Siedziba władzy

[Uzumaki Hibana]

"W ogień"
Dla: Akaruidesu Yoake
Misja rangi C
31/30 Trzy dni po walce w spalonym domu, Yoake udał się do siedziby władzy po należne wynagrodzenie i zaszczyty.
Oczywiście, nikt nie spodziewał się go tak szybko, więc jego przybycie wywołało małe zamieszanie. Kazano mu udać się do jednego z gabinetów, w którym urzędował jakiś podstarzały shinobi. Chwilę stał tam, w niezręcznej ciszy, ale szybko dołączyli do nich: Takemaru, dowódca, który zlecił im znalezienie sprawcy, jeden ze strażników-kolegów Take oraz dwóch innych mężczyzn, których Yoake nie znał.
Takemaru i jego przyjaciel stanęli ramię w ramie z Yoake, jakby we trzech stanowili jedną stronę. Tymczasem nieznajomi podeszli do starszego właściciela pokoju, jako druga strona. Dowódca stał pośrodku, bokiem do obu stron, jako osoba neutralna lub mediator.
-Dobrze, że przyszedłeś Yoake, właśnie mieliśmy po Ciebie posyłać – odezwał się dowódca, ten sam, który pierwszy pojawił się na miejscu wybuchu, i ten sam, który połączył Yoake z Takemaru. - Dopiero dzisiaj udało nam się przesłuchać podejrzanego, bo dopiero dzisiaj odzyskał przytomność.
Dowódca mówił, a starsi panowie po drugiej stronie tylko siedzieli i słuchali, co jakiś czas chrząkając lub przytakując w milczeniu.
-Ale... Yoake – mówił dalej. - Wiem, że nie jesteś zbyt doświadczony, i oczywiście, bardzo dziękuję Ci za pomoc, ale... Czy następnym razem mógłbyś przyprowadzać podejrzanych w mniej... No, nie wiem... „agonalnym” stanie?! - Ostatnie słowa niemal wykrzyczał unosząc brwi. - Tym razem Ci odpuszczę. Masz szczęście, że Takemaru się za Tobą wstawił. Powiedział, że byliście w stanie zagrożenia życia, a do tego musieliście bronić tą dziewczynę z teatru. Nie mniej... No, nie pochwalamy tego. Następnym razem nie będziemy tacy wyrozumiali. Pamiętaj! - Wyraźnie podkreślił ostatnie słowo, a następnie odchrząknął, jakby chciał zamknąć ten temat, i wyjął z kieszeni gruby dokument.
-Nie będę tego wszystkiego czytał – powiedział rozwijając kartki. - Chcesz wiedzieć o Hato, więc po prostu powiemy Ci wszystko co udało nam się ustalić.
I zaczął monolog:
-Mężczyzna zwany „Hato” naprawdę nazywa się Dohito Kazuma i pochodzi z klanu Dohito. Jest to ród zamieszkujący jedną z pustynnych prowincji. Charakteryzują się właśnie takimi, jak widziałeś, otworami w dłoniach. Z tego co wiem są to otwory gębowe. Z ich pomocą Dohito mogą tworzyć swoje techniki: wybuchowe, gliniane rzeźby. Te białe twory, które widziałeś, były właśnie takimi gliniakami. Gdybyś ich nie zneutralizował, wybuchłyby. Dlatego Dohito są tak niebezpieczni. Co zaś się tyczy samego Hato: jak pewnie wiesz, lub nie, dwa lata temu doszło do lokalnych zamieszek między Dohito i Haretsu. W obliczu tych wydarzeń, Kazuma-Hato opuścił rodzinne strony, uciekł i dołączył do trupy artystycznej. Jeśli zaś o nich chodzi, grupa istniała na długo przed przyłączeniem się Hato. Poprzednią liderką była młoda dziewczyna. Zgodnie z ich zeznaniami, przyjęli chłopaka z litości, a on dość szybko – strachem i terrorem – podporządkował sobie grupę. Poprzednia liderka usunęła się w cień, a pozostali za bardzo się bali by go wykluczyć lub samemu odejść. Tak więc, nie musisz się o nich martwić. Radzili sobie przed przybyciem Hato i teraz też sobie poradzą. Oczywiście, dalej są winni ukrywania przestępcy, ale ponieważ byli zastraszani, myślę, że nie zostaną pociągnięci do większych odpowiedzialności.
Przerwał by spojrzeć na starszych panów zza biurka, a oni mruknęli potakująco.
-W każdym razie, Hato przyznał się do tych wybuchów i podpaleń. Co ciekawe, przyznał się nawet do pożarów, które faktycznie miały miejsce, ale zostały uznane za samoistne i zignorowane. Tych ostatnich jest najwięcej. Nie mniej, prawdopodobnie skończy w więzieni albo na szubienicy, o tym zdecyduje sąd. Będziemy jeszcze próbowali dochodzić jego motywów, ale na razie wszystko wskazuje na to, że były to jedynie przejawy frustracji osieroconego imigranta-piromana, bez większych idei.
Przerwał by nabrać powietrza i sięgnąć do kieszeni po woreczek z pieniędzmi.
-Tak, czy inaczej: Dziękuję Ci Akaruidesu Yoake. Pojmałeś groźnego przestępce – mówiąc to wręczył mu woreczek z nagrodą. Drugi, taki sam, dostał Tekemaru.
Ostatanie podziekowania, ukłony i do domu. Misja zakończona. Chyba, że Yoake jeszcze nie skończył...

