Hitsugaya - miasteczko portowe

[Anzou]

Decyzje. To bardzo dobre słowo, które towarzyszy ludziom niemal na każdym kroku. Często podejmowane są bez większego zastanawiania nad nimi, bez poświęcania odpowiedniej ilości czasu, by przenalizować każde za i przeciw. Ma to swoje plusy i minusy, oszczędzamy czas, jednak sami możemy wpaść w pułapkę. W tym momencie można stwierdzić, że Białowłosy był w takiej pułapce. Jego towarzysz Ken wparował z impetem do środka. Z negocjacji nici. Co gorsze, chłopak nie miał zbyt wiele czasu na przemyślenia. Głęboko w środku czuł, że ktoś ucierpi i to bardzo. Na dobrą sprawę - już dwie osoby oberwały. Dwie małe potyczki, a teraz czas na ostatnią, finałową, która zadecyduje o losie Kena, Garou, bandyty i jego brata. Jak wiele teraz zależy od tego, co zrobi Władca Piorunów. Nie było to komfortowe, jednak on musiał działać. Młodzieniec zlokalizował dźwięk w ścianie. Potem to dudnienie w rogu. Chłopak automatycznie odskoczył od miejsca, w którym był, nie chciał znajdować się tam i ryzykować oberwaniem jakąś dziwną, dotąd nieznaną techniką. W ten sposób Kaminari próbował znaleźć się na środku mieszkania. Wtedy Władca Piorunów zerknie przez wywalone drzwi, które dają swego rodzaju pogląd na to, co dzieje się na zewnątrz. Stan Ziemi może powiedzieć wiele o jego potencjalnych przeciwniku, który w tym momencie poluje na wszystkich w środku. Co robić?! Młodzieniec postanowił wyjść na zewnątrz. Wychodzenie jednak tymi drzwiami, które wyważył przeciwnik może być zbyt niebezpieczne. Zostawianie w środku kogokolwiek jest też potencjalnym zagrożeniem.
-Wychodzimy. Weź go. Wyjdę pierwszy.
Krótki i konkretny komunikat poparty ruchem głowy na drzwi, przy których stał Rybak. To chyba w tym momencie najlepsze rozwiązanie. Anzou chciał, by eskortowany zajął się Kenem. Dźwięki w kącie mogą świadczyć o tym, że on najzwyczajniej w świecie będzie się czaił, żeby zaatakować z góry jakąś techniką, lub maczugą, o której wspomniał. Anzou nie tracił czasu i wyszedł pierwszy drzwiami, przy których stał rybak. Zależało mu, by zrobić to jak najszybciej się da. Shinobi postara się odbiec jakieś pięć metrów pod kątem 45 stopni w lewo i dopiero wtedy się odwróci. W trakcie biegu złoży pieczęci do Reberu. Wystrzeli bez zastanowienia w każdą osobę, którą zauważy na dachu. Anzou wie, że to ryzykowne, jednak coś musi zrobić. Inaczej wszyscy zginą. Gdyby Władca Piorunów nie zauważył nikogo - powoli postanowi wejść na dach budynku używając prostej techniki. Tam zaatakuje każdego swoim Reberu i postara się unikać ataków odskokami. Jaki przyniesie to skutek? Się okaże. Byle nie był to koniec jego przygody Ninja.

  Ukryty tekst

[Ame Uchiha]

Misja rangi C dla Anzou
25/30 Mapka nie będzie na tę chwilę przydatna.

Każdy miał swoje decyzje. Bandyta musiał je podejmować tak samo jak Anzou. Ten jednak tyle nie filozofował. Był prostym chłopakiem z prowincji, który działał i przez to dyktował zarówno tempo i warunki walki. Zmuszał Kaminari do podejmowania trudniejszych decyzji od tych, które sam podejmował. Tak trzeba żyć! W ten sposób właśnie się wygrywa. Należy jednak pamiętać, że jak Kami-sama zamyka drzwi to otwiera okna. Czasami też po prostu pojawiają się drugie drzwi, o których przeciwności losu nie wiedzą, a nawet jeżeliby wiedziały to nie mają zasobów, żeby je też zabezpieczyć. Właśnie z nich mądrze skorzystał Anzou. Bandyta zgodnie z rozkazem wziął Kena na barki, zaś sam chłopak wybiegł składając pieczęci i odbijając w lewo pod skosem, tak żeby uniknąć ewentualnego ataku. Tak się składało, ze nikogo na dachu, przynajmniej z tej strony nie było. Rybak i bandyta z bagażem wyszli kilka kroków za nim. W tym czasie Kaminari już wchodził po ścianie, żeby znaleźć się na dachu chaty. Sam dach zaś wyglądał na drewniany tak samo jak reszta konstrukcji. Był kompletnie płaski. Jak się okazało, przemyślenia chłopaka były słuszne. Na szczycie odnalazł bandytę, który wyglądał na lekko zdziwionego, jakby nie spodziewał się, że na tyłach domu są drzwi. Pewnie tylko jego partner wszedł do środka, zaś on sam kręcił się w okolicy. Gdy zobaczył białowłosego od razu zaczął składać pieczęcie. Chłopak na szczęście pieczęcie miał już złożone i od razu zaatakował. Zanim tamten wykonał znaki, wiązki doleciały do niego. Niestety nie były zbyt mocne i nie wywarły takiego piorunującego wrażenia jak na poprzedniku. Anzou widział, że sprawia mu ból, ale nie pojawiały się poparzenia i otwarte rany. Mógł zaobserwować kilka siniaków. Słyszał krzyk, ale to nie było wycie takie jak wcześniej. Czarno na białym pojawiały się różnice pomiędzy poziomami zastosowanych umiejętności klanowych. Bandyta zaś nie był sparaliżowany i zeskoczył z dachu, żeby nie otrzymywać dalszych obrażeń. Zniknął z pola widzenia chłopaka. Nie słyszał też żadnych kroków. Sam Kaminari znajdował się na krawędzi dachu po przeciwnej stronie, tej od której wszedł.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Anzou]

