Szlak transportowy

[Hayami Akodo]

Misja rangi C dla Yasuo (przejęta od Shiori)
"On dreams, bones and lights"
5/14+
Śmierć, podatki i intrygi na dworze pana daimyo, o jednym zapomniałeś, Yasuo. W końcu nie można zapomnieć o tym, że ludzie kłamią - że udają, knują, odgrywają role przed możnymi, licząc na ochłapy z pańskiego stołu albo wręcz na własne krzesło za tym stołem. Nigdy nie wiesz, co tak naprawdę kryje się w sercu drugiego człowieka, nie będziesz mieć pewności, kto kłamie, a kto mówi prawdę - ale te dwie panienki... Przynajmniej na razie nie wydają się kłamać. Ich płacz, przerażenie, wydaje się szczere. Z drugiej strony: kim jesteś, by to oceniać?
W oczach starszej dziewczynki kryje się smutek, lęk, chyba naprawdę mocno się wystraszyła twoimi słowami. Lecz twój śmiech ją zaskoczył, jest zdziwiona. Nie rozumie, co jest tak zabawnego - i nie rozumie, co to znaczy "zezgonować". Uznaje jednak, że rozsądnie będzie o to nie pytać. Przygląda ci się uważnie. Mała Sayaka chyba naprawdę dużo przeżyła. Jej młodsza siostrzyczka pochlipuje cicho, w przeciwieństwie do starszej jest bardziej emocjonalnie i chyba wzięła do siebie wszystko, co powiedziałeś.
- Ya-su-o. - też literuje, najwyraźniej starając się to zapamiętać. - Dobrze, z-zapamiętam...
Sayaka wzdycha cichutko. Oddycha z ulgą, gdy zostaje opatrzona, gdy opatrujesz jej ranę z uwagą.
- Do Daishi? Ależ tak, pro... To znaczy, tak, Yasuo-san! - poprawia się bezzwłocznie. W końcu wyraźnie powiedziałeś, że mają się tak do ciebie nie zwracać. - Tak, możemy cię tam zaprowadzić. Pamiętam drogę. I tak...
Patrzy na ranę. Potem spuszcza wzrok. Wbija spojrzenie w ziemię, unikając twoich oczu. Czy się wstydzi, czy się po prostu boi? Czy też wzięła na siebie kolejną rolę? Założyła maskę, by nikt nie widział, kim naprawdę jest? Raczej prawdopodobne jest to pierwsze.
- On mi to zrobił.
Po tych słowach zapada krępująca cisza. Wreszcie mała, nerwowa, drżąca na całym ciele Hina zaczyna opowiadać historię swoją i siostry - jakby chciała wszystko naprawić słowami, wyjaśnić, przekonać cię do siebie. Albo jakby chciała sprzedać swoją wersję jak najkorzystniej.
Tak czy inaczej, wersja małej Hiny jest taka: jej rodzice, Maya i Yoshiro, są zwykłymi, miejscowymi cywilami. Mama zajmuje się wszystkim, czym się da: praniem, sprzątaniem, gotowaniem i wszelkimi innymi pracami dla tych, którzy ją o to poproszą. Czasem też sprzedaje ubrania, bo potrafi bardzo pięknie szyć. Mamusia mówi, że nauczy ją tego niedługo, jak będzie miała urodziny...
...ale to chyba nie jest istotne, bo Hina urywa na chwilę i przechodzi do kolejnego wątku. No więc mamusia pojechała gdzieś sprzedawać swoje ubrania, a tatuś jest gdzieś w interesach, więc oddali je do wujka Akiego. Wujek Aki to brat mamy, od zawsze jest dziwny i lubi łuki. Wujek był gdzieś na wojnie, ale jak wrócił, to zrobił się jeszcze bardziej dziwny i mama początkowo nie chciała ich z nim zostawiać. Jednak nie było wyboru, dwie dziewczynki nie mogły zostać same... Więc zostały u wujka. I dość powiedzieć, że wujek ich nie traktował dobrze. Uciekły więc z domu, żeby dołączyć do rodziców, jak nie w jednym mieście, to w drugim, gdzieś musi być mamusia. Albo tatuś. Daishi to chyba bardzo duże miasto, więc jak najbardziej mogą zaprowadzić tam pana samuraja - możliwe, że mamusia tam jest. Tatuś nazywa się Hitsugeki, Yoshiro Hitsugeki, a mamusia nazywała się Maya. Wyszły z domu, poleciała strzała i krew, zabolało - ale to nie miało znaczenia. Nie wiedzą, jak długo szły, straciły w końcu poczucie czasu i wszystkiego innego - ale do wujka Akiego nie chcą wracać. Chcą do mamusi. Nie powinny okradać pana samuraja, wiedzą o tym, ale pić im się chciało i Sayaka miała tę rękę, więc...
Tutaj dziewczynka spuszcza oczy, tak jak jej siostra, i dalej próbuje naprawić to, co się stało i może być nienaprawialne.
- Przepraszam, Yasuo-san. My... My się boimy... i...
Zachlipała cicho, chyba nadal jest pod wrażeniem.
Jeżeli będzie taka możliwość, to proszą, żeby pan samuraj Yasuo pomógł im znaleźć tatę albo mamę i wrócić do nich. I je obronił przed wujkiem Akim. Nie mają pieniędzy ani żadnych innych rzeczy, które mogą mu dać, ale mama albo tatuś na pewno go nagrodzą. Poza tym on jest duży i dzielny, umie robić rzeczy, a Sayaka i Hina - jak się okazuje, bliźniaczki z różnicą wieku dosłownie pięć minut - nie umieją robić rzeczy. Czy uwierzysz w ich historię? Czy raczej uznasz, że to tylko gra, ale zgodzisz się kontynuować?
Tak czy inaczej, pojawiły się pewne konkrety. Oszalały wujek Aki, państwo Hitsugeki jako rodzice dziewczynek, ich imiona... To sporo wyjaśnia.
Póki co.
Ale czy to nie jest żadna gra? Żaden... Podstęp? Trudno to określić. Tak płaczące i zachowujące się dzieci nie mogą być nieuczciwe...
...chyba.

[Yasuo]

Śmierć, podatki i intrygi. Jest to bardzo ważna informacja, z pewnością warta zapamiętania. Jednakże o tym ostatnim nie miałem pojęcia. Nigdy nie spotkałem daimyo ani lidera samurajów, więc dworskie życie ze wszystkimi jego zagmatwanymi aspektami - łącznie z intrygami - było mi póki co całkowicie obce. Nie przejmowałem się tym, nie myślałem o tym. Prawdą było, że ludzie kłamali, a ja mogłem uchodzić za osobę łatwowierną. W tym momencie nie miałem żadnych, nawet najmniejszych podstaw, by dziewczynkom nie wierzyć. Kim byłem, by to oceniać? Kimś na kogo potencjalne kłamstwa mogły sprowadzić nieszczęście. Nawet jeśli nie miałem prawa, to musiałem wyrobić sobie opinię na temat moich gości. W mojej opinii nie kłamały. Wysłuchałem co miały mi do powiedzenia. Mała Hina przeliterowała moje imię, co było nawet urocze. Powiedziała, że zapamięta. Druga siostra również zapamiętała. Powiedziała, że zna drogę i potwierdziła, że to jej wujek jest sprawcą. Zawstydziłem ją? Dlaczego? Czy mój nietaktowny żart tak zadziałał? Dzieci czasem zachowywały się w sposób, którego dorośli nie rozumieli. Pozostawiłem to bez komentarza. A później Hina opowiedziała historię swoją i siostry.
Historia była bardzo prawdopodobna. Nie miałem najmniejszych podstaw, by w nią nie wierzyć. Wszystko składało się w bardzo logiczną całość. Rodzice byli zapracowanymi ludźmi, więc by móc wypełniać swoje obowiązki, postanowili wykorzystać wujka dziewczynek, który był niespełna rozumu. Samurajowie nie uczestniczyli w nieswoich wojnach... Nawet nie pamiętałem kiedy ostatnio mój własny ród musiał walczyć z wrogiem. Jednak mogłem sobie wyobrazić co może dziać się z człowiekiem po takim czymś. Strata przyjaciół, otarcie się - pewnie niejednokrotne - o śmierć i wiele innych okropieństw w imię jakichś idei, bzdurnych czy chwalebnych, to bez różnicy. Wszystkie te przeżycia z pewnością mogły zostawić na człowieku swoje mroczne piętno. Przynajmniej tak podejrzewałem, bo co do tego pewności jednak nie miałem. Westchnąłem tylko. Sytuacja była skomplikowana, ale nie było to coś z czym nie mógłbym sobie poradzić. Przynajmniej chciałem w to wierzyć, a ludzie wierzyli w co chcą wierzyć. Nie będę tutaj przytaczał historii pewnego religijnego fanatyka, ale on również wierzył w co chciał. Jak mu to było? "Bóg Ośmiu Chorągwi". To właśnie w niego wierzył. Wychodziło na to, że zaczynałem po mału kroczyć po zawiłych ścieżkach wiary. Komu wierzyć? W co wierzyć? I spotkanie tych dwóch dziewczynek nie było w tym wypadku wyjątkiem. Czy powinienem im uwierzyć? Z pewnością tak. Czy powinienem wierzyć, że Pan Aki jest złą osobą i chciał zabić swoje siostrzenice? Tutaj nie miałem pewności. Bardzo chciałem wierzyć, że jednak tak nie jest, jednak w tym wypadku musiałem opierać się na faktach, a nie na wierze. Bały się i poprosiły o pomoc.
Dałem się im wygadać, zbierając własne myśli. W chwili gdy dziewczynki przepraszały, oznajmiały że sią boją, opowiadały swoją historię i inne tego typu rzeczy, cześć moich myśli błądziła, starając się znaleźć najbardziej racjonalne rozwiązanie całej tej sytuacji. Z początku myślałem, że jest ona całkowicie beznadziejna, potem, że całkowicie prosta... teraz sprawy znowu się skomplikowały. Skoro Aki był wojownikiem, z tego co dziewczynki mówiły, łucznikiem, to znaczyło tylko tyle, że gdyby chciał je zabić - i mnie przy okazji, jako ich ochroniarza - to będzie miał ku temu mnóstwo okazji, oczywiście jeśli nas dogoni. W takim wypadku najbezpieczniej byłoby wyeliminować go od razu, w chwili gdy nie spodziewa się ataku. Oczywiście tego nie mogłem zrobić, bo był ich wujkiem... Złym, bo złym, ale jednak wujkiem. Z pewnością go kochały. Wrócić do domu dziewczynek było prościej niż próbować dotrzeć do Daishi. A co potem? Nawet jeśli z nim porozmawiam, nie mógłbym zostawić z nim dziewczynek. A z drugiej strony czy mógłbym mu zaufać nawet jeśli mnie zapewni, że nie będzie na nas polował? Do tego dochodziły dwa podstawowe pytania. Po pierwsze, czy był zły, bo był zły czy był zły ponieważ był psychicznie chory? Nie wiedziałem co jest gorsze. Po drugie, jak silny był? Z podrzędnym pijakiem dałbym sobie radę bez problemu. Jednak z zaprawionym w bojach wojownikiem mogłoby być gorzej. Znacznie gorzej. Nawet walka w zwarciu mogły być ryzykowna. To, że "lubił łuki" nie znaczyło, że jego ciało było niedostosowane do walki w zwarciu. Mógł być równie niebezpieczny w walce na bliskim dystansie jak w walce na dalekim. Może nawet bardziej. Z drugiej strony... jeśli chciałem mieć jakieś szanse, to musiałbym skrócić dystans. Natomiast jeśli postanowi zaatakować w nocy, kiedy będę spał w namiocie... wtedy moje szanse byłyby nikłe. Nawet jeśli całą noc stałbym na warcie, to i tak byłbym dla niego łatwym celem. A przecież nie było fizycznej możliwości, bym doszedł do Daishi bez snu. To były te chwile, w których bardzo żałowałem, że nie jestem silniejszy. Albo, że nie mam żadnego wsparcia.
- Posłuchajcie - zacząłem. - Zaśmiałem się, bo z początku myślałem, że problem jest dużo gorszy. Potem, że jest prosty, wręcz banalny. Teraz uważam, że sytuacja jest ociupinę bardziej skomplikowana.
Uśmiechnąłem się, dając dziewczynkom do zrozumienia, że jednak nie jest aż tak źle jak im się wydaje, że jest.
- Też mam brata bliźniaka - dodałem. - Gdyby tu był, to z pewnością by nam pomógł. W sumie to macie szczęście, że po kolorze włosów można Was rozpoznać. Hahaha. My jesteśmy zbyt podobni.
To był naprawdę niesamowity zbieg okoliczności. Zastanawiałem się co tam u Gansuo... i czy jest minimalna szansa na to, bym jednak gdzieś po drodze go spotkał. To spotkanie mogłoby rozwiązać masę moich obecnych problemów.
- To kiedy macie te urodziny? Zaprosicie mnie? - Nie uważałem, że urodziny dziewczynek są mało istotne. Był to dzień, na który czekało się cały rok. Jednocześnie dałem im do zrozumienia, że postaram się sprawić, byśmy wszyscy przeżyli tą wielką przygodę i spotkali się na tej imprezie. Może nawet wujek Aki się pojawi... jak już wszystko sobie wyjaśnią. Chociaż to było wątpliwe, by matka dziewczynek zgodziła się na to. Nie mówiąc już o ojcu. Na dobrą sprawę były w takim wieku, że mogłyby być moimi córkami. To znaczy, gdybym miał córkę, to byłaby pewnie mniej więcej w ich wieku. Położyłem dłonie na głowach dziewczynek i poczochrałem ich włosy po przyjacielsku.
- Będzie dobrze - powiedziałem. - Zaufajcie mi. Odnajdziemy waszych rodziców.
Po tych słowach zająłem się obozowiskiem. Mając dwójkę gości, wypadałoby coś ugotować. Najpierw jednak postanowiłem złożyć namiot. O zapasy się nie martwiłem. Zawsze mogłem zapolować. Miałem już w tym wprawę. Raz zapalowałem na dzika. No może niekoniecznie wprawę, bo to był pierwszy raz, ale jakoś dałem sobie radę. W nocy. Drogę powrotną do obozowiska "Królowej Jesieni" znaczyłem kunaiami. Zaskoczyłem ofiarę przy wodopoju i zdołałem wrócić, przynosząc aż dwa skarby. A później oskórowałem swoją zdobycz. Robiłem to trzeci raz w życiu. Pamiętałem to bardzo dobrze. Pochwaliła mnie wtedy. Oashisu... byłem na nią wściekły, ale robiło się ciepło na sercu jak o niej myślałem. Po złożeniu namiotu, postawiłem wodę na zupę i wrzuciłem trochę tego i trochę tamtego.
- Kucharz ze mnie raczej marny, ale chyba się nie potrujecie - rzekłem do dziewczynek. - Na obiad i kolację będzie to samo, ale jutro może coś smaczniejszego postaram się załatwić. Co Wy na to?
Chciałem sprawić, by Hina i Sayaka dobrze się czuły, nasyciły się i wyluzowały. Nie chciałem też polować dzisiaj na dziki, bo mięso trzeba było zjeść zaraz po upolowaniu, bo inaczej by się zepsuło. A wieczorem polować dużo trudniej.
Pozostała jeszcze kwestia tego co robić dalej. Najpierw oczywiście trzeba było zająć się raną. Była prowizorycznie opatrzona, ale nie miałem pewności czy stan dziewczynki się nie pogorszy. Nie mogłem ryzykować drogi do Daishi bez wizyty u medyka. Pierwszym przystankiem było Yusetsu. Trzeba wstąpić do szpitala. Dlatego oznajmiłem dziewczynkom:
- Jeśli dobrze kojarzę, to zmierzamy do Yusetsu. Dojdziemy do stolicy i poszukamy medyka. Sayaka musi zostać obejrzana. Nie zaryzykuję podróży do Daishi nawet jeśli na pierwszy rzut oka rana nie wygląda na śmiertelną. Boli Cię bardzo? - ostatnie pytanie skierowałem do Sayaki. Nie mogłem nic poradzić na ból, ale martwiłem się. Pozostała jeszcze kwestia wujka Akiego. Szczerze wątpiłem czy dziewczynki coś mi powiedzą, ale warto było spróbować.
- Powiedzcie mi proszę o swoim wujku. Kochacie go i chcielibyście, żeby się zmienił? - Tutaj spodziewałem się odpowiedzi twierdzącej. Pytałem po to, by w razie konfrontacji wiedzieć na ile mogę sobie pozwolić. Czy mogę go zabić albo mocno okaleczyć? Z praktycznego punktu widzenia zależało mi na odpowiedzi przeczącej. Wtedy miałbym pełnię możliwości. Jednak jako samuraj chciałem usłyszeć odpowiedź "Tak". Na dobrą sprawę odpowiedź taka też mogłaby być pomocna. Może dałbym radę się z Akim dogadać? - I powiedzcie... silny jest? Potrafi używać chakry? - Czy jest silny? Zdawałem sobie sprawę, że w oczach dzieci każdy dorosły jest silny, dlatego też dodałem ostatnie pytanie. Miałem nadzieję, że Sayaka i Hina wiedzą co to chakra i fajnie by było jakby zaprzeczyły. Jednak co będzie to będzie... Po przygotowaniu posiłku, zjedzeniu, napiciu się czegoś i może załatwieniu swoich potrzeb fizjologicznych, byliśmy (chyba) gotowi do drogi.
- Idziemy?

[Hayami Akodo]

Misja rangi C dla Yasuo (przejęta od Shiori)
"On dreams, bones and lights"
7/14+
Myślisz. Rozważasz wszystkie za i przeciw, bierzesz wszystko pod uwagę - to dobrze, prawdziwi wojownicy winni walczyć nie tylko bronią, ale i umysłem. Zdecydowałeś się zaufać obu dziewczynkom, uwierzyć w to, co opowiada ci mała, przestraszona dziewczynka - w końcu nie mogło być aż tak źle. Ale wujek Aki... Dziwny człowiek, który ceni sobie dystansową broń... Czy będzie dla ciebie przeciwnikiem? Jeżeli w ogóle? Powiadają, że prawdziwy samuraj potrafi ocenić, jak groźny jest wróg, i albo uderzyć, albo wstrzymać się z atakiem do bardziej korzystnego momentu - wszystko to za pomocą jednego spojrzenia, szybkiego jak myśl lub strzała.
No właśnie, strzała... Trafienie czymś takim naturalnie musi boleć - i nic dziwnego, że starsza dziewczynka kiwa na to twierdząco głową. Tak, odczuwa ból, gdy teraz o tym pomyśli, boli to bardzo mocno, i to tak... Rwąco. Chyba rzeczywiście lepszym wyborem będzie Yusetsu czy inna miejscowość, w której możecie dostać się do medyka, iryonina, kogoś, kto ma dobry - i uzdrawiający - dotyk. Taka osoba uśmierzy cierpienia Sayaki, może nawet uspokoi Hinę i doda jej sił, a i tobie wskaże, co masz robić. Bo mimo wszystko coś musisz zrobić.
Czy to już ten czas, Yasuo? Ten moment? Mimo wszystko myślisz o nich jak o małych dzieciach, łapiesz się na myśli, że są w takim wieku, w jakim mogłyby być moje córki. Ach, ten nieubłagany zegar biologiczny! Niestety, czas biegnie swoją drogą, jak kot - uparty, swoimi ścieżkami - a ani ty, ani nikt z żyjących nie może go zatrzymać. Tik, tak, tik, tak, tik, tak...
- Taaak! - woła Sayaka, podekscytowana na myśl mienia samuraja na urodzinach. Zaproszą go, oczywiście, czemu nie? Państwo Hitsugeki nigdy nie zamykali drzwi przed tymi, którzy wyrządzili im coś dobrego. - Zaprosimy, i damy ciasto, i wszystko! Prawda, Hina?
Młodsze dziecko kiwa entuzjastycznie główką, najprawdopodobniej jej też się spodobał pomysł zaproszenia honorowego gościa. Ma nawet pomysł, jak mogą się odwdzięczyć za pomoc i wsparcie.
- Sayu, a może powiemy mamie, żeby mnie naumiała robić rzeczy, i zrobię rzeczy dla Yasuo-san? - pyta radośnie starszą siostrę. - Słowo to słowo, a mama robi fajne rzeczy!
Sayaka - najwyraźniej czasem zwana też "Sayu" - przytakuje ruchem głowy. Czochra Hinę po głowie pieszczotliwym gestem; chociaż jest starsza tylko o pięć minut, najwyraźniej czuje się odpowiedzialna za młodszą bliźniaczkę. To ona w tym duecie ma głos decydujący i najwyraźniej ma silniejszą wolę niż siostra.
- Wątpię, żeby mama powiedziała "nie". Na pewno możesz mu coś uszyć, kiedy mama cię tego nauczy. - stwierdza. - Ale najpierw musimy znaleźć... Musimy ją znaleźć. I tatę też. Tata musi wiedzieć, co... Co się stało.
Obie siostry milkną, najwyraźniej nie chcą tego wspominać - i lepiej, żebyś o to nie pytał, jeśli nie chcesz uspokajać dwóch płaczących dziewczynek przez następne ileś minut. Jednak wyraźnie Ci ufają, są spokojniejsze - nie boją się niczego. Nie przy Tobie, gdy się nimi opiekujesz; mimo wszystko duży, dorosły samuraj, który nie pobił ich i nie zgłosił władzom próby kradzieży (choć miał po temu wszelkie prawo), a zamiast tego okazuje współczucie, zasługuje na kredyt tegoż zaufania. Nie przeszkadza im jedzenie, są widać przyzwyczajone do tego, że na obiad, na kolację i na śniadanie jest to samo, że nie ma wysokich standardów - zamiast tego zamierzają raczej wszystko zjeść, o czym Ci oznajmiają. Wręcz są ciekawe tego, co jedzą tacy duzi, groźni samurajowie, i...
Jednak pytania na temat wujka Akiego są... Trudne. Z jednej strony matka najwyraźniej uczyła dziewczynki prostej i zawsze sprawdzającej się zasady "wszystko zostaje w rodzinie", a z drugiej ten miły pan wzbudza zaufanie. "Chakra"? Młodsza najwyraźniej nie wie, co to, a przynajmniej nie ma pojęcia praktycznego, ale starsza wydaje się rozumieć.
- Chakra? Masz na myśli to, że człowiek robi wodę, ogień albo powietrze, albo błyskawice? - upewnia się. - Syn naszych sąsiadów tak umie. Jest tym... no... jak to shinobi mówią... Doku.
Marszczy brwi, jakby chciała sobie coś przypomnieć. Jakby nie była pewna, czy czegoś nie przekręciła.
- Nasz tatuś i mamusia robią interesy, robią rzeczy, ale nie są shinobi. Wujek Aki też był zwykły, jak mamusia i tatuś, ale bardzo chciał być kimś nie-zwykłym, Yasuo-san. Więc gdzieś jeździł, trenował, potem poszedł na wojnę... - wzdycha. - Wszyscy mu mówili, że nie będzie nigdy "jednym z nich". Jak Hina spała i wujek kiedyś przyszedł do nas, to słyszałam, jak o to się kłócili z mamą. To było dawno i od tamtej pory nie widziałyśmy go. Do chwili, gdy mama nas do niego zaprowadziła. Wtedy wyglądał normalnie, myślałyśmy, że będzie dobrze. Ale nie było.
Wzdycha.
- Czy wujek umie w chakrę? Nie wiem. Nie widziałam go, żeby robił dziwne rzeczy i był dziwny inaczej, niż zwykle. Ale... Cokolwiek umie i cokolwiek z nim się dzieje, ja nie chcę tam wracać. I Hina też.
Hina kiwa głową energicznie, potwierdzając słowa siostry i trzymając ją kurczowo za zdrową rękę.
- Czy... czy możemy iść już do Yusetsu? Proszę... - głos Sayaki się łamie. - Nie wiem, czy wujek kiedykolwiek będzie normalny. Mama by chciała. Ja... Ja nie wiem...
Chyba nie uzyskałeś takich odpowiedzi, jakich oczekiwałeś. Ale tak czy inaczej, coś tam wiesz. Może lepiej będzie, jeśli wykorzystasz okazję. I ruszysz do Yusetsu, zanim sytuacja skomplikuje się jeszcze bardziej. Może nawet wpadniesz na Gansuo.
Może.
Tak wiele jest niedopowiedzeń w tej historii. I tak wiele odpowiedzi na niezadane pytania, których tak naprawdę nie znasz. Bo żeby je poznać, musiałbyś być...
Bogiem? Shinobi? Kimś nie-zwykłym, jak ujęła to mała dziewczynka? Pewnie wszystkim po trochu.
Może tak byłoby najlepiej.

___________________________________________________________________________________________________
zwiń się już ze szlaku i ruszaj do Yusetsu, tam już Cię jakoś ogarnę dalej. Próbuję to napisać tak, żeby miało to sens, mam nadzieję, że jakiś ma ^^"

[Yasuo]

Muszę myśleć, gdyż tego wymaga sytuacja. Być może prawdziwi potrafią ocenić wroga po samym wyglądzie. Problem w tym, że wroga jeszcze nie spotkałem. Ta niepewność naprawdę była dobijająca. W sumie bardzo wiele rzeczy mogło pójść nie tak, a ja musiałem wszystko przeanalizować i wybrać najbardziej korzystne rozwiązanie. Zdecydowaliśmy się na drogę do Yusetsu. Chociaż miałem wątpliwości czy nie lepiej zawrócić i skonfrontować się z wujkiem Akim. Ciężko było mi stwierdzić czy bliżej do szpitala w Antai czy szpitala w Yusetsu. Biorąc pod uwagę długość mojej dotychczasowej podróży, mogłem założyć, że jesteśmy gdzieś w połowie. Wóz albo przewóz. Szkoda, że nie mam ani jednego ani drugiego. Wtedy byłoby dużo łatwiej. Mogłem jednak zaopatrzyć się w konia... Żałowałem w tej chwili bardzo wielu rzeczy, a przynajmniej trzech. Tego, że nie mam przy sobie wierzchowca. Tego, że nie mam przy sobie brata. Tego, że nie potrafię leczyć ludzi i ulżyć małej Sayace. Chociaż z pewnością nie będę żałował, jeśli te dwie dziewczynki zaproszą mnie na swoje urodziny. Z pewnością będzie bardzo miło. Prezenty mnie nie obchodziły.
- Nie musicie mi nic dawać. Ciasto wystarczy. - odpowiedziałem. Ich mama być może robiła piękne rzeczy. I nawet jeśli nauczy dziewczynki tego samego, to coś zrobionego przez kogoś bez doświadczenia może już nie być tak piękne. Oczywiście liczył się sam gest, lecz nie było sensu, by dziewczynki się trudziły, by się mi odwdzięczyć czy coś w tym stylu. Sayaka jednak co do jednego miała rację. Musimy odnaleźć ich rodziców. Ewentualnie innych ludzi, którzy nie są wujkiem Akim. Wsparcie zawsze zaakceptuję. Chociaż z własnego doświadczenia wiedziałem, że Pan Aki nie jest jedynym bandziorem, który chodzi po tych ziemiach. Lepiej więc unikać podejrzanie wyglądających podróżnych. Jednak oni mogą mieć leki... albo transport. Może warto by było znaleźć wioskę?
Opowieść o wujku Akim wydała mi się opowieścią tragiczną. Jej bohater był osobą, która nie miała wsparcia w swojej rodzinie. Miał marzenia, ale były wyśmiewane. "Nigdy nie będziesz jednym z nich". To brzmiało koszmarnie przygnębiająco. Jednak koniec końców udało mu się w pewnym sensie owe marzenie zrealizować. Jednak z pewnością przerosły go rezultaty. Same marzenie nie było do końca właściwe. Żeby zostać wojownikiem - osobą, której jedynym zadaniem jest odbieranie życia wrogom i ochrona sojuszników - trzeba było mieć powód. Moim powodem był fakt, że urodziłem się w rodzinie samurajów, więc było mi to pisane od urodzenia. On jednak miał wybór i jednak wybrał ścieżkę śmierci z własnej woli. Trochę go jednak rozumiałem. Na polu walki ludzie zdobywali chwałę i bogactwa. Ich mama by chciała, żeby Aki był normalny i to mi w zupełności wystarczało. Nie mogłem go zabić.
- Wygląda mi na to, że Wasz wujek po prostu się pogubił - odpowiedziałem. - Dobrze rozumiesz - zwróciłem się do Sayaki. - Tym właśnie jest chakra. Energią, którą shinobi wykorzystują, by władać wodą, ogniem, powietrzem, błyskawicą, ziemią... - postanowiłem wlać trochę wiedzy do tych małych główek. - I używają jej, by ratować przyjaciół, ale też... by zabijać wrogów. Dlatego jeśli Wasz wujek chce waszej śmierci, to lepiej, żeby nie potrafił chakry używać.
Ostatnie zdanie wypowiedziałem śmiertelnie poważnie. Dziewczynki mogły się wystraszyć. Tyle negatywnych słów... "zabijanie", "śmierć", i tym podobne. Oczywiście jeśli potrafił korzystać z niebieskiej energii i chciał je zabić, to mógłby to zrobić już dawno. Dlatego miałem dużo podstaw, by zakładać, że jednak jest po prostu zwyczajnym wieśniakiem, który chwycił za widły - to znaczy łuk - i poszedł wojować. Nie miałem co do tego pewności. Co do samych dziewczynek... chciałem, by wiedziały, że moje pytania i polecenia - bo jednak chciałem, by mnie słuchały - nie są pozbawione sensu. Pytanie o to czy wujek Aki potrafi używać chakry miało na celu pomóc mi w określeniu zagrożenia.
I w końcu nadeszła chwila, w której przyszło nam ruszyć w dalszą drogę. Oczywiście mała Sayaka była problemem... Nie wiedziałem czy jej łamiący się głos jest skutkiem tego, że jest smutna, czy tego, że ją bardzo boli. Czy i tego i tego... Byliśmy po śniadaniu. Obóz był spakowany. Mogliśmy ruszać.
- Ruszajmy - powiedziałem i mając wszystko spakowane, wziąłem Sayakę na ręce. Pewnie nawet nie dała rady zareagować. - Przed nami długa droga. Spróbuj zasnąć. Sen powinien pomóc Ci przetrwać trudy podróży.
Kierowałem się bardzo prostą zasadą. Jak człowiek śpi, to go nie boli aż tak bardzo... Później zwróciłem się do Hiny (ewentualnie do Sayaki) też, jeśli nie spała.
- Jak już mówiłem, droga daleka. Chakra jest bardzo potężną bronią, ale nawet jeśli potrafisz jej używać, to i tak możesz zostać zabity we śnie. Dlatego podczas następnego postoju wy będziecie spały w namiocie, a ja będę Was pilnował przez całą noc. - Nie byłem do końca pewny czy to wytrzymam... - Ale problem jest taki, że ja także potrzebuję się wyspać. Dlatego rano, to Wy będziecie musiały popilnować mnie. Około 3 godziny. Więcej mi nie potrzeba...
Nie mogłem wymyślić lepszego planu. Nie mogliśmy spać we trójkę, bo wtedy bylibyśmy bardzo łatwym celem. Jednak ja także musiałem się wyspać, by bronić dziewczynek i pomóc im dostać się do Daishi. Nie wytrzymam kilku tygodni bez spania! Chociaż do samego Yusetsu było kilka dni. Do tygodnia. Tak szacowałem. A tam już z pewnością wynajmę powóz i dodatkową osobę do pomocy. Nie chciałem zbytnio wykorzystywać dziewczynek. Oczywiście znowu mówiłem im o śmierci i zabijaniu, ale musiały wiedzieć, że ta wyprawa nie jest wycieczką i jeśli ich wujek na nie poluje, to jest to niebezpieczna podróż.
- Najlepiej jakbyście się gdzieś ukryły podczas tego pilnowania... nie chcecie chyba oberwać kolejną strzałą? Jak zauważycie kogoś podejrzanego, to postarajcie się mnie obudzić. Jeśli to nie będzie możliwe, to uciekajcie i mnie zostawcie.
To był chyba najlepszy plan jaki mogłem wymyślić. Zależało mi na życiu tych dziewczynek bardziej niż na swoim. Dlatego podjąłem taką, a nie inną decyzję. Jeśli nie będą mogły mnie obudzić, to mówi się trudno. Niech chociaż siebie uratują. Zastanawiało mnie też czy ich oprawca ma wspólników.
- Czy wiecie może czy wujek Aki ma przyjaciół? Takich wiecie... podejrzanych lub niebezpiecznych?
Gdy to mówiłem, byliśmy już w drodze. Sayaka być może już spała... Starałem się kontrolować jej oddech. Czy oddycha równo czy coś niedobrego się z nią dzieje? I czy sensownym jest, by kłaść dziewczynki w namiocie? Co jeśli wróg zaatakuje namiot? Namiot chroni przed zimnem i deszczem, ale to niezbyt skuteczna ochrona przeciwko strzałom... Jednak nie chciałem, by dziewczynki spały w jakichś krzakach. Musiały odpocząć, bo dużo przeżyły. Chciałem, by było im jak najbardziej wygodnie.
I tak dołożyłem sobie paru dodatkowych obowiązków. Co jakiś czas zmieniałem Sayace opatrunki, tnąc kocyk bardziej i bardziej... Jak trzeba było to ciąłem też inne części namiotu. Oprócz tego codzienne posiłki. Chciałem upolować dzika, ale koniec końców odpuściłem ten pomysł. Nie mogłem zostawić dziewczynek samych, a nie mogłem tracić czasu na polowania. Liczyłem na to, że moje zapasy, które zakupiłem, by przejść cztery prowincje starczą na przejście jednej... z dwoma dodatkowymi osobami. Miałem nadzieję, że dziewczynki zrozumieją. Najtrudniejsze były natomiast noce. Przynajmniej dla mnie, bo dla Sayaki cały ten okres był ciężki. Starałem się, by ognisko cały czas w nocy płonęło. Powód był prosty. Nie potrafiłem walczyć całkowicie po ciemku. Oczywiście dawało to też przewagę potencjalnemu agresorowi, jednak miałem nadzieję, że mi da większą przewagę. Starałem się utrzymywać czujność przez cały okres mojej warty i rozglądać się wokoło. Co mogłem zobaczyć w promieniu ognia ogniska, to zobaczyłem. Czego nie byłem w stanie dostrzec starałem się usłyszeć. Warta była najbardziej niebezpieczną rzeczą na świecie... Przyjmowało się wtedy bierną pozycję obronną i narażało się na ataki z zaskoczenia. Mogłem oddalić się od ogniska na maksymalnie 10 lub góra 20 metrów i spróbować odszukać potencjalne zagrożenia. Ale to wszystko na co mogłem sobie pozwolić. O odchodzeniu od namiotu nie było mowy. I tym sposobem starałem się jakimś cudem dotrzeć do Yusetsu...

  Ukryty tekst

Dokąd: Yusetsu
Przez: Antai -> Yusetsu
Środek transportu: Nogi

z/t: viewtopic.php?p=212574#p212574

[Kizuna]

Na naszej części kontynentu edukacja też nie prezentowała się znakomicie. Większość ludzi była niepiśmienna, z czytaniem w sumie też byli na bakier. Jedynie Ayatsuri wyróżniali się jakkolwiek na tle innych osad i próbowali pchać resztę technologicznie do przodu. Zresztą co my mogliśmy wiedzieć o edukacji dzikich. To nie tak, że ktoś tam żył i może to potwierdzić. Ich wściekłość również była zrozumiała, bo trzymaliśmy ich za tą ścianą przez kilkaset lat. Komuś bardzo zależało, żeby nie prześlizgnął się ani jeden. Po tylu latach ucisku i dehumanizacji w końcu musieli się złamać. A teraz mamy wojnę, wzajemne ludobójstwa i anihilacje. No nic, teraz już pewnie za późno, by to odwrócić. Przeżyjemy my albo oni.
Po powrocie z zakupów, jej nowy towarzysz już na nią czekał. Wyglądało na to, że dobrali jej weterana. Świetnie się składa, bo ona sama nie miała żadnego doświadczenia z takimi akcjami, no i z wojnami w ogóle. Zgadując po katanie pewnie specjalizował się w walce w zwarciu. To raczej nie był dla niej idealny kompan, bo jej techniki nie były zbyt precyzyjne i mógłby przypadkiem też oberwać. No, to i tak nie podlegało dyskusji. Był on i tyle
- Kizuna Okkotsu. Specjalizuję się w uwolnieniu wiatru. Miło poznać, obyśmy wrócili razem w jednym kawałku - Wyciągnęła do niego rękę, nie siląc się zbytnio na sztuczny uśmiech - Nie, nigdy żadnego jeszcze nie widziałam. Nie miałam nawet okazji być w tych stronach. Liczę na to, że trochę mnie naprowadzisz. Słyszałam, że niektóre klany dzikich mają specjalne zdolności. Wiesz coś może o tym?
Shijima wydawał się realnie wierzyć, że ci zza muru nie byli ludźmi. Kizuna właściwie nie miała co do tego pewności, ale wierzyła, że to nazywanie ich zwierzętami było tylko propagandą. Nie miała zamiaru konfrontować z nim swoich poglądów. W końcu nie płacili im za dyskusję, a za zabijanie. Dziwnie się z tym czuła. Zwykle walczyła dla przyjemności, ale prawie nigdy by zabić. Chciała to mieć jak najszybciej z głowy, więc w czasie podróży wolała ograniczyć postoje do minimum. Jakiś posiłek i woda, sen w karczmie, a potem znowu w drogę. Do wskazanej przez strażnika wioski udało im się dotrzeć przed świtem.

[Kai]

Szczury
Zlecenie specjalne rangi C dla Kizuny
6

● Edukacja ogólnie nigdzier nie prezentowała się znakomicie. Większość ludzi w ogóle nie potrafiła czytać ani pisać. Shinobi byli raczej chwalebnym wyjątkiem niżeli regułą. Analfabetyzm miał się dobrze i choć w miastach każdy potrafił coś wydukać, tak wsie koncentrowały się na mowie, a nie na piśmie. A jak to wyglądało u Dzikich? Tego chyba nikt jeszcze nie zbadał. Zdawali się, przynajmniej według wszystkich opowieści, bardzo agresywni i wręcz niepoczytalni. Mało kto dochodził prawdy, bo przecież nienawiść zaślepiała społeczeństwo mieszkańców kontynentu.

— Jasne. O mnie się nie musisz martwić, poradzę sobie. Ty uważaj na siebie i spróbuj nie zniszczyć tej wiochy. — zachichotał Shijima, podając rękę Kizunie. Cóż, była o wiele bardziej destruktywnym typem shinobi od niego, a przynajmniej na to wynikało z ich krótkich rozmów. — Jak chodzi o Dzikusów, to wiem tyle co każdy. Jedni z nich potrafią grać na instrumencie i przyzywać jakieś chuj—wie—cosie i są jeszcze tacy, co są we dwójkę w jednym ciele. Pojebane jakieś potwory, tfu. — rzucił z ogromną odrazą w głowie. — A poza tym to wcale nie jest tak, że są jacyś tempi. Mówią po naszemu, a część z nich umie korzystać z chakry. Także nie daj się zwieść, potrafią zranić. — powiedział coś, co może i było oczywistą oczywistością, ale w tych czasach nigdy nie było wiadomo, która część propagandy jest prawdą, a która kłamstwem.

W końcu dotarli do wioski, o której mówił strażnik. I tak jak wspominał — wioska to spore nadużycie. W pobliżu szlaku, po obu jego stronach, było kilka domów. Dwa małe po jednej stronie, dwa duże po drugiej, oraz dwupiętrowy budynek, podpisany jako Zajazd.

— To chyba tutaj. — oboje siedzieli teraz w krzakach, jakieś dziesięć metrów od najbliższych zabudowań. I faktyczne, gdzie chwilę siedzieli w bezruchu, mogli zaobserwować ludzi (lub zwierzęta jak kto woli), którzy powoli budzą się do życia wraz z nadchodzącym słońcem.

Ktoś wyszedł na zewnątrz się wylać, ktoś patrzył przez okno na nadchodzący świt, a ktoś po prostu patrolował szlak, chodząc w tą i z powrotem non stop. Ogólnie Kizuna naliczyła siedem osób — jedną w karczmie, dwie na zewnątrz i po jednej w każdym pozostałym budynku. Zapewne korzystali z nich jako osobistych kwater. Z tej pozycji nie była w stanie wywnioskować, który z nich jest shinobi, bowiem wszyscy nosili jakiś rodzaj ekwipunku shinobi typu kunai. Wszyscy byli ubrani w stroje dzikusów, a na ich ciałach widniały liczne tatuaże. Jeżeli chodzi o cywili z Atsui, to nie było po nich ani śladu. Ale mogli być w budynkach.

— No dobra... ja nigdy nie byłem dobry w planowaniu. Jak chcemy to załatwić? Po cichu czy wjeżdżamy na pełnej kurwie? — uśmiechnął się Shinji w kąciku ust, z niecierpliwością czekając na decyzję Kizuny. I chyba był zadowolony bez znaczenia, co wybierze.

Dowódca straży — Wygląd
Shijima — Wygląd

[Kizuna]

Shijima w kwestii planu wolał zdać się na Kizunę. Dziwne biorąc pod uwagę jego status weterana kilku bitew, ale nie miała zamiaru narzekać. Wolała wydawać polecenia, niż je przyjmować. Może te blizny zrobił mu w domu ojciec, czy coś. Pozycja, jaką mieli, była dla nich dość korzystna. Wszyscy przeciwnicy byli zlokalizowani i rozdzieleni. Do tego pięcioro z nich było w budynkach, więc dawało to lekką przewagę terenu. Żeby opuścić domy, będą musieli przejść wąską przestrzenią, co łatwo będzie wykorzystać. Dziewczyna opracowała sobie w głowie plan, który pozwoli na wyeliminowanie części wrogów, zanim w ogóle będą mieli okazję dołączyć do walki. Nie było co liczyć na skrytobójstwo wszystkich, ale postarają się ograniczyć ich przewagę liczebną do zera.
- No dobra, zróbmy tak. Zaatakujemy z dwóch stron. Spróbujemy zmniejszyć obszar, na jakim mogą się ruszać. Ja uderzę stąd, a ty od drugiej strony. Mam dwa kunaie z notkami wybuchowymi - Zaczęła wyjaśniać, wyjmując broń z torby - Rzucę oba w drzwi pobliskich budynków. Potem natychmiast przy pomocy techniki spróbuję wyeliminować tego stojącego na ulicy. Kiedy dzicy usłyszą, że na zewnątrz jest walka, pewnie spróbują wyjść na zewnątrz. Zdetonuję obie notki w momencie, w którym będą przekraczać próg. Jeśli będę miała fart, to w ten sposób wyeliminuję trójkę już na starcie. Jeśli masz jakieś notki, mógłbyś zrobić to samo. O ile nie mają zwyczaju, nie wiem kurwa, wychodzić przez okno, to reszta pójdzie już z górki. Potem od razu polecę na tego w karczmie. Poza wysadzaniem wejścia spróbujmy jednak nie walić w budynki, bo nie wiadomo, czy w środku nie trzymają jakichś zakładników. Jak nie masz żadnych pytań to bierzmy się do akcji, bo zaraz mogą się obudzić i zmienić pozycję.
Jeśli Shijima wykonał jej polecenie i zajął swoje miejsce, to mogli zaczynać. Trzymając po kunaiu w każdej z dłoni próbowała zbliżyć się maksymalnie, bez jednoczesnego bycia zauważoną. Celowała nimi z drzwi, lub jeśli to niemożliwe, to bezpośrednio przed nie albo w ścianę obok. Istotny był metr zasięgu, na którym wybuch powodował największe szkody. Trafionego przeciwnika łatwo będzie dobić. Potem od razu musiała zająć się tym, który był już na zewnątrz. Miała w swoim arsenale dalekozasięgową technikę, której ostatnio się nauczyła. Była idealna na tę okazję. Po zainstalowaniu prowizorycznej pułapki skupiła chakrę w prawej ręce i posłała w kierunku dzikusa ogromny pocisk w kształcie pazurzastej łapy.

Nazwa

Fūton: Jūha Reppū Shō

Ranga

A

Pieczęci

Brak

Zasięg

40 m

Koszt

D: 45% | C: 35% | B: 25% | A: 15% | S: 10% | S+: 5% (1/2 co turę)

Statystyki

Siła

160

Szybkość

200

Wytrzymałość

160

Dodatkowe

Wymaga znajomości Fūton: Jūha Shō

Opis Jest to wzmocniona wersja Jūha Shō, pozwalająca na stworzenie ogromnego wietrznego pocisku, który po chwili przybiera kształt pazurzastej łapy. Technika posiada dużą moc, czego efektem jest bezproblemowe kruszenie choćby skał. Użytkownik w przeciwieństwie do słabszego odpowiednika tej techniki, ma tutaj pełną kontrolę nad lotem ataku, co daje mu dużą przewagę w trakcie pojedynku.

[Kai]

Szczury
Zlecenie specjalne rangi C dla Kizuny
7

● Nie każdy żołnierz ma zdolności dowódcze. Być może Shijimie również ich brakowało, a może po prostu chciał się dać wykazać Kizunie, zamiast wyszystko robić samemu. A może po prostu mu się nie chciało i wolał zwalić całą odpowiedzialność na niedoświadczoną kunoichi w razie, gdyby coś poszło nie tak. Powodów mogło byc całe mnóstwo, lecz teraz nie miały one żadnego znaczenia. Stali przed celem wymordowania Dzikich i to po prostu musieli zrobić. Żołnierz nie zadaje pytań, tylko wykonuje rozkazy.

— Mi pasuje. Tylko, że notek nie mam. Po prostu pomacham trochę mieczem. — odpowiedział krótko mężczyzna, przystając na plan dziewczyny. — Tylko ten, nie wysadzaj niczego gdy będę w pobliżu. Przypominam, że walczę w zwarciu. — uśmiechnął się delikatnie w kierunku dziewczyny. W końcu nie chciał być przypadkową ofiarą jakiejś techniki Okkotsu.

Ruszyli więc. Shijima powoli zaczął zmierzać w kierunku zabudowań, a Kizuna przystąpiła do swojego sprytnego planu. Kunaie bezproblemowo wbiły się w drewniane drzwi domu. Dziewczyna zaś machnęła ręką, a pokryta chakrą ręka poleciała w kierunku jednego z dwóch patrolujących ulicę Dzikusów.

Poszło łatwo. Wręcz za łatwo. Mężczyzna był za wolny, nawet sama Kizuna ledwo nadążała wzrokiem za swoją techniką, a co dopiero on. Chakra rozerwała go na strzępy, rozrzucając kończyny po całej długości tej niewielkiej osady. Zdążył jednak krzyknąć, a po chwili jedne z drzwi otowrzyły się, a dziewczyna wysadzila notkę, mordując wroga na miejscu. Tę sytuację jednak widział drugi z atakowanych wrogów, który nie otworzył drzwi. Zniknął gdzieś w środku budynku i dziewczyna nie widziała, co się z nim dzieje.

Shijima miał nieco ciężej. Poczekał, aż dziewczyna rozpocznie swój teatr działań, a przeciwnicy wyjdą. Rzucił się na jednego i ciął swoją kataną, raniąc jednego z nich w klatkę piersiową. Zaraz potem wyskoczyło na niego dwóch kolejnych, ale sparował ich ataki bez większego problemu.

— To nie są shinobi, poradzę sobie! — krzyknął w jej kierunku, gdy trójka Dzikich nacierała na niego z kunaiami. Byli wolniejsi od niego, ale czy na da radę przy takiej przewadze liczebnej? — Zdejmij pozostałych. rozkazał, lub jak kto woli, zausgerował.

A z górnego piętra zaczął dobiegać dźwięk... fletu? Ktoś zaczął grać w takim momencie?

Mapka — jesteś po prawej stronie, masz jakieś 20 metrów do karczmy, 10 metrów do domków.
Dowódca straży — Wygląd
Shijima — Wygląd

[Kizuna]

Jak na pierwszy raz na polu bitwy poszło jej całkiem nieźle. Udało jej się wyeliminować dwójkę przeciwników zanim tamci zdążyli zorientować się, że coś się dzieje. Niestety trzeci w porę zareagował i został w środku. Kizuna właśnie odebrała dwa życia, ale nie czuła z tego powodu żadnych szczególnych emocji. Na skruchę przyjdzie czas, kiedy opadnie kurz, a ziemia nasiąknie krwią, ich lub jej. Teraz górę brała adrenalina i walka o własne życie. To starcie inspirowało ją, jak pies inspiruje gonionego królika. Nie miała sekundy do stracenia. Dziki, który nie przeszedł drzwiami, raczej nie będzie spokojnie czekał w środku. Być może było jeszcze inne wyjście gdzieś z tyłu budynku, albo wyjdzie oknem, czy coś. Przy takim założeniu kunai wbity w drzwi tylko by się tam marnował. Podbiegła do niego, obserwując bacznie przez okna, czy gdzieś nie wychyli się jej oponent. Priorytetem było, by nie dać się zauważyć, kiedy będzie zbierać broń. Nie chciała wchodzić do środka, bo wtedy ona znalazłaby się w łatwiej do ataku pozycji. Teraz ważniejszą kwestią było dla niej odciążyć Shijimę. Po wyciągnięciu z desek ostrza z doczepioną notką, ruszyła w kierunku swojego towarzysza. Biegła łukiem, po otwartym placu, starając się być jak najdalej od karczmy, z kierunku której dobiegała teraz muzyka. Jeśli to co mówił mężczyzna jest prawdą, to pewnie grająca osoba potrafi coś przywoływać, ale co konkretnie?
Celem jej ataku był jeden z dzikich otaczających Shijimę, ten odizolowany od pozostałej dwójki. Zbliżyła się na odległość około trzech metrów. Wybuchowy kunai, jeśli trzymała go teraz w prawej dłoni, tutaj nie miał raczej zastosowania. Eksplozja mogłaby przypadkiem skrzywdzić jej sojusznika, co oczywiście nie wchodziło w grę. W takim wypadku musiała posłużyć się inną techniką. Kiedy znalazła się już odpowiednio blisko, uniosła lewą rękę i skupiła chakrę w opuszkach palców. Wykonała nimi krótki gest i posłała w kierunku przeciwnika ostrze wiatru, celując w jego tułów po lekkim skosie, by trafić możliwie jak najwięcej narządów.
-

Nazwa

Fūton: Kaze No Yaiba

Ranga

A

Pieczęci

Brak

Zasięg

Maksymalnie 3 metry

Koszt

D: 45% | C: 35% | B: 25% | A: 15% | S: 10% | S+: 5%

Statystyki

Siła

160

Szybkość

200

Wytrzymałość

---

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Jedna z silniejszych technik Fūtonu, potrafiąca zadać ogromne obrażenia przeciwnikowi, który pozwoli użytkownikowi podejść dostatecznie blisko. Użytkownik wyciąga dwa palce, którymi wskazuje kierunek ataku, po czym gromadzi chakrę wiatru w opuszkach palców. Pozwala to na wytworzenie niewidzialnego miecza z wiatru, który nie ma najmniejszego problemu z zabiciem człowieka. Ostrze potrafi przeszyć wiele silnych osłon oraz większość zbroi.

  Ukryty tekst

[Minoru]

Wyprawa B:
“Nasze miejsce w świecie” Misaki

---

Kolejka 8:
Misaki: 7
Minoru: 8

---

Gdy Kame i Misaki zaczynali zagłębiać się w swoją rozmowę, statek właśnie zaczął odbijać od doku. Marynarze odcumowali statek i zebrali wszystkie drewniane mosty, prowadzące na pokład, a następnie przy pomocy wioseł, zaczęli kierować okrętem w kierunku pełnego morza. Dopiero gdy wyszli z portu, zostawiając za sobą mieliznę i ryzyko utknięcia, rozłożyli żagle, pozwalając by to wiatr kierował ich podróżą.
Misaki przytoczyła przed Kame pewną historię, jaka przytrafiła się jej nie tak dawno temu, bo zaledwie rok z kawałkiem, w przeklętym miejscu jakim było Sogen, w najgorszym dla Uchiha momencie ich historii, który był tylko preludium do upadku tego wielkiego rodu. Podczas Turnieju Pokoju. Kame wysłuchał jej słów nie kryjąc swego zszokowania. Nie potrafił pojąć swym umysłem jakim cudem ktoś taki jak ta dziewczyna była jedynie zwykłym Doko, skoro brała udział w tak wielu, ważnych dla świata, wydarzeniach. I do tego jej młody wiek. Było dla niego w tym coś przerażającego. W tej niewinnej twarzyczce, która widziała tak wiele.
- Niestety, nie mam pojęcia o jaką technikę chodzi. - Odpowiedział kompletnie szczerze, robiąc przy tym zamyśloną minę. Przez chwilę wyglądał jakby zastanawiał się jeszcze nad tym zagadnieniem. Ostatecznie jednak, pokręcił przecząco głową.
- Nigdy nie słyszałem o kontrolowaniu zmarłych. Wiem, że na pustyni istnieją ludzie potrafiący kontrolować wyglądające jak ludzie kukiełki, lecz nie są to ciała zmarłych. Jestem bardzo ciekaw poznania dalszej części tej historii. W jaki sposób poradziliście sobie z tym problemem, Jak pokonać nieumarłego, którego nie można zabić?! Czy sądzisz, że da się nauczyć takiej techniki? - Drążył temat, wyraźnie zainteresowany tak przerażającą techniką.
Od strony morza zaczął wiać mocniejszy wiatr, dzięki czemu statek przyspieszył znacznie. Problemem mogły okazać się odległe chmury, które swą gęstością i ciemnym kolorem budziły w większości ludzi grozę. Co prawda nie płynęli w ich stronę, lecz wiatr wiejący wysoko nad nimi pchał je w ich kierunku. Rozpoczął się wyścig z czasem.

[Tanaka Misaki]

-Rozumiem, szkoda. - odpowiedziała spokojnie, chociaż z wyraźnym zawodem w głosie i pokiwała głową. Dla przeciętniej piętnastolatki to wszystko moglo być za wiele, zbyt wiele przygód, zbyt wiele niebezpieczeństw, nawet na świat w jakim musieli wszyscy żyć. Każde kolejne wyzwanie hartowało dalej ducha ognistowłosej, która podążąła krok w krok po śladach swojej kuzynki, którą tak usilnie próbowała dogonić, dorównać. W turnieju miała brać udział jedynie jako uczestniczka walk, reprezentować szczep podczas pojedynków na tych "niższych" szczeblach. W walkę z Jeźdźcem uwikłana została przypadkowa, a na wojnę wyruszyła wraz z Kroplą, by ramię w ramię z nimi stanąć przeciw nowemu zagrożeniu, nawet jeśli oznaczało to tymczasowe połączenie sił z klanem, a teraz już szczepem, Uchiha.
-Podpaliliśmy okręt, pozbywaliśmy się tych zwłok, które jeszcze nie wstały. Możliwe, że Zaraza przerwał technikę, albo ogień zrobił swoje.... albo z tą nieprzerywającą się techniką to był blef. Dlatego próbowałam się dowiedzieć czegoś o tym jutsu. - odpowiedziała, zastanawiając się. Walka z Zarazą odbywała się pokład nad nią, dlatego większość jej ją ominęła. Zapewne dzieki temu, Misaki wciąż żyła.
-Przepraszam, że zapytałam. - odezwała się po chwili, opuszczając głowę, widząc, że chcąc, czy nie, zepsuła atmosferę i wprawiła Kame w konsternację.

