[EVENT] - Grupa Szturmowa

[BeeBee-Hachi]

---

Grupa Szturmowa

---

Walka na polanie, z której ogromne głazy leciały w stronę miasta się rozpoczęła.Dzicy, którzy dotychczas byli zaangażowani w proces wysyłania prezentów do twierdzy, teraz zostali zaangażowani w starcie z przybyłą grupą szturmową. Ci robili co tylko mogli, aby jak najszybciej pozbyć zagrożenia i móc ruszyć w stronę kolejnego celu. Szybki atak, duże straty u przeciwnika i jeszcze szybsze wycofanie. Tak mieli działać i póki co, wychodziło im całkiem nieźle. Tak, jakby chcieli zrewanżować się po tym, co wydarzyło się w lesie podczas negocjacji. Co prawda, to nie była wina ludzi obecnych na tej polanie, gdyż Kuroi już został wykopany do innego oddziału, jednakże dla wielu, w szczególności wojowniku z Unii Samotnych Wydm, była to dosyć duża potwarz, którą teraz trzeba było zatrzeć swoimi heroicznymi czynami.

Nana pozostała na ptaku z młodym, kolorowym członkiem klanu Gazo. Jej pozostali towarzysze zeskoczyli z ptaka i rozpoczęli walkę. Rintaro sięgnął po swoją kosę, którą ciął wielokrotnie twardą skórę demona. Nie było to proste, często jego broń jedyni zsuwała się po jego skórze, jednakże powoli napierał on na demona coraz bardziej. Co ciekawe, nawet nie próbował on unikać ciosów, które demon wyprowadzał w niego. Przyjmował je na klatę, atakując dalej. Wydawało się też, że z każdą kolejną raną, na jego twarzy zaczynał malować się większy uśmiech a jego oczy rozszerzały się jeszcze bardziej, niczym narkoman, który właśnie przyjmował kolejną dawkę.

Na tym samym demonie walczyła Chou atakując go od drugiej strony swoim młotem. Uderzała obuchem, celując w jego stawy i cały czas przemieszczając się, tak aby uniknąć ogromnych dłoni, które próbowały ją pochwycić. Wyprowadzała kolejne ciosy, dzięki czemu już po chwili udało się powalić demona. Wtedy też we dwójke przeskoczyli na kolejnego, stojącego obok nich demona, rozpoczynając jego egzekucję.

Młoda Uchiha mogła przyglądać się popisom swoich towarzyszy, jednakże niezbyt długo, gdyż już chwilę później, kilka demonów cisnęło w jej kierunku kamienie. Ogromne, kilkumetrowe, wyszlifowane w prawie idealną kulę głazy. Nana pewna siebie sięgnęła do swojej torby, szukając shurikenów z podpiętymi notkami, niestety, wszystkie notki luzem walały się w jej torbie. Nie było czasu na przyczepianie ich do broni. Gazo pilotujący ptaka próbował wykonać unik, jednakże był przekonany, że jego towarzyszka zajmie się kamieniami, dlatego też w ostatniej chwili udało mu się przesunąć ich choć trochę, dzięki czemu zeszli z głównej trajektorii, unikając frontalnego uderzenia. To jednakże i tak nastąpiło, co prawda w zmniejszonej sile, ale wystarczyło, aby zniszczyć ich ptaka i spowodować spadek. Młody Gazo, spadając, próbował sięgnąć do swojego zwoju i uwolnić z niego kolejnego ptaka, na którym by wylądowali, jednakże udało mu się zrobić to dopiero chwilę przed samą ziemią, przez co Nana ze swoim towarzyszem wpadła wprost w podnoszącą się chmurę Ayumu. Poczuła, jak jej piękna, młoda skóra zaczyna być przeżerana przez kwas, na szczęście nie trwało to długo, gdyż już po chwili ich ptak wyleciał z chmury. Co prawda kwas go także przeżarł, przez co szybko musieli przesiąść się na jeszcze jednego, na szczęście na to byli przygotowani. Szybko wrócili na swoją poprzednią wysokość, skąd mogli rozpocząć kolejny atak. Tylko, najpierw wypadałoby poradzić sobie z dwoma demonami średniego wzrostu, które upatrzyły sobie ich ptaka za cel i trzymając w dłoniach po jednym wyrwanym z korzeniami drzewie, próbowały strącić go, wykonując zamachy. Mogli lecieć ze swoim ptakiem dalej, jednakże wtedy stracą swoich dwoje towarzyszy z oczu, co może nie być dobrym pomysłem, patrząc na zamieszanie, jakie dzieje się na tej polanie.

Drużyna Ayumu, Takashiego, Osamu i Mioru miała swoją walkę do stoczenia. W ich stronę leciały cztery ogromne głazy ciśnięte w ich stronę przez średnie demony. Nimi zajął się Takashi. Skorzystał z kolejnej potężnej techniki, która znalazła się w jego arsenale i podniósł wielką falę wody, która uderzyła w nadciągające kamienie. Uderzenie było bardzo potężne, przez co sporo wody pod ciśnieniem rozprysnęło się na boki, ochlapując naszych bohaterów. To wystarczyło, aby rozkruszyć pociski. Sporo kamiennych odłamków poleciała na boki, ukazując przerażające wnętrze tej broni. W każdym kamieni było kilkadziesiąt wybuchowych notek, które zapewne odpaliły by się, gdyby tylko woda podniesiona przez Takashiego całkowicie ich nie przemoczyła. Chwilę później wodna fala uderzyła przed siebie, przewracając kilka małych a nawet i średnich demonów. Fala także spowodowała, że wielu dzikich jeszcze bardziej żałowało, że to właśnie tutaj się znajdują.

W tym Czasie Ayumu, który swoim kwasem zaatakował większość dzikich i demonów na polanie, dostrzegł swoich towarzyszy walczących na gruncie. Między innymi była tam Ryuujin, ale także wielu innych, którzy preferowali walkę w zwarciu. Postanowił on trochę otworzyć im pole do walki, podnosząc swoją chmurę tak, aby miała w swoich objęciach jedynie demony. Kwas coraz bardziej przeżerał się przez ich skórę, powodując kolejne rany i osłabiając ich, przez co kolejne ciosy jego towarzyszy wchodziły w nie coraz łatwiej.

Osamu także nie próżnował. Jego błoto bardzo mocno osłabiło możliwości ruchowe przeciwników. Starali się oni wydostać z niego korzystając ze swoich umiejętności shinobi, jednakże to powodowało, że byli wystawieni na jego kolejny atak. Stworzył on ziemny wir w miejscu, w którym chwilę temu była jeszcze błotna kałuża. Ta zaczęła powoli wirować, porywając co poniektórych dzikich czy też mniejsze demony, jeszcze bardziej utrudniając ruch tym średnim i większym. Głazami nie musiał się przejmować, gdyż jego towarzysz zajął się wszystkimi. Radzili sobie bardzo dobrze, choć jak mogli się spodziewać, właśnie będzie nadciągał kolejny kontratak dzikich. A właściwie, to kilka z nich.

Po pierwsze w ich kierunku zaczęły iść dwa ogromne demony. Te mające prawie 15 metrów. Każdy z nich trzymał w dłoni dużą, drewnianą pałę, która wyglądała jak drzewo ociosane z gałęzi. Mimo dzielącej ich odległości, zaczęły one wykonywać zamach. W cale nie były takie wolne jakby wskazywał na to ich rozmiar. Tak na prawdę, to mimo spowalniającego je błota, to jedynie wzrok Takashiego był w stanie w pełni nadążyć za ich ruchami. Pozostali byli zajęci kontrolowaniem swoich technik, przez co łapali się na tym, że ruchy demonów rozmazywały się przed ich oczami. Mieli oni do demonów jakieś 10-15 metrów, choć te bardzo szybko się zbliżały.

Nagle nasi bohaterowie usłyszeli Bardzo dziwny dźwięk. Dwa średnie demony, które stały za ich plecami otworzyły swoje paszcze dosyć szeroko, a z nich wyleciały dwa niebieskie węże z paszczami, dosyć szybko lecąc w prost na ich ptaka. Były szybkie i zwinne i wydawało się, jakby były zrobione z jakiejś chmurki, a może nawet z samej chakry.

Ryuujin doskonale się bawił w walce z demonem. Całkowicie zapominając, że znajdował się w środku bitwy. Dla niego liczył się jedynie jego przeciwnik - jeden z największych demonów na polu walki. Wykonał na niego kolejna szarżę, wybiegając z podnoszącej się chmury kwasu. Błoto było utrudnieniem, ale nie było czymś, co byłoby w stanie powstrzymać tego pędzącego wojownika. Z uśmiechem na twarzy wpadł on na demona i rozpętał się przepiękny taniec, w którym to głównie Ryuujin atakował. Zasypywał wroga gradem ciosów, robiąc uniki przed kolejnymi ciosami. Kwas, który znajdował się nad jego głową znacznie ułatwiał sprawę, a z każdym kolejnym ciosem, demon słabł. W końcu ostatni cios został wymierzony i demon padł pod naporem swojego przeciwnika. Dopiero po chwili Ryuujin dostrzegł dwie rzeczy, po pierwsze wymiana ciosów z demonem spowodowała, że jego zbroja już nie nadawała się do niczego użytecznego, a po drugie, otrzymał on powietrzne wsparcie od swojej towarzyszki, która ze swojego łuku zasypywała demona strzałami. Cios dopiero teraz zaczął uwierać, choć nieznacznie, adrenalina działała cuda, kiedy było się w ogniu walki. Łuczniczka jedynie skinęła głową w kierunku kolejnego dużego demona, a następnie sięgnęła do swojego kołczana po strzałę, szykując się do walki. Na ptaku nie było już opancerzonego Akimichi, zapewne walczył on gdzieś z innymi demonami.