Połowiczny sukces. Dokładnie tymi słowami można opisać to, co się przed chwilą zadziało. Zgodnie z założeniami - bandyta nie miał pojęcia o drugich drzwiach. Młodzieniec mógł więc wykorzystać element zaskoczenia i zaatakować człowieka na dachu. Niestety, poziom Reberu, którego użył teraz nie pozwolił na zadanie takich obrażeń, które skutkowałyby wyłączeniem go z walki. Odczuł ból, jednak był w stanie uciec. Nawet wytrzymały człowiek. Kaminari nie mógł jednak stać jak ten głupek na dachu. Musiał dalej działać. W momencie, gdy jego rywal postanowił zeskoczyć z dachu on sam automatycznie wrócił. Jego zadaniem jest ochrona Kena i pozostałych. Nawet Rybaka, który nieświadomie został wplątany w walkę. Tak więc młody Kaminari ruszył jak najszybciej w kierunku miejsca, gdzie przebywają jego towarzysze.
- Uważajcie, zeskoczył na dół!
Krzyknął tak głośno jak potrafił Anzou. Lepiej, żeby wiedzieli i byli gotowi. Prawdopodobnie będzie chciał uratować swojego partnera, więc jest szansa, że walka już się skończyła. Anzou jednak nie zamierzał opuszczać gardy. Nie odpuszczał jednak ostatniej pieczęci, by ograniczyć koszt Chakry, gdyby użył Reberu. Bez zawahania wystrzeli nim w bandytę, o ile ten sam będzie próbował nacierać na niego, czy jego towarzyszy.

  Ukryty tekst

[Ame Uchiha]

Misja rangi C dla Anzou
27/30 Mapka nie będzie na tę chwilę przydatna.

Anzou mógł się cieszyć, że udało mu się ograć przeciwnika. Gdyby wyszedł drzwiami frontowymi, to jego egzystencja prawdopodobnie dobiegła by do końca, a długi pobyt w szpitalu i na zawsze oszpecona buźka byłyby murowane. W ten sposób to bandyta został zmuszony do wycofania się. Chłopak zaś nie dawał się ponieść emocją. Wiedział po co tu jest albo nie chciał wykorzystywać swojej przewagi. Tak czy owak dołączył do swojej grupy. Na dachu moment później pojawił się gęsty dym. Kaminari mógł być zadowolony, że się tam teraz nie znajdował. W chacie mogli usłyszeć jakieś niewyraźne dźwięki. Ken za to nie dawał dalej znaku życia. Był nieprzytomny i konkretnie pobity. Wcześniej był niewyspany i rozkojarzony, a bandyta zapewne zaszedł go od tyłu i pobił wykorzystując ten niecny element zaskoczenia. Tak o to prezentował się skutek jego wcześniejszej decyzji. Cała sprawa teraz wyglądałaby inaczej, gdyby Anzou nie uchylał się od jej podjęcia. Z drugiej strony mógł podjąć inne decyzje, które zaprowadziłyby ich prosto do ziemi. Obaj żyli, bandyci co prawda nie byli martwi, ale pokiereszowani w walce dwóch na jednego. Ostateczny wynik należy ocenić pozytywnie. Można tak jeszcze długo roztrząsać te wydarzenia, ale z zadumy wyrwała ich eksplozja na dachu.
- MOJA CHATA! ZAWSZE PRZYNOSISZ KŁOPOTY! - krzyknął Rybak.
- Pamiętaj o drzewie ojca. Bez problemu odbudujesz tą paskudną ruderę. - odpowiedział spokojnie eskortowany jakby nic się nie stało.
- Zostawmy tego tutaj pod opieką miejscowych. Powinniśmy ruszać zanim tamci się przegrupują. - rzucił bandyta. Faktycznie sporo miejscowych pojawiło się na miejscu. Może to eksplozja? Pewnie tak. Rudera paliła się, zaś zgromadzeni przystąpili do akcji gaśniczej. Głównie za pomocą wiader piasku i wody. Czy Kaminari mógł im pomóc? Czy chciał? Czy miał na to czas? Co z Kenem? Jedno jest pewne - eskortowany troszczył się o swoją dupę, ale nie można odmówić mu racji. Anzou po raz kolejny musi podejmować kluczowe decyzje. Dalej rozchodzi się o bezpieczeństwo ludzi, życie Kena, o możliwości ponownego starcia z bandytami, wykonanie zadania. Co zwycięży? W torbie Kena znajdowała się mapa z trasą podróży.

