Główna Ulica

[Uzumaki Hibana]

Sytuacja wyglądała nieciekawie. Podejmując się zadania, Hibana spodziewała się, że będzie musiała sama zatrzymać złodzieja, co oczywiście oznaczało walkę. Nigdy jednak nie przypuszczała, że jej przeciwnik będzie aż tak silny. Użytkownik dotonu. Ziemie można pokonać piorunem... Gdyby znała choć jedną technikę tego żywiołu... Gdyby znała więcej genjutsu... Niestety, miała co miała. Na szczęście, obie iluzje zadziałały i pomimo błota oraz błotnych wilków, udało jej się jakoś, utrzymać przy życiu. Nie była pewna czy pokazany przez nią obraz, to prawdziwe lęki mężczyzny. Postanowiła jednak zaryzykować. Kazuma stał teraz jak oniemiały, znaczy że technika zadziałała. Na jak długo? Miała najwyżej kilka sekund, aby podjąć działanie. Tylko jakie? Próbować go obezwładnić, czy uciekać? Kazuma był w innym świecie, z którego nie mógł zdetonować notki. Mogła więc użyć drzwi, ale czy wystarczy jej czasu? Jeśli Kazuma ocknie się, gdy ona będzie w pobliżu notki... Zły pomysł. Obezwładnić go, ale jak? Czas uciekał, a ona nie wiedziała co robić. Nagle, poczuła przenikliwy chłód na plecach. Przeciąg, ale skąd? Obejrzała się i zobaczyła okno. Dlaczego wcześniej go nie zauważyła? Przeklęte zasłony, odcięły dopływ światła i zakamuflowały wyjście. Osoba odpowiedzialna za wystrój wnętrza. Ta która dopasowała materiał pod kolor ścian, ukrywając sprytnie okno. Pewnie nie przypuszczała, że ktoś może go tak panicznie potrzebować. Hibana przeklęła własną głupotę. Gdyby tylko wcześniej je zaważyła, już dawno by jej tutaj nie było, i nie marnowała by czakry, na zbędne iluzje. Nie ma co rozpamiętywać przeszłości. Teraz odpowiedź na wszystkie pytania była tylko jedna: wiać. Skoczyła w stronę okna. Rozsunęła przeklęte zasłony, mało nie wyrywając przy tym karniszy. Jeśli okno było zamknięte, wyważyła je jednym kopnięciem, o ile zamek nie był antywłamaniowy, powinno się udać. Jeśli nie zdołała pokonać zamka, wybiła szybę. Wszystkie drogi prowadzą na zewnątrz. Stojąc już na parapecie, zobaczyła jeszcze jak Kazuma składa pieczęć barana. Później, widziała już tylko trzeszczące dachówki. Wbiegła na dach, jak spłoszona kotka. Uspokoiła się dopiero, gdy dotarła do wierchu. Usiadła okrakiem na szczycie dachu i wzięła kilka głębszych oddechów. Zaczęła szukać pana Sushi. Miała nadzieje, że nie pobiegł za nią do gospody. Gdyby, jak ona, podążył za wskazówkami obsługi i staną w drzwiach pokoju... Twarzą w twarz z Kazumą... Tuż obok notki... Nie było czasu martwić się o innych. Jej życie, było zagrożone.

  Ukryty tekst

[Yasuo]