Nagle, pod Nogami Ryujina grunt lekko się zatrząsł, a błoto, na którym stał, zaczęło formować się w wir, wciągając jego kostkę i powodując lekkie zwichnięcie. Nie było to nic poważnego, no ale jednak utrudniało trochę poruszanie się. Nasz bohater musiał jakoś się z tego wydostać, przy okazji obierając kolejny cel do walki.

Pozostałe drużyny również walczyły, zabijając kolejnych dzikich, czy też powalając kolejne demony, które grzęzły w wirującym błocie. Wydawało się, że sytuacja jest dobra. Uchiha zasypywali całe pole bitwy swoim ogniem, celując głównie w demony. Łucznicy posyłali swoje strzały, zabijając kolejnych dzikich, a na lądzie walczyli ci, którzy preferowali walkę wręcz, unosząc się na chakrze nad błotem, czy też skacząc z demona na demona i próbując eliminować je jeden po drugim.

Uchiha Takeru - Obrazek
Yaseichi - Obrazek
Higashimura
Nishimura
Kaguya Taisho - Obrazek
Akimichi Chou - Obrazek
Kapłan Rintaro - Obrazek
Akimichi Ichouri - Obrazek
Akimichi Choujiro - Obrazek
Yamanaka Inoko
Dohito Miuro
Dohito Miuko

Nana:

  Ukryty tekst

Ryuujin :

  Ukryty tekst

Osamu :

  Ukryty tekst

Takashi :

  Ukryty tekst

Ayumu :

  Ukryty tekst

Wszyscy:

  Ukryty tekst

Czas na odpis Graczy : 12:01 08.08.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 00:01 10.08.2023

Z racji tego, że przedłużyliśmy w tej kolejce odpisy w administracji, nie będę zjadał Ryuujinowi czasu za spóźnienie.

Gratisowe spóźnienia :

• Każdy dodatkowe 10h
• Ryuujin - darmowe nieprzygotowanie - zużyte
• Ayumi - Zużyte 3h
• Nana - Darmowe Spóźnienie

Dzienniczek Prowadzącego

  Ukryty tekst

[Ryuujin Kodai]

Zabawa była cudowna! Kolejne ciosy mojego przeciwnika były naprawdę potężne! Serce waliło mi w piersi niczym młot ale nie ze strachu. Właściwie podczas tej walki nawet nie myślałem o tym co może mi się stać, skupiałem się na czerapniu frajdy przez co śmiałem się wymierzając kolejne ciosy aż w końcu stało się coś czego nie koniecznie się spodziewałem. Mój przeciwnik umarł.
- Cholera. - rzuciłem pod nosem gdy dostrzegłem łuczniczke która jak się okazało nie pozwoliła mi się bawić z demonem samemu. Poczułem lekki zawód jednocześnie dostrzegając stan mojej zbroi. Nie myślałem długo zrzucając ją z siebie gdy raptem stało się coś na co nie byłem przygotowany. Błoto na którym stałem zaczęło zmieniać się w wir!
- Kurwa! Cholerni shinobi! - warknąłem gdy poczułem lekki dyskomfort w stopie. Skręcona? Zwichniętą? Cholera wie, nie byłem medykiem. Zabolał jednak nie miałem czasu na skulenie się w kącie i płakanie bo boli nóżka. Starałem się wykorzystać resztki równowagi jaka mi pozostała by wskoczyć na cielsko demona którego przed chwilą powaliłem wykorzystując je jako makabryczną tratwę. Co dalej? Sięgnąłem do kieszeni wyciagajac z niej niewielką pigułkę aby odzyskać
nieco sił, a z tego cielska jeśli było to realnie w moim zasięgu starałem się przeskoczyć na stabilniejszy grunt, jakieś głazy czy inne demony. Oczywiście jeśli skakałem po demonach to spadając na nie najpierw uderzałem ich kopnięciem gilotynowym tak aby ubicia albo chociaż jeszcze bardziej uprzykrzyć im życie by padły głupimi ryjami w błotny wir, a ja się jednocześnie w momencie uderzenia wybijałem na kolejne.
Gdybym dostrzegł jakiś podejrzany atak to z kolei wypatruje wzrokiem jakieś średnie głazy z którymi mógłbym się podmienić i wykorzystuje podstatawową technikę ninja do uniknięcia ataku. Jak nie znajdę nic takiego a atak jest materialny to staram się zablokować go ostrzami (dobywam drugi miecz). W sytuacji ataku ogniem, wodą, powietrzem, błyskawicą czy czymś innym czego nie dam rady zablokować mieczem to staram się przeskoczyć na inne ciała. Nawet jeśli to dziki to próbowałem się po nich przeskakiwać kierując się tam gdzie finalnie wskazała łuczniczka.

  Ukryty tekst

[Takashi]

Chaos. Chyba nie da się inaczej opisać tego, co działo się na polu walki znajdującym się pod nimi, na ziemi. Zresztą, w powietrzu też działy się jakieś niestworzone rzeczy, a wszystko to było nie do ogarnięcia przez jedną osobą, przez zwykłego, szarego shinobiego. Takim shinobim był właśnie Takashi, na szczęście nie był w tym wszystkim sam, miał u swojego boku trójkę wspaniałych towarzyszy, którzy korzystali z tego samego środka transportu i dzielnie radzili sobie ze wszystkimi zagrożeniami. Oprócz tego miał też pozostałych członków grupy szturmowej, którzy za pośrednictwem wielu metod starali się osłabić wroga i osiągnąć jak najlepsze skutki. Zdawać by się mogło, że jak na razie szczęście im dopisuje, a większość wykonywanych przez nich działań przynosi oczekiwane rezultaty. No może czasami nie wychodziło, ale niech pierwszy rzuci kamieniem ten, kto nigdy się nie pomylił.

Jeśli chodzi o sytuację tej konkretnej czwórki - Takashiego, Ayumu, Osamu i Miuro - mieli się całkiem dobrze. Nara obserwował dużą część pola bitwy i był w stanie reagować szybko na nadciągające w ich stronę pociski, a także bronić przed nimi swój oddział. Terumi nauczony własnymi błędami zmienił nieco położenie swojej zdolności, nie posłuchał w stu procentach kolegi z Midori, ale wziął sobie do serca jego prośbę. Kwas zaczął ignorować jego własnych kompanów, a cały czas wpływał na wielkoludów. Osłabiał ich i ranił, umożliwiając wojownikom walczącym wręcz na zadawanie im zwiększonych obrażeń. Duża część gigantów padła. Dōhito miała bardzo ważną rolę i w stu procentach się na niej koncentrowała. Odpowiadała za transport, bohaterowie nie mogli sobie pozwolić na to, by coś jej się stało. Za wszelką cenę musieli jej bronić, bez niej skazani byliby na niepowodzenie, znaleźliby się na środku pola bitwy, między wieloma niebezpiecznymi przeciwnikami. No i został Kaguya - po raz kolejny zaprezentował wspaniałą zdolność Dotonu, chociaż zignorował zupełnie słowa Takasia, to jednak był w stanie znowu utrudnić wrogowi przemieszczanie się, a przy tym ułatwić sprzymierzeńcom ofensywę. Niestety, wciągnął kilku swoich do wiru, ponawiając wcześniejszy błąd kumpla z bliznami na ciele. Trudno. Jinchūriki nie zamierzał się więcej produkować. Raz ich ostrzegł, nie miał na to więcej czasu.
A tak z konkretami - cztery głazy rzucone wcześniej w ich stronę stanowiły ogromne zagrożenie. Jak się okazało, jedyną osobą, która mogła ich ochronić, był właśnie dwudziestosześciolatek. Zagrożenie zauważył szybko, dlatego mógł zareagować od razu, a stworzona przez niego wodna fala w pełni wystarczyła do zniwelowania ostrzału głazami. Na skutek impetu rozpadły się one, ukazując skryte w ich wnętrzu notki wybuchowe. Było ich mnóstwo i gdyby nie woda, sama ochrona by nie wystarczyła, pewnie doszłoby do serii wybuchów, a tego scenariusza nawet nie ma co rozważać. Byłby tragiczny. Poza obroną masa wody wywołała również niemały zamęt w szeregach wroga, przewracając kilka małych i średnich demonów, a także podtapiając dużą część dzikich. Dokładnie tego oczekiwał wykonujący jutsu.
Niestety, działania czwórki bohaterów na tak dużą skalę zaowocowały tym, że ponownie stali się ofiarami ataku, tym razem podwójnego, nadciągającego z dwóch różnych stron. Ayumu skoncentrowany był na swoim kwasie, przez co nie za bardzo mógł podziałać z ochroną, a Nara nie chciał znów tracić bezsensownego czasu na pogaduchy, by przekonywać gościa z pustyni do swoich racji, dlatego spróbował zająć się wszystkim sam. Nie miał szczególnie dużo czasu, ale jak zgra wszystko w czasie, będzie w stanie osiągnąć sukces.
Ninja cały czas utrzymywał stabilną pozycję na swoim ptaku, przytrzymując się chakrą. Obrócił się szybko, sięgając lewą ręką do torby na pośladku, po czym wyrzucił za siebie dokładnie dwa kunaie z doczepionymi wybuchowymi notkami. Widział, że lecące w ich stronie węże są dość szybkie, ale to, co było w tym najdziwniejsze, to fakt, że były niematerialne. Strzały, kamienie, bronie miotane - wszystko to przelatywało przez nie, a one same przelatywały chociażby przez drzewa. Ich źródłem były paszcze dwóch średnich wielkoludów właśnie za ich plecami. Czarnowłosy chciał się przekonać, czy wybuch wywołany chakrą też będzie dla nich zwykłą przeszkodą, przez którą bez problemów przelecą - jeśli tak, będzie trzeba poradzić sobie z nimi w inny sposób. Po jednym kunaiu i jednej notce na węża, gdy znalazły się w ich "głowach" i zaczęły przez nie przelatywać, chłopak złożył pieczęć służącą do detonacji. Od razu po tym obrócił się, cała akcja trwała dosłownie chwileczkę, teraz musiał rozprawić się z demonami z przodu. Wiedział już, że ich skóry są wyjątkowo twarde, a sama Suidanha nie wystarczy, by się przez nie przebić, ale nie miał w swoim arsenale niczego lepszego. Chciał wykorzystać tę zdolność, ale w nieco inny sposób, dlatego mocno się skoncentrował przed jej użyciem. Klasnął w dłonie i nabrał w usta ogromną ilość wody, ale nie wypluwał jej od razu. Wyczekał odpowiedniego momentu, obserwując. Potężny i cienki strumień skoncentrowanej wody wystrzelił dopiero, gdy giganty robiły zamach swoimi wielkimi pałkami z gałęzi. Miały one zostać ucięte tuż przy rękojeściach w chwili, gdy znajdowały się nad ich głowami i miało dojść do zamachu. To nie wszystko. Liczył na to, że maczugi uderzą je w ich własne głowy, może oszołomią, cokolwiek, bez względu na powodzenie tej akcji skręcił głową w drugą stronę, starając się zranić ich tym samym strumieniem, wody miał w buzi pod dostatkiem. Gdy skończył, obserwował rezultaty swoich poczynań i zaczął analizować to, co działo się wokół niego. W głowie zaczął układać sobie wszystko i dochodził do pewnych wniosków, ale w tym momencie nie chciał dzielić się nimi z pozostałymi, gdyż pewnych rzeczy najzwyczajniej w świecie nie był pewny. Za to w ferworze walki zadał swojej koleżance jedno pytanie.
- Miuro-chan, jeśli stworzyłabyś ptaka tylko dla mnie, dałbym radę sam nim sterować, czy ty musiałabyś to robić? Pytam z ciekawości.
Nie zamierzał robić niczego ryzykownego, ale brał pod uwagę nowe możliwości, dlatego zbierał informacje, by potem ewentualnie wdrożyć je w życie. Cały czas obserwował tak wiele, jak tylko był w stanie i przyglądał się wszystkiemu, a gdzieś z tyłu jego głowy rozbrzmiewał charakterystyczny dźwięk, który usłyszał chwilę wcześniej.