Jeżeli kontynuujesz misje zgodnie z planem to z/t > http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... &start=165

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Anzou]

Anzou bez większego problemu dotarł do grupy, gdzie jak się okazało nie było już zagrożenia. Przynajmniej chwilowo. Decyzje, które podjął mogły być lepsze, ale koniec końców mogły być również gorsze. Nikt nie zginął. Obyło się bez strat w ludziach, a to niezwykle istotne. Nawet najgorsi zasługują na to, by żyć. Muszą być osądzeni. Bandyci, z którymi przyszło mu się mierzyć przetrwali. Białowłosy ich nie znał, nie wiedział, co robili, jednak musiała łączyć ich jakaś więź. Coś, co sprawiało, że emocje wzięły górę nad spokojnym myśleniem i analizą faktów. Być może dzięki temu Anzou dalej żyje, a jego twarz jest nadal śliczna. Chłopak wysłuchał kłótni braci. Trzeba otwarcie to powiedzieć, Rybak miał zasadne pretensje wobec eskortowanego. To on sprowadził na niego nieszczęście. Dom się palił, a sam Białowłosy był po części odpowiedzialny za to, co się stało.
- Spokojnie, pomogę ogarnąć ten bałagan. Bądź przy mnie, jest tutaj już sporo ludzi, raczej nic Ci nie grozi. Gdy zobaczysz kogoś podejrzanego, to od razu daj mi znać.
Chłopak wydał komunikat. Podjął w jego ocenie słuszną decyzję. Okolica raczej jest teraz względnie bezpieczna. Bandyta, którego eskortuje nie jest kimś, dla kogo warto ryzykować tak otwarty atak. Anzou podszedł spokojnym krokiem do domu i złożył pieczęci, po czym wypluł strumień wody w miejsce, gdzie ogień był najsilniejszy. Mógł pomóc chociaż tak. W tym samym czasie może Ken odzyska przytomność, może ktoś się nim zajmie i doprowadzi do ładu. Dopiero po akcji ugaszenia pożaru Władca Piorunów może opuścić to miejsce i przemieścić się dalej. Sytuacja, w której się znalazł była bardzo niebezpieczna. Teraz, gdy wszystko jest w miarę ogarnięte chłopak widzi, jakie błędy popełnił. Ot tak, bez rozglądania się wszedł do chaty. To mogło skończyć się tragicznie. Mógł oberwać jakimś obuchem tuż za drzwiami. I tyle. Koniec historii. Wiele nauki przed nim...

  Ukryty tekst

[Ame Uchiha]

Misja rangi C dla Anzou
29/30 Ogólnie mogło pójść dużo gorzej. Anzou braki w umiejętnościach nadrobił kreatywnością, a jak się jeszcze miało okazać - zwyczajną dobrocią charakteru. Nie chciał nikogo zabić, nawet jeżeli tamci chcieli zabić jego, Kena, eskortowanego i rybaka zapewne też. Pytanie czy oszczędzenie bandytów nie wyjdzie mu bokiem. W końcu ten drugi był jeszcze zdolny do walki. Kilka siniaków raczej nie powstrzyma go przed powrotem. Kaminari jednak się tym nie przejmował. Uznał swoją odpowiedzialność za zniszczenia w wiosce i postanowił im pomoc. Oznajmił braciom, że zamierza ugasić ogień. Eskortowany nie przyjął tego najlepiej. Na jego twarzy pojawił się grymas, ale zapewne śliwa pod okiem i niewielki pokaz umiejętności, który ujrzał jeszcze w chacie, powstrzymały go od komentarza. Rybak zaś zareagował lekkim skinieniem głowy. Można uznać, ze wskazywało na jego aprobatę dla działań białowłosego. Ken dalej nie dawał znaku życia. Widocznie musiał mocno dostać i to nie raz ani nie dwa.
Anzou wypluł strumień wody w największe płomienie. Mieszkańcy patrzyli na niego z podziwem jak na superbohatera, który właśnie uratował ich niewielką mieścinę. Zupełnie tak jak superbohaterowie - sam chłopak był powodem tego, że w ogóle coś trzeba gasić, ale nikt nie zwracał na to uwagi. Po zakończonej technice ruszyli, żeby dokończyć dzieła i dziesięć minut później bo akcji gaśniczej nie było śladu, nie licząc domu z nadpalonymi ścianami, którego dach w zasadzie nie istniał, nie licząc kilku ocalałych, zwęglonych żeber. Wioska za to była bezpieczna. Anzou spostrzegł, że ktoś się do niego zbliża. Był to starszy mężczyzna z fantazyjnym, zakręconym wąsem.
- Słyszałem waszą rozmowę i dopytałem Twoją grupę o wszystko. - zagaił.
- Zaopiekujemy się Twoim towarzyszem i wyślemy wieści do Raigeki. - zaproponował, ale w zasadzie bardziej oznajmił.
- Uratowałeś naszą wioskę przed pożarem. Znamy sytuacje. - tutaj zawiesił się na moment.
- Tamci rybacy przewiozą was kawałek do szlaku transportowego. - po zakończeniu próbował jakby zasalutować, ale wyszło mu raczej pokracznie. Wskazał chłopakowi dwie łódki i dwóch zmęczonych, ale gotowych do dalszej akcji rybaków. Chyba nie pozostało nic jak tylko zaakceptować pomoc. Dobro wraca, na wodzie ciężko kogoś wyśledzić w przeciwieństwie do ziemnego szlaku. Z drugiej strony senotki kazał nie zbaczać z trasy. Ken definitywnie nie nadaje się do dalszej przygody a niesienie go do ostatecznego celu i z powrotem do wioski mogłoby dla Kaminari znacznym obciążeniem. Zwłaszcza gdyby bandyci wrócili.

Tak czy inaczej z/t, kwestia jak Anzou chciałby się tam dostać. > http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... &start=165

[Rika Kari Matsubari]

Plan był doskonały. No, prawie. Swoista maska ze zwłok młodego chłopaka mogła być doskonałym kamuflażem, gdyby nie te szmaty, które miała na sobie. Śnieżnobiała zwykle sukienka była teraz ubrudzona ziemią i kapkami krwi, jednak w oczy tubylców jeszcze bardziej mógł rzucać się kontrast między młodą, chłopięcą buzią a wdziankiem księżniczki.
Początkowo nie było problemu. Nieświadoma powłóczyła nogi, idąc swoim ciężkim, pozbawionym gracji krokiem. Nie mijała za wiele osób przed osadą - tylko morscy robotnicy gotowi byli iść tędy w taką pogodę - toteż niczego się nie domyśliła. Dopiero w osadzie ludzie zaczęli patrzeć się jakoś dziwnie. Wciąż jednak nikt jej nie zatrzymywał, bowiem ludzie chcieli jak najszybciej załatwić swoje sprawy i schronić się przed nieprzyjemną aurą. Dopiero gdy docierała do drugiego krańca wioski, zwrócił się do niej człowiek, który bez cienia wątpliwości dbał o bezpieczeństwo we wiosce. To było bardziej jak alarmujące.
Spojrzała w kałużę, a po chwili kucnęła tuż przy niej, patrząc w swoje oblicze i niedowierzając.
-Pier-dolę! - wybrzmiał chłopięcy, przechodzący mutację głos, widocznie rozbawiony tym rażącym błędem. Obmacała się od góry w dół, jakby szukała potwierdzenia tego, co podpowiadały jej oczy. Albo czuła się dziwnie obco w tym malutkim ciele. Postanowiła przerwać technikę i stojąc tyłem do stróża ściągnęła maskę, a płyny powolutku odchodziły z młodziutkiej buzi. Nie dbała o to, czy widzą to inni.
-Pier-dolę! - powtórzyła cicho, a słowo przeszło w połowie w delikatny, dziewczęcy głosik. Pierdolić, pieprzyć, chrzanić. Nagle słowa te zaczęły nadawać życiu smak.
Spojrzenie strażnika zaczęło jej ciążyć, wstała więc i zaczęła do niego iść. Tym razem z własną buzią. Czy mężczyzna był przygotowany na taką sytuację? Czy ufał temu, co widział jeszcze chwilę wcześniej? Stanęła przed nim, ustawiając głowę pod odpowiednim kątem. Jedna ręka sięgnęła pod gęstą ścianę włosów i ścisnęła mechanizm. Z wplecionego we włosy kwiatka - tym razem nie prawdziwego - wystrzeliła struga cuchnącego moczu.
-Jeśli nie wiesz gdzie jest Akihito, to ciebie też pierdolę.
Nie zważając na mężczyznę, postanowiła iść dalej.

  Ukryty tekst

[Yami]

Misja Rangi C ~W poszukiwaniu korzeni~
Rika Kari Matsubari
9/30 Stres. Doprowadzał do dziwnego poczucia zakrzywienia czasu. Nieprzemyślana decyzja doprowadziła do zsunięcia się maski z ciała dziewczyny. Kawałek mięsa spadł groteskowo na ziemię mieszając się z błotem.
Oczekiwanie odpowiedzi przez strażnika trwało długo, biorąc pod uwagę wagę wydarzeń mógł uznać, że były to wręcz lata, które w rzeczywistości trwały zaledwie sekundy. Rika posłusznie zbliżyła się do niego, jednak nie ze względu na jego "wezwanie" ale chęć otrzymania informacji. Te niczym posiadając własną wolę nie chciały być przez dziewczynkę znalezione. Zdawać by się mogło, że czerwona nić przeznaczenia, nie chciała abyś udała się inną wytypowaną przez los trasą.
Siarczysty deszcz obniżał widoczność. Nie mógł widzieć co dokładnie robiłaś chwilę temu, jednak z każdym postawionym krokiem mógł lepiej zweryfikować Ciebie. Kiedy byłaś dostatecznie blisko by zadać pytanie, ten wzdrygnął się spoglądając w Twoją twarz. Skąpana w deszczu suknia poplamiona krwią, mokre, sklejone włosy, spojrzenie oraz głos. Wszystko to sprawiło, że po skórze mężczyzny przeszła gęsia skórka. Nie miał do czynienia z małą dziewczynką, oj nie. Mała włócznia strażnika obrała cel. Ostry grot skierowany został w stronę małej "niewinnej osóbki".
- STÓJ! JESTEŚ ZATRZYMANA POD ZARZUTEM MORDERSTWA MAJTKA!
W tym stanie użycie mechanizmu, nie było możliwe. Dodatkowo tak silny deszcz z całą pewnością obniża efektywny jego zasięg. Nie mniej jednak zrozumiałaś dlaczego miasteczko postawiono na głowie. Kapuś, ktoś widział tamto zajście i zdradził Twą tajemnicę. Wszyscy w wiosce poszukiwali małej dziewczynki, bądź małego demona.

[Rika Kari Matsubari]

Od ucieczki z Ryuzaku działała jak na autopilocie. Podniecająca myśl o poznaniu swoich korzeni zmaterializowała się w klapkach na oczy, a tunelowe widzenie i niemal maniakalne parcie przed siebie mogło jej przysporzyć nie lada kłopotów. Wycelowany w nią ostry szpic włóczni był najoczywistszym potwierdzeniem zagrożenia, w jakim się znalazła i w przeciwieństwie do wzmożonego ruchu we wiosce i lejącego deszczu jakby wybudził ją z głębokiego snu. Czuła się nieswojo, niemal obco w tym malutkim ciele, ale nie mogła pozwolić sobie na więcej chwil dekoncentracji. Stróż nie tylko nie wskaże jej drogi do Akihito. Po tym co zrobiła najchętniej wskazałby jej drogę na tamten świat. W oczach zakrwawionej dziewczynki mógł dostrzec tę samą żądzę. Był jednak pewien problem.
Mogła bez mrugnięcia okiem zabić byle młokosa, lecz każdy starszy mężczyzna w tych stronach jest potencjalnie człowiekiem, którego szukała. Nie znała jego wieku, wyglądu ani zajęcia. Odskoczyła więc natychmiast, znajdując się chociaż na chwilę poza zasięgiem niebezpiecznego ostrza i plecami przylgnęła do ściany jednego z budynków. Zmarznięte ręce w mig uformowały dwie pieczęcie tworzące iluzję, godnie z którą strażnik został uziemiony zanurzając się po pas w głębokim błotku. Nie, to ty jesteś zatrzymany – pomyślała, sama ani myśląc się zatrzymywać. Wokół było pewnie z tuzin osób, a kolejni zbiorą się tu lada chwila. Tygrys, Smok, Szczur, Koń i ponownie Tygrys, zamykający całą sekwencję magicznych znaków zdolnych pobudzić w ruch martwe przedmioty. Dachówki, niepełna miska zbierająca deszczówkę czy puste skrzynie z furią leciały w stronę placu. Nie tyle unieruchomionego stróża, co cywili, wśród których mogło czyhać jeszcze poważniejsze zagrożenie. Kari liczy na totalny chaos, który da jej chwilę na zorientowanie się w swoim położeniu.

  Ukryty tekst

[Yami]

Misja Rangi C ~W poszukiwaniu korzeni~
Rika Kari Matsubari
11/30 Dziewczyna nie próżnowała. Będąc świadomą sytuacji w jakiej się znalazła postanowiła działać i to działać skutecznie nie bacząc na przyszłe konsekwencje. Przybrała postać demona tylko by osiągnąć swój cel... bądź demon przybrał postać demona aby siać chaos i cierpienie wśród ludzi.
Mężczyzna, który w padł w iluzję zaczął się wiercić obserwując własne nogi. Sytuacja z jego perspektywy nie była zbyt wesoła. Nie mógł ruszyć się z miejsca za sprawą techniki shinobich. Zaczął więc z wściekłością machać włócznią próbując Ciebie dosięgnąć lecz na próżno. W ostatnim akcie desperacji rzucił nią w twym kierunku. Niestety brak równowagi sprawił, że pocisk wbił się w ziemię kilka stóp od "urokliwej" dziewczynki.
Tak jak spodziewała się tego Rika wrzaski mężczyzny sprowadziły innych. Uboższe miasto nie posiadało aż tak dobrej infrastruktury, w pełni utylizującej przedmioty życia codziennego. Jednak wciąż było ich na tyle sporo, że nadbiegająca grupka solidnie oberwała lecącymi deskami i kamieniami. Leżąc na plecach próbowali wstać jednak z wyraźnym problemem dodatkowo ślizgając się na błocie. Jeden z leżących miał jednak dostatecznie dużo sił aby wyrzucić z siebie bardzo niespokojne słowa.
- POŚLIJCIE PO POSIŁKI. TO SHINOBI!
Mówili już o Tobie "to", co z całą pewnością nie było przyjemne, jak i również wizja nadciągającego, silniejszego wsparcia.

[Rika Kari Matsubari]

Nic tu po niej. Stróż bezładnie szamotał się w iluzji i jego ostatnia, desperacka próba ataku spełzła na niczym. Kolejni śmiałkowie ucierpieli od gradu ciskanych za pomocą chakry lekkich przedmiotów, a gdy tylko usiłowali wstać, tracili przyczepność na grząskim gruncie. Scena ta pewnie rozbawiłaby miejscowych, gdyby nie obecność niebezpiecznego intruza, który przyniósł już śmierć jednemu z ich bliskich. Nie rozumieli jej i nie próbowali tego zrobić. Dehumanizowali ją. Słowa jednego z mężczyzn były jak wypowiedzenie wojny i ku swojemu zaskoczeniu dziewczyna przyjęła je z uśmiechem. Nagle cos się zmieniło. Powiedzieć, że czuła mobilizację w wiosce to jak nic nie powiedzieć. Ludzie biegali to tu, to tam. Głównie starsze osoby oraz kobiety szukające swoich pociech. Nie zasłużyli na śmierć, ale przecież nikt nie zasługuje. Podobno.
Teraz, gdy przez kilka sekund przyglądała się swojemu dziełu, czuła jakby przebudziła się z głębokiego snu. Niemal żywiła się strachem tubylców i pierwszy raz od wyruszenia z Ryuzaku czuła się naprawdę dobrze. Zanikło poczucie obcości, braku integralności ducha z ciałem. Stała się tą sobą, którą już dawno powinna się stać. Ale dość już tego dobrego. Bo ona nie znalazła jeszcze tego, po co przybyła do Antai. Skierowała się ku wyjściu z wioski, zamierzając dalej iść na południe. Szła przemoczona przyspieszonym krokiem. Nie musiała biec. Po tym co się stało, raczej nie zaczepi jej nikt przypadkowy.
-Jesteś zatrzymana. - syknęła z drwiną cieknącą z ust.

[Yami]

Misja Rangi C ~W poszukiwaniu korzeni~
Rika Kari Matsubari
13.1/30 Krzyk poderwał ludzi. Nawałnica nawiedzająca wioskę nie była jedynie elementem bezlitosnej natury. Była również elementem ducha, w postaci Riki. Pomimo narastających negatywnych emocji nie zabijała kolejnych osób, nawet tych chcących ją pojmać. Mieszkańcy wioski już wcześniej pochowali się w domach uciekając przed zimnym deszczem. To co się zmieniło to zamknięte okiennice tworząc małe twierdzy, broniące ludzi. Ich siła jednak nie była dostatecznie wysoka. Gdyby dziewczę chciało je sforsować z pewnością by się udało. Postanowiła jednak odejść zostawiając wszystko za sobą.

z/t - Przydroża

[Minoru]

Wyprawa B:
“Nasze miejsce w świecie” Misaki

---

Kolejka 9:
Misaki: 8
Minoru: 9

---

Kame wysłuchał słów dziewczyny bardzo uważnie. Szczególnie zainteresowała go ta część, w której wspominała jak pokonali „niezniszczalnych” wojowników. To, że dziewczyna zmarkotniała nagle, uszło jakoś jego uwadze.
- Czyli może zabić je ogień, lub też wcale nie byli nieśmiertelni... - Powtórzył za dziewczyną, drapiąc się po brodzie jakby rozważał coś bardzo poważnie. Nagle w jego umyśle musiała pojawić się jakaś myśl, ponieważ jego oczy rozbłysły jakby wpadł na genialny pomysł.
- Czy istnieje szansa, że oni jednak wciąż żyją i leżą tam na dole w morzu?! - Podzielił się swoją złowieszczą myślą. Jednak nie wyglądało na to, że był tylko przerażony tą myślą. Zdawał się być również zafascynowany taką możliwością.
- Co? - Oprzytomniał nagle, gdy dziewczyna przeprosiła za swoje zachowanie.
- Nie masz za co przepraszać, to bardzo interesujące co przekazałaś nam. Jeśli techniki jak ta naprawdę istnieją, musimy mieć na nie oko. Gdyby dostała się w niepowołane ręce, mogłaby zagrozić całemu kontynentowi. - Starał się uspokoić dziewczynę, czując że to z jego powodu nagle tak posmutniała.

---

Pomimo pogarszającej się pogody, zdążyli dopłynąć do Antai nim złapała ich burza. Przybili do portu w miejscowości Hitsugaya, gdzie doprowadziła ich szeroka cieśnina. Mieścina była średnich rozmiarów. Gdyby nie port zapewne byłaby zaledwie wioską. Lecz wpływ przybywających statków na budżet Hitsugaya był widoczny na pierwszy rzut oka. Pomimo ledwie trochę ponad tysiąca mieszkańców, znaleźć tu można było takie udogodnienia, jak miejski, mały szpital, prywatna szkoła, czy posterunek sił zbrojnych.
Statek, którym przybyli do tego miejsca, nie przybijał nawet do samego portu. Zatrzymał się tuż przed nim, gdzie przygotowano łódź dla Misaki i jednego szczęśliwca, który miał odstawić ją bezpiecznie na brzeg.
- Tu nasze drogi rozchodzą się. - Kame zbliżył się do Misaki, by pożegnać się z nią.
- Mam nadzieję, że rozumiesz jak wielka odpowiedzialność spoczywa na tobie. Jednak przez te kilkadziesiąt godzin, podczas których się poznaliśmy, jestem przekonany, że poradzisz sobie. - Wyciągnął dłoń przed siebie by uścisnąć dłoń dziewczyny. Jego towarzysza nie było jednak nigdzie widać.
Droga do portu nie zajęła długo, ledwie kilkanaście minut. Nikt nie powitał naszej bohaterki na brzegu. Nikt nie zwrócił na nią nawet większej uwagi. Ot wylądowała na molo, pośród kilkunastu kupców sprzedających owoce morza i tyle. To jak zamierzała podejść do swego zadania, zależało już tylko od niej.

[Tanaka Misaki]

-Istnieje taka możliwość. Nie zostałam w Kotei na dość długo, by sprawdzić. Staram się pytać każdego doświadczonego shinobi, którego spotkam, ale nikt nic nie wie. - odpowiedziała, wzdychając cicho, niezadowolona z faktu, że mogła bazować tylko na domysłach. Bez znajomości jutsu, nie można było przygotować na niego kontry, czy też taktyki. A Misaki bardzo chciała się rozwijać, nie tylko pod względem siły fizycznej. Chciała być użyteczna, móc stanąć na równi ze swoją kuzynką, za którą ciągle była w tyle. Nawet, jeśli Sasame-san się o nią troszczyła, to Tanaka ciągle wyczuwała tę różnicę w sile i doświadczeniu.
Podróż minęła szybciej niż się spodziewała i szczęsliwie udało się im dotrzeć do portu przed burzą, która mogłaby narobić im wielu problemów, zwłaszcza na morzu. Uścisnęła pewnie dłoń starszego mężczyzny, uśmiechając się delikatnie do niego. Zerknęła kątem oka jednak jej towarzysza nigdzie nie było widać.
-Uważajcie na siebie, Kame-san. Zwłaszcza ta osoba, która pójdzie do Dzikich. Do zobaczenia! - odpowiedziała, dodając to drugie zdanie znacznie ciszej. Zamkneła oczy, pozwalająć sobie na moment rozluźnienia, jednak w końcu musiała zabrać dłoń, wziąć swoje bagaże i zająć miejsce w łódce. Pozostawało jej tylko trzymać kciuki za dwójkę mężczyzn i mieć nadzieję, że misja zostanie wykonana pomyślnie, przynajmniej przez jedno z nich i całą trójką wrócą do domu.
Wysiadłwszy na brzegu, dziewczyna rozejrzała się, jednak nikt nie wyglądał na zainteresowanego jej przybyciem. Czyli naprawdę była sama. Z jednej strony odczuwała zmartwienie, z drugiej ekscytację. Wzięła głębszy oddech, zastanawiając się raz jeszcze nad tym wszystkim. W piewrszej kolejności musiała zasięgnąć języka, zwykli ludzie lubili dużo gadać, chociaż często i przesadzali... a to oznaczało jedno! Jej celem podróży będzie jakaś ładniejsza karczma, czy tawerna, gdzie ludzie lubią sie zbierać i gadać, co im ślina na język przyniesienie... przed lub po alkoholu.

[Minoru]

Wyprawa B:
“Nasze miejsce w świecie” Misaki

---

Kolejka 10:
Misaki: 9
Minoru: 10

---

Wszyscy pożegnali się ze sobą najcieplej jak potrafili. Być może będzie dane im spotkać się jeszcze kiedyś w przyszłości, a może jest to ostatni raz gdy widzieli się nawzajem. Misaki została sama, w miejskim porcie. Niezaczepiana przez nikogo, przyciągając zaledwie kilka spojrzeń, znudzonych pracowników portu.
Swoje kroki skierowała do miejsca, gdzie każdy podróżnik mógł zasięgnąć języka. Do karczmy. Jedna znajdowała się dokładnie tam gdzie powinna, w porcie. Nie była najładniejsza, ale na pewno była głośna. Otwierając drzwi, Misaki od razu mogła usłyszeć żywe rozmowy wielu gąb, nakładających się na siebie, tworząc niezrozumiały bełkot. W środku panował ten tajemniczy półmrok, który powodował, że osoby znajdujące się przy stolikach na obrzeżu byli niemalże niewidoczni. Lecz to nie tam działa się cała ta dyskusja. Misaki bardzo szybko odkryła, że cały ten harmider pochodził właściwie z jednego miejsca. Z okolic szynkwasu, gdzie kilkadziesiąt osób zebrało się w ciasną grupkę otaczając jakiegoś jegomościa, co to wylazł na stół i najprawdopodobniej przemawiał do ludzi.
- Dzicy są zaledwie pół dnia drogi stąd. A gdyby chcieli dokonać rajdu byliby tu w dwie godziny! - Krzyknął ktoś z tłumu, zapewne chcąc coś dopowiedzieć do tego co powiedział człowiek stojący na stole. Po tłumie ponownie poniósł się złowrogi pomruk. Po twarzach zebranych widać było, że nie brali słów mówcy jako żart, ale jako poważne zagrożenie.
- Dzicy są coraz bliżej. Co chwilę dostajemy informację o kolejnej zrabowanej wiosce o kolejnych zamordowanych z ich rąk! Na razie jest to jedna grupa, ale tylko czekać gdy pojawi się ich więcej! - Zagrzmiał ze swego miejsca, na szczycie stołu, postawny mężczyzna o szerokich barach i podłużnej twarzy, który zebrał wokół siebie tak wielu ludzi.
- Cóż, nam więc począć?! - Odezwał się kolejny głos z tłumu, sądząc po tonie, była to jakaś kobieta.
- Gdzie są nasi żołnierze? Gdzie są nasi shinobi?! - Jeszcze jedna osoba dorzuciła swe przerażone przemyślenia.
- Nasi żołnierze dzielnie bronią granic, lecz jest ich zbyt mało, a wroga jest mrowie. Musimy podjąć teraz decyzję co zrobimy. Albo zbierzemy się i opłacimy najemników by wyłapywali rajdy dzikich, albo musimy zapakować nasz dobytek na statki i przenieść się gdzieś indziej. - Mężczyzna stojący na stole dał innym chwilę, by się wykrzyczeli nim odpowiedział na ich obawy i pytania. Łatwo było dostrzec, że nie wszystkim podobały się te opcje. Ludzie zdawali się podzielić na dwa obozy, tych którzy z zaangażowaniem przytakiwali na pomysł wynajęcia najemników jak i tych, którzy nie chcieli wydawać swoich ciężko zarobionych pieniędzy.
- Spokojnie. Przemyślcie sprawę i podejmijcie decyzję. Mamy jeszcze trochę czasu nim bandyci odważą się napaść na nasze miasto. - Jakby wyczuwając panujące wśród zebranych emocje, mężczyzna starał się ostudzić negatywne emocje. Ludzie zaczęli ponownie mruczeć pod nosami i rozchodzić się powoli. Ten, który przemawiał do nich westchnął ciężko i zeskoczył ze swojego stołu. Oparł się o szynkwas, zamawiając piwo dla siebie.