Dzielnica Biedoty - Kirahji

[Minako]

Gdy Minako dotarła do domku Babci Kaguya i przemknęła tylnymi drzwiami do środka, jej oczom ukazał się ciekawy widok. Na stole nie dość, że był wystawiony poczęstunek, to jeszcze cały jej ekwipunek, który zostawiła staruszce pod opieką. Teraz, ta sama staruszka, siedziała z zadowoleniem i polerowała jej ostre kastety. W sumie to wszystko było wypolerowane na błysk, a do tego niewinny komentarz Babci dopełnił wszystkiego i Minako ostatecznie uśmiechnęła się serdecznie do kobieciny.

- Bardzo dziękuję, Chiyo-sama. - Zwróciła się do niej z pełnym szacunkiem.

Odstawiła na bok ostrożnie swoje ciężkie trofeum, po czym podeszła do stołu i usiadła na wolnym krześle. Tym razem zrobiła sobie herbaty, bo po tym wszystkim trochę jej zaschło w ustach. Gdy więc herbata się parzyła, Minako skupiła się w pełni na staruszce, żeby jej opowiedzieć co się wydarzyło.

- Mocny był tylko w gębie. Gdy mu przyłożyłam z pięści w brzuch, to przewróciłam mu wszystkie flaki do góry nogami i wystrzeliłam do góry, aż się odbił od dachu i zapaskudził matę spadając na dół. Dobiłam go, bo i tak nikt by go nie uratował z takiego stanu. - Opowiedziała i wzięła ostrożnie łyk gorącej herbaty. - Okazało się, że gdy podczas walki był na straconej pozycji, to pomagali mu inni, a potem zastraszali przegranego, żeby nie wygadał. Sporej liczbie zbirów przemodelowałam twarze i nosy, a także zagroziłam, że jak ich jeszcze raz przyłapię na czymś nielegalnym, to są martwi. Raczej się już nie pokażą w okolicy, ale na wszelki wypadek przyjdę tu od czasu do czasu na kontrolę.

Tutaj zrobiła przerwę na ciastko i kolejny łyk herbaty. Po takiej akcji trochę zgłodniała i była spragniona, a że Babcia w tym czasie nie przehandlowała jej ekwipunku i zyskała pomocą jej zaufanie, to Minako postanowiła odwdzięczyć się tym samym i skosztować poczęstunku.

- Niestety, nie udało mi się odzyskać pieniędzy, bo wszystko zostało przepite w ten chory interes, ale udało mi się uwolnić kobiety, które przegrały swoją walkę i były trzymane w szopie na sprzedaż. - Poinformowała babcię, po czym wskazała na swoje trofeum. - Zyskałam tylko te dziwne ciężarki, które podobno nosi się na nogach podczas treningu i dzięki temu staje się silniejszym, ale są popsute, więc muszę oddać je do naprawy.

Wszystko w sumie zostało powiedziane i babcia miała teraz chwilę, żeby to wszystko przetrawić. Minako zaś poczęstowała się drugim ciastkiem i wypił pół herbaty, po czym spojrzała na swoje ręce. Nadal były brudne, tak jak reszta wysmarowanego przez Kaguyę ciała Kunoichi. Westchnęła i zwróciła się do Babci niemal z błagalną miną.

- Chiyo-sama, czy zechcesz użyczyć mi miski z wodą? - Zapytała. - Chciałabym się umyć i przebrać, zanim wrócę do swoich spraw...

No jakby taka uwalona, pachnąca rybą i z burzą potarganych włosów, nie bardzo chciała się pokazać w centrum miasta. Do tego chciała znów ubrać swój ekwipunek, bo z nim po prostu czuła się lepiej. Jako kompletna Kunoichi Klanu Sabaku.

[Ario]

Minako
Wyprawa Rangi C
Kolejka 14/14

Wojownik z dalekiego wschodu

Stwierdziłaś, że nie ma czego się bać i jesteś w stanie przyjąć herbatę i ciastko. Co ciekawe, herbata była bardzo aromatyczna. Nie jesteś pewna, czy kiedyś piłaś aż taką. Babuszka widząc to uśmiechnęła się w Twoim kierunku, ponownie popalając fajkę.
- Jesteś księżniczką, ale dobrej herbaty nigdy nie piłaś. Widzę, jak Ci się uszy trzęsą! Musisz powiedzieć tam u Was w pałacach, by nie kupować tego świństwa z targu, tylko od lokalnego herbaciarza, Teryou. Zapamiętasz? Teryou-san. Bierz zwykłą czarną, żadne te ziołowe. Dosypują dodatku, który zabija całą esencję. - powiedziała, najwidoczniej dumna z całej tej sytuacji. Następnie opowiedziałaś jej cała historię o tym, jak rozprawiłaś się z bandytami. Kobieta chłonęła tą opowieść niczym książkę sensacyjną, bo jej oczy ewidentnie się rozszerzyły. - Hah, a to Ci dopiero. Czyli nie dość, że oszukiwał w walkach, to jeszcze go pokonałaś tak, że rozbił sufit? Ale musieli mieć miny! - kobieta oddała Ci kastety, a te lśniły jak nowe. - To naprawdę przykre. Dawno temu, w czasach wojen, prawdziwych wojen, to dużo żeśmy się tłukli. Matko, ilu ja Sabaku zabiłam, albo takich Maji to nie zliczę. Ale to były inne czasy. Honorowe czasy. Kiedyś pojedynki były uczciwe. Trudne, ale uczciwe. Nikt się nie posuwał do tego, co opowiadasz. Teraz, Wy młodzi, to właśnie brak albo honoru, albo ambicji. Nic nie robić najlepiej cały czas. Bardzo dobrze kochaniutka, że zrobiłaś z tym porządek. Wkońcu może trochę spokoju będzie, przynajmniej nim jakiś kolejny bęcwał tutaj się osiedli z jakimś nowym pomysłem.

Następnie opowiedziałaś o pieniądzach, uwolnionych kobietach i ciężarkach.
- E tam, pal licho te pieniądze. Ważne, że nikomu się nic nie stało poważniejszego. A pokaż te ciężarki. - kobieta nagle ożywiła się i podeszła. Co najciekawsze - zdjęła je z Twojego barku i podniosła, jak gdyby nigdy nic. Obracała je w dłoniach i oglądała. Ile ona musiała mieć siły!? - Tak, ciężarki treningowe. Stara szkoła. Kiedyś prawie wszyscy je stosowaliśmy, ale te są akurat popsute. Będę umiała je naprawić, ale musisz mi zostawić pieniądze, bo muszę przejśc się do sklepu po części zamienne. O tu, zerwane zaczepy i naderwane uchwyty. Widzisz? - kobieta przystawiła Ci cieżarki pod nos, zapominając, że Twój wzrok nie ma 70 czy 80 lat i doskonale widzisz z daleka. - To nie będzie trudne. Tylko muszę narzędzia z piwnicy sobie przynieść, ale to i tak dobrze, bo nie miałam planów co dziś robić. Widzisz kochaniutka, ja ogólnie za dużo planów nie mam na tej emeryturze, hehe. - kobieta odłożyła ciężarki na podłogę, nie na stół - prawdopodobnie, żeby nie zarwać stołu pod ciężarem.
- Połóż pieniądze na stole, zostaw 2000 ryo, powinno wystarczyć. A potem chodź.

Kobieta ruszyła po schodach na piętro, czekając na Ciebie, aż zostawisz ryo i przyjdziesz do niej na górę. Gdy dotarłaś, zobaczyłaś bardzo skromną, ale nadal łazienkę z wanną. Co ciekawe, okna były zasłonięte, a w pomieszczeniu zapalona była tylko jedna świeczka.
- Tak żem czuła, że jak wrócisz, to będziesz chciała się odswieżyć, nim wrócisz tam...no wiesz, do swoich. To Ci kąpieli przygotowałam. Masz nie krępuj się, ja i tak chwilę będę potrzebowała by iść na targ i wrócić, a potem naprawić, to możesz sobie tutaj leżeć ile chcesz. Woda gorąca, wlałam Ci trochę koziego mleka też, ja lubię sobie wlewać, to i Tobie nie żałowałam. No, baw się dobrze, ja ruszam.

Po tych słowach, kobieta zostawiła Cię, byś mogła doprowadzić się do ładu. Rzeczywiście, w wannie była gorąca woda, aż parowała i widać było kozie mleko stojące obok, więc mogłaś sobie dolewac jak chciałaś.

Babuszka sama ruszyła na targ, wróciła, a następnie zgodnie z umową naprawiła Ci ciężarki. Gdybyś schodziła na dół, kobieta czekała by wyjaśnić zasady jak się ich używa.

Wyprawa zakończona sukcesem

[Minako]

Minako parsknęła śmiechem w filiżankę, gdy staruszka nazwała ją księżniczką. Jakby zdecydowanie daleko było jej do tego tytułu. Jej pochodzenie dawało wiele do życzenia, tak jak niewielki majątek, maniery i sposób bycia tym bardziej. Była przede wszystkim wojownikiem, który nie bał się ubrudzić i twardo stąpał po ziemi. Nie opływała w luksusy, chyba że była akurat pod dachem Jou. Po prostu nosiła się dumnie jako wykwalifikowana i w miarę silna Kunoichi. Sama służba Klanowi Sabaku dodawała jej skrzydeł i zawsze się cieszyła, gdy mogła pomóc, zwłaszcza tym najbardziej potrzebującym.

- Nie jestem księżniczką i nie mieszkam w pałacu. - Powiedziała z westchnieniem. - Moje mieszkanie wcale nie różni się tak mocno od Twojego, Chiyo-sama, tylko jest w innej części miasta. A herbata jest naprawdę dobra, zwłaszcza gdy człowiekowi chce się pić po takiej wyśmienitej bitce.

Babci najwyraźniej spodobała się historia, jak mistrz sztuk walki pofrunął aż pod sam dach i oczywiście miny pozostałych, którzy to widzieli. Tak, to był bardzo zabawny moment. Oczy mało im nie wyskoczyły i prawie nie potknęli się o opadnięte szczęki. Minako wysłuchała też małej wspominki odnośnie czasów samej Chiyo i musiała przyznać, że jej szacunek coraz bardziej rósł w stosunku do tej kobiety. Naprawdę ją polubiła. Miała łeb na karku. No ale nie był to koniec umiejętności starszej pani, bo ta po chwili spojrzała na ciężarki, podnosząc je do tego bez problemu i stwierdziła, że w sumie będzie w stanie je naprawić, tylko potrzebuje funduszy, żeby kupić potrzebne materiały. Minako zdumiała się w pierwszej chwili, ale mając już zaufanie do staruszki, posłusznie sięgnęła do swojej sakiewki i odliczyła potrzebną sumę, tym samym godząc się na taki układ. Potem było kolejne zaskoczenie, bo Minako poprosiła o miskę, a dostała całą wannę z gorącą wodą i kozim mlekiem. W tym momencie miała ochotę Babuszkę po prostu uściskać.

- Jeszcze raz bardzo za wszystko dziękuję, Chiyo-sama. - Powiedziała z wdzięcznością i ukłoniła się staruszce. - Masz naprawdę złote serce.

Tak więc staruszka wybrała się na targ, a w tym czasie Minako ściągnęła z siebie suknię, którą równo złożyła i odłożyła z szacunku do zmarłej córki Chiyo, by następnie zanurzyć się w ciepłej wodzie. Aż westchnęła z przyjemnością, by po chwili zabrać się za porządne szorowanie i mycie włosów. Gdy wreszcie znów była czysta i pachnąca, wyszła z kąpieli i osuszyła ciało i włosy, by na koniec ubrać się w swój strój shinobi. Włosy nadal miała mokre, ale na słońcu Pustyni szybko wyschną. Zostawiła po sobie porządek w łaźni i kompletnie ubrana wróciła do salonu, w którym Chiyo kończyła akurat naprawdę ciężarków. Minako zebrała jeszcze swój świeżo wypucowany ekwipunek do kabur oraz biżuterię, co dopełniło resztę jej ubioru. Była gotowa i ciężarki w sumie też. Z uwagą wysłuchała, na czym polega ich sekret i ostatecznie założyła je sobie na łydki. Stwierdziła, że jakoś szczególnie mocno nie będą jej przeszkadzać w codziennym życiu, ale już w szybszym bieganiu mogły ją trochę spowolnić. No ale skoro nosząc je, miała przy tym hartować ciało i stać się jeszcze lepsza po zdjęciu ciężarków, to warto było. Jeszcze raz dziękując Babuszce Kaguya za wszystko i kłaniając się nisko, Minako ostatecznie pożegnała się i ruszyła w stronę centrum stolicy. Trochę dziwnie się czuła, idąc z obciążeniem na nogach, jednak było to tylko pierwsze wrażenie i wkrótce się przyzwyczai.

[zt]

- 2000 Ryo

[Souei]

Wyprawa A
4/19 Kuroi rozłożył tylko ręce na pytanie o więcej informacji.
- Mogę ci powiedzieć, że mój trop urwał się u jednego z lichwiarzy, który urzęduje w tamtej dzielnicy. Facet skupuje od drobnych złodziejaszków, pożycza na procent i ma do pomocy paru drabów. Nieprzyjemny, ale chyba wszędzie tacy są. - Zaczął już powoli zbierać się do wyjścia.
- Podobno Toshi wisiał mu sporą sumkę, ale nie sądzę, żeby posunęli się do takich czynów. - Zarzucił sobie swój szal wokół szyi kilkukrotnie. Rozejrzał się jeszcze po apartamencie Ichirou i westchnął głęboko. Otaczający ich luksus, widok na zabiegane skrzyżowanie w centrum osady. Wielu ludzi dałoby wiele za takie życie, w tym chyba i sam Kuroi. Nie powiedział nic, ale jego twarz mówiła wiele. Radość i ulga spowodowana tym, że przynajmniej Asahiemu udało się to osiągnąć. Posiadanie swojej przystani i oazy w życiu, z jakim zmagali się codziennie, było nie do przecenienia. Być może jemu też będzie kiedyś to dane.
- Właśnie to zamierzam teraz robić. Po prawdzie to przyszedłem też do Ciebie, ponieważ nie mogę się rozdwoić. Mam pewien trop co do Biblioteki i chciałbym sprawdzić go osobiście. - Złożył kilka pieczęci do Kuchiyose i w obłokach dymu pojawił się obok nich nieduży miś. Paktowy przywołaniec Kuroia trzymał w rękach duży zwój. Kuma odebrał go od niego, a niedźwiedź rozpłynął się w powietrzu.
- A skoro mowa o rozdwojeniu... to przysługa za przysługę. - Wręczył zwój Ichirou.
- Pewnie nie będzie okazji spotkać się przez jakiś czas, ale wiem, że i tak doprowadzisz tą sprawę do końca. I dzięki za to. - Teraz to już naprawdę było wszystko i Kuroi zakończył już swoją krótką, cichą, aczkolwiek intensywną wizytę, zostawiając Shirei-kana z nowym problemem na głowie i zapłatą za fatygę z góry. Zgłębianie tajników zwoju będzie jednak musiało poczekać, bo w przypadku zaginięć liczyła się każda sekunda, których i tak zmarnowano już na pewno zbyt wiele. Dużo można powiedzieć o Kuroiu ale przecież na pewno nie to, że był energiczny.

---

Kirahji było podłe i urocze zarazem. Słoneczne, gwarne, ale również śmierdzące i brudne. Dzielnica biedoty Kinkotsu gromadziła nie tylko tych, którym się w życiu nie powiodło, ale również szemranych typów, których sposobem na życie było żerowanie na słabszych przy najmniejszym ryzyku poniesienia konsekwencji ze strony władz. Oczywiście slumsy nie były poza jurysdykcją straży, ale mało kto stawiał sprawy najbiedniejszych i najmniej wartościowych obywateli na pierwszym miejscu. Do takiego miejsca, wyrwany z pałaców z piaskowca i oderwany od srebrnych kielichów trafił Ichirou. Znał lokalizację zarówno domu Toshimaru i Tomiko jak i lokalizację biznesu lichwiarza. Kuroi przekazał mu je jeszcze przed ich rozstaniem, więc było to pierwsze rozwidlenie na ścieżce do poznania prawdy.

[Daisuke]

-O proszę, trafiłem na cwaniaka- Odpyskował na wiadomość, którą usłyszał, a która spowodowała, że przyspieszył swoje poszukiwania. Niestety nie szło to najlepiej. Spodziewał się pustych resztek po skrzyniach, a tutaj nagle rozsypało się sporo jakiegoś badziewia. No ale to był dopiero początek zaskoczeń, bo zupełnie znikąd dostrzegł gdzieś w pobliżu małpę. Najzwyklejszą w świecie małpkę (o ile zwyczajne jest przebywanie takiej gdzieś w środku miasta i to nosząc dziwną czapkę), która... Po prostu go wyśmiała. Momentalnie się mężczyzna cały zagotował, pięści jeszcze bardziej się zacisnęły i gdyby tylko mógł to by ją udusił. Nawet jeśli to było tylko głupie zwierzę, to z jakiegoś powodu miał z nimi zawsze pod górkę i irytowały go na przeróżne sposoby.

-Pierdoleni ninja i ta ich chakra- Prychnął, gdy chłopak postanowił sobie zrobić nową drogę ucieczki. Niestety dla niego, Włócznik doskonale był w stanie się zorientować dokąd należy podążać, dlatego też utrzymywał odpowiednią odległość i po prostu śledził swój cel, licząc na to, że ten wreszcie będzie musiał wyjść spod ziemi prosto w objęcia Daisuke gotowego, aby rozszarpać go na miejscu za tą zniewagę sprzed chwili.

[Kujaku Haruka]

Zlecenie specjalne - "Duma Pustyni" - Ranga D - ""
4/7
Daisuke

Jak to często bywa, kiedy trafiasz na shinobiego - trafiłeś na kombinatora, który wyraźnie miał parę sztuczek w zanadrzu i przyzwyczajony był do uciekania, zapewne lokalnym władzom, które już dawno temu zostały daleko z tyłu. Nie był jednak przyzwyczajony do uciekania przed wściekłym Nakasadą, zwłaszcza, kiedy dodatkowo podjudziło cię irytujące zwierzę przyuważone wcześniej, wyglądające jak tresowane cholerestwo. Wytężyłeś słuch i podążyłeś za oddalającym się shinobim, który jak się okazało - nie zwiał specjalnie daleko. Raptem po kilku minutach wynurzył się w jakiejś okolicy wyglądającej już na uboższe, zaniedbane dziecko które rodzice zostawili w porcie, kiedy odbierali to drugie, rzeczywiście ulubione z zamorskiej podróży. Zarówno domy, jak i ludzie wyglądali tutaj na o wiele bardziej zaniedbanych, bliższych z całą pewnością twojemu własnemu wyglądowi, a nie takim ikonom estetyki jak sławny Kochanek.

To co jednak było najistotniejsze, to że kiedy złodziejaszek wynurzył się na podwórku jakiegoś domu, którego właścicieli najwyraźniej akurat nie było - to byłeś tam ty, aby go powitać. Z pełnią serdeczności. Bez problemu złapałeś go za ubranie, gotów rzucić nim lub w inny sposób sponiewierać. Chłopak - młody, na oko może szesnastoletni, może nieco starszy, z przerażeniem w oczach rozpoznał cię, zaczynając machać rękami.

- Sahib-dono, wybaczcie mi, błagam! Tamto to niechcący, sami wiecie jak to jest, tutaj człowieka niewinnego oskarżą o pożyczenie paru świecidełek, a utrzymać rodzinę jakoś trzeba i nagle nim się zorientujesz to musisz dać skok, od razu do przodu. Ja sam kradnę tylko, kiedy muszę kraść. A muszę wciąż. - wybełkotał szybko, spanikowany, ostatnie zdanie mrucząc ledwo słyszalnie pod nosem, upuściwszy na ziemię worek ze skradzionymi kosztownościami.

---

- Złodziejaszek.-

[Daisuke]

Po tym świecie chodziło wielu cwaniaczków. Było też wielu poważniejszych cwaniaków. No i był też on, Daisuke. Tego typu sztuczki nie robiły na nim wrażenia. Wiele razy musiał łapać ninja, którzy próbowali przed nim uciec. Jakoś tak często wchodził z nimi w konflikt. Najczęściej przez swój frywolny tryb życia i skłonność do konfliktów właściwie z każdym. A ninja, jak to ninja, bardzo lubili wychodzić na bohaterów, więc stawali w obronie uciemiężonego pospólstwa. Uważali się niemalże za bogów, których słowo jest prawem. Zapominali jednak, że to siłą dyktowała o to kto w danych sporach miał rację. I choć shinobi uważali swoją chakrę za niezwyciężoną, zwłaszcza w starciach ze zwykłymi ludźmi, tak Nakasada raz za razem udowadniał im, że nie są potrzebne żadne kule ognia, kontrola piasku czy tworzenie innych, niestworzonych rzeczy. Wystarczyła siła woli, góra mięśni i ktoś, kto będzie w stanie pokonać swoje ograniczenia. Oczywiście w roli tego jedynego i niezwyciężonego Włócznik widział samego siebie.

-Wystarczyło mi nie spierdalać, jak już byliśmy sami- Złapał młodego za fraki i podniósł w górę, najwyraźniej zastanawiając się czy sprzedać mu kopa w żebra, czy po prostu rzucić go o jakąś okoliczną ścianę. Kopnął jednak w worek z kosztownościami, aby te się odrobinę rozsypały i pokazały skalę "kradzieży". Przez chwilę zastanawiał się jeszcze co zrobić, ale wreszcie odstawił młodego na ziemię, wciąż stojąc z nim niemalże twarzą w twarz, pilnując, aby ten nie zrobił żadnego ruchu bez pozwolenia.

-No ale niestety masz pecha. Idziesz grzecznie przeprosić, a potem będziesz uważał, żeby zwykłym ludziom życia nie uprzykrzać w czasie swojego pożyczania. Pomyśl następnym razem- Stuknął młodemu kilkukrotnie palcem w czoło, jakby chciał go zachęcić do poruszenia narządem, który się tam znajdował. A zaraz po tym po prostu złapał go za ucho i postanowił nie puścić. Sięgnął ręką po worek, niespecjalnie przejmując się aby pozbierać kosztowności, które już z niego wyleciały. Teraz cel był tylko jeden, jakiś posterunek strażników. Trzeba było w tej okolicy lekko zaplusować, a przyjście ze złodziejaszkiem pozwoli mu nieco rozejrzeć się w strukturach tutejszych sił porządkowych. Kto wie, może nawet uda mu się natrafić na kogoś ważniejszego, kto tym całym burdelem zarządza i kontroluje. Ciekawe kto mógł obecnie odpowiadać za tak ważne zadanie, prawda? Uśmieszek Daisuke wskazywał na to, że chyba mógł to wiedzieć.

[Kujaku Haruka]

Zlecenie specjalne - "Duma Pustyni" - Ranga D - ""
5/7
Daisuke

Kopnąłeś w worek z kosztownościami, które wysypały się na ziemię. Jakieś puchary, naczynia, sztućce... Na oko wyglądało na dość drogie, ale z drugiej strony większość z tego miała jakieś symbole wygrawerowane gdzieś na powierzchni, do tego ciężko było ci na oko ocenić, czy metal jest prawdziwie drogocenny, czy to na przykład coś taniego pokrytego cienką warstwą pozłacanej lub posrebrzanej farby.

- No wiadomo, ale sami wiecie, nadzieja umiera ostatnia... - tłumaczył się chłopak, dalej wijąc się w twoim uścisku. Kiedy pojął jednak, że ciągniesz go na posterunek straży, zbladł gwałtownie. - Sahib-dono, błagam was, nie róbcie tego! Ręce mi upierdolą, jak dobrze pójdzie to tylko jedną! A przecież jak mnie puścicie to znam dobrego pasera, da przyzwoitą cenę za to wszystko od razu, podzielę się, zawsze to wam trochę grosza wpadnie! No, nie dajcie się prosić... Już i tak taka jedna sucz na usługach skurwiela Jou przetrąciła rękę mojemu bratu i nam pracodawcę zamordowała, to nie ma jak końca z końcem związać, a jak ja jeszcze łapę stracę to zdechnąć na ulicy nam przyjdzie! -

Chłopak skamlał, wydawało się, dość szczerze - jak na złodziejaszka. Oczywiście nie mogłeś jednak mieć pewności, czy sobie nie wymyślił wszystkiego na poczekaniu. W międzyczasie dostrzegłeś, że małpka, która wcześniej się z ciebie śmiała, pojawiła się znowu, kiedy odeszliście już kilka metrów, zgarnęła parę kosztowności, które wypadły łapką - jakąś broszkę i coś jeszcze innego, drobnego - i zwiała znowu gdzieś na dachy.

---

- Złodziejaszek.-

[Daisuke]

-Już ci mówiłem, że masz pecha. Chuj mi po twoim paserze- Pomysł podzielenia się łupem nawet przez sekundę nie zatrzymał się w jego głowie. Po pierwsze z bardzo oczywistego powodu. Nakasada w tym momencie był górą, jakby chciał, wziąłby wszystko i spokojnie by sobie jakoś poradził. Nawet mógłby wykorzystać chłopaka, poznać pasera, a potem kopnąć młodzieńca w dupę, zgarniając całą sumę dla siebie. Był też drugi aspekt, nieco mniej oczywisty, gdy ktoś patrzył na Daisuke. Otóż paranie się kradzieżą nie należało do rzeczy, którą by chętnie robił. Sprzedanie takiego skarbu za garść (albo nawet worek) monet nie miało dla niego żadnego sensu, bo i samo bogacenie się było dla niego rzeczą jak najbardziej zbędną. Na szlaku radził sobie bez pieniędzy, w karczmach zawsze znajdował sposób, aby dostać kufel bez ryo przy duszy.

-Trzeba było myśleć o skurwielach, bracie i pracodawcy zanim na mnie wpadłeś. Ale... Powiedz mi, co to była za sucz- Szedł i wygłaszał względnie piękną przemowę o złym postępowaniu chłopaka. Oczywiście nie odwoływał się do moralności, bo sam nie wierzył w takie bajeczki, ale podzielił się radą aby następnym razem złodziejaszek zrobił cośz głową. Myśl i nie wpadaj na zwykłych ludzi. Dwie proste rady, które pozwoliłyby ominąć to całe zamieszanie. Nawet gdyby z jakiegoś powodu go wtedy Włócznik złapał, to za samą kradzież majątku bogatych pewnie nawet nie kiwnąłby palcem. Cała ta sprawa kradzieży przestała mieć jednak znaczenie, gdy była mowa o pewnej suczy, która mordowała okolicznych szemranych typków. Daisuke zatrzymał się, puścił ucho, przybliżył się do młodego i pochylił w jego stronę, że byli ustawieni niemalże twarzą w twarz. Chyba bardziej niż na samym postawieniu go przed wymiarem sprawiedliwości, interesowała go reszta tej historyjki o której wspomniano.

[Kujaku Haruka]

Zlecenie specjalne - "Duma Pustyni" - Ranga D - ""
6/7
Daisuke

Prośby i skamlenie chłopaka padły na nieurodzajną glebę. Jakiekolwiek twoje współczucie, które może byś mógł żywić wobec chłopaka wyparowało kompletnie w zasadzie już z momentem jego uderzenia w ciebie. Cóż, nie wiedział, że gada po próźnicy, chociaż jeden z elementów widać Cię zainteresował. Chłopak słysząc twoją odmowę stracił chyba wszelką nadzieję i spuścił ramiona, zrezygnowany. Wyglądał trochę, jakby uszło z niego powietrze.

- Taka... elegancka cizia jedna. Jakby nie to, że brat na własne oczy widział, jak posłała typa jednym ciosem w mur, po drodze jeszcze wyrywając mu wnętrzności, to by pomyślał, że po prostu kurtyzana jakaś i tyle. Chociaż jeden od nas twierdzi, że widział ją w czasie uroczystości jeszcze i głowę by dał sobie urwać, że to była ta sama dzioucha, co przy Koteiu się kręcił. Ochroniarka jakaś jegoś, czy może kochanka? A może jedno i drugie, co my tam wiemy. - wzruszył ramionami, dając się ciągnąć dalej, a następnie ustawić twarzą w twarz, chociaż wtedy też uciekał wzrokiem. Tyle z ucieczki mu zostało. - Minoko, Mikono.... jakoś tak. Jeszcze do tego sprowadziła tutaj więcej straży, to nawet interes jakiś gorzej idzie rozkręcić. -

---

- Złodziejaszek.-

[Daisuke]

-No nie pierdol, że udało jej się. Ha ha ha. Kurwa, no niemożliwa jest- Jego poważna mina rozeszła się w szeroki szczery uśmiech, a następnie roześmiał się, jakby chłopak opowiedział mu najlepszy na świecie żart. Było widać, że ewidentnie chłopak trafił z czymś w swojej opowiastce w dziesiątkę. Zachowanie Daisuke zmieniało się z momentu na moment, prawie jakby był niezrównoważony psychicznie. Najbardziej chciał go pobić, potem zaprowadzić do straży, potem straszył go, a teraz się śmiał. Przygrzało mu chyba słońca za bardzo w tą łepetynę, a teraz postronni ludzie musieli znosić tego skutki.

-Wiesz gdzie ją znajdę? Pomóż mi ją znaleźć a pójdziesz wolno- Zrobił szybki obrót ponownie w stronę złodziejaszka, złapał go za fraki i przycisnął do ściany wyjawiając swoją propozycję. Worek ze skarbami osunął się po jego plecach, gdy najzwyczajniej w świecie go puścił. Nie miał więcej zamiaru pałętać się po strażnicach, nie miał zamiaru gadać ze strażnikami. Chciał tylko jednego. Minako. I musiał się do niej dostać za wszelką cenę. Uśmieszek dalej był na jego twarzy, wszystkie zęby pokazane w pełnej okazałości, ale w oczach było widać, że jest śmiertelnie poważny i nie żartuje. Z taką ofertą nie było co dyskutować. Chłopak chciał czy nie, musiał teraz zrobić wszystko co w jego mocy, aby pomóc odnaleźć dziouchę co przy Koteiu się kręci.

[Kujaku Haruka]

Zlecenie specjalne - "Duma Pustyni" - Ranga D - ""
7/7
Daisuke

Rzeczywiście, złapany przez ciebie złodziej patrzył na ciebie z miną oznaczającą kompletny brak zrozumienia dla tego, co się tutaj dzieje, chociaż po paru sekundach, kiedy ty zacząłeś się śmiać, i on przyłączył się do śmiechu - tak, jakby miała nadzieję, że dzięki temu wykaraska się z opałów, w których się znalazł. Przestał, kiedy został przyciśnięty do muru, zamiast tego wystawiając dłonie do góry w poddańczym geście, chociaż na twarz znowu zakradł mu się brak zrozumienia.

- Ty... ją znasz? I chcesz, ją znaleźć?! Po chu... - zaczął mówić, ale lekkie zwiększenie nacisku wystarczyło, aby przerwał i znowu przywołał na twarz przymilny uśmiech. - Znaczy się, jasne, twoja sprawa, nie moja, wiadomo. Pewnie, że pomogę. Tylko ten. Jeśli to faktycznie ta typiara, co przy Koteiu jest, to najłatwiej byłoby ją znaleźć pewnie w tym nowym pałacu... ale tam to wybacz, ale cię za cholerę nie wpuści nikt. Bez obrazy, po prostu... no. Ale ponoć są tacy, co ją mają na oku. Ten mój paser ma ponoć do nich dojścia, to jak tak chcesz, to mogę dopytać co i jak, żeby wiesz, dali ci cynk, jak wylezie na miasto gdzieś. Może być? A wiesz, jakby ci się nudziło, czy coś to ten - może nawet by ci jakąś robotę nagrali. Takich zakapiorów jak ty, to im tam potrzeba na pewno. -

---

- Złodziejaszek.-

[Daisuke]

Tego typu zagrywki psychologiczne chyba bardzo pasowały Daisuke. Całkowicie zbijał z tropu ludzi, którzy już od początku by nie mieli z nim szans. Bawił się nimi i naginał ich zachowanie do własnego widzimisię. Chciał go zatargać za uszy. Bez problemu. Rzucić nim przez pół uliczki? Bez żadnego problemu, gdyby tylko chciał. Docisnąć do ściany i wyciągnąć każdą jedną informację, jaką będzie potrzebował? Proszę bardzo.

-Najpierw pokażesz mi gdzie ten pałacyk jest, a potem pokażesz mi, gdzie czasami można ją spotkać. To chyba niezbyt wygórowana prośba, gdy alternatywą są wybite zęby albo połamane ręce, co nie?- Zamiast przystać na propozycję chłopaka, wysunął kolejną. Najwyraźniej nie chciał tak po prostu wypuścić takiej okazji z rąk. Ktoś kto znał tutaj Minako i był w stanie do niej doprowadzić nie mógł być tak po prostu puszczony samopas z jakąś wątłą obietnicą tego, że popyta o nią u pasera. Najpierw spełni swój obowiązek, a potem Daisuke go po prostu puści. No i lepiej żeby złodziejaszek się pospieszył z tymi poszukiwaniami, bo myśli o ukradzionych bogactwach już wyleciały z głowy Daisuke i nawet jakby teraz się potknął o ten worek to pewnie tylko rozkopałby go po całej szerokości uliczki. Pałac, Minako, wolność. Proste, prawda?

[Kujaku Haruka]

Zlecenie specjalne - "Duma Pustyni" - Ranga D - ""
8/7
Daisuke

- Pokazać pała... Ale to... Znaczy, jasne, nie ma problemu, sahib-dono. Cokolwiek tam chcesz. Tylko no ten... pałacu nie ma w mieście, został zbudowany kawałek od miasta, przy oazie. To chwilę nam zejdzie, tak tylko mówię. I jakby co, to możesz spytać jeszcze kogo po drodze, to ci potwierdzi, że nie kłamię. - zapewnił cię czym prędzej, ale widząc twoją minę, dodał jeszcze szybko, na wszelki wypadek. - Ale ten. Jakbym miał stawiać, gdzie normalnie bywa, to pewnie gdzieś w bogatszych dzielnicach, może w którejś z tych dobrych knajp jada, takich jak Klejnot Pustyni, albo coś podobnego. Może po ogrodach łazi, albo do siedziby władz zachodzi? No, tylko tam pełno straży jest... Znaczy, wam to może nie będą robić problemu, ale mnie to pewnie nawet za sam strój zamkną, nie? No w każdym razie, jak coś, to mogę zaprowadzić od razu, nie ma problemu. Tylko sobie te tutaj graciki schowam na potem, nie, i lecimy. Minutka nie dłużej, wy mnie na oku macie cały czas, to już wiadomo, że wam nie zwieję... -

Złodziejaszek dalej kombinował, zerkając na torbę leżącą opodal, najwyraźniej niechętny, żeby się z nią całkiem rozstać. Ale przynajmniej tyle do niego dotarło, że lepiej nie proponować ci, żeby jeszcze zahaczać o tego jego pasera. Poza tym brzmiał dość szczerze, najwyraźniej chwytając się jak tonący brzytwy twojej obietnicy, że puścisz go wolno, jeśli tylko pomoże ci znaleźć Minako. Bo przecież o nią chodziło, prawda?

---

- Złodziejaszek.-

[Daisuke]

-Za miastem? To jebać. Nie chce mi się łazić przez te piaski. W którą to jest stronę?- Cmoknął z niezadowolenia, że do pałacu jest mu raczej nie po drodze. Najwyraźniej w obecnym momencie chciał się dostać do Minako nawet gdyby miała być trzymana w najwyższej wieży, no chyba, że akurat była w wygodnym pałacyku na pustyni, to aż tak mu się chyba nie chciało. Puścił jednak młodego, tak, że ten znów mógł stanąć na własnych nogach i (co zapewne mogło go ucieszyć) nie złapał go ponownie, więc mógł sobie spokojnie chodzić. Oczywiście próba kolejnej ucieczki nie skończyłaby się za dobrze, ale Daisuke sądził, że młody ma na tyle oleju w głowie, aby takich akcji nie próbować.

-No to jaki plan? Klejnot, ogrody i siedziba- Podumał, podumał, kręcąc się to w jedną to w drugą stronę, wysłuchując listę potencjalnych miejsc oraz zagrożeń. Tą wzmiankę o strażnikach to chyba puścił mimo uszu, bo dla niego nie robiło to żadnego problemu, a dla młodego to była dodatkowa motywacja do szybszego załatwienia sprawy. Klepnął złodziejaszka lekko w plecy, popychając go zapewne o kilka kroków w przód i wskazał ręką na dalszą drogę. Wyraźna wskazówka, żeby się pospieszył i zaprowadził do miejsc, o których właśnie obaj wspomnieli. Był tutejszy to pewnie dobrze się orientuje i zna najlepsze uliczki.