydłużyła w stosunku do podróży do Rusutsu. Konieczność podejmowania się obserwacji otoczenia, znacznie wolniejsze tempo, a ponadto dzielenie tej uwagi między podróżnych znajdujących się na wozach i wokół nich, powodowało że nie było to żadną sielanką. Mimo tego, pojawiały się i te lepsze momenty, jak choćby rozmowy z pogodnym Ginem. Chłopak swoim entuzjazmem bardzo przypominał Azumie kogoś wyjątkowego - Anzou. Rozmyślania o Kaminari skłoniły go do głębszych przemyśleń, choćby dotyczących tego, jak on się odnajduje w tej nowej rzeczywistości. Tak minął pierwszy dzień.
Drugiego dnia było gorzej. Krótszy postój od oczekiwanego odpoczynku sprowokował podróżujących do głośniejszego wyrażania niezadowolenia. Zachęcił ich nie tylko do mówienia, ale również do prób wtargnięcia na wozy. Ninja znajdujący się tuż obok nie mogli biernie tego obserwować i musieli zareagować. W tym i Azuma.
Dopiero wieczorem przy drugim postoju, emocje zdążyły opaść, a żeby nieco poprawić wciąż kipiące emocjami nastroje, Pani Kapitan przydzieliła młodszym ninja zadanie rozdysponowania zasobów - kocy i prowiantu. Azumie w zadaniu przypadło to pierwsze. Zabrał się do pracy.
- Ej, spokojnie tam! Co się dzieje? Zaraz i wy na końcu wszystko dostaniecie - zawołał, przekazując kolejnej rodzinie kilka koców. Pozwalając sobie na głośniejsze zawołanie, łatwo można było odsyzfrować, że Azuma nie podejrzewał wrogiego ataku. Przez myśl mu nie przeszło, że ktoś mógł tak łatwo sforsować ich szyki i wejść między cywili. Dostrzegając, że szmery ani na trochę nie ucichły, młody Uchiha ruszył w tamtym kierunku.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Uzumaki Hibana]

"Wojna i pokój"
Dla: Azuma
Wyprawa rangi C
21/42 Azuma sprawnie radził sobie ze wszystkimi przydzielanymi mu obowiązkami. Jak kapitan kazała prowadzić wóz, to prowadził. Jak kazała zbierać ludzi, to zbierał. A jak rozdawać koce – roznosił. Wszystko zgodnie z rozkazem i bez zająknięcia. Jak przystało na wzorowego shinobi Uchiha.
Chłopak właśnie kończył wykonywał kolejny z rozkazów. Wtedy usłyszał niepokojące odgłosy z obrzeży obozu. Rzucił automatycznie zapewnienie, że każdy dostanie koc, jednak krzyki nie umilkły. Zaniepokoiło to młodego Uchihę. Oczywiście, mógł to zignorować, ale to nie byłoby w jego stylu. Chłopak chciał znać źródło hałasów.
Poszedł na koniec obozowiska, minął wysoki namiot, który dotychczas zasłaniał mu widok, i ujrzał sprawców całego zamieszania. „Kłótnia”, to było mało powiedziane. Doszło już do pierwszych rękoczynów, a zaraz miało się tylko pogorszyć.
Oto co zobaczył Azuma:
Na krawędzi lasu stało w sumie z dwadzieścia osób, różnej płci i wieku. Większość trzymała się na dystans od jądra kłopotów, czyli sześciu mężczyzn szarpiących się nawzajem za ubrania. Każdy coś krzyczał, ale Azumie udało się tylko wyłowić słowa „Kaminari”, „zdrajca”, „wróg” oraz „zabić”. Gdy dał sobie chwilę na ogarnięcie sytuacji, zrozumiał, że wśród sześciu szarpiących się mężczyzn znajduje się również mężczyzna w płaszczu, którego pamiętał jeszcze z wioski. Ten sam, który przyszedł do domu dziadka Mochi, aby służyć pomocą. Ten sam człowiek, był teraz atakowany przez trzech nieznajomych, podczas gdy dwóch innych stawało w jego obronie. Zebrany wokół tłum kobiet, dzieci i starców również był podzielony pomiędzy dwie walczące strony. Jedni dopingowali napastników, drudzy-obrońców. A pośrodku wszystkiego był ten mężczyzna w płaszczu, który poddawał się obu siłom niczym korek noszony przez fale.
Co ciekawe, daleko z tyłu stała także Namida. Biedna dziewczyna, próbowała uspokoić towarzystwo, ale jej cichy głos nie pozwalał, by ktokolwiek ją chociaż zauważył, nie mówiąc już nawet o wysłuchaniu. Wszystko w rękach Azumy.

