Siedziba władzy

[Kan Senju]

~ Do tanga trzeba dwojga ~
Misja C
Post 11/30+
Kazuma Przed odejściem Kazuma jeszcze postanowił się zapytać odnośnie imion. Mężczyzna westchnął odrywając się ponownie od dokumentów aby spojrzeć mu w twarz. Ewidentnie chciał się już zająć swoją robotą, a będąc odrywany miał mały grymas na twarzy. Już od początku widać było u niego lekkie zmęczenie, więc musiał ostatnie dni ostro przepracowywać sie, a nie dano mu wytchnienia. Normalnie nieładnie.
- Nazywam się Ukyo, a u kogo byłem może dowiesz się innym razem. Zależnie od rangi misji jakie będziesz brał zostaniesz wysłany do odpowiedniej osoby zajmującej się nimi. Jednorazowo załatwiłem to szybciej, następnym razem zapewne odeślę gdzie trzeba.
Gdy młodzieniec wyszedł na zewnątrz postanowił spojrzeć na mapę, aby mniej więcej ustalić ile zajmie mu podróż tylko wtedy wyszło szydło z worka iż słuchał mało uważnie. Była to jedynie mapa wioski docelowej, a nie prowincji czy czegoś innego. Zauważył jednak iż była to dość niewielka wioska, w najlepszym wypadku kilkadziesiąt domostw, do setki jeszcze sporo brakowało. Spalone domostwo z niewiadomych przyczyn, dość podejrzane zadanie nieprawdaż? No więc postanowił powoli wyruszać w drogę, powoli bo jak to mówi pewne porzekadło, przed wyruszeniem w podróż trzeba uzupełnić żołądek czy jakoś tak. Nie pamiętam dokładnie. Szukając miejsca na jedzenie nim znalazł karczmę oko zatrzymało się na straganie z Takoyaki, gdzie zebrał ich kilkanaście na patyku mogąc zjeść po drodze więc wyruszył na swoją przygodę. Wyszedł z wioski na szlak transportowy gdiześ się kierując...

Z/T -> Szlak transportowy

[Yari]

Przyszedłem po raz kolejny do siedziby władzy, by dostać misję. Tym razem nie zamierzałem ulegać prośbą faceta czy kobiety, które bardziej nadawały się dla detektywa niż shinobi. Przykład z ostatniej misji pokazał aż za jasno, że takie rzeczy mogą się źle skończyć. Idąc do władzy, która przyjęła już misje i tylko je rozdaje miałem pewność, że rzeczywiście nadają się one dla shinobi. Zresztą miałem nadzieję, że pracując dla wioski zostanę dostrzeżony przez moich przełożonych z klanu co w przyszłości może się przełożyć na mój awans. Czy nie myślałem zbyt butnie mając na uwadze to, że moja ostatnia misja zakończyła się niepowodzeniem? Cóż... Możliwe, że rzeczywiście tak było jednak nikt nie mówił, że mam awansować już teraz. Niemniej jednak perspektywa awansu nie była już nierealną rzeczywistością ale celem, który mogłem osiągnąć wytrwale do niego dążąc.
Pogrążony w tych myślach dotarłem do drzwi gabinetu, w którym rozdawane były misje i zapukałem do niego. Jeśli usłyszałem zaproszenie to wszedłem do środka.

[Uzumaki Hibana]

