Plac treningowy

[Misaya]

Z szeroko otwartymi oczami obserwowała pokaz jaki im zafundował Masahiro. Kolorowe włosy tańczyły w takt nadawany przez potężny podmuch gorącego powietrza. Aż czuła jak cała twarz piecze ją od gorąca. Nigdy nie wiedziała tak silnej techniki… nie żeby była jakimkolwiek wyznacznikiem czegokolwiek, bo nawet na arenie w czasie turnieju się nie pojawiła, lecz widząc teraz buchającego płomieniami Shirei-kana jak gdyby był to spacerek zaczynała zdawać sobie sprawę z ogromnych braków jaki brak wcześniejszych treningów jej zapełnił. W końcu ile był od niej starszy? Dziesięć? Może piętnaście lat. A to co pokazał wybiegało poza jej pojmowanie. Wiadomo, że shreikanowie byli na końcu łańcucha pokarmowego jeśli chodziło o poziom mocy, lecz… no bez przesady! Tego to ona nawet za kolejne i kolejne dekady nie ogarnie.
Z pętli myśli wyrwały ją jego słowa.
Pojebało go.
Tyle przeleciało przez głowę Misai, gdy lodowaty dreszcz przebiegł jej po plecach. Domyślała się, że na placu treningowym będą musieli coś ćwiczyć, ale po tym pokazie co im zafundował dobrze wiedziała, że ona nie ma nic do pokazania. Podmuch ognia, który potrafiła w porównaniu do jego pożogi to był płomyczek rozświetlający małą świeczkę.
W panice przeniosła spojrzenie na Nanę. Może ona miała tam wszystkie klepki na miejscu.
Z każdym kolejnym wypowiedzianym przez Nanę słowem blada twarz Misai stawała się jeszcze bielsza. Jaka potęga. Jaka walka. Ona ćwiczyła tylko po to aby dostać nieco więcej ryo i wspomóc rodzinne finanse. O jakim ona przetrwaniu mówiła. Misaya już miała się zgłosić i powiedzieć, że chyba nie tamtędy była droga, gdy dotarło do niej ostatnie zdanie.
To nie jego pojebało. To Nana była kompletnie stuknięta…
Praktycznie odruchowo aktywowała szkarłatne doujutsu z paniką szukając jakiegoś rozwiazania. Przez głowę nawet przebiegło jej aby schować się za plecami Kimy. Nogi jej drżały i była po prostu przerażona. Nigdy wcześniej z nikim się nie biła i nie trenowała. To był nie jej poziom. Ona była normalsem, który przypadkiem okazało się, że jednak nosi sprawne geny Uchiha.
Ciało zareagowało instynktownie. Jedyne co mogła zrobić w miarę szybko było uskoczyć jak najdalej za siebie i po złożeniu jednej pieczęci posłać swój ogień, licząc, że ten jakoś zderzy się z kulą ognia posłana przez Nanę i nieco go rozproszy. Czy tak to działało? A z jakiej beczki miałaby wiedzieć? Była przerażona, a jej ciało działało na automacie. Co z tego, że był to trening, a nie prawdziwa misja, a Nana raczej nie zamierzała ich zabić. To nie był świat i życie do którego przywykła Misaya. Spłoszone, szalejące konie? Proszę bardzo, wiedziała jak się zachować, jak do nich mówić i sprawić, aby ją słuchały. Pędząca technika ognia? To był zupełnie inny poziom. Nie jej.

  Ukryty tekst