Siedziba władzy

[Mitsui]

Odetchnął ciężko, gdy już było po walce. Nie była ona łatwa, mimo, że było to raptem szkolenie. Z początku sceptycznie do tego podchodził, jednak po chwili uświadomił sobie, że nie chodziło tutaj o pokaz siły. Zakaz korzystania z technik i umiejętności zmuszał ninja do korzystania z czego tylko mogli - w tym wypadku Mitsui, choć to głupie, skorzystał z tego, że jego rywal okazał się być silniejszy i to wykorzystał. Otrzepał swój ubiór i wyszedł z kręgu, podchodząc do przeciwnika i wyciągając ku jemu rękę. Miał prawo być zły, jednak czy jest sens się złościć z powodu zwyczajnego szkolenia? Chciał mu okazać szacunek, bowiem mimo wszystko pochodzili z tej samej osady i duże prawdopodobieństwo jest w tym, że kiedyś ramię w ramię walczyć będą z kolejnymi wrogami. Następnie stanął w szeregu, wkładając ręce do kieszeni i czekając na swoje owady, za których użycie karcił się. Obserwował następny pojedynek, regulując mimowolnie swój oddech i ruszając lekko nogą, co by sprawdzić czy została uszkodzona w poważny sposób.

[Motoko]

Tylko nie w twarz! #15 Naturalnie blondyn nie potrafił ukryć urazy, dlatego nie podał mu ręki, a jedynie zmierzył spojrzeniem. Być może z biegiem czasu nabierze pokory i kiedy przyjdzie im wspólnie stanąć do walki, zostaną uzupełniającymi się i walczącymi ramię w ramię shinobi. Mitsui choć z pewnością miał dobre zamiary, nie był w stanie zbawić, a tym bardziej zmusić kogoś do współpracy, choć kto wie, jakie losy pokierują jego życiem, a także co wybierze na swojej drodze do spełnienia marzeń i celów?
Stojąc w szeregu i mimowolnie spoglądając na kolejną parę, która wyczyniała równie skomplikowane rzeczy, chłopak nie spodziewał się, że kobieta stojąca po jego prawej stronie wsunie sakiewkę pełną dźwięczących monet do jego kieszeni. Jedyne co młodzieniec mógł zarejestrować była jej obecność i oddech tuż obok ucha wysokiego, jak na swój wiek, chłopaka.
- Gratuluję wygranej! Ktoś w końcu musiał utrzeć nosa temu młokosowi. - ktoś widocznie pomyślał, że chłopak zrobił to z przyjemnością i premedytacją, w pewnym sensie nawet go ośmieszając, w końcu kto chciałby pokazać się jako niemyślący siłacz przy swoich rówieśnikach, a także starszych osobach z własnego klanu, tym bardziej, kiedy ma się charakterystyczne, blond włosy odbiegające od dosyć tradycyjnych, ciemnych braw, a także zamaskowania twarzy przez klan Aburame.
~*~
Proszę zgłosić się po nagrodę do wynagrodzeń, misja zakończona powodzeniem.

//zt.

[Yato]

PRZYBYŁ Z

Dochodziło południe a Yato w zasadzie nie miał żadnych szczególnych planów na tak paskudnie zaczęty dzień, bo niby co miał zrobić? Nad robaka i pracował całą cholerną noc i jeszcze to poranne przebudzenie. Koszmar... koszmar? - pomyślał przystając akurat przed budynkiem siedziby władzy. Może to właśnie jakiś koszmar wybudzil mnie z tego cholernego snu. - przemknęło mu przez myśl. W głębi ducha watpil jednak by koszmar był powodem tego poranka na kacu. Przecież on nie miewal koszmarów, ba sam był koszmarem dość sporej, wesołej i szybko powiększające się gromadki. Nie dbał o to w najmniejszym stopniu. Pogardzał, szczerze Pogardzał wszystkimi, którzy wiedli spokojny i poukładane żywot. Bez cienia litości niszczy słabszych od siebie i tych co równi byli mu umiejętnościami. Na tych silniejszych od niego przyjdzie jeszcze czas. Jeszcze utopię ten świat we krwi, jeszcze sprowadze na niego chaos, grozę i zniszczenie jakich nikt nie widział - krążyło mu po głowie i uśmiechnął się dość paskudnie do tej ponurej dla otaczającego go świata myśli.

