Stara farbiarnia

[Uzumaki Hibana]

Stara farbiarnia znajduje się na obrzeżach miasta, blisko jednej z większych rzek. Jest to obszerny teren, na który składa się rozległy, otwarty plac, kilka długich budynków i parę mniejszych pomieszczeń. Kiedyś znajdował się tutaj duży zakład produkujący najlepsze ubrania w prowincji. Niestety, po śmierci właściciela farbiarnia pozostała bez zarządu i wkrótce upadła. Obecnie to już tylko zbiorowisko kilku starych ruin. Miejscowi jednak wiedzą, że farbiarnia stała się miejscem spotkań dla różnych podziemnych ugrupowań, a także domem dla włóczęgów i wyrzutków. Lepiej nie plątać się tam po zmroku, a i za dnia lepiej chodzić tam z nożem.

//Dobra, może wybrałam mało korzystny obrazek, ale to nie jest "fabryka"(taka współczesna). Barwienie tkanin odbywało się tam zgodnie z ówczesnymi metodami i możliwościami.

[Yūto Kōseki]

Czasu na wymyślenie czegokolwiek miał niewiele, strażnik w końcu nie stałby w tym miejscu wiecznie. Szczęśliwie zdążył przedstawić coś co mogłoby zostać uznane za plan nim ten się odwrócił i odszedł. Koseki nadal był Doko i reprezentował niski poziom ale odrobinę doświadczenia w walce już miał. Jego chrzest bojowy miał miejsce podczas eskortowania małej karawany, która wiozła dobytek bogatej rodziny. Choć wtedy miał do pomocy młodszego i chyba mniej doświadczonego chłopaka z klanu Hyuga. Ale mimo wszystko co dwie głowy to nie jedna, prawda? Mimo wszystko Koseki ogłuszył przynajmniej trzech napastników. Jak na Doko, uważał to za dobry wynik. Że przy okazji ogłuszył swojego to... lepiej ten fakt przemilczeć i się nim chwalić.
Choć mężczyzna zgodził się na udział Yuto w szukaniu przyczyny choroby to zdawał się nie być co do tego przekonany. Może mu nie wierzył? Koseki ruszył za strażnikami aż do posterunku i naturalnie pożegnał swojego rozmówcę, a przywitał nowego towarzysza, który miał zaprowadzić go do farbiarni.
Gdy byli już blisko celu chłopak zgodnie z poleceniem schował się za skrzynią. Kiwnął głową na słowa Tohamaru, a więc nie tylko bezdomni ale i ludzie spod ciemnej gwiazdy, a do tego ta choroba... bardzooo zła kombinacja. Spojrzał na swojego towarzysza, jakby z cieniem nadziei, że ten będzie miał Byakugana. Wiedział trochę o tym dojutsu, głównie dzięki matce, która pochodziła z klanu Hyuga. Patrzenie przez ściany by się tutaj przydało.
-Nie ma na co czekać... Shōton: Suishō Bunshin no Jutsu
Złożył dwie pieczęcie i wykonał szmaragdowe zwierciadło, w którym się następnie przejrzał. Ustawił je tak, by widać w nim było plac. Mogli więc sobie siedzieć za skrzyniami a w lustrze widzieli wszystko. A przynajmniej tak planował. Utworzył tradycyjnie trzy klony, które zdjęły z pleców naginaty i ruszyły w grupie na plac. Rozdzielenie klonów skróciłoby czas przeszukiwania, jednak jeśli faktycznie był tu jakiś bandzior to lepiej było trzymać klony razem. Wolał nie stracić tworów, w które włożył tyle chakry. Wysłał je do najbliższego budynku, wszystkie weszły jednym wejściem i zaczęły się rozglądać. Trzymały się całkiem blisko, na tyle by widzieć siebie nawzajem.

  Ukryty tekst

[Uzumaki Hibana]

