Szlak transportowy

[Kaito Ishikawa]

Kampania 10/...

Zima 395 roku Zakata Zlecenie Specjalne S - Ug

Trudno było o napitek, ale z sytuacji wyratował cię Ishikawa, który podsunął ci butelczynę wody. Była już do połowy usta, ale czy to ważne ? Mogłeś chociaż w części ugasić towarzyszące ci pragienie.

Po twoim pytaniu o stanie drużyny usłyszałeś od większości mruknięcia oznaczające, że nie za dobrze. Tylko Isamu miał siłę wyartykułować się
- Jest dobrze, ale grubo wczoraj było, zwłaszcza jak córkę barmana za tyłek złapałeś. Myślałem, że zostaniemy wyrzuceni, ale dziewczynie chyba się spodobało bo coś ci do ucha szeptała... Pamiętasz co to było ?
Jakbyś nie myślał, niestety nie mogłeś przypomnieć sobie tej sytuacji, a nie mogłeś jej zaprzeczyć przez luki w pamięci. Jednak z ratunkiem przybyła ci Miyu, która równie zmęczona jak Shun i Daigo zebrała się w sobie i głośno powiedziała:
- Przestań kłamać ! Nic podobnego nie miało miejsca !
Spojrzałeś na Ishikawę, ten wyszczerzył do ciebie swoje zęby i dodał:
- Taki żarcik, wybacz hihihi !

-----------------------

Powoli zaczęliście zbliżać się do osady Tanikawa, miejsca gdzie mieliście wykonać zadanie. Czuliście się już zdecydowanie lepiej po kilku godzinach marszu, ale właśnie... Sama podróż to była istna mordęga, wciąż doskwierało pragnienie, a teraz to i się nawet głodny zrobiłeś. Pozostało ci mieć nadzieję, że w osadzie zostaniesz odpowiednio ugoszczony.

Kijikawa Isamu - KLIK
Hyūga Miyu - KLIK
Hyūga Daigo - KLIK
Hyūga Shun - KLIK

Archiwum Głosów

Jojo - Jōyama Jōtarō
Posłaniec z Shiroi-Iwa
Shien - KLIK

[Zakata]

Czy wczorajszy wieczór to był najlepszy pomysł, ciężko stwierdzić, wczoraj była bajka teraz była tragedia. Życie uratował mi Isamu, który podsunął butelkę wody, z jakiego ona była źródła co się z nią działo, nie wiem, ale za to wiedziałem jedno... To było coś czego potrzebowałem by nie paść tutaj z pragnienia. Wyżłopałem na strzała całą butlę... Skomentowałem to tylko krótki. - Przepraszam, suszyło mnie niesamowicie. - Tragedia, tak się nachlać, nigdy więcej, nigdy przenigdy. Oliwy do ognia dolewał mój ulubiony kompan, któremu bym chomika nie powierzył po opiekę a co dopiero KOGAN wczorajszej nocy. Zaczął on opowiadać jakieś niekomfortowe rzeczy, zacząłem walić buraka, bo nie wiedziałem co odpowiedzieć. Jeżeli tak mają wyglądać te wszystkie pijackie akcje, to ja chyba będę pasował, co się wydarzyło, co się nie wydarzyło to lepiej chyba zostawię w sferze domysłów.

Na horyzoncie zaczęła nam się ukazywać destynacja docelowa, było to jak zbawienie, czułem się już bardzo dobrze jak na to co było rano. Tylko no jak rano, zjadłem tylko tyle ile inni we mnie wmusili to teraz no cieniutko, głód doskwierał niesamowicie. Jedyną naszą nadzieją było to, żę coś na miejscu będzie do wszamania.

Poprosiłem ekipę byśmy mogli lekko przyśpieszyć, też no nie będę ukrywał podczas tej podróży zaczęło mnie lekko cisnąć to i owo. Człowiek nie technika swoje potrzeby ma.