[Saito Hoozuki]

Ostatnie wydarzenia w mieście zbierały swoje wielkie żniwo. Na ulicach panował totalny rozgardiasz którego już nie dało się ukryć. Miasto które wtrąciło się w mafijne porachunki i próbowało odebrać utraconą niegdyś władzę - dostawało coraz większą wypłatę konsekwencji. Nie dziwił się na te widoki. Nie dziwne również było zebranie blisko bramy. Ludzie byli przerażeni, wkurwieni i mieli dosyć. A wszystko to nakręcone przez zbyt ambitnych ludzi przy władzy którym dotychczasowy układ zaczął przeszkadzać. Bo przecież tarcia między rodzinami były tu od lat, ale ingerencja miasta w takiej skali mocno utrudniała zakopanie toporu wojennego. Saito nie był od osądzania więc wiele to dla niego nie znaczyło. Nie jemu oceniać ruchy władz wioski w odniesieniu do rodzin. Nie sądził jednak, że cokolwiek z tego wyjdzie na dobre. Kot zamiast dać ustalić hierarchie tygrysom, lwom i panterom - pchał się między nich udając groźnego. A już najgorsze w tym wszystkim było to, że miasto zbyt sobie folgowało i mogło w końcu zaprowadzić którąś z rodzin pod ścianę, a wiadomo że zagoniony drapieżnik staje się ultra niebezpieczny.
Przysłonił twarz kapeluszem przechodząc obok skandującego tłumu i przeszedł dalej jak gdyby nigdy nic. Wylegitymował się przy bramie i ruszył na szlak.
Czekała go około tygodniowa wędrówka w miejsce docelowe. Nabrał sporo prowiantu zarówno suchego jak i gotowego, jak prawdziwa kura domowa. Chociaż z jego perspektywy był po prostu skąpy i pazerny a własnoręcznie przygotowane jedzenie wychodziło po prostu taniej.

Droga mijała bez większych zakłóceń. Poruszał się w miarę możliwości incognito. Przytakiwał na powitanie gdy kogoś mijał, naciągając kapelusz w dół by przysłonić twarz. Nie uśmiechał się, nie wydawał więcej dźwięków niż potrzebował. Wolał by nikt nie dowiedział się o samotnie podróżującym smoku w dobie dzisiejszych czasów i zatargów w wiosce.
Stacjonował głównie w przydrożnych knajpach o wątpliwej jakości. Nie potrzebował luksusów, wystarczyło mu zwykłe posłanie na którym mógł się nieco przespać. No i dach nad głową. Jedzenia miał sporo i wyliczone. Gdyby zaczęło mu się kończyć to w tych samych knajpach po prostu zamawiał by jedzenie które wedle logiki nie jest w stanie zaszkodzić jego kiszką.
Robił swoje i tylko swoje. Nie podsiadał się do nikogo i nie pozwalał się nikomu przysiąść na wspólny posiłek. Jadł szybko i w milczeniu a większość czasu spędzał na szlaku. To było mocno duchowe przeżycie, bo taka samotna podróż w buddyjskiej ciszy potrafiła wydobyć najróżniejsze myśli w jego głowie. Miał dużo czasu nad zastanowieniem się nad sprawami ważnymi, mniej ważnymi i tymi totalnie błahymi. Coś jak urlop bez wypoczynku fizycznego.
Starał się zawsze znaleźć schronienie zanim zapadnie zmrok i wyruszyć jak tylko pojawiały się pierwsze promienie słońca, jeszcze przed faktycznym wschodem. Nigdy nie brał pod uwagę wariantu spania na drodze. Wolał odżałować kilka monet na łóżko w razie gdyby szlak nie był do końca bezpieczny. Uzupełniał wodę gdy tylko nadarzała się na to okazja. Jeżeli pobierał wodę ze strumienia to najpierw sprawdzał czy jego czystość jest znośna. Robił krótką przerwę na przegotowanie wody i ruszał dalej. Zawsze starał się mieć plan na cały dzień do przodu. Wyliczał ile mniej więcej będzie w stanie zrobić kilometrów, w którym miejscu prawdopodobnie zrobi nocny przystanek, gdzie znajdzie wodę i jak wygląda najbliższe ukształtowanie terenu. Spędzał na planowanie dobre pół godziny dziennie - tak by nikt nie był w stanie go zaskoczyć, a w razie walki, żeby miał przewagę w postaci znajomości terenu i otoczenia.
Nie mógł w końcu sobie pozwolić na otwartą walkę, był łucznikiem. Jego przewaga zawsze polegała na tym, że jego ofiara nie spodziewała się ataku, a jeżeli już się spodziewała, to nie wiedziała z której strony. Wszelkie otwarte walki były zawsze na jego niekorzyść więc zawsze spędzał dużo czasu na dostosowanie scenariusza pod jego umiejętności a nie odwrotnie.
Czasy były niepewne więc i było trzeba mocno uważać. Gdyby samotnie napotkał grupę trygrysów po drodze - mogłoby być różnie. Bo walka przeciwko większej grupce, bez elementu zaskoczenia - zawsze była na jego niekorzyść.

[Minoru]

Z/T

[Arii]

6/17

Błyskotki i inne takie, takie
Wyprawa B - Saito Hoozuki

---

Droga mijała spokojnie. Nie miał kontaktów z żadnymi dziwnymi sytuacjami, ludźmi. Zero śladu pozostałych mafii. Czuł w kościach, że sytuacja w osadzie się zaognia i nie było to normalne, że mógł ot tak po prostu przechadzać się między prowincjami. Każda z rodzin chciała uzyskać w czymś kontrolę, aby utrudnić życie pozostałym. Ale Saito na szczęście został wysłany delikatnie poza te konflikty, aby załatwić coś zupełnie innego albo... może własnie na tym polegał cały urok tej sytuacji, że miał coś po kryjomu załatwić do stworzenia przepaści między Akiyamą a innymi rodzinami?

W końcu dotarł do Antai i mógł zobaczyć różnice w terenie, ale nie tak dużą jakby można było się spodziewać. Nie wiedział czego dokładnie miał się spodziewać szukając czegoś niezwykłego, ale od samego początku po przejściu granicy czuł czyjś wzrok na swoich plecach. Był prawie pewien, że jest obserwowany, ale za każdym razem jak się obrócił nikogo nie było. Intuicja się myliła czy może czegoś nie dostrzegał? Nie był pewien, dlatego w końcu po trudach ciężkiej podróży, gdy zobaczył karczmę na rozwidleniu dróg prowadzących w głąb Antai poczuł chęć odpoczynku.

Gdy wszedł do środka zobaczył kilku kupców przy barze i stolikach. Z boku widział schody na piętro, gdzie zapewne były pokoje na wynajem. A tuż za sobą poczuł czyjąś obecność a gdy się odwrócił nikogo nie zobaczył. Pozostało mu się rozejrzeć po karczmie, posilić się i odpocząć... A może i zrobić mały wywiad.

---

  Ukryty tekst

Dialogi:

Hayami

[Saori]

Droga powrotna do Sarufutsu w towarzystwie Pana Koizumi i jego syna Koike była przyjemna. Teraz, kiedy już nie musieli martwić się o zaopatrzenie, bo te zostało bezpiecznie dostarczone, mogli pozwolić sobie nie tylko na szybszą jazdę, ale też nie czuli takiego napięcia związanego ze swoim zadaniem. No i teraz, kiedy wiedzieli którędy jechać, droga powrotna była znacznie łatwiejsza. Przez ten czas Saori poświęciła większą uwagę koniom, które ciągnęły wozy. Na postojach pomagała je szczotkować i oporządzać, a na pewnym odcinku trasy Pan Koizumi pozwolił jej jechać na grzbiecie jednego ze swoich wierzchowców, zamiast na twardym koźle. Kunoichi zawsze fascynowały te zwierzęta, ale nigdy nie miała okazji bliżej się z nimi zapoznać, nie wspominają o samej nauce jazdy. Okazało się, że nie jest to jakoś szczególnie skomplikowane, ale wymagało wyczucia i odpowiedniego podejścia do samego wierzchowca. Teraz miała okazję poznać chociaż podstawy, co mogło jej się kiedyś przydać.

Trzy dni podróży minęły spokojnie i bez żadnych problemów, a dwa wozy ponownie przejechały przez Północną Bramę Sarufutsu i znalazły się bezpiecznie w mieście. Tam Saori pożegnała się z towarzyszami podróży, by na koniec wrócić do własnego mieszkania. Potrzebowała przede wszystkim porządnej kąpieli i odpoczynku, a potem albo wznowi treningi, albo rozejrzy się za kolejnym zleceniem. Jeszcze trochę i będzie mogła kupić swoją własną broń i inne wyposażenie, które może jej się przydać na polu walki. Nadal czekało ją sporo pracy, ale powoli wychodziła na prostą, jakoś sobie radząc samej.

[zt]

Dokąd: Północne Ryuzaku
Przez: -
Środek transportu: Wozem :3