Szlak transportowy

[Riritsu]

---

---

Misja rangi D dla Ryuujin
"Na szlaku handlowym"
13/15[/center]

• 
  Na szczęście dla dwójki podróżników, pogoda ciągle dopisywała. Delikatny, chłody wiatr, muskał ich nagie policzki, zabarwiając je rumieńcem. Niebo, wypełnione było białymi chmurami, a jego szaro-niebieska kolor, świetnie do nich pasowała. Innymi słowy, nie mięli na co narzekać. Jedynie zmieniające się barwy światła zwiastowały, iż dzień chyli się powoli ku końcowi, bowiem robiło się powoli ciemno. Oznaczało to, że trzeba było przyśpieszyć tempo, co też woźnica zrobił. Bat rozbrzmiał po raz kolejny, a końskie kroki zaogniły tempo.
  - Oczywiście, że Cię rozumiem. Każdy ma swoje tajemnice, a ja nie chcę się w takowe wtrącać – objaśnił Inari, mający najwyraźniej wystarczająco swoich zmartwień, aby przysparzać ich komuś innemu. Co jak co, ale czarnowłosy musiał przyznać, że trafił bardzo dobrze. Za drobną pomoc, bowiem mężczyzna podwiezie go do swojego domu, przenocuje, a do tego na koniec nagrodzi złotem. Kto wie, może nawet w domostwie znajdzie się jakieś dobre jedzenie jeszcze za wynagrodzenie pracy w ciężkich warunkach.
  W trakcie wyprawy, Ryuujin wraz z kupcem dyskutowali o najróżniejszych rzeczach. Przez sztuki ninja, które zaprezentował członek klanu Kami, prosząc przy tym potem o dyskrecję w tej sprawie, aż po niebezpieczeństwa, które czyhały na handlowych drogach. Słuchając, dowiedzieć się można było wiele, ale najpierw trzeba było poświęcić całą swoją uwagę. Shinobi, zamiast tego, skupił się na swoim głosie w głowie oraz na ofierze, którą obiecał, a jeszcze słowa nie dotrzymał. Postanowił skorzystać z okazji i zapytać o najbliższą kapliczkę kupca. Ten niestety pomachał głową na boki.
  - Tutaj niestety nigdzie, za to, jeżeli rano wybierzesz się do portu z moim wspólnikiem, podrzuci Cię do miasta, a tam na pewno coś znajdziesz. Poza tym, uważam, że nie trzeba kapliczki do oprawienia modłów. Wystarczą dobre chęci i szczera wiara. Takie małe mankamenty przez Bogów według mnie są dostrzegane najbardziej. Te małe oraz prawdziwe, ale to tylko moja opinia – wyjaśnił, a na dworze począł zapadać zmrok.
  Wtem na horyzoncie wyłonił się domek. Miał dosyć spore rozmiary, a jego dach pokryty w całości był śniegiem. Mężczyzna zajechał pod swoją posiadłość, parkując wóz z tyłu. Zszedł z powozu, odpiął konia i zaprowadził go do stajni.
  - Zacznij proszę wykładanie towaru, a ja wrócę to Ci pomogę – kupiec wydał kolejne polecenie, samemu znikając tym samym w stajni. Tam wprowadził konia do boksu, nakarmił i pozostawił mu świeżą wodę na wyłączność. Potem wyszedł i przyglądał się pracy młodego chłopaka.
  W tym czasie Ryuujin, po odkryciu materiału, zabezpieczającego towar, dostrzegł, że na wozie znajdują się same kartony. Ich wieka, jednak można było bez problemu odgiąć, aby zobaczyć co jest w środku. Okazało się, że ciągle transportowali jedwabną pościel. Właśnie dlatego wóz nie stanowił, aż takiego wyzwania, kiedy trzeba było unieść jedną jego część z towarem.
  Bez wątpienia był to towar ekskluzywny, na który nie każdego było stać. To tłumaczyło ciepły ubiór oraz wielki dom handlarza. Po przetransportowaniu pakunków z wozu, do magazynu, dwójka pracusiów mogła sobie pozwolić na nieco odpoczynku. Mężczyzna rozchylił drzwi swojego domostwa, wypuszczając do niego członka klanu Kami. Ich oczom ukazał się dużych rozmiarów salon, połączony z pokaźną kuchnią. W tej stała starsza kobieta, mniej więcej w wieku właściciela domu. Jej siwe włosy, spięte były w luźny warkocz, a niezwykle eleganckie kimono podkreślało jej nienajgorszą figurę.
  - Kochanie wróciłem, mamy gościa - zawołał. Żona podeszła, aby się z nim przywitać - przynajmniej z treści rozmowy można było zrozumieć, iż są po ślubie. Zakomunikowała, że posiłek, akuratnie jest już prawie gotowy.
  Po chwili wszyscy zasiedli do stołu. Podano nic innego, jak dobry ramen z jajkiem i kawałkami ośmiornicy. Danie smakowało wybornie. Po tym polano jeszcze po dwa spodeczki sake na lepszy sen, aby każdy mógł udać się do swojego pokoju i oddać się objęciom jedwabnych pościeli.
  Nazajutrz z samego rana w domu już było głośno. Pierwsza wstała kobieta, która po wykonaniu porannej toalety, zeszła do kuchni, aby przygotować tym razem śniadanie. Kupiec w tym samym czasie zdążył się również umyć i zapukać do pokoju Ryuujin'a. Puk, puk, puk.
  - Witaj młody, pora ruszać dalej do pracy, pozostało zapakować towar dla mojego wspólnika, ale najpierw śniadanie. On powinien być akurat za jakieś pół godziny - mężczyzna najpierw się upewnił, iż czarnowłosy już nie śpi, aby następnie zakomunikować, że pora wstawać. Śniadanie w postaci dango było już gotowe, a praca miała się zacząć w niedługim czasie.

