Bar pod Gruszą

[Yari]

Kiedy wszedłem do środka było strasznie ciemno jednak barman rozpoznał mnie i gdy usłyszał moje wieści pobiegł do pokoju na tyłach. Kiedy usłyszałem dobiegający stamtąd okrzyk zachwytu uśmiechnąłem się pod nosem. Więc jednak fałszerz rzeczywiście wykonał dobrze swoją robotę. Po chwili barman wrócił i zaprowadził mnie do pokoju gdzie znajdował się mój zleceniodawca.
I znowu wylądowaliśmy w tym samym składzie czyli ja, człowieka za parawanem, jego głos i ochroniarz. Największą przeszkodę stanowił oczywiście ochroniarz, z człowieczkiem za parawanem i jego głosem mogłem sobie poradzić. Skąd te wnioski? Ano stąd, że raczej mało kto zatrudnia ochroniarzy, którzy są słabsi od ochranianej osoby. A co za tym idzie ochroniarz był silniejszy od mojego zleceniodawcy. Z kolei człowiek przekazujący jego wolę raczej nie piastowałby tak niskiego stanowiska, gdyby był dostatecznie silny. Wniosek nasuwał się sam.
Kiedy ochroniarz przysunął mi tacę z herbatą i zaproponował napicie się spojrzałem na napój łapczywym wzrokiem. Rzeczywiście zmarzłem. Wziąłem to ręki filiżankę kiedy przez moja głowę przewinęła się myśl "A co jeśli jest zatruta?". Podniosłem filiżankę do warg i jedynie udałem, że wypijam łyka, by nie wzbudzić podejrzeń. Rzuciłem krótkie spojrzenie na ochroniarza, następnie na głos człowieka aż wreszcie utkwiłem go w parawanie. Zwykłem człowiekowi mogło się wydawać to naturalnym odruchem jednak całe to rozglądanie miało na celu jedno - zlokalizowanie miejsca, w którym stoi ochroniarz, by móc go natychmiast zaatakować. Jednak jeszcze nie nadszedł na to czas.
Splotłem ręce na podołku w pieczęć Węża. Na szczęście akurat jedyna pieczęć, która była mi potrzebna do kontroli mojego Limitu Krwi wyglądała jak zwyczajne splecienie ze sobą palców - zwyczajny gest używany nieświadomie przez wielu ludzi. Tak przygotowany zwróciłem się patrząc na parawan.
-Wolałbym porozmawiać o mojej nagrodzie. Jak pan zapewne pamięta potrzebuję szybko gotówki...
Nagle wydałem z siebie ciche charczenie. Moim ciałem wstrząsnęły drgawki i upadłem na podłogę nie zmieniając jednak pozycji. Jeśli moje przypuszczenia i słowa złodzieja przy grobowcu były słuszne herbata była zatruta a ja właśnie odegrałem przed mężczyznami scenę mojej śmierci. Słuchałem uważnie ich reakcji, by przekonać się czy miałem rację.

[Uzumaki Hibana]

"Kolekcja" cz.II
Dla: Yari
Misja rangi C
17/30 Yari znał ten pokój. Pamiętał go, bo był w nim goszczony zaledwie wczoraj. Teraz jednak wyglądał on inaczej. Pewnie dlatego, że brakowało mu światła, a jedyna lampeczka – mimo ogromnego wysiłku – nie była w stanie go oświetlić.
Czy było to celowe zagranie? Yari miał wiele podejrzeń względem swojego pracodawcy, więc pewnie mógłby w to nawet uwierzyć. Słowa chłopaka pod grobowcem wciąż nie dawały mu spokoju, do tego stopnia, że nie mógł przełknąć nawet łyka herbaty. Co więcej, nie tylko obawiał się zatrucia, ale był tego tak pewien, że postanowił je zasymulować. Czy słusznie się obawiał?
Gdy Yari upadł na podłogę, nastąpił ciąg bardzo dziwnych zdarzeń. Początkowo nic się nie działo. Mężczyźni nie garnęli się do pomocy, a równocześnie wyglądali na dość zaskoczonych. W początkowym milczeniu, patrzyli jeden na drugiego i porozumiewali się gestami. Ich ruchy były powolne i odrętwiałe, jakby nie za bardzo wiedzieli co z tą sytuacją zrobić. Głos nawet wychylił się nieśmiało w kierunku Yariego, ale nie starczyło mu odwagi, by się zbliżyć. Chyba przekazał coś ochroniarzowi, ale ten tylko się obruszył i pierwszy przerwał zmowę milczenia:
-Kretyn – fuknął gniewnie i skrzyżował ręce na piersi. - Miał go zabić dopiero po kilku godzinach, a nie... Co? Ja mam teraz to truchło wynosić?
Głos zleceniodawcy spojrzał na niego ze zmieszaniem i bezradnością w oczach. Pewnie coś by powiedział, ale wtem zza pleców i głowy Yariego – z sufitu? - przemówił w swej obronie głos, który shinobi dzisiaj już słyszał:
-Sam jesteś kretyn – zaświergotał beztrosko. - Przecież on udaje.
Nie było cienia wątpliwości. Chłopak, którego Yari spotkał wcześniej przed grobowcem, wyglądał teraz na nich z otworu w suficie. Kręcił głową jak sikorka i spoglądał na leżącego mężczyznę:
-Trzeba było mnie posłuchać – uśmiechnął się, a następnie skoczył.
Chłopak znajdował się bezpośrednio nad Yarim, więc dotarci na ziemię – przy pomocy grawitacji – było kwestią lewie sekundy. Informacja ta była o tyle istotna, że oponent nie był bezbronny. Oburącz trzymał broń. Było to coś na kształt wyjątkowo długiej wykałaczki i było wycelowane bezpośrednio w Yariego. Shinobi miał bardzo mało czasu na przemyślenie obrony, a nawet jeśli udało mu się uniknąć pierwszego ataku, chłopak nie próżnował i gładko przeszedł do następnej próby.
Widząc, że nastąpiła zmiana planów, głos skrył się za parawanem, a wzdłuż ściany zaczynał przemykać się do nich i ochroniarz. Yari nie miał za bardzo głowy do śledzenia ich dalszych poczynań, ale należało przypuszczać, że za zasłoną znajduję się droga ucieczki, którą właśnie zamierzali wykorzystać.

kapitan
Tori
Fałszerz
Chłopak
barman
"głos"
ochroniarz

  Ukryty tekst

[Yari]

No cóż - pierwsza faza planu przebiegła pomyślnie dla mnie. Upadłem na podłogę a z rozmowy mężczyzn wywnioskowałem, że rzeczywiście herbata była zatruta i miała mnie zabić. Niemniej miało to zajść dopiero za kilka godzin ale na szczęście wytłumaczyli to sobie partactwem truciciela. Już miałem znienacka zaatakować ochroniarza przy użyciu mojego Mokutonu kiedy nagle usłyszałem głos, który już dobrze znałem - głos należący do złodzieja z cmentarza! Nie dość, że wmieszał się w sam środek akcji to jeszcze uświadomił moim niedoszłym ofiarom, że jedynie udaję i w rzeczywistości wcale nie leżę zatruty. Ale to jeszcze nie koniec - po tym wszystkim zeskoczył i ruszył w moją stronę z kunaiem. Szef bandy i jego głos zaczęli ewakuację a i ochroniarz zamierzał dać nogę. Widać nie był taki silny na jakiego wyglądał a i odwagi również mu brakowało. Nie było sensu dużej udawać więc i ja zerwałem się na równe nogi i wykonałem unik przed jego pierwszym atakiem, a następnie odskoczyłem na bezpieczną odległość.
No tak miałem teraz walczyć nie tylko z bandą ale również z konkurencyjnym złodziejem. A może jednak wcale nie musiałem? Przypomniałem sobie jego słowa na cmentarzu - wyjątkowo mocno zależało mu na kasie. Skoro tak to dam mu wybór - albo walka ze mną albo okazja do szybkiego zarobku. Być może uda się go w ten sposób skusić wizją małej fortuny i nakłonić do współpracy albo chociaż do zaprzestania walki. Uniosłem obie ręce do góry.
-Okej przyznaję powinienem przyjąć twoją propozycję ale myślałem, że jesteś ich człowiekiem, który po prostu mnie sprawdza. Możemy to jeszcze naprawić. Z mojego trupa nic ci nie przyjdzie a w tym czasie oni uciekną. Dołącz się do mnie - pokonamy ich razem. Ty dostaniesz całą kasę jaką mają przy sobie i wszystkie cenne przedmioty jakie zdołasz tutaj znaleźć a ja zabiorę pamiętnik. Co ty na to? Zyskasz znacznie więcej niż sam zaproponowałeś na cmentarzu.
Jednocześnie cały czas bacznie obserwowałem przeciwnika, by być gotowym na jego ewentualny atak.

[Uzumaki Hibana]

"Kolekcja" cz.II
Dla: Yari
Misja rangi C
19/30 O planach i ich wychodzeniu była już długa dywagacja, z której konkluzja była jedna: plany nie zawsze wychodzą. A obecny tutaj – i wcześniej, przy grobowcu – chłopak, był specem od psucia „tej drugiej części planu”. Wcześniej, przy mogile, pojawił się znienacka i podważył losy strażników. Teraz pojawił się równie niespodziewanie i zepsuł piękne przestawienie Yariego, oraz podważył jego los.
Ta wykałaczka, którą dzierżył w dłoniach wyglądała dość groźnie i w żadnym wypadku nie przypominała kunaja. Chłopak zeskoczył z sufitu, całym ciężarem swojego ciała napierając na broń. Yari, na szczęście, był o włos szybszy. Co prawda, nie starczyło mu czasu na wstanie, ale udało mu się chociaż przeturlać, by wykałaczka nie wbiła się w jego ciało, a w matę na której leżał. Utkwiła w niej na dłuższą chwilę, którą shinobi mógł wykorzystać na odskok i przygotowanie się do kontratak... albo monologu.
Z jakiegoś powodu, Yari nie pojął rękawicy i gdy tamten wyciągał wykałaczkę z ziemi, mężczyzna składał mu propozycję współpracy. Ledwie padły pierwsze słowa, a chłopak syknął i obejrzał się z przerażeniem na zleceniodawcę. Na szczęście, był zbyt zajęty sobą, by zwracać na nich uwagę. Całe szczęście – dla chłopaka – w końcu słowa Yariego były jednoznaczną sugestią jego zdrady. Ze skwaszoną miną odwrócił się z powrotem do Yariego i przez resztę wypowiedzi łypał na niego spode łba.
-Nie wyciągaj pochopnych wniosków – powiedział, gdy Yari skończył. - Od początku, moim jedynym zadaniem było zabicie Cię. Gdy dostarczysz pamiętnik, lub gdybyś próbował z nim uciec. To tamto... To tylko... Nieważne! Sytuacja uległa zmianie. Teraz, broń się!
Mówiąc to, wyrwał wykałaczkę w maty i rzucił ją w Yariego, zaraz po tym składając połowę pieczęci barana i wypluwając w jego stronę chmurę małych igiełek. Yari musiał uniknąć ich obu.
Twarz chłopaka zdradzała, że miał jeszcze coś do powiedzenia. Chciał coś wyjaśnić, albo rozwinąć, ale nie był to dobry czas, ani miejsce. Kim on tak naprawdę był? Czy złodziejem? Czy zabójcą? A co ważniejsze: co teraz zrobi Yari? Dalej będzie próbował przekabacić go na swoją stronę, czy porzuci ten plan i wejdzie w wymianę ciosów?

Yariego od chłopaka dzieli około 3 metrów w linii prostej.

kapitan
Tori
Fałszerz
Chłopak
barman
"głos"
ochroniarz

Mapka

  Ukryty tekst

[Yari]

Nie wiedzieć czemu złodziei nie zgodził się na moją propozycję. W czasie kiedy rozkręcała się między nami dwoma akcja zarówno ochroniarz, szef jak i jego głos skupili się za parawanem. Mogłem mieć tylko nadzieję, że nie uciekną jakimś tajnym wyjściem, a nawet jeśli by im się to udało to natkną się na ludzi kapitana, którzy mieli obstawić lokal. Nie sądziłem, że przekazanie nastąpi w lokalu. W takim wypadku plan byłby inny. Po prostu wjechałbym z oddziałem straży z buta do środka i zgarnął wszystkich w mgnieniu oka ale nie czas teraz na refleksje tym bardziej, że złodziei jak już wcześniej wspomniałem nie zgodził się na moją propozycję współpracy. Mało tego przyznał się, że od początku jego zadaniem było zabicie mnie jak będę chciał zachować dla siebie pamiętnik albo jak już dostarczę pamiętnik. Widać sama trucizna nie wystarczyła i zleceniodawca kradzieży starał się zabezpieczyć również na ewentualność kiedy nie wypiję herbaty. Pośrednio dawało mi to cenną informację - widać skoro wynajął zewnętrzną osobę to zabicia mnie to ochroniarz tylko groźnie wyglądał ale wcale taki nie był. W tym czasie złodziej mnie zaatakował zarówno rzuceniem w moją stronę jakimś zaostrzonym kijem i wystrzeleniem igieł.
Nie miałem zamiaru tracić czasu na blokowanie jego pocisków tym bardziej, że oba leciały we mnie z tego samego kierunku i pod tym samym kątem. Rzuciłem się w bok jednocześnie składając pieczęci do Kawarimi no Jutsu ze stołem za plecami złodzieja gdybym nie zdążył uniknąć pocisków. Po uniknięciu/podmianie wykonałem pieczęć Węża. Chciałem oplątać złodzieja moim drewnem i uniemożliwić mu jakikolwiek ruch. Moje kolejne posunięcie będzie zależało od tego czy uda mi się złapać złodzieja czy też nie. Chociaż szczerze mówiąc jeśli moje drewno nie da rady go dopaść to jestem w sporych tarapatach...

  Ukryty tekst

Chakra: 102%-14%-7%=81%

[Uzumaki Hibana]

"Kolekcja" cz.II
Dla: Yari
Misja rangi C
21/30 „Jak nie wiadomo o co chodzi, to chodzi o pieniądze.”, stara zasada, którą trzeba znać.
Czy o to chodziło też w tym przypadku? Złodziej, czy też Zabójca, widział lepsze perspektywy w trzymaniu ze zleceniodawcą, niż występowaniu przeciwko niemu? Ale co w takim razie miała znaczyć ta oferta na cmentarzu? Może jednak chodziło o coś innego? Yari może mógłby się tego dowiedzieć, ale teraz miał ważniejsze sprawy na głowie. Ogromna wykałaczka, a zaraz za nią chmura śmiertelnie ostrych igieł. Tym razem nie wykpi się zwykłym skokiem w bok. Za mało czasu. Yari był w niezłych tarapatach, ale nie opuściło go trzeźwe myślenie. Rzucił się w bok, równocześnie wiążąc pieczęci i unikając czubka nadlatującej wykałaczki. Igieł nie ominąłby już tak łatwo, ale na szczęście, nie musiał. Ostatnia pieczęć zawiązana, gdy pierwszy z pocisków już dotykał jego ubrania. Najpewniej byłoby po nim, ale wtedy igły wbiły się w dreno, a sam Yari znalazł się kilka metrów dalej, za plecami przeciwnika. Szybka podmiana ze stolikiem. Tym samym stolikiem, na którym została podana zabójcza herbatka, a która teraz rozlewała się po podłodze. Zabójca wyczuł co się stało, ale nim zdążył się odwrócić, Yari już wiązał pieczęć swojego ograniczenia krwi. Pojedyncza gałązka wypełzła spomiędzy łączeń między matami, by następnie owinąć się wokół zabójcy. Chłopak musiał zdawać sobie sprawę, że nie ma szans na unik, ale to nie znaczyło, że się poddał. Ręce miał już skrępowane, ale nie były mu potrzebne. Skoncentrował chakrę w ustach, by następnie wypluć z siebie osiem błotnych pocisków. Leciały dość szybko, a wycelowane były głównie w Yariego. Dwa w głowę, dwa w ręce, dwa w nogi, i tylko ostatnie dwa leciały gdzieś w przestrzeń, nie wiadomo po co.
Odległość między nimi była prawie żadna, więc Yari miał naprawdę mało czasu na reakcję. Co zrobi?
Tymczasem, trójca skryła się już całkowicie za parawanem i nie wiadomo było nawet czy jeszcze tam są.

kapitan
Tori
Fałszerz
Chłopak
barman
"głos"
ochroniarz

Mapka

  Ukryty tekst

[Yari]

Atak był znacznie szybszy niż się spodziewałem z tego też powodu dobrze się stało, że złożyłem pieczęcie i podmieniłem się ze stołem. Na ziemię potoczył się dzbanek rozlewając herbatę a złodziej chociaż oplątany moimi gałęziami zdołał odwrócić głowę i wystrzelić w moją stronę pociski z błota. Tego już się całkiem nie spodziewałem i szczerze mówiąc to nawet nie miałem za bardzo z czym się podmienić - zresztą raczej nie zdążyłbym tym razem wykonać pieczęci.
Miałem tylko dwa wyjścia - albo rozpłynąć się w kałuży herbaty co początkowo nawet nie przyszło mi na myśl albo kucnąć i zasłonić się murkiem z gałęzi co zrobiłem tym bardziej, że już miałem gotową złożoną pieczęć. Czemu kucnąłem? No cóż - jak już wspomniałem odległość dzieląca mnie od przeciwnika była mała a moje gałęzie nie poruszały się tak szybko jak pociski z błota. Miałem nadzieję, e kiedy kucnę wyrosną one na taką wysokość, by osłonić całe moje ciało. Zresztą nawet jeśli to zawiedzie to przynajmniej oberwę dwoma kulami a reszta przeleci nade mną. Może mnie to nie zabije? A na pewno będę miał większe szanse na przeżycie niż w przeciwnym wypadku.
Kiedy kucałem przyszła mi na myśl opcja z rozpłynięciem się w herbacie. Gdyby wpadła mi do głowy wcześniej pewnie bym z niej skorzystał w panice co jednak teraz nie wydawało mi się dobrym posunięciem. Herbata mogła szybko wsiąknąć w podłogę i nawet jeśli udałoby mi się tego dokonać to co wtedy stałoby się ze mną? Umarłbym? Dosyć nietypowy sposób na śmierć. Kiedy pociski przestały lecieć wykorzystałem moc mego Mokutonu, by "wyrosnąć" kolejną gałąź i przebić nią serce złodzieja. Było mi go żal ale wobec przeważających sił wroga musiałem go jak najszybciej wykończyć i zająć się pozostałą trójką jeśli chciałem to przeżyć.

  Ukryty tekst

[Uzumaki Hibana]

"Kolekcja" cz.II
Dla: Yari
Misja rangi C
23/30 Kule błota mogły być poważną przeszkodą dla Yariego. Nie dość, że nie miał się już z czym podmienić, to jeszcze nie miał na to dość czasu. Trzeba było szybko działać. Zamiana w wodę i ukrycie w kałuży byłoby niezłym pomysłem, ale wciąż pozostawała kwestia tykającego zegara. Brak czasu na podmianę, brak czasu na herbatę. Co robić? Co robić? Umysł Yariego przyśpieszył, dając mylne wrażenie, że to wszechświat zwolnił. Wieczność osądu zamknięta w sekundzie i jeden werdykt: kucnąć.
Ciało Yariego poleciało bezładnie w dół, mięśnie by tylko przeszkadzały. Kule błota wycelowane w twarz minęły cel i otarły się o włosy, które nie nadążały za resztą masy mężczyzny. Pocisk lecący w lewą rękę uderzył shinobi w ramię, równocześnie skręcając oś ciała i pozwalając na unik przed swoim bliźniakiem. Wybity Yari opadł na ziemię, przy której czekały dwa ostatnie pociski. Gałęzie krzaka już rosły, by zasłonić swojego stwórcę. Pierwsza kula otarła się o nie, ale przeleciała, obierając na cel prawy piszczel. Drugi pocisk leciał tuż za pierwszym, ale krzaki skutecznie zdołały je rozdzielić. Kula przedarła się przez splątane gałęzie, za każdym razem wytracając część swojej masy i pędu, aż w końcu tylko kilka niezbyt agresywnych kropel padło na spodnie Yariego, brudząc go trochę. I tylko kule wycelowane w podłogę, trafiły cel bez zbędnych komplikacji.
Zabójca tylko się uśmiechnął. Chyba chciał coś powiedzieć. Chyba chciał zawiązać jakieś pieczęci. Ale usta wypełniła krew. Ale dłonie opadły bezwładnie i zacisnęły się pośmiertnym odruchu.
Gałąź z otaczającego go drzewa wybiła i przeszyła mu serce. Przykra, ale szybka śmierć.
Yari – cicha woda – okazał się być nie mniej bezwzględny od swoich wrogów. Czy to strach? Lęk o własne życie, który nakazał postąpić w myśl zasady „zabij, lub zostań zabity”? A może wygoda? By nie musieć się dłużej użerać z kłopotliwym zabójcą i móc czym prędzej kontynuować zadanie? A może pokrętna sprawiedliwość...?
Tak, jakby na polu walki było miejsce na takie rozważania. Zabił, to zabił. Miał misję, a teraz zamierzał ją wykonać.
Nie słyszał już żadnych odgłosów zza parawanu. Nie widział też żadnych cieni. Jeśli postanowił wstać i to sprawdzić, po minięciu parawanu zauważył otwartą klapę w podłodze. Wnętrze otworu przepełniała ciemność, ale jeśli wytężył wzrok – lub przystawił świecę – mógł zauważyć kontur drabiny leżącej na dnie. Klapa prowadziła do jakiegoś rodzaju piwnicy pod barem. Trochę za wysoko by skakać, szczególnie, że błotne kule zabójcy nabiły Yariemu dość potężne siniaki na nodze i ramieniu. A nawet jeśli jakoś tam zejdzie... To co dalej?

kapitan
Tori
Fałszerz
Chłopak
barman
"głos"
ochroniarz

Mapka

  Ukryty tekst

[Yari]

W końcu udało mi się zabić mojego przeciwnika chociaż sam przy tym również oberwałem. Cóż... nikt nie obiecywał, że życie shinobi będzie łatwe. Tak jak przypuszczałem uderzenia nie były silne niemniej jednak pozostawiły po sobie bolesne wspomnienia w formie siniaków na nodze i na ramieniu. Największym problemem było to, że przez pewien czas utrudniały mi poruszanie się i zanim zdołałem otrząsnąć się z błocka to wesoła trójca zniknęła w otworze w podłodze. Miałem teraz wybór - albo zostawić resztę oddziałowi shinoni, który powinien otaczać właśnie bar albo samemu podążyć za sprawcami kradzieży i wymierzyć im sprawiedliwość.
Spojrzałem ze smutkiem na zwłoki złodzieja, którego chwilę przedtem zabiłem przy pomocy Mokutonu. Można było tego uniknąć ale niestety byłem zbyt wolny... To boleśnie uświadomiło mi jak słaby jestem - nawet dobrze wyszkolony złodziej przewyższa mnie swoją prędkością. Gdybym był szybszy mógłbym go tylko ogłuszyć a tak niestety byłem zmuszony do zabić. Nie cieszyło mnie to - nie byłem typem sadysty czy mordercy, który czerpie przyjemność z zadawania bólu i śmierci innym osobom. Byłem typowym członkiem klanu Senju - zmuszony do przemocy nie wahałem się jej użyć, niemniej jednak była to dla mnie jedynie smutna konieczność.
I właśnie to sprawiło, że zawahałem się stojąc nad otworem prowadzącym do piwnicy czy też jako podejrzewałem - podziemnego przejścia prowadzącego na zewnątrz. Nie obawiałem się raczej pułapek - mężczyźni raczej nie zastawialiby ich na drodze, którą sami musieli przebyć, by przez przypadek samemu w nie nie wpaść. Bałem się, że ponownie okażę się zbyt słaby i będę musiał zabić kolejną osobę. Niemniej sprawy trzeba było wziąć do końca. Wziąłem największe źródło światła jakie znalazłem w pokoju po czym ostrożnie związałem pieczęć Węża (tak by przy okazji nie wypuścić z dłoni źródła światła) i "wyczarowałem" gałąź Mokutonu, która obwiązała mnie pod pachami i miała opuścić jak najniżej do piwnicy. Miałem tylko nadzieję, że starczy jej na taką odległość. Jeśli źródło światła uniemożliwia mi złożenie pieczęci to po prostu tworzę gałąź rozwidlającą się na końcu i jeden z nich trzyma mnie a źródło światła uważając, by nie podpalić ani siebie ani drewna. Przy okazji cały czas uważnie się rozglądałem i nasłuchiwałem. Jak już wspomniałem - nie wierzyłem, że mężczyźni zastawili na mnie pułapkę bądź zaczaili się gdzieś na dole ale wolałem dmuchać na zimne.

  Ukryty tekst

[Uzumaki Hibana]

"Kolekcja" cz.II
Dla: Yari
Misja rangi C
25/30 Ból w kończynach był silny, ale szczęśliwie nie uniemożliwiał chodzenia. Prawdopodobnie jutro będzie bardziej boleć, gdy już krew rozleje się pod skórą i nada jej kolorów purpury. Na razie jednak, Yari czuł tylko uporczywe rwanie w mięśniach. Wstał mimo to. Wziął w rękę jedyne dostępne źródło światła – które było jedynie czarką wypełnioną zwierzęcym tłuszczem, z zatopionym lontem – i podszedł do otworu w podłodze.
Było ciemno i wysoko. Nie wiedział co zastanie na dnie. Nie wiedział nawet, czy uda mu się szczęśliwie na to dno opuścić. Drabina leżała porzucona na klepisku i drwiła z niego. Prawdopodobnie to mężczyźni ją zdjęli, by utrudnić podążanie za nimi. Dość sprytnie, ale nie całkiem. Nie mogli przecież wiedzieć, że wynajęty przez nich złodziej to tak na prawdę Yari Senju – shinobi i użytkownik elementu drewna.
Mężczyzna użył swojej zdolności do stworzenia długiej gałęzi drzewa, która chwyciła jego oraz jego cenną lampkę i stopniowo zaczęła opuszczać ich na dno piwnicy. Operacja przechodziła dość sprawnie, chociaż powolnie.
Kilka chwil później, Yari stał już na zimnym klepisku obok porzuconej drabiny. Przed jego oczami szedł krótki korytarz, który kończyły zwykłe drzwi. Użytkownik drewna, raczej nie powinien mieć problemów z ich otwarciem, toteż w szybkim czasie znalazł się drugim pomieszczeniu, które już bardziej przypominało piwniczkę. Była to szeroka sala, której ściany przysłaniały stojaki z winem oraz skrzynki z jedzeniem. Na przeciwko miejsca, w którym stał wznosiła się piramida beczek, zza których przebijało się wątłe światło. Yari usłyszał również odgłos walenia w drzwi oraz stłumione przekleństwo.
Początkowo nic nie wskazywało na to, by jego cel wykrył obecność łowcy, aż piramida beczek odsłoniła niewyraźny, czarny kontur, który wolno zbliżał się do shinobiego. Mężczyzna nie widział nadchodzącego człowieka, ale mógł przypuszczać, że ma do czynienia z ochroniarzem, co zaraz zostało potwierdzone przez niski głos:
-I jak? Zabiłeś go?
Był nerwowy, ale przyjazny.
Czyżby nie wiedział, że rozmawia z Yarim?
Czyżby – tak, jak to często bywa – lampka oświetlała wszystko, z wyjątkiem tego, który ją niesie?

kapitan
Tori
Fałszerz
Chłopak
barman
"głos"
ochroniarz

Mapka -> ok. 10 m w linii prostej do ochroniarza

[Yari]

Udało mi się opuścić na dno otworu szedłem więc piwnicą w jedyną stronę gdzie mogli udać się zbiegowie. Kiedy szedłem zaczęło we mnie narastać nowe uczucie. Uczucie, które do tej pory zawsze było mi obce. Obce nawet wtedy kiedy wilki szarpały moje ciało. To uczucie to gniew. Czułem jak powoli narasta we mnie powodując napięcie wszystkich mięśni oraz szum w głowie. Jednak z każdym krokiem uczucie zamiast łagodnieć przybierało na sile. Kiedy w końcu doszedłem do końca korytarza i otworzyłem oczy byłem totalnie wściekły. Podniosłem nogę żeby wyważyć drzwi kopnięciem kiedy... Co ja właściwie robię? Zamarłem z nogą podniesioną do kopnięcia. Pozwoliłem żeby gniew przejął nade mną kontrolę a przez to mało co nie zdradziłem, że nadchodzę. To z kolei mogło zaważyć na powodzeniu myśli. Powoli opuściłem nogę na ziemię. Nie mogłem pozwolić na to żeby to uczucia przejęły nade mną kontrolę ale nie mogłem również tłumić ich w sobie, gdyż mogły podstępnie rozwijać się w mojej duszy, by w końcu wyciągnąć po mnie ręce. Wtedy kiedy będzie na tyle silne, że nie dam rady nad nim zapanować.
Zamknąłem na chwilę oczy i wziąłem głęboki oddech. Nie pozwoliłem gniewowi nad sobą panować. To ja przejąłem nad nim kontrolę i zmusiłem żeby był mi posłuszny. To on miał mi służyć a nie ja jemu. Spokojnie otworzyłem drzwi i wolnym krokiem zacząłem się zbliżać w stronę skąd słyszałem odgłosy. Mimo, że nadal czułem gniew to nie zakłócał on teraz mojego osądu sytuacji. Mój umysł był cudownie jasny. Kiedy wyszedł zza beczek kształt ochroniarza i zapytał mnie czy zabiłem drugiego wiedziałem, że wziął mnie za złodzieja. A powód tego mógł być tylko jeden - nie widział mnie. A ja nie zamierzałem mu w tym pomagać.
-Yhm - mruknąłem głośno ale niewyraźnie, podchodząc nieco bliżej.
Miało to dwa cele. Po pierwsze gdybym użył pełnego zdania mógłby poznać po głosie, że nie jestem ich wspólnikiem. Po drugie specjalnie powiedziałem to tak głośno, by zagłuszyć odgłos wyciąganego tanto...
Kiedy byłem już blisko bez ostrzeżenia rzuciłem się na mężczyznę wykonując cięcie w nogi. Nie zamierzałem go zabić ale to czy jeszcze kiedyś będzie w stanie chodzić już mnie nie obchodziło - chciałem go unieruchomić bez względu na cenę, którą musiał on zapłacić.

[Uzumaki Hibana]

"Kolekcja" cz.II
Dla: Yari
Misja rangi C
27/30 W piwniczce był bardzo ciemno, a do tego sterty skrzyń i beczek dawały zwodnicze cienie, które obniżały percepcję. Walka, a nawet poruszanie się, w takich warunkach były bardzo trudne. Jedynym źródłem światła była lampka w rękach Yariego. Rzucała ona rozproszone światło na pomieszczenie. A równocześnie, rzucała cień na twarz shinobiego, dzięki czemu ochroniarz pomylił go z zabójcą. Mężczyźni zbliżyli się do siebie. Yari coraz lepiej widział zarys sylwetki przeciwnika, ale i przeciwnik lepiej widział... jego twarz! Ochroniarz krzyknął i rzucił się w bok, uderzając plecami o stertę beczek, które zwaliły się u podstawy schodów. Mężczyzna się potknął i wykonał – dość niezgrabny – przewrót w tył, przez skrzynkę. Yari nie próżnował. Z wcześniej przygotowanym tanto, rzucił się na nogi przeciwnika, próbując go okaleczyć i obezwładnić.
Następnie wszystko działo szybko i chaotycznie...
Słychać było pytania i wyrazy niepokoju ze strony – pozostałych na schodach, a teraz odciętych beczkami – szefa i jego głosu. Yari próbował ciąć nogi ochroniarza, a ochroniarz bardzo tego nie chciał. Leciały skrzynki, beczki i butelki. A co z lampką? Gdzieś w tej szamotanie ogień opuścił rękę Yariego i przesiadł się na wystającą w jednej skrzynki słomę. Na szczęście, w piwnicy było dość wilgotno, więc do pożaru brakowało ładnych kilka godzin.
Tanto Yariego nacinało uda ochroniarza, który coraz głośniej krzyczał, ale wciąż usilnie walczył. Aż w końcu, nóż wbił się szeroki mięsień i zatrzymał na kości. Mężczyzna krzyknął, rozdzierając powietrze. Miał jednak jeszcze dość woli walki. Wykorzystał skrócenie dystansu, by mocno chwycić Yariego za ubranie i przyciągnąć do siebie, równocześnie zwalając się w tył. Shinobi leciał teraz na łeb, na szyję, a ochroniarz krzyczał do pozostałych, nakazując ucieczkę. Odpowiedziały mu tylko nerwowe uderzenia w drzwi i dzwonienie zamkniętego zamka. A ogień powoli nabierał sił...

kapitan
Tori
Fałszerz
Chłopak
barman
"głos"
ochroniarz

[Yari]

No i nie do końca się mój genialny plan udał. A wszystko to z racji tego, że mężczyzna dostrzegł moją twarz zanim zdążyłem uderzyć po raz pierwszy. Zresztą nawet kiedy już ciąłem go po nogach to miał na tyle siły, że pociągnął mnie za sobą i teraz tarzaliśmy się razem po podłodze usiłując się nawzajem zabić. Odrzuciłem tanto kawałek od siebie na podłogę. Na takim krótkim dystansie walka nim nie będzie raczej skuteczna za to dobyłem z torby dwa kunaie - po jednym do każdej ręki i zacząłem nimi zawzięcie dźgać przeciwnika gdzie popadnie.
Po drodze w czasie walki z ręki wypadła mi lampka. Miało to jednocześnie swoje plusy i minusy. Minusem było to, że oczywiście mogło dojść do pożaru oraz to, że nic nie widziałem w tych ciemnościach jednak zdecydowanym plusem tej sytuacji było to, że przeciwnik również nic nie widzi. Przy mojej obecnej szybkości oraz przy fakcie, że ochroniarz podobnie jak ja nie mógł widzieć ciosów, które zamierzałem mu zadać (a co za tym idzie nie mógł się przed nimi bronić) powinienem szybko wykończyć mojego przeciwnika. Tym bardziej, że leżałem na nim więc ja dokładnie wiedziałem gdzie zadać ciosy.
Jeśli mi się udało to wstałem po pokonaniu przeciwnika z jego ciała, schowałem kunaie i do ręki wziąłem odrzucone przed chwilą tanto. Jeśli udało mi się uratować lampkę to wziąłem ją ze sobą i ruszyłem w stronę głosów dobiegających od drzwi. Jeśli lampki nie udało się odratować skorzystałem z techniki Hikari no gijutsu-kyu.

  Ukryty tekst

[Uzumaki Hibana]

"Kolekcja" cz.II
Dla: Yari
Misja rangi C
29/30 Dwaj mężczyźni przewalali się po klepisku piwnicy w migającym półcieniu. Yari dopadł swojego przeciwnika i był teraz na górze, chociaż ochroniarz zebrał wszystkie pozostałe siły na próbę przewalenia shinobi. Szarpał go za ramiona i wił się, próbując przewrócić Yariego. Nagle w ciemności zabrzmiał dźwięk upadającej broni. Tanto odbiło się od krawędzi beczki i skoczyło gdzieś między skrzynki, ginąc w mroku. Yari nie tracił czasu. Dobył dwa kunaje i zamachnął się nimi na przeciwnika. Ciął na ślepo, ale wystarczająco celnie. Pierwszy kunaj uderzył w coś twardego, a następnie ześlizgnął się do uderzonej powierzchni. Ochroniarz syknął, ale jego uścisk nie zmalał. Drugi kunaj trafił już trochę lepiej. Wbił się gładko w miękką powierzchnie. Mężczyzna krzyknął, rzucił się w dreszczach, a następnie zamarł i już więcej się nie ruszył. Ręce, które wcześniej trzymały Yariego za ramiona, teraz opadły bezwolnie na zimne klepisko.
Lampka rozlała się i ogień coraz pewniej rozchodził się po zapasach.
Yari wstał – lepiej nie patrzeć na leżącego przeciwnika – zapalił własną lampkę w dłoni i ruszył w kierunku swojego zleceniodawcy. Drogę zagradzały mu zwalone beczki, więc przejście było nieco utrudnione, ale użytkownik drewna chyba nie powinien mieć z tym większych problemów. Za beczkami wznosiły się wąskie, drewniane schody, u których końca stały zamknięte drzwi, oraz dwie osoby, które za wszelką cenę usiłowały je otworzyć.

kapitan
Tori
Fałszerz
Chłopak
barman
"głos"
ochroniarz

[Yari]

Ochroniarz mimo, że leżał pode mną okazał się ciężkim orzechem do zgryzienia, gdyż mimo zadanej rany starał się cały czas ze mną walczyć. Jednak mimo wszystko nie mógł on się równać z wyszkolonym shinobi i wkrótce dołączył do swojego kolegi z szajki a górze. Eeeech... Miałem ich łapać a nie zabijać, jednak nie było teraz czasu na rozmyślania. Pożar coraz bardziej się rozprzestrzeniał a jako, że lampka okazała się nie do uratowania zapaliłem lampkę przy pomocy chakry w dłoni i ruszyłem w górę po schodach. Mój oddech był już nieco przyspieszony - widać zużyłem zbyt dużo chakry jak na swoje możliwości.
Na szczycie schodów czekali na mnie (a raczej próbowali uciec ale to już drobny szczegół) przywódca całej bandy i jego szef. W jednej ręce trzymałem lampkę a do drugiej ponownie wziąłem kunaia, gdyż tanto zginęło pomiędzy skrzynkami. Będę musiał sobie kupić nowe albo poczekać aż pożar w piwnicy się skończy. W końcu 700 ryo piechotą nie chodzi prawda?
Podszedłem na odległość kroku od mężczyzn i powiedziałem:
-Koniec zabawy. Albo dacie teraz ładnie się związać albo pożegnacie się z życie jak wasi wspólnicy. Radzę się jednak szybko decydować bo w piwnicy rozprzestrzenia się pożar i zaraz możecie nie dać rady wyjść - przerwałem na chwilę. - A co do drzwi możecie się nie męczyć zablokowałem je z drugiej strony zanim tu przyszedłem więc nie dacie rady je otworzyć - zablefowałem, by przekonać mężczyzn do kapitulacji.
Jednocześnie cały czas uważnie obserwowałem czy nie wykonują podejrzanych ruchów i nie usiłują mnie zaatakować.

  Ukryty tekst