Festiwal

[Souei]

Pojawili się chyba jeszcze przed czasem. Wśród wciąż trwającego świętowania można było łatwo dowiedzieć się, że główny punkt programu jeszcze był przed nimi. Mimo, że wszyscy czekali na przemówienie nowego Shirei-kana tłum nie zamierzał siedzieć z rękami pod pupą, a zamiast tego każdy chciał wycisnąć z tej fety jak najwięcej. Souei i Kyoushi cały czas mogli więc skorzystać co nieco na tej wesołej atmosferze, choć Matsuda wciąż miał z tyłu głowy problemy wiszące nad Kinkotsu. Taki spęd ludzi to idealny cel do ponownego siania niepokoju, a i temat uroczystości był idealny do tego, aby trochę podkopać autorytet władzy. Chyba dlatego z łatwością można było spostrzec zwiększone zagęszczenie patroli i strażników, którzy na pewno mieli mieć oczy i uszy bardzo szeroko otwarte.
Cóż, na pewno nie było to zadanie gości z dalekich stron, takich jak dwójka przyjaciół Iczira, toteż Pazur niezbyt skupiał się na zabezpieczaniu uroczystości, a bardziej na zabezpieczaniu swojego żołądka odpowiednią ilością jedzenia i picia. Stoiska ciągnące się wzdłuż głównej ulicy wyglądały jeszcze lepiej niż to, co codziennie można obserwować w centrum miasta, a odświętne lampiony jedynie zachęcały do krótkiego przystanku przy każdym z nich. Matsuda miał już mniej więcej pojęcie na temat tutejszej kuchni, sporo rzeczy już wypróbował, więc teraz wiedział już czego szukać w gąszczu propozycji. Razem z Kyoushim unikał jednak największego ścisku, bo nie ma nic przyjemnego w ocieraniu się o spocony plebs i mieszania zapachu przypraw z zapachem potu i niemycia.
- Widać, że nie oszczędzali. - Stwierdził, gdy przespacerowali już spory kawałek przystrojonej dzielnicy, tuż pod siedzibą władzy, gdzie teoretycznie miało nastąpić wielkie odsłonięcie.
- Wiesz, ja to bym chyba poszedł w bardziej kameralną atmosferę, ale to przecież wielki Książę Pustyni. Zastaw się, a postaw się. - Rzucił z przekąsem, bo o ile rozumiał potrzebę zrobienia na ludziach jak najlepszego pierwszego wrażenia, to jednak powoli zaczynał sądzić, że to chyba jednak trochę za dużo. Ostatecznie wszystko sprowadzało się do tego, aby napełnić mieszki kupców i artystów, którzy windowali swoje ceny na ten jeden tylko wieczór. No i do tego dochodziła jeszcze mentalność nowego władcy, który lubił być przecież w centrum uwagi, gwiazdorzyć i pokazywać swój lepszy profil. Nie przeszkadzało mu to w Asahim, ale on sam był po prostu inny. Ciekawiło go jednak, co nowy lider będzie miał do przekazania w swoim pierwszym przemówieniu, bo dotychczas nie rozmawiali o rządzeniu z perspektywy rychłego nadania mu tej nowej, ale jakże odpowiedzialnej funkcji.
- Mam nadzieję, że nie posadzą go za biurkiem na dobre. Zwłaszcza w perspektywie tego, o czym rozmawialiśmy. Powinien mieć jakieś swoje asystentki, co zrobią za niego tą brudną robotę, co nie? - Rzucił do Kjosza, gdy zatrzymali się przy stoisku z yakitori. Proste, smaczne, a przede wszystkim bezpieczne dla żołądka. Grillowane owady zupełnie mu nie podeszły, a nie można przecież cały czas wcinać mango i bananów jak jakaś małpa. Dajcie tu trochę protein, ludzie!

[Jigen]

Nie sądził że to tak ciężka praca. Pomimo mechanicznego wykonywania powtarzanych czynności cały czas był na maksa skupiony a to męczyło jeszcze bardziej. Dokładając do tego jeszcze gorące pustynne Słońce można było otrzymać przepis na gwarantowane omdlenie. Jigen jednak starał się ze wszystkich sił by wszyscy goście zostali obsłużeni. Kątem oka zerkał też na Big Pape czy nie ma większych uwag co do jego pracy i realizowanych zamówień. Mężczyzna też dawał z siebie sto procent. Widać zależało mu na tym aby wypaść lepiej niż brat po drugiej stronie ulicy.
- Ostatnie dziesięć yakitori! - krzyknął po odliczeniu ile porcji mu zostało do pustej misy. Poczuł się nieco jak profesjonalny handlarz uliczny. Wiele razy zdarzyło mu się bywać na targowisku w Kinkotsu i stąd kojarzył takie zachowania. Cieszył się że dania spod jego ręki nawet smakowały ludziom na festiwalu.
- Smacznego - powiedział wydając ostatnie sztuki przystojnemu, postawnemu mężczyźnie. Nieco mu przy tym ręka zadrżała ale w porę się opanował. Westchnął tylko do siebie a w głowie przemknęło mu kilka nieprzyzwoitych scenariuszy. Z tej chwili marzeń wyrwał go dźwięk słów Goro. Zaczął składać wszystkie naczynia.
- Musze przyznać że to bardzo ciężka praca. Szczególnie w taką pogodę jaką mamy w Atsui... Podziwiam Pana. - powiedział porządkując i zamykając wszystkie składniki, które nie zostały zużyte. W międzyczasie ugasił grill żeby ruszt się nieco ochłodził. Przecież gorącego nie wyszoruje bo się poparzy. Już nie musiał się tak śpieszyć więc mógł lekko odetchnąć. Pochylił się też żeby sprawdzić czy dookoła nie walają się jakieś śmieci czy resztki z ich gotowania.
- Jak Pan sądzi... Miał Pan więcej gości niż Pana brat? - zagaił zaczynając wycierać ruszt. Pozbywanie się przypalonych resztek jedzenia nie należało do najłatwiejszych jednak zdarzyło mu się to już robić w domu ze dwa razy kiedy mama go zagoniła do pracy.