Gin
Namida
Tomoe
kapitan Asahi
mężczyzna w płaszczu

[Azuma]

Starania młodzieńca w innych okolicznościach może zostałyby przez kogoś docenione, ale z uwagi na to co się działo w koło, jak również i na to, że i inni radzili sobie podobnie z powierzonymi zadaniami, sprawiało że nie było ani czasu ani oczekiwań co do pochwał. Każdy z uczestników starał się jak najlepiej wywiązać z powierzonych obowiązków. Każdy z nich czuł, że nie ma tu miejsca na błędy. Te kosztować mogły czyjeś życie. A tego słowem przepraszam, nie dało się naprawić.
Widząc z tyłu obozu jakieś zamieszanie - postanowił zareagować. Inaczej postąpić nie mógł, w końcu jeszcze kilkadziesiąt minut temu zajmował się doglądaniem ich bezpieczeństwa. Teraz dostrzegając jakieś problemy, miał po prostu przejść obok? Wykluczone. Każdy, ale nie on.
Gdy znalazł się bliżej zauważył potężne zbiegowisko. Tłum przekrzykujących się ludzi, otaczał znacznie mniejszą grupkę osób - mężczyzn, którzy w naklepsze się popychali, a nawet szarpali. Wśród nich zdołał zidentyfikować mężczyznę w charakterystycznym płaszczu, który oferował swoją pomoc w przekonaniu Pana Mochi. Dostrzegając nieco dalej Namide, która bezskutecznie próbowała zainterweniować, Azuma pojął, że krzyki na nic sie tu zdadzą. Dlatego sięgnął do kamizelki shinobi i wyciągnął jedną bombke chilli, którą następnie rzucił w środek grupki sześciu mężczyzn. Nie widział na ten moment lepszego środka do natychmiastowego przerwania tej agresji. Sekundę później stały obok niego, jego własne iluzje. I one tak jak i on sam, trzymały po kunaiu.
- Natychmiast się uspokójcie… Co tu się dzieje? Namida! - zawołał w kierunku dziewczyny, dając do zrozumienia innym, że oczekuje jej przepuszczenia i dopuszczenia do zdania. Mentalnie wysłał również rozkaz iluzjom, by te otoczyły tłum ludzi, uważając jednak by się zanadto do nich nie zbliżyć. Nie chciał by te przedwczesnie sie rozproszyły.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Uzumaki Hibana]