Hibana
Misja rangi D
35/15 Oczywiście było tam okno. W jakim pokoju, w jakiej gospodzie, go nie było? A to, że zasłona miała kolor ścian i zasłaniała okno, to już inna sprawa. Hibana jednak wykryła tą jedyną drogę ucieczki i zniszczyła okno jednym kopnięciem. Pewnie było stare, bowiem od razu się poddało i rozwarło. Miso była wolna i mogła zwiać na dach, wykorzystując drabinkę, która była przymocowana do elewacji budynku (pewnie korzystał z niej jakiś kominiarz czy ktoś, kto musiał wchodzić na dach). Jednak czy Kazuma po prostu da jej tak sobie po prostu odejść? Pewnie nie da. Więc co chciała tym osiągnąć nasza bohaterka? Tamten też prawdopodobnie potrafił przejść przez okno i wspiąć się na dach. Jednak chwila odpoczynku i przemyślenia całej tej sytuacji... na pewno dobrze zrobi. Przecież tamten tak szybko nie dojdzie do tego gdzie podziała się jego przeciwniczka, prawda? Dodatkowo odszukanie Sushiego, który był jedynym ratunkiem. Z tym, że Hibana Pana Nary nie widziała. Nie było go na zewnątrz. Pewnie albo nawiał. Albo właśnie był w gospodzie. Czy jednak się o niego martwiła? Nie. To jej życie było zagrożone. Jednak może mogłaby jakoś wykorzystać Pana Sushiego? Może Sushi był tylko pionkiem w grze Hibany? A strata takiego cennego pionka mogłaby być bolesna? Kto wie?
W każdym bądź razie, po chwili dało się słyszeć wybuch, dochodzący z pokoju Kazumy. To pewnie wybuchła ta notka, którą ten rzucił w naszą bohaterkę. Dało się też słyszeć krzyki, które z tej odległości nie były zbyt zrozumiałe, a także kolejne wybuchy. Kolejne notki eksplodowały. Oznaczało to tylko jedno. Pan Sushi nie zginął od pierwszego wybuchu. Gdyby zginął, to tamten nie miałby po co wysadzać wszystkiego wokół, a to robił. Zapewne w środku trwała już walka między Sushim, a Kazumą. Co w takim wypadku zrobi Hibana?

Kopiuj

[b][color=#00FF00]- Mowa Sushiego[/color][/b]

Kopiuj

[b][color=#FFBF00]- Mowa pierwszej ofiary[/color][/b]

[Uzumaki Hibana]

Hibanie udało się wydostać z tego kotła. Od wejścia do gospody, wszystko działo się zawrotnym tempie. Wreszcie miała chwile dla siebie. Moment, aby pomyśleć i spokojnie odetchnąć. Nie zamierzała jednak uciekać od walki. Chciała się tylko wydostać z tego pokoju. Notka przy drzwiach i ograniczone pole manewrów. Miała nadzieje, że Kazuma podąży jej tropem i dokończą walkę na zewnątrz. Więcej miejsca na ewentualne uniki. Więcej użytecznych przedmiotów. Więcej ludzi, w tym silnych shinobi, którzy mogliby udzielić wsparcia dziewczynie. Po za tym przeklętym pokojem, wszystkiego było więcej. Więcej szans na zwycięstwo.
Próbowała znaleźć Sushi. Niestety, nigdzie nie mogła go znaleźć. Kazuma również się nie pojawiał. Siedziała na dachu już dłuższą chwile i nic się nie działo, aż do momentu, w którym usłyszała wybuch. Zdecydowanie dobiegał z pokoju Kazumy. Krzyki ludzkie i kolejne eksplozje. Domyślała się, co to oznacza.
-Cholerny idiota- syknęła, myśląc o Sushi. Po co kazała mu nie ingerować? Oczywiście, był jej potrzebny, jednak teraz, gdy udało jej się wydostać z zamknięcia, on każe jej tam wrócić. Do tego pokoju, w którym nie da się swobodnie walczyć.-Nie ma mowy. Nie ma mowy. Nie wracam tam.
Powtarzała kręcąc głową. Niech Kazuma zabije Sushi i wyjdzie za nią na zewnątrz. Niech Sushi sam pokona Kazume. Wszystko jedno. Ona na pewno, nie ma zamiaru tam wracać. Nie jest samobójczynią.
„Nie ma mowy. Nie wracam tam.” powtarzała ześlizgując się w dół po dachu. Widziała już okno, które dopiero co wyważyła. Nie chciała tam wracać. Stała na parapecie lub gzymsie tuż obok pokoju Kazumy. Walka w pokoju, była największą możliwą głupotą. Wychyliła się lekko i zajrzała do środka. Nie zamierzała wchodzić między dwóch shinobi. Miała nadzieje, że nikt jej nie zauważy.
Jednak, nie mogła powstrzymać ciekawości. Co zobaczyła Hibana? Co z Sushi?