[Ryū]

Misja D
Zlecenie specjalne - Duma Pustyni
JIGEN 8/7

Dzień przy stoisku pana Goro miał się ku końcowi, tak jak praca Jigena. Pomimo problemów i niejednostajnego tempa, udało mu się dowieźć serwis na czas i nie skompromitować pracodawcy przed swoim bratem. Młodzieniec wydał ostatnie szaszłyki, przy tym też częstując dwójkę białowłosych mężczyzn.
- No ba, że ciężka! Ale przyjemna, nie ma takiej satysfakcji jak widok szczęśliwych i najedzonych brzuchów klientów! Trzymaj, to twoja zapłata za dzisiaj. Nadajesz się, młody. Jeśli nie miałbyś gdzie się podać to uderz do mnie, potrzebujemy takich ludzi jak ty na rynku! – Powiedziawszy to, postawił przed nim mieszek z ryo.
Przy kolejnym pytaniu chwile się zadumał, następnie odpowiedział:
- Myślę, że dużo więcej. Ten jeden pan z dzieckiem był decydujący, po nim widziałem jak braciszek czerwony na gębie chodzi i podkurwiony. Ha! Dzięki temu pewnie popełniał więcej błędów. Ale to zobaczy się w kolejnych dniach, wśród klientów mógł być ukryty krytyk kulinarny, który z kolei oceni kto wygrał plebiscyt! – Wyjaśnił, czyszcząc naczynia ręcznikiem. Sprzątanie trwało jeszcze parę chwil, Jigen natomiast był już wolny – i cięższy o te parę groszy.

KONIEC MISJI

Goro

[Jigen]

Przysiadł na stołku by chwilę odsapnąć. Teraz dopiero poczuł całe zmęczenie skumulowane po ciężkiej pracy przy grillu. Wcześniej uważał że o raczej lekka robota jednak aktualnie zmienił zdanie.
- Dziękuję też za świetny przepis. Pozwoli Pan że go sobie zachowam w notesie. Obiecuję go nie rozpowszechniać. - powiedział unosząc delikatnie notesik, w którym zanotował wszystkie kroki do zrobienia doskonałych szaszłyków yakitori.
Wstał i otrzepał spodnie z piasku po czym wyciągnął włosy zza kołnierza. Poprawił nieco swoje odzienie i ruszył w tłum uprzednio zabierając woreczek z pieniędzmi. Nie przypuszczał że tego dnia w taki sposób zarobi odrobinę pieniądza. W głowie już rozmyślał o tym co sobie za to kupi. Ostatnio wpadły mu w oko nowe wersje kunaiów, które sprowadzono do sklepu w Kinkotsu.
Wszedł między ludzi by po chwili zniknąć w jednej z bocznych uliczek prowadzącej do jego domu. Chciał się umyć i nieco odpocząć po ciężkiej pracy.

z/t

[Minako]

Przechadzając się wśród tłumów festiwalu, Minako uważnie rozglądała się po ludziach, nie tylko szukając znajomych twarzy, ale też obserwując zachowania i wychwytując czy dzieje się coś podejrzanego. Póki co wszystko było w porządku. Żadnych podejrzanych zachowań. Raz zaalarmował ją tylko niespodziewany krzyk i płacz dziecka, ale okazało się, że maluch tylko upuścił swoją przekąskę na ziemię i spowodowało to niesamowity dramat i lament. Kunoichi odetchnęła więc z ulgą i ruszyła dalej.

Gdy dostrzegła kilku znajomych, przystanęła na chwilę, żeby wymienić uprzejmości i kuksańce, ale starała się nie zatrzymywać na dłużej, bo każdy miał swoją robotę i czuwał nad bezpieczeństwem całego wydarzenia. Jeśli coś się wydarzy, będą reagować natychmiast i w dużej liczbie, postawieni w stan gotowości bojowej. Im bliżej w stronę Siedziby Władzy, tym więcej straży i shinobi kręciło się po ulicach. Zważywszy na fakt, że do Kinkotsu zjechali się wszyscy Shirei-kanowie Unii, nie brakowało też jednostek specjalnych z delegacji innych prowincji. Jeśli Oroboros odważą się na atak, będą mieli do czynienia z naprawdę sporymi oddziałami.

Idąc tak między straganami z jedzeniem, Minako w pewnym momencie wypatrzyła kolejną znajomą twarz. Co prawda widzieli się wcześniej tylko raz, ale jaki to był mocno intensywny raz. Nie sposób było nie zauważyć tych białych włosów, pokaźnych brwi i tych szczególnych oczu Klanu Hyuuga. Kunoichi więc ruszyła w kierunku Soueia, nie zdając sobie w tym momencie sprawy, że był on w towarzystwie innego białowłosego. Dopiero gdy Matsuda zwrócił się do tamtego, Minako ogarnęła, że są na festiwalu we dwóch. No cóż. Nowych znajomości nigdy dosyć, prawda?

- Tym razem coś innego niż prażona szarańcza? - Zagadnęła z rozbawieniem, opierając się biodrem o stragan i nawiązując do jego wcześniejszej degustacji, której ona nie śmiałaby tknąć. - Zastanawiałam się, czy będzie jeszcze możliwość się spotkać i pogadać. Nie miałam okazji podziękować.

[Kyoushi]

