Dzielnica Rzemieślnicza

[Yami]

Dzielnica położona w zachodniej części miasta między Bramą Główną i Bramą Południową oraz Gildią Kupiecką umieszczoną w centrum centrum osady, która zrzesza pobliskich rzemieślników. Znajdują się tutaj przeróżne zakłady specjalizujące się w wyrobie potrzebnych mieszkańcom narzędzi, ubrań, przetworów spożywczych, ogólnie wszystkich rzeczy potrzebnych do życia. Dzięki Gildii kupieckiej część z towarów jest eksportowanych na kontynent głównie do Ryuzaku.
Tak więc można tu znaleźć zakłady: Miecznika - Suriyatu Munotaki, Płatnerza - Larena Umiyoru, Fleczera - Sasanara Suzokiego, Kaletnika - Watariego Jumirena, Garbarza i bliskiego przyjaciela Watariego, Suzuto Hijorinakiego, Piekarza - Ponzu Warate, Cukiernika - Doraty Baniego, Introligatora - Gary Fujise, Malarza - Kaniero Humy, Kamieniarza -Umi Yorote, Krawca - Kinoty Meto, Bednarz - Nikimura Feratera, Cieślę - Chuni Ochinchina, Garncarz - Tate Yusha, Kołodziej - Shishimori Gunba, Szewc - Okappa Gosata i wielu wielu innych czy to z niewymienionych zawodów czy to ich rywali w zawodzie.
Pomimo walki o klientelę szczególnie w przypadku tych samych zawodów w dzielnicy panuje względny spokój niesprzedane towary w mieście są wysyłane transportem do Ryuzaku skąd wędrują do innych części kontynentu. Dzięki temu każdy może spokojnie robić swoje z świadomością, że Gildia zajmie się ew. nadmiarem produktu spoczywającym w magazynach.
Rzemieślnicy otrzymują nieprzetworzone surowce z pobliskich wsi i wiosek, które są zwożone czy to poprzez spływ rzeką Kawasho bądź tradycyjnie wozem. Rzemieślnicy pracujący z metalem nie muszą się martwić przetapianiem rud gdyż sztaby gotowej stali już docierają do miasteczka z hut umiejscowionych w Górach Sinych gdzie odbywa się ich wydobycie i przetop.
Część surowców jest przywożona statkami z Kantai. Ze względu na brak porządnego portu nie są to duże dostawy. Jest to jedyna bolączka rzemieślników i Gildii, która zbiera fundusze na remont przystani i jej znaczną rozbudowę.

[Minami]

Dawno już nie widziała lata z prawdziwego zdarzenia. Chociaż dało się uświadczyć na wyspach Cesarstwa ocieplenie ogólnego klimatu, to wciąż nie było to samo, co na przykład w Shigashi no Kibu. Czy żałowała wyboru swojego miejsca zamieszkania? Niezbyt. Mało ją obchodziła przyroda i nawet jeśli fajnie byłoby zobaczyć coś więcej niż ptaki morskie buszujące w skrzyniach ze stałymi i zgniłymi owocami, to na dłuższą metę nie był to temat zajmujący myśli Minami. Z drugiej strony to może być niepokojące, taki brak zachwytu czymkolwiek, lecz do tej pory dało się egzystować nie zważając na takie dogodności ludzkiego życia jak szczęście czy inna radość wynikająca z prostych czynności w życiu codziennym.
Mina obecnie miała większy cel. Musiała się w końcu ustatkować. Pieniądze, które dawała jej staruszka wystarczały na... nic. Nie potrzebowała nowych ubrań przywożonych z kontynentu czy innych drogocennych rzeczy będących tylko zbieraczami kurzu na drewnianych półkach, ale ich posiadanie w jakiś sposób opisywało Minę. W końcu jej jedynym celem w życiu było oszukiwanie ludzi i podbieranie im tego, co sami ciężko zapracowali. Teraz, będąc już w Kantai, sama chciałaby na coś zapracować. Chociaż pieniądze byłyby ciekawe, to jednak władza nad innymi ludźmi czy posiadanie pewnego szacunku w społeczeństwie kusiły Minami przez ostatnich kilka dni.
Wybór dzielnicy rzemieślniczej był idealny na dzisiejszy poranek. Może uda się jej u kogoś znaleźć pracę? A być może zostanie spławiona, a jedyne co zdobędzie to fioletowe oko i ból głowy. Znajdując w końcu zacieniony kąt pod nieoznakowanym budynkiem, usiadła ze swoim shamisenem wziętym z domu i wystawiwszy niewielki metalowy pojemnik kilkanaście centymetrów od siebie, powoli zaczęła swoje przedstawienie. Nie była dobra w grze na nim i poza dwoma piosenkami za bardzo nic nie znała, ale za bardzo bała bać się koto, które mogłoby z łatwością zostać zniszczone.

[Uzumaki Hibana]

