Dom rodziny Ineko

[Yasuo]

Tak już było, że gdy człowiek obcował ze złymi emocjami... jego siła woli była notorycznie wystawiana na próbę... to pomału im ulegał. Bez względu na to jak silny był... nie mógł w nieskończoność się kontrolować. W pewnym momencie to wszystko musiało wybuchnąć. Bycie samurajem oznaczało kształtowanie siebie. Nie tylko swojego ciała, ale także i ducha. W tym momencie byłem już pewny, że przestawałem być samurajem... może nawet już nim nie byłem. Dałem się ponieść emocjom. Nie potrafiłem kontrolować swojego gniewu, frustracji, bezradności, złości i rozczarowania. Może Harisham miał rację, że złe emocje zaćmiewały mi obraz rzeczywistości. Może Tamaki także miała rację, że powinienem uporać się ze swoimi wewnętrznymi demonami. Sęk w tym, że rozlew krwi, o którym wspominała wydawał się całkiem realnym "rozwiązaniem". Może zdam sobie sprawę z tego wszystkiego... może uznam, że dręczą mnie jakieś "wewnętrzne demony", a mój świat jest taki beznadziejny, bo kontrolują mnie "negatywne emocje". Może będę rozpaczać, że doszło jednak do rozlewu krwi. Ale to dopiero jak emocje opadną. Jak to wszystko się skończy, to będzie czas na przemyślenia.
- Nic mnie nie obchodzi czy jestem jakimś "agnostykiem" czy nie. Nie poszukuję żadnego "absolutu". Jeśli spotka mnie za to kara, to trudno. Nic mnie też nie obchodzi twoja historia, ani historia twojego ojca - odpowiedziałem Harishamowi. Następnie obserwowałem uważnie poczynania tego człowieka i jego "znajomych". Znowu zaczął pierdolić o tym, że przyszedł tutaj w pokoju. Może gdybym był spokojniejszy. Może... Ale nie byłem. Za cholerę mu nie ufałem. Przybył tutaj w pokoju, chociaż na trybunach groził, że przyjdzie do mnie i mnie zabije? On był niebezpieczny i nie zamierzałem mu odpuścić. A on? Zignorował moje oskarżenia, w ogóle się do nich nie odniósł i jak gdyby nigdy nic postanowił opuścić mój dom. Czy on myślał, że to będzie takie proste?
- Nie chwal dnia przed zachodem słońca - rzuciłem w stronę Shinsa, który chyba nie był zadowolony z takiego rozwoju wypadków. On ewidentnie chciał, żebyśmy się mordowali. Nikt zapewne nie chciał mordować tego drugiego. Ale w tym momencie miałem to zupełnie gdzieś. Jeśli będę musiał go zabić dla dobra Yinzin i Teiz, to to zrobię. Dopiero później spokojnie pomyślę czy był winny, czy może jednak nie. Czy zasłużył na śmierć, czy jednak nie...
Wszyscy zbierali się do wyjścia. Wszyscy podążyli za tym fanatykiem, "kapłanem". Nawet Oashisu... to mnie chyba najbardziej zabolało, ale nie byłem idiotą. Sam ją wyrzuciłem... jak śmiecia. Byłem wściekły na nią, ale na siebie również. Przecież to było nie do zrobienia, by nie o niej zapomnieć. Jak mogłem ją tak potraktować? Wściekłość, złość, gniew, nienawiść... skierowane przeciwko osobom, które poznałem kilka dni temu... to było złe. Jeszcze gorsze było potraktowanie w ten sposób takiej osoby jak Oashisu. Może powinienem umrzeć? Pewnie bym nawet popełnił rytuale seppuku, jeśli bym wiedział, że kobieta zamierza być chociaż raz w życiu dla mnie miła i położyć kwiatki na moim grobie. Szkoda, że nie wiedziałem. Jednak swoje życie postawić na szali zamierzałem i tak. Nie pierwszy raz zresztą.
Odchodzili? Naprawdę? Po moim trupie! Drugi osobnik... chyba jednak nie zamierzał rozmawiać na temat mojej walki turniejowej. Oczywistym było, że najpierw chciałem załatwić sprawę z fanatykiem, a dopiero później z nim. Nawet mi odmówił, kręcąc przecząco głową. Wkurzające. Nie mogłem mu oddać mojej "przyjaciółki". Nie wiedziałem o tym, ale moja broń chyba mu ciążyła. Na pewno się ucieszy, jeśli sobie ją zabiorę z powrotem. Mi ciążyć nie będzie. Nie, nie zamierzałem go pytać o zdanie. Dziwne... podczas walki na turnieju byłem zbyt ostrożny. Teraz postanowiłem zaryzykować, nie bacząc na własne bezpieczeństwo. Oczywiście, gdyby coś mnie atakowało (albo ktoś), to jakiś unik lub blok wchodził w grę. Ale było to na pewno bardziej ryzykowne zagranie. Ryzykowne i agresywne. To był pierwszy raz odkąd "to" wymyśliłem. Z pełną swoją szybkością ruszyłem w stronę Yosuke. Zastąpiłem mu drogę (również z pełną szybkością) i błyskawicznie sięgnąłem ręką w kierunku rękojeści mojego miecza. Chwyciłem go i błyskawicznie pociągnąłem, wyciągając miecz z pochwy[1]. Szybki odskok w tył, obrót i przebiegnięcie przed Harishama, odwrócenie się w jego stronę i wyciągnięcie miecza przed siebie.
- Ani kroku dalej! - wycedziłem w ich stronę, jeśli wszystko się udało. Zamierzałem zatrzymać głównie Harishama. Mogłem wypuścić także jego znajomych, ale oberwanie jakimś gównem w plecy nie było tym czego jakoś specjalnie pragnąłem.
Przeniosłem wzrok na Oashisu, którą zignorowałem, będąc zajęty Harishamem. Kobieta chwilę temu rzuciła na podłogę list, który miała przynieść. Wspomniała też o jakimś towarzyszu. Czy byłem zazdrosny? Niekoniecznie. Wiedziałem, że już nie mam u niej szans. Chociaż byłem na nią wściekły... to jednak ciągle była dla mnie bardzo drogą osobą. Życzyłem jej więc szczęścia. W duchu oczywiście.
- Rychło w czas, Oashisu, ale nieważne. Pozwól, zanim odejdziesz, że zadam Ci jeszcze jedno pytanie. Wyznałem Ci swoje uczucia, odrzuciłaś mnie. To bym jeszcze zrozumiał. Ale czym sobie zasłużyłem na Twoje słowa? Zraniły mnie okrutnie. Przebiły niczym miecz. Gdybyś mnie chociaż trochę lubiła i szanowała, to nigdy byś tego nie powiedziała. Dlatego nie chcę Cię znać, ale... mówię to z bólem serca.