[Yasuo]

Hibana
Misja rangi D
37/15 Hibana miała dość spory dylemat. Z jednej strony, nazwała Sushiego "cholernym idiotą", a jej życie było przecież ważniejsze niż ktoś taki. Z drugiej jednak chyba był jej potrzebny, a może nie chciała przyznać, że po prostu go lubiła? Wróciła bowiem, prawda? Z jakiego powodu? Przecież, gdyby chciała Pana Narę wykorzystać, to ten facet i tak jest obecnie użyteczny. Walczy tam z Kazumą, sprawiając, że przeciwnik traci mnóstwo sił i chakry. Być może zadaje mu rany. Ranny i zmęczony przeciwnik na pewno by poległ w walce z naszą rudą pięknością. Ale co takiego zobaczyła Hibana?
Wynik walki. Tak... walka już się zakończyła. A wynik ten mógł być tylko jeden. Sushiemu nic nie było, a jego przeciwnik stał i się nie ruszał. Jakaś ciemna ręka dusiła go. Mimo wszystko Kazuma jeszcze walczył.

Użyte Techniki:

Nazwa

Kagemane no Jutsu

Pieczęci

Szczur

Zasięg

W opisie klanowym

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 za turę)

Dodatkowe

Podczas kontroli cienia, użytkownik nie może się przemieszczać

Opis Podstawowa technika klanu Nara mająca dwa etapy - kontrolę cienia i kontrolę przeciwnika. Za pomocą techniki użytkownik wydłuża swój cień. Może modyfikować jego kształt i grubość, przykładowo rozszczepiając na kilka "wiązek" jeśli ma zamiar złapać kilka osób. W celu złapania może użyć już istniejącego cienia żeby wydłużyć zasięg swojego. W momencie zetknięcia się cienia ofiary i użytkownika, ten pierwszy zostaje sparaliżowany. Cień kurczy się w taki sposób, by jego długość była równa odległości osób które połączyła. Od momentu połączenia każdy ruch wykonany przez Narę zostaje powtórzony przez złapanego. Przeciwnik jest zdany na łaskę i niełaskę wykonującego. Po osiągnięciu rangi B w dziedzinie klanowej, użytkownik może stworzyć połączenie pomiędzy cieniami nie wymuszając naśladowania ruchów, a podtrzymywanie go nie kosztuje chakry.

Nazwa

Kage–Kubishibari no Jutsu

Pieczęci

Smok → Tygrys → Szczur

Zasięg

Patrz: Tabelka, ranga C

Koszt

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3%

Dodatkowe Należy uprzednio złapać cel w Kagemane no Jutsu|Technika trwa tyle tur, ile pozostało do anulowania Kagemane no jutsu|Podczas kontroli cienia, użytkownik nie może się przemieszczać

[/topis]

Opis Brautalna technika polegająca na częściowej materializacji cienia, jednak z ograniczeniem do ciała przeciwnika. Cień porusza się po oponencie w postaci dwóch rąk, które mogą wyrządzać fizyczne szkody. Za ich pomocą można przykładowo złamać komuś palca bądź poddusić i tym samym pozbawić przytomności. Możliwe obrażenia zależą jedynie od Wytrzymałości ofiary - im mniejsza, tym większe szkody Nara będzie w stanie wyrządzić. Musi się z tym jednak spieszyć, bowiem technika trwa nie dłużej niż trwałoby normalne Kagemane no Jutsu.