Dostali się tam bocznymi uliczkami, klucząc z wprawą dwóch typów, którzy dobrze wiedzą, że najlepsze kąski omija się, jeśli idzie się w ślad za tłumem. Kjosz prowadził jak zwykle – nie jak przewodnik, ale jakby droga po prostu robiła mu miejsce. Omijał ścisk, dzieciaki z lampionami, karłów przebranych za lisy i damulki z wachlarzami większymi niż ich biodra. Po drodze skubnął parę słodyczy z wystawionych tac, raz udając smakosza, innym razem zagubionego arystokratę z amnezją. Nikt się nie czepiał – wyglądał, jakby miał prawo. Zresztą, szli z Soueiem. A tego nawet świnie w błocie puszczały przodem.
Kiedy w końcu dotarli w okolice głównej alei, zgiełk był już na tyle duży, że trzeba było się komunikować półuchem i półmimiczką. Tłum ryczał, muzyka waliła w bębny, a lampiony bujały się nad głowami jakby były lekko naćpane herbatką z maku. Wokół pełno żarcia, kolorów i ludzi, którzy udawali, że wszystko jest pięknie – choć wielu z nich miało miny jak sprzedawcy garnków na ostatnim oddechu prowizji.
Kjosz szedł z rękami w kieszeniach, z nonszalanckim półuśmiechem. Jego białe włosy lśniły w świetle lampionów, a wzrok od czasu do czasu zatrzymywał się na czymś – to na strażnikach z nieco zbyt spiętymi pośladkami, to na dziewczynach, które chyba pomyliły święto z konkursem mokrego kimona.
— Niech mnie piorun trzaśnie, jeśli to wszystko nie wygląda jak ślub handlarza bronią z księżniczką z dzielnicy czerwonych lampionów. — rzucił do Soueia, zerkając z ukosa na rząd baldachimów rozciągniętych nad ulicą. — Ale nie powiem, pachnie dobrze. Niektóre stoiska wyglądają, jakby można było się tam zakochać, stracić pieniądze i umrzeć z przejedzenia – w tej kolejności.
Zatrzymał się przy jednym z nich, akurat tym z yakitori. Ciepły zapach przypieczonego mięsa uderzył w nozdrza, przywołując wspomnienia z podróży, obozów i ostatnich chwil, kiedy jadło się coś ciepłego, a nie łapało w biegu.
— I pomyśleć, że jeden z nas kiedyś jadł chrupiącego konika polnego z sosem słodko-kwaśnym. Pewnie dalej siedzi mu w jelitach, macha nóżkami i się śmieje. — rzucił z półdrwiącym uśmiechem w stronę Soueia.
Wtedy pojawiła się Ona. Nie, nie Matka Wszystkich Problemów, choć potencjał miała. Najpierw zerknięcie kątem oka. Potem głos. Nieznajomy, ale pewny. Rozbawiony, ale nie zaczepny. Kunoichi z ciemnymi oczami i postawą kogoś, kto nie rozgląda się po straganach w poszukiwaniu przekąsek, tylko śledzi całe miasto jednym spojrzeniem.
Gdy przysunęła się bliżej, opierając o stoisko, Kjosz uniósł brew, jakby nie wiedział, czy właśnie spotkał miłość życia, nową współlokatorkę, czy może kolejną przygodę z kategorii „ile razy można się sparzyć, zanim się nauczysz”.
— Tym razem bez owadów. Chociaż kto wie — może to yakitori ma nogi, tylko jeszcze nie zdążyło uciec. — rzucił z lekkim uśmiechem, zerkając kątem oka na Minako.
— Jeśli to był tekst na podryw, to nie wiem czy bardziej podziwiać odwagę, czy apetyt. Ale jeśli przyszłaś tu za zapachem albo za którymś z nas… cóż, gratuluję gustu. Albo współczuję. Jeszcze nie wiem. — dodał z tym swoim zawadiackim tonem, bardziej prowokującym niż flirtującym. Po chwili spojrzał na Soueia i szturchnął go łokciem.
— Mamy nową towarzyszkę festiwalu, co? A wyglądało, że będzie spokojnie.
Obrócił patyk z mięsem w dłoni i ugryzł kawałek, nie spuszczając z niej wzroku. Ocena? Ciekawość? A może po prostu kolejny rozdział, który sam dopisze sobie później do historii, jak zwykle po swojemu.

[Souei]

Może takiego relaksu właśnie było im potrzeba. Souei myślał tu przede wszystkim o Kjoszu, który od zbyt dawna nie miał już chyba urlopu z prawdziwego zdarzenia. A wiadomo, że raz na jakiś czas reset jest potrzebny. Naładować akumulatory i zasoby chakry, aby po tygodniu lub dwóch wywrzeć krwawą zemstę na jinchuuriki dziewięcioogoniastego. W gruncie rzeczy Matsuda był zadowolony, że jego kompan nie odpuszcza i taki właśnie jest jego plan na dokończenie swojej własnej historii. Tym bardziej, że mafiozo sam obudził w sobie tą chęć szukania coraz większych wyzwań. Może to starcie z Tentorą, a może wyściubienie nosa z Shigashi pozwoliło mu nabrać szerszej perspektywy. Uświadomił sobie, że świat poza mafijnym miastem ma o wiele więcej do zaoferowania i zabicia. Czy miał teraz chęć udowodnić coś sobie i światu? Nie, nie o to chodziło. A jednak coraz częściej zaprzątał sobie głowę tajemniczą ekspedycją Ichirou i tym, czego potencjalne legendarne znalezisko może mu przysporzyć. To jednak musiało poczekać przynajmniej do końca oficjalnych uroczystości, które... nawet się jeszcze nie zaczęły? Matsudę chyba ominął wjazd pozostałych Shirei-kanów do miasta, ale ludzie mówili, że w siedzibie władzy już coś się dzieje. Cóż, na pewno nie było to coś dla oczu i uszu plebsu, więc wszyscy zgodnie umilali sobie czas zabawą.
- Wiesz, w sumie jak jeszcze stał Czerwony Smok w Shigashi, to mieliśmy tam jakieś wesele prostytutki i hmmm... rzeczywiście niewiele się różniło. - Rozejrzał się po zgiełku, artystach i wesołym chaosie. Widać, że język dobrej zabawy jest językiem uniwersalnym.
I wtedy pojawiła się ona. Cycolina. Teraz nawet jeszcze bardziej wyeksponowana niż podczas sparingu, więc sama prosiła się o to, aby kolejność patrzenia była jasno określona.
- To jest ta co ci mówiłem. Ta... no wiesz. - Rzucił bardzo dyskretnie i półgębkiem do swojego towarzysza, gdy jego oczy przenosiły się z wycięcia stroju na jej oczy, których i tak nie zapamięta po takim pierwszym wrażeniu.
- Ah, Mikoto, witaj ponownie. Yyyy... nie, nie. Dzisiaj tylko kurczaczek, bezpiecznie. - Ratował to jak mógł, bo oczywiście znowu nie mógł się powstrzymać. Wypchnął Kjosza łokciem krok do przodu.
- A to jest mój kolega, Kyoushi. Kyoushi, to jest Mikoto. - Szybko ich spiknął, aby trochę odwrócić od siebie uwagę.
- Dziękować mi? Niby za co? - Rozumiał, że to jakaś pustynna kurtuazja, ale on w sumie nie umiał w takie grzeczności, więc zapytał wprost, odwracając się już z powrotem do grilla, szukając tych lepiej wypieczonych kąsków i patyków, na których jest najwięcej mięsa. Każda sztuka kosztowała tyle samo, więc umiejętność wydarcia dla siebie najlepszej była tutaj kluczowa.

[Minako]

Gdy Kyoushi odezwał się pierwszy co do szaszłyków, które mogą mieć nóżki, tylko nie zdążyły jeszcze spierdzielić, Minako parsknęła śmiechem i spojrzała na drugiego Białowłosego długim, oceniającym spojrzeniem błękitnych oczu. Zanim jednak dowie się, kto tak naprawdę przed nią stoi, zwróciła się do niego z łobuzerskim uśmiechem, odpowiadając na kolejną zaczepkę, którą tamten wystosował w jej kierunku. Lubiła przekomarzanie się i subtelne szturchańce.

- Wybacz Przystojniaku, ale to nie kwestia podrywu. - Wyjaśniła, nadal się uśmiechając. - Tak się składa, że zobaczyłam w oddali znajomą facjatę Souei’a, do którego mam interes. Kilka dni temu mieliśmy okazję skrzyżować pięści podczas towarzyskiego sparingu. Było nawet zabawnie, ale ostatecznie dał mi Skubaniec popalić.

Tutaj przeniosła wzrok na Souei’a, który w pewnym momencie szepnął coś półgębkiem towarzyszowi, ale panował taki zgiełk na około, że nie usłyszała. Z resztą, co ją to, może mieli jakieś swoje tajemnice i spostrzeżenia. Zwróciła natomiast uwagę na coś innego, gdy Souei się do niej odezwał. Uniosła jedną brew do góry i uśmiechnęła się złośliwie. Już jej się cisnęła mocna riposta na usta, ale w ostatniej chwili postanowiła trochę to załagodzić, żeby nie było dymów. Nie znała za dobrze Matsudy, prawie wcale, dlatego wolała, żeby jej tu nie jeżył brwi i nie wkurzał się niepotrzebnie.

- Widzę, że problemy z pamięcią. To już ten wiek? - Rzuciła zaczepnie w stronę Souei’a. - Mikoto to ładne imię, ale nie należy do mnie. Chociaż byłeś blisko!

Wtedy Souei szturchnął swojego towarzysza i dokonał prezentacji, na co Minako odepchnęła się od stoiska, o które się opierała biodrem i podeszła, wyciągając dłoń do Kyoushiego. Jeśli ten ją uściśnie w geście powitania, poczuje, że Kunoichi miała silny i pewny uścisk. Sama Minako słyszała już to imię wiele razy, ale na świecie mogło być wielu takich i póki co, nawet się nie spodziewała, że mogłaby mieć do czynienia z tym sławnym Kyoushim, Posiadaczem Demona.

- Jestem Minako i miło mi Cię poznać, Kyoushi. - Zwróciła się do niego uprzejmie. - Masz ciekawe imię. Jak ten sławny na cały Kontynent.

Tutaj ponownie zwróciła wzrok błękitnych oczu na Souei’a, który zapytał o to, za co niby chciała mu podziękować. Najwyraźniej dla niego była to norma, co się tylko chwaliło, ale Minako doskonale wiedziała, że chamów i prostaków nie brakowało na świecie i cieszyła się, że sam Souei do nich nie należał. Szybko więc pospieszyła z odpowiedzią na jego pytanie.

- Za to, że nie zostawiliście mnie w tej walonej zagrodzie na pastwę gospodarza i wielbłądów, tylko odnieśliście do szpitala. - Wyjaśniła całą zagadkę i ukłoniła się. - I za to, że ten pojedynek był dla mnie naprawdę dobrą lekcją. Dziękuję.

[Kyoushi]

Kyoushi przeżuł powoli ostatni kawałek yakitori, unosząc nieco brew, gdy w całym tym ulicznym zgiełku nagle pojawił się temat jego własnego imienia. Zwykle nie miał nic przeciwko sławie, wręcz przeciwnie — bywała użyteczna jak dobrany kunaia do pleców w ciemnej alejce. Ale z drugiej strony, jak słyszał to z ust kogoś, kto jeszcze przed chwilą sądził, że może uciekająca kura to flirt, to należało odpowiednio zareagować.
Spojrzał na Minako, uśmiechnął się zawadiacko i zerknął kątem oka na Soueia, który już teraz był najwyraźniej zajęty przeglądaniem patyków jak artysta sushi pod lupą. Zbliżył się pół kroku, uniósł głowę z teatralnym zdziwieniem i rzucił tonem kompletnie zaskoczonego ucznia, który właśnie dowiedział się, że ma na imię Einstein.
— Czekaj, czekaj, czekaj… sławny na cały kontynent? Ktoś mnie podrobił? Bo ostatnim razem jak sprawdzałem, to moja największa sława to nieopłacony rachunek w Karczmie Pod Spaloną Kończyną i ten raz, co przebrałem się za kapłankę i przemyciłem broń w kadzielnicy. - Westchnął teatralnie i podrapał się po głowie, jakby rzeczywiście nie miał bladego pojęcia, o co może chodzić.
— To może jakiś inny Kyoushi. Taki, co zbiera autografy, a nie poharataną reputację. Ale wiesz, brzmi nieźle. Może powinienem się z nim kiedyś spotkać. Pożyczy mi jakąś legendę, ja mu oddam trochę długu.
Uścisnął dłoń Minako — mocno, ale z nutą tej zuchwałej nonszalancji, jakby sprawdzał, czy przypadkiem nie ukrywa kunaia w rękawie. Gdy zbliżyła się, przyjrzał się jej jeszcze uważniej — jakby chciał zapamiętać nie tylko twarz, ale całą postawę hehe. Coś w niej było… niepokornego. A takich ludzi się nie zapomina.
— Minako, mówisz… No, to jeśli kiedyś spotkasz tego sławnego Kyoushiego, to daj mu znać, że jakiś typek o tym samym imieniu zajumał mu stylówkę i robi wrażenie na kunoichi z gracją połamanego wachlarza. - Zerknął jeszcze raz na Soueia i Minako, unosząc brew z lekkim rozbawieniem.
— A co do tego sparingu… Wychodzi na to, że przegapiłem walkę sezonu. Pewnie były błyskawice, pot, może łzy? Ktoś rzucał meblami? Bo jeśli nie, to nie jestem pewien, czy się liczy. - Poprawił patyk w zębach, który wcześniej służył za yakitori, i westchnął teatralnie, jakby coś właśnie go olśniło.
— Aha, i nie żebym się czepiał… ale nikt mi nie powiedział, że mój koleżka ma jakieś fanki z walki pustynnej. Czuję się pominięty. Obrażony. Potrzebuję jeszcze jednego szaszłyka albo flaszki żeby to przeżyć. - Zrobił krok w stronę grilla, ale odwrócił się jeszcze raz do Minako i dodał tonem od niechcenia, ale z błyskiem w oku.
— W każdym razie… miło, że się nie rzuciłaś od razu z kunaiem. Zazwyczaj jak ktoś mnie rozpoznaje, kończy się to eksplozją albo pozwem.

