Wioska przy rzece Asahi

[Satoshi]

Chłopak upił kolejny łyk, zanim odpowiedział na pytanie postawione przez Douhito. -Prawdę mówiąc, wyłącznie z ciekawości i chęci odpoczęcia nieco. Miałem ostatnio kilka przygód w Kinkotsu, które skutecznie nadwyrężyły moją cierpliwość, więc postanowiłem trochę odpocząć i pozwiedzać. Usłyszałem o rzece na pustyni, ponadto miejscowość nosi nazwę na cześć sławnego seinina z rodu Sabaku - Ichirou Asashiego, więc wybór miejsca na wakacje był raczej łatwy. Gdzie łatwiej usłyszeć plotki o sławnych ludziach, niż przy monumentach ich dokonań? Co do chęci zwiedzenia czegoś więcej niż tylko swojej rodzinnej prowincji, całkowicie Cię rozumiem. - Satoshi wypił kolejny łyk, delektując się uczuciem przesuszonego pustynnym żarem gardła, które dzięki absorpcji płynu na powrót stawało się miękkie i plastyczne, takie, jakie powinno być. - sam planuję trochę pozwiedzać - kontynuował już po przełknięciu solidnej porcji piwa, - póki co, zapuszczam się na niedalekie odległości, a najdalej od domu byłem, gdy odwiedziłem stolicę Sabishi. Może w lecie wyruszę nieco na północ, miła to będzie odmiana, trochę odpocząć od żaru. Wszystko w swoim czasie, małymi kroczkami. Swoją drogą, jest coś wartego zwiedzenia w Tsurai? Może kolejna z małych wypraw zaprowadzi mnie właśnie tam? - zapytał Sabaku, dopijając resztę zawartości kufla. Trafił mu się ciekawy rozmówca, Satoshi zawsze uważał, że warto rozmawiać z cudoziemcami. Nie tylko ze względu na wieści, jakimi się mogą podzielić, ale często mają odmienny punkt widzenia, rozszerzający perspektywę. Apropo wieści, shinobi'emu przyszło na myśl jeszcze jedno pytanie, ale stwierdził, że zada je, dopiero gdy usłyszy odpowiedź swojego rozmówcy. Nie chciał, by Shins stwierdził, że jest tym natarczywym typem człowieka, który zadaje pytania tylko chyba dla samej satysfakcji z ich zadawania, nie oczekując tak naprawdę odpowiedzi.

[Shinsu]

Darmowe, chłodne piwo w najcieplejszym okresie dnia wprawiło Shinsu'a w dobry nastrój. Po pierwsze dlatego, że było chodne. Po drugie - darmowe. No i po trzecie - bo piwo. Choć nie był entuzjastą napoi wyskokowych musiał przyznać, że akurat piwo całkiem mu podchodziło, nie mógł więc spodziewać się lepszego popołudnia w tej wiosce. No, może gdyby jeszcze spotkał jakąś ładną, niebieskooką blondynkę... ale to już chyba chciałby za wiele.

Odpowiedź Satoshiego na temat jego powodów zainteresowała Douhito. Nie zdawał sobie sprawy z tego, że wioska, do której trafił była tak młoda i miała taką genezę. Trafił tu w zasadzie przypadkiem nawet nie specjalnie wiedząc, gdzie znajduje się na mapie prowincji - "No ciekawe, nie wiedziałem, że ta wioska ma taką historię za sobą" - wyraził swoje zainteresowanie opowiastką. Gdyby był członkiem klanu Sabaku też pewnie prędzej czy później odwiedziłby miejsce, które jest niemal pomnikiem zasług jednego z jego pobratymców. Ciekawe, czy kiedyś jakaś wioska będzie nosić miano Shinsu'a. Byłoby ciekawie.

"Hmmm. Coś ciekawego w Tsurai?" - zamyślił się przez chwilę Shinsu - "No szczerze Ci powiem, że jak dla innego mieszkańca Samotnych Wydm to chyba nic specjalnego. Prowincja rodu Douhito raczej nie wyróżnia się niczym specjalnym na tle innych Pustynnych prowincji. No, przynajmniej ja nie zauważyłem nic szczególnego w tej mojej krótkiej podróży. Także niestety muszę Cię tutaj trochę rozczarować. Jeśli chcemy zobaczyć coś nietypowego, to chyba przyjdzie nam stanąć przed decyzją opuszczenia Unii na jakiś czas i wybranie się w chłodniejsze rejony" - odpowiedział, choć czuł podskórnie, że odpowiedź ta może być odrobinę rozczarowująca dla rozmówcy.

  Ukryty tekst

[Satoshi]

Satoshi westchnął tylko, podnosząc rękę w kierunku barmana z wystawionymi dwoma palcami. Przekaz był jasny. Kolejne dwa piwa, pierwsze skończyło się za szybko. Całe szczęście było słabe, alkohol służył jedynie za uzdatnienie wody do picia, która zazwyczaj się do tego nie nadawała. No, chyba że przegotowana. -To samo pewnie powiedziałbym o Kinkotsu w sumie. No, może poza pięknymi ogrodami, nie ma co zwiedzać. Tak to jest, u siebie zawsze najnudniej. I chyba masz rację, zarówno Ciebie jak i mnie czeka wyprawa poza Unię, jeśli chcemy zobaczyć coś nowszego niż tylko budynki z piaskowca porozrzucane pomiędzy tymi nudnymi wydmami z piachem wyprażonym przez oko Amaterasu. Nie to, żebym narzekał na taki obrót spraw, tak szczerze mówiąc. Unia ma swoje zalety, ale czasami monotonny pustynny krajobraz daje się we znaki. I mówię to jako Sabaku - Satoshi zaśmiał się z własnego żartu wciśniętego trochę na siłę na sam koniec swojej wypowiedzi. W międzyczasie dotarła dolewka, z której shinobi z chęcią skorzystał. - Zawsze lubiłem historie o ludziach znanych, znasz jakąś historię o przedstawicielu swojego rodu? Nie ważne czy żywy czy nie, ot pasja dziecka, które musiało dorosnąć zbyt szybko. - Taka była niestety prawda. Satoshi od dziecka uwielbiał opowieści o shinobi, choć dla niego były to zwykłe bajki, skoro tak twierdził jego ojciec. Jeżeli mówił że shinobi nigdy nie istnieli, to dla małego chłopca tak właśnie było. Dopiero po latach Sabaku dowiedział się prawdy. Nie było już jednak czasu na poznawanie historii, liczyła się tylko katorżnicza praca nad swoim ciałem i niwelacją braków.

[Shinsu]

Czas mijał przy rozmowie dosyć szybko i, mimo jedynie dwóch piw, rozmawiający doczekali przeminięcia największych skwarów. Co prawda nieprzyjemnie wysoka temperatura utrzyma się jeszcze jakiś czas, ale słońce widocznie zaczęło już opadać na niebie. Między Shinsu'em a Satoshim panowała zgoda, co do daleko posuniętych podobieństw między ich rodzinnymi prowincjami, choć w zasadzie żaden z nich nie miał większego doświadczenia w zwiedzaniu innych regionów, niż ten rodzinny. Mimo tej niewielkiej niekompetencji w wypowiadaniu się na ten temat Shinsu uznał, że potwierdzenie jego poglądów przez nieznanego w zasadzie mieszkańca Atsui dowodzi słuszności tezy jaką postawił - jeśli chce zaznać przygody, będzie musiał opuścić Samotne Wydmy i udać się na wędrówkę w chłodniejsze klimaty. Choć wiedział również, że jeszcze trochę piasku z wydm się przesypie, zanim się na taką wyprawę zdecyduje.

Rozmowa zeszła z tematu podróży i obiła się o historie sławnych przedstawicieli rodów. Satoshi zdawał się być nimi mocno zainteresowany, jednak Douhito nie podzielał tego entuzjazmu. Być może głównie dlatego, że żadnej takiej o przedstawicielu własnego rodu nie słyszał, ale w duchu cieszył się trochę, że o żadnym sławnym przedstawicielu Haretsu też nie miał wiedzy. Więc sytuacja nie była tak zła, jak by być mogła - "No ja niestety nie słyszałem o żadnym sławnym Douhito. W sumie nie przykładałem do tego większej uwagi, ale chyba bym zapamiętał. No po raz kolejny muszę Cię rozczarować" - pożalił się nowemu koledze - "Miło mija czas przy rozmowie, ale widzę, że słońce już trochę miej będzie doskwierać, więc chyba wrócę do mojego spaceru. Wczesnym rankiem planuję opuszczenie tej osady i pozwiedzania prowincji. Może nawet pójdę w kierunku stolicy... a właśnie. W którą to będzie stronę? Bo tak w sumie szedłem szlakami, ale nie zwracałem uwagę, gdzie idę i teraz nie do końca orientuję się w jakim miejscu się znajduję?"

Następny temat: https://shinobiwar.pl/viewtopic. ... 40#p180140

  Ukryty tekst

[Satoshi]

Satoshi przeciągnął się z cichym sapnięciem, wyraźnie rozluźniony. Alkohol nie był mocny, jednak gorąco i te dwa małe kufelki wystarczyły, by humor mu się poprawił. Szkoda trochę, że nie udało mu się usłyszeć żadnych ciekawych historii od Douhito, ale prawdę mówiąc, nawet nie miałby się czym odwdzięczyć, sam niewiele wiedział o historii swojej prowincji albo, co gorsza, o swoim klanie. Gdyby nie okoliczności, Sabaku uważałby swój brak wiedzy za karygodny, ale dzięki poświęceniu jednej dziedziny wiedzy, zyskiwał więcej czasu na rozwój tych bardziej praktycznych. Niestety rozdwoić się nie można, takie życie. Chłopak, widząc, że jego rozmówca zbiera się powoli do wyjścia, również wstał. - Masz rację, miło się rozmawia, ale trzeba korzystać z tego krótkiego momentu, gdy nie pali słońce, a noc nie wyziębia kości. Nie wiem w sumie co gorsze... Co do geografii, no cóż, ciężko mi byłoby pokazać Ci dokładny kierunek, w którym należy iść, ale na szczęście nie będzie Ci to tak potrzebne. Do Kinkotsu wiedzie oznakowany szlak transportowy, całkiem szeroki i dość mocno uczęszczany, tutejsze uprawy zaopatrują nasze targi w pożywienie. Kieruj się nim, to bez problemu trafisz. Albo najmij się do ochrony karawany kierującej się do stolicy. Darmowy zarobek, bandyci na szczęście trafiają się rzadko. Na mnie też już czas, miło było mi cię poznać. Oby Amaterasu Cię wspierała i mam nadzieję, że do zobaczenia. - Z tymi słowami Satoshi wyciągnął dłoń w kierunku Shinsu'a, następnie ruszył do baru uregulować należność za piwo. Wychodząc, w tylko sobie znanym kierunku, odwrócił się raz jeszcze w kierunku Douhito i skinął na pożegnanie. Czas było wracać do stolicy, a Satoshi preferował podróżowanie w nocy. Wytrwały marsz wzdłuż szlaku wystarczał, by utrzymać znośną temperaturę ciała, pozostawiając czas na odpoczynek i przeczekanie najgorszych upałów gdzieś w cieniu, czy to w jakiejś oazie, karczmie, namiocie bądź, w ostateczności, pomiędzy zbieraniną skał piaskowca. Pozostało tylko szybko się zaopatrzyć w wodę i prowiant na drogę.

[Nana]

Misja D
Satoshi
post1 Satoshi pożegnał się z Shinsem i zebrał w drogę, żeby ruszyć w kierunku stolicy. Kiedy poszedł, żeby zaopatrzyć się w wodę na drogę jego drogę zagrodziła starsza kobieta. Niby nie specjalnie, jednak wpatrywała się w chłopaka uporczywie. Była zgarbiona i pomarszczona. Jej skóra w ciemniejszym odcieniu wyglądała na wysuszoną na wiór. Widocznie obcowanie z tak mocnym słońcem przez tyle lat było niebezpieczne. Może Satoshi powinien sobie to wziąć do serca?
W końcu staruszka zdecydowała się go zagadać. Nie wypadało aż tak się w niego wpatrywać, prawda?
- Dziecko drogie - zaczęła teatralnie udając, że było jej słabo. - Tak mi ciężko! - Wyrzuciła bezradnie ręce co tylko potwierdziło to, że kłamała. Zerknęła na Satoshiego, jak gdyby sprawdzała czy jej teatrzyk został kupiony. Szybko zorientowała się, że nic z tego.
- Chciałbyś coś dorobić? - Zapytała z błyskiem w oku. Babcia wiedziała na czym zależało dzieciakom w dzisiejszych czasach. Lata obcowania z ludźmi nauczyły ją, że nic nie przychodziło za darmo.

kolor - staruszka

[Satoshi]

Chłopak pogrążony był w zadumie, planując sobie poszczególne przystanki w podróży do Kinkotsu. Było to o tyle łatwiejsze, że Sabaku przed paroma dniami przebył tę trasę, miał więc ją jeszcze świeżo utrwaloną w pamięci. Właśnie zastanawiał się, czy trzeci dzień podróży przespać w karczmie, pamiętał bowiem, że oberżysta nią zarządzający nie był zbyt kulturalny, a ceny miał wręcz jak przestępca ściągający haracz z podróżnych, ale w okolicy akurat nie było żadnej oazy lub studni pozwalającej na uzupełnienie zapasów wody. Z zamyślenia wyrwała go staruszka, próbująca go ewidentnie na coś naciągnąć. Satoshi mieszkał w biedniejszej dzielnicy Kinkotsu, głównie z powodu niskiego czynszu za mieszkanie co prawda, ale przez to, że połowa jego sąsiadów przejawiała oportunistyczne podejście do życia, tak, jak pomarszczona kobieta, potrafił rozpoznać naciągacza po kilku pierwszych słowach. Tak akurat się zdarzyło, że pani rodzynka była słabą aktorką, co tylko ułatwiło zdemaskowanie oszustki.
-Zarobić, powiada pani? Zależy na czym. Wątpię też, by po wstępie, którym mnie pani powitała, było panią stać na moje usługi. Ale dobrze, zamieniam się w słuch, jak mógłbym dorobić?- Sabaku może i rozpoznał naciągaczkę, jednak nabyta chciwość nie pozwalała mu, od tak bez wyraźnej przyczyny, odrzucić możliwość zarobku. Splótł więc ręce w wyrazie chłodnej podejrzliwości i wysłuchał odpowiedzi. Brał też pod uwagę, że kobieta może być tylko wabiem, mającym na celu odwrócenie jego uwagi, podczas gdy jej towarzysz kieszonkowiec będzie próbował pozbawić go sakiewki. Pierwszy, który tego spróbuje, zostanie uduszony piaskiem - przysiągł sobie Satoshi, uśmiechając się w myślach.

[Nana]

Misja D
Satoshi
post 3 Młody Sabaku bez większych problemów przejrzał teatrzyk staruszki. Aktoreczka była z niej kiepska, jednak wcale nie starała się jakoś za bardzo. Zwyczajnie chciała go naciągnąć na pomoc bez żadnych korzyści. Niestety nic nie działało bezinteresownie. Mogła sobie marudzić swoim wnukom, jednak chłopak był jej całkowicie obcy. W końcu dała za wygraną i przeszła do sedna sprawy.
- Nasza wioska jest całkiem nowa - zaczęła opowieść podchodząc do niego dwa kroki bliżej. Na szczęście nie dosłyszała połowy jego słów, bo pewnie by się uraziła. Satoshi miał trochę szczęścia. Widać, że nadstawiała ucha i był to dla niej problem,
- Jednak mieszkamy z mężem tutaj całe życie. Widzisz dziecko nasza rodzina wyprowadziła się do stolicy. - Opowiadała typowym tonem babci. Trochę rozmarzonym z odrobiną smutku. Z jednej strony życzyła rodzinie szczęścia, z drugiej czuła się porzucona. - Mamy małe pole i farmę koło rzeki Asahi. Może byś nam pomógł za opłatą?
Nie czekając zbytnio na jego odpowiedź podeszła chwytając się ramienia Satoshiego, żeby się podeprzeć. Była gotowa do drogi.

[Satoshi]

Sabaku wysłuchał słów staruszki z rosnącym niesmakiem. Rodzina opuszczająca swoich krewnych, zostawiając ich na pastwę pustyni. Prawda, wioska była dosyć wyjątkowa dzięki rzece, zapewniającej nieco lżejsze warunki życia, ale wciąż, porzucenie rodziny powinno być karalne. Satoshiemu może i zrobiłoby się wręcz szkoda kobieciny, jednak wtedy przypomniał sobie, dlaczego sam opuścił rodzinną farmę. Każdy kij ma dwa końce, a wnioskując po nieudanej próbie manipulacji, kobieta miała swoje za uszami. Nie ma co wyciągać pochopnych wniosków, mogła być przecież okropną matką bądź teściową, zatruwającą innym życie. Jej propozycja wydawała się jednak sensowna i uczciwa. Zapłata za pomoc w polu. Od przeszłości trudno uciec - pomyślał Sabaku, wspominając dziecięce lata spędzone na ciężkiej pracy, od kiedy tylko wyrósł na tyle, by być w stanie podnieść łopatę. Ojciec nie oszczędzał swoich dzieci. Swoją drogą, ciekawe jak ma się młodszy, przyrodni brat Satoshiego? Odpędzając przygnębiające myśli o przeszłości, shinobi zobaczył, że kobieta bez większych ceregieli, bądź nawet prośby o zgodę, wykorzystała go jako podporę na drogę, którą należało przejść do jej gospodarstwa. Chłopak więc westchnął więc z rezygnacją i dał się prowadzić kobiecie, mówiąc tylko: - Niech będzie, proszę prowadzić.

[Nana]

Misja D
Satoshi
post 5 Satoshi wyrobił sobie o kobiecie własne zdanie. Z jednej strony miał powody, żeby ją żałować. Z drugiej sam widział, że nie była ideałem, jednak kto był? Czasy były ciężkie. Zwłaszcza dla biednych żyjących na pustyni. Ziemia nie była tutaj urodzajna, a zwierzęta chowały się kiepsko. Wysokie temperatury i piekielne słońce nie sprzyjało tak na prawdę niczemu.
Babcia chwyciła go pod rękę i we dwójkę ruszyli w stronę rzeki. Szli na prawdę żółwim tempem, kobieta miała problem z prawym biodrem. No swoje lata, prawda?
- Starość nie radość - biadoliła po drodze zaczynając opowiadać mu o swoim życiu i przede wszystkim o ... - Wnuki! Wnuki moje skarby mam ich aż 12 - opowiadała bez końca kiedy oddalali się od wioski - Wszystkie są cudowne. Najmniejszy ma kilka miesięcy a najstarsza pewnie jest w Twoim wieku - kontynuowała niewzruszona. W sumie było jej obojętne czy go to interesowało czy nie. Nie przerwała całą drogę.
Szli tak przez spory kawałek, w końcu ich oczom ukazała się mała farma. Dosłownie jeden domek, kilka drzew bananowych i stadko zwierząt. Babcia wskazała na nią z dumą w oczach. To było to.

  Ukryty tekst

[Satoshi]

Satoshi, przechadzając się ślimaczym tempem ze starowinką, miał okazję poćwiczyć starożytną i dostojną sztukę, jaką było wyjebando, innymi słowy jednym uchem wpuszczał, drugim wypuszczał. Już taka chyba natura starszych ludzi, nie mieli do kogo na co dzień odtworzyć gęby, więc gdy tylko nadarzyła się okazja, zachowywali się jak za mocno nakręcona katarynka, której sprężyny ledwo wytrzymywały zmagazynowaną energię. Ignorując jednak słowa babuszki, Satoshi miał okazję umilać sobie drogę poprzez obserwację okolicy. Gdy w końcu dotarli do niewielkiej farmy, Satoshi westchnął z ulgą, była bowiem mniejsza od jego rodzinnej, co oznaczało, że i roboty przy niej będzie mniej. O ile kobieta jej nie zapuściła rzecz jasna, zeskrobywanie łajna z belek i piaskowca nie należało do najprzyjemniejszych zadań. - No, widzę, że jesteśmy na miejscu, wcale przyjemne gospodarstwo, nie powiem... No więc, z czym mam pani pomóc? - powiedział Sabaku, chcąc mieć całą sprawę jak najszybciej za sobą. I tak już pogodził się z faktem, że raczej nie da rady wyruszyć z powrotem do stolicy dzisiejszego wieczora, z drugiej strony jednak, specjalnie mu to nie przeszkadzało, powietrze tutaj było nieco wilgotniejsze dzięki obecności rzeki, o wiele przyjemniejsze niż w Kinkotsu, o ile rzecz jasna nie spędzało się najgorętszej części dnia w polu - wtedy wilgoć chyba jeszcze bardziej przeszkadzała, niż pomagała.

[Nana]

Misja D
Satoshi
post 7 I w końcu dotarli na miejsce. Podróż na szczęście nie zajęła im zbyt długo, więc Satoshi mógł być pewny, że wyruszy do domu prędzej niż później. Oczywiście znał się na gospodarstwach. Jeśli zdecydowanie było bardzo zapuszczone, pracy mogło okazać się więcej niż by sobie tego życzył.
Całą drogę babcia dotrzymywała mu towarzystwa swoim gadaniem. Ani razu się nie zamknęła, jednak już prawie na miejscu zaczynała chrypnąć. Biedaczka lubiła sobie pogawędzić z dzieciakami.
- Jesteśmy - powiedziała rozglądając się za swoim mężem, którego nigdzie nie było. Trochę zaniepokojona zaczęła go wszędzie wołać - Hanori! Hanori! HANORI! - Babka krzyczała a z drugiej strony cisza. Gdzie się podział? Coś mu się stało?
- Pewnie znowu łowi ryby w rzece - powiedziała wściekła jak osa - Możesz po niego pójść?
Był to bardziej delikatny rozkaz niż pytanie. Sama zabrała się za przygotowywanie jedzenia dla zwierząt. Niby nie w tym Satoshi miał jej pomóc, ale chyba zadanie wydawało się odrobinę bardziej ciekawsze niż sprzątanie po świnkach.

[Satoshi]

Satoshi aż skrzywił się, słysząc "nawoływanie" staruszki. Bardziej to niestety przypominało okrzyk godowy baktriana, no ale cóż, starość nie radość... W oczekiwaniu na, jak się domyślił, jej męża, przyglądał się bananowcom rosnącym nieopodal. Ot, ciekawsze to, niż patrzenie się tępo w przestrzeń. Wtedy właśnie dostał rozkaz, delikatnie tylko zamaskowany uprzejmym tonem. Nie specjalnie mu się to podobało, widać starowinka nawykła do rozkazywania wszystkim dookoła. Ot, kolejna przywara starszych ludzi. Sabaku zaczął współczuć jej mężowi. Nic dziwnego, że uciekał w łowienie ryb. Te przynajmniej się nie darły jak wielbłądzica w rui. -Niech będzie... Jak go rozpoznam? Nie bardzo mam ochotę latać po brzegu i wykrzykiwać jego imię. Rozumie pani, ryby innym spłoszę, dzieci nie będą miały co jeść i tak dalej... - zdecydowanie, jakieś wskazówki mogłyby się przydać, po krzykach kobiety Satoshi wnioskował, że facet musiał być przynajmniej tak głuchy, jak ona donośna. Ciekawe, czy te dwie cechy były uwarunkowane od siebie nawzajem? Tak czy siak, pomysł kobiety na shinobi biegającego wzdłuż brzegu i szukającego "zaginionego" męża nie brzmiał zbyt dostojnie, żeby nie powiedzieć uwłaczająco. Jasne, Satoshi był jeszcze Doko, jednak to nie znaczyło, że ma ochotę się tak poniżać... Kobieta pewnie miała słaby wzrok, więc jej nie przyszło nawet do głowy, że ktoś mógłby jej męża po prostu wypatrzyć... Sabaku uznał, że nie chce się zestarzeć. Lepiej umrzeć gdzieś na wojnie, niż nie mogąc pewnie dzierżyć broni w trzęsącej ręce.

[Nana]

Misja D
Satoshi
post 9 Babcia jak się nawrzeszczała zabrała się w końcu za robotę. Rzeczywiście przypominała pomarszczonego wieloryba. Dosłownie. Trafne porównanie.
- Jest stary? Wygląda jak pomarszczony grzyb - skwitowała odpowiadając chłopakowi. Widocznie właśnie tak go będzie musiał rozpoznać. Nie dostał od niej żadnych innych szczegółów. No a imię już usłyszał. Hanori. Potem zaczęła przygotowywać resztki na paszę dla zwierząt. Te dzielnie czekały, widocznie głodne.
Babcia pofatygowała się jeszcze, żeby wskazać mu dróżkę w stronę rzeczki. - To całkiem niedaleko - dodała na swoje usprawiedliwienie i tyle. Nie chciała tracić na niego więcej cennego babcinego czasu!
Satoshi mógł ruszyć we wskazanym kierunku, kiedy tylko chciał. Tam gdzie stał słyszał już delikatny szum wody. Mógł oczywiście też zostać i dalej podziwiać bananowce, jednak te nigdzie się nie ruszyły. Mógł być pewny, że będą wyczekiwały jego powrotu.

[Satoshi]

Prawdę mówiąc, Sabaku zaczynał mieć dosyć zachowania kobiety. Jednym z przywilejów bycia starszym było, jak widać, wydawanie poleceń i oczekiwanie ich spełnienia w podskokach, a chłopakowi się to nie podobało. No, ale czas to pieniądz, nie ma co go tracić na bananowce, faktycznie nie uciekną, chyba że babcia macha siekierą szybciej, niż Satoshi piachem. Chłopak wsunął więc ręce w kieszenie i posłusznie ruszył w kierunku rzeki na poszukiwanie zaginionego męża. Gurda na plecach rytmicznie podskakiwała w takt jego kroków, a szum płynącej wody stawał się coraz głośniejszy. Hanori, stary pomarszczony grzyb. - mruknął pod nosem shinobi, - mam nadzieję, że będzie tylko jeden gość odpowiadający temu opisowi. Się baba wysiliła. - Początkowo Satoshi planował użyć swojego piachu, by przelecieć tą odległość i zaoszczędzić nieco czasu, zrezygnował jednak, nie chcąc siać nieuzasadnionego niepokoju wśród mieszkańców. Sabaku lecący nad domostwami zazwyczaj znaczył, że coś nieprzyjemnego się wydarzyło, lub zaraz wydarzy. Chłopak wątpił też, że staruszek dałby się namówić na taką przejażdżkę, jeszcze by na zawał z wrażenia zszedł i tyle byłoby z pieniędzy za pomoc, spalenie ciała na stosie też przecież kosztuje.