Misja zakończona.

[Akaruidesu Yoake]

A więc udało im się wydobyć z Hato zeznania. Yoake i Takemaru byli więc skuteczni w tym, co zrobili, czyli drobnym śledztwie, które doprowadziło ich do mężczyzny zastraszającego swoją trupę teatralną. Na twarzy blondyna pojawił się delikatny uśmiech zadowolenia z siebie. Ale bardzo delikatny i bardzo krótki biorąc pod uwagę to, że zaraz doszły słowa krytyki. Że niby zbyt agonalny stan podejrzanego? Siła technik wiązała się też z ich precyzją. Słabsze są no cóż. Dużo bardziej obszarowe i mogące zranić Nezumi czy Takemaru. Atak na strażnika chyba byłby dużo mniej mile widziany niż bycie bliskim zabicia terrorysty. Albo Akaruidesu czegoś nie rozumiał. Był ostrzem na usługach klanu, zrobił co należało - uderzył w miejsce, które trzeba. Pojmał żywcem przestępcę, zebrał mnóstwo świadków do zeznań, a oni mają problemy. Co jest z nimi nie tak? Dlaczego Kaminari wstydzą się, że ostrze na ich usługach jest ostre? Przecież tak zostało wykute. Po to zostało wykute, by ciąć. Został wykuty, by zwyciężać wrogów wewnętrznych i zewnętrznych. Co jest więc nie tak?

- Przepraszam, następnym razem postaram się walczyć ostrożniej. - Przeprosił za swe zachowanie, po czym zajął się wysłuchiwaniem opowieści. Potakiwał grzecznie, gdy dowiadywał się kolejnych faktów. Pytał z czystej ciekawości, nie miał co robić dalej z tą wiedzą. W każdym radzie w końcu wszystko zakończyło się przekazaniem nagrody, po którym to blondyn ukłonił się w podziękowaniu i odszedł grzecznie, by już dłużej nie przeszkadzać. Kolejny rozdział jego życia właśnie się zamknął i była to pierwsza misja rangi C.

[z/t]

[Nikusui]

Czas, po powrocie do domu, minął jej bardzo szybko. Wzięła upragnioną kąpiel i spędziła resztę dnia w swoim pokoju na odpoczynku. Kac przechodził, ale organizm jeszcze domagał się odpoczynku. Z racji tego, że życie ninja rzadko kiedy pozwalało na labę, to zamierzała z tego skorzystać. Mimo wszystko, nie chciała doprowadzić się do stanu, gdzie już nic z siebie nie będzie mogła dać. Któregoś dnia jej organizm mógłby zastrajkować i niedyspozycja mogłaby ukazać się w najmniej potrzebnym momencie.
Po paru dniach dostała wezwanie. Dość niespodziewanie, ale być może trafi jej się jakaś misja z polecenia, a nie z przypadku. W sumie już dawno nic jej nie zlecono i w pewnym sensie liczyła na to, że trafi jej się coś ciekawego. Dlatego oddelegowała posłańca, przekazując, że się zjawi. Następnie ubrała się w swój dzienny strój i do tego zarzuciła gruby płaszcz, od zewnątrz wyścielany cienkim futrem. Nie lubiła zbytnio się zgrzewać, ale taka mała warstwa pozwalała zachować ciepłotę ciała przy takich temperaturach. Zabrała również ze sobą ekwipunek, ukryty pod długim materiałem płaszcza.
Wyszła z domu i energicznym krokiem skierowała się w stronę siedziby władzy. Miała do niej kawałek, ale nie oszukujmy się, w tej osadzie nie mieszkało tysiące ludzi, żeby musiała przemierzać niezliczone kilometry. Nie zatrzymując się po drodze, dość szybko dotarła do budynku. Doskonale wiedziała, gdzie się kierować. Może nie była tu już jakiś czas, ale nie zmieniło się tu tak naprawdę nic. No, może jakieś inne twarze widziała na korytarzu, ale to wszystko. Była za to ciekawa, czego chce od niej Ukyo. Oczywiście snuła jakieś domysły, ale to były jedynie ogólniki, które mogły nie znaleźć swojego odzwierciedlenia w rzeczywistości. Białowłosa przecież nie wiedziała również o tym, co działo się w Midori. Zapewne przez to, że od powrotu niezbyt wychodziła do ludzi, a przecież nikt pod oknem nie będzie jej krzyczał o tamtych wydarzeniach. Być może uświadomi ją w tym Lider, może Kaminari zajmą jakieś stanowisko w tej sprawie. Samo może, nic więcej.
Przystanęła przed gabinetem, w którym przeważnie koczował Ukyo. Rzecz jasna "ochraniająca" go ekipa była na swoim miejscu. Toż nie można było od tak sobie wejść do Głowy klanu Kaminiari, co to to nie. A nawet jeśli ktoś by to zrobił, być może bardzo źle by się to dla niego skończyło. W końcu Ukyo nie należał do osób, o nader miękkim sercu i wielkiej wyrozumiałości. A przynajmniej tak sądziła Nikusui.
- Ryukata Nikusui. Dostałam wezwanie. - powiedziała do strażników, nie przejmując się tym, który z nich przejmie stery i łaskawie ją zapowie. Ważne, żeby weszła i w końcu dowiedziała się, o co chodzi. Ta ostatnia bezczynność sprawiła, że czuła się podekscytowana. Problem w tym, że myślała o tym wezwaniu, jako o czymś pozytywnym. Równie dobrze Ukyo mógłby ją zrugać, zawiesić czy cokolwiek. Na pewno znalazłby się coś, do czego mógłby się przyczepić, chociaż lepiej dla Nikusui byłoby, gdyby na jej występki przymykał oko. Toż już bardzo długo nie rozwalała krzeseł i stolików w barze.

