[EVENT] - Grupa Szturmowa

[Osamu]

Pomysły oraz propozycje Osamu nie okazały się być dobre dla jego kompanów. Pewnie to dlatego, że reszta jego zespołu była już zmęczona dość długo trwającymi walkami. Nie miał o to pretensji bo wiedział, że życie ludzkie jest ważniejsze niż głupie udawadnianie bohaterstwa. Decyzja została podjęta, a wybrane zostało nadłożenie czasu w celu uniknięcia wrogich drużyn. Nagle zauważył, że Hokori dość szybko sięgnęła po broń i rozbiła atramentowe ptaki. Takashi dorzucił kilka swoich ostrzy i pewnie wszyscy liczyli na Osamu, że coś zrobi ale ten pozostał bierny. Nie posiadał broni miotanej, która nie narobiłaby tutaj hałasu, a odczepianie notek trochę by zajęło. Jego techniki przeorały by połowę lasu więc również odpadały. Musiał liczyć, że jego oddział okaże się w tej konkretnej sytuacji nieco bardziej przydatny.
Uesugi zaczął się rozglądać po to żeby zajęta ptaszkami drużyna nie wpadła w jakąś prostą pułapkę. Był gotowy zamienić swoją pozycje w działo i jeśli tylko zostanie do tego zmuszony to nie będzie czekał i złoży kilka pieczęci, a obok Niego pojawi się duża błotna paszcza smoka, która niemal od razu wystrzeli dwadzieścia pocisków. Zrobi to również jeśli reszta nie poradzi sobie z ilością atramentowych tworów i wyceluje błotną głowę po to żeby ostrzelać napotkany "mały" problem.
Cały czas pozostawał gotowy żeby rozpocząć błotne strzelanie bez względu na to czy celem będzie drobne ptactwo czy największy demon prowadzony przez zgraje dzikich. Chciał bronić swoich nowo poznanych przyjaciół. Do tego całe życie się przygotowywał i zamierzał pokazać wszystkim dume Kaguya. W razie czego będzie próbował blokować wrogi atak zbroją bądź wykonać unik.





Tldr

Początkowe atramentowe twory zostawia reszcie swojego zespołu i jest gotowy do obrony ich tyłów. Jeśli jego nowi przyjaciele nie dadzą rady z ptaszkami to wykieruje błotnistą głowę smoka w ich kierunku i ostrzela to natrętne ptactwo.

CHAKRA:

  Ukryty tekst

UŻYTY EKWIPUNEK:

  Ukryty tekst

JUTSU:

  Ukryty tekst

i

  Ukryty tekst

WIEDZA:

  Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):Założona zbroja, Ochraniacz na czoło z symbolem "Zjednoczonych sił Sogen".

  Ukryty tekst

[BeeBee-Hachi]

---

Grupa Szturmowa

---

Konna Szarża przetoczyła się przez las, zbliżając się z coraz większym łoskotem do krawędzi lasu, aby za chwilę wtoczyć się na pole bitwy. Ranni, ale zdeterminowani obrońcy Muru wiedzieli, że prawdopodobnie jest to ich ostatnie zawołanie, jest to ich ostatnia bitwa i w większości nie dożyją dnia jutrzejszego. Mimo to byli gotowi, aby po raz wykonać swoje zadanie, po raz ostatni postarają się obronić świat przed zagrożeniem zza muru. Pędzili na swoich koniach, skupiając na sobie uwagę krążących na niebie wojowników dzikich. Mimo to, nie obawiali się. Pojedynczy członkowie zaczęli używać ich tajemnej techniki, dzięki czemu nie dość, że ukrywali się dymie przed latającymi na niebie wrogami, to jeszcze oznajmiali swoim sojusznikom, że nadciągają.

Nana spojrzała na swojego towarzysza, oboje rozumieli, że to może być ich najlepsza okazja na wyrwanie się z tej leśnej pułapki i powrót na pole bitwy. Kiedy tylko zadała pytanie, Kuroichi przytaknął potwierdzająca, a następnie tuż za nią wskoczył na jedną z gałęzi i zaczął przemieszczać się w bezpiecznej odległości od hałasującej kolumny. Z oddali widzieli, że pojedyncze siły atakowały jadących Shinsengumi, ale były one odpierane, bądź też bestialsko zabijane. Mimo ran, chakra strażników była na wysokim poziomie, dzięki czemu mieli przewagę nad już zmęczonymi walką dzikimi.

Tak też bezpiecznie Nana przedostała się do samej krawędzi lasu. Gdy drzewa zrobiły się rzadsze, a teren dookoła zaczął zamieniać się wykarczowane pole bitwy, dostrzegła jak bohaterska szarża shinsengumi wbija się w jeden z walczących oddziałów dzikich. Był tam istny chaos, z powodu ciemności i jedynie pojedynczego światła dostarczanego przez burzę, łatwo było pomylić sojusznika z przeciwnikiem. No ale walczyli, ich nagłe przybycie wlało mnóstwo dodatkowej siły w serca walczących Sogeńczyków. To był ten moment, który mógł zaważyć o bitwie, przynajmniej w tym jednym fragmencie pola bitwy. A co z tym wszystkim zrobi nasza bohaterka? Dołączy do walczących shinsengumi? A może wejdzie głębiej w pole bitwy, szukając swoich towarzyszy. Gdzieś tam był Takeru oraz pozostali członkowie grupy szturmowej, czy warto ich było teraz szukać? A może trzeba było czekać na jakąś okazję?

Takashi, Osamu oraz ich towarzysze szli przez las, kiedy to nagle wpadli w dziwną pułapkę. Jeżeli tak to mieliby nazwać. Kilkanaście atramentowych ptaków wbiło się w powietrze, lecąc w stronę niebios. Niestety dla nich, były zbyt wolne, albo zbyt mało liczne, aby uciec spod tego zmasowanego ataku. Hokori oraz Takashi wystarczyli, aby powstrzymać malutkie, atramentowe twory, po których zostały jedynie małe kałuże. Mogli ruszać dalej, w stronę twierdzy, która była już niedaleko. Szli w skupieniu, w końcu w okolicy mógł się czaić wróg, więc nie było czasu na rozmowy. Wszyscy byli też zmęczeni, tak więc nikt nie oczekiwał od nich zabawiania siebie nawzajem. Tak więc milczeli, modląc się pod nosami aby tylko nie wpaść na kolejną grupkę wrogów, albo coś przygotowanego przez nich.

Szli kolejne minuty, a las powoli zaczął się przerzedzać. Odgłosy walki robiły się także coraz głośniejsze, co oznaczało jedno, są coraz bliżej. W końcu też nastał ten moment, w którym dotarli na skraj lasu. Byli tak blisko swojego celu. Widzieli, że kilkadziesiąt metrów przed nimi znajduje się gruby, kamienny mur, oraz jedna prostokątna wieża. Przed nią ustawione były okopy i inne zasieki, które w tym momencie nie toczyły walki. Wróg musiał na tę chwilę wycofać się, zapewne w celu przegrupowania się. Oczywiście nie oznaczało to, że walki się skończyły. Kiedy tylko spojrzeli w stronę pola bitwy, dostrzegli, że walki dalej trwały w głębi pola. Co więcej, dostrzegli sporo różnokolorowych dymów, które musiały być jakimś systemem komunikacyjnym. Niestety dla nich, mieszały się one z powodu wiatru i deszczu, całkowicie zatracając swoje znaczenie. Tak więc, nasi bohaterowie mogli zdecydować, wracają na pole bitwy, czy może będą chcieli udać się do któregoś z oddziałów, aby dowiedzieć się jaka sytuacja. Za murami twierdzy znajdował się także dobrze im znany szpital, który może udzielić im pomocy, jeżeli tylko uważają, że taka jest im potrzebna. Nim jednak podjęli decyzję, Hokori stanęła przed swoimi towarzyszami i skłoniła im się.

- Bardzo dziękuję za wspólną podróż. Na tej wieży są moi towarzysze z grupy pomarańczowej. Udam się do nich zobaczyć jak wygląda sytuacja. Mogą potrzebować mojego wsparcia. - delikatnie się uśmiechnęła, a następnie nie czekając na odpowiedź, zebrała chakrę w stopach i pobiegła w stronę twierdzy, wykonując kilka susów i rozpoczynając wspinanie się po krawędzi muru. Ci, których opuściła jakiś czas temu, już zaraz dowiedzą się, że wszystko u niej w porządku.

Kjoszu, jak na prawdziwego bohatera przystało, uratował swojego pomagiera, zamieniając go przy okazji w gustowną walizkę. Jak widać, skóra Jugo w tym roku jest dosyć modna. Dookoła ich dwójki było sporo dymu i toczących się walk, więc ciężko było zorientować się z której strony przyszli, albo też gdzie mieli się ewakuować. Co ciekawe, nikt więcej ich nie atakował, zdawało się nawet, że robią to specjalnie, tak jakby omijali ten niewielki placek terenu, zajmowany przez dwójkę obrońców Sogen. Dosyć szybko wyjaśniło się dlaczego. Gdy Kjudini wraz z Ryuujinem wycofywali się po omacku, w swoim w miarę spokojnym tempie, nagle dym dookoła nich zmienił kolor na czarny.

- On tu jest... bądź gotów! - Powiedziała Matatabi w głowie naszego herosa. Nawet taki odklejeniec jak on wiedział, co to znaczy. Lis był tutaj, i to zapewne ze swoim gospodarzem. No i tak też było, po chwili z dymu przed bohaterami, jakieś pięć, może dziesięć metrów przed nimi, wyłonił się mężczyzna o długich, siwych włosach spiętych w kucyk. Był on ubrany w czarne szaty a na twarzy malował mu się zmęczony wyraz. Jedyne, co nie pasowało, to intensywnie pomarańczowe, wręcz jarzące się oczy, które potrafili sparaliżować tych mniej doświadczonych wojowników. Każdy, nawet nie będący sensorem czuł tę dzikość i nieprzyjemną aurę, jaka biła od tego wojownika. Była ona dużo intensywniejsza niż, co czuli w trakcie negocjacji. Czyżby staruszek już się nie ukrywał?

- Wiedziałem, że gdzieś tutaj cię znajdę. Spodziewałem się jednak, że od razu postarasz się stawić nam opór pełni sił. Czyżby jednak plotki nie były prawdziwe, czyżbyś, podobnie jak ten młody smarkacz od ślimaka, nie umiał kontrolować swojego demona? - uśmiechnął się, odsłaniając zwierzęce zęby, dotychczas skrywane w swoich ustach. Atmosfera robiła się bardzo napięta, nie wiadomo co tak na prawdę potrafił i jak wielkim zagrożeniem jest dla wszystkich dookoła. Jedynie Kyoushi mógł się domyślać, że łatwo nie będzie. Matabi od razu się zjeżyła, zapewne jeszcze kilka miesięcy temu kazałaby swojemu nosicielowi ucieczkę, jednakże teraz było inaczej. Byli jednością i chyba przyszedł czas, aby tę jedność zademonstrować staremu prykowi...

Uchiha Takeru - Obrazek
Yaseichi - Obrazek
Higashimura
Nishimura
Kaguya Taisho - Obrazek
Akimichi Chou - Obrazek
Kapłan Rintaro - Obrazek
Akimichi Ichouri - Obrazek
Akimichi Choujiro - Obrazek
Yamanaka Inoko
Dohito Miuro
Dohito Miuko
Kuroichi
Lord Sugiyama - Obrazek
Nara Lei - Obrazek
Matatabi
Uchiha Hokori - Obrazek
Dziadek

Nana:

  Ukryty tekst

Ryuujin :

  Ukryty tekst

Osamu :

  Ukryty tekst

Takashi :

  Ukryty tekst

Ayumu :

  Ukryty tekst

Kyoushi :

  Ukryty tekst

Wszyscy:

  Ukryty tekst

Gratisowe spóźnienia :

• Każdy dodatkowe DUŻO h
• Ryuujin - darmowe nieprzygotowanie - zużyte
• Ayumi - Zużyte 3h
• Nana - Darmowe Spóźnienie

Dzienniczek Prowadzącego

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Pędząc pośrodku niczego, nawet nie miał kogo spotkać. To jak szukanie po omacku człowieka na bezludnej wyspie. Czuł, ze coś jest nie tak i wojska się odsuwają i dają miejsce na coś wielkiego, a ten kolorowy dym był bardzo oczywistym znakiem dla tego, dla którego tutaj przybył. Dla lisa, z którym miał się zmierzyć tu i teraz. Nie mylił się ani trochę.
Wnet kolor dymu zmienił się na czarny, a Matatabi dała mu znak. To był ten czas. Wtedy odstawił Ryujina za siebie i rzekł:
- Weź to i uciekaj ile sił w nogach. Jinchuuriki dzikich tu jest. Spieprzaj stąd natychmiast! - już niemal ze wściekłością powiedział, prezentując swoje piękne, niebieskie oczy, typowo kocie ze względu na przemianę, która dokonała się jakiś czas temu. Teraz Ryujin mu zawadzał, więc przekazana pigułka ze skrzepniętą krwią miała mu pomóc stanąć na nogi i spierdolić. On sam doczekał się towarzystwa dziada.
- Na takich jak twoi pobratymcy nie musiałbym nawet wstawać z łóżka, a co dopiero korzystać z mocy Matatabi. A więc… Przekonaj się sam staruszku - rzekłszy już wiedział co robi i wiedziała też Nibi. W jednej chwili uwolnił wszelkie pokłady chakry demona przez co mógł zrównać z ziemia wszystko dokonała, gdy fala gorących, niebieskich płomieni spowiła jego wielkie ciało, które w jednej chwili, nie dając nawet sekundy spokoju ruszyło w kierunku dziada atakując jedną z potężnych łap, by przeciąć skurwiela w pół. To się nie uda, ale jak lepiej rozpocząć walkę niż zaatakować w pełni sił, płomiennym zamachem? Do dzieła!

Skrót

1. Odstawienie Ryujina i podanie mu pigułki ze skrzepnięta krwią
2. Szarża na przeciwnika po odpaleniu pełnej mocy

Chakra:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

Statystyki:

  Ukryty tekst

[Nana]

Ruszyli za armią Shinsengumi. Trzymali bezpieczną odległość starając się nikomu nie podpaść. W końcu w chaosie walki bardzo łatwo można było pomylić sojusznika z wrogiem. W momencie starcia różnych technik i mocy dużo bezpieczniej było zachować pewną odległość od walczących. Obojętnie która ze stron posiadała przewagę. Nana nie miała zamiaru skończyć jako niepotrzebna ofiara tylko dlatego, że nie postarała się o dobrą pozycję na polu bitwy.

Poruszali się drzewami śledząc ruchy sojuszników. Widziała ich zmagania, widziała ten trud i zmęczenie. Naprawdę Sogen było warte umierania? Pamiętała, że strażnicy muru posiadali wielkie morale. Dla nich ochrona tego miejsca stanowiła życiowy cel. Po części ich rozumiała. Ona także miała przecież swoje własne cele. Swoje pragnienia. Nie leżały one bezpośrednio w tej wiecznie bagnistej krainie. A w ludziach. Chociaż starała się tego do siebie nie dopuszczać w końcu udało jej się znaleźć miejsce najbliżej definicji słowa dom. I nie była to Kotei, a Kamino i Katsumi.

- Spróbujmy znaleźć kogoś znajomego - zdecydowała zerkając na Kuro u swojego boku. Nie zamierzała dołączać do walki bezpośrednio. Przynajmniej jeszcze nie. Starała się ogarnąć w sytuacji śledząc ruchy przeciwników jak i sojuszników. - Trzymałabym jednak bezpieczną odległość od walczących. Nie wiadomo co może się wydarzyć - dodała po chwili. Zerknęła na Kuro czekając na jego opinię. Jeśli się z nią zgodził zamierzała poruszać się po kolejnych drzewach wzdłuż linii walczących i spróbować ogarnąć się w sytuacji. Wypatrzeć jakieś znajome twarze. Cały czas patrzyła pod nogi i rozglądała się co jakiś czas nie chcąc trafić na wroga. Była gotowa do uniku, gdyby ktoś ją zaatakował.

Poruszanie się po drzewach wzdłuż linii walczących.
Nie dołączenie bezpośrednio do walki - jeszcze.
Wypatrywanie sojuszników.
Gotowość do uniku i szukanie pułapek.

Techniki i Chakra

  Ukryty tekst

Staty:

  Ukryty tekst

Wiedza:

  Ukryty tekst

Eq:

1 kabura przypięta na pasku na prawym udzie, 1 torba pod pasem z kimona na plecach. Pochwa z kataną na plecach.

  Ukryty tekst

[Ryuujin Kodai]

Wszystko stało się tak szybko że w innych okolicznościach mógłbym nawet nie zrozumieć co właściwie się dzieje. Jeszcze przed chwilą Białowłosy ratował mnie z pola bitwy gdy ni stąd ni z owąd dym wokół nas z ciemniał przybierając wręcz czarną barwę. Wróg! To była pierwsza myśl która przyszła mi do głowy, a reakcja mojego wybawcy jak i pojawienie się siwego dziada tylko potwierdziło moje obawy. Po chwili dotarł do mnie też jeszcze jeden szczegół. Gdy na scenie pojawiał się dziki moje ciało instynktownie zaczęło drżeć. Potrzebowałem pół sekundy by dostrzec ten fakt, że prawdopodobnie moje pierwotne instynkty wyczuwały znacznie szybciej fakt iż to nie jest mój kaliber. Zdecydowanie inna liga.
Uchiha nie tracił czasu, puszczając mnie przekazał mi pigułkę z skrzepniętą krwią którą natychmiast przyjąłem i rozgryzłem by prawie w tym samym czasie w którym padło polecenie, że mam spierdalać to też uczyniłem. Czułem że w tej walce mógłbym jedynie przeszkadzać i moja obecność przysporzy tylko więcej problemu niż pożytku. Dlatego szybko podjąłem decyzję o tym by zamiast plątać się pod nogami dotrzeć do swoich i poinformować o natknięciu się na tą jednostkę.
Właśnie dlatego gnałem ile sił jednocześnie w celu potencjalnego ułatwienia sobie ucieczki złożyłem kilka pieczęci by obok mnie zjawiły się dwa moje sobowtóry pędzące po prawej i lewej stronie, a następnie przygotowałem się do użycia techniki podmiany gdyby jednak nadciągnął w moją stronę jakiś atak którego nie byłbym w stanie uniknąć w normalny sposób. Najważniejsze teraz dla mnie było odnalezienie sojuszników, a następnie kogoś z dowództwa bądź osoby zdolnej szybko przekazać informację jakie posiadałem. Wycofując się starałem się zapamiętać odległość jak i kierunek z którego przybiegłem.
Jeśli napotkam kogoś z moich natychmiast krzyczę do niego aby zwrócić na siebie jego uwagę pod warunkiem że nie znajduję się w trakcie walki bądź w niepewnej sytuacji. Wówczas kieruje się do niego.
- Ryuujin z grupy szturmowej, wraz z Kyoushim natrafiliśmy na niesamowicie silną jednostkę wroga. Najpewniej jinchuurikiego nieprzyjaciela, muszę przekazać jak najszybciej tą informację. - przekazałem ewidentnie przejęty i jakby nie świadomy tego że z miejsca z którego przybiegłem wyrósł ogromny płonący na niebiesko kot. Liczyłem że napotkany przeze mnie sojusznik wskaże mi drogę lub nawet pomoże się dostać gdzie trzeba.

  Ukryty tekst

[Takashi]

Zlikwidowanie atramentowych ptaków przebiegło szybko i bez jakichkolwiek problemów. Gdyby bohaterowie się nimi nie zajęli, informacje o ich lokalizacji mogłyby niepotrzebnie dotrzeć do wroga. Uniknęli nie tylko kłopotów, ale również bezsensownej potyczki, na którą nie mieli ani czasu, ani sił. Mogli kontynuować wędrówkę przez las prowadzącą w stronę twierdzy, która była ich celem, to właśnie tam mogli w spokoju odpocząć, a także pozostawić Hokori z resztą jej oddziału.
Przeprawie cały czas towarzyszyły odgłosy bitwy, burzy, a także chaosu szalejącego wokół nich wszystkich. Sogen stanowiło teraz strefę, na której niemalże w każdym możliwym miejscu czaiło się jakieś niebezpieczeństwo. Aby je ominąć, należało zupełnie odizolować się od starcia i unikać nieprzyjaciela, a tej niewielkiej grupie towarzyszy jakimś cudem się to udawało. Po pewnym czasie udało im się dotrzeć do muru, wszyscy cali i zdrowi.
- Też dziękujemy, Hokori-san. Uważaj na siebie i powodzenia. - po tym miłym pożegnaniu Takashi, Osamu oraz Miuro zostali na nowo we trójkę, w ich prawie pierwotnym składzie. - Nie wiem, jak wy, ale ja udam się do grupy medycznej. Jakimś cudem udało nam się tutaj dotrzeć, ale łatwo nie było, a ja cały czas odczuwam efekty uboczne utraty dużej ilości chakry. Muszę odpocząć, bez tego nie będę w stanie kontynuować walki na pełnych obrotach.
Po tych słowach pożegnał ich miłym uśmiechem i szybkim krokiem zaczął iść w kierunku znanej mu grupy medycznej. Nie wiedział, czy któreś z nich wróci w wir tego chaosu, czy podąży jego krokami, a może uda się w zupełnie inne miejsce, on sam nie mógł odpuścić, musiał odpocząć. Gdy już znalazł się w znanym mu miejscu, gdzie wcześniej dane mu było zregenerować się po niemiłym incydencie z początku wydarzenia, zwrócił się do jakiegoś wolnego medyka.
- Takashi z grupy szturmowej. - zaczął od ważnego przedstawienia. - Straciłem dużo chakry, jestem na wyczerpaniu, mam kilka zadrapań. Raczej nie wymagam natychmiastowej pomocy, ale chciałbym jak najszybciej odzyskać siły, by móc wrócić na pole bitwy i działać na pełnych obrotachj.

tldr

Bezpiecznie udaję się na odpoczynek do grupy medycznej. Staram się zregenerować jak najwięcej utraconej chakry, by wrócić na pole bitwy.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Osamu]

Wędrówka przez las niosła za sobą sporo niebezpieczeństw ale też kilka korzyści. Między innymi takich, że wróg miał duże problemy z namierzeniem ich pobytu dzięki czemu mogli niepostrzeżenie dotrzeć w okolice twierdzy. Atramentowe twory padły bardzo szybko pod stertą żelastwa wyrzuconą przez jego towarzyszy. Był z tego powodu szczęśliwy ponieważ nie musiał ruszać swoich zasobów chakry na nic nieznaczące płotki i mógł szykować się do dalszej bitwy. Zastanawiał się nad dalszymi krokami. Takashi był wyczerpany, Miuro ranna, a Hokori jak się okazywało zamierzała wrócić do swojego oddziału.
Osamu miał świadomość, że gdzieś tam dalej walczy Taisho, Takeru czy Ryujin. Jedni bliżsi chłopakowi inni nieznajomi. Cóż... Stanął na rozstaju kiedy Takashi zakomunikował, że musi udać się do grupy medycznej. Miuro również musiała to zrobić i wszyscy o tym wiedzieli. Nie mógł pozwolić, że Ci na których tak długo polegał i walczył razem może się narazić na samotną wędrówkę. -Miuro. Ty też musisz iść do medycznej... Jesteście bardzo zmęczeni, a Dohito jest dodatkowo ranna. Idę z Wami żebyście nie musieli nadwyrężać swoich i tak nadszarpniętych sił. Westchnął głęboko bo w końcu zostawia na polu bitwy swojego krewniaka ale wiedział, że tak należy zrobić. -Poza tym też muszę się trochę zregenerować.
Ruszył więc ze swoimi towarzyszami do dobrze znanego regionu. Jednocześnie zachowując czujność tak żeby móc w porę zacząć bronić swój zespół. Kiedy tylko dotrą na miejsce to Uesugi wytłumaczy się z całego zamieszania. -Osamu z grupy szturmowej. Musiałem dopilnować żeby ranna Miuro oraz wyczerpany Takashi tutaj dotarli. Przy okazji zbiorę trochę sił żeby wrócić do walki. Uśmiechnął się jeśli zobaczył, że Tetsuro tam jest i sobie radzi. -Jeśli jest tutaj jakiś łącznik niech poinformuje Takeru, że zostaliśmy oddzieleni od reszty grupy i ruszyliśmy do Was żeby się przegrupować. Gdyby tego zażądał to jestem gotowy wracać na pole bitwy. Dokończył swój przydługawy wywód i po prostu usiadł tak żeby nikomu nie przeszkadzać.



Tldr

Postanawia ruszyć z Miuro i Takashim żeby mieć pewność, że dotarli do medycznej cali i zdrowi. Będzie chciał się zregenerować. Poprosi o kontakt z Takeru żeby wytłumaczyć, że dalej żyją oraz przekaże swoją gotowość do powrotu na pole bitwy jeśli Takeru wskaże gdzie ma się zjawić.

CHAKRA:

  Ukryty tekst

UŻYTY EKWIPUNEK:

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

WIEDZA:

  Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):Założona zbroja, Ochraniacz na czoło z symbolem "Zjednoczonych sił Sogen".

  Ukryty tekst

[BeeBee-Hachi]

---

Grupa Szturmowa

---

Młoda reprezentantka klanu Uchiha podziękowała swoim towarzyszom podróży, a następnie ruszyła w stronę swojego oddziału, który czekał na nią na szczycie wieży. Ta, mimo pewnych uszczerbków, dalej stała, o dziwo, w tym momencie nie toczyły się tam żadne walki. Widać było, że dzicy wycofali się, czyżby udało się odepchnąć ich powietrzną ofensywę? Nasi bohaterowie postanowili udać się do szpitala, szybko zostali dostrzeżeni przez wojska stojące przed twierdzą i po chwili, oczywiście po potwierdzeniu ich tożsamości, zostali wprowadzeni niewielkim przejściem na teren szpitala. W tej lokacji nie zmieniło się wiele, poza tym, że więcej rannych leżało na tkaninach w różnych miejscach, widać było, że rannych cały czas przybywało, co zaczynało przerastać odział medyczny. Sanitariusze i pomocnicy cały czas biegali, krzątając się ze sprzętem, czy też prowadząc nowych pacjentów do lekarzy. Z racji tego, że nasi bohaterowie byli członkami grupy Szturmowej, należało im się pierwszeństwo w opiece, w końcu ten elitarny oddział może zmienić najwięcej na polu bitwy. Osamu liczył, że może zostanie pokierowany do swojego Zielonowłosego przyjaciela, u którego leczono ich przy poprzedniej wizycie, jednakże aktualnie ich sekcja była zasłonięta, a przed wejściem do niej stał strażnik, który ewidentnie pilnował okolicy swoim czerwonym sharinganem. Na szczęście szybko zaprowadzono ich do innej sekcji, gdzie były wolne łóżka, akurat dla naszej trójki.

Młoda dziewczyna, mająca może piętnaście lat, poprowadziła ich do rogu twierdzy i wskazała trzy miejsca, przy których po chwili pojawił się lekarz, mający się nimi zająć.

- Dziękuję ci Harimi za pomoc, już oglądam naszym pacjentów. Miło mi was poznać, jestem Dokumaru. - odezwał się mężczyzna w długim, skórzanym płaszczu oraz kapeluszu. Jego twarz była zakryta przez pełnotwarzową maskę z ptasim dziobem, a oczy skryte były za ciemnymi szkiełkami.

- Harimi-chan, Zajmij się proszę pacjentem z czwórki, powinien już być stabilny. - wydał dziewczynie proste polecenie, a następnie podszedł do Miuro, która zdecydowanie była najbardziej wymęczona i ranna, z całej tej trójki. W między czasie wezwał także jakiegoś sanitariusza, aby przekazał dosyć ważną informację od Osamu. W końcu byli członkami grupy szturmowej, więc informacje od nich nie mogły czekać.

- Już podaję wam coś na wzmocnienie. Braliście już pigułki żywnościowe? To dosyć ważne, żebym przez przypadek was nie zabił, podając drugi raz ten sam środek. Zaczniemy od czegoś lżejszego. - Podszedł do swojego biurka, na którym poza sporą ilością narzędzi medycznych, znajdowało się dosyć duże, gliniane naczynie stojące na niewielkim palniku. Mężczyzna podszedł do niego i nabrał chochelką zawartość, nalewając do trzech czarek stojących obok. Następnie podał je każdemu z nowoprzybyłych pacjentów.

- To powinno pobudzić wasz organizm i przyspieszyć naturalny proces regeneracji chakry. Niestety, cudów nie zdziała.. - westchnął. W jego głosie było coś niepokojącego, był bardzo nienaturalny, ale może to przez to, że mówił on przez tą dziwną, ptasią maskę. Po podaniu napoju gościom, podszedł z powrotem do Miuro i zaczął leczyć jej rany z użyciem leczniczej chakry. Na szczęście nie były poważne, więc już za chwilę powinna być gotowa do dalszej walki. Teraz tylko poczekać aż ta bardzo dziwnie smakująca herbatka zacznie działać.

- Przepraszam, że tak źle smakuje, ale nie możemy dodać cukru do receptury, bo wtedy zwiąże się on ze związkami z okolicznych ziół, a wtedy też nie bedą działały tak dobrze. - przekazał swoim gościom, spodziewając się, że będą się krzywić po poczuciu tego gorzko-cierpkiego smaku.

Atmosfera między staruszkiem a Kyoushim była napięta. Dało się wyczuć, tę niebezpieczną energię, która buzowała z ich ciał. Nie byli oni ludźmi, co łatwo dało się dostrzec w ich oczach. Ryuujin doskonale wiedział, że nie jest tutaj potrzebny, nie będzie on w stanie pomóc, więc jedyne co może zrobić, to odsunąć się, aby jego towarzysz nie musiał się ograniczać. Szybko rozgryzł otrzymaną pigułkę, a następnie ruszył przed siebie, w tej gęsty, biały dym, który okalał całe pole bitwy, pozostawiając za swoimi plecami towarzysza. Pędził ile tylko miał sił w nogach, co jakiś czas robiąc unik, bądź obiegając jakiś walczący w okolicy duet. Musiał znaleźć kogoś, kto będzie w stanie pomóc przekazać mu ważną informację do dowództwa. Tylko, czy aby na pewno będzie to konieczne??

- Zobaczmy, kto będzie sobie lizał rany po tym starciu, kiciusiu... - staruszek odsłonił swoje zęby, które nie przypominały ludzkich. Były zdeformowane, wydłużone, podobnie z resztą jak jego twarz, która zaczęła przypominać lisią. Spojrzeli na siebie, wzrok lisa spotkał się z kocim spojrzeniem Kyoushiego i wtedy też ruszyli do walki. Każdy z nich uwolnił pełnię drzemiącej w sobie mocy i nagle na polu bitwy pojawiło się jeszcze więcej dymu...

Po chwili z dymu otaczającego pole bitwy, wyłoniły się dwie ogromne sylwetki. Pierwszą był niebieski, zrodzony z płomieni kot o dwóch ogonach. Druga to równie wielki lis o intensywnie rudym futrze i dziewięciu ogonach. Bestia przyprowadzona przez dzikich wydała z siebie przerażający ryk, który odbiłem się echem po całym polu bitwy, docierając nawet do miasta, a nawet hen jeszcze dalej. Niektórzy uważają, że dało się go usłyszeć nawet w sąsiedniej prowincji.

Kyoushi pod postacią Kota nie zwlekał z atakiem. Ruszył w szarży przez pole bitwy na swojego lisiego przeciwnika, chcąc go zaatakować swoją łapą i jej ostrymi szponami. Był szybki i zapewne dla wielu stanowiłby przeszkodę nie do przeskoczenia, jednakże nie dla starego dziada zza muru. Ten bez problemu zablokował jego cios swoimi zębami, chwytając łapę w swój pysk i ściskając ją, przy okazji wyprowadzając cios kilkoma ze swoich ciężkich ogonów.

Nana dostrzegła jak sojusznicy z Shinsengumi wypadli z lasu i wpadli w jakiś oddział dzikich, tratując ich z zaskoczenia. Popędzili oni dalej, mieszając się w walkę i pomagając gdzie tylko mogą. Byli dodatkową, nieplanowaną w tej bitwie siłą, więc mogli przechylić szalę w którymś miejscu. Ona sama, wraz ze swoim towarzyszem postanowiła się nie mieszać, póki nie znajdą kogoś, ze swoich towarzyszy. Trzeba było w tym chaosie się przegrupować, żeby mieć możliwość uderzenia z większą siłą. No i wtedy też to poczuła, a chwilę później dostrzegła. Kilkadziesiąt, może kilkaset metrów przed nią, w chmurze kolorowego dymu, nagle pojawiły się dwa demony. Dwie ogromne bestie o wielu ogonach, które rozpoczęły walkę pomiędzy sobą. Przerażający ryk lisa odbił się po polu bitwy echem tak mocno, że biegnący przy niej Kuroichi aż na chwilę przystanął, nie mógł się ruszyć ze strachu. Nigdy chyba jeszcze nie czuł tak przytłaczającej potęgi.

I wtedy też Kunoichi dostrzegła jego. Przez pole bitwy, w ich kierunku, biegł jej towarzysz z grupy szturmowej. Dosyć mocno poobijany Ryuujin pędził przed siebie, nawet nie oglądając się za swoje plecy i szukając kogoś, kto będzie mu w stanie pomóc. No i wtedy ich spojrzenia się spotkały. Byli od siebie odlegli jedynie kilkanaście metrów, a w koło toczyły się walki, choć te na chwile ustały, gdyż wszyscy w mieszance ciekawości i strachu patrzyli na demony, które pojawiły się z zaskoczenia na polu walki. To był ten moment, mogli połączyć siłī i zastanowić się co dalej.

- Do wszystkich ciągle walczących członków grupy Szturmowej. Jeśli jesteście w stanie, ruszcie w stronę walczących Bijuu. Musimy osłaniać naszego Jinchuriki, nie możemy pozwolić, aby wróg go przechwycił. Walczcie, choćbyście mieli oddać za to swoje życie! - w głowie Ryuujina oraz Nany rozbrzmiał rozkaz od Takeru. Mogli oni także dostrzec, że sporo ptaków ruszyło w stronę walczących demonów, a wiele pojedynków, które toczyły się w koło nich, zostało przerwanych. Obie strony rozumiały, że to unicestwienie Demona przeciwnika jest kluczem do zwycięstwa w tej wojnie.

Takashi siedział sobie grzecznie na łóżku szpitalnym i czekał aż siły zaczną do niego wracać, kiedy nagle zrobiło mu się gorąco. Poczuł, jak nie wiadomo skąd jego ciało przepełnia się strachem oraz stresem, a chwilę później dotarło do niego, że na polu bitwy coś się stało. Były to dwa ogromne wybuchy dzikiej chakry kojarzącej mu się tylko z jednym - Bijuu. Chwilę później wszyscy w szpitalu usłyszeli odbijający się echem od kamiennych murów, przerażający ryk lisa.

- On tu jest! Musimy stąd uciekać! Natychmiast!! - Takashi czuł, jak powoli zaczyna tracić kontrolę, a w jego ciele po raz kolejny zaczyna mieszać się i buzować demoniczna energia. Tym razem jednak nie było w okolicy jego dowódcy, który ostatnio pomógł mu z opanowaniem bestii. Czy aby na pewno przychodzenie tutaj było dobrym pomysłem? A może jednak rada klanu Nara miała rację??

Uchiha Takeru - Obrazek
Yaseichi - Obrazek
Higashimura
Nishimura
Kaguya Taisho - Obrazek
Akimichi Chou - Obrazek
Kapłan Rintaro - Obrazek
Akimichi Ichouri - Obrazek
Akimichi Choujiro - Obrazek
Yamanaka Inoko
Dohito Miuro
Dohito Miuko
Kuroichi
Lord Sugiyama - Obrazek
Nara Lei - Obrazek
Matatabi
Uchiha Hokori - Obrazek
Dziadek
Dokumaru - Obrazek
Ślimak

Nana:

  Ukryty tekst

Ryuujin :

  Ukryty tekst

Osamu :

  Ukryty tekst

Takashi :

  Ukryty tekst

Ayumu :

  Ukryty tekst

Kyoushi :

  Ukryty tekst

Wszyscy:

  Ukryty tekst

Gratisowe spóźnienia :

• Każdy dodatkowe DUŻO h
• Ryuujin - darmowe nieprzygotowanie - zużyte
• Ayumi - Zużyte 3h
• Nana - Darmowe Spóźnienie

Dzienniczek Prowadzącego

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Nadszedł czas na epicką bitwę, pomiędzy potężnym ognistym kotem, a gigantycznym rudym lisem. Żaden z nich nie zamierzał się powstrzymywać, gdy weszli na najwyższe obroty. Weszli na poziom nieosiągalny dla nikogo. Atak miał być niespodziewany, jednak jego transformacja była równie szybka co i białowłosego. Widać, że panowali w ten sam sposób nad swoimi niezwykłymi mocami. Teraz to wyglądało jak starcie równorzędnych przeciwników - shinobi, którzy osiągnęli wyżyny umiejętności. Niestety, ten spektakl dla większości mógł być niemalże jak koszmar na jawie, a ich ruchy niemal niewidoczne, mimo wielkości bestii, które monstrualnie pokryły połać pól, na których toczyli swój bratobójczy bój.
Cios łapą został zatrzymany wielkimi zębiskami lisa, który natychmiast wyprowadził ciosy ogonami, które białowłosy w tej chwili mógł jedynie sparować swoimi ogonami. Czy lis nie czuł ogromnej temperatury ognia, która tworzyła specyficzne dość futro Matatabi? Widocznie był odporny. Po tym ataku w tak bliskiej odległości nie pozostało już przecież nic innego. Nie zastanawiał się dłużej, a będąc w bezpośrednim kontakcie białowłosy skumulował chakrę w pysku i przegryzł ją, by od razu po tym wystrzelić promień Bijuudamy, by przeszyć swojego przeciwnika z najbliższej możliwej odległości. Czy teraz zdąży zareagować? Zapewne tak...

Skrót

1. Instynktowna obrona przed atakiem ogonami
2. Rozgryzienie Bijuudamy i skierowanie promienia bezpośrednio w ciało Lisa z najbliższej odległości

Chakra:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

Statystyki:

  Ukryty tekst

[Ryuujin Kodai]

Co dalej? Co powinienem zrobić dalej? Wątpliwości w mojej głowie choć nie znajdowały się na pierwszym planie to niestety wciąż jej nie opuszczały. Podobnie zresztą jak dzicy pola walki. Ewidentnie odniosłem wrażenie, że ich ofensywa została dość mocno stłumiona bo o ile mijałem walczących to jednak samemu udawało mi się unikać wplątania w kolejne potyczki. Co musiało oznaczać że wrogów zdecydowanie ubyło. Tak przynajmniej odebrałem obecną sytuację i ta myśl dała mi nawet odrobinę siły by pozwolić sobie na lekki uśmiech.
Niestety nie zagościł on zbyt długo na mojej twarzy bo jak zresztą pozostali walczący, gdy pole bitwy przeszył potworny ryk ogoniastej bestii sam zwolniłem i spojrzałem się za siebie na krótką chwilę. To było dla mnie jasne, plan informowania dowództwa o natknięciu się na tamtego dziada nie miał już sensu. W końcu nie było możliwości by ktokolwiek przegapił dwa ogromne, ścierające się ze sobą demony. Stąd w mojej głowie znów rozbrzmiał głos: "Co dalej? Co powinienem zrobić dalej?"
Nim zdarzyłem zdecydować o dalszych ruchach moje spojrzenie napotkało sojuszników którzy zdawali się nie walczyć z nikim dlatego skierowałem się w ich kierunku.
- Wszystko w porządku? - zapytałem będąc już w zasięgu słuchu aby nie musieć krzyczeć żeby przypadkiem nie zwrócić na siebie niepotrzebenj uwagi wroga - Tu nie będzie bezpiecznie, powinniśmy się wyco...
Nie zdarzyłem dokończyć swojej opinii gdy w głosie usłyszałem głos Uchiha przekazujący instrukcje mojemu oddziałowi. Słysząc je zacisnąłem gniewnie zęby rzucając krótkie spojrzenie w kierunku potworów.
- Dowództwo chyba niezbyt ceni sobie nasze życie, że moje to mnie nie dziwi ale wasze? Cholera ale chyba jestem mu to winien. - rzuciłem częściowo do Nany częściowo jakby do siebie sięgając po swoje ostrza odwracając się do nich plecami tak by stać na wprost piekła w które właśnie kazano mi wejść. Czyli jednak pisane będzie mi tu zginąć. Kurwa... ale skoro tak, to spróbuję choć częściowo spłacić swój dług Kyoushi-san.
- Znacie się na technikach leczących? Trochę mnie poharatali ale to chyba słaba wymówka no nie?
Jeśli ktoś umie w leczenie to biorę tą osobę na plecy żeby mogła mnie leczyć nie bojąc się o uniki i kieruje się w stronę z której przybiegłem jednak znacznie ostrożniej i z zachowaniem sporego dystansu od samych bestii. Moim celem jest wypatrywanie wrogów którzy skupiałaby się na atakowaniu Kjosza i pędzenie do nich aby poucinać im głowy albo inne kończyny tak by nie mogli atakować głównego bohatera tej opowieści.

  Ukryty tekst

*EDITT://
Wskazanie kierunku w którym mogłem znaleźć pomoc dla swojego przypadku wprowadziło wręcz świeży powie nadzieii w moje serce. Czyżby los sie jednak w końcu do mnie uśmiechnął? Skinąłem dość intensywnie głową.
- Chyba masz rację, nie ma ani zapasu odpowiednich lekarstw ani pewności co do tego jak długo dam radę tak funkcjonować. Gdybyście pomogli mi się tam dostać może pójść to szybciej i szybciej udaloby mi się wrócić na pole walki. - zaproponowałem aby Nana i jej towarzysz udali się na początku ze mną do medyków nim wyruszymy wspólnie do walki jednak jesli nie to dopytuje o szczegóły kierunku w który mam ruszyć i pędzę.

*Edit za zgodą prowadzącego

[Nana]

Oglądanie pola walki z bezpiecznej odległości miało swoje plusy. Nana starała się określić szanse ich sił i jaj wielkie straty już ponieśli. Wciąż trzymała się blisko Kuroichi. W końcu we dwójkę zawsze było raźniej. Siły Shinsengumi chociaż zmęczone na pewno przechyliły szalę zwycięstwa odrobinę na ich stronę. Protektor i jego Sharingan były znane przecież dla wielu. Jego doświadczenie wojenne i umiejętności nie miały sobie równych. Niestety z takiej odległości nie była w stanie podziwiać jak walczył. Mogła tylko się domyślać jak wielki popłoch wprowadzał wśród dzikich. W końcu to on trzymał ich tyle lat z daleka od murów.

Chciała coś powiedzieć do towarzysza, ale nagły ryk bestii sprawił, że zrezygnowała. Krótką chwilę w szoku wpatrywała się w dwie ogromne bestie walczące ze sobą. Ich chakra była niemal przytłaczająca. Powietrze gęstniała od nadmiaru napięcia utrudniając oddychanie. Prawdziwa walka dopiero się zaczęła. A co mogli oni. Dwójka nic nie znaczących wojowników w porównaniu z ogromnymi bestiami.

- Kuro… - zaczęła, gdy nagle dostrzegła kogoś znajomego, kto kierował się w ich kierunku. Ryuujin. Chyba tak się nazywał. Poczuła ulgę, że ktoś z jej oddziału wciąż jeszcze żył. Czyżby powoli zaczynała utożsamiać się z siłami Kotei?

Wszystko w porządku?
Skinęła głową w odpowiedzi. I wtedy w jej umyśle, jak i widząc po minie w umysłach reszty, rozległ się głos Takeru. Głos zachęcający do walki.

- Niestety nie. Kuroichi-san, ty? - Rzuciła do chłopaka spoglądając wysoko ponad ich głowy w miejsce gdzie walczyły ze sobą dwie bestie. - Może wyleczysz najpierw swoje rany? Gdzieś w stronę muru pewnie znajdują się obozy medyków - zaproponowała, jednak nie spierała się i uszanowali decyzję Ryuu. W końcu on sam najlepiej znał swoje możliwości.

- Możemy poleciec i wtopić się w tłum z innymi ptakami. Mogę atakować ognistymi technikami z powietrza i odległości - wyjaśniła, bo perspektywa ataku z powietrza wydawała jej się lepsza niż bycie przypadkowo zdeptanym przez bestię. - Co myślicie?

Koniec końców zgodziła się na decyzję reszty. Nie było czasu na spory. Cały czas w gotowości na unik, gdyby ktoś ich zaatakował. Przyszedł czas wsparcia ich Jinchuriki. Chociaż wierzyła, że sam by sobie poradził.

Rozmowa z Kuro i Ryuujinem.
Wymyślenie planu i ruszenie do ataku.
Gotowość do uniku i szukanie pułapek.

Techniki i Chakra

  Ukryty tekst

Staty:

  Ukryty tekst

Wiedza:

  Ukryty tekst

Eq:

1 kabura przypięta na pasku na prawym udzie, 1 torba pod pasem z kimona na plecach. Pochwa z kataną na plecach.

  Ukryty tekst

[Takashi]

Formalności związane z wejściem na obszar grupy medycznej na szczęście zostały załatwione szybko. Wszelkie niezbędne czynności przebiegły bez problemów, dzięki czemu trójka towarzyszy mogła szybko rozpocząć odpoczynek i ewentualne leczenie. Największe rany miała Miuro, która podczas ucieczki przed dzikimi i przeprawy w lesie nieco ucierpiała. Osamu trzymał się całkiem dobrze, z kolei Takashi był chyba najbardziej wymęczony z nich wszystkich, stracił dużo chakry w krótkim czasie. Teraz znajdowali się w bezpiecznej, miejmy taką nadzieję, przestrzeni i mogli się poddać opiece medyków. Zajął się nimi Dokumaru, którego Nara w ogóle nie kojarzył, jednakże ufał jego zdolnościom i wiedzy medycznej.
- Z góry dziękujemy za poświęcony czas, Dokumaru-sama. - nie musiał się przedstawiać, ponieważ zrobił to wcześniej, dlatego teraz postawił jedynie na uprzejmość i cierpliwość.
Najwięcej uwagi potrzebowała Dōhito, dlatego doktor od razu udał się do niej. Potem wszyscy otrzymali niesmaczny napój, jinchūriki wypił go z grymasem na twarzy. Nie odczuwał od razu jego skutków, ale nie znał się na medycynie, ziołach, ani też na lekach, zamierzał po prostu przeczekać. Siedział właśnie na jednym z łóżek, zupełnie odcinając się od otoczenia, właśnie wtedy w jego głowie rozbrzmiał głos Rokubiego, który wywołał ciarki na całym jego ciele. Znał już ten głos, jednak od jakiegoś czasu go nie słyszał i w zaistniałych okolicznościach wywołał w nim sporą dozę niepokoju. Był nagły, szorstki, a przede wszystkim złowieszczy. Jak się można domyśleć, miał taki sam przekaz, jak zazwyczaj. "Uciekaj!". Dopiero po tym zdał sobie sprawę z aury, która otulała jego ciało, nadciągała ona z pola bitwy, na którym chwilę wcześniej sam się znajdował. Była to aura ogoniastych bestii, nie jednej, ale dwóch. Czyżby Kyoushi rozpoczął pojedynek z tamtym dziadkiem? Poradzi sobie sam?
Takashi był w rozsypce. Czuł, jak jego ciało znowu napełnia się negatywną energią, nad którą nie będzie w stanie zapanować. Z jednej strony chciał pomóc i wesprzeć kolegę po fachu, a z drugiej obawiał się, że znów straci nad sobą panowanie. Nie mógł ryzykować, dlatego wykorzystał nieuwagę lekarzy i swoich towarzyszy z grupy, wymknął się niezauważony i zaczął biec w stronę kolosalnych bijū. Dużo ryzykował, ale nie mógł siedzieć bezczynnie. Niestety nie był w stanie zregenerować swojej chakry, ale na tym etapie nie mógł odpuścić, zbyt wiele się działo.
- Nie oczekuję, że mi pomożesz, Rokubi-sama, ale nie mogę tak po prostu uciec. Tutaj ważą się losy świata, a moi kompani są w potrzebie. Sam zdecydujesz, czy chcesz mnie wesprzeć w walce. - wypowiedział tę kwestię w myślach, odpowiadając bestii zamieszkującej jego wnętrze.
To, że sam wyruszył z powrotem na front było oznaką nie tylko strachu, ale również dbałości o swoich towarzyszy. Bał się, że złowroga moc może go opanować w każdej chwili, wolał uniknąć niepotrzebnej tragedii. Dotarcie do Kyoushiego i dziada na pewno trochę mu zajmie, bo nie miał żadnego środka transportu, ale mógł w tym czasie uspokoić myśli, wyciszyć się i może nawiązać dialog z sześcioogoniastym. Oczywiście jeżeli ten będzie tego chciał.

tldr

Piję obrzydliwą herbatkę. Panicznie reaguję na aurę dwóch walczących demonów oraz na głos Rokubiego. Ruszam samotnie w kierunku pola bitwy, próbując ponownie przemówić ogoniastemu do rozsądku.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Osamu]

Szybki wypad do sekcji medycznej odbył się bez większych problemów co niezmiernie cieszyło Uesugiego, który mimo że trzymał się lepiej od swojej drużyny to i tak był nadszarpnięty przez długo trwające potyczki. Chwilowo sytuacja wyglądała na opanowaną i dzicy jakby się wycofali. Duże ilości rannych świadczyły o tym w jak ciężkiej chwili się znaleźli wszyscy tutaj obecni. Nikt nie wiedział czy zdołają utrzymać się dłużej ale również nikt nie zamierzał odpuścić i pozwolić na to żeby linia obrony się przesunęła.
Białowłosy nie spotkał swojego krajana jakim był Tetsuro ale miał wielkie nadzieje wobec tego, że Zielonowłosy dzielnie się trzyma i godnie reprezentuje Pustynie. Takashi, Miuro oraz Osamu zostali skierowani do odpowiednich miejsc gdzie zająć się Nimi miał medyk zwany Dokumaru. Mężczyzna w masce nie rzucił się wcześniej w oczy Kaguyi ale ten nie zamierzał w takiej chwili zastanawiać się czy można zaufać doktorkowi. Łyknął otrzymany napój, który w smaku był dość średni ale nie zamierzał grymasić. -Teraz będę brał pierwszą pigułkę. Jeśli Dokumaru nie miał żadnych przeciwskazań to Osamu sięgnął do torby i wpakował sobie pigułe do ust... Poczuł momentalny przypływ energii, który pozwolił mu zrozumieć, że w tym właśnie momencie jest znowu gotowy do walki.
Wziął głęboki oddech przy którym przymknął nieco oczy... Już chciał odpowiedzieć za Takashiego, że ten wziął już pigułkę ale kiedy się rozejrzał to zauważył, że jego towarzysz zniknął. Czyżby znowu ta dziwna moc coś mu kazała? Pustynniak nie miał zielonego pojęcia gdzie udał się jego prawdopodobnie już przyjaciel. W momencie zerwał się na równe nogi. -Przekażcie Takeru, że Miuro Dohito musi zostać pod opieką medyków, a Osamu Uesugi shinobi Rodu Kaguya wraca na pole bitwy. Powiedział stanowczo i bez cienia wątpliwości. Miał zamiar dać z siebie wszystko żeby każdy miał świadomość tego jak mocno Kaguya pracowali nad utrzymaniem Kotei.
Rozejrzał się po sali szukając wzrokiem kogokolwiek znajomego ale takich było tutaj niewielu.
-Jest tutaj ktoś kto może stworzyć mi szybki środek transportu? Zapytał ale nie zamierzał czekać w nieskończoność. Jeśli nie będzie tutaj żadnego członka klanu Gazo lub Dohito, który jest sprawny i chętny do podróży w najcięższy sektor bitwy to po prostu wybiegnie w kierunku pola bitwy. Złoży pieczęć Barana, a obok Niego pojawią się dwie jego kopie, którym przekaże cząstke swej mocy. Miał zamiar wpaść na pole bitwy z konkretami, które dadzą szansę na pozytywny obrót spraw.




Tldr

Łyka specyfik i pigułkę żywnościową. Szuka oczami Takashiego, który zniknął. Sam prosi o przekazanie wieści o Miuro oraz tym, że wraca na pole bitwy do Takeru. Jeśli będzie tutaj jakiś zawodnik Gazo/Dohito to chętnie skorzysta z ich transportowców, a jeśli takiego nie znajdzie to po prostu ruszy w kierunku ostatniego znanego położenia Grupy Szturmowej.

CHAKRA:

  Ukryty tekst

UŻYTY EKWIPUNEK:

  Ukryty tekst

JUTSU:

  Ukryty tekst

i

  Ukryty tekst

WIEDZA:

  Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):Założona zbroja, Ochraniacz na czoło z symbolem "Zjednoczonych sił Sogen".

  Ukryty tekst

[BeeBee-Hachi]

---

Grupa Szturmowa

---

W szpitalu było równie chaotycznie i głośno co na polu bitwy. Odgłosy rannych, piłowanych kości i jęki dogorywających, dla niektórych była by to przepiękna aria, dla innych, odgłosy piekieł. Jakże zaskakującym był, jak wielu ludzi niszczyło swoje życia, przez decyzję kilku osób. Przecież tej inwazji dałoby się zapowiedz, tak jak każdej innej wojnie, a przynajmniej tak powiedzą następne pokolenia, bezdusznie oceniając rozlew krwi.

Takashi oraz Osamu przesiadywali sobie na łóżkach, kończąc dosyć nieprzyjemny napój, po którego wypiciu zrobiło im się trochę lepiej. Dokumaru był zajęty ich towarzyszką. Chodził nad nią i zajmował się leczeniem jej ran z użyciem medycznej chakry, jedynie co jakiś czas zerkając w stronę pozostałych swoich pacjentów. Poza ich dwójką, na jeszcze jednym łóżku leżała ranna osoba, tylko czy aby na pewno była żywa? Blada i nie oddychała, zapewne była jednym z wojowników, których nie udało się uratować i czekała właśnie na odebranie przez jednego z tutejszych pomocników.

- Jeśli to twoja pierwsza pigułka, to nie ma problemu. Napar powinien wspomóc jej działanie. - odpowiedział swoim zduszonym głosem przez duży, ptasi dziub. - Możecie wypić więcej, tylko nie przesadźcie, maksymalnie trzy kubeczki.

Minoru oraz Mijikuma szli przez szpital, prowadzeni przez jednego z sanitariuszy, kiedy to nagle doszło do czegoś przerażającego. Minoru poczuł jak jego zmysły szaleją, po raz kolejny, tym razem jednak dużo mocniej niż wcześniej. Poczuł on jak jakaś dziwna aura go przytłacza, złowroga, pełna negatywnych emocji, a chwilę później wszyscy usłyszeli, jak echem szpitalnych murów odbił się donośny ryk lisiej bestii. Jednakże, wyostrzone zmysły Minoru podpowiadały mu, że to nie jedyna bestia, obok niej znajdowała się druga, równie potężna. Minoru aż musiał przystanąć na chwilę, na szczęście jego towarzysz pomógł mu przejść w stronę odpowiedniej strefy, gdzie miał czekać na nich medyk.

- Nie pozwolę Ci! To zbyt duże ryzyko, nie jesteś gotowy! On nie jest taki jak ja, zabije cię jednym ruchem... Takashi, musimy uciekać. Masz ostatnią szansę, jak nie, to ja przejmę stery. - w głosie ślimaka bez trudu dało się wyczuć strach. Ociekał wręcz nim niczym swoim śluzem. Nie chciał tutaj być, od początku mu się to nie podobało, jednakże choć minimalnie zaufał swojemu towarzyszowi, i co, zawiódł się na nim po raz drugi. Takashi toczył swój wewnętrzny monolog, przy okazji wymykając się ze szpitalnego zakątka. Niestety, rozmowa z demonem i próba utrzymania go w ryzach spowodowały, że jego zmysły nie były w pełni sprawne, dlatego też nie zauważył, że w momencie w którym chciał wyjść, to do przestrzeni medycznej ktoś wchodził i wpadł on prosto na wchodzącego Minoru. Chłop był duży, co prawda łysy i o(sp)alony, no ale jednak mięśnie miał, więc nie było go tak łatwo przewrócić, szczególnie, że był prowadzony przez swojego towarzysza - Mijikumę. Takashi odbił się od niego i upadł swoim tyłeczkiem na ziemię, lądując w dosyć sporej kałuży błotka. Minoru równie otumaniony tym, co działo się na polu walki, poczuł, że z tym, który wpadł na niego, także było coś nie tak. W jego ciele także buzowała jakaś niebezpieczna energia, choć nie była tak intensywna jak te, które walczyły na dworze.

Temu wszystkiemu z boku mógł przyglądać się Osamu, chyba, że bardziej był zajęty popijaniem herbatki, czy też przyglądaniu się dosyć dziwnemu zachowaniu lekarza, który co jakiś czas odchodził od leczonej Miuro i szedł do leżącego na łóżku ciała. Ciężko powiedzieć, co dokładnie z nim robił, ale było to dosyć niepokojące.

- Zaraz przekażę rozkaz. Co do transportu, proszę mi dać chwilę i się zorientuję. - odpowiedział medyk, który właśnie wprowadził Mijikumę oraz Minoru, a następnie wysłuchał pytań Osamu. Był on gotowy do walki, a takich chętnych trzeba było jak najszybciej wysyłać na pole bitwy, dlatego też wręcz w pędzie wybiegł, chcąc jak najszybciej załatwić odpowiedzieć na wojownika z pustyni.

Ryuijin dołączył do swoich dawnych towarzyszy z grupy szturmowej - Nany oraz Kuroichiego. Otrzymali oni jasny rozkaz, mieli za wszelką cenę wesprzeć walczącego Kyoushiego, który właśnie przemienił się w ogromnego, niebieskiego kota. Ciężko powiedzieć, co mogą zrobić, w końcu był kilkanaście razy większy od nich, ale przynajmniej będą mogli zająć innych, którzy będą próbowali zrobić mu krzywdę i go otoczyć, gdyż jasnym było, że to był teren dzikich i to oni mieli tam przewagę. W końcu od początku wyglądało, jakby chcieli go wywabić.

- Leczyć nie umiem, ale mogę zaproponować ci Ptaka, który przetransportuje cię do szpitala. Tylko wtedy, Nana-chan, nie będę mógł ci na początku pomóc w walce. Niechciałbym, aby Ryuujin-san przez przypadek spadł w szeregi wroga, czy też został zestrzelony przez naszych na linii. - Widać było, że był w kropce, jednakże szybko podjął decyzję. Ryuujin musiał być sprawny, jeśli ma pomóc w walce, dlatego też szybko namalował on na kawałku zwoju ogromnego ptaka, które ożywił, a następnie wskoczył na jego grzbiet.

- Zawiozę cię! Wskakuj, szybko! - Podał mu rękę, aby pomóc wskoczyć na ptaka, po czym spojrzał na Nanę, nie chciał jej zostawiać, ale w ten sposób najszybciej dostaną się do szpitala.

- Za chwilę jestem! - skłonił się do dziewczyny, która mogła pozostać sama, no chyba, że zdecydowała się lecieć z nimi. Jednakże, jeśli tego nie zrobiła, po chwili dostrzegła innych swoich towarzyszy. Otóż, chwilę po tym, jak pojawiły się demony, z pomiędzy sił wroga wyrosła ogromna Chou, mająca także kilkanaście metrów. Trzymała w dłoni swój ogromny młot i walczyła z największymi z Oni, które także przyszły dobrać się Kyoushiemu do skóry. Wokoło niej walczyło kilku innych członków grupy szturmowej, którzy także zapewne chętnie przyjmą pomoc młodej czerwonowłosej.

Dookoła Kyoushiego toczyła się zacięta walka, niestety, nie mógł on się jej przyglądać, gdyż był w pełni skupiony na swoim przeciwniku. Lisi demon był silny, zdecydowanie silniejszy niż Matatabi w pełnej krasie. Jak widać, ilość ogonów to nie tylko element wizualny. Cios ogonami Kyoushi bardzo sprytnie sparował swoimi ogonami. Ogromna temperatura jego ognistego futra zajęła lisie włosy, te jednakże nie płonęły zbyt długo, zapewne nie tylko z powodu ciągle padającego deszczu. Kyoushi chciał przejść do ofensywy, więc zaczął zbierać w swoich ustach chakrę pod postacią niebieskich i czerwonych kul. Niestety, nim udało mu się to zrobić, poczuł on jak lis swoimi zębiskami próbuje złapać go za głowę, unieruchamiając jego atak. Bestia jest silna, w czystej i równej walce na pewno nie będzie mu dane wygrać, dlatego też nasz bohater będzie musiał uciec się do swojego wewnętrznego sprytu.

- Myślisz, że Ci pozwolę!! - Kyoushi usłyszał warknięcie, a chwilę później poczuł, jak lis swoimi łapami próbuje go wgnieść w ziemię, przy okazji trzymając jego głowę i szarpiąc za nią, wyglądało to jakby próbował mu wyrwać głowę wraz kręgosłupem. Tylko, czy takie demony mają kości??

Uchiha Takeru - Obrazek
Yaseichi - Obrazek
Higashimura
Nishimura
Kaguya Taisho - Obrazek
Akimichi Chou - Obrazek
Kapłan Rintaro - Obrazek
Akimichi Ichouri - Obrazek
Akimichi Choujiro - Obrazek
Yamanaka Inoko
Dohito Miuro
Dohito Miuko
Kuroichi
Lord Sugiyama - Obrazek
Nara Lei - Obrazek
Matatabi
Uchiha Hokori - Obrazek
Dziadek
Dokumaru - Obrazek
Ślimak

Nana:

  Ukryty tekst

Ryuujin :

  Ukryty tekst

Osamu :

  Ukryty tekst

Takashi :

  Ukryty tekst

Ayumu :

  Ukryty tekst

Kyoushi :

  Ukryty tekst

Wszyscy:

  Ukryty tekst

Gratisowe spóźnienia :

• Każdy dodatkowe DUŻO h
• Ryuujin - darmowe nieprzygotowanie - zużyte
• Ayumi - Zużyte 3h
• Nana - Darmowe Spóźnienie

Dzienniczek Prowadzącego

  Ukryty tekst

[Nana]

Nie było czasu na zastanowienie. Musieli działać szybko i sprawnie. Starać się jak najlepiej ogarnąć w sytuacji i przede wszystkim pomóc kotu. W końcu to on przyjmował właśnie na siebie największą broń wroga. Czy mógł sobie poradzić w pojedynkę.

Plan Kurochiego, chociaż miał wiele wad, był chyba najlepszym, na jaki obecnie mogli sobie pozwolić. Ranny Ryuujin nie nadawał się do walki. Stałby się ciężarem, a jego ochrona byłaby utrudniona. Zdecydowanie lepszym rozwiązaniem było, żeby najpierw podleczył swoje rany, a potem dołączył do dalszej walki. Przynajmniej teoretycznie.

- Do zobaczenia - rzuciła do dwójki towarzyszy uśmiechając się lekko. W końcu mogło to być ich ostatnie pożegnanie. Jej tęczówki rozbłysnęły czerwienią wskazując jej gotowość do walki. Nie czuła się porzucona. Od zawsze była nauczona radzić sobie w pojedynkę. Nie bała się. Była Kunoichi rodu Uchiha. I chociaż kiedyś te słowa nic by dla niej nie znaczyły, teraz czuła te chorą powinność. Musiała walczyć dalej. Nie marnując ani chwili ruszyła przed siebie.

Przede wszystkim starała się nie zostać zgniecioną przez wroga. Uważała na otoczenie. Stąpała uważnie i ostrożnie. W ferworze walki bardzo łatwo było paść ofiarą nie tylko przeciwników. Latająca broń i techniki nie były bezpieczne ani dla jednej ani dla drugiej strony. Poruszała się nisko przy ziemi aż do momentu, w którym znalazła się w odpowiedniej odległości. Wtedy spróbowała wbiec po drzewie w górę, żeby mieć lepszy widok. Cały czas śledziła czerwonymi tęczówkami ruch wroga. Patrzyła jak dwa potwory walczą ze sobą i dopiero, gdy lis przygniótł kotka do podłoża zdecydowała się interweniować.

- Kyoushi! Wstawaj do cholery! - Czy mógł ją usłyszeć? Złożyła pieczęci, wzięła oddech - Katon: Gōryūka no Jutsu! - wypuściła przed siebie ogromną kulę ognia celując w Oni próbujące zaatakować kotka, żeby Kyoushi mógł się pozbierać z ziemi. Wiedziała, że był ich jedynym kluczem do zwycięstwa. Ostatnią nadzieją. W tej formie jednym ruchem łapy mógł zniszczyć dziesiątki napierających przeciwników - obojętnie jak wielkich i potężnych. Najpierw jednak musiał rozprawić się ze swoim przeciwnikiem.

Zaraz po ataku starała się zeskoczyć z drzewa i na poruszać dalej na niższych gałęziach, żeby ukryć się przed czujnym okiem wroga. Nie chciała stać się bezpośrednim celem. Mimo wszystko wciąż uważnie się rozglądała gotowa do uniku, gdyby ktoś postanowił ją zaatakować.

Pożegnanie i ruszenie do walki.
Rozpoznanie się w sytuacji, obszarowy atak w demony, żeby pomóc kotkowi.
Zeskok z drzewa i przemieszczanie się po niższych gałęziach, żeby uniknąć wykrycia.
Gotowość na unik.

Techniki i Chakra

  Ukryty tekst

Staty:

  Ukryty tekst

Wiedza:

  Ukryty tekst

Eq:

1 kabura przypięta na pasku na prawym udzie, 1 torba pod pasem z kimona na plecach. Pochwa z kataną na plecach.

  Ukryty tekst