Shinobi War PBF Naruto - Szukaj

Znaleziono 334 wyniki

Wyszukiwanie zaawansowane

Znaleziono 334 wyniki

Strona 22 z 23
- Przejdź do strony:
Poprzednia
1
…
19
20
21
22
23
Następna

autor: Mayū: 19 kwie 2020, o 20:27; Forum: Kinkotsu (Osada Rodu Sabaku i Maji); Temat: Uliczki i zakamarki miasta; Odpowiedzi: 137; Odsłony: 17192

Re: Uliczki i zakamarki miasta

Oczywiście, że się nie myliła. Ren nawet nie musiała nic odpowiadać, by rozwydrzone dziewuszysko było przekonane o swojej nieomylności. Przybyszka wydawała się jednak tak bardzo pogodzona ze swoją anonimowością i egzystencją pozbawioną, według Mayū, większego sensu, że w pewien sposób ją to drażniło. Nie mogła tego zrozumieć, a jak czegoś nie rozumiała, to automatycznie czuła frustrację, którą mogła tylko dusić gdzieś w sobie, bo i tak nie znalazłaby ujścia. Po co jej takie życie? Po co żyć, skoro twoje istnienie nie robi nikomu żadnej różnicy? Sabaku przywykła już do tego, że rodzina pokłada w niej nadzieję; że w przyszłości będzie godną następczynią jej utalentowanej matki, że być może przebije jej osiągnięcia swoimi, bardziej spektakularnymi, że będzie kimś. Opcja bycia nikim nawet nie wchodziła w grę. Jakkolwiek by się nie myliła, w jej oczach Ren była tylko prostym czeladnikiem z umiejętnościami pozwalającymi na sprawne wykonywanie drobnych prac manualnych. Ot, zarabiała sobie niewielkie sumki, które pozwalały jej na skromne, ale spokojne życie. Bo jakie problemy może mieć tak prosty człowiek? Nie wyglądała na wygłodzoną, więc czego jeszcze mogłoby jej braknąć do pełni szczęścia? Mayū była zbyt zapatrzona w siebie, by chociaż na chwilę wyjść z własnej głowy i spróbować postawić się na miejscu kogoś mniej uprzywilejowanego od siebie.
— Ach, pustynia jest twoim domem. Brzmi to podniośle. Bardzo ładnie nazywasz swoje tułactwo — odparła dość szyderczo na jej górnolotne słowa, nie do końca zdając sobie sprawę, jak okrutnie może zabrzmieć jej wypowiedź. Kiedy tylko jej rozmówca czuł się nieco zbyt dobrze z czymś, co Sabaku nigdy nie uznałaby za powód do dumy, nie mogła sobie odmówić tej sposobności, by chociaż trochę podkopać jego pewność siebie. Bywała dość nieczuła, to fakt.
— A co, chcesz mi tam pokazać coś ciekawego? — odpowiedziała pytaniem na pytanie o jej wyściubianie nosa poza mury swojej ukochanej osady, mając nadzieję, że w ten sposób utnie niewygodny temat. Chociaż Ren nie zazdrościła jej dostatniego i, jak uważała, nudnego życia, tak Mayū nie mogła powiedzieć, że nie odczuła lekkiego ukłucia zazdrości, gdy nieznajoma z takim sentymentem wspomniała o swoim domu. Chociaż przesiadywała w swojej złotej klatce z własnej woli, to czasem jednak zastanawiała się, jak to jest na tej pustyni. Czy w ogóle dałaby sobie radę bez tych wszystkich wygód, które zapewnia jej Kinkotsu? Czy brak nudy w całości wynagradza niekończąca się walka o przetrwanie? Była zbyt dumna, by spytać o to tak przypadkową osobę, jaką w tej chwili była dla niej Ren. Prześmiewczy grymas zbladł, a spojrzenie zmętniało przez chwilę zamyślenia.
Zautomatyzowanymi ruchami zawiązała odpowiednie rzemyczki sandała, po czym poruszała przez chwilę nogą w miejscu, chcąc być pewnym, że wiązanie jest stabilne. Wymierzyła w nią dość podejrzliwy wzrok, gdy beduinka postanowiła, że koniecznie musi poprawić jedno słówko z poprzedniej wypowiedzi. Coś było nie tak. Z pewnością zapamięta jej drobne potknięcie.
— Całkiem dużo obcych pałęta się tutaj bez mojego nadzoru. Dlaczego akurat ty miałbyś stanowić zagrożenie? Sugerujesz, że powinnam cię pilnować? A może od razu zaprowadzę cię do straży, skoro masz coś za uszami, co ty na to? — spytała nieco przesłodzonym głosikiem, mrużąc złote ślepia. Nie czekając na jej odpowiedź, podniosła swoje szanowne cztery litery z wysiedzianego miejsca i przeciągnęła się leniwie. Rozejrzała się powoli, jakby oceniając, czy nudzi jej się aż do tego stopnia, by włóczyć się z jakąś nieznajomą osobą po mieście, po czym odgarnęła czarne pukle do tyłu, by poprawić swoją narzutkę, która zdążyła już za bardzo zjechać na jej ramiona.
— Niech będzie. Im szybciej cię tam zaprowadzę, tym szybciej stąd pójdziesz — ogłosiła jaśniepańsko i zacisnęła palce na białym materiale rękawa swojej rozmówczyni, by pociągnąć ją delikatnie, wskazując w ten sposób kierunek ich wędrówki. I ruszyła w końcu przed siebie, oczekując, że Ren zacznie za nią podążać.

Przejdź do posta

autor: Mayū: 19 kwie 2020, o 15:22; Forum: Kinkotsu (Osada Rodu Sabaku i Maji); Temat: Uliczki i zakamarki miasta; Odpowiedzi: 137; Odsłony: 17192

