[EVENT] - Finał

[Papyrus]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei Aria pomogli w ułożeniu rannych na wozach, które były w tym celu przygotowane i pozostawione po głównej ewakuacji miasta. Zdecydował się, że to było wystarczające. Przynajmniej dla niego. Oczywiście, Uchiha dali mu oczywisty znak, że to jeszcze nie koniec, absolutnie.

- Tutaj tylko się przegrupowujemy, prawdziwy punkt ewakuacji, nasz ostateczny punkt to Sarufutsu, gdzie się zatrzymamy na dłużej - powiedział mu jeden z mężczyzn, którzy byli tam i pomagali mu zapakować rannych na wozy. - Sama droga będzie zajmowała trzy dni. A przydacie się tam na pewno. Ty i… twoje rodzeństwo - dodał, patrząc na całą piątkę Ario, nie wiedząc, że Ario użył klonów. Wydawały się mu zbyt naturalne, a sam mężczyzna nie był shinobi.

Prawdziwy Ario był wciąż przy bramie wschodniej, gdzie jeszcze była Misaki, Hoshi oraz Yurika.

- Wiesz, nawet jeżeli mają bijuu, on jest jeden. Przecież widzisz, że jeden Shiroyasha nie załatwił wszystkich problemów tutaj, w Sogen. Może to, co ich goni jest czymś, z czym jedna osoba sobie nie poradzi, nawet jeżeli jest bardzo silna - odpowiedziała Ario Hoshi, ale w czasie rozmowy rozglądała się, a jej wzrok zatrzymywał się na Orochim. - Nie każde problemy da się rozwiązać, ale nie czas tutaj na takie rozmowy. My z Misaki wrócimy do Kropli, po tym, jak upewnimy się, że wszystko jest dobrze. Zakładam, że prędzej czy później w Ryuzaku uderzy fala uchodźców. A ty powineneś iść z nami. Nie do Kropli, ale na miejsce, gdzie się ewakuują mieszkańcy. Wiem, że będziesz musiał porozmawiać z liderką, ja też musze porozmawiać z Mikoto-sama. Ale nie możesz zostawić tych ludzi jeszcze przez jakiś czas. Potrzebują cię i twoich zdolności medycznych.

- No, ja na pewno nie pójdę, bez brata - stwierdziła Yurika i lekko podparła się pod boki. - Soari-sama wie, że tu jesteśmy i że mamy działać do końca. Kiedy nas dowództwo zwolni, wtedy jestem gotowa wracać do domu. Nie pozwolę, żeby mnie uznali za zmarłą i wysłali informację do Shirei-kan! Ty też nie powinieneś. Zapisałeś się, prawda? Więc jak nie znajdą cię na liście po wszystkim, to uznają za zmarłego i będzie dużo do odkręcania.

- Właściwie to… racja - powiedziała cicho i niepewnie Misaki, trochę wycofując się, jakby nie chciała mówić czegoś przeciwko Ario, ale ostatecznie na odwagę się zebrała.


Przez bramę przeszli już wszyscy medycy, łącznie z Yamanaka Meduki i ruszyli dalej. W międzyczasie zaczęli się wydobywać inni. Tym razem były to malowane goryle. Zanim jeszcze dotarły do bram, Ookami pracował kierując ruchem, a Orochi ostro opieprzył tych, którzy trzymali bramę zamkniętą. Dzięki Ookamiemu i jego pomocy, Orochi miał tą chwilę, żeby rozpętać małe piekiełko dla osób, które narobiły problemów. Żaden z Uchihów mu nie odpyskował, raczej patrzyli w ziemię, słuchając jego ostrych słów.

Potem było już spokojniej. Aż malowane goryle nie pojawiły się przy bramie i nie próbowały "uciec" jak najdalej. Takie dostały wytyczne od Ai, która chciała uratować wszystkich. Niestety, zasięg jej możliwości był mniejszy niż odległość od bramy, więc malowane stworzenia wykonywały swoje proste rozkazy najlepiej jak mogły.

Chwilę wcześniej w szpitalu polowym rozegrał się mały teatrzyk, a każdy starał się ciągnąć go we własną stronę. Najstarszