Ryokan Shiro Usagi

[Uzumaki Hibana]

Rozmawiająca o Yasuo grupka, od początku wydawała się Hibanie trochę dziwna. Kiedy jednak poznała powód, dal którego szukają jej znajomego, potwierdziła swoje przypuszczenia.
-No tak, rozumiem – odpowiedziała w pierwszym odruchu, chociaż wydawało jej się to trochę dziwne. Czyżby to o tej walce mówił wczoraj samuraj? A stojący przed nią chłopak, miał być tym, którego się obawiał? Zacisnęła dłoń na karteczce. - Ja też tam właśnie zmierzałam – skłamała z uśmiechem. - Mogę do was dołączyć?
Chyba nie było przeciwwskazań. Zresztą, początkowo i tak wszyscy zmierzali w tym samym kierunku: to wyjścia z areny.
-Można tak powiedzieć – odpowiedziała młodemu chłopcu, dziwnie podobnemu do rekina. - Ale nie przyjaźnimy się.
Dodała szybko, jakby w obawie, że uznają ją za sojuszniczkę samuraja. Ogólnie, dość miło się z nimi rozmawiało. Nie sprawiali wrażenia podstępnych bandytów, ani zabójców. Może – wbrew obawom Yasuo – cała sytuacja skończy się jedynie na rozmowie? Pewności mieć nie mogła, ale też nie zależało jej szczególnie na takim zakończeniu. Szczerze mówiąc, los samuraja był jej całkowicie obojętny. A jeśli prawdą było to co mówił tamten chłopak, to nawet sam na taki los zasłużył.
Westchnęła. Znała Yasuo zbyt długo, by wierzyć w jego niewinność. Tego człowieka można było nie lubić za wiele rzeczy. Padło na wiarę.
Szli ulicami miasta samurajów, i szybko się okazało, że zamiast do domu samuraja, zmierzają do pobliskiej gospody. Tej samej gospody, w której nocowała, i w której zostawiła Onnę. Spojrzała na zgromadzonych. Może chcieli tutaj poczekać na towarzysza, który poszedł do sklepu? Ona nie miała nic przeciwko. Tak po prawdzie, to od rana nic nie jadła, więc szybki posiłek przed wizytą u Yasuo nie był złym pomysłem.
Zaśmiała się słysząc historię z ust dziewczyny.
-Mężczyźni – westchnęła kręcąc z rezygnacją głową. - Ale niech tak będzie. Rozmawiałam wczoraj z Yasuo i wydawał się być gotowy do konfrontacji. Wydaje mi się też, że dlatego nie spotkałam go dzisiaj na trybunach. Chyba chciał potrenować przed walką... - ostatnie słowa wypowiedziała z wyraźną wątpliwością w głosie. W istocie nie była pewna, czy tak było. Wiedziała natomiast, że na pewno nigdzie nie uciekł. Jedno trzeba było mu przyznać: nie był tchórzem.
-Nie wiem też, czy go dzisiaj zastaniecie. Wczoraj dał mi to, na pożegnanie – wyjęła z kieszeni pogniecioną karteczkę i pokazała zgromadzonym.
Była to wiadomość od Yasuo do jego rodziców. Zanim jednak pokazał ją pozostałym, zgięła jej dolny róg, tak, by adres pozostał niewidoczny. Mimo wszystko, jeszcze całkowicie im nie ufała.

Treść karteczki:

Mamo, Tato,
Nie wracam do domu. Jakiś czas będę sam, ale wrócę na pewno. Teraz jednak muszę zaznać słodkiej samotności i przemyśleć pewnie sprawy.

Mam jednak prośbę. Osoba, która przyniosła Wam tą wiadomość, to moja przyjaciółka - Panienka Oasishu. Jeśli zechce, to udzielcie jej schronienia dopóki nie wrócę.

Z wyrazami szacunku,
Yasuo.

[Tutaj jest adres domu Yasuo] niewidoczny

[Yosuke]

Hibana wydawała się z początku bardzo dziwna. Może to jej blizna sprawiała, że Rekinek uznał ją za potencjalnie niebezpieczną, a do tego uznał, że musi bardzo często kręcić się w nieciekawym towarzystwie. To dziwne uczucie jednak bardzo szybko odeszło. Okazała się ona bardzo miła, choć pozostawała bardzo skryta i tajemnicza. Zdecydowanie nie pasowała na sojusznika Yasuo, który odstawał od niej swoim niespokojnym zachowaniem. Cała rozmowa jednak toczyła się w bardzo miłej atmosferze, choć temat, o którym dyskutowali tak miły już nie był.

Ogarnięcie posiłku po opuszczeniu areny było kluczowe, aby zregenerować swoje siły oraz napełnić puste brzuchy, które miały zapewne już dość przesiadywania na trybunach. Co zabawne, Yosuke po drodze jak szedł po swoje zamówione danie, spotkał Masako. Ta również przybyła tutaj pożywić się. Krótka rozmowa i Hoshigaki niemalże z wszystkiego jej się wyspowiadał. Mimo, że minęło już trochę czasu od ich walki, a Uchiha długo się nie pokazywała, to jednak nadal była w porządku.

-Powinniśmy już iść poszukać domu tego Yasuo. Albo jego samego, skoro nie wiadomo kiedy wróci- Powiedział, kończąc swój posiłek. Bardzo go nosiło a nieobecność Hozukiego tylko dolewała oliwy do ognia. Czyżby młodzieniec martwił się o swojego starszego kolegę? Tylko dlaczego, skoro po prostu musiał on sobie coś wyjaśnić z samurajem. Nic w tym niebezpiecznego. A przynajmniej takie wyobrażenie miał Hoshigaki. Nie mogąc dłużej wysiedzieć w miejscu, wstał, poganiając pozostałych, aby ruszyli za nim i poszedł szukać tego konkretnego domostwa.

[z/t] razem z: Tamaki, Shins, Hibana

[Maname]

- Rok 388 - Lato -

---

Rany... Te kilka dni jakie spędziłam na tej wyspie wydawały się prawdziwą karuzelą, najpierw dziwni agenci, później nosiwody, harpie i samuraje... Długo by opowiadać. Na moje szczęście wszystko się skończyło, a ja nie zostałam nawet nigdzie wezwana, ani zmuszona by tutaj zostać. Szkoda, że nie docenili jakoś bardzo mojego wkładu w tą sprawę i bezpieczeństwo kontynentu. Musiało tak bać, prawda? Czasem cię ignorują, ciebie i twój wkład, ale kiedyś pokazujesz im, że nie jest to wcale takie hop siup jak im się wydawało. Jestem pewna, że kiedyś dostanę swoją szansę i zbiorę tą swoją załogę, z nosiwodą czy bez. Potem zdobędę statek i będę mogła zostać królową tego morza, pokazując każdemu gdzie raki zimują, no i wzbogacając się na skarbach, bo każdy kto pływa musi się na tym bogacić...

Teraz jednak to odrzucam w kąt, przypomniało mi się kilka rzeczy które bardzo chciałabym zrobić, robienie ich w samurajskiej osadzie przyciągnęłoby zbyt dużo spojrzeń, w większości pewnie gniewnych... Ugh, chodzi mi o wodne rzeczy jakie robić potrafię. Potrzeba do tego trochę wprawy, ale myślę, że sobie poradzę. To przecież tylko trochę skupienia... Ah, wiem, że mi je ciężko utrzymać. Ale nie ważne! Będę o tym myślała na miejscu. Zaczęłam się więc zbierać. Zabrałam co moje i najważniejsze z Ryokanu i zaczęłam kierować się do wyjścia z budynku. Po pokonaniu schodów, a potem drzwi wyjściowych już byłam na zewnątrz. Jedna przeszkoda była z głowy, teraz ulice samurajewa. Aż tak się nie rzucałam w oczy więc poruszanie się ulicami przyszło mi łatwo. Na bramie rzucili mi kilka spojrzeń, ale jednak pozwolili opuścić wioskę. Musiałam znaleźć dla siebie odpowiednie miejsce, dlatego zaczęłam wędrować po najbliższej okolicy. Potrzebowałam czegoś blisko, ale jednocześnie i daleko. Po jakiejś... Ah, nie wiem ile minęło czasu, ale coś wypatrzyłam. Poszłam w kierunku tego zrujnowanego domostwa, pewnie okoliczni boją się tu przychodzić skoro dalej mają tutaj zachowane ruinki...
- Zniszczony Dom -

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

— Myślę — — Mówię —

[Yami]

Wszystko było już za mną. Co mianowicie? Kwestia turnieju, podróży z Kyoushim i Akaruiem, którzy zniknęli mi gdzieś nie wiadomo gdzie, a także pracy na rzecz Gildii Kupieckiej. Ilość papierkowej roboty oraz omówienia kwestii dalszych interesów, która zawsze nadchodzi po całym wydarzeniu jest ogromna. Wydawać by się mogło, że to właśnie przygotowanie wszystkiego zajmuje cały czas a potem pozostaje tylko zabawa. Prawdą jest, że ilość dokumentów potrzebnych do możliwości postawienia stoisk oraz ich optymalne ustawienie wymaga czasu i pomyślunku. Po tym wszystkim nadchodzi jednak czas ustaleń zysków i strat oraz całego finansowego podglądu wraz z przygotowaniem się do oczyszczenia regionu wraz z zajęciem się wszelkiego rodzaju skargami. Jakimi Skargami? A bo Pan Hyoro miał lepsze miejsce niż Pan Yuko więc żąda odszkodowania poniesione za zmniejszoną ilość klienteli, nie patrząc na to, że Pan Hyoro musiał uiścić większą prowizję za swoje miejsce oraz fakt, że sprzedawał swoje wyroby po niższej cenie co dodatkowo przyciągnęło uwagę ludzi. Miałem już to jednak wszystko z głowy i mogłem na dniach wracać do domu.
Siedziałem przy jednym ze stołów w Ryokanie zastanawiając się co tak naprawdę udało mi się wyciągnąć więcej z wizyty w Yinzin i nie potrafiłem znaleźć żadnej satysfakcjonującej odpowiedzi na to pytanie. Dlatego więc znajdowała się przede mną solidna porcja mięsa z ryżem oraz kufel piwa. Dziś pora na odpoczynek, jutro chyba pora na powrót do domu.

[Hikari]

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Yami]

Posiłek zjadłem w spokoju. Miałem wrażenie, że czas przelatywał mi między kolejnymi kęsami, jakby minęło kilka dni od czasu kiedy poczyniłem jakikolwiek krok. W końcu strawa została zjedzona a ja napiłem się tego co mogłem. Po ciężkiej pracy ostatnich dni taka nawet niewielka swoboda widać była mi niczym woda na pustyni. Kiedy powstałem i chciałem się udać na spoczynek dostrzegłem znajomy czarny łeb, który samotnie popijał coś z czarki usilnie wpatrując się w drzwi tak jakby kogoś oczekiwał. Wzrok i sposób zachowania wskazywały na zmęczenie oraz coś na zasadzie zaniepokojenia? Mówił, że planuje spotkać się z Seinarem i Ichirou czyżby już wrócił? W sumie byłoby to najbardziej prawdopodobne, dlaczego więc miał to nietypowe spojrzenie?
Westchnąłem i usiadłem naprzeciw niego.
- I jak udało się spotkanie?
Rzuciłem swobodnie a następnie uniosłem rękę aby poprosić jednej z kelnerek o kufel piwa jęczmiennego. Dlaczego jęczmiennego? Nie wiem, tak jakoś przyszło mi do głowy. Nie wszystko zawsze musi oznaczać coś głębszego. Wiele razy niektóre czynności podejmowane są ot tak bo ktoś miał kaprys a nie, że jego sposób na życie jest w stu procentach przemyślanych. Tak więc ta doza losowości w życiu jest przyjemna dlatego właśnie padło na przypadkowe piwo jęczmienne. O czym to ja? A no tak Hikari i jego spotkanie z Seinarem.
- Patrząc po spojrzeniu raczej średnio, czy może stało się coś zupełnie innego?
To, że ktoś sobie coś zaplanował a teraz nie jest w sosie nie koniecznie przypisywało zły humor właśnie tej planowanej czynności może stało się coś po drodze o czym czarnowłosy się zadręczał kto wie, na pewno nie ja.

[Sagisa]

- Oka-chan, wstawaj! Już prawie południe!
Jęknęła tylko, zakrywając głowę pościelą. Dzisiaj wyjątkowo źle się czuła, a wszystko z powodu tej małej, wrednej rekiniej pannicy, której zachciało się ją wkurzać i dodatkowo moczyć, choć przecież zdążyła się wykąpać jeszcze na arenie. Przeziębienie. Jak Saga nienawidziła przeziębienia! Uciążliwy ból głowy, katar, ciągłe kichanie, a do tego mięśnie tak obolałe, jakby po miesięcznym lenistwie nagle w ciągu kilku godzin chciała nadrobić wszystkie zaległe treningi. Nadal czuła ten ból i dlatego tak ciężko było jej zwlec się spod zwałów ciepłego posłania.
- Daj mi jeszcze trochę poleżeć, proszę - mruknęła niewyraźnie, krzywiąc się na każde szturchnięcie syna.
- Zamówiłem dla nas śniadanie, pani powiedziała, że przyniesie do pokoju - powiedział nieco ciszej, odsłaniając jej głowę. - Jesteś na mnie zła? Wiem, że miałem sam nie wychodzić, ale zgłodniałem, a ty jeszcze spałaś.
Westchnęła ciężko. Turniej się skończył, oczywiście z przewidywalnym wynikiem. Wiedziała, że gdy Nanatsuki wygra z Shenzenem, nic nie będzie w stanie jej zagrozić. Ten jej czarny piach był wręcz fascynujący a do tego iście niebezpieczny. Sama jego użytkowniczka zdawała się być przeciwnikiem nie do zdarcia, wychodząc z każdego z pojedynków ledwie zgrzana. Saga wiedziała, że nawet gdyby wygrała z Souhą, nie pokonałaby Youmu. Nie było co do tego żadnych wątpliwości, nawet w pełni swoich sił. Aktualnie czuła się tak sflaczała i obolała, a to było tylko przeziębienie. Ziołowe napary łagodziły dolegliwości, poranki jednak były najcięższe. Czuła się, jakby jej mięśnie były zrobione z żelaza, wykute, ciężkie i nie do ruszenia. Znów westchnęła.
- Nie jestem zła, dobrze zrobiłeś. Zaraz wstanę...
Leżała tak jeszcze parę minut, podczas gdy brunecik zaczął swoją poranną tyradę. Opowiadał jej, że większość gości ryokanu już pojechała i zostało tylko kilka osób. Mówił, że pani w recepcji jest bardzo miła, ładnie się uśmiecha i chyba go polubiła. Mały, szczery, radosny dzieciak z manierami i bardzo wysoką kulturą jak na czterolatka. Płomiennowłosa mogła zrozumieć jego podekscytowanie i całą otoczkę wyprawy, sama jednak ciągle błądziła gdzieś myślami. Hayami się nie pojawił, czyli najpewniej nawet nie zawitał do domu na czas trwania turnieju, może nawet o nim nie usłyszał. Ważniejsze jednak było to, że zgubiła Airę. Zostawiła ją wtedy na trybunach, w głowie mając tylko myśl o wysuszeniu się i zjedzeniu czegoś ciepłego, co zahamowałoby klujące się przeziębienie, a przez to zupełnie zapomniała o notatniku, który wcześniej przekazała Inuzuce. Notatniku, który zawierał na swych kartach tajemnicę, o której nikt postronny nie powinien wiedzieć. Wątpiła, by Aira zagłębiała się w te notatki, ale nigdy nic nie wiadomo. Saga przelewała na papier różne, nieraz intymne myśli, na tych kartach były jej osobiste zapiski, szkice, różnorakie rysunki i pomysły na specyfiki, a teraz to wszystko mogło się znaleźć w niepowołanych, przypadkowych rękach. A wszystko dlatego, że zrobiła tę jedną głupią rzecz i oddała notes w cudze ręce, zamiast trzymać go w ukryciu.
Zjedli śniadanie, ubrali się ciepło i wyszli na spacer. Saga wciąż rozglądała się za jasnowłosą z psem, nic jednak nie wskazywało, że spotka ją w okolicy. Kolejny dzień stracony. Po wypiciu dużej ilości naparu z kwiatu lipy i liści malin czuła się o wiele lepiej, co mogło znaczyć, że jej stan się polepsza. To dobrze, lato mijało, a Yinzin robiło się coraz chłodniejsze. Wkrótce nastanie mroźna zima, a do tego czasu Saga chciała stąd zniknąć. Zimę w Sogen mogła znieść, Lazurowe Wybrzeża latem przypominały zimowe dni na Równinach. Nie chciała się przekonywać, jak srogi klimat tu panuje, wystarczały jej jej własne wyobrażenia...

[z/t] -> gdzieś~~

[Misae]

Wróciła w bardziej cywilizowane rejony. Dlaczego? Powód był bardzo prosty. Chciała zjeść w końcu coś smacznego. Wbrew w temu, że Naoki wierzył w jej umiejętności kulinarne wypływające z serca, a Tomoe zajadał się przygotowanymi przez nią rybami - halo! To był lisek! Dla niego rarytasem była gruba larwa wygrzebana z kory starego drzewa! Ktoś taki nie mógł być dobrym krytykiem kulinarnym. Co prawda z dnia na dzień jej biegłość w radzeniu sobie w kuchni była coraz większa, jednak co tu kryć. Daleko jej było od mistrzów, którzy gotowali w takich miejscach. Raz na jakiś czas mogła sobie pozwolić na odrobinę luksusu.
Tak naprawdę planowała poszukać jakiegoś zlecenia by nieco podreperować budżet po ostatnich "wakacjach", jednak kiedy przechodziła przy drzwiach i do jej nosa dotarł ten wspaniały zapach, aż serce zabiło mocniej, ślinka napłynęła do ust, a kiszki zaczęły grać donośnie marsza. No przecież nie mogła ryzykować życia i walczyć w takich warunkach! Trzeba było uzupełnić siły i morale na kolejne długie i ciężkie dni. Powoli zbliżała się zmiana pogody, więc tym bardziej odrobina tłuszczyku dobrze jej zrobi. Oczywiście nie mówiła tego o Tomoe, bo ten był teraz na diecie silnie redukcyjnej. Cud, że jego łapki radziły sobie z ciężarem korpusiku. Chyba nieco zawiodła jako opiekun. No ale bić się w pierś będzie potem. Teraz czas na jedzonko.
Przekroczyła próg, uśmiechając się bardzo pogodnie. W myślach już wymyślała listę dań, którą wpałaszuje, aż jej się będą uszy trzęsły. Ostatni raz przed ponownym rozpoczęciem życia ninja. Skoro zakupy miała już za sobą i sakwa jeszcze nie była pusta mogła skorzystać.
Powolnym krokiem mijała kolejne stoliki szukając jakiegoś wolnego dla siebie, kiedy jej oczom ukazały się dwie znajome postacie. Od razu, na jej drobne usta wyskoczył pogodny uśmiech. Nie myślała wiele, jedynie podeszła w ich stronę, licząc, że nie przerywa czegoś ważnego.
-Terumi-san! Yumichika-san! Ale ten świat jest mały. Miło was znowu widzieć - nawet jeśli za chwilę ją wyproszą bo robią coś ważnego wypadało się chociaż uśmiechnąć i przywitać. Dobre wychowanie przede wszystkim.

[Yami]

Hikari zdawał się być całkiem mocno pochłonięty swoimi trunkami albowiem ilość przekazanej mi na ten moment atencji był równie wysoki jak moja chęć do wykonywania jakiejkolwiek pracy czyli obserwując moją osobę niemal zerowy. Co prawda ten punkt może niedługo ulec zmianie ze względu na nowego towarzysza drogi i niebezpieczeństwa jakie z tego powodu mogą na mnie czekać. Nie oznacza to jednak, że będę się pracą cieszył oj nie, ja ją co najwyżej przeboleję. Odpoczynek i spokojniejsze chwile są tym co sprawia, że człowiekowi chce się żyć i cieszyć chwilą. Całe szczęście, że towarzyszka drogi ma podobne co ja zdanie w tej kwestii.
Tak kiedy przybył do mnie kufel piwa przybyła również nowa osoba w postaci dziewczyny, która przywitała się do mnie po nazwisku. Nie poznałem z początku głosu dlatego odwróciłem się aby dowiedzieć się kto tak właściwie przybył w te skromne progi. Była możliwość, że to ktoś z Gildii Kupieckiej jednak bycie znajomym Hikariego przez taką osobę było dostatecznie niskie dlatego musiała to być osoba, którą poznała w ostatnim czasie. Widok białych włosów i dwukolorowych tęczówek bez źrenic potwierdził przypuszczenie. Była to dziewczyna, którą poznałem w tym właśnie miejscu choć niekoniecznie przy tym właśnie stole, Misae. Nie wiem czy świat jest taki mały skoro już wcześniej spotkaliśmy się w tym samym mieście, biorąc pod uwagę, że to właśnie tutaj została na noc mogło wskazywać, że Ryokan był jej punktem wypadowym podobnie jak u mnie tak więc była dość duża szansa na to spotkanie, tak jak teraz z Hikarim, który wciąż rozmarzył się w alkoholu.
- Świat jest duży ale jeśli korzystamy z tych samych miejsc przez cały ten okres tak szansa jest spora nieprawdaż?
Spojrzałem na reakcję Hikariego. Wcześniej miałem wrażenie że obserwuje drzwi wejściowe tak jakby czegoś oczekiwał, jednak Misae zdawała się być zaskoczona tym spotkanie, nie tylko ze mną ale również i z Hikarim tak więc szybko porzuciłem możliwość zaplanowanego spotkania przez tę dwójkę a tym samym pozbyłem się wrażenia o możliwej głębszej relacji po tamtej pamiętnej nocy. Zwróciłem się do pasującej do siebie pod względem różnorodności tęczówek osób.
- Swoją drogą nie planowaliście wyruszyć do domu po turnieju? Wiem, że Hikari miał spotkanie ale nie sądzę aby tyle mogło trwać jak się jednak ma sprawa u Ciebie?
W tym momencie zacząłem się zastanawiać nad wcześniejszymi słowami. Zwróciła się do mnie i do Czarnowłosego w ten sam sposób. Biorąc pod uwagę fakt, że zostałem chłodniej potraktowany ostatnim razem spodziewałem się raczej zwykłego Witaj "Terumi i ... kupczyku" albo coś w tym stylu. Może jednak zostałem ciut lepiej zapamiętany a może alkohol wyżarł pewną część pamięci choć wtedy w ogóle pamięć o mnie powinna być zachwiana. Czyli może alkohol trochę osłabił właśnie tamten fragment odczuwanej emocji. Kto wie?

[Hikari]

Terumi siedział przy dość prostym posiłku złożonym z ryżu, kilka kawałków rybiego mięsa i warzyw. Mimo to smak był dość dobry, sake trochę lepsze, tylko on sam zamyślony nie mógł się w pełni rozkoszować tymi darami. Bywały momenty kiedy nawet zastanawiał się nad powrotem na miejsce spotkania, ale już minęło zbyt dużo czasu. Zresztą, były też inne powody aby sobie to odpuścić przykładowo nieoczekiwane podejście Yamiego do stolika. Nawet go nie zauważył wchodząc do karczmy będąc tymczasowo w swoim świecie, nie rozglądał się po wnętrzu toteż nic dziwnego. Mina właściciela różnokolorowych źrenic szybko nabrała koloru i lekkiego uśmiechu mając za zadanie zachowywać się normalnie. Jeszcze nikt z klepsydry za nim tutaj nie przybył co było pozytywem.
- Jak zwykle w życiu bywa, nie wszystko idzie po naszej myśli. Pozostaje się dostosować do warunków i płynąć z prądem.
Mógłby to określić dobrą minę do złej gry, którą skutecznie opanował już w przeszłości. Wolał nie zamęczać kupca problemami, które zdecydowanie stoją daleko od jego zawodu. Hikari wystarczająco zrzucał na jego barki opowiadając wcześniej o okrucieństwach dziejących się w Shigashi no Kibu. Pewne rzeczy musiał zostawić dla siebie, więc szukał okazji do zmiany tematu. Okazało się to bezsensowne, bo do ryokanu weszła białowłosa dama poznana niedawno. Wyglądała zdecydowanie trzeźwiej niżeli zapamiętał z tamtego wieczoru, ale to chyba nic dziwnego. Sekund później pięć wypatrzyła ich, aby następnie również podejść i się przywitać. Pierwszy odezwał się młodzieniec nawiązując dyskusję odnośnie wielkości świata i spotykania tych samych osób, toteż jemu pozostała rola zaproszenia jej do stolika.
- Świat może być duży, ale stolica samurajów już będzie niewielka. Najważniejsze mamy szczęście się spotykać, może się dosiądziesz?
Odpowiedział z typowym w towarzystwie uśmiechem wskazując na jedno z wolnych miejsc. Yogańczyk zachowywał się dość naturalnie, poza spoglądaniem na drzwi wejściowe przy każdym ich otwarciu. Odczuwał wewnętrzny niepokój przebywając w Watarimono, mimo tego musiał zachowywać się naturalnie nie zbudzając podejrzeń. Z upływem czasu coraz łatwiej radził sobie z tym uczuciem, ale nie pozbędzie się go aż do wypłynięcia. Mniejsza o drobnostki, bo musiał wyjaśnić swój długi pobyt na teranach samurajów.
- Trwało krótko, tylko zmarnowałem mnóstwo czasu na podróż. Okazało się, że mieszka aż na Teiz, a jak twoje biznesy? Lokalni okazali się tym razem gościnni?
Zadał pytanie zastanawiając się czy Seinaru jest typowym przedstawicielem tutejszej ludności, a może jakimś wyjątkiem. Miał nadzieję to drugie jednocześnie słuchając odpowiedzi Misae będąc samemu ciekaw powodu dla którego mogła ona zostać dłużej.

[Misae]

Spotkania. Ludzie. Zdecydowanie brakowało jej teraz tego. Chciała trochę móc otworzyć usta do kogoś kto jest w stanie jej odpowiedzieć. Co prawda nie zamierzała mówić tego głośno, bo z jednej strony nie chciała zabrzmieć dziwnie, a z drugiej nie chciała podpaść swojemu przyjacielowi szukającemu już miejsca do spania - wszak dzielnie znosił wspólny czas w samotni i nie narzekał.
Panowie zdawali się być nie tak zaskoczeni spotkaniem. Czyli to po prostu z niej wychodził nieco busz, ale nie chciała się do tego przyznawać. Uznała, że nie będzie za bardzo już drążyć tematu, bo bała się, że zaraz zrobi jej się głupio.
-Chyba macie rację... bardzo dziękuję, chętnie skorzystam z zaproszenia - miała nadzieję, że to skutecznie zakończy temat. Usiadła na wolnym miejscu i kiedy tylko przechodził ktoś z obsługi zamówiła danie dnia. Miała ochotę na coś dobrze doprawionego. To z człowiekiem robi kiedy musi pożywiać się swoją kiepską kuchnią.
Temat skutecznie zmienił Yami, za co była mu wdzięczna. Tym bardziej, że mogła się wreszcie na spokojnie wygadać. Miała tylko nadzieję, że nie przestraszy tym panów. Wysłuchała co miał do powiedzenia Hikari. W sumie nie dowiedziała się od niego zbyt wiele. Ale przywykła do tego. Przyjaźniła się z samymi mężczyznami i wiedziała, że raczej skąpią w szczegóły i kwieciste i opowieści, ale nie przeszkadzało jej to. Kiedy przyszła jej kolej zabrała się za swoją historię.
-Ja miałam troszkę atrakcji... najpierw wezwali mnie na posterunek, w celu wyjaśnienia tego, co się działo na trybunach z Shenzhenem, wygląda na to, że trochę go tam jeszcze potrzymają... później sprawdziłam swoje umiejętności w pojedynku z nowym przyjacielem... zdecydowanie było to wydarzenie warte zobaczenia, troszkę jeszcze ćwiczyłam. Jak tak teraz na to patrzę to był aktywny czas - chyba się rozgadała, a nie sądziła by przeszła do meritum. Zdecydowanie nie siedziała na ogonie. Dodała jeszcze - Teraz nie mam żadnych konkretnych planów. Myślałam nad odjęciem jakiejś pracy dorywczej. Warto bym podreperowała nieco swój budżet. A twoje plany, Yumichika-san? - zapytała z uśmiechem. Niedługo potem została obsłużona i mogła się w końcu delektować pysznym smakiem swojego dania. Brzuch, aż zabulgotał z przyjemnością. Mały fenek wskoczył na kolana swojej pani, jednak gdy powąchał danie, ilość przypraw skutecznie podrażniło jego nosek, wywołując atak kichania. Zdecydowanie nie było to danie dla niego. Postanowił jedynie zwinąć się w mały kłębuszek i iść spać. Misae zostało tylko pałaszować i słuchać.

[Kyoushi]

Misja grupowa rangi C
- Kroplą deszczu Yami namaluję cię -
1/60

---

Cała trójka zebrana przy jednym stoliku relaksowała się podczas rozmowy. Czarnowłosy, Yamowłosy i białowłosa, ta trójca była sobie przeznaczona, skoro kolejny raz spotkali się w przybytku Shiro Usagi. Ryokan był bardzo popularny, jednak to nie był przypadek. Spędzając czas, Misae wspomniała coś o swoim budżecie, który wypadałoby podreperować jakąś pracą. Mężczyźni jeszcze nie zdążyli na to odpowiedzieć, bo nie byli akurat w stanie, ponieważ coś się wydarzyło, czego nikt nie mógł się spodziewać, w końcu niecodziennie ktoś zagaduje grupki, które miały trochę czasu na intymne rozmowy.
Wiele słów o samurajach, wiele myśli, bardzo dużo rozmyślań o gościnności nieufnych szermierzy. Nie było na to już więcej czasu, bo niedługo później do waszego stolika podszedł jegomość. Rudowąsy, z rudą czupryną, całkiem wysoki, ubrany jak... Jak barman, którego tu nie było.
- Wybaczcie, ale przypadkiem podsłuchałem waszą rozmowę, w której sugerowaliście, a dokładnie panienka sugerowała jakaś pracę dorywczą. Wydaje mi się, tak też wyglądacie poniekąd, jak wojownicy, czy to prawda? Jeśli tak, to miałbym dla was propozycję prostej pracy, jednak nie mogę jej wykonać bez ochrony, niezbędnej w obecnych czasach nawet tutaj... Jestem przybyszem jak i wy, chciałem odebrać swój towar i wrócić do portu, na południu, jednak sam się boję... Potrzebuję najemników. - rzekłszy, pokłonił się delikatnie, by spojrzeć na was raz jeszcze.

[Yami]

Kiedy nie wszystko idzie po naszej myśli wówczas masz pewność, że doszło od nieprzyjemnego spotkania w którym co najmniej jedna strona ucierpiała. Wnioskując po zachowaniu Hikariego on obderwał w tym "starciu" najbardziej choć wnioskując po wcześniejszej chęci, czy raczej braku tej chęci, udania się na spotkanie mogę założyć, że było to w zakresie przewidzianych ścieżek rozwoju sytuacji.- Zakładam, że poprosili o przyłączenie do klepsydry, a kiedy im odmówiłeś, z różnych pobudek stwierdzili, że jesteś głupcem skoro odtrącasz wyciągniętą rękę, a w tym wszystkim pierwsze skrzypce odgrywał jedzącą kanapkę Seinaru.
Tyle względem wypowiedzi Hikariego, który pozwolił w końcu sobie na odpowiedź. Dalsza informacja o lokacji jakoś mnie nie bardzo zdziwiła w końcu chyba przedstawiał się jako pasterz z Teiz.
Co do moich czynności?
- Praca z dokumentami nie należy do najprzyjemniejszych rzeczy pod słońcem. Jednak niewiele się różniła od tej samej pracy na kontynencie.
W tym rozrachunku Misae zdawała się mieć najwięcej różnorodnej rozrywki. Nie miałem pojęcia kim jest ten Shenzen, czy to był ten chłopak co zemdlał czy może ta niebieskowłosa? Cholera czy oni się przedstawiali? Nie pamiętam i może to i lepiej, mroczne zakątki powinno się zamykać. Nie licząc tego walka i ćwiczenia. Czyżby dziewczyna zdecydowała się jednak o wzrost swoich umiejętności poza leczniczymi czy może znowu coś mi się pokręciło? Nieważne.
- Ja? Powrót do rodzinnych stron i chwila odpoczynku -westchnąłem.
Miałem kontynuować dalszą rozmowę jednak przerwał nam tajemniczcy rudzielec, który zaproponował zarobek za pomoc w pracy. Szemranej pracy to było na pierwszy rzut oka widoczne. Już fakt, że w mieście szukał kogoś kto potrafiły obronić go przed kimś wskazuje na nielegalny przemyt inaczej nie miałby z tym żadnych problemów. Najlepiej byłoby od razu spławić mężczyznę i nie mieszać się w kłopoty.
- Wiesz co nie sądzę...
Jeśli nie my znajdzie inną osobę niewątpliwie. Jednak jeśli udałoby się zatrzymać nielegalny ładunek i podpiąć zasługi pod Gildię Kupiecką Shigahsi wówczas dobre słowo pobiegłoby do mojej rodziny co ostatecznie doprowadzi do może ciut większego luzu a biorąc pod uwagę chęci dziewczyny tak praca wykona się niemalże sama. Może by tak więc....
- abyśmy mogli przegapić taką ofertę.

[Hikari]

Opuszczone spotkanie klepsydry próbował zapomnieć, pewnymi rzeczami wolał się też Terumi nie dzielić. Każdy posiada jakieś sekrety, a jemu już nie jest śpieszno do zdradzania swoich. Wersja wydarzeń młodzieńca w tym zakresie odpowiadała, chociaż musiał lekko naprostować przedostatnie słowo. Żadnymi kanapkami nie byli częstowani.
- Prawie trafiłeś, tym razem siorbał zupę.
Prawdę mówiąc Seinaru nie zjadł nawet łyżki przy nim, ale kto by się przejmował szczegółami. Słysząc jaką opinią się cieszy powinno to zostać przyjęte jako fakt bez zawahania, wszystko w celu zachowania dla siebie rozmów toczących się za barierami. Całkiem zabawne jaką kiepską opinią cieszy się zwycięzca drugiego światowego turnieju u młodego kupca. Ten zajmował się samymi nudami od ostatniego spotkania, natomiast Misae przeżywała nadmiar rozrywki. Wezwanie na posterunek, pojedynek z nowym przyjacielem, ćwiczenia i jeszcze myśli nad podjęciem się pracy. Niektórym ludziom energia nigdy się nie kończyła, albo nocleg w Mizu ni ume popsuł komuś budżet przekonując się o tym po wszystkich aktywnościach. Nim jakkolwiek do tego nawiązał w rozmowę wtrącił się rudzielec proponując z daleka śmierdzącą fuchę. Wystarczyło spojrzeć na jego desperację, poszukiwał ochrony w ostatnim momencie ufając obcym rozmawiającym przy stole. Bez jakiejkolwiek rozmowy kwalifikacyjnej będziecie robić jako kozły ofiarne w szemranych interesach, a takowych przez takowych zbyt wiele się przewinął. Zauważył to również Yami, który odrzucił zlecenie.
- Nie masz wciąż dosyć po tak pracowitym dniu?
Zapytał białowłosej przy okazji dając dobrą wymówkę do odmówienia kiedy to młodzieniec zmienił raptownie zdanie przyjmując zlecenie. Yogańczyk lekko kopnął pod stołkiem kolegę z niechętnym do wykonywania misji spojrzeniem. Po chwili jednak westchnął wiedząc, że nie zostawi ich samych z nadchodzącymi kłopotami mogąc ich obronić. Kupiec oraz przemiła, naiwna dziewczyna. Co złego mogło się stać podczas dajmy na to przemytu? Wszystko.
- Niech będzie, tylko co, gdzie i jak, panie??
W jednym zdaniu do nieznajomego zawarł kilka pytań, które wypadało przedstawić przy zleceniu.

[Misae]

Każde z nich miało nieco inne plany na czas po turnieju. Nie było wątpliwości, że to dziewczyna najbardziej latała to tu, to tam jakby miała mrówki w majtkach. Kto wie? Może tak było? Lisem też powinien wziąć z niej przykład by nieco spalić. Jedyna zaleta z tej jego tuszy była taka, że już nie było mu aż tak zimno w YinZin. Zdecydowanie nie pustynne zwierzątko wolało nieco inne klimaty.
Misae napychając swój nieco wygłodniały brzuch, który ponownie zaburczał zadowolony, przysłuchiwała się słowom kupca. Przełknęła, by nie mówić z wypchanymi ryżem i kurczakiem ustami.
-Brzmi jak dobry plan - skwitowała pogodnie. Gdyby nie to, że dopiero co sama wyrwała się z domu na pewno chętnie wróciłaby w swoje regiony. No ale nie po to dopiero ruszyła ogon by zaraz wracać. Jeszcze nie daj bogowie wplątałaby się w coś czego tak próbuje unikać. Choć z drugiej strony nie może za długo, bo już powoli ludzie zaczynają gadać. Tak źle i tak niedobrze.
Nawet nie zdążyła szczęśliwe za bardzo utknąć w uporczywych myślach o tym co nieuniknione, kiedy do ich stolika podszedł pan o pięknym rudym wąsie i w podobnym odcieniu brodzie. Zdecydowanie tego dnia dziewczyna czuła jakąś opatrzność nad sobą. Nie tylko spotkała miłych jegomości, z którymi niedawno rozmawiała, to jeszcze niemal w chwilę znalazła pracę! Ba! To praca znalazła ją! I jak tu nie być zadowolonym i nie cieszyć się z życia? Nie było takiej możliwości. Panowie początkowo nie zdawali się być zadowoleni, no ale nie musieli. Sama była gotowa przyjąć zlecenie. W końcu oni nic nie wspominali o chęci pracy.
-Życie tak szybko nam ucieka, że nie można stać w miejscu - odparła beztrosko zupełnie nie wyłapując tego, co chciał osiągnąć Hikari. Ona nie dopatrywała się w tym niczego złego. Mężczyzna chciał ochrony w podróży. Proste, jasne i na temat. Po co szukać tam jakiegoś drugiego dna? Zdecydowanie nie było to w jej stylu. Uśmiechnęła się od ucha do ucha.
-Skończę tylko obiad i możemy brać się do pracy - powiedziała kończąc czyścić talerz. Musiała mieć siłę do podróży. Ahoj przygodo! Lisek tylko spał zadowolony nie wiedząc co właściwie czeka go już za kilka chwil.