[EVENT] - Grupa Szturmowa

[Takashi]

Członkowie grupy szturmowej po wykonanym zadaniu potrzebowali odpoczynku. Zasługiwali na niego i dostali kilka chwil dla siebie. Każdy wykorzystał tę sytuację w taki sposób, jaki uznał za zasadny - jedni odpoczywali, inni dużo jedli i pili, część osób uzupełniała swój ekwipunek, a ostatni zatracali się w rozmowach. Takashi stał gdzieś po środku, robił wszystko po trochu, choć najmniej czasu spędził właśnie na rozmowach. W którymś momencie odpowiedział swojemu koledze Osamu, który prosił Narę, by ten się nie forsował. Oferował mu swoją chakrę w kryzysowych momentach.
- To bardzo miłe z Twojej strony. Dzięki, Osamu. - uśmiechnął się na moment, po czym wrócił do zajadania się prowiantem i popijania go wodą.
Sprzęt miał już uzupełniony, zasoby jego energii powoli się odnawiały, on sam był najedzony i napojony, nie brakowało mu więc już niczego. Relaksował się, uspokajał, wyrównywał oddech, a wszystko po to, by poddać swój organizm jak najdłuższej i jak najlepszej regeneracji. W którymś momencie bohater spostrzegł dowódcę stającego na jakimś podwyższeniu, zapewne lada moment mieli wyruszać do kolejnego miejsca w celu wykonania następnego zadania. Dwudziestoczterolatek podniósł się na równe nogi, otrzepał tył spodni z resztek piasku, po czym rozprostował kości i zbliżył się do tłumu, który tworzył się przed Takeru. Nagle zobaczył atramentowego ptaka, z którego zeskoczył nowy członek grupy szturmowej. Ktoś, kogo Takashi w ogóle się nie spodziewał.
- Kyoushi! - rzucił sobie w myślach, cały czas nie dowierzając w to, co widzi.
Wylądował zgrabnie, widowiskowo, chyba każdy z obecnych zwrócił na niego uwagę. Był jak zwykle przystojny, pewny siebie, a bijąca od niego aura wprawiała w delikatne zakłopotanie. Potężna, świadcząca o niejednej wygranej bitwie, tajemnicza, również emanująca wspomnianą pewnością siebie. Taki właśnie był Shiroyasha. Dowódca Szturmowców przedstawił go, od razu wspominając o demonie, po czym zaczął mówić o kolejnym wyzwaniu, które czekało na nich wszystkich. Mieli jeszcze kilka chwil, żeby ponownie podzielić się na grupy i porozmawiać. Nowoprzybyły jinchūriki zwrócił w końcu uwagę na młodego kolegę po fachu. Podszedł do niego i zagadał. Nieco poddenerwowany czarnowłosy przymknął oczy i podrapał się w tył głowy z głupim uśmieszkiem, który przez chwilę utrzymywał się na jego twarzy.
- Kyoushi! Też się nie spodziewałem, że cię tu spotkam. Dobrze, że jesteś. - uśmiech był już normalny, zaraz zniknął, a on sam miał już normalny wyraz twarzy. - Szczerze? Nie. Jeszcze daleka droga przede mną, ale jakiś tam progres osiągnąłem.
Gdy z nim rozmawiał, co chwila stawiał małe kroki, by oddalić się nieco od pozostałych. Wiedział, że skoro Kyoushi pojawił się z członkiem rodu Gazo, ktoś musiał go przysłać, a ponieważ Takeru o nim wiedział, jego obecność tutaj nie jest przypadkowa. Miał mu do przekazania ważną informację, dlatego starał się uniknąć osób postronnych. Zaczął mówić nieco ciszej, by tylko jego rozmówca go usłyszał.

  Ukryty tekst

Po rozmowie ze znajomym, którego nie widział bardzo długo, wrócił do swojego zespołu. Obecność doświadczonego shinobiego, a w dodatku doświadczonego hosta ogoniastej bestii zwiększała motywację Nary. Dodawała mu nie tylko więcej pewności siebie, ale również motywacji do działania. Chłopak wiedział, że musi na siebie uważać, ale teraz, gdy miał koło siebie Kyoushiego, czuł się znacznie bezpieczniej. Może powinien skorzystać z pełni swoich zdolności i zyskać nowe doświadczenie? Może walka u boku Shiroyashy to właśnie to, czego potrzebuje? Zobaczymy. Na razie trzeba się szykować do lotu.
- Miuro, Osamu, Ayumu, gotowi? - uśmiechnął się szeroko, stojąc już obok nich.
Co tu dużo mówić? Teraz wszystko miało wyglądać zupełnie inaczej. Lepiej. Nie tylko otaczali go wspaniali towarzysze, ale również potężni sojusznicy, z którymi można było osiągnąć naprawdę bardzo wiele. Miał wsparcie nie tylko trójki swoich doskonałych kompanów, ale również starego kumpla, któremu mógł powierzyć naprawdę wiele. Wiedział, że zapewne w walce nie będzie nawet w stanie dotrzymać mu kroku, ale wcale go to nie demotywowało. Wręcz przeciwnie. Czuł się z tego powodu bardzo dobrze, miał motywację do tego, by osiągnąć więcej, jeszcze więcej, niż do tej pory. Miał nadzieję, że będzie kiedyś na tym samym etapie, co on, ale póki co - musiał dysponować tym, co osiągnął do tej pory. A wcale nie było tego mało.

tldr

Dalej odpoczywam, gadam z Kyoushem, szykuję się do startu.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Nana]

Czarne tęczówki kolejno zlustrowały zebranych towarzyszy. Większości z nich nie znała. Nie miała nawet okazji zamienić z nimi nawet jednego słowa. Trzymała się kapłana i nowo poznanej koleżanki Akimichi, chociaż nie miała pewności, że to z nimi ponownie przyjdzie jej współpracować. Zmiany były sporą zaletą, w końcu dzięki temu mogłaby poznać też innych.

Wtedy właśnie zawitał białowłosy chłopak. Na jego widok jej brwi powędrowały ku górze. Kiedyś ich spojrzenia na moment się skrzyżowały, uśmiechnęła się do niego witając przy tym lekkim skinieniem głową. Chociaż poznali się w karczmie a potem walczyli razem chwile razem na arenie nie spodziewała się, żeby jej pamiętał. Ona jednak nie potrafiła o nim zapomnieć. Kiedy zajął się NEFem zawdzięczała mu życie. Jak się potem okazało przeciwnik wziął sobie ją za cel. Przynajmniej z początku. Wszystko wtedy działo się szybko. Więcej go nie widziała, chociaż teoretycznie często przebywał w Kotei.

Jej zaciekawione spojrzenie przeniosło się na Takashiego, którego znała tylko z widzenia. O co mogło chodzić? Jak przystało na najbardziej ciekawską osobę na świecie chciała się dowiedzieć. Zagryzła policzek od środka hamując chęć zlustrowania go swoim doijutsu, przecież nie wypadało. Jeszcze nie.

Kiedy już zabrali się dla drogę zagadnęła krótko Takeru.
- Próbowałeś używać na demonach genjutsu? - Zapytała po prostu chcąc zebrać jak najwiecej informacji. Póki co polegała głównie na swoich zdolnościach katon, jednak alternatywa była zawsze miłe widziana.