"Bronią mężczyzny jest miecz, bronią kobiety jest..."
Dla: Minami
Misja rangi D
1/15 Młoda, delikatna kobieta, która nie zawahała się okraść własnej rodziny, a która teraz trudnić się może jedynie grą na shamisenie, usiadła wczesnym rankiem na jednej z wielu ulic, by bawić mieszczan swoją grą.
Siedziała tam dość długo. Parę przechodniów rzuciło jej groszem, ale niezbyt wielkim. Wciąż widać było dno pojemnika. Powoli zbliżał się wieczór, a o tej porze ludzie szukają zajęcia w bardziej rozrywkowej części osady. Ulice powoli pustoszały, a rzemieślnicy zamykali warsztaty i odchodzili jak wszyscy. Gdy niebo całkiem poczerwieniało, a słońce skryło się za domami, Minami została już całkiem sama. Tak jej się mogło wydawać.
Znikąd – jakby wyrosła – pojawiła się przed nią młoda dziewczyna. Mogła mieć najwyżej piętnaście lat. Składała dłonie na udach jak dobrze wychowana dama i schylała lekko głowę, przyglądając się artystce.
Minami mogła poczuć się nieswojo. Dziewczyna – chociaż młodsza – ubiorem i gracją znacznie przewyższała starszą koleżankę. Jej czerwone, ręcznie haftowane kimono wyglądało na bardzo drogie, a idealnie upięte czarne włosy, na dzieło mistrzyni fryzjerstwa. Musiała pochodzić z bogatej rodziny. Mogła być nawet córką daimyo. Minami powinna paść przed nią na kolana i nieśmieć nawet patrzeć jej w twarz, ale dziewczyna była szybsza... i to ona padła przed nią na kolana.
Skłoniła się i dotknęła czołem ziemi.
-Nazywam się Yukiyama Kaede – przedstawiła się unosząc głowę, ale wciąż pozostając w pozycji klęczącej. - Zechcesz mi zdradzić swoje imię?
Nie czekała na odpowiedź.
-O tej porze, w tej dzielnicy, nie zarobisz wiele – powiedziała rozglądając się po pustej ulicy. - Jesteś może głodna? Niedaleko widziałam stragan z pieczonymi kalmarami. Zjemy razem? Oczywiście, ja płacę.

[Minami]

Kostka z biegiem czasu przesuwała się coraz wolniej po jedwabnych strunach shamisenu. Chyba dzisiaj nie był odpowiedni dzień do przyciągania ludzi niezbyt wybitną grą, o ile nie wystarczy powiedzieć nieudolną, młodej kobiety na wiekowym instrumencie, który najpewniej widział czasy jeszcze dawnych wojen klanów. Co jakiś czas, zapewne co godzinę, brzdęk złotej monety w kubku powstrzymywał Minami przed całkowitym zamknięciem opadającym już na siebie powiek. Sama nie miała w sobie zbyt dużo charyzmy, więc nie dziwota, że nikt nie pragnął wspomóc tej flegmatycznej artystki. Spędziła tutaj pewnie dobre pięć godzin jak nie więcej, nigdy za bardzo nie znała się na odmierzaniu czasu przez wysokość górowania Słońca, toteż dopiero powoli zbliżający się wieczór uświadomił Minie, że chyba wypadałoby się już zbierać i po drodze kupić coś dla swojej staruszki.
W międzyczasie, starając się skupić na czymkolwiek swój wzrok, natknęła się na dość ładnie ubraną dziewczynę, która pewnie była dwukrotnie młodsza od niej samej. Nie podobało jej się to, że ta przysłuchuje się przepięknej grze wschodzącej gwiazdy muzyki tradycyjnej bez żadnej opłaty w postaci nawet nadgryzionej bułki ze starym serem. W zasadzie to miała w planach powiedzenia jej co o tym wszystkim sądzi i w głowie kobiety powoli tworzyły się scenariusze kłótni. Kilka niemiłych odzywek, dwie możliwości na szybkie zakończenie dyskusji zwycięsko, a także... O nie! Minie nie spodobało się, że ta wielka dama raczyła podejść w jej kierunku. Siedząc na bruku panna Akodo była z góry na przegranej pozycji w rozmowie, lecz, ku wielkiemu zdziwieniu, Kaede, jak się po chwili Minami dowiedziała, sama jeszcze bardziej zniżyła się do podłogi. Przynajmniej wie gdzie jej miejsce. przeleciało Minie przez głowę, gdy jej rozmówczyni próbowała w jakikolwiek sposób się dogadać.
– M... – Aha. A Minami już zamierzała być dla niej miła, ale skoro Kaede nie chce znać jej imienia, to nie będzie się wysilała. Przynajmniej jedzenie oferuje, to może kiedyś uzyska przeprosiny. – Raczej tak słaba osoba mnie nie zaatakuje, ale muszę porządnie zjeść, bo jednak moja ciężka praca bywa męcząca. – Gorycz przejawiała się w słowach Miny. Może i nie było to do końca podobne do niej, ale te kilka godzin bez porządnego obiadu robi swoje, a i pierwsze wrażenie nie było najlepsze. Szybko wstała, podpierając się na swoim shamisenie i upewniwszy się, że nikt jej nie podkradł zarobionych kilkunastu monet, schowała je zręcznym ruchem do torby.
– Idziemy. – Oznajmiła ruszając w kierunku centrum osady.

[Uzumaki Hibana]

"Bronią mężczyzny jest miecz, bronią kobiety jest..."
Dla: Minami
Misja rangi D
3/15 I poszły, w stronę zachodzącego słońca.
Kaede nawet chodziła jak prawdziwa dama, z dłońmi pokornie złożonymi, drobiąc małymi stópkami. Nie miały długiej drogi do przejścia. Handlarz, co prawda, zbierał się już do przeniesienia wózka w bardziej zatłoczoną część osady, ale póki co stał jeszcze na rogu, niedaleko miejsca ich spotkania. Były już prawie na miejscu, kiedy Kaede zatrzymała się gwałtownie i uderzyła dłonią w policzek.
-O rety! W końcu nie dowiedziałam się jak masz na imię – zorientowała się, a przypomniawszy sobie całą sytuacje oblała się rumieńcem. - Przepraszam. To chyba ze stresu. Mogłabyś powtórzyć jak się nazywasz? Tym razem obiecuję Cię wysłuchać i zapamiętać Twe imię.
Nie powiedziała czym się tak stresuje, ale gdy to powiedziała Minami mogła zdać sobie sprawę, że od początku spotkania dziewczyna jest lekko nerwowa. Sprawiała wrażenie jakby rozmowa z artystką stanowiły dla niej cześć jakiegoś zadania, które bardzo starała się idealnie wykonać.
Zgodnie z obietnicą, tym razem Kaede poczekała na odpowiedź Minami.
-Miło mi Cię poznać – odparła z uprzejmym ukłonem, a wskazując na powoli zwijający się stragan dodała: - Zamawiaj co tylko chcesz. Nie krępuj się.
Gdy dostały upragnione smakołyki, a handlarz do końca złożył stragan i potoczył swój wózek w stronę centrum osady, dziewczyny zostały same. Kaede to jednak nie wystarczyło i trzymając nadziane na patyki kalmary w ręce, poprowadziła Mine w niewielki zagajnik drzew. Mogły tam spokojnie zjeść i rozmawiać, nie martwiąc się o przypadkowych przechodniów. Dziewczyna elegancko klęknęła na trawie i to samo poradziła towarzyszce.
-Ładnie grasz, masz talent do muzyki – powiedziała cicho, gdy zniknął ostatni kalmar. - Ale wydaje mi się, że jest on jedyny – nachyliła się do Minami i ściszyła głos, wyraźnie akcentując każdą sylabę. - Powiedz mi, potrafiłabyś, na przykład, coś ukraść, albo... - zrobiła krótką przerwę i jeszcze bardziej ściszyła głos, aż Mina miała wątpliwości, czy dobrze słyszała. - Kogoś zabić?

Głos Kaede

[Minami]

– Mina – rzuciła bez większego przejmowania się. Nie należy do osób, które długo trzymałyby w sobie urazę, bo najczęściej po prostu zapomina o tym, że w ogóle ma się na kogoś obrazić, a zresztą to byłoby zbyt męczące. Jednak to, że już po chwili się zatrzymały, było dla niej co najmniej zastanawiające. Może Minami miała zbyt wygórowane myślenie o Kaede i myśl o tym, że ta zabierze ją do ekskluzywnej restauracji z dopiero co wyławianymi rakami czy innymi owocami morza była jedynie marzeniem głupiego? Na samą myśl o ociekających tłuszczem tatarach w jej brzuchu aż zaburczało. Szybkim ruchem chwyciła się w okolicach pępka, chcąc jakby zagłuszyć dźwięk domagającego się o jedzenie żołądka, i spojrzała na pierwsze lepsze jedzenie, które mogłoby wskazywać na to, że jest cokolwiek warte. Jej wzrok przykuł okonomiyaki wypełniony wszelkimi zielonymi roślinami po brzegi. Może chociaż będzie tam mięso? Ach, nieważne. – Poproszę dwa. – W zasadzie powiedziała to odruchowo. Miała się poczęstować, a nie okradać, lecz cóż... niech płaci, skoro ma!
Jeden placek zawinięty w byle jaką folię wrzuciła do torby, mając nadzieję, że ten nie zabrudzi żadnego jej sprzętu, a drugiego chwyciła w lewą dłoń, bo druga wciąż zajęta była trzymaniem instrumentu. Właściwie nic już więcej od Kaede nie chciała. Dostała to, na co zasłużyła sobie graniem przez cały dzień, a teraz może udać się do domu, lecz z przyzwoitości, a raczej z chęci zarobienia większych pieniędzy w przyszłości, usiadła niedbale na przeciwko dziewczyny w siadzie skrzyżnym. Jak ona nie lubiła tego klasycznego klęczenia, nogi tylko bolą. Kończąc swój naleśnik, położyła shamisen na kolanach czekając na koniec tego spotkania. – Dzięki, staram się ładnie grać, jak widać na szczęście to wychodzi. Miło, że to doceniasz. – Uśmiechnęła się niemrawo, raczej sztucznie. Lecz rozmówczyni Minami zdawała się nie wracać na to uwagi, a ponownie zatraciła się we własnym świecie monologu, który kobieta musiała niestety wysłuchiwać. Tylko... Hę?
Jedynie taki odgłos przeleciał przez jej głowę, gdy usłyszała co Kaede od niej chce. Już wcześniej zachowywała się dziwnie i Minami mogła się domyślić, że nic z tego dobrego nie wyniknie. Starając się jak najszybciej zerwać na równe nogi, odrzuciła instrument bardziej w stronę nowo poznanej dziewczyny, a sama szybkim ruchem wyciągnęła prawą dłonią kunai z torby. – Myślisz, że tutaj nie nikt nie znajdzie i nie przejrzałam Cię?! – Krzyknęła dosyć nerwowo, a następnie obróciła głowę to w lewo, to w prawo, aby upewnić się, że nie ma tutaj żadnych najemników chcących ją zabić. Nie wiedziała, co Kaede od niej chce, ale przynajmniej poudaje dobrego ninja, choć nawet amator mógłby zauważyć, że kunaia to ona dobrze trzymać nie potrafi. Na pewno nie chce doprowadzić do żadnej walki, bo to mijałoby się z celem zaaklimatyzowania w nowym miejscu.

[Uzumaki Hibana]