Re: Uliczki i zakamarki miasta

Irytacja, która coraz częściej wkradała się w każdą kolejną wypowiedź nieznajomej, wywoływała na gładziutkiej twarzy Mayū jedynie rozbawiony grymas. Wystarczyło zaledwie parę słów, by rozmówca odnotował spotkanie z młodą Sabaku jako ten mniej przyjemny akcent dnia, a samą nastolatkę uznał za arogancką, rozpuszczoną siksę. Trzeba było przyznać, że, podobnie jak na innych polach, tak i w doprowadzaniu do białej gorączki miała niesamowity talent. Gdyby tylko było możliwe wspinanie się po kolejnych szczeblach kariery z uwzględnieniem sztuki rozdrażnienia swojego przeciwnika, Mayū już dawno mogłaby odebrać tytuł Seinina. Ale, niestety, nie było to możliwe, więc nadal musiała znosić upokorzenie dzierżenia najniższej rangi, która nie pozwalała jej na chociaż trochę samowolki. Dlaczego nikt jej jeszcze nie docenił? Jeśli ktoś miałby ją spytać o zdanie, to odpowiedziałaby, że jej umiejętności zdecydowanie przewyższają jakichś tam, tfu, byle Dōkō. Nikt jednak - jakimś cudem - jej o nic nie pytał.
Niezwykle trudnym było naruszenie wybujałego ego Sabaku, toteż każdą następną próbę uskutecznianą przez Ren zbywała jedynie szelmowskim uśmieszkiem, który ani na moment nie schodził z jej ust.
— Bo nie jesteś nikim istotnym. Mylę się? — spytała dość spokojnym tonem, przekrzywiając głowę lekko na bok i lokując na momencik palec w pobliżu swoich ust. — Dla ciebie pewnie nie. Masz w ogóle jakiś dom? Cokolwiek? — Absolutnie nie miała za złe omotanej w białe szaty postaci, że nadal nie rozpoznała tak wybitnej osobistości jak Mayū. Bo dlaczego miałaby rozpoznać? Nie zdziwiłaby się, gdyby jej codziennością było przemierzanie pustyni w poszukiwaniu... no właśnie, czego? Szczęścia? Szemranych interesów? Ktoś taki jak Mayū nie miał żadnego pojęcia o życiu mniej wygodnym niż te, na które pozwalało przebywanie w dużej osadzie, więc mogła jedynie zgadywać, przywołując najprostsze skojarzenia.
Kiedy Ren sięgnęła wreszcie po jej podniszczony bucik, obwieszona złotem dziewczyna zamieszała energicznie czarką, by połączyć skumulowaną na dnie esencję z nieco rozwodnioną resztką, wypić tę mieszankę jednym haustem i odłożyć naczynie na klejący się od słodkości blat handlarza. Skoro już ten rwący się do pomocy nomada postanowił uraczyć ją krótkim pokazem swoich umiejętności, to popatrzy sobie z uwagą, co potrafią zrobić jego wprawne ręce. Zanim jednak skupiła się w pełni na naprawianiu obuwia, zerknęła kątem oka na pozbawioną materiałowej ochrony twarz jej wybawiciela; rysy twarzy nieznajomej, chociaż wyostrzone, nie były pozbawione pewnej subtelności. Ilekroć jednak lustrowała jej facjatę nie była w stanie jednoznacznie stwierdzić, z kim ma do czynienia. Androgyniczna uroda nie pozwalała na przypasowanie jej do żadnych twardych ram; sama beduinka nie zdradziła się również podczas rozmowy, więc nie miała żadnych podstaw, by móc bez żadnych wątpliwości ją określić. Mayū była jednak ostatnią osobą, którą mogłoby to w jakiś sposób uwierać - ot, po prostu nie przykładała szczególnej uwagi do tego typu rzeczy. Nie miała też zamiaru dopytywać. Bo po co?
Aparycja Ren w - przyzwyczajonych do mdłych, niemal identycznych twarzy pospólstwa - oczach Mayū wydawała się na tyle unikatowa, że aż warta docenienia. Nieco przedłużające się oględziny przerwała w końcu odwróceniem wzroku, a następnie zatrzymaniem go na własnym bucie, który teraz znajdował się w rękach Ren. Proces łatania zniszczeń przebiegał dość sprawnie, ale nadal zbyt wolno, by Mayū była w stanie usiedzieć spokojnie w jednym miejscu bez rozglądania się dookoła w poszukiwaniu coraz to nowych rozrywek. Odchyliła się lekko do tyłu, by oprzeć się o przykurzoną ścianę. Westchnęła, dając w ten sposób znać, że zaczyna już się niecierpliwić. Chyba się nie przejęła.
Nie byłaby sobą, gdyby nie podsunęła swojej bosej stopy w jej stronę, by wyręczyć się ciemnowłosą w zakładaniu obuwia. Kiedy jednak to się nie stało, jedynie burknęła coś pod nosem i sama pofatygowała się z sięgnięciem po sandał. O dziwo, praca została wykonana całkiem solidnie. Na tyle solidnie, że bez zwłoki sięgnęła dłonią w kierunku mieszka z monetami, chcąc przekazać rzemieślnikowi odpowiednią kwotę.
— Naszych? — powtórzyła za nią, marszcząc lekko brwi. Była pewna, że to musiało coś znaczyć i najprawdopodobniej nie było jedynie przejęzyczeniem. — Czyli nie chcesz. Pieniądz ci śmierdzi, co? Nie czuj się lepszy, nie przetrwasz zbyt długo z takim nastawieniem. A byłoby szkoda, bo widać, że jednak masz jakiś tam fach w ręku. Kim jesteś? Szewcem? Pucybutem? No nieważne. Jak nie chcesz, to nie — burknęła urażona, wzruszając ramionami. Źle znosiła odmawianie jej czegokolwiek, a już w szczególności pieniędzy, których sypnięcie uważała za miłosierny akt łaski ze swojej strony.
— Hola, od początku mówiłam, że byłabym w stanie zapłacić za twoją usługę wyłącznie pieniędzmi. Wzgardziłeś nimi, więc nie jestem ci nic winna — odparła na jej prośbę, zadzierając głowę lekko ku górze, by móc utrzymać z nią kontakt wzrokowy. Cholera, jak siedziała, to wcale nie wyglądała na aż tak wysoką! — Ale znaj mogą dobroć. Mogę rozważyć nakreślenie ci mniej więcej, gdzie ona w ogóle jest. Chyba nie boisz się, że się zgubisz? — skończyła swoją wypowiedź dość prowokującym pytaniem, a jej wargi wygięły się w równie wyzywającym uśmiechu. Mayū nie lubiła robić wszystkiego tak od razu. To zbyt proste. Najpierw jej rozmówca musi się odpowiednio wymęczyć jej towarzystwem.

