Siedziba władzy

[Yari]

Nie spotkałem tego urzędnika co poprzednio ale nic nie szkodzi. Przecież w końcu chodziło mi o wykonywanie misji i zdobywanie siły oraz doświadczenia a nie o zawieranie przyjaźni. Tym razem zadanie przydzieliła mi miła starsza kobieta. Kiedy wypowiedziała do końca moje zadanie zastanowiłem się przez chwilę. Takich zadań zwykle nie przydzielano shinobi tylko zwyczajnym urzędnikom. Dlaczego tym razem zdecydowano się aż na wynajęcie żołnierza? Bądź co bądź początkującego ale jednak żołnierza. Dodatkowo kiedy przyglądałem się kobiecie odnosiłem niejasne wrażenie, że wie znacznie więcej niż zdecydowała się powiedzieć. Z tego też powodu podzieliłem się z nią moimi wątpliwościami, o których przed chwilą myślałem.
-Oczywiście podejmuję się tego zadania ale wcześniej chciałbym się dowiedzieć dlaczego shinobi jest wyznaczony do zadania, które zwykle jest przyznawane szeregowym urzędnikom? Gdzie jest haczyk?

[Ario]

Yari
Misja rangi D
3/15 Osoba zlecająca misję uśmiechnęła się na Twoje pytanie. Z jednej strony, mogło się wydawać, że czekała, aż o to zapytasz, z drugiej strony, chyba wolała nie odpowiadać na to pytanie. W każdym razie cicho westchnęła.
- Są dwa haczyki. Pierwszy, ten mniejszy haczyk jest taki, że osoba, która leży w szpitalu, prawdopodobnie nie będzie chciała tego podpisać. - na te słowa, polizała palce i przerzuciła kartkę na drugą stronę, przeczytała coś i wróciła do Yariego wzrokiem.
- Drugi haczyk jest taki, że ta osoba jest nieprzytomna...a raczej wygląda jakby była nieprzytomna. Uważamy, że jest dobrym aktorem i blefuje. Będziesz musiał na miejscu rozeznać się trochę w sytuacji i dostosować metody do potrzeb tak, by zakończyć misję. Oczywiście nie muszę przypominać, że wszczynanie awantur na terenie szpitala jest kategorycznie zabronione i postawi nas w złym świetle. - zerknęła na Yariego z poważną miną.
- To wszystko co miałam do dodania. Ruszaj, bo jeszcze go wypiszą i będziesz musiał go tropić. Takie przypadki też się zdażały.

[Yari]

A więc takie buty. To dlatego wysyłali na misję mnie a nie jakiegoś typowego urzędnika. Cicho westchnąłem w myślach ale co można było zrobić? Shinobi w swoim życiu musiał wykazać się nie tylko siłą ale również sprytem a to zadanie jak najbardziej pozwoli mi można by rzec w cieplarnianych warunkach mogłem potrenować sobie tę cechę.
Wziąłem od urzędniczki papierek i skinąłem jej głową
-Postaram się jak najlepiej wykonać tę misję. Dam z siebie wszystko. Trudno będzie go do tego zmusić ale po drodze coś wymyślę.
Po czym ruszyłem w stronę szpitala.

z/t

[Ario]

Yari
Misja rangi D
15/15 Misja poszła o tyle gładko, że nawet zleceniodawczyni nie zdążyła ostygnąć do końca herbata, gdy w jej progu pojawił się młody Shinobi. Ta, trochę zdziwiona uniosła brew w zadumie, lecz gdy tylko przekazałeś jej papier na stół, na jej twarzy zagościł uśmiech.
- No...to rozumiem. Bardzo sprawnie sobie z tym zadaniem poradziłeś. Nawet trochę mi zaimponowałeś tym. - to powiedziawszy, rozwinęła zwój i dokładnie go przeczytała, co trwało chwilę.

Nagle do pokoju wparowała jakaś młoda Kunoichi, lecz kobieta, która siedziała i rozliczała Cię z zadania, szybko odprawiła ją ruchem ręki, mówiąc, by zaczekała na zewnątrz.
- Wygląda na to...że wszystko się zgadza. Ale facet musiał się zdziwić, gdy to podpisywał. No ale, mniejsza. Tak jak zgodnie z ustaleniami - tutaj jest Twoja nagroda. Tak jak mówię, przysłużyłeś się nam, robiąc tą niechcianą robotę, ale my patrzymy na wszystkie rzeczy, które robi shinobi. Pracuj tak dalej, a kto wie, może w przyszłości Ty zostaniesz...głową Klanu.

To powiedziawszy skinęła głową na znak uznania i przekazała Ci mieszek z pieniędzmi. Popatrzyła na Ciebie jeszcze przez chwilę, a potem krzyknęła "Proszę", zapraszając już następną osobę.