Techniki i Chakra

  Ukryty tekst

Staty:

  Ukryty tekst

Wiedza:

  Ukryty tekst

Eq:

1 kabura przypięta na pasku na prawym udzie, 1 torba pod pasem z kimona na plecach. Pochwa z kataną na plecach.

  Ukryty tekst

[Osamu]

Elitarny oddział, który został zebrany po to żeby odwracać losy każdej potyczki podczas trwania tej bitwy właśnie sam odpoczywał i lizał malutkie rany. Dużo osób jadło i piło, niektórzy wymieniali się spostrzeżeniami i taktykami, a jeszcze inni się wyciszali. Cóż Osamu niby coś tam zjadł, złapał kilka łyków wody i właściwie to już był gotowy. Nie ptorzebował aż tyle odpoczynku więc po prostu oczekiwał na decyzje dowodzących i rozkazy Takeru.
W międzyczasie pojawił się chyba najsilniejszy zawodnik pośród Nich czyli Taisho Kaguya. Białowłosy szczerze się uśmiechnął się bo spełniło się jego życzenie. Teraz myślał sobie, że następne batalie będą szły jeszcze gładzej od tej na polanie. Podniósł rękę, którą wykonał salut rzymski w kierunku swojego pobratymca, chciał go w ten sposób powitać i okazać swój szacunek wobec jego osoby. Chwilę później pojawił się Kyoushi Shiroyasha, który zeskoczył z atramentowego ptaka. Cóż wejście miał ciekawe... Oby tylko był bardziej przydatny niż ten cały Kuroi.
Nowy członek grupy szturmowej przywitał Takashiego, który zdążył tylko podziękować za jego propozycje. Dość dziwny sposób na przywitanie poprzez pytanie o czy samokontrole. Pewnie chodziło o dziwną chakre, która otoczyła Nare podczas negocjacji. Kaguya jednak nie zamierzał się wtrącać w rozmowy między znajomymi. Pochylił tylko głowę w kierunku Kyoushiego chcąc go przywitać.
-Osamu Uesugi, shinobi klanu Kaguya. Miło Cię poznać Kyoushi-sama Podniósł teraz swoje oczy chcąc zapamiętać swojego nowego towarzysza. -Gdybyś podczas walki schodził na ziemię to koncentruj chakre w stopach tak jak przy chodzeniu po wodzie inaczej moje techniki mogą utrudnić Ci przemieszczanie się. Od razu poinformował go o swoich umiejętnościach. Nie zamierzał dopuścić do sytuacji, że ktokolwiek z jego sojuszników mógłby wpaść w jego obszarowe techniki.
Chwilę później Takeru już informował o następnym celu. Czyli mieli zatrzymać te potężne stwory, które teraz szarżowały na twierdzę, a wcześniej zasypywały ją ogromnymi głazami. Cóż... Uesugi się uśmiechnął bo wiedział, że będzie miał kolejne okazje do wykazania się swoimi umiejętnościami. Pozostało jedynie złapać ostatnie łyki wody i ruszać w podróż. -Ruszajmy. Klepnął każdego członka swojej drużyny w bark jakby chcąc dodać im nieco pewności i optymizmu. Wojna... Piękna i ponad miarę sprawiedliwa. Silni przeżyją, a słabi skończą jako pokarm dla ptaków. Kiedy padnie rozkaz to wgramoli się nad środek transportu przyszykowany przez Miuro i w pełnej gotowości wyruszy na spotkanie z przeznaczeniem.



Tldr

Gadam, przedstawiam się Kjoszowi i informuje go o swoich technikach później jestem gotowy do startu doczito birda :3

CHAKRA:

  Ukryty tekst

UŻYTY EKWIPUNEK:

  Ukryty tekst

JUTSU:

  Ukryty tekst

WIEDZA:

  Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):Założona zbroja, Ochraniacz na czoło z symbolem "Zjednoczonych sił Sogen".

  Ukryty tekst

[Ryuujin Kodai]

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[BeeBee-Hachi]

---

Grupa Szturmowa

---

Grupa Szturmowa powoli dochodziła do siebie, po swojej pierwszej udanej misji, na twarzach shinobi widać było lepsze nastroje niż przy poprzednim powrocie. Mimo ran i strat, tym razem udało się wykonać cel i to wręcz miażdżąc przeciwnika, oznaczało to, że dzikich da się pokonać. Co prawda musieli zużyć do tego wiele zasobów, no ale przeciwnik też je tracił, a to Sogeńczycy mieli za plecami przygotowane wcześniej zasoby i miejsca do regeneracji. Więc nie mogło się to nie udać, prawda? Entuzjazm uderzył do głowy niektórych walczących, choć Ci bardziej doświadczeni w wojaczce wiedzieli, że jedno zwycięstwo nie wygrywa całej wojny, to był dopiero pierwszy krok i nawet mimo zaskoczenia, dzicy pokazali pazurki.

Po leczeniu Nana podeszła do dowódcy, który miał jeszcze chwilę odpoczynku, zanim zebrali się do dalszej drogi. Po skończeniu mentalnej rozmowy ze sztabem, usiadł sobie na jakiejś drewnianej skrzyni przed wejściem do twierdzy i ze swojej torby wyciągnął zawinięty w papier pakunek, który zaczął zajadać. Było to ręcznie zrobione Onigiri. Kiedy zadała pytanie, ten przeniósł na nią swój wzrok, połknął, a następnie postanowił odpowiedzieć.

- Próbowałem. Mają bardzo odporne umysły, im większe były, tym trudniej było się przebić. Wydaje mi się... to tylko moje przypuszczenia... ale jak złapałem jednego z nich w swoją iluzję, to na chwilę przestał mnie atakować, był taki otumaniony... - Takeru na chwilę spojrzał w przestrzeń, zagryzając przy okazji ryżową kulkę, zdecydowanie myślał nad czymś. Być może analizował teraz w głowie walkę na polanie, zastanawiając się nad słowami, które skierował do Nany. Kiedy skończył jeść, wstał i poprawił swój biały płaszcz, który wisiał mu na ramionach.

- Słyszałem twoją historię, dobrze sobie radzić jak na nowicjuszkę w klanie. Przeżyj, to może znajdę dla Ciebie miejsce w Sakki. - powiedział lekko oschłym tonem. Nie było w tym raczej negatywnych emocji, po prostu miał taki styl wypowiadania się. Po tej krótkiej, ale ciekawej rozmowie, udał się przedstawić pozostałym założenia kolejnej operacji.

W tym czasie pozostałe drużyny także zaczęły się zbierać, po powitaniu nowo przybyłego herosa, każdy skierował się do swoich ptaków, gdzie dosyć szybko zbierali się w dalszą drogę. Demony już pędziły, więc nie było czasu na odpoczynek. Ayumu, który od wydarzeń na polanie był dosyć milczący, podszedł do swoich towarzyszy.

- Słuchajcie, nie czuję się najlepiej. Pójdę do medycznej aby sprawdzili czy wszystko ze mną w porządku. Dołączę do was później. - Ciężko powiedzieć, czy była to jakaś fizyczna rana, czy może wydarzenia z polany były dla niego zbyt przytłaczające, jednakże po szybkiej rozmowie z dowódcą, Ayumu udał się przez bramę do szpitala, gdzie został skierowany na kontrolę medyczną. Z racji tego, że w drużynie Takashiego zwolniło się miejsce, to tam też skierował go Takeru, w końcu, wszyscy mieli działać w grupach, co ten białowłosy cwaniak zignorował.