"Złota Amaterasu" cz.I
Dla: Yari
Misja rangi D
1/15 Yari przyszedł do siedziby w poszukiwaniu nowego zlecenia. Liczył na dobrze dobrane zadanie, które pozwoli mu się wykazać, a może nawet zdobyć upragniony awans. Zapukał do dobrze znanego gabinetu i niemal natychmiast usłyszał oschłe i rzeczowe:
-Zaraz! - Jakie tylko długoletnia pracownica urzędu mogła wydać.
Mężczyzna mógł się poczuć z lekka rozczarowany, ale nie minęła chwila jak drzwi się otworzyły, a w nich stanęła urzędniczka z podejrzanym uśmiechem na twarzy.
-Proszę, kochanieńki, proszę – zaprosiła Yariego, wskazując wnętrze gabinetu.
Tak nagła zmiana mogła się wydawać cokolwiek dziwna, ale zaraz wszystko miało się wyjaśnić. Wchodząc do gabinetu, Yari nie mógł nie zauważyć szlochającej sterty szmat w rogu pomieszczenia. To też miało się za chwile wyjaśnić.
Urzędniczka błyskawicznie skoczyła za biurko, sięgnęła jakiś pergamin i zaczęła coś na nim pisać.
-Przyszedłeś po misję, czyż nie? - Zapytała, nie odrywając się od pisania, by następnie wskazać piórem szlochającą stertę w kącie i z niekrytą satysfakcją zawyrokować: - Te, inteligent. On się tobą zajmie.
Mówiła do szlochacza, wskazując Yariego. Na te słowa, sterta szmat natychmiast przestała płakać i poderwała się w stronę shinobi. Natychmiast również okazało się, że pod owymi szmatami ukrywał się mocno zapuszczony i chudy mężczyzna w wieku podobnym do Yariego, którego ubrania stanowiły egzotyczną mieszankę ubiorów z najróżniejszych stron świata. Skoczył do shinobi i mocno chwycił go za obie ręce.
-Naprawdę? - Krzyknął uradowany. - Naprawdę pomożesz mi odzyskać torbę?
W czerwonych od płaczu oczach, widać było szczerą radość. Tymczasem na twarzy urzędniczki gościła błoga ulga ze złośliwym uśmieszkiem, jakby właśnie pozbyła się dużego problemu. A mówić dokładniej, wrobiła Yariego.

[Yari]

Jak ja tej kobiety nie lubiłem. Zawsze kiedy przychodziłem i ona była akurat na swojej zmianie to wpychała mi coś co jej zdaniem było stratą czasu. Ostatnio były to duchy w karczmie a teraz jakieś jąkające i szlochające coś tkwiące w kącie gabinetu. Płaczące sterta szybko okazała się mężczyzną , który potrzebował pomocy w sprawie skradzionej torby. A przynajmniej tyle udało mi się zrozumieć z tego całego zamieszania. Kobieta z miną zadowolonego kota, który właśnie upolował tłustą mysz i teraz się nią bawi poleciła mi zajęcie się mężczyzną.
Ująłem faceta delikatnie acz zdecydowanie pod rękę i wyprowadziłem na zewnątrz budynku.
-A teraz spokojnie i powoli wytłumacz mi wszystko i dokładnie o co chodzi. Potrzebuję jak najwięcej informacji jeśli mam ci pomóc - powiedziałem.

[Uzumaki Hibana]

"Złota Amaterasu" cz.I
Dla: Yari
Misja rangi D
3/15 Kobieta rzeczywiście należała do tych, które przyprawiały o ból głowy. Typowa urzędniczka, która równocześnie uwielbia i nienawidzi swojej pracy. Bo miło jest siedzieć za biurkiem i czuć, że ma się władzę nad silnymi shinobi, a równocześnie nienawidzi się każdego otwarcia drzwi. Szczęśliwie, problem płaczącego mężczyzny, który chwilowo psuł jej radość z życia, został szybko rozwiązany przez pojawienie się jednego z tych, wiecznie głodnych misji, shinobi. Błyskawicznie spisała stosowne dokumenty i pozbyła się problemu. Tak to się robi!
Yari _ nico mniej zadowolony z zaistniałej sytuacji – podjął rękawice i wyprowadził zleceniodawce na zewnątrz. Ten wciąż lekko szlochał, bo ciężko tak po prostu przestać płakać, ale był już znacznie bardziej pogodny i skory do współpracy. Zapytany, przetarł nos i zaczął opowiadać:
-Wiec tak, nazywam się Shari i dopiero przybyłem do tego miasta. Byłem głodny, więc chciałem coś zjeść. Postawiłem torbę obok siebie, na ziemi – zademonstrował. - A kiedy chciałem wyjść, już jej nie było. Błagam! Nawet nie wyobrażasz sobie, jak ważna była jej zawartość. Przysięgam, że już nigdy nie spuszczę jej z oka, tylko pomóż mi ją odzyskać.
Co jakiś czas jeszcze lekko szlochał, ale widać było, że próbuje udawać twardego. Po chwili dodał jeszcze bardziej konkretne informacje:
-Zwykła podróżna torba. Brązowa i z dwoma paskami. Do jednego był przymocowany amulet ochronny... - zamilkł nagle, gdy zdał sobie sprawę z ironii tej sytuacji. - Proszę, pomóż...