Przejdź do posta

autor: Mayū: 18 kwie 2020, o 00:51; Forum: Kinkotsu (Osada Rodu Sabaku i Maji); Temat: Uliczki i zakamarki miasta; Odpowiedzi: 137; Odsłony: 17192

Re: Uliczki i zakamarki miasta

Nie można było powiedzieć, że napar z liści mięty był jej napojem pierwszego wyboru. Miętowa herbata nie dość, że była mdła, to jeszcze zdecydowanie zbyt słodka, jednak to nie przesadna słodkość była tym, co lokowało ją gdzieś po środku osobistego rankingu tych bardziej lubianych napitków młodej Sabaku. Ot, traktowała ją raczej jako ciekawostkę; napój wypijany zazwyczaj przez tych mniej możnych, których nie było stać na coś z górnej półki. Dużo częściej sięgała po dobrej jakości kawę, którą słodziła w proporcjach podobnych, co tamten mężczyzna miętówkę - z tą różnicą, że jej gorycz tworzyła ze słodyczą mieszankę dużo strawniejszą. Domyślała się, że duża ilość słodkości w naparze miała imitować pobudzające właściwości kawy. Ach, to takie ciekawe, jak próbuje sobie radzić ta cała biedota. Musiała przyznać, że nieco zazdrościła im tej prostej zaradności, która ułatwiała im życie w niezbyt skomplikowanych sprawach.
Poruszyła delikatnie nogą, wprawiając naderwaną podeszwę w ruch na cieniutkim paseczku, który ledwo utrzymywał obuwie na jej stopie. Wszystko zwiastowało na to, że nie będzie ani kawy, ani też dalszej wędrówki ulicami Kinkotsu; wraz z dopiciem resztek swojego naparu będzie zmuszona wrócić przedwcześnie do domu, licząc po drodze na to, że rozpadający się bucik jednak utrzyma jako taką formę i nie będzie jej dane przemierzać zakurzonych ulic bosą stopą. Westchnęła ciężko, manifestując w ten sposób swoje rozdrażnienie. Czy jest ktoś, kto ma równie wielkie problemy, co ona? Szczerze wątpiła.
Podniosła raz jeszcze miętowy napar na wysokość ust, by ochłodzić go chociaż odrobinę swoim chuchnięciem. Absolutnie nie spodziewała się, że jakikolwiek postronny obserwator miałby chęć wtrącić swoje trzy Ryo do konfliktu między nią, a mężczyzną, którego sylwetkę już chwilę temu zasłoniły ludzkie masy. Złote ślepia, przed chwilą jeszcze skoncentrowane wyłącznie na parującej tafli herbaty, teraz ulokowały się na omotanej w białe szaty osobie, która głośno okazała swoje wzburzenie tym, jak została potraktowana, o ironio, Sabaku. Ależ oczywiście, że należą jej się przeprosiny. Należą jej się nie tylko przeprosiny, ale i bicie czołem o uliczne płyty, by Mayū mogła chociaż rozważyć przebaczenie mu winy. Ale co z tego?
Nie odezwała się ani słowem. Machnęła lekceważąco ręką, dając tajemniczej jednostce znać, że jej wysiłek jest daremny. Nie miała też zamiaru kontynuować tego tematu - o wiele bardziej teraz chciała po prostu opróżnić czarkę, zakończyć popołudniową eskapadę i pozbyć się zniszczonej części garderoby. Nie będzie marnować swojego czasu na jakieś robótki ręczne, skoro nabycie kolejnej pary nie byłoby dla niej żadnym obciążeniem.
— Och? — wyrwało się z jej ust, gdy po raz kolejny usłyszała głos, jak zgadywała, nieznajomej. — Ja też nie mam pojęcia, kim jesteś, więc jesteśmy kwita. Poza tym, serio, spójrz na siebie. Nawet od ciebie tego nie wymagam — rzekła z przekąsem, wykrzywiając kącik ust w złośliwym półuśmiechu. Prawdę powiedziawszy, nie miała pojęcia, czym taka osoba mogłaby się w ogóle zajmować - jej strój wydawał się Mayū na tyle niecodzienny, że nie kojarzyła go z żadnym konkretnym zajęciem. Niezmiernie rzadko wyściubiała nos poza osadę, więc równie rzadko mogła zetknąć się z kimś, kto nie jest przywiązany do miasta. A właściwie, to nie jest przywiązany do niczego. Sam koncept koczowniczego trybu życia był dla niej tak abstrakcyjny, że niezbyt interesowała się tym, co trzeba robić i w jaki sposób się ubierać, by móc przetrwać na samym środku pustyni. Widziała tylko jej oczy - ciemne, niezbyt przyjazne. Ale to nic. Mayū nie szukała przyjaciół.
Parsknęła krótkim śmiechem, gdy omotana materiałem postać zaoferowała swoją pomocną dłoń.
— Chcesz sobie na mnie dorobić, co? Poudajesz, że coś tam sobie grzebiesz, a potem będziesz wymagać ode mnie za tę fuszerkę bajońskie sumy, znam to. Ale wiesz? Niech stracę. Proszę bardzo. Pokaż mi, co potrafisz — rzuciła dość lekko, pozwalając podniszczonemu bucikowi spaść ze swojej stopy. Nie liczyła na zbyt wiele. Tak naprawdę, to jedynie, na co liczyła, to to, że ktoś - kimkolwiek by nie był - rozerwie ją pokazem swoich umiejętności chociaż w umiarkowanym stopniu.

Przejdź do posta

autor: Mayū: 17 kwie 2020, o 21:28; Forum: Kinkotsu (Osada Rodu Sabaku i Maji); Temat: Uliczki i zakamarki miasta; Odpowiedzi: 137; Odsłony: 17192

Re: Uliczki i zakamarki miasta

To był jeden z tych dni, kiedy nikt nie chciał się z nią bawić.
Nikt nie chciał jej zabawiać, a ona sama jakoś tak nie mogła znaleźć sobie zajęcia. Będąc jeszcze bardziej precyzyjnym - owszem, znalazła sobie, jednak każda z podejmowanych czynności nie była dla niej na tyle absorbująca, by była w stanie zatrzymać na niej swoją rozbieganą uwagę na dłużej niż zaledwie kilka minut. Nie zawsze tak było. Zazwyczaj było tak, że jednak udawało jej się zająć swój czas czymś bardziej interesującym niż bezmyślne wgapianie się w wykonaną z piaskowca ścianę swojego ukochanego pokoiku. Wystarczyło lekkie przymuszenie się do utrzymania atencji na danej aktywności, a ta pochłaniała ją na tyle, że nie musiała nikomu naprzykrzać się swoją osobą. Ale to zdecydowanie nie był ten dzień.
Dzisiaj bowiem nie mogła znaleźć sobie miejsca; miotała się z kąta w kąt, ostentacyjnie pokazując współdomownikom, jak bardzo cierpi z powodu niemożliwego do zignorowania znudzenia. Najpierw zajrzała do kliniki ojca tylko po to, by móc chociaż pooglądać sobie proces przygotowywania przez niego tych wszystkich przedziwnych mikstur, jednak jej kochany tatuś najwyraźniej nie czuł się zbyt komfortowo z obecnością swojej córeczki, która to cały czas intensywnie śledziła jego ręce podczas pracy. Zbył ją grzecznie, ale stanowczo. Mayū, chociaż niezwykle obrażona, łaskawie zostawiła go w spokoju. Kolejną ofiarą, która miała zająć czas znużonego dziewczęcia miał być jej starszy brat; zrezygnowała jednak z tego pomysłu już w przedbiegach, widząc jego chłodne spojrzenie. Nigdy nie miała z nim zbyt dobrych stosunków. No cóż, jego strata. Mayū żyła w przeświadczeniu, że nikt dla niej nie jest niezastąpiony, więc bez większych sentymentów mogłaby go zastąpić kimś innym. Kimś lepszym. Kimś, kto wreszcie będzie godny jej uwagi.
Nie znalazłszy ostatecznie żadnego zajęcia na własnym podwórku, postanowiła zmienić nieco otoczenie. Opuściła dom niepostrzeżenie, bo nikogo o tym fakcie nie informując, uprzednio jeszcze szybkim ruchem ręki nakładając na swoje wąskie ramiona krótką narzutkę, by zapobiec zmarznięciu. Słońce chyliło się już ku zachodowi, a ona sama nie była w stanie przewidzieć, jak długo zachce jej się łazić poza domem. Żyjąc na pustyni zdążyła już przywyknąć do tych skrajnych wahań temperatur, nie zmienia to jednak faktu, że wieczorny chłód często doskwierał jej nieco bardziej, niż powinien.
Przyzwyczajona do luksusów dziewczyna nieczęsto zapuszczała się w jakieś wąskie, szemrane uliczki, jednak zdarzało się, że czasem nabierała ochoty, by podejrzeć trochę życia normalnych ludzi. Tego szarego tłumu, który żyje z dnia na dzień, wydając na pożywienie wszystkie zarobione pieniądze. Mogła oglądać z taką beznamiętnością ich nudne, do bólu przeciętne życia tylko dlatego, że była świadoma ich odległości od swojego. Lubiła ich poobserwować, by stwierdzić z ulgą, że nigdy jej nie będzie to dotyczyć. Musiała jednak przyznać, że te ich prymitywne, własnoręcznie ulepione wyroby są całkiem miłym dodatkiem - czy to do potraw, czy to do postawienia w domu jako sympatyczny akcent. Taki etniczny, małomiasteczkowy. Poniekąd egzotyczny w wypchanym złotem wnętrzu jej domostwa.
Tylko dlaczego tego dnia był aż tak cholerny tłok? Z ledwością parła do przodu, zaborczo przyciskając do siebie torbę, by przypadkiem nikt jej nie okradł. Łypnęła pośpiesznie wokół siebie, usiłując znaleźć miejsce na uboczu, gdzie mogłaby przeczekać ten niecodzienny pochód. Szczęście jej dzisiaj sprzyjało, dostrzegła bowiem niepozorne stoisko, w którym starszy mężczyzna sprzedawał za niemal bezcen gorącą miętę. Skusiła się więc na ten zakup, grzecznie przekazała sprzedawcy należną mu kwotę i już za chwilę miała cieszyć się świeżutkim napojem, gdyby nie pewien jegomość, który miał czelność nadepnąć na jej bucik. Mayū, klnąc siarczyście, podniosła gwałtownie nogę ku górze, by się wyswobodzić.
— Ej, uważaj jak leziesz! Wiesz, kim ja jestem?! — sarknęła wściekle i już, już zamachnęła się glinianym naczyniem z wrzącą zawartością, by wylać ją na tego cholernika, jednak powstrzymała się w ostatniej chwili. Wypuściła miarowo powietrze przez usta, usiłując uspokoić swoje zszargane nerwy.
— Śmieć — mruknęła niemal bezgłośnie. Zerknęła kontrolnie na dół z zamiarem sprawdzenia, czy jej obuwie wyszło bez szwanku w starciu z ciężką nogą nieuważnego mężczyzny. Oczywiście, że nie - jeden z rzemyczków utrzymujących sandał na jej stopie został zerwany. Opadła ciężko na jakąś skrzynię, wzdrygając się na samą myśl, że materiał jej odzienia w ogóle styka się z czymś aż tak brudnym. Tym cholernym butem zajmie się zaraz - najpierw wypije miętę, by poprawić sobie zepsuty humorek.

Przejdź do posta

autor: Mayū: 17 kwie 2020, o 17:34; Forum: [K] Tematy graczy; Temat: Mayū; Odpowiedzi: 0; Odsłony: 125

Mayū

Nazwa postaci: Sabaku Mayū
Ilość zaakceptowanych przedmiotów: 0

Przejdź do posta

autor: Mayū: 17 kwie 2020, o 17:32; Forum: [WT] Tematy graczy; Temat: Mayū; Odpowiedzi: 2; Odsłony: 360

Mayū

Nazwa postaci: Sabaku Mayū
Lista zaakceptowanych technik:

Przejdź do posta

autor: Mayū: 17 kwie 2020, o 17:28; Forum: Rozliczenia PH; Temat: Mayū; Odpowiedzi: 43; Odsłony: 3635

Re: Mayū

Przejdź do posta

autor: Mayū: 17 kwie 2020, o 15:25; Forum: Zaakceptowane karty; Temat: Mayū; Odpowiedzi: 5; Odsłony: 4909

Re: Mayū (gotowe)

Przejdź do posta

autor: Mayū: 17 kwie 2020, o 15:08; Forum: Zaakceptowane karty; Temat: Mayū; Odpowiedzi: 5; Odsłony: 4909

Re: Mayū (gotowe)

Przejdź do posta

autor: Mayū: 17 kwie 2020, o 13:58; Forum: Administracyjne; Temat: Wielkanoc 2020; Odpowiedzi: 116; Odsłony: 3350

Re: Wielkanoc 2020

Wszystkiego dobrego. : )

Przejdź do posta

autor: Mayū: 17 kwie 2020, o 00:48; Forum: Zaakceptowane karty; Temat: Mayū; Odpowiedzi: 5; Odsłony: 4909

Re: Mayū (gotowe)

WIEDZA
ZDOLNOŚCI
EKWIPUNEK
PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Broń:
fūma shuriken u boku;

Ubrania:
rękawiczki z blaszkami;

Torby/kabury/pojemniki:
gurda;

duża torba na biodrze;

kabura na lewym udzie;

kabura na prawym udzie;
PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):
ROZLICZENIA
PIENIĄDZE: Klik!
PH: Klik!
MISJE (dla klanu | inne):
D — 1 | 0
C — 1, 2, 3 | 0
B — 1 | 0
A — 0 | 0
S — 0 | 0

WYPRAWY:
EVENTY:
S — Turniej Pokoju

PREZENTY:
Porzucona postać, bonus za KP, Wielkanoc 2020, Piąta Rocznica Shinobi War, Andrzejki, Święta 2020, Dzień Kobiet, Zimowa Gala 2021 (I miejsce - Miss Zimy, Najlepszy avatar/sygnatura), Wielkanoc 2021, Szósta Rocznica, Mikołajki, Święta 2021, Wielkanoc 2022, Siódma Rocznica, Halloween 2022, Mikołajki 2022, Święta 2022, Setsubun, Dzień Kobiet, Wielkanoc 2023, Ósma Rocznica, Sumiyoshi Matsuri, Boże Narodzenie 2023, Wielkanoc 2024