[Souei]

Nie czuł się zawstydzony, tym, że pomylił imiona. W końcu nie na nie zwracał uwagę ani wcześniej, jak i teraz. W tej chwili był już zajęty wybieraniem kurczaczka, więc odparł trochę niedbale.
- Tak, tak... Minako, już pamiętam. - Wybrał nareszcie jakiegoś smakowitego patyka i rzucił parę ryo zapłaty, aby w końcu odwrócić się już do zgromadzonych i słuchać potoku słów Kyoushiego, które jak zwykle, miały sens tylko w połowie. Drugą trzeba było albo interpretować inaczej, albo przepuścić przez grube sito, z tym że dziewczyna raczej jeszcze tego nie wiedziała. Ale tekst o przebieraniu za kapłankę rozbawił również Matsudę, który parsknął śmiechem akurat przeżuwając. Cóż, nie był to najpiękniejszy widok, ale przynajmniej powstrzymał się na tyle, żeby nikogo nie opluć.
- Chwila moment, ja też myślałem, że rozmawiam z tym sławnym. Nawet dałem ci dziesięć ryo za autograf na kunaiu. Co za ludzie... - Machnął ręką na to całe oszustwo, starając się nie wyjść z roli oszukanego fana. Fajna próba, ciekawe kiedy tamta się zorientuje, że jest wkręcana, ale przecież o to właśnie przecież chodziło na festiwalu, prawda? O dobrą zabawę, nieważne, że kosztem innych.
- Ah, nie ma o czym mówić. - Odpowiedział już do niej, wciąż uśmiechnięty, lecz trochę bardziej serio.
- Raczej nie było opcji, żeby cię tam zostawić, to byłoby naprawdę chamskie. Wielbłądy nie miałyby się gdzie podziać i tak dalej... - Na wspomnienie o wartościowej lekcji wzruszył tylko ramionami. On w sumie nie poświęcił tej walce tak dużo ze swoich myśli, bo szczerze mówiąc Minako nie pokazała niczego odkrywczego. Nie zamierzał jej tego jednak w taki sposób wykładać. W ogóle nie było sensu wchodzić tutaj w jakąś rolę mentora czy innego wywyższającego się dupka, bo udało mu się powalić ją w sparingu. Może następnym razem, gdy odsłoni pokaże mu trochę więcej ze swoich umiejętności, będą mogli podyskutować o tym kto kogo i dlaczego. Więc tak, może następnym razem.
- Zapraszam po więcej, jeśli zdecydujesz się odsłonić więcej... kart. Mam na myśli więcej kart. - Zawiesił się na chwilę znowu z powodu jej wyzywającego ubioru, ale teraz było to już tylko przelotne. Sam doprowadził się do porządku.

[Minako]

Minako słuchała Kyoushiego z wyraźnym rozbawieniem, bo ten odpalił się równo ze swoim poczuciem humoru na wieści, że ktoś inny robi mu konkurencję. Im dłużej słuchała, tym coraz bardziej była przekonana, że ma do czynienia właśnie z tym Kyoushim. Skoro znał Souei’a, to pewnie i Ichirou, a Diabeł Świtu nie zadawał się z byle płotkami. Do tego jeszcze wygląd się zgadzał. A więc miała przed sobą słynnego posiadacza Demona i sławnego na Kontynent shinobi, który zasłużył się w nie jednej walce, zwłaszcza tej z Hanem i jego pomagierami. Niesamowite.

- Przebranie za kapłankę, serio? - Parsknęła śmiechem. - A niech mnie, chciałabym to zobaczyć.

Aż się uśmiała, zwłaszcza że Souei też parsknął i o mało ich nie opluł jedzeniem, co wywołało jeszcze większy śmiech Minako. Doprawdy, obaj byli naprawdę ciekawymi personami, których warto było zapamiętać. Przywitanie nastąpiło sprawnie, a uścisk dłoni był z obu stron wyraźnie zaznaczony, chociaż nikt nikomu nie miał tutaj zamiaru miażdżyć palców. Tak, czy inaczej, jej imię zostało skorygowane, na co spojrzała z łobuzerskim uśmiechem na Souei’a, ale ten w całości był pochłonięty swoim szaszłykiem i tylko coś wspomniał, że zapłacił Kyoushi za autograf na kunaiu, co ponownie wywołało parsknięcie śmiechu Kunoichi. Dobrali się idealnie, nie ma co.

- To nie będzie konieczne. - Zwróciła się ponownie do Posiadacza Demona, uśmiechając przy tym uprzejmie. - Teraz mam pewność, że to Ty we własnej osobie. Ale muszę przyznać, że ciekawie odwracałeś kota ogonem.