Shari

[Yari]

Wyszedłem razem z mężczyzną a następnie uważnie go wysłuchałem starając się zapamiętać jak najwięcej szczegółów. Musiałem odzyskać brązową torbę z dwoma paskami, gdzie do jednego przymocowany był amulet tak? No cóż był to dosyć dokładny opis a i przymocowywanie amuletu do torby nie było specjalnie rozpowszechnioną praktyką. Ludzie zwykle noszą amulety nie przyczepione do torby tylko na szyi. Niemniej jednak mężczyzna podał mi trochę za mało szczegółów. Uspokoiłem go gestem dłoni, by przestał się denerwować i skupił się na podaniu mi szczegółów. Widać było, że jest przywiązany do zawartości torby i bardzo mu zależy na tym żeby ją odzyskać. I z tego co zrozumiałem z jego wypowiedzi również jest bardzo wartościowa.
-Spokojnie. Teraz chodź ze mną i pokaż mi gdzie zostawiłeś torbę na ziemi. Po drodze powiedz mi kilka rzeczy. Pierwsza to taka - co było w tej torbie? Możliwe, że złodziej pozbył się torby i będę musiał szukać jej zawartości. Następna sprawa to taka kto mógł chcieć zdobyć tą rzecz? I ostatnia rzecz - czy widziałeś tego dnia jakąś podejrzaną osobę?

[Uzumaki Hibana]

"Złota Amaterasu" cz.I
Dla: Yari
Misja rangi D
5/15 Yari przyjął zlecenie. Nie było to zresztą nic, co wykraczałoby poza jego kompetencje. Ot! Zwykły kieszonkowiec. Nawet jeśli dojdzie do walki, to nie powinna być ona dużym problemem. Trochę gorzej będzie ze znalezieniem samego złodzieja, ale i z tym powinni sobie wkrótce poradzić.
Yari poprosił, by zaprowadzić go do miejsca zbrodni, mężczyzna jeszcze kilka razy smarknął w rękaw i kiwną głową na zgodę. Jego kroki zwróciły się w stronę głównej ulicy i dalej w kierunku gospody, w której został okradziony. Po drodze, odpowiadał na pytania Yariego. Niestety, nie było to nic zbyt konkretnego:
-Wszystkie moje rzeczy! Ubrania, rękawiczki, nożyk do golenia i trochę medykamentów, ale najważniejsze... Yyp! - Urwał gwałtownie i zmieszany odwrócił wzrok, po czym złożył dłonie, jakby trzymał niewidzialną kulę. - Tej wielkości... Paczka... W szarym papierze i zawiązana sznurkiem. To jest najważniejsze.
Mówił ostrożnie, co wyraźnie mogło sugerować, że coś ukrywa. Co?
-Sądzę... że byłoby kilka osób, które chciały się Jej pozbyć... Znaczy, ukraść! Ale niestety, nie widziałem nikogo.
Nagle chyba zdał sobie sprawę, że jego tłumaczenia brzmią podejrzanie, więc szybko zaczął się tłumaczyć:
-To nic złego! Przysięgam! Po prostu... Po prostu mi pomóż. Jeśli uznam Cię za godnego zaufania, może nawet Ci pokaże.
Zadarł głowę, próbując udawać dojrzałego, ale zaraz się potknął, psując cały efekt.
Tymczasem, dotarli do jadłodajni, w której miała miejsce kradzież.

Shari

z/t ->Gospoda pod Kadambą

[Jun]

Wyprawa rangi - B - 17/?

---

- Rok 390 - Zima -
- Kan Senju -
- Siedziba władzy -
- Jakiego koloru jest dzisiaj niebo? -

---

Miałeś swoje odczucia co do tej całej sprawy. Największym było zastanowienie, dlaczego akurat taki przedmiot znalazł się tutaj, miejscu czci Isoshiego. Wydawałoby się, że zupełnie tutaj nie pasował, ale wszystko, co się tutaj znajdowało, musiało mieć przecież jakiś cel, prawda? Nikt nie umieściłby go tak bez powodu, przypadkiem… A może to zwykłe przeoczenie? Niezbadane są wyroki Isoshiego i tych, którzy po jego śmierci dbają o ten grobowiec, wszak na pewno nie była to jedna osoba. Złość na Fumio rozgorzała. Mógł ci wszystko powiedzieć od razu, a nie zmuszać do tej lektury, zwłaszcza w sposób, w jaki to robił. Wydawać by się mogło, że bardziej uciążliwy… Co on właściwie chciał osiągnąć? Tak bardzo narcystycznie podchodził do swoich myśli, że chciał by je czytano? Może umieścił tam swój notatnik jako ostatni wyraz grymasu i niezgody? Któż go tam wie. Nie miałeś jednak okazji, by go o to zapytać. Nie było go już w grobowcu gdy skończyłeś lekturę. Czas… Mijał nieubłaganie i spędziłeś tutaj czas do wieczora. Dopiero teraz zdałeś sobie sprawę, zarówno z tego, że nie wróciłeś do domu, oraz że siedziba władzy wieczorem będzie raczej zamknięta. Dalej nie było to dokładne zgłębienie tej lektury, ale mimo wszystko trwało swoje.

Niektóre z informacji, jakie odczytałeś, pozwalały ci zarzucić kolejne nici, do zasięgnięcia kolejnych informacji. Ishin, kojarzyłeś tego człowieka jako jednego z shinobich z osady, takie też podjąłeś kolejne kroki. Mogłeś w końcu opuścić miejsce czci dawnego bohatera, zapowiadało się na to, że nocne poszukiwania będą bezcelowe. Dlatego nie zostało ci do zrobienia nic więcej jak powrót do domu i rozpoczęcie dalszych poszukiwań, rano.

Po pojawieniu się w siedzibie władzy, bez problemu przepuszczono cię przez drzwi do środka. W siedzibie było jak zawsze - poważnie i nie brakowało osób, które odbierały właśnie swoje zlecenia na dzień dzisiejszy. Głównie byli to Doko przydzieleni do konkretnych oddziałów, lub dowódców. Miałeś kilka prostych opcji, by rozpocząć poszukiwanie źródła kolejnych informacji, czy nawet samego Ishina. Jakby się tak zastanowić po opisie ciężko będzie go rozpoznać. Nie miał jakieś straszliwie charakterystycznej cechy wedle zamieszczanych w dzienniku opisów, poza tym. Trudno byłoby ci spamiętać detale, a ślepy traf… Cóż, zostawał zawsze ślepy. Owszem znajdowało się tutaj nieco ludzi, którzy mogli znać odpowiedzi na twoje pytania, kto wie. Może ktoś z wchodzących, wychodzących shinobich będzie wiedział, o kim mówisz. Możliwe, że nawet Ishin jest jednym z wydających polecenia, albo, jakiś inny wyższy rangą Shinobi będzie w stanie wskazać ci miejsce, w którym się znajduje, czy stacjonuje, jeśli faktycznie czymś teraz się zajmuje. Możliwe, że równie dobrą opcją będzie obranie za cel któregoś z gabinetów, w którym swoją pracę wykonuję któryś z Kogo, bo kto inny udzieli lepszych informacji o Sentokim tego klanu? Czy takie informacje były jednak do wglądu zwykłego Akoraito?

Fumio

[Kan Senju]

Przeglądanie notatek zajęło dużo więcej czasu niżeli się Kan spodziewał. Nastał już wieczór, co stanowiło dla niego zaskoczenie. Spędził tutaj mnóstwo czasu, który nie został przerwany przez nikogo. Obecna pora wymusiła na nim powrót do domu, gdzie na wejściu przywitała go służba. Odczuwając głód poprosił o posiłek do pokoju, gdzie zamierzał spędzić trochę czasu. Przejrzał zwoje jakie pozostały mu do nauki, zjadł kolację, poprosił o przygotowanie wody do kąpieli i otworzył okno aby przyglądać się gwiazdom świecącym na niebie. Położył się spać o standardowej dla siebie godzinie, tuż po umyciu własnego ciała. Snów o poranku nie pamiętał, obudził się nagle z powodu pokojówki wołającej na śniadanie. Wstał, ubrał się, napełnił żołądek rozmawiając z przybranymi rodzicami, a następnie opuścił domostwo kierując swe kroki do siedziby władzy.
Wpuszczono go bez problemów, w końcu był już akoraito. Wewnątrz było dość tłoczno, wiele osób odbierało właśnie zlecenia. Głównie byli to doko, ale znalazły się osoby wyższe rangą. Mógłby próbować od nich dowiedzieć się na temat poszukiwanego mężczyzny, gdyby nie czuł w tym straty czasu. Pytanie randomowych osób było niczym skazywanie się na własne szczęście. Owszem fortuna zazwyczaj uśmiechała się w jego kierunku, tak kiedyś musiał wyczerpać jej zapas. Chodzenie po gabinetach mogłoby zostać uznane za zbytnią śmiałość, pewnie zirytowałby w ten sposób kilku Kogo. Wpierw postanowił rozejrzeć się za jakimś recepcjonistą. Osoby pełniące tą funkcję mogą być niedoceniane, ale posiadały dość rozległą wiedzę. Asystowały pozostałym pracownikom, dlatego potrafiły często podpowiedzieć odpowiednio. Podszedł do stanowiska z uśmiechem aby wpierw ukłonić się ukazując szacunek.
- Dzień dobry, nazywam się Kan Senju.
Zaczął od przywitania, a także przedstawienia się prostując się. Zbyt często tutaj nie przebywał, więc dla większości wciąż mógł pozostawać anonimowy. Chwalić własnym stopniem nie musiał, od tego posiadał odznakę widoczną dla każdego zainteresowanego. Na ramieniu podobnie jak dnia wczorajszego.
- Poszukuję sentokiego w naszym rodzie, o imieniu Ishin. Mógłby mi pan pomóc z zlokalizowaniem jego? Albo chociaż u kogo mógłbym uzyskać jakąś wskazówkę, będę za to wdzięczny.
Walnął prosto z mostu, bo zabawę w podchody zostawiał dla innych. Cenił bezpośredniość, a także szczerość. Powodów wciąż nie zdradzał, ale gdyby okazało się konieczne doda je bez większego zastanowienia. Już w głowie miał nawet ułożone jak ładnie i zgrabnie przedstawić wczorajszą sytuację. .

[Jun]

Wyprawa rangi - B - 19/?

---

- Rok 390 - Zima -
- Kan Senju -
- Siedziba Władzy -
- Jakiego koloru jest dzisiaj niebo? -

---

Szczerość i bezpośredniość nie były głównymi cechami, jakie ceniono pośród shinobich. Zwłaszcza w dzisiejszych czasach pełnych niepokoju. Istotnie zbytnie wścibstwo mogłoby zostać źle odebrane, zwłaszcza że ty nie miałeś wcale złych intencji. Dlatego podjąłeś się najprostszej z opcji. Rozglądałeś się za recepcją, która faktycznie znajdowała się w drugim korytarzu, zaraz po wejściu.

Recepcjonista jak zawsze zawalony był papierami i biurokracją, którą przecież też ktoś musiał się zajmować. Prócz tego, byłeś pewien, że żyje mu się dobrze i raczej spokojnie. Kto wie. Może nawet nie jest shinobim. Przedstawiłeś się a odpowiedź, która padła, pojawiła się szybko – Dzień dobry – Odpowiedział, poświęcając ci przynajmniej połowę swojej uwagi, lekko skłonił głowę, ale nie za bardzo. Zacząłeś szybko przedstawiać sprawę, z jaką się tutaj pojawiłeś. Recepcjonista najpierw przekrzywił głowę słuchając tego co mówiłeś, lekko zmrużył oczy, jakby nie był do końca pewien czy to, co mówisz, rzeczywiście jest twoim celem, albo jakby widział w tym niedorzeczność. Nastała cisza - przynajmniej ze strony twojej i owego człowieka siedzącego za ladą. Po krótkiej chwili zdecydował się odpowiedzieć na twoje pytanie – Przykro mi Kan-sama, ale nie mogę udzielić ci informacji na temat ninja wyższego stopnia niż ty. To może zakłócić ich pracę, lub do jej odkrycia. Mam nadzieję, że pan to rozumie. — Wypuścił z siebie powietrze i westchnął – Mogę jednak umówić pana na spotkanie, ale nie jestem w stanie obiecać kiedy prośba zostanie odczytana ani czy w ogóle pan Ishin zdecyduje się pojawić. Mogę poinformować o zgodzie lub odmowie — Tak to właśnie wyglądało.

Otrzymałeś informacje, których potrzebowałeś… Albo i nie. Pewniakiem nie byłeś zadowolony z tego co usłyszałeś, ale chyba wszystko wydawało się być w porządku, czysto oficjalną ścieżką pozyskanie informacji o lokalizacji shinobiego, który może, lub nie musi być na misji, a wykonuje jakąś pracę… Mogło nie być wcale takie proste, zwłaszcza że taki kontakt mógł zniweczyć potencjalną pracę, którą taki wykonywał.

Recepcjonista
Fumio

[Kan Senju]

Dochodzenie powoli zaczynało irytować młodego Kana, który ciągle był odsyłany po kątach. Gadanie zagadkami, aby potem musiał spędzić dzień na czytaniu poszlak, a gdy jakąś dostał to jedyna osoba mogąca mu pomóc jest niedostępna. Miał ochotę to rzucić w cholerę, co zresztą zapewne zrobi. Zaprzątał sobie głowę jakimiś głupotami marnując swój czas, który mógł poświęcić na coś dużo bardziej wartościowego. Poszukiwał kogoś wyższego rangą o jeden stopień, czy to rzeczywiście takie problematyczne? Jakoś ciężko mu było w to uwierzyć. Blokując dostęp do bardziej zaawansowanych shinobi pozbawiają wiele talentów możliwości rozwoju. Niewiele jest osób mogących poznać wiele tajników rodowych bez jakiegokolwiek kierownictwa, jak to było w jego przypadku. Czy mógł mu przeszkodzić w dochodzeniu? Głupota, zadanie tylko kilku pytań w wolnym czasie nie zniweczyło niczyjej pracy. Skrzyżował ręce na wysokości piersi chwytając ramiona dłońmi, bo miał zwyczajnie dosyć ciągania po zrywających się nitkach. Odpuszcza, widocznie podążanie drogą legendy należało do kogoś innego. Iść za niemożliwym jest głupotą.
- Niech pan robi co chce w takim wypadku, najwyżej zawiodę Fumio-senpai'a i jego pokładane we mnie nadzieje. Trudno, bez żadnych wskazówek nic z tym nie poradzę.
Westchnął, przez moment nawet nie zastanawiając się jaką robi tutaj scenę, ani jak to wpłynie na reputację jego oraz rodziny. O tej jeden raz zbyt mocno przywalił mordą w ścianę, aby kontynuować swoje śledztwo. Może notatnik miał rację? Ród ostatecznie dba tylko o tych ludzi, którzy są im konieczni. Cała reszta jest pionkami bez wartości, które można poświęcić w każdej sekundzie. Zamknął oczy na chwilę tupocząc po cichutku nogą, czego nie mógł recepcjonista zobaczyć z jego pozycji. Miałby teraz prosić o spotkanie z sentokim? Nie, to zaszło już za daleko. Ile miałby czekać na odpowiedź, która znając życie okazałaby się odmową? Dzień, tydzień, miesiąc? Stracił ułudę, że dostanie zgodę na spotkanie. Przygryzł dolną wargę spoglądając jeszcze raz na mężczyznę pracującego za biurkiem.
- Dziękuję za pomoc, choć przykro mi jak młodzi obiecujący shinobi nie mogą liczyć na żadną pomoc.
W ten sposób odwrócił się w kierunku wyjścia i... Opuścił ten budynek mając zamiar udać się w spokojne miejsce, na łono natury mogąc się uspokoić w samotności. Do głowy przychodził tylko jeden punkt podróży, którym był wodospad w wiosce. Tam mógł zaczerpnąć świeżego powietrza, pomyśleć nad następnym krokiem. Może łatwiej byłoby zapytać swojego ojczyma o pomoc? Był liczącym się arystokratą w rodzie, nie odmówiłby mu prawdopodobnie nikt zaproszenia na obiad. Wiele ludzi chciało się do niego zbliżyć będąc świadomym jego wpływów. Eh to bez sensu, postanowił odpuścić sprawę więc najłatwiej będzie o tym zapomnieć wracając do swojego normalnego życia. O właśnie, tak brzmiało rozwiązanie Kana na tą chwilę. Próbował, ale mu nie wyszło przez biurokrację. Zresztą, znając jego szczęście w tej sprawie spotkałby kolejnego bufona nie chcącego udzielić wskazówek odnośnie nieba.

[Jun]

- Wodospad -

[Kazuma]

Od wykonania ostatniej misji nie minęło zbyt dużo czasu, a mimo to chęć wykazania się wewnątrz Kazumy nie została zaspokojona. Poskutkowało to pojawieniem się w siedzibie władzy szybciej niż zapewne się go spodziewano. W samym świecie zdążyło się z kolei zmienić już całkiem dużo. Kalendarzowo skończyła się zima, a rozpoczęła wiosna przez co zauważyć się dało pojawiającą roślinność jak i temperatury były znacznie łaskawsze. Narzekać mogli jedynie alergicy, gdyż zaczyna się ich gehenna, aczkolwiek Senju nie był jednym z nich toteż mógł czerpać z życia pełnymi garściami. Zakładając oczywiście, że postanowi. W końcu nie zjawił się tu po to by prosić o coś w rodzaju urlopu, a przydział zadania.
Pierwsza misja niekoniecznie pozostawiła po nim dobre wrażenie, chociaż wszystko zależy od raportu jaki złożyła Akemi. W końcu emocje opadły i wszystko mogło zostać przedstawione ze znacznie chłodniejszej perspektywy. Dla kogoś z zewnątrz przypominałoby to wręcz niesubordynację, ale taki już był styl Kazumy. Robił co mu się podobało i wykonywał zadania w taki sposób jaki chciał. Potem wszystko ładnie przedstawiał, tak by jego poczynania były odbierane znacznie lepiej niż wyglądały w rzeczywistości. Dla niewtajemniczonych mowa o eliminacji podpalaczy, gdzie został wysłany w charakterze wsparcia o który poprosiła Akemi Senju. A że za bardzo sobie nie przypadli do gustu i to ona składała raport, to mogły tam się pojawić jakieś niezbyt przyjazne Kazumie wzmianki. Wszystko przez to, że spłonęło jedno domostwo jak i palił się las. Prawdziwego powodu znać nie mogła i wyglądało to na błąd. Choć w praktyce przed nastaniem nocy właściciel owego domu miał bardzo nieprzyjemną wymianę słowną z Kazumą i ten całkiem przypadkiem po prostu uskoczył w bok przed techniką Katonu zamiast chronić wioskę. W żaden sposób nie przeszkodziło to w eliminacji złoczyńcy, ale pożar już był.
Ciekawe jak też zareagują na to władze w Shinrin. Być może nikt nie będzie robił problemu, a może jednak? Trzeba też tutaj zaznaczyć, że ojciec naszego "bohatera" jest niezwykle wpływową osobą. Możliwe, że nikt nawet nie będzie chciał czegoś takiego odnotowywać bo któżby chciał nastąpić mu na odcisk? Wszystko jest tak naprawdę możliwe, ale Kazuma pewności mógł nie mieć. Powracając jednak do samej wizyty grzecznie przywitał się ze strażnikiem wchodząc do środka i tym razem nie pomylił gabinetu liderki z toaletą. Zresztą to nawet nie on był celem wizyty, a recepcja. Ostatnim razem to tam dostał przydział do misji, chociaż kto wie czy będzie tak i teraz. Najwyżej zostanie gdzieś skierowany...

[Sasame]

~ 1/15 ~

~ Kazuma ~

~ Misja Rangi C ~

~ Leśnny ssak ~

Kazuma dziarskim krokiem wszedł do siedziby władzy po czym szerokim łukiem omijając drzwi do gabinetu liderki (albo do łazienki, nigdy nie wiadomo), udał się prosto do recepcji. Tam, pomimo sporej kolejki oczekujących na otrzymanie nowego zadania bądź zdanie raportu z już wykonanego zadania, wszyscy urzędnicy najwyraźniej uwijali się ze wszystkim bardzo sprawnie i nie zdążyło minąć więcej niż parę minut i nastoletni shinobi już zobaczył że nadeszła jego kolej i mógł podejść do własnego okienka aby otrzymać zadanie specjalnie dla niego. Po podejściu do oczekującego urzędnika, ten uniósł wzrok na nowoprzybyłego aby ocenić z kim ma do czynienia i jakie zadanie będzie dla niego odpowiednie. Twarz mężczyzny, na chwilę okazała oznaki dużego natężenia po czym zdecydowanie złagodniała.
- Hmmm, Kazuma-kun o ile się nie mylę, prawda? Jakie zadanie tym razem hmm? Chyba jeszcze nie awansowali cię na Akoraito, co? - powiedział niskim głosem urzędnik patrząc na coś w swoich papierach. - Hmmm, no właśnie. To co? Łapanie kotów w Hayashimurze czy śledztwo w sprawie serii zabójstw? - zapytał się z zawadiackim uśmiechem mężczyzna.

[Kazuma]

No tak... Kazuma to miał szczęście do kolejek. Przy poprzedniej wizycie także w takowej przyszło mu czekać, chociaż rozmiarowo może była nieco mniejsza. Jeśli by szukać pozytywów to tym razem nie musiał wymyślać naprędce jakiejś improwizacji by nie wyjść na głupka, a wszyscy chyba doskonale zdaja sobie sprawę w jaki sposób potrafią wyglądać publiczne toalety. Na szczęście nie musiał sobie tym zaprzątać głowy toteż grzecznie stał już w tej właściwej kolejce. Czas musiał sobie jakoś umilić, problem w tym że tak właściwie to nie było czym. Toteż jakaś prosta zabawa rękoma, rozglądanie się dookoła szukając różnych prawidłowości, kształtów w konstrukcji budynku, ułożeniu kafelków i innych takich. Ot trochę jak dziecko rozkojarzone najmniejszymi pierdołami. Nie pasuje to za bardzo do jego wieku, ale skutecznie zabija czas i tak właściwie jest lepsze niż stanie i gapienie się komuś na plecy.
W końcu nadeszła jego kolej. Patrząc po rozmiarach kolejki w której przyszło mu czekać to nadzwyczaj sprawnie. Dziwi to tym bardziej, że wiadomo jak działa machina biurokratyczna. Ile by tam wszelkich papierów nie wrzucić to i tak to zmieli i wypluje. Rzecz jasna w swoim żółwim tempie. Tutaj sprawa wyglądała jednak zgoła inaczej i urzędnikom należały się słowa pochwały, które nie padły. Zamiast tego zaabsorbowała go konwersacja dla której tu tak właściwie przybył - Witam - wykonał lekki ukłon, jak nakazywało dobre wychowanie - Tak Kazuma, zgadza się - po czym nastąpiło wysłuchanie co też ciekawego ma dla niego urzędnik. Koty to tam chyba pojawiły się w formie żartu bo nie wyobrażał sobie by ktoś o jego statusie zajmował się czymś tak prozaicznym. Tego typu zadania dobre były dla pospólstwa, ale seria zabójstw? Zabawa w detektywa to już coś nowego i nieszablonowego. Rzecz jasna nigdy czymś takim się nie zajmował, ale kto da radę jak nie on? Kazuma zaliczał się do ludzi dumnych, przekonanych o swojej wielkości. Z trudem przyszłoby mu przyznanie, że jakieś zadanie może go przerastać toteż bez wahania wypalił - Wybór chyba jest oczywisty. Zbadanie sprawy zabójstw to coś dla mnie - nie chciało mu się jakoś wykłócać tak jak przy poprzedniej wizycie w tym miejscu, że jak tak można proponować mu jakimś chłam. Zwłaszcza, że ludzie czekali, patrzyli i słuchali. A cenił sobie reputację mimo, że potrafił coś "odwalić" od czasu do czasu...