[Ryuujin]

---

Byłem nieco zawiedziony z powodu braku kapliczki na szlaku, a przynajmniej na tej jego części którą obecnie przemierzałem wraz z panem Inarim. Choć oczywiście nie robiłem z tego tytułu żadnych problemów, w końcu skoro nie ma ich po drodze to też w żaden sposób nie łamie obietnicy.
Gdy dotarliśmy do domu kupca też się nieco zaskoczyłem, nawet więcej niż raz tak właściwie. Pierwszą rzeczą był fakt, że mieliśmy towar zdjąć z wozu ale dopiero z rana maił on zostać przerzucony na drugi wóz. Wydało mi się to nieco bez sensu i po prostu dokładnie sobie zbędnej pracy no ale z drugiej strony to nie ja byłem tu kupcem więc mogłem się zwyczajnie nie znać.
Druga rzecz natomiast która mnie zaskoczyła to same pakunki. Chociaż tu zaskoczyłem się całkiem pozytywnie ponieważ sądziłem, że czeka mnie taszczenie drewnianych skrzynek może jakiś worków ważących przynajmniej tyle co mały cielak. Na szczęście ten mroczny scenariusz się nie spełnił gdyż jak się okazało handlarz obracał tkaninami i to też nie byle jakimi, a dodatkowo trzymał je w bardzo ciekawych pudełkach.
-Niesamowite, te skrzynki nie są z drewna prawda? - zapytałem nieco zaskoczony przyglądając się temu cudu. Niby nie drewniane, a jednak całkiem wytrzymałe i do tego znacznie lżejsze co przede wszystkim mnie ucieszyło, a jeśli dodatkowo pan Inari zdradził mi iż wykonane są one z posklejanych warstw papieru to zaśmiałem się tylko zasłaniając usta rękawem.
-W takim wypadku za moment będziemy mieli wszystko rozładowane. - rzuciłem puszczając handlarzowi oczko po czym zacząłem za pomocą chakry wznosić pakunki i w taki sposób rozładowywać wóz dzięki czemu gdy staruszek wrócił wszystko znalazło się już na ziemi. Jeśli jednak nie poinformował mnie o tym z czego ma wykonane ów paczki to zwyczajnie ponownie odpieczętowuje wytworzonych wcześniej trzysta kartek tworząc z nich swoją kopie i wspólnie z samym sobą znoszę towar ręcznie z pojazdu, a na koniec ponownie go zapieczętowałem w postaci karteczek.
Po uporaniu się już z tą częścią zadania czekały mnie na szczęście już prawie same przyjemności począwszy od poznania bardzo sympatycznej żony pana Inariego przez kolację w doborowym towarzystwie z odrobiną alkoholu, a czego jak czego ale dobrego żarełka i napitku nie odmawiam, aż po okazję na przespanie się w tak przyjemnym łożu, że aż przez chwilę przeszło mi że Zabije... gdy pan Inari budził mnie następnego dnia.
Oczywiście nic takiego się nie wydarzyło lecz wstałem nieco mało chętnie, tym bardziej że miałem również bardzo miły sen, po czym zjedliśmy śniadanie i znów trzeba było iść ładować towar tym razem już na wóz wspólnika. Niestety przy nim już nie chciałem od razu pokazywać kim jestem więc zwyczajnie do tego celu użyłem potęgi swych ogromnych bajcepsów mięśni.
Przed odjazdem jednak zdecydowałem się stworzyć jedną karteczkę z której szybko złożyłem ręcznie postać niewielkiego papierowego aniołka. Swoje dzieło przekazałem kupcowi w momencie gdy ten mi zapłacił, bo sympatia sympatią ale nigdzie się nie wybierałem bez podstawowego wynagrodzenia oraz premii za warunki pracy nie wspominając o dodatku za opiekę nad zwierzętami. Następnie załadowałem się na wóz z wspólnikiem kupca i odjechaliśmy dalej w stronę wschodzącego słońca...a może w przeciwną, w sumie nie zwracałem na to większej uwagi.

---

  Ukryty tekst

[Riritsu]

---

---

Misja rangi D dla Ryuujin
"Na szlaku handlowym"
15/15[/center]