tldr

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Osamu]

Grupa szturmowa zgodnie ze swoimi założeniami właśnie szturmowała pozycje dzikusów, które zgodnie z jego założeniami padały chociaż nie tak szybko jak powinno to być i ta walka w jego odczuciu się przeciągała. Nie mogli sobie pozwolić na tak długie prowadzenie walk jeśli mieli wspierać wszystkie oddziały. Trzeba było wzmocnić swoje działania i to właśnie teraz planował. Zmasowany atak trwał, a teraz zamierzał dodać do niego kolejne elementy.

Ziemia cały czas była w ruchu za sprawą Osamu, który nie zamierzał odpuszczać i cały czas podtrzymywał ogromne bagno, które trzymało w ryzach dzikich i mniejsze demony, a solidnie utrudniało poruszanie się tym średnim i ogromnym. Takie właśnie były jego założenia ale miał też świadomość, że przez swoje umiejętności jego drużyna stanie się za chwilę jednym z głównych celów i tak też się stało. Jego oczy ledwo nadążały za ruchami tych wielkich stworzeń... Każdy ich ruch był przerażająco szybki.

Uesugi jednak nie zamierzał teraz wpadać w panikę czy udawać słabego tylko po to żeby ktoś zostawił go w spokoju. Zamierzał atakować kiedy zauważył, że Takashi również zamierza zaatakować tych ogromnych skurwysynów. Postanowił mu pomóc i również dołożyć swoje trzy grosze do tego. Ogromny wir pojawił się między Nimi... Kolejny. Jeden był w centrum pola walki, a teraz pojawił się drugi podobnych rozmiarów. Niech w końcu zdechną te upierdliwie skurwysyny. Kiedy tylko przelał swoją moc w tchnięcie tej techniki rzucił pod nosem. -Kurwa zdechnijcie w końcu. Musieli to skończyć jak najszybciej bo inne grupy mogą być w niebezpieczeństwie.

Nie miał już żadnego wpływu na to, że wiry mogą zrobić krzywdę jego sojusznikom. Było mu przez to przykro ale wszyscy musieli teraz dać z siebie wszystko żeby zatrzymać dzikich. Złożył kolejne kilka pieczęci i zaczął wypluwać z siebie kamienie. Skoro jakieś bestie postanowiły rzucić im wyzwanie to podjął rękawice i wypluł z siebie salwę sześciu kamieni, które poleciały w kierunku chakrowych węży. Jego ruch był nieco wolniejszy niż ten wykonany przez Takashiego więc jeśli to notki Takasia zatrzymały pociski przeciwnika to jego właśnie nadciągały prosto na wykonawców tej dziwnej techniki (czyli średnich byków).

Jeśli sytuacja będzie tego wymagała to postara się bronić Miuro i przyjąć cios na zbroje byle tylko ich nawigator nie został uderzony i wytrącony z równowagi. -Starajmy się trzymać razem, Takashi. Jeśli już musimy się rozdzielić to starajmy się być w dwójkach tak żeby zawsze miał kto Nam pomóc. Odpowiedział na pytanie Takashiego, może trochę wyrywnie ale rozdzielenie się było bardzo głupie podczas tak trudnych i intensywnych walk.




Tldr

Walczę, unikam i mówię do swojej brygady!

  Ukryty tekst

CHAKRA:

  Ukryty tekst

TECHNIKI:

  Ukryty tekst

i

  Ukryty tekst

i

  Ukryty tekst

i

  Ukryty tekst

WIEDZA:

  Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):Założona zbroja, Ochraniacz na czoło z symbolem "Zjednoczonych sił Sogen".

  Ukryty tekst

[Nana]

Świat bywał okrutny i nieprzewidywalny, skoro nawet najbardziej doświadczonym shinobi, którzy przetrwali w swoim wymagającym życiu nie jedną ciężką walkę, zdarzały się błędy początkujących. Widocznie logiczne myślenie i kreatywność nie wystarczały w zderzeniu z nieprzychylnością losu.


Wlatując w kwasową chmurę odruchowo przymknęła powieki próbując chronić oczy i zasłonić je przedramieniem. Z całych sił próbowała także ograniczyć oddychanie, żeby nie poparzyć sobie dróg oddechowych. Dopiero kiedy wylecieli z chmury wzięła głębszy wdech, mrugając kilkakrotnie. Jej tęczówki od razu skierowały się na dwa średniej wielkości olbrzymy, które próbowały zrzucić ptaka, na którym się znajdowali. Wzięła wdech formując pieczęci. Już po chwili olbrzymy zostały zalane gradem ognistych kul, które swoją szybkością miały nie dać im czasu na obronę. Pluła ogniem, żeby spalić na popiół drzewa, które dzierżyły, a potem celowała przede w ich głowy i ręce sprowadzając cały grad kul. Dopiero, kiedy obydwa olbrzymy poległy kontynuowała swój atak - jeśli wciąż zostało jej kul - w inne olbrzymy tak, żeby przy tym nie przeszkodzić swoim towarzyszom. Spróbowała rozeznać się w sytuacji gotowa do uniku, jeśli była taka potrzeba.

- Spróbujmy zrobić okrążenie. Mów, jeśli zobaczysz, że ktoś potrzebuje wsparcia - zdecydowała nie zdając sobie nawet sprawy, że przejęła stery mówiąc Gazo co miał robić. Nie robiła tego specjalnie zwyczajnie skupiając się na póki bitwy. Spróbowała wypatrzeć Rina i Chou, żeby mieć na nich oko i nie przegapić sygnału z ich strony.

1. Użycie pocisków katon, żeby spalić trzymane drzewa i zniszczyć dwóch przeciwników. (Stawianie na ilość i szybkość)
2. W przypadku pozostania jeszcze wolnych kul wystrzelenie ich w innych przeciwników, tak żeby nie przeszkadzać towarzyszom.
3. Lustrowanie sytuacji +/- gotowość na unik.

Techniki i Chakra

  Ukryty tekst

[/ghide]

Staty:

  Ukryty tekst

Wiedza:

  Ukryty tekst

Eq:

1 kabura przypięta na pasku na prawym udzie, 1 torba pod pasem z kimona na plecach. Pochwa z kataną na plecach.