  Ukryty tekst

Oczywiście, jeśli Yasuo jakoś zostanie zaatakowany, to próba bloku czy uniku oczywiście następuje. Dodatkowo, jeśli Yasuo będzie atakowany, to nie zadaje ostatniego pytania Hibanie. Zakładam bowiem, że Yasuo zapytał Hibanę dopiero po "zaatakowaniu". Oczywiście również proszę o interwencję fabularną.



EDIT:
Jednak stwierdziłem, że interwecja fabularna będzie później. Opiszcie proszę jak staracie się uniemożliwić Yasuo zabranie Yosuke miecza.

[Harisham]

Nigdy chyba nie uda mi się zrozumieć samurajów i ich kultury. Najpierw niepojętnym dla mnie było, dlaczego Yasuo próbował przekupić, czy jak sam twierdzi, z jakiegoś dziwnego powodu oddać swój miecz Rekinkowi. Uznałem jednak, że tak nakazuje mu jego kultura i wychowanie i pochodząc z Morskich Klifów nie będę w stanie zrozumieć takiego zachowania. Teraz jednak okazuje się, że jednak nasze społeczeństwa i kultury nie różnią się aż tak mocno. No chyba, że Yasuo zachowuje się po prostu jak rozemocjonowany nastolatek i dlatego próbuje odebrać Yosuke miecz, który wcześniej mu oddał. Kompletnie tego nie rozumiem, jednak nie pozwolę tak bezkarnie atakować Rekinka. To, że jest dzieckiem, nie oznacza, że można nim pomiatać.
- Najpierw obrażasz mnie z powodu mojego przyjścia tutaj, a teraz nie chcesz mnie stąd wypuścić? Naprawdę nie wiem jaką logiką się kierujesz. Oddaj po prostu to ostrze Yosuke. Większość z nas widziała, jak mu je oddajesz i to co teraz robisz, to zwykła kradzież. Załatwmy to w spokoju i obiecuję, że postaram się, abyśmy więcej już się nie zobaczyli. - mówię w stronę Yasuo.

[Yosuke]

Okradł go! Jak najzwyklejszy złodziej, Yasuo po prostu sięgnął po coś co nie należało już do niego. Rekinek nie lubił tego ostrza, było dla niego bronią zbyt brutalną, niecywilizowaną, która nie przystała do "nowego" świata. Również sam sposób w jaki otrzymał to Wakizashi zbudzał w nim wiele wątpliwości. Mimo wszystko to była już jego katana. A to sprawiało, że stał się z nią w pewien sposób związany.

-Oddaj MOJĄ broń. Możemy się rozejść w pokojowych nastrojach i zapomnieć, że w ogóle ta sytuacja miała miejsce- Powiedział Yosuke, wyciągając prawą dłoń do przodu, tak aby samuraj miał możliwość zwrócić. Druga dłoń również była w pogotowiu, wszystko mogło się już wydarzyć. Była to już próba wpłynięcia na Yasuo, o której wiedział, że jej powodzenie jest bliskie zeru. Potwierdzały się kolejne przypuszczenia odnośnie tutejszego społeczeństwa. Agresywni, butni, lubią oszukiwać i dla pieniędzy zrobią wszystko. Teraz dochodzi do tego przyzwolenie kradzieży oraz grożenie bronią trójce nieuzbrojonych. Już nawet szkoda wspominać, że to na jego zaproszenie udali się do jego domu, a cała jego rodzina potraktowała ich jak najgorszych śmieci. Bez żadnego wyraźnego powodu, Harisham, Rekinek i Tamaki czuli się tutaj niechciani, jak przestępcy. Pomimo tego, że przychodzili tutaj z dobrymi humorami i dobrymi intencjami.

[Tamaki Hyūga]

Już miałam nadzieję że wszystko się w miarę ułożyło i uspokoiło, jednak jak się okazało, nie mogłam się bardziej mylić. Nim zdążyłam jakkolwiek zareagować, Yasuo nagle pojawił się przed nami, wyrwał Rekinkowi wakizashi, które wcześniej z własnej, nieprzymuszonej woli oddał młodemu chłopakowi. Tego było już po prostu za wiele. Wcześniej Yasuo zachowywał się nieprzyjemnie i niegościnnie. Teraz samuraj zachowywał się niegodnie, bez honoru i najzwyczajniej w świecie żałośnie. Aktywowałam moje klanowe dojutsu co spowodowało widoczne uwydatnienie żył na moich skroniach. Pomimo iż czułam strach widząc na własne oczy możliwości samuraja, wyszłam o krok do przodu.
- Yasuo-san, to co robisz, odziera cię z jakichkolwiek resztek honoru, które gdzieś się kryły. Dałeś to wakizashi Yosukemu-kun. Z własnej woli oddałeś mu to ostrze ponieważ chciałeś pokazać mu swoją dobrą wolę aby rozwiać jego wątpliwości w kwestii twojej walki turniejowej. - powiedziałam chłodnym głosem.

  Ukryty tekst

[Uzumaki Hibana]

Trochę rozżalona i rozczarowana, ale spokojna, miała zamiar już iść. Smuciła się, że pojedynek nie doszedł do skutku, ale równocześnie cieszyła się, bo wychodziła bez uszczerbku na zdrowiu. Zamierzała już tylko podążyć za pozostałymi do bramy i wrócić do karczmy, by następnie opuścić tę wyspę, gdy nagle, w Yasuo wstąpił jakiś nowy amok.
Najpierw kazał im się wynosić, a teraz nie chciał ich wypuścić. Czy on nawet sama ze sobą nie potrafił dojść do porozumienia? A może to dwie jaźnie w jednym ciele? Hibana nie znała, co prawda, takiego pojęcia jak „rozdwojenie jaźni”, wiedziała jednak, że zdarzają się przypadki, w których dwie dusze zamieszkują jedno ciało. Może tak było w przypadku samuraja? Chciał i nie chciał walczyć. Przeganiał ich i zatrzymywał. Wierzył i nie wierzył.
Hibana spojrzała na stojącego z mieczem w dłoni Yasuo. Nie było teraz czasu dochodzić przyczyny. Kunoichi poczuła się zagrożona. Nie tylko dlatego, że wcześniej jej groził, ale również ponieważ stała właśnie na linii ognia. Wcześniej sądziła, że Yasuo i kapłan będą walczyć „jeden na jednego”, bez szkody dla obserwatorów. Teraz zaczęła się zastanawiać, czy to nie jest dobry moment, aby dać nogę z tego domu?
Cofnęła się o krok, a wzrokiem zaczęła rozglądać się za drogą ucieczki. Miała nadziej, że samuraj teraz bardziej będzie zajęty przeciwnikiem, i nie zauważy jej zniknięcia. On jednak odezwał się, wymawiając jeden z jej przydomków.
Znowu dawała o sobie znać jego dwoista natura. Nie chciał jej znać, a jednak ją kochał. I o jakich sławach on mówił? Odkąd się znali, powiedziała mu wiele rzeczy, o które każdy inny mógłby się obrazić. O co mu teraz chodziło? O grożenie mu nożem, gdy chciał ją chronić? A może o sugestię, by zainteresował się mniej niebezpiecznymi dziewczynami? A może o coś, czego nawet nie pamiętała?
-Nie wiem o czym mówisz – wyznała z lodowatym chłodem. - Skoro jednak przynoszę ci cierpienie, chyba lepiej będzie mi odejść. Odsuń się – powiedziała postępując parę kroków w stronę wyjścia, ale unikając jego wzroku.
Miała cień nadziei, że samurai się odsunie, a zaraz za nią wyjdą też pozostali. Chciała zobaczyć pojedynek, ale miała ochoty oglądać rzezi. Byłaby to wielka szkoda, plamić krwią taki piękny dom. Może powinna powiedzieć to głośno? Nie. Za dużo już było tutaj głosów. Tych troje, przeciwko Yasuo, ona i ten mężczyzna w ogrodzie. Lepiej uciekać. Szybko uciekać.

[Shins]

Shins chciał opuścić pomieszczenie, jednak napotkał spory problem - gdy Douhito przechodził po pokoju pozostali chcieli wyjść, a samuraj zagrodził im drogę. Do tego odebrał swój miecz rekinkowi i zachowywał się w sposób jednoznacznie agresywny, co wróżyło, że może dojść do walki. Jeśli dojdzie do walki w takim pomieszczeniu to może być jatka. Samuraj teoretycznie miał przewagę na tak bliskim dystansie, gdyż miecz jest zabójczą bronią w rękach osoby, która nim włada - szczególnie jeśli jest szybsza od swoich ofiar - a techniki wymagały jednak chwili czasu na ich stworzenie, jednak długie ostrza nie nadawały się do walki w pomieszczeniu, co mogło znacząco utrudnić mu eliminowanie przeciwników.

Widząc co się święci Shins postanowił nie ryzykować i odszedł w najdalszy róg pokoju stając plecami do ściany. Miał asa w rękawie polegającego na przechodzeniu przez ściany, dzięki czemu w razie walki mógł spróbować uciec poza zasięg walczących, a osobiste angażowanie się w walkę nie specjalnie było dla niego kuszące. Nie w pomieszczeniu, bo tutaj stosowane przez niego techniki zabiłyby i jego. Gdy chłopak dotknął ściany plecami skorzystał z tego, że technika nie wymaga pieczęci i - miał nadzieję niezauważony - zaczął wtapiać się w ścianę, by wyjść po przeciwnej jej stronie.

Nazwa

Doton: Iwagakure no Jutsu

Ranga

B

Pieczęci

Brak

Zasięg

Dowolny

Koszt

E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (1/2 na turę)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Jutsu umożliwiające schowanie się w ziemi, ścianie budynku, w zasadzie wszędzie. Niestety, technika nadaje się głównie podczas szpiegowania, ponieważ wysuwanie się z danej materii jest dosyć wolne.

SPRZĘT WIDOCZNY - bo nie każdy czyta KP

• Czarny płaszcz
• Rękawiczki na dłoniach
• Torba na glinę (Przy prawym boku na pasie)
• 2 torby zaczepiona z tyłu u pasa
• Kościany miecz - przepasany do pleców
• Maska filtrująca zakrywająca twarz
  

  Ukryty tekst

[Yasuo]

Wszystko toczyło się bardzo szybko, szybciej niż na turnieju. Oczywiście, bo w końcu to ja sam narzuciłem takie tempo. Ewidentnie było widać, że wszyscy mamy po dziurki w nosie tej całej nieprzyjemniej sytuacji. Oashisu miała po częci rację. Ostatnio targały mną bardzo ambiwalentne uczucia. Kochałem ją i nienawidziłem jednocześnie, ale to dlatego, że bardzo poważnie mnie zraniła. Nie chciałem jej nienawidzić. Chciałem, by ten fanatyk sobie już poszedł, ale jednocześnie wiedziałem, że nie mogę mu pozwolić odejść. Nie chciałem go zabijać, ale nie miałem wyboru. Nie było to typowe rozdwojenie jaźni, ale walka pomiędzy tym co logiczne i właściwe, coś co "muszę zrobić", a tym co dyktowały mi moje własne uczucia, czymś co "chciałem zrobić". No i niestety te dwie rzeczy były sprzeczne. Dlatego walczyły. Co do bogów natomiast, to nie miałem powodów, by w nich wierzyć, ale także nie miałem powodów, by w nich nie wierzyć... nie wyznawałem żadnego, nie modliłem się, nie oddawałem hołdów. To wszystko. A jeśli zaś chodzi o walkę w pomieszczeniu, to wakizashi, drodzy państwo, było ostrzem krótkim, więc nadawało się do walki w pomieszczeniach.
Skupmy się jednak na tym o czym wiedziałem, bo w myślach czytać niestety (a może "stety"?) nie potrafiłem. A wiedziałem, że sytuacja jest napięta i to dość znacznie. Gdyby ktoś zrobił mi to co ja zrobiłem im... z pewnością zareagowałbym bardzo podobnie. Także próbowałbym walczyć. Mało tego, sytuacja wymykała się spod kontroli. Ciężko było zapanować nad własnymi emocjami i nad emocjami innych osób. Było naprawdę wiele do wyjaśnienia. Być może cały ten spór zrodził się ze zwykłego nieporozumienia... ba! Nawet wojny mogą się tak zacząć. Jednak ani ja, ani oni... nie potrafiliśmy trzeźwo ocenić sytuacji i logicznie porozmawiać. Potrzebowaliśmy restartu. Opcje były trzy. Albo będziemy walczyć i prawdopodobnie zginą niektórzy uczestnicy. Jako samuraj, zazwyczaj szukałem sposobu, by rozwiązać problem w sposób bezkrwawy, więc to było mi nie na rękę. Drugą opcją było po prostu olanie tego wszystkiego, oddanie miecza i "krzyżyk na drogę", a tego zrobić nie mogłem. Trzecia opcja, to właśnie wspomniany przeze mnie restart i zaczęcie rozmowy od początku. Jednak to było niewykonalne i w sumie nie chciałem przez to przechodzić raz jeszcze.
Na szczęście nie byłem w tym domu sam. Oprócz mnie, moich "gości", byli także moi rodzice. Przez jakiś czas nieobecni, ale taki stan rzeczy z pewnością nie będzie trwał wiecznie. Pytanie tylko czy tamci zdążą opuścić moją "rezydencję" zanim zjawią się "posiłki". Ja znam odpowiedź. Nie zdążą, bo właśnie moja matka pojawiła się w pomieszczeniu. Akurat wtedy, kiedy próbowałem zatrzymać tamtych przed opuszczeniem. To były posiłki dosłownie i w przenośni. W przenośni, bo może Hina-okā-sama pomoże mi trochę jakoś... w sumie nie wiem co miałaby zrobić. A dosłownie, bowiem matka przyniosła dwie tacki z jakimiś smakołykami i postawiła je na stole. W końcu jak mieliśmy ich ugościć, to naturalnie, że mamusia przygotowała ucztę. Ale chyba będziemy musieli ją zjeść sami... albo zjedzą ją beze mnie, albo w ogóle nie zjedzą. W zależności od tego jak to się wszystko zakończy, a ja widziałem same czarne scenariusze. Nie słyszała co prawda całej rozmowy, ale niektóre zdania usłyszała. Podeszła więc do nas i przemówiła do Tamaki:
- Czym dla Ciebie jest honor, dziewczyno? - mówiła to tak beznamiętnie jak tylko mogła, ale przez warstwę tej beznamiętności jednak przebijały się niewielkie kwiaty emocji... nie były to jednak róże. Bardziej oset. Coś co jest brzydkie i kłuje. - Twoim zdaniem zachowanie Twojego kolegi - Tutaj wskazała na Harishama. - było honorowe? Najpierw grozi mojemu synowi, że przyjdzie do jego domu i go zabije, a później jak gdyby nigdy nic z uśmiechem na ustach życzy mi miłego dnia i szczęścia? Nie jest to przypadkiem obłuda, hipokryzja, szyderstwo? Mnie to obraziło i wielce zasmuciło, ale już mi lepiej.
Tak się złożyło, że matka pojawiła się tak niespodziewanie i szybko, że nawet nie miałem możliwości zebrać myśli, by sformułować jakieś logiczne zdania... Uratowała mnie przed tą niezręczną sytuacją "kiedy nie wiesz co powiedzieć", kiedy "brak Ci słów". Nawet jeśli bym coś powiedzieć chciał, to matce nie powinno się przerywać.
- Yasuo, przestań grozić tym ludziom bronią i oddaj mi ten miecz. Swoje dwa bokkeny równie. Nie tak powinno się rozwiązywać spory. Przecież wiesz.
Wzruszyłem tylko ramionami. Oczywiście, że wiedziałem. Niech będzie. Póki co nie było powodu, bym tej broni używał. O ile oczywiście ktoś nie uciekał. Bo jeśli uciekał, to nie wiem... może po prostu to oleję, a może ruszę w pościg? Nie wiem. Wolę nie myśleć. No i mamy trzeba słuchać.
- Dobra, niech Ci będzie, Okāsan - odpowiedziałem i oddałem jej miecz, a następnie wyciągnąłem zza pasa dwa swoje bokkeny i także jej przekazałem. Kobieta tylko uśmiechnęła się nieznacznie. Dobrze wychowanego syna miała, chociaż na pierwszy rzut oka tego widać nie było.
- Dopóki nie rozstrzygniecie czyj ten miecz jest - zwróciła się do Yosuke. - To będzie u mnie na przechowaniu. I nie martwcie się, nie potrafię go używać. Zupełnie jak dzieci... eh... - Miała trochę racji. Zachowywaliśmy się jak dzieci. Matki potrafiły sobie radzić z takimi sytuacjami. Jeśli zabawka była jedna, a dwójka dzieci chciała ją mieć, to dochodziło do kłótni. Wtedy ich rodzicielka zabierała przedmiot, tak, żeby "sprawiedliwie" żaden go nie dostał. Może to sprawiało, że przez chwilę mieli "wspólnego wroga" i dzięki temu godzili się ze sobą? Cholera wiedziała...
Jak matka mówiła, to ja miałem trochę czasu na przemyślenia. No przecież, że tak! Nagle mnie oświeciło. Jeśli byłem sam przeciwko co najmniej czterem osobom (bo Oashisu także potrafiła przygadać i sprawić przykrość), to przestawałem logicznie myśleć. Było to zachowanie, które było wielce niepożądane dla wojownika, bo ten powinien potrafić myśleć trzeźwo bez względu na przewagę liczebną wroga. Musiałem nad tym popracować. Ale wracając do tematu, dobrze by było porozmawiać z kimś na osobności. No i hej! Przecież tutaj była taka osoba.
- To wszystko przez was - powiedziałem, rozkładając ręce. Następnie wskazałem na Yosuke. - Bo widzicie, zapraszałem tylko jego. To z nim chciałem porozmawiać. - Następnie zwróciłem się bezpośrednio do Rekinka. - Jeśli więc chcesz wiedzieć co się wydarzyło podczas walki turniejowej, to pójdziesz teraz ze mną i porozmawiamy na osobności. Jak widzisz nie jestem uzbrojony. Umowa ciągle nas obowiązuje. Mówiłem ci, że jeśli mi uwierzysz, to oddasz miecz. Jeśli nie uwierzysz, to miecz jest twój. Ale wiesz co? Nie możesz wierzyć, albo nie wierzyć, jeśli nie znasz mojej wersji. Dlatego do czasu aż ci nie powiem, to tak na prawdę to wakizashi nie jest ani twoje, ani moje. Czy to nie jest logiczne?
- Moim zdaniem jest - odparł Saigo, który parę chwil temu wszedł do pomieszczenia, niosąc dwie kolejne tace z jedzeniem, które również położył na stole. To był zakład. Do czasu jego rozstrzygnięcia to ostrze nie należało do nikogo. Chociaż wróć, teraz należało do mojej matki.
- Więc pozwólcie, że teraz ja coś powiem. Jeśli nie pozwolisz Yasuo przedstawić jego wersji wydarzeń, to nie otrzymasz tego miecza - powiedziała do Yosuke. - Ale Yasuo też go nie otrzyma. Sprzedam go jakiemuś samurajowi, który przygarnie to ostrze i otoczy taką miłością i szacunkiem na jakie, zdaniem Yasuo i Saigo, zasługuje. A pieniądze rozdam ubogim. Czy tak będzie honorowo? - Ostatnie pytanie oczywiście skierowała do Tamaki. Mi taki układ także odpowiadał. Koniec końców, Nikushi trafi do kogoś godnego, kogoś kto kieruje się honorem i pomaga potrzebującym, a nie do jakiegoś "przyjaciela bandyty".
Następnie zwróciłem uwagę na osobę, którą przez to całe zamieszanie zdawałem się ignorować. Jednak ciągle gdzieś siedziała mi na głowie. "Królowa Jesieni"... ta, której nienawidziłem równie mocno, co kochałem. Była ostatnią osobą, do której jeszcze chciałem coś powiedzieć, może za wyjątkiem Yosuke. Niby był jeszcze Shins, ale go nie było. Paradoksalnie. Nie zwróciłem jednak uwagi na to jak "wychodził". Ba! Byłem tak zaabsorbowany rozmową, że zupełnie nie odnotowałem, że go nie ma (o ile rzeczywiście go nie ma). Ale wracając do Oashisu. Rzuciłem do niej kilka szybkich słów.
- Rób jak uważasz, droga wolna. Ale wiedz, że chciałbym ci zadać jeszcze dwa pytania. I jestem w stanie nawet zapłacić za odpowiedzi. Ale nie chcę pytać przy tylu osobach.
W sumie to spodziewałem się, że dziewczyna się zgodzi na taki układ. Dwie odpowiedzi za pieniądze. A, o ile ją znałem, ona zawsze pożądała forsy. Nic innego się dla niej nie liczyło. Po prostu dziwka, z tym, że nie poruchasz. Ale nie mogłem tego tak zostawić.

Hibcia, możesz sobie dopisać to sto ryo do Twojego konta. Ja odliczę to sobie od swojego .

Shins, a Ty możesz założyć, że udało Ci się opuścić mój dom przed przybyciem Saigo i Hinaty .

No chyba, że macie inne wersje wydarzeń. Mi to totolotek generalnie .

EDIT: Jednak ryo bierze Shins podobno .

[Harisham]

Jakoś wcale mnie nie dziwi, że kobieta, która uważa błogosławienie swojego domu i jego mieszkańców za obelgę, staje w obronie swojego syna, twierdząc jednocześnie, że jest osoba bezstronną. Jej pokrewieństwo z jedna stroną trochę temu przeczy ale... Trudno mi w ogóle myśleć na ten temat. Od początku nie rozumiałem dlaczego Yasuo oddaje miecz Yosuke. W związku z tym nie mogę się specjalnie dziwić, czemu teraz chce miecz odebrać, czy sprzedać. Kultura samurajów, albo po prostu ta rodzina jest dziwna i nic z tym nie zrobię. Zostając tutaj dłużej prowokuję jednak niepotrzebny rozlew krwi, a Hachiman mi świadkiem, że chcę tego uniknąć.
- Yosuke uspokój się. Może i Yasuo oddał ci ten miecz, a teraz go odbiera. Może w kulturze samurajów takie rzeczy są dozwolone. Nie wnikajmy w to, bo to nie nasza sprawa. Po prostu już stąd chodźmy.

