Karczma "Irajgo"

[Shikarui]

Misja rangi B

Angel won't you set me free?

11 Ludzkie życie zazwyczaj ograniczało się do prostego pytania: jak daleko się posuniesz żeby zdobyć to, czego chcesz. Mogłeś plątać w tym moralność i głęboko rozumianą filozofię wnętrza i myśli. Przebiegać niezliczone kilometry tworzone przez kartki wyrwane z pamiętnika zwanego wspomnieniami i szukać strzałek, które poprowadzą dalej - bezskutecznie. Tak jak nie dało się skutecznie dostać do pokoju wynajętego komuś na "jeszcze tydzień", jak karczmarz określił, albo i "przedłużyć o kolejny tydzień" - jak dodała Pastelowa Pani. O ile rzeczywiście chodziło o jeden i ten sam pokój. Nie sądzisz, że naprawdę zwariowałeś? Że pogubiłeś myśli, więc i droga już była nie ta? Nie z kartek, ale z popiołów własnych nadziei ułożona? Gdyby twój własny strach przed zbliżeniem dołożyć do zaprawy, powstawałaby z tego bardzo solidna ściana. Jedna z tych, które niechętnie przepuszczałyby ciepłe światło dnia i nadzieję, jaką właśnie próbowałeś się karmić. Nieźle pasowała do smaku ostrej papryki - nie sądzisz? Nie, oczywiście, że nie sądzisz. Nie zastanawiasz się nad tym "dlaczego" to wszystko i po co. Jeszcze nie przyszedł kryzys - na razie było tylko wolne wdrożenie się w potencjalną tajemnicę. W dodatku, jak większość przypadków - nie koniecznie zgodnie z twoją wolą. Przynajmniej tutaj będziesz mógł powiedzieć, że nie było to również przeciwko niej.
Myślisz, że dopiero zaczynasz odczuwać bezsilność? Och, Skarbie... To nawet nie jest początek.
- Tak. - Odpowiedziała wprost, jakby nie wyłapała niechęci posłanej w jej stronę od strony starszego ninjy, albo nie chciała go widzieć. Miała całkiem przyjemny głos dla ucha. Przyjemny ton - bo konkretny, nie śpiewała, nie piszczała, jak niektóre niewiasty miały w zwyczaju.
Niewiasta pochyliła się, żeby podnieść z ziemi worek - taki, który nosisz na plecach i zasuwany jest szlufką u góry. Zarzuciła go sobie na plecy i zawiązała jego materiał na przodzie - słychać było, jak jego zawartość cicho grzechocze, widać było obciążenie, ale na pewno nie duże. Sam worek był zresztą mały - idealnie dopasowany do tej sylwetki. Filigranowej, chciałoby się powiedzieć, lecz nie. To nie była laleczka do złamania, jedna z tych sogeńskich panienek, które mają tylko ładnie wyglądać na salonach. Chyba. Odwróciła do ciebie spojrzenie, kiedy ją zaczepiłeś. Spojrzała najpierw w bok, coby upewnić się, że to właśnie do niej, a za nią nie dosiadł się nikt inny - pewnie biorąc poprawkę na wcześniejszy ton. Chyba jednak słyszała. I wiedziała, że nie jesteś teraz tym typem osoby, który szuka towarzystwa na siłę. Może dlatego odpuściła sobie już po jednym twoim zdaniu złożonym z onomatopei i jednego słowa.
- Brata. Blondyn, długie włosy, okrągła twarz, oczy bez źrenic. - Z każdym słowem pokazywała kolejno to na swoje włosy, to przesunęła dłoń w dół, by pokazać, że długie są jakoś do pasa, potem nakreśliła palcem kształt własnej twarzy i w końcu wskazała na swoje oczy. Plecak już zawiązała - więc nie spadł, trzymając się dzielnie jej pleców. - Taki duży. - Wysunęła dłoń w górę, stając na palcach. Wcale nie był duży. Po prostu wyższy mężczyzna. - Widziałeś go?

Proponuję deklarację jakichś działań, żebyśmy nie przesiedzieli całej misji w karczmie w czasie jednej godziny

Karczmarz Ika
Pastelowa pani

[Kuroi Kuma]

Smak... gdyby jeszcze na niego zwracał uwagę. Był w tym momencie jak świnia. Nie jadł, a pochłaniał. Porzucił swoją największą przyjemność, by... ratować to co uważał za słuszne? Jego rozum trzymał serce na smyczy, ale to wyrywało się niespokojnie, było tuż na krawędzi zerwania, było na ostatnich milimetrach, na ostatnich więzach. Widzisz jak powoli się zrywa, jak kolejne pęta puszczają, a Ty tylko możesz się temu przyglądać. Nie masz na to żadnego wpływu, po prostu się dzieje przed Twoimi oczyma. Ten ostatni węzeł był jednak najmocniejszy, nie pozwalał się Kumie otworzyć, nie pozwalał działać nieprzemyślanie. Po prostu nie. Ten węzełek bezpieczeństwa, którego nie zamierzał zrywać, dopóki nie dojdzie do ostateczności. Odetchnął głęboko, kilka głębokich wdechów. To nie było proste. To było cholernie skomplikowane i tym bardziej przeklinał sam siebie, że pozwolił swoim emocjom się wyzwolić. To było tak przyjemne, tak kojące mieć kogoś, kto jest blisko, kto jest tym ukojeniem, kto słucha i chce tego całym sobą. Czujesz że masz tą bliską osobę przy sobie, że będzie ona tutaj już zawsze. Czujesz przy niej dobrze człowiek, wracasz do domu i chcesz, by ktoś taki właśnie powitał Cię w drzwiach, by był na miejscu z tym samym uśmiechem. Widzisz jednak tylko kartkę, zastanawiasz się co się dzieje, czujesz niepokój, strach, czujesz jak fundament Twojego domostwa się wali, jak niebezpieczny jest grunt pod Twoimi nogami. Wszystko się chwieje, lecz musisz zachować równowagę. Trzęsą Ci się dłonie, nie kontrolujesz swoich odruchów, dlatego też je chowasz, dlatego odruchowo mocniej ściskasz łyżkę, dlatego jesz by uciszyć strach. Sytuacja wyrwała się spod Twojej kontroli, jak bardzo tego nienawidzisz, Staruszku? - rozbrzmiał głos w jego głowie, odbijał się echem, on zaś ucichł nie wiedząc co odpowiedzieć. Dziewczyna/Kobieta była... chamska, czy może po prostu zadziorna? Przypomniała mu się Youmu, ta odzywka byłaby w jej stylu, chociaż dużo bardziej dumnym. Z jego strony nie było niechęci, bardziej złość, która dalej w nim przebrzmiewała. Nierozpalona do końca, ciągle tlące się uczucie, które tylko wystarczyło mocniej podlać, a zaraz rozpali się pełnym płomieniem. Kuma zaś powstrzymywał to uczucie, wylewał na siebie kubeł zimnej wody - w sumie to cały strumień - by zachować nad sobą kontrolę.
-Żartujesz, prawda? - uniósł brew ku górze, odwracając się ku kobiecie/dziewczynie. Widział jak przesuwała po swoim ciele wskazując na kolejne elementy, to jak gestykuluje. Kpisz ze mnie? - zastanawiał się, jednak zapalała mu się ta lampka. To ewidentne cechy Yamanaki, oczy bez źrenic, mogące być jeszcze tylko w przypadku Hyuugi lub ślepca. Ten przypadek był AŻ ZBYT przypadkowy.
-Możliwe, że widziałem, ale to raczej nie jest zbyt dobre miejsce do rozmów, hm?

[Shikarui]

Misja rangi B

Angel won't you set me free?