"Wojna i pokój"
Dla: Azuma
Wyprawa rangi C
23/42 Może i Azuma nie robił nic ponad to, co inni. Ale samo to należało do zaszczytnych działań na chwałę klanu! Wykonywał rozkazy i dbał o ludzi, a teraz stała przed nim niepowtarzalna okazja, aby pokazać swoją determinację i profesjonalizm.
Kłótnia między cywilami. W czasach pokoju – nic nadzwyczajne, czy godnego uwagi. Podczas ewakuacji – potencjalny punkt zapalny, który może narazić całą akcję. Obowiązkiem shinobi było temu zapobiec, a co za tym idzie: powstrzymać kłótnie.
Nie było to łatwe zadanie, bowiem obie strony sporu były tak zaaferowane, że nikt nawet nie zauważył młodego Uchihy. Nie widzieli nawet Namidy, która stała tam znacznie dłużej. Co więc mieli zrobić? Krzyki nie działały. Nie mogli też bezpośrednio zranić cywili. Musieli ich powstrzymać, ale bez przemocy. Jak to zrobić?
I wtedy Azuma sięgnął po bombkę chilli...
Pole walki natychmiast wypełniło się płaczem, krzykiem i panicznymi próbami ucieczki. Na szczęście, Azuma przewidział to ostatnie i od razu wysłał swoje klony, aby zabezpieczyły teren. Krzyknął donośnie, a jego głos przebił się przez opary czerwonej bombki. Ludzie natychmiast zamarli. Wszyscy zdali sobie sprawę, że ściągnęli na siebie przedstawiciela władz, więc zdecydowali się uspokoić, aby nie pogarszać sytuacji. Siedzieli teraz na ziemi i tarli piekące oczy. Jedynym głośniejszym dźwiękiem był płacz dzieci, którym również się dostało za głupotę rodziców.
Tymczasem, Azuma przywołał do siebie Namidę i poprosił o wyjaśnienia. Dziewczyna posłusznie podreptała w jego kierunku, ale nie miała wiele do powiedzenia.
-No... Jak rozdawałam koce... To nagle tamten krzyknął, że ten jest Kaminari i rzucił się na niego, a wtedy ten stanął w jego obronie... znaczy tego co niby jest Kaminari... no i ten wtedy też się rzucił... i zaczęli się szarpać... No i...
-Żadne „niby” - wszedł jej w słowo jeden z napastników i po omacku sięgnął do mężczyzny w płaszczu, zdzierając mu kaptur. - On JEST Kaminari! Cholerny białowłosy! To przez nich musieliśmy opuścić nasze domy!
Działania tego człowieka może i były na wyrost, ale racji nie można było mu odmówić. Gdy opadł kaptur, zabłysły pasma białych włosów, mocno kontrastujących z ciemną skórą mężczyzny. Kaminari! Bez cienia wątpliwości!
-I co z tego, że jest?! - Wtrącił się inny, jeden z tych którzy stawali w obronie białowłosego. - Ichigo od lat mieszka w Rusutsu i nigdy nie było z nim problemów. Jego żona jest Uchiha! Wiedziałbyś to, jakbyś był z wioski. A nie...
I znowu zaczęła się kłótnia. Widać piekące z bólu oczy nie były przeszkodą do słownej batalii. Cóż... przynajmniej z rękoczynami już było gorzej, bo ciężko walczyć po omacku.
Natomiast sam zainteresowany, jako jedyny siedział spokojnie i nie wdawał się w zbędne dyskusje. Azuma zobaczył, jak wśród zebranych osób, po omacku, przeczołguje się kobieta z dzieckiem. Obie – matka i córka – o typowej urodzie przynależnej Uchiha. Kobieta namacała ramię człowieka w płaszczu i chwyciła go za rękę. Po chwili dołączyło do nich też dziecko.
A reszta? Krzyczała jeden przez drugiego i chyba nie zamierzali prędko przestać.

Gin
Namida
Tomoe
kapitan Asahi
mężczyzna w płaszczu

agresor
obrońca

[Azuma]