"Królik"
Dla: Yuto Koseki
Misja rangi C
11/30 Yuto bardzo posłusznie poszedł z wysokim strażnikiem na komisariat, a następnie pozwolił się zaprowadzić do starej farbiarni. Było to miejsce, w którym ostatni raz widziano wszystkich z zakażonych „królikiem”, zanim ci zaczynali szaleć i atakować. Będąc tam, Yuto mógł pomyśleć, że niepotrzebnie szedł na posterunek, gdyż tylko nadłożył drogi. Wtedy jednak prawdopodobnie – bez pomocy Tohamaru – nie trafiłby do fabryki. Teraz wiedział, że znajdowała się ona w prostej linii od miejsca, w którym doszło do tamtego incydentu. Było to dość oczywiste, kiedy pomyśli się o tym, że tamten mężczyzna musiał się tam jakoś dostać. A będąc niespełna rozumu, trudno wymagać, by wędrował długą i krętą drogą.
Yuto zgodnie z poleceniem starszego kolegi, schował się na skrzynią, a następnie wysłuchał jego ostrzeżenia. Wyglądało na to, że niegdyś świetna farbiarnia została zdegradowana do rangi „meliny”. Smutne to trochę, ale przecież nie po to tu przyszli, aby reperować zgniłe struktury społeczne. Ich celem było ustalenie źródła choroby.
Młody Koseki postanowił zbadać wnętrza budynków, ale równocześnie martwił się o swoje bezpieczeństwo. Stworzył wysokie lustro, z którego kolejno zaczęły wynurzać się jego podobizny. Jego nowy towarzysz-Tohamaru, patrzył na ten mały cud z niekrytym podziwem. Słyszał już wcześniej o umiejętnościach Kosekich, ale to – najwyraźniej – pierwszy raz, kiedy widział jej na własne oczy. Otworzył szeroko oczy i wygiął usta, jakby chciał zagwizdać z zachwytu, szybko się jednak sam skarcił. To nie był czas i miejsce na podziw. Teraz były ważniejsze rzeczy. Zmarszczył brwi i skinął głową, by dać Yuto znać, że zgadza się na jego działania.
Chłopakowi nie trzeba było dwa razy powtarzać. Wysłał wszystkie swoje klony na główny plac, a następnie wprowadził je do budynku. Ciężko powiedzieć, czy był to dobry ruch. Klony weszły do pomieszczenia w postawach mocno bojowych. Wyciągnięte przed siebie włócznie i zwarty szyk. To raczej nie byli „klienci”, ani inni „kumple”...
Tohamaru chyba szybko zorientował się w sytuacji – chociaż trochę za późno – i syknął chowając twarz w dłoniach. Oboje widzieli wszystko przed szerokie drzwi budynku. Pewnie szybko się zorientowali, że popełnili błąd.
Ledwie klony stanęły w drzwiach, z wewnątrz rozległ się donośny pisk, a przez następną chwilę – niczym echo – krążyły krzyki:
-Strażnicy!
Dzieciaki, trochę tylko starsze od Yuto, zaczęły wybiegać z budynku, jak szczury z płonącego domu. Strażnik i Koseki słyszeli brzdękające butelki. Uciekali drzwiami i oknami. Było ich całkiem sporo, zbyt dużo, by złapać wszystkich. Większość to byli mężczyźni około dwudziestu lat, ale przewinęło się też kilka dziewczyn. Raczej – na ile Yuto zdążył się przyjrzeć – nie wyglądali na biednych.
-Cholera – syknął Tohamaru. - Chyba ich spłoszyliśmy... Co teraz? Idziemy?
No właśnie, czy spłoszenie paru dzieciaków, które znalazły sobie miłe miejsce na spotkanie, kolidowało z planami Yuto? Ich celem było znalezienie źródła choroby, a bez plątających się wszędzie podlotków mogło to być nawet łatwiejsze. Jakie więc będą następne działania?

[Yūto Kōseki]

Zauważył reakcję swojego towarzysza i uśmiechnął się. Lubił być doceniany, nawet jeśli Tohamaru nie powiedział tego na głos. No cóż, rozwodzić się nad tym nie mógł bo jego klony właśnie wpadły na niespodziewanych gości. Banda dorosłych, która postanowiła urządzić sobie tutaj zebranie towarzyskie przy alkoholu. Gorszego miejsca chyba nie dało się wybrać. Koseki westchnął, już pal licho tych gości, którzy byli starsi od niego a zachowywali się jak tchórze, właśnie cała farbiarnia wiedziała, że ktoś tutaj jest.
-Nie mamy wyjścia, wchodzimy. Moje klony będą prowadziły.
Okazało się przy okazji, że klony nie mogły same podejmować decyzji. Były jak lalki i bez rozkazów Yuto nie mogły nic zrobić. Nie pozostawało więc nic jak dołączyć do nich i posyłać je przodem na zwiedzanie tych ruin. Jeśli coś tutaj było, to powinno wpaść na klony, a nie na oryginał i jego towarzysza. A przynajmniej miał taką nadzieję, w końcu... co innego mógł zrobić? Większość jego technik była czysto ofensywna, a nie szpiegowska. No cóż, musiał pracować z tym co miał, mimo, że miał niewiele.