- Nie było Cię na polanie. Demony to robocza nazwa na duże istoty przypominające wyglądem demony Oni z legend naszych babć. Wielkie, niektóre mają nawet 15 metrów, mimo rozmiaru, są dosyć sprawne i cholernie silne. - przekazał skrótową informację o tym, co ich czeka.

- Jestem Miuro, pilotuję naszego drużynowego ptaka. Nie wiem czy przekazano Ci co potrafi nasz przeciwnik. Sztab dowodzenia potwierdził 5 specjalnych grup, które wchodzą w skład armii wroga. Coś w rodzaju klanów. Bladzi ludzie o gadzich cechach wyglądu, którzy potrafią kontrolować węże i używają trucizn, dwugłowi wojownicy, którzy potrafią rozdzielić się na dwa ciała, zamaskowani, władający dziwną, parzącą chmurą różowej chakry, oraz ci odpowiedzialni za kontrolę demonów. No i są jeszcze Ci od atramentu, ale tych pewnie znasz. - Młoda dziewczyna o długich włosach, z charakterystycznymi dla klanu Dohito ustami na dłoniach skłoniła się nowemu towarzyszowi, który jakoś mimowolnie do nich trafił, a następnie stworzyła nowego ptaka, na którego wszyscy towarzysze mogli się załadować, aby ruszyć w stronę wroga.

Ryuujin wraz ze swoją drużyną także był gotowy. Na chwilę tylko rozbiegli się, aby porozmawiać ze swoimi znajomymi, wymienić doświadczenia, uzupełnić zapasy czy też poddać się szybkiemu leczeniu. Po zabraniu się, wskoczyli na glinianego ptaka i dołączyli do powietrznej armady, zmierzającej nad pole bitwy.

- Z tego co rozumiem, teraz będziemy atakować biegnące na nas cele, więc ciężej będzie was później zebrać Ryuujin-san, Ichouri-san. Postaram się krążyć cały czas nad wami, jednakże podejrzewam, że teraz napotkamy większy opór niż na polanie. - to była ostania chwila, aby przedyskutować jakiś plan, w ogniu walki będą już musieli działać według tego, co zastaną.

Wszystkie drużyny grupy szturmowej wzbiły się w powietrze i przeleciały nad twierdzą. Wtedy też ich oczom ukazało się pole bitwy. Długi na kilka kilometrów pas ziemi, który był pełen pułapek i zapór, a teraz także ciał wroga. Nad nim latały przeróżne ptaki, które toczyły ze sobą powietrzną walkę, na szczęście szturmowcom to nie przeszkadzało, gdyż znowu skryli się między burzowymi chmurami. Było tam bezpieczniej, choć deszcz był duż intensywniejszy a co jakiś czas koło nich przelatywała błyskawica lecąca w stronę ziemi.

- Teraz! - usłyszeli w swojej głowie rozkaz, na który wszyscy piloci skierowali swoje latajace twory ruchem prawie pikującym w dół pola bitwy. Kiedy wychylili się z chmur, dostrzegli, że są mniej więcej w dwóch trzecich pola bitwy, jakieś 50 metrów przed nimi była grupa kilkudziesięciu demonów różnej wielkości, które biegły w stronę muru. Co ciekawe, na ich ramionach, głowach i innych stabilnych kończynach, stali ludzie, którzy wyglądali jakby byli gotowi do walki. Po sprzęcie jasno było widać, że nie są to zwyczajni żołnierze. To byli shinobi, którzy przejawiali przeróżne cechy klanów, o których wcześniej słyszeli od dowódców. Inicjatywa była po stronie Szturmowców, wróg się zbliżał dosyć szybko, jednakże to oni znowu mieli element zaskoczenia po swojej stronie i mogli go wykorzystać na swoją korzyść.

Uchiha Takeru - Obrazek
Yaseichi - Obrazek
Higashimura
Nishimura
Kaguya Taisho - Obrazek
Akimichi Chou - Obrazek
Kapłan Rintaro - Obrazek
Akimichi Ichouri - Obrazek
Akimichi Choujiro - Obrazek
Yamanaka Inoko
Dohito Miuro
Dohito Miuko
Kuroichi
Lord Sugiyama - Obrazek
Nara Lei - Obrazek
Matatabi

Nana:

  Ukryty tekst

Ryuujin :

  Ukryty tekst

Osamu :

  Ukryty tekst

Takashi :

  Ukryty tekst

Ayumu :

  Ukryty tekst

Wszyscy:

  Ukryty tekst

Czas na odpis Graczy : 14:01 08.09.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 00:01 10.09.2023

Gratisowe spóźnienia :

• Każdy dodatkowe 64 h
• Ryuujin - darmowe nieprzygotowanie - zużyte
• Ayumi - Zużyte 3h
• Nana - Darmowe Spóźnienie

Dzienniczek Prowadzącego

  Ukryty tekst

[Nana]

Jej ciemne tęczówki odrobinę zbyt długo zatrzymały się na pysznie wyglądającym onigiri, które trzymał w dłoni. Z tego wszystkiego zapomniała o jedzeniu. Najważniejsze, że w pośpiechu udało jej się wyleczyć część ran. Westchnęła słysząc odpowiedź i zerknęła na niego ukradkiem.

- Zapamiętam - odparła spodziewając się takiej odpowiedzi. Genjutsu miało swoje plusy, ale nie zawsze bywało użyteczne. Czasami lepiej było skupić się na typowo ofensywnych i fizycznych atakach. Wolała nie ryzykować, w końcu w jej rękach nie spoczywało jedynie własne życie a także jej towarzyszy i mieszkańców Kotei. Była zaledwie jednym z wielu pionków w tej bitwie. Nie, żeby miała z tym jakiś problem. Znała swoje umiejętności i zamierzała dać z siebie wszystko. Uwielbiała walczyć i nie dało się tego ukryć.

- Przeżyję w takim razie - dodała pewniej, bo nie zamierzała umierać w tak bezsensowny sposób. Nie chciała oddawać życia za innych. Miała w końcu jeszcze tyle do zrobienia. Zemsta, do której dążyła wciąż nie została osiągnięta. Cała reszta była zaledwie tłem do jej planu. Dołączenie do Sakki nie było jej marzeniem. Tak naprawdę nie brała tego nawet pod uwagę. Może miało się to zmienić? Teraz zastanawiając się nad tym widziała nowe możliwości. Może właśnie w ich szeregach dowiedziałaby się czegoś więcej o Hiro. W końcu on też był Uchihą. Może ktoś rozpozna jego pseudonim. Nowo nabyta nadzieja ponownie ją zalała. Dwie poszlaki, dwie możliwości. Musiała odwiedzić karmazynowe szczyty tak jak poradziła jej Kamino, a także nieźle się postarać tak jak wspomniał Takeru. Zamierzała im wszystkim udowodnić, że to był zaledwie początek. Zaczęła życie jaki wyrzutek w chłopach Hyuo, teraz jednak pokazywała światu na co było ją stać.