[Yosuke]

Ponownie pojawiła się matka Yasuo, wtrącając się w sam środek ich małej kłótni. Kolejny raz, zapewne z niewiedzy, rzucała błędne oskarżenia. To nie Harisham wprosił się do domu, to samuraj poprosił ich aby spotkali się ponownie. Mieli w spokojniejszych warunkach wyjaśnić sobie wszystko. Najwyraźniej takiego wytłumaczenia nie przekazał swoim rodzicom. Hinata zabrała zarówno Wakizashi, jak i bokkeny, które miał jej syn. Uznawała się za w pełni neutralną osobę, jednak jako rodzicielka oczywiście trzymała stronę samuraja.

-Zapewne, nie znam się na samurajskich zwyczajach. Są bardzo dziwne. Zbierajmy się stąd- Zgodził się ze swoim mentorem. Niechętnie. Większą niechęcią pałał jednak do wszystkich domowników i wiedział, że już ostatecznie trzeba z tego domu wyjść. Ledwo nad sobą panował, a jedynie obecność Kapłana sprawiała, że w dalszym ciągu nie wybuchnął. Yosuke złapał za pochwę katany, która dalej wisiała przy jego pasie. Szybkim ruchem zerwał ją i odrzucił w bok. Skoro stracił już miecz, który został mu wręczony, przetrzymywanie drugiej części broni nie było mu potrzebne. I tak tylko mu wadziła i przeszkadzała w poruszaniu. Nie wspominając już o tym jakim balastem by to było w czasie pływania.

[Tamaki Hyūga]

Obserwowałam uważnie wszystko co się działo w moim zasięgu wzroku, zwracając również większą uwagę na Shinsa, który wydawał mi się dziwnie zachowywać już od jakiegoś czasu. W momencie kiedy napięcie wydawało się sięgać zenitu, weszła matka Yasuo. Wysłuchałam jej słów zastanawiając się nad odpowiedzią, jednak wnioskując po jej zachowaniu, mogło to być po prostu pytanie retoryczne i nie chciała ona w rzeczywistości usłyszeć na nie odpowiedzi. Na szczęście jednak kobieta okazała się być przeciwna rozlewowi krwi w swoim domu i odebrała synowi wakizashi a następnie również jego dwa bokkeny, co mnie dość mocno uspokoiło. Słowo do słowa i zostało ustalone sprawiedliwe rozwiązanie a kobieta ponownie zwróciła się bezpośrednio do mnie, jednak tym razem już widocznie czekała na moją odpowiedź.
- Myślę że to świetny pomysł i tak, jest to rozwiązanie jak najbardziej honorowe. - odpowiedziałam i skinęłam głową kobiecie po czym zwróciłam moją uwagę na Harishama oraz Yosuke, którzy wydawali się mocno podburzeni całym zajściem, jednak obum udawało się zachować spokój. Uśmiechnęłam się pod nosem, ciesząc że Rekinek potrafił wyczuć sytuację i zachować się adekwatnie do niej.
- Przepraszamy za najście oraz nadużycie waszej gościnności, nie chcemy was już więcej niepokoić i odchodzimy w pokoju. - powiedziałam jeszcze na odchodnym, idąc z Harishamem i Yosuke w kierunku drzwi wyjściowych. Miałam szczerą nadzieję że uda się nam już bez kolejnych komplikacji wyjść z domu i zostawić za sobą całe to zamieszanie.

  Ukryty tekst

[Uzumaki Hibana]

Hibana już dawno uznała, że samurai i pozostali zachowują się jak dzieci. Gorzej niż dzieci.
Kłócili się o głupoty, krzyczeli na siebie i grozili sobie wzajemnie. Do przedszkolnego całokształtu brakowało tylko by ktoś zaczął straszyć władzami i sławetnym „Jesteś u Pani!”. Kobietę coraz bardziej zaczynało nużyć to „przyjęcie”. Wyzywali się, wyrywali sobie zabawki i wychodzili obrażeni. Nie było pojedynku, nie było nawet prawdziwej awantury, bo nikt – póki co – nikomu nawet po pysku nie dał. Ani honorowej walki, ani karczemnej burdy. Tylko wyzwiska i niczym nie podparte groźby. Gorzej niż dzieci.
Pewnie dlatego, wejście matki Yasuo wydało jej się takie śmieszne. Weszła, zabrała zabawki i uspokoiła towarzystwo. To było doskonałe podsumowanie całej tej sytuacji. Tak doskonałe, że aż nie mogła powstrzymać się od śmiechu. Wydawało jej się to niewiarygodnie zabawne, więc śmiała się naprawdę długo i głośno. Matka Yasuo może nie była jakoś szczególnie bystrą kobietą, ale miała dość rozumu by widzieć absurdalność tej sytuacji i zachować się tak, jak powinna zachować się matka.
Otarła radosne łzy i już miała odejść, gdy jej uwagę przykuł nowy zapach. Cokolwiek pani domu wniosła, pachniało przepysznie, aż Hibana przypomniała sobie, że z tego wszystkiego nic dzisiaj nie jadła. Spojrzała na pozostałych, zdawali się jednak ignorować te zapachy. Trudno było ich zresztą winić, chyba mieli ważniejsze rzeczy na głowach, a przynajmniej tak im się zdawało. Drużyna Harishama zbierała się do odejścia. Hibana początkowo planowała iść z nimi do bramy, ale słowa Yasuo i potrawy jego matki sprawiły, że skorygowała swoje zamiary. Uniosła głowę i przeszyła samuraja wzrokiem. O co mógł chcieć ją zapytać? Czego nie chciał mówić przy innych ludziach? Strach mieszał się z ciekawością. Gdzieś pod skórą czuła, że nie chce słyszeć tych pytań, i że powinna teraz odejść, ale ciekawość nie pozwalała jej na takie zakończenie. „Zawsze zdążę uciec”, pocieszyła się w myślach.
-Miło było was poznać – po raz pierwszy zwróciła się do Harishama i pozostałych. - Szkoda, że tak wyszło. Liczyłam, że zobaczę wasz pojedynek.
Skłoniła się na pożegnanie, dając znać, że ona tutaj zostaje. Nie chciała tego, ale zamierzała wysłuchać Yasuo. Prawdopodobnie nigdy więcej się z nim nie spotka.
-Pytaj – rozkazała, bez względu na to, czy pozostali opuścili już pomieszczenie, czy jeszcze nie.

[Shins]

Ewakuacja zakończyła się sukcesem i Shinsowi udało się bezpiecznie znaleźć po drugiej stronie ściany. Wydawało się, że w ogólnym rozrachunku nikt nie zauważył zniknięcia monety, którą sobie przywłaszczył. Teraz została decyzja, czy angażować się w rozróbę, która miała się zacząć wewnątrz, czy nie. Z jednej strony w tak małym pomieszczeniu łatwo byłoby wszystkich pokonać w jednej chwili, z drugiej jednak wybuch w środku miasta mógłby zaalarmować strażników, co nie zakończyłoby się zbyt dobrze. Chłopak postanowił nasłuchiwać, czy w środku dojdzie do walki i włączyć się dopiero, gdy towarzystwo będzie zbyt zajęte sobą nawzajem, by dostrzec, że do walki przyłączyła się kolejna osoba. Skierował swoje kroki do głównych drzwi, gdyż nie znając rozmieszczenia pokoi w środku wiedział jak szybko znaleźć się w pomieszczenie, z którego uciekł tylko od strony tego jednego przejścia.

SPRZĘT WIDOCZNY - bo nie każdy czyta KP

• Czarny płaszcz
• Rękawiczki na dłoniach
• Torba na glinę (Przy prawym boku na pasie)
• 2 torby zaczepiona z tyłu u pasa
• Kościany miecz - przepasany do pleców
• Maska filtrująca zakrywająca twarz
  

  Ukryty tekst

[Yasuo]