• 
  Jak się okazało, pan Inari był całkiem bogatym człowiekiem sukcesu. Wskazywały na to jego dom, towary, które sprzedawał, jak i sam ubiór. Zapewne do wszystkiego doszedł sam ciężką pracą oraz pomysłami. Na początku łatwo nie było, jednak dobra lokalizacja, postawiona obok szlaku handlowego wiele ułatwiała. Tak po latach stary człowiek mógł być z siebie dumny, bowiem był w stanie zapewnić swojej rodzinie godziwy byt.
  Kiedy dwójka podróżników zajechała z tyłu, na podwórze, pozostało jedynie dokończyć powierzoną wcześniej pracę. Handlarz ruszył do stajni, aby zając się koniec, w tym czasie Ryuujin począł rozładowywać wóz. Każda paczka nie ważyła dużo. Nie była wykonana z drewna, co jedynie zmniejszało jej wagę na korzyść tragarza. Nie wspomnę również o jej zawartości, bowiem pościele z jedwabiu nie mogły być tak ciężkie, jak kamienie. Nim się ktokolwiek obejrzał, obowiązek był już wykonany. Pan Inari zwrócił jedynie uwagę, aby paczki włożyć do środka, bowiem mogą ulec uszkodzeniu przez zimno, na którym przebywają już i tak długo. Właściwie właściciel domu, nie czekając na reakcję chłopaka, sam zaczął przenosić swój dobytek w bezpieczniejsze miejsce.
  Po tym przyszła pora dobrego posiłku oraz napitku, które każdy chyba lubił najbardziej. Kiedy księżyc był już wysoko na niebie, każdy ruszył w swoim kierunku, aby oddać się w objęcia snu.
  Poranek nastał równie szybko, jak noc. Słońce już dawno było na górze, gdy czarnowłosy doświadczył niemiłej pobudki. W ramach rekompensaty, jednak dostał kolejny ciepły posiłek, który powinien nasycić go na długie godziny kolejnej podróży. Gdy nadjechał wspólnik kupca, trzeba było, jednak wziąć się do pracy.
  Załadowanie wszystkiego na nieco większy wóz, niż ten, którym poruszali się wcześniej trwało naprawdę niedługo. Tak oto współpraca młodego ninjy oraz handlarza dobiegła końca. Czarnowłosy dostał swoją należytą zapłatę, zaś Inari za to otrzymał mały prezent, który zapewne w ramach pamięci postawi gdzieś w salonie, by godnie go ozdabiał.
  - Szerokiej drogi – pożegnali się, a wspólnik wyżej wymienionego jego mościa i sam Ryuujin pojechali w stronę portu, gdzie ich współpraca miała zakończyć się na dobre.

Koniec

[Noguchi Akane]

Przejazd z niegościnnej, ale bardzo dobrze zorganizowanej osady rodu Kaminari do Sogen zajął jej około tydzień. Po drodze starała się nie poganiać zbytnio wierzchowca, niemniej - czuła, że oto zamyka jakiś rozdział w swoim życiu. Rutynowe wydawałoby się zlecenie opiewające na likwidację bandytów okazało się o wiele bardziej skomplikowanym przedsięwzięciem, niż na początku zakładała. Czy też, może nie tyle skomplikowanym, a o wiele bardziej chaotycznym i niebezpiecznym - na tyle, by dwie osoby zginęły. Mimo to wiedziała, że jej działania później - zwrócenie prochów i odznak rodzimym klanom Chize i Amane - było słuszne. Pokazało, iż klan Uchiha ma swoje zasady i nie na darmo uważany jest za jeden z najważniejszych klanów na kontynencie. Dlatego też przekroczywszy granicę, z większą jeszcze sympatią wjeżdżała na ośnieżone już tereny Sogen, obserwując malowniczy, zimowy krajobraz. Kiedy zaś dotarła do Kotei, skierowała się wpierw do swojej posiadłości, a odpocząwszy jeden dzień skierowała się ze spisanym raportem z wydarzeń w Ozai do siedziby władz, gotowa przyjąć kolejne zlecenie.

Dokąd: Sogen
Przez: n/a
Środek transportu: Wierzchowiec (50 Ryo)
Czas podróży:22.5 min

[Z/T]

[Kaiho]

