Oniniwa 鬼庭町

[Ichirou]

Omiótł zdewastowaną okolicę smętnym spojrzeniem bursztynowych oczu, zastanawiając się, czy to już faktycznie koniec. Jeżeli opierać się na reakcjach uczestników wyprawy, to odpowiedź była raczej pozytywna. Ci bowiem rozmawiali między sobą, dziękowali za wzajemną pomoc, czuli już pewnego rodzaju ulgę, co było widoczne nawet bez posiadania sensoryzmu pozwalającego zajrzeć w dusze innych osób.Ale czy na pewno był to już finał? Czy można było zawierzyć umowie z tym, przeciw któremu dzisiaj wszyscy wyruszyli? Dynamika rozwoju wydarzeń mocno spadła, ale napięcie już koniecznie, przynajmniej nie w przypadku Ichirou. Całkowite rozluźnienie w tej piekielnej dziurze, z tym piekielnym wrogiem obok i piekielnie niebezpieczną, chakrową sferą w jego dłoni, było absolutnie nierozważne. Władca piasku zachowywał więc czujność i cicho przyglądał się całej sytuacji, podobnie zresztą jak wielki kot podtrzymujący wietrzną technikę, gotowy do natychmiastowej reakcji, gdyby wydarzyło się coś nagłego.
Nic się jednak na ten moment nie wydarzyło, jeśli nie liczyć sporu między Feniksami. Te krótkie chwile kłótni małżeńskich Ichirou wykorzystał na sięgnięcie do podręcznej torby po ołówek i mały notesik, na którym pospiesznie spisał parę słów. Potem karteczkę z krótką wiadomością złożył kilka razy i ulokował w niewielką, piaskową kuleczkę. Twór ten posłał w kierunku Hikariego, który był pełen sprzeczności. Z jednej strony niesamowicie pewny siebie, bo bardzo śmiało przewidywał propozycję współpracy ze strony Hana, a z drugiej jakiś taki skrzywdzony, bo towarzyskie spotkanie gdzieś na zadupiu w Teiz nie ułożyło mu się najlepiej.
Piaskowa kulka miała pomknąć do Terumiego i stuknąć go lekko w plecy, żeby zwrócić jego uwagę i zachęcić do odebrania przesyłki. Jeżeli ten nie zrozumiał intencji lub nie zareagował, Sabaku wcisnął mu piaskową kulkę w dłoń, ewentualnie wepchnął mu ją do kabury, by na końcu rozsypać twór i odsłonić złożoną kartkę z notesu. To tyle. Ichirou więcej o tym nie myślał, nie nakręcał się przy każdej możliwej okazji ani tym bardziej nie robił żadnych projekcji. Pamięć też go raczej nie zawodziła.
O wiele więcej uwagi poświęcił istotniejszym rzeczom, a taką właśnie była sprawa Antykreatora oraz ogoniastej bestii, która sprowadzona była teraz do brunatnej sfery chakry. Bardzo zainteresowała go wzmianka o tym, że Han planował wrócić do świata żywych. Po co, skoro obecnie i tak kroczył pomiędzy nimi, a przy tym był nieśmiertelny i regenerował każde obrażenia? Musiał być w tym jakiś cel. Niejasne plany wiązały się jednak z inną rzeczą – skoro miał stać się ponownie zwyczajnym śmiertelnikiem, to tym samym możliwe stałoby się pokonanie go. Asahi nie wiedział, czy wierzyć na słowo zadeklarowanym kryteriom wyboru pojemnika na demona, ale jeśli te były prawdziwe, to mogło być coś na rzeczy.
Potem na nieszczęśnika dnia wybrany został chłystek z klanu Nara. Ichirou nie miał w tym temacie wyraźnej opinii, bo w tym temacie nie było czegoś takiego, jak dobry lub zły typ. Nawet jeżeli Sabaku był świadom, że możliwe jest skorzystanie z części mocy demona, to zdawał jednak sobie sprawę z ogromnego zagrożenia, z jakim wiązało się noszenie w sobie ogoniastej bestii. Trudno było wyważyć plusy i minusy, by jednoznacznie stwierdzić, czy Takashi w tym momencie został wybrańcem, czy jednak ofiarą.
Nie było tutaj miejsca na dyskusję. Należało przyjąć stan rzeczy taki, jaki był, i co najwyżej zastanowić się, co można przy tym stanie rzeczy zrobić.
Może i zrobił tego dnia wiele, nie mając choćby małego zadrapania, może i jego ogromne fale piachu wstrząsnęły Oniniwą, a potężna bestia dała się ostatecznie zamknąć w piaskowej pułapce, ale jednak nie czuł się aż tak wielki, mimo że górował nad zgromadzonymi tutaj wojownikami. Dzisiejsze potyczki zmuszały do zrewidowania swojego spojrzenia na własną siłę, a wysunięte z tej analizy wnioski motywowały do dalszego szukania potęgi. Nawet jeśli pozbawiony dotąd skaz Antykreator okazał się nie tak wspaniałym i doskonałym arcywrogiem, to wciąż znajdował się na pułapie niezwykle trudnym (ale może jednak nie niemożliwym) do osiągnięcia.

• Skrót:
  1. Obserwacja.
  2. Strzał pociskiem z piasku w plecy Hikariego.

• Wiadomość na kartce:

• Przeczytałem list, jak zbierałem się do Oniniwy. Pogadamy w swoim czasie, w lepszych okolicznościach i bez obcych.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Keion]

Wszystko wydawało się powoli kończyć demon został powstrzymany i przemieniony w złowieszczą brązową kulę chakry. Ranni powoli dochodzili do siebie po otrzymaniu pomocy medycznej i na ten moment chyba nie było wśród nich osoby, której życiu wciąż zagrażałoby niebezpieczeństwo. Oczywiście niebezpieczeństwem wciąż było przebywanie w pobliżu Hana i z jego ręki wciąż mógł ktoś zginąć, ale póki co wszystko wskazywało na że nikt nie zginie. Pozostała jeszcze sprawa obdarowania czy też skażania kogoś na bycie jinchurikim sześcio-ogoniastego.
Shinjiro rzeczywiście zamierzał dotrzymać swej umowy, ale widocznie nie interesował go Kakita obok, którego przeszedł niezainteresowany. Jak na złego przystało zaczął mówić nieco o swoich planach oraz o tym czym motywuje swoją decyzję i chyba przypadkiem powiedział nieco za dużo. W tym momencie był nieśmiertelny i niezniszczalny, ale miało to się w przyszłości zmienić, a to oznaczało że w niedalekiej przyszłości pewnie znowu zbiorą się śmiałkowie chętni narazić życie i stawić mu czoła tak jak w Oniniwie. Tymczasem jednak Han jako pojemnik postanowił wybrać Takashiego mówiąc że jest dostatecznie silny by mu nie było szkoda go zabić, a zarazem na tyle słaby żeby nie miał problemu później odzyskać bestii.
Pojawił się obok niego znienacka rozrywając część jego ubrania i uderzając go ręką z chakrą demona w splot słoneczny. Wyglądało to strasznie boleśnie i takie też wydawało się być, chakra wirowała dookoła dwójki, a następnie zaczęła spływać w kierunku dłoni Shinjiro. Chwilę później na torsie Nary zaczęły pojawiać się znaki i formować w swego rodzaju pieczęć. Gdy chakra się uspokoiła czarnowłosy odpłynął i stracił przytomność, Hayakawa chciał podbiec i go złapać, ale uprzedzili go w tym Mujin oraz Yoake. Ku zdziwieniu Hayakawy robaczego medyka bardziej interesowała sama pieczęć niż stan nieprzytomnego, zaś Yoake wyraźnie chciał pomóc towarzyszowi. Szaro włosy powstrzymywany przez strach przed Hanem oraz myśl że i tak w niczym nie pomoże zawahał się przez chwilę po której żebrał się na odwagę. Nie podbiegł, lecz szybko i stanowczo podszedł gotów użyczyć swojej chakry Mujinowi, gdyż sam miałby ciężko podjąć się ewentualnego leczenia. -Trzymaj się, już po wszystkim.-Powiedział do chłopaka próbując dodać mu otuchy jak tylko odzyska przytomność.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

[Natsume Yuki]