Przejdź do posta

autor: Mayū: 17 kwie 2020, o 00:48; Forum: Zaakceptowane karty; Temat: Mayū; Odpowiedzi: 5; Odsłony: 4909

Mayū

DANE PERSONALNE
IMIĘ: 真優 Mayū
NAZWISKO: 砂瀑 Sabaku
KLAN: Sabaku
PRZYNALEŻNOŚĆ: Atsui | Unia Samotnych Wydm
WIEK | DATA URODZENIA: 21 | 31 VII 372
PŁEĆ: Kunoichi
WZROST | WAGA: 172 | 58
GŁOS: klik!
RANGA: Akoraito
SŁAWA:
ATSUI — prowincjowa 5
Młoda, uzdolniona kunoichi rangi Akoraito, uwielbiana przede wszystkim przez klasę wyższą swojego rodu. Tu i ówdzie można usłyszeć jej imię — zwłaszcza pośród strażników i mieszkańców okolic plantacji ziół, gdy zdołała zdemaskować szpiega należącego do mafii Ekibyō. Kupcy raczej nie byli wdzięczni, kiedy dosiadając słonia straszyła ich stratowaniem, jednak z całą pewnością będą pamiętać jej pacyfikację wściekłego stworzenia, które wyrwało się z klatki.
APARYCJA
WYGLĄD:
Aparycja Mayū niezaprzeczalnie jest przyjemną dla oka, ale posiada również całkiem sporą sporą wadę — zdradza zarówno jej pochodzenie, jak i status. Dlatego też, jeśli tylko zachciałoby jej się ukryć swoją prawdziwą tożsamość, w lwiej części przypadków już od startu byłaby na straconej pozycji. Tylko dlaczego miałaby ją ukrywać, skoro jest z niej aż tak dumna? Cóż, nigdy nie była zbyt dobrym szpiegiem.
Jedną z pierwszych cech jej wyglądu, które zwracają uwagę przy początkowych oględzinach, są jej włosy. I to głównie ze względu na ich niepraktyczność w tak niesprzyjających warunkach — włosie dziewczęcia nie dość, że jest grube i gęste, to jeszcze śliskie, więc wciśnięcie ich w jakieś w miarę wytrzymałe upięcie jest nie lada wyzwaniem. Zazwyczaj i tak w ciągu dnia wyswabadzają się z nienaturalnej pozycji i ciężko opadają na jej ramiona, co bywa cholernie dokuczliwe podczas pustynnego skwaru. Odcień jej włosów można określić jako niezłamaną cieplejszymi refleksami, intensywną czerń. Sięgają nieco za pośladki, chociaż stara się je regularnie podcinać. Rosną szybko. Muszą rosnąć, jeśli od dziecięcia karmiona jest pożywieniem najwyższej jakości, a każde zachwianie jej zdrowia jest natychmiast łagodzone przez stroskanego rodzica. Wychuchana, wycackana. Nie jest w stanie sobie wyobrazić, że nie wszyscy są aż tak uprzywilejowani.
Twarz lekko pociągła, o trójkątnym podbródku. Ze względu na wiek jej policzki nadal mogą wydawać się lekko dziecięce, widać jednak, że proces wyostrzania się rysów już zdążył się rozpocząć — kości policzkowe, mimo tego, że są zaznaczone całkiem wyraźnie, nie zaburzają proporcji. Nos dość mocno zarysowany, dzięki czemu jej profil wydaje się szlachetniejszy. Usta natomiast są drobne, ale kształtne i na tyle ciemne, że zazwyczaj nie czuje potrzeby podkreślania ich żadnym kolorem. Chociaż zwykle jej brwi są połowicznie przykryte grzywką, z łatwością można dostrzec, że są gęste i ciemne — tak jak i rzęsy. Ślepia barwą przypominają najszczersze złoto; są też jedynym elementem jej twarzyczki, który wyraźnie kontrastuje z ciemniejszą karnacją i włosami. Można je uznać za całkiem spore, ale też pociągłe — kocie — co jeszcze bardziej podkreśla czarnym barwnikiem, tworząc na powiece przedłużoną kreskę. Jej wzrok bywa zbyt przenikliwy, drążący, niekomfortowy. Absolutnie nie boi się patrzeć prosto w oczy rozmówcy.
Wzrost można określić jako dość przeciętny. Sto siedemdziesiąt dwa centymetry nie czynią z niej osoby ani skrajnie wysokiej, ani też skrajnie niskiej. Jej figura jest bardzo kobieca, co, jak kilkakrotnie wypominała to jej babcia, odziedziczyła po swojej matce. Jej fizyczność doskonale odzwierciedla niezakłócony chudymi latami proces dorastania — biodra dziewczęcia są całkiem wydatne, więc jej talia wydaje się dość wąska, co uznaje za jeden z mocniejszych punktów swojej sylwetki i bez krępacji podkreśla ten atut na co dzień. Chociaż barki mogłyby się wydawać wąskie, zaś ramiona — wątłe, nie należy zapominać, że nadal mają w sobie na tyle krzepy, by panienka Sabaku była w stanie unieść wypełnioną złotym pyłem gurdę. A jest to, przynajmniej dla niej, ciężar niełatwy do zignorowania. Pomimo tego, że Mayū stara się dbać o swoją tężyznę fizyczną i raczej nie wymyśla sobie miliona wymówek przed bardziej absorbującym treningiem, ciało niechętnie wynagradza jej wysiłek chociażby mdłym zarysem mięśni. Z łatwością można odnotować, że dłonie Mayū nigdy nie doświadczyły prawdziwej pracy — są miękkie i delikatne, pozbawione bruzd i zadrapań. Paznokcie długie. Idealnie wypiłowane, wypolerowane, natarte oliwką.
Ze względu na całkiem wysoki status finansowy jej rodziny już od szczenięcych lat mogła pozwolić sobie na codzienne kąpiele wzbogacone tak luksusowymi dodatkami jak najlepszej jakości olejki lub kozie mleko, więc jej skóra, zgodnie z tutejszymi kanonami, lśni zdrowym blaskiem. Jest napięta, idealnie nawilżona, ponadprzeciętnie gładka. I, oczywiście, śniada — ku uciesze Mayū ten karmelowy odcień idealnie komponuje się ze złotem. Nie mogłaby znieść, gdyby jej estetyka nie była spójna. Biorąc pod uwagę tę sztywną estetykę, ceni prosty krój stroju. Stawia na klasyczną czerń lub, ostatecznie, biel, a to dlatego, że uważa, iż bardziej krzykliwe barwy odwracałyby uwagę od złotej biżuterii, którą tak obficie na siebie nakłada. Ta natomiast odwraca uwagę od niej samej, zwykle przytłaczając ją swoim blichtrem.