No dobrze. Dobrze. Najdłuższe podróże Kaiho jak dotąd ograniczały się do odwiedzin w Yusetsu, ale drogę do Ookami-den znał na pamięć. Mógłby dotrzeć tam z zamkniętymi oczami. Zresztą nawet jak nie on to Kyo by go poprowadziła. Nie zawsze miała ochotę się tam wybierać, miała pewne... tarcia z niektórymi członkami rodziny. Nie żeby go to dziwiło. Była ninkenem, który odmówił powrotu do rodzinnych stron. I to tylko ze względu na niego. DOBRZE. To skoro ruszasz na TAK długą wyprawę... to tak naprawdę czego potrzebujesz?
Spakował wszystko. Ale to naprawdę WSZYSTKO, bez czego jego życie obejść się nie mogło. A było tych rzeczy całkiem sporo. Największą traumę przysparzała mu myśl, że nie starczyło mu już drobniaków na porządne lusterko, a nie było żadnej, ale to ŻADNEJ mowy o tym, żeby prosił o cokolwiek wuja czy... kogokolwiek. Kyo patrzyła na to wszystko sceptycznie, ale też i w sceptycznym milczeniu. Jej wzrok mówił sam za siebie, ale kiedy w końcu Kaiho zapytał z irytacją "NO CO?", ta tylko odparła: "Niee, nic". Pewnie to i lepiej. Im bliżej było wyjazdu tym bardziej młody Itazura się stresował, przejmował i w końcu non stop przeliczał w myślach, czy na pewno wszystko ma. Czy uzupełnił wodę w manierce. Czy na pewno będzie mu ciepło i czy nie będzie mu w ciuchach za gorąco, kiedy już dotrze na miejsce. Przecież tam było gorąco. UPALNIE! A mieli paskudną zimę! Tutaj. Tu paskudną. A tam... Kaiho ciężko było sobie wyobrazić zimę na pustyni. Tyle, co o niej słyszał od przejezdnych kupców wydawała się zawsze promieniować ciepłem. Dlatego zamierzał się na to odpowiednio przygotować.
- Zaskakująco skromna garderoba. - Rzuciła ninken z lekkim przekąsem przez moment lustrując Kaiho spojrzeniem.
- Ty mnie po prostu nienawidzisz, prawda? - Odetchnął Itazura.
Jak to w Wietrznych Równinach bywało w zimowych porach - pogoda naprawdę nie sprzyjała. Kaiho miał śmieszne założenie - że pojedzie na dzień, góra dwa i wróci. Nie żeby mógł sobie pozwolić na większy pobyt, nie, nie. Ale sama podróż już, był pewien, zajmie mu tyle, że cała ta eskapada stawała się niemalże stratą czasu. Mimo to wcale tak nie czuł. Od dawna chciał odwiedzić te złote piaski, o których się tyle nasłuchał. Z tego względu początek podróży nie był wcale taki zły, ale im dalej do Sogen - tym gorzej. Śnieg. Wszędzie zaczęło być PEŁNO śniegu, a to wywoływało uśmiech na jego opalonej twarzy, owszem, ale również przyprawiało o jęczenie i narzekanie - bo jednak ciężko wędrowało się po zamiennie roztopionych, błotnistych drogach i tych zamarzniętych. Sogen było właściwie bardziej gościnne zimą niż jesienią, kiedy non stop padało.
Starał się podróżować od karczmy do karczmy, nawet jeśli to oznaczało dłuższą drogę, albo wręcz przeciwnie - dłuższy postój. Karczmarze bez problemu byli w stanie go poprowadzić dalej, kiedy wypytywał i trzymał się twardo głównego traktu, a w ramach możliwości - szedł razem z karawanami. Nie każdy miał taki luksus, że ninken był gotów ponieść go na swoim grzbiecie.
Im bliżej był pustyni tym robiło się cieplej. I tym bardziej miał ochotę przyśpieszać i iść szybciej. Podróż była długa - naprawdę długa. Ale mógł powiedzieć, że naprawdę dobrze się na niej bawił. Zadziwiające było to, ile ciekawych osobistości można było spotkać na trakcie. I jak przyjemnie potrafiło być, kiedy byłeś na nim sam, tylko z jedną, wierną towarzyszką.

[z/t]

Dokąd: Atsui
Przez: Sogen -> Sakai -> Atsui
Środek transportu: nogi
Czas podróży: 1,5h

[Anzou]

Anzou po ogarnięciu się w swoim mieszkaniu, po odbyciu nauki i zwiększeniu swojego potencjału bojowego, a przede wszystkim upragnionym awansie postanowił ruszyć. Gdzie? Łatwo zgadnąć. Sogen. Miejsce, gdzie poznał Azumę i Ame. Dwóch dumnych Shinobi jakże wielkiego klanu Uchiha. Jeden z nich, ten młodszy o krągłych puckach, drugi, nieco bardziej podejrzliwy Ame. Można powiedzieć, że osoby o dwóch skrajnych charakterach. Zgodnie z danym słowem - Anzou po awansie miał tam wrócić by stoczyć pojedynek z Uchihą. Pytanie tylko, czy go tam odnajdzie. Osada jest całkiem spora, dużo w niej ludzi, a ostatnia wizyta w Sogen nie zaowocowała spotkaniem z Azumą. Wszystko niedługo się jednak wyjaśni.

Dokąd: Sogen - Kotei.
Przez: -
Środek transportu: Piechota
Czas podróży: 30 min

[Ryuujin]

Nie miałem jakoś jasno określonego kierunku w którym podróżowałem ale na szczęście spotkanie z panem Inarim pomogło mi nie tylko przetrwać kolejną noc na szlaku jak również ustalić kierunek w jakim zmierzałem. Choć może trafniej było ująć, że kierunek został mi narzucony po przez wspólnika handlarza ale darowanemu koniu nie zagląda się w zęby dlatego nie wydziwiałem. Przy okazji facet zatrzymał się przy jednej z przydrożnych kapliczek gdzie mogłem złożyć dwie papierowe cykady w ofierze bogom.
Na szczęście podróż do portu nie zajęła nam zbyt wiele czasu jak i pogoda była całkiem łaskawa, a co najważniejsze obeszło się bez zbędnych przygód. Gdy byłem na miejscu najwyraźniej bogowie mieli mnie dalej w swej opiece bo akurat na styk znalazłem kapitana...no przynajmniej ode mnie dostał taki oto tytuł...który zabrał mnie za niewielką opłatą w rejs.
Nie powiem żebym został wielkim fanem morskich opowieści podróży ale gdy już odbiliśmy od brzegu nie bardzo było odwrotu. Przez głowę nawet przeszło mi aby zmienić swą formę i odlecieć ale ilość wody pode mną i obawa przed pogorszeniem warunków skutecznie wybiły mi ten pomysł z głowy. Dlatego skryłem się w koncie licząc na to by nas nie zatopiło i oddałem się przyjemnościom takim jak choroba morska...a może to ze stresu?

