Karczma "Klejnot Pustyni"

[Arii]

5/7

HIRAI AMIDA
[D] Staruszek i handlarz - niezwykła nienawiść

Mężczyzna przyjrzał się uważnie chłopakowi. Uśmiechnął się i wyciągnął coś zza materiału swojego stroju na torsie. Podał kilka plików pergaminu czerwonowłosemu. Wskazał palcem, na co ma zwrócić uwagę. Odchrząknął i zaczął przyglądać się budynkom i niebu.
Chłopak za to mógł przyjrzeć się różnym zapiskom. Kilka notek informacyjnych o domach handlarzy, kupców i osób zarządzających majątkami na dużą skalę. Nagle pojawiła się twarz ojca chłopaka. Hao.
Były opisane jego lokale. Te legalne i te mniej legalne. Ale nie tylko. Dokładny adres, ile służby przebywało o danych godzinach na posiadłości. Ryciny jego matki, siostry i… jego samego. Mężczyzna Nagle się poruszył wziął chłopaka za ramię i oparł o ścianę, samemu przyciskając swoje ciało do Amidy.
-Na niebie krąży piaskowe oko. Ktoś Nas bacznie obserwuje. Więc udawaj, że się pindrzymy i jest Ci przyjemnie. Bez zastanowienia wepchnął język do ust chłopaka i zrobił nim kilka obrotów zahaczając o jego język, podgryzając wargi i ocierając swoją brodę o delikatną twarz chłopaka. Kiedy spostrzegł, że oko zniknęło, odsunął się od niego i przyjrzał mu się uważniej.
-Jak widzisz. To nie przypadek, że akurat Ciebie nie wyrzuciłem od stolika. Twoja pewność siebie jest dobijająca. Amida-kun. Tak, jak powiedziałem. Jestem handlarzem wszystkiego. Więc wiem wszystko o wszystkich. I mam kilka zabezpieczeń na niepewne czasy. Twoja mina niestety wskazuje na to, że nic o tych czarnych interesach nie wiedziałeś. Smutne.
Jego twarz nagle spoważniała.
-Jeżeli chodzi o paczkę. Nawet nie chciałem Ciebie prosić o jej dostarczenie. To aktualnie… Twój obowiązek. Paczka jest niezwykle ważna. Skoro ojciec Ciebie w to jeszcze nie wprowadził, ja tym bardziej nie zamierzam. Najwidoczniej nie jesteś gotowy. Uśmiechnął się do niego i podniósł rękę do jego podbródka. -Jesteś jeszcze taki młody… Dużo przed Tobą, żeby tak brzydko kłamać i chcieć się bawić innymi. Ale może jak się podszkolisz, jak tatuś ,to będzie to przydatne. Puścił do niego oczko i zabrał pergaminy z dłoni chłopaka, i wsadził je za materiał stroju.
Facet szybkim ruchem wyjął coś za fałdy materiału spodni i rzucił w powietrze. Chłopak usłyszał tylko świst. A z nieba zaczął sypać się piach, co wyglądało jak pył.
-Muszę zrobić coś z tym staruszkiem następnym razem… Staje się coraz bardziej upierdliwy. I wścibski. A to źle dla interesu wszystkich. Im mniej wie, tym lepiej. Wrócił wzrokiem do chłopaka. -Jakieś pytania zanim przekażę Ci paczkę, Hirai Amida-kun?

Dialogi:
-Starzec-
-Katagiri Sao
-Kucharz/Właściciel Karczmy-
-Kelnerka I-

[Amida]