13 Grzywka bardzo dobrze podkreślała profil twarzy dziewczyny. I przede wszystkim podkreślała jej oczy. Jej mimikę. Twarz, którą wyciśnięto z emocji i pozostawiono w stanie socjopatii, o którą można by było podejrzewać chyba każdego ninja. Przecież w stadzie kaczek dziwaczek żadna nie wyróżniała się na tyle, żeby być naprawdę dziwna. Tak i w stadzie drapieżników byli zaledwo ci bardziej i mniej niebezpieczni, ale o tym, jestem pewna, doskonale wiesz. I chociaż lubiłeś jak nikt inny przedstawiać się jako ten dobry dziadek, który przyjdzie z uśmiechem i poklepie po główce, to koniec końców byłeś drapieżnikiem. I nawet ty czasami musiałeś założyć samemu sobie kaganiec, by nie poczynić kroku, za który tępiłbyś samego siebie. Balans to bardzo ciężka sprawa - łatwiejszy do zbudowania, ale o wiele trudniejszy do utrzymania.
Kobieta spojrzała w prawo, to w lewo, jej wzrok prześlizgnął się po karczmarzu i po nowej osobie, która usiadła przy barze, spojrzała na najbliższy stolik, który zajęty był przez dwie osoby.
- Z żartu powinien się ktoś śmiać. Widzisz? - Wzniosła przedramiona w górę, zginając łokcie i rozłożyła dłonie na boki, pokazując obie strony tego małego, drewnianego świata. Przybytku, który pisał historie. Mędrcy tego świata lubili powtarzać dwie rzeczy. Po pierwsze - że historia się nie powtarza. Po drugie - że nie da się uciec przeznaczeniu. Ale byli też tacy, którzy mieli zupełnie inne zdanie na ten temat. Bogowie, w których tak mocno wierzono, przecież byli nieobecni. Niektórym ciężko uwierzyć w coś, czego nie mogą doświadczyć swoimi zmysłami, co nie było namacalne a toczyło się tylko i wyłącznie na podstawie mocy wyobraźni i wiary. Mocy potężnych, nie da się zaprzeczyć, ale nimi przecież fizycznej krzywdy nie uczynisz. Powiedz to tym, którzy za religię ginęli - i za nią też zabijali. I takim sposobem Kuroi Kuma mógł dostrzec, że żartu nie było - a mina pastelowej pani pozostawała jak najbardziej poważna, pomimo bezczelności, o którą już została posądzona.
- Wyglądasz na mafiozę. Te bandaże... i w ogóle. - Tutaj znów przesunęła dłoń do swojej szyi, a jej wzrok przesunął się uważniej po ciele Kumy. Trochę jakby szukała potencjalnego zagrożenia w czymś, co tak naprawdę znalazła - bo w ciele człowieka. Osobnika, który przemierzał ten świat jako ninja. A już zdążyliśmy sobie powiedzieć, jakie mniemanie o ninja można było mieć. - Jest dlatego lepsze niż pusty zaułek. - Ale najwyraźniej uwaga dziewczyny (kobiety? Ile ona mogła mieć lat?) została złapana na nowo. Oparła się o stołek łokciem, lekko pochylając.
- Wiesz coś. - Padły po chwili jej słowa. Spojrzała w kierunku grubasa, który gadał właśnie ze swoim towarzyszem z roześmianą twarzą. Wydawał się jednym z tych gości, z którym chcesz usiąść i napić się piwa, pośmiać się, pożartować, a późną nocą podpierać się o ramię i doprowadzić wzajem do domu, żeby nie zalegnąć na ulicy. W przeciwieństwie do jego towarzysza - zarośniętego, nieco zaniedbanego, ponurak z pierwszego zaszufladkowania. Ta dwójka w najmniejszej nawet części nie była zainteresowana rozmową toczącą się nieopodal nich i nawet nie zerkali w kierunku Pastelowej Pani ani twoim. Spojrzenie dziewczyny było jednak całkowicie kontrolne. Być może właśnie zastanawiała się, czy czasem nie wpadła w jakąś pułapkę, gdzie byłoby dwóch przeciwko jednej.

Karczmarz Ika
Pastelowa pani

[Kuroi Kuma]

Drapieżnik... to dosyć mocne słowo. Drapieżnik nie tylko polował po to, by zdobyć jedzenie. Drapieżnik polował, bowiem to było w jego krwi. Zdobycie pokarmu to tylko dodatkowa korzyść, co to za zabawa podążać za ofiarą, skoro ta nie ucieka? Skoro nie jest to żadne wyzwanie? Trzeba było coś jeść, ale sposób w jaki zaspokoisz tą podstawową potrzebę też był ważny. Kuroiowi daleko było do drapieżnika, do kogoś kto polował dla zabawy. Jeżeli już polował to dlatego, że musiał, że była taka potrzeba. Zdarzało się to bardzo rzadko o ile w ogóle. Czy więc można było go nazwać drapieżcą? Nie sprawiało mu radości pastwienie się nad kimś, patrzenie jak umiera, na to spędza swoje ostatnie chwile. Bliżej mu było do tego spokojnego trawojada, który przeżuwał sobie spokojnie na pastwisku, nie przejmował się niczym szczególnym. Jednak czy nawet i taki zwierz w stanie niebezpieczeństwa, czy też zaspokojenia swoich podstawowych potrzeb nie będzie stał i patrzył bezczynnie, lecz wykorzysta kopyta, które podarowała mu natura. Czy to jednak był powód do tego, by zakładać mu kaganiec na ryj?
-Powinien - odpowiedział krótko, bowiem jeśli to faktycznie był żart, to nie był najwyższych lotów. Można było wierzyć w przypadki, tylko że nie do tego stopnia. Blond włosy, oczy bez źrenic - cechy tak bardzo powiązane z Yamanaką. Dosłownie tak, jakby kobieta siedząca przed nim była zaginioną siostrą Kimiko, miały tylko wspólnego brata, jakimś... cudem. Kobieta jednak nie wyglądała jakby była jedną z nich. Miał potężne deja vu, dosłownie tak jakby ta historia rozgrywała się po raz drugi. Jak bardzo los musiał być przewrotny, by spotkał w tym samym miejscu kobietę, która poszukiwała brata, o podobnym wyglądzie, do tego uznawałaby go w jakiś pokrętny sposób za mafioze.
-Ludzie często mi to mówią... To chyba źle, prawda? - czy mogła widzieć jakieś zagrożenie w posturze Kumy? Raczej nie. Czy wakizashi przy jego boku mogło być czymś sugerowało niebezpieczeństwo? Możliwe.
-Każdy coś wie. Ty też pewnie coś wiesz. Dopóki nie wiem o kogo chodzi, nie wiem czy mogę mówić coś więcej. - wzruszył ramionami obserwując jak Pastelowa wodzi wzrokiem, spogląda sobie na grupkę ludzi siedzącą za nimi. Co jakiś czas wsłuchiwał się w rozmowy ludzi, jednak nie robił tego nieustannie, a ta dwójka nie wyglądała i brzmiała na niebezpiecznych. Co więc widziała w nich ta dziewczyna.

[Shikarui]

Misja rangi B

Angel won't you set me free?