[Uzumaki Hibana]

"Królik"
Dla: Yuto Koseki
Misja rangi C
13/30 Po szybkiej ewakuacji młodych amatorów procentów, Yuto i Tohamaru zostali sami na placu boju. I nici z rozpoznania, i nici z efektu zaskoczenia. Klony nie tylko okazały się tak nieużyteczne, że nie potrafiły same przeprowadzić zwiadu, ale też dodatkowo pogorszyły sytuację, płosząc ewentualnych podejrzanych. Dodatkowo, jak Yuto słusznie zauważył, teraz cała okolica wiedziała o ich obecności. Czy to dobrze, czy źle? Czas pokarze, a tymczasem Koseki zadecydował o wejściu do budynku. Tohamaru nie miał nic przeciwko. Nie był Hyuga, nie był chyba nawet shinobi – w każdym razie, na pewno nie zbyt silnym – więc skoro klony nie mogły im donieść o widokach z wnętrza farbiarni, sami musieli się tam udać. Nie było innej możliwości i oboje doskonale to rozumieli.
Szybko przeszli przez plac i już chwilę później, znaleźli się w szerokich drzwiach budynku. Pod względem konstrukcyjnym, przypominało to raczej oborę, a – w czasach funkcjonowania zakładu – służyło pewnie za magazyn. Klony wprowadziły ich do środka, a następnie poruszały się przed zwiedzającymi.
Niestety, nie było tam zbyt wiele do oglądania. Pierwszym, co rzuciło się w oczy – i poturlało pod nogami - były pozostałości po uciekinierach, w postaci butelek po sake. Trochę dalej leżało kilka bel jasnego materiału, który nigdy nie doczekał się farbowania. Prawdopodobnie mężczyźni mogli się zastanawiać, dlaczego do tej pory nikt go nie ukradł. Ale już bliższe oględziny pokazywały, że był on już zbyt brudny od kurzu i podziurawiony przez mole. Nawet bezdomny by tego nie nosił.
Idąc dalej, znaleźli kilka skrzyń i beczek. W jednych, były już przygotowane barwniki różnych kolorów. W drugich, niezbędne do ich wytworzenia materiały.
Yuto, ani Tohamaru mogli nie zdawać sobie sprawy – bo to bardziej kobieca dziedzina – z jak różnych przedmiotów mogą powstawać barwniki zdobiące ich ubrania. Były to głównie rośliny, ale też minerały, a nawet martwe robaki. Tych ostatnich nie ostało się zbyt wiele, podobnie jak kamieni. Za to, aż kręciło w nosie od wiszących tam suszonych kwiatów i ziół. Część z nich mogli znać, ale wiele wyglądało na bardzo egzotyczne i rzadkie.
Obok jednej z takich skrzyń, Yuto znalazł kolejne pozostałości po uciekinierach. Tym razem, były to powycinane kawałki papieru oraz kilka ruloników. Jeden z nawet dopalał się właśnie na ziemi. Młody Koseki, być może, nie wiedział jeszcze co to oznacza, ale jego starszy kolega pewnie się już domyślał.
-Próbowali TO palić? - Zapytał z wyraźnym zdziwieniem w głosie, a następnie powąchał wiszącą kępkę żółtych kwiatków.
Na pewno nie było to ziele papierosowe.
Zaraz za skrzyniami, otwierało się przejście do drugiego pomieszczenia, z którego dochodził szum wody. Prawdopodobnie wisiało ono nad rzeką.
Idą dalej? A może już na tym etapie Yuto przyszedł do głowy jakiś nowy pomysł?

[Yūto Kōseki]

Pozbycie się tych amatorów alkoholi miało swoje plusy jak i minusy. Jednak zdecydowanie lepiej byłoby gdyby w ogóle ich tutaj nie było. W końcu nie narobiliby hałasu. A teraz pozostawało tylko mieć nadzieję, że nikogo już na terenie tej farbiarni nie ma. Inaczej, cóż misja zrobi się trudniejsza już na samym jej początku. A tego Koseki nie chciał, w końcu to była dopiero jego druga C i miał nadzieję, że pójdzie łatwiej niż poprzednia, gdzie życie stracił człowiek. No cóż, Yuto podróżował za klonami, razem ze swoim towarzyszem, który niestety nie miał sławnego dojutsu klanu Hyuga. A szkoda bo naprawdę by się przydało. A przy okazji Yuto dowiedziałby się o nim czegoś więcej,
Szedł ostrożnie, uważając na butelki i ewentualne szkło, jeszcze tego brakowało by się przewrócił czy pokaleczył. Po drodze podziwiał zniszczone już bele jasnego materiału, a także rośliny i kryształy. Sztuka farbowania ubrań była mu zupełnie obca, jednak mógł się domyślać, że z tych materiałów robiło się barwniki. W końcu to było jedyne wytlumaczenie obecności tych materiałów w farbiarni. A przynajmniej tak się Kosekiemu wydawało.
Spojrzał zdziwiony na ruloniki. Widział parę razy jak dorośli palą coś podobnego ale te e... papierosy wyglądał chyba trochę inaczej. I robiły dużo dymu przez który później inni kaszleli , tak to była pierwsza rzecz jaka Kosekiemu kojarzyła się z papierosami.
-Co to żółta rośłiny? I czy powinien Pan to wąchać? Nie wiemy co jest źródłem choroby, więc musimy uważać na wszystko
Rośliny potrafiły być złośliwe i zdradliwe, tak jak całą przyroda. Wiedział to a mama zawsze powtarzała by nie ruszać roślin których się nie zna, nawet jeśli ładnie wyglądały. Posłał klony do kolejnego pomieszczenia by je sprawdzić. Tak na wszelki wypadek. Szum wody sprawił, że szedł wraz z nimi jeszcze ostrożniej.