  Ukryty tekst

[BeeBee-Hachi]

---

Grupa Szturmowa

---

Bitwa na polanie z każdą chwilę się intensyfikowała. Ogień siany przez członków klanu Uchiha przechodziła na drzewa, wędrując coraz bardziej w głąb lasu, nawet gęsty deszcz nie był w stanie powstrzymać nadciągającego pożaru. Jeżeli Kotei przetrwa, to kolejne dni będzie zmagało się z ogromnymi pożarami i stratami w lasach, no ale przynajmniej przetrwają, prawda? Grupie szturmowej szło dobrze, kamienie przestały lecieć w stronę miasta, choć póki co, było to głównie spowodowane trwającą walką. Muszą jeszcze trochę podziałać, nim będą w stanie odtrąbić swoje zwycięstwo i wrócić na pole bitwy.


Ryuujin był prawdziwą bestią wojenną. Nie przejmował się swoimi ranami, skupił się całkowicie na eliminowaniu przeciwników. Kiedy tylko pokonał jednego z większych demonów, to ruszył w stronę kolejnego celu, przy okazji skacząc po mniejszych demonach jak po kamieniach wystających z jeziora. Każdemu z nich też pozostawiał cięcie mieczem, czy też kopniaka, tak na pamiątkę, aby nie myśleli sobie, że można z nim zadzierać. Jednakże, to była tylko droga, dla niego liczył się cel, czyli kolejny z dużych olbrzymów, wskazany przez łuczniczkę. Szybko dotarł do niego i przywitał go swoim kopnięciem. Demon był biedny, chmura kwasu cały czas maltretowała jego ciało, przez co jego zdrowie się pogarszało, dodatkowo ledwo co dawał radę wytrzymać walkę z nurtem wiru, który chciał go porwać. Teraz jeszcze kolejny przeciwnik się pojawił. Demon rozłożył swoje ręce, a następnie wyprowadził uderzenie z obu stron, chcąc w ten sposób zamknąć Ryujina w swoim klaśnięciu. Widać było, że chmura Ayumu mu mocno przeszkadzało, podobnie jak błoto stworzone przez Osamu. Dzięki pomocy towarzyszy, Ryuujin był w stanie walczyć z bestią jak równy z równym.

Nana siedziała na ptaku wraz z wytatuowanym Gazo. Mieli niemały problem, gdyż dwa średnie demony ruszały w ich stronę, trzymając w dłoniach wyrwane drzewa, które służyły im za maczugi. Ruszały się ociężale, kwas zżerał im skórę a błoto i ziemny wir skutecznie spowalniały ich przemieszczanie, niestety dla naszej drużyny, były wielkie i miały długi ręce, przez co nawet z odległości były w stanie sięgnąć ich ptaka. Młoda Uchina postanowiła, że coś z tym zrobi. Przygotowała kolejna technikę i posłała w stronę przeciwnika kilka ognistych pocisków. Te uderzyły głównie w pałki z drzew, zajmując ich liście ogniem. Pojedyncze pociski uderzyły w ich skórę, jednakże były zbyt słabe, aby przez nią się przebić. Demony nawet nie poczuły tego ataku.

- Masz może coś silniejszego w arsenale? Trzeba im pierdolnąć! - powiedział jej towarzysz Gazo, który w ostatniej chwili wykonał unik swoim ptakiem, a następnie rozwinął swój zwój, z którego wyskoczyły dwa ogromne, mające ponad dwa metry lwy. Rzuciły się one na głowy demonów, celując w strefy znajdujące się ponad gęstą, kwasową chmurą. Zaczęły one wgryzać się w szyje potworów, jednakże nie były wystarczające, aby w pełni je powstrzymać. Demony wykonywały zamach swoimi pałkami, szykując się do kolejnego ciosu, tym razem jednak dodając do niego swoją drugą rękę, w której trzymały kawałki kamieni. Ich ataki były bardzo dobrze zsynchronizowane, przez co unik już nie będzie tak prosty, jak za pierwszym razem.

Wesoła kompania, czyli trzech bohaterów oraz ich pilotka, bawili się doskonale z wieloma demonami dookoła. To oni tutaj stanowili pierwszy skrzypce całej akcji, swoimi technikami dosyć mocno ograniczając możliwości dzikich. Niestety, to spowodowało, że i oni stali się celem ataku. Biegły na nich dwa duże demony, a zza ich pleców, atakowały ich niebieskie węże. Zacznijmy od nich, nasi bohaterowie zaczęli zasypywać je technikami, niestety, zarówno wystrzelone kamienie, jak i eksplozja, przeleciały przez nie, całkowicie ich nie wzruszając. Nasi bohaterowie całkowicie się tego nie spodziewali, ich pilotka jeszcze w ostatniej chwili próbowała zrobić unik, jednakże nie wystarczyło jej czasu, przez co Niebieskie węże pochłonęły ich. Jak się okazało, węże przeniknęły przez nich tak samo jak przez pociski. Nie było się czego bać, jednakże po chwili poczuli, jak zaczęli opadać z sił. Niebieskie potwory wysysały z nich Chakrę! Co ciekawe, nasi bohaterowie mogli dostrzec, że te niebieskie węże wychodzą z ust stojących nieruchomo demonów, które teraz zaczynałī być porwane przez jeden z wirów stworzonych przez Osamu.

Ayumu był w pełni skupiony na swojej chmurze oraz na tym, aby nie uszkodzić swoich towarzyszy, wiec ochrona przed nadciągającymi demonami spadła na Osamu i Takashiego. Ten drugi postanowił stworzyć drugi wir, aby jeszcze bardziej uprzykrzyć życie potworom, za to Takashi, skorzystał po raz kolejny ze swojej wodnej techniki i przeciął nią zarówno pałki, jak i skórę demonów w górnej części ich ciała. Rana nie była poważna, jednakże ciemna, gęsta krew trysnęła. Zapewne, gdyby była tutaj chmura Ayumu, to rana byłaby poważniejsza, no ale nie można było mieć wszystkiego. Przecięcie drzew było kluczowym ruchem, gdyż demony zatrzymały się, aby ustać w błocie i wyprowadzić uderzenie, przez co teraz nie miały już zasięgu. Musiały ruszyć do kolejnej szarży, to jednakże dało naszym bohaterom czas na wyprowadzenie kolejnego ciosu. Demony były jakieś 7 metrów przed nimi. Zrobią jeszcze krok czy dwa i będą w zasięgu ich dłoni. Co prawda pilotka Dohito cały czas pilnowała, aby robić uniki, jednakże ich ruchy były szybsze niż jej ptak, co stawiało ich w niekorzystnej sytuacji.

- Niestety nie, muszę go kontrolować. Dałabym radę nawigować kilkoma, ale na pewno odbiłoby się to na precyzji naszych uników. W koło zbyt dużo się dzieje, jeden zły ruch i te diabły zgniotą nas w swoich dłoniach. - powiedziała dziewczyna, w tym samym momencie wznosząc swoje ręce i otwierając skryte w nich usta, z których wyleciało kilkanaście glinianych ptaków. Kunoichi posłała je w stronę jednego z mniejszych demonów, detonując je wszystko w okolicach jego głowy. Demon po tym ciosie upadł i wpadł w wir, który porwał go głęboko pod ziemię.

Walczący znajdowali się na polu walki od jakiegoś czasu, dzięki czemu zaczęli przyzwyczajać się do panującego w okolicy chaosu. Zaczęli też przez to zwracać uwagę na więcej szczegółów. Dostrzegli, że duża grupa dzikich stała w miejscu. Nie wyprowadzali oni żadnych ataków, jedynie korzystając z chakry, unosili się nad powierzchnią błota, jednocześnie... Grając na instrumentach? Po prostu stali, rozglądali się po okolicy i grali na przeróżnych muzykalnych przedmiotach. Niektórzy mieli flety, inny grali na małych harfach, jeszcze inni czymś w rodzaju gitary. Oczywiście wszystkie one nawiązywały do ich i waszej (japońskiej) kultury. Ciężko powiedzieć, po co to właściwie robili, jednakże część z ich muzyki przebijała się przez odgłosy bitwy i docierała do uszu naszych wojowników. Ci co bystrzejsi, jak na przykład nasz młody Nara, dostrzegli także, że spojrzenia muzyków głównie były skierowane w stronę demonów.

Uchiha Takeru - Obrazek
Yaseichi - Obrazek
Higashimura
Nishimura
Kaguya Taisho - Obrazek
Akimichi Chou - Obrazek
Kapłan Rintaro - Obrazek
Akimichi Ichouri - Obrazek
Akimichi Choujiro - Obrazek
Yamanaka Inoko
Dohito Miuro
Dohito Miuko
Kuroichi

Nana:

  Ukryty tekst

Ryuujin :

  Ukryty tekst

Osamu :

  Ukryty tekst

Takashi :

  Ukryty tekst

Ayumu :

  Ukryty tekst

Wszyscy:

  Ukryty tekst

Czas na odpis Graczy : 15:01 11.08.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 00:01 13.08.2023

Z racji tego, że przedłużyliśmy w tej kolejce odpisy w administracji, nie będę zjadał Ryuujinowi czasu za spóźnienie.