Jego technika skutecznie powstrzymywała podduszanie. Niemniej jednak nie mógł się ruszać, a jego chakra topniała w oczach. Musiał w końcu opaść z sił. I opadł. Dezaktywował swoją technikę i chwilę później stracił przytomność. Z braku chakry i braku powietrza. Sushi uśmiechnął się.
- Trochę wybuchów i błota. Nic specjalnego. Upierdliwy słabeusz...
Tak właśnie Sushi skomentował tą walkę. Wtedy też zobaczył Miso, która stała na parapecie. Gestem zaprosił ją do środka.[/akap]
Później należało już tylko związać Kazumę za pomocą grubego sznura, przywiązać go do krzesła i poczekać aż się ocknie. A następnie rozpocząć przesłuchanie. I tak też się stało. Sushi związał przestępcę, polecił Hibanie go pilnować, a sam udał się na dół po krzesło. Usadził nieprzytomne ciało na krześle, a później dodatkowo je przywiązał. Wcześniej rozbroił całkowicie nieprzytomnego. Po chwili Kazuma się ocknął. Sushi rozpoczął przesłuchanie. Nie będę tutaj przytaczał całej treści tej rozmowy, ale powiem czego się Hibana dowiedziała. A dowiedziała się następujących rzeczy. Kazuma został wyrzucony z domu, zupełnie bez pieniędzy. Okradł więc swoją byłą partnerkę, w ramach zemsty i dlatego, że potrzebował gotówki. Później stwierdził, że każda kobieta jest zła, a okradanie ich to dobry, opłacalny i rentowny interes. Tak właśnie to było.
Jeśli Hibana nie miała dodatkowych pytań, to Sushi po prostu wręczył dziewczynie mieszek z pieniędzmi. To była jej część. Później tylko powiedział:
- Dzięki za pomoc. Żegnaj, Miso. - I najzwyczajniej w świecie wyszedł, wyprowadzając więźnia.

Kopiuj

[b][color=#00FF00]- Mowa Sushiego[/color][/b]

Kopiuj

[b][color=#FFBF00]- Mowa pierwszej ofiary[/color][/b]

Jeśli nie masz pytań do Kazumy, to w następnym poście będzie tylko oficjalne zakończenie misji bez fabuły. Jeśli masz pytania, to w następnym poście fabularnie na nie odpowiem . Dzięki za uczestnictwo :*.

[Uzumaki Hibana]

„Upierdliwy słabeusz” łatwo powiedzieć komuś, kto posiada takie techniki. Jeśli wcześniej sądziła, że Nara to słaby ród, to właśnie nadarzyła się okazja do zmiany zdania. Ta „czarna technika”, gdyby tylko Hibana znała takie sztuczki, już dawno byłoby po wszystkim. Westchnęła, niezadowolona z własnej słabości. Koniec końców, Sushi sam aresztował złodzieja, a ona wyszła na tchórza, który uciekł od walki. Była tchórzem, ale Sushi wcale nie musiał o tym wiedzieć. Nic to. Teraz mogła się tylko cieszyć, że wszystko dobrze się skończyło. W dodatku, Kazuma potwierdził jej przypuszczenia. To wynagrodziło Hibanie, wszelkie niedogodności związane z sprawą. Łącznie z faktem, że musiała zostać w Yokukage, dłużej niż chciała.
Dostała pieniądze, a Sushi wyszedł zabierając Kazume. Hibana została teraz sama w pustym pokoju. Wzruszyła ramionami, zebrała swoją broń i zasnęła. Straciła dużo czakry i była zmęczona. W dodatku, Kazuma pewnie zapłacił już za pokój, chyba nie powinno się zmarnować. Położyła się na łóżku, po którym chwile wcześniej co najmniej dwie osoby i wilk, toczyły zawziętą walkę.
Misja zakończona, dobranoc.

z/t -> http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=8 ... 870#p99870

[Yasuo]

Misja wykonana pomyślnie!
? PH, ? Ryo (Chciałbym, żeby administracja wyceniła tą misję)!

[Obi]

Po oddaniu gówniarza dostali jeszcze nagrodę! Obi musiał przyznać, że koniec końców misja była satysfakcjonująca. Nie dość, w końcu dorwał upierdliwego smarka, przyłożył mu aż się zataczał, to jeszcze mateczka się ucieszyła i dała mu za to pieniążki! Gdyby musiał wykonywać tylko takie zadanie to mógłby przestawiać tylko na sen i jedzenie. Niestety, życie nie było takie piękne jak się wydawało. Zważył zawartość sakiewki w ręki, w myślach dokonując pierwszych rachunków ile może być to warte i co może za to kupić. Jednak obliczenia przerwało mu poważne burczenie w brzuchu. Jak sobie tak przypominał, to rzeczywiście nie jadł od dawna.. Może nawet od rana! A to było definitywnie niedociągnięcie z jego strony.
Pożegnał się ze swoim nowym/starym kolegą i pomknął przed siebie, szukając miejsca gdzie może zjeść.. Albo po prostu wracając do domu, gdzie zawsze coś było ugotowanego. W sumie.. Siostra coś wspominała o pieczeni.. Ślinka mu po brodzie ciekła na samą myśl.