Facet nie był za bardzo w moim typie, a może był tylko jego wcześniejsze zachowanie sprawiło, że już nie był... poza tym zarost na twarzy był przynajmniej w moim odczuciu mało estetyczny, jednak mimo to nie oporowałem gdy się do mnie zbliżył. Czasem i przeciętniacy potrafią miło zaskoczyć. Jednak nie miałem zamiaru dać się dominować, na pewno nie komuś takiemu. Z początku delikatnie przesunąłem dłoń po jego torsie aby poczuł się pewniej by szybko przesunąć dłoń wyżej i załapać go za gardło. Lekko zacisnąłem dłoń jednocześnie zamieniając się z nim miejscami.
Te igraszki nie trwały zbyt długo, a gdy dobiegły końca stanowczo odsunąłem go od siebie. Nie podobało mi się wykorzystywanie czegoś takiego by się przed kimś skryć, choć fakt że ktoś to widział nawet był ciekawym doświadczeniem.
- Mój ojciec jest dorosły, a ja nie jestem jego niańką więc nie widzę w tym nic smutnego. - koleś okazywał się co raz większym dupkiem - Ale cóż ktoś z tak sztywnych okolic jak wspominałeś może tego nie zrozumieć.
Kolejne jego słowa sprawiały tylko wzrost mojej niechęci do niego. Obowiązek?! Aż nie wytrzymałem i lekko prychnąłem na dźwięk tego słowa. Spojrzałem na niego z lekką litością i pokręciłem głową.
- Mój obowiązek? A to nie tak, że to twoim obowiązkiem było to dostarczyć tylko zawaliłeś sprawę? - nie lubiłem gdy ktoś próbował zrzucić na mnie swoją odpowiedzialność, było to irytujące a zarazem żałosne - Ale nie martw się posprzątam twój bałagan Sao bo chętnie porozmawiam też ze swoim staruszkiem.
Nie miałem żadnych więcej pytań do księżniczki w opałach z cesarstwa, której palił się tyłek bo wzięła się za coś czego nie była w stanie wykonać. Właściwie to tak jak powiedziałem miałem za to kilka pytań do ojca. Choć nawet gdyby to co powiedział zamorski buc było prawdą to czy właściwie mi to przeszkadzało? W końcu sam nie musiałbym się wtedy przed nim kryć w niektórych kwestiach...

[Arii]

6/7

HIRAI AMIDA
[D] Staruszek i handlarz - niezwykła nienawiść

Sao uśmiechnął się do chłopaka. Chyba bawiło go takie zachowanie, trochę się podroczył z chłopaczkiem, ale zaczęło być to męczące.
-Jesteś uroczy. Dostałeś papiery ze swoją całą rodziną, nie odrzuciłem Twoich marnych zalotów, przekazałem Ci informacje o paczce. Rusz głową, nie główką, bo ładna buźka nie wystarcza tak często, jak myślisz. Poklepał go po twarzy i wsadził mu do rąk pakunek. -Twój Tatuś wie, co oznacza wychwycenie jego syna w całym tym zgiełku. Przekaż mu to i powiedz, że ma to natychmiastowo rozesłać po swoich miejscówkach. I niech nie zapomina z kim podpisał umowy. Wszystko wiemy. I też nie powinieneś być taki odważny w słowach, nie wiedząc, do kogo się tak naprawdę zwracasz.
Odwrócił wzrok od chłopaka i głęboko odetchnął. W ich stronę zmierzał staruszek, który wywołał wcześniejszą kłótnię.
-Zmykaj już z wiadomością. Lepiej, żeby ten Ci się nie przyglądał. Ja go czymś zajmę. I ruszył przed siebie dając mu znak, żeby zniknął.
-Staruszku, czy Ty naprawdę nie masz co robić? Nie masz czasu wolnego w tym wieku?
-Widzałem Twoją rozmowę z tym chłopakiem! Coś mu pokazywałeś! Natychmiast powiedz co mu przekazałeś, cesarska gnido?!
Chłopak mógł słyszeć całą rozmowę i poczuć dziwny wzrok starca na sobie. Kolejna niebezpieczna postać. Lepiej zniknąć.
-Oj, wątpię, że chciałby Pan zobaczyć, co ja mu pokazałem. Jeszcze takiego Pan w życiu nie widział! Pokazać? I wrócił do swojej roli głupka i zwykłego handlarza.
Zostawiając chłopaka z tajemniczą paczką dla jego ojca, który niby parał się wszystkim legalnie. Nic dziwnego, że Amida miał wiele pytań do swojego opiekuna. Cały ten czas był w zamkniętej, złotej klatce, aż w końcu ktoś wyjawił mu pewien skrawek historii i zagroził jego rodzinie… Co z tym wszystkim zrobi Nasz otwarty na życie czerwonowłosy bohater?