Następnie skupiła się na Souei’u, któremu podziękowała za zaopiekowanie po sparingu i za to, że była to dla niej cenna lekcja. Matsuda, jak to Matsuda, odpowiedział w swoim stylu, powołując się na biedne wielbłądy, które zostały pozbawione jednej zagrody. Minako przyjęła te słowa z uśmiechem, bo Białowłosy grał niby obojętnego, ale jednak w sercu coś mu tam siedziało. Nie zamierzała mu jednak niczego wytykać, a jedynie odpowiedziała na ostatnie słowa o przyjście po więcej i odsłonięcie więcej kart.

- Może następnym razem. - Odpowiedziała z łobuzerskim uśmiechem. - Chętnie zmierzę się z Tobą jeszcze raz, gdy będzie lepsza okazja.

Gdy Kyoushi stwierdził, że przegapił walkę sezonu, Minako parsknęła śmiechem, zwłaszcza na wspomnienie o rzucaniu meblami. Za tym musiała się kryć jakaś ciekawa historia, ale może innym razem będzie okazja zapytać, co się takiego odwaliło.

- Nie, nie rzucaliśmy meblami, ale Ichirou-sama wdepnął w wielbłądzie łajno. - Odpowiedziała Kyoushiemu. - No już, już. Nie czuj się obrażony. Po prostu nie było okazji wcześniej się poznać. Zawsze jednak można nadrobić zaległości.

Miała nadzieję, że to nieco ułagodzi udawane oburzenie Kyoushiego, który wspomniał coś o pocieszeniu się kolejnym szaszłykiem, albo flaszką. Tak, to zdecydowanie był ten słynny shinobi, o którym wieści nawet tutaj dotarły. Gdy jednak wspomniał o rzuceniu się na niego z kunaiem, Minako zrobiła zdezorientowaną minę.

- Dlaczego miałabym to zrobić? - Zapytała, nadal nie ogarniając sytuacji. - Jest mi bardzo miło, że mam okazję Cię poznać i nawet mi przez myśl nie przeszło, żeby Cię atakować.

Tutaj jeszcze spojrzała pytająco na Souei'a, bo może on zna odpowiedź na to pytanie. Czyżby chodziło o Demona, którego Kyoushi miał w sobie? Może to kwestia strachu przed nim, albo chęci pokonania go? Cóż, pierwszy raz miała do czynienia z tak zwanym Jinchuriki, ale póki Kyoushi panował nad nim i nie zagrażał Stolicy, to chyba wszystko było w porządku, prawda?

[Kyoushi]

– Ooo proszę, czyli jednak mam fanów! – rzucił z udawanym wzruszeniem, kiedy Minako przyznała, że to naprawdę on. A ja już myślałem, że Matatabi jest bardziej rozpoznawalny ode mnie… a tu proszę, ktoś jeszcze kojarzy fryzurę, a nie tylko ogonki i pazurki. Przeciągnął dłonią po włosach, które, mimo że niedawno przetarte z kurzu drogi, nadal wyglądały jak po pięciodniowym turnieju wrestlingu w pustynnym burdelu. Idealnie.
– Przebranie za kapłankę to był klasyk. – przyznał z dumą. – Zwłaszcza jak musiałem święcić zupę ramen, bo stary mnich się zatruł glonami. Do dziś nie wiem, czy ludzie tam przyszli po duchowe oczyszczenie czy po rozgrzane kluski. Ale udało się jedno i drugie. - Spojrzał wymownie na Soueia, jakby to był najważniejszy element historii, a nie fakt, że połowa świątyni poszła potem z biegunką.
Gdy Minako zaczęła rzucać łobuzerskimi uśmiechami, a Souei powoływał się na traumę związaną z oszustwem kunaiowym, Kjosz zrobił niewinną minę i wzruszył ramionami.
– Ja tam mówiłem, że jestem tylko Kyoushi. Ten “słynny” pewnie ma jeszcze jakiś tytuł: Kyoushi-sama-sama Trzeci z Lewa, Opiekun Demonów i Nieprzypadkowy Zjadacz Szaszłyków. - Zatrzymał się na chwilę teatralnie.
– Chociaż… przyznaję. Demon czasem sam za mnie autografy rozdaje. Ale pisze jak kura pazurem, więc lepiej uważać. - Słuchał o ich walce bez mebli, ale z kupą – i prawie się zakrztusił powietrzem.
– Wielbłądzie łajno?! Chciałbym zobaczyć jak Ichirou przegrywa z tak zacnym przeciwnikiem. - Uderzył się lekko pięścią w dłoń, jakby doznał objawienia.
– Wiedziałem, że kiedyś przegra z kimś z odpowiednim… aromatem.
Kiedy Minako wspomniała, że nie miała zamiaru rzucać się na niego z kunaiem, Kjosz uniósł brew, ale wyraźnie zadowolony z tej deklaracji.
– Słuchaj, ja tylko dmucham na zimne. Raz wchodzisz do baru, a jakaś babka z krzaków rzuca w ciebie dzidą, bo “tak wyglądasz jak ten Kyoushi od demona, trzeba zabić”. Innym razem jakiś starzec śpiewa ci poemat o twojej klątwie, a ty tylko chciałeś się wysikać. Trauma. - Rozejrzał się teatralnie, po czym zniżył głos.
– W sumie miło, że nie chcesz mnie dźgać. To rzadkość. Muszę to zapisać w dzienniczku: “22 lipca – nikt mnie nie próbował zadźgać. Jeszcze”. - Mrugnął porozumiewawczo, po czym z uśmiechem zbliżył się do rusztu, jakby jego jedyną życiową misją była aktualnie obrona najlepszego szaszłyka.
– W sumie… skoro już nie rzucasz kunaiem i nie planujesz podkładać bomb, to może rzeczywiście czas nadrobić te zaległości. Ale uprzedzam – nie jestem dobry w grzecznościowe pogadanki. Więc jeśli chcesz mnie poznać, musisz to przeżyć. - Zerknął w jej stronę, z tym swoim zawadiackim półuśmieszkiem, który był mieszanką “zaraz powiem coś głupiego” i “chyba jednak nie żartuję”.
– Zaczniemy od pytania kontrolnego. Gdybyś miała wybrać: flaszka, szaszłyk czy bijatyka… to co bierzesz najpierw?
Uniósł palec.
– Odpowiedź powie mi wszystko. Albo nic. Ale i tak zapytam.