/zt

[Takashi]

Po dotarciu do głównej ulicy Yokukage kontynuował spacer. Czuł się o niebo lepiej, jednak nie chciał forsować organizmu ze względu na to, że zamierzał podjąć się kolejnej misji. Ostatnio zaczepił go wyższy rangą członek klanu i w tym przypadku liczył na to samo, chociaż w tego typu miejscu każdy w okolicy mógł być potencjalną osobą potrzebującą pomocy. Nie zamierzał się jednak wychylać, jako że nie należał do osób szczególnie wyrywkowych, nie lubił się nawet zbytnio angażować, teraz zależało mu tylko na zdobyciu doświadczenia, usamodzielnieniu się i próbie zarobienia pieniędzy.
O tej porze dnia po wiosce przechadzało się naprawdę dużo ludzi, co nieco dystansowało młodego Narę, jako, że nie lubił on zbytnio tłumów. Musiał jednak dać na wstrzymanie zważywszy na to, że miał ściśle określony cel, poza tym nie musiał robić za duszę towarzystwa, dla niego liczyło się przecież konkretne zlecenie, na które czekał. Spacer po wiosce był więc odpowiednią czynnością, dzięki której mógł się dodatkowo rozejrzeć, przecież ostatecznie mógł wybrać się do siedziby władzy i tam poprosić o przydzielenie mu zadania.
Takashi co chwila zatrzymywał się i rozglądał, jeśli ktoś by go potrzebował, na pewno by się odezwał bez względu na wszystko, w końcu jego aparycja zdecydowanie wskazywała na to, że jest shinobi'm, który służy klanowi. Jego szczególną uwagę zwróciły dzieciaki bawiące się w ninja, jego dzieciństwo nie polegało przecież na zabawie, a wiązało się z doświadczeniem dorosłości już w tak młodym wieku. Nie, że był sentymentalny, czy coś, po prostu cieszył się, że akurat ta banda koleżków może w ten sposób spędzać czas.

[Etsuya]

D - 1/15 Następnego dnia od ostatniej misji, Takashi przechadzał się zwyczajnie po osadzie, prowadząc swego rodzaju własny, amatorski patrol. Szukał tylko bodźca, który pozwoliłby mu zarobić nieco gotówki, zebrać doświadczenie i zwrócić na siebie uwagę wyższych rangą shinobi. Droga do szczytu była jednak niebywale długa i pełna niedogodności. Jedną z tych niedogodności stanowić mogła pomarańcza, która rozkwasiła się z impetem na jego skroni. Zaraz za nią nastąpiła seria przekrzykujących się głosów, a kiedy chłopak odruchowo obrócił głowę, dostrzec mógł bandę dzieciaków zawijającą się właśnie spod stoiska z owocami. Prowadząc szaleńczą ucieczkę przed właścicielem straganu, rzucali w niego zdobytymi fantami. Pech chciał, że zabłąkany pocisk trafić musiał bogu ducha winnego Nare, który bez wątpienia będzie musiał po całym incydencie umyć lepiące się miejscami włosy - Wracać tu obszczymury! - wrzeszczał czerwony z wściekłości kupiec, potykając się w międzyczasie o własne nogi i zasłaniając przed kolejnymi owocami, które leciały w jego kierunku. Jak widać miasto tętniło życiem, tak jak i jego patologie. Dla Takashiego była to jednak idealna okazja ku temu, aby zrealizować ambicje o uczciwym zarobku w służbie wioski.

