Bar pod Gruszą

[Yari]

Szedłem drogą za strażnikiem przebrany w szaty, które mi dał jednocześnie w myślach już obmyślając plan, który zakończy się tym, że ujmę zleceniodawcę odpowiedzialnego za próby kradzieży pamiętnika. Był jednak jeden minus każdego planu - nie wiedziałem kto ani w jaki sposób zlecił dotychczasowe próby kradzieży więc nie mogłem obmyślić początkowego etapu planu. A wiadomo, że kiedy zacznie się akcja wszystko może potoczyć się w nieprzewidzianym kierunku. Jak się tak nad tym dobrze zastanowić to w zasadzie mogłem sobie darować jakiekolwiek planowanie, gdyż i tak wszystko najprawdopodobniej dopiero wyjdzie w praniu.
Właśnie takie myśli zaprzątały moją głowę kiedy to strażnik prowadził mnie w kierunku karczmy. Nagle zatrzymaliśmy się niespodziewanie tak, że o mało nie wpadłem na mojego przewodnika. Ten wytłumaczył mi jak mam dalej iść do karczmy i został na miejscu. To dobrze - lepiej żeby nikt z baru nie widział mnie w towarzystwie strażnika. Ruszyłem według wskazówek udzielonych mi na odchodne przez mężczyznę i trafiłem do opisywanego przez niego miejsca. Po wejściu ruszyłem w stronę baru i usiadłem przy nim.
-Poproszę piwo - powiedziałem do barmana.
Wiedziałem, że na samym wstępie raczej nie uzyskam potrzebnych mi informacji więc złożyłem zamówienie. Może barman zrobi się dzięki temu nieco bardziej rozmowny i pomoże mi jak najszybciej dotrzeć do mojego celu. W myślach układałem szczegóły pytania, które nie zdradzą moich zamiarów ale jednocześnie pozwolą mi zidentyfikować właściwego człowieka.

[Uzumaki Hibana]

"Kolekcja"
Dla: Yari
Misja rangi D
7/15 Przebrany za złodzieja, Yari wszedł do baru. Od samego progu, jego wzrok spotkał się grupą podejrzanych typów, którzy natychmiast zlustrowali wchodzącego. Nie wstając od stołu, podejrzliwym wzrokiem przyjrzeli się jego ubraniom, a następnie twarzy. Chyba przebranie zadziałało, bo szybko dali mu spokój i wrócili do własnych spraw. Nikt już później nie przyglądał się Yariemu, a wszyscy zachowywali się bardzo swobodnie. Śmiali się, krzyczeli, bluzgali... zupełnie odwrotnie, niż – według słów strażnika – podczas wczorajszej prowokacji. Yari mógł być z siebie zadowolony.
Po wejściu, od razu podszedł do baru i zamówił piwo. Barman spojrzał na niego dziwnie, jakby pierwsze słyszał o takim wynalazku:
-Chyba nie mamy – odparł. - Może być sake?
Po otrzymaniu odpowiedzi twierdzącej, szybko zanurkował pod ladę, a następnie wrócił z białą buteleczką i ceramiczną czarką. Postawił je przed Yarim, a następnie oparł się o blat. Chwilowo nie było innych zamówień, bo i godzina była wczesna. Mężczyzna spojrzał litościwym wzrokiem na nowego klienta. Żeby pić samemu, o tak wczesnej porze? Instynkt barmana rozkazywał mu zagadać do nieszczęśnika:
-Ciężki dzień, co?

strażnik
barman
//Chyba nie mamy piwa w tym świecie...