Wzbijając się w powietrze czuła dziwny spokój. Spokój przed burzą. Chociaż z każdą kolejną sekundą zbliżania się do szeregów wroga adrenalina pikowała w jej żyłach, umysł pozostawał pusty. Ustawiła się wygodniej na nogach czekając na sygnał. Jej oczy rozbłysły czerwienią skanując siły przeciwnika. Szukała czegoś innego, kogoś wyjątkowego, kto rzuciłby się jej w oczy. Szukała poszlak.

Wtedy jednak rozległo się teraz dowódcy i Nana złożyła kolejno pieczęci wdychając powietrze.
- Katon: Ryūen Hōka no Jutsu - rzuciła kumulując chakrę. Po upewnieniu się, że żaden z towarzyszy nie stał na jej drodze wypluła w stronę przeciwników pociski ognia. Celowała przede wszystkim w shinobich. Cały czas gotowa do uniku, gdyby ktoś ją zaatakował.

1. Pogadanka.
2. Skanowanie sharem przeciwników. Szukanie poszlak kogoś kogo chakra się wyróżnia.
3. Atak Katonem celując w shinobich elo.

Techniki i Chakra

  Ukryty tekst

Staty:

  Ukryty tekst

Wiedza:

  Ukryty tekst

Eq:

1 kabura przypięta na pasku na prawym udzie, 1 torba pod pasem z kimona na plecach. Pochwa z kataną na plecach.

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Białowłosy oczywiście dostrzegł w tłumie dziewczynę z klanu Uchiha, którą ratował przed NESem, mordując go bez żadnego skrupułu. Tamten skurwiel był wart każdego procenta wydanej chakry na ataki, by zniszczyć takiego potwora jakim był sam członek klanu Nara. Długo musiał czekać na zemstę by pozbyć się tego chorego skurwysyna, ale jednak się udało. Tak też uratował Nanę, która pojawiła się tutaj, teraz by walczyć ramię w ramię z nim przeciwko całej hordzie dzikich. Widać było, że urosła w siłę, inaczej nie miałaby czego tutaj szukać. Białowłosy uśmiechnął się w jej kierunku zdecydowanie, przy okazji mrużąc oczy. Widać było, że nie zapomniał o niej, po prostu został obskoczony z wielu stron przez innych, na co też musiał zareagować.
Bardzo miłe było także przywitanie młodszego kolegi, przed którym jeszcze sporo by być po fachu, tak - to mowa o Takashim, który pojawił się tutaj nie wiedzieć czemu ryzykując życiem nie tylko swoim, ale i sojuszników. Wiadomym było, że nie posiada jeszcze siły by okiełznać swojego demona tak jak potrafił to Jose Kjudini. Nie odpowiedział jednak z wdzięczności na to, że Takashi jeszcze nie panuje nad swoim pasażerem. W międzyczasie przywitał się oczywiście z członkiem klanu Kaguya, czego jeszcze nie do końca wiedział, odpowiadając mu pokrótce:
- O mnie się nie martw Osamu, nie rozpatruj nawet tego czy jestem w zasięgu czy po drodze twoich najsilniejszych technik, wal wszystkim co się tylko da i czym tylko możesz. Zaufaj mi. - powiedziawszy znów się uśmiechnął, bardzo podejrzanie i szyderczo. Zdawał sobie sprawę, że nie ma na tej ziemi czegoś co może go powstrzymać. Chyba, że właśnie on - Jinchuuriki dziewięcioogoniastego, który musi być przepotężny, a dzięki temu stanowi niebywałe wyzwanie dla samego Kjuszarda Demonie Serce. To miał być dzień, w którym zmierzy się z kimś co najmniej równie silnym co sam Antykreator, z którym stoczył walkę, gdy jeszcze był o wiele słabszy. Teraz był małym potworem, przez co niebałby się brać nawet Antykreatora na klatę.
Wtem wysłuchał Takashiego, który miał mu całkiem sporo rzeczy do powiedzenia i to jakże ciekawych. Aż otworzył mocniej oczy, czego nie miał w zwyczaju.

  Ukryty tekst

- zakończył swoją krótką rozmowę z Takashim, który przedstawił mu pokrótce całość co się działo i na co ma zwracać uwagę. To było bardzo cenne, przez co doceniał to jeszcze bardziej.
Przyjął wszystko do siebie co mu powiedzieli, te informacje były na wagę złota. Wiedział, że jego pioruny i miecze mogą tutaj przydać się jak nigdzie indziej, bo będzie mógł rozwinąć kocie skrzydła. Wspaniały to był dzień, aż nie mógł się powstrzymać by nie przestać się potężnie uśmiechać. Aż niemal go zaczęły poliki boleć od tego naprężenia. Koniec końców, wskoczył na swojego kolejnego ptaka, by już niedługo później pikować w miejsce, gdzie były ogromne ilości wrogów. Jego oczy zaczęły płonąć, niczym prawdziwe pochodnie. Czuł nieopanowane podniecenie, które zżerało go od środka, chcąc uwolnić z siebie potwora. Widział tam różnych przeciwników, którzy raczej byli przywiązani do potężnych demonów Oni, którzy czekali tylko na rywali, ale czy spodziewali się nalotu z nieba? On sam zeskoczył z ptaka, by już w locie zawiązać bardzo szybko pieczęć Tygrysa, wystrzliwując z ust potężną głowę smoka, która miała uderzyć w demona, wraz z tymi shinboi, którzy tam byli, może by zabić ich jak najwięcej atakiem, który był naprawdę silny. Kolejna pieczęc Tygrysa i wyplucie sześciu kolejnych, lecz mniejszych głów smoczych, rozrzucająć je przed sobą, gdy już tylko wylądował i biegł dalej, w stronę przeciwników, a te ogniste ataki miały na celu siać spustoszenie i postrach, mordując lub eliminując kolejnych przeciwników. Sam Kjoszi biegł z szaleńczą prędkością by wejsć w kontakt z przeciwnikami i zatańczyć z nimi w rytmie Chanbary, dobywając miecza, wykorzystując swoją percepcję i szybkość, a także i siłe podczas uderzeń, kopnieć czy też cieć, które miał wykonywać. Skupił się głównie na przeciwnikach, którzy mogli być najbardziej zaskoczeni jego obecnością i skrzywdzeni po ognistych atakach, jednocześnie zachowując najwyższą uwagę by nie zostać zaatakowanym przez swoich sojuszników ich ataków czy też czegokolwiek innego.

