Posterunek graniczny na północnym-zachodzie

[Azuma]

„Za wszelką cenę”
Wyprawa rangi C - [17/14]
Wyprawa rangi B - [22/17]
Środek nocy.
Bagna. Niska temperatura.
Posterunek Graniczny
Adrenalina zadziałała natychmiast, wyciągając Tsuyoshiego z posłania. Wypadł z namiotu bez płaszcza, ponownie witając się z nieprzyjemną, zimną nocą. W biegu skierował się w stronę dołu z jeńcami. Mimo jednak zmęczenia, jego umysł pracował z powrotem na najwyższych obrotach. Dostrzegł błąd, drobne przeoczenie, które mogło stanowić ryzyko i kosztować cenne ludzkie życie. Gdy zbliżał się do prowizorycznego więzienia, zauważył, że kapitana Himaru tam nie ma – zapewne po rozmowie odszedł, zajmując się rozdzielaniem nowych rozkazów Było za to słyszeć podniesione głosy. Nie był to alarm, lecz kłótnia.

– Zamknij wreszcie ten jadowity pysk, gadzie! Jeszcze jedno słowo o mojej rodzinie, a… – krzyczał jeden ze strażników na krawędzi dołu. Tsuyoshi dobiegł w samą porę, by zobaczyć jak rozwścieczony strażnik, nieustannymi prowokacjami ze strony niezakneblowanego jeńca, zeskakuje do dołu. – Powiedziałem, zamknij się!

Strażnik warknął podchodząc do związanego Orochiego. W odpowiedzi, jeniec, wciąż ciasno skrępowany, wykonał niezdarny, ale wyzywający ruch, jakby próbował ukąsić wartownika w nogę. To przelało czarę goryczy. Działając bardziej z odruchu niż z namysłu, strażnik, chcąc ukarać jeńca za zuchwałość, zamachnął się i z całej siły kopnął go okutym butem prosto w twarz. I wtedy… stało się coś niespodziewanego. Uderzenie trafiło w cel, ale zamiast dźwięku łamanych kości, rozległ się odgłos mokrego pęknięcia. Głowa jeńca, która przyjęła cios, zapadła się w nienaturalny sposób, jak pusta skorupa. Strażnik stracił równowagę, a jego noga utknęła na chwilę w tym, co brał za ciało.

Orochi tylko na to czekał. Usta ciała rozwarły się w niemożliwy sposób, a z ich wnętrza, niczym wąż zrzucający wylinkę, wystrzelił prawdziwy shinobi – teraz już całkowicie wolny od więzów. Widząc, w jakiej jest sytuacji, nie tracił ani sekundy. Będąc jeszcze w dole, natychmiast wyrzucił obie ręce na boki. Z jego rękawów, z głośnym sykiem, wystrzelił tuzin białych węży. Te pomknęły prosto w górę, atakując strażników na krawędzi dołu i uniemożliwiając im oddanie strzału.

Gdy węże opuściły jego rękaw, Orochi obrócił się na pięcie i potężnym kopnięciem z półobrotu uderzył zdezorientowanego strażnika w klatkę piersiową. Cios był na tyle silny, że posła wartownika na ścianę dołu, a Orochi wykorzystując pęd i panikę na górze odbił się od ściany dołu i wyskoczył z pułapki, lądując zwinnie na placu po przeciwnej stronie wykopu. Głęboka jama oddzielała go teraz od Tsuyoshiego. Jego oczy omiotły obóz, oceniając sytuację. Spojrzenie Orochiego na moment zatrzymało się na Uchiha. Jego długi, wężowy język wysunął się na chwilę, jakby badał otoczenie… Ale po sekundzie wahania, podjął już decyzję. Z sykiem odwrócił się i ruszył pędem w stronę zniszczonej palisady – bez wątpienia zamierzał jak najszybciej dołączyć do swoich sojuszników i dać sygnał do ataku.

A w namiocie medycznym, Asami z podziwem patrzyła jak Hiromi sprawnie i metodycznie przechodziła do kolejnych pacjentów. Wciąż miarowo pompowała powietrze do płuc Riku, ale z ulgą obserwowała, jak dłonie Hiromi rozbłysły zieloną poświatą nad kolejnym pacjentem. Słuchała jej słów, a na jej zmęczonej twarzy malował się głęboki szacunek. – Też wolałabym potwory. Przynajmniej rany po nich są czyste i można je zaszyć. – Gdy Hiromi wspomniała o zachowaniu próbki jadu, Asami natychmiast skinęła głową jednemu z pomocników. Ten ostrożnie odstawił miskę z mętną cieczą w bezpieczne miejsce.[/akap]

Na słowa pochwały dotyczące utrzymania pacjentów przy życiu, oczy Asami zaszkliły się na moment. – Robiliśmy, co w naszej mocy... ale to by nie wystarczyło. Oni umierali. To, co pani robi... – urwała, niezdolna dokończyć, po czym skupiła się z powrotem na pracy. – Oczywiście, przekazaliśmy wszystko, co wiemy o metodach leczenia… będziemy współpracować..

Namiot pogrążył się w ciszy przerywanej jedynie sykiem worka reanimacyjnego i stłumionymi jękami. Hiromi metodycznie pracowała, przechodząc od jednego pacjenta do drugiego. Na szczęście, koszmar z duszeniem się nie powtórzył u kolejnych pacjentów. Technika lecznicza użyta przez kunoichi pozwoliła na ustabilizowanie stanu organów wewnętrznych pacjentów. To dawało pewność, że przetrwają właściwy zabieg.

Następnie nadszedł długi, wyczerpujący proces ekstrakcji trucizny. Asami i pomocnicy w milczeniu asystowali, podając czystą wodę, odbierając misy z toksycznym płynem i ocierając pot z czoła kunoichi. Widzieli, jak Hiromi sięga po pigułkę wzmacniającą, co tylko uświadomiło im, jak ogromny był koszt chakry, który płaciła za ratowanie ich ludzi. Po tym, co wydawało się wiecznością, Hiromi w końcu skończyła pracę nad ostatnim pacjentem.

Asami ostrożnie przekazała worek reanimacyjny pomocnikowi. Sina barwa skóry u Riku zaczęła ustępować miejsca naturalnej bladości. Medyczka podeszła do każdego z czterech pacjentów, przyglądając się i oceniając ich kondycję. Nie dawało się nie dostrzec, że ich oddechy stały się głębsze i spokojniejsze. – Udało się... – szepnęła – Uratowałaś ich. Uratowałaś ich wszystkich.

I w tym momencie do namiotu wpadł strażnik Hideo. – Jeniec.. Orochi… Uwolnił się i ucieka!

Sakki
Sugiyama Kuroyami
Zbrojmistrz Hachi
Strażnik Danoru
Strażnik Hitachi
Kapitan Himaru
Strażnik Hideo
Medyczka Asami
Tajemniczy Orochi

  Ukryty tekst