[Uzumaki Hibana]

"Królik"
Dla: Yuto Koseki
Misja rangi C
15/30 Wybycie tamtych tchórzy, na pewno było korzystne dla śledztwa. Przynajmniej mogli swobodnie poruszać się po farbiarni i nie musieli oglądać się na ewentualny opór ze strony „stałych bywalców”. A wszystko wskazywało na to, że nie było to pierwsze takie spotkanie, w tych ruinach. Ceramiczne butelki, które poniewierały się pod nogami, były nieraz potłuczone i porośnięte mchem. To samo dotyczyło zwitków papieru, które leżały na skrzyniach. Część była świeża, część już rozmiękła od wilgoci i nadjedzona przez czas. Wszystko wskazywało na to, że było to bardzo popularne miejsce dla młodych amatorów – nazwijmy to - „rozrywek”.
Tohamaru zaczął badać wypalane przez młodzież zioła, gdy Yuto zwrócił mu – zresztą słuszną – uwagę.
-Wyglądają trochę jak dziurawiec – odpowiedział i ostatni spojrzał na kwiatki. - Ale masz rację. Nie mamy pewności co to jest, więc lepiej niczego nie dotykajmy. Nie znam się zbytnio na ziołach, a tutaj może być wszystko.
To mówiąc, odsunął się od skrzyni i wytarł ręce o spodnie.
-Idziemy dalej?
I Yuto miał taki zamiar. Puścił swoje klony dalej, przed sobą i ruszyli w kierunku drugiego pomieszczenia.
Minęli krótki korytarz i szybko znaleźli się w małej przybudówce, zawieszonej nad samym brzegiem rzeki. Prawdopodobnie, płukano tutaj materiały lub pobierano wodę. Trzeba było chodzić bardzo ostrożnie, ponieważ podłoga była pełna dziur, pod którymi płynęła wartko rzeka. Było tam bardzo wąsko, a w dodatku ślisko. W uszach dudniło od ogłuszającego szumu wody. Wyjątkowo nieszczęśliwe miejsce.
Byli już mniej-więcej w połowie, gdy przez hałasy rzeki przebiły się krzyki od strony budynku, który właśnie opuścili. Yuto słabo słyszał, ale rozróżnił głos mężczyzny:
-I-szy-g-szyy-dzie-szyyy-ci-szyyyy-strażnicy?!
Musiał bardzo krzyczeć, skoro zdołali go usłyszeć. Pewnie mówił coś jeszcze, ale szum wody wszystko zagłuszał.
W miejscu, w którym stali widzieli też drugie wyjście, ale nie mógł mieć pewności, że te drzwi będą otwarte. Możliwe, że właśnie spróbowałby to sprawdzić, ale uprzedził go Tohamaru. Podbiegł do wyjścia i szarpnął. Niestety, wyglądały na zamknięte.
Co teraz? Wracać do magazynu? Wyważać drzwi? A może stać i czekać?

[Yūto Kōseki]

Nie był zielarzem i z roślinami miał niewielką styczność. Zazwyczaj po prostu je oglądał i dzielił na te ładne i nieładne. Chociaż o dziurawcu słyszał, ponoć napar z niego pomagał na parę dolegliwości. Chociaż nie pamiętał już na jakie konkretnie. No ale kwestię żółtego ziela zostawmy na bok. Chłopak pokiwał głową na słowa towarzysza.
-Idziemy dalej
W końcu nie było sensu tkwić w jednym miejscu. Do niczego ich to nie zaprowadzi. Ruszył więc korytarzem, uważnie obserwując okolicę. Wszystko szło spokojnie, aż nie dotarli do zamkniętych drzwi. Przy okazji usłyszał czyjś głos, gość musiał głośno krzyczeć skoro aż tutaj go słyszeli. Szumiąca woda zagłuszyła część przekazu, Yuto był jednak pewien jednego.
-Ktoś nas szuka.
Nie wiedział kto jest za nimi, ani ilu ewentualnych przeciwników jest w budynku, który właśnie opuścili. Powrót był ryzykowny, trzeba było wiec przeć dalej. Spróbował wyważyć drzwi swoimi klonami. W końcu kryształ powinien być silniejszy od drewna. A przynajmniej tak się mu wydawało. Szczególnie, że kryształowych klonów była trójka, a drzwi były jedne. Dla pewności obserwował drogę z której przyszli. Wolał nie zostać zaskoczony atakiem od tyłu. Był na nieznanym terenie, musiał mocno uważać.

[Uzumaki Hibana]

"Królik"
Dla: Yuto Koseki
Misja rangi C
17/30 Żaden z nich nie był zielarzem, więc dociekanie nazw roślin mijało się z celem. To mógł być dziurawiec, to mógł nie być dziurawiec. To mogła być jakakolwiek inna roślina, ale żaden z nich nie mógł tego jednoznacznie stwierdzić. Lepiej to zostawić, nie wąchać i nie dotykać.
Poszli więc dalej, na zwiedzanie ruin farbiarni, a wtedy usłyszeli za sobą obcy głos. Ogłuszała ich szumiąca pod nogami woda, ale mogli być pewni, że opuścili magazyn w najlepszym możliwym momencie. Gdyby zostali tam choćby chwile dłużej, mogliby natknąć się na krzyczącego jegomościa. A kto wie, jakby się to skończyło?
W każdym razie, Yuto wolał nie ryzykować spotkania, dlatego też jego nadzieję zwróciły się ku drugim drzwiom. Nie wiedzieli co czai się za nimi. Nie mogli nic zobaczyć, ani usłyszeć. Mimo tego, chłopak zdecydował się zaryzykować i posłał swoje kryształowe klony na spotkanie z drewnem. Deski zatrzeszczały, ale w końcu ustąpiły, a wyjście stanęło otworem. Przez cały czas szturmu, Yuto oglądał się za siebie, bo obawiał się ataku zza placów. Powinien jednak bać się tego, co przed nimi.
Pierwsze klony wybiegły na otwartą przestrzeń, gdy Tohamaru – a może i Yuto – doznał kolejnego, przerażającego olśnienia. Słyszał! Po opuszczeniu tego wąskiego budynku, znaleźli się z powrotem na placu, a tutaj znowu było wszystko normalnie słychać. Często tak bywa, że w małym pomieszczeniu dźwięk wydaje się niewiarygodnie głośny, ale już po wyjściu na otwartą przestrzeń, ten sam dźwięk zadaje się jedynie szmerem. Tak właśnie było i w tej sytuacji. Szum wody już ich nie ogłuszał, a był jedynie szelestem tła. Na placu wszystko było bardzo dobrze słyszalne, i tutaj dochodzimy do faktu, który przeraził Tahomaru:
-Słyszałeś to? - Usłyszeli bardzo wyraźnie głos z magazynu.
Oni słyszeli ludzi w magazynie, a ludzie z magazynu słyszeli ich. Dźwięk wywarzanych drzwi na pewno nie należał do najcichszych. Młodzi śledczy już zdawali sobie z tego sprawę, ale niestety... rychło w czas. Teraz słyszeli szybki bieg wokół magazynu, który prowadził do nich dwie osoby. To była kwestia sekund, nim wybiegną na nich zza rogu budynku.
Stali nad brzegiem rzeki. Po lewej stronie– stojąc tyłem do wody - mieli magazyn i przyległy do niego budynek, z którego właśnie wyszli. Natomiast po prawej, około pięć do dziesięciu metrów dalej, znajdował się drugi budynek. Od narożnika dzieliło ich około dwadzieścia metrów.
Co teraz? Walczyć? A może rozmawiać? Albo uciekać?

[Yūto Kōseki]

Nie było sensu dalej rozwodzić się nad rośliną, której nie znali. Przebicie się siłą przez drzwi również najmądrzejsze nie było. No ale któż mógł przypuszczać, że za nimi znajduje się wyjście z powrotem na zewnątrz? Napewno nie Yuto, który to po znalezieniu się z powrotem na placu westchnął głośno. Świetnie, po prostu świetnie, a na domiar złego już słyszał zbliżających się przeciwników. Niezbyt chciało mu się walczyć, mimo przewagi liczebnej. Chakra mogła się przydać później i marnowanie jej teraz było chyba złym pomysłem.
-Znikamy stąd
Wskazał swojemu towarzyszowi budynek, w którym jeszcze nie byli i sam ruszył do przodu. Jeden klon biegł przed nim, na wypadek gdyby coś było w środku, dwa pozostałe zaś biegły na końcu, ubezpieczając uciekających. No chyba, że Tohamaru postanowił zostać i walczyć, wtedy Koseki musiał zostać. W końcu nie porzuca się towarzyszy, a przynajmniej on tego nie robił. Chociaż osobiście wolałby unikać walki, no ale cóż.. był shinobi. Im zazwyczaj wiatr wieje w oczy i nic nie idzie po ich myśli.

[Uzumaki Hibana]

"Królik"
Dla: Yuto Koseki
Misja rangi C
19/30 W obliczu zagrożenia, Yuto mógł zrobić tylko jedno: Uciekać!
Gdy z głośnym hukiem znaleźli się z powrotem na placu, nie było wiele czasu na obmyślanie strategi. Nie zastanawiali się również, kim są ci ludzie w magazynie. Mogli być wrogami, mogli być sojusznikami. Mogli być jedynymi ludźmi, którzy znają tajemnicę „Szalonego Królika”. Ale Koseki wolał się nie zastanawiać kim też byli. Starał się unikać konfrontacji i oszczędzać chakrę. Z jednej strony-słusznie. Z drugiej strony, mogą tak uciekać przez wieczność, ale to tylko utrudni śledztwo.
Do tej pory, trudno powiedzieć o jakichś sukcesach. Wygonili bandę dzieciaków, znaleźli jakieś podejrzane zielska i... właściwie to wszystko. Wciąż nie znali przyczyny choroby, a teraz mieli dodatkowy problem, w postaci pościgu.
Niewiele myśląc, Yuto zdecydował się uciekać do najbliższego budynku. Mieli szczęście, bowiem wejście do niego znajdowało się od razu naprzeciw wyjścia z poprzedniej budowli. Droga więc była łatwa i szybka, a drzwi – ku zadowoleniu obu panów – okazały się otwarte. Wbiegli do pomieszczenia, przodem prowadząc jednego z klonów, a wtedy zobaczyli swoją zgubę: brak innego wyjścia.
Budynek był długi i wysoki, ale różnił się od magazynu, w którym byli wcześniej. Przede wszystkim, tutaj znajdowały się niemal wyłącznie beczki. Kiedyś, ustawione w równych rzędach pojemniki, w których rozpuszczano barwniki i namaczano tkaniny, teraz miejscami poprzewracane i poprzestawiane przez dzikich lokatorów. Resztki płynów już dawno z nich wyparowały, a ich wielkość pozwalała na pomieszczenie dorosłego człowieka. Co zaś się tyczy drogi ucieczki, drugiego wyjścia nie było. Nie było też okien – takich, jakie współcześnie znamy – a jedynie wąskie szczeliny pod samym dachem. Całe pomieszczenie było szerokie na dwadzieścia metrów, długie na czterdzieści i wysokie na dziesieć.
Gdy tylko przekroczyli próg, Yuto usłyszał brzdęk shurikenów uderzających o kryształ jego ostatniego klona. Sobowtór – zgodnie z poprzednim rozkazem – wbiegł do środka, ale przynajmniej dostarczyło to dowodów na zamiary tamtych. Słyszał jak podbiegają do wejścia, a następnie się zatrzymują, jakby radzili nad dalszymi krokami.
Odkąd Yuto znalazł się w pomieszczeniu, do ataku na jego klona, miał trochę czasu na obmyślenie dalszych działań. Zatrzymanie przeciwników przed wejściem, dało mu kolejne minuty. Tylko, jak wykorzysta ten cenny czas?
Walczyć? Zniszczyć ścianę i uciekać? Kryć się? Zastawić pułapkę? A może spróbować pertraktować z wrogami?
Wybór należał tylko do Kosekiego, a Tohamaru zdawał się w pełni na niego.

[Yūto Kōseki]

Sytuacja zdecydowanie nie była dobra dla drużyny Yuto. Oczywiście dwaj nieznajomi mogli posiadać odpowiedzi na dręczące ich pytania odnośnie przyczyny tej okropnej choroby. Ostrożność jednak nigdy nikogo nie zgubiła. Broń miotana, którą zaatakowano klony rozwiała wszelkie wątpliwości. Zdecydowanie ci jegomoście nie byli przyjaźnie nastawieni. Jak na złość w pomieszczeniu do którego weszli nie było żadnego wyjścia. Poza tym, którym tu weszli ale ono z oczywistych powodów odpadało. Koseki nie chciał oberwać kunaiem w głowę. Walka na otwartej przestrzeni była ryzykowna. Bronić się zawsze było łatwiej niż atakować dlatego Yuto postanowił zostać w pomieszczeniu .
-Możesz spróbować z nimi petraktować bez wychodzenia z budynku? Może to głupie nieporozumienie... a przynajmniej mam taką nadzieję
Odezwał się do swojego towarzysza. W końcu to on był tutaj strażnikiem, więc miał pewien autorytet. Nie zamierzał jednak pozwalać mu wyjść na zewnątrz. Nie pozwoli by umarł czy został ciężko ranny. W międzyczasie Koseki zaprzągł swoje klony do pracy, każąc przetoczyć im kilka beczek niedaleko wejścia i ułożyć je przy drzwiach, a gdy ktoś wejdzie - zepchnie się je prosto na głowy wrogów. Prosta pułapka, wręcz śmiesznie prosta ale bombki ani wybuchowej notki nie chciał póki co marnować. A spadające beczki były też dobrym odwróceniem uwagi. W razie czego można też się za nimi schować.

[Uzumaki Hibana]

"Królik"
Dla: Yuto Koseki
Misja rangi C
21/30 Zanim jeszcze Yuto zastanowił się nad dalszym planem, Tohamaru postanowił nie czekać, dobiec do drzwi i zatrzasnąć je od środka. Była to tylko drewniana zasuwka, ale dawała im kolejne, cenne minuty na obmyślenie strategi. Yuto bardzo dobrze wykorzystał ten czas.
Postanowił się bronić, a do tego celu musiał umocnić swoją twierdzę. Szybko rozkazał Tohamaru, aby tamten zagadał oponentów, podczas gdy jego klony zaczęły ustawiać beczki pod drzwiami. Była to bardzo prosta, ale też pomysłowa pułapka, którą młody strażnik szybko zaakceptował, a następnie sam stanął blisko ściany.
-Tutaj Tohamaru Kageyoshi, młodszy szeregowy z komendy głównej – przedstawił się pukając w ścianę. - Prowadzimy tutaj śledztwo. Jeśli będziecie dalej utrudniać nasze działania, zostaniecie uznani za wrogów prawa i aresztowani.
Ostrzeżenie chyba przyniosło jakiś efekt, bowiem po drugiej stronie wzmogły się nagłe szepty. Aż w końcu padło zdanie, które wywołało lawinę przekomarzań i niepotrzebnych dyskusji:
-Skoro jesteście tutaj w imieniu prawa, to dlaczego uciekacie? Skąd mamy wam wierzyć?
I... Poszło! Długa i niepotrzebna dyskusja, w kółko odbijająca się między „poddajcie się”, a „wyjdźcie na zewnątrz”. Już po pierwszych paru rundach, Yuto mógł zorientować się, że tamci również usiłują grać na czas. Ale na co czekają...? „Czekają”? Ale od pewnego czasu, słyszał już tylko jeden głos. A co z drugim? Siedzi cicho, a może...
Usłyszał brzdęknięcie kryształu i kątem oka zobaczył wystającą spod ziemi rękę, która zaciskała się na kostce jednego z jego klonów. Zanim zdążył się obrócić, sobowtór siedział już po uszy w klepisku, a obcy człowiek stał nad nim, z triumfalnym uśmiechem na twarzy.
Był to stosunkowo młody mężczyzna. Starszy od Yuto, ale już bliski wiekowo Tohamaru. Nie wyglądał na złego człowieka. Chyba nie szykował się do nowego ataku, a jego wcześniejsza technika sprawiała wrażenie jakby raczej chciał się pochwalić. Stał teraz naprzeciwko Yuto i patrzył na niego wyzywająco. Najwyraźniej oczekiwał jakiejś reakcji ze strony chłopaka.
Reakcja byłaby pożądana. Ale jaka?

Mapka

  Ukryty tekst

[Yūto Kōseki]

Rozmowa jednak nie wypaliła, co prawda toczyła się cały czas jednak wyraźnie było widać, że do niczego nie zmierzała. Yuto raz wtrącił się do niej, zwracając uwagę na drobny fakt. W końcu ci dwaj obrzucili ich kunaiami, a to o dobrych zamiarach raczej nie świadczyło. Yuto jednak zauważył, że cała ta rozmowa nie ma sensu i byłą zapychaczem czasu. Jakby ktoś chciał grać na czas. Gdy chłopak zorientował się, że brakuje jednego głosu w tej wymianie zdań było już za późno. Jeden z jego klonów znalazł się pod ziemią. pozostałe zgodnie z jego rozkazem wyciągnęły w kierunku wroga naginaty.
-Jeden na czterech, jesteś pewien, że nie chcesz załatwić tego rozmową?
Zapytał, mając nadzieję, że jednak uda się tą sprawę załatwić rozmową. Nadzieja była jednak niezwykle nikła i Yuto już szykował sobie plan ataku w głowie.
-Ja, Yuto z klanu Koseki dla dobra twojego i mieszkańców wioski Shiro-Iwa rozkazuje ci się poddać i nie utrudniać prowadzonego śledztwa.
Miał nadzieję, że to pomoże. Wysilił się na najbardziej poważny i dumny ton jaki potrafił po czym zmierzył swojego przeciwnika wzrokiem. Jeśli ten próbował atakować nie pozostało mu nic innego jak potraktować go techniką Futonu, a następnie zaatakować klonami. Nie chciał go zabić, ale parę ran pewnie będzie mu musiał zrobić.

  Ukryty tekst

[Uzumaki Hibana]

"Królik"
Dla: Yuto Koseki
Misja rangi C
23/30 Słowa mogą być potężniejsze od miecza... ale nie tym razem.
Rozmowa z goniącymi, nie tylko nic nie wniosła, ale wręcz przyniosła przeciwny efekt, gdyż dała przeciwnikowi czas na wnikniecie pod ziemię i pokonanie jednego z kryształowych klonów. Gdy chłopak zorientował się w sytuacji, było już za późno, a przeciwnik stał z nim już twarzą w twarz. Właśnie zaczynał składać kolejną pieczęć, gdy młody Koseki – ponownie – użył słów, jako broni. Postanowił wyłożyć drugiemu mężczyźnie jego trudną sytuacje i namówić do poddania. Widać jednak, że słowa do niego nie przemawiają. Mężczyzna tylko się zaśmiał i postąpił krok w stronę Yuto, składając pieczęć węża. Chłopak – prawdopodobnie – zgodnie ze swoim postanowieniem, dmuchnął w niego, a następnie rzucił na niego swoje klony.
Obcy poddał się sile wiatru, przekoziołkował pod samą ścianę, a następnie upadł, wzbijając w powietrze chmurę pyłu. Hałas musiał zdenerwować człowieka zza drzwi, bowiem krzyknął z wyraźnym niepokojem:
-Kuro?! W porządku?
Wraz z tym krzykiem, nadbiegły sobowtóry Kosekiego, które natychmiast zaatakowały młodzieńca na ziemi. Yuto mógł być już pewien wygranej, ale jeszcze za wcześnie na radość. Usłyszał trzask łamanych naginat i krótkie:
-W porządku, Ki.
Mężczyzna wolno podnosił się z ziemi, a Yuto mógł teraz w pełni podziwiać jego brązową skórę, która zdawała się twarda jak kamień. Było oczywistym, że klony już nic mu nie zrobią. A sam Kuro, nie zamierzał stać i czekać, aż Yuto wymyśli nowy plan. Szybko przyłożył dłonie do ziemi, a zaraz z czterech stron Kosekiego zaczęły wyrastać kamienne kolce. Tohamaru, widząc to wszystko, zdołał tylko jęknąć.
Przydałoby się teraz jakiś nowy plan... i unik.

Mapka - (pomyłka, klony stoją teraz przy czarnej kropce)
Tech#1

Nazwa

Doton: Domu

Ranga

B

Pieczęci

Wąż

Zasięg

Na ciało

Koszt <span style="font-size: 95%; line-height: 116%;">E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (całe ciało) (1/4 za małą naprawę, 1/2 za dużą naprawę)
E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (kończyna) </span>

Dodatkowe <span style="display: block; margin: 0; padding: 0; text-align: justify;">+20 siła uderzeń kończynami pokrytymi zbroją.
Zbroja utrzymuje się 5 tur, ale możliwe jest przedłużenie czasu jej trwania - pod koniec należy zapłacić pełen koszt techniki na kolejne 5 tur. Mała naprawa dotyczy maksymalnie rozmiarów jednej kończyny, a dużą naprawą jest wszystko ponad to.</span>

Opis Po złożeniu pieczęci skóra na ciele użytkownika (lub na wybranej jego części) pokryta jest ciemnobrązową powłoką o twardości zbliżonej do kamienia. Technika gwarantuje solidną obronę, chroni przed technikami rangi C i technikami rangi B o mniejszej sile ataku, notkami wybuchowymi (za wyjątkiem tych przyklejonych bezpośrednio ciała, które zadadzą niewielkie obrażenia), bronią miotaną oraz wieloma atakami Taijutsu oraz Bukijutsu. Ataki fizyczne dopiero od siły powyżej 100 są w stanie wyrządzić krzywdę użytkowniki jutsu, a te powyżej 140 już bez problemów niszczą zbroję. Powłoka nie chroni przed technikami Raitonu. Dzięki pokryciu skóry twardą powłoką rośnie też siła ataków wyprowadzanych wręcz.

Tech#2

Nazwa

Doton: Dosekidake

Ranga

B

Pieczęci

Przyłożenie dłoni do ziemi

Zasięg

20 m

Koszt

E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Po przyłożeniu rąk do ziemi w wybranym przez użytkownika miejscu szybko wysuwają się cztery trzymetrowe kamienne kolce. Ich celem jest przebicie przeciwnika znajdującego się w środku kwadratu tworzonego przez kamienne twory. Technika jest w stanie bez problemu przeszyć ludzkie ciało oponenta, który nie zdąży uciec przed atakiem. Kolce mogą zostać zniszczone przez techniki rangi B i ciosy o sile powyżej 140.

  Ukryty tekst