Z/T

Dialogi:
-Starzec-
-Katagiri Sao
-Kucharz/Właściciel Karczmy-
-Kelnerka I-

[Ayumi]

Kiedy obudziłam się następnego dnia, czułam w dalszym ciągu piętno zmęczenia jakie odcisnęło na mnie podróżowanie w niegościnnych warunkach jakie prezentował sobą klimat Samotnych Wydm. Same takie przeprawy mogły być wycieńczające również dla osób przyzwyczajonych do tego typu pogody, jednak dla mnie, pochodzącej z Lazurowych Wybrzeży, była to istna mordęga. Czułam jak gorączka trawiła moje ciało i wycieńczała mnie z wszelkiej energii. Wiedziałam jednak że zobowiązałam się do spotkania z Akihiko, więc wykorzystałam całą dostępną mi siłę aby zebrać się z łóżka i udać do głównej sali gdzie najpewniej czekał na mnie chłopak. Kiedy go zobaczyłam, zbliżyłam się do niego i ukłoniłam lekko na powitanie.
- Wybacz Akihiko-san, jednak obawiam się że będę potrzebowała jeszcze paru dni aby dojść do siebie po tej podróży, jednak nie chciałabym Cię jakkolwiek powstrzymywać od wykonywania twoich obowiązków względem klanu, więc proszę cię, nie czekaj na mnie. - powiedziałam wyraźnie słabszym i mniej wyrazistym głosem niż na co dzień. Po wysłuchaniu odpowiedzi chłopaka jeszcze raz się lekko ukłoniłam aby się z nim pożegnać i wróciłam do pokoju, biorąc jedynie po drodze kilka sporych bukłaków z wodą aby się odpowiednio nawadniać.

[Haruzen]

Akihiko Maji Misja C 1/28+ Akihiko, młody shinobi pochodzacy z klanu Maji pozostał sam. Pomimo iż znajdował się w karczmie, gdzie było aż nadto atrakcji, możliwości zabawienia się, czy po prostu rzeczy, które mogą człowieka rozproszyć, młody doko planował nie skorzystać z żadnej z tych rzeczy, tylko wykonać jakąś misję klanową. Iście patriotyczna postawa i klan Maji zapewne byłby dumny z jego postawy, gdyby tylko o niej wiedział. Zanim jednak Akihiko zdążył cokolwiek przedsięwziąć, podszedł do niego na oko pięćdziesięcio-sześćdziesięcio letnie czerstwy i krępy mężczyzna, którego twarz była naznaczona wieloma bliznami, a mały wiszący brzuszek nie sugerował, aby powstał od nadmiaru piwa. Jedna z jego nóg wydawała się wyglądać nieco inaczej od drugiej, tak jakby nie do końca pasowała do reszty ciała. Ów mężczyzna pokazał swoją srebrną odznakę shinobi, po czym powiedział:
- Sunjou Iry, emerytowany kogo. Klan Maji upomina się twojej służby, doko. Wiedz, że dla młodego shinobiego są bardziej odpowiednie miejsca i zajęcia niż taka karczma...

[Akihiko Maji]

Niestety, jego plan o wspólnej misji z nowopoznaną znajomą spalił na panewce. Nowy klimat okazał się być zbyt dużą zmianą dla samurajki i ta musiała jeszcze odpocząć. Maji nie krył swojego zawodu, jednak rozumiał, że dla osoby z zewnątrz pustynia mogła okazać się dużym szokiem. Dlatego też, Akihiko pożegnał się z koleżanką i rozejrzał po karczmie. Planował jeszcze chwilę tutaj posiedzieć, następnie wyruszyć w dalszą drogę. Rozważał także popytanie gości o jakieś drobniejsze zlecenia. Los jednak miał wobec niego inne plany. Już rozważał do kogo by tu podejść, gdy to do niego ktoś podszedł. Blondyn kiwnął głową w geście powitania i jednocześnie zaproszenia do rozmowy... gdy nagle wydarzyło się coś niespodziewanego. Maji natychmiast się podniósł, a następnie z szacunkiem ukłonił.
-Hai, przepraszam! Pomagałem tutaj trafić osobie, która nie zaadaptowała się jeszcze do panującego w prowincji klimatu i zamierzałem powoli ruszać na poszukiwanie zadania.
Wytłumaczył się pospieszenie i dopiero wtedy się wyprostował. Komuś o takiej randze należał się szacunek, a klanowi przeprosiny. Postanowił zapytać od razu, by nie zabierać rozmówcy zbyt wielu cennych minut. Miał też nadzieję, że emerytowany kogo nie był na niego zły, podobnie jak władze klanu.
-Jak mogę pomóc klanowi?