Skrót

1. Podryw Nany
2. Odpowiedź do Osamu, odpowiedź do Takashiego
3. Zeskoczenie z ptaka i wystrzelenie głowy smoka, po wylądowaniu szarża z wystrzeleniem 6ściu kolejnych głów
4. Wejście w zwarcie i rozpoczęcie tańca z przeciwnikami, którymi byli shinobi

Chakra:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

Statystyki:

  Ukryty tekst

[Ryuujin Kodai]

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Osamu]

Cała ferajna właśnie się zebrała i już miała wyruszać kiedy jednak Ayumu zgłosił kiepskie samopoczucie i zrezygnował z dalszej przygody wspaniałej drużyny. Szkoda bo dysponował wyjątkowymi umiejętnościami, które solidnie dawały w kość wrogom i wspomagały walczących wręcz. Wielka szkoda ale ten jeden brak został szybko naprawiony przez dołączenie do ich zespołu Kjosza, który był pełen werwy i najwidoczniej albo nie zdawał sobie sprawy z powagi sytuacji albo był po prostu jakimś monstrualnym koksem, który przeora całą armie wrogów własnymi rękoma. Uesugi miał nadzieje, że to drugie i ten pozytywnie zakręcony facet będzie przydatny w przeciwieństwie do tego kretyna z sabaku.
Kiedy ogłoszono nowy przydział grup to Miuro wprowadziła nieco konkretniej niż wszyscy inni Naszego nowego kolege i ten teraz z pełną świadomością i znajomością przeciwnika mógł ruszać w bój. Shiroyasha był bardzo pewny siebie bo na informacje Osamu zareagował spokojnie i polecił mu uderzać najsilniejszymi technikami nawet jeśli będzie w najbliższej okolicy. Cóż... Nie chciałby go czymś trafić bo to byłoby kiepskie na morale ale jeśli to może mieć czyste sumienie bo w sumie to ostrzegał.
W całym zamieszaniu był też Ryujin, który wydzierał się w niebogłosy o to żeby uważać z technikami na Niego. Przecież miał informacje o tym co Białowłosy planował więc ciężko było zrozumieć jego pretensje. Mógł nie dotykać ziemi. Teraz już wszyscy wiedzą, że pole bitewne zostanie zamienione w błoto więc nie było potrzeby informować chociaż... -Takeru-sama, proszę przekaż wszystkim żeby korzystali z chakry do poruszania się po polu bitwy. Rzucił krótko bo wiedział, że dowództwa w mig załapię o co mu chodzi.
Kiedy tylko piloci usłyszeli ten jasny jak słońce rozkaz rozpoczęli swoje manewry, które miały jak najszybciej doprowadzić ich do najbardziej palącego "problemu". Demony szybko zbliżały się do obrońców więc trzeba było im zaserwować kilka przeszkód. Złożył szybko dwie pieczęcie. Świnia i Tygrys, władował w to maksymalne pokłady chakry jakich wymagała technika. Używał do tego całej swojej siły, a kolejne pole powinno zamienić się w ogromny obszar błota. Chwilę później dołoży pieczęć barana żeby uaktywnić wir tak mocny jak tylko się da. Błoto powinno spowolnić szybkość demonów, a wir powinien zająć się dzikimi tak sterującymi jak i całą resztą. Osamu zaczynał się odnajdywać w wojennych realiach i wiedział o tym, że musi uważać na wszelkie twory chakrowe jak i zwykłe ataki. Dlatego też będzie próbował unikać lub przyjmować na zbroje. Jeśli Miuro będzie miała dostać jakiegoś ciosa to będzie starał się ją zasłonić swoim pancerzem.




Tldr

Prośba do Takeru, wspomnienie o Kjoszu i Ryujinie. Zmienie pola bitwy w błotny wir.

CHAKRA:

  Ukryty tekst

UŻYTY EKWIPUNEK:

  Ukryty tekst

JUTSU:

  Ukryty tekst

i

  Ukryty tekst

i

  Ukryty tekst

WIEDZA:

  Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):Założona zbroja, Ochraniacz na czoło z symbolem "Zjednoczonych sił Sogen".

  Ukryty tekst

[Takashi]

Teraz, gdy dołączył do nich elitarny shinobi, Kyoushi, wszystko miało się potoczyć znacznie inaczej. Takashi wierzył, że sama jego obecność znacząco wpłynie na morale całego zespołu, na niego samego wpłynęła i to znacząco. Bohater doskonale wiedział, do czego zdolny jest białowłosy. Widział go w akcji, a teraz dodatkowo dowiedział się, że współpracuje ze swoją ogoniastą bestią. Czuł w sercu ciepło, a także poczucie bezpieczeństwa, które nie tylko motywowały go do działania, ale również wzbudzały w nim nowe pokłady sił. Doskonale wiedział, że ci, którzy nie znają Shiroyashy, mogą mieć nieco inne odczucia, ale liczył na to, że po jego mocnym wejściu i przedstawieniu też czują się lepiej i są bardziej zagrzani do walki. Walki, która teraz miała obrać zupełnie inny tor, nie tylko dla Grupy Szturmowej, ale również dla wszystkich Zjednoczonych Sił Sogen, dla całego Kōtei.
Zmęczony poprzednią akcją Ayumu podzielił się ze swoimi towarzyszami nieciekawą wiadomością. Jego samopoczucie było złe, dlatego postanowił on udać się do medyków i odpocząć. Nara doskonale go rozumiał. Obrazy starcia na polanie cały czas mieszały się w jego głowie, a utracone w trakcie jej trwania pokłady energii były naprawdę duże. Czarnowłosy też czuł zmęczenie i chociaż przed chwilą dane mu było odpocząć jakiś czas, to jednak nie był to okres wystarczający. Najgorsze było to, że kolejna bitwa wisiała w powietrzu.
- Odpocznij, Ayumu, dołączysz do nas później. - odpowiedział mu z lekkim uśmiechem, po czym zaczął się rozciągać i przygotowywać do startu.
Luka w ich czteroosobowej grupie szybko została załatana. Na miejsce kwasowego kolegi pojawił się nie kto inny, jak Kyoushi. Co, jak co, ale akurat on sam nie potrzebuje nikogo do pomocy, pozostali pewnie by mu tylko przeszkadzali. Zapewne ich zadaniem było jedynie dostarczenie go do następnej lokalizacji na dogodnym środku transportu, a następnie zrobienie mu przestrzeni do działania. W chwili, gdy byli bliżej, na chwilę udali się na ubocze, by porozmawiać o pewnych ważnych dla nich kwestiach. Shiroyashę i Narę łączyły bowiem bardzo istotne sprawy, które postanowili zachować wyłącznie dla siebie. Ich pogaduchy nie były długie, ale dwudziestoczterolatek wyłapał coś, o co musiał dopytać.

  Ukryty tekst

Zdążył zapytać jeszcze o to, a parę chwil po tym byli już przy reszcie załogi i musieli się wstrzymać z kontynuowaniem poufnych rozmów. Zresztą omówili już chyba wszystko. Takashi czuł się znacznie pewniej po wyjaśnieniu tych tematów, a po usłyszeniu obietnic białowłosego uśmiechnął się szeroko. Wiedział, że może na nim polegać, ale dodatkowo usłyszał to od niego bezpośrednio.
Osamu się przedstawił i przestrzegł przed własnymi zdolnościami, Miuro także to zrobiła i dodatkowo wyjaśniła nowoprzybyłemu, na czym mniej więcej polegają techniki przeciwników. Nim się obejrzeli, byli już w powietrzu. Mocny deszcz odbijał się od glinianych i atramentowych ptaków, a także od ciał szybujących wojowników. Krople wody spływały po nich, a odbijające się od nich pioruny, które co chwila przeszywały przestworza, mieniły się jasnym blaskiem. Ponownie cała ta przeprawa miała nieco harmonijny, piękny wygląd, który lada moment miał przeobrazić się w rzeź. Mijali główną część pola bitwy, zmierzając ku określonemu celowi. Znajdowali się jeszcze w chmurach. Znów mieli zaatakować z zaskoczenia. Takashi przypomniał sobie słowa Kyoushiego i zagadał do niego raz jeszcze.
- Mówiłeś, że przy tobie mogę posunąć się krok dalej. Myślisz, że mogę skorzystać z chakry Rokubiego, gdy zajdzie taka potrzeba? Pomożesz mi, jeśli stracę kontrolę? - nie była to prośba, a jedyne luźne pytanie.
Nie chciał być dla kogokolwiek kulą u nogi, dlatego wystosował to pytanie do osoby najodpowiedniejszej. Przy nim mógł się odważyć postawić następny krok, jednakże nie zamierzał tego robić bez jego aprobaty. Nie chciał korzystać z mocy, z której korzystać jeszcze dobrze nie potrafił. Raz już stracił kontrolę, mogło do tego dojść ponownie. Moc demona aktualnie stanowi dla Nary ostateczność, którą wolałby się nie posługiwać. Chciałby, ale bałby się tego. Musiałby mieć pewność, że ktoś zajmie się nim, gdy zajdzie taka potrzeba, wtedy może by to zrobił.
"Teraz" - w głowach wszystkich Szturmowców rozbrzmiało echem to pojedyncze słowo wypowiedziane przez ich przywódcę. Takeru nakazał atak, a już po chwili wszystkie ptaki zaczęły pikować pod chmury. Zaczęło się. Potężne techniki ruszyły w ruch, walczący w zwarciu zeskakiwali ze środków transportu, przechodząc do natarcia. Pierwszy wystartował oczywiście Kjudasz, reszta poszła jego śladami. Takashi złożył salwę pieczęci, by użyć swojej ulubionej techniki dystansowej. Nie miał innych form ataku przy aktualnych okolicznościach. Był znudzony swoim ciągłym korzystaniem z tego samego jutsu, ale było ono uniwersalne i idealnie sprawdzało się w walce na dystans. Przecież nie zamierzał zeskakiwać na dół, dla niego to byłoby samobójstwo. Chyba. Po złożeniu salwy pieczęci zaczął wypluwać strumień skoncentrowanej wody w przeciwników. Nie atakował demonów, bo wiedział, że trzeba skupiać się na Dzikich. Musiał uważać, by ominąć sojuszników, dlatego celował jak najdalej, byleby pozostać w zasięgu działania wody. Koncentracja była utrudniona przez panującą pogodę, dlatego czarnowłosy ze wszystkich sił skupiał się na otoczeniu. Nie chciał popełnić żadnego błędu.

tldr

Dokończenie rozmowy z Kjoushem. Lot i kolejne pytanie do Kjosza. Atak Suidanhą.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[BeeBee-Hachi]

---

Grupa Szturmowa

---

Grupa Szturmowa szybowała sobie w spokoju, jeszcze przez chwilę spoglądając na toczące się pod nimi walki. Mimo nieprzyjemnego deszczu, latających w koło błyskawic i odgłosów bitwy i towarzyszącej jej śmierci, można było w tym wszystkim dostrzec pewien spokój. Kiedy przelatywali przez chmury, otaczała ich ta przyjemna atmosfera relaksu. Cisza przed burzą, którą zaraz rozpętają nad polem bitwy.

No i wszystko się rozpoczęło. Ptaki wyleciały z ciemnych chmur, pikując na dosyć szeroką linię biegnących demonów. Było ich kilkadziesiąt, rozciągały się prawie na całą linię pola bitwy, po drodze tratując przygotowane przez obrońców pułapki i doły. Szturmowi musieli się rozdzielić, każda drużyna poleciała w trochę inną część, tak aby pokryć prawie wszystkie demony w tym samym momencie. Dzicy, którzy siedzieli na grzbietach i ramionach demonów spojrzeli w górę, wprost na atakujących ich wrogów, mimo nagłego ataku, nie obawiali się, ich morale dalej były wysokie.

Szturmowi zaatakowali jako pierwsi z ich ptaków zaczęły spadać przeróżne techniki a ci, którzy specjalizowali się w walce wręcz, zeskoczyli wprost w ogień bitwy, rozpoczynając walkę z wrogiem. Początkowo wszystko szło gładko, durni dzicy po raz kolejny dali się złapać w atak z niebios. Drużyna Takashiego dzięki swoim potężnym technikom po raz kolejny starała się zdominować pole bitwy. Młody Nara celował swoim strumieniem po dzikich, starając się ich trafić, a w tym czasie Osamu powtarzał tę samą kombinację co na polanie. Niestety, tutaj teren nie był tak ograniczony, a wróg dużo bardziej rozproszony, więc nie była ona tak efektywna jak by być mogła. Mimo to, kilka demonów średniej wielkości utknęło w błocie, po chwili będąc porywanym przez niszczycielski wir ziemi.

W tym Czasie Kyoushi oraz Ryuujin wylądowali, tnąc przy okazji tylu wrogów ilu tylko się dało. Białowłosy jeszcze w locie poczęstował wroga swoimi technikami. Padło, że stał przed nim jeden z największych demonów w okolicy, który po otrzymaniu centralnego uderzenia ognistą głową, jedynie otrzepał się, całkowicie ignorując lekkie poparzenie swojego ciała, a następnie kontynuował swój szaleńczy bieg w stronę muru. Dzicy, których napotkał Shiroyasha nie byli już tak twardzi, ci po prostu padali pod siłą jego ciosów. Ci Szturmowi, którzy byli w okolicy, mogli dostrzec kunszt z jakim Kjudini manipulował swoimi mieczami, był bardzo szybkim i silnym szermierzem, co także nie umknęło uwadze dzikich. Ryuujin w tym czasie także włączył się w walkę, przy lądowaniu przecinając swoim mieczem na pół jednego z mniejszych demonów. Później dołączył do swojego towarzysza, tańcząc i zabijając kolejnych dzikich, mimo tego, że padali jak muchy, było ich tutaj mnóstwo i na miejscu jednego pojawiało się trzech nowych.

Nana obserwowała całą sytuację z góry, wspierając towarzyszy technikami z nieba. Zarówno Chou jak i Rintaro także zeskoczyli z ptaków, dołączając do wojowników walczących wręcz. Podobnie jak na polanie, młodej Uchiha pozostało obserwowanie pola walki i ataki z dystansu. Jej czerwone oczy pozwalały jej dostrzec szczegóły, które normalnie były niezauważalne. Młoda kunoichi szybko zwróciła uwagę na to, że walczącym szło zaskakująco dobrze, przeciwnicy padali jak muchy, czasami nawet od jednego lub dwóch ciosów i z ranami lądowali na ziemi. Z każdym uderzeniem szturmowych musieli się cofać coraz bardziej, odłączając się od demonów, które albo padały na ziemię, albo dalej kontynuowały swoją szarżę w stronę muru, znacznie jednakże przy tym redukując swoją liczebność.

Nagle Sytuacja na polu walki się zmieniła. Dzicy, którzy leżeli na ziemi ranni, sięgnęli do swoich toreb, wyciągając z nich ogromne ilości bombek dymnych, które jednocześnie odpalili. Całe pole bitwy zostało pokryte ogromną chmurą dymu, ograniczając widoczność do jedynie kilku metrów dookoła siebie. Ptaki, szturmowych, które wisiały bądź latały nad polem bitwy, musiały wznieść się wyżej, aby nie zostać wciągnięte w tą dosyć dużą chmurę dymu. Znajdujący się w chmurze wojownicy nie widzieli nic.

  Ukryty tekst

Znajdujący się na ptakach dystansowi wojownicy także nie mieli za wiele czasu na działanie, gdyż tylko chwilę po tym jak bombki dymne wybuchły, dostrzegli jak z burzowych chmur wylatują ptaki z dzikimi, kierując się wprost na nich. Wróg musiał przygotować pułapkę, w którą w całości wpadli. Teraz trzeba było pokazać swoje elitarne umiejętności i udowodnić, że nawet z takiej pułapki będą oni w stanie wyjść.

Uchiha Takeru - Obrazek
Yaseichi - Obrazek
Higashimura
Nishimura
Kaguya Taisho - Obrazek
Akimichi Chou - Obrazek
Kapłan Rintaro - Obrazek
Akimichi Ichouri - Obrazek
Akimichi Choujiro - Obrazek
Yamanaka Inoko
Dohito Miuro
Dohito Miuko
Kuroichi
Lord Sugiyama - Obrazek
Nara Lei - Obrazek
Matatabi

Nana:

  Ukryty tekst

Ryuujin :

  Ukryty tekst

Osamu :

  Ukryty tekst

Takashi :

  Ukryty tekst

Ayumu :

  Ukryty tekst

Wszyscy:

  Ukryty tekst

Czas na odpis Graczy : 18:01 15.09.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 06:01 17.09.2023

Gratisowe spóźnienia :

• Każdy dodatkowe DUŻO h
• Ryuujin - darmowe nieprzygotowanie - zużyte
• Ayumi - Zużyte 3h
• Nana - Darmowe Spóźnienie

Dzienniczek Prowadzącego

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Białowłosy nim przeszedł do ataku, gdy rozpoczął rzeź na niewiniątkach dzikich jeszcze dokończył dialog z Takashim, który zadał mu tym razem ostatnie pytanie w tej chwili:

  Ukryty tekst

- na koniec mrugnął do niego okiem, gdy w końcu wyłonili się zza chmur, gdy mógł wykorzystać swoją technikę elementu ognia, która rozbiła się niczym nic specjalnego na demonie. Posiadały wytrzymałość niczym ogoniaste bestie, to było dziwne, jednak wiedział, że to tylko kukiełki. Szkoda tylko, że żaden z shinobich, którzy przesiadywały na nim nie zostali strąceni lub chociażby uszkodzeni. Ale chyba nic z tych rzeczy, by po chwili już mógł wjechać na pełnej ze swoimi ostrzami, dwoma w dwóch dłoniach i zatańczyć z nimi Last BreakDance.
Wielu z kolejnych przewijało się przez ostrza, które płynnymi ruchami przecinały kolejnych wrogów. Przetaczał się przez ich plecy, gdy nadarzyła się okazja, wielokrotnie kopał w splot słoneczny, by powstrzymać ich od ataków, w celu kontrataku. Nie raz odcinał kończyny, które spadały jak liście październikowych wieczorów. Widać było, że nie kończą się, jednak nie byli oni żadnym wyzwaniem dla białowłosego shinobi, który rozbijał kolejne hordy atakujących. Wtem jednak zarzucili oni jakąś wyjątkową niespodziankę, którą były bomby dymne. Te skutecznie zakrywały teren, jednak nie dla kogoś o takiej percepcji jak białowłosy. To żadne utrudnienie, prosta sztuczka na prostych ludzi, która nie zrobiła na nim większego wrażenia.
- Uwaga, shinobi zeskoczyli z demonów. Do tego leci ich jeszcze więcej. Teraz się zacznie... Zabawa! - jego oczy błysnęły z radośc i podniecenia, będąc w miejscu, w którym czuł się lepiej niż w domu. Ta walka była zaiste spełnieniem jego marzeń. Niebywale cieszył się z każdej kropli krwi, która spływała z jego mieczy. Gdy ci ukryci w dymie zbliżali się w jego stronę, białowłosy naładował chakrę w dłoni by prostym ruchem po łuku wypluć przed siebie ze trzydzieści jak nie lepiej igieł, które emanowały energią błyskawic. Te miały dziurawić kolejnych nadbiegających przeciwników jak sito w jak największej ich liczbie, stąd rzut poziomy, by trafić ich jak najwięcej, szczególnie tych, którzy w dymie też lepiej nie widzieli. Kontynuował bez strachu swoją szarżę z mieczami w dłoni, by przechylić szalę na stronę szturmowców, mając na uwadze to, że dzicy spodziewali się, że to będzie na nich pułapka, a w tym wypadku to szermierz z klanu Uchiha zamierzał ich zaskoczyć wyskakując z dymu i atakując kolejnych rywali w wielu obrotach i uderzeniach, które zbijały ich z nóg, mając na celu dotrzeć do silniejszych przeciwników, a szczególnie do tego dziada, który był jego głównym celem. Czy kolejny zatańczą z nim i jego ostrzami w tym romantycznym i jakże dramatycznym momencie? Shiroyasha wykonywał serie cięć, które miały pozbywać życia dzikich, jednocześnie zwracając uwagę na to, by samemu nie dostać jakiegoś ciosu - wykorzystywał ku temu nie tylko percepcję, ale i swoją szybkość wraz z akrobatyką.

Skrót

1. Odpowiada Takaszemu
2. Informuje swoich i atakuje nadbiegających dzikich Raitonem w tym dymie
3. Wyskakuje z dymu by wycinać wszystkich w pień
4. Wypatruje Nany by poderwać ją na ilość przelanej krwi dzikich

Chakra:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

Statystyki:

  Ukryty tekst

[Nana]

Kiedy czerwone tęczówki prześlizgnęły się po twarzach towarzyszy, jej spojrzenie zatrzymało się odrobinę dłużej na Kyoushim. Uniosła lekko brwi ku górze zaskoczona, wpatrując się w niego karmazynowym wzrokiem z czarnymi łezkami. Prychnęła cicho przewracając oczami rozbawiona jego reakcją i wbrew sobie, jak by była to najbardziej naturalna rzecz na świecie odwzajemniła uśmiech. Zmrużyła oczy w taki sam sposób jak on specjalnie go naśladując. Na koniec jak by nigdy nic, upewniając się, że reszta była zajęta, perfidnie pokazała mu język. Tak o dla zabawy. Nie znała go za dobrze, a jednak zawdzięczała mu życie. Może uratował ją nieświadomie, nie potrafiła określić. Nie było okazji do rozmowy i tak naprawdę nie miało to większego znaczenia. Zastanawiała się co czuł wiedząc, że większość Kotei na niego liczyła. Spodziewała się, że był pewny siebie i swoich umiejętności. Mimo to presja była przecież ogromna. Chociaż skupiła się na dalszej części planu. Na ataku i walce kąciki jej ust pozostały uniesione lekko ku górze. Bo to właśnie takie małe gesty sprawiały, że czuła się bardziej żywa; bardziej ludzka.

W końcu podlecieli na tyle blisko, żeby mogła skupić się na przeciwnikach. Skanowała Sharinganem ich przepływu chakry próbując znaleźć tego jednego, tego wyjątkowego. W końcu to on miał być najtrudniejszym przeciwnikiem. Przynajmniej tak zakładała. Uważała tę informację za jedną z bardziej istotnych w całym starciu. W końcu ktoś musiał z nim walczyć a reszta powinna była go unikać. I wtedy ujrzała więcej.

- Jesteśmy otoczeni. Nadchodzą z każdej strony. Jest ich więcej nie zakładaliśmy - poinformowała resztę akurat w momencie, w którym nagły wybuchu bombek dymnych zaczęły zaciemniać widoczność. Zaklęła pod nosem wciąż polegając na swoim Sharinganie.

Wyciągnęła z kabury dwa shurikeny trzymając je w prawej dłoni. Nie chciał rzucać technikami wiedząc, że mogła uszkodzić nimi także nieświadomych i zaślepionych sojuszników. Lustrował wszystko przede wszystkim pasywnie czekając aż któryś z wrogów się napodzieje, żeby poczęstować go bronią miotaną. Celowała wówczas w ich oczy, w głowę. Próbując wyeliminować niczym wprawiony snajper jak największą ich ilość sięgając po kolejne senbony. Zamierzała wykorzystać słabą widoczność na swoją korzyść. Cały czas w gotowości na unik.

Jej spojrzenie jedynie na sekundę zawiesiło się na walczącym białowłosym wojowniku, którego bezwzględność wobec swoich wrogów i radość z czystej walki mieszała się w niebezpiecznym chaos. Jeśli skrzyżował z nią spojrzenie mógł zauważyć „tylko tyle?” Wyszeptane bezgłośnie wraz z uniesioną brwią. Wyzwanie, i w tym momencie zaczęła naliczać ilość pokonanych wrogów, bo przecież cholernie nienawidziła przegrywać.

1. Odpowiedź.
2. Poinformowanie towarzyszy o tym co sie działo.
3. Rzucanie bronią miotaną we wrogów, próba wyeliminowania jak największej ilości.
4. Dalsza obserwacja.
5. Kjoszi wyzwanie?

Techniki i Chakra

  Ukryty tekst

Staty:

  Ukryty tekst

Wiedza:

  Ukryty tekst

Eq:

1 kabura przypięta na pasku na prawym udzie, 1 torba pod pasem z kimona na plecach. Pochwa z kataną na plecach.

  Ukryty tekst

[Ryuujin Kodai]

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Takashi]

Nie zamierzał dłużej zagadywać swojego towarzysza, czas naglił, a do starcia miało dojść lada moment. Widział, że białowłosy aż trzęsie się na samą myśl o walce, dlatego na jego słowa kiwnął jedynie głową, lekko się uśmiechnął, po czym skierował wzrok na coś innego, dając tamtemu pełną swobodę działania. Takashi nie musiał długo czekać, nim się zorientował, pole bitwy już się przed nim rozpościerało, a pierwsi wojownicy zatapiali swoje miecze we wrogach bądź zalewali ich swoimi technikami. Jednym z nich był rzecz jasna Kyoushi, który zwinnie poruszał się po błotnistym terenie, eliminując kolejnych przeciwników. Dystansowcy ostrzeliwali Dzikich z dystansu, przebywając bezpiecznie na ptakach rodów Gazo oraz Dōhito, ci walczący w zwarciu powoli zeskakiwali w dół, przejmując inicjatywę, całość wyglądała naprawdę widowiskowo. Akcja przypominała tę, która rozgrywała się na polanie, a element zaskoczenia znów pozwolił Szturmowym zyskać przewagę już na początku.
Nara wspierał swoich towarzyszy tak bardzo, jak mógł. Wystosował jedno ze swoich najbardziej uniwersalnych jutsu, posyłając na oponentów długi, skoncentrowany strumień wody pod wysokim ciśnieniem. Udało mu się wyeliminować wielu, ale biorąc pod uwagę ich liczbę, nie było to wcale coś widowiskowego czy ekscytującego. Po prostu zaatakował i coś tam zrobił. Był jednym z wielu, którzy podjęli się ofensywy, ale na tle całej batalii była to jedynie kropla w morzu. Nagle pole bitwy pod nimi pokryło się dużą ilością dymu utrudniającego widoczność. Wydobywające się z niego krzyki sugerowały, że Dzikich miało być jeszcze więcej, a większość z nich zeskoczyła ze swoich środków transportu, czyli z wielkoludów. To nie wszystko - wrogie posiłki nadciągały. Z chmur burzowych naprzeciwko nich wyłoniło się wsparcie w postaci nadlatujących wierzchowców, ich celem byli ci, którzy unosili się na sojuszniczych ptakach i ostrzeliwali nieprzyjaciół. Należało działać szybko, bowiem z każdą chwilą niebezpieczeństwo zbliżało się coraz bardziej.
Czarnowłosy shinobi zatopił obie dłonie w torbach znajdujących się na jego pośladkach, a następnie wyciągnął z nich cztery kunaie z doczepionymi notkami wybuchowymi, po dwa do każdej ręki. Cisnął nimi w nadlatujące cele, po czym odczekał chwilę na ciąg wybuchów i złożył salwę pięciu pieczęci ręcznych zwieńczonych klaśnięciem w dłoń. Po raz kolejny zebrał w płucach ogromną ilość powietrza, a w ustach wodę, którą wypluł przed siebie, zamierzając trafić jak największą ilość oponentów. Po wykonaniu Suidanhy poczuł, że zasoby jego błękitnej energii uległy już znaczącemu wykorzystaniu, musiał aż przykucnąć i udać, że zaczyna nad czymś rozmyślać, choć w rzeczywistości potrzebował po prostu wyciszenia i chwili na unormowanie oddechu. Miał jeszcze trochę zasobów chakry, ale cały czas wykorzystywał wysokopoziomowe techniki, czerpiąc z tych właśnie zasobów. Jego źródełko mocy nie było nieskończone. Taki rodzaj walki nie był dla niego najkorzystniejszy, nie władał wieloma obszarowymi zdolnościami, a już na pewno nie miał takich, które sprawdzały się w długiej bitwie i nie eksploatowały nadmiernie jego organizmu. Chyba musiał bardziej polegać na swoich towarzyszach. Z reguły nie krył własnych słabości, ale teraz maskował swoim zmęczenie grymasem na twarzy, który miał ujawnić raczej to, że nad czymś myśli, głowi się i szuka rozwiązania. Przecież był Narą, obmyślanie taktyki było w jego przypadku czymś wiarygodnym. Zaczął grzebać prawą ręką w kaburze, co też było jedynie maskującym go trikiem.
W tym samym czasie zaczął rozważać skorzystanie z mocy swojej Ogoniastej Bestii. Mógł pożyczyć trochę jej chakry i wrócić do pełni sił, ale wiązało się to z ogromnym ryzykiem. Nie robił tego nigdy wcześniej. Wiedział, że byłby w stanie, ale co, jeśli zapędziłby się za bardzo i nie byłby w stanie nad tym zapanować? Już raz Rokubi przejął kontrolę i gdyby nie Takeru, pewnie sytuacja byłaby znacznie gorsza. Czy mógł polegać na sześcioogoniastym? Co to za głupie pytanie, oczywiście, że nie. Gdyby mógł, przy ich pierwszym zadaniu pewnie nie wybuchłby, skazując wszystkich na niepowodzenie. Niby mógł spróbować, ale czy gra była warta świeczki?

tldr

Wyrzucenie czterech kunaiów z notkami na nadlatujących wrogów. Suidanha w nich. Przemyślenia na temat demonów i jego własnej przypadłości.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst