[Event] - Miasteczko Sarufutsu

[Papyrus]

---

Fabułka Poeventowa

Nana

---

Masahiro odstawił pędzel i całkowicie skupił się na kobiecie, która do niego przyszła na jego własne zaproszenie. Poczekał aż usiadła z kontunuowaniem i skinął głową na wieść o tym, że Nana pomagała przy paleniu zwłok zmarłych.

- Bardzo mi przykro, że są ludzie, których, pomimo interwencji medyków, nie udało się uratować, a dotarli już tutaj. Dziękuję, że przy tym pomagasz. Nie może być to łatwe. Niech Susanoo ich strzeże, a duchy przodków doprowadzą ich dusze do zaświatów.

Przez chwilę milczał, następnie ponownie podjął temat, tym razem już ten, który podjąć chciał.

- Prawdopodobnie to, o co teraz zapytam będzie dla ciebie bardzo trudne, Nana-san. Starałem się rozmawiać z wieloma ludźmi, żeby zrozumieć dokładnie, co się stało w Grupie Szturmowej. Wiem, że ciebie tam nie było w czasie fiaska negocjacyjnego. Tak… tak to będziemy nazywać. Fiaskiem negocjacyjnym. Ale co się stało poza tym? Opowiedź mi o Takeru i jego zachowaniu przy dowodzeniu, co się stało, kiedy pojawił się Kyuubi. Co się stało, kiedy przybyły Katsumi-sama i Kamino-sama. Oraz… - zawahał się, ale ostatecznie pytanie zadał.

- O czym rozmawiałaś z Kamino-sama tuż przed bitwą? Wiem, że to bardzo osobiste pytanie, ale… jeżeli dostałaś od niej jakieś informacje, powinienem o tym wiedzieć. W razie czego chciałbym sprostować bądź nakierować na inne wody… Rozumiesz, jak bardzo Kamino-sama była odważna i oddała życie za nas, chcąc odpłacić za swoje zbrodnie przeciwko klanowi, tak przez długi czas działała przeciwko klanowi Uchiha.

Nana przez chwilę nie była pewna, czy już koniec tego, co powiedział Masahiro.

- Szczególnie dlatego, że dołączyłaś do nas niedawno, bardzo chciałbym, żebyś czuła się tutaj bezpiecznie i żebym mógł być dla ciebie jak najlepszym liderem. Bez względu na okoliczności.

---

Minoru

---

Masahiro wysłuchał słów Minoru, a kiedy ten mówił, twarz mężczyzny pociemniała. Był na niej wyraz wstydu, rozgoryczenia, niechęci - prawdopodobnie do samego siebie. Odłożył pędzel, oparł łokcie o stolik, który był przed nim, a twarz oparł na złożonych dłoniach, wyraźnie zastanawiając się nad odpowiedzią. Minoru czuł się obserwowany przez jego złote oczy, a te w żaden sposób nie wyrażały, że Minoru powiedział coś nie tak. Po prostu…

- To trudny temat. Bardzo szybko dojrzewamy i z wieku dziecięcego wchodzimy do walki na śmierć i życie. Ai… Tachibana, prawda? Malutka, złotowłosa - dodał z przelotnym uśmiechem. - Kojarzę większość ludzi z klanu, a słyszałem o niej, że chciała ze wszystkich sił dalej walczyć i chronić ludzi, chociaż słaniała się na nogach. Odważna dziewczyna. I nie jedyna młoda osoba na froncie. Ja w jej wieku też walczyłem. Prawdopodobnie ty też. Nie mam pomysłu, jak zmienić świat, żeby młodzi ludzie mogli jak najdłużej cieszyć się wolnością i spokojem. A bardzo bym chciał. Niestety, nie liczę też na pomoc z kontynentu. Jestem… zawiedziony, ale nie zdziwiony. Dlatego ewakuacja miasta już trwała i niemal udało nam się wszystkich stamtąd wyciągnąć, ale nas zaskoczyli tamtej nocy. Myśleliśmy, że mamy jeszcze kilka dni.

Masahiro głęboko westchnął i wyprostował się, przez chwilę unosząc głowę i wpatrując się w sufit namiotu. W tym czasie było słychać krzątanie się ludzi zza płachtami, gdzie Stary Sugiyama burczał rozkazy, młody mu lekko się stawiał, a wszyscy dookoła chcieli być od nich jak najdalej.

- Chyba musimy teraz przeczekać, odbudować nasze siły i pokornie podejść do przyszłości. Oraz bronić tego, co mamy. Naszych bliskich i ukochanych. Pozawiązywać nowe sojusze… - przelotny uśmiech pojawił się na jego twarzy. - Jestem bliski wysłania poselstwa do Senju, żeby nam pomogli z budową, ale nasz Radny od Senju nie czuje się najlepiej. Jeżeli wydobrzeje, to kto wie. Ale upiekliby mnie i zjedli żywcem. No, ale tak bardzo jestem otwarty na sojusze i tak bardzo chcę bronić tych, których kocham. A kocham wszystkich z Kotei i Sogen. I tych, którzy są tutaj, kiedy najbardziej są potrzebni.

Masahiro popatrzył znacząco na Minoru, jakby chciał tym coś powiedzieć. Pełna napięcia cisza zawisła w powietrzu, przerwana lekkim parsknięciem Masahiro, który nigdy nie potrafił poradzić sobie z napięciem i zawsze rozładowywał je żartem.

- Tak, brzmię jakbym miał zamiar się tobie oświadczyć, Minoru-san. Ale po prawdzie… trochę tak - przyznał i poszperał pod swoim stolikiem, wyciągając mały kuferek, który otworzył. - Żenię się z Misae-san, twoją przyjaciółką i kobietą, którą od dawna miałeś chronić. I pozwól mi mówić całkowicie prywatnie teraz. Opowiadała mi o tobie bardzo wiele. O tym, że chciałeś jej chronić, a ona zawsze jakoś się wymykała. O tym, że możesz mieć problemy u siebie, bo odesłała odznakę i w ogóle jest impulsywna. Ja to rozumiem, tacy są Uchiha - impulsywni i jak im pozwolisz to rozłażą się jak stado kotów, a ty je próbujesz zgarnąć do jednego worka, ale nie bo każdego uczucia kierują gdzie indziej… znaczy, co ja mówiłem? - Masahiro potrząsnął lekko głową, próbując wrócić do sedna. - Worek, koty, impulsywność… a tak, Misae-san!

Masahiro wyciągnął z kuferka dokument i odznakę klanu Uchiha.

- Chciałbym, żebyś dołączył do klanu Uchiha, jako Shinobi w randze Sentoki i znalazł przydział w Sakki Uchiha jako osobisty ochroniarz Misae-san.

[Nana]

- Za rozkazem Takeru-san dołączyłam do reszty. Moja grupa zajmowała się atakami z powietrza. Nie było w tym nic nadzwyczajnego. Walczyliśmy, potem spowalnialiśmy wroga. Po krótkim odwrocie dołączył do nas Shiroyasha Kyoushi i ponownie ruszyliśmy na front - opowiadała to co pamiętała starając się odtworzyć potencjalne ważne szczegóły, chociaż żadne nie przychodziły jej do głowy.

- Sił wroga było więcej niż zakładaliśmy, byliśmy otoczeni. W pewnym momencie zostałam rozdzielona od reszty, widziałam atak sił Shinsengumi na froncie, i wtedy przyszedł kolejny rozkaz od Takeru-san. Mieliśmy odnaleźć walczące Bijuu, zbliżyć się i osłaniać ich do końca - dodała odtwarzając każdy punkt walki.- Każdy walczył w chaosie próbując coś zdziałać na tle walczących bestii. Takeru-san zawołał o odwrót i tak też zrobiliśmy. Pomagałam eskortować rannego wojownika, kiedy Kamino przyłączyła się do walki i zginęła. To tyle. Jeden wielki rozpierdol – i przez chwilę zapomniała o uwagach Katsumi na temat zachowania przy dowództwie.

Przeczesała dłonią długie włosy zarzucając je przez ramię, żeby jej nie denerwowały. Nie była to łatwa rozmowa. Nie potrafiła przypomnieć sobie więcej informacji. Nie wiedziała, które mogły być ważne. Dla niej była to walka o przerwanie. Trup za trupem, czysty chaos. Nic więcej. Przeszła do ostatniej rozmowy z matką:

- Miałam wrażenie, że było to pożegnanie. Ona wiedziała, że więcej się nie spotkamy, chociaż nie wiem dlaczego - uświadomiła sobie opowiadając o spotkaniu z matką. Niektóre fakty z tamtego spotkania jeszcze od niej nie dotarły. Nie było czasu na odważanie całego spotkania. Była walka, była śmierć i przetrwanie. A potem ból i samotność. Teraz jednak mówiąc wszystko na głos dostrzegała więcej szczegółów.

- Mówiła o swojej przeszłości. O błędach. Próbowała wytłumaczyć, dlaczego mnie oddała. Nie mam jej niczego za złe. Uratowała mnie na Arenie. I teraz zrobiła to ponownie, mimo że jej sharingan nie działał - kontynuowała specjalnie pomijając informację o mangekyu sharinganie. Nie spodziewała się, żeby Masahiro cieszył się, że brała pod uwagę zabicie swoich bliskich, żeby uzyskać tak niebezpieczną formę siły.

- Nie potrafiła jednak odpowiedzieć mi kim był Hiro, mój opiekun z dzieciństwa.

Zamilkła na chwilę zbierając się na ciąg dalszy. Nie była najlepsza w słowach. Nie potrafiła ładnie przemawiać tak jak jej rozmówca. Nie miała politycznego doświadczenia w ubieraniu informacji w ładne, obłudne słowa.

- Opowiedziała mi o moim ojcu i to właśnie dlatego chciałam się z tobą zobaczyć - powiedziała przygryzając nieświadomie policzek od środka. Rzeczywiście były to prywatne sprawy, z których niekoniecznie chciała się spowiadać. Zamierzała skupić się na reszcie rozmowy, a jednak ten aspekt również pozostawał ważny. Syn Hisato, daleko na zachód. Karmazynowe Szczyty. Shiromaru.

- Chciałabym go odnaleźć. Chociaż dzięki Katsumi nie znam innego miejsca, które mogłabym nazwać domem. Klan jest dla mnie czymś nowym. Walczyłam o niego dwukrotnie i wiem, że będę walczyć ponownie – przynajmniej dopóki nie dowiem się, kto był odpowiedzialny za śmierć Katsumi i Kamino. Wtedy nawet nazwisko Uchiha nie będzie w stanie go uratować. - Nie boję się walki, Masahiro-dono. Nie mam nic do stracenia i nie znam niczego innego.

[Papyrus]

---

Fabułka Poeventowa

Nana

---

Pierwsza część rozmowy przebiegała dość płynnie. Masahiro, słuchając Nany, otworzył jeden ze zwojów i coś zapisał, ale cały czas był skupiony na młodej kobiecie. W przerwach między jej słowami, zadawał dodatkowe pytania.

- Rozumiem, że według ciebie Takeru nie sprawiał trudności, tak? Jak oceniasz jego dowództwo?

Odłożył jednak pędzel i zwój, gdy Nana poruszyła sprawę Kamino i jej obecności na bitwie. Zmarszczył nieco brwi.

- Zginęła. Na froncie był tez kompletny rozpierdol. W pewnym momencie straciliśmy pozycje i formacje, zanim udało się je odzyskać... Byli bardzo silni - westchnął głęboko. - Myślałem, że Kamino ci powie o swoich planach, że idzie się poświęcić. Dla Uchiha i dla ciebie. Żebyś miała większą szansę przeżyć. Przykro mi, że zginęła. Nawet, jeżeli to planowała. Gdyby nie ona i Katsumi... ja bym stanął tam, za liną frontu. Ich decyzja... pewnie też uratowała bezpośrednio moje życie. Ale... co masz na myśli, mówiąc, że jej sharingan nie działał?

Pozwolił jej wszystko wyjaśnić i wysłuchał jej dokładnie. Wydawało się, że wykazywał dużo empatii i zrozumienia dla niej. Kiedy Nana poruszyła sprawę Hiro i jej ojca, Masahiro wyglądał na zatroskanego.

- Rozumiem. Hisato to... trudny dla mnie temat. Gdyby nie Sugiyama-san... nieważne. Dla ciebie ważne jest odnalezienie ojca. Ja bardzo chętnie się na to zgodzę, ale będę się też martwił. Poza tym, potrzebujemy cię tutaj, Nana-san. Każdego tutaj potrzebujemy... No i… teraz to jest twój dom. I chciałbym, żebyś to czuła, żebyś wiedziała, że masz rodzinę, na którą możesz liczyć.

Zamknął na chwilę oczy i zastanowił się.

- Daj mi coś. Cokolwiek - jak twoje wyruszenie na poszukiwania pomoże naszemu klanowi? Rozumiesz, mamy tutaj mnóstwo do odbudowania, każdy jest potrzebny, żeby chronić przed potencjalnym atakiem. I po prostu muszę zapytać - co twoja wyprawa przyniesie klanowi bądź ludziom w Sogen. A nawet w Ryuzaku, bo teraz im będziemy podlegać.

[Nana]

Nie było łatwych rozmów, ani przyjemnych tematów. Nie po to tutaj się spotkali; nie po tym co się wydarzyło. Nie po bitwie, śmierci i poświęceniu. Wszystko działo się wtedy tak szybko, tylko po to, żeby czas w końcu zwolnił.

- To jeden z niewielu razy, kiedy pracowałam w grupie. Nie mam porównania, ale jego decyzje wydawały się słuszne. Chciał nas poświęcić, ale czym innym jest wojna jak nie poświęceniem? - pomyślała na głos. Nie było jej przy negocjacjach. Nie była również świadkiem jakiś dziwnych zachowań. Skupiła się na zadaniu i walce. Do tego ją szkolono; po to ją tam wysłano. - Jestem żołnierzem i wykonywałam polecenia.

I tyle. Tylko tyle. Albo aż tyle.

- Kamino i ja mamy ze sobą coś wspólnego. Obydwie nie jesteśmy wylewne - zauważyła, a jej usta wygięły się w lekkim uśmiechu. Nieświadomie, naturalnie. Zabierając wszystkie troski i zmartwienia, o których istnieniu nawet nie wiedziała. Nagle przestała wyglądać niczym posępny wojownik, a zaledwie młoda kobieta, która wciąż uczyła się życia. Jej tęczówki zatliły się karmazynem, gdy ponownie zblokowała spojrzenie z Masahiro pokazując mu wspomnienie: walkę, pokrwawioną twarz Kamino i jej śmierć. Sharingan zniknął. - Ten chłopak. Tetsuro. On wykonywał na niej operację. Tylko dlaczego? Taka jest cena za używanie mangekyu sharingana? - Zapytała chłodniej niż wcześniej patrząc na mężczyznę posępnie. Nie miała zamiaru wybaczać lalkarzowi za to co zrobił. Ostrzegła go. Jego czas był policzony i nie zamierzała zmieniać zdania. Nawet jeśli miał takie śliczne oczy.

Co do tajemniczego sharingana: - Kamino mi o nim opowiedziała, chociaż słyszałam już część wcześniej.

Zmiana tematu była cięższa. Temat Hisato był jednym z tych rzadziej poruszanych. A jednak ona tego nie czuła. Nie była wtedy częścią klanu. Większość tragedii, większość dramatu ją ominęła. Przynajmniej w teorii. Wciąż była jej częścią. Z zastępczymi rodzicami, których wymordowano. Nawet jeśli nieświadomie. Skinęła głową robiąc krótką przerwę. Spuściła wzrok wpatrując się we własne splecione dłonie.

- Nie wiem czym jest dom i rodzina, Masahiro-dono. Nie wiem też czy kiedykolwiek się dowiem. Czy się tutaj wpasuję - wyznała krzywiąc się lekko. Widziała, że nie to chciał usłyszeć. Nie potrafiła go jednak okłamać zwłaszcza teraz, gdy wyglądał na tak mocno przejętego. Na zmartwionego. Czemu ktokolwiek miałby się o nią martwić? Było to dziwnie obce i miłe uczucie. - Zamierzam jednak spróbować, bo wiem że tego by chciały.

Siostry Uchiha.

Słysząc jego pytania uśmiechnęła się nikle.
- Odpowiedź jest bardzo prosta, Shirei-kan - zaczęła nachylając się lekko w jego stronę. Położyła dłonie płasko na blacie stołu, których ich dzielił, niwelując bardziej odległość między nimi. Jak gdyby chciała wyznać mu jakiś sekret. - Według Kamino to on pomoże mi odnaleźć siłę. Szukam potęgi i mocy do walki. - wyjaśniła odsuwając się i prostując. - Zostanę twoją bronią. Niepozorną, której się nie spodziewają; o której wiesz tylko ty.

[Mijikuma]

Odchodzę, słysząc słowa ojca Ai, ale nie reagując na nie w żaden widoczny sposób. Mimo to, w środku czuję małą, nikłą ulgę i odpowiedź na mimowolnie pojawiające się pytanie w moje j głowie - co się stanie z matką i Kaori. Wciąż nie można traktować tych słów jako pewnik czy też jakąkolwiek obietnicę. Acz w całym tym gównie, które jest wokół mnie, tych śmierci i tragedii... czasem trzeba pozwolić sobie na odrobinę nuty nadziei, której trzeba się trzymać, człowiek inaczej oszaleje, a tak to może jedynie balansować nad przepaścią oznaczającą śmierć swoistego człowieczeństwa w mojej głowie.
Idę do Masahiro, mijając po drodze wszelkie struktury obronne i mające zweryfikować każdego z osobna, kto zbliża się do lidera klanu szkarłatnookich. Idąc za strażnikiem, zastanawiam się gdzie w całej tej bitwie był on, nasz dowodzący. Do tej pory ani chwili nie spędziłem nad takimi myślami, w ogóle on mógłby dla mnie nie istnieć - czułem się tak na uboczu, że konfrontacja mojej osoby z jego wydawała mi się czymś niesamowicie abstrakcyjnym. Acz za kilka chwil miało do tego finalnie dojść.
Wchodzę do środka, po skłonieniu się podnoszę w końcu wzrok i prostuje się, może nawet nieco za mocno, napinając mięśnie całego torsu - ot, instynkt podyktowany moimi przyzwyczajeniami, choć powoli ten obraz burzył się, mieszając z rzeczywistym, pobudzając do wewnętrznej walki w mojej głowie pomiędzy tym jak wygląda rzeczywistość. Teraz jednak nie mogę o tym myśleć, stoję właśnie na przeciwko głowy mojego klanu, który ma na swoich barkach przyszłość naszego własnego gatunku.
- Wody. - Odpowiadam zdawkowo, całkowicie pomijając jakiekolwiek upiększacze, dodatki do wypowiedzi, ograniczając się do najważniejszych kwestii.
- Każdy chciałby odpocząć, chcieć a móc to dwie zupełnie różne kwestie. - I pewnie sam o tym doskonale wiesz, bazując na tym jak wyglądasz. Nie przylizuję się jednak, a ukrócam temat, z pewnością ma on już dość i w zasadzie nie chce się on ze mną widzieć, a jest to jakiś jego obowiązek jako lidera. Nie ma co więc przedłużać rozmową o niepotrzebnych rzeczach, skupmy się na najwyższych priorytetach.
- Nie sądzę bym mógł pomóc w tych kwestiach, boleśnie czuję swój brak doświadczenia w zbliżających się próbach dla naszego klanu. - Mówię na początek, odpowiadając zarazem na kwestię tych wszystkich rzeczy, które Masahiro wymienił, choć do żadnej z nich nie miałbym pojęcia jak podejść w najefektywniejszy sposób. Mam kontynuować myśl, lecz w porę lider Uchiha prosi mnie o swoją własną prywatną prezencję moich nowych możliwości, które urosły na grobie setek poległych w trakcie bitwy.
Wzdycham, zamykając na kilka sekund oczy, myślą i bardziej przeczuciem przesyłam impuls chakry do oczu doprowadzając do zmiany percepcji i postrzegania całego mojego otoczenia - otworzywszy własne ślepia, wszystko stało się powolniejsze, ale i konkretniejsze, dostrzec mogę każdy samoistny ruch, który przy odpowiednim skupieniu jest mechanicznie odtwarzany w mojej głowie, doprowadzając do predykcji wszelkich ruchów. Widzę chakrę Masahiro, chakrę zdecydowanie silniejszą niż moja, będąca zarówno zdecydowanie większym jej skupiskiem co wydaje mi się też ona... czystsza i potężniejsza, wizytówka potężnego shinobi.
Wbijam spojrzenie w lidera, ciekawy co powie - nie mam bowiem pojęcia jaki w ogóle ma cel w ujrzeniu mojego dojutsu, innego niż własna ciekawość. Szczerze to nawet nie znam skali - do tej pory w klanowym życiu udział brałem raczej w własnej głowie, fizycznie stojąc na uboczu i dopiero stawiając swoje pierwsze kroki w postrzeganiu roli shinobi jako kogoś więcej niż byle zabijaka na usługi własnego lidera. Nie wiem więc jakim osiągnięciem jest zdobycie San Tomoe. Perspektywa lidera więc, pomimo braku jakiegokolwiek potencjału na bycie jakąś istotnie zmieniającą wszelkie postrzeganie w skali większej niż dotyczącej mojej osoby, jest bardzo ważna i jeśli mam już możliwość zdobycia paru słów od kogoś takiego jak on to zamierzam z tego skorzystać. Nie ma co się bowiem zatrzymywać, prawdziwa wojna dopiero się zaczyna. Nie od dzisiaj się mówi, że największy rozwój występuje dopiero w trakcie militarnych konfliktów, gdzie na skali jest w zasadzie istnienie, więc najwyższa wartość. Zamierzam naginać własną możliwość adaptacji i stawiać się w sytuacjach zagrażających życie, ale po coś - ku sile i potędze, po wszystko co pozwoli mi się zbliżyć choć o milimetr do ubicia każdego dzikiego odpowiadającego za zniszczenie mojego domu, wszystkiego co postrzegałem za swoją własną idealną krainę, z którą łączyłem przeszłość, teraźniejszość i całą przyszłość. Obraz ten został brutalnie porozrywany na strzępy pozostawiając mnie samego w nienawiści i wielkiego łaknienia potęgi.
W porę łapię się na tym, że myślami odlatuję w odmęty własnego umysłu i wracam do rzeczywistości, przyglądając się krwistymi oczyma oznaczonymi trzema łezkami.
- Zdobyłem je, lecz ich... możliwości wciąż są dla mnie nie do końca jasne. Z każdym dniem staram się do nich przyzwyczaić, są jednak dość dużą zmianą względem oczu, które obudziłem dwa lata temu, jak miałem piętnaście lat. - Komentuję w końcu, nie dezaktywując sharingana, wciąż wpatrując się w majestatyczną postać naszego lidera.

  Ukryty tekst

[Ario]

Chociaż czas naglił wszystkich, a najbardziej chyba samego Ario, ze względu na nieustannie tykający zegar w kierunku jego pogarszającego się zdrowia, dobrze, że natrafił wkońcu na kogoś, kto nie zamierzał siedzieć biernie i przyglądać się temu co się działo. Sam Kunisaku miał niewyparzoną gębę i raz już prawie Saori go pogoniła z klanu, ale chyba zdążyła się przyzwyczaić do tego, że zarówno jego pobudki i działania są skierowane w dobrym celu. Nie mniej, Tetsuro wydawał się zdecydowanie normalnym człowiekiem i nie objawiał żadnych cech bycia albo pierdolniętym, albo autystycznym. To dobrze, bo co jak co, ale Ario medialny za bardzo nie był.

Zielonowłosy poruszył temat wiary i składu, który z nim przyszedł. Ario nie zmieniał zbytnio swojej mimiki, jedynie pokiwał w pewnej chwili głową.
- Wiara i nadzieja nic nie da, liczą się fakty. To, że Saori was tu przysłała, świadczy o tym, że albo Wam ufa, albo nie ma dla Was innej pracy. Jesteś cały, więc ufa, to dobrze. - powiedział. - Kuroi Kuma? Wyrzucili go z ptaka, kiedy wracali z frontu. Opatrywałem jego rany. - Ario przypomniał sobie o całej tej sytuacji. Uznał, że to też jest warte wyjaśnień.
- Nie wiem dokładnie co zrobił, ale napewno nie jest jakimś pierwszym lepszym shinobi, który nie ma doświadczenia bitewnego. Jeżeli postanowili, że ma brać udział w wojnie, to tym bardziej głupota, że najpierw go krzywdzą, a potem kazali mi go leczyć. - była to jakaś nieścisłość, ale Ario nie wiedział, co tamten zawinił.

W sprawie samej choroby, Ario pokręcił głową.
- Zaraziłem się podczas obrony Turnieju Pokoju. Ktoś wysadził Siedzibę Władzy i wpadłem na poziom minus jeden, gdzie była jakaś stara przybudówka strukturalna, prawdopodobnie jeszcze za pierwszych architektów, bo teraz nikt tak nie buduje budynków. Przynajmniej nikt kto ma pojęcie. - zaczął. - Nieszczelny poziom sprawił, że zalęgły się tam pewnie jakieś grzyby ze względu na wilgotny klimat dookoła. Nawdychałem się pyłu i mam suchotę, która jest nieuleczalna. Przynajmniej nie w takiej formie, jak można rozumieć normalnie, ale mam już pewien pomysł, jak sobie z tym poradzić, tylko potrzebuję czasu.

Tetsuro potwierdził, że przedstawi Saori tak jak to widzi, co miało sens.
- Jakiekolwiek upiększanie tej inwazji będzie błędem. Muszą zrozumieć, że żarty się skończyły, dlatego słusznie chcesz powiedzieć o wszystkim.

Padła momentalnie wzmianka o Misae, o którą Ario chciał dopytać.
- A gdzie jest Misae? Miałem do niej jedną sprawę. - chociaż patrząc po tym, jak młoda Yamanaka była rozchwytywana przez wszystkich, wydawać się mogło, że będzie musiał znaleźć kogoś innego do pomocy. - Albo czy widziałeś może gdzie jest delegacja Yamanaka? - może przynajmniej uda mu się przekonać kogokolwiek do tej jednej pomocy, w zamian za przysługę.

Kluczem ich rozmowy jednak była rozmowa o Bijuu i tego gdzie ich szukać. Niestety, Ario aż takich informacji nie posiadał. Sięgnął do plecaka i wyjął swój notes, który z dawnego blasku przypominał teraz wyniszczony zeszyt, który miał się zaraz rozpaść. Przewertował kartki i otworzył na stronie, gdzie była podobizna kobiety.
- O samych bijuu nie wiem za dużo, jednak mam poszlaki, która mogą nam pomóc, a napewno dojść do samego początku powstania chakry. - powiedział, po czym pokazał mu portret narysowany ołówkiem. Kobiety, z rogami. - To jest Kaguya Otsutsuki, która nazywana jest matką Mędrca Sześciu Ścieżek i tym samym uważana jest za osobę, która stworzyła chakrę. Jeżeli Bijuu to manifestacja chakry, to powinien być trop skąd się wzięły. - wyjaśnił, po czym schował notes, jak tylko się upewnił, że Tetsuro przyjrzał się postaci.

Rysunek był narysowany dość dobrze, czuć w nim było techniczną rękę.
- W naszym klanie jest jeszcze Itami, z którym współpracowałem długi czas przy rozpracowywaniu Mafii działającej na terenie Kotei. Powołaj się na mnie i poproś o wsparcie w temacie szukania Bijuu. - wrócił do tematu planu. - Niestety nie wiem dalej gdzie szukać, więc wraz z Saori będziesz musiał opracować plan. Iiii...jeszcze jedno. - zaczął, ale przybrał mine tak, jakby się wahał. Patrzył niemo w jego kierunku, po czym przyznał. - Jeżeli Saori, powie Ci, że masz się tym nie przejmować i zająć czymś innym...to uważaj na siebie.

Tu był cały problem z Saori. Ario chciał wierzyć, że kobieta chce dobrze dla ich klanu, ale wszystkie jej działania polityczne mówiły zdecydowanie co innego. Nie chciał, by shirei-kan uciszyła Tetsuro, gdy ten wejdzie z butami w jej zaplanowaną intrygę.
- Będę przebywać w Siedzibie Kropli, która mieści się w Ryuzaku. Chciałbym zrobić to wszystko sam, ale niestety nie mam czasu. Muszę w pierwszej kolejności zadbać o to, by dożyć kolejnego miesiąca. Gdy tylko to zrobię, wrócę na pustynię i dołączę do Ciebie w przygotowaniach przechwycenia Bijuu. - była jeszcze jedna kwestia, którą trzeba było poruszyć. - Będziemy potrzebowali kogoś, kto zostanie naczyniem dla bestii, ale to już decyzja Saori. Wolałbym, by został nim ktoś, kto ma doświadczenie bitewne, ale też zaufana osoba. - Ario zdawał sobie sprawę, że wytrenowanie zdolności Jinchurikiego będzie wymagało masę czasu, ale też determinacji. - Ja się napewno nie będę nadawać i Saori nie powierzyłaby mi bestii, ale Ty masz szansę. - to był dopiero jakiś zalążek planu. - Jak zdążysz, zbierz grupę ludzi którym ufasz do specjalnego bojowego zespołu uderzeniowego Ayatsuri. Takich, co się nie boją i umieją walczyć. Jak wrócę, nauczę Was wszystkiego, co do tej pory przeżyłem.

Z/T viewtopic.php?p=218216#p218216

[Boukyaku Shinichi]

Wiele rozpraszaczy atakowało jasny cel Shinichi'ego. Tak jakby świat chciał za wszelką cenę ochronić młodego piaskowego chłopaka przed tym co może czekać go wśród klanu Nara. Blondyn natomiast stawiał na szali możliwość posiadania domu, jego własnego miejsca na tym świecie. Gdyby nie fakt, że chłopak był znacznie silniejszy to nawet rozważał użycie siły. Niestety Chirou był niezwykle utalentowany. Jedyną szansą byłaby jego dziecinna naiwność, którą próbował wykorzystać blondyn.
Próbując przyśpieszyć nieco sprawy, zanim otoczenie po raz kolejny wybije chłopca z rytmu, Shinichi postąpił już kilka kroków w stronę części obozowej Nara, obracając się przez ramie zaproponował, żeby Chirou mu towarzyszył. Niestety dzieciak dalej miał wątpliwości, a zmęczone ciało jak i umysł Shinichi'ego coraz bardziej zaczynał się irytować. Może po prostu lepiej poinformować ludzi z klanu, gdzie znajduje się ten piaskowy utrapieniec, a oni zajmą się już resztą. Nara Lei co prawda zleciła mu to zadanie z dość prostego powodu - łatwo się będzie wyprzeć obcego w razie jakiś komplikacji - a przynajmniej tak myślał Shinichi. Musiał więc zrobić to sam, twarz na której przez chwile pojawiła się paskudna ekspresja obróciła się już do chłopca z delikatnym uśmiechem. Chirou z całkowitym niedowierzaniem Shinichi'ego postanowił zapytać o zdanie zupełnie sobie obcej dziewczynie, a w dodatku stronniczej. Ai bowiem nazywała Shinichi'ego przyjacielem i wręcz wykłócała się ze swoim własnym ojcem w obronie blondyna. Był to zwrot wydarzeń, który powinien ucieszyć, ale tego nie zrobił. Ai radośnie odpowiedziała to co można było się spodziewać. Niestety nie mogła wiedzieć, że może skazywać tego chłopaka na śmierć. Pieści Shinichi'ego zacisnęły się mocno, a po chwili rozluźniły bezradnie. Na horyzoncie widniała szansa na dom, ale czy strach przed samotnością był warty zawodu Ai? Słaby umysł blondyna prędko odegnał tą myśl. Nie było możliwości, aby zrobili cokolwiek chłopakowi w tym obozie. Może faktycznie chodzi tylko o rozmowę, a jego życie jest całkowicie bezpieczne. W końcu czemu mieliby chcieć jego krzywdy, należał przecież do rodziny. Ponad to był silny i Shinichi był pewny, że sobie poradzi w razie potrzeby. Ai więc nie robi nic złego przekonując go do sprawy Shinichi'ego. Nikt nie mówił o jakichkolwiek niegodziwych zamiarach, Nara Lei chciała tylko chłopaka z powrotem jako syna swojego zmarłego brata. - Dziękuje Ai. - Powiedział z trudem i ponownie uśmiechnął się sztucznie do Chirou. - Tak czy inaczej decyzja należy do Ciebie. - Dodał próbując uderzać w nuty mogące ucieszyć pustynnego chłopaka. Był bardzo buntowniczy, kiedy narzucano mu jakaś wole. Dawnie mu decydować samemu powinno łechtać jego ego. Poza tym to jego decyzja, jeśli pójdzie i umrze to nie z winy Ai. To będzie tylko i wyłącznie jego decyzja.

[Osamu]

Osamu trwał w swojej medytacji od dłuższego czasu bo nie miał żadnego pomysłu co mógłby robić w tym nudnym miejscu. Chciałby wrócić już na pustynię i wrócić do pracy na rzecz swojego Rodu. Upadek Uchihów stawał się dla Niego coraz bardziej obojętny. Nie obchodziły go te ludzkie dramaty, które się tutaj działy. Ważne było to, że znajome twarze z Unii przetrwały. Pięknym byłoby gdyby Taisho zarządził wymarsz jak najszybciej, najlepiej w tej chwili. Miał już dosyć tego miejsca i poczucia, że armia dzikich może tutaj przybyć za chwilę, a te dranie, które wezwały tutaj pomoc nic sobie z tego nie robią i żyją swoim życiem.
Jednak jeśli miałby obstawiać to jeszcze sporo czasu upłynie zanim w ogóle pojawią się jakiekolwiek rozkazy co do wymarszu. Zebrał się w końcu w sobie i odszedł nieco od ludzi żeby troszkę poćwiczyć. Znalazł sobie idealne miejsce, w którym za bardzo nikt nie mógł mu przeszkadzać i rozpoczął swój trening. Kilka razy zebrał w sobie spore ilości energii po czym po prostu wyrzucił je z siebie. To miała być tylko rozgrzewka przed częścią właściwą. Przed wyjazdem na wojnę znalazł kilka zwojów z technikami międzyinnymi takimi jak Doton: Gōremu no Jutsu czy Doton: Sando no Jutsu. Teraz nadarzała się idealna okazja do spróbowania wykonania jednej z Nich. Padło na technikę, która tworzyła silnego towarzysza, który dzięki swojej sile mógł przechylić potyczkę na korzyść Osamu. Szybko sprawdził teorie wykonania oraz pieczęci potrzebne do wykonania. Połowa barana wystarczała na taką potężną technikę? To już go nieco zaskoczyło ale cóż... Kilka razy złożył pieczęć na sucho i jedyne co czuł to, to że szybkość składania tej pieczęci była wyjątkowa jak na jego ruchy.
Uesugi nie potrzebował tyle czasu co inni na naukę technik. Panował w stopniu mistrzowskim nad swoją chakrą, a dodatkowo miał jej takie ilości, że nie martwił się o jej zużycie. Zaczął dokładać do powtarzanej pieczęci niebieską energię i wypluwać z siebie golema. Udawało mu się to bez większych problemów ale cały czas twór wydawał się nie być doskonały. Chłopak wiedział o tym, że stworzenie było już zdolne do walki ale przecież nie mógł wysłać takiego badziewia. Po kilkunastu albo i kilkudziesięciu próbach w końcu wypluł taki twór o jakim od początku myślał. Potężny golem wielkości człowieka stał teraz przed Nim dumnie się prezentując.
Białowłosy przeczytał również o tym, że może stworzyć kamiennego stwora ogromnych rozmiarów. Gdyby znał te technikę wcześniej to może mógłby pomóc w walce z lisem? Teraz mógł sobie tylko gdybać jednak nie zajmował się gdybaniem, a przygotowywaniem się do następnych bitew. Złożył kolejny raz pieczęć połowę pieczęci barana i tym razem jednak wpompował w to wykonanie dużo większe ilości energii niż wcześniej. Na efekt nie trzeba było długo czekać bo obok Niego wyrósł olbrzymi golem, który stał teraz w Sarufutsu. Osamu wbiegł szybko na Niego i wrócił do swojej medytacji. Przy okazji mógł ćwiczyć utrzymywanie ogromnego wojownika przez wysyłanie do Niego pewnych ilości chakry. Spędził tak więc trzy może cztery godziny po czym zszedł na ziemię.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Papyrus]

---

Fabułka Poeventowa

Nana

---

- Dobrze, dziękuję za informacje o Takeru. - Masahiro uzupełnił coś na zwoju, po czym zwinął go i spojrzał na Nanę.

Reszta rozmowy była znacznie bardziej poważna. Z następnymi słowami był bardzo ostrożny. Nana widziała, że mężczyzna nie chce zdradzić zbyt wiele, ale również chciał się podzielić pewnymi informacjami.

- Operacje... czasami się nie udają, ale zapytam Misae-san... przyniosłaś jej Tomoe... o to, co się stało. Dziękuję za informacje. Co do ceny za Kalejdoskop... to ślepota. Oraz taki rozdzierający ból, że wolałabyś umrzeć.

Zamknął oczy i na chwilę zamyślił się.

- Taki ból cię zmienia, i bardzo dużo czasu zajmuje poradzenie sobie z takim bólem i żałobą. A Uchiha, który to przeżywa, zwykle nie panuje nad sobą w danym momencie, momencie przeżywania tego. Czasami… to się nie zmienia.

- Powiedziałbym... prosiłbym, byś nie szukała tej mocy. Jednak to jest jak odradzanie tworzenia więzi i kochania. A chciałbym, abyś miała rodzinę i bliskich. Otwierając się na to, otwierasz się na stratę... To musi być twoja decyzja, czy się otworzysz... ale czasami nie możesz…

Westchnął i zakłopotany potarł czoło.

- Nie umiem mówić za bardzo dojrzale o wszystkim, mam na myśli uczucia i w ogóle. Ale chcę, żebyś wiedziała, że w przypadku naszego klanu potęga przychodzi z bólem.

Kiedy powiedziała, dlaczego chce iść po siłę, Masahiro westchnął.

- Rozumiem, że jeśli ci zabronię, to i tak pójdziesz? Nie chcę, by ktokolwiek zostawił cię moją bronią. Zrób, co musisz, ale wysyłaj mi często wiadomości. I jeśli będzie trzeba, masz przybyć na wezwanie. Jasne? I jak wrócisz… to wrócisz na dobre, dobrze?

[Osamu]

Osamu dalej korzystał z samotności, którą fundował mu ten spory kawałek placu. Żadnych zbędnych ludzi, żadnych szczeniaków Sabaku czy innych Dohito wyjętych spod kamienia nie wiadomo w jakim celu. Spokój w czystej postaci i idealna atmosfera do trenowania. Skupiał się tylko i wyłącznie na sobie co już zdążyło zaprocentować bo zdołał opanować wysokorangową technikę. Do tego wszystkiego dochodził faktyczny rozwój bo prędkość składania pieczęci zaliczyła niewspółmierny progres do szybkości ciała tego wciąż młodego chłopaka.
Sando no Jutsu było chyba najsilniejszą techniką Dotonu przynajmniej taką, którą znał Osamu. Złożenie pieczęci tygrysa, barana i szczura po czym błyskawiczne uderzenie dłońmi w ziemię miało spowodować stworzenie dwóch olbrzymich półkul, które miażdżyły wszystko na swojej drodze. Taki był zamysł, a jak będzie z wykonaniem? Uesugi był już rozgrzany wcześniejszym treningiem, a jego chakra aż buzowała żeby ją wykorzystać. Zaczął więc swoje działania, bardzo szybkie złożenie znaków potrzebnych do wykonania techniki... Bach w ziemię, a przed Białowłosym faktycznie zaczęły się tworzyć kamienne twory.
Z początku nie były one tak majestatyczne jak opisywała je teoria, nie były też za szybkie ale po kilkunastu próbach w końcu zaczął dochodzić do perfekcji. Każda próba przynosiła przyspieszenie i polepszenie wyglądu półkul, które mknęły do siebie dzięki energii Kaguyi. Był bardzo zadowolony ze swoich postępów i mógł udać się na spoczynek pozostawiając po sobie... Dwa kamienne golemy, które w sumie zdążyły się już rozpaść oraz kilkanaście ogromnych kamiennych półkul, które teraz zdobiły tereny wokół Sarufutsu.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Nana]

Ślepota była najgorszą możliwą karą jaka mogła spotkać Uchihę. Posiadacza niezwykłego dojutsu. Teraz jednak wszystko wydało jej się bardziej wyraźne. Bardziej klarowne. Oczywiście, nagle więcej szczegółów nabrało sensu.

- To dlatego Katsumi straciła wzrok - stwierdziła bardziej niż zapytała. Pokiwała lekko głowę. Sama czuła jak atmosfera gęstnieje, jak staje się bardziej ponura. Bardziej prawdziwa. Nie była przyzwyczajona do wylewania swoich żali. Do prywatnych rozmów. - Operacja była rozwiązaniem na przywrócenie jej wzroku czy na uśmierzenie bólu? - Zapytała cicho nie zdając sobie nawet sprawy jak bardzo ciotka musiała przez ten cały czas cierpieć. Nie zauważyła. Dlaczego nie zauważyła?

O dziwo jednak cieszyła się, że był to Masahiro. Nie znała go zbyt dobrze. Katsumi mu ufała. Kamino również go zaakceptowała. Znaczyło to dla niej więcej niż by sobie życzyła. Najważniejszym jednak był fakt, że sama darzyła go pewnym rodzajem sympatii. Nie koleżeńskiej, a raczej takiej zbudowanej na respekcie. Przypominał jej przezroczystą; krystalicznie czystą, źródlaną wodę gdzieś wysoko w górach Hyuo. Taki właśnie był. Dobry. Po prostu dobry. Ona niestety taka nie była. Widziała świat w odcieniach szarości. Ciężko było jej odróżnić dobro od zła, biel od czerni. A jednak Masahiro był pierwszą osobą, która była tak pięknie biała.

Skinęła głową. Rozumiała jego podejście. Chociaż sama chciała zdobyć każdą możliwą moc, jaka mogła jej pomóc osiągnąć własny cel, nie była specjalnie nakierowana tylko i wyłącznie na kalejdoskop. Zwłaszcza, jeśli istniały inne możliwości. Lepsze rozwiązania.

- Uszanuję twoje słowa. I chociaż nie mogę obiecać, że nigdy nie sięgnę po tę moc; nie jest ona moim priorytetem. Dlatego chciałabym odnaleźć ojca. Poszukać innych możliwości. Takich, których ceną nie będą moi bliscy - wyjaśniła przypominając sobie przestrogę jaką zafundowała jej Kamino. Zyskała siłę tracąc bliską osobę. Czy było to w ogóle warte? Tak, ale piekielnie trudne. - Jeśli ma to w ogóle sens - westchnęła przecierając dłońmi policzki. Nie potrafiła wyjaśnić wszystkiego tak jak by chciała, a jednak miała nadzieję, że ze wszystkich ludzi na ziemi to Shirei-kan zrozumie jej popaprany tok rozumowania.

Słysząc jego słowa zblokowała z nim ponownie spojrzenie.
- Nie pójdę, jeśli mi zabronisz i przybędę, jeśli mnie wezwiesz - powiedziała bez wahania, bo chociaż czegoś chciała; bo chociaż postanowiła już pójść, nie chciała ot tak zniszczyć wszystkiego co stworzyła dla niej tutaj Katsumi. - Jestem żołnierzem, a ty moim dowódcą - wyjaśniła patrząc na niego znacząco. - Powiedz, żebym poszła, Masahiro-dono. Wydaj rozkaz. Przygotuję się do kolejnej walki o to miejsce, które jest twoim domem. Może wtedy stanie się też moim.

[Ero Sennin]

---

Fabułka Poeventowa

Mijikuma

---

Pierwsze minuty rozmowy między liderem klanu Uchiha, a Mijikumą nie wyglądały najlepiej. Młodzieniec, wyraźnie nie przejmował się etykietą, choć czy można było go za to winić?
- Zatem wody. - Masashiro zdawał się jednak nie przejmować tym, że jego rozmówca nie oddał mu należytych honorów. Co więcej, to on sam wstał ze swego miejsca i skierował się do jednej z szaf i otworzył ją, prezentując pokaźnie zaopatrzony barek, z którego wyciągnięta została karafka czegoś co mogło być wodą, albo jakimś czystym alkoholem. Shirei-kan klanu Uchiha nalał zawartość karafki do dwóch naczynek i następnie odstawił ją na swoje miejsce w szafie i zamknął ją. Przyniesione naczynie postawił na stole, jedną przed Mijikumą, drugą przed sobą.
Gdy padły słowa o tym, że każdy chciałby odpocząć, ale nikomu nie jest dane. Głowa rodu Uchiha pokiwał potakująco w odpowiedzi. Dając tym samym znak, że cieszy się, że Mijikuma rozumie go doskonale. Lecz albinos kontynuował, mówiąc o tym jak bardzo brakuje mu doświadczenia w kwestiach takich jak biurokracja czy rządzenie.
- Jesteś jeszcze młody. Kto wie gdzie odnajdziesz się w przyszłości. Być może odkryjesz w sobie miłość do tabelek i zapisków. - Ewidentnie miał to być żart, ponieważ mówiąc te słowa, uśmiechnął się i nawet chyba puścił do młodego Uchichy, oczko. W końcu jednak nastał moment kulminacyjny. Mijikuma zamknął na moment swe oczy, a gdy je otworzył, w jego źrenicach pojawiły się czarne wtrącenia w kształcie łezek w ilości sztuk trzy.
- Niesamowite. Z twoich akt wynika, że przed bitwą z dzikimi posiadałeś tylko jedną łezkę. A teraz trzy. Przyznaję to z zazdrością, jesteś bardzo utalentowany. Zastanawiam się co też musiałem tam przeżyć, na tych murach, że przebudziłeś aż dwie łezki. - Masashiro-dono nie skrywał swego zdziwienia widząc jak bardzo rozwinięty jest sharingan albinosa.
- Przechodząc jednak do rzeczy. Nie wiem czy byłeś świadkiem tego, co działo się dzisiaj w Sarufutsu. Część naszych ludzi rzuciła się do gardeł ludziom z Unii. Niejaki Kuroi Kuma miał swoim zachowaniem sabotować negocjacje, które były ostatnią deską ratunku przed tym co nas spotkało. Są ludzie, którzy go bronią, w tym moja narzeczona. W ramach pewnego rodzaju kompromisu zgodziłem się, by odeskortować więźnia na tereny Unii i tam oddać go pod ichni sąd. - Wreszcie przeszli do sedna tematu. Z każdym wypowiedzianym słowem Masashiro znów zdawał się zagłębiać w swoje myśli. W pewnym momencie nawet położył swą dłoń na stole i zaczął wystukiwać na nim jakiś rytm za pomocą palca.
- Powiem ci wprost. Ufam swej ukochanej. Ufam wielu osobom, które wstawiły się za Kuroiem. Lecz faktem jest, że popełnił błąd oraz to, że nie jestem pewien czy powinienem ufać Unii. Dlatego wysyłam wraz z tamtymi naszą delegację. Właściwie to jestem zmuszony, ponieważ Takeru wręcz żądał tego ode mnie bym zezwolił mu iść z nimi. Wiem niestety, że Takeru jest w gorącej wodzie kąpany i wiele osób narzekało na jego sposób dowodzenia. - Im więcej kwestii poruszał, tym coraz bardziej zaczynał się stresować i tym bardziej jego palec zaczynał szybciej uderzać o stolik.
- Dobrze, nie będę przedłużał. Chciałbym, byś udał się na pustynię wraz z Takeru i był głosem rozsądku gdyby on unosił się za bardzo gniewem. Ufam również, że gdy sąd nad Kuroiem się odbędzie, to przekażesz mi ich werdykt, nie upiększając go swoją niechęcią do tamtego człowieka. - I tak oto doszli do powodu, dla którego to Mijikuma znalazł się przed obliczem swego lidera.

[Mijikuma]

Moje postrzeganie etykiety zawsze nosiło znamiona zdystansowania się do form bardziej złożonych niż ukłon - on sam jest już według mnie odpowiednim oddaniem szacunku drugiej stronie i więcej form grzecznościowych jest w mojej opinii zbyteczne. Tym bardziej teraz, kiedy myślami błądzę po odmętach własnej agresji i szaleństwa, które co rusz kazało mi przywracać sobie przed oczy obraz dwugłowego szermierza, którego wizualizacja stała się ikoną całej społeczności, która wylała się zza muru na nasze tereny, a które poprzysiągłem wybijać, co do nogi. Nie odpocznę, póki życie najważniejszych osób, odpowiedzialnych za cały atak, nie będzie zakończone, najlepiej strzałą z mojego łuku, prosto pomiędzy oczy.
Kąciki moich ust nieznacznie się unoszą w geście biernego podziękowania za karafkę wody. Chwytam kryształową szklankę i upijam jeden, mały łyczek, identyfikuję ciecz, po czym biorę jeszcze jeden, już większy, haust wody i odstawiam naczynie.
- Im starszy będę, tym będzie gorzej, muszę wykorzystać swój moment największego potencjału. - Odpowiadam jedynie, bardzo poważnym, ale i pewnym głosem. Nie są to w pełni moje przekonania i wyciągnięte znikąd stwierdzenia - to słowa Sakurako, mojego ojca, kiedy się bimbałem od jakiejkolwiek odpowiedzialności i treningu, zanim jeszcze wziąłem to wszystko na poważnie. Teraz pozostaje mi jedynie wspominać z zgorzkniałością dawne dni, które dzisiaj chętnie bym zmienił, cofnął się w czasie i leżenie w łóżku i kreowanie rzeczywistości na bazie spotkanych dziewcząt zamienił na ciężki trening łucznictwa. Czy też innych sztuk shinobi, to nie miało najmniejszego znaczenia - żeby się rozwijać, być lepiej przygotowanym na bitwę, której byłem świadkiem. A tak to mogę jedynie przyjmować kondolencje w sprawie mojego staruszka i całą tą złość i gniew trzymać w sobie, za nikły jestem jeszcze by móc się zaoferować jako siły specjalne w odciąganiu najeźdźców od naszych ziem.
Samemu nie widzę się w akompaniamencie stosu zwojów i najrozmaitszych obliczeń, choć z drugiej strony, czuję, że jest to coś mi niebywale bliskiego, na pewno bardziej niż można by się spodziewać. Choć czuję, że tego typu praca połączona z długim i niewyparzonym językiem, którym czasem się cechuje, może się źle zakończyć... choć kto wie, czas pokaże.
Na słowa pochwał nie daje sobie przerywać liderowi, kłaniam się głową w podziękowaniu jedynie. Nie miałbym co powiedzieć więcej niż podziękować za te miłe słowa, a nim się pojawia jakakolwiek przestrzeń na odpowiedź, Masahiro dalej kontynuuje swoją myśl i w zasadzie powoli przechodzi do sedna problemu, powodu, dla którego wezwał mnie przed swoje wymęczone wojną oblicze. Muszę się przyznać, że niestety lub stety, nie przyszło mi doświadczyć tego o czym mówił lider klanu, aktualnie to chyba już szczepu. Ludzie z Unii to ostatnie moje zmartwienie, ich wsparcie było na tyle dla mnie... nieznaczące, że nawet przez sekundę nie pomyślałem o nich w dłuższych sekwencjach myślowych niż o byle przelatującym gołębiu nad jasnym niebem. Historia o Kuroi Kumie jest więc dla mnie nowością, choć naprawdę trzeba by żyć pod kamieniem, by w przeciągu ostatnich dni nie usłyszeć tego imienia chociaż raz - to on podobno przerwał rozmowy pomiędzy naszym stronnictwem a dzikimi, atakując z zaskoczenia. Nie jestem w stanie sobie wyobrazić co on miał w głowie lub dlaczego to zrobił, ale to dobrze, że są ludzie chętni znaleźć w tym wszystkim sprawiedliwość. Bowiem kto wie, może gdyby się nieco inaczej zachował to wszystko potoczyłoby się choć trochę korzystniej dla naszej wielkiej, krwistookiej rodzinki.
Gubię się jednak w wątku narzeczonej Masahiro, o którą na szczęście nie pyta czy wiem kim ona w ogóle jest, bo jeśli miałbym być szczery to nawet mając ją pod nosem, nie rozpoznałbym ją, totalnie nie interesuję się tego typu sprawami, kto z kim, jak i gdzie. Nawet jeśli ma to polityczne zacięcie, to nie jest to dla mnie nęcąca mój umysł kwestia.
W żadnym momencie nie przerywam liderowi, słucham od deski do deski co ma do powiedzenia, stojąc z niewzruszonym wyrazem, patrząc na niego z ciągle aktywowanym sharinganem. Ciągłe poczucie niebezpieczeństwa i grozy jest we mnie tak mocne, że wręcz zapominam, że nie zawsze muszę być w bojowym nastawieniu, a w takim sharingan jest atutem, wspomagaczem, który pozwala mi łatwiej wyłapywać najróżniejsze, subtelne kwestie. Co ciekawe, przydaje się to nie tylko w walce, ale w rozmowie również.
Samo zaś zadanie... nie jest na pewno w pełni po mojej myśli, ale nie mogę przecież sprzeciwić się tak otwarcie woli władcy Uchiha. Choć staram się nie nastawiać skrajnie negatywnie - szybko w głowie sam pozwalam wyrosnąć myśli, że tą misją zaczyna się moja własna odyseja, podróż w poszukiwaniu siły i mocy potrzebnej, by móc stanowić prawdziwe zagrożenie dla najeźdźców zza muru.
- Nie wiem kim jest Kuroi Kuma, słyszałem tylko plotki. Będę jednak z pełną powinnością uczestniczyć w eskorcie więźnia do Unii. Nie wiem, panie, czemu do tego zadania wybierasz właśnie mnie, osoby o dość niskim statusie, jestem bowiem tylko Doko... jednak zrobię wszystko co w mojej mocy, by godnie reprezentować nasz klan. - Odpowiadam, przyjmując z nieco większym patetyzmem tę misję.
- Jeśli jednak mogę, chciałbym się dopytać jeszcze o samo zadanie. Takeru jest dowodzącym, prawda? Nie wiem czy byłbym w stanie jakkolwiek podważyć jego zdanie z miejsca, w którym jestem, mogę być co najwyżej jego... doradcą. Oprócz tego, kto jeszcze będzie brał udział w ekspedycji prócz mnie, Takeru i głównego zainteresowanego? - Pytam, chcąc z góry zaznaczyć też swoje zdanie na temat bycia "głosem rozsądku" w starciu z Takeru. Nie miałem z nim do czynienia, ale nie wyobrażam sobie, żeby jakikolwiek dowódca był podatny na pouczanie ze strony zwykłego Doko.

  Ukryty tekst

[Ero Sennin]

---

Fabułka Poeventowa

Ai/Shinichi

---

To nie tak, że pytanie zadane przez Chirou zbiło z tropu dwójkę naszych bohaterów. To co wprawiło ich w mniejsze lub większe osłupienie, było to, że zadał je do Ai. Dziewczynki, której prawdopodobnie nigdy w życiu nie widział. Ciężko było również zaufać osądowi kogoś kto miał dopiero 13 lat. A jednak, Chirou był w podobnym wieku. Pomimo tego, że był równie silny co bohaterowie z kontynentu, to wciąż był on tylko dzieckiem. Być może dlatego łatwiej było mu zaufać komuś kto myślał jak on, aniżeli dorosłym, którzy co rusz starali się sterować jego życiem.
- Dobrze... - Milczał przez dłuższą chwilę po tym jak Ai zrobiła przed nim swoje przedstawienie. Gdy mówiła, a raczej gdy stała przed nim i robiła te swoje dziecięce minki, Chirou wyglądał na zażenowanego, zawstydzonego? W każdym razie spalił buraka. W końcu jednak wypowiedział to jedno słowo. A zrobił to z twarzą na której wciąż malowała się niepewność, choć wyglądało na to, że podjął decyzję.
- Prowadź, miejmy to już za sobą. - Zwrócił swe spojrzenie ku Shinichiemu i przemówił. W jego tonie głosu dało się wyczytać to samo co z jego twarzy. Niepewność, ale jednocześnie to, że decyzja została podjęta. Shinichi mógł odetchnąć z ulgą.
- Dziękuję, mam nadzieję, że uda nam się jeszcze kiedyś porozmawiać.- Rzucił jeszcze na odchodne do Ai, robiąc przy tym młodzieńczy i mocno cringe’owy gest dłońmi. Następnie dał się poprowadzić miłośnikowi wybuchów, który porzucił pustynię na rzecz lasów do miejsca, w którym urzędowała Nara Lei. Kobieta siedziała na zewnątrz jednego z namiotów, otoczona przez wianuszek osób noszących typowe dla mieszkańców Midori ubrania. Chirou gdy tylko dostrzegł swą obachan, jakby wrósł w ziemię. Zatrzymał się w miejscu i skulił odrobinę, jakby szykował się do skoku do tyłu i ucieczki. A jednak, kobieta dostrzegła również Chirou. W odróżnieniu do chłopaka nie osłupiała jednak, tylko wstała ze swego miejsca i nie zważając na otaczających ją ludzi, ruszyła przed siebie, przebijając się przez tłum ludzi. Zbliżając się sięgnęła do jednej z zewnętrznych kieszeni jej płaszcza i wyciągnęła z niej paczkę papierosów. Wprawnym ruchem wyciągnęła jednego z nich i nie zatrzymując się nawet na krok, wepchnęła sobie go między zęby i trzy kroki później kiep tlił się odpalony. Radna rodu Nara zatrzymała się od nich na odległość zaledwie dwóch kroków, wbijając swój wzrok w Chirou, nie wymawiając przy tym ani słowa.
– Obacha… - Chirou przemówił jako pierwszy, lecz nie zdążył, gdy dłoń kobiety zdzieliła go z całych sił w tył głowy, aż biedny chłopak zgiął się do przodu, jakby wykonywał ukłon. Zdezorientowany chłopak uniósł wzrok na Nara Lei i gdy tylko dostrzegł, że ta unosi swą dłoń drugi raz, starał się odskoczyć. Kobieta jednak pochwyciła go jako pierwsza i przyciągnęła do siebie, zamykając w swym uścisku.
- Gdzieś ty kurwa był!- Pomimo dość obcesowego języka, w tonie głosu kobiety dało się dosłyszeć nutkę matczynej czułości. Trwali tak ledwie moment, gdy radna zwróciła swe spojrzenie na Shinichiego.
- Dziękuję. Dziękuję, że go przyprowadziłeś. - Podziękowała temu który dopiero co dołączył do Midori. Chłopak ponownie spróbował coś powiedzieć, lecz kobieta uciszyła go gestem dłoni i poprowadziła do namiotu, gdzie mogli zaznać trochę prywatności. Gdy tylko zniknęli za połami namiotu, z środka zaczął wychodzić tłumek ludzi. Najwidoczniej potrzebowali dużo prywatności.
Przez kolejne półtorej godziny nie działo się nic. Gdy nagle, po tym właśnie czasie, z namiotu wypadł Chirou. Zrobił to gwałtownie, wyraźnie wzburzony. Szedł przed siebie, bardzo dynamicznym krokiem, oddalając się najkrótszą drogą od namiotu. Nara Lei również pojawiła się w wejściu do namiotu, paląca papierosa i patrząca za odchodzącym „bratankiem”. Nie poszła jednak za nim. Zamiast tego, gestem dłoni, wezwała do siebie Shinichiego.
- Daj mu ochłonąć, chłopak wiele przeżył. Potem postaraj się wybadać w jakim jest stanie i jeżeli będzie taka możliwość sprowadź go do mnie jeszcze raz. - Oznajmiła dopalając któregoś już z kolei papierosa, a sądząc po niedopałkach, był to co najmniej czwarty. No cóż zabawa w kotka i myszkę miała trwać w najlepsze.
Tym czasem Chirou zdążył już przebyć co najmniej połowę obozu. Ślepy los poprowadził go dokładnie w miejsce, w którym znajdowała się nasza najmłodsza bohaterka Ai. Pustynny bękart dostrzegając ją, zbliżył się do niej, całkiem nie zważając na to że mogła być czymś zajęta.
– Rodzice są najgorsi. - Zagaił, pacając swym dupskiem niedaleko dziewczyny. Był wyraźnie wzburzony, choć z każdą sekundą cała ta jego agresja uchodziła z niego, zastępowana przygnębieniem i… wstydem?
– Mam wrażenie, że wszędzie gdzie się zjawię, wszyscy starają się przekonać mnie do tego bym został z nimi. Udają, że jesteśmy rodziną, a tak naprawdę zależy im tylko na mojej sile i na tym kim jest mój ojciec.- Wygarnął, a jego złość wybuchła ze zdwojoną siłą tylko po to by opaść jeszcze niżej niż wcześniej.
– Już nie wiem co mam robić. Na pustyni jestem niczym piękny ptak w złotej klatce. W Midori traktują mnie jakbym był jakąś karta przetargową. - Zakrył swą twarz dłońmi i zaczął krzyczeć zduszonym głosem. Nie płakał, po prostu starał się dać upust swym emocjom.

[Ai]

Czyżby całkowitym przypadkiem stała się względnie ważnym pionkiem w jakiejś politycznej grze? Możliwe. Czy zdawała sobie z tego jakkolwiek sprawę? Skądże. O młodziaku, a właściwie, rówieśniku wiedziała tyle, że był silny, bo świetnie walczył na murach twierdzy, przynajmniej na tyle, na ile zdążyła zauważyć. No i przeżył. A w większe szczegóły się nie wdawała, bo co ją to obchodziło. Ona zajmowała się sobą, świeceniem jasno jak słoneczko na niebie, pewnie nad tym pustynnym świeciło jaśniej, więc jak tamto właśnie, a nie to, w ostatnich dniach szczególnie ponure sogeńskie. Czy były różne Słońca? No. Nieistotne. Ale udało jej się zrobić to co chciała, przekonać go, żeby zrobił to co chciał Shinichi. Nawet sama uważała tak jak mówiła, nie tak, że jedynie zrobiła to dla swojego przyjaciela, choć gdyby nie on, być może użyłaby jakichkolwiek innych słów. Choć manipulantką nie była najlepsza, bo musiałaby kłamać. Cholerka.

Na podziękowania blondyna jedynie skinęła głową z uśmiechem, bez żadnych wokalnych odpowiedzi, jeszcze piaskowy Nara uznałby, że są w jakiejś zmowie i cały, wcale nie miesterny, plan byłby w pizdu, kiedy odchodzili, jedynie pomachała im na pożegnanie, delikatnie śmiejąc się z gestu Chirou, choć oni pewnie nie zwrócili na to uwagi. Musieliby mieć oczy z tyłu głowy. No i co? Zostawili ją samą! Musiała sobie znaleźć zajęcie. Wciąż dużo się działo w obozie, większość ludzi jednak została już mniej lub bardziej uporządkowana, zgrupowana w różne miejsca, co najwyżej czasem zaczepiała jakieś dzieci wyglądające na zagubione, aby pomóc im odnaleźć albo ich rodziców, zakładając, że te nie były wojennymi sierotami, albo odnajdując miejsce gdzie te mogły się podziać, jeżeli jednak nimi były. Przy okazji starając się je chociaż odrobinę podnieść na duchu rozmową, ciepłem, nadzieją wpychaną w ich serduszka. No. Trochę dojrzałości, trochę dziecinności, co by nie przesadzić w żadną ze stron.

Jednak, nawet ona potrzebowała chwili dla siebie, na odpoczynek, wyciszenie. Wszystko. Bo wbrew pozorom, też miała w sobie inne emocje niż najczystsza, niczym nieskalana radość, ciepło i nadzieja, gdzie to ostatnie niemalże straciła podczas walk i tylko wspomnienie o Shinichim jej przywróciło tę iskierkę, którą starała się rozpalać płomienia w serduszkach innych. Usiadła gdzieś na uboczu, na jakimś pieńku czy czymkolwiek innym co by zaraz nie siedzieć w błocku, no. Za błotem Kotei nie będzie tęsknić, przynajmniej, nie teraz, za jakiś czas pewnie i tego będzie jej brakować. I co? Malowała sobie, nic szczególnego, ot. Rzeczy na uspokojenie, więc zdecydowanie nie ten paskudny lis, który przypadkiem i tak przelał się na papier, co zaraz zamazała i wyrzuciła gdzieś, hen daleko. O, naburmuszony młodzieniaszek! Albo nie, młodzieniaszek z miną, jaką miał kiedy jej wcześniej słuchał. Tak, to było zabawne. To będzie dobry rysunek.

-Najgorsi? - Podniosła głowę dopiero teraz na niego patrząc, nawet nie zwróciła uwagi na to jak podszedł. No. Była zajęta malowaniem, można ją zrozumieć. -Są... dziwni. - To określenie dużo bardziej jej pasowało, bo sama w pełni nie rozumiała tego jak zachowywał się jej kochany tatuś, ale no. Instynktu ojcowskiego nie posiadała. I wysłuchała go, nawet nie zamierzała mu przerywać, co miał do powiedzenia, to miał. Słuchać potrafiła, nawet się aż tak nie szczerzyła widząc, że chłopak nie jest w nastroju. No i jego sytuacja rodzinna była dużo bardziej skomplikowana niż jej. No i był ważny, tyle zrozumiała. Chyba nie była najlepszą osobą do rozmawiania o polityce, ale...

-Mnie traktują jak dziecko, nie ważne co zrobię, wiedzą lepiej co powinnam, a co nie. Rozumiesz, Mi-kun nawet nie pozwolił mi zostać i pomóc w ewakuacji ludzi jak uciekali z pola bitwy po tym jak ten demon zniszczył twierdzę! A mogłam zrobić dużo więcej! I mnie na chama wyciągnął, o. - Ale też musiała ponarzekać, choć bardziej narzekała nawet nie po to by go jakkolwiek zdominować, czy zignorować jego problemu. Ot, chciała też coś z siebie wyrzucić, jakby wiedząc, że kto jak kto, ale on ją zrozumie. Chociaż wiedziała, że on sam jest inaczej traktowany niż ona. Przynajmniej tak wynikało z jego słów. Obrazek z jego podobizną odłożyła na swoje kolanka.

-Ale... Oni się wszyscy martwią. Może oni wszyscy chcą byś z nimi został bo się o Ciebie troszczą? - Ona to zrozumiała dopiero, kiedy już wszystko się uspokoiło i wypłakiwała się w Minoru, kiedy pozwoliła sobie na bycie dzieckiem. No, uznawała, że przesadzają ze zmartwieniami, bo na pewno miała siły by zdziałać więcej, ba. Naprawdę była gotowa się poświęcić! Kiedy skrył twarz w swoich dłoniach objęła go swoim raniemieniem chcąc mu dodać nieco otuchy. -Twój ojciec? Jak tak mówisz, to pewnie straszny cham! - W sumie, nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, że mówi o wielkim Kochanku czy jak tam zwali tego pustynnego księcia. -Ja też nie wiem co robić. Ale jesteś sobą, tak? Niech sobie myślą co chcą! O! To nawet fajne, kiedy nie biorą Cię na poważnie i myslą, że jesteś kimś innym! Ja na przykład, musiałabym pewnie być gdzieś indziej, gdybym była kimś ważnym, a nie sobą! - Uśmiechnęła się z całym swoim ciepłem, nawet jeżeli on na nią nie patrzył -Nie wiem jak naprawdę jest w Midori, nigdy nie byłam, na pustyni też nie. Ale, jak tak mówisz... to niefajnie jest być w klatce. Nic nie móc robić, bo to, bo tamto. A znam Shi-nii, a on jest z Nara, to um... tam chyba jest fajniej? - No, nawet nie wiedziała co mówić, mówiła tak naprawdę by gadać, cokolwiek, żeby gadać, żeby chłopaczyna miał czas na uspokojenie się, żeby sam nie musiał nic mówić. A to, że Shinichi jest Narą? Cóż, nie wiedziała tego do startu wojny, kiedy zobaczyła symbol jego klanu.