[Souei]

Chwilowo to Kyoushi przejął stery w rozmowie, co była dla Soueia całkiem komfortową sytuacją. Jadł sobie swojego kurczaczka i słuchał tylko tego potoku słów, który wydobywał się z jego ust w jak zwykle przesadzonej ilości. Minako wydawała się zaangażowana w jego opowieści, których na pewno miał bez liku. Niestworzone rzeczy można przecież wymyślać w nieskończoność. Obserwował głównie ją, ciekawy kiedy zacznie być znudzona i przejdą do jakichś realniejszych tematów. Nie bardzo wiedział, czy na tym festiwalu będzie jeszcze na co czekać, a ona jako tubylec mogłaby rzucić trochę światła na to, jak będzie toczyła się uroczystość. Mimo to nie wcinał się w ich rozmowę, tylko czekał na swoją kolej.

[Minako]

Może nie nazwałaby się fanką, ale tak, miała okazję usłyszeć o Kyoushim tu i ówdzie, głównie z powodu jego ostatnich zasług związanych z Hanem. No i oczywiście z powodu Demona, którego miał w sobie. Dziwiło ją tylko, że chodził tak samopas i nie miał ze sobą żadnego nadzoru ze strony Uchiha, którym przecież podlegał. Albo miał, tylko czuwali nad nim bardziej dyskretnie, jak tutejsi strażnicy Liderów i Kotei’a. Nawet odpaliła na chwilę swój zmysł sensoryczny, ale w takim festiwalowym tłumie na nic się zdawał. Mogła tylko co najwyżej przeanalizować chakrę Souei’a i Kyoushi’ego, żeby zapamiętać na zaś.

- Ten Trzeci z Lewa brzmi całkiem dobrze. - Odpowiedziała z udawaną powagą, po czym parsknęła śmiechem z rozbawieniem. - Albo Kyoushi-sama, Demoniczna Fla-cha.

Przez moment Minako nawet udzielił się ten głupawy nastrój i była to miła odmiana, która chociaż trochę zamaskowała nieprzyjemny incydent z wczorajszego wieczora, który nadal ją martwił. Kyoushi w tym momencie idealnie poprawił jej nastrój, ale Souei’a chyba zaczął powoli nudzić, bo ten tylko w milczeniu skupił się na jedzeniu i od czasu do czasu spoglądał na nią, jakby wychwytując reakcję, albo po prostu na coś czekał. Tymczasem Kyoushi całkiem nieźle się uśmiał, gdy usłyszał jak Ichirou wdepnął w wielbłądzie łajno.

- No pucował sandała, aż miło. - Powiedziała z łobuzerskim uśmiechem.

Najwyraźniej Kyoushi nie mógł się nadziwić, że pierwszy raz nikt się na niego nie rzucił, gdy go rozpoznał i przeżywał to tak bardzo, że Minako w pewnym momencie przewróciła oczami i skrzyżowała spojrzenie z Souei’em, któremu natomiast puściła oko. Nie było to nic zaczepnego. Ot sygnał, że pamięta o nim, ale jego towarzysz był tak absorbujący, że nie sposób było się opędzić.

- Ja z tych bardziej ciekawskich. - Zwróciła się do Kyoushi’ego. - Powiedz mi, czy Demon naprawdę daje tak dużą siłę? Tylko bez demonstracji, proszę! Jestem ciekawa, bo szukam sposobu jak jeszcze bardziej się wzmocnić i może coś byś mi poradził. Może wtedy uda mi się pokonać Souei’a.

Tutaj rzuciła uśmiech do Matsudy, by ponownie skupić się na Kyoushi’m. W tym momencie była naprawdę zainteresowana kwestią, że mógłby istnieć sposób wzmocnienia się poprzez pozyskanie Bijuu, których na świecie było przecież kilka. Nie miała jednak pojęcia, gdzie się znajdowały i jak można takiego potwora dorwać i usadzić na tyłku.

- Kiedyś widziałam jednego Bijuu. - Wyznała po chwili obu Panom. - Podczas Pustynnego Pogromu pojawił się Piaskowy Szop. Był ogromny...

Gdzie teraz był? Chyba nikt nie wiedział, ale Sachu no Senjo znów było dostępne i odbywały się tam pielgrzymki ku pamięci poległych w tej rzezi. Minako jednak nigdy nie odważyła się tam wrócić. Pogodziła się z przeszłością, ale zdecydowanie nie chciała do niej już wracać. Skupiła się natomiast na pytaniu Kyoushi’ego, które było totalnie z czapy i nie wiadomo, do czego nawiązywało. Czy do ogółu, czy do obecnej chwili.

- To zależy. - Odpowiedziała z rozbawieniem. - W normalnym przypadku najpierw wybrałabym bijatykę, a potem flaszkę, ale że dzisiaj jestem na służbie, więc zostaje mi szaszłyk. To co wygrałam? Kopa w dupę czy drapanie Kota za uchem?

[Ichirou]