[Papyrus]

Wejście z zaproszenia nie powinno stanowić jakiegokolwiek problemu i tak też było. Wejście do siedziby nigdy nie było problemem, ale do gabinetu - jak najbardziej. Nawet jeśli lider był potężnym bykiem i jednostką o niewątpliwej sile, to dwóch strażników uzbrojonych po zęby nadal stało przed jego gabinetem. Pewnie do odganiania petentów i innej szkodliwej biurokracji wymierzonej w niego. Jednak na widok Nikusui i po przedstawieniu się, odsunęli się sprzed drzwi. Pozwolili wejść.
Ukyo był żywy jak zawsze, nawet kiedy siedział za biurkiem i czytał jakiś plik papierów. Nie nabawił się żadnych nowych uszkodzeń ciała ani blizn, chłop jak dąb jak zawsze był. W jego gabinecie też nie zaszły żadne poważne zmiany. Właściwie wszystko było takie samo. Tylko Ukyo był dziwnie spokojny, siedząc sobie jak gdyby nigdy nic w fotelu.
- Dobrze że jesteś. Siadaj. - powiedział na wejściu. Standardowym, władczym wręcz tonem jak gdyby sam fakt odmowy równałby się zamachowi stanu albo innemu równie bezsensownemu splotowi wydarzeń. Ukyo wyciągnął z szuflady biurka jakiś zwój, oznaczony jako "Raiton: Kuroi Kaminari"
- Mam dla ciebie misję, Nikusui. Chodzi o czarne pioruny. Chciałbym, żebyś je opanowała. Czarne pioruny nie jako konkretną technikę, a bardziej metodę na wzmacnianie technik Raiton. - Trzeba było przyznać, że nie bawił się w żadne ogólniki ani obejścia, tylko po prostu przeszedł do sedna sprawy. Szanowanie czasu rozmówcy czy czysta chęć do oszczędzenia czasu sobie? Bez znaczenia, skoro obydwu stronom taki układ pasował.
- Po spotkaniu z Hanem masz pojęcie, jak potężne potrafią być. A twoja misja polegałaby na rozszerzeniu możliwości tej techniki do maksimum. Wyciągnięcia z niej czego się da i dostarczenia tego do mnie. Technikę rozdałem kilku ninja, o całkowicie różnych umiejętnościach i podejściu. Zakładam, że każdy wykorzysta czarne pioruny w całkowicie inny sposób. Po co, możesz zapytać - zrobił tutaj krótką przerwę, ale nawet nie pozwolił Nikusui na odpowiedź. Tak zwane pytanie retoryczne, na które się nie odpowiadało - A ja odpowiem: Czemu nie? Po pierwsze. Po drugie, im więcej zaufanych jest silnych, tym więcej korzyści dla Rodu. I po trzecie, wariacje czarnych piorunów będą służyć także dla innych, którzy ewentualnie zechcą posiąść umiejętności Kuroi Kaminari. Tak więc słucham ciebie teraz. - zakończył swój wywód, nareszcie pozwalając swojej podwładnej na cokolwiek. Zadawanie pytań. Wątpliwości. Pretensje. Cokolwiek.