Gdyby parę dni temu mnie zapytał jak się skończy dzisiejszy dzień, to z pewnością nie udzieliłbym nawet w połowie tak dobrej, wyimaginowanej odpowiedzi jak to czego byłem świadkiem. Generalnie to przechodziło najśmielsze wyobrażenia. Niemalże jak w jakiejś komedii. To było tak żałosne, że aż - na swój sposób - śmieszne. Nic dziwnego, że Oashisu się roześmiała. No cóż, nie mogłem jej zabraniać śmiechu, chociaż czułem pod skórą, że kobieta po prostu się ze mnie naśmiewa. Niczego innego nie mogłem się po niej spodziewać. Niczego innego nie mogłem się spodziewać także po fanatyku i jego znajomym "Rekinku". Całkowicie ignorowali moje oskarżenia, "wywracając kota ogonem" i twierdząc, że to ja jestem tym złym, że samurajowie są pozbawieni honoru, że samurajowie dają prezenty, by później je brutalnie odebrać. Czułem, że narasta we mnie gniew. Narastał już od dłuższego czasu. Nie można było tego tak zostawić. Negatywne emocje musiały znaleźć ujście. Gdybym chwilę temu nie oddał matce miecza, to kto wie jakby to się skończyło. Teraz jednak musiało skończyć się jedynie na kolejnych groźbach, ale najpierw wolałem wyjaśnić jedną kwestię:
- Nie zabrałem ci tego miecza, bo tak "nakazuje tradycja". - Te słowa oczywiście skierowałem do Yosuke. - Zabrałem ci ten miecz, bo był mi potrzebny, by walczyć z twoim "znajomym", na wypadek gdyby nie chciał po dobroci zostać w moim domu. Jednak moja matka zdecydowała inaczej, dlatego puszczam was wolno. Idźcie, ale wiedzcie jedno. Jeśli dowiem się, że ten pieprzony fanatyk - tutaj wskazałem na Harishama - w ramach "nawracania niewiernych" zrobił krzywdę któremuś z moich rodaków, to zemszczę się okrutnie na nim, na was, na waszych rodzinach, przyjaciołach, na wszystkich waszych bliskich, a potem sam popełnię samobójstwo, bo nie będę potrafił żyć z myślą, że gdybym dzisiaj zabił tego idiotę, to wszystko potoczyłoby się inaczej. Przysięgam. A teraz zejdźcie mi z oczu.
Po prostu nie potrafiłem nawet myśleć, co by się stało jakby jednak Harisham popełnił okrutną zbrodnię. Do końca życia nie mógłbym na siebie patrzeć, bo ja byłem odpowiedzialny za to, by go powstrzymać. Oczywiście jego znajomi, rodzina, przyjaciele, bliscy... nie byliby winni tej zbrodni, no chyba, że wyznawali podobne poglądy - wtedy cała grupa byłaby śmiertelnie niebezpieczna. Ale jeśli nie, to byliby niewinni... a zabicie niewinnego, to byłaby największa zbrodnia. Miałem jednak nadzieję, że fanatyk się przerazi na tyle, że strach skutecznie powstrzyma go od popełnienia zbrodni na moich rodakach. Oczywiście moi rodzice nie widzieli tego w ten sposób. Dla nich Harisham nie był kimś groźnym.
- Yasuo, przesadziłeś, wiesz? - odpowiedział ojciec. Całkowicie go zlałem. To była moja decyzja, moje słowa. Gniew wziął górę, zastraszyłem swojego rywala. W ogóle nie myślałem o czymś takim jak "pokojowe rozstanie". Bo co niby? Miałem im życzyć bezpiecznej podróży i udanego mordowania moich rodaków?
- Ty rzeczywiście uważasz, że ten chłopak jest niebezpieczny? - Zapytała matka. Skinąłem tylko głową i powiedziałem:
- Tak. Nie można mu ufać. W każdym bądź razie, ja mu nie ufam. A teraz, jeśli możecie, to zostawcie nas samych. Chciałbym na osobności porozmawiać ze swoją "znajomą". - Ostatnie zdanie powiedziałem jedynie, jeśli "Królowa Jesieni" ciągle tutaj była. W przeciwnym razie nic takiego nie miało miejsca (jeśli Hibci już nie ma, to kolejny akapit też można pominąć).
Teraz całą swoją uwagę poświęciłem płomiennowłosej kobiecie. W sumie pytania miałem proste, nieskomplikowane, ale na tyle intymne, prywatne, że nie chciałem mówić tego przy wszystkich. Dlatego poprosiłem rodziców o to, by wyszli i tak też zrobili. Zostałem sam na sam z moją znienawidzoną miłością. Gdyby chociaż tutaj udało się jakoś rozwiązać "spór", to byłbym wniebowzięty. Nie miałem jednak nadziei co do tego, że tak się stanie. Zbyt dobrze ją znałem.
- Najpierw - zwróciłem się do niej - sugerujesz, że nigdy nie zaznam prawdziwej, wielkiej miłości i jedynym moim ratunkiem są pospolite kurwy, które dają dupy za pieniądze. Później całkowicie olewasz moją prośbę o przekazaniu listu moim rodzicom, nawet jeśli w zamian zaoferowałem ci darmowe jedzenie i miejsce do spania, byś nie musiała wydawać pieniędzy w gospodach. Pewnie gdybym dał ci taką możliwość za darmo, to w pięć minut byś tutaj była i wybierała sobie pokój. Potrafisz tylko brać, a nic od siebie nigdy nie dałaś. Po trzecie, przyprowadzasz do mojego domu osobę, która chce mnie zabić. Tak nie postępują znajomi, a tym bardziej przyjaciele. Ja uważałem cię za przyjaciółkę, zakochałem się w tobie, a ty potraktowałaś mnie jak wroga. Chciałbym wiedzieć dlaczego? I chciałbym wiedzieć kim dla ciebie jestem. Przyjacielem z pewnością nie. Czy dla ciebie jestem wrogiem? Czy rozstaniemy się w pokoju czy we wzajemnej nienawiści?
Powiedziałem jej wszystko co sądziłem na jej temat. Najpierw zamierzałem zadać jej po prostu dwa pytania, ale później po prostu chciałem się wygadać. Za dużo negatywnych rzeczy ostatnio się wydarzyło, jednak nie mogłem się poddać tak sam z siebie. Nie mogłem wyrzucić Oashisu ze swojego życia... z serca... i z pamięci. Dlatego chciałem, żeby to ona podjęła decyzję. Żeby ona określiła kim dla niej jestem. Chciałem to usłyszeć od niej. Dałem jej wybór. Jeśli określi się jako moja przyjaciółka, a może nawet osoba, która ma mnie w dupie, to byłem skłony jej wybaczyć. Jeśli nie... to niech wypierdala.

[Harisham]

Zniosłem poprzednie obelgi, to i zniosę następne. Tak samo, jak przejdzie mi zignorować fakt, iż samuraj kompletnie mnie nie słuchał. Hachiman wie, że on jeden jest moim jedynym członkiem rodziny i wszyscy inni dokonali już swoich żywotów. To natomiast, że Yasuo chciałby mnie widzieć martwym, wcale mnie nie dziwi. W końcu co chwila o tym wspomina w trakcie tej naszej pogawędki. Trzeba jednak wiedzieć, z kim warto rozmawiać, a kogo do niczego przekonać się nie da. Yasuo niestety jest tym drugim przypadkiem.
- Nie wiem, czy zauważyłeś, ale nawet na turnieju nikomu nie zrobiłem żadnej krzywdy. To jednak nieistotne. Będę wnosił modlitwy do Boga Ośmiu Chorągwi, aby rozjaśnił twój umysł z tych wszystkich złych emocji. Żegnam. - odpowiadam Yasuo, po czym wychodzę z domu.

z/t dla mnie Yosuke i Tamaki

[Shins]

Gdy towarzystwo, z którym przyszedł (z wyłączeniem jednej z dziewczyn) opuściło lokal bez samuraja Shins zorientował się, że nici z pojedynku. Zdegustowany przełknął przekleństwo i postanowił nawet nie podchodzić do wychodzących tylko odwrócił się na pięcie i poszedł po resztę swoich rzeczy z miejsca, w którym wynajmował pokój, a następnie udał się do portu, by opuścić Yinzin. Miał już po dziurki w nosie tego miejsca. Temperatura, jaka tu panowała sprawiała, że teren ten nie nadawał się do życia, a Douhito nie miał też tutaj żadnych interesów. Wszystkie plany, które przedsięwziął w związku z tym miejscem wzięły w łeb, więc nie miał tez ochoty angażować się w jakieś zlecenia. Najlepiej opuścić to miejsce i zająć się czym ciekawszym.

Zmiana tematu: Szlak transportowy

SPRZĘT WIDOCZNY - bo nie każdy czyta KP

• Czarny płaszcz
• Rękawiczki na dłoniach
• Torba na glinę (Przy prawym boku na pasie)
• 2 torby zaczepiona z tyłu u pasa
• Kościany miecz - przepasany do pleców
• Maska filtrująca zakrywająca twarz
  

  Ukryty tekst