UBIÓR:
Pustynia: klik! + gurda
Na co dzień przywdziewa krótką, czarną suknię ze złotymi zdobieniami, która ciasno przylega do tułowia. Jej dół jest asymetryczny: materiał jest krótszy z przodu i z tyłu, a po bokach dłuższy, dzięki czemu nogi pozostają odkryte i ruch nie jest niczym skrępowany. Ze względu na wymagającą dużej aktywności profesję, pod spód zakłada również czarne, krótkie spodenki — głównie dla własnego komfortu. Na całość zakłada białą narzutkę ze stójką, którą dociąża złotą kolią. Często można ją zobaczyć omotaną białym, obszytym złotą nicią materiałem, służącym jej jako ochrona przed słońcem, a który zazwyczaj narzuca na ramiona oraz głowę. Na ręce zakłada długie, bo sięgające aż za łokcie, czarne rękawice bez palców, na których również nie mogło zabraknąć złotych, ciężkich bransolet. Zazwyczaj chodzi w czarno-złotych sandałach, a przedłużony materiał jednego z nich sięga aż do jej uda. Obuwie podbite jest grubym, średniej wysokości obcasem — stabilnym, a zarazem dodającym jej kilka centymetrów wzrostu.

Reszta kontynentu: klik! + gurda
Garderoba kunoichi jest na tyle obszerna, by mogła pozwolić sobie na osobny zestaw ubrań w przypadku, gdy zagraniczne wojaże zaprowadzą ją do prowincji o bardziej nieprzyjaznym klimacie niż słoneczne Pustynne Wydmy. Na taką okazję dziewczyna ma przygotowany strój lepiej przystosowany do niższych temperatur niż panujące w Atsui upały. Wtedy najczęściej można ujrzeć ją w długich czarnych spodniach, które ciasno przylegają do jej nóg. Dzięki temu przyzwyczajone do wiecznego gorąca ciało dziewczęcia nie przemarza, gdy warunki pogodowe nie są sprzyjające. Na górze dziewczyna nosi czarną bluzkę bez rękawów, której wysoki kołnierz osłania jej szyję. Na nią kunoichi ubiera odkrywającą ramiona narzutę o rozszerzanych rękawach, przypominającymi te w kimonie. Całość utrzymuje szeroki skórzany pas.

ZNAKI SZCZEGÓLNE:
✦ złota biżuteria,
✦ złote oczy,
✦ pieprzyk pod okiem,
✦ ciemna karnacja,
✦ gurda na grzbiecie.
OSOBOWOŚĆ
CHARAKTER:
Rozpuszczona jak dziadowski bicz.
Nic jej nigdy nie brakowało, zawsze wszystko było pod dostatkiem. Wszystko też przychodziło łatwo, a jeśli nie, to miała pod ręką osoby, które sprawiały, że przychodziło jej łatwo. Tak naprawdę, to cała jej rodzina zapracowała na sukces jej osoby, niegdyś uznawszy, że ma potencjał przewyższający jej niezbyt uzdolnionego brata. Tymże więc jest Mayū — wypadkową dostatniego życia, utytułowania jako ponadprzeciętny talent i próbą dogonienia legendy jej matki, do której podobno jest aż tak podobna.
Mayū jest osobą, która zżerają własne ambicje. Im częściej ktoś powtarza, że wdała się w utalentowana matkę, tym bardziej czuje przymus, że musi ją prześcignąć. Można powiedzieć, że ma syndrom dziecka, które zostało okrzyknięte geniuszem — i chociaż w początkowych latach jej rozwoju jako kunoichi faktycznie można było ją za tą ponadprzeciętną jednostkę uznać, tak im była starsza, a poznawane przez nią techniki coraz trudniejsze, ten jej rozpędzony progres zaczynał stopniowo zwalniać. Ciężko jej zaimponować — głównie dlatego, że zna potęgę swojego złotego pyłu i wie, na co ją stać. Nawet, jeśli ktoś przewyższa ją swoimi umiejętnościami, to jest zbyt pewna siebie, by w ogóle się tym przejąć. Ot, wystarczy, że odrobinę bardziej się przyłoży i szybciutko wskoczy na ten sam, a może i jeszcze wyższy, poziom. Chociaż szanuje umiejętności piaskowego odłamu swojego klanu, większym uznaniem darzy klanowiczów, którzy, tak jak ona, władają złotem. Uważa, że złoty pył jest doskonalszą wersją zwykłego piasku, więc każdy szczęśliwiec dostępujący zaszczytu władaniem złotym kruszcem ma po prostu większy potencjał. Zdecydowanie brakuje jej pokory.
Nie zna prawdziwego życia. Jest oderwana od rzeczywistości do tego stopnia, że nie jest w stanie sobie wyobrazić, że ktoś mógł dorastać w mniej sprzyjającym środowisku niż ona. Przez to, że nigdy niczego jej nie brakowało, nie ma szacunku do pieniądza. Szasta monetami na lewo i prawo, niezależnie od tego, czy potrzebuje daną rzecz czy też nie. Czasem nawet ciśnie taką monetą w jakiegoś żebraka dla własnej egoistycznej przyjemności, a niech ma. Niech się cieszy! Mayū tymczasem czuje się niczym wielka, miłościwa pani — wybawicielka biednych i uciśnionych. Nie ma jednak drugiej osoby, która tak bardzo biedotę ma w poważaniu — pod osłoną zainteresowania zwyczajami tych śmiesznych dzikusów, którzy kryją się w namiotach poza bramami osad, kryje się głęboka pogarda. Sama po stokroć wolałaby umrzeć, niż żyć w biedzie; czyli dokładnie tak, jak większość uprzywilejowanych nadmiernym bogactwem. Nie przepada za towarzystwem innych ludzi, lubi jednak ich uwagę i szczerze nienawidzi, gdy jej od nich nie dostaje. Tak naprawdę, to nie może do końca zrozumieć, czemu ktoś miałby w ogóle chcieć ją zignorować. Jest przekonana o swojej wyjątkowości — przecież tak zawsze nazywali ją ludzie z najbliższego otoczenia, więc nie może być inaczej, prawda?
Szybko się wszystkim i wszystkimi nudzi, dlatego, jeśli tylko jakiś ~~pajacyk~~ miły jegomość nie ma ochoty już jej dłużej zabawiać, sama musi sobie w jakiś sposób dostarczyć rozrywkę. Bywa więc zaczepna i prowokująca, najczęściej tylko po to, by powbijać szpileczki i wywołać jakąś ciekawą reakcję. Kiedy jednak przekroczy pewną granicę — a zwykle ją przekracza — wyśmiewa wzburzenie swojego rozmówcy. Uwielbia żartować! Jeżeli żarty, to tylko z innych, absolutnie nie z niej. Jeżeli kłótnia, to tylko wygrana. Tylko nie daj bóg komuś — jakimś cudem — uda się ją przegadać, to musi liczyć się z tym, że dla panienki Sabaku najprawdopodobniej już w momencie zakończenia kłótni taka osoba przestaje istnieć, a sama Mayū będzie śmiertelnie obrażona i już nigdy się do takiego delikwenta nie odezwie. Jest mściwa i pamiętliwa, nie da się jej ugłaskać. Z reguły.
Na potrzeby polepszenia własnego wizerunku lubi czasem podkoloryzowywać własne anegdoty i historyjki. Potrafi skutecznie kłamać komuś w żywe oczy. Nawet nie mrugnie. Nawet się nie zająknie. Zdarza jej się wciągnąć kogoś w niezobowiązujące gierki słowne, które niebezpiecznie ocierają się o flirt — najczęściej są to jednak tylko puste słowa, więc, gdy tylko widzi, że ktoś zaczyna się angażować, natychmiast się wycofuje. Jest wybredna. Zwykle przeszkadza jej w ludziach tak dużo cech, że płeć jest ostatnim, na co zwraca uwagę. Nie przepada za dotykiem innych osób — nawet tym najbardziej platonicznym.
Ma bardzo dużo stanowczych opinii na niemal każdy temat, które lubi wygłaszać niezależnie od tego, czy ktoś ją w ogóle słucha. Jest cholernie apodyktyczna. Nigdy też nie zmienia swojego zdania. Uznaje, że to właśnie jej racja jest najwłaściwsza, więc preferuje pracować samemu — dzięki temu może oszczędzić niepotrzebnych emocji zarówno sobie, jak i niedoszłym członkom jej drużyny. Nie nauczyła się jeszcze zbyt dobrze kontrolować własnych emocji — a już na pewno tych negatywnych. Jej impulsywność, mimo tego, że z początku może wydawać się dość niegroźna, szybko eskaluje do agresji. Częściej słownej niż fizycznej, wszak jeszcze nigdy nikogo nie pozbawiła życia, ale całkiem możliwe, że miałaby problem z okazaniem litości podczas walki — przynajmniej teraz, gdy przeżywa pierwszą fascynację tym, z jaką łatwością mogłaby się kogoś pozbyć przy pomocy własnych umiejętności. Przez swój choleryczny charakter bywa niezdrowo zazdrosna, do czego niezbyt chętnie się przyznaje. Z chęcią jednak przyzna się do tego, że coś — lub ktoś — jej się nie podoba. Ostentacyjnie pokaże, jak bardzo jest niezadowolona. Że coś jej nie pasuje. Że coś jest nie tak, jak powinno być; a powinno być tak, jak Mayū tego zechce. Kiedy tylko nie ma nastroju, a nie ma go dość często, bywa nieprzyjemna, sarkastyczna i opryskliwa. Dla kontrastu większość tych bardziej pozytywnych odczuć dusi w sobie. Z trudem przychodzi jej wykrzesanie z siebie szczerych słów aprobaty. Pomimo że coś mogło ją ucieszyć, nie potrafiłaby w pełni tego zaprezentować. Nawet nie do końca wie jak pokazać komuś, że darzy go cieplejszym uczuciem. Jest na to zbyt dumna. Jest też zbyt dumna, by przyznać się do błędu lub poprosić kogoś o pomoc. Woli uniknąć upokorzenia, więc często unika niewygodnych dla niej tematów.
Nie jest zbyt czuła na krzywdę innych. Irytuje ją słabość, nie lubi nikogo pocieszać. Nie lubi też doradzać, pomagać, opiekować się — uznaje to za zbyt wielką odpowiedzialność. Przez wrodzoną nieufność bardzo powoli przekonuje się do ludzi, aczkolwiek kiedy już się do kogoś przyzwyczai, stara się utrzymać go przy sobie. Nie łaknie żadnych nowych kontaktów, ponieważ uważa, że jest zbyt niecierpliwa, by próbować od nowa się z kimś zapoznawać. Zdecydowanie bardziej ceni przelotne znajomości, w które nie musi za bardzo się angażować.
Cienka jest granica między odwagą a brawurą, Mayū natomiast zdaje się na niej notorycznie balansować. Jest cholernie bystra, więc najczęściej, po przeanalizowaniu sytuacji, w której się znalazła, udaje jej się powstrzymać swoją gorącą krew. Z wielkim trudem. Ciężko wyzbyć się podskórnej, głęboko tłamszonej chęci zrobienia wszystkiego jak najszybciej, jak najskuteczniej… Jak najlepiej.

CIEKAWOSTKI:
✦ Chociaż Sabaku zazwyczaj rodzą się z naturalnym talentem do kontroli piasku, a złota przyuczają się dopiero później, w przypadku Mayū było na odwrót — złoto było tym, czym potrafiła manipulować jako pierwszym. Ta zdolność płynęła we krwi żeńskiej części rodziny od pokoleń; i miała niemały wpływ na jej poczucie wyjątkowości.
✦ Szybko marznie, a co za tym idzie szczególnie źle znosi noce na samym środku pustyni, gdy temperatura gwałtownie spada.
✦ Wysypia się tylko wtedy, gdy jest jej dane spać wśród mięciutkich poduszek. Nie jest w stanie zrozumieć, jak co niektórzy mogą w ogóle zasypiać w tych swoich prymitywnych namiotach.
✦ Ze względu na łatwy dostęp do ziół ojca, w wolnych chwilach amatorsko zajmuje się komponowaniem autorskich mieszanek olejków eterycznych. Próbuje również podrabiać przepisy na kosmetyki i całą resztę mikstur, które produkuje jej ojciec, jednak, póki co, nieszczególnie jej to wychodzi. Ojciec zaś nie pali się ze zdradzaniem swoich sekretów.
✦ Od dziecka była wychowywana w bliskim towarzystwie muzyki, więc ma dobre wyczucie rytmu. I całkiem nieźle tańczy.
✦ Jest kawoszką. Nie wyobraża sobie dnia bez wypicia kawy — obowiązkowo mocnej, słodzonej i z dodatkiem ostrych przypraw. Ponadto musi być gorąca, bo tylko taka pomaga organizmowi w radzeniu sobie z pustynnymi upałami.
✦ Ma słonia. Słoń został podarowany w formie wymuszonego prezentu od kupca, który został uratowany przez Mayu. Stoi sobie na dziedzińcu posiadłości jej ojca i jest tam elementem dekoracyjnym.

NINDO: Kto ma złoto — dyktuje zasady.
HISTORIA
Jak na region o tak burzliwej historii, pierwsze lata życia Mayū układały się nad wyraz spokojnie. Urodziła się jako młodsze z dwójki rodzeństwa w Sachū, osadzie umiejscowionej w pustynnym Sabishi. Ojciec dziewczyny był typem raczej introwertycznym, parał się medycyną oraz zielarstwem i w ten sposób zarabiał, świadcząc innym członkom szczepu odpowiednie usługi. Jego żona, dumna przedstawicielka szczepu Sabaku obdarzona umiejętnością kontroli złotego kruszcu, stanowiła natomiast jego zupełne przeciwieństwo — natura uczyniła ją nadambitną kunoichi o wybuchowym temperamencie. Zestawienie takich osobowości mogłoby działać na niekorzyść wielu związków — w tym przypadku jednak te różnice zadziałały odwrotnie, sprawiając, że para stworzyła harmonijny związek i nawet po latach pozostawała w sobie bardzo zakochana. Pierwszym owocem tego związku był ich najstarszy syn. Parę lat później na świecie pojawiła się też Mayū. Od najmłodszych lat przejawiała dryg do kontroli złota, co nie uszło uwadze jej matki, której zależało na przekazaniu dalej klanowego dziedzictwa. Rodzinny dom dziewczyny był pełen ciepła i bliskości, choć nie byli szczególnie bogaci. Wiedli proste, ale szczęśliwe życie.
Momentem przełomowym w życiu rodziny był Turniej Piaskowych Filarów, próbę wskrzeszenia którego przeprowadzono na terenach zamieszkiwanych przez rodzinę dziewczyny. Podniosłe wydarzenie mające na celu pokaz umiejętności rodów z całego kontynentu zmieniło się w krwawą rzeź wraz momentem wybuchu zamieszek, które klan Kaguya wykorzystał jako pretekst do zaatakowania terenów należnych do szczepu Sabaku. Mayū wraz ze starszym bratem zostali ewakuowani w trakcie walki dzięki pomocy ich dziadków. Rodzice natomiast zostali na miejscu, by przy pomocy swoich umiejętności wesprzeć pobratymców w obronie terenów — ojciec organizował pomoc medyczną w polowym szpitalu, a matka walczyła na głównym froncie. I, choć ojcu udało się dołączyć bezpiecznie do rodziny w azylu udzielonym im przez klan Ayatsuri, kobieta nie miała tyle szczęścia. Zginęła tak, jak zawsze chciała, w blasku chwały i w trakcie walki — w tragicznym momencie wyzwolenia ogoniastej bestii.
Wstrząśnięty śmiercią żony ojciec dołączył do reszty rodziny na terenach Ayatsuri, gdzie stworzono dla nich tymczasowe obozowisko. Mayū, owszem, opłakiwała swoją matkę, jednak ze względu na swój wiek nie była do końca świadoma, co się dzieje. Ojciec, podobnie jak jej starszy brat, zdecydowanie gorzej zniósł utratę ukochanej osoby, rzucił się więc w wir pracy. Na szczęście wraz z nimi w nowe miejsce przeniosła się też babka, która odciążyła choć odrobinę owdowiałego w młodym wieku mężczyznę w opiece nad dwójką dzieci.
W momencie trwania bitwy o Atsui Mayū kończyła dziewięć lat. Jej rodzina nie brała bezpośredniego udziału w oblężeniu stolicy. Dzieci zostały wraz z babką tam, gdzie tymczasowo mieszkali, pozostając w bezpiecznej odległości od krwawych starć sił wrogich klanów. Ojciec rodzeństwa dołączył do rodaków, by i tym razem pracować jako medyk i leczyć obrażenia odniesione przez wojowników Sabaku. Klan wyszedł z bitwy zwycięsko, odpłacając się wrogom za krzywdy sprzed dwóch lat i degradując ich do miana szczepu. Sabaku natomiast otrzymali prawa należne dotychczas tylko rodom. Po klanie Kaguya pozostało opustoszałe miasto w Atsui, nazywane Kinkotsu. Po uciekinierach pozostały nieraz zupełnie puste domy — właśnie jeden z takich domów otrzymała rodzina Mayū, w zamian za zasługi poległej w czasie walki matki oraz oddaną służbę medyczną jej ojca. Zamieszkali w centrum Kinkotsu w solidnym budynku wykonanym z piaskowca, niegdyś należącym do bogatych kupców Kaguya. Część pomieszczeń została zaadaptowana na klinikę, w której rozpoczął pracę ojciec dziewczyny. Życie w osadzie przyniosło wiele nowych możliwości, a dzięki produkcji specyfików leczniczych i kosmetycznych mężczyzna szybko zaczął się bogacić, zapewniając dwójce dzieci dostatnie życie i spełniając większość ich kaprysów.
Mayū wyrosła na miastową pannę. Nastoletnie lata spędziła w bardzo dogodnych warunkach, dając się rozpieszczać zapracowanemu ojcu. Dziewczyna odziedziczyła matczyną urodę i charakterek, przez co była wyraźnie faworyzowana przez członków rodziny. Starszy brat nie miał tyle szczęścia — bliższy wyglądem i temperamentem ojcu, w porównaniu do agresywnej w obyciu siostry wydawał się wręcz zahukany i nadto wycofany. W przeciwieństwie do siostry, po doświadczeniu tylu wojen, raczej nie rwał się do walki. Raczej wycofany, więcej czasu spędzał obserwując ojca przy pracy niż rozwijając klanowe zdolności, do których nie miał zbytniego talentu. Czasem bywał zazdrosny na uwagę otrzymywaną przez młodszą siostrę, ale nie przeszkadzało mu to w pomocy w jej rozwoju. Mayū, ambitna i nadal tęskniąca za utraconą matką, nigdy nie przestała kultywować rodzinnych tradycji, zgłębiając sztukę walki przy pomocy złota. W pracy nad rodzinnym talentem wspierała ją wytrwale babka, teraz już starowinka, choć niegdyś silna kunoichi — prawdziwa skarbnica przekazywanej z pokolenia na pokolenie wiedzy.

Przejdź do posta

autor: Mayū: 17 kwie 2020, o 00:12; Forum: Bank; Temat: Mayū; Odpowiedzi: 21; Odsłony: 1108

Re: Mayū

Przejdź do posta

autor: Mayū: 17 kwie 2020, o 00:06; Forum: Bank; Temat: Mayū; Odpowiedzi: 21; Odsłony: 1108

Mayū

Przejdź do posta

autor: Mayū: 16 kwie 2020, o 23:58; Forum: Rozliczenia PH; Temat: Mayū; Odpowiedzi: 43; Odsłony: 3635

Mayū

Przejdź do posta

Znaleziono 334 wyniki

Strona 22 z 23
- Przejdź do strony:
Poprzednia
1
…
19
20
21
22
23
Następna

Wyszukiwanie zaawansowane