[Nikusui]

To jasne, że ktoś jednak musiał stać przed gabinetem, żeby nikt niepotrzebnie nie zakłócał spokoju Ukyo. W końcu to było oczywiste, że Lider Kaminari nie mógł mieć czasu dla wszystkich, więc niektórych trzeba było odprawić z kwitkiem. Albo ich sprawa była jednak zbyt błaha, żeby zawracać Ukyo głowę. Dla każdego przywódcy było to normalnie.
Dostała tu zaproszenie, wiec była zapowiedziana, dlatego gdy strażnicy się odsunęli, od razu weszła do środka, szybko odnajdując wzorkiem głowę Rodu Kaminari. Wyglądał tak, jak zawsze. Nie widać było na nim odciśniętego, mijającego czasu. Wciąż wielu mogłoby pozazdrościć mu muskulatury i prezencji, nawet bez jednej ręki.
Na odzew nie musiała długo czekać. Słowa padły szybko i były w trybie rozkazującym. Białowłosa zmarszczyła lekko brwi, ale wykonała polecenie, siadając na krześle, znajdującym się na przeciw mężczyzny. Założyła nogę na nogę i wbiła w niego swoje czujne spojrzenie żółto-zielonych oczu. Wiedziała, że nie będzie zwlekał z zaspokojeniem jej ciekawości. Wiedziała, że szybko i sprawnie wyjawi, po co ją tutaj ściągnął. I tak też było. Jednak, tak naprawdę, nie tego się spodziewała. I dało się to spokojnie wyczytać z jej spojrzenia. Nie, nie było w nim zawodu czy rozczarowania. Nikusui nie mogła ukryć zwykłego zaskoczenia. Jej białe brwi uniosły się lekko i wsłuchiwała się w dalsze słowa mężczyzny, próbując jakoś je trawić. Oczywiście, chciał dać jej coś, co niemalże odebrało jej życie. Chciał ją sprawdzić, ale jednocześnie podzielić się czymś, czego nie mógł mieć każdy.
Im więcej zaufanych jest silnych. To zdanie gdzieś rozbrzmiało w jej głowie. Chociaż nie można byłoby jej nazwać wzorową obywatelką, to jednak nie można byłoby jej kiedykolwiek zarzucić zdrady. Mimo wszystko, wykonywała polecenia i nie działała na szkodę Rodu, a gdyby chciała uciec, to już dawno by to zrobiła.
Białowłosa spojrzała na zwój, który miał w swoim posiadaniu mężczyzna. To ten przedmiot zawierał informację o sposobie wzmocnienia raitonu. To to mogłoby jej zapewnić kontratak, jeżeli znowu stanęłaby na drodze Hanowi. Nie było mowy o odmowie, nie wyobrażała sobie tego. Od dawna myślała o dalszym rozwoju, stanie w miejscu nie była dla niej. Czuła, że może zrobić więcej. Dlatego na jej twarz wpłynął zdeterminowany i pewny siebie uśmiech, który pojawił się kilka sekund po tym, jak Ukyo zakomunikował, ze oczekuje jej opinii.
- Powiedziałeś wystarczająco dużo, Ukyo-sama. - odpowiedziała, wracając spojrzeniem na twarz mężczyzny. Była na to gotowa i zdecydowana. - Te czarne pioruny od zawsze były w posiadaniu Rodu? - zapytała, z czystej ciekawości. W końcu jakimś cudem miał je Han. Ktoś musiał mu przekazać wiedzę, niezależnie od tego, kiedy to było. Czy przed jego śmiercią, czy już po kolejnym pojawieniu się.

[Papyrus]

Propozycja ciekawa i praktycznie pozbawiona żadnego ryzyka. To znaczy, zawsze jakieś było. Co jeśli Kuroi Kaminari wymknęłyby się spod kontroli i śmiertelnie poraziły kogoś? Może nawet użytkownika? Więc to nie mogło być tako hop-siup. Ale pomimo tego Nikusui nie widziała tego w kategorii niebezpieczeństwa, a wyzwania. Nawet pomimo pierwszego zaskoczenia, bo raczej nikt nie spodziewałby się od lidera wezwania na zasadzie "Masz i sobie używaj". Ukyo uśmiechnął się subtelnie, widząc zarówno determinację swojej podwładnej jak i jej ciekawość.
- Z tego co wiem, tak. Zostało to opracowane przez jednego z pierwszych Shirei-kanów Rodu Kaminari i przekazywane z generacji na generację. Najlepszym jest to, że nie jest to część Rantonu, tylko osobna technika Raitonu. To znaczy że nawet osoby spoza Kaminari mają predyspozycje do nauczenia się tego. I dlatego ta technika nie może wyjść poza nasz krąg zaufanych ninja, bo sama rozumiesz co może się stać jak wymknie się to spod kontroli. I dlatego zwój musisz dostarczyć jak najszybciej. - dodał, podając zwój bezpośrednio w ręce Niku. Faktycznie wizja szerokiego rozprowadzenia tajemnych technik Kaminarich była więcej niż wystarczająca do zniszczenia zarówno całego balansu militarnego tego rodu, jak i ogólnego pojmowania żywiołu jakim był Raiton. Wysiłki pokoleń spełzłyby na niczym.
- Żebyś mogła skorzystać z czarnych piorunów musisz zrobić sobie tatuaż z odpowiednim symbolem. Zresztą szczegóły masz w środku. Nowych technik oczekuję do pół roku od teraz. - dodał jeszcze. Właściwie to wyglądało na to, że sprawa była zakończona. O ile dla NIkusui wszystko było jasne i klarowne.