Dokąd: Teiz
Przez: Morze Samurajskie
Środek transportu: Łódka (-100Ryo)
Czas podróży: 15 minut

[Kakita Asagi]

Opuściwszy zapomnianą świątynie Susanoo, niebieskooki samuraj pośpieszył w stronę szlaku transportowego. Co prawda, takie w angielskie wyjście było zupełnie nie w jego stylu, ale... czas naglił. Czy na tyle, by nie móc powiedzieć prostego "dowidzenia" i się oddalić? Cóż, rozmowa jaką odbył z Akahoshim pogłębiła ich relację i teraz, nie chciał tego nastroju "gubić". Kakita czuł, że teraz wieje odpowiedni wiatr, by udać się na południe. Ile to już miesięcy minęło? Ostatni raz widział swoją Żoną i wtedy była jesień, to miała być szybka wyprawa, a czym się zakończyła? Na własne oczy zobaczył Bijuu, walczył u boku największych legend świata shinobi, 'paktował' z Antykreatorem, a następnie przez splot dziwacznych wydarzeń udzielił ostatniej posługi Seinarowi, by następnie stanąć przed Asahi Ichirou...
Nie spodziewany był splot wydarzeń, który doprowadził do tego, że droga do domu wydłużyła się niemiłosiernie. Samuraj nie mógł wrócić do swojej żony, jedynie listy jakie jej wysłał stanowiły jakiś dowód tego, że żyje, a prawdą było, że mógł umrzeć. W zasadzie, wszystko rozbijało się o listy. Co takiego zapisał Natsume, że Ichirou oszczędził Kakite? Tego nie wiedział, ale mógł się domyślać. Ktoś musiał zapłacić dług, równowaga zawsze zostaje przywrócona - nic nie ma za darmo. Jeśli jedne żyje, to drugi musi umrzeć. Czy Natsume położył na szali swoje życie, czy... nad tym Asagi nie chciał się zastanawiać. Nie zajrzał do wiadomości sporządzonej przez Akahoshi'ego, więc i jedynie mógł się domyślać, co takiego siwowłosy w niej zawarł. Ktoś musiał spłacić dług, a to oznaczało, że możliwe, iż samuraj właśnie zaczął żyć na kredyt, pytanie tylko, u kogo go zaciągał? Ta myśl zagnieździła się głęboko w jego umyśle, na razie skryta i niepozorna, ale w jakiś sposób kładąca na niego cień. Pewne było jedno - po tej podróży samuraj nie był już tym samym człowiekiem. Bardzi wiele się zmieniło, teraz jednak, musiał możliwie szybko wrócić do na południe, nikt nie wiedział, ile dni mu tak naprawdę jeszcze zostało...
Wydostawszy się z zapomnianych otchłani, samuraj szybko udał się na pierwszy posterunek pocztowy, na którym wynajął wierzchowca. Miał przy sobie trochę "zabawek" do noszenia, a droga była daleka. Zaciągnąwszy się języka co do lokalizacji kolejnych posterunków, Kakita ruszył przed siebie, z zamiarem możliwie najszybszego dostania się do szkoły Taka w Kaigan...

  Ukryty tekst

Dokąd: Kaigan, szkoła Taka
Przez: Sogen -> Midori -> Kaigan
Środek transportu: Na sankach! Znaczy konno
Czas podróży: 45 minut

[Tatsuo]

Podróżowanie zimą nigdy nie było czymś mądrym, ani szczególnie bezpiecznym. Może gdybym się wziął z jakimś wozem kupieckiem... to kto wie. Usiadłbym sobie z tyłu, wyłożył nogi do przodu, opatulił się szczelniej płaszczem i może nawet udałoby mi się zasnąć na chwilę. Jakoś tak mam, że przy podróżach dość często oczy same mi się zamykaja, a ja odpływam w nieznane sobie tereny swojego umysłu. Teraz jednak, nauczony doświadczeniem, a także naukami od niewiele mniejszego ode mnie kolegi, wynająłem wierzchowca. Dość niepostykany dla mnie ruch, aby samemu narażać się na coś, czego nie jestem do końca pewny, ale już wybierając się w kierunku Muru wiedziałem, choć raczej przeczuwałem, że czeka na mnie o wiele więcej trudnych do podjęcia decyzji. Mimo wszystko planem, jaki sobie zakładam, jest trzymanie się jak najbardziej na uboczu, chcąc jedynie obserwować innych żołnierzy walczących o znane jedynie im wartości. Być może, jeżeli się odpowiednio uśmiechnę, to i mnie trochę o nich napomkną?

Poprawiwszy więc lutnię na swoich plecach, włożywszy prawą nogę do strzemienia, podskoczyłem, ładując się całym na konia. Jak właściciel opowiedział była to młódka, mająca z zaledwie dwa lata, lecz dla tego typu zwierzęcia to już całkiem pokaźny szmat czasu! – Będzie dobrze. – Słowa te skierowałem właściwie do samego siebie, a nie do klaczy, z którą przyszło mi przez kolejne godziny drogi współpracować. Ta nie wydawała się zbytnio zainteresowana moją obecnością, lecz jej podniesiony nagle łeb i głośne rżenie wskazywały, że chyba próbuje mi odpowiedzieć! – Też się cieszę. – Pogładziłem ją po grzywie, a następnie, jak Kaiho polecił, przycisnąłem pięty do jej boku, a lejce pochwyciłem mocniej w dłoni, samemu wyginając się nieco do przodu, nadając sobie lepszej pozycji jeździeckiej. Mam nadzieję, że będzie dane mi raz jeszcze zobaczyć Antai, aby móc opowiedzieć ludziom tych terenów, co wydarzyło się na Murze. I będą to same dobre wieści, prawda?