[Takashi]

Celem spaceru było rozeznanie w terenie, dzięki któremu Takashi mógłby znaleźć dla siebie właściwe zajęcie. W końcu chciał się usamodzielnić, a do tego potrzebował jak najwięcej pieniążków, te z kolei otrzymałby, wykonując misje i pomagając innym. Szedł więc powoli z rękami w kieszeni i rozglądał się, szukając potencjalnych misjodawców, nie zamierzał się nikomu narzucać, dopóki nie zauważyłby, że ktoś naprawdę nie potrzebuje pomocy.
Niespodziewanie w bok jego głowy uderzyła pomarańcza, która rozwaliła się na jego włosach. Chłopak wytarł resztki i strzepał ręce, ale klejący sok na pewno będzie trzeba potem zmyć. Odwrócił się w stronę, z której nadleciał pocisk i spostrzegł grupkę dzieciaków dźwigających owoce pochodzące prawdopodobnie ze straganu, którego właściciel nie był zadowolony z całego incydentu. Zaczał biec w ich stronę, chcąc zapoznać się z sytuacją i ewentualnie złagodzić ją, najpierw jednak musiał skrócić dystans. Nie wiedział też, czy dzieciaki nie zaczną uciekać, ale w razie czego mógłby przyspieszyć.

[Etsuya]

D - 3/15 Scena odgrywająca się przed oczami Takashiego nie była niczym innym jak pospolitą kradzieżą owoców ze straganu przez grupkę młodocianych bandytów. Udało mu się ich naliczyć mniej więcej pięciu, a czterech z nich taszczyło pośpiesznie dwie spore skrzynki pomarańczy, uciekając w pośpiechu przed handlarzem. Piąty, najwyższy, chwytał jedną pomarańczę po drugiej i ciskał nimi w goniącego ich kupca, od czasu do czasu trafiając postronnego człowieka.
Kiedy młody Nara ruszył do biegu, grupka rzezimieszków skręcała już w jeden z wąskich korytarzyków pomiędzy budynkami z zamiarem zniknięcia wszystkim z oczu. Dzieliło go od nich jakieś 15 metrów, a im dłużej nie będzie miał ich w polu swojego widzenia, tym mniejsza była szansa, że uda mu się ich w ogóle dogonić. Handlarz w pewnym momencie zaczął zwalniać wyczerpany, a następnie oparł się na kolanach, ciężko dysząc - Z..złodzieje! Łapać ich! - udało mu się wydukać pomiędzy kolejnymi próbami złapania powietrza.

[Takashi]

Z słów mężczyzny jasno wynikało, że tamta grupa młodzieńców była najzwyczajniej w świecie złodziejaszkami, którzy obrabowali jego stoisko. Musieli wykorzystać zamieszanie, albo przewagę liczebną, chociaż wiek jegomościa również mógł im w tym pomoc, zważając na jego kondycję. W każdym razie była to czysta kradzież i Takashi poczuwał się do tego, by zrobić z tym porządek, najpierw jednak musiał dogonić chłopców, a to łatwe nie będzie, zważywszy na to, że jest ich więcej. Nie zamierzał jednak odpuszczać tak łatwo, za cel postawił sobie najwyższego z nich, który chyba był najstarszy, to on ciskał pomarańczami we właściciela straganu, to właśnie przez niego dostał w głowę.
-Proszę się nie martwić, złapię ich. - rzucił szybko, przebiegając koło zasapanego pana, potem przyspieszył.
Stracił uciekinierów z oczu, kiedy wbiegli w zakręt. Nara wiedział jednak, że daleko nie uciekną, w końcu czterech z nich dźwiga ciężkie skrzynki z pomarańczami, które znacząco ich spowalniają, a ten najwyższy na pewno ich nie zostawi, zapewne on wpadł na pomysł rabunku. To nie wszystko - jeśli zdecydują się zostawić towar, będzie można go po prostu zwrócić jego właścicielowi i zgłosić sprawę odpowiednim służbom, tudzież jakkolwiek sytuacja by się nie zakończyła, młodzieńcy zostaną ukarani.
Takashi stwierdził, że najlepszą metodą pościgu będzie wskoczenie na dach najbliższego budynku i przeskakiwanie z jednego na drugi, w końcu dzięki temu będzie w stanie lepiej ich obserwować, bo rozszerzy się jego pole widzenia. Od razu więc skoncentrował chakrę w stopach i wybił się mocno od ziemi, po czym odbił się raz od ścianki jakiegoś sklepu po to, by po chwili znaleźć się na dachu sąsiedniej kawiarenki. Odwrócił się od razu w stronę, w którą uciekli chłopcy i ruszył za nimi. Musiał jednak uważać, by go nie zauważyli, chciał ich dopaść dopiero w momencie, gdy sami się zatrzymają, bądź opadną z sił, na pewno ninja będzie miał lepszą od nich kondycję. Obserwował więc uważnie i skakał najciszej, jak tylko potrafił, wykorzystywał do tego swoją chakrę, co pozwoliło mu stłumić krok, w końcu od małego był tego uczony.