Natsume przymrużył lekko oczy, przyglądając się całej tej sytuacji. Musiał przyznać, że w tej chwili miał dość mieszane odczucia. Antykreator, chociaż był niemalże tak potężny że aż zbliżał się do poziomu absolutnego monstrum, wciąż pokazywał w sobie cechy którymi mogą wykazać się wszyscy zwykli śmiertelnicy. Przede wszystkim - niezwykła duma, granicząca wręcz z pychą. Jego nieśmiertelność dała mu tak dużą pewność siebie, że wszystkich wokół siebie miał absolutnie za nic - jak gdyby wycierał ich twarze tą wiedzą, bo wiedział że nie będą w stanie go powstrzymać. Ot tak, bez pytania ani proszenia, przedstawiał co tak naprawdę planował. Albo była to oznaka absurdalnie wielkiego ego... albo czegoś wręcz przeciwnego - może specjalnie przedstawiał im swoje plany, dlatego że chciał żeby się przed nim stawili, silniejsi niż teraz?
...Kto wie, co temu szaleńcowi chodzi po głowie.
A najgorsze w tym wszystkim było to, że w trakcie tej wyprawy okazało się, że ten tajemniczy psychopata... jest z nim spokrewniony. Suzumura Shinjiro był jego przodkiem w prostej linii. Czy więc grzechy tego człowieka przechodziły wraz z krwią na jego potomków? Jeśli wierzyć w logikę bardziej tradycyjną, niemalże samurajską, to jak najbardziej - nawet jeśli złe uczynki spowodowane przez jego pradziada nie były jego grzechami, to przynajmniej spadał na niego obowiązek powstrzymania Suzumury. Spadał na niego - i na kilka innych osób, krążących aktualnie po świecie. Według innych, prawnuki i dalsze pokolenia nie powinny cierpieć przez to, co uczynił Sozo. Wciąż trzeba było jednak przyznać sama ta świadomość połączenia była olbrzymim ciężarem. Ciężarem, na który Yuki zupełnie nie był przygotowany.
Chociaż... być może z tego wszystkiego była szansa na uzyskanie czegoś dobrego?
Jak na przykład... utwierdzenie w przekonaniu, że będzie musiał stać się znacznie potężniejszy niż teraz.
Nie komentując, spojrzał jak najpierw Kakita odniósł skrzynki, po czym zaczął powracać w ich kierunku - a następnie Antykreator zajął się pieczętowaniem demona wewnątrz jednego z młodszych, mniej doświadczonych najemników. Jeśli wierzyć jego słowom, zamierzał dać sobie nawias, aby ułatwić sobie odzyskanie demona w razie W, a zarazem nie ryzykować ponownej śmierci ze strony kogoś kto byłby w stanie zapanować nad zamkniętą w nim energią Ogoniastej Bestii. Pierwszy raz jednak miał okazję usłyszeć takie pojęcie, jak "Jinchuuriki" - oraz to, co osoby dzierżące demoniczną moc musiały przechodzić ze strony społeczeństwa. Niezwykła alienacja lub uprzedmiotowienie tylko przez to, że ktoś postanowił przerobić ich na pojemnik na chakrę. Bolesne. Smutne. Ale i niemożliwe do zaprzeczenia. Istniała duża szansa, że gdyby Yuki bez usłyszenia tego wszystkiego dowiedział się że ktoś ma w sobie demona - sam również zacząłby takiej osoby unikać. Wiedząc jednak jak wyglądała ich perspektywa... może pozwalałby sobie przez to na zbyt dużo.
Westchnął ciężko, kiedy Kuroi odpowiedział na pytania Kaiko w dość... dosadny, niepatyczkujący się sposób. Cóż, widać było że podstarzały shinobi nie miał w zwyczaju używać perswazji - wolał mówić wprost, dosadnie i bez owijania w bawełnę. W świecie polityki pewnie zostałby zjedzony w pierwsze dni... może więc dobrze, że jednak był on po prostu zwykłym shinobi? Ile Yuki by dał, żeby otrzymać tę samą swobodę...
-... To prawda, obawiam się - powiedział ostrożnie, patrząc na młodzieńca. - W trakcie batalii zignorowała polecenie pozostania z tyłu i zaatakowała przeciwnika... niefortunnie zrzucając sobie na głowę zawalony budynek. Nie zdążyliśmy jej uratować.
Chociaż jego twarz utrzymywała względnie spokojny wyraz, Kaiko mógł zobaczyć że jego dłoń powoli zacisnęła się w pięść. Śmierć Keiry była niefortunną tragedią, niepotrzebną stratą którą bardzo łatwo dało się uniknąć. Popełnili jednak wiele błędów, które skończyły się zgonem białowłosej mieczniczki. Czy Yuki czuł smutek? Ciężko to było nazwać smutkiem - znali się zaledwie kilka godzin. Kobieta zdawała się jednak dość sympatyczna, i gdyby istniała możliwość utrzymania kontaktu po zakończeniu tej szaleńczej batalii... może i nawet zawiązałaby się między nimi jakaś forma przyjaźni. Dodatkowo, była ona sprawnym szermierzem, który chciał dołączyć do Kenseikai - lecz zwyczajnie nie zdążyła. Natsume dalej nie mógł się pozbyć odczucia, że jej zgon był po części z jego winy.
No ale, Kaiko miał rację. Nie mógł się obwiniać o śmierć wszystkich.
-... Ogień wśród bagien / Śmierć przyniosła im pokój / Lecz co z żywymi?
Haiku. Stara sztuka, o której niegdyś opowiadał mu wuj. Sposób na zbieranie i porządkowanie emocji, pozwalający zaznać chociaż odrobinę spokoju ducha poprzez wyrażenie swojego stanu w tych kilku, ostrożnie dobranych słowach. Wielu wojowników z podań i legend komponowało takie wiersze zarówno w czasach niepokojów, przed wyruszeniem do boju, przed dokonaniem samobójstwa... ale również po to, by odzyskać skupienie i balans. A Yuki miał to do siebie... że był bardzo uduchowiony. I wierzył, że tworzenie tych krótkich wierszy może pomóc.
A to, że zrobił to po raz pierwszy od kami wiedzą jak dawna? Pozostawmy to pod zasłoną milczenia.

Techniki:

  Ukryty tekst

Staty:

  Ukryty tekst

[Jun]

- Rok 389 - Lato -

---

[/color][/b] " Antykreator i Samuraj " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Co właściwie mógł zrobić Jun gdy było już w dużej mierze po wszystkim? Obserwował. Patrzył się i przyglądał - oczywiście w granicach rozsądku. Jakoś mocno mu nie zależało. Widział sporo - między innymi to, że Han gardził tym, co mogło rzeczywiście kupić wiele. Samuraj jednak rozumiał jego pogardę do pieniądza. W końcu, po co człowiekowi, który ma i może mieć wszystko ot, tak, posiadanie ryo i klejnotów. Może i nie były to pamiątki, to wciąż pokazywało zepsucie Suzumury. Zepsucie... Ironia losu, nazywać osobę, która odrzuca dobra doczesne zepsutą... Jun uśmiechnął się delikatnie, bo wiedział doskonale, że świat właśnie mruga do wszystkich tutaj okiem w najbardziej obrzydliwy, możliwy do wyobrażenia sposób. Tamori wziąłby te pieniądze i wykorzystał w swoich celach. Han ich nie potrzebował, mógł przecież wszystkich pozabijać. Nawet Jun uważał, że ludzi lepiej jest kupić niż się pozbyć, nawet jeśli stoją ci na drodze. Niestety ta mała fortuna nie przypadła kapelusznikowi, nad czym mógł jedynie ubolewać.

Kolejni, którzy próbowali oszukiwać Suzumurę, aż dziw, że Hakusei nie zniknął z tym wszystkim, a zdecydował się jak ten wierny pies, oddać wszystko dawnemu dowódcy. Gdy toczyła się ta wspaniała rozmowa dawnych znajomych w relacji, podwładny i dowódca Tamori zaczął się wręcz śmiać. – Zawsze wierni. Nawet w tej chwili. — Powiedział głośno zwracając uwagę na poczynania Feniksów i innych którzy obecnie mu służyli. Nie było innego wyjścia, nawet on to widział. Nie mniej zabawnym było jak psy wracały do swojego pana, jak gdyby nigdy nic.

Rozmowy toczyły się dalej, zamierzał ich słuchać. Pochodzenie feniksów stało się dość szybko jasne. Dzikus zza muru. Możliwe, że chociaż dzięki tym czego dowie się tutaj, albo po opuszczeniu tej przeklętej oniniwy, będzie mógł przyznać, że ta wyprawa nie była totalną porażką. Wstał i ruszył gdy dostrzegł awanturującego się Sau'. Oczywiście... Nie mógł nikogo uspokoić, kimże był by to uczynić. Samuraj podzielał nastroje Sau, rozumiał co czuje, czuł się tak samo, jednak teraz robienie czegokolwiek to zwyczajna głupota, proszenie się o śmierć. Mogli jedynie poruszać się jak te lalki na planszy. Mimo, że nie podobało mu się to - musiał się z tym pogodzić. Tamori zbliżył się – Powiesz swoim "Lojalnym sługom" co planujesz? Dasz im kolejną wskazówkę by pomogli ci kolejny raz? — spojrzał na obecnie przytomne feniksy, Hakuseia i Yuriko. Ciężko powiedzieć czy dażył szacunkiem kogokolwiek z nich. Na początku chciał im pomóc, teraz... Teraz nie miał bladego pojęcia co zamierza zrobić, ani kiedy. Niezależnie czy otrzymał odpowiedź czy nie, zamierzał ruszyć się w tył, lecz nie sam. Zamierzał pociągnąć za sobą nieprzytomnego Sau, niech chociaż odpocznie w spokoju, kawałek dalej przy rannych. Nie było potrzeby go budzić. Jeśli jednak się obudził, czy to za chwilę, czy po dłuższej chwili, to Samuraj zamierzał zamienić z nim parę słów – Za późno. Przez lata byliście jak psy na każdy jego rozkaz. Chcesz lub nie, dalej jesteście. Nadejdzie twój czas, mój też nadejdzie — Mówił cicho, nie mówił tego z nutą pogardy, właściwie ton jakim to mówił był raczej okraszony w żal. Kapelusznik naprawdę żałował, że ta grupa upadła tak nisko. Wyprawa do Oniniwy była ich ostatecznym poniżeniem. Kto chciałby rzeczywiście zniszczyć Hana u ich boku? U boku psów które w pomaganiu mu nie są gorsze od innych.

Sama kwestia pieczętowania była interesująca. Jun słuchał, może i Han miał racje, może pieprzył głupoty - któż go wiedział. Istotne było to, że każdy mógł usiąść w ławce i słuchać wykładu - jeśli pośród tych zgliszczy jeszcze jakieś były. Zaprawdę wspaniałe, że tylu się zgłosiło do noszenia takiej klątwy... Wybór Takashiego do noszenia tego brzemienia był... Zaskoczeniem, choć logicznym jeśli kierować się wartościami jakich szukał Han - Bezużyteczny? Zgadza się. Wystarczająco silny by przetrwać i nie dać się zabić przypadkiem? Również. Idealny kandydat, by zabić go z łatwością. Na całe szczęście Jun znał tożsamość tego przyszłego Jinjuriki, Yinzin i Shigashi dowiedzą się o tym.

Ostatecznie zwrócił się też do Asaki i całej tej grupy włączając w to Mujina – Jesteś bohaterem dzisiejszego dnia, Mujin-sama. — Nie czuł się gorzej chwaląc robaczywego. To właśnie robaczywy grał tutaj pierwsze skrzypce, gdyby nie on - wielu by dzisiaj straciło życie, wielu więcej niż faktycznie zapłaciło najwyższą cenę. – Jeśli mogę coś zaoferować... W Shigashi mamy świetlne zaplecze medyczne. Lepsze niż gdziekolwiek indziej. Mogę poruszyć kilka sznurków, pewnie uda się wynegocjować dobrą cenę — Westchnął ciężko i ściągnął kapelusz z głowy. Był wdzięczny również Asace, nie mniej w żadnym wypadku nie uważał, że zrobili coś ponad swoje zadanie, doceniał ich umiejętności. – W walce z Roubim na nic bym się zdał, mój zestaw umiejętności... — Zacisnął zęby – Jest zupełnie nieprzystosowany do takich starć. — Widać było, że był zły. Eskorta rannych których nie było, odejście od walki pod maską innych zadań, poleceń. Mógł się oszukiwać, lecz gdyby widział siebie w tym starciu, zostałby. – Mogłem zrobić w tym czasie coś innego... — Wtedy sięgnął do paska i wysunął kryształowy miecz, było to ostrze obosieczne, będące niemal bliżniaczym do jego miecza, tyle, że wykonane z kryształu w takim kolorze jakim posługiwała się Keira. – Powinien do was wrócić. Ostatnie ostrze Keiry. — Skierował je rękojeścią w stronę Asaki – Powinnaś je zatrzymać — Może i był odrobinę sentymentalny, ale doskonale wiedział, że chciałby odzyskać swój miecz, gdyby go kiedyś stracił a tutaj... Wiedział, że ostrze nie wytrzyma kilku tygodni i zwyczajnie się rozpadnie bez wkładu ze strony kogoś z rodziny Kosekich. Do Hikariego machnął ręką, jakby w geście powodzenia. Zmierzył go jednak surowym spojrzeniem. Niezbyt podobały mu się ciche rozmowy z Suzumurą. Jak na ironie, było tutaj bardzo spokojnie jak na miejsce kaźni, śmierci i gromadzące tyle indywiduuów w tym samymym momencie.

Gdzieś obok był tez Natsume – A ty co sądzisz o tym wszystkim, Akahoshi-dono? — Już nie wnikał w rany które odniósł szermierz niszcząc barierę. Każdy w jakiś sposób zapłacił za tą wizytę – Gdyby nie upadek bariery, nie mielibyśmy szansy na wyjście. Masz mój miecz. — Skinął głowę w stronę Natsume. W tym wszystkim nie wiedział co myśleć o Asagim, pewny był jednego. Zamierzał jeszcze z nim porozmawiać i rozliczyć się w kwestii podjętych przez niego decyzji.

1 Zagadanie do Hana po obserwacji gdy wszystko mu oddano
2. Zabranie Sau do rannych skoro nieprzytomny - obudzenie go później, albo gadka jeśli się budzi sam
3. Rozmowa z Asaką i Mujinem, oddanie miecza
4. Zagadanie do Natsume
5. Czekanko

Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Aka]

Oniniwa
Rok 389, lato. A więc to był koniec. Han wywiązął się z umowy, a reszta nie miała zamiaru oszukiwać starego nieumarlaka. Aka to po części rozumiał, a po części miał im za złe. Być może powinni byli w tym momencie zaatakować Hana? Wydawało mu się, że wbicie mu noża w plecy w takim momencie jest najlepszy moment. Lepszego mogło nie być. Suzumura był wyczerpany po tych wszystkich regeneracjach, po tych wszystkich akcjach związanych z zamknięciem demona w... esencji chakry, czy jakby to nazwać. Samo obdarowanie Takashiego z pewnością również nie było łatwe. Niestety Feniksy sądziły inaczej. Ludzie tutaj sądzili inaczej. A Uchiha musiał się dostosować. Nie miał nic do gadania - byli zbyt słabi i nie mieli pomysłu na walkę. Doskonale widział też tutaj swój problem - nie potrafił niczego, co pomogłoby w starciu z tak potężnym i wytrzymałym przeciwnikiem. Był Shinobi, a w takich momentach czuł się jak bezradny cywil, mogący jedynie chować się za silniejszymi od siebie. Parszywy los. Ale chociaż miał kilka kamyków na pocieszenie, no nie?

Krzyk. Ból. Zdezorientowanie. Aka nawet nie wiedział kto wije się z bólu. Takeshi, Shikarui, Toshiro, a może jeszcze ktoś inny, kogo nawet nie mial okazji bliżej poznać. Nie miało to prawde mówiąc większego znaczenia. W ostateczności i tak postanowili odpuścić walkę. Podleczą się i... jakoś to będzie. Taa... Skoro nie dowiedzieli się niczego ciekawego o Hanjim tutaj - w jego domu - to gdzie indziej mieli szukać sposobu na jego pokonanie. Czekał ich tylko ból. A Aka doskonale wiedział jak się kończy zadzieranie z Hanem. On powróci. Nie jutro, nie za tydzień, ale pojawi się taki moment, że świat znów usłyszy o Antykreatorze i jego poplecznikach.

A Aka nie sądził, by byli gotowi.

Techniki:

  Ukryty tekst

Statystyki i ekwipunek:

  Ukryty tekst

1. Nic specjalnego

[Yami]

Splotłem ramiona na klatce piersiowej i zadzierając głowę do góry spoglądałem na spektakl w wykonaniu Hana, który zaczął prowadzić swoje dywagacje dotyczące demona i pojemników. Zacisnąłem mocniej dłoń na ramieniu ściągając do jej wnętrza część ubioru. Nie mogłem ujmować mu logiki w tym punkcie, sam przyjąłem taki punkt widzenia, tak samo rozmawiałem z Kokuou odnośnie pozostawaniu w cieniu aby tylko nie skupić na sobie oczu zbyt żądnych siły. Potwierdziły się również moje przypuszczenia dotyczące samych demonów. Tak jak teraz widziałem, że śmierć pojemnika wiąże się z wyzwoleniem demona tak nie dane mi było słyszeć o tym aby jego wyzwolenie doprowadzało do śmierci Jinchurikiego. Oznaczało to, że byłem związany z Kokuou do czasu mojej śmierci. Czy nie powiedziałem jej, że znajdę sposób aby mogła zaznać wolności? Pewnikiem to wiedziała jednak chciała sprawdzić jak będę dążył do tego celu. Jednak... może wciąż znajdę jakiś sposób jeśli nie taki to inny...
Wciągnąłem powoli powietrze do płuc aby wypełniły je w pełni a następnie wypuściłem powietrze, które niosło moje najgorsze obawy. Legendarna moc, chciał złączyć ją z mocą Demonów. Właśnie stałem się potencjalnym celem Hana, nieśmiertelnej istoty, która jest w stanie sama walczyć z Biju. W porównaniu do niego byłem jak zwykły syn kupca niepotrafiący korzystać z chakry do szanowanego Shinobi, którego chlebem powszednim jest pokonywanie band kultystów czy innego tałatajstwa. Czy istniała ilość czasu na ziemskim padole abym mógł jakkolwiek się przeciwstawić Hanowi gdy ten przyjdzie wydrzeć Piątkę? Szczerze wątpiłem. Nie miałem jednak zamiaru umierać. Nie miałem też zamiaru poddawać Kokuou możliwym mękom. W jego oczach była przekleństwem i potrzebną siłą. Była narzędziem. Głośno westchnąłem.
- Będę potrzebował solidnego treningu.
Słowa rzuciłem w eter. Mogli usłyszeć je wszyscy z grupy medycznej, choć te skierowane były głównie do jednej osoby, która teraz głęboko znajdowała się wewnątrz mnie. To za jej sprawą tu przybyłem, za sprawą spojrzenia, kiedy usłyszała imię Han. Bolesną przeszłość jaką miała za sobą musiała wskazywać niechęć do tej osoby. Możliwe, że dzięki temu choć trochę nasze relacje się poprawią, choć równie dobrze patrząc w jakim aktualnie byłem stanie mogła stracić jakąkolwiek nadzieję na spokój. Najgorsza opcja to tym większa próba wyrwania się z mojego ciała aby móc ostatnie chwile spędzić na wolności, bądź z innymi Biju stawić mu czoło. Gdybanie, jednak sama myśl o tym była dość bolesna.
Odwróciłem się w stronę Asaki, Shikaruia i Toshiro. Najpewniej miałem dość poważną minę, wszak nijak można się śmiać i cieszyć z świadomości, że każdego dnia może przyjść do Twoich drzwi Shinigami. Dwójka wciąż znajdowała się na "deskach" dlatego głównie słowa były skierowane do Asaki.
- Pozwól, że przetransportuję Toshiro na wachlarzu do wioski... Jeśli brakuje ci chakry aby przetransportować Shikaruia użyczę ci swojej, bądź medykament który ją regeneruje...
Mogłem tak pomóc. Zawsze istniały inne metody jak przenoszenie chorych piaskiem czy innymi robakami jak zrobił to Mujin. Swoją drogą ciekawe jak był w stanie to osiągnąć. Wachlarz i tak miałem w dłoniach więc jedyne czego potrzebowałem to znaku do wymarszu.

1) Pitu Pitu
2) Wyrażenia chęci treningu (ogólnie)
3) Zaoferowanie transportu wachlarzem chorych.

KP:

  Ukryty tekst

EQ:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Duża Torba umieszczona na prawym udzie,
  Skórzane karwasze z umieszczonymi na nich pieczęciami,
  Skórzane rękawiczki, z metalowymi blaszkami,
  Klasyczna Kamizelka Shinobi oraz płaszcz w kolorze zieleni,
  Parasol w dłoni.

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

  Ukryty tekst

[Kaiko]

Keira nie żyje? Pierwsza reakcja Kaiko była gwałtowna. Spojrzał natychmiast na starszego ninja, jakby ten go obraził. Złote oczy, całe szczęście niepowiązane z Hanem, wyrażały w tym momencie gniew i nic więcej. Staruszek powiedział coś, czego Kanamura za wszelką cenę nie chciał słyszeć. Złamał tę barierę, a bańka ułudy prysła. A może nie do końca? Nie uwierzył mu, potraktował jego słowa jako wulgarny żart, mający go zranić i nic więcej. Nie informację. Przecież Keira musiała żyć. Jego wzrok przeniósł się na Akahoshiego, poszukując w nim otuchy, że jest inaczej niż mówił nieznajomy. Wsparcie jednak nie nadeszło, bo gorzka prawda została potwierdzona.
Minęła chwila, nim dotarła do niego rzeczywistość. Moment stał, mając minę, jakby przypomniał sobie o czymś wyjątkowo nieprzyjemnym. Jakby myślami był gdzie indziej i przeżywał ten okrutny moment. Całe to pieczętowanie demona, cały monolog Hana gdzieś mu umknął. Teraz miał personalną walkę z demonami bezlitosnej jawy. Kiedy już myślał, że ostatecznie ten dzień nie może być gorszy, okazywało się, że mógł być i to o wiele bardziej. Nigdy nie jest źle na tyle, aby nie mogło być gorzej. Słowa Kenseia odbijały się w myślach Kaiko niczym echo. Szczególnie ostatnie "nie zdążyliśmy jej uratować". W białowłosym momentalnie wezbrał gniew skierowany... właściwie w stronę świata. Teraz był gotowy walczyć z rzeczywistością, gdyby tylko mógł ją w ten sposób zmienić. On sam przeciwko wszystkim. Ponownie, szargany emocjami, zdecydowany był odrzucić swoje życie w imię innych. Zginąć niczym męczennik albo osiągnąć swoje. Jedno z dwóch. Jednak... ze światem nie dało się walczyć. Poczucie bezsilności nabrało mocy, wręcz przytłaczając młodzieńca. Tak bardzo chciał coś zrobić, aby to nie była prawda. Aby zmienić jakoś rzeczywistość.
Bez namysłu chwycił Akahoshiego za ubrania i przyciągnął nieco do siebie. O ile Kensei mu na to pozwolił, bo w rzeczywistości Kaiko był zbyt wolny i zbyt słaby, aby coś takiego dokonać wbrew woli szermierza. Gniew chciał się gdzieś ulotnić, jednak Kanamura nawet w takich momentach nie tracił rozumu, rozładowując swoją agresję na kimkolwiek lub czymkolwiek. Był ponad to. W głowie kołatała mu jedna myśl. Patrzył na Kenseia wzrokiem pełnym wyrzutów, a na usta cisnęły mu się słowa, których nie chciał wypowiedzieć. Nie teraz, nie po tym co mówił wcześniej. Nie mógł obwiniać jego czy Kakitę, że nie obronili Keiry. Ponownie był bezsilny. Zrezygnowany puścił Akahoshiego, o ile w ogóle go trzymał, i złapał się za głowę.
- Nie... - chciał coś powiedzieć, ale słowa stanęły mu w gardle. Zresztą czuł, jakby miał w nim wzrastający głaz, który zaczyna go dusić. Teraz to wszystko w niego uderzyło. Teraz dopiero naprawdę zrozumiał, że Keira tak naprawdę nie żyje, a on nic z tym nie może zrobić. Zupełnie nic. Oczy zaszły mu łzami, świat nagle był rozmazany, ale nawet gdyby nie był, to niewiele z niego by pojmował. Ten dzień wydawał się być najgorszym dniem jego życia. - Nie wierzę. - wyszeptał z trudem, zsuwając dłonie z głowy na twarz, ukrywając ją w ten sposób. Chciał kucnąć, ale czuł się teraz naprawdę słabo. Osunął się na kolana, cicho szlochając, aż w końcu przywarł czołem do ziemi, pozwalając sobie płakać dalej. I tak nie był w stanie tego powstrzymać. Całe to napięcie, wszystkie przeżycia z Oniniwy teraz z niego schodziły. Nigdy nie miał takich problemów z emocjami. Świadomość, że Keira nie żyje była okrutnie bolesna. Nie potrafił się uspokoić, chociaż chciał opanować płacz. To nie było miejsce na żałobę. Nie teraz, nie w tych okolicznościach, nie przy zgrai, zdawałoby się, bezdusznych ninja. Trafiła go nawet myśl, że może to przez niego? Może jest przeklęty? Może dlatego porzucili go rodzice, może dlatego umarł Etsuya, może dlatego świeżo poznany Hou został zabity, może dlatego Keira zginęła? Może po prostu nie powinien wychodzić ze swojego lasu w Antai, a jego świątynia była słusznie zapomniana. Może przeznaczone było mu umrzeć samotnie z dala od ludzi? Może taki los zgotowali mu bogowie, w których właściwie nawet nie wierzył? Może.
Faktem było, że minęła dobra chwila, nim Kaiko zdołał się opanować. Teraz wszystko straciło sens. Z perspektywy trzeciej osoby, Kaiko znał Keirę bardzo krótko. Właściwie dwa dni. Dwa dni było wystarczającym okresem czasu, by ta dziewczyna zmieniła życie Kanamury. Nadała mu pewności siebie, aby wyruszył za marzeniami. Wskazała, że ma w sobie potencjał, który należy rozwijać, a nawet pomogła mu zacząć nad nim pracować. Dzięki niej wyruszył, dzięki niej trenował Fuuton, dzięki niej poznał Akahoshiego i Kakitę oraz dzięki niej miał prawdziwe szanse osiągnąć upragnione cele. Nie mógł sobie odżałować, że nie był w stanie wystarczająco podziękować Keirze. Albo chociaż ją uświadomić jak wiele dla niego uczyniła, jak ważna dla niego w ten sposób się stała. To wszystko pozostało niewypowiedziane, a teraz... teraz było już za późno.
W końcu się podniósł, wycierając mokrą od łez twarz w rękaw. Opuchnięte, zaczerwienione oczyska wlepione były w ziemię. Zawsze patrzył przed siebie, z podniesioną brodą, by tylko komuś nie przyszło do głowy, że może mu brakować pewności siebie, że nie jest twardym charakterem. Teraz... nie miał siły na takie udawanie. Całe jego życie wydawało się tracić sens. Marzenie o staniu się ninja okazało się być drogą do zguby, a jedyna bliska osoba zmarła. Po raz trzeci. I po co on żył? Co chciał zrobić ze swoim życiem? Teraz nie miał bladego pojęcia. Był zupełnie zagubiony. Stał tak, milcząc, gapiąc się w ziemię. Nie zareagował na poezję Akahoshiego, ani żadne inne bodźce. Cokolwiek działo się dookoła - dla Kanamury mogłoby tego nie być. Na co czekał? Na jakiś wyraźny znak, że może wracać do swojego wypizdowa w Antai po tym, jak życie skopało mu tyłek gorzej niż kiedykolwiek. Wracał praktycznie potrójnie pokonany. Niczego nie osiągnął, niczego nie dokonał, jedynie stracił. Marzenie, pogodę ducha, Keirę.

KP i EQ

  Ukryty tekst

[Toshiro]

W końcu to uczucie, że zaraz będzie koniec, że zaraz wszystko się zakończy po prostu minęło. Zabrał je ze sobą Mujin. A było już tak przyjemnie, powolutku wszystkie bóle związane z niedogodnościami i niemożnością oddychania miały odejść w zapomnienie wraz z nim. Na posterunku była jednak osoba o niebywałych umiejętnościach. Po skończonym leczeniu został pozostawiony sam sobie. Nie miał za bardzo pojęcia co ze sobą zrobić. Rany były zasklepione, to prawda, ale dalej przecież cholernie bolało. Na początek pozycja półleżąca. Nie był w stanie tak od razu po prostu wstać i funkcjonować. Mimo wszystko musiał odpocząć, ale chociaż mógł obserwować to co się dzieje. Spojrzeć na istne pobojowisko, bo rzeczywiście był to najprawdopodobniej koniec. Wymiana zdań pomiędzy Antykreatorem i i jego byłą drużyną nawet nie doszła za bardzo do jego uszu. Dopiero gdy zaczął ten swój monolog coś do niego dotarło. I wtedy... Starał się obserwować z większym skupieniem. Oszuka, czy nie oszuka? Oto jest pytanie. Dlaczego zwyczajne słuchanie i skupienie uwagi na jego słowach było tak ciężkie? Dopiero teraz chyba dotarło do niego, że tak na prawdę był praktycznie wykończony.
Było coś o pogardzie, uwięzieniu i stanięciu się bronią. Spoglądając w kierunku Yamiego raczej nie uważał żeby cokolwiek z tego się zgadzało. Nie miał pojęcia czy chłopak po prostu miał tyle szczęścia, czy po prostu zręcznie się usunął na bok. Wtedy w Midori. Wiedziała o tym podobna ilość osób, a jednak inny jinchuriki był tutaj z nimi jak gdyby nigdy nic. Sam Toshiro nie za bardzo jeszcze pojmował jak to wszystko działa oprócz tego, że już wcześniej wiedział, że można pieczętować te wielkie bestie w człowieku. Jak nie trudno było się domyślić widząc Yumichikę uznał, że jakoś da się z tym żyć, tym bardziej skoro pojawił się tutaj no i jak widać przeżył. Na dodatek miał się całkiem dobrze, o wiele lepiej niż on. Dlatego też zaoferował się na pojemnik dla Rokubiego. Po dość długiej przemowie i wyjawieniu dlaczego został wybrany jednak ktoś inny. Ten Nara, z którym przyszło mu wcześniej podróżować. Nishiyama poczuł ulgę. Och, jak dobrze, że nie zdecydował się jednak na Asakę. Skoro było to tak ciężkie jak wspominał to dobrze, że nie padło też i na niego. Szczególnie jeśli chodzi o wzmiankę "Nie chcę też dawać go komuś, kogo później byłoby mi szkoda ubić". No, ale cóż. jinchuriki został wybrany, a oni wszyscy mogli tak na prawdę tylko patrzeć, nikt nie mógł wtrącić swojego ale. Czy został dobrze wybrany? Cóż. Ród Nara niedawno nie miał zbyt lekko, a teraz został im dołożony kolejny? Ciekawe podejście. Nie jemu jednak oceniać, szczególnie w takim stanie.
Przyglądając się temu wszystkiemu nieco odetchnął. Wydawało mu się, że nabrał już nieco sił, aby przetransportować się bliżej małżeństwa Sanada. Lekko zachwiał się wstając, ale jakoś dał radę. Nie śpiesząc się za bardzo poczłapał w kierunku gromadki ludzi, w której się znajdowali zapewne docierając gdzieś pod koniec rozmowy.
-Wszyscy cali? Shikarui?- przybrał lekki uśmieszek na twarz opadając wręcz zaraz po tym jak zdołał się doczłapać. -To może ja... Odpocznę w nieco lepszym towarzystwie, a nie tam samemu.- oznajmił i siadając oparł się plecami o jakiś gruz, ścianę, czy cokolwiek innego było w pobliżu reszty. Najwidoczniej nie był jeszcze na tyle wypoczęty żeby gdziekolwiek maszerować. Dalej czasami zbyt ciężko było złapać mu oddech co obfitowało w kaszel i teraz nie było od tego wyjątku. Tym razem jednak nie kaszlał już krwią. Nie musiał walczyć o każdą cząstkę powietrza jaką tylko mógł. Po prostu bolało. Czasem musiało poboleć żeby człowiek wiedział, że żyje. Dopiero teraz zdał sobie sprawę z tego, że jego oczy już jakąś chwilę temu wróciły do normalności. Po pierwsze nie było powodu, aby męczyć się dalej, a po drugie ciężko było mu się jakkolwiek skupić, teraz gdy minął szok było zdecydowanie gorzej i wolał oszczędzać sił jak tylko mógł.

Chakra:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

KP:

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

//krótko, bo praca goni...
Ściągnał brwi, gdy Asaka wspomniała o tej przedziwnej słabości. Wyraz na jego twarzy pokazywał ogromne zdziwienie i pytanie "czemu". Kuroi nie prezentował sobą zbyt wiele, wypomniała mu to już Youmu podczas ich poprzedniej rozmowy. Trudno było powiedzieć, by Staruszek był jakimś guru, któremu ktokolwiek chciałby zaimponować. Tym bardziej Shikarui. Próbował przypomnieć sobie co takiego mógł zrobić, by zostać takim bożyszczem, ale nic nie potrafiło mu przyjść do głowy. Wzruszył więc po prostu ramionami i popatrzył jeszcze raz na Lawendowskiego.
-Jest wiele rzeczy, których i ja nie rozumiem - na przykład to, czemu tutaj jesteś, czyż nie? - dopowiedział sobie w głowie -Jak to nie rozumiesz dlaczego? Nie jestem tego godzien? - zapytał się jej z uśmiechem na twarzy i poklepał ją po pleckach, po czym podniósł się na równe nogi. Dziwna to pora na żarciki, ale na pewno dużo bardziej odpowiednia, niż uprzednio.
-Cóż, mnie nie zaprosili, jak widać nie jestem wystarczająco znajomy - sarkazm aż parzył wypuszczony z ust Kuroia. Hikari budził w nim uczucie niepewności -Co nie zmienia faktu, że jestem tutaj w znanym celu. Do wszystkiego trzeba podejść z rozsądkiem mój drogi. Nigdy nie pal mostów - dodał już nieco poważniej do Terumiego. Nadal nie wiedział co ma bycie znajomym do podziękowań, raczej nie liczył na to, że teraz każdy znajomy Shikaruia będzie pochodzić i dziękować za pomoc - bo i po co?
Przekazanie dóbr, Han szczęśliwy, biju przekazany. Ten biju, który miał być uosobieniem zniszczenia, ten sam który drzemał w Yamim, teraz był w młodym chłopaczku posługującym się cieniem. Ciężko zarzucić tutaj jakiegoś braku logiki, chociaż czy słaba persona nie będzie łatwym kąskiem dla ogoniastego? Nie wiem. Po raz drugi widział już pieczętowanie stwora, lecz tym razem w całkowicie inny sposób. Dużo bardziej subtelny, bez krwi i trupa po wszystkim.

  Ukryty tekst

[Vulpie]

Oniniwa 鬼庭町
Grupy połączone

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=NUDls2PgDUY[/youtube]

I w ten sposób, na oczach wszystkich obecnych tu najemników, objawił się im nowy Jinchuuriki. Młody Takashi, chociaż wcześniej sam zgłaszał się na zostanie pojemnikiem na demona, chyba dopiero teraz zaczynał rozumieć, jak ciężkie brzemię spadło na jego ramiona - a bólu nawet nie wspominając... chociaż, w tym przypadku powinno się raczej mówić o uczuciu nieprzyjemnego dyskomfortu. Chociaż sam demon zostawał zamknięty za dosłowną pieczęcią, to jego chakra musiała mieć jakieś miejsce w którym mogła się zakorzenić - a takim punktem było właśnie wewnętrzne źródło układu młodzieńca, znajdujące się na wysokości splotu słonecznego. Na klatce piersiowej dziewiętnastolatka zaczęła powoli formować się specyficzna, zakręcana pieczęć, wokół której ujawniały się kolejne pasma mniejszych pieczęci, mających utrzymać główny symbol w jednym kawałku.
Niewiele później Takashi stracił przytomność, osuwając się na ziemię. Dość szybko jednak doskoczyli do niego Mujin i Keion, aby lepiej przyjrzeć się stanowi młodzieńca (Keion) lub temu, jak wyglądała pieczęć na jego brzuchu (Mujin). Niewiele później dołączył do nich również Yoake, który chciał pomóc półprzytomnemu Narze, lecz problemem był fakt, że tuż obok niego nadal stał Han, który po utarczce między blondynem a klonem rudowłosego nadal wzbudzał w szermierzu silny niepokój. Han zdawał się doskonale to widzieć - czarno-złote oczy spoczęły na młodzieńcu, mierząc go uważnie. Na twarzy Suzumury nie było jednak tego krzywego uśmiechu, który pokazywał przez większość czasu pomiędzy najemnikami. Widniał na niej wyraz powagi i rozważania, jak gdyby zastsanawiał się co zrobić z tym fantem, że trzech shinobi ni stąd, ni zowąd postanowiła stanąć tuż przed nim, niemalże go ignorując.
W końcu jednak Han pozwolił sobie na ciche parsknięcie śmiechem. A następnie położył Yoakemu rękę na ramieniu.
-Nie zapomniałem tego, jak potraktowałeś mojego klona. Masz jaja.
Następnie nachylił się lekko, tak by tylko Yoake usłyszał jego słowa.
-Z Tobą też będę chciał zamienić kilka słów. Udasz się z tym Terumim do domu Sanada... bo wygląda na to, że tylko on się tu ostał.
Następnie odszedł kilka kroków, zmierzając w stronę reszty obecnych. Usłyszał przy tym dość cyniczne słowa, wypowiedziane przez Juna. Co ciekawe, reakcji Feniksów nie dało się zauważyć: Yuriko dobrze się kontrolowała z emocjami, a Hakusei... cóż, łatwiej byłoby wycisnąć wodę z kamienia, niż emocje z Hakuseia. Han jednak pozwolił sobie na krzywy uśmieszek.
-Ojej, wciąż się boczysz bo ci kapelutek uszkodziłem? - Spojrzał na Yuriko i Hakuseia. - Powiedziałem że pozwolę odejść, więc i to zrobię. Poza tym - powinieneś raczej być zadowolony, że w ten sposób uratowali wam wszystkim rzycie. Tylko Sau jest niereformowalny.
Następnie postawił kilka kroków dalej... i westchnął. Podniósł wszystkie przedmioty, poza skrzynką z klejnotami ze skarbca Goro... po czym nagle sięgnął do pazuchy, by wyciągnąć kolejną skrzyneczkę.
Oznaczoną numerem dziesięć.
-To tutaj... możecie zobaczyć. Na wszelki wypadek nałożyłem na to pieczęć, która spali zawartość gdy ją odtworzycie.
Wtedy jego ciało nagle stanęło w płomieniach - w identyczny sposób, jak wcześniej próbował się wydostać "NES". Han tylko lekko się uśmiechnął - w zupełnie inny sposób, niż jak do tej pory. Wcześniej jego mimika miała za zadanie wzbudzać niepokój i przywoływać na myśl to, za jakiego potwora wszyscy go brali. Teraz zaś... po prostu się uśmiechał. Podobnie jak to, w jaki sposób swoje emocje pokazywał Suzumura Shinjiro, widziany na wspomnieniach które wcześniej się przewinęły przez ręce wielu z obecnych.
-... obyśmy nigdy więcej się nie spotkali.
Płomienie pochłonęły go, pozostawiając najemników... samych sobie.
Yuriko podeszła do skrzynki zostawionej przez Hana, i przyklęknęła przy niej. Mniej więcej w tym samym czasie Hakusei ocucił Sau, obok którego stanął również Jun. Słysząc skierowane do niego słowa, łysy brodacz spojrzał z wściekłością najpierw na Juna, a później - na współtowarzyszy. Oczywiście, po części zgadzał się z tym co mówił szermierz - jednak w tym momencie był w takim stanie duchowym, że nie zamierzał przyznawać mu prawdy. Ba, wyglądał bardziej na to że zamierza dać mu w twarz.
W końcu Sau wstał i spojrzał na Yuriko i Hakuseia z wściekłością.
-Mam nadzieję że jesteście z siebie dumni, zasrani tchórze! - Brodacz podszedł do duetu, z wściekłością wymalowaną na twarzy. - Mieliśmy zdobyć te informacje, nawet za cenę życia! A wy...
Rozległo się parsknięcie śmiechem. I to ze strony Hakuseia.
-... a kto powiedział, że ich nie mamy?
Sau zatrzymał się, patrząc na zwiadowcę z niechęcią. Yuriko zaś uśmiechnęła się krzywo.
-W tych skrzynkach nie było żadnych informacji, które pomogłyby w walce z Antykreatorem - więc przekazanie ich Hanowi było lepszym pomysłem, który pozwolił nam wyperswadować sobie odrobinę spokoju. Znacznie więcej informacji dało się znaleźć w tych zwojach, które znaleźliście w ratuszu, oraz to co Masako odnalazła w pokoju Suzumury.
-Oczywiście, te zwoje również musieliśmy oddać - dodał Hakusei. - Jednak w tym przypadku Han nie wiedział o jeszcze jednej rzeczy, która daje mi przewagę jako zwiadowcy.
Postukał się palcem po skroni.
-Pamięć eidetyczna - ogłosił. - Nie brałem udziału w walce z demonem dlatego, że czytałem wszystkie materiały które udało się wam zgromadzić - również te, które udało mi się ukraść od Hana za pomocą moich malunków. A raz przeczytane - zapamiętam wszystko. Odtworzenie tych zwojów co do słowa nie będzie żadnym problemem.
Sau spojrzał najpierw na Hakuseia, później na Yuriko. Kobieta zaś tylko skinęła głową, ponownie pozwalając sobie na uśmiech.
-Nie straciliśmy niczego.
Następnie, Yuriko zwróciła się w stronę najemników.
-... wygląda na to, że nasza misja w tym momencie się kończy.
Następnie ukłoniła się lekko.
-Dziękuję, że przybyliście na wezwanie - nawet pomimo tego, jak bardzo ta misja była ryzykowna. Ostatecznie udało nam się uzyskać więcej niż utraciliśmy... nie licząc kilku żyć, których niestety nie zdołamy już przywrócić. Wszyscy obecni wiedzieli na co się piszą, schodząc do Oniniwy. - Spojrzała na wszystkich z powagą na twarzy. - Gdy tylko skopiujemy te zapiski które zapamiętał Hakusei, dostarczymy je do wszystkich liderów którzy będą chętni na wyczytanie tej wiedzy.
Hakusei wyciągnął jeden ze zwojów, z którego następnie wydobył kilka kamieni szlachetnych - podobnych do tych, które leżały w skrzynce znalezionej przez Akę. Wsypał je do jednego kuferka, tak by leżały w jednym miejscu.
-Każdy z tych kamieni powinien być wart około tysiąca ryo. Weźcie po jednym - chociaż taką formę zapłaty będziemy mogli wam przekazać.
Następnie zaś, Yuriko przyklęknęła przy skrzyneczce... i delikatnie ją otworzyła.

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=cU6PxPLrhuc[/youtube]

Rok 300. Minęło dokładnie dwadzieścia pięć lat od tamtego parszywego dnia.
Wybaczcie, że tak długo musieliście czekać na moją wizytę. Chociaż co jakiś czas przybywałem w okolice Oniniwy, jakoś nigdy nie potrafiłem się przymusić do tego żeby tak naprawdę tutaj przyjść i usiąść razem z wami. Zawsze to tłumaczyłem tym, że mam tutaj ważne sprawy do załatwienia, związane z poszukiwaniami informacji co do doktora Ioriego. Próbowałem odnaleźć cokolwiek, co pozwoliłoby mi lepiej zrozumieć naturę tej dziwacznej klątwy, która spadła na nasz ród. Uciekałem przed skrytobójcami i grupami pościgowymi, wysyłanymi przeciwko mnie przez klan Kouseki - kiedy upadła Oniniwa, zdecydowałem się opuścić szeregi ninja z Daishi i skupić się na własnych poszukiwaniach... i jak można się domyślić, nie przyjęli tego faktu zbyt spokojnie. Tym bardziej, że miałem już dość wysoką rangę pośród ninja. Na ich nieszczęście, moje doświadczenie pozwalało mi ich zwodzić... lub pokonywać. Wracali albo z pustymi rękami, albo z głowami pod pachą.
Prawda jest jednak taka, że nie potrafiłem się zmusić do wejścia do Oniniwy.
Dlatego, że jestem cholernym tchórzem.
Po katastrofie straciłem wszelkie cele jakie mogły kierować moim życiem. Na moich oczach ginęli ludzie, których znałem od młodości... niektórych zaś musiałem pozbawić życia osobiście. Po tym, jak Miki umarła w moich ramionach... po prostu straciłem resztki świadomości i nadziei, których tak usilnie próbowałem się utrzymać. Wtedy po raz pierwszy klątwa przejęła mnie w całości, i sprawiła że moje ręce spłynęły krwią wszystkich mieszkańców miasta. Pozbawiłem ich żyć, aby sami nie musieli czuć tego wprowadzającego w szaleństwo cierpienia. Wtedy też straciłem Akihiko, który przybył tu z Hanjim - i gdy ujrzał mój stan, oskarżył mnie o doprowadzenie do śmierci Miki, i odwrócił się ode mnie.
Nietrudno chyba więc zrozumieć, czemu sama myśl o ponownej wizycie w tym mieście przepełniała mnie strachem.
Ale teraz, po dwudziestu pięciu latach, kiedy na moim karku pojawił się w końcu piąty krzyżyk... chyba w końcu dojrzałem do kilku decyzji. Przebyłem znany świat wzdłuż i wszerz, zgromadziłem mnóstwo wiedzy, zarówno o faktach, jak i legendach. Stoczyłem tysiące walk, z których wyciągnąłem zarówno zwycięstwa i doświadczenie, jak i porażki i rany. Ujrzałem tak dużo, że chyba po prostu z czasem zapomniałem, czym tak naprawdę jest strach. Bo w końcu... czego mam się obawiać? Śmierci? Tego, że któregoś dnia po prostu zamknę oczy i nigdy więcej ich nie otworzę? Bzdura.
... zignorujcie proszę, że trzęsą mi się ręce. To nie ze strachu. Po prostu cholernie mi przeszkadza ten rzęsisty deszcz i przeszywający chłód. W końcu mam już swoje lata.
I nie, to nie są wymówki. Ani słowa.
I teraz, w tę dość znaczącą rocznicę, postanowiłem że w końcu przybędę do Oniniwy. Ponownie usiądę sobie tutaj na ławce, razem z wami. Porozmawiam, próbując jakoś wyjaśnić to co nastąpi później. Może pomożecie mi wysnuć wnioski z tego wszystkiego, co przeszedłem.
Prawda, Miki? Goro? Hanji?
Cóż... i tak nie spodziewam się że byście mi odpowiedzieli. To by dopiero było.
Przynajmniej tyle, że nie przychodzę do was z pustymi rękami. Zapaliłem kadzidła, nawet przyniosłem specjalne daszki żeby nie ugasły pod wpływem deszczu.
No ale, wracając.
Muszę przyznać, że ten szalony doktorek naprawdę odkrył więcej, niż ktokolwiek mógłby się spodziewać. Udało mi się dotrzeć do kilku z jego laboratoriów - zarówno do tego, w którym tak naprawdę wytworzył ludzi skażonych tą klątwą (którzy, po tym jak przekazałem im te informacje, zaczęli się sami tytułować "Juugo" by nie zapomnieć tej katastrofy), jak i innych, w których badał różne aspekty chakry i tworzył inne, zapomniane przez bogów wytwory. Takie jak na przykład klan Kakuzu. Iori naprawdę był bardzo blisko poziomu, na którym mógłby się tytułować bogiem chakry: chociaż jego eksperymenty były wynaturzone i nieludzkie, jego wiedza była niedościgniona. To mu muszę przyznać.
Podczas podróży natknąłem się też na wiele innych przykładów tego, co tak naprawdę potrafi chakra. Na własne oczy widziałem bestie olbrzymie niczym zamek Suzumura, albo i nawet sięgające rozmiarów gór. Widziałem zwierzęta, które poruszały się i myślały jak ludzie, dlatego że zostały dotknięte tą samą mocą co my. Miałem możliwość przyjrzenia się spustoszeniu, które potrafili tworzyć shinobi gdy tylko im się to zamarzyło. Poznałem nowe formy tej samej potęgi, jaką była chakra: ludzi potrafiących zyskiwać cechy zwierząt, korzystając z tej samej mocy co ja przy aktywacji mojej klątwy - chociaż na inny sposób. Obserwowałem, jak Ogoniaste Bestie, które wierzyłem że istnieją tylko w legendach, za pomocą olbrzymich bomb równają z ziemią całe miasta. Widziałem moich rodaków, mieszkających już w Nawabari, zmieniających się w podobne bestie jak ja, i ćwiczących z potem czoła by nie utracić kontroli nad zamkniętym w nich diabłem.
Byłem świadkiem, jak walczący o mały skrawek ziemi ninja wymordowują siebie nawzajem olbrzymimi technikami, ignorując zniszczenie jakie nieśli - i to, co przez nich przeżywali (bądź też nie przeżywali) zwykli zjadacze chleba.
I im bardziej na to patrzyłem, tym większe czułem obrzydzenie.
Ba, nawet samurajowie, których pamiętam z opowieści jako dumnych wojowników nienawidzących chakry, w końcu dali się przekabacić na tę parszywą stronę. Najlepszym przykładem był jeden miecznik, strażnik świątyni w Antai, w której musiałem zabić jednego z goniących mnie skrytobójców Kouseki. Do tej pory pamiętam jak się przedstawiał, tak dumny jako samuraj: "Sayamaka Asahiko, Sayamaka-ha Shintaka-ryu Battodo". Brzmi tak... szlachetnie. A następnie - podniósł ten swój miecz, który nazwał Tengakugataną, i wzmocnił go chakrą, by upewnić się że zginę. I gdzie tu ich poczucie honoru, do diabła? Skoro sami zaczynają się bawić w chakrę, to ile mieli wspólnego ze swoimi dumnymi przodkami?
I teraz, kiedy już zobaczyłem tak wiele, zrozumiałem kilka rzeczy.
Po pierwsze: ludzie są niereformowalni. Nie różnią się zupełnie niczym od zwierząt. Nie potrafią docenić znaczenia pokoju i balansu. Jedynym celem ich istnienia jest wojna. Nie potrzebują absolutnie żadnych poważniejszych powodów, by rzucić się sobie wzajemnie do gardeł, gotowi wbić innym nóż w plecy. To, co było dla nich najważniejsze, to dominacja
i potęga. A im więcej tej mieli, tym bardziej rósł ich apetyt - i wojenne koło rozkręcało się od nowa.
A chakra to ich ukochane narzędzie.
Myślicie że przesadzam? Skądże. Jako że sam starałem się z całych sił unikać udziału w jakichkolwiek konfliktach i skupiałem się na poszukiwaniu wiedzy, kiedy tylko coś odnalazłem - starałem się z tym przychodzić do liderów wszelkich klanów shinobi, próbując im przedstawić argumenty za zaprzestaniem niepotrzebnych batalii. Żaden obraz jednak ich nie przerażał - ba, nawet gdy pokazywałem im moją klątwę i transformację w demona, zupełnie się nie przejmowali tym jak bardzo negatywnie to na mnie wpływało. Jedyne, co ich interesowało, to czy mogę tę moc przekazać dalej, aby móc ją zastosować na polu walki. Przecież tak duże wzmocnienie może dać im tak dużo profitów! Kto by się przejmował tym, że użytkownicy przeklętej pieczęci przechodzą katusze za każdym razem gdy jej używają? Stają się potężnymi narzędziami na polu walki!
Są zbyt zaślepieni żądzą władzy i potęgi, by ujrzeć chakrę taką jaką jest. Energią godną bestii, która rozrywa kochanków, rodziny, narody.
Gardzę shinobi. Gardzę wszystkimi, którzy używają chakry dla własnych zysków.
Gardzę samym sobą.
I to wszystko sprawiło, że w końcu przyszedł mi pewien szaleńczy pomysł. Pomysł, który stanie się karą dla wszystkich tych, którzy tak bardzo kochają żywot ninja.
Podczas długich dni, które spędzałem w Bibliotece Oświecenia w Tajemniczym Lesie, natknąłem się na legendę.
Legendę o grobowcu Mędrca Sześciu Ścieżek.
Wedle legendy, na jednej z wysp na Czarnym Archipelagu, znajduje się ukryta pośród mgieł i sztormów wieża, nazwana Okiem Świata. Aby wejść do tych kazamatów, należy najpierw odnaleźć czas, w którym wieża objawia się pośród mgieł Archipelagu – okazuje się, że panujące tam osłony i sztormy są również powodowane przez wieżę; są one naturalną i bardzo skuteczną osłoną. Gdy się odnajdzie Oko, należy odtworzyć jego klucz za pomocą khakkary – kostura Mędrca, oraz klucza ukrytego w jednym ze skarbców Ojca wszystkich użytkowników chakry. W podziemiach tejże wieży zaś znajduje się olbrzymia komnata, w której pochowano szczątki największego z shinobi: Mędrca Sześciu Ścieżek. W komnacie tej zamknięto wszystkie sekrety świata, ukryte przed oczami tych którzy nie posiedli tej samej mocy co sam Mędrzec: jego legendarne, wszechwidzące oczy, które pośród tablic w świątyni Naka nazwano po prostu "Rinneganem" - okiem Samsary. Posiadacz tej sztuki będzie w stanie dowiedzieć się o wszystkim, czego tylko będzie potrzebować...
Wliczając w to sposób na zniszczenie całej chakry na świecie.
W takim razie… jeżeli uda mi się odnaleźć ten klucz, będę w stanie uwolnić cały świat od tego przekleństwa, jaką była energia duchowa. Ludzkość będzie musiała nauczyć się żyć bez niej – i bez dewastujących świat mocy, które dzierżyła.
Oczywiście, spodziewam się że wszyscy którzy usłyszą o tym planie uznają mnie za szaleńca albo psychopatę – dokładnie tak, jak się po nich spodziewam. W końcu kto normalny chciałby zniszczyć to, co zdefiniowało jego istnienie przez tyle lat? Być może spróbują mnie zatrzymać, tylko po to by później kontynuować swoje batalie i wojenki. Małe utrudnienie na ich drodze, niewarte nawet drugiego spojrzenia.
Jeśli chcę by nauczyli się nie tylko żyć bez chakry, ale też zrozumieć znaczenie pokoju – muszę ich nauczyć, czym tak naprawdę jest wojna. I jak wielkim potworem może stać się człowiek, kiedy tylko osiągnie moc ponad wszelką inną.
Muszą poznać strach.
I jeśli potrzebny jest potwór, aby ludzie zrozumieli że chakra jest ich wrogiem… sam z chęcią stanę się tym potworem. Będę wzbudzać niepokoje i prowokować wojny, aby ludzie mieszkający w spalonych krajach poznali wartość czasów pokoju. Będę mordować ludzi i shinobi, wprowadzać chaos gdzie tylko sięgnie mój wzrok.
Monstrum.
Kiedy wystrzelę ten pierwszy pocisk – nie będę wiedział, kto straci życie. Jak wiele dzieci będzie zawodziło z rozpaczy, ile domostw będzie płonąć. Ile serc zostanie złamanych. Ile przyszłości startych w proch. Ile krwi zostanie przelanych przeze mnie i mnie podobnych. Będę diabłem tak długo, aż ludzie w końcu zrobią to, co powinni zrobić od samego początku – usiądą, porozmawiają i zjednoczą się przeciwko jednemu wspólnemu zagrożeniu. Mnie.
I wtedy… pokażę im mój cel.
Podniosłem głowę i spojrzałem na trzy groby.
-Dzisiaj rozpoczynam wojnę. Największą z wszystkich wojen. Między człowiekiem… i mocą tworzenia. – Uśmiechnąłem się smutno. – A więc… w ten sposób staję się Antykreatorem. Niszczycielem świata.
Podniosłem głowę.
-Hanem Sōzō.
Podniosłem się z ławki i zgarnąłem nadmiar wilgoci z płaszcza. Następnie odwróciłem się i ruszyłem w stronę wyjścia z cmentarza.
-… nie czekajcie na mnie po drugiej stronie, Miki, Goro, Hanji. Mój czas na śmierć jeszcze nie nadszedł… – Opuściłem głowę. – … a nawet gdy nadejdzie, i tak nie pójdę tam gdzie wy.
Czas zasiać zarodek wojny. Pustynia będzie do tego idealnym miejscem.
Ludzie będą przeklinać rok 300.
Diabeł wyrusza na żniwa.

Gdy projekcja tylko się zakończyła, Feniksy wsiadły na wielkiego atramentowego ptaka, wytworzonego przez Hakuseia.
-Żegnajcie. Mam nadzieję, że gdy następnym razem się spotkamy - będzie to ostatnia bitwa Hana.
Ptak wzbił się wysoko, coraz wyżej - aż w końcu wzleciał na tyle wysoko, by dać Feniksom możliwość opuszczenia krateru.
I nic więcej już ich nie trzymało w zrujnowanej osadzie Oniniwy.
Ostatni dzień Ogrodu Diabła.

I w ten sposób zakończyliśmy event. Napiszcie tutaj post z z/t i rozejdźcie się gdziekolwiek chcecie. Chyba że chcecie tu fabułować, wydobywać ciało lub czekać - wasza wola.
Hikari i Yoake, wywołani do tablicy będziecie mieli fabułę którą będę wam jeszcze tutaj prowadzić.

Dzięki wszystkim za udział!

[Tamaki Hyūga]

Po obejrzeniu ostatniego wspomnienia pozostawionego za sobą przez Antykreatora a także wzięciu jednego klejnotu, które rozdawały Feniksy powróciłam do Kyoushiego oraz Ichirou.
- Jestem gotowa, wydobądźmy Masako i zabieram się z tego przeklętego miejsca. Zależy mi jedynie na tym aby dostała godny pochówek i wróciła do swojej ojczyzny. Nikt nie zasługuje aby go pozostawić w Oniniwie. - powiedziałam do obu mężczyzn po czym kiedy byli gotowi to ruszyłam z nimi w kierunku zamku Suzumura. W drodze do zamku przełączyłam Byakugan w tryb wizji teleskopowej aby rozpocząć poszukiwania ciała mojej przyjaciółki. Kiedy ponownie ujrzałam jej zdekapitowane zwłoki poczułam ścisk w żołądku, jednak zacisnęłam zęby i starałam się jak najbardziej nie dać po sobie poznać choć krzty słabości.
Kiedy zbliżyliśmy się już do ruin budynku, ponawigowałam Ichirou gdzie znajduje się Masako aby mógł odsłonić zalegający tam piasek i odkopać ciało. W trakcie jak wraz z Kyoushim czekaliśmy aż Diabeł Świtu to zrobi spojrzałam na białowłosego niepewnie.
- Czy Bijuu rzeczywiście są takimi strasznymi potworami za jakie je wszyscy mają? Czy naprawdę nie było innej możliwości żeby to wszystko rozwiązać? Rozumiem że trochę mnie wtedy poniosło i było już za późno żeby jakkolwiek inaczej się do tego zabrać ponieważ Sześcioogoniasty był już rozjuszony. Ale czy jakbyśmy od samego początku inaczej się do tego zabrali? - zapytałam mężczyznę, który najpewniej wielokrotnie przewyższał mnie doświadczeniem w wielu aspektach, możliwe że także i w tym.

Użyte techniki:

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
- Kabura na prawym udzie
- Kabura na lewym udzie
- Torba przy pasie z tyłu po lewej stronie
- Manierka z symbolem Suitonu przy pasie
- Sztylet przy pasie

  Ukryty tekst

[Aka]

Oniniwa
Rok 389, lato. Nie chciało mu sie już słuchać tych wszystkich wysrywów zranionych Shinobi. Gadek o honorze, misji i przeznaczeniu. Han zniknął tak samo szybko, jak się pojawił - używając swojej techniki teleportacji. Uchiha do tej pory żałował, że nie zdecydowali się odwrócić walki i zaatakować znienacka. Najwyraźniej cel wcale nie uświęcał środków. Teraz jednak było to już bez znaczenia. W ostateczności i tak feniksy zdecydowały się opuścić Oniniwę. Czy czegoś się dowiedzieli? Aka miał inne zdanie. Według niego cała ta wyprawa była jednym wielkim niewypałem. Ale kimże był, żeby kwestionować zdanie Feniksów? Jeno marnym Doko.
Przyjrzał się jeszcze jednemu wspomnieniu, pozostawionemu przez Hana. Następnie zbliżył się do Yamiego, zrozpaczonej Sanady, rannego Shikaruia i kto tam jeszcze był w pobliżu.
- Razem rozwiązaliśmy zagadkę. Połowa należy się Tobie. - Aka wyciągnął z kuferka (tego znalezionego w domu Suzumury) połowę klejnotów, przekazując je w ręce Yamiego (o ile oczywiście ten je chciał). - Na mnie już pora. Może jeszcze się spotkamy. - uśmiechnął się do chłopaka. - Do zobaczenia Shikarui, Asaka. Powodzenia. - pożegnał się z nimi, zabrał jeden kryształek i odszedł w sobie tylko znanym kierunku.

Techniki:

  Ukryty tekst

Statystyki i ekwipunek:

  Ukryty tekst

z/t

[Shikarui]

I oto jesteśmy na końcu całej opowieści. Ostatnia kartka książki zawsze była tą najważniejszą. ostatnie słowa, które na niej napisano, często najbardziej zapadały w pamięć. Słowa wypowiedziane przez jej bohaterów często były tymi najważniejszymi. Shikarui powoli podniósł się na nogi, żeby tych wypowiedzi posłuchać. Ciągle przyciskając jedną dłoń do zaleczonego boku spoglądał, jak wszystko odbywa się przed ich oczami. Jego, Asaki, Toshiro... wszystkich tutaj zebranych. Rodzajowa scenka, która ich nie dotyczyła. Takashim się już ktoś zajmował - ten bardziej myślący z dwójki, którą z Asaką widzieli na piaskowych chmurkach.
- Jakie zaproszenie? - Wyłapał gdzieś spośród słów, znaczeń i przekazów, spoglądając na Kuroia. Dłoń położył na dłoni Asaki i zacisnął ją na niej. Daleko temu wszystkiemu było do świetnego samopoczucia, ale magia chakry przyniosła swoje wyniki i korzyści. Albo to ta siła przyjaźni. Czy coś. - Dziękuję. - Już mu podziękowali wszyscy wokół. Coś kojarzył... ale i tak musiał i swoje słowo dołożyć. Kuroi kojarzył mu się z ciepłem i bezpieczeństwem. Kojarzył mu się właśnie z tym - zapachem jodu, szumem fal, słońcem na niebie i chłodnym, ale przez to orzeźwiającym powietrzem. To były naprawdę dobre i cenne skojarzenia.
- Wstawaj, Toshiro. Dość tego spania. - Uśmiechnął się w kierunku czarnowłosego, który przykuśtykał tutaj. Ten naprawdę potrzebował pomocy. Chwila odpoczynku i będzie jak nowy. Może dłuższa chwila. Tak jak na wiele osób, tak i na niego teraz spoglądał pod zupełnie nowym światłem. To, co ich połączyło w ułamku chwili było... jak zmieszanie krwi, kiedy chcesz, by ktoś został twoim bratem, chociaż wcale nim nie był. Pomazańce - ot co. Wygnańce własnych rodów. Teraz dopiero można było mówić o tym, ze Toshiro był zepsuty - bo fizycznie nie było z nim najlepiej.
- Przepraszam za ostre słowa. - Odezwał się w kierunku Juna. Miał na myśli tamto, co powiedział, kiedy Jun chciał zawinąć ogon. Ciśnienie za bardzo mu już skakało. Wszystko było oderwane od rzeczywistości i odwrócone do góry nogami. Szok zresztą nadal w nim tkwił - wbity głęboko w pierś. Tylko krew mu zeszła z głowy. Po upuszczeniu jej sporej ilości jakoś łatwiej się teraz myślało. - Nerwy poniosły mnie za daleko. - Zdobył się nawet na jakiś odcień drżącego uśmiechu w kierunku Juna. Kiwnął lekko głową, co miałoby być lekkim pokłonem w jego stronę, zwłaszcza kiedy przekazał miecz Asace, ale jakoś nie czuł się teraz na oddawanie pełnych honorariów z... brakującymi wnętrznościami. To było dopiero porażające - nie mieć czegoś, ale żyć. Niby jego oczy mówiły mu wszystko na ten temat, a jednak świadomość tego była kołująca. I nie bardzo potrafił zrozumieć tego fenomenu. Ruszył w kierunku Kakity.
- Dziękuję za ochronę. To był zaszczyt walczyć u twojego boku. - Spojrzał na Natsume. - ... i u boku Yuki Natsume. - Jego usta wykrzywiły się w coś w rodzaju uśmiechu, zdeformowanego odczuwalnym dyskomfortem. Nawet od ich ostatniego spotkania Yuki postarzał się, jakby minęło wiele lat. Ta fascynująca persona, na wygnaniu... dobrowolnym? Ktoś zrzucił go ze stołka? Oparł przedramię o rękojeść katany pokrytej rubinem. Nawet nie próbował udawać, że nie jest zaskoczony. Zresztą dosadnie dał Natsume do zrozumienia, że wie. Nie znał się na haiku. Nie znał się na sztuce, wierszach, malunkach. - Chętnie użyczę swoich zdolności szermierzom w przyszłości. - I oby ta przyszłość przyniosła równie owocną współpracę. Odebrał swój łuk (chyba że właśnie Asagi ucieka z nim w popłochu czy coś). Pochylił lekko głowę i skierował się z powrotem do swojej grupy.
- Zaczekajcie. Musicie coś wiedzieć. - Odezwał się zadziwiająco głośno. Na tyle, żeby upadłe Feniksy, których spalania się był świadkiem, go usłyszeli. Tak samo żeby usłyszeli go wszyscy zainteresowani. - Antykreator znalazł grobowiec i klucz do niego. Grobowiec Mędrca Sześciu Ścieżek. - Bajka? Próżne opowiastki? Legendy? O bijuu również krążyły tylko bajki i legendy - a oto zobaczyli kolejnego na własne oczy. Czarnowłosy podparł się tego, co zostały ze ściany jednego z budynków ramieniem. Spoglądał na osobistości tutaj, żeby się przekonać, do kogo to docierało, kto miał go za wariata, a kto w ogóle nie chciał słuchać podstępnego węża. - Zamierza przejąć jego potęgę i za jej pomocą zniszczyć chakrę. Mówił, że kończy już poszukiwania - jak sądzę, ostatniej części klucza do grobowca. - Co się z tobą stało, panie Sanada, że oddajesz takie informacje za bezcen? Tam klejnoty przelewają się w szkatułce przez ręce, a on tutaj zdradza takie informacje, za które wszyscy daliby się zabić. A już z pewnością dałyby się zabić za nie Feniksy. Chujowy interes. W ogóle nie interes. W ogóle nie pasujący interes do Shikaruiego, ale... jego lokata, w którą teraz inwestował, była zwyczajnie o wiele cenniejsza od materialnych korzyści w postaci pieniędzy. Tych miał już pod dostatkiem - mnożyły się nawet poza jego udziałem. W ludzi czasem należało inwestować zupełnie inaczej. Zdążył się tego nauczyć przez wszystkie lata.
- Aka... - Wyciągnął do niego rękę, żeby złapać go za przegub. Zatrzymać. Ale ten już poszedł. Pokazał swoje plecy. Oooch. Oooch... Czarnowłosy zacisnął szczęki na krótki moment, po czym odetchnąć. - Powodzenia. - Odpowiedział tylko.
- Możecie iść przodem. Chciałbym jeszcze... oddać się sentymentom. - Zwrócił się do Mujina, Yamiego. Obejrzał się za siebie, na Oniniwę i westchnął. Zacisnął też lekko palce na dłoni Asaki, z którą splótł palce i spojrzał na nią. Spojrzał na nią... To było jedno z tych spojrzeń... a potem pochylił się do niej, żeby złożyć na jej ustach pocałunek. Nie był zwolennikiem publicznego okazywania czułości, ograniczał często nawet drobne gesty w towarzystwie. Ale to zdecydowanie nie była normalna sytuacja. Ujął Asakę za dłoń i poprowadził w głąb Oniniwy, uruchamiając Tsujiteigana, by rozejrzeć się wokół i zorientować w sytuacji. Przy okazji widział, jak Hikari i... jak on miał na imię? Yoake? Yoake idą w kierunku posiadłości Sanada. Kiedy Han to wypowiedział aż przeszedł go dreszcz w tamtym momencie. Prąd przebiegł po jego ciele z myślą, że przecież do ich domu tak daleko... pokrywając się z myślą, że ach, no tak. Przecież te ruiny nadal tutaj stały. Jedne z niewielu. - Mogę cię prosić na słówko?

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

• Cóż mogło ich jeszcze spotkać? Wychodziło na to, że wszystko włącznie z zagrożeniem zniknęło. Nie tylko Bijuu, który został zapieczętowany, ale i agresja Hana została poskromiona. Odzyskał swoje wspomnienia, a także jedno pozostawił, któremu bacznie przyglądał się białowłosy, który chciał poznać kolejne wspomnienie. Wiadomo, lepiej uczyć się na czyichś błędach niż na swoich, więc to był właśnie ten moment, w którym chciał się czegoś nauczyć. Co jak co, ale nie ma na tym świecie silniejszego od Antykreatora, a zabójstwo Yoshimitsu wiąże się z tym, że trzeba go przewyższyć. W aktualnym stanie białowłosy szermierz szarpnąłby się o samobójstwo, więc zdecydował stać się jeszcze silniejszym, aż do granic możliwości. Dopóki tego nie osiągnie, nie będzie godzien wyrwania oczu z oczodołów tego skurwiela Mesmera.
  Tuż po wszystko się wyjaśniło, że to właśnie jeden z feniksów, a dokładnie Hakusei, który potencjalnie przewodził na początku jego grupie zapamiętał wszystko i wszystko będzie w stanie odtworzyć co posiadała przy sobie już martwa Masako – to właśnie ona teraz była celem śnieżnego księcia z Sogen, który swoją siwą czupryną zarzucił w prawo by odpowiedzieć Tamaki:
  - Nie mamy czasu do stracenia. Mnie też na tym zależy, spocznie tam gdzie jej miejsce, w naszej osadzie. - powiedział zgadzając się z czarnowłosą, by niedługo później kierować się w stronę ruin, gdzie Ichirou miał pomóc z piachem, gdzie podczas tego młoda Hyuuga miała obserwować miejsce, gdzie spoczywałaby martwa Uchiha. Przypomniał sobie jeszcze jedno: - Takashi! Jeśli będziesz potrzebował wiedzy lub pomocy z demonem, szukaj Klepsydry… Mamy wiedzę na temat panowania nad nimi, więc jeśli będziesz ciekaw… To już wiesz co robić - to było taki zachęcenie, do pogadanki, jednocześnie może dodadzą coś jego pobratymcy? Oczywiście podczas przemawiania mrugnął w jego stronę okiem, z szyderczym uśmieszkiem, który tak często widniał na jego ryjku.
  Cóż, chyba nici z pieczętowania, ponieważ szermierz tego nie potrafił, ale nie raz już kogoś musiał targać na barku, więc mogą to być i zwłoki ‘kuzynki’, trudno. W międzyczasie odpowiedział na pytania białookiej:
  - Są, szczególnie tak rozjuszone i świeżo po wydostaniu się z pojemnika, którym jest Jinchuuriki. To kolejny przypadek, gdy bestia uwolniona tuż po sieje zamęt i nie panuje kompletnie nad tym kogo i gdzie atakuje. Tylko raz byłem świadkiem tego jak pięcioogoniasty mówił i myślał, nie chcąc atakować grupy, więc uważam, że jest inna droga… Ale nie w dzisiejszym przypadku, stąd taka reakcja Tamaki. Spotkać Bijuu wolnego i bez powodów do walki to chyba jedyna opcja do dogadania się… - na tym się to kończyło w owej chwili, jednocześnie wypatrywał zwłok młodej Uchiha...

[Yami]

Wszyscy zaczęli się zbierać do powrotu do domu. Otrzymana zapłata w postaci klejnotu oraz dodatkowa część funduszy jaką wręczył mi Aka. Początkowo chciałem odmówić biorąc pod uwagę status mojej rodziny jednak z drugiej strony jak mówi powiedzonko "bierz jeśli dają". Skinąłem głową na przekazane dobra i powiedziałem krótkie "dzięki". Chłopak był z tych którzy szybko chcieli opuścić Oniniwę. Na miejscu wciąż znajdowali się ci którzy chcieli zająć się poszukiwaniami. Hikari oraz Yoake udali się na rozmowę z Hanem. Wolę nie kusić losu by im towarzyszyć czy nawet czekać w samej zrujnowanej wiosce. Należało udać się do Akatori skąd wyruszaliśmy.
Była jednak rzecz która nie dawała mi spokoju. Wciąż znajdowaliśmy się na terenach Głębokich Odnóg, wciąż nie wiedzieliśmy, albo przynajmniej ja, skąd wzięły się te bestie, które nagle stwierdziły, że będą "chronić" wioskę. Skoro nie znaliśmy ich pochodzenia niemożliwe było stwierdzenie z całą pewnością czy w okolicznych terenach wciąż nie kryło się coś co mogło stanowić zagrożenie dla nas. Mam wrażenie, że cały stres związany z walką z Hanem odebrał zdolność do wyczuwania innego zagrożenia dlatego nim Aka się oddalił oraz nim Shikarui pojmał Asakę ze względu na "sentymenty" rzuciłem w eter.
- Wciąż mamy tutaj rannych zaś Głębokie Odnogi nie należą do najbezpieczniejszych regionów. Zamiast się rozpraszać ciesząc się tą chwilą spokoju może powinniśmy wspólnie udać się do Akatori gdzie ci z nadwątlonymi siłami bezpiecznie będą mogli odpocząć i przygotować się do dalszej drogi.
Akatori było punktem zbiórki, dobrze by było gdyby wyprawa zakończyła się tam gdzie zaczęła. Sam sięgnąłem po zwoje i zapieczętowałem w nich parasolkę oraz wachlarz. W końcu mogły wrócić na miejsce a nie ciążyć mi pleców.