KONIEC

[Yari]

Spokojnie wysłuchałem co starsza kobieta ma do powiedzenia na temat mojej misji jednak nie usłyszałem nic czego bym do tej pory sam nie wydedukował z moich własnych spostrzeżeń bądź z obserwacji zachowania faceta. Aż paliłem się do tego żeby wykonać jakieś bardziej zaawansowane zadania ale wiedziałem, że jestem do nich zbyt słabo przygotowany. Chociaż nie bardzo mi się to podobało musiałem teraz poświęcić trochę czasu na trening i dopiero po tym wszystkim ruszyć na bardziej zaawansowane misje. A może... może nadal byłem zbyt słaby? Może powinienem jeszcze poprosić o kilka misji rangi D zanim porwę się na coś większego? Chciałbym poprawić moje zdolności dotyczące władania drewnem ale jeszcze nie czułem się na siłach aby tego dokonać. Dlatego kiedy kobieta, która po mnie weszła załatwiła swoje sprawy i wyszła wpadłem z powrotem do gabinetu.
-Przepraszam ale tak sobie pomyślałem... Skoro tak szybko udało mi się wykonać tę misję to może zdążę dzisiaj zrobić jeszcze jedną rangi D? Co do rangi C miała chyba pani rację... Nie czuję się na siłach żeby zwiększyć swoje siły a od nich może zależeć przeżycie...

[Uzumaki Hibana]

"Duch"
Dla: Yari
Misja rangi D
1/15 Po udanej misji D, w sercu Yariego pozostał jakiś niedosyt, który mogło zaspokoić tylko kolejne zadanie. Czy można mu się dziwić? W końcu, był shinobi, a życie shinobi polega na ciągłym wykonywaniu misji. I chociaż jego serce tęskniło do jakichś poważniejszych zadań – marzenie o C – to kobieta zdawała się nie podzielać tego zdania. Słysząc prośbę mężczyzny, przechyliła głowę jak sikorka i spojrzała na niego z ukosa. Drobne oczka biegały po całokształcie postaci, jakby oceniały jego wartość. Czy był gotów? Czy dorósł przez to jedno zadanie? Kręciła głową, jakby szukała jakichkolwiek śladów gotowości do trudniejszego zadania. Na końcu westchnęła.
-No, może coś się znajdzie – oceniła i zanurkowała pod biurkiem.
Słychać było szelest papierów i spadające przybory piśmiennicze. Yari widział unoszący się kurz, a po chwili usłyszał też dławiący kaszel kobiety. Trochę to trawo, nim wynurzyła się zza desek biurka. Trzymała w rękach zakurzony zwój, który zdawał się zalegać tam od dłuższego czasu. Kobieta strzepała kurz i rozwinęła pergamin.
-To stara sprawa – powiedziała na wstępie. - Jakiś czas temu pewna kobieta przyszła zgłosić, że w jej gospodzie zalęgnął się... duch! - Zrobiła dramatyczną pauzę, po czym mówiła dalej. - Co jakiś czas ta kobieta wraca i pyta, kiedy kogoś wyślemy, ale... wiesz... Większość shinobi nie jest zbyt chętna do przyjęcia tego zlecenia. Jedni się boją, inni twierdzą, że nie wierzą w duchy, a jeszcze inni nazywają zleceniodawczynie wariatką. No, i tak sobie to leży. Nawet nie wiem jaką rangę temu nadać, bo wiesz.. duuuchy... - mówiła trochę tak, jakby sama nie wierzyła w ich istnienie. - Może chciałbyś się tym zająć?
Misja niewiadomej rangi i niewiadomego celu. Czy duchy naprawdę istnieją? Może Yari zechciałby się o tym przekonać?

[Yari]

Okazało się, że kobieta nie podziela mojego zdania co do rangi misji C. Przez chwilę chciałem się z nią sprzeczać ale po chwili naszła mnie refleksja, że przecież na pewno jest już trochę na tym stanowisku a co się z tym wiąże widziała już wielu shinobi i jest w stanie lepiej ocenić moje zdolności niż ja, który dopiero co zaczynałem swoją karierę i wykonywanie misji. Zapewne żeby móc spokojnie iść na misję rangi C będę musiał wykonać jeszcze kilka a kto wie czy i nie kilkanaście misji rangi D, by się sprawdzić. Z tego krótkiego rozmyślania wyrwał mnie głos kobiety, która właśnie opisywała jak będzie wyglądała moja misja o ile zdecyduję się ją przyjąć.
Już samo to, że decyzja co do przyjęcia misji została w moich rękach wydawało się nieco dziwne. A jeszcze dodatkowo to, że miała ona dotyczyć jakiegoś ducha... No cóż tego nie spodziewałbym się w najśmielszych snach. Propozycja kobiety zdumiała mnie tak bardzo, że przez chwilę zastanawiałem się czy nie stroi ona sobie ze mnie żartów ale wyraz jej twarzy mówił co innego. Wziąłem z jej rąk zwój z zadaniem i sprawdziłem adres gospody.
-Oczywiście przyjmuję to zadanie. Ród Senju nie boi się duchów.
Kiedy przeczytałem treść zadania oraz zapamiętałem adres gospody udałem się pod wskazany adres.

