Karczma "Irajgo"

[Kuroi Kuma]

Pozory mylą, coś co na pierwszy rzut oka wydaje się jabłkiem, okazuje się japońską gruszką i kto by pomyślał, że mogą być do siebie tak bardzo podobne kształtem i rozmiarem? A jednak to jabłko nie było jabłkiem, było czymś zupełnie innym. Wrodzona podejrzliwość to chyba naturalna cecha shinobich, którzy dożyli więcej jak nastu lat. Jedni rozwinęli to do chorobliwego wręcz sprawdzania każdej rzeczy, inni zaś po prostu woleli dmuchać na zimne, podejść luźno, bez zbytniej ekscytacji. Pastelowa mogła być kluczem, który otwierał przed nim wszystkie furtki, mogła też być po prostu tym, za kogo ją podejrzewał. Kimś kto wykorzystywał powierzchowność, to że jest skromna mimo tego dziwnego doboru kolorów, kto stwierdzi że nie jest niebezpieczna, a jednak ta kusza wycelowana w drzwi mówiła dużo więcej niżeli wygląd zewnętrzny.
-Ludzie są okrutni - poprawił ją nie mogąc sobie pozwolić na takie niedopowiedzenie. To nic nowego uznawać ludzi za okrutnych, gatunek który czerpał zabawę z czyjegoś bólu po prostu musiał taki być. To nic niezwykłego, żaden przytyk, po prostu stwierdzenie niewygodnego, lecz faktu. Nawet spokojny Kuroi był okrutny, nawet on podejmował decyzje, z których nie był zadowolony, nawet w tym mieście, niedaleko stąd wyjaśnił jednego z mafiozów uderzając nim raz po raz o ścianę. Wiadomość dla wszystkich, jakiś czas leczenia dla jednego - mała cena, ale czasami pokojowe rozwiązanie po prostu nie wchodziło w grę. Spodobało mu się zdecydowanie w uścisku kobiety. Wiele z nich podawało dłoń "księżniczki", delikatną. Wychowanie wydmuszki. Nie miał nic do kobiecości, lecz nie mogła być ona sztuczna, nie mogła sprowadzać kobiety do roli kartki papieru, którą boisz się pognieść, która leży wygodnie w domu, by żaden silniejszy powiew wiatru jej nie porwał.
-Na szukaniu powiadasz - jakże śmieszne zestawienie słów, gdy kunoichi, kobieta ninja, ktoś kto szkolił się w tym jak zabijać ludzi, wspomina o ich szukaniu. Zaczekał jednak aż skończy mówić, bowiem to co rzekła dalej było niezmiernie ciekawe. Brzmiało to nawet sensownie, chociaż skąd wniosek, że Kimiko zaginęła? Nikt jej nie szukał, prócz Kuroia oczywiście. Historia z listem tym bardziej sprawiła, że Kuroi nie ufał Pastelowej. Yamanaka szukała go na własną rękę nie chcąc niepokoić nikogo innego, nikogo ze swoich stron, by zainteresowanie chłopaczkiem nie urosło do większej skali, niżeli to potrzebne. I ostatnia rzecz... czemu Pastelowa wspomina o Kimiko? Ułożył ręce na stoliku, splótł ze sobą dłonie, zerknął na nie zasmucony. Czy nie wspomniałaś wcześniej, że szukasz brata? - zapytał sam siebie w głowie, gdy powrócił do niej wzrokiem.
-Przyjaźń... to bardzo mocne słowo. Wiele znaczy, to niczym przysięga. Za to nie widziałem wcześniej listu gończego, musiało mi to umknąć. Może Ty pomożesz mi odnaleźć tą dwójkę? Wiesz gdzie się teraz podziewają? Pomożesz mi ich odnaleźć? Sama mówiłaś, że umiesz szukać ludzi. - zapytał spoglądając na Pastelową, za to nie wiedział czy przypadkiem te słowa nie wzbudzą jakiejś dziwnej reakcji. Chciał wyglądać na zatroskanego, na takiego który chce odnaleźć tą dwójkę, że doceni każdą, nawet najmniejszą pomoc. Wykorzystać Azumę. Jeżeli ta z kolei zaczęła robić coś dziwnego, wtedy do boju wjeżdżał piasek z gurdy, która leżała pod stołem. Piasek miał się z niej wydostać i złapać kobietę za ręce i nogi, a jeżeli ta by się szamotała, to zrzucić z krzesła i przycisnąć do ziemi.

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Misja rangi B

Angel won't you set me free?

27 Siała baba mak, nie wiedziała jak...
Dobrze przygotowana ziemia potrafiła przyjąć niemal wszystko, co na niej posiejesz. Pod warunkiem, że potrafiłeś dopasować odpowiedni plon do odpowiedniej gleby. Nie wszyscy potrafili. Niektórym brakowało odpowiedniej wiedzy, inni zostali oszukani przez fałszywych znawców, jeszcze inni dostawali po dupie zwykłym brakiem chęci poznania. Ignorancją. Wtedy zamiast pięknych maków wyrastały chwasty. Widzisz? A mówili, że będzie tak prosto. Przecież to tylko posypanie paru grządek okruszynami zdobytymi od sąsiadki. Niektóre chwasty były ładne, inne to zwykły oset, którym się pokłujesz przy próbie zerwania go.
Dziewczyna zapatrzyła się, zamierając w chwili bezruchu, kiedy padła poprawka do wniesionego przez nią do konwersacji tekstu. Głębia myśli drążyła wszystkie komórki ciała i przeszywała na wskroś. Prawda objawiona - ta zazwyczaj bolała najbardziej. Kiedy nie ubierałeś jej w ładne słowa, nie dodawałeś "może, chyba, prawdopodobnie". Czyste stwierdzenie faktu. Gładkie ścięcie pięknych maków, które zakrywały kości pochowane w glebie. Wszyscy są okrutni? Każdy bez wyjątku? Nie znajdzie się żadne odstępstwo od reguły, które by ją skompromitowało? Człowiek chciał znaleźć jednak w tym świecie coś pięknego dla siebie, miłą ostoję, w której z okrucieństwem miniesz się szerokim łukiem. Ale ono niekoniecznie mijać kogokolwiek chciało. Wybierało sobie po równi z każdej grupy, dlatego nie było tych "bardziej poszkodowanych". Ci z wyższych sfer mieli po prostu łatwiej. Byli ciężką dłonią, na której Okrucieństwo lubiło siedzieć i przyglądać się z wyżyn wszystkim, których mogło dotknąć. Transakcja nigdy nie była wiązana. Nie mogłeś mieć pewności, kiedy Jej oczy zwrócą się w twoim kierunku, jeśli właśnie będziesz ją przytrzymywał z nadzieją na łaskę.
- Nie patrzyłeś w odpowiednią stronę. - Przygarnęła to, co karczmarz postawił jej na blacie i zajęła się jedzeniem. Ale spokojnie, powoli, bez nadmiernego pośpiechu. I przede wszystkim - nie mówiąc z pełną buzią. - Nie i tak. To ty pomożesz mi znaleźć ich. - Kłamała? Była szczera? Nie wydawała się zwrócić najmniejszej uwagi na to, co próbował właśnie Kuroi zrobić - czyli przesunąć się po cienkiej, ryzykownej linii z nadzieją na profity. I chyba mu się to udało. Azuma nie zwróciła na niego uwagi, nie nałapała w oczy podejrzliwości. Może naprawdę zrobiła to, co powiedziała - postanowiła trochę zaufać. A może łgała i po prostu sama nie zobaczyła, że się w tych kłamstwach myli, jak Kuroi sam podejrzewał. Odpowiedź jasna nie była. Za to jasne było jedno - współpraca została nawiązana. Teraz pozostawało pytanie, czy na pewno będzie to współpraca korzystna dla obu stron.
- Zgubili się jak kamień w wodzie. Pytałam w mafii, pytałam ludzi. Kimiko była tutaj, ma wynajęty pokój. Szukała brata, ale szukała też czegoś, do czego potrzebny był jej kluczyk. Ukradła go Ichigo Matsuki, pseudonim: Diabeł. Zgłosiłam ich zaginięcie władzom, ale niewiele się dzieje ze śledztwem. Moja przykrywka jest spalona, mamy z Diabłem własne problemy. To bardzo nieprzyjemny jegomość. Okrutny. - Dodała po chwili zastanowienia, przechylając głowę na ramię. To słowo po prostu bardzo dobrze go opisywało. - Ludzie, którzy mieli do czynienia z Tsutomu zostali zamordowani. - Odstawiła jedzenie i spojrzała Sabaku w oczy. - Kimiko go szukała i chciała mu pomóc. Rozumiesz, o co chodzi w tej opowieści?

Karczmarz Ika
Azuma

Wyjaśnienia dla GM, Kuroi nie pacz

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Słowa są zwodnicze. Wystarczy jedno niewłaściwie użyte, a może ono zwrócić się przeciwko Tobie. Nawet najgorsze wieści można przekazać w pozytywny sposób, wystarczy tylko znaleźć odpowiednie frazy w odpowiednim ułożeniu. Na kązdego coś działało, na każdego można było coś wymyślić, coś wynaleźć. Słowa były potężne, lecz musiały mieć właściwe użycie, musiały być konsekwentne. Po tym właśnie najłatwiej było wytropić kłamcę. Jego historia nigdy nie była perfekcyjna, nigdy nie zawierała w sobie wszystkich faktów, nigdy nie była gotowa. Z drugiej strony historia zbyt perfekcyjna była równie podejrzana. Nikt nie jest perfekcyjny. Kłamstwo jest piękne, lecz ma krótkie nóżki i łatwo je dogonić, łatwo do niego się dostać, gdy tylko znajdzie się trop, gdy znajdzie się skaza na tym pięknym obliczu.
-Smacznego - życzył jej dobrego posiłku, skoro już zajmował się rozmową z Pastelową. Coraz częściej zastanawiał się co takiego zrobi, gdy odkryje jego grę, gdy dowie się kto tu kogo wkręca, a kto jest wkręcanym. Nie mógł dopuścić do sytuacji, gdzie jej zbytnio zaufa, gdy jej w ogóle zaufa, bo widział już zbyt wiele. Czemu jednak miał być niegrzeczny i przeczyć swojej naturze, czemu miał skłamać i pokazywać, że Pastelowa nie jest do końca górą w tej sytuacji? Im mniej wiesz, tym lepiej śpisz głupi człowieku.
-Oh - zdziwił się, gdy to on został wybrany do poszukiwania rodzeństwa. Normalnie poczuł się jak wybraniec, szkoda tylko że przez sekundę, ni dłużej, bowiem wrócił do rzeczywistości. Jej historia jednak była całkiem prawdopodobna. Wiedziała wiele, ale to raczej było dla niego wiadome już od dawna. Nie dowiedział się zbyt wiele, prócz tożsamości jakiegoś kolejnego Diaboła.
-Węszenie wśród mafii nie jest zbyt rozsądne. Co ma kluczyk związanego z bratem? - oparł się wygodniej na krześle, położył dłonie na swoim bebechu. Kiwnął głową w zamyśleniu analizując jej słowa. Czy kusza na górze była po prostu środkiem zaradczym? -Każdy kto ma z nim jakieś powiązania nie kończy zbyt dobrze. W tym zapewne Ty i ja. - tylko czemu miała by kłamać, że to jej brat? Śmierdzi i to nie ja -Co więc planujesz? Odnaleźć Ichigo i przez niego dowiedzieć się więcej?

[Shikarui]

Misja rangi B

Angel won't you set me free?

29 - Dziękuję! Jest bardzo smaczne. Ika potrafi wybrać najlepsze kucharki. - Tylko nigdy nie wiesz, która z tych kucharek została akurat podesłana przez mafię i będzie nadstawiać ucha. Ale to już zwykłe uprzedzenie. Na szczęście z kuchni niewiele było słychać, więc i zdecydowanie nie było czego się obawiać. Nie dało się tylko zaprzeczyć, że karczmy były nieustannie najlepszym źródłem informacji.
- Nie jest. - Zgodziła się kobieta i kiwnęła głową na potwierdzenie tych słów z przekonaniem, z wiarą w to, co usłyszała i co usłyszała. Dokładnie to, czego nie mogła powiedzieć i zrobić względem kwestii okrucieństwa. Wszyscy tu zepsuci, wszyscy to oszuści... tylko to jedno imię na kartce,napis Kimiko, który drażnił i bolał, taki czysty. Bezstronny. - Czasem jest potrzebny. Czasem kluczem są ludzie. - Niebezpieczeństwo - oto, z czym zjadana była ta kolacja. Pyszna, rozpływająca się w ustach, bardzo wyrazista, z mocnymi przyprawami. Zabijająca każdy następny poranek, bo nie chciało się go wyczekiwać. Ze strachu. Z obawy, że już się nie obudzisz. Pragniesz spokoju - nie walcz. Od miecza umierają ci, co mieczem wojują. Pragniesz kogoś odnaleźć? Cieszyć się sercem twoim, co biło mocno, kiedy widzisz uśmiechniętą twarz? Tą jedną. Tą konkretną. Nie zabijaj. Nie było takich konsekwencji, przed którymi dało się uciec, dopóki całkowicie nie wyłączysz emocji. Wtedy całe życie stawało się prostsze. Bardziej płaskie. Jałowe - ale bezpieczniejsze. Bez emocji malała ilość błędów, jakie się popełniało. Łatwiej było się skupić, by przygotować sobie odpowiednio łóżko przed snem. I tak, jak sobie pościeliłeś, tak się wyśpisz. Tylko czy warto było mieć idealne łóżko - zawsze zimne? Bo puste.
- Nie chcę niczego kończyć, bardzo dobrze mi się żyje. - Była to swojego rodzaju przenośnia, kiedy mówisz o śmierci. Nie ma po niej nic, powiedziałbyś, a przecież kult przodków rósł w siłę. Niektórzy nawet wierzyli, że przodkowie szeptają im do ucha, inni, że prowadzą ich za rękę. Pomagają, wspierają i czuwają. Miało to jakiś sens... bo czemu czasami przypadki losowe składały się tak a nie inaczej? Może czasem napadał cię duch przodka, który miał do ciebie jakiś uraz? Duch kogoś, kto chciał się zemścić? Tego jeszcze wszystkim tu brakowało - duchów pląsających ciasnymi uliczkami. Jakby żywych i problemów z nimi związanych było za mało. - Kiedy człowiek próbuje zrobić coś dobrego, zawsze jest mu trudniej. I to jest wielka szkoda, ale nic nie możemy na to poradzić. Jakby wszyscy to rozumieli, świat stałby się prawie jak bajka. - Pewnie właśnie ta, z której Pastelowa została wyrwana i wrzucona tutaj, do egzotycznego Shigashi no Kibu.
- Wiem, gdzie jest Ichigo. Tylko nie wiem, co z tym zrobić. - Przyznała od razu, bez żadnego zażenowania czy wstydu. Ot - wprost. - Nie mogę tam pójść i zadać kilku pytań, pewnie nawet nie udałoby mi się tam wejść. - Jeśli prawdą było to, że ma z nim zatarg, to nie byłoby to akurat nic dziwnego. Wrogowie zazwyczaj mieli specjalne względy w kwestii traktowania takowego. Najlepiej nożem. Tak z 20 razy w brzuch nożem. - Czuję, jakbym stanęła przed bardzo wysoką ścianą, po której nie da się wbiec. - Uniosła na moment głowę w górę, spoglądając na sufit. Zaraz spojrzała z powrotem na Kuroia. - Też tak czasem masz? - Splotła przedramiona na blacie przed sobą, odsuwając talerze. - Pytanie - po co jej był klucz. I do czego służy. I czy naprawdę ma związek z Tsutomu. Ciekawe, czemu zniknęła... - Powiedziała już ostatnie bardziej do siebie. - Spotkaj się z Ichigo i namów go do mówienia. - Zwróciła się z powrotem w kierunku Kuroia. - Nie zna cię. A pieniądze zawsze są mu miłe. Powiedz, że szukasz Kimiko, bo jest ci coś winna. Jak trzeba wyłożę pieniądze, żeby mu zapłacić.

Karczmarz Ika
Azuma

[Kuroi Kuma]

Mafia cóż... była wszędzie. W sumie Kuroi zdziwiłby się, gdyby nawet teraz, gdy w budynku jest niewiele ludzi pewnie znajduje się tutaj kilkoro członków, albo nawet po prostu ludzi powiązanych z mafią. To miasto tym żyło i Kuroi nie raz się już o tym przekonał. Nawet na własnej skórze, gdy dziwnym trafem prawie by dołączył do jednej z organizacji. Wielka wiedza, jednak za wielki koszt. TO nie byli źli ludzie, po prostu dostosowali się do sytuacji, w jakiej się znajdowali. To oni trzymali tutaj porządek, chaos nie był dla nich korzystny, bo w chaosie nie można prowadzić interesów.
Zaczynał przyzwyczajać się do tego, że często nie ma bladego pojęcia o czym tak naprawdę mówi Pastelowa. Przyzwyczajony do dosyć prostych relacji, do najprostszego przekazywania sobie wiadomości Kuroi po prostu gubił się w jej słowach. Ludzie, którzy są kluczami, klucze, którzy są ludźmi. Dobra, tego drugiego nie powiedziała, ale mogła!
-Mi również - rzucił luźno, jak na Staruszka przystało. Lubił swoje życie, ostatnimi czasy nawet bardziej niż mógł się tego spodziewać. Miał ludzi, do których chciał wracać, do których czuł pewną sympatię. Nie była to ogromna i nierozerwalna relacja, ale na pewno na tyle silna, by go podtrzymywała, by sprawiało że... że chcesz więcej. Świat mógłby być bajką, jakby na to spojrzeć to w sumie nawet i był bajką. Tylko z gatunku tych czarnych komedii, gdzie nawet najgorsze perturbacje życiowe potrafią być zabawne na swój sposób. Taka właśnie komedia rozgrywała się teraz, gdy wiedział że nie do końca może ufać Pastelowej, a jednak posiadała pewną wiedzę. Miejsce gdzie znajdował się Ichigo. Nie było to wiele, ale na pewno trop prowadzący do odnalezienia dwójki Yamanaków. Czy jednak miał jakieś wyjście niż spotkanie się z nim i ruszenia tej sprawy chociażby o krok? Może to był krok do tyłu, może niczego nie odnajdzie, ale zawsze ruszy z miejsca. Obecnie nie miał nic. Miał tylko liścik... i kluczyk, o którym prawdopodobnie była mowa. Zostawiła mu go, tylko co on miał oznaczać.
-Rozumiem, że mam być tym, który jakimś cudem wbiegnie na tą ścianę, czy tym, który się przez nią przebije? - uniósł brew ku górze jednocześnie rzucając pytanie w eter. To była bardzo ważna kwestia, jak bardzo powinien bać się Diabła, bowiem to spotkanie - nie wierzył że pójdzie jak po maśle.
-Najważniejsze pytanie - gdzie to jest "tam"? I czemu miałby przyjąć kogoś z ulicy, bez sprawdzenia, bez rozbrojenia? Jeżeli pchasz mnie w coś, czego bym nie chciał... - zrobił krótką przerwę, bardziej by jego kwestia, jego groźba mogła wybrzmieć -Pieniądze raczej będą potrzebne. Muszę wiedzieć co mnie czeka po drodze, na co mogę się natknąć no i kim jest cały ten Diabeł - nie chcę Ci ufać, nie chcę tego robić, tylko czy mam inne wyjście?

[Shikarui]

Misja rangi B

Angel won't you set me free?

31 O mafiach były różne teorie i przeróżne mniemania. Niektórzy sądzili, że to banda despotów, zwykłych gangersów, którzy mieli większe środki i większe możliwości - jak to ludzie z władzą. Dlatego nie za bardzo się również kryli. Wielcy, groźni, źli - mający swoje własne napędy, potrzeby, swoją własną politykę. Naprawdę niebezpieczni, bo operujący swoimi ninja. O tyle stanowiący dla wielkich klanów mniejsze zagrożenie, że byli podzieleni na trzy grupy w jednym Shigashi no Kibu. A jeśli o Shigashi no Kibu chodzi... jak sie tutaj żyło na co dzień? Ten czas, jaki tu spędziłeś, co pozwolił zobaczyć? Biedę? Nędzę? Spory i krew bryzgającą ulicę i ściany po niedawnych trupach? To miasto kupieckie tętniło życiem, było bogate i zachęcało swoimi kolorami. Jedyna taka prowincja, która mogła się równać z Ryuzaku no Taki i pokazywać im język. Tu nie było granic. Nawet kiedy budynki przysłaniały niebo i wydawały się tworzyć mur, to zawsze znalazła się dróżka, która rzucała zupełnie nowe światło na możliwości. I na sposoby, by zarówno się stąd wydostać, jak i tu dostać. Co perspektywa to inne pole widzenia. Inaczej nawet chyba widziałeś to miejsce ty, a inaczej Pastelowa broniąca się przed niechcianymi gośćmi kuszą wycelowaną w drzwi.
- Przebić się, właśnie. - Niektórzy mieli silne środki perswazji. Niektórzy mogli po prostu przebić mur, zamiast próbować go przejść i głowić się, jak tego dokonać. Wysokie ryzyko? Na pewno. Mówimy o ninja, o mafiach, mówimy o tym, że możesz się wkopać w gnój, z którego ciężko się potem wygrzebać. Jak wiedziałeś. Jak powiedziałeś. - Matsuki handluje. Różnymi rzeczami. Słowami też. I wiadomościami. Podobno kolekcjonuje złote żabki, masz jakąś? - Kobieta z zaciekawieniem przyjrzała się swojemu rozmówcy, jakby próbowała ocenić, czy może Kuroi też lubi zbierać takie rzeczy. A jak nie złote żabki to może marmurowe słoniki? Albo coś podobnego? - Jest znany w tym regionie. Całkiem sprytny, więc uważaj. Przesiaduje nad sklepem z wyposażeniem w tej części miasta, niedaleko. Kto z nim jest? Sensor. Bardzo ładna pani, która usługuje bardzo nieładnemu mężczyźnie. Ale lubi pieniądze, więc z nim jest. Zazwyczaj ma trzech osiłków do pomocy, którzy obstawiają teren. Właściciel sklepu też pewnie wie, jak rzucić kunaiem. - Zgadza się, było widać i słychać, że niebieskowłosa wie sporo. O tym mieście, o tych ludziach. Że pewnie była tu nie raz i zrobiła niejedno. Kto wie? Może sama należała do jakiejś mafii? Zakładając, że wszystko to nie było jedną wielką ściemą. Bajką wyrwaną z miejsca, z którego sama się wyrwała. Więc niby nie możesz ufać - a jednak musisz. Musisz? Na pewno? Możesz rzucić wszystko w pizdu - przecież byłeś wolny. Mogłeś odwrócić się i odejść, podjąć trop na własną rękę - przecież znałeś Kimiko lepiej... bo znałeś, prawda? Czy jednak przyjaciółka Yamanaki wiedziała o niej więcej od ciebie? Przesłałeś jej ostrzeżenie, ale to była kolejna rzecz, której jakby nie zauważyła. Ślepa na groźby i na ostrzeżenia - robiła dalej swoje. I tylko mocno kiwnęła ci głową, jakby w pełnej pewności, że przecież wszystko jest w porządku. I nie pcha cię tam, skąd nie będzie już żadnego wyjścia.
- Zmęczyłam się. - Wypaliła nagle i dziwnie oklapła nad blatem, jakby rzeczywiście energia z niej uleciała. Pogładziła brzuszek, ten pełniutki i najedzony. - Shinji, jeden z przyjaciół braciszka, miał bardzo dobry kontakt z panią Morg. Słyszałeś o niej? - Zapytała, ale bardziej w pytaniu retorycznym. Chyba. Przez moment patrzyła na Kuroia z wyczekiwaniem na reakcję. - Powiedziałam ci wszystko, co wiem. To nawet proste, widzisz. Liniowe. - Pokazała rękoma przed sobą, kreśląc jedną drogę. Jeden korytarz. - Nie ma gdzie zabłądzić, bo prowadzę za rączkę. Potrzebowałam tylko odpowiedniej pomocy.

Karczmarz Ika
Azuma

[Kuroi Kuma]

Bieda, nędza? Ależ owszem. Bogactwo nie brało się znikąd. By ktoś się wzbogacił, ktoś inny musiał stracić. Często tu chodziło o umowy handlowe, o wymianę towarami, jednak to tylko część interesów, jakie tutaj prowadzono. Wielu żyło w nędzy, ale nie w środku miasta, nie w jego centrum, bowiem to by było źle wizerunkowo dla całego miasta. Gdy widzisz przepych dużo łatwiej wydawać Ci pieniądze, niżeli gdy widzisz ludzi na skraju biedy, tych którym w życiu się nie powiodło, którzy nie mają co jeść i prawdopodobnie zdechną z głodu. Nie każdemu dało się pomóc, nie zbawisz świata, nie pomożesz każdemu. Jedni znaleźli się w tej sytuacji przypadkiem, inni wręcz zarabiali na takim stanie rzeczy. Miasto handlu, gdzie działo się wiele. Sam wystawiasz się na rekiny, które nie mają skrupułów. Jeśli krwawisz, zjedzą Cię żywcem.
Przebijanie się do Ichigo brzmiało... bardziej jak niebezpiecznie. Liczył na bardziej subtelne podejście, ale koniec końców to od niego przecież zależało na co się zdecyduje.
-Żadnych żabek, tylko niedźwiedzie - haha, no bo wiesz, bo Kuroi to Kuma, ciekawe czy Pastelowa to sKuma -Kto zbiera w ogóle coś takiego? Chociaż nie powinno chyba mnie to dziwić - wzruszył ramionami nie rozumiejąc co takiego mają w sobie złote żabki, czego nie mają w sobie inne żabki czy stworzenia o tym czy innym kolorze. Handlował, miał z tego zysk, jego sprawa.
-Spora ta obstawa - pokiwał głową w zamyśleniu. Sensor już źle zwiastował, obsługujący jeszcze jak Cię mogę, może udałoby się go zastraszyć, gorzej z resztą -Całkiem sporo wiesz na ten temat - popatrzył w oczy Pastelowej, wwiercił się w jej umysł rzucając czujne, może nawet podejrzliwe spojrzenie. Wiedziała... w sumie wszystko na temat Ichigo, jego obstawy, czym się zajmuje. Skoro był taki sprytny, to czemu nie dopadł też i Ciebie?
-Nie, nie znałem. Może i proste, pytanie czego potrzebujesz ode mnie w takim razie. Powiedziałaś mi wszystko co wiesz... skąd pewność, że nie pójdę do tego Diabła, że nie załatwię wszystkiego po swojemu, a Ty zostaniesz z niczym? - rozłożył się wygodniej na krześle sprawdzając Pastelową. Chciał się po prostu dowiedzieć czego ona od niego oczekuje. Niby chciała znaleźć Yamanaków, ale czy tak naprawdę? Czy nie było w tym czegoś jeszcze? Nie mogła mu przecież tak po prostu zaufać, że przyjdzie tutaj, wyśpiewa wszystko i cyk, załatwione.
Po rozmowie cóż... wypadałoby jednak ruszyć się z karczmy do wspomnianego sklepu z wyposażeniem. Nie mógł przecież kazać Diabłowi i jego świcie czekać dłużej.
z/t?

[Shikarui]

Misja rangi B

Angel won't you set me free?

33 Kuroi Kuma, co to dobrze kuma. Karczmarz przechodząc bokiem aż się uśmiechnął pod nosem, kiedy usłyszał wyrwany z kontekstu tekst - on skumał. Całkiem nieźle. Niebieskowłosa? Nie wyglądała na taką, co by zrozumiała żarcik dotyczący niedźwiedzi. Zamiast tego przytaknęła. Jej kiwanie głową było jakimś rodzaje nawyku, ale hej! Przynajmniej, w przeciwieństwie do niektórych potakujących osób, słuchała. Brała udział w tej konwersacji, dzięki czemu Kuroi nie musiał prowadzić monologu. Umówmy się - ten typ zawsze tak miał. Tak, że lubił słuchać. I lubił wolność, i powietrze, drogę, która się nie kończyła i przy której czasami spotkać można było osoby, z którymi miło spędzałeś czas. Przestrzeń i wiatr, co czesze ci włosy, głęboki wdech i marzenia tkwiące w dniu dzisiejszym. Dojrzałość, która pozwalała na barki wziąć odpowiedzialność i przestać uciekać. Gdyby była tu Kimiko, to chociaż byłoby z kim wypić czarkę sake. Czar pierwszego poznania szybko jednak prysnął. A ta determinacja? Było z niej jeszcze cokolwiek? Czy była częścią bogactwa - tego do oddania, żeby zyskać coś w zamian? Złożona w papierowej paczce i owinięta pudrową wstążką, żeby bardziej pasowała do przedstawianej scenerii? Mówił ci ktoś może kiedyś, że słodycz odpowiadała emocji o nazwie szczęście?
- Mówiła ci - to liniowa fabuła. - Tym razem przesunęła już tylko jedną dłonią przed siebie, wskazując tą drogę, co końca nie miała. Lubiłeś takimi chodzić. Przejdź się nią raz jeszcze. - Nie wiem. Mogę zaryzykować. Jestem trochę sprytniejsza od sprytnych Tygrysów. Bo Tygrys dopadnie cię na drzewie i nie uciekniesz przed nimi przez wodę, bo świetnie pływają. Ale ja nauczyłam się latać. - Było takie miejsce, gdzie tygrysie kły i pazury cię nie dosięgną. I było to powietrze. Jeśli szeroko rozłożysz skrzydła, wzniesiesz się odpowiednio wysoko, już cię nie dosięgną. Będziesz bezpieczny. Tylko ty i ten wiatr, któremu możesz się dać poprowadzić. Mówiąc to spoglądała prosto w oczy Kuroi Kumy. Starszego ninja, który widział już całkiem sporo. - Tak naprawdę myślę, że mnie zaskoczysz. Jesteś ciekawą książką. Kiedyś na pewno jeszcze wspólnie poczytamy.
- Teraz idę spać. Jutro wielki dzień! Też się wyśpij. Dobranoc. - Ty, który przełamiesz dla mnie ostatnią ścianę. Zgrabnie zsunęła się ze stołka i skierowała swoje kroki na schody, do pokoju. Wkrótce i ty się tam udałeś, by ułożyć się do snu.
Noc została przerwana hukiem.
Naprzeciwko twoich drzwi ktoś przewrócił coś ciężkiego. Jakiś mebel. Łóżko? Zerwałeś się z wyściełanej maty, a zmysły stanęły dęba. Pomocy! Czyjś głos. Czyj? Znasz go. Znasz go! Kimiko. Kolejne uderzenie - tym razem coś miększego uderzyło o ścianę. Ciało? Nikt nie wstawał, nikt się nie budził. Zastanawiasz się, czemu? Nie. Biegniesz. Otwierasz drzwi, wypadasz przez nie, a razem z tobą (albo i przed tobą), twój piasek, gotowy cię bronić. Czy ją bronić?. Piach uderza w drzwi i wlewa się do środka, łapiąc ciemną sylwetkę na tle rozgwieżdżonego nieba, która dociskała tę złotowłosą do ściany. Kimiko nabrała głębokiego tchu, osuwając się na ziemię - była w samej bieliźnie i cienkiej, lekkiej, bo letniej, koszulce. Piach uderzył w okno, ściągając ze sobą sprawcę, owijając się wokół niego jak wąż - i wypadł na zewnątrz. Firanki powiewały na wietrze, powiewały, a ty czułeś rześkość nocy. I gwar. Szum rozmów. Za swoimi plecami, wokół, na zewnątrz. Te powiewające firany na wietrze... Zaraz. Kimiko? Płakała. Patrzyła na ciebie wielkimi oczami z krwią zalewającą tą biała koszuleczkę. Dusząc się własną krwią. Trzymając bezradnie dłonie na sztylecie wystającym z piersi. Musisz jej pomóc! Dłonie zalewają się zieloną aurą energii, opadasz na kolana. A tamten? Niech się dusi. Niech szczeznie w piekle! I błagam, dobry Boże, niech ona jedna tylko nie umiera..! Niech to będzie tylko zły sen..!
Sen, może i nie całkiem senny.
Rzeczywiście słychać było głosy - ale zza zamkniętych drzwi twojego pokoju.
Dawka adrenaliny spowodowana koszmarem była lepszym motywatorem do wstania niż zapach porannej kawy. Nie pozwalała leżeć i zamknąć oczu, ale to nic. Promienie słońca wlewające się przez zasłonięte kurtyny sugerowały, że to najwyższy czas, żeby się podnieść. Ogarnąć się, ubrać, skorzystać z porannej toalety - albo od razu wyjść przez drzwi. Tak czy owak w końcu drzwi otworzyłeś. Drzwi do pokoju Pastelowej były otworzone. Stało tam dwóch strażników i na korytarzu zebrali się gapie, którzy mocno blokowali przejście. Miałeś szansę prześlizgnąć się przy ścianie do klatki schodowej, ale przeciskanie się w kierunku pokoju Azumy stanowiło już odrobinę większe wyzwanie. Nie to, że aż tylu było tu ludzi - raczej korytarz stanowił definicję oszczędności przestrzeni do wszelkiego minimum. Przynajmniej pokoje były dzięki temu odrobinę większe.
- Proszę się rozejść! - Powiedział jeden z wyraźnie poirytowanych strażników.
- Jest na zewnątrz! - Krzyknął ktoś ze schodów, wbiegając na nie, by tylko wystawić na korytarz twarz. Jedna osoba ruszyła za nim, bo jegomość zaraz zniknął, pędząc jakby go poganiali z powrotem. Pewnie na to enigmatyczne "zewnątrz".
- Na zewnątrz? Ale co jest na zewnątrz... - Zapytała kobieta, trzymając się z przestrachem ramienia swojego męża. Dobre pytanie - co było na zewnątrz? A może - [i[kto?[/i]
Kto miał dziś sen, może nie do końca senny.

Karczmarz Ika
Azuma

[/quote]

Kuroi nie pacz, wyjaśnienia

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

-Latać? - powtórzył za nią jakby nie za bardzo wierzył w to co mówi. Latanie może nie było czymś nadzwyczajnym dla Sabaku, Ci unosili się na swoich magicznych chmurkach, a jeszcze inni na smoku, ale to tam już inna kwestia. Tylko że te umiejętności nie były zbyt popularne, wymagały by korzystający z nich umiał coś tworzyć, albo wypuszczać cały czas energię wiatru w wiadomego miejsca. Nóg oczywiście. Mogła też mówić bardzo górnolotnie, tak samo jak to miała w zwyczaju przez cały czas, odkąd tylko się spotkali. Pastelowa... co takiego kryje się w Twojej głowie?
Ich rozmowa jednak dobiegła końca, każdy odszedł w tylko sobie znaną stronę - tzn do łóżka, nic niezwykłego jakby nie spojrzeć. Nie za bardzo chciało mu się iść spać, może i był wieczór, ale te wszystkie informacje ciągle przy im były, ciążyły w głowie jak worek z piaskiem na barkach. Nieco minęło nim zasnął, a zwykle od razu szedł w spanko. Sen był świetny, a jednak ktoś mu go odbierał, ktoś, kogo widział w lustrze każdego dnia.
Otworzył oczy szeroko wypatrując źródła hałasu. Przewracane meble? Kogo do cholery niesie? - zapytał sam siebie zastanawiając się jednocześnie jak szybko tego jegomościa ktoś spacyfikuje. Zaspany słyszał głosy, a dokładniej jeden, bardzo znajomy. Tylko że jakim cudem miała by się tutaj znaleźć? Ukrywa się, tak łatwo tutaj nie przyjdzie. Nie mógł do końca ufać swojemu rozumowi, oszukiwał go, drażnił. Musiał to jednak sprawdzić. Wszystko działo się szybko - wyjście na zewnątrz, jej twarz, jej sylwetka, piasek goniący kogoś, pewną postać. Sztylet, błysk zielonej chakry.
Obudził się biorąc głęboki wdech, czując jakby ktoś dosłownie siedział mu na klatce. Oddychał ciężko, nierówno, płytko. Wzrokiem rozglądał się po otoczeniu, złapał wyrzutnię leżącą koło łóżka, założył szybciutko na rękę gotów do strzału. Pustka. To tylko sen. Albo aż sen. Nocna mara, która już na starcie zepsuła ten dzień. Odetchnął głębiej, uspokoił się. Powietrze leniwie wpływało do płuc, wypływało w tym samym tempie. Ubrał się, założył wszystkie klamoty na siebie, a trochę tego było, wyszedł z pokoju. Ściągnął brwi, gdy drzwi Pastelowej były otwarte, a tuż przy nich znajdowała się straż. Podrapał się po głowie zastanawiając się o co chodzi strażnikom, skąd to całe zamierzanie. Najpierw zerknął przez okno w swoim pokoju, ponoć był widok na ulicę, może tam coś zobaczy? Później chciał sprawdzić czemu drzwi Pastelowej są otwarte, czy te wszystkie papiery, pułapki dalej tam są. Na samym końcu zaś na zewnątrz. Jego mina od razu wskazywała, że wstał lewą nogą.

[Shikarui]

Misja rangi B

Angel won't you set me free?

35 A i owszem, widok na ulicę był. I to jaki! Odsunięta kotara ujawniła znajomą już ulicę, na której zgromadził się całkiem spory tłum gapiów. Chleb i igrzysk - tego ludzie od zawsze potrzebowali. Wątpliwe, by kiedykolwiek przestali. Tuż przy karczmie (widok zza zamkniętego okna był ograniczony, ale nic nie stało na przeszkodzie, by je otworzyć) stał wóz - zwykły, prosty, zaprzęgnięty w jednego muła. Nie posiadał dachu - dwa koła, trzy ściany i jedna, która aktualnie była opuszczona. Ludzie byli oddzielani od karczmy - trójka strażników stała na zewnątrz i pilnowała, żeby nikt nie podszedł. Im bliżej będziesz, tym lepiej będziesz widział? Głupia tusza nie pchała się na oślep, przywoływana do porządku samą obecnością przedstawicieli władz, ale ciekawskie spojrzenia przeganiały się z tymi zadziwionymi. Ale to nie ludzie byli kwintesencją zainteresowania naszego głównego bohatera. To to, co zainteresowanie tych ludzi przyciągało - i niewątpliwie przyciągnęło również jego. Z pokoju Pastelowej wystawała lina - taka porządna, którą można było zakupić w sklepie ze sprzętem dla ninja. Albo w jakimkolwiek porcie, bo potrzebna była do cumowania statków. Gruba lina wystawała z pokoju i spadała w dół. A tam? Tam trup. Na końcu liny, wisząc pół metra nad ziemią, w poplamionej krwią (zalanej krwią w całości) koszuli nocnej, która kiedyś była biała. Jakby się uprzeć widać było nawet kawałki tej bieli. Reszta stanowiła czerwień. Jak róża, która piękniła się w ogrodzie. Słyszałam, że nie lubisz czerwonego. Drobna sylwetka nie była zbyt widoczna, bo... obsiadały ją motyle. Piękne, białe i pojedyncze błękitne motyle. Wżerały się w wiszące ciało jakby naprawdę pomyliły człowieka z różą i spijały krew niby nektar. Może to dlatego pod ciałem wcale nie było tak wiele krwi..? Pojedyncze smugi i krople... a tam, gdzie motyle akurt się przesunęły, widoczne były fragmenty wyżartego mięsa i skóry. Czasem ciężko było powiedzieć, co jest motylem, a co przebłyskiem kości. Koło ciała, o mur karczmy, oparto drabinę. Z okna wychylał się jeden strażnik i trzymał linę, ciało poruszyło się i opadło lekko w dół.
- Ostrożnie! - Ryknął jeden strażnik na dole, który pewnie czekał, aż ciało zostanie opuszczone, by się nim zająć. Odskoczył do tyłu, kiedy ciało poleciało zbyt szybko, z wyraźnym strachem. Motyle poderwały się w powietrze, ale tylko część - niektóre, zupełnie niepomne na gwałtowny ruch, nadal przesuwały się po trupie. Widoczny ruch pod ubraniem sugerował, że tam również wlazły. Te, które podleciały w górę, zaraz znowu na trupa usiadły. Strażnik na dole załamał ręce, łapiąc się za głowę.
- Dobra! Dobra! - Odkrzyknął ten na dole... i podjął drugą próbę opuszczania ciała. Teraz już wolniutko. Powolutku.
Przeciśnięcie się przez ludzi do pokoju Pastelowej nie było niemożliwe, ale obudziło parę prąchnięć i wymownych spojrzeń. Warto? Na pewno warto. Zatrzymałeś się przed strażnikami, którzy blokowali pokój, ale nie wpadli na to, żeby go zamknąć. Zresztą co rusz jeden z drugim sami zaglądali do pokoju, jeden z nich nosił na twarzy głupkowaty uśmiech, kiedy widział, jak jego kolega zwisa niemal z okna, starając się, zgodnie z uwagami, powoli opuścić wisielca.
- Czekaj no, czekaj..! Pomogę... Co za pacan... - Mruknął i ruszył do wnętrza, ale wciąż stał tutaj jeden z nich, który pilnował, by nikt z ciekawskich nie przekroczył progu. Zaś jak to wnętrze się prezentowało? Widać było wbity w ścianę naprzeciwko wejścia bełt. Pokój był bałaganem - zupełnie innym niż ten wczorajszy. Ale też nie takim, by widać było wielką walkę. Łóżko było przewrócone. Na ścianie widać było krew, trochę tak, jakby kogoś do niej dociśnięto i ktoś się po niej osunął. Przypomina ci to coś? Kartki puste i te z portretami z listów gończych fruwały po całym pomieszczeniu. Część przedmiotów z pokoju zniknęła. Zwłaszcza tych cenniejszych. Ktoś ewidentnie się pośpiesznie przekopywał przez ekwipunek Pastelowej.

Karczmarz Ika
Azuma

[Kuroi Kuma]

Działo się. Wozy, strażnicy i ludzie. Niecodzienne to bowiem wydarzenie, gdy w tak widocznym miejscu, w tak zwykły dzionek wisiał trup. Powieszone na linie ciało... zżerane przez motyle? Przestał się dziwić, że zebrało się tak duże grono. Śmierć nie była niczym niezwykłym, znalezienie ciała to pewnie dla mieszkańców tego miasta sprawa tak błaha, jak kupno bułek. Trup zawieszony był już jakąś nowością, powiewem świeżości, za to te stworzenia... czy one przypadkiem nie żywiły się nektarem, a nie świeżą krwią? Przełknął ślinę nie chcąc wiedzieć co je tutaj przyciągnęło, jakim cudem było ich aż tyle i czemu nie widać much, które są chyba większym amatorem ludzkim zwłok.
Najwyraźniej Ichigo nie był zbyt zadowolony z tego, że Pastelowa zaczęła węszyć w jego sprawie, tylko czemu jemu nic się nie stało? Rozmawiali w publicznym miejscu, czyżby miał tyle szczęścia, dużo więcej niżeli rozumu? Multum pytań, mało odpowiedzi, odpowiedzi których nie znajdzie. Teraz tym bardziej nie mógł sobie pozwolić na zwlekanie. Im prędzej znajdzie Diabła i wyjaśni wszystkie sprawy ich wiążące, tym lepiej. Widok pokoju Azumy jeszcze bardziej go utwierdził w tym przekonaniu. Widok, który był dokładnie taki sam, jak jego sen. Zadrżał kojarząc ze sobą te dwie sprawy. Lecz czy to nie był tylko głupi sen? Był prawie jak realny, ale nie mógł być rzeczywistością. Prawda?
Nie mogąc wejść do środka zszedł wrócił do swojego pokoju - nie sądził, że straż wypuści go na zewnątrz, gdy przy wejściu ciągle jeszcze zbierano ciało. Bał się najgorszego, bał się tego kim będzie osoba, która nie miała tyle szczęścia, by dożyć kolejnego poranka. Dalej pytał sam siebie o obecność tych zwierząt, czemu akurat one? Czy była to Pastelowa, czy może jednak Kimiko? Ktoś musiał to zauważyć, to miasto nie śpi, a jednak ktoś miał tyle czasu, by tego wszystkiego dokonać.

[Shikarui]

Misja rangi B

Angel won't you set me free?

37 Gracja motyli i ich niebywały wdzięk. Oczarowywały każdego, kto miał jakiekolwiek wyczucie piękna. Swoją łagodnością i delikatnością. Tym, że jedno ich uderzenie skrzydeł potrafiły zmienić wszechświat. O, na pewno zmieniły tej wiszącej w koszuli nocnej panienki, którą próbowano właśnie uwolnić. Cofnąłeś się do pokoju, kłębiąc pytania w głowie. Zaplątując się w nić - a tworzyły przecież sporą włóczkę. Nie jak kot, który chciał się bawić i potem nie mógł sobie poradzić z obiektem zabawy. To nie była zabawa. Niebezpieczeństwo igrania z ludzkim życiem nigdy nie było zabawne. Powiem ci, w takim malutkim sekrecie, że choć nie powinno, bo przecież unosimy się tu wielkimi myślami i ideami, to dla wielu stanowiło rozrywkę. Czy zabijasz człowieka wieszając go na linie? Sprawiając, by wyżarły go właśnie one - motyle? Po co? Dlaczego? Ty chory pojebie. Co zdarzyło się koszmarnej nocy w karczmie Irajgo?
Siedząc w pokoju słyszałeś wszystko, co działo się na korytarzu. Zobacz - nawet dwa motyle przeleciały obok twojego okna, krążąc wokół siebie jak zakochana para, która próbowała oderwać się od zgiełków codzienności. Chciałbyś też spróbować? Ściany nie lubiły wypuszczać tych, którzy próbowali latać wysoko. Ale ty zawsze trzymałeś się ziemi - dopóki nie spotkałeś złotowłosej Yamanaka. Kogo spotkała Pastelowa Panienka, że istniała szansa, że to własnie ona zwisa teraz z okna swojego pokoju?
- Masz ją?! ... dobra! Ta! Tak jest! - Pojedyncze krzyki z głębi pokoju przedzierały się do twojego. Na korytarzu po chwili rozpoczęło się jakieś zamieszanie. Ludzie się poruszyli, przesunęli, ktoś przeszedł obok twoich drzwi w kierunku schodów, żeby po nich zejść, za nimi następna osoba. Trzasnęły drzwi. - Proszę się rozejść! Nie ma tu niczego do oglądania! - Odliczałeś czas, kroki. Myśli. Czas przeciekał przez palce, zmarnowany i zmarnotrawiony, chociaż nie powinien być do przetracenia. Jedna linia, jedna ścieżka. Całkowicie prosta fabuła, jak powiedziała niebieskowłosa. Masz jeden tor i jedną drogę, więc wędrujesz po niej do celu - gdy cel jest jasny to przecież nie próbujesz celowo utrudnić sobie życia, idąc okrężną drogą. Po co? Tylko dla poszukiwania przygód? Nie, kiedy widok jasnych oczu jest taki oddalony i umysł zaczyna robić prawdziwe fikołki. Odgłosy się przerzedzały i słychać było tylko odgłosy chodzenia w jedną to w drugą. Może goście, może strażnicy. Nadstawiwszy ucha dosłyszałbyś komentarze głosów posłyszanych, tych głosów należących do służbistów, które komentują: we mi to podaj, ale ciężkie, kurwa, uważaj! - i tym podobne. W końcu i one ucichły.
Minęła jakaś godzina, zanim uspokoiło się wszystko na zewnątrz, a przez okno nie było już widać ni wisielca, ni wozu, ni motyli. Tylko brzydka plama pod samą karczmą wskazywała na to, że coś niedobrego się tutaj działo, ale mogło to być wszystko - dla tych, którzy nie byli, nie widzieli i nie usłyszeli prawdziwych wydarzeń. Tak rodziły się plotki. Oto i więc wspaniałe karczmy - kolebka tworzenia się historii. Tych pozytywnych? Jak najbardziej! Ale i tych najbardziej tragicznych. Wyglądało na to, że ludzie zaczęli być już wypuszczani. Ostatni strażnik opuścił karczmę.

Karczmarz Ika
Azuma

[Kuroi Kuma]

Skrzywił się widząc motyle. Ich piękno go teraz przytłaczało, kojarzyło się z obrzydliwym widokiem, który jawił się na zewnątrz. Odgonił je jednak po prostu dłonią, bez zwykłych rewelacji, bez obrzydzenia, bez strachu. Stały mu się obojętne, nie były już tym pięknym stworzeniem, które musiało przeżyć katorgę, bardzo długą drogę do tego, by stać się symbolem piękna. Po prostu były, jakby ktoś wziął białe płótno, chciał je pokazać jako coś nowego, tylko się zapomniał, wypełnił je szarością i stało się jeszcze bardziej nijakie. Ni to czarne, ni to białe, lecz zawieszone gdzieś pośrodku. Jak wiele zależało od miejsca, w którym się znajdujesz. To na co patrzysz, to jak to widzisz. Motyle na łące - cudowne, wolne, lekkie. Motyle przyklejone do wiszącego ciała przy karczmie? No cóż.
Był sobie trup. Trup jak to miał w zwyczaju - martwy. Nic mu to nie dało, żadnego szczegółu po którym mógłby się dowiedzieć kto taki był zawinięty w materiał. Ludzie się rozbiegali, było miło, było przyjemnie, ale niestety widowisko się skończyło. Widowisko, na którego ciąg dalszy pewnie czekali, pewnie chcieli więcej. Chleba i igrzysk drogi czytelniku, z czego bardziej to drugie, bo to zazwyczaj kończyło się krwawo. A jakże tu nie oglądać z przyjemnością, jak ktoś cierpi? Robiło się jednak spokojniej, mniej gwarno, a właśnie takie miejsca Kuroi lubił najbardziej. Takie, gdzie nie musi zbytnio się spinać, gdy nie ma wielu bodźców, może skupić się na jednym i to jemu w pełni się poświęcić. Idę po Ciebie - powiedział w duchu, po czym zebrał swoje klamoty, które miał w pokoju. Ruszenie się bez nich byłoby dosyć głupie. Był tez kluczyk, który towarzyszył mu od początku tej przygody, chociaż nie wiedział w ogóle po co on jest. Gdzie miałby go włożyć? Żadnej skrytki, żadnego pudełeczka nie znalazł. Nic co byłoby zamknięte, a co kluczyk mógłby otwierać.
Strażnicy wyszli, opuścili pokój, więc pozwolił sobie na jeszcze ostatnie przejrzenie pokoju Pastelowej - gdzie kusza nie będzie już takim problemem. Szukając właśnie czegoś, gdzie kluczyk mógłby pasować, gdzie byłoby jakieś informacje odnośnie Diabła i kim on jest. Za wiele tych Diabłów, za mało Aniołów. Nie mając jednak zbyt wiele do wyboru zdecyduje się na tą "prostą" drogę. Na pójście prosto do Ichigo, na skierowaniu się w paszczę lwa, gdzie miał równie wiele do zyskania, co do stracenia.

[Shikarui]

Misja rangi B

Angel won't you set me free?

39 Kiedy wszystko się już uspokoiło, a Kuroi Kuma napatrzył się na widowisko, jakie toczyło się na zewnątrz, bohater opuścił swój pokój. Wydawało się, że sprawa nie ucichnie przez najbliższych kilka dni, o ile nawet nie tygodni. Oto były igrzyska dla ludu - wisielec z okna, zżerany przez białe jak śnieg motyle. I niemal nikt nie mógł oderwać od tego oka. Teraz na widoku był jednak ten pokój. Pokój, wydawałoby się, wisielca. Z kurzem i ziemią naniesioną z butów do wnętrza i jeszcze większym rozgardiaszem. Większość rzeczy została stąd wyniesiona - plecak, ze ściany zerwano kartki, pozbierano niektóre zapisane, ale zostały tez kopie. Między innymi z plakatem mającym opowiadać o tym, że zaginęła pewna Yamanaka. Już ty wiesz, jaka. Okno było otworzone. Firanki powiewały na wietrze niemal tak samo jak wczorajszego dnia, kiedy wszedłeś do pokoju Kimiko. Pustka pełzała po skórze i pięła się wzdłuż kręgosłupa. Ślepy miraż o tym, co pozostanie po człowieku, którego już nikt nie będzie szukać. Niewiele - bo pokój Kimiko chociaż pozostał nietknięty od jej zniknięcia i tylko wiatr czasami przesuwał niektóre nieprzygniecione niczym kartki na stole. Ten sam ruch powietrza przywiódł jedną z notatek, którą najwyraźniej strażnicy uznali za nieważną, albo zapałętała się gdzieś za szafką i teraz obiła o czubek buta Kumy. Na niewielkiej kartce, przerwanej w pół, wyrwanej z jakiegoś notesu czy dziennika napisano:

Trzepot skrzydeł motyla w Sogen może spowodować burzę piaskową w Sabishi.

Przeszukanie pokoju nie mogło zająć długo, zważywszy na to, że wszystkie szafki zostały pootwierane, a szuflady powysuwane. Pozabierano, co się dało, a czego nie zabrali oni po ściągnięciu trupa, zabrano już wcześniej. Złodziej, czy może sami strażnicy - ciężko na ten moment powiedzieć. Ale właśnie - szuflady. Co prawda kluczyk nie pasował do żadnej z tych konkretnych szuflad, ale można było go wsunąć. Tylko nie dało się przekręcić. Podobne rozmiary, chociaż to raczej "nie ta seria" zamków. Nie żeby Kuroi znał się na takich sprawach, ale jako ninja spotkał się już z niejednym zagadnieniem, które nie pozwalało na miłe i uprzejme rozwiązania ograniczające się do dysput filozoficznych. Przy lekkim przekręcaniu kluczek w środku czuć było, że zamek musi być dość podobny. Zanim ktokolwiek zajrzał do pokoju, Kuroi zdążył z niego wyjść i razem ze swoimi rzeczami - zejść na dół. Tam dopiero grzmiało od ekscytacji i przejęcia! Plotka rodziła plotkę i lada dzień powstaną prawdziwe monstra, które być może przejdą do folkloru i staną się straszakami dla dzieci, by grzecznie spały i jadły szpinak, kiedy mama go nakłada na talerz. Za blatem nie widać było Ika. Stała za nim odrobinę skonfundowana kobieta w wieku średnim, która co rusz robiła dziwne miny patrząc na gadających przy niej klientów.
Z karczmy można było już swobodnie wyjść i skierować się do miejsca docelowego. Drzwi były wręcz otwarte na oścież, ponieważ mimo młodej godziny tłoczno było jak na jarmarku. Ludzie przechodzili przez człowieka i przepychali się, chcąc wejść do środka, by posłuchać, co się wydarzyło, to przybytek opuścić. Wspomniana kobieta zajmująca się barem nie stękała z niezadowolenia, a wręcz przeciwnie - strzelając te dziwaczne miny opowiadała z zapartym tchem o niesamowicie tajemniczej sprawie morderstwa. Ulica dawała możliwość odetchnięcia. Mając w głowie dość prostą instrukcję co do tego, gdzie się skierować, taką też drogę obrał nasz bohater. Prosto do sklepu w dzielnicy Ekibyo.
Budynek był wysoki na jedno piętro i z lewej strony przylegał całkowicie do drugiego zabudowania, gdzie mieściła się kwiaciarnia. Po prawej stronie miał wąską uliczkę, ale na tyle jednocześnie szeroką, by niewielki wóz się zmieścił. Dalej widać było domy mieszkalne - niewielkie i pozbawione ogrodów. Wciśnięty poza główną ulicę, ale jednocześnie na na totalne ubocze i zadupie, musiał cieszyć się niezłym powodzeniem. Budowla była zadbana i prezentowała się całkiem zachęcająco. Drzwi obstawione były przez dwa kwadratowe okna, w których widać było zachęcające prezentacje plecaków, płaszczy czy kunai. Na górze okna były również dwa. Dach? Płaski. Z niewielkim murkiem oddzielającym go od krańca ściany. Widać było na nim stolik, dwa leżaki i wystawioną parasolkę, która rzucała na wspomniane leżaki cień. Na jednym z nich leżała kobieta, którą natura obdarzyła całkiem szczodrze odpowiednimi atutami. Chyba spała. Po uliczce kręciło się kilka ludzi, przechodzili w jedną to drugą stronę.

-> Zapraszam tutaj

Karczmarz Ika
Azuma

[/quote]

[Sukuna]

Wszedłem do całkiem przestronnej karczmy, jak na standardy i wzrokiem zlustrowałem całe pomieszczenie w poszukiwaniu wolnego miejsca. Byłem głodny, a jako że ostatnio dostałem całkiem sowitą zapłatę za zlecenie, to mogłem sobie pozwolić na coś więcej niż suszoną wołowinę z czerstwiałym chlebem. Moje faworyzowane miejsce zostało zajęte przez ulicznego pijaczynę, zrezygnowałem z niego, siadając gdziekolwiek - tym razem padło na dwoosobowy stolik zaraz obok barku z woskową świecą na środku drewnianego, okrągłego blatu. Odszedłem jeszcze na chwilę, by zamówić miskę gulaszu na bazie ryby i usiadłem wreszcie na swoim miejscu, otulając się płaszczem. Nie spodziewałem się jakiejkolwiek osoby towarzyszącej, także nie zwracałem szczególnej uwagi temu, kto wchodził i wychodził z karczmy, w pełni poświęcając się własnym myślom.
Wróciłem wspomnieniami do dnia, w którym Souei mnie pierwszy raz wypatrzył na ulicy, ja zaś nie byłem nawet świadomy jego obecności. Co by się ze mną działo, gdyby mnie wtedy nie zwerbował...? Dalej działałbym na ulicy, żebrając o każdą monetę, czasem też kradnąc, żeby mieć chociaż co do miski włożyć? Po miesiącach na ulicach w końcu wyrobiłem sobie wtedy wystarczająco informacji gdzie dają najwięcej jałmużny, a których ulic unikać, co też wykorzystuje przy obecnych zleceniach i ogólnej pracy dla mafii.
Z własnych myśli wybiła mnie przyniesiona miska, za którą podziękowałem półuśmiechem i wziąłem się za jedzenie, znów nurkując w głębiny własnych przemyśleń.