[Haruzen]

Akihiko Maji Misja C 3/28+ Młody doko mógł mieć wiele planów, jednak zanim zdążył je zrealizować, czyjś inny plan zdążył go dopaść. Klan Maji zażądał od niego wypełnienia swoich zobowiązań i służby w swoim imieniu. Fakt, że przysłano w tym celu kogoś takiego jak Sunjou Iry wskazywał ponadto, że sprawa może być dosyć ważna, lub sam Akihiko z jakiegoś powodu może być ważny. Po chwili przyjrzenia się, młody shinobi mógł też dojść do wniosku, że jedna z nóg emerytowanego kogo wydaje się być niepasująca do jego ciała ponieważ... no właśnie, nie pasuje do jego ciała. Była to drewniana proteza. Było widać, że wygląda nieco jak te, które oferują swoim shinobim Ayatsuri, jednak zdecydowanie nie działała tak dobrze.
- Na granicy Atsui oraz Sakai znajduje się wioska Kimogawa. Pomimo bliskości kraju grubasów znajduje się ona pod naszą jurysdykcją. Doszły do nas jednak wieści, że w jej pobliżu ktoś zakłóca handel i napada na karawany. Najprawdopodobniej są to zwykli bandyci, ponieważ żaden większy kupiec póki co nie ucierpiał. Obawiamy się jednak, że grubasy stały się łakome i mają chrapkę na część naszych dóbr i terenów. Tak, czy siak, potrzebujemy kogoś na miejscu. Bez kupców w wiosce może niedługo zacząć brakować podstawowych dóbr, a wtedy tamtejsi mieszkańcy mogą sami zacząć się zastanawiać, czy nie przytyć i nie stać się grubasami.

[Akihiko Maji]

Akihiko wysłuchał uważnie tego, co miał mu do przekazania weteran. O protezę wolał nie pytać, nie chcąc przywołać wspomnieć, które z pewnością były nieprzyjemne. Starał się także na nią zbytnio nie patrzeć. Pokiwał głową, gdy tylko emerytowany kogo zakończył swoją wypowiedź.
-Czy znana jest przybliżona liczba napastników, lub jakieś konkretniejsze miejsce, które upatrzyli sobie do ataków?
Wolał o to zapytać, chociaż nie spodziewał się satysfakcjonującej odpowiedzi. Jako shinobi musiał jednak spróbować zebrać możliwie jak najwięcej informacji przed przystąpieniem do walki. Mimo swojej rangi wiedział, jak ważne są takie rzeczy na polu bitwy. Szczególnie, że misję tą miał wykonywać samemu. Ostatnią misję, która zakładała z góry walkę z wrogiem wykonywał w asyście dwójki shinobi. Nie mógł jednak odmówić, nie klanowi. W najgorszym wypadku zamierzał rozejrzeć się po okolicy miejsca docelowego i popytać oraz obserwować. Najlepiej byłoby zaatakować z zaskoczenia, gdy bandyci atakowaliby jakąś małą karawanę. Jednak Maji nie chciał ryzykować życiem i zdrowiem niewinnych. Bycie dobrym było doprawdy trudne...

[Haruzen]

Akihiko Maji Misja C 5/28+ Młody doko przezornie zadał dodatkowe pytania. Jakkolwiek kusiło go zapytać o nieistniejącą nogę, to powstrzymał się. Nie wiadomo, jak tak doświadczony shinobi i kogo, Sunjou Iry, zareagowałby na wytykanie mu takich oczywistych ubytków. Akihiko zadał jednak pytania odnośnie misji. Dużo bardziej rozsądnie, jakkolwiek twarz doświadczonego wojownika mimo to nieprzyjemnie się zmarszczyła.
- Gdybyśmy cokolwiek więcej wiedzieli, to nie musielibyśmy tak wiele spekulować. Póki co nie wiemy nawet czy to indywidualna akcja jakiegoś cwaniaczka, jakiś psychopatyczny idiota, czy zorganizowana akcja grubasów, czy zwykli bandyci. Właśnie po to, aby dowiedzieć się co się dzieje, wysyłamy ciebie. Masz rozpoznać sytuację. Jeśli to zwykli bandyci, to powinieneś być w stanie się tym zająć. Jeśli to jednak akcja grubasów, którym się nie podobają obecne granice... Nie ryzykuj. Wracaj z jak największą ilością informacji, żeby silniejsi od ciebie mogli się tym zająć.

[Akihiko Maji]

A zatem chodziło przede wszystkim o zbieranie informacji... Cóż, misja ta nieco się skomplikowała. Akihiko nie miał doświadczenia w wywiadzie, zazwyczaj po prostu wykorzystywał przedstawione już informacje i działał w oparciu o nie. Nie posiadał także umiejętności, których mógłby użyć, by w miarę bezpiecznie dowiedzieć się czegoś. Blondyn zmarszczył brwi, zastanawiając się nad tym wszystkim i kalkulując swoje szanse. Niestety, zbyt dokładnego planu nie mógł przygotować z tym co miał.
-W takim razie wyruszam od razu. Dziękuję.
Jeśli mężczyzna nie miał niczego do dodania, Akihiko pozbierał swoje rzeczy i pożegnał się, by następnie opuścić karczmę i wyruszyć w podróż. Nie było potrzeby pozostawania tutaj czy zadawania kolejnych pytaniach. Pozostało iść na przysłowiowy żywioł.

[Haruzen]

z/t

[Maji Yasu]

Po otrzymaniu informacji od sprzedawcy dywanów na targu, Yasu skierował się do karczmy "Klejnot Pustyni" z zamiarem spotkania się z karawaną Myszoskoczek, albo jeśli ich już tam nie będzie, uzyskania informacji o celu ich dalszej podróży. Po drodze do budynku, mężczyzna nadal ciągle rozmyślał nad swoją żoną i córką. Jeśli przeżyły, to dlaczego wtedy nie wróciły do ich rodzinnej wioski, gdzie na nie czekał, wraz z teściem? A jeśli trafiły tam dopiero po tym jak sam opuścił ten region, to dlaczego nie przybyły do Kinkotsu w celu spotkania się z nim? Czy możliwe było, że coś się stało podczas ich ucieczki? Z każdą chwilą pojawiało się co raz więcej pytań, ale najprostszą odpowiedzią nadal jest to, że nie przeżyły tamtego wydarzenia i teraz Yasu po prostu wędruje za kobietą o białych włosach, która nie jest jego żoną.

W końcu jednak dotarł do karczmy i musiał skupić się na rzeczywistości, a nie na swoich mrocznych myślach, więc zebrał się w garść i wszedł do budynku. Pomieszczenie było utrzymane w porządku i od razu czuć było aurę luksusu, jaką powinna wydawać karczma uznawana za najlepszą w osadzie. Jednak nie było zbyt dużo ludzi w części wspólnej co też nie było niczym dziwnym. Pokoje tutaj wynajmują raczej osoby zamożne, które nie będą przesiadywać przy barze i pić do nieprzytomności, jak w tych tanich zajazdach. Za barem, stała kobieta, która obsługiwała tych nielicznych gości więc skierował się do niej, aby uzyskać informacje.

-Dzień dobry. Jestem Maji Yasu. Chciałbym się dowiedzieć, czy w zajeździe nadal znajdują się osoby należące do karawany Myszoskoczek? - Przywitał się i od razu przeszedł do nurtującego go pytania. Tym razem nie bawił się w handlowe sztuczki, a przeszedł od razu do celu jego przyjścia tutaj, ponieważ nie było to miejsce na które mogłoby go stać, a więc nie miał możliwości uzyskania tych informacji w zamian za pieniądze.

-Och. Dzień dobry. - Kobieta lekko się ukłoniła, ale gdy usłyszała, że Yasu nie był klientem, jej postawa stała się mniej przyjazna, ale nadal zachowywała się jak profesjonalista i nie dawała tego po sobie znać. -Wybaczy Pan, ale jako renomowana placówka nie możemy udzielać żadnych informacji o naszych ewentualnych klientach. - Czyli tak jak się Yasu spodziewał, nie będzie to takie proste.