[Yari]

Okazało się, że w barze nie dysponują zagranicznym napitkiem jakim było piwo. Posiadają jednak sake więc udając zrezygnowaną minę kiwnąłem głową. Barman najwidoczniej dał się złapać na moją mimikę, gdyż sam do mnie zagadał. Pochyliłem głowę całkiem w dół żeby ukryć błysk triumfu w oczach, który mógł się w nich pojawić. Mruknąłem coś niewyraźnie po czym podniosłem głowę i duszkiem wypiłem alkohol. Nie piłem alkoholu zbyt często więc postanowiłem żebym nie pił w szybkim tempie ale skinąłem głową barmanowi żeby nalał kolejny kieliszek. Kiedy właściciel baru napełnił naczynie wziąłem je do ręki i przyglądając się jego zawartości uraczyłem go historią, którą udało mi się na poczekaniu wymyślić. Miałem tylko nadzieję, że w nią uwierzy.
-Cholernie ciężki. Wiesz mam dziewczynę. Jest piękna, mądra i miła. Jestem prawdziwym szczęściarzem, że ją posiadam. Problem polega na tym, że jutro ma urodziny. Obiecałem, że dostanie na nie przepiękne kimono, które widziała w jednym ze sklepów. Problem w tym, że jest ono bardzo drogie. Odkładałem na nie pieniądze przez dłuższy czas w specjalnej szkatułce, którą trzymałem w pokoju. Jednak kiedy wróciłem dzisiaj po nocnej zmianie okazało się, że jakiś drań ograbił mój dom! I co ja teraz zrobię? Ona tak się cieszyła na ten prezent! Musiałbym się wydarzyć cud żebym zarobił taką kasę w jeden dzień. Gotów bym był nawet walczyć z demonami Tengu żeby tylko móc spełnić jej marzenie ale taka sytuacja jest beznadziejna...

[Uzumaki Hibana]

"Kolekcja"
Dla: Yari
Misja rangi D
9/15 Z braku innego trunku, Yari musiał się zadowolić tradycyjnym sake. Nie wyglądało jednak na to, aby zbytnio mu to przeszkadzało. Jako tajniak, mógł pić cokolwiek. Jako nieszczęśliwy człowiek, tak samo. W każdym wypadku, alkohol to alkohol i nie było sensu się rozwodzić nad jego gatunkami.
Barman postawił flaszkę na blacie i zadał to zwyczajowe pytanie, na które czekał Yari. Mężczyzna z trudem ukrył radość, jak pojawiła się w jego oczach. Na szczęście, barman niczego nie zauważył. Przeczuł jedynie, że będzie to długa historia, więc – zgodnie ze zwyczajem – wyciągnął spod lady kawałek szmaty i zaczął przecierać czysty blat. Widać było, że pracuje tutaj od dawna i zna się na ludziach. Mężczyzna, który samotnie pije o tej porze, musi mieć jakiś problem, z którego chce się zwierzyć. Barman cierpliwie wysłuchał tego problemu. Kobiety! Zawsze one.
-Przykra sprawa – skomentował. - Nie wiem co ci mogę poradzić.
Przetarł beznamiętnie kolejny kawałek lady. Na chwile zapanowała cisza, w której Yari mógł się spodziewać zakończenia sprawy, ale wtedy zdarzyło się coś dziwnego. Barman się zachwiał i poślizgnął w stronę klienta, tak, że praktycznie się na nim oparł. Wisiał przewieszony przez ladę, z brodą na ramieniu Yariego.
-Przepraszam – powiedział na głos, by następne słowa wypowiedzieć szeptem prosto do ucha shinobi: - Jeśli naprawdę potrzebujesz pieniędzy i nie boisz się ryzyka, idź do pokoju na tyłach z napisem „magazyn”. Zapukaj dwa razy i powiedz, że przysyła cię Shu.
Poklepał Yariego po ramieniu, jeszcze raz przeprosił i wrócił na swoje miejsce za barem. Jeszcze raz przetarł blat z niewinnym uśmiechem, a następnie odwrócił się i zaczął coś przestawiać na pułkach. To chyba był znak, że jeśli Yari chciał iść, to powinien iść właśnie teraz.

strażnik
barman

[Yari]