[Etsuya]

D - 5/15 Działający pod wpływem moralnych pobudek Takashi obiecał kupcowi schwytanie sprawców i postanowił wskoczyć na dach, aby poszerzyć nieco bardziej swoje pole widzenia. Odbił się od ściany budynku i chwilę później był już na sąsiednim, wypatrując młodocianych bandytów. Miejsce, do którego się udali podczas swojej ucieczki było pełne gratów, niewielkich prowadzących donikąd alejek i zużytych przez kupców drewnianych palet, między którymi łatwo było się ukryć. W tym samym momencie, w którym Nara objął okolicę swoim wzrokiem, zauważył znikającą za kolejnym skrętem nogę. Nie ulegało wątpliwości, że miejscowe cwaniaczki znały te miejsce jak własną kieszeń, co sprawiało, że zawsze uchodzili ze swoimi występkami bezkarnie.

[Takashi]

Młodzieńcy, zgodnie z moimi przewidywaniami, rzeczywiście nie poruszali się zbyt prędko, bez problemów mogłem bowiem określić ich lokalizację i dogonić. Nie poruszali się schematycznie i nietrudno było zgadnąć, że to nie ich pierwsze tego typu przewinienie, zdawać by się mogło, że w sposobie ich poruszania się było dużo pewności siebie. Poruszali się jedynie bocznymi alejkami, gdzie panował nie tylko mrok, ale również nieporządek, mało kto zapuszczał się w tamte miejsca, pełniły one raczej miejsce graciarni, znajdowały się tam też kontenery na odpadki, tudzież chodziło się do nich jedynie w ramach konieczności. Oni jednak znali te miejsca jak własną kieszeń, tudzież mogli bez problemów kraść i chować się w cieniu, tym razem jednak nie gonił ich jakiś starszy mężczyzna, a młody ninja o znacznie lepszej od nich kondycji oraz podobnym sposobie myślenia, w dodatku cechujący się ponadprzeciętnym zmysłem strategicznym, chyba miał przewagę.
Teraz postanowił sobie za cel schwytanie ich, nie mógł pozwolić, by tego typu sytuacje miały miejsce w jego rodzinnej wiosce, ponadto młode pokolenie nie powinno zachowywać się w ten sposób. Kradzież jest przecież przewinieniem, którego nikt nie powinien się dopuścić, a w szczególności dzieciaki. Przecież całą tę energię mogli przeznaczyć na pomoc starszym, to znacznie polepszyłoby relacje ludzi w okolicy, ale również przyniosło wiele korzyści potrzebującym.
Skakał tak z budynku na budynek i nie spuszczał grupki z oczu, cały czas uważał jednak, by żaden z nich go nie zauważył. Na ten moment nie mógł się wychylić, bo chciał ich złapać w nieco inny sposób, potrzebował jednak, by gdzieś się zatrzymali, przecież muszą się w końcu zmęczyć.

[Etsuya]

D - 7/15 Pewny siebie Takashi ruszył dalej wgłąb alejek w pogoni za sprawiającym problemy towarzystwem. Postanowił kontynuować pogoń w ukryciu, cały czas przemieszczając się dachami z zamiarem zaskoczenia grupki, kiedy w końcu się zatrzyma. Mając przewagę w prędkości poruszania się, siłą rzeczy z każdą chwilą zbliżał się coraz bardziej, a jego oczom ukazała się wesoła banda w całej swojej okazałości. Po jakimś czasie postanowili zatrzymać się w pobliżu sporego daszku, pod którym zapewne mieli swoją bazę. Znikli raz jeszcze z widoku ścigającego ich Nary pod osłoną poziomo ułożonej nad ich głowami blachy, a ze środka zaczęły wydobywać się odgłosy zadowolenia z udanego skoku i bezkarny śmiech.