Działanie podjęte przez Azume mogły wydawać się drastyczne - tym bardziej, że ucierpiały kobiety i dzieci. Mimo tego, Azuma nie wątpił że tak należało postąpić. Wiedział, że z uwagi na czające się niebezpieczeństwo, nie mogli sobie pozwolić na wewnętrzną walkę, a z tego co widział już dochodziło do rękoczynów. Ponadto znał działanie bombek chilli - wiedział, że nie stanowią one zagrożenia dla życia. Pożałował tylko dzieci, które w tej chwili zalewając się płaczem, próbowały przetrzeć piekące oczy.
- Usiądzcie i głęboko oddychajcie. To bombka chilli... Za chwilę oczy przestaną was piec - rzucił w tłum, co aby nie było wątpliwości, że to co ich spotkało jest tylko chwilową, nieprzyjemną przypadłością. Informacja mogła być szczególnie ważna dla rodziców płaczących dzieci, którzy próbowali teraz je uspokoić. W międzyczasie bliżej podeszła Namida, która spróbowała wyjaśnić co zaszło. Wyszło to jednak tak nieskładnie, że Uchiha wcale przez to nie stał się mądrzejszy.
- Namida, ja... - zaczął, ale w tym momencie wtrącił się jeszcze ktoś inny, bezpardonowo zrzucając "ofierze" całego zamieszania, kaptur z głowy. Wtedy wszystkim tym, którzy mogli patrzeć, ukazała się rzeczywiście ciemna karnacja i białe włosy, cechy charakterystyczne klanu Kaminari...
- Ty... Jesteś shinobim? - spytał bez ogródek mężczyznę w płaszczu, wykorzystując chwilę w której ten wciąż był zajęty tarciem oczu. W tym też momencie Azuma ujrzał jak w jego stronę przesuwa się jakaś kobieta z dzieckiem. Szybko domyślił się, że to jego małżonka i ich córeczka. Obie bez wątpienia mogły uchodzić za spowinowacone z Rodem Uchiha. Czy jednak i ona trudniła się rolą kunoichi?
Nie bez znaczenia było tu też zachowanie ludzi, którzy brali białowłosego w obronę. Z ich relacji wynikało, że ten mieszkał wśród nich już od długiego czasu. Mieszkał i nie sprawiał problemu. Żył w spokoju, a nawet się ustatkował zakładając rodzinę. To też wiele mówiło jako o człowieku. Niemniej panował stan wojny i podświadomie czuł, że faktu jego pochodzenia nie mogli zignorować.

[Uzumaki Hibana]

"Wojna i pokój"
Dla: Azuma
Wyprawa rangi C
25/42 Oczywiście, ktoś mógłby powiedzieć, że istnieją mniej inwazyjne metody pacyfikacji tłumu, ale... bombka chilli też dobra. Azuma nie miał zresztą dużego wyboru. Musiał coś zrobić. I musiał to zrobić szybko!
Przynajmniej, po wszystkim dał swoim ofiarom jasne wskazówki co do radzenia sobie z piekącymi oczyma. Było to szczególnie istotne dla najmłodszych, którzy oberwali rykoszetem. Część osób zastosowała się do tych wskazówek i teraz nadludzkim wysiłkiem próbowali powstrzymać siebie i dzieci przed tarciem oczu. Nie było to łatwe, ale po chwili, objawy bombki zaczynały odpuszczać.
W międzyczasie, Azuma zaczął rozeznawać się w sytuacji. Zrozumiał już, że ludzie zaatakowali mężczyznę, który co prawda pochodził z rodu Kaminari, ale od lat – według słów innych ludzi – mieszkał na ziemiach Uchiha i miał rodzinę z tego klanu. Trudna sytuacja. Azuma musiał coś postanowić, ale wcześniej zadał mężczyźnie podstawowe pytanie.
-Nie – odpowiedział siadając na kolanach i czerwonym wzrokiem próbując namierzyć sylwetkę chłopca. - Od lat już nie jestem shinobi. Pracuję na roli, jak wszyscy inni. Tak samo moja żona. Wiem, że to może wyglądać podejrzanie, ale... Czy to moja wina, że wybuchła wojna? Czy miałem z tym cokolwiek wspólnego? Od lat nie mieszkam na ziemiach Kaminari. Jestem tutejszy. A że stamtąd pochodzę... Co to zmienia? Ledwie kilka lat temu, można było spokojnie przekraczać granicę i nikt nie robił z tym problemu. Kiedy zakochałem się w Kim i postanowiłem zamieszkać z nią na ziemiach Uchiha, nikt nie robił z tym problemu. Kiedy miesiąc temu sprzedawałem plony w stolicy, nikt nie robił z tym problemu. A teraz? Co się zmieniło przez ten tydzień? Teraz jestem wrogiem, choć tyle lat nie byłem? Wytłumaczysz mi to?
Widać było, że mężczyźnie trochę się ulało żali, ale nie można było mu odmówić słuszności. Co się zmieniło, że człowiek, który ledwie tydzień temu był przyjacielem, dzisiaj był wrogiem?
Ludzie z Rusutsu, słuchali go i w milczeniu kiwali głowami. Brali jego stronę. Tak samo zresztą, jak żona pana Ichigo.
-Dokładnie – krzyknęła, gdy jej mąż skończył mówić. - I co mamy teraz zrobić? Mąż ma zostać deportowany, a my zostaniemy same? A może powinnyśmy odejść wraz nim? Tyle, że ja jestem Uchiha, więc obawiam się, że Kaminari również nas nie przyjmą. A co z naszą córką? Ona jest Uchiha, czy Kaminari? A może powinna stanąć okrakiem na granicy, aż wojna się skończy? Życie nie jest takie proste, chłopcze.
Ponownie wieśniacy pokiwali głowami. A co na to Azuma? Jakie było jego zdanie? I co powinien teraz zrobić?
I czy sytuacja tej rodziny, nie wydawała mu się ciut znajoma?

Gin
Namida
Tomoe
kapitan Asahi
mężczyzna w płaszczu - Ichigo
żona Ichigo - Kim

agresor
obrońca

[Azuma]

Pytanie jakie padło z jego strony, miało prosty cel. Chodziło o ustalenie, z kim tak właściwie mają do czynienia. Pytanie - choć proste - wcale nie musiało dać prostej odpowiedzi. Łatwo na myśl nasuwały się możliwe konsekwencje, w zależności od tego co by usłyszeli. Mogła to być zarówno szczera odpowiedź jak i kłamstwo. Jak w takim wypadku mieli ustalić prawdę? Wszystko właśnie sprowadzało się do tego co usłyszą. W jaki sposób zostanie opowiedziana ta historia. To od pierwszych słów, ich wydźwięku, doszukiwania się nieszczerości, wynikać miała dalsza ich postawa.
Białowłosy - mąż i ojciec, najwyraźniej postrzegał to w podobny sposób. Bo nie szczędził słów. I co ważniejsze, mówiąc to bił z nich widoczny żal. Nie względem chłopaka, ale tego co ich spotkało. I rzeczywiście, podświadomie Azuma też to widział w bardzo podobny sposób.
- Nie jesteście temu winni - cicho powiedział, spoglądając z wyrzutem w tłum który mimo że uspokojony, wciąż niechętnie łypał na tą trójkę. - Nikt z nas nie jest… - jeszcze pomyślał, po raz kolejny odkrywając jak uprzedzenia i poczucie własnej niesprawiedliwości potrafi zaburzyć widzenia spraw takimi jakimi są na prawdę. A ta była taka, że niektórzy chcieli zlinczować własnych sąsiadów. Za pochodzenie, a nie poniesione winy.
- Wierzę wam, ale to nie do mnie należy decyzja. Tutaj pozostać nie możecie… Sami zresztą widzicie czym to się mogło skończyć. To Kapitan Asahi podejmie decyzję co dalej należy zrobić - powiedział, nie dziwiąc się jeżeli te słowa odebrane zostaną wrogo. Wypowiadając to wszystko wcale jednak tego im nie życzył. - Niezależnie od tego co Pani Kapitan powie, musisz jednak wiedzieć, że im krzywda się nie stanie. Są z naszej krwi i ich bezpieczeństwo jest dla klanu priorytetem. A na pewno… to jest dla Ciebie najważniejsze, prawda? - spytał, z uwagą lustrując jego twarz, doszukując się w niej odpowiedzi na pytanie które zadał, jakby samym spojrzeniem mógł dostrzec to czego usta nie zdążyły sformułować i wypowiedzieć.
Azuma miał nadzieję, że nie myli się w podejrzeniach i że w najgorszym przypadku, Pani Kapitan podejmie co najwyżej zapobiegawcze środki ochrony, jak choćby związanie rąk i pilnowanie mężczyzny pod strażą. Nie spodziewał się z jego strony ataku - skoro byli rodziną ufał że najważniejsze jest dla niego bezpieczeństwo rodziny i w ramach tego zgodzi się na tą niedogodność. Zresztą kto wie, być może się mylił i Pani Asahi uzna, że nie stanowi zagrożenia.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Uzumaki Hibana]