[Uzumaki Hibana]

"Złodziejka"
Dla: Yato
Misja rangi D
1/15 Yato przemierzał korytarze siedziby, pogrążony w swoim własnym, małym świecie. Ciekawe, po co tu przyszedł? Po misje, a może po prostu się powłóczyć? Wszak była to jego rodzinna osada. Mógł chodzić gdzie chciał.
Strażnicy przy bramie, zapewne nie próbowali go powstrzymywać przed wejściem. Może nawet, powitali go jak starego znajomego?
„Znów młody Yato przyszedł po zlecenie.”, tak za pewne sobie myśleli. Nie było to w końcu nic dziwnego, że młody Doko zgłasza się do siedziby władzy po misje, coby zarobić te parę groszy. Wszak każdy chce żyć.
Białowłosy młodzieniec szedł korytarzem - planując koniec świata. Białowłosa małpka biegła - ignorując wszelkie przeszkody, w tym jego głowę.
Wzięła się dosłownie znikąd. Chłopak nawet nie miał szans zareagować, gdy śnieżnobiała małpiatka wybiegła zza zakrętu, wskoczyła shinobi na głowę – odbijając się od niej – i zniknęła gdzieś w głębi korytarza, pozostawiając po sobie jedynie szok i niedowierzanie.
Zaraz za człekopodobną, pojawił się i człowiek. Był wysoki, uzbrojony i czerwony od gniewu.
-Hej, Ty – zawołał do Yato. - Widziałeś tę przeklętą małpę?
Yato – jako członek klanu Aburame – powinien poznać, że mężczyzna miał na sobie mundur strażniczy, a jako człowiek, że nie jest on w nastroju do żartów.
Chaos musiał jeszcze chwile poczekać. Utopimy świat we krwi, ale innym razem. Teraz najważniejsze było pytanie, zadane przez – jakby nie patrzeć – przełożonego. Lepiej dla Yato, żeby szybko mu odpowiedział.

[Yato]

Tyle myśli, tyle planów i każdy lepszy od drugiego. Szedł powoli, nie spieszą się zupełnie. Miał w końcu czas, praktycznie rozciągała się przed nim cała ta pierdoli a wieczność. Yato na te myśl poczuł mieszaninę podnieceniani niepokoju. Zdawał sobie sprawę, że na obecnym poziomie swojego rozwoju, drodze ninja niewiele zadziała, choć wkurwianie innych i bycie nalogowym dupkiem było jego znakiem rozpoznawczym. Nieświadomy zupełnie wyminal strażników nie obdarzajac ich nawet cieniem spojrzenia. Korytarze. Szedł sobie nimi gdy nagle coś, a dokładnie bialowlosa małpka potraktował go jak pierdół ony parkan i przeskoczyla po jego głowie. Tego już było za dużo. Zwierzak był jednak szybki, zwinny i nim chłopak się zorientował zniknęła mu z pola widzenia jak sen jakiś złoty. Yato poczuł się potraktowany bardzo przedmiotów toteż obrócił się raptownie w okol wlasnej osi wyciągając przed siebie obie ręce z zamiarem wypuszczenia z rękawów swoich robaków mających proste zadanie: znajdz i zabij. Podarował sobie jednak stwierdziwszy, że winowajca umknął. Słowa i myśli, słowa i myśli. Jedne i drugie jednakowo głośne, jakby próbowały przekrzyczeć się nawzajem. I ten facet. Wysoki uzbrojony i czerwony z gniewu. Gadał coś jednak myśli chłopaka krzyczał rany, jaki ten facet jest wykurwiście wielki. Dopiero po chwili Yato dopadlsowal fonię do ruchu ust. To wystarczyło by wyszedł z tego zamyślenia.
- Oj, czyżby zwierzątko uciekło z klatki? - spytał wykrzywiajac usta w szyderczym grymasie. Może i ten facet był jego przełożonym co nie znaczyło, że nie można mu jeszcze podnieść ciśnienia. Co jak co ale to on, Yato potrafił sprowokować każdego.
- Zależy, tę większą czy mniejszą? - spytałał z drwiną w głosie nie przesyłając się uśmiechać na poły drwiąco na poły łobuzersko. Był w swoim żywiołe. Była ofiarą była sytuacja i był on. To było jak cholerny prezent urodzinowy a to nawet nie były jego urodziny.
- Ta większa nosi mundur, broń i gada. - drwina była cholernie celna. Trzeba było mieć inteligencję małpy by pozwolić zwierzakowi ucie i Yato dobrze o tym wiedział.
- Ta mniejsza pobiegła tam - kciukiem pokazał odpowiedni kierunek tuż za swoimi plecami.

[Uzumaki Hibana]

"Złodziejka"
Dla: Yato
Misja rangi D
3/15 Strażnik nie wyglądał na zbyt ucieszonego żartem Yato. Porównywać go do małpy? I to, kto? Dzieciak, jakiś młodzik, co to nigdy wojny, ni powodzi nie widział. Będzie go obrażać. Jego, kapitana straży.
Cóż za potwarz. Co za obraza.
Gniew wzmógł na sile pod wpływem słów Yato. Strażnik podszedł, pewnym krokiem i chwycił młodzieńca za ubranie. Kiedy się zbliżył, Yato mógł wyczuć, że nie tylko od gniewu czerwieniała jego twarz. Silny zapach alkoholu, był tym mocniejszy, im głośniej krzyczał obrażony strażnik.
-Ty szczeniaku. Jak śmiesz?! - Słowa opuszczały jego usta, wraz wiadrami śliny i odorem nadtrawionego alkoholu. Szarpał młodego Aburame i wyzywał od najgorszych. - Powinienem Cie zamknąć za obrazę munduru! Ty... - wysyczał.
Skoro Yato mu odpyskną, co było niemal oczywiste, zignorował kolejne obrazy. Miał wszak zadanie.
Puścił młodzieńca i ruszył dalej korytarzem.
-Masz szczęście, szczeniaku, że muszę złapać tę przeklętą małpę. Inaczej... - nie dokończył, a jedynie ostrzegawczo pogroził mu palcem.
Zaraz jak znikną stary strażnik, pojawił się kolejny, młody. Był niewiele starszy od Yato, za to zdecydowanie niższy i szczuplejszy. Młodzieniec wątłej postury, w wielkich, grubych okularach i z opasłą teczką pod pachą.
-Kapitanie, mój kapitanie – wołał w biegu. Sprawiał dość nieporadne wrażenie. Mały, słaby i gapowaty. Jakim cudem, to to żyje? Pierwszy shinobi powaliłby go pstryknięciem palca. Widać, że w prowincji dawno nie było wojny, skoro takie wątłe stworzenie przemierzało miasto.
Zatrzymał się mijając Yato. Staną na baczność i skłonił się pytając:
-Wybacz mi Chłopcze, ale czy nie widziałeś tu może mojego dowódcy? Wysoki strażnik. Zapewne gonił za małpą.
Wyprostował się i uśmiechną nieśmiało, wyczekując odpowiedzi. Wzrok miał niewinny i pełen nadziei, a uśmiech szczery. Wpatrywał się w Yato, jak w najwyższą wyrocznie. Czekał na jakiś znak.

[Yato]

Yato z najwyższą przyjemnością stwierdził, że kapitan nie dość, że jest niekompetentnym idiotą, istotą o inteligencji małpy, to jeszcze okazało się, że był pijany i to na służbie. Doskonale, za prawdę doskonale. - pomyślał sobie z nie małą radością wiedząc, iż tych kilka zarzutów może skutecznie pogrążyć przyszłą świetlaną przyszłość kapitana. Pytaniem tylko pozostawało czy zgłosić zaistniałą sytuację liderów klanu w odpowiednim momencie, czy może jednak zrobić to odrazu. Przekleństwami i groźbami kapitana też się w zasadzie nie przejął wiedząc, że są następstwem jego pyskówki jednak rzucenie się w pijackim amoku na Yato było chłopakowi na rękę i powiększył ilość zarzutów wobec kapitana o kolejny zacny punkt. Niestety nic nie trwa wiecznie i duża małpa pobiegła szukać małej. Bynajmniej nie był to koniec niespodzianek dzisiejszego słonecznego popołudnia. Wydawało się że ledwo kapitan zniknął z pola widzenia, a kolejny strażnik zaszczycil Yato swoją obecnością. Ten w odróżnieniu od kapitana był wątly i ciapowaty. Kurwa, jak w ogóle coś tak wątłego i rozlazłego dostało się w szeregi straży.? Czy oni tam całkowicie powariowali. Przecież taki ktoś jsk ten ciapa nie stanowi żadnego waloru obronnego., no chyba że jako mięso armatnie a i to nie bardzo. - pomyślał sobie świdrując ciapiwatego zaciekawionym spojrzeniem swoich różowych oczu. Z drugiej jednak strony Yato zastanawiał się czy ta ciapowatość nie jest tylko zwyczajną grą pozorów obliczoną na zmylenie przeciwnika. Sam w końcu stosował te metodę z powodzeniem od wielu lat. Czy ten ciapa właśnie zwrócił się do mnie jak do zwykłego, pospolitego dzieciaka - pytanie z prędkośćią konnegp wozu przemknelo przez jego głowę. Wszak rozmówca Yato był niewiele starszy od niego a tu takibprotekcjonalny ton. Nie było jednak tego złego co by na dobre nie wyszło. Teraz mógł ciapę skierować gdziekolwiek, choćby i za morze.
- Twojego dowódcy pytasz co? Hmm... - udał zamyślenie zastanawiająć się jak dalej rozwinąć tę rozmowę . Postanowił jednak zagrać w tę grę pozorów. Może uda mu się dostać do straży, kto wie. Na twarz załozyl maskę przyjaznego spojrzenia i zrozumienia okalonych dobrotliwym uśmiechem.
- Masz szczęście przyjacielu. Oboje, małpa i twój dowódca przebiegi tędy w najwyższym pośpiechu i pobiegi w tamtym kierunku. - uprzejmy gestem wskazał odpowiedni kierunek zgodny z rzeczywistym kierunkiem poszukiwanej osoby.
- Możesz mi jednak wyjaśnić o co chodzi z tą całą awanturą z małpą? Być może będę mógł jakoś pomóc. - pułapka została zastawiona a przynęta zarzucona. Teraz trzeba było czekać. Co prawda tylko idiota nie doszukalby się w zachowaniu Yato podpuchy, ale cóż zobaczymy co będzie.

[Uzumaki Hibana]

"Złodziejka"
Dla: Yato
Misja rangi D
5/15 Uśmiech na twarzy i radość w sercu.
Chuderlawy strażnik, aż przytulił z radości trzymane teczki. Poprawił okulary i zwrócił się do Yato z oczami pełnymi nadziei.
-Naprawdę? Oh, co za szczęście, że na siebie wpadliśmy – zaświergotał wesoło i zatańczył na palcach. Wydawał się być naprawdę szczęśliwy. Trudno powiedzieć, co wywoływało tę nieokiełznaną radość. Wiadomość o położeniu kapitana, czy propozycja pomocy od młodego shinobi. Obojętnie od przyczyny, Yato mógł poczuć się zniesmaczony tak entuzjastyczną reakcją strażnika. Zniewieściały. Słaby. Naiwny. Co ktoś taki w ogóle robił w wśród strażników?
Odpowiedzi mogło być wiele. Pieniądze. Pozycja. Krewny u władzy. Ród Aburame schodził na psy.
-Tak. Tak, oczywiście, że możesz pomóc. Ach, ale nie ma czasu na wyjaśnienia. Muszę jak najszybciej dogonić kapitana. Chodź – machną zachęcająco ręką. Nie był to rozkaz, ani nawet sugestia. Zaprosił go. Zaprosił, jak dziecko zachęcające do wspólnej zabawy.
Mknęli więc korytarzami. Yato oczywiście nie musiał z nim iść, jednak ten nie mógł stać i opowiadać. Nie miał czasu. Jeśli chłopak chciał się czegoś dowiedzieć, a przy okazji, udowodnić swoją wartość, musiał pójść ze strażnikiem.
Mógł zostać. W samotności przemierzać puste korytarze i planować nadchodzący chaos. Kto mu zabroni? Mógł iść dalej i pozostać w niewiedzy. Nigdy nie poznać – kryjącej się za całym zajściem – historii i nie mieć szansy na chwałę, czy zarobek. Mógł. Wszystko mógł.
Czy jednak zdoła oprzeć się pokusie ciekawości? Raczej nie. Nie, nie zdoła. „Ciekawość to największa wada i zaleta ludzkości” – Yato pobiegł ze strażnikiem. Mylę się?
Kiedy przemierzali kolejne labirynty wąskich ścian – młody strażnik mówił co wie.
-Nazywam się Sho – przedstawił się w biegu. - Ten wysoki mężczyzna jest moim kapitanem. Nazywa się Bunta. Oczywiście - Bunta Aburane. Dostaliśmy pewne zadanie... Widzisz, ta małpka to złodziejka. Znaczy, jej właściciel ją tak wytresował, by kradła. Ach! – Coś sobie przypomniał. - Tylko jej nie wiń! To biedne zwierzątko, było tylko narzędziem. Nie jest zła – natychmiast staną w obronie małpy. Wyglądało to jakby przemawiało przez niego pewne doświadczenie. - W każdym razie... Jest dowodem w sprawie o kradzieże i razem z kapitanem mieliśmy jej pilnować do czasu procesu, ale... No... No, sam wiesz. Uciekła. Będziemy skończeni, jeśli jej nie złapiemy! Proszę, jeśli nam pomożesz, z pewnością dostaniesz jakąś nagrodę. Naprawdę!
Błękitne oczy błyszczały zza szkieł okularów. Wierzył w Yato.

[Yato]

Yato szedł, słuchał i nie dowierzał. Pijany kapitan, zniewiescialy strażnik. "co się tu kurwa wyrabia?Czy ci idioci z góry nie widzą w jak wielkie gówno wpierdolił się ten jebany klan? Jakim trzeba być pojebrm by dalej w to brnąć? takie a nie inne myśli krążyły mu gołowie. I nic dziwnego. Działo się bowiem coraz to gorzej. Do tego ten cały burdel, w który wdepnął. To nie napawało optymizmem.
- Małpa zwiala, goryl jej szuka a co ze złodziejem? Też wam uciekł? - spytał nieco zgryźliwie. Wszak niekompetencji i głupota mogła się walnie przyczynić do upadku rodu. W oczekiwaniu na odpowiedż, długą i wyczerpującą temat do końca Yato zastanawiał się jak silny jest ten ciapa. Nie był o wiele starszy. Mógł nie mieć doświadczenia w walce. A może by tak zabić go dla odrobiny rozrywki a jego truchło wykorzystać do eksperymentów lub jako karmę dla psa? - zastanowił się lecz nie wykonał żadnego ruchu w tym kierunku. Coraz bardziej pogardzsl i brzydzi się swojego nowego znajomego obiecując sobie sole nie ze na końcu tej całej awantury zabije jego oraz te małpę w mundurze nazywaną chyba przez przypadek kapitanem. Trzeba w reszcie uporządkować ten syf.

[Uzumaki Hibana]

"Złodziejka"
Dla: Yato
Misja rangi D
7/15 Yato i Sho przemierzali korytarze siedziby władzy w swej rodzinnej osadzie, szukając małpy oraz – goniącego za nią – kapitana. Młody strażnik wydawał się być bardzo zadowolonym z pomocy początkującego psychopaty. Co dwie głowy, to nie jedna.
-Nie złodziej, na szczęście nam nie uciekł... Chyba – zawahał się i przyłożył zgięty palec do ust, jakby się zastanawiał. Czy złodziej na pewno, był gdzie powinien? Chyba tak. Chyba. - Ale bez małpy i tak, nie udowodnimy jego winy. Jak mówiłem: to ona kradła. Ach! Zobacz. Widzę ich – krzykną podbiegając do okna i ciągnąc za sobą Yato.
Jeśli młody Aburame chciał „uporządkować ten syf”, mógł zacząć od kurzu zgromadzonego na okiennicach, przez które oglądali poczynania pijanego strażnika. Małpka spokojnie siedziała na gałęzi drzewa, nic sobie nie robiąc, z marnych prób schwytania jej. Przez swój biały kolor, praktycznie zlewała się z zalegającym dookoła śniegiem. Tym czasem, Bunta skakał wokół drzewa grożąc i strasząc małpę. Próbował się wspinać, ale niezbyt mu to wychodziło. Usiłował składać pieczęci, lecz w pijanym widzie nie był to najlepszy pomysł. Biegł więc i bezsilnie krzyczał. Zrobiło się niemałe zbiorowisko. Cóż to było za widowisko! Pijany kapitan biegający wokół siedzącej na drzewie małpy. Więcej. Jako, że zwierzątko było praktycznie nie do odróżnienia, od otaczających ją płatów śniegu. Trzeba było wiedzieć, że tam jest, aby ją zobaczyć. Więc: pijany strażnik biega wkoło i odgraża się drzewu.
Biedny Sho, załamywał ręce.
-Och, musimy tam szybciutko iść – zawołał cienkim głosikiem. - Chodź, znam skrót do wyjścia – pociągną Yato za rękaw i pomkną dalej korytarzem.
Kilka chwil później, byli już na zewnątrz. Parę kroków od kapitana i małpy.
-Kapitanie, kapitanie – wołał bezsilnie Sho. - Proszę się uspokoić. Co ludzie powiedzą? Chłopcze – zwrócił się do Yato. - jeśli chcesz pomóc, lepiej zrób to teraz. Przecież widzisz, co się dzieje.
Gdzieś po drodze, zgubił swoje teczki. Pewnie zostawił je na oknie. Nie mając co przytulić, chwycił ramię Yato. Gdyby na jego miejsce postawić jakąś ładną blondynkę, byłoby to zapewne, bardzo miłe uczucie. Chwilowo blondynek brak. Szkoda.

[Yato]

Goryl na dole małpa na górze. To było... Zabawne. Nie uśmiechnął się jednak tylko whryl ten obraz głęboko w pamięci. Gdy przecisneli się przez tłum chłopak rozejrzał się bacznie po najbliższej okolicy. Jeśli z drzewem, na którym siedział cel stykalo się inne drzewo lub w bardzo bliskiej odległości był na przykład dach to mieli spory kłopot. Trzeba było o stawić oba skrzydła natarcia na wroga. Ot, zwykły taktyczny manewr. Na całe szczęście to drzewo było samotne, a co zatem idzie nie potrzebował wsparcia. Yato wyciągnął w stronę małpki obie ręce pozwalając 95% swoich małych przyjaciół wyjść, "na spacer" a tak właściwie to przy ich pomocy użył techniki klanowej

Nazwa

Kikaichū no Jutsu: Reberu Bi

Poprzednio użytkownik był w stanie kontrolować wszystkie owady. Tym razem zwiększa się ich skuteczność. Siła uderzeń, wyrywania broni, a także szybkość owadów ulega poprawie. Dodatkowo wszelkie zapory wykonane przy ich użyciu stają się trwalsze. Zwiększa się także zasięg.

Zasięg

Brak Skupienia

35 metrów

Pełne Skupienie

140 metrów

Wytrzymałość

Słaba

Szybkość

Przeciętna

Dodatkowe

Wykonywane przy pomocy Kikaichū

Koszt Chakry

E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne

Kontrola chakry: D
Pokłady chakry: 100%
- 6% (za technikę ...)
= 94%

Cel był jasny. Robaczki otulają mapkę, wysyłają chakre niemal do zera a ta spada wprost w objęcia Yato. Nic szczególnie wyszukane go. Łazic po drzewie za zbieglym zwyerzakiem Yato wcale nie chciał. Zwłaszcza jeśli kros może odwalic cała tę robotę za niego.

[Uzumaki Hibana]

"Złodziejka"
Dla: Yato
Misja rangi D
9/15 Widowisko przedstawiało się przezabawnie i Yato nie był jedynym, który to zauważył. Ludzie zbiegali się ze wszystkich stron. Rodzice przyprowadzali dzieci. Cała sytuacja zaczynała przypominać mały festyn. Szybko pojawił się ktoś, kto zaczął sprzedawać gapiom wędzone kałamarnice, a nawet ktoś, kto próbował pobierać opłaty od co bardziej naiwnych. Ludzie się śmiali i żartowali. Cieszyli się spektaklem. Ktoś o nieco miękkciejszym serduszku, zacząłby zapewne współczuć kapitanowi. Nikogo takiego jednak nie było. Wszyscy doskonale się bawili.
Tę zabawę miał przerwać Yato. Kiedy udało mu się przebrnąć przez rzesze ciekawskich. Kiedy wśród gęstych gałęzi i białego śniegu, zdołał dostrzec swój cel.
Technika klanu Aburame. Jak zwykle obrzydliwa i jak zwykle skuteczna. Mała chmurka robaków poszybowała w stronę nieszczęsnej małpki. Biedaczka, skakała sobie po gałęziach i drażniła się z kapitanem, gdy nagle zaatakowała chmara czarnych paskudztw. Nie miała za wielkich szans na unik, ani na pozbycie się insektów. Była wszak, zaledwie zwykłą małpą. Stworzenia obsiadły ją i – zgodnie z rozkazem swego pana – podjęły się wysysania chakry nieszczęsnego zwierzątka. Małpka powoli zaczęła opadać z sił. Po trochu od utraty chakry, a po trochu od desperackich prób pozbycia się agresorów. Ostatecznie, przegrała tę walkę. Gdy insekty odpuściły – niezdolne wyssać więcej, życiodajnej energii – małpka osunęła się na niższe partie drzewa i byłaby spadła, gdyby nie złapały jej gęsto rosnące gałęzie.
-Nie! Nie zabijaj jej. Do procesu musi być żywa – krzyczał Sho odkąd tylko Yato wypuścił pierwsze insekty.
Nie było powodu do obaw. Małpka cały czas żyła. Była słaba i nieprzytomna, ale żyła. Wprawny medyk mógł ją jeszcze uratować. Nawet z odległości w jakiej stał Yato, można było zauważyć płytki oddech drobnych płuc.
-Co za szczęście – zawołał Sho chwytając się za serce. - Dziękuję, że jej nie zabiłeś – zwrócił się do Yato, jakby to była jego zasługa, że robaczki nie mogły pochłonąć więcej małpiej chakry. - Teraz wystarczy ją stamtąd zdjąć. Zrobisz to?

  Ukryty tekst

[Yato]

Yato bez cienia emocji na twarzy patrzył jak robaczki mkną w stronę nic nie spodziewają ej się ofiary. Małpka z resztą była zajęta kapitanem, co ułatwiło zadanie. Atak - szybki, zdecydowany, brutalny i śmiertelnie niebezpieczny trwał krótko. Małpka dziko walczyła o przetrwanie, jednak nie miała najmniejszych szans. Gdyby chciał, Yato mógł ją z łatwością zabić. Nie bawił by się wtedy w wysysanie chakry tylko przeprowadziłby atak na pełną skałę w najbardziej witalne punkty jak chociażby szyja. Ciekawe czy dałoby się ją powiesić jak na szubienicy używając owadów - zastanowił się ponieważ temat był dość intrygujący. Nie co dzień robiło się takie sztuczki. Założę się że wytrzymałaby Góra trzy minuty. - kontynuował rozmyslania kiedy jego ofiarą straciła przytomność i zaczęła spadać. Na szczęście dla niej pochwycily ja gałęzie drzewa. Teraz wystarczyło ja zdjąć czego z resztą domagał się ciapa.
- Zdejme, ale mam jeden warunek. Po procesie ona jest moja. - rzucił tonem nie znający sprzeciwu głęboko w dupie mając, że kapitan może się zacząć przypierdalać. Dodatkowy zysk z tego tak zwanego zadania zawsze się przyda a i porksperymentowac będzie na czym. Opuścił obie ręce nadal jednak kontrolując swoich małych podopiecznych. Tym razem miały inne zadanie niż poprzednio, a mianowicie zrobić kolydke i bezpiecznie przetransportować mapkę wprost w jego ręce.

Nazwa

Kikaichū no Jutsu: Reberu Bi

Poprzednio użytkownik był w stanie kontrolować wszystkie owady. Tym razem zwiększa się ich skuteczność. Siła uderzeń, wyrywania broni, a także szybkość owadów ulega poprawie. Dodatkowo wszelkie zapory wykonane przy ich użyciu stają się trwalsze. Zwiększa się także zasięg.

Zasięg

Brak Skupienia

35 metrów

Pełne Skupienie

140 metrów

Wytrzymałość

Słaba

Szybkość

Przeciętna

Dodatkowe

Wykonywane przy pomocy Kikaichū

Koszt Chakry

E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne

Kontrola chakry: D
Pokłady chakry: 94%
- 6% (za technikę ...)
= 88%

[Uzumaki Hibana]

"Złodziejka"
Dla: Yato
Misja rangi D
11/15 Łzy szczęścia napłynęły do oczu młodego strażnika.
-Ach. Jaki z Ciebie dobry człowiek – zawołał do Yato. - Rozumiem, chcesz się nią zaopiekować, żeby jej źli ludzie nie skrzywdzili. Jak szlachetnie! Niestety, nie ja za to odpowiadam, ani nawet mój kapitan. Małpka jest dowodem w sprawie, więc podlega naszym przełożonym – westchną. - Mimo to, po postawieniu zarzutów jej byłemu właścicielowi, nie będzie nam już potrzeba. Zapewne będziemy szukać dla niej nowego domu. Jeśli wtedy się zgłosisz, postaram się szepnąć o tobie dobre słówko – uśmiechną się szczerze i niewinnie. Naprawdę był przekonany, że Yato chce uratować zwierzątko. Panujący nad robactwem albinos. Sprawiał, aż tak miłe wrażenie?
Kapitan Bunta nic nie powiedział. Chrząkną tylko, niezadowolony. Był wyraźnie zły, że to Yato – szczeniak, który go obraził – pomaga im w schwytaniu uciekinierki.
„Szepnięcie dobrego słówka”, to może nie najpewniejsza obietnica, jednak musiała wystarczyć.
Kontrolowane przez Yato insekty, zatoczyły kółko w powietrzu i wróciły między gęste gałęzie drzewa. Dopadły małpki i zgodnie z oczekiwaniami właściciela, zaczęły znosić ją na ziemie. Wszystko zgodnie z planem. Prawie...
Coś pękło, w zalanym winem, umyśle kapitana. Krzykną coś niezrozumiałego. Skoczył, i znalazł się pomiędzy Yato, a jego małymi przyjaciółmi. Stając twarzą do chłopaka, rozłożył ręce, jakby chciał – własnym ciałem – osłonić przed nim małpkę. Wszystko działo się szybko.
-Kapitanie, co pan robi – zakrzykną młodszy ze strażników, wyraźnie zdziwiony zachowaniem przełożonego.
-Nie pozwolę, by ten szczeniak zagarną całą chwałę – wydarł się, aż usłyszeli go ludzie na drugim końcu miasta.
Jaką chwałę? Złapanie małpy? Lepiej go nie pytać, ile dziś wypił – palców mogłoby zabraknąć. Mimo to, Bunta podszedł do sprawy śmiertelnie poważnie. Przynajmniej kunai w jego prawej ręce, mógł budzić takie przypuszczenia.
Nie atakował, póki co. Czekał.
Dobrze byłoby go jakoś obezwładnić, ale co ja wiem. Nasz początkujący psychopata, z pewnością wymyśli jakieś inne rozwiązanie. A może nie?

[Yato]

Robiło sie coraz ciekawiej. Goryl poczuł sie obrażony faktem iż to Ysto a nie on złapał uciekające zwierze, dla chłopaka nie było to niczym trudnym. Był młody a na dodatek trzeźwy. Tylko te dwa fakty przechyliły sząle na jego stronę. Na nieszczęście dla goryli wyciągnął on kunai.
- Odsuncie sie i nie przeszkadzajcie. On najwyraźniej oszalał- rzucił do ciapowatego i tłumu tonem ostrzeżenia a jego mali podopieczni krążyli w okół niego jak chmara dzieci wokół stoiska z wata cukrowa.
- Chyba o czymś zapomniałeś - zwrócił sie do kapitana bez cienia emocji w głosie.
- My Aburame nie cofamy sie przed niebezpieczenstwem. Widząc wroga nie kryjemy sie tylko uderzamy na niego z cała siła i bezwzglrdnoscia.- wyjasnil kapitanowi a jego mdło podopieczni ruszyli do ataku

Nazwa

Kikaichū no Jutsu: Reberu Bi

Poprzednio użytkownik był w stanie kontrolować wszystkie owady. Tym razem zwiększa się ich skuteczność. Siła uderzeń, wyrywania broni, a także szybkość owadów ulega poprawie. Dodatkowo wszelkie zapory wykonane przy ich użyciu stają się trwalsze. Zwiększa się także zasięg.

Zasięg

Brak Skupienia

35 metrów

Pełne Skupienie

140 metrów

Wytrzymałość

Słaba

Szybkość

Przeciętna

Dodatkowe

Wykonywane przy pomocy Kikaichū

Koszt Chakry

E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne

Kontrola chakry: D
Pokłady chakry: 88%
- 6% (za technikę ...)
= 82%

Cel był określony jasno cześć owadów ukrzyzujre ofiarę na pniu drzewa blokując ruchy zaś pozostała Węgrzech sie do środka i eysdie tyle chaltu ile sie tylko da przy okazji niszcząc owady i gniazdo przecienika o ile tąkowe posiada. Nie był to jskos szczególnie wyszukanych plan jednak gdyby sie powiódł był okrutny i skuteczny. Przeciwnik pozbawiony swoich owadów o odlsbiony byłby łatwym celem i dobicie go buło by kwestują kilku chwil.