-Rozumiem, ale nie potrzebuję żadnych konkretnych informacji, a jedynie czy znajdują się jeszcze w pokojach, czy już wyruszyli dalej. - Nadal jednak podjął się próby przekonania kobiety do podzielenia się z nim informacjami. W końcu nie oczekiwał od niej, że powie mu w których są pokojach, albo czy mają coś przy sobie, albo ile mają strażników. Jedynie interesuje go, czy tutaj są, czy też nie.

-Nadal jednak nie mogę udzielić żadnych informacji. - Widać było, że kobieta jest już zirytowana pytaniami, więc mężczyzna zdecydował się poddać i po prostu usiadł przy jednym z wolnych stolików, kończąc konwersację. Skoro od właścicielki niczego nie może się dowiedzieć, to pozostało mu zdobycie tych informacji od klientów, ale najpierw musiał poczekać na jakiegoś stałego bywalca, który nie będzie miał problemów z podzieleniem się swoją wiedzą.

[Ryukuro]

~ 1/7 ~

~ Maji Yasu ~ D

W eleganckiej karczmie z piaskowca goście i obsługa byli na odpowiednim poziomie. Nic dziwnego, że młodemu Maji nie udało się uzyskać informacji od obsługi. Uchybienie z ich strony mogłoby kosztować ich reputację i co za tym idzie upadek biznesu. Kto zaufa obsłudze, która zdradza sekrety klientów! Tym bardziej, że bądź co bądź byli na pustyni. Bandyci napadający na karawany kupców to nic nowego. Byli oni realnym zagrożeniem więc nikt frywolnie nie zdradzał tego gdzie i kiedy będzie się przemieszczał. To prosta droga do tragedii. Chłopak usiadł na krześle. Miły zapach kadzideł i woń sake koiły zmysły i pocieszały strudzonego wędrowca, który znowu odbił się od ściany.
- Ehem a będzie Pan coś zamawiał?
Odezwała się do niego pracownica z którą przed chwilą odbył rozmowę. Patrzyła na niego odrobinę spode łba, ale próbowała zachowywać profesjonalizm. Zapewne myślała, że jeszcze by brakowało żeby ten natrętny koleś się tutaj rozsiadł i straszył klientów. Szef by jej chyba tego nie darował. W jednej z najlepszych karcz w prowincji to było niedopuszczalne żeby ktoś siedział i zajmował miejsce nie płacąc za napitek i potrawy. W sumie całkiem celnie rozpoznała sytuację, bo Yasu dokładnie to zamierzał zrobić. Czekać, aż znajdzie stałego bywalca.
W tym czasie pośród szumu rozmów i chichotów gejsz, przy jednym ze stołów wybuchła gwałtowna kłótnia między dwoma mężczyznami. Obydwoje ubrani porządnie musieli wywodzić się z porządnych domów. A na pewno zarabiać troszkę więcej niż zwykły pracownik. Jeden z nich rosły i umięśniony uderzył dłońmi o stół. Z twarzą czerwoną od gniewu poderwał się na równe nogi i oskarżycielsko wycelował palcem w twarz drugiego. Miał dobre dwa metry i pokaźne bicepsy. Jego oczy błyszczały dziką złością.
- TO NIE BYŁY PRAWDZIWE JEDWABIE TYLKO PODRÓBKA KURWA. MYŚLAŁEŚ, ŻE NIE ZAUWAŻĘ? Masz mnie za kretyna?
Nawrzeszczał na swojego kompana do kieliszka. Niemal teatralnie wziął zamach ręką i zrzucił wszystko ze stołu na ziemię. Kubki i talerze pełne jedzenia wylądowały na podłodze. Jego rozmówca znacznie mniejszy i chudszy nerwowo rozejrzał się po okolicy. Jego drobne dłonie lekko zadrżały i postukał palcem w blat.
-Zamknij kurwa mordę, bo obydwoje będziemy mieli problem. Nie bądź głupcem. Nie tutaj. Rozliczymy się później. A w ogóle to co ci to przeszkadzało?
Odpowiedział mu ściszonym głosem niezbyt konsekwentnie drugi mężczyzna. Jednak słowa mogą ranić. A przynajmniej porządnie rozsierdzić i tak już wkurwionego człowieka. Były jak iskra wzniecająca pożar. Dwumetrowy olbrzym sięgnął po tanto, które spoczywało przy jego boku schowane pod fałdami tkaniny ubrania. Jednak zanim ostrze zdążyło w pełni opuścić pochwę mniejszy z mężczyzn rzucił się na podłogę chcąc uniknąć cięcia. Zwiększenie dystansu okupił wytarzaniem się w znajdującym się na podłodze jadle.
-Odstąpcie obydwoje! Nie tutaj!
Krzyknęła piskliwie pracownica. Obydwaj mężczyźni zupełnie ją zignorowali. Nożownik wykonał gwałtowny zamach, ale uciekający sprytnie odparował cios krzesłem, które złapał. Korzystając z chwili czasu podniósł się na proste nogi i rzucił meblem w swojego przeciwnika, który wkurzony nie na żarty zbliżał się żeby wyjaśnić mu swoje racje za pomocą żelaza. Goście widząc co się dzieje zaczęli się szybko wynosić z lokalu.
Chłopak raczej stracił szansę na złapanie stałego bywalca karczmy. A przynajmniej stracił ją na kilka godzin. Była spora szansa, że po dzisiejszych wydarzeniach przez większość dnia raczej nikt tutaj nie przyjdzie jeśli plotka się rozniesie po miescie. A rozniesie się szybko. W końcu to bójka w ekskluzywnym lokalu. Takie historie ludzie kochają. Obecnie wydawało się, że można się też zacząć zastanawiać na ile dni lokal zostanie wyłączony z użytku. Bo wnosząc po zajadłości z jaką osiłek atakował to była spora szansa, że jak dorwie drugiego w swoje łapy to posieka go tak, że pół karczmy będzie zachlapane krwią i kawałkami nieuczciwego handlarza. Jeśli przyjdzie tutaj straż w sprawie morderstwa to może się okazać, że to miejsce zostanie zamknięte na następne kilka dni z racji trwania śledztwa.

Pani z obsługi
Osiłek
Kupiec

[Maji Yasu]

Nie miał innego wyjścia, więc musiał usiąść i czekać na kogoś od kogo uzyska potrzebne informacje. Jednak nie planował rozmawiać z przypadkowymi osobami, a z starymi znajomymi, którzy mogą się obecnie znajdować w osadzie. Mówiąc o znajomych, chodzi oczywiście o kupców z którymi niegdyś miał dużo interakcji, gdy sam siedział w tym biznesie. Yasu miał tylko nadzieję, że kobieta zbytnio się nie zdenerwuje.

-Gdy tylko przyjdzie mój znajomy, to od razu zamówię. - Uśmiechnął się do kobiety przepraszająco. Nie dziwił się jej, w końcu na co komu klient, który tylko zajmował miejsce. Jednakże nie okłamał jej i faktycznie miał zamiar zamówić i jedzenie i napitek, jeśli tylko jakaś znajoma twarz się pojawi. Oby tylko nie zajęło to zbyt dużo czasu, bo inaczej może dostać zakaz wstępu do karczmy i utrudni to dalsze poszukiwania. W międzyczasie, niedaleko Yasu rozgorzała dosyć głośna kłótnia na temat jakiegoś podrobionego jedwabiu. Kupcy, czy też handlarze, dzielą się zazwyczaj na dwa typy. Pierwszy z nich oprócz chęci zarabiania, chciał też wyrabiać markę swojemu imieniu, dlatego zawsze dbał o jakość swoich towarów. Natomiast rugi typ patrzy tylko na zysk, więc nie interesuje go co sprzedaje, byle na tym zarobić jak najwięcej. No jest jeszcze trzeci typ, taki jak Yasu, który potrafił zaniżać swoje ceny dla biedniejszych, aby po prostu im pomóc, ale oni zwykle szybko kończą biznes bo bankrutują. Na podstawie kłótni, możemy dojść do wniosku, że mężczyzna, który właśnie wyciągnął tanto to ten pierwszy typ, ale jest też możliwość, że po prostu miał problemy przez ten jedwab i był teraz wściekły.