Szaty spływały po nim gładko, haori z naszytym złotem symbolem klanu błyszczało w świetle poranka, jakby słońce samo wybrało ten moment, by złożyć mu hołd. Stał prosto, nie drgnął ani o włos, gdy Jou wypowiadał jego imię – dźwięczne, rozpoznawalne, wielokrotnie odmieniane przez usta i pieśni, dziś wypowiedziane z pełnym ciężarem odpowiedzialności. Uroczysta cisza tłumu przed eksplozją oklasków była jak ostatni oddech starej epoki. Potem wszystko się zmieniło.
Czuł na sobie ich wzrok – tłum, artyści, dzieci z wachlarzami, wojownicy, szlachta, kobiety w kolorowych welonach, starcy wspierający się na laskach. Ichirou znał ten rodzaj uwagi. Karmił się nim. W tej chwili, w tych wiwatach, było coś więcej niż entuzjazm – była nadzieja, była projekcja marzenia, które miał teraz ucieleśniać. Złośliwa część jego duszy uśmiechnęła się cicho. Oto jego teatr. Jego scena. Jego rola. Choć w codziennym obyciu bliżej mu było do cynizmu, tak teraz dał się unieść wszechobecnemu patosowi.
Słowa Sachiko padły cicho, niemal niezauważenie. Kiwnął głową z ledwo dostrzegalnym gestem, nie spoglądając na nią. Wiedział. Wiedział od dawna. To, co się właśnie dokonało, nie było zaskoczeniem, lecz ostatnim aktem dobrze poprowadzonej ścieżki, którą podążał jako shinobi.
Wśród oklasków pozwolił sobie na jedno spojrzenie w bok – tam, gdzie puste było miejsce Douhito. Zauważył to od razu, wcześniej, jeszcze wchodząc na scenę. Cień nieobecności wisiał nad tym punktem jak rysa na idealnym lustrze. Pojawiło się pytanie, lecz nie czas był je zadać – nie teraz, nie tu. Tego dnia należało odegrać rolę, do której przygotowywał się przez całe życie. Bez fałszywej skromności, bez nadmiaru emocji. Twardo, jak piasek pustyni, który go ukształtował.
Pod stopami czuł wibrowanie placu – jakby echo braw sięgało w głąb fundamentów Kinkotsu. To nie był tylko rytuał. To był sygnał dla całej prowincji, dla całej Unii: Shirei-kan Sabaku objął władzę. I zamierzał ją utrzymać.
- Mieszkańcy Kinkotsu, obywatele Atsui. Ludzie Unii Samotnych Wydm. Bracia i siostry zrodzeni przez pustynię -zaczął, odnosząc się do wszystkich zebranych. Głos miał pewny, dźwięczny – niósł się nad placem, nie z potrzeby krzyku, lecz z wewnętrznej siły.
- To dla mnie zaszczyt, który przerasta słowa. Stać tu dziś, odziany w symbole Sabaku, to przyjąć na ramiona nie tylko haori, ale i dziedzictwo wielu, którzy szli przed nami, a także odpowiedzialność za tych, którzy przyjdą po nas -zawiesił głos. Przeniósł spojrzenie po tłumie – z godnością, bez przesadnej wyniosłości. Mówił dalej, bez kartki, bez lęku. Dobrze przygotował się do tej przemowy. Nie mógł pozwolić sobie na żadne zająknięcie.
- Pokonałem Antykreatora. Przeżyłem wojnę, zdrady, burze, które miały nas wszystkich zmieść z powierzchni świata. Ale nie łudzę się – samo zwycięstwo nie wystarczy, by nastał pokój. Pokój nie przychodzi raz na zawsze. Pokój to codzienna walka – o jedność, o zaufanie, o bezpieczeństwo. I tę walkę podejmę każdego dnia jako wasz Shirei-kan. - Zrobił krótką pauzę, rozglądając się po tłumie, by uderzyć zaraz w dosadniejsze tony.
- Będę stał na straży ziemi. Tej ziemi. I przysięgam, nie dopuszczę żadnego cienia, który zechce wtargnąć do naszego domu. Nie zlęknę się tych, którzy w ukryciu szkalują moje imię i imię naszego klanu. Którzy sieją wątpliwości, by zdobyć wpływy, mydlą oczy ludziom i chowają się za fasadą słów i półprawd. -Padła chwila ciszy. A potem już nieco łagodniejszy ton nowego lidera.
- Wiem, że pustynia nie zna litości. Wiem, że od wielu miesięcy zmagacie się z nieurodzajem – że ziemia pęka, a wiatr przynosi więcej piasku niż nadziei. Nie są mi obce wasze troski, poznałem je podczas moich ostatnich podróży po całej prowincji, gdzie miałem okazje was bliżej poznać. Moje oczy nie są ślepe na to, co dzieje się poza murami tej sceny. Możecie liczyć na moje wsparcie - odrzekł, pochylając symbolicznie głowę.
- Wierzę, że największą siłą naszej prowincji nigdy nie były piaski ani fortyfikacje. To wy jesteście tą siłą. Ludzie pustyni – zahartowani, uparci, dumni. Przetrwaliście najtrudniejsze susze, najcięższe czasy, i wciąż stoicie. Dlatego dziś nie tylko obejmuję władzę – dziś wzywam was do jedności. Bo tylko razem, ramie w ramię, jesteśmy w stanie zbudować przyszłość, która przetrwa pokolenia. Władza nie wystarczy. Potrzeba wspólnej pracy, odwagi, lojalności. I tego od was nie żądam. O to was proszę - skończył, znowu uderzając w dość wzniosłe tony. Znów krótka przerwa. Zawarł już chyba wszystkie najważniejsze punkty. Nie chciał przesycić tłumu zbyt długą gadaniną. Zbliżał się więc do końca.
- Dziękuję wam wszystkim. Dziękuję Jou za ostatnie dekady poświęceń i pracy na rzecz klanu. Niech żyje pustynia, niech żyje Sabaku. niech żyje jedność! - wykrzyczał, wznosząc wysoko ręce, licząc na podniesienie tłumu do wiwatów. Potem odczekał moment, aż głosy nieco ucichną.
- Jutro wrócimy do pracy. Będziemy planować, budować, rozwiązywać problemy, walczyć, jeśli zajdzie potrzeba. Ale dziś? Dziś każę wam się bawić - to moje pierwsze rozporządzenie jako Shirei-kan. Świętujcie. Tańczcie. Śmiejcie się i pijcie za przyszłość. Niech muzyka niesie się aż po mury miasta i nie gaśnie aż do rześkiego wschodu słońca! A tych, którzy będą się opierać rozkazowi i tylko podpierać ściany zgodnie z obyczajem czeka publiczna chłosta. Uprzedzam z wyprzedzeniem - odrzekł na koniec, już wyraźnie luźnym tonem, dosadnie wskazującym na żart. Tak, żeby czasem jakiś debil nie odebrał opacznie jego słów.
Na koniec pomachał do tłumu, skłonił się lekko i wycofał, kończąc tym samym swoje przemówienie i pozwalając festiwalowi na dobre się rozpocząć.
No i w ten sposób rozpoczął swoje liderowanie, a huczna zabawa - jak miał nadzieję - miała trwać do bladego brzasku.