[Nikusui]

Wszystko niosło ze sobą jakieś ryzyko. Tyle, że to ryzyko było, a przynajmniej powinno być, wpisane w żywot każdego ninja. I trzeba było umieć je podejmować, czy mieć je zawsze gdzieś z tyłu głowy. Bo nigdy nie zniknie. Każde nowe jutsu mogło nieść ze sobą konsekwencje. Nieumiejętne wykorzystania technika, czy też niemoc zapanowania nad nią, mogła przyrządzić wiele szkód. Nikusui doskonale zdawała sobie sprawę z siły, jaką posiadają czarne pioruny. Była jednak zawzięta i nie odpuściłaby takiej okazji. To kolejny krok w przód, niezbędny by mogła się rozwijać. Poczucie stania w miejscu powoli stawało się nie do zniesienia. A tu dostała taką okazję, na wyciągnięcie ręki, bez kombinowania i szukania.
Białowłosa zmarszczyła brwi, spoglądając znowu na zwój. Przekazywany z pokolenia na pokolenia, od dawien dawna. A jednak Han to znał. I potrafił, całkiem nieźle. Nie mogła sobie jednak przypomnieć, a zapewne i tak nie miała czasu, by się zorientować, żeby Han posiadał taki tatuaż. Czyżby ktoś z Kaminari kiedyś zdradził? Być może stąd te uprzedzenia Ukyo, aczkolwiek to i tak było naturalne. Rozprzestrzenianie takiej wiedzy i umiejętności stawiało Ród w złym świetle, osłabiało go. I mimo tego, że nie czuła się bardzo przywiązana do Kaminari, to jednak była lojalna i nie można było jej tego odmówić.
Oczywiście zbyt łatwo nie mogło być. To było swego rodzaju nie tylko w opanowaniu czarnych piorunów, ale również Lider Kaminari oczekiwał, że każdy, kto tylko posiądzie tę umiejętności, pokaże coś nowego. Już dawno nie myślała nad czymś autorskim, ale być może trening z czarnymi piorunami przyniesie jej wenę.
- Zapoznam się ze wszystkim jak najszybciej. - odparła, powoli wstając i łapiąc w dłoń zwój. Zerknęła jeszcze na Ukyo. - I jak najszybciej przekaże efekty treningu. - dodała, tym samym zapewniając, że będzie chciała wyciągnąć z tego jak najwięcej. Nawet w tym wszystkim nie zraził jej tatuaż, bo to była akurat najmniejsza przeszkoda w tym wszystkim. Po prostu jej ciało ozdobione będzie kolejną rzeczą. Na pewno nie będzie wyglądać to gorzej niż ślad, jaki zafundował jej Han.
Białowłosa skinęła głową w geście pożegnania i opuściła gabinet. Teraz to czekały ją godziny, dni, a zapewne i tygodnie czy miesiące treningów. Wiedziała, że też nie może przesadzić. Jak sama się zrani poprzez przedobrzenie z treningami, to jeszcze jej się odwlecze. Albo w ogóle nie będzie mogła tego opanować. Na to nie mogła sobie pozwolić. Dlatego opuściła to pomieszczenie zdeterminowana, chowając zwój pod gruby płaszczyk, który chronił ją przed zimnem. Wyszła z budynku i od razu pokierowała się do domu, w którym mieszkała. Czas się przygotować.

z/t

[Akaruidesu Yoake]

Część pierwsza Co prawda ocalili tylko piątkę z dwunastu porwanych osób, ale znalezienie kogokolwiek żywego było tutaj dobrym zakończeniem. Yoake cały czas się głowił, dlaczego nieznajomy powiedział im prawdę, ale liścik wszystko wyjaśnił. Zrobili sobie nowego wroga, który czai się na nich gdzieś tutaj po lasach, pewnie jeszcze czekając, aż oni o nim zapomną. Teraz jednak nie stanowił zagrożenia, bo dał im tę jedną wygraną, ale gdy obie strony urosną w siłę, pojedynek może okazać się niezwykle ciekawy. W międzyczasie odezwała się wisząca głowa. Boli go szyja? On ją ledwie co miał.

- Shi, nie wiem jak Ty, ale ja muszę ruszać z nimi do wioski. Muszę złożyć raport z tego, co tu się działo, no i oddałbym tę głowę w lepsze ręce. Tobie w sumie należy się nagroda, więc oczywiście miło mi będzie, jak pójdziesz z nami, kto wie, co nas jeszcze spotka... - Po tych słowach zaczął przyglądać się uratowanym, czy nie trzeba im jakoś pomóc w drodze do osady, ale jak widać nieźle się trzymali. Nie mieli zbyt dużo do roboty.
Część druga - Siedziba władzy Po jakimś czasie musieli w końcu dotrzeć do wioski, a już w niej nie powinno być problemów, by dotrzeć do siedziby władzy. Yoake jako Doko osady poszedł złożyć raport do odpowiedniego biura, podkreślając przy tym pomoc zarówno Shi, jak i Yuty, bo chłopak przedstawił całą sprawę nie jako porwanie narzeczonej dziwnookiego, a jako atak łowców niewolników na karawanę i pozostawienie jednego świadka. Oddał też głowę, wspominając, że można spróbować z niej wyciągnąć więcej informacji na temat tej grupy i później ewentualne wyśledzenie ich i eliminację. Było to bardzo ważne dla niego, bo w pewnym momencie sprawa się stała wręcz osobistą.
- Dzięki za pomoc. Mam chyba złe podejście do tego typu zadań, bez was nie dałbym rady. Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy, bo na razie będę musiał odpocząć po tym wszystkim. I trochę się zastanowić nad swoją drogą shinobi. - Za dużo emocji. Zemsta i zniszczenie, zamiast ratowania. Co się z nim stało przez te lata? Przecież gdyby Shi go nie ustawiła do pionu, to nie uratowaliby nawet tej piątki...