-No już Panowie. Spróbujmy to rozwiązać, jak na biznesmenów przystało i nie zniżajmy się do poziomu bandytów, którzy ciągle uprzykrzają nam życie - Yasu zwócił się do dwójki mężczyzn i stanął obok właścicielki. Liczył na to, że uda mu się porozmawiać z mężczyznami i dojść do jakiegoś porozumienia. Chociaż może to nie być łatwe, biorąc pod uwagę jak handlarze są uparci z natury. -Może na początek opowiecie swoje wersje wydarzeń abyśmy lepiej zrozumieli jaki jest problem? - Najlepszym wyjściem z sytuacji jest znalezienie winnego i namówienie go do zapłacenia zadośćuczynienia, które niekoniecznie musi przybrać formę pieniężną, ale może to być przykładowo zniżka na kolejne zamówienie, albo równowartość kary w towarach.

[Ryukuro]

~ 2/7 ~

~ Maji Yasu ~ D

Maji z dużą dozą pewności siebie rzucił się do walczących i spróbował powstrzymać ich słowem zamiast pięścią. Pani zza baru widząc pomoc z nieoczekiwanej strony po cichu wycofała się do tyłu próbując ocenić szkody powstałe w wyniku kłótni. Osiłek machnął jeszcze ze dwa razy ostrzem w powietrzu już bardziej na pokaz niż żeby naprawdę kogoś skrzywdzić a potem wrócił na swoje krzesło. Odetchnął głęboko próbując uspokoić emocje i popatrzył na bohatera. Przez kilka sekund mierzył go wzrokiem i nie widząc lepszego sposobu na rozwiązanie problemu zdecydował się mu wyżalić.
- Chcesz wiedzieć co się stało? Załatwiłem tej jebanej szmacie pozwolenie na handel w Shigashi no Kibu. Załatwiłem mu wykup poniżej ceny rynkowej towarów skonfiskowanych mafii. Ogarnąłem wszystkie formalne bariery i nieformalne dotyczące ehem ochrony. A on w zamian za te przysługi opchnął mi podróbki jedwabiu zamiast prawdziwego!
W tym czasie kupiec zorientował się, że chwilowo kryzys został zażegnany, otrzepał się i podszedł do osiłka. Nie zamierzał jednak siadać. Porzucone krzesło leżało za jego plecami, a on co chwila na nie zerkał upewniając się, że potencjalna tarcza dalej tam jest. Szybko zripostował swojego rozmówcę wymachując przy tym dziko rękami.
- Jaki wybredny chujek. Już tym urzędasom śmierdzą normalne łapówki. Dostałeś podróbki to sprzedaj je jak normalne jaki problem. No i wielkie słowo opchnął. Kurwa dostałeś je za symboliczne kilka Ryo.
- Nie no nie wytrzymam zaraz go zapierdole.
- Dostał za grosze wypełniony po brzegi balami materiału cały wóz. A do tego ten skonfiskowany mafii towar to były między innymi właśnie te jedwabie! Wiedział, że to podróbki, ale mi wcisnął, że oryginał. A jak w ramach rekompensaty za trudy dostaje po dobrej cenie ten właśnie produkt to się rzuca jak świnia w chlewie! Przyjacielu poprzyj mnie.
Z ostatnim zdaniem kupiec zwrócił się do Yasu. Osiłka w tym czasie już ręka świerzbiła żeby zaraz wyciągniętym tanto i zaszlachtować swojego kumpla w interesach. Jego twarz znowu nabierała kolorków a pięść zaciskała się na rękojeści broni. Kupiec widząc to powoli zaczął się cofać za wywalony na ziemię stół by tak się okopać i przetrwać atak górującego nad nim fizycznie osiłka. Mierzyli się wzrokiem niczym dwa drapieżniki spotykające się w środku lasu.
Problem delikatnej natury i to jeszcze związany z eufemistycznie mówiąc zapewne nie do końca legalnymi interesami. Prawdopodobnie jedyny z powodów dla którego zdecydowali się przystanąć na skorzystanie z rozjemcy był fakt, że do miasta kupieckiego był spory kawał drogi i władz w Atsui mogło nie do końca obchodzić co ich obywatele wyczyniali w sąsiednich prowincjach. Chociaż z drugiej strony Unia miała dosyć rozbudowane relacje handlowe z tym konkretnym sąsiadem. Na pewno mieli jakieś umowy, które zobowiązuje obydwie strony do tępienia takich procederów. Gdyby to się rozniosło to może nawet mógłby być z tego skandal.

Pani z obsługi
Osiłek
Kupiec