z/t

[Uzumaki Hibana]

"Duch"
Dla: Yari
Misja rangi D
3/15 Nie można powiedzieć, że kobieta całkiem nie podzielała zdania Yariego co do poziomu jego misji, ale na pewno wolała go nie przeceniać. Jak sam, słusznie, zauważył, była już od jakiegoś czasu na tym stanowisku i swoje wiedziała. Na pewno widziała masę młodych, zdolnych shinobi, którzy trochę za szybko pobiegli na swoją pierwszą misję C... i już z niej nie wrócili. W życiu – a szczególnie w życiu shinobi – bywało bardzo różnie. Czasami, pozornie, łatwa misja eskorty przeradzała się w okrutną walkę na śmierć i życie, z której tylko doświadczeni weterani mogli wyjść cało. Ale tego nie sposób przewidzieć. Ta stara kobieta, na pewno miała już na sumieniu wielu takich, którym namowom uległa i przydzieliła misję niezgodną z ich możliwościami. Teraz, z pewnością, znacznie bardziej wolała pomęczyć – nawet zdolnego wojownika – ganianiem kotów, niż przydzielić żółtodziobowi misję, która może być jego ostatnią.
Mówiąc o zadaniu i opowiadając o duchach, kobieta sprawiała wrażenie lekko rozbawionej. Pewnie sama w to nie wierzyła i sądziła, że misja zakończy – co najwyżej – wysłaniem właścicielki do dobrego doktora od głowy. Ale zadanie zostało zgłoszone i przyjęte! Musiała je więc komuś zlecić, a tym ktoś miał być właśnie Yari, który szybko oświadczył, że nie boi się żadnych duchów. Czy naprawdę tak było?
-Trzymam cię za słowo, młodzieńcze – rzekła przekornie kobieta i podała mu adres.
Mężczyzna przyjrzał się danym na pergaminie i zapamiętał adres gospody, do której droga nie była zbyt skąplikowana. Na pewno bywał często w okolicy. Może nawet w samej gospodzie?
Już miał iść, kiedy kobieta postanowiła zażartować „na do widzenia”:
-Może powinieneś, po drodze, wstąpić do egzorcysty? - Zaśmiała się i zawołała następną osobę.
Czy jednak było się z czego śmiać? W świecie, w którym ludzie chodzą po ścianach, plują ogniem, a nawet latają... Czy duchy, w tym świecie, były niemożliwe?

z/t -> Gospoda

[Tsuyoshi]

Tsu źle znosił porażki, bardzo źle. Był perfekcjonistą. Nigdy nie pozwalał dojść do siebie świadomości o tym, że zawiódł, ale… Jakie miał wyjście? Zadanie najzwyczajniej w świecie go przerosło. Wpadł w genjutsu, a los nie postanowił mu jakkolwiek o tym powiedzieć, choć ten był w pełni tego świadomy. Do tego całość wydawała się być zdaną na porażkę od samego początku, gdy tylko okazało się z jakim przeciwnikiem będzie miał do czynienia. Do tego nikt, ani nic wcale mu nie pomogło, choć kłód pod nogami wylądowało mu wiele. No nic. Gorzka pigułka, którą mu zaserwowano w końcu straci smak, a on sam wyniesie z tego ważne lekcje, których nigdy dotąd nie miał jak odbyć.

Notkę, rzecz jasna, zabrał ze sobą zabezpieczając ją wpierw zmieniając sygnaturę chakry. Do tego, o ile kapitan nie zebrał jego sprzętu, pozbierał co się dało. Zarówno makibishi, jak i shurikeny, o ile te dało się znaleźć oczywiście i nadawały się do użytku.

Powrót faktycznie był bardzo cichy. Nie miał ochoty rozmyślać nad tym, co mógł zrobić lepiej, bo nie miało to już najmniejszego sensu. Być może następnym razem los uśmiechnie się do niego nieco bardziej, niż w kierunku jego przeciwnika. Czy sposób w jaki na to patrzył był poprawny? Zapewne nie. To nie było kwestią losu, czy szczęścia, czy nawet starania. Nie udało mu się i tyle. Nie miał nic więcej na swoje wytłumaczenie. Miał trochę informacji, które mogą przydać się dowódcy i nic poza tym. Ba, on sam nie miał najmniejszego zamiaru zdawać jakiegoś szerokiego raportu. Był to zasrany obowiązek oficera, który ponoć notował wszystko, czy tam przechowywał materiały. Senju wytłumaczy się dopiero wtedy, gdy zostanie o to poproszony.