[Ario]

Akaruidesu Yoake
Misja rangi C
1/30 Ostatnia misja zakończyła się sukcesem. Teraz można było wziąć oddech i na spokojnie rozważyć wszystkie za i przeciw, jakie przytafiły się ostatnimi czasy. Każda taka minuta to dobry moment do refleksji, jednak nie zawsze dane jest spoczywać na laurach i odpoczywać. Tak miało być i tym razem.

Siedząc w pokoju i zdając raport, nie dałoby się nie wspomnieć o przyjmującej i wydającej zlecenia - kobiecie, która siedziała pogrążona w dużej ilości papierów. Była raczej wiekowa, pierwsze siwe włosy zaczynały opadać na jej twarz, a duże, czarne okulary dobrze przysłaniały już nie takie pierwsze zmarszczki.

Wysłuchała wszystko, co miałeś jej do powiedzenia i coś zapisała na wysuszonym pergaminie. Podrapała się chwilę po głowie i odwróciła. W jednej z szafek miała coś, co wyglądało jak zwój, jednak po rozwinięciu, pieczęć się uruchomiła, a na zwoju, który szybkim ruchem rozwinęła na stole przed Yoake, pojawił się medalion.
- Dziękuję za Twoją pracę dla klanu. Niestety, jest pilna potrzeba zrobienia pewnej rzeczy, a jesteś obecnie jedynym, który mógłby się tego podjąć. - kobieta zaczęła raczej powolnym tonem, lecz dało się wyczuć presję w jej głosie. Niesamowicie dziwne uczucie. Gdyby zaczęła krzyczeć, niejeden pewnie by się skulił ze strachu.
- Ten medalion należy do pewnego kupca. Kupiec ów był specjalny, ponieważ zajmował się transportem ryb do jednego z magnatów ziemskich na północ od wioski. Niby sprawa pospolita...a jednak. - spojrzała na Ciebie i poprawiła okulary. - Ów magnat jest kluczowy, dla rozwoju naszego klanu i zgłosił się do nas z kwestią ustalenia, czemu jego dostawa ryb nie dotarła na miejsce. Ma obsesję na punkcie potrawy, jaką przyrządzają kucharze z dostarczanych surowców. Co prawda... - kobieta pokazała Ci medalion. - Jak widzisz, to co zostało po dostawcy to historia. Jednak sprawa się tutaj nie kończy. Potrzebujemy, abyś rozwiązał problem. To, jak do tego podejdziesz, zależy od Ciebie. Dla klanu liczy się zadowolenie magnata.

Kobieta wzięła trzy wdechy i wydawała się kalkulować, co powinna CI powiedzieć. Nie trwało to zbyt długo.
- Kupiec został napadnięty pół dnia drogi od wioski na zachód. Jeżeli wyruszysz teraz, prawdopodobnie będziesz w stanie odzyskać skradziony towar i wyśledzić zbójów. Drugi transport, rusza za dwa dni i będzie przejeżdzał tą samą trasą - w przypadku takiego podejścia, wystarczy, że przeprowadzisz karawanę bezpiecznie do magnata. Ostatnią opcją jest pójście do samego magnata i dowiedzenie się, czemu akurat zbójcy polują na jego szlaku. Być może chodzi o jakieś wymuszenie - to podejście mogłoby nam z jednej strony załatwić większe wpływy - w przypadku pomyślnego rozwiązania sprawy, lub przynieść tragiczne skutki - jeżeli Ci się nie powiedzie. Zawsze masz opcję samemu podejść do misji i rozwiązać ją po swojemu. Wybór należy do Ciebie. Weź medalion kupca, jako dowód. W razie czego. A, no i jeszcze jedno - pamiętaj, że reprezentujesz klan, więc nie możesz wziąć ze sobą...żadnych osób trzecich. Mam nadzieję, że rozumiesz naszą ostrożność.