Dokąd: Sogen
Przez: -
Środek transportu: Wierzchowiec
Czas podróży: 15 minut

[Mei]

Dokąd: Soso
Przez: Yusetsu
Środek transportu: Buty
Czas podróży: 30 min

Reakcja chłopaka niespecjalnie zrobiła na niej wrażenie. Obserwując go z boku, jedynie liczyła na to, iż jej słowa w końcu do niego dotrą. W przemowach nie była dobra, w związku z czym nie potrafiła przemawiać ludziom do serca. Los jednak chciał, by ten jak wryty ze spuszczoną głową, stał, słuchając jej słów. Nie do końca wiedziała, czy aby na pewno wszystko zrozumiał, jednakże chciała wierzyć w taki, a nie inny obrót zdarzeń. Po odejściu od niego, zgodnie z własną wolą się nie odwracała. Wolała zostawić go samego zarówno ze swoimi emocjami, jak i przemyśleniami. Odpoczynek od jej osoby powinien mu dobrze zrobić, choć nie do końca była tego pewna. Gdyby miała go przy sobie, miałaby szansę go odpowiednio pokierować. Jednakże, nijak nie nadawała się do roli nauczyciela. Bagaż doświadczeń, co prawda miała, lecz przez stracone lata, jeszcze nie potrafiła się odnaleźć w otaczającym ją świecie. Były rzeczy, które najpierw potrzebowała odkryć, a także jeśli chciała porywać się na takie zadanie, powinna znacząco urosnąć w siłę. Teraz, gdy dźwigała na swych ramionach wachlarz zyskała dostęp do groźniejszych i bardziej praktycznych technik wiatru, a to mogło jej pomóc. Ponad to postanowiła rozwijać nie tylko sztukę wiatru, ale także własną siłę, by w chwili, gdy ponownie się spotkają, mogła śmiało się nazwać jedną z silniejszych kunoichi. Nie po to, by obalić aktualną liderkę klanu Yuki, lecz by za pomocą własnych rąk mogła kreować nową przyszłość.
Przede wszystkim dzięki nowej sile, wierzyła, iż uda jej się odnaleźć brata. Gdziekolwiek by się nie podział, ta chciała go wytropić i przede wszystkim zasłużyć na jego uznanie. Ostatnim razem, gdy się widzieli była zwykłą, słabą dziewczyną po wielu przejściach. Tym samym, nic dziwnego, że chciała mu zaprezentować swoją nową siłę oraz wartość jako shinobi. Miała być dla niego wsparciem, kimś kto zamiast ciągnąć w dół, będzie mógł szybować znacznie wyżej.
Po dotarciu na szlak, ta spojrzała uważnie na swoją drogę. Z tego, co pamiętała to właśnie tędy wracała do Ryuzaku no Taki. Jednakże, czy nie było jakiejś szybszej trasy? Zainteresowana, sięgnęła raz jeszcze po mapę, by zobaczyć, iż tędy w miarę bezpiecznie dotrze na upatrzony sobie teren. Nie chcąc za bardzo ryzykować, obrała tę drogę, pamiętając by mijając pomniejsze wioski odpowiednio się nawodnić oraz coś zjeść. Jednocześnie nie zamierzała rezygnować z treningów. Musiała się wzmocnić, nieważne czy była w trakcie podróży, czy też gdzieś bezczynnie przesiadywała.

  Ukryty tekst

Droga nie była prosta, im bliżej była gór, tym więcej drogi prowadziło pod górę. Do tego szlak wyraźnie zakręcał, zmieniał kierunek, dla niewprawionych mogło to doprowadzić do zguby, jednakże ta szła śladami swoich wcześniejszych kroków. Nie szybko, aby odpowiednio analizować okolicę, a także patrzeć na wyraźniejsze elementy. Tym samym wiedziała kiedy skręcić w prawo, a kiedy zwyczajnie przeć przed siebie. Im mniejsza ilość kilometrów dzieliła ją od granicy, ta przyspieszała, aż w końcu ze zwykłego chodu, zaczęła biec. Gdy brakowało jej sił, robiła sobie przystanek, aby uzupełnić energię i na nowo ruszyć do Soso. Oczywiście do czasu, aż znajdzie odpowiednią ścieżkę, która zamiast do stolicy poprowadzi ją prosto do domu medyka.

[Kaisa]

Lekki wiaterek, słońce spoglądające zza chmur… Wymarzona pogoda do podróży.
Kaisa po raz kolejny sprawdziła, czy wszystko ze sobą wzięła, by zaraz potem przypomnieć sobie, że przecież i tak nie miała za wiele. Nie potrzebowała tobołka ani tym bardziej plecaka. To, co miała przy sobie w zupełności jej wystarczyło, nie będzie przecież targać ze sobą niepotrzebnych śmieci… W końcu tu nie o to w tym wszystkim chodziło! Była pewna, że Gentaro wybije jej z głowy jakiekolwiek wędrówki po świecie, ale mistrz pozytywnie ją zaskoczył. „- No, wreszcie powiedziałaś coś z sensem!” – rzekł do niej wczoraj wieczorem, gdy odważyła się poruszyć ten temat. „- Myślałem, że wiecznie będziesz chciała się tutaj kisić! Dobra twoja, Kai, w końcu nabierzesz trochę doświadczenia. Tylko nie waż mi się zdychać po drodze, zanim nie spłacisz czynszu!”. Gdy mistrz wybuchnął śmiechem, nabrała pewności, że to tylko groźba bez pokrycia. Poczuła jednak, jak robi jej się lżej na sercu, a w duchu cieszyła się z takiego obrotu spraw. Teraz miała przed sobą całkowicie wolną drogę. Może iść tam, gdzie ją nogi zaniosą, bez martwienia się o mistrza… Teraz musi martwić się o siebie samą.
Dziewczyna kroczyła po ścieżce, wsłuchując się w chrzęst kamieni pod butami i melodyjny śpiew ptaków. Papierowe motyle latały jej nad głową, dotrzymując kunoichi towarzystwa. Zgarnęła jakiś badyl po drodze, żeby łatwiej jej było iść przez szlak, po czym z uśmiechem na ustach ruszyła przed siebie.