Kiedy barman odpowiedział, że nie wie jak może mi pomóc to przez chwilę straciłem nadzieję. Być może będę musiał wrócić jeszcze kilka razy i za każdym razem brnąć dalej w kłamstwa aż wypatrzy mnie ta osoba, na której spotkaniu mi zależało. Jednak kiedy siedziałem taki zrezygnowany to nagle barman poślizgnął się i by nie wyrżnąć o podłogę złapał się mnie. Z trudem powstrzymałem się od okazania niechęci tak bliskiej obecności nieznanej mi osoby jednak w następnej chwili mężczyzna wyszeptał mi do ucha informacje, po którą tutaj przyszedłem. A więc jednak miałem rację!
-Dzięki - wyszeptałem do ucha mężczyzny zanim się podniósł.
Jednak co innego wiedzieć co zrobić, a co innego wykonać czynność, którą powinien zabronić mi barman, by nadal dobrze odgrywał swoją rolę przed resztą gości lokalu. W końcu nie każdy może wchodzić na zaplecze prawda? Jednak mężczyzna jakby czytając w moich myślach obrócił się plecami do mnie umożliwiając mi podjęcie działania. Nie wypijając napełnionego kieliszka sake szybko podniosłem się z miejsca i starając się jak najmniej rzucać w oczy udałem się na zaplecze baru. Tutaj było o wiele ciszej, gdyż ściany osłabiały głosy mężczyzn przebywających w głównej sali. Ja natomiast szukałem wzrokiem drzwi z napisem "magazyn". Kiedy w końcu udało mi się je zlokalizować podszedłem do nich i przełknąłem nieco nerwowo ślinę. A co jeśli w środku będzie jakiś gościu w otoczeniu ochrony i mnie zdemaskują? Co prawda strażnik obiecał mi pomóc ale jeśli nie będę w stanie go wezwać to nawet nie będzie wiedział, że go potrzebuję. Zapukałem umówione dwa razy.
-Przysyła mnie Shu - powiedziałem

[Uzumaki Hibana]

"Kolekcja"
Dla: Yari
Misja rangi D
11/15 Rozmowa z barmanem przebiegła lepiej niż się Yari spodziewał. Jego historyjka była bardzo smutna i wiarygodna, dlatego mężczyzna szybko poddał mu właściwe rozwiązanie i skierował do pokoju na tyłach. Odwrócił się nawet plecami, aby nie krępować klienta. Zdecydowanie, nie pracował w tym od wczoraj.
Yari poszedł na zaplecze i dość szybko i łatwo odnalazł wskazany pokój. Zapukał dwa razy, tak jak mu kazano i powiedział, że przysyła go Shu. Czy było to imię barmana, czy jakiś kod? Ciężko powiedzieć, ale ważne, że działał. Yari usłyszał kilka szeptów i odgłosy przesuwania mebli, a następnie krótkie:
-Wpuść go – po którym drzwi zostały otwarte.
Napis „magazyn” w istocie był tylko zmyłką, aby nikt niepowołany nie wchodził do pomieszczenia. Yari mógł się o tym przekonać, gdy tylko otworzono przed nim drzwi. Wnętrze w żadnym wypadku nie przypominało magazynu. Był to duży, przestronny pokój, którego podłogę wyłożono miękkimi matami, a ściny ozdobiono drogimi obrazami. Na środku pokoju stał niski stolik, a w rogach umieszczono wazony z roślinnymi dekoracjami.
Do środka wpuścił go rosły mężczyzna o właściwej – swojej profesji – posturze. Pozwolił Yariemu wejść, a następnie sam stanął obok wejścia. Nie odzywał się i miał bardzo poważną minę. Z każdej strony, wyglądał na profesjonalnego ochroniarza.
Po przeciwnej stronie pokoju, znajdował się prawdopodobny zleceniodawca: postać siedząca za parawanem. Sądząc po cieniach na papierowej zasłonie, można się było domyślać, że był to niski mężczyzna. Nic więcej nie dało się jednak powiedzieć. Czwarta – i ostatnia – osoba w pomieszczeniu, chudy mężczyzna siedzący obok parawanu, był jego głosem. Co jakiś czas nachylał się do swojego pana, by następnie wrócić i przekazać jego słowa. Pierwsze zdanie wypowiedział natychmiast, gdy tylko Yari zajął miejsce w pokoju.
-Przychodzisz do mnie, bo potrzebujesz pieniędzy, prawda? - Powiedział w imieniu swojego Pana, a następnie zanurkował za zasłonę po nowe instrukcje. - Skoro przysyła cię Shu, to musisz być godny zaufania i nie bać się ryzyka. Powiedz, dobrze znasz grobowiec byłego lidera?
Z zależności od odpowiedzi i zachowania Yariego, rozmowa dalej toczyła się podobnym torem. Większość słów była zbędna i służyła jedynie testowaniu kandydata. Jeśli Yari pozostawał spokojny i niczym nie zdradził swoich prawdziwych zamiarów, w końcu padło i to właściwe zdanie:
-Ukradniesz dla mnie pamiętnik z grobowca lidera Senju.

strażnik
barman
mężczyzna

[Yari]

Kiedy wszedłem do środka od razu uświadomiłem sobie, że sam nie dam sobie rady z taką ilością przeciwników jaka czaiła się w środku. Już sam mężczyzna, który otworzył drzwi stanowiłby najprawdopodobniej wyzwanie dla młodego shinobi a nikt przecież nie zagwarantuje, że mężczyzna siedzący przy parawanie i pełniący rolę "głosu" zleceniodawcy sam nie dysponuje umiejętnościami shinobi i to znacznie przewyższającymi mnie. Chociaż z drugiej strony gdyby którykolwiek z nich posiadał umiejętności niezbędne do wykonania tego zadania to nie wynajmowaliby innych ludzi tylko sami ukradli pamiętnik. A może po prostu nie chcieli być kojarzeni z tą sprawą? No i kto mi zagwarantuje, że jak zrobię tutaj zamieszanie to zleceniodawca nie czmychnie tajnym wyjściem zanim zdążę pokonać jego obstawę? Albo, że kelner nie wezwie pomocy? Za dużo niewiadomych żebym mógł podjąć się schwytania zleceniodawcy. Najlepiej jeśli wyjdę stąd i informacje, które udało mi się uzyskać przekażę straży. Oni już będą wiedzieli jakie kroki podjąć.
Wcześniej jednak musiałem odpowiedzieć na pytania zleceniodawcy:
-Znam grobowiec nie najgorzej. Byłem tam kilka razy i dobrze pamiętam jak wygląda.
Wtedy padło wyczekiwane przeze mnie pytanie, które ostatecznie potwierdziło, że mam do czynienia z tą osobą, którą chciałem spotkać. Gdybym miał lepiej rozwinięty mój limit krwi pokusiłbym się o złapanie ich wszystkich jednak podejrzewałem, że ten kark przy drzwiach może pokonać moje drewno więc byłem zmuszony grać dalej:
-Oczywiście. Jeśli tylko dzięki temu dostanę od ręki dobrą kasę to jak najbardziej. Kiedy to zrobić?

[Uzumaki Hibana]

"Kolekcja"
Dla: Yari
Misja rangi D
13/15 Rozmowa szła dość gładko. Yari poprawnie odpowiadał na wszystkie zadawane pytania i w żaden sposób nie wzbudzał podejrzeń zleceniodawcy. Aż w końcu, ten uznał, że można mu zaufać na tyle, by zlecić kradzież pamiątki rodowej.
Słysząc zlecenie, po które tu przybył, Senju ucieszył się, a równocześnie zaczął się zastanawiać. Czy jest dość silny, by dac sobie radę z tyloma przeciwnikami? Z jednej strony, słusznie zauważył, że gdyby byli dość silny, to sami poszliby po pamiętnik. Z drugiej, nawet jeśli byli słabi, to wciąż byli na swoim terenie, na którym mogli mieć różne pułapki i tajne przejścia.
Mężczyzna postanowił więc, że jedynie przekaże zdobyte informacje straży wioski i pozwoli, by oni zajęli się resztą. Zadał więc kończące pytanie, które sugerowało jego gotowość do pracy.
Po pytaniu Yariego, „głos” zleceniodawcy zanurkował za parawan, by następnie wrócić z odpowiedzią:
-Najszybciej jak to możliwe. Gdy go zdobędziesz, wróć tutaj i powiedz, że „masz paczkę”, a barman ci powie, gdzie ją zanieść. Nie martw się, pieniądze też dostaniesz.
Po tych słowach, kiwnął na wielkoluda przy wejściu. Mężczyzna odpowiedział takim samym kiwnięciem, a następnie otworzył drzwi, dając Yariemu znać, że powinien już iść. Co teraz zrobi Yari? Odejdzie?
Zgodnie ze słowami „głosu” nie powinien ponownie spotkać się ze zleceniodawcą. Barman powie mu gdzie zostawić paczkę. Jak zamierzali przekazać mu pieniądze? Tego jeszcze nie wiedział i ni nie wskazywało na to, aby miał się tego dowiedzieć. Czy więc odejście było takim dobrym pomysłem? Chyba, że Yari zakładał, że jego słowa wystarczą, aby strażnicy najechali gospodę i aresztowali spiskowców? O to już należałoby pytać tamtego młodego, który został na tyłach.

strażnik
barman
mężczyzna

[Yari]

Słuchałem co ma mi do powiedzenia gościu a w rzeczywistości podejmowałem ostatnie decyzje dotyczące tego czy ich wszystkich zaatakować czy też odpuścić i jedynie przekazać informacje straży. Ostatecznie zwyciężył rozsądek. Już pomijając sam fakt czy rzeczywiście byłbym w stanie ich pokonać czy też nie, jak już wcześniej wspomniałem nie znałem budynku i istniała duża szansa, że sam zleceniodawca, na którym najbardziej mi zależało mógł się wymknąć tajnym wyjściem. A wtedy szukaj wiatru w polu. Jeśli przekażę wiadomości do straży to przynajmniej istnieje szansa, że obstawią oni budynek i złapią człowieka siedzącego za parawanem tym samym pozbawiając małą szajkę przywódcy. Teraz jedyne co musiałem zrobić to zakończyć tę rozmowę tak żeby nie nabrali podejrzenia. Dlatego też wcześniej zapytałem kiedy mam to wykonać a teraz zamierzałem skończyć całą rozmowę.
-W porządku. Zrobię to dzisiaj w nocy a paczkę dostarczę z samego rana. I nie próbujcie mnie wykiwać - lepiej już teraz naszykujcie pieniądze.
Miałem nadzieję, że moje słowa zadźwięczały dostatecznie butnie - jak na złodzieja przystało. Po nich wstałem i wyszedłem za drzwi, które otworzył dla mnie wielkolud. Po wyjściu z baru udałem się do młodego strażnika i krótko zrelacjonowałem mu całe zajście jednocześnie pytając jakie mamy dalsze plany:
-I co robimy dalej? Te dane wystarczą do okrążenia gospody i ujęcia sprawcy czy organizujemy następną zasadzkę?

//Jak nie masz nic przeciwko to możemy zrobić D albo C związane z dalszym ciągiem pamiętnika

[Uzumaki Hibana]

"Kolekcja"
Dla: Yari
Misja rangi D
15/15 Yari wykonał powierzone mu zadanie. Bardzo sprawnie przeprowadził całą rozmowę z podejrzanym przestępcą. Znalazł kontakt i przyjął zlecenie. Znał też twarze popleczników zleceniodawcy i wiedział, gdzie go znaleźć. Zebrał znaczną ilość informacji, które teraz tylko pozostawało przekazać władzom. Było to bardzo rozsądne posunięcie. Yari nie mógł wiedzieć, jak silni są ci mężczyźni. A gdyby walka okazał się zbyt trudna, nie miałby nawet jak wezwać pomocy. Nie wiedział też, kto pracuje dla bossa za parawanem. Skoro barman o nim wiedział i go znał... nie wykluczone, że cześć klientów również należała do jego bandy. Yari podjął więc bardzo racjonalną decyzje i postanowił się wycofać.
Nie pozwolił jednak, by wizja sukcesu zdradziła jego prawdziwe zamiary. Przyjął zlecenie i do samego końca udawał chciwego złodzieja. Pokusił się nawet, by zagrozić pracodawcy.
-O to się nie bój – odpowiedział „głos” szefa. - Gdy tylko potwierdzimy, że pamiętnik jest prawdziwy, otrzymasz sowite wynagrodzenie.
Z tymi słowami się rozstali, a Yari opuścił pomieszczenie.
Mężczyzna natychmiast wyszedł z gospody, by następnie skierować się w stronę strażnika, który cały ten czas, wiernie na niego czekał. Chłopak bardzo ucieszył się, gdy zobaczył Yariego całego i zdrowego, a następnie zaczął go zasypywać pytaniami, na które Yari skrzętnie odpowiadał. Nie było już sensu sterczeć pod płotem, więc ruszyli w drogę powrotną do strażnicy. Po drodze, padło pytanie Yariego.
-Dobre pytanie – zamyślił się strażnik. - Na początek... Przekażemy wszystko czego udało cię dowiedzieć, kapitanowi. Mam już pewien pomysł, ale nie mam mocy, by wcielić go w życie.
To mówiąc, weszli do strażnicy, gdzie miał zostać utkany doskonały plan pojmania przestępców...

strażnik
barman
mężczyzna

Misja zakończona!

  Ukryty tekst

z/t -> Strażnica południowa

[Yari]

No cóż - udało się. Co prawda nie dałem rady złapać teraz zleceniodawcę kradzieży ale przynajmniej nie musiałem polegać dalej tylko na straży ale mogłem wziąć sprawy we własne ręce. W końcu dostałem zlecenie kradzieży pamiętnika i instrukcje co dalej robić kiedy już mi się to uda. Jednak nie miałem wątpliwości - to zadanie było znacznie trudniejsze niż jakiekolwiek inne z dotychczasowych. Tutaj raczej bez walki się nie obędzie. Westchnąłem ciężko i spojrzałem w górę na niebo. Nie przepadałem za przemocą ale czasami było to jedyne dostępne rozwiązanie. Klan Senju powinien stać na straży ludzkiego życia a nie ganiać za drobnymi złodziejaszkami ale ponieważ uderzało to osobiście w mój klan czułem się w obowiązku rozwiązać sprawę do końca.
Kiedy dotarłem do strażnika streściłem mu moją rozmowę ze zleceniodawcą. Ten pokiwał głową i zaproponował udać się do kapitana i opowiedzieć mu o wszystkim. Zgodziłem się bo co innego miałem robić? Żeby popchnąć sprawy dalej będziemy potrzebować więcej władzy niż posiada szeregowy członek straży.

z/t

[Kyohei]

Po udanym dniu pełnym wrażeń Kyohei udał się do Baru w pobliskiej osadzie. Miał za co jeść i za co pić. Natomiast był nadal najedzony po dzisiejszej przygodzie. Usiadł więc przy stole zaledwie na chwile, aby po przeciągnięciu się ruszyć w stronę barmana. Czego szukał? Rozmowy, pogawędki, rozluźnienia. Był duszą towarzystwa, a właśnie tego mu właśnie brakowało. Barman nie zwracał jednak do niego uwagi, stał odwrócony plecami. Upuszczę coś na ziemię, pomyślał sobie Kyohei, a następnie sam skarcił się za ten głupi pomysł. Nie był przecież już dzieckiem. Postanowił poczekać, aż zostanie zagadany. Chwile jednak mijały, a osoba za barem polerowała szkło w najlepsze. Młody shinobi wyciągnął więc sobie kunaia z kieszeni i zaczął nim sobie kręcić na palcu. Nie miał zamiaru jednak nikomu robić krzywdy, kręcił sobie pod blatem z wyraźną uwagą na twarzy. Nie chciał bowiem nic zniszczyć. Był tutejszy, więc od zapłaty by się nie wymigał. W końcu, znużony czekaniem, sam zagaił:

- Panie, nie ma może jakiejś roboty? Nie potrzeba tu nikomu pomocy?

Wszak dnia jeszcze było sporo, a wracać do domu nie było po co. Nadal nie posiadał łuku, nadal się na takowy nie dorobił. Pieniądze uzyskane od osadników z Shinrin nie dawały mu komfortu ekonomicznego. Zamierzał więc potułać się chwilę tu i ówdzie po Tajemniczym Lesie, szukając sposobu na zarobek. Teraz padło na ten bar.

[Takashi]

Misja rangi D
Kyohei

1/15

Zdawać by się mogło, że dzień dzisiejszy dla baru "Pod Gruszą" nie zapowiadał się jakoś szczególnie, wysoki obrót gotówkowy nie był przewidywany. Od rana spokój, wydanych dopiero kilka talerzy, tak przynajmniej było rankiem, od południa klienteli zaczynało się schodzić coraz więcej, a od którejś godziny wszystkie stoliki były obsadzone. Lokalne rodziny zjawiły się tutaj w celu zjedzenia pysznego posiłku, ze zrobieniem którego nie musiała się męczyć żadna pani domu, to był dla nich dzień odpoczynku. Część gości nie korzystała z dobrobytów kulinarnych, a jedynie gustowała w napojach, także tych alkoholowych, z kolei cel pobytu Kyohei'a w placówce związany był... No właśnie, z czym był związany? Nie jadł, nie pił, kręcił się z miejsca na miejsce, jego ostatnim punktem zaczepienia i w zasadzie powodem jego obecności był barman, z którym chciał rozpocząć rozmowę. Nim jednak zdołał cokolwiek powiedzieć i spytać o kwestię pomocy okolicznym mieszkańcom, jego oczom ukazał się incydent, na który żaden z gości nie pozostał obojętny. Drzwi budynku otworzyły się z hukiem na skutek porządnego kopnięcia, tuż po tym swoim towarzystwem zachwycił wszystkich jegomość wyglądający na nieco podpitego, otaczała go specyficzna aura. Na zewnątrz dwójka mężczyzn stanęła w pewnym rozkroku z założonymi rękami, jakby broniąc, by nikt inny w tym momencie nie wszedł do środka. Wiadomo, jak typowa ochrona. Sam jegomość, który już był wewnątrz, powolnym krokiem podszedł do baru, zerkając wyłącznie na właściciela placówki, ten akurat pełnił też funkcję barmana. Ludzie patrzyli się na niego, jakby go znali i bali się cokolwiek powiedzieć, jego zachowanie pozostawiało wiele do życzenia, ale jakoś nikt szczególnie nie kwapił się do zwrócenia mu uwagi. Ubrany był w strój, który wskazywał zamożność - spodnie wizytowe, bardzo ładne, wypolerowane buty, a także koszulę, na którą zarzucony był biały płaszcz zwieńczony futrem. Zdecydowanie materiały tego typu do najtańszych nie należały.
-Hej, starcze. Najlepszy alkohol, jaki macie. - tylko tyle.
Zajął miejsce oddalone o kilka krzeseł od młodego bohatera i czekał, aż obsługa przygotuje jego drinka. Nie wyglądał tak, jakby zamierzał czekać zbyt długo. Barman był widocznie zdenerwowany, trzęsły mu się ręce i ledwo był w stanie wykonywać swoją pracę.
-Już się robi. - odpowiedział zakłopotany.
Goście, którzy wcześniej zaniemówili, teraz zaczęli z powrotem zajmować się swoimi sprawami, wzięli się też za rozmowy, ale te były cichsze, niż wcześniej. Atmosfera znacząco zgęstniała.

Pan Hijima
Barman Chōtaro

[Kyohei]

Pojawienie się nowej postaci w barze zwiastowało jedną z dwóch rzeczy: kłopoty albo dobrą zabawę. Co prawda na to drugie się nie zapowiadało, mając na uwadze sposób otwarcia drzwi przez bogatego jegomościa, ale kto wie? Kyohei był zszokowany brakiem manier mężczyzny, ale głupio mu było wytknąć mu to w twarz przy dwójce ochroniarzy. Może i nie był najbardziej inteligentny, ale rozumiał, że nie warto wpakowywać się w awantury, w której druga strona ma przewagę. Dwukrotną. Trzykrotną, jeśli liczyć ich szefa. Siedział więc i obserwował poczynania alkoholowe tej trójki. Najbardziej było mu żal barmana. Ani barman, ani Kyohei nie byli zadowoleni z potraktowania pracującego tu mężczyzny jak śmiecia.

Gdy nowoprzybyli goście usiedli, Kyohei zwrócił się do barmana półszeptem:

- W razie poważnych kłopotów, możesz na mnie liczyć. Nalej mu jakiegoś gówna, koleś nie zasługuje na nic lepszego.

Rzekł próbując zgrywać kozaka. Był jednak nieco przestraszony potencjalnej pijatyki. Pies wie, ile panowie wypili przed zjawieniem się w Baru pod Gruszą. Może byli wystarczająco znieczuleni i agresywni, żeby rzucić się na Kyoheia za sam fakt przebywania w barze. Ryzykować nie było warto. Kyohei co chwila odwracał głowę, obserwując bohaterów harmideru. Był przekonany, że jest jedyną osobą w tym barze, która nie wie, kim są ów mężczyźni. Widać to było po poniekąd przerażonych twarzach ludzi.

[Takashi]

Misja rangi D
Kyohei

3/15

W obliczu zaistniałej sytuacji rzeczywiście ciężko było podjąć jakiekolwiek działania, ale nie można też było siedzieć z założonymi rękami. Kyohei nie wtrącał się jednak bez żadnego konkretnego powodu, bardzo dobrze, bezpieczeństwo zarówno jego, jak i gości liczyło się najbardziej. Mimo wszystko ciężko patrzyło się na całe to zajście.
Barman był w pewnego rodzaju amoku. Usłyszał słowa młodego shinobi'ego, ale w żaden sposób nie zareagował, ciężko określić czy było to spowodowane zdenerwowaniem, czy też strachem, ale na pewno którymś z tych. Wręczył szybko schłodzonego drinka jegomościowi, a ten uśmiechnął się już po pierwszym łyku. Posmakowało mu.
-No, muszę przyznać, że dawno czegoś tak dobrego nie piłem. Pyszności! - zachwycał się, koncentrując całą swoją uwagę na szklance w tym jednym momencie.
W międzyczasie większość klientów zaczęła kończyć swoje posiłki i wychodzić, po uregulowaniu płatności rzecz jasna. Przemiła kelnerka odbierała gotówkę i chowała ją do specjalnej sakiewki zawieszonej przy pasie, dziękując przy tym za przybycie. Dwaj ochroniarze stojący na zewnątrz nie drgnęli nawet na chwilę, pozwalając wszystkim opuścić lokal, natomiast nie przepuszczali żadnej nowej osoby, która zamierzała wejść do środka. W tym momencie sala była zarezerwowana, o ile można to tak nazwać. Mimo wszystko zasady ich postępowania, choć nienajlepsze, do najgorszych nie należały, bo gdyby tak było, od razu wyprosiliby wszystkich pozostałych, zostawiając całą przestrzeń na wyłączność temu jednemu, który był w środku. Kim w ogóle byli? *plask* Dość głośny dźwięk plaśnięcia dało się usłyszeć, gdy kelnerka zanosiła stertę talerzy do kuchni, by przekazać je osobie odpowiedzialnej za zmywanie. Tajemniczy pan uderzył ją otwartą dłonią w pupę, wprawiając ją w zakłopotanie. Kobieta zaczerwieniła się, ale nic nie powiedziała, kontynuowała przemarsz do kuchni i przez kilka dobrych minut nie wychodziła na salę.
-Niezła panna, nie widziałem jej ostatnim razem. - stwierdził, na co barman uśmiechnął się lekko przestraszony.
-To moja wnuczka. - spuścił wzrok.
Stale liczba klientów w barze zmniejszała się, w tym momencie zajętych było jedynie kilka stolików, przy których goście powoli kończyli swoje posiłki. Nie, jednak się spieszyli, zależało im na tym, by jak najszybciej opuścić to miejsce i oddalić się jak najbardziej od tego miejsca. Od tej sytuacji. O co w tym wszystkim chodzi?!

Pan Hijima
Barman Chōtaro