Kobieta wysunęła medalion tak, by Yoake bez problemu mógł go ze sobą zabrać, lub przynajmniej dobrze się przyjrzeć. Tak więc pojawiły się różne opcje, a Yoake będzie musiał wybrać. Teoretycznie pozbycie się problemu na start, czyli wytropienie zbojów mogłoby rozwiązać problem, jednak chłopak zmęczony po misji nie byłby tak efektywny, jak po odpoczynku. Wtedy jednak, zbóje rozjadą się i będzie trzeba próbować z drugim transportem, a magnat będzie w plecy z Ryo, którym opłacał pierwszą karawanę. Chyba, że podejść do tego dyplomatyczne i najpierw wybadać sytuację magnata. Jakąkolwiek podejmiesz decyzję, wykreuje ona Twoją własną drogę.

[Akaruidesu Yoake]

Ledwie się skończyło jedno zadanie, a już pojawia się sprawa drugiego, a akurat nie mieli nikogo innego pod ręką. Oczywiście Yoake chciał rzucić się od razu na kolejną misję, ale był świadomy tego, że może nie być w stanie walczyć z pełnią swoich możliwości, gdyby przyszło co do czego. Dopiero w szaleńczej szarży z pomocą technik miał starcie z trzema przeciwnikami, z których jeden się powiększył do ogromnych rozmiarów, wymagając przy tym odpowiednio powiększonej techniki, która go powstrzyma. To oczywiście wymagało chakry, a zużycie chakry wymaga odpoczynku. Chłopak znał też swoje możliwości i ostatnia wyprawa mu udowodniła, że nie jest najlepszym materiałem na śledczego.
- Jeśli to możliwe, ruszyłbym z następnym transportem. Zdecydowanie lepiej sprawdzę się w bezpośrednim starciu niż śledząc podejrzanych. Moi niedawni towarzysze są w stanie to potwierdzić. - Powiedział uniżenie, przyznając się do swoich niedoskonałości. Był wojownikiem, a nie psem tropiącym.

Chłopak wziął do ręki medalion i obejrzał go w dłoniach. Tego typu przedmioty są istotnym dowodem tożsamości w obecnych czasach, więc znalezienie czegoś takiego bez właściciela świadczy, że stało się coś złego. Akaruidesu nie mógł odmówić rozkazom rozwiązania tej sprawy, ale niestety, nie był w stanie teraz walczyć z przeciwnikiem, o którego zdolnościach nic nie wie. Musiałby się nieźle wysilić na obserwację każdego ruchu zanim wejdzie do walki, a to mogłoby doprowadzić do starcia przy kolejnej karawanie, więc nie zmieniłoby to w zasadzie nic poza miejscem odpoczynku. Blondyn był jednak na tyle pewien swoich zdolności, by móc zaryzykować walkę z nieznanym przeciwnikiem, gdy sam jest w pełni sił.
- Kiedy i skąd dokładnie rusza następny transport? Będę tam. - Zadeklarował ochoczo i był gotów do opuszczenia budynku, by mentalnie przygotować się na następne zadanie...

[Ario]

Akaruidesu Yoake
Misja rangi C
3/30 Kobieta popatrzyła na Ciebie spod swoich okularów i przez chwilę się zamyśliła. Nagle wstała i podeszła do mapy, wiszącej na ścianie pokoju.
- Kupiec jest już dawno w drodze, lecz nasza jurysdykcja nie sięga tamtych terenów. Każda prowincja dba o swój własny kawałek szlaku, tak jak i my. Miejscem, w które powinieneś się udać to początek głównego szlaku w Antai. Tam, za dwa dni o poranku powinieneś już na niego czekać. Gdy uda Ci się go namierzyć, pokaż mu owy medalion i dowiedz się więcej. - odwróciła się do Ciebie i zlustrowała, po czym ponownie pokazała na mapę. - Do celu będzie podróżować jakieś 3 dni. Może z Twoją pomocą pójdzie mu łatwiej, a może nie będzie potrzeby, bys odprowadzał go pod same drzwi. Wszystko zależy od Ciebie tak naprawdę.

Po tych słowach, kobieta wróciła na swoje krzesło i sprzatnęła zwój, który Ci dała. Zaczęła porządkować swoje rzeczy, w tym wyciągnęła jakieś papiery i zaczęła się im przyglądać.
- Coś jeszcze? - wydawała się nagle przypomnieć o Twojej obecności.

[Akaruidesu Yoake]

Nie trzeba było przypominać Yoake o jego obecności, bo doskonale wiedział, że marnuje tutaj czas. Wiedzę o miejscu spotkania już miał, a każda chwila spędzona tutaj to chwila odebrana z jego odpoczynku. W pośpiechu więc zaczął się oddalać stąd do swojego domu, żegnając jeszcze raz niedawnych towarzyszy. Musiał być w pełni sił na zbliżającą się kilkudniową podróż, podczas której najpewniej dojdzie do starcia między kimś, kto chciał pozbawić magnata transportu. Co tu jednak dużo mówić, trzeba było się ulotnić.