Skąd: Antai
Dokąd: Yusetsu
Przez: -
Czas podróży: 30min
Środek transportu: Pieszo

Poprzednia lokacja -Tutaj
Następna lokacja -Tutaj

[Kaiho]

Mądrzy ludzie (których Kaiho nawet nie lubił) mówili, że podróże kształtują. Jasne. Dowiodła tego pustynia. WIELBŁĄDY! No i te wspaniałe wzory, które Haruko malowała na swoim ciele, a które teraz ciągle chodziły po głowie Kaiho. Nie mógł ich z niej wyciągnąć. Kusiło ciągle, by samemu próbować przelewać je na skórę. I tak zaczynał - pomalutku. Małe wzorki w miejscach, które niekoniecznie musiały być widoczne. Zdecydowanie będzie musiał zaprosić Haruko do siebie, albo samemu się do niej udać, ale na razie to, co misie lubią najbardziej. ZAKUPY! Dobra, stara Kyo została w domu. Kaiho wybrał się w nią samemu. Przecież był już dużym chłopcem. A tak po prawdzie mówiąc - nie zamierzał staruszki zamęczać swoimi ekscesami i potem patrzeć w jej karcące ślepia mówiące, że znów przesadził. Potrzebował oderwania myśli. Rozproszenia od nieznikającego obrazu z jego głowy i westchnień. Nic nie było lepsze w tym celu od wyrwania się z domu, od natrętnej służby, jeszcze bardziej natrętnego wuja i rozpoczęcie wesołej przygody w mieście kupieckim. Zapakował celowo pełną sawkę, by na pewno nie musieć sobie żałować wydatków. Jak to miało miejsce w przypadku wielbłąda.
W porównaniu do wyprawy na pustynię, to ta była całkiem krótka. I przede wszystkim już nie taka dzika i niepoznana. Mniej więcej wiedział, czego się spodziewać po tamtych terenach, nawet jeśli sam nigdy w Shigashi no Kibu nie był.
I podróż ta minęła całkiem spokojnie.
[/zt]

Dokąd: Shigashi no Kibu
Przez: Yusetsu
Środek transportu: turbonóżki
Czas podróży: 1h

[Mei]

Po wyjściu zza zarośli, rozejrzała się w jedną, w drugą stronę, aż nie zauważyła ledwo widocznej ścieżki. Otoczona rozmaitymi krzewami oraz drobnymi pajęczynami dla nieprawionego oka oraz kompana z boku, mogła zostać łatwo przeoczona. Hachiro szedł pierwszy, co by odpowiednio pokierować kunoichi. Ta zaś szła za nim, starając się początkowo nie rozmyślać o tym, co powiedział jej Natsume. Wydawać się mogło, iż nic nie było w stanie ją zaskoczyć. Jednakże krew Jugo, Anykreator jako pradziadek - czuła się zniesmaczona.
Gdy dotarli do głównej drogi przysiadła pod jednym z drzew, ukrywając twarzyczkę w nogach. Lis spostrzegłszy, iż jego pani nie idzie, odwrócił się w jej kierunku, aby następnie podejść i łebkiem trącić jej dłonie - Mei, Mei co to było na koniec? Czyżbyś aż tak się stęskniła? - starał się ją pocieszyć, lecz jego próby poszły na marne. Nibieskowłosa po owocnej konwersacji z bratem przysnęła, oddalając się do miejsca, które wbrew pozorom powinna dobrze kojarzyć.
Niewielka wioska, unoszący się, szary dym, krzyki różnych ludzi - odwiedziła to wspomnienie po raz trzeci, lecz tym razem znajdowała się tuż przy umierającym ciele Tanukiego. Nie musiała biec, ani patrzeć na uciekających sprawców. Zwyczajnie płakała przed napisem, który wcześniej był rozmazany. Teraz, gdy spoglądała na podłoże wyraźnie zobaczyła ,,Nie poddawaj się i żyj, Mei”. Dla kunoichi czas się zatrzymał. Na skutek czego ogarnął ją chłód, który spowodował dreszcze, zaś oczy poruszone ostatnią wiadomością zamiast ronić niewielkie krople, dały początek strumieniom. Krótka chwila zamieniła się w godziny tortur, które wyryły obrazek w jej umyśle. Gdy czas ponownie ruszył, ta poderwała się i pobiegła. Obraz przed sobą miała niemalże rozmyty, przez co kilka razy zdążyła się potknąć. Dwa razy nawet upadła, ale chwilę później ruszyła dalej – byleby dogonić odpowiedzialnych za to przeciwników. Nie wiedziała ile minęło, za nim grunt pod nią zniknął, a ona runęła w dół w kierunku ciemności.
Po obudzeniu się, pierwsze co zauważyła to czuwającego przy jej boku Hachiro, który tylko czekał, aż się obudzi - Cały ten czas czuwałeś? - zapytała zaspana, zauważając, że z dnia zrobił się wieczór. Drzewa zaczęły rzucać dłuższe cienie, zaś dalsza przeprawa do Ryuzaku no Taki stanęła pod znakiem zapytania – Nagle zasnęłaś, dlatego chciałem się upewnić czy wszystko z Tobą w porządku. Z resztą słusznie się martwiłem. Powinnaś wytrzeć oczy, wtedy zrozumiesz o co mi chodzi.
Jak się okazało nie tylko we śnie zdarzyło jej się zapłakać. W rzeczywistości część kropli przedostało się spod powiek, mocząc blade policzki oraz kimono. Zdawała sobie sprawę, że musiała wyglądać okropnie z napuchniętymi oczyma oraz smutnym wyrazem twarzy. Jednakże, nie przejmując się własnym wizerunkiem podniosła się, jedną dłonią chwytając za wachlarz. Po założeniu go na plecy, tak jak planowali, ruszyli w podróż, podczas której okazało się, że niedługo ten obszar ogarnie wojna.
Dokąd: Ryuzaku no Taki
Przez: Sakai - Shinrin - Midori
Środek transportu: stopy
Czas podróży: 2h