Gratisowe spóźnienia :

• Każdy dodatkowe 13h
• Ryuujin - darmowe nieprzygotowanie - zużyte
• Ayumi - Zużyte 3h
• Nana - Darmowe Spóźnienie

Dzienniczek Prowadzącego

  Ukryty tekst

[Ryuujin Kodai]

Czułem się świetnie i nawet mimo kilku komplikacji wciąż mogłem się cieszyć walką. Radośnie przeskakiwałem po wrogach śmiejąc się przy tym i szczerząc zęby w szerokim uśmiechu. Krew wrzała w moich żyłach, serce łomotało w piersi. W tle było słychać odgłosy walki. Czyżbym trafił do nieba mogąc prowadzić wiecznie walkę? Być może. Zresztą kto by się tym przejmował, trzeba było cieszyć się z chwili.
- Cudownie! Dqj mi tego więcej, więcej, WIĘCEJ! - wykrzyczałem gdy stanąłem na przeciw kolejnego olbrzyma który chciał mnie właśnie zaatakować. Momentalnie schowałem ostrza wypatrując za nim wielkiego przedmiotu z którym mogłem wykonać podmianę. Sztuczki shinobi. Tffuuu! Ale jeśli mój rywal atakuje mnie jak jakiegoś głupiego komara to nie miałem zamiaru traktować go jak wojownika. Zaraz po pojawieniu się za jego plecami wyskakuje wprost w niego aby wbić mu łokieć gdzieś w okolice krzyża jeśli nie znajdę się wtedy w tej okropnej mgle. Jeśli tak to atak kieruje w zgięcie pod kolanem wkładając w to cała swoją siłę, a następnie poprawiam uderzeniem ręką tak aby nie dać mu dojść do ciosu.
Jeśli jednak to nie zdoła do końca rozłożyć mojego przeciwnika dobywam błyskawicznie ostrza tnąc go jednocześnie. Najpierw jednym, a chwilę później drugim mieczem.
- Co to miala byc za próba ataku?! Za twój brak szacunku wyrżne wszystkich twoich towarzyszy! - to krzycząc na celownik biorę najbliższych dzikich których mam zamiar poszlachtować jak bydło. Oczywiście pod warunkiem że Oni padł trupem.

  Ukryty tekst

[Osamu]

Dla Osamu walka zaczynała być już uciążliwa albowiem nie mógł pokazać stu procent swoich możliwości. Musiałby zejść na ziemię co było problematyczne z racji dużej ilości przeciwników dlatego musiał dość szybko myśleć nad nową taktyką walki z powietrza. Obserwował całe pole walki jak i działania swoich towarzyszy. Trzymającego ogromne ilości kwasu Ayumu czy zalewającego wodą Takashiego. Wszyscy pracowali jakby znali się od kilkudziesięciu lat. Może to ta ich elitarność sprawiała, że działali ze sobą w idealnej współpracy?

Dostrzegał również dziwną sytuacje. Spora ilość dzikusów zajmowała się na graniu jakiejś spierdolonej muzyczki zamiast na walce, a do tego obserwowali tylko te ogromne stworzenia. Ciekawe co gdyby tak ich zaatakować. -Spróbujmy zaatakować tych muzykantów. Miuro zabierz Nas daleko od tych wielkich przed Nami. Uesugi wiedział, że walka zarówno z tymi chakrowymi wężami jak i tymi ogromnymi to kiepski pomysł. Zanim jednak Miuro postanowi ich zabrać stamtąd to rzuci w tych szarżujących kunaia z bombką dymną, którą zdetonuje troszkę przed tymi chujkami, za tym kunaiem polecą następne tylko już z notkami wybuchowymi. Detonacja nastąpi jak najbliżej tych gigantów. Może się przewrócą i pociągną ich techniki ziemne stworzone przez Osamu?


Białowłosy oczywiście nie zapominał o tym żeby podtrzymywać ogromne bagno. Jeden wir właśnie dogasał, a drugi się rozkręcał. Miał nadzieje, że techniki te zabiorą jak najwięcej przeciwników i ich amunicje pod ziemię. Musiał być czujny i obserwować otoczenie aby w razie możliwości uniknąć ataku węży lub czegoś innego. W najgorszym razie będzie próbował blokować przeciwny atak na zbroi.




Tldr

  Ukryty tekst

CHAKRA:

  Ukryty tekst

TECHNIKI:

  Ukryty tekst

i

  Ukryty tekst

WIEDZA:

  Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):Założona zbroja, Ochraniacz na czoło z symbolem "Zjednoczonych sił Sogen".

  Ukryty tekst

[Takashi]

Bitwa zyskiwała na intensywności, a obydwie ze stron wyciągały z rękawów coraz to mocniejsze asy. Dzicy wykonywali nowe formy ataku, a Szturmowcy odpowiadali im ze zwiększonym natężeniem tym samym, powodując istny zamęt na polu walki. Nie przeszkadzał im szalejący wiatr, ostry deszcz, ani nawet szalejące w okolicy wybuchy, każdy skoncentrowany był na swoim zadaniu i starał się jak najlepiej wspomóc resztę wesołej kompanii. Całość była bardzo trudna do ogarnięcia dla jednej osoby i przypominała współczesną sztukę w postaci obrazu, na który wylane były farby przeróżnego koloru w sposób niedbały, zupełnie losowy, a nawet szalony. Masy kolorów mieszały się ze sobą, tworząc dzieło prawdziwie bezładny, ale pod pewnymi względami piękny. Właśnie taki widok panował teraz w tej części Sogen.

Grupa specjalna do zadań specjalnych mierzyła się teraz z wieloma przeciwnościami, a każdy jej członek miał do pokonania własną przeszkodę. Ryuujin w pięknym stylu eliminował najbardziej wymagających przeciwników. Ze wsparciem Ayumu oraz Osami i wykorzystanych przez nich technik był w stanie bez problemu zająć się nawet tym największym ze wszystkich bydlakiem. Nana nie miała tyle szczęścia, ale towarzyszący jej Gazo starał się panować nad sytuacją. Niestety, ich była tylko dwójka, bowiem pozostała część ekipy walczyła w zwarciu. Oby nic im się nie stało. Żadnemu z nich, rzecz jasna. Czwórka we wschodniej części całego tego obszaru zmagała się z ofensywą nadciągającą na nich z kilku kierunków. Ich potężne obszarowe zdolności znacząco utrudniały sprawę napastnikom zza muru, dlatego właśnie to oni stali się teraz głównym celem wroga. Gdy jeszcze mieli okazję, przedyskutowali kilka kwestii dotyczących zdolności rodu Dōhito.
- Rozumiem. Dziękuję, Mioru-chan, w takim razie wymyślę coś innego. - odpowiedział jej, wysłuchując również prośby Osamu, który w stu procentach miał rację. - Chciałem zrobić coś szalonego, ale rzeczywiście nie byłby to dobry pomysł. Zostajemy razem.
Półprzezroczyste węże zignorowały zarówno ostrzał wojownika z pustyni, jak i wybuchów tego z Midori. Prześlizgnęły się przez nie tak samo, jak wcześniej przez nadlatujące pociski i strzały. Oznaczało to, że były w pełni niematerialne, ale mimo wszystko kontakt z nimi mógł oznaczać coś niewiadomego, przerażającego. W ostatniej chwili Miuro spróbowała ich uniknąć, niestety na próżno, ucierpieli wszyscy. Chyba? Wyglądało to tak, jakby te dziwne twory przeleciały przez nich, nie wyrządzając im żadnej krzywdy. Dopiero po chwili załoga poczuła, jak pewna część ich energii wyparowała. Wyglądało na to, że węże posiliły się ich chakrą. Nagły spadek sił nie był aż tak duży, jednakże stałe korzystanie z wysokopoziomowych zdolności i zderzenie z tym czymś spowodowało zagrożenie. Nara od razu sięgnął do torby na prawym pośladku i wyciągnął z niej bojową pigułkę żywnościową, którą wsadził do ust i połknął. W mgnieniu oka poczuł się lepiej i mógł znów nawalać technikami.
- Bojowa pigułka żywnościowa, szybko stawia na nogi. Też chcecie? - spytał, w tym samym momencie musieli zająć się gigantami naprzeciwko nich.
Nie mieli broni, a Kaguya spowalniał ich tak bardzo, jak tylko mógł, jednakże to nie wystarczyło. Właśnie dlatego Takashi postanowił sprzedać im jeszcze jedną Suidanhę. Złożył salwę wymaganych pieczęci, które zwieńczył klaśnięciem w dłoń, po czym zaatakował, celując tym razem w nogi, by ograniczyć ich mobilność. Znów liczył na to, że uda mu się zebrać na tyle wody w ustach, by przeciągnąć strumień jak najbardziej i zranić jeszcze po drodze kilku dzikich.
Walka trwała już na tyle długo, że początkowy szok powoli mijał. Wszystkie nowe dźwięki powoli stawały się rutynowe, a docierające do bohaterów odgłosy nie mieszały się już tak bardzo, przez co zaczęli oni zwracać uwagę na więcej szczegółów. Ich wzrok również bardziej przyzwyczajał się do panujących warunków. Dzięki temu zaczęli postrzegać, że duża część dzikich stoi praktycznie nieruchomo. Grali oni na różnorakich instrumentach, a Nara dostrzegł także, że koncentrują się na wielkoludach. Bohater rozglądał się na wszystkie strony i zauważył to zjawisko w wielu miejscach. Dzicy rozsiani po całym polu bitwy, między nimi wielkoludy, wszechobecna muzyka, a także koncentracja na gigantach. Rodzaj Genjutsu? A może to po prostu Ninjutsu tych zza muru?
- Miuro-chan, Osamu-kun, Ayumu-kun, zmieniamy taktykę. - rzucił, pokazując palcem na Dzikich najbliżej ich. - Zobaczcie, zupełnie ignorują cały powstały wokół nich chaos, koncentrują się na muzyce i na dzikich wokół nich. Nie wiem, na czym polegają ich zdolności, ale prawdopodobnie to oni kontrolują tych wielkoludów. Miuro-chan, zacznij oblatywać całe pole bitwy, umożliwiając mi i Osamu ostrzeliwanie Dzikich. Osamu, te kamienie, których wcześniej używałeś, nawalaj wszędzie, skupiając się na najmniejszych celach. Ja postaram się okładać ich dalej, przy okazji tworząc jak najwięcej wody na polu bitwy, by w razie czego wykorzystać ją później. Jeszcze jedno - Miuro-chan, postaraj się w pierwszej kolejności lecieć do ptaka naszego łącznika Yamanaka, musi przekazać informację o naszych spostrzeżeniach pozostałym. Wiem, że nie będzie łatwo, ale musimy zmienić nieco taktykę.
Nie obarczał Ayumu dodatkowymi zadaniami, gdyż wiedział, że musi się on koncentrować na swoim kwasie. Chwilę po tym poparł go Kaguya, chcąc focusować muzykantów, właśnie o to chodziło. Jeśli wszystko pójdzie należycie, bohater zacznie wypluwać kolejną Suidanhę, tym razem starając się tworzyć jak najdłuższy strumień, który zrani jak najwięcej małych celów. Przy okazji rozglądał się za Yamanaką, do której wykrzyczałby ważną wiadomość.
- Inoko-sama, przekaż wszystkim, by koncentrowali ataki na Dzikich, nie na demonach. Prawdopodobnie to oni kontrolują wielkoludów za pomocą muzyki! - bał się jej reakcji po jego pierwszym wrażeniu, które na niej wywarł, dlatego jego komunikat był krótki.
Miał nadzieję, że wszystko wyjdzie tak, jak należy. Nowy cel: wyrżnąć napastników zza muru, uważając na gigantów. Z pewnością nie będzie to łatwe zadanie, ale znacząco przybliży ich do wygranej. Istniało ryzyko, że coś pójdzie nie tak, ale teraz priorytetem było przekazanie wiadomości pozostałym i sforsowanie drogi ku zwycięstwu.

tldr

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Nana]

Chociaż był to dopiero początek walka wydawała jej się trwać całą wieczność. Skupiona na polu walki analizowała każdy ruch przeciwników. W pełnej gotowości.


Przytrzymała się, kiedy atramentowy ptak skręcił ostro. Zaklęła pod nosem.
- Ta - rzuciła składając kolejne pieczęci, bo przecież nie mogła zrobić nic innego. Nie zamierzała ponownie polegać na umiejętnościach lotniczych Gazo. Wzięła głębszy wdech.

- Katon: Gōryūka no Jutsu - dodała aktywując technikę i wydychając ogromną kulę ognia, która miała służyć jako ofensywa, a zarazem ognista tarcza przeciwko ich atakowi. Przetarła powieki próbując pozbyć się pieczenia po kwasowej chmurze.

Pozostawała w gotowości cały czas lustrując wszystko sharinganem. Gotowa na unik, gdyby jej atak okazał się niewystarczający i przyszło im lądować awaryjnie. Nie zamierzała na oślep zeskakiwać z ptaka ze sporej wysokości, raczej poczekać kiedy się zniżą. Póki co jednak trzymała się Gazo czekając czy jej atak dosięgnął celu.

1. Atak i obrona kulą ognia.
2. Potencjalny unik.

Techniki i Chakra

  Ukryty tekst

[/ghide]

Staty:

  Ukryty tekst

Wiedza:

  Ukryty tekst

Eq:

1 kabura przypięta na pasku na prawym udzie, 1 torba pod pasem z kimona na plecach. Pochwa z kataną na plecach.

  Ukryty tekst

[BeeBee-Hachi]

---

Grupa Szturmowa

---

Grupa szturmowa zbierała coraz więcej doświadczenia i przyzwyczajała się do pola bitwy, na którym walczyła. Dzięki temu zaczęli zauważać coraz więcej szczegółów i coraz bardziej rozumieć swoją sytuację. Zachowanie dzikich było dziwne i podpowiadało im to, że musi być jakoś powiązane z demonami. W końcu nikt nie urządzałby koncertu w samym środku takiej ostrej walki bez potrzeby.

Nana nie miała lekko, starała się dosyć mocno, jednakże jej początkowy plan nie był najlepsze. Teraz jednak w końcu postanowiła uderzyć z grubej rury. Przygotowała dosyć silną technikę, posyłając ją w prost na osłabionego przeciwnika. Głowa smoka otworzyła swoją paszczę, uderzając demona wprost w klatkę piersiową. Chmura kwasu, błotne jezioro i ziemny wir zrobiły swoje, dzięki czemu Technika Nany powaliła przeciwnika, unieszkodliwiając go. Ten upadł na ziemię i został wciągnięty przez ziemny wir.

- Dobra robota, lećmy poszukać reszty. - powiedział jej towarzysz, wznosząc ptaka wyżej, a następnie lecąc w stronę Rintaro oraz Chou, którzy właśnie powalili kolejnego dużego demona. Po tej walce postanowili się rozdzielić. Rintaro ruszył w stronę jednego z wielkich demonów, trzymając swoją kosę pokrytą niebieską chakrą. Co ciekawe, jego ciało było teraz całe czarne, niczym zanurzone w czarnej farbie, z drobnymi wyjątkami, gdyż miał on wymalowane na sobie białe kształty przypominające ludzki szkielet. Był bardzo szybki i silny, bez problemu skakał po demonie, unikając jego ciosów i tnąc go głęboko swoją kosą. W tym czasie Chou dokonała czegoś równie interesującego. Zeskoczyła na ziemię, jednakże w trakcie lądowania, powiększyła się do rozmiarów największych z demonów, podobnie z resztą jak jej młot. Chwyciła go oburącz i uderzyła nim w osłabionego kwasem demona, w ten sposób miażdżąc mu głowę i posyłając go w stronę serca wiru, który wciągnął go niczym odkurzacz. Szło im dobrze, trzeba było to przyznać.

Ryuujin także radził sobie wspaniale. Nie przejmował się niczym, po prostu walczył, siekając to co akurat wpadło mu pod rękę, zarówno demony, jak i dzicy, nie miało to znaczenia, póki mógł walczyć. Większość instrumentalistów, która go otaczała, nie miała czas z jego szybkością, widać było, że zamiast trenować ciało, to skupiali się na uczeniu nut. Miecze co chwile brudziły się świeżą krwią. Niestety, z demonem nie było tak łatwo. Manewr unikowy zadziałał, Ryuujin znalazł się na jego plecach, dzięki czemu mógł wykonać kolejny cios w przeciwnika. Jeszcze jeden, a później drugi i kolejny demon usunął się pod naporem jego ciosów. Mógł wrócić do walki z otaczającymi go dzikimi, krążąc i tańcząc nad wirującą ziemią. W tym czasie członkowie jego grupy bawili się równie dobrze, unikając ciosów i posyłając w stronę wrogów sporo kolejnych ataków.

W najgorszej sytuacji był oddział odpowiedzialny za to masowe zamieszanie. Takashi i jego kompani nie szczędzili chakry, obejmując prawie całe pole bitwy swoimi technikami, jednakże to spowodowało, że szybko zostali wzięci za cel. Oczywiście, nie pozostawali oni dłużni. Młody Nara po raz kolejny wodą pod ciśnieniem przeciął kilku dzikich i mniejszych demonów, a Osamu stworzył nowy wir w miejsce poprzedniego, dzięki czemu karuzela mogła trwać. Ayumu za to był tak skupiony na kontroli swojej kwasowej mgły i obejmowaniu nią demonów, że nie pisnął od kilku chwil ani jednego słowa. Jedynie pot lał się po jego skroni, musiało to być bardzo wymagające zadanie.

Drużyna nakazała manewr unikowy swojej pilotce i zlokalizowanie ptaka z Takeru, gdzie była także ich łączniczka. Chwilę to zajęło, jednakże w końcu udało im się ich dostrzec i do nich dotrzeć. Ich dowódca zajmował się walką z ogromnym demonem. Chociaż ciężko było to nazwać walką, gdyż jego wydmuchiwane płomienie obejmowały go w całości, spalając go wręcz na wiór. Kiedy tylko znaleźli się przy nich, to z demona nie pozostało zbyt wiele.

- Dobra robota, skutecznie ich osłabiliście. - Takeru pochwalił wszystkich z drużyny Takashiego, a następnie wysłuchał co mieli do powiedzenia. Kiedy tylko informacje i instrumentalistach zostały przekazane, ten uśmiechnął się, a następnie skinął Yamanace głową, potwierdzając zgodę na przekazanie wiadomości. Po chwili wszyscy już wiedzieli, że grający na instrumentach dzicy mogą coś mieć wspólnego z demonami, więc trzeba było się na nich skupić.

Walka trwała, Szturmowym szło dobrze, wróg się przerzedzał, wielu dzikich było martwych, gdyż zostali wzięci z zaskoczenia. Co ciekawe, niektóre demony wpadły w coś w rodzaju szału, gdyż zaczęły z większą dzikością atakować, i to nie tylko Szturmowych, ale też otaczających ich dzikich. Dzicy także zaczęli rozumieć sytuację, odkryli, że wrogowie dowiedzieli się o ich umiejętnościach, więc zmienili taktykę, próbując uciec do lasu, gdzie będą trudniejszym celem dla atakujących Sogeńczyków. Na szczęście wiele ptaków i wojowników pognało za nimi, przez co dzicy nie mieli tak łatwo. Nasi bohaterowie zapewne też by tak zrobili, jednakże nagle dostrzegli na horyzoncie bardzo szybko zbliżające się w ich stronę ptaki Gazo z dzikimi na ich grzbietach. Zapewne informacja o tym co działo się na polanie dotarła już do dowództwa, więc wysłali wsparcie. Ptaków było dużo, kilkadziesiąt, zdecydowanie przewyższali swoją liczebnością szturmowych.

- Nadciąga wsparcie wroga, jeszcze przez chwilę dowalcie im tym co macie i się ewakuujemy, robi się zbyt gorąco! - każdy w głowie usłyszał rozkaz dowódcy, który jasno mówił co robimy. Bardzo mocno uszczuplili siły artyleryjskie wroga, więc mogli powoli zacząć się wycofywać. Wciąganie się w długą, regularną walkę to nie było ich zadanie. Zapewne sztab już wyczekuje ich powrotu i ma dla nich jakieś kolejne, bardzo interesujące zadanie.

Uchiha Takeru - Obrazek
Yaseichi - Obrazek
Higashimura
Nishimura
Kaguya Taisho - Obrazek
Akimichi Chou - Obrazek
Kapłan Rintaro - Obrazek
Akimichi Ichouri - Obrazek
Akimichi Choujiro - Obrazek
Yamanaka Inoko
Dohito Miuro
Dohito Miuko
Kuroichi

Nana:

  Ukryty tekst

Ryuujin :

  Ukryty tekst

Osamu :

  Ukryty tekst

Takashi :

  Ukryty tekst

Ayumu :

  Ukryty tekst

Wszyscy:

  Ukryty tekst

Czas na odpis Graczy : 15:01 14.08.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 00:01 16.08.2023

Z racji tego, że przedłużyliśmy w tej kolejce odpisy w administracji, nie będę zjadał Ryuujinowi czasu za spóźnienie.

Gratisowe spóźnienia :

• Każdy dodatkowe 16h
• Ryuujin - darmowe nieprzygotowanie - zużyte
• Ayumi - Zużyte 3h
• Nana - Darmowe Spóźnienie

Dzienniczek Prowadzącego

  Ukryty tekst

[Takashi]

Szybka analiza zauważonych na polu bitwy zjawisk pozwoliła Takashiemu na zmianę sposobu postępowania i na realizację nowej taktyki. Choć tak naprawdę warunki walki się nie zmieniły, to sposób jej prowadzenia już tak, koncentrował się na zupełnie innych celach. Miał u swojego boku naprawdę wspaniały zespół, który wzajemnie się we wszystkim wspierał i dotyczyło to nie tylko trzech towarzyszących mu osób, ale całej grupy szturmowej. Grupy, która całkiem nieźle poradziła sobie z wszelkimi przeciwnościami i wynaturzeniami, które pojawiły się na ich drodze. Właśnie dzięki temu udało im się wykonać swoje zadanie i wstrzymać dalszy ostrzał na Kōtei, które było pod natarciem nieprzyjaciela. Dzicy nie spodziewali się ataku z zaskoczenia, dywersja wyszła idealnie i powoli zbliżała się ku końcowi. Wrogie siły zostały skutecznie przerzedzone.

Osamu, Ayumu, Miuro oraz Takashi radzili sobie doskonale. Ich dotychczasowe działania przyczyniły się do znaczącego osłabienia napastnika zza Muru. Obszarowe techniki Dotonu zmniejszające mobilność, kwas osłabiający gigantów, precyzyjne jutsu Suitonu skoncentrowane na kluczowych celach, a do tego wprawna pilotka rodu Dōhito, która umożliwiała pozostałym bezpieczne działanie z dystansu. Ta czwórka momentami porozumiewała się nawet bez słów, a poczynione przez nich postępy były korzystne dla Szturmowców i przyspieszyły ich drogę ku zwycięstwu.
Na prośbę Nary gliniany ptak został skierowany do ich łączniczki, która znajdowała się na tym samym środku transportu, co ich lider Takeru. Mężczyzna akurat kończył spalać jednego z gigantów swoją techniką żywiołu Katon, a gdy tylko zauważył nadciągających sojuszników, zwrócił na nich uwagę i pochwalił.
- Dziękujemy, choć tak naprawdę cała nasza grupa się do tego przyczyniła. - powiedział czarnowłosy, przekazując dalsze instrukcje.
Przecież nie tylko oni walczyli, nie tylko oni strzelali na lewo i prawo rozmaitymi technikami, nie tylko oni narażali swoje życia. No ale mniejsza. Uchiha udzielił zgody na przekazanie wytycznych dwudziestosześciolatka z Midori i już po chwili każdy wiedział, kogo należy obrać za cel. W mgnieniu oka duża ilość Dzikusów została wybita, a losy potyczki zostały przesądzone. Widząc to, wrogowie zmienili nastawienie, część z nich zaczęła nawet uciekać, ale Szturmowi ich doganiali. Takeru nakazał dokończyć dzieło i ewakuować się, bowiem ich zadanie zostało zakończone. To nie wszystko - na horyzoncie pojawiło się wsparcie nieprzyjaciela, duża ilość ptaków Gazo zmierzała w ich kierunku. Należało reagować. Na polu walki znajdowała się duża ilość wody, dlatego jinchūriki Rokubiego wykonał szybki ruch dłońmi, klaszcząc, a otaczająca go substancja zaczęła reagować na jego chakrę. Woda przybrała formę kilku fal, które zaczęły rozlewać się we wszystkich kierunkach, podtapiając Dzikich i zalewając ich ogromną masą żywiołu. Chłopak robił to ostrożnie, musiał uważać na swoich, ale dzięki widokowi z góry miał bardzo ułatwione zadanie. Kierował swoją zdolnością tak, by uniemożliwić przeciwnikom ucieczkę i złapać jak najwięcej z nich, chciał albo ich zabić, albo umożliwić dobicie ich towarzyszom walczącym w zwarciu.
- Słyszeliście Takeru, spadamy. - powiedział spokojnym tonem, cały czas rozglądając się wokół siebie, nie chciał na sam koniec przeoczyć czegoś istotnego.
Gdy już obrali drogę powrotną i znaleźli się w pewnej odległości za oponentami, mogli odetchnąć. Wykonali kawał dobrej roboty, ale przypłacili to z pewnością utratą sporej ilości energii. Dla przykładu Takashi stracił jej całkiem dużo i gdyby nie bojowa pigułka żywnościowa, miałby zapewne mniej niż połowę swoich maksymalnych pokładów. W skali całej wojny było to dość niepokojące, ale może trafi się okazja do tego, by chwilę odpocząć i zregenerować chakrę. Na pewno jeszcze będzie potrzebna.
- Doskonała robota, wszyscy świetnie się spisaliśmy. - uśmiechnął się do nich, wymieniając spojrzenia z każdym z nich. - Osiągnęliśmy naprawdę bardzo dużo i uważam, że byliśmy znakomitym wsparciem nie tylko dla samych siebie, ale też dla całej grupy Szturmowej. Cieszę się, że mogę walczyć u waszego boku.
Troszkę sentymentalnie, ale Takaś chciał się podzielić swoimi przemyśleniami. Nie wiadomo, co jeszcze na nich czekało, a ponieważ pierwsze ich zadanie było nieudane, pozostał niesmak. Udało im się przynajmniej z sukcesem zakończyć drugie, choć w dalszym ciągu nie było wiadomo, jakie jeszcze misje są dla nich przewidziane. Wolał rozmawiać, póki miał jeszcze ku temu okazję, wolał cieszyć się chwilą i błogim nastrojem tak długo, jak tylko mógł. Mówi się, że im głębiej w las, tym więcej drzew, podejrzewał, że pierwszy etap wojny jeszcze dobrze się nie rozpoczął i na pewno czekają na nich znacznie bardziej wymagający przeciwnicy, jeszcze bardziej zadziwiające umiejętności, którymi zaszczycą ich wrogowie, a przede wszystkim - krwawe pojedynki, na które niektórzy z nich nie byli gotowi. Właśnie takie są uroki wojen. Walka u boku tak wspaniałych towarzyszy z pewnością będzie przyjemna, należało cieszyć się chwilą i delektować współpracą. Oby jak najdłużej.

tldr

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Nana]

Wynik nie był idealny, ale na pewno zadowalający. Jak na ilość walczących i ich umiejętności powinni być dosyć zadowoleni z tego małego zwycięstwa. Widząc odwrót wroga w stronę lasu łatwo było dać się ponieść euforii. Nana nie należała do tych wylewnych osób, jednak z lekkim uśmiechem na ustach zwróciła się do Gazo:

- Dobra robota. Będę ich asekurować, kiedy podlecimy bliżej - powiedziała wyciągając z torby jednego shurikena gotowa użyć go, gdyby ktoś ich zaatakował. W międzyczasie jej czerwone tęczówki skanowały okolicę zwłaszcza to co działo się wokół kapłana i panny z Akimichi. Zamierzała umożliwić im bezpieczny powrót, gotowa do zaatakowania kogoś lub czegoś co stanowiło dla nich zagrożenie. Jeśli udało się zgarnąć walczących towarzyszy byli gotowi do odwrotu widząc nadciągające dalsze posiłki wroga. Nie było czasu do stracenia. Nie wiedzieli tak naprawdę jak wielkie straty ponieśli. Przegrupowanie się brzmiało jak dobry pomysł. Ostatni raz rzuciła czujnym okiem na gromadzące się siły wroga szukając jakiś poszlak, ważnych informacji, którymi mogłaby się podzielić z resztą.

Spojrzała przelotnie na Takeru, kiedy już dołączyli do reszty. Był zadowolony z wyniku? Czekała na rozkazy jeszcze w gotowości, jednak spodziewała się krótkiej przerwy.

1. Wyciągnięcie shurikena - asekuracja i obrona towarzyszy just in case
2. Przyglądanie się nadciągającym siłom wroga - szukanie szczegółów, informacji
3. Odwrót?

Techniki i Chakra

  Ukryty tekst

[/ghide]

Staty:

  Ukryty tekst

Wiedza:

  Ukryty tekst

Eq:

1 kabura przypięta na pasku na prawym udzie, 1 torba pod pasem z kimona na plecach. Pochwa z kataną na plecach.

  Ukryty tekst

[Ryuujin Kodai]

Walka w momencie w którym zostałem zaatakowany jak jakiś natrętny komar przestała mi się podobać. Co raz bardziej mój niegdysiejszy uśmiech i śmiech przeradzał się w grymas złości i wrzaski pelne agresji i nienawiści. Przyjemność z walki jak równy z równym zniknęła całkowicie i jedyne czego teraz pragnąłem to zatłuc jak najwięcej tego ścierwa.
W pierwszej kolejności tego który mnie znieważył czyli demona. Plan miałem raczej prosty. Z schowanymi ostrzami przeszedłem w tryb napierania kolejnymi uderzeniami i uskakiwania przed atakami wykorzystując do tego również ciało stwora od którego jeśli była potrzeba to odbijałem się marnując uderzenie. Z daleka mogło to przypominać atak naprawdę wkurwionego szerszenia. Tak po prawdzie nawet nie celowałem w nic konkretnie, w żaden słaby punkt czy coś. Ot waliłem gdzie się da póki to monstrum jakkolwiek się poruszało.
Jeśli uda mi się to zabić lub połamać do tego stopnia że nie będzie się ruszał to na cel obieram dzikich. Kieruje się do większych skupisk wyskakując i starając się jednym potężnym uderzeniem zmiażdżyć im głowy, klatki piersiowe czy w co tam trafię. Nie popuszczam nikomu więc nawet jeśli specjalnie dla jednego po drodze będę musiał delikatnie zboczyć z kursu to i tak to robię. Nasluchujac przy tym czy nie leci we mnie jakąś technika i uważając na techniki moich sojuszników. Rzeź zakańczam dopiero gdy następuje odwrót.

  Ukryty tekst

[BeeBee-Hachi]

---

Grupa Szturmowa

---

Walka na polanie powoli zamieniała się w rzeź. Dzicy byli zaskoczeni tym atakiem, szybka reakcja grupy szturmowej spowodowała, że nie byli gotowi do obrony. Potężne techniki miotane przez szturmowców, mimo, że były kosztowne w chakrze, to opłaciły się, ostrzał twierdzy ustał dosyć szybko. Dzięki temu też miasto nie ucierpiało tak mocno, sporo kamieni przeleciało nad twierdzą w jego stronę, jednakże nie było tragicznie, grupy wsparcia działające w mieście powinny wystarczyć aby opanować sytuację i zabezpieczyć cywili. Grupa szturmowa zajmowała się ostatecznym docinaniem wroga, tak aby wykorzystać przewagę sytuacji, jednakże musieli być uważni, gdyż w ich stronę już zmierzało wsparcie.

- Zabieramy się! Te drużyny, które są już w pełnym składzie mają opóźnić nadlatujące ptaki wroga. Pozostali łapcie swoich towarzyszy i wracamy górą w stronę twierdzy. Dobra robota! - Takeru pochwalił swoich ludzi. Mimo początkowych problemów, jakie pojawiły się przy negocjacjach, teraz działali jak dobrze naoliwiona marionetka. Sam wzniósł się na swoim ptaku wyżej, aby mieć lepszy ogląd na to co się dzieje i na nadciągające w ich stronę ptaki.

Nana siedziała na ptaku wraz ze swoim towarzyszem, obserwując jak Chou i Rintaro przeżynają się przez demony. To były istne potwory, które zapewne nie jedną bitwę miały za sobą. No ale co się dziwić, Podobno Chou od wielu lat prowadzi swój najemny oddział, a Rintaro.. O nim powiadają, ze ma ponad 200 lat, więc też miał sporo czasu aby nauczyć się tego i owego. Jedynie największe demony sprawiały im problem, te średnie i małe po prostu padały pod naporem ich ciosów. W końcu jednak nadszedł rozkaz do ewakuacji. Kuorichi, pilotując ptaka manewrował między technikami, tak aby podlecieć w stronę najwyższego kapłana. Ten swoją kosą właśnie wykańczał kolejnego z potworów, przy okazji przecinając jednego z dzikich, który grał na instrumencie. Widząc swoich towarzyszy, zebrał się do skoku i wskoczył na ptaka, biorąc rozbieg po jednym z martwych ciał demonów. Kiedy wylądował na atramentowym malunku, na którym latali, jego skóra wróciła do normalnego koloru, a białe malunki zniknęły. Jedynie ślady krwi, którymi był pokryty, pozostały. Ewakuowanie Chou było dużo prostsze, dzięki jej powiększonemu rozmiarowi, nie było ciężko ją zlokalizować. Kiedy tylko dostrzegła, że przylecieli po nią, wróciła do normalnych rozmiarów i wskoczyła na ptaka. Byli gotowi do ewakuacji.

- Widzę, że wszyscy cali. Dobrze, pokazaliśmy im, że nie warto z nami zadzierać. Tylko... Te olbrzymy... są bardzo niepokojące... - powiedziała bardziej do siebie. Rintaro jedynie przytaknął jej, potwierdzając jej zdanie na temat demonów, z którymi przyszło im walczyć. Ich wygląd był bardzo niepokojący, a aura, jaką roztaczały dookoła siebie, potrafiła sparaliżować strachem nawet doświadczonych żołnierzy, na szczęście, tutaj byli sami weterani, albo przynajmniej za takich się podawali. Teraz, kiedy byli w komplecie, ich ptak mógł zacząć się wznosić i kierować w stronę twierdzy, gdzie zapewne będzie czekało ich kolejne zadanie.

Ryuujin całkowicie dał się pochłonąć w swoim tańcu śmierci. Skakał między demonami, ciął mieczami dzikich, którzy starali się go powstrzymać, albo też po prostu uciec od jego ciosów, jednakże nie byli w stanie stawić mu czoła, nie było wśród nich nikogo, kto mógłby rzucić mu wyzwanie, oczywiście poza ogromnymi demonami, ale te z każdą chwilą przebywania w chmurze słabły. Tak więc ich ciała były coraz podatniejsze na jego miecze. Walka dawała mu radość, jednakże powoli zaczynał czuć osłabienie i zmęczenie, jego umysł musiał pracować na pełnych obrotach, gdyż w koło działo się wiele. Dla wielu pewnie byłoby to o wiele zbyt dużo, jednakże Ryuujin dawał sobie z tym radę.

Wojownik z klanu Jugo tak był pochłonięty, że nie dostrzegł nawet jak w koło niego przyleciał gliniany ptak z jego towarzyszami. Krzyczeli oni do niego, jednakże odgłosy bitwy i muzyka instrumentów skutecznie zagłuszały. Dopiero po chwili, kiedy to Akimichi będący członkiem jego zespołu, zeskoczył do niego i ocucił go lekkim uderzeniem w ramię, chłopak mógł dostrzec, że pora się ewakuować. Ich ptak był gotowy, czekali tylko aż wsiądą. Tylko... w koło było jeszcze tylu wrogów do zabicia. Szkoda ich było zostawić żywych, przecież ich śmierć była na wyciągnięcie ręki Ryuujina.

Takashi wraz ze swoją drużyną był gotowy, tak więc na ich barki spadło powstrzymanie nadlatujących ptaków. Było ich sporo i cały czas się zbliżały. Minuta, może dwie i będą na miejscu, co oznaczało, że na pewno ich sojusznicy nie zdążą się ewakuować. Techniki używane przez nich były gwoździem do trumny resztek dzikich. Jeżeli ktokolwiek przeżyję tą rzeź, to tylko pojedyncze jednostki. Niestety, nie obyło się bez strat w grupie szturmowej, choć te były zdecydowanie mniejsze niż straty Dzikich. Teraz jednak mieli oni na głowie inny problem. Wróg się zbliżał, trzeba było kupić czas towarzyszom. Kilka ptaków z pełnymi drużynami grupy szturmowej już leciało spotkać się z wrogiem, szykując swoje techniki. A jak do problemu podejdą nasi bohaterowie?

Uchiha Takeru - Obrazek
Yaseichi - Obrazek
Higashimura
Nishimura
Kaguya Taisho - Obrazek
Akimichi Chou - Obrazek
Kapłan Rintaro - Obrazek
Akimichi Ichouri - Obrazek
Akimichi Choujiro - Obrazek
Yamanaka Inoko
Dohito Miuro
Dohito Miuko
Kuroichi

Nana:

  Ukryty tekst

Ryuujin :

  Ukryty tekst

Osamu :

  Ukryty tekst

Takashi :

  Ukryty tekst

Ayumu :

  Ukryty tekst

Wszyscy:

  Ukryty tekst

Czas na odpis Graczy : 02:01 21.08.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 02:01 22.08.2023

Gratisowe spóźnienia :

• Każdy dodatkowe 64 h
• Ryuujin - darmowe nieprzygotowanie - zużyte
• Ayumi - Zużyte 3h
• Nana - Darmowe Spóźnienie

Dzienniczek Prowadzącego

  Ukryty tekst