Prawie każdą wolną chwilę przed wyruszeniem Yoake wykorzystał na trening fizyczny i regenerację ciała, żeby nie zapuścić się niezrównoważonym odpoczynkiem, zajadaniem się i spaniem. To nie był jego styl życia. Jego życiem była walka i służba klanowi, a także rośnięcie w siłę, by lepiej móc podołać poprzednim dwóm celom. Nic więc dziwnego, że na miejscu spotkania z karawaną starał się być przed czasem...
[z/t]

[Akaruidesu Yoake]

Kupiec tak jak zaproponował podwózkę, tak to zrobił i odstawił Yoake pod bramy jego osady. Teraz kwestią pozostało zrelacjonować tę misję, dostać nagrodę i udać się na spoczynek, no ale najpierw musiał dotrzeć do siedziby władzy, prawda?
- No to nadszedł mój czas. Obyśmy nigdy musieli się spotkać. - Powiedział, ale wydawało się to trochę niegrzeczne, więc bardzo szybko dodał usprawiedliwienie swoich słów. - W sensie, oby szlaki były bezpieczne i niepotrzebna była eskorta. - Może nie przepadał za gadatliwym mężczyzną, ale wykonywał on swoją pracę i uczciwie, przynajmniej z tego co było widać, zarabiał na życie. Nie krzywdził innych, chwytał się wszelkich zawodów, więc należy mu się szacunek. Yoake zszedł więc z wozu i po takim dziwnym pożegnaniu udał się między zabudowania.

W drodze do siedziby władzy chłopakowi się nie spieszyło. Zadanie zostało wykonane, ryby dostarczone, przeciwnik pokonany. Wszystko kończy się może nie tyle szczęśliwie, co po prostu dobrze. Tak więc z lekkim uśmiechem na ustach spacerował, by w końcu dotarł do swojego celu.
- Chciałbym złożyć raport z misji. - Powiedział, czekając na wpuszczenie do odpowiedniej osoby.

[Ario]

Akaruidesu Yoake
Misja rangi C
29/30 Po drodze Shinobi nie napotkał żadnych trudność. Bez problemu dostał się do siedziby klanu, by złożyc raport z misji. Było już dość ciemno, także dookoła była znikoma aktywność ludzi. Yoake widział jedynie jedną dość młoda Kunoichi, która minęła go w drzwiach i poszła gdzieś szybkim krokiem w stronę centrum osady.

Tym samym nie było żadnej kolejki, także po zapukaniu rozległo się głośne "Wejść" i tym sposobem młody shinobi zdawał raport swojej przełożonej.
- Rozumiem...a więc...udało Ci się tu dotrzeć. Czyli misja zakończona? Jakieś problemy? - zapytała ta sama kobiecina co wcześniej przyznawała mu misję. Tym razem była w zdecydowanie gorszej formie niż wcześniej, wyglądała na bardzo zmęczoną i zapewne chciała szybko pozbyć się petenta by położyć się spać...jednak służba to służba i czekała na to, czy może zakończyć sprawę, czy może nie udało Ci się dokończyć tematu. Miałeś wolną rekę, by przekazać jej co chcesz w swoich słowach. Pamiętaj, że misja była dla klanu, także...czasem może warto gloryfikować niektóre trudności...

[Akaruidesu Yoake]

Późną porą nie było zbyt wielu interesantów, więc udało się bardzo szybko wejść do biura kobiety, która zarządziła dla Yoake misję z ochroną karawany. Doskonale wiedziała, że skoro już tutaj wrócił, to znaczy, że zadanie jest wykonane, a skoro tak, to będzie musiała przygotować dla niego nagrodę i odnotować jego udział w misji. Trzeba tu jednak przyznać, że akurat ten Doko uważał służbę za coś bardzo ważnego i nie przystoi mu kłamać w sprawie tego, co się wydarzyło na misji, ale nie przechwalał się też, więc nie opowie, jak szybko załatwił wszystkich wrogów.
- Nasz wóz napadła czwórka ludzi. Trzech wydawało się być przypadkową zgrają, za to czwarty, przywódca... Był niezwykle silny, rzucając włócznią przebił swojego człowieka na wylot. Dodatkowo miał za sobą przynajmniej podstawowe szkolenie shinobi, gdyż używał technik. Na moje szczęście panował nad Dotonem. - Chłopak miał korzenie w klanie Kaminari, w końcu szkolił go jego dziadek, Kaminari Youta, ale znany był raczej z łączenia walki mieczem i piorunami niż zdolnościami klanowymi. - Udało mi się więc wyeliminować go z dystansu, chociaż w walce bezpośredniej mogłoby być ciężko. Był opancerzony, no i jak wspominałem, miał krzepę. Poza tym nie było większych problemów, jednak nie napotkaliśmy śladów po poprzednim transporcie, bandyta najwyraźniej jednak odpowiadał za poprzednie zajście. Cały czas obchodziło go najbardziej jedzenie. - Przedstawił sytuację Yoake. Nie chwalił się, jak to szybkimi ruchami i potężną techniką zwalczał przestępców, tylko co napotkał, jak to wyglądało. Chciał teraz tylko dostać pieniądze i odpocząć w ciszy, odcięty od gadania tego kupca, z którym miał okazję jechać.