"Bronią mężczyzny jest miecz, bronią kobiety jest..."
Dla: Minami
Misja rangi D
5/15 Nie zabrała jej do restauracji, ani nie zaprosiła do domu. Zjadły ówczesny substytut fast-food'a i zaszyły się w krzakach jak bezdomni... albo złodzieje.
Mimo to, gawędziły sobie dość przyjemnie, aż nagle Minami poderwała się z kunaiem w ręku.
Kaede zaniemówiła.
Dłuższą chwile patrzyła na dziewczynę z mieszaniną strachu i zdziwienia. Co ona wyprawia? O co jej chodzi? Na chwile zrobiła sobie przerwę od strachu i przybrała zamyśloną minę. Nic sobie nie robiła z agresywnej postawy Miny. Podparła brodę na dłoni i zmarszczyła brwi. Już nie wyglądała na przerażoną, a bardziej na zamyśloną, jakby próbowała rozwikłać jakąś zagadkę.
W pewnym momencie się uśmiechnęła i gwałtownie uderzyła pięścią w otwartą dłoń, mówić bezgłośnie „Już wiem!”. Po tym małym objawieniu jej uśmiech przybrał bardziej łagodny wyraz, a główka przechyliła się na bok, jak u sikorki.
-Rozumiem – powiedziała ze szczerą radością z rozwikłanej zagadki. - Myślisz, że zaciągnęłam Cię tutaj żeby Cię zabić – zachichotała. - Nie, nie głuptasie. Nie chcę Cię skrzywdzić. Mam dla Ciebie prace.
Otwartą dłonią, eleganckim ruchem wskazała miejsce naprzeciwko siebie.
-Usiądź, powiem Ci o co chodzi. Moje pytanie rzeczywiście można było opacznie zrozumieć, ale ja chciałam tylko poznać Twoje umiejętności. Wybacz. Teraz już wiem, że potrafisz walczyć, chociaż... - spojrzała na dłoń Miny, tę którą ściskała broń. - Dziwnie trzymasz ten kunai – zauważyła, po czym dodała z entuzjazmem: - To jakiś wyjątkowy styl z Twoich rodzinnych stron?
Oczy jej zabłysły. Sprawiała wrażenie jakby miała nadzieje, że niewłaściwe trzymanie kunaia to jakaś wyjątkowa, tajemna technika, oraz, że Minami mogłaby jej tego nauczyć.
Kiedy starsza dziewczyna usiadła - a przynajmniej uspokoiła się na tyle, by można było z nią porozmawiać – Kaede postanowiła wprowadzić ją w szczegóły zlecenia.
-W tej dzielnicy mieszka pewien lichwiarz – ruchem głowy wskazała stronę, z której przyszły. - Moja Pa... znaczy, moja znajoma zostawiła u niego drogocenną szpilkę do włosów. Oczywiście, dostała za nią grosze, a kiedy próbowała ją odkupić okazało się, że nagle szpilka kosztuje fortunę. Pewnie nic w tym dziwnego, w końcu tak działa lichwa. Ale moja Pa... znajoma nie ma tyle pieniędzy, a bardzo zależy jej na odzyskaniu szpilki. Chyba rozumiesz do czego zmierzam? - Nachyliła się i wyszeptała z łobuzerskim uśmiechem, jak dziecko planujące idealny dowcip: - Minami, ukradniesz tę szpilkę lichwiarzowi?

Głos Kaede

[Minami]

Z każdą sekundą robiło się coraz gorzej. Kunai swobodnie podrygiwał w delikatnie trzęsącej się ręce kobiety, która sama teraz nie wiedziała co ma robić. Czekać aż ktoś ją zaatakuje? Rzucić swoją bronią w prowodyrkę tego całego feralnego przedstawienia, a może po prostu dalej udawać twardą, choć w środku jest się zwyczajnym przestraszonym królikiem? One to przynajmniej uciec potrafią chowając się w krzaku, ale Mina, choć niezwykle mała, raczej nie nabyła takich zdolności. Jednak najwyraźniej Kaede to kompletnie nie przestraszyło. Pewnie gdyby mogła to zmiotłaby Minami w jednej sekundzie, ale dziwnym trafem tego nie robiła. Atak też nie nadchodził z żadnej ze stron. Może faktycznie jest zbyt przewrażliwiona...

Lecz po słowach, które wypowiedziała kobieta, wcale nie było lepiej. Ona jest zwyczajną uliczną artystką, a nie kimś kto ma pracować dla nie wiadomo kogo z dziwnej organizacji z Kantai. Na pewno była zamieszana w coś większego i nie była pojedynczą jednostką w tym wszystkim. Lata praktyki w uliczkach miast nauczyły ją takich podstaw. – Może – odpowiedziała krótko na pytanie Kaede o styl. Jeszcze nikt nie opatentował stylu pięciolatka próbującego walczyć bronią, choć kto wie. Siadać nie zamierzała, byłaby wtedy w gorszej sytuacji gdyby jednak rozmówczyni ją oszukała, na co w sumie, w umyśle Minami, się zapowiadało. Próbowała znaleźć najbliższe oparcie, jakiś konar drzewa czy ściana budynku i oprzeć się o nie, krzyżując ręce na klatce piersiowej, schowawszy wcześniej kunai do swojej torby. Z jednej strony naprawdę chciała stąd pójść, lecz sama wiedziała, że na dłuższą metę bez konkretnej pracy niczego tutaj nie znajdzie. Ale... czy to ma sens?

– Nie jestem złodziejką, nie jestem zabójczynią. Jestem zwykłą art... grajką. – Zasmuciło ją wewnętrznie to zdanie. O ile pierwsza część w przeszłości mogła się częściowo nie zgadzać, to tak naprawdę była nikim. Ani z niej dobra artystka, ani z niej dobry ninja, a Iryojutsu tak jak jej nie wychodziło, tak nie wychodzi nadal. Sama nie wie, czy to z nią jest coś nie tak czy z otaczającym światem. Może mogła nie opuszczać rodziny? Pokręciła delikatnie głową chcąc jakby pozbyć się tych myśli. – A przede wszystkim nie jestem głupia. Dlaczego miałabym chcieć się w Wasze interesy wplątywać? Lichwiarze nie są pojedynczy i z pewnością mają jakąś ochronę, o ile nie należą do najniższej klasy społecznej, jeżeli chodzi o inteligencję. – Przecież to sie niczego nie trzymało. Minami wyczuwała, że ten pomysł jest tak samo głupi jak... – Płacisz z góry. – Jak jej zachowanie zdaje się. Wystawiła rękę czekając na należytą zapłatę. Praca jest, to musi być i wynagrodzenie. Innej możliwości nie ma. A jak sobie poradzi w kradzieży? Z pewnością lepiej niż bez jedzenia wieczorem.

[Uzumaki Hibana]

"Bronią mężczyzny jest miecz, bronią kobiety jest..."
Dla: Minami
Misja rangi D
7/15 Skoro Mina nie chciała siadać, Kaede jej nie zmuszała. Chyba po trochu rozumiała obawy dziewczyny, a może nawet cieszyła się z nich. W końcu, miała być jej złodziejką, a złodziejka powinna być ostrożna.
-Nie musisz się obawiać – powiedziała uspokajająco. - Ten stary zrzęda zdążył się pokłócić już niemal z całą osadą. Nie ma żadnych sojuszników. Może mieć ochronę, ale wierzę, że sobie z nią poradzisz. Nie spodziewałabym się tam nikogo silnego, żaden szanujący się wojownik by się u niego nie zatrudnił, za żadne pieniądze.
Mówiła z duża pewnością. Może naprawdę nie było się czego obawiać?
-”Z góry”, mówisz? Ech... - westchnęła ciężko. Pokręciła głową i niechętnie włożyła rękę pod pazuchę kimona. Sprawiała wrażenie niechętnej do zapłaty i zdenerwowanej, ale – choć zasłona czarnych włosów niemal całkowicie osłaniała jej twarz – przez ułamek sekundy Minami mogło się zdawać, że widziała jak Kaede się uśmiecha.
Dziewczyna wyciągnęła spod kimona małą sakiewkę - inną niż z której płaciła za jedzenie - i ospałym, pełnym niechęci ruchem wyciągnęła ja w stronę początkującej kunoichi. Woreczek był dokładnie zawiązany, a w środku znajdowały się dokładnie odliczone monety w grubych nominałach. Wyglądało na to, że to przygotowana wcześniej zapłata za wykonanie zadania.
-Teraz mamy umowę – powiedziała Kaede, kiedy Mina trzymała już sakiewkę. Nagle jej twarz się zmieniała. Miła i łagodna do tej pory dziewczyna, spoważniała i przybrała postać dorosłej kobiety. Jej oczy zrobiły się zimne. - Okazałam Ci zaufanie. Zdradź je, a żywa nie opuścisz wyspy.
Nie dała Minie czasu na reakcje, zaraz na twarz powrócił jej zwyczajny uśmiech, a ona wróciła do postaci uroczej dziewczynki w kwiecie wieku.
-Teraz powiem Ci wszystko co musisz wiedzieć – i powiedziała. Wytłumaczyła dokładnie gdzie znajduje się dom lichwiarza i jak się do niego dostać. Opisała również wygląd przedmiotu, który miała odzyskać. W końcu, szpilki do włosów były dość powszechnym atrybutem wielu kobiet, i pewnie nie jedna dama podzieliła los znajomej Kaede. - Posrebrzony trzonek i biała główka ze srebrnym motylkiem – tłumaczyła. - Wierzę, że nas nie zawiedziesz.
Na koniec uśmiechnęła się niewinnie, a skoro szczegóły były już dogadane, wyszły z krzaków.
-Będę tu na Ciebie czekała, za trzy dni o tej samej porze - to mówiąc odsunęła się od dziewczyny, ukłoniła, pożegnała i zniknęła w mroku.
Minami została sama na pustej, ciemnej ulicy. W oddali widać było łunę centrum osady, gdzie ludzie pewnie bawili się w najlepsze. Miała jasno określony cel, ale czy podoła?
I co teraz zrobi? Od razu pójdzie do domu lichwiarza? Poczeka do jutra? A może weźmie pieniądze i ucieknie?

Głos Kaede

  Ukryty tekst

[Minami]

Bycie nielubianym lichwiarzem jest idealną drogą do tego, aby stracić cały majątek. Albo ten facet wyjątkowo zbyt zapatrzył się w swoje bogactwo i nie zauważył zbliżającego się końca interesów, albo opowiastki tworzone przez Kaede są jedynie stekiem bzdur mających przekonać kobietę do siebie. Ech, praca to praca, przekona się na własnej skórze kto ją w końcu okłamuje i chyba trzeba poprzestać myślenie nad tym, kto jest tą złą osobą całego tego przedstawienia. Dostała pieniądze, to może robić. Nie zwracając uwagi na zachowanie swojej rozmówczyni, od razu próbowała dostać się do wnętrza sakiewki, aby zobaczyć czy gra jest warta świeczki. Cóż... na oko ponad 200 ryo. Za dużo za to nie kupi, ale przecież jej zadaniem jest zdobycie pewnie mało wartej spinki, którą równie dobrze mogłaby kupić na bazarze.

– Zawieść? Cóż, mogłabym, jestem w tym dobra jak widzisz. – Uśmiechnęła się szyderczo w kierunku odchodzącej już dziewczyny. Gdy ta odeszła, znikając za rogiem jednego z budynków, dopiero po kilku sekundach dotarło do dziewczyny wszystko to co się tutaj wydarzyło i mogła odetchnąć z ulgą. Było to dla niej dość przejmujące wydarzenie, nie za często mogła spotkać się z kimś takim. Raczej była uznawana za margines społeczny, a teraz! Teraz to prawdziwa szycha wśród zabójców Kantai. A raczej zwykła dziewczyna do wykonywania brudnej roboty. Miała dość spory zapas czasu, lecz wolała nie trwać w tym zawieszeniu między "czy mi się uda i ujdę z życiem" a "jak długo spędzę swojego życia w więzieniu lub na szubienicy zanim mnie zakopią pod byle jakim krzakiem". Ta druga opcja wydawała się być lekko bardziej realna, ale... czas się wziąć do pracy!

Dlatego ruszyła czym prędzej do domu swojej opiekunki, której w sumie mogło jeszcze nie być w domu. Wciąż pomaga w szpitalu jak jej potrzebują i właściwie Minami żyje sama ze sobą w średniej wielkości mieszkaniu. Zaplanowane miała, aby udać się do lichwiarza już tego samego wieczoru, lecz biały strój, który obecnie na sobie nosi, byłby raczej przeszkodzą w misji nocnej. Toteż biorąc swój shamisen w rękę, wolnym krokiem przemierzała uliczki Tenkyu rozglądając się wokół szukając jakiejś inspiracji. Napadnie dom z notkami wybuchowymi? Co za idiotyczny pomysł. Raczej ścian też nie wyburzy wielką maczugą z kolcami. Tak naprawdę nie miała nic innego poza własną zręcznością i resztkami inteligencji.

Będąc w domu przebrała się w pierwszy lepszy czarny strój składający się z bluzki i krótkich spodenek, pod którymi wciąż miała założone rajstopy. Narzucając na siebie swój szarawy płaszcz, nałożyła go na siebie tak, aby w razie czego móc zasłonić nim twarz. Włosy zawinięte w kok przekuła kilkoma szpilkami, aby ta bajeczna fryzura się dłużej trzymała. Jeżeli będzie gotowa i nic jej nie przeszkodzi, pod osłoną wieczornego księżyca, wolnym krokiem rusza do domu swojego celu.

[Uzumaki Hibana]

"Bronią mężczyzny jest miecz, bronią kobiety jest..."
Dla: Minami
Misja rangi D
9/15 Minami zdecydowała się atakować od razu. Mądra decyzja.
Dostała co prawda trzy dni, ale po co odkładać? Gdyby przy dzisiejszej próbie okazało się, że potrzebuje wsparcia albo lepszej broni, miała czas aby uzupełnić braki i wrócić lepiej przygotowaną.
Przebrana w czarny strój wyglądała jak najprawdziwszy ninja. Ale, w przeciwieństwie do stereotypowych skrytobójców, nie skradała się, ani nie próbowała chować się za każdym krzakiem i w każdym cieniu. Szła spokojnie i pewnie, jakby wybrała się na wieczorny spacer.
Powoli zbliżała się do miejsca opisanego przez Kaede. Był to jeden z wielu domów, stojących w równym rzędzie przy dużej ulicy w dzielnicy rzemieślniczej. Tak samo jak inne budynki miał dwa piętra, strych, komin i szpiczasty dach. Jedyne wejście było od strony ulicy. Możliwe, że istniało jakieś tylne wyjście, ale Mina musiałaby obejść całą dzielnice by je znaleźć, bowiem do domu lichwiarza ściśle przylegali jego sąsiedzi, nie pozostawiając nawet wąskiego przejścia.
Ale, co ważne dla złodzieja: budynek miał cztery okna. Dwa, okratowane i szczelnie zamknięte, znajdowały się na parterze po lewej i prawej stronie drzwi. Jedno, lekko uchylone, wisiało na piętrze, w linii drzwi. Było to niestety również to okienko, w którym odbijało się światło małej świeczki. Ostatnie, najmniejsze, okno znajdowało się tuż pod dachem, w osi domu, i prowadziło, prawdopodobnie, na niezbyt wysokie poddasze. Nie było zamknięte – a żeby być szczerym, trzeba dodać, że w ogóle nie miało zamknięcia – ale to wcale nie czyniło go dostępnym. Okrągły otwór nie miał nawet pół metra średnicy. Kot by tędy wlazł, ale człowiek? Musiałby być naprawdę malutki.
Po za pojedynczą świeczką na piętrze, w całym domostwie panowała ciemność. Podobnie w domach sąsiadów.
Minami znała już sytuacje. Co teraz wymyśli? Jak postanowi się dostać do środka? A może wymyśli coś jeszcze innego?

Głos Kaede
Dom lichwiarza:

[Minami]

W końcu dotarła do domu swojej ofiary i to wcale nie była dobra wiadoość. Dalej nie miała dobrego planu jak się dostać i zabrać tę spinkę. Przecież to niewielka rzecz, więc gdzie w ogóle taka się może podziać? Równie dobrze mogłaby być wrzucona do byle jakiego pojemnika pod byle jaką szafką w byle jakim pokoju. Gdyby jeszcze kogoś znała, to może grzecznie mogłaby poprosić o pomoc... Ech. Minami rozejrzała się dookoła zastanawiając się jak wielka jest szansa, że ktoś tutaj będzie przechodził i ją zauważy. Światła w większości domów były już zgaszone, a sama okolica nie wydawała się, aby była tętniąca życiem. Patrząc na budowę domu, nieodbiegającą od reszty budynków, najłatwiej byłoby po prostu zapukać i grzecznie poprosić o oddanie spinki. Z pewnością ten plan by sie udał, a sam właściciel nie miałby nic przeciwko. I choć grzeczne wejście od frontu pozostawało w głowie kobiety, ta jednak musiała udać się wyżej. Nie znała wszak żadnych wyburzających technik, a jej arsenał nie zawierał notek wybuchowych.

Podeszła bliżej ściany budynku od prawej strony. Nie chciała, aby ktoś ją zauważył, dlatego rozejrzała się dookoła i gdy w końcu uliczka opustoszała, westchnęła ciężko i swoimi lekko trzęsącymi się dłońmi poprawiła płaszcz na usta i jeszcze raz sprawdziła trwałość swej fryzury. Dalej nie wiedziała czemu to robi, ale może tylko tak się w tym mieście zarabia? Podstępkiem i siłą. Ten kto jest słabszy od razu odpada z gry i ląduje w oceanie. Najpewniej na kontynencie było bardzo podobnie, ale Minami jakoś to uniknęło i do tej pory jeszcze nie musiała brać udziału w tak wielkiej akcji jak okradanie staruszków w ich własnym domu.

Słowo się rzekło. Mina dotknęła lekko ściany, jakby chcąc sprawdzić czy ta nie zawali się pod jej ciężarem i postawiła lewą stopę na niej. Skupiając nieco chakry w swoich stopach, po chwili przyłożyła drugą z nich, starając się utrzymać równowagę w lini poziomej. Ygh, nie było to zbyt przyjemne i w większości jej obecnym problemem było przezwyciężenie siły grawitacji, która ciągnęła większosć jej ciała w dół. Nie chcąc być dłużej w tej pozycji, powoli ruszyła najpierw w kierunku otwartego okna poruszając się po zewnętrznej krawędzi budynku, aż do przerwy między otwartym oknem, a niewielkim otworem (o tutaj). Niczym pająk powoli wychylała głowę w kierunku otwartego okna na tyle, aby tylko jej oczy (i naturalnie włosy) były do zauważenia przez mieszkające tam osoby. Może ta osoba sobie smacznie śpi i po prostu Minami grzecznie wejdzie i zabierze co jej? Po krótkiej, trwającej kilka sekund interwencji, obróciła się i podeszła kilka kroków do okienka na poddasze, aby i je przejrzeć dokładnie. W razie jakby ktoś się pojawił, stara się niepostrzeżenie czmychnąć na dach budynku.

Nazwa

Kinobori no Waza

Ranga

E

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis <span style="display: block; margin: 0; padding: 0; text-align: justify;">Kolejna z podstawowych jutsu, które potrafią wykorzystać nawet największe świeżaki spomiędzy ninja. Technika ta pozwala na odpowiednią kontrolę i kumulację chakry w z góry określonym miejscu - tu są to stopy. Dzięki temu shinobi jest w stanie poruszać się po powierzchniach pionowych, a nawet poziomych (tylko w sprzeczności z grawitacją), czyli prościej - po ścianach i sufitach, drzewach, gałęziach, i po czym tylko nam przyjdzie ochota - nie wliczając wody.
Uwaga: Odpowiednio skumulowana chakra w stopach nie wyklucza korzystania z innych technik w trakcie jej używania.</span>

[Uzumaki Hibana]

"Bronią mężczyzny jest miecz, bronią kobiety jest..."
Dla: Minami
Misja rangi D
11/15 Mała, niepozorna istotka niczym zwinny pająk spinała się po ścianie.
Ktoś patrzący z boku mógłby pomyśleć, że za dużo wypił i powinien już iść do domu, ale w sekretnym świecie shinobi takie widoki były normą, i to nawet bez „cudownych” pigułek żywieniowych.
Wlazła na górę i skontrolowała dwa niezabezpieczone okna.
Pierwszym celem było uchylone okno z blaskiem świeczki. Kiedy Minami przez nie zajrzała ujrzała piękną scenkę rodzajową. Straszy człowiek, chudziutki i zasuszony, leżał na niskim, wąskim łóżku. Spał w ubraniu, z lekko rozchylonymi ustami, a w bezwładnej ręce, podobnej do obumarłej gałęzi, leżała otwarta książka. Nie zgasił na noc świeczki, wyglądało to jakby zasnął przy czytaniu.
Spał, ale poruszył się niespokojnie, gdy tylko cicho miauknął kot-przybłęda szalejący po dachu. Wyglądał na człowieka, który nie pozwalał sobie na zbyt twardy sen.
Za łóżkiem staruszka widać było uchylone drzwi, prawdopodobnie prowadziły do pozostałych części domu.
Drugi cel, małe okienko pod dachem, również było otwarte, ale nie bardziej dostępne. Kot by się zmieścił, ale Minami? Może, gdyby wciągnęła brzuch. Miała szanse się przecisnąć, ale takie same szanse miała na utknięcie w dziurze z tylną częścią ciała wiszącą nad ulicą. Byłby to doprawdy głupi koniec jej pierwszej misji. Za kilka godzin, rankiem, wstanie świt, ludzie się obudzą, wyjdą na ulice i zastaną widok dwóch nóżek zwisających z poddasza domu. Cóż, przynajmniej przeszła by do miejskiej legendy.
Gdy spojrzała przez okienko nie zobaczyła niczego ciekawego. Musiała się długo wpatrywać, bowiem pomieszczenie nie było oświetlone, ale i tak widziała tylko stare kufry i meble, poprzykrywane prześcieradłami. Typowa strychowa graciarnia. Niestety, problem polegał na tym, że podłoga była również zawalona. Ciche przejście było niemal niemożliwe.
Co teraz? Którą drogę wybrać?

Głos Kaede
Dom lichwiarza:

[Minami]

Przeszukiwanie domostwa z zewnątrz szło po myśli Minami, która nawet się już aż tak nie stresowała, ale to wszystko przez to, że kompletnie zapomniała o swoich słabych umiejętnościach skrytobójczych i skupiła się, aby odnaleźć wejście do lichwiarza. Nikt jeszcze nie wszczął alarmu, więc chyba po ulicach nie przechadzał się nikt ważny, kogo zainteresowałaby zwisająca ze ściany budynku kobieta. Poddasze odpadało. Jak dla Miny było zbyt zagracone, aby ktoś trzymał tam cenne sobie rzeczy, które łatwo mogłyby się zgubić. Może jakby chociaż podłoga była w miarę czysta, aby można było się poruszać między wielkimi stertami mebli... nie, to odpadało. Pomieszczenie znajdujące się na parterze również nie było zbyt prawdopodobne. No bo co jakby ktoś przyszedł wziąć pożyczkę z odsetkami jeszcze większymi niż sama pożyczka i przez chwilę poczekałby na dolnym piętrze? Przecież z łatwością mógłby zabrać niewielką spinkę czy inne podebrane ludziom przedmioty.

Pozostawał główny pokój znajdujący się na pierwszym piętrze budynku. Gdy Mina spojrzała na lichwiarza po raz pierwszy, przez chwilę miała nadzieję, że ten już nie żyje. Wtedy sprawa byłaby załatwiona. Wchodzi, zabiera i wychodzi, a trupem zajmą się jakieś służby gdy zapach będzie już nie do zniesienia, lecz ten niestety się poruszył. Mina jeszcze nigdy nie była aż tak zasmucona, że ktoś żyje. Cóż, trzeba działać. Rozejrzała się dookoła, aby w razie czego upewnić się czy nikt nie idzie, a następnie chwyciła do torby i skonstruowała podręczne urządzenie do budzenia staruszków - senbon z dzwoneczkiem.

Będąc przy dolnej framudze okna, gdzie ręce mogłaby nawet o nią swobodnie oprzeć, chwyciła senbon w prawej ręce i cisnęła w nim w jakąkolwiek drewnianą rzecz, najlepiej obraz wiszący na ścianie, a jeżeli takowej nie było, to w ziemię niedaleko łóżka. To powinno go wybudzić, a przynajmniej na jakiś czas wyrwać ze snu. Wtedy, po wykonaniu dwóch szybkich pieczęci Mina próbowała wykreować w lichwiarzu wizję płonącego mieszkania. Jak świeczka, która jeszcze sobie przed chwilą stała spokojnie zapalona, spowodowała niemały pożar z unoszącymi się kłębami dymu, docierającymi powoli nad łóżko lichwiarza. Chciała, aby w wizji pożarem zajął się cały stolik bądź inna szafka ze świeczką tak, aby zgaszenie nie należało do najprostszych. Jakieś pożary w swoim życiu widziała, więc odwzorowanie tego nie powinno być problemem. A co jak ten wybiegnie w popłochu? Cóż, Mina liczyła, że mało kto mu pomoże, a raczej będą się cieszyć z tego, że jego dom powoli płonie, a raczej z tego, że stary dziadyga wariuje.

Gdyby plan się powiódł Mina wskakuje przez okno i próbuje rozejrzeć się w poszukiwaniu skrytek na cenne przedmioty. Głównie szufladki czy inne woreczki rozrzucone w pokoju. Jeżeli czas by pozwolił, stara się byle jakim krzesłem zabarykadować choć na chwilę wejście do pomieszczenia.

Nazwa

Magen: Narakumi no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Wąż → Szczur

Zasięg

Dowolny

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Jedna z podstawowych technik genjutsu. Technika wpływa na zmysł wzroku celu, zmieniając widziane przez niego obrazy, co w ostateczności skutkuje pokazaniem mu jego własnych, najbardziej skrytych lęków. Wizja jest bardzo realistyczna i łatwo się pomylić, lecz technikę można bez problemu rozproszyć za pomocą Kai. Dodatkowo, przedstawiona wizja zależy od użytkownika, więc trzeba dobrze znać cel ataku - im lepiej znamy oponenta, tym skuteczniejsze jest jutsu, a jeśli go nie znamy, wtedy niestety technika po prostu nie zadziała.

[Uzumaki Hibana]

"Bronią mężczyzny jest miecz, bronią kobiety jest..."
Dla: Minami
Misja rangi D
13/15 „Podręczne urządzenie do budzenia staruszków” zadziałało jak powinno.
Sebon z dzwoneczkiem przeleciał przez pokój i wbił się lekko w drewnianą ramę łóżka. Staruszek się, oczywiście, obudził i zdezorientowany rozejrzał się po domu. Pewnie zaraz by uznał, że nic się nie dzieje, zamknął książkę, zgasił świeczkę i wrócił do snu, ale w tym momencie Minami uruchomiła swoje kolejne sztuczki.
To pewnie kwestia niewyspania, ale staruszek bardzo szybko załapał wizje z pożarem. Genjutsu nie było nawet potrzebne. Równie dobrze Minami mogłaby stanąć mu nad głową i krzyknąć „Pali się!”, efekt byłby ten sam.
Przerażony wybiegł z pokoju, mało nie połamał sobie nóg na schodach i prawie wyważył drzwi wybiegając na ulice. Wyleciał z krzycząc „Pożar!” i pobiegł do najbliższej studni. Plan zadziałał, ale Minami miała mało czasu. Pod wpływem wrzasków staruszka, w kolejnych domach otwierały się okna i zapalały świece, a ciekawscy sąsiedzi wyglądali na ulice.
Kiedy wybiegł, Mina została sama w pustym – niepalącym się – pokoju. Oprócz tego co widziała już wcześniej, łóżka i świeczki, w pomieszczeniu znajdowały się również dwie duże szafki oraz niskie biurko. Dziewczyna mogłaby przeszperać po kolei każdą szufladę, ale lepiej gdyby wcześniej spojrzała na biurko. Na niskim, tradycyjnym meblu panował spory nieład. Walały się papiery i inne przedmioty, wyglądały na cenne. Przybory do pisania leżały na wierzchu, obok spoczywały liczydła, kilka luźnych kartek z rachunkami oraz szereg „zestawów”. Na każdy taki „zestaw” składał się jakiś wartościowy przedmiot oraz leżący pod nim formularz z nazwiskiem, opisem i ceną. Część była nie wypełniona. Wszystko wskazywało na to, że staruszek zasnął nie skończywszy pracy. Były tam przeróżne przedmioty odebrane ludziom: czerwony grzebyczek z żurawiem, niebieski naszyjnik, biała spinka z motylem, złoty pierścionek z różą i srebrna bransoletka. Tyle dóbr, których ludzie na skraju biedy musieli się pozbyć.
Minami miała bardzo mało czasu zanim. Zaraz któryś z sąsiadów krzyknął:
-Coś Ci się przyśniło, staruchu! Zamknij się i idź spać!
I sam właściciel domostwa zauważył, że dom stoi jak stał, a wewnątrz świeciło się tylko jedno, wątłe światło.
Bardzo mało czasu.

Głos Kaede