[Ryuujin]

Zapanowało lata gdy w końcu ponownie opuściłem swój rodzinny dom i ponownie ruszyłem w świat by dokończyć swoją podróż. W końcu choć wstępnie zakładałem, że po powrocie do wioski zostanę tam na stałe by oficjalnie stać się shinobim szczepu tak ogromna część kontynentu nie została przeze mnie jeszcze odkryta i poznana. Dlatego nie mogłem usiedzieć w miejscu z myślą o tylu przygodach które wciąż na mnie czekały oraz musiałem dokończyć to co zacząłem, musiałem odnaleźć go by pomówić na temat tego co wydarzyło się tamtego wieczoru. Niestety choć od tamtej sytuacji upłynęło już praktycznie pół roku, ja wciąż nie byłem pewien co powinienem powiedzieć. Właściwie nie wiedziałem nawet czy On będzie mnie pamiętał i czy jeśli go odnajdę swoją osobą nie zadam więcej bólu niż przyniosę ukojenia rozdrapując starej rany.
Im bliżej znajdowałem się celu tym bardziej czułem dziwne nieprzyjemne uczucie w żołądku lecz wiedziałem, że musiałem stawić czoła rzeczywistości i konsekwencjom swoich działań. W końcu sam bym wolał aby gdyby sprawa wyglądała odwrotnie została wyjaśniona. Tylko cały czas był ten problem "Co powinienem powiedzieć?".

Dokąd: Raigeki
Przez: Anati
Środek transportu: Stopy
Czas podróży: 0,5h

  Ukryty tekst

[Mikoto]

Przez ostatni miesiąc treningu w świątyni, Miko była kompletnie odcięta od wszelkich informacji, więc nie zdawała sobie sprawy, że Antai, jak i Yusetsu, były teraz w stanie wojny z Sogen. Wkrótce jednak miała się tego dowiedzieć. Pierwszą oznaką, że coś było nie tak, był wzmożony ruch na głównym szlaku między tymi dwoma prowincjami. Kupcy ciągnęli tłumnie swoje towary, lecz były też całe rodziny, które wiozły swój dobytek. Tak, widok był na tle niecodzienny, że ostatecznie Miko postanowiła zasięgnąć języka u podróżnych. Słysząc wiadomość o wojnie, zmarszczyła brwi. Oczywiście usłyszała tylko częściowe plotki i pogłoski z wydarzeń, ale fakt był jeden. Wojna z Sogen. No cóż. Z całą pewnością ten konflikt jej nie dotyczył, chociaż jako medyk mimo wszystko powinna zostać. Nie chciała jednak wybierać strony, po której powinna się opowiedzieć, a to bardziej komplikowało sprawę i mogło tylko przysporzyć jej kłopotów. Będzie lepiej, jeśli jednak pójdzie w swoją stronę i zostawi ten konflikt za sobą. Podróżowała więc głównym szlakiem wraz z kupcami, czasami znajdując wytchnienie na jakimś wozie, w zamian za ewentualną ochronę.
Gdy dotarła do granicy Antai z Yusetsu, natrafiła na patrol ninja, który weryfikował przybywających i sprawdzał dokładnie ekwipunek. Miko bez szemrania poddała się kontroli, wiedząc, że to konieczność, a spytana o powód wędrówki, odpowiedziała tylko krótko, że wędruje na północ, w góry. Nie zamierzała niczego deklarować, ani tym bardziej zostawać dłużej w Yusetsu, niż to konieczne. Odpocznie tylko kilka dni w stolicy i ruszy dalej. Tak czy inaczej, została przepuszczona, bo nie było powodu dla którego mogłoby być inaczej. Nie miała przy sobie innej broni, poza wachlarzem, a w torbie miała głównie medykamenty i przybory medyczne. Więc nic podejrzanego. Mijając granicę, ruszyła dalej głównym szlakiem, by po ponad tygodniowej wędrówce, zobaczyć w oddali mury zdecydowanie większego miasta, niż te wioski, które do tej pory mijała. Odetchnęła z ulgą, nie mogąc się już doczekać porządnej kąpieli, ciepłego posiłku i miękkiego łóżka. Tak, była zmęczona po podróży i cieszyła się, że kolejny etap miała za sobą.

[zt]

Dokąd: Yusetsu
Przez: Antai
Środek transportu: Pieszo
Czas podróży: 30 minut