"Wojna i pokój"
Dla: Azuma
Wyprawa rangi C
27/42 Azuma zadał pytanie, a Ichigo i jego żona wylewnie na nie odpowiedzieli. Przedstawili swoją sytuacje. Nie obyło się też bez wylewania żali, ale było to jak najbardziej uzasadnione. Kto by się nie denerwował, gdyby chciano go obić za samo tylko pochodzenie? Prawdopodobnie nikt. Wina to wina, ale atakować kogoś, kto nic nie zrobił poza tym, że urodził się po złej stronie granicy? To już była przesada i Ichigo i Azuma i wieśniacy dobrze o tym wiedzieli.
Młody Uchiha wysłuchał małżeństwa, ale nie mógł im niczego zagwarantować. Był najniżej w hierarchii i nie do niego należały decyzje o losie rodziny. Postanowił więc przedstawić sytuacje kapitan Asahi i zdać się na jej werdykt. Rodzina również to rozumiała, więc potulnie poszli za chłopakiem.
Chwilę później, stali już przed namiotem kapitan Asahi i czekali na werdykt. Paru wieśniaków podążyło za nimi, aby robić za świadków w sprawie. Kapitan Asahi uważnie wysłuchała każdego z nich. Odebrała również raport Azumy i żale Ichigo.
Długo milczała. Twarz miała kamienną, ale widać było, że się waha. To na pewno nie była łatwa decyzja.
-Po pierwsze – zaczęła po dłuższej chwili. - Powinniście przedstawić swoją sytuację na samym początku. Uniknąłbyś wielu siniaków. Jednak, skoro już do tego doszło... Od teraz macie się trzymać blisko mnie. W dzień, idziecie pierwsi za wozem. Na postojach, odpoczywacie przy shinobi. Mam nadzieję, że rozumiecie, że to również dla waszego własnego bezpieczeństwa? A co będzie dalej? Nie mogę nic obiecać. Wrócicie z nami do stolicy, a tam sprawę rozstrzygną urzędnicy. Ja sama nie mam ani uprawnień, ani możliwości, by kogokolwiek deportować.
Na koniec jeszcze poradziła Ichigo, aby nie zdejmował kaptura.
I wtedy sposób, sprawa rozeszła się po kościach, a Azuma mógł wrócić do swoich wcześniejszych obowiązków.

Gin
Namida
Tomoe
kapitan Asahi
mężczyzna w płaszczu - Ichigo
żona Ichigo - Kim

agresor
obrońca

[Azuma]

Musiał być przekonujący, albo jego argumenty trafiły na podatne podłoże, bo nie doczekał się z ich strony protestów. Cała rodzina zebrała się do kupy i ruszyła za młodym Uchiha, który zaprowadził ich wprost do Kapitan Asahi. To ona była dowódcą i to do niej należała decyzja co powinni zrobić. Z jednej strony cieszył się, że to nie na nim spoczywa taka odpowiedzialność, ale z drugiej obawiał się jaka decyzja zapadnie. Gdy jednak Kapitan Asahi przemówiła, jego wątpliwości szybko zostały załagodzone.
- Widzicie? Nie jesteśmy barbarzyńcami - zwrócił się z stronę Ichiego oraz jego żony. Chodź Kapitan Asahi nie dała gwarancji, to teraz był zdecydowanie dobrej myśli. Katsumi-sama była w końcu orędowniczką zgoła innej polityki od ich poprzednika i zdawała sobie sprawę z roli rodziny. Jej polityka z ostatnich lat skupioną była na przywróceniu klanu do świetności - wiązało się to między innymi na reorientacji z polityki militaryzmu na rolę i dobru rodziny. Nie wierzył, że wszystko to zostanie wywrócone do góry nogami z powodu wybuchu wojny.
- Dziękuję Pani Kapitan. Wrócę w takim razie do swoich obowiązków - pozwolił sobie odezwać się do Pani Asahi-san, wyrażając wdzięczność a także entuzjazm dla jej decyzji. Tym sposobem tylko utrwaliło to w nim przekonanie, że znajduje się po stronie która kieruje się właściwymi pobudkami. Do niego również dotarły pogłoski o tym co Kaminari oraz Inuzuka poczynają z jeńcami i cieszył się, że oni sami tak nie postępują.
Zgodnie więc z wypowiedzianymi przed chwilą słowami, wziął kolejne koce i ruszył w kierunku pozostałych osób, które jeszcze nie otrzymały okrycia przed szybko nadchodzącą nocą. - Anzou-kun, czy ty też postępujesz właściwie?

