Bezkresne równiny

[Yari]

"Kupiecka wdzięczność"
Misja rangi D
Dla: Hibana
15/15 Jechaliście w stronę miasta niespiesznym tempem - ty na jednym wozie, kupiec z żoną i lekarzem na drugim, którym powoził niezmordowany Akimichi. Jeśli przyjrzałabyś mu się uważniej mogłabyś zauważyć, że co jakiś czas rzucał ku tobie podejrzliwe spojrzenia. Niemniej podróż do miasta upłynęła wam bez jakichkolwiek przygód.
Kiedy znajdowaliście się niedaleko murów Akimichi zatrzymał swój wóz, zeskoczył z niego oraz zatrzymał również twój wóz. Widząc to żona kupca nachyliła się do niego i zaszeptała kilka słów. Potężny wojownik skinął głową po czym wyjął zza pazuchy sakiewkę i podał ci ją.
-To nagroda za uratowanie kupcowi życia - powiedział, po czym gdy wzięłaś pieniądze chwycił cię ruchem tak szybkim, że zobaczyłaś tylko rozmazaną smugę za nadgarstek, przyciągnął bliżej i wyszeptał tak, by nie słyszała was straż przy bramie. - To, że nie zdradzasz swojego imienia jest dosyć podejrzane wiesz? Powinienem dostarczyć cię straży żeby wycisnęli kim jesteś. Może przestępcą a może zbiegłym shinobi? Hmmm? Jednak masz szczęście - kupiec, którego uratowałaś jest moim szwagrem więc nie będę dociekał twojej tożsamości. Niemniej jeśli chcesz wejść do środka to będziesz musiała się wylegitymować przed strażnikami przy bramie. Ja nie zaryzykuję i cię nie wprowadzę.
Po czym puścił cię i pomachał wesoło z uśmiechem.
-Możesz odpiąć swojego konia i odjechać w swoją stronę. Jeszcze raz dziękuję za pomoc - powiedział głośno, zapewne na użytek straży.
A więc wszystko się wyjaśniło! To dlatego do uratowania kupca pojechał shinobi tak wysokiej rangi - po prostu był bratem jego żony. Jednocześnie wyjaśniły się ukradkowe spojrzenia, które posyłał ci w czasie jazdy. A dodatkowo mimo, że był shinobi miał na tyle przyzwoitości, że nagiął standardowe procedury, ponieważ uratowałaś członka jego rodziny. No cóż - tak czy siak wykonałaś misję i w blasku księżyca mogłaś pojechać w swoją stronę.

KONIEC

[Uzumaki Hibana]

Pełna chciwej nadziei, poprowadziła wóz do miasta. Droga bardzo jej się dłużyła, ale wizja nagrody podnosiła ją na duchu. Dobrze zrobiła, że nie zignorowała tamtej kobiety. Praca okazała się nie tak męcząca, a nagroda zadowalająca. Tylko trochę nie podobał jej się sposób, w jaki patrzył na nią przybyły Akimichi. Próbowała to ignorować, ale wzrok nieznajomego bardzo na niej ciążył. Stwarzało to bardzo niezręczną sytuacje. Kilka razy nawet zastanawiała się, czy go nie upomnieć, ale obawiała się, że może to zaskutkować sporem, w konsekwencji którego pożegna się z obiecaną nagrodą.
Gdy dotarli na miejsce, Hibana wreszcie odebrała swoje upragnione ryo i już zamierzała udać się w swoją stronę, gdy zatrzymano ją szybkim i mocnym chwytem. A więc o to chodziło! Tyle zamieszania o to, że kobieta dbała o swoją prywatność. Też coś! Fuknęła. Ale słowem się nie odezwała. Szybkim ruchem wyrwała się z uścisku, równocześnie zabierając swoje pieniądze i rzucając mężczyźnie gniewne spojrzenie.
Dalej już pożegnała się bez zbędnych złośliwości. Zabrała Onnę i zwróciła łeb konia w stronę równin. Skoro nie wpuszczą jej do miasta bez legitymacji... To nie! Prychnęła i pognała konia wzdłuż murów i domów, omijając miasto, w którym jej nie chciano. Jednak jej kierunek pozostał bez zmian: południe.

z/t -> Świątynia Onikirimaru oraz Dojo szkoły Ryu

[Satsu]

Chłopak jeszcze nigdy nie rozwijał się w tak szybkim tempie. Mogła to być zasługa tego, że za niedługo czekała go wędrówka, ale też jego nowych doświadczeń po pojedynku z młodzieńcem na misji, którą odbył miesiąc temu. Wtedy też nie poradził sobie z dwoma sytuacjami, i dopiero po długim czasie szukania znalazł odpowiedź na jedną ze swoim słabości.
Poprzednio chłopak wysuwał swoją rękę na dalekie odległości za pomocą nici, chcąc zadać cios z bezpiecznej odległości, ale koniec końców zostawał z jedną wolną ręką, więc nie mógł wykonać żadnej techniki obronnej ani nikogo zaatakować zanim jego ręka nie wróci na swoje miejsce. Niedopuszczalnym było, żeby pozostawał bezbronny przez tak długi okres czasu!

  Ukryty tekst

Było już późne popołudnie i chłopak nie miał ochoty zostawać tu ani chwili dłużej. Mimo kojącego jeziora i ładnej pogody był lekko przemarznięty, jak to po spaniu w zimnie i wietrze, a co gorsza był nieziemsko głodny. Nie pozostało mu nic innego, jak wrócić do szczepu i doprowadzić się do ładu.