***

Drzwi otworzyły się niemal natychmiast. Chłopak wpuścił wpierw oficera, bądź co bądź, wojskowo rangę miał wyższą, a zatem wypadałoby puścić go przed sobą. Potem wszedł sam Tsu przymykając drzwi.
- Uciekła - powiedział zimnym tonem. Od ostatniego czasu, gdy był w tym pomieszczeniu minęło już wiele czasu. Wydoroślał od tamtego momentu. Urósł w siłę, zarówno fizyczną, jak i psychiczną. Widać było w nim tę samą determinację, jaką i przedtem dało się zauważyć, na początku przygody podczas służby. - Mamy jednak informacje o niej samej, więc nie byłoby problemu zgłosić jej działań do Aburame. Muszą ją nam wydać, w końcu narobiła tu szkód, a wątpię, że chcieliby ryzykować wojną z nami o takiego kogoś - tym razem głos mu nie zadrżał. Nie bał się rozmawiać z dowódcą, oczywiście okazywał mu należyty szacunek, ale… Na pewno nie miał zamiaru czuć się winnym porażki. To nie on zawinił, a przynajmniej nie w jego mniemaniu. W końcu nie daje się nieodpowiednich ludzi do zadań wymagających konkretnych umiejętności, prawda? Wiedział jednak, że będzie musiał takowych nabyć, bo tym razem miał szczęście, że nie skończyło się to o wiele gorzej.

- Oficerze, proszę - skinął głową w jego stronę. Jeśli wzbraniał się przed opowiedzeniem o wszystkim, Tsu zrobił to sam. Opowiedział o całym zajściu ze swojej perspektywy nie szczędząc niczego. Opowiedział o samej Kahori, o tym co znalazł przy strażnicy, o błędach popełnionych przez strażników, o tym, co stało się w lesie i o samej walce oraz objętej taktyce. Dowódca musiał wiedzieć, że ten zrobił wszystko, co się dało, aby misja się powiodła.

[Uchiha Masako]

Misja Rangi C [41/30] Tsuyoshi

Ryouji już wcześniej pozbierał wszystkie twoje rzeczy, ty sam musiałeś jedynie oderwać i zmienić sygnaturę chakrową notki, aby przypadkiem nie wybuchła ci w rękach. Wzbogaciłeś się zatem o notkę oraz nową wiedzę w postaci tego, jak bardzo frustrujący potrafią być użytkownicy genjutsu - cenna, acz jak sam przed sobą przyznałeś - gorzka lekcja. W trasie cały czas miałeś wrażenie, że woźnica wybiera błędne ścieżki, jednak wiedziałeś teraz, że tylko twój umysł płatał ci figle. Dojechaliście bez problemu do osady. Wóz został odstawiony z powrotem do strażnicy, natomiast ty i Ryouji udaliście się zdać raport. Kogane był akurat w swoim biurze, gdzie wpuszczono was bez kolejki. Przełożony od razu zorientował się po waszych minach, że nie wszystko poszło zgodnie z planem, jednak nie odzywał się, czekając aż każdy z was powie dokładnie swoją wersję. Ryouji streścił cały przebieg śledztwa wraz z pościgiem - przynajmniej tą częścią, w której brał udział - zgodnie z faktami, wpatrując się w punkt prosto przed siebie. Potem przyszła twoja kolej, której Kogane również wysłuchał w milczeniu. Kiedy skończyliście, wstał od biurka i zaczął przechadzać się chwilę, nie od razu odpowiadając. Ewidentnie analizował to, co usłyszał. W końcu westchnął i zwrócił się w waszą stronę, opierając oboma rękami na blacie biurka.

- Ryouji, zostajesz zawieszony na tydzień. Zastanowię się jeszcze co z tobą dokładnie zrobić. Zostaw broń u strażników przy wyjściu i na razie idź do domu. - powiedział chłodnym tonem do oficera, który zasalutował i skłonił mu się z szacunkiem. Kiedy drzwi się za nim zamknęły, Kogane wpierw wykonał na tobie Kai, definitywnie rozwiewając jakiekolwiek iluzje pod których wpływem mogłeś się znajdować i usiadł z powrotem, odchylając się w fotelu i bębniąc przez moment palcami w stół. Obserwując cię.

- Nie będziemy zgłaszać jej nigdzie. Wielcy Senju gubią w swoim własnym lesie jakąś głupią doko? Nie wygląda to dobrze wizerunkowo. Na razie roześlę jeszcze wiadomość do posterunków granicznych za nią, ale... cóż, nie liczę na zbyt wiele. Zresztą oficjalnie nie wyrządziła jakichś dużych szkód, poza wizerunkowymi. - odezwał się wreszcie, mówiąc tym samym, chłodnym tonem, przy ostatniej części krzywiąc się nieco. Z pewnością dalej był wściekły na to, co zrobiła jednemu ze strażników, którzy jej pilnowali.