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Uzumaki Hibana]

"Wojna i pokój"
Dla: Azuma
Wyprawa rangi C
29/42 Azuma był przekonujący. Ichigo i jego rodzina byli racjonalni. A kapitan Asahi opanowana.
Dzięki im wspólnym wysiłkom, udało się rozwiązać sprawę polubownie i bez kłopotów. Oczywiście, nie było wiadomo co stanie się z rodziną Ichigo po dotarciu do stolicy. Jednak nie był to już problem shinobi przeprowadzających ewakuacje. Oni mieli jedynie przeprowadzić ludzi z punktu A do B, a po drodze zapewnić im bezpieczeństwo i nie dopuścić do konfliktu między nimi. A jak na razie, wywiązywali się z tego zdania wzorowo.
Rodzina Kaminari-Uchiha, pokornie przyjęła swoje nowe wytyczne i od tego czasu nieustannie trzymali się towarzystwa shinobi. Było to dobre rozwiązanie również dla nich samych. Przynajmniej mogli uniknąć powtórzenia sytuacji z samosądem. W towarzystwie shinobi, czuli się bezpiecznie. Jednak, mimo tego, Ichigo pilnował się, by nie zdejmować kaptura. Po co drażnić ludzi?
Dni mijały i byli już coraz bliżej celu swojej podróży. Kapitan zarządziła rozbicie obozu na polu niedaleko małego miasta. Zapewniła, że – jeśli wszystko pójdzie dobrze – następną noc spędzą już pod murami stolicy, gdzie mieścił się obóz dla uchodźców. Dla wszystkich była to bardzo dobra wiadomość. I chociaż wciąż było za wcześnie by świętować, czuć było ogólną atmosferę rozluźnienia.
Azuma i reszta, jak podczas każdego postoju, zostali przydzieleni do roznoszenia prowiantu. Młody Uchiha właśnie wypełniał to zadanie, gdy nagle usłyszał potężny hałas z wozu obok. Jakby ktoś się potknął i awaryjnie ratował się przed upadkiem. Azuma mógł, co prawda, uznać, że to tylko któryś z jego kolegów, ale po tych wszystkich dniach, chłopak orientował się już nieco w organizacji. Ten wóz był pusty. Wszystko co w nim przewożono, wybrali wczorajszego dnia. Kto i czego miałby tam jeszcze szukać?

Gin
Namida
Tomoe
kapitan Asahi
mężczyzna w płaszczu - Ichigo
żona Ichigo - Kim

agresor
obrońca

[Azuma]

Zażegnanie kolejnego konfliktu pozwoliło wrócić do pracy. Gdy skończyli, sami się położyli żeby zażyć choć trochę odpoczynku przed ich wachtą, a następnie dalszą podróżą. A ta choć odbywała się tą samą drogą, była znacznie dłuższa - wręcz o parę dni. Na ich szczęście poza takimi niesłankami, nie napotykali większych problemów. Do momentu!
Kolejny dzień - posiłek, podróż, a potem nocleg. Tak jak w poprzednich dniach i tym razem nie próżnował, zajęty przydzielaniem prowiantu. Chłopak nie lekceważył tego obowiązku, bo był w stanie łatwo sobie wyobrazić kolejny konflikt, tym razem wywołany z głodu, pragnienia.
Przechodząc z prowiantem obok jednego z wozów - już wcześniej opróżnionego z towarów, usłyszał głośny łoskot, wystarczający do zwrócenia uwagi. Choćby z tego powodu, że nikogo wokół niego nie dostrzegł. To wystarczyło, aby zainteresował się tym miejscem, zachowując jednak ostrożność. Pomału zaczal się zbliżać, okrążając woz.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Uzumaki Hibana]