15 Wierzysz w bogów? W ich łaskę i niełaskę? Czy może w przeznaczenie, które Kosmos splótł dla każdego śmiertelnego w gwiazdach? Niektórym przypadła ta jaśniejsza. Inni byli ledwie tłem niknącym w granacie. Nie było miejsca do zanikania dla niej i nie było go dla ciebie. Gwiazdy miały lśnić bardzo jasno tej nocy. Błyszczeć i mrugać do akompaniamentu świętej Tsukuyomi. Jej wierni towarzysze lubowali się w sekretach i słówkach jedynie szeptanych od uszka do uszka. Słodkimi półprawdami i kłamstewkami - na przykład o tej naiwnej wierze ninja w to, że nie jest drapieżnikiem. Każdy człowiek nim był. Szczyt łańcucha pokarmowego. I to właśnie ludzie byli z nich wszystkich najgorsi, bo jako jedni z bardzo niewielu zabijali dlatego, że mogli. Że to przeznaczenie, bogowie, czy łut szczęścia - cokolwiek nad tym światem czuwało - dało im odrobinę więcej inteligencji, żeby mogli ją wykorzystać i ułożyć świat własnymi rękoma. Ty, ona, tamten grubas i anonimowy ninja mijany na ulicy - każdy mógł się uważać za roślinożercę, ale prawdy świata nie dało się oszukać. Bo jedno tylko pozostawało niezmienne na tym świecie i jedynego nigdy nie dało się ukryć. Prawdy. Ciągnąc tę nić może uda się dotrzeć od jej kłębka. Bo skoro prawda nie mogła wiecznie pozostać ukryta, to i ta opowieść musiała w końcu coś ujawnić. I te drobne usteczka tej drobnej Pani również musiały w końcu powiedzieć konkret, który nie mieszałby w twoim umyśle.
- Oceniasz książki po okładce? Ja zaglądam na opisy i czytam przynajmniej kilka stron, zanim ją odłożę albo przysiądę do niej na dłużej. - Nie była to żadna odpowiedź konkretna - mimo wiary w to, że w końcu jakiś konkret się wydobędzie z jej ust. I podobno niegrzecznie tak było odpowiadać pytaniem na pytanie. - Jesteś w mieście mafii i siedzisz w barze mafii. To dziwne, że ktoś cię za mafioze bierze? - Odbiła piłeczkę w drugą stronę. Nie wyglądało na to, żeby się bała - ani ciebie, ani tamtego wielkiego kolesia, który pewnie musiał stawać bokiem w drzwiach karczmy, żeby z niej wyjść. I pewnie to samo robił, żeby do niej wejść. Ale na pewno też nie czuła się w pełni bezpiecznie, skoro tak sondowała teren i ludzi znajdujących się w jej pobliżu. A może to tylko zboczenie zawodowe?
- Wiesz. Powiedziałam ci. - Uniosła na moment brwi, kiedy z ust Kuroia wyleciał głupio-mądry wywód. - Owijanie w bawełnę niczego nie zmieni. - Na moment zamilkła, zapatrując się na beczkę ustawioną pod ścianą, w którym trzymano pewnie jakąś tanią lurę, pozwalając się jej grzać w pomieszczeniu, dla tych najbardziej spragnionych i tych, co nie lubili przepłacać. - Nazywa się Tsutomu i należy do rodziny Ekibyo. Gdybyś sobie coś przypomniał, zostaw mi liścik. Mieszkam w pokoju numer 3. - Obdarzyła Sabaku ostatnim spojrzeniem i oderwała się od swojej podpórki, kierując lekkie kroki w kierunku wyjścia. Złapała paski swojej torby, idąc niemal skocznie - jak młodsza siostra, która właśnie wybiera się na łąkę, by nazbierać kwiatki na wianek. Nie jak kobieta, która przed chwilą mówiła o zaginionym bracie w mafii Shigashi.

Karczmarz Ika
Pastelowa pani

[Kuroi Kuma]

To nie zabójcy byli na szczycie łańcucha. Byli oni zdecydowanie niżej. To po prostu chorzy zwyrole, którzy widzieli siebie jako Panów, jako Władców Świata, których jakaś mistyczna moc obdarzyła dodatkowymi przywilejami. Lecz to nie w ich rękach był świat, byli tylko narzędziem. Czymś co można było wykorzystać, co się psuło, co można było wymienić na lepszy model. Zawsze trafił się większy zwierz, który pochłonął mniejszego. Pokaz czystej, brutalnej siły kończył się wtedy, gdy zaczynała się władza. Mogłeś być perfekcyjnym mordercą, lecz gdy polował na Ciebie dosłownie każdy, gdy cała władza była przeciwko mogłeś pokazywać swoje zęby, mogłeś pluć jadem, lecz zawsze znajdzie się ktoś silniejszy. Ktoś kto spiłuje Twoje ostre ząbki, kto założy Ci smycz, kto przydusi Cię do ziemi i sprawi, że zaczniesz błagać o wybaczenie. Przerażający był bowiem nie drapieżnik lecz ten, który wydaje mu rozkazy.
Kuroi próbował jakoś zrozumieć, dostać się do głowy Pastelowej, lecz nie potrafił. Nie potrafił przebić się przez zaporę, którą wytwarzała dookoła siebie, a przy okazji absurdu w jakim się znalazł. Nie irytowała go swoimi pytaniami, tym że nie była konkretna, chociaż tego by oczekiwał. Była mu obojętna, zupełnie obca, chociaż te powiązania były aż nazbyt oczywiste.
-Nie zauważyłem, gdzie tych kilka przeczytanych stron, nim zaczęłaś osądzać mnie? - brewka uniosła się odruchowo ku górze, a sam Kuroi dokończył swój posiłek, który zniknął w sumie nie wiedzieć kiedy. Miasto mafii, co racja to racja, ale czy ten bar był jego częścią? Głupio byłoby sądzić, że jakiś większy przybytek nie ma powiązania z największą siłą, jaka była w Shigashi. Powoli jednak chyba się przyzwyczajał do tego, że sytuacja jest dziwna i taką pozostanie. Podobnie jak w Oniniwie, gdzie widział zjawy, które nie powinny istnieć. Mógł albo je ciągle negować, albo zwyczajnie zaakceptować je jako część tego miejsca. I tym właśnie była Pastelowa. Anomalią, która się objawiła. Im więcej mówiła, im więcej podobieństw wychodziło, tym bardziej się do nich przyzwyczajał.
-A jakże by mogło chodzić o kogoś innego. Czemu by więc nie poszukać go razem? - rzucił dosłownie tak, jakby dopiero go oświeciło, promyk z nieba spojrzał na niego wesoło, uśmiechnął się i pobłogosławił mądrością. Jego oczy zaś się zmrużyły, gdy odchodziła. Ona wiedziała, wiedziała więcej niż on sam i to go irytowało. Ręka go zaświerzbiła, chciał wyciągnąć dłoń w jej kierunku i odpalić wyrzutnię, pozbawić ją możliwości ruchu i przepytać. Nie ufaj nikomu. Co by powiedział na to karczmarz? Najpewniej wystarczyłoby spojrzenie, nie chciałby więcej kłopotów, podbite oko mówiło samo za siebie. Odczekał jednak jak kobieta wyjdzie, nie zamierzał jej gonić. Odczekał chwilę aż się oddali, po czym odwrócił się do karczmarza.
-Klucz do trójki, poproszę, podobnie z dwójką... kto je wynajmuje? - zmrużył oczy patrząc na karczmarza. Nie chciał mu grozić, lecz ton jego głosu wyrażał wprost, że nie znosi sprzeciwu. Czuł że podążanie za kobietą może źle się skończyć.
Była jeszcze możliwość, że kobieta się zatrzyma, że nawiąże z nim jakąś interakcję i dowie się nieco więcej na temat przypadkowego Tsutomu należącego do mafii. Wtedy też dalej podejmie temat bez odzywania się do karczmarza, bez swojego planu dostania się na górę.

[Shikarui]

Misja rangi B

Angel won't you set me free?

17 Twoja własna, prywatna Anomalia, której doznałeś tutaj objawienia, była chętna do dalszej komunikacji. Do załatwiania spraw między swoim światem, jakikolwiek by nie był (założę się, że pastelowy) a twoim, tym w którym wolałeś rzuć spokojnie i leniwie trawę na łące nie ograniczonej żadnymi płotami i bez psa, który zaganiałby pod laseczkę pastuszka. Komendant tego wariatkowa? Zapomnij. W mieście mafii było za mało strażników, żeby tego wszystkie upilnować, dlatego z wariactwami człowiek musiał sobie radzić sam. Tylko ty, twoje myśli i twoje własne przeczucia co do tego, co jeszcze może się tu wydarzyć.
- Właśnie je czytam. - Zapewniła z taką pewnością w głosie, z taką wylewną szczerością i prostotą, że mogło to człowieka rozbroić. Ona mogła rozbrajać - od początku do końca. Jak wyglądałoby dzielenie z nią sake? Wznoszenie kolejnych toastów? Pokazałaby wtedy swój przedziwny świat i kolejne podobieństwa zacząłbyś wyliczać już u palców u stóp, bo tych u rąk by zabrakło? Czy wróżyłeś temu zupełnie inny początek - więc i inne zakończenie? Czytaj uważnie. Każde przeczytane przez ciebie zdanie będzie twoją własną bronią. A każde wypowiedziane - obusiecznym ostrzem, które mogło zostać obrócone w twoją stronę. Na szczęście byłeś bardzo sprawnym szermierzem jeśli o słowa chodzi. Ta bitwa nie była groźna - była raczej zaproszeniem, które podane było w oryginalnej i przyciągającej ciekawość wersji.
- Hmm... musimy najpierw porozmawiać żeby się lepiej poznać. - Zawyrokowała w końcu. - Dzisiaj wieczorem - masz czas? Przeczytajmy swoje książki. - Zaproponowała, zatrzymując się w pół kroku, okręcając z gracją na palcach, żeby obrócić przodem do sylwetki Sabaku i zrobić dwa kroki w tył. Pomachała po usłyszanej odpowiedzi na do widzenia - i rzeczywiście zniknęła w tłumie ludzi.
- jasne, klucz do... cooo? - Machinalne rozpoczęcie zdania karczmarza zakończyło się na odgłosie wielkiego zdziwienia. Wybałuszył wręcz swoje oczy na ninję przemawiającego do niego, jakby ten właśnie urwał się z kosmosu i zaczął go prosić o to, by z nieba zabrał specjalnie dla niego gwiazdkę. Oj nie, we don't do that here. - Do trójki, panie... możesz mi nasrać na mordę i wyrwać jelita przez gardło, a nie dam. - Odpowiedział, sięgając do jednego z kuferków. - A w dwójce... skoro zostawiła panu liścik to panu powiem, panie Kuma. - Wyciągnął znów skrzyneczkę z kluczami, żeby spojrzeć na karteluszki. - Yam... kurwa, ale bazgroły... Yamanaka... Kimko. Kminko... kurw... Kimiko. - Zakończył w końcu. - Od trzech dni się nie pokazywała. - Ciężko powiedzieć, czy na karczmarzu zrobiło jakieś wrażenie spojrzenie Kumy. Na pewno spochmurniał. Jakby widział już to, że zaraz ktoś mu podbije drugie oko i już nie będzie niczego widział - zupełnie. Może wtedy chociaż dostałby płatne chorobowe..? Nawet jeśli jego myśli powędrowały w tę stronę to akurat tej informacji nie sposób było odczytać z jego facjaty. Raczej była pochmurna. I nie wyglądał na chętnego do szarpaniny. Może poddałby się? Rozłożył ramiona i dał okładać, byle tylko szybciej się wszystko skończyło?
Chcesz się przekonać?

Karczmarz Ika
Pastelowa pani

[Kuroi Kuma]

Szczerość nie była spotykana. To znaczy była, ale niczym białego kruka nie spodziewałeś się go dostrzec tak po prostu, podczas niedzielnego spacerku na łonie natury. To rzadkość, która w świecie shinobi była tą właśnie anomalią. Jednego dnia bowiem wszystko było w porządku, drugiego zaś musiałeś się spodziewać, że ktoś wsadzi Ci nóż pod żebra. Zaufanie do osoby było cenne, było jak znalezienie kwiatka rozkwitającego raz na dziesięciolecie, który akurat jest w swojej najpiękniejszej formie. Nie pojawiało się znikąd, to nie tylko przekazanie sobie uprzejmości, to nawiązanie pewnej więzi, która znaczyła dużo więcej. Doświadczenie pokazujące, że na kimś możesz polegać. Do czasu, aż wasze interesy się nie rozjadą, czyż nie? W przypadku pastelowej ta bezpośredniość mogła być wyćwiczona, a szczerość tylko powierzchowna. Jej słowa nie były jednak żadną obietnicą, żadną deklaracją, więc czemu by wątpić teraz w jej szczerość? Nie było powodu, bo nie robiło to żadnej różnicy. Najlepszy kłamca to ten, który wierzy w swoje słowa.
Skinął głową twierdząco w odpowiedzi, odmachał jej na pożegnanie - w końcu był gentlemanem, czyż nie? Potem jednak było mniej miło. Nie chciał się patyczkować z karczmarzem, nie zamierzał się kłócić o klucz. Może by i mu wyrwał jelita, tylko że po co, skoro są lepsze metody na otwarcie drzwi, niżeli bójka z karczmarzem?
-Nie zachęcaj mnie. I dziękuję - rzucił zabierając kluczyk od karczmarza. Trzy dni, a więc to o tyle się rozminęli. To tyle różnicy. Gdyby tylko nie podróżował z karawaną, gdyby przyspieszył na szlaku pojawiłby się tutaj na czas. Może nawet dzień wcześniej, nie doszłoby do tragedii, która rozgrywała się teraz. Gdzie byłaś, co robiłaś? Czy jesteś bezpieczna? - zadrżał zadając sobie w głowie to ostatnie pytanie. Zabrał gurdę, poszedł na górę, w stronę pokojów, klucz mocno zaciskał w dłoni. Zatrzymał się dopiero przed drzwiami, jego ręka zawędrowała do otworu, lecz zawahała się. Nie ufaj nikomu. Czyli nawet i jej. Odsunął się od drzwi, z jego gurdy wysunęła się mała macka, która chwyciła kluczyk od Kuroia, wsunęła go do drzwi, przekręciła, pociągnęła za klamkę. Chrzęst zamka, otwierane drzwi. Macka miała się wsunąć do środka, "rozejrzeć" chociaż faktycznie nie miała swoich oczu do dyspozycji, ale ktoś czający się w środku nie musiał tego wiedzieć.
Potem popatrzył na drzwi z numerkiem trzy, potem na kluczyk. Co mu szkodziło. Skrył się za otwartymi drzwiami, tak żeby nikt go nie zauważył, ale sam mógł nasłuchiwać tego co się dzieje. Tą samą mackę uformował w kluczyk podobny do tego, który miał w ręku - jeżeli to możliwe oczywiście. Tym sposobem chciał się dostać do pokoju - miejscami dodając piasku, miejscami odejmując, by klucz trafił do zamka i go przekręcił. Gdyby odnalazł odpowiedni wzór, chciał przyłożyć go do kartki i odrysować, by następnym razem nie musieć kombinować, przypominać sobie, a co najważniejsze - zamknąć za sobą później drzwi, gdy już zakończy przeszukiwania.
Gdyby jednak kręciło się tu wielu ludzi, po prostu prześle trochę piasku, lecz przez dziurkę od klucza na jego drugą stronę. Tam też wytworzy swoje kochane oczko, którym rozejrzy się po pomieszczeniu, przeszuka to co możliwe. Piasek mógł dalej kontrolować, mógł dostać się w pewne miejsca, by zbadać nieco bardziej miejsce noclegu Pastelowej. Potem zaś przyszła kolej na zbadanie pokoju Kimiko.

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Misja rangi B

Angel won't you set me free?

19 Ika skrzywił się trochę, kładąc kluczyk do pokoju numer dwa na blacie, by przesunąć go w stronę Kuroia. Czy to ten moment, w którym należy rozliczać się z pewnych oczywistości? Mówisz sobie w głowie, że jasne, wszyscy wszystko wiedzą, ograniczone zaufanie, nie ufaj nikomu, nie każdy może te oczywiste rzeczy brać za... oczywiste. Pewnie, to ninja - no stary, kto będzie lepiej wiedział, czym jest dyskrecja, jeśli nie pieprzony ninja? A jednak byli tacy, którzy nie pojmowali tego pojęcia. Mieli za długie języki, czy jaka inna choroba ich dopadała - nie wiem. Karczmarz też tego nie wiedział, ale wiedział jedno - wystarczająco wiele idiotów kręciło się po tym świecie, żeby powtarzać niektóre rzeczy do porzygu, każdemu i w kółko.
- Kluczyk zapasowy do dwójki się zgubił. - Powiedział tylko, nie patrząc już nawet na Kumę, ściszając głos, żeby mieć pewność, że ten szept do niczyich niepowołanych uszu nie trafi. On nic o kluczyku nie wie, Kuma nigdy nie dostał go do rąk własnych - wszyscy byli szczęśliwi. W razie jakichkolwiek wątpliwości on nie brał za to odpowiedzialności, a i czarnowłosy nie musiał się szczególnie nad tym głowić. Przejrzyste sytuacje były dobre - nie wymuszały zastanowienia ale co się z tobą stało..? Dokładnie tego, które oblepiało każdą komórkę ciała Kuroia.
Drzwi. Takie same jak te, które Kuroi Kuma miał po swojej lewej stronie. Takie same, jakie miał po prawej. Identyczne do tych, za jego plecami. Jedyne, co odróżniało je od całej reszty było wyryte w nich, równe "2". Korytarz był całkowicie pusty - żadnej duszy, która ciekawsko zaglądałaby przez ramię, żadnego wścibskiego sąsiada, który zastanawiałby się, co tutaj taki dziadek robi przed drzwiami takiej młodej i ślicznej dziewczyny. Nikt nie wszedł ciekawsko za ninja po schodach, nikt nie sprawdzał, czemu akurat w tej karczmie postanowił zatrzymać się Sabaku. Pewnie dlatego, że nikt nawet nie wiedział, że ten Sabaku wcale nie wynajął sobie własnie własnego pokoju a dostał pokój, który do kogoś już należał.
Dłoń zatrzymała się już prawie przed samym zamkiem. Jedna myśl, olśniewajaca, przecinająca półmrok tego miejsca pozbawionego okien, rozjaśniła miejsce. Kiedy w miejscu ciemnym robi się zbyt jasno, nagle bierze cię na mdłości. Ciebie brało? Stres? Nerwy? Niepewność? Cokolwiek działo się w głowie głównego bohatera tej opowieści doprowadziło do tego, że dłoń została cofnięta. I zamiast ręki kluczyk w drzwiach został przekręcony przez mackę. Piasek z gurdy uniósł się wąską strużką, przybrał dokładnie taki kształt, jakiego potrzebował jego właściciel i sprawnie wsunął przedmiot do zamka. Przekręcił. Usłyszałeś szczęk otworzonego zamka, z całą pewnością nie posiadali tutaj szczególnie wysublimowanych zabezpieczeń rodem od Ayatsurich.
Drzwi otwierały się na zewnątrz. Macka owinęła się wokół klamki i nacisnęła, ciągnąc je w swoją stronę. Wymagało to bardzo mocnego skupienia, bo ziarenka chciały automatycznie przelewać się przez twór, poruszać w zupełnie inny sposób. Reberu zdecydowanie nie służyło do tego typu ruchów. Przedmiot był jednak lekki, mały, dlatego piasek radził sobie z zadaniem pomimo tego. Powoli i delikatnie, nie było potrzeby używania pełnej siły, z jaką ninja mógł to zrobić. Nie na hałasie, nie na zwracaniu na siebie uwagi w końcu zależało Kuroiowi. Wsunęła do środka, nim otworzyła drzwi w pełni, badając teren na terenach niezbadanych. Obcych. Podejrzanych. Nie panował w środku mrok. W porównaniu do korytarza było tam bardzo jasno, jako że pokój już miał jak najbardziej swoje okno. Przyjemny podmuch powietrza, którego brakowało w miejscu, w jakim stał Kuma, uderzyło go w twarz, strącając z nozdrzy nadmiar woni typowych dla tego typu przybytków. Nic się nie stało. Nic nie wywołało wybuchu, nie było nagłego ataku, krzyku. Cisza pokoju i gwar ulicy. Ruch wiatru i zastój korytarza.
Otworzone w pełni drzwi zasłaniały całkowicie widok na schody. Oznaczało to tyle, że schowanie się za nimi było formalnością, by nie być osóbką, która stoi wszem i wobec na widoku - i przy tym coś bardzo kombinuje z drzwiami. Wysunięty już piasek gładko ułożył się w kluczyk, na jego podobieństwo, a potem wsunął w dziurkę. Samo uformowanie go przed twoimi oczami nie stanowiło żadnego problemu, ale bardzo szybko zorientowałeś się, że nic z tego nie będzie. Musiałbyś nadać temu tworowi materialny kształt, czego reberu nie potrafiło. Musiałbyś uczynić z tego technikę. Pakowanie piasku w tym stanie do dziurki mogłoby doprowadzić do jej zatkania w najgorszym razie, w najlepszym zostawiłoby tylko ślady majstrowania. Rzężenie piasku. Lepiej było się nad tym zastanowić. Za to stworzenie oka nie stanowiło już problemu. Piasek przecisnął się do pokoju numer trzy i miałeś na niego wgląd. Aktualna obywatelka, Pastelowa Pani, musiała tutaj już rezydować jakąś chwilę przynajmniej. Widać było na stoliku porozkładane składniki żywieniowe, ze dwa niedomyte talerze czające się w rogu, kubek z niedopitą herbatą i czajniczek obok niego. Szuflada szafy na ubrania była rozsunięta i wystawała z niej pudrowo różowa bielizna. Przez ramę łóżka wisiał płaszcz w kolorze czerni z kapturem. na oknie, jej ramie, wywieszono notkę wybuchową. Drzwi zabezpieczone były linką - bez problemu dało się ją rozmontować, kiedy się wiedziało, że tam jest - i połączona była z kuszą z bełtem. Z notką wybuchową. Wycelowaną rzecz jasna w sam środek drzwi. Na biurku leżało kilka papierzysk - portret kogoś, kto mógłby rzeczywiście uchodzić za Yamanakę, dwa listy gończe, z czego jeden z księgi bingo, a trzy kolejne były wbite w ścianę - i przekreślone jednym pociągnięciem pędzla. Tak, zestaw do kaligrafii też się tam znajdował. Z czymś, co było chyba dziennikiem, sądząc po wyglądzie i oprawce ze skóry. Przypięte senbobnami do ściany listy gończe wyznaczone były kolejno na dwóch Wyrzutków D i jednego Wyrzutka C. Nie kojarzyłeś tych twarzy. Za to twarz listu gończego położonego nieco pod portretem pana Yamanaki bardzo dobrze znałeś. Był przysłonięty - odsuwał się tylko napis u szczytu: "POSZUKIWANA ZAGINIONA".

Karczmarz Ika
Pastelowa pani

[Kuroi Kuma]

Sam żeś sie zgubił - pomyślał sobie w odpowiedzi na słowa karczmarza. Słowa które wybrzmiały w jego głowie nie mogły wyjść na świat zewnętrzny, nie mogły dalej prowokować, iść w nieskończoność w rozmowę z karczmarzem, bo nigdy stąd nie wyjdzie, zostanie w limbo, w świecie gdzie ciągle pomiędzy sobą wymieniają słowa.
Nie wiedział czego się spodziewać otwierając drzwi do pokoju Kimiko. Co takiego chciał ujrzeć w środku, czego w ogóle się spodziewał, że decydował się na taki ruch? Że po prostu nie pociągnął za klamkę, tylko wolał wykorzystać do tego swój podręczny piaseczek. Kluczyk jednak zadziałał (co miał nie zadziałać, jak był od tego pokoju), zamek się o przekręcił, ten przyjemny, nieco głośnawy chrzęst zamka. Z jednej strony ulżyło mu, że w środku nie znalazł nikogo, żadnej osoby, żadnych zwłok leżących na podłodze. Z drugiej zaś ciągle była ta doza niepewności. W głębi ducha wiedział że wszystko jest w porządku, że jest o krok od rozwiązania wszystkiego, że to tylko formalności. Z drugiej zaś była ta malutka, maluteńka szansa, że coś jest nie tak. Że pastelowa nie jest tutaj przypadkowo, że te pieprzone przypadki nie są przypadkami. Czuł się trochę tak, jakby nie powinno go tutaj być. Nie tak, nie sam, nie otwierając klucz przy pomocy piasku. Nie czając się na każdym kroku, spięty, ostrożny. Jego ręka powinna spoczywać na pośladku blondynki, a nie przy pasie gotowa do dobycia ostrza. Drzwi się uchyliły, zajrzał uważnie do środka, nieco zawiedziony że nie ma tam całego gangu, z którym mógłby się rozprawić i zakończyć całe te podchody. Proste rozwiązania były najlepsze, ale praktycznie nigdy nie były dostępne tak po prostu.
Cisza, spokój, przyjemna woń świeżego powietrza dochodząca z zewnątrz, okno wystające na świat, miłe i przyjemne miejsce wydawać by się mogło. Przez chwilę jeszcze nasłuchiwał nim wszedł do środka, upewniał się że nikt się w środku nie poruszył na wieść, że pojawił się jakiś niespodziewany gość, że nie wyskoczy dzika kuna z agrestu w asyście karczmarza z dołu. Spokój, cisza, a jednak towarzyszące im nerwy. Usiadł sobie wygodnie na łóżku, przesunął po nim dłonią, jakby gładził coś bardzo mu bliskiego, coś cennego, jak skarb którego nigdy nie wypuszczasz z ręki.
Złożona pieczęć, oczko pojawiło się w pokoju Pastelowej. Skrzywił się widząc niedomyte talerze - jak długo tutaj były, do tego ta herbata, uh. Fleja - pomyślał, lecz przeszedł dalej nie skupiając się zbyt długo na tym jakie dziewczyna ma przyzwyczajenia, bo w ogóle co to miało do rzeczy? Reszta za to nieco go przerażała. Pokój zabezpieczony notkami od każdej strony - drzwi, okno. W sumie cieszył się, że nie otwierał drzwi przy pomocy kluczyka z piasku. Na jego skroni pojawiła się kropelka potu. Pięknie Kuroi, wjebałeś się. Poszedł/Poleciał dalej - do listów gończych, do bingo, do najbardziej interesującej części znalezisk, które Pastelowa miała w pokoju. Pobladł. Sprawdził jeszcze na walki wypadek zbliżając się do wspomnianego miejsca, do portretu.
Przerwał technikę, bowiem widział już nazbyt wiele. Pozory mylą, czyż nie? Delikatna wydawałoby się kobieta, która jest łowcą głów i urządziła sobie małe polowanko. Jak widać Kimiko nie miała tyle szczęścia i ktoś się nią zainteresował, podobnie jak jej bratem. Zdał sobie sprawę z tego, że Pastelowa właśnie mogła na nią polować, a on tracił cenny czas. Miała jednak wrócić do karczmy, pojawić się jeszcze tego wieczoru, gdzie albo potnie go na małe kawałki, albo faktycznie nawiąże współpracę. Jak wiele wiedziała? Jak bardzo mógł posunąć się do kłamstwa. Trzasnął dłońmi w swoje policzki.
-Opanuj się - rzucił chłodno, racjonalnie, głos rozsądku się obudził. Musiał wymyślić historię. Na tyle prawdopodobną, by można było w nią uwierzyć, na tyle zgodną z prawdą, by sam mógł w nią uwierzyć. Poszukiwał brata Kimiko, to była prawda, miał też dostać za niego wynagrodzenie - w tej czy innej formie, ale jednak, do tego znał nieco faktów z życia tego chłopaczka. Wątek blondynki musiał pominąć, tylko zlecała, nic więcej. Gdy był gotów wyszedł, zamknął za sobą pomieszczenie, zszedł na dół, usiadł sobie gdzieś z boku - pamiętając, by wcześniej zabrać cały swój piach, który miał w gurdzie z powrotem do pojemnika. Każde najkurwamniejsze ziarenko przesączone jego chakrą. Usiadł, czekał na konfrontację.

[Shikarui]

Misja rangi B

Angel won't you set me free?

21 Pokój Kimiko był oświetlony blaskiem dnia i ogłuszony gwarem z ulicy, jak zostało to już wspomniane. Okno było otworzone i powietrze wdzierało się do powietrza. Czy świeże? Na pewno lepsze niż to w Oniniwie, na pewno gorsze niż to, którego można było doświadczyć na zalesionych traktach. W końcu znajdowałeś się w sercu miasta. Czasem pył i kurz ulicy aż kręcił w nosie, ale nie tym razem. Nie tu. Okno nie wychodziło na główną ulicę, co mogło być tak pozytywem jak i negatywem - zależy, czego oczekujesz. Zależy, czego się spodziewasz. Włamań? Oo, wtedy lepiej spoglądać prosto na bardziej zatłoczone zakamarki miast. Większa szansa, że pojawi się jakiś odważny, który się wtrąci w akt. Zareaguje. Zrobi cokolwiek. Spokoju? Wtedy taki zakamarek był idealny. Kimiko nie mogła się tutaj czuć najgorzej, skoro została tu na tak długo... albo trzymało ją tylko to, że czekała na ciebie.
Nie panował tutaj porządek. Nie był takim "małym nieporządkiem", który gładko Kuroi określił na poziomie "fleja" jak z pokoju obok. Tutaj działo się coś zupełnie innego. Poskładane ubrania były rozrzucone, szafa otworzona - nie jakby ktoś czegoś usilnie szukał, jakby ktoś załapał coś i biegiem chciał wyjść..! Albo nie? Może własnie kryło się tam coś, co włamywacz chciał zdobyć? Potem te kartki. Rozrzuone na podłodze czyste kartki, które mógł zdmuchnąć wiatr z biurka, które to pod oknem stało, ale równie dobrze to ktoś mógł je potrącić. Albo rzucić nimi celowo we frustracji. Niektóre były zapisane. Powierzchownie można było zobaczyć potencjalnie nieprzydatne rzeczy. Notatki dotyczące samego miasta, kilka z nich było mapą, bardzo nieporęczną, chyba składającą się w całość, gdyby odpowiednio je do siebie przyłożyć. Na stole leżała kartka urwana, przytrzaśnięta do blatu kałamarzem. Kawałek kartki z pogiętego listu, czy raczej - portretu, dokładnie takiego samego, jaki widziałeś w pokoju Pastelowej. Kałamarz był zakręcony. Obok leżała książka zatytułowana "Jesteś Piękna - uwierz w siebie!", bez szczególnego podpisu autora na okładce. Nieszczególnie gruba lektura, ale i nieszczególnie cienka. Na ziemi, przy nodze biurka, leżał drewniany pojemnik na kadzidełka - tak i jedno kadzidełko powędrowało sobie do nogi łóżka i tam zatrzymało. A raczej to, co z kadzidełka zostało, bo było ewidentnie nadpalone. Na jednym z dwóch krzeseł przy stoliku stał plecak. Wystawała z niego derka, przyczepiony był do niego podróżny kubek. Sprzęt, który ewidentnie nie był tutaj potrzebny. Zresztą większość rzeczy z plecaka zostało ewidentnie wypakowanych i porozkładanych do szafy i do dwóch szuflad, które na samym dole szafy widniały. Przy plecaku, na stoliku, stało lusterko, dwie fiolki z perfumami, kobiece malowidła w bardzo małej i skromnej ilości, coby ledwo podkreślić róż ust, by przypudrować nosek i podkreślić oczy. Wyglądały na nowo kupione. jedna z fiolek była w połowie pusta.
Dwa pokoje, dwie kobiety i dwie różnie skrajne historie. Obie jednak powiązane już teraz z tobą.
Zejście na dół nie przyniosło żadnych nowych rewelacji. Niewiele się zmieniło - zabrakło grubcia i jego towarzysza, pojawiło się kilka nowych twarzy. Wiele czasu przeszukiwania nie zajęły. Zwłaszcza, kiedy nie były to poszukiwania organoleptyczne. Czas się dłużył. Mogłeś go zabić w butelce sake, albo w atrakcjach, jakie się pojawiały. A to przyszedł bard, co wystawił śmieszny kapelutek i zaczął zabawiać swoim śpiewem - wierz mi, Madonna to to nie była, ale na pewno było na czym oko zawiesić. I śpiewać też nie śpiewała zjawiskowo, ale nie szło jej najgorzej. W międzyczasie przyszedł ktoś, kto wyłożył karty na stół i zaraz zaczęły brzęczeć monety, kiedy dosiadali się to gracze to gapiowie i zaczęto robić zakłady. Gry szły przeróżne i co rusz oskarżano jednego z drugim o przekręty, a trzeci z czwartym się unieśli gniewem i zostali kulturalnie wyprowadzeni na zewnątrz. Dobrze, że drzwi karczmy wytrzymały łupniaka, jakiego dostali, kiedy sympatycznie wyprowadzano ich przez próg. Im było później tym więcej ludzi, alkoholu, rozmów, śmiechu. Nie brakowało takich, którzy zaczepialiby twoją osobę, zarówno płci męskiej jak i żeńskiej, podpytywali z ciekawości o gurdę, ninja, czy częstowali alkoholem. Ot - dzień jak co dzień. Długi. Bardzo długi dzień, który oczekiwał na zaskakująco krótki wieczór.
I w końcu Twoje Przeznaczenie pojawiło się w progu. Byłeś cholernie pewien, że to Ona. Nie pomyliłbyś jej z nikim innym. Złote włosy, te oczy, ich kolor, ułożenie brwi, rys twarzy, spojrzenie samo w sobie, jakie ci posłała, kiedy drzwi otworzyła... i które to drzwi zaraz się przed nią zamknęły. Zupełnie, jakby była w zbyt wielkim szoku, żeby przestąpić przez próg, kiedy w tym tłumie ludzi cię ujrzała. Kiedy mignąłeś jej w dymie wydmuchiwanym właśnie z płuc jednego z bywalców. Gdy blask pochodni oświetlił cię w mroku nocy, jaka już zapadła nad tym przeklętym miastem szubrawców i pomyleńców.
Kimiko.

Karczmarz Ika
Pastelowa pani

[Kuroi Kuma]

Czasem kurz, czasem pył, czasem trochę słońca.
Pokój Kimiko nie był w lepszym stanie, niżeli Pastelowej. Porozrzucane notatki, ubrania, mapy, istny chaos, któreo nikt nawet nie probował kontrolować. Nie wygladało to dobrze, dosłownie jakby ktoś czegoś szukał, albo nawet gorzej - jakby ktoś się spieszył. W panice wyszykująć ostatnich rzeczy, tych najbardziej potrzebnych, tych niezbędnych bez których nie dasz rady, bez których ktoś mógły Cię odnaleźć.
Przeszedł się po pomieszczeniu, przyjrzał bardziej portretowi, twarzy narysowanej na małym zwitku papieru, który mógł, ale nie musiał pokazywać podobizny jakiejś osoby. Ile w nim było prawdy? Ile rzeczywistego podobieństwa, a ile fantazji tego, który to narysował. Poszlaki niewiele mu mówiły prócz tego, że Kimiko nie wyszła z pokoju tak po prostu, że coć ją goniło - ale do tego chyba wystarczyło po prostu przeczytać notkę, którą zostawiła. Kuroi nie był zbyt wielkim orłem, jeżeli chodziło o prowadzenie dochodzenia, nie było tutaj tego błysku w oku, gdy tylko zobaczył spakowany plecak, fiolki z perfumami. Odkorkował po prostu każdą z nich, niuchnął mając nadzieję że sam zapach mu w czymkolwiek pomoże, po czym odlożył je z powrotem na swoje miejsce. Daleko mu było do detektywa rozwiązującego zagadki kryminalne. Zamiast błyskotliwych myśli, do glowy przychodziły mu tylko te coraz bardziej niepokojące. Nie chciał zostawać tutaj dłużej, w innych okolicznościach pewnie by się na to zdecydował, lecz takie czasy prosze pana.
Gdy zszedł na dół zasiadł sobie wygodnie, popatrzył po ludziach, którzy raczej musieli sie wymienić, nie każdy bowiem musiał zostać tu na noc. To miasto kupieckie, ludzie załatwiają swoje interesy, ale też przychodzą po prostu sie nażreć i nachlać. Nic nowego. Dlatego też zasiadł z boku, by go jak najmniej ludzi zaczepiało, najmniej ludzi wpadło na genialny wręcz pomysł, że przecież nie mają towarzystwa, toteż znajdą sobie jakiegoś samotnika i się do niego dołączą. Niemniej jednak pojawiali sie tacy cholernicy, których Kuroi po prostu zbywał machnięciem ręki. Jego wzrok mówił sam za siebie odejdź, nikt Cię tu nie chce. Sake może i brzmialo jak dobry pomysł, bo na pewno ten czas by się skrócił, tylko czy rownie dobrym pomysłem było otępianie swoich zmysłów bez powodu? Otóż nie. Nie mając nic konkretnego do roboty, stwierdził że wezmie swoj notatniczek i zacznie w nim pisać. Tak po prostu, co mu na myśl przyjdzie. Sposób na wyrzucenie z siebie emocji, złych myśli, intencji. Gdy zapisał kartkę podchodził do ognia i wrzucał ją do środka. Systematycznie, jedna po drugiej. Nie było tam nic tajnego, ot bardziej symboliczne pozbywanie się zła. Siedząc sobie wygodnie, oczekiwał na przybycie Pastelowej, na to aż w koncu dojdzie do konfrontacji - ile minie czasu? Tyle ile, potrzeba - dopowiedział mu głos w głowie, by chwilę później wbić w szpilę w ten śmieszny organ zwany mózgiem. Mignęła mu postać - tak znana, tak oczekiwana. Mignęła sylwetka, twarz, wzrok. Przez chwilę chciał wstać i rzucić się biegiem do drzwi, lecz coś go przyhamowało. Nie wierzył. Nie wierzył że pojawi się tutaj tak po prostu, że wróci do tego przeklętego miejsca. Jego ciało zesztywniało, póki nie zobaczy tego na wlasne oczy po raz drugi, póki nie potwierdzi, że ona to ona. Iluzje jakie płatał mu jego własny umysł już mu wystarczały.

[Shikarui]

Misja rangi B

Angel won't you set me free?

23 Płonęły na stosie wszystkie moje ideały i płonęło w kominku zło konieczne. Złe myśli. Złe słowa. Cały zbiór rzeczy niechcianych, mających bliski związek z niepokojem, a ten, widzicie, był takim typem, że kiedy raz złapał - nie chciał puścić. Niektórzy mieli po prostu naturę masochisty i nie wiedzieli, kiedy powiedzieć sobie samemu dość.
Przetracony dzień miał zawrzeć w sobie równie stratną postać. Osobistość, do której drżało serce i która była powodem tworzenia kartek i wrzucania ich do chciwych płomieni. A nie? Zaprzeczyłbyś? Powiedział, że twoje migotliwe jak ognik na bagniskach odczucia nie prowadzą cię na manowce i nie są podatne na każdy podmuch? Były. I dlatego ciało prawie samo zerwało się z miejsca. Serce chciało biec, umysł mówił stop. Umysł wygrał. Ledwo podryg, marne pragnienie, ugaszone w miejscu swoich narodzin. Złapane za lejce, by nie wyrywało do przodu, kiedyś coś szeptało w kąciku głowy to Noc płata ci figle. Jak wiele mogło być złotowłosych dziewczyn w tym miejscu? Yamanak, które całkiem przypadkiem tego wieczoru postanowiły wejść do tej karczmy? Jeśli wziąć poprawkę na to, gdzie ta prowincja była umiejscowiona...
Drzwi otworzyły się po raz kolejny, ale nie stała w nich żadna złotowłosa kobieta. Wyszła za to przez nie pijana grupka domorosłych, popychana zresztą miotłą przez karczmarza. W zastoju niedowierzania mógłbyś wyłapać ".. i wypad mi stąd, nie wracać już!", głośny głos należący właśnie do Ika. Wytarabanili się na zewnątrz i drzwi zamknęły się ponownie. Oczekiwanie. Pomyliłeś się. Musiałeś się pomylić... Gdy drzwi otworzyły się dosłownie sekundę później znów, nim twój własny mózg zdążyłby dokończyć porządnie kolejne zdanie, kolejną myśl, stanęła w nich otrzepująca się z kurzu dnia i wspomnień ulicy Pastelowa panienka. Przepchnęła się obok kilku jegomości, dopiero po wkroczeniu do wnętrza dostrzegając twoją osobę zawieszoną w stanie szoku. Nawiązany kontakt wzrokowy przyniósł lekkie zainteresowanie z jej strony. Przechyliła głowę, jakby teraz sama się nad czymś zastanawiała, spojrzała w stronę schodów prowadzących do pokoi... i pokazała ci dłonią znak "przerwa", "tam" i "10". Gdzie "tam" można było rozumieć jako wskazanie na wspomniane schody, w stronę których przez moment patrzyła, a 10 jako... pewnie nie 10 godzin. Nie trzeba było mistrza dedukcji czy innego wielkiego detektywa, żeby to pojąć.
Poszła w kierunku schodów - jeśli została zaczepiona przez Kuroia to powiedziała wprost, że musi się "odświeżyć" i że zaraz zejdzie. Nie, nie była w stanie złym, jeśli chciałbyś o to właśnie spytać. Jej ubranie nie było zniszczone, a one nie była brudna w jakiś zjawiskowy sposób, żeby podejrzewać wielkie szarpaniny czy bitwy. Była zwyczajnie przybrudzona kurzem podróżowania po mieście. I być może zmęczona po całym dniu robienia... cokolwiek ona tam robiła. Tak czy siak po tych kilku minutach (kilkunastu) kobieta pojawiła się z powrotem w głównej sali i przysiadła się do samego Kuroia, zamawiając gorącą herbatę i kolację u Ikiego.
- Co porabiałeś? - Rozmowę można zacząć od bardzo wielu zagajeń. Osobiście zaliczam "co tam", "co słychać" i tym podobne do jednych z najgorszych. Najwyraźniej nie uważała tak jednak Pastelowa. - Ja się zastanawiałam, czy mogę ci zaufać. To delikatna sprawa. Masz groźne spojrzenie, ale uznałam, że dobry z ciebie człowiek. - Kobieta ubrana była w prostą sukienkę sięgającą do kolan z lejącego się materiału - każdy ruch powodował, że jej spód tańczył wokół jej nóg. Nie miała żadnych fantazyjnych dodatków. Utrzymana w kolorze błękitu zlewała się niemal z jej włosami. - Czemu go szukasz?

Karczmarz Ika
Pastelowa pani

[Kuroi Kuma]

Zwidy. Umysł płatał Ci figle Staruszku, czyż nie? Niby to właśnie umysł wygrał, lecz to on toczył cały czas bójkę i przegrywał raz za razem. To on właśnie pokazał mu iluzję dziewczyny, to on dał złudną nadzieję. Drzwi otworzyły się po raz drugi, lecz już jej tam nie było. Zniknęła, tak samo jak zniknęło coś w Kumie. Coś, jakby pęknięcie, jakby pojawiła się kolejna rana, tuż obok ostatniej, na bliznach których nie sposób było zliczyć. Usiadł, rozluźnił, przynajmniej próbował wrócić do poprzedniego zajęcia. Zgaszony niczym świeczka, z nieco mętnym wzrokiem, tak pustym, jak pusto było w jego głowie. Żadna myśl nie przebiegła nawet na chwilę. Zwykle była tam istna gonitwa, głowa pełna różnych wątpliwości, planów, reakcji na otoczenie teraz była wyjałowiona.
Nawet gdy Pastelowa pojawiła się w drzwiach popatrzył na nią nie jak na kogoś, kto by był rozwiązaniem wszelkich problemów, chociaż po części tak sądził. Popatrzył na nią jak na każdego innego ciecia w tym pomieszczeniu. Leniwie, bez zbytecznych reakcji, jakby ktoś zdarł jej twarz i wkleił w jej miejsce pustą kartkę. Dała jednak trzy krótkie znaki. Kiwnął jej głową dając do zrozumienia, że rozumie komunikat, po czym wrócił do swojego notesiku. Popatrzył na niego nieco bardziej świadomie, zobaczył tylko jedno słowo zapisane na kartce. Kimiko. Zastanawiał się jak długo nie napisał nic więcej. Wydarł kartkę ze środka, wrzucił ją ponownie do ogniska, by po chwili się zatrzymać w pół kroku. Machnął ręką, powrócił do stolika, odetchnął głęboko. Po tych wspomnianych dziesięciu minutach miał zbierać się na górę, sądząc że może o to właśnie jej chodziło, gdy wskazała schody, lecz przypomniał sobie o całej zbrojowni, która była w jej pokoju i postanowił, że nie jest to najlepszy pomysł. Nie jest to nawet dobry pomysł. Ta jednak się zjawiła, cudownie, nie trzeba było się ruszyć z miejsca. Schował notatniczek, położył dłonie na stoliku.
-Niezbyt wiele. Nic czym warto byłoby się pochwalić - wzruszył ramionami jednocześnie śmiejąc się w momencie, gdy kobieta wspomniała o tym że dobry z niego człowiek. Ciekawe słowa od kogoś, kto ma kuszę wycelowaną w drzwi -To dobry znak, pełne zaufanie do kogoś nigdy nie wróży niczego dobrego - podparł głowę dłonią, przyglądając się jej przy okazji. Niewinny wygląd, sukieneczka, na takich najbardziej powinieneś uważać. Na tych którzy wydają się Tobie przychylni. -Zacznijmy od czegoś innego. Jestem Kuroi, dobrze wiedzieć z kim się rozmawia, lub nawet jego przydomek - podał jej dłoń, jeżeli taki gest był potrzebny i sama wyciągnęła też ku niemu rękę -A powód jest bardzo prosty - bo to nie jest jego miejsce. Pytanie czemu Ty go poszukujesz

[Shikarui]

Misja rangi B

Angel won't you set me free?

25 Wypachniona, skromna, prosta dziewczyna. Wypachniona perfumami, które siłą nie cisnęły się na nozdrza, pozostawiały pole do złapania oddechu, pomyślenia o świeżości. Mieszanka zapachu słońca z delikatną wonią passiflory. Jej włosy były wilgotne na krańcach, układając się na jej plecach częściowym spięciem drewnianej klamry. Bardzo grzeczna dziewczynka, która niewiele ma wspólnego z byciem ninja. Niebezpiecznie. Robiła to celowo? Budowanie fałszywego zaufania - chodzi ci to po głowie? W takim tłumie nic nie groziło ani tobie, ani jej. Nikt nie spróbuje żadnej krzywej akcji, bo to przecież niebezpieczne. Za dużo świadków i za szybko poniosłoby się w świat. Autentyczność wizerunku szło z nią nawet nie w parze - była nią. Kobieta nie musiała się wysilać ze swoimi gestami, ze swoim krokiem, który był lekki i zdawał się beztroski, ze swoimi spojrzeniami. Była realna, a mimo to - wlepiona karykaturalnie w to miejsce. Kukiełka posadzona przez koordynatora tego teatru tuż obok ciebie.
- Takie nasze zadanie w tej historii, trochę się poznać, zrobić wspólną misję, rozejść - nie spotkać nigdy więcej. - Niektórzy wierzyli w bogów, inni nie, ale tendencja była zdecydowanie w kierunku wiary. Niewielu było niedowiarków, bo i ciężko było nie wierzyć, kiedy wokół prostych ludzi chodzili ci twardsi od skały i silniejsi od najbardziej przerażających niedźwiedzi. Co tworzyli ogień znikąd i zaklinali wiatr i wodę. - Trzeba uważać, komu się ufa. Ludzie potrafią być okrutni. - Wyciągnęła się na krzesełku, wypatrując zamówionych dopiero co dobroci i rozglądając się po zebranych wokół ludziach z czymś, co przywodziło na myśl dziecięcą ciekawość. Na pewno nie była tak czysta, jak ta u dzieci. Kuroi już swoje zobaczył w jej pokoju i swoje usłyszał z jej wąskich usteczek. Nie warto było za to ufać temu przebraniu i tym usteczkom. Albo można?
- Miałam to powiedzieć. - Szkoda tylko, że te usteczka nie chciały się zbytnio uśmiechać. Patrzyła tymi dużymi oczyma, tak jasnymi jak niebo zimowego poranka. - Bez przedstawienia się nie można mówić o znajomości! Azuma. - Nie planowała wyciągać dłoni, ale widząc, że Kuroi to zrobił - zrobiła i ona. Bez zawahania. Jej uścisk nie był mocny, ale nie był też słabiutki. Przede wszystkim - był zdecydowany i pozbawiony pewnej dozy niepewności, jaką delikatniutka pani, na jaką wyglądała, mogłaby się wykazać. - Zarabiam na tym. Na szukaniu ludzi. Jestem w końcu kunoichi. - Oba powody były tak samo proste. Na ile oba powody były względem siebie szczere? Niedopowiedzenia prowadziły ten świat ku zatracaniu, a relacje ku zgubie. Budowały brak zaufania na iluzji zaufania. - Jego siostra jest poszukiwana przez rodziców jako zaginiona. Brat też. Władze Shigashi wystawiły za nim list gończy za 3 morderstwa. A ja szukam odpowiedzi na pytanie, czemu siostra szukająca brata zaginęła razem z nim. - Czy za odpowiedzi ktokolwiek płacił? Pewnie nie. Choć zależy, na co się odpowiadało. I jak. - Kimiko... jestem jej to winna. Mogę ją chyba nazwać swoją przyjaciółką, chociaż ona tego tak nie odwzajemniała. Chyba. Była samotniczką. Wysłała mi list z prośbą o pomoc w znalezieniu brata, ale nie mogłam wyruszyć od razu. A teraz jej nie ma. - Pastelowa pochyliła głowę i oparła ją na dłoni, zapatrując się w blat. Jej palec zaczął kreślić na blacie jakieś znaki. Niekoniecznie z sensem.

Karczmarz Ika
Azuma

Wyjaśnienie dla GM (Kuroi nie pacz):

  Ukryty tekst