- Z twojej opowieści wynika, że ta Kahori dość konsekwentnie unikała walki i była wprawną użytkowniczką genjutsu. Na przyszłość poćwicz lepiej opieranie się wpływowi obcych shinobi na swój układ chakry - niewielu z tego korzysta, ale jeśli nie będziesz dbać o siebie pod tym względem... zdajesz się na ich łaskę. I pamiętaj, że czasami tam, gdzie Kai nie pomaga... zawsze masz opcję zadania sobie bólu. Im większy, tym bardziej oczyszcza twój umysł z obcych wpływów, choć oczywiście są niekiedy tak silni genuserzy, że dopiero śmierć uwolni cię z iluzji. Tym bardziej jednak trzeba dbać o własną odporność psychiczną, nie skupiać się jedynie na rozwoju wytrzymałości fizycznej. Co ci po mięśniach, kiedy nawet nie ujrzysz przeciwnika? - wskazał na ciebie i mięśnie, które rysowały się wyraźnie na twoich ramionach i reszcie wytrenowanego ciała.

- Nie nakładam na ciebie żadnej kary, jestem może nieco zawiedziony. Z drugiej strony... shinobiego nie określają jego porażki, ale to, czy potrafi z nich wyciągnąć lekcję. Mam nadzieję, że ty potrafisz. A teraz idź. - zakończył, odsyłając cię oszczędnym gestem.

[Misja zakończona niepowodzeniem. Postuluję jednak do sprawdzających o zezwolenie Tsu na zachowanie notki wybuchowej.]

[Sayona Kidori]

W takich chwilach spokoju Sayona zawsze lubiła sobie wyobrażać co będzie, gdy w końcu zostanie Akoraito. Bo przecież oczywiście, że w końcu dostanie awans, w to nawet nie wątpiła! Koniec końców na pewno będzie miała odpowiednie umiejętności i zasługi, pokaże wszystkim jaką przydatną i zdolną jest kunoichi, liderka spojrzy na nią przychylnie i pokiwa głową z zadowoleniem, zanim wręczy odznakę.. A potem? Ah, to się zmieniało z czasem. Było przecież tyle prowincji do zwiedzenia i tyle do odkrycia! Na pierwszy ogień oczywiście pójdzie jakaś sąsiednia prowincja, ale która! Midori i Kaigan znajdowały się również na terenie Prastarego Lasu, na ich terenie zatem nie spodziewała się jakiś wielkich zmian.. Choć z pewnością mieszkały tam inne klany i to było interesujące! No i ta niedawna wojna również sprawiała, że stawały się bardziej kuszącym celem. Z drugiej strony, Sakai i Sogen, należące już do Wietrznych Równin. Myśl o opuszczeniu lasu powodowała szybsze bicie serca, zwłaszcza gdy chodziło o drugą prowincję. Odwieczni wrogowie Senju, krwistoocy Uchiha, budzili w niej mniej więcej tyle obaw co i ekscytacji. Ciekawa była, czy prawdą było co mówili o nich dzieciaki w szkole.. Tyle mrożących krew w żyłach opowieści! No, ale nic pod względem opowieści nie przebijało oczywiście Tajemniczego Lasu! Ale akurat tam niezbyt ją ciągnęło.. W końcu lubiła ludzi i towarzystwo, a tam towarzyszyć mogły jej najwyżej owady. Niezbyt ciekawa perspektywa.
Po chwili leżenia podniosła głowę, potrząsnęła nią i rozejrzała się. Właściwie zrobiła to z ciekawości i nawyku, nie oczekiwała przecież nikogo.. Ale jednak, złapała wzrokiem jakiegoś chłopca. Co dziwniejsze, uśmiechnął się do niej, jak do znajomej, więc Senju automatycznie odpowiedziała uśmiechem, otrząsając się z rozmarzenia. Wyprostowała się i poprawiła na krześle, czekając aż podejdzie bliżej, kiwając na niego głową.
- Dzień dobry! - odpowiedziała natychmiast, jednak zastanawiając się skąd tego malca zna. Bo chyba musi go znać, skoro on ją wyraźnie poznał i znał jej imię? Machnęła na niego ręką, by tak się przed nią sztywno nie prężył, tylko nieco rozluźnił. W końcu nie była Sentokim, prawda?
- Generał Kenji Senju - powtórzyła z pewną przyjemnością po nim, wyciągając rękę po zwój, który położyła sobie na kolanach. Sprawność w zawodzie z pewnością nie była przypadkowa, wynikała zapewne z doświadczenia, dziwnego w tak młodym wieku. Gdy tylko dostała zwój w ręce, chłopak natychmiast odszedł.. Nim zdążyła zadać kolejne pytanie. Sayona patrzyła za nim, zastanawiając się, czy zleceniodawcom takie nagłe znikanie nie zaczyna przypadkiem wchodzić w nawyk.. Miała jednak ważniejsze rzeczy do roboty. Zerknęła do zwoju, chcąc szybko się zorientować w czym rzecz, po czym wstała energicznie, przeciągnęła się mocno.. I szybkim krokiem ruszyła w stronę siedziby władz, gdzie spodziewała się zastać generała Kenjiego.
Sam budynek był już piękny, nawet bez aury władzy, która go otaczała. Zdobienia na fasadzie upiększały zgrabna bryłę, wtopioną w zieleń, a stoją przy wejściu strażnicy dodawały powagi. Szybkim krokiem podeszła do jednego z nich, pokazując otrzymany zwój.
- Dostałam polecenie przyjścia tutaj, od Generała Kanjiego Senju - nie dało się ukryć dumy w jej głosie oraz pewnego wzruszenia. To był pierwszy raz, kiedy została imiennie wezwana do jakiegoś zadania, a to zawsze wyjątkowe wydarzenie. Musiała zostać zauważona, to na pewno to! Nie czas było jednak na emocje, skoro czekało ją zadanie, starała się więc powstrzymać przed ich okazywaniem. Ale nie mogła się doczekać, aż będzie mogła opowiedzieć o tym rodzicom! To na pewno był krok bliżej do awansu.

[Tsuyoshi]

Co teraz czuł? Frustrację? Żal? Smutek? Pewnego rodzaju bezsilność? Prawdopodobnie każda z tych emocji tliła się w nim choć odrobinę w tej samej chwili. Słuchał Kogane i tego, co miał do powiedzenia, ale… Nie były to żadne nowości. Chłopak miał świadomość, że dałoby się wydostać z tego wszystkiego za pomocą bólu, ale skoro Kai nie przeszło to musiałby zadać sobie tak ogromne szkody, że albo wykrwawiłby się zanim dotarłby do Kahori, albo nie byłby w stanie jej dogonić. Sytuacja zaiste była bez wyjścia, dlatego czuł to, co czuł. Co innego, gdyby to wszystko było faktycznie jego winą, jego błędem, który to on popełnił. Niestety, los czasem potrafi płatać nam figle i nieważne czego nie zrobimy, koniec zawsze będzie taki sam, bo tak właśnie musi być.

Ukłonił się na pożegnanie. Jakoś nie miał ochoty na nic innego. Okazał wymagany szacunek, to było najważniejsze. Czuł, że takim sposobem nie zaskarbi sobie sympatii dowódcy, ale w tym momencie nie obchodziło go już nic. Gorycz porażki zdawała się być nie do przełknięcia. Czas wrócić do domu, odpocząć i… Potrenować jeszcze więcej.


z/t

[Tsuyoshi]

Misja rangi |D|

---

Generał

---

Sayona zapewne była bardzo zaintrygowana postacią tajemniczego generała. W końcu kim mógł on być, prawda? Na pewno był generałem, no i na pewno wielką szychą w świecie shinobi, taką, która… No bo ja wiem, może dać awans nawet, nie? Albo ułatwić go chociaż odrobinę. Keiji Senju - wspaniały ojciec i mąż, człowiek, który odmienił losy niejednej bitwy swoim wspaniałym umysłem taktycznym i zażartością w sztuce wojennej. Nigdy nie odpuszczał, choćby miał przypłacić za to życiem własnym, czy też swoich ludzi. Jednakże nie można myśleć, że człowiek ten posyła swoich w paszczę lwa, oj nie. Darzy wszystkich swoich ludzi,jak i ich życia, ogromnym szacunkiem, mówi się nawet, że służba pod jego skrzydłami jest jedną z najlepszych, jakie można odbyć na całym świecie.

Pojawił się już jednak pierwszy problem. Pomyłka imienia, co… Nie zwiastowało dobrego początku. Imię bowiem było bardzo ważną częścią kultury Keijiego. Dla niego każdy żołnierz miał imię, za każdym imienia kryło się życie pełne trudów, dlatego też imię należało szanować. Jak wybrnie z tego płomiennowłosa? No cóż, bardzo łatwo, bowiem to jaką odmianę generalskiego imienia zaserwowała strażnikom rozbawiła ich nieco. Ci spojrzeli się po sobie ledwo trzymając grymas poważności na twarzy. Potem spojrzeli na Sayonę, aby jeden z nich w końcu postanowił poprawić młodą Senju:
- Keiiiiji, nie Kanji. Keiiiiiji - uśmiechnął się do niej. - Generał przepuszcza wiele rzeczy mimo uszu, ale nie pomyłkę imienia. I to nie tylko swego. Lepiej zapamiętać każde imię, które się usłyszy z ust jego albo nawet przy nim - z tymi wskazówkami mężczyźni pozwolili Ci wejść, choć i pozwoliliby na to bez tajemniczego zwoju. Do siedziby władzy mógł wejść prawie każdy shinobi, o ile nie wydawał się podejrzany.

W środku przywitała ją plątanina korytarzy, pokoje różnych przedstawicieli władz, multum przedstawicieli wyżej postawionych członków rodów i zabójcza ilość plakietek do przeczytania. I w końcu, po paru minutach błądzenia trafiła przed drzwi, które wydawały się jakby większe od reszty… Co prawda jedynie w jej głowie. Stres niestety lubił płatać nam figle, nieważne, jak pewni siebie byśmy nie byli, w końcu pojawi się ktoś taki, kto spowoduje u nas nagłe ataki zwątpienia w siebie. Aż nadszedł ten moment, gdy podeszła nieco bliżej. W środku już ktoś był, rozmawiał z generałem… Jakiś młodszy chłopak, to na pewno. Może był w jej wieku, a może nie… To nie było ważne. Drzwi były na tyle solidne, że nie dało się usłyszeć nic, a nic - choć ton rozmowy został szybko zweryfikowany, jako kłótnia, choć nie taka, gdzie rzuca się czym popadnie.

Po chwili jednak coś ustało, nastała cisza, a drzwi rozchyliły się bardzo szybko. Otwierały się do środka pomieszczenia, więc nie było ryzyka zarobić klamką w nos. Chłopak, blondyn o złotych oczach wyminął się z nią spojrzeniem. Nie wydawał się zły. Uśmiechał się, ba, pokierował go nawet w kierunku Sayony, choć jej nie znał. Wtedy też wyszedł z biura Generała, który na odchodne poczęstował go życzliwym “uważaj na siebie”. Drzwi jakby same zamknęły się za nim, nie pozwalając wślizgnąć się niepostrzeżenie do środka… No cóż, przyszedł czas na najlepsze pukanie do drzwi w twoim życiu, w końcu idziesz z wizytą do generała, kogoś, kto jest o co najmniej pięć rang do góry w hierarchii, a o dokonaniach nie wspominając.

---

Kidori Sayona
3/15

---

[Sayona Kidori]

Starała się podejść do strażników z godnością i dumą.. W końcu generał to nie byle co! To już była ważna postać, która mogła szepnąć pozytywne słówko na jej temat liderce albo chociaż napisać o niej dobre słowo w raporcie. I całą tą podniosłą chwilę zepsuła.. Jej własna pomyłka. Widząc rozbawienie strażników, początkowo sama się uśmiechnęła niepewnie, sądząc, że to jej postawa ich bawi.. Albo jej włosy? Albo to, że przyszła w letniej yukacie? Jednakże chodziło o to, że pomyliła imię generała. POMYLIŁA IMIĘ. Jej twarz szybko zaczęła się czerwienić, aż kolorem zaczęła się zbliżać do jej włosów. Zw wszystkich głupich błędów jakie mogła zrobić, ten był chyba najgorszy.
- Dziękuję bardzo za radę - ukłoniła się głęboko, aż loki niemal nie zamiotły podłogi. Od teraz będzie dziesięć razy powtarzać czyjeś imię zanim je powie! Co za wstyd. Ze spuszczoną głową i piekącymi uszami weszła do środka, zaczynając szukać odpowiedniej sali. Ten czas pozwolił się jej nieco uspokoić, choć nadal była mocno zarumieniona kiedy znalazła odpowiednie drzwi. Już miała zapukać, ale usłyszała ze środka jakieś głosy. Nie chciała być wścibska, więc odsunęła się od drzwi pod przeciwną ścianę i oparła się o nią. Jednak już po kilku sekundach zaczęła tupać delikatnie nogą, a zaraz po tym bujać w miejscu, z palców na pięty. Dlatego lekko się zachwiała kiedy drzwi się nagle otworzyły i stanęła niemal na baczność. Jednak to nie generał wyszedł z pokoju, tylko jakiś chłopak, mniej więcej w jej wieku. Odwzajemniła z ulgą uśmiech, nieco się rozluźniając dzięki tej prostej, sympatycznej reakcji. To, jak i słowa generała za chłopakiem pozwoliły jej uwierzyć, że jednak nie będzie aż tak źle na tej wizycie. Nawet odważnie zrobiła krok do przodu, ale drzwi zamknęły się tak szybko, że znów stanęła jak wryta. Odetchnęła, poprawiła włosy, próbując je lekko okiełznać, choć był to bardziej nawyk niż rzeczywista próba uporządkowania, szybko przygładziła yukatę.. Tak, trochę w tym było z gry na czas, bo się denerwowała. Odczekała z minutkę, aż jej serce się uspokoiło.. I wtedy dopiero podeszła do drzwi. Uniosła dłoń i przymierzyła się raz, a potem uderzyła kilka razy, w miarę silnie. Nie chciała walić w te drzwi, ale też nie chciała zabrzmieć jak mimoza. Zaczekała więc na jakiś odzew lub otworzenie drzwi, co tam nastąpi pierwsze. Wyprostowała się, by wyglądać jak najbardziej godnie i odważnie wkroczyła do środka, by zaraz się ukłonić. Starała się powstrzymać przed rozglądaniem, skupiając się na osobie przed nią.
- Szanowny Pan Generał mnie wzywał, jestem Sayona Senju! - powiedziała głośno na jednym tchu, patrząc przed siebie sztywno.

[Tsuyoshi]

Misja rangi |D|

---

Generał

---

Czas nagle zwolnił wydłużając się niczym rozgrzana guma. I w momencie, gdy zdawało Ci się, że opanowałaś emocje, które wirowały w głowie… Coś ponownie je wzburzyło. Może była to wina tego jakże piekielnie przystojnego chłopaka, który właśnie się do Ciebie uśmiechnął, czy kwestia drzwi, które zatrzasnęły się za nim, w które przez to trzeba było zapukać… W zasadzie, w momencie, gdy już puknęłaś pierwszy raz, świat stanął jakby w miejscu. Drugie puknięcie… Trzecie i zaraz czwarte. Rytm wydawał się satysfakcjonujący. Wydawać się mogło, że generał nie słyszał uderzeń, które rozniosły się echem po korytarzu, ale nic bardziej mylnego. Po kilku chwilach usłyszałaś donośny, ciepły głos:

- Zapraszam, otwarte - mężczyzna siedział za biurkiem, w zasadzie to nie wyróżniał się niczym ponad przeciętnym. Mocno zarysowana szczęka, ciemne włosy i oczy - wypisz, wymaluj Senju pełną gębą. Samo pomieszczenie było standardowe, jak na ten budynek. W centrum biurko, przy nim po krześle na każdej ze stron - dla gospodarza i gościa. Z prawej stoliczek z przyrządami do parzenia kawy, z lewej zaś stała biblioteczka. Do tego okno wpadało idealnie tak, że jedynie centrum pokoju było oświetlone idealnie, w reszcie panowała lekkawa ciemność, tj. taka która nie przeszkadzała w dostrzeganiu szczegółów.

- Kidori-san, tak, pamiętam - uśmiechnął się do Ciebie, wstając powoli z siedziska. Wtedy też schował papiery do szuflady pod blatem tak, aby te nie przeszkadzały w czymkolwiek, co planował zrobić potem. Lekkim krokiem skierował się w twoim kierunku, trwało to zaledwie moment, jednakże dla Ciebie, ta cisza, zdawała się rozwlec na wiele minut.

- Mam dla Ciebie pewne zadanie, bardzo proste - rozpoczął stojąc przed nią. Gość był wielki, jak szafa. Szeroki co najmniej tak bardzo, jak i framuga drzwi, a i wysoki był, bo na oko ze dwa metry musiał mieć. - W końcu będzie to twoja pierwsza misja, jak mniemam to i nie wymagamy od Ciebie wiele - skinął głową na krzesło przy biurku. - Usiądź tam, proszę - on sam skierował się do biblioteczki, aby wyciągnąć z niej coś w rodzaju koperty, choć nie mogłaś być tego pewna. - Zaniesiesz list do agenta stacjonującego w jednej z wiosek. Pracuje tam pod przykrywką barmana… I musi dostać go przed jutrzejszą nocą, rozumiesz? To bardzo ważne. - samemu skierował się do biurka, aby następnie zasiąść na krześle ponownie.

- Także tak… - oczy cały czas miał wlepione w twoje, jakby próbował wyczytać to, co Ci w duszy gra. Na razie ciężko było mieć wrażenie, że siedzi przed Tobą jeden z najznamienitszych generałów swojego pokolenia, bo i nie zachowywał się, jak jeden z nich. Był w nim jakiś taki luz? Spokój? W każdym razie, jego postawa bardzo pomagała Ci się rozluźnić, zapomnieć o tym, że jesteś na audiencji u kogoś takiego. - Jesteś zdecydowana Wtedy wdrożę Cię w szczegóły. Zrozumiem, jeśli nie, rozumiem stres i różne sprawy. Nie jest to najłatwiejsze zadanie pod względem logistycznym, ale zagrożeń żadnych w nim nie ma, bać się nie musisz - i znowu obdarował Cię uśmiechem, który zabójczo podobny był do uśmiechu, którym obdarował Cię chłopak sprzed chwili.

---

Kidori Sayona
5/15

---