"Wojna i pokój"
Dla: Azuma
Wyprawa rangi C
31/42 Podejrzane hałasy zawsze oznaczały wstęp do kłopotów. A przynajmniej zazwyczaj tak było... A czy i tym razem miały to być kłopoty? Trzeba się było przekonać. Azuma nie zignorował tajemniczych dźwięków dobiegających z opróżnionego wozu. Bo kto i czego miałby tam szukać? Jedzenia tam już nie było. Koców też nie. Nawet konie odpięto na noc i przywiązano dalej, przy drzewach. Oczywiście, Azuma mógł uznać, że komuś się pomyliło, ale w takim wypadku, powinien opuścić wóz natychmiast po poznaniu sytuacji. A nie hałasować i tłuk plandeką.
Azuma nie bardzo wiedział co zrobić. A jak nie wiadomo co zrobić, to czasami trzeba zrobić cokolwiek. I zrobił cokolwiek. Podszedł do wozu i przyczaił się, by spróbować rozeznać się w sytuacji.
Początkowo nic się nie działo. Słyszał hałasy, ale nie widział niczego pomocnego. Jednak w końcu coś się wydarzyło. Schodek na końcu wozu zaskrzypiał pod naporem ludzkiego ciała. Tajemnicza osoba, stanęła na nim i wolnym krokiem zeszła z wozu. Nawet nie oglądała się za siebie. Zaczęła odchodzić w stronę lasu, tak swobodnie, jakby szła na spacer.
W ciemnościach nocy, Azuma nie mógł zobaczyć twarzy tajemniczej osobistości, ani nawet określić jej płci. Nie widział zupełnie nic.
A postać wciąż się oddalała. Po sposobie chodzenia, chłopak mógł się domyślać, że była bardzo pewna swego. Tak, jakby wiedziała, że nic się jej nie przydarzy. Dostojnym krokiem, okrążała wóz.

Gin
Namida
Tomoe
kapitan Asahi
mężczyzna w płaszczu - Ichigo
żona Ichigo - Kim

agresor
obrońca

[Azuma]

Z natury nie był podejrzliwym dzieckiem, ale sytuacja w jakiej się znajdowali wymuszała wzmożoną czujnoścć. A hałasy dobiegające z pobliskiego wozu były na tyle zaskakujące, że najpierw przystanął by chwilę potem skonsternowany, postanowił tam się podkraść i sprawdzić co rzeczywiście się działo. W tym wszystkim brał pod uwagę to, że ktoś mógł czegoś szukać. Nieustający jednak, stłumiony łoskot nie ustawał, co świadczyło o tym, że ktoś zwyczajnie postanowił grzebać przy wozie. Po obejściu wozu, stanął w cieniu i obserwował. Dopiero po upływie kolejnych sekund, ukazała mu się niewyraźna, skryta w cieniu sylwetka. Pierwsze co rzuciło mu się w oczy, to niefrasobliwa postawa. To mogło uśpić czujność, ale nieznajomy zamiast udać się z powrotem w kierunku obozu, ruszył w stronę lasu i innych, znajdujących się wozów.
- Co jest grane? - bardzo go kusiło do pościgu za nieznajomym, ale z drugiej strony niepokoiło go to co skryty pod plandeką, uczynił z powozem. - Uszkodził go? A może zastawił pułapkę! - jego bujna wyobraźnia dość szybko podsuwała kolejne niepokojące scenariusze, co ostatecznie wpłynęło na jego decyzję.

  Ukryty tekst

Jeszcze raz spojrzał w kierunku znajomego, chciał zapamiętać tą sygnaturę chakry. Jeżeli nie teraz, to później ustali jego tożsamość. A gdy tylko postać zniknęła mu z oczu - skupił się na wozie. Wchodząc na powóz, skupił się zarówno na materiale jak i "podłodze". Nie chciał ani narobić hałasu, ani przypadkiem aktywować czegoś, co mogło tutaj zostać "zastawione". Jeżeli niczego nie dostrzegł na pierwszy rzut oka - skupił się na koźle, a potem na... skrzypiącej desce. być może znajdował się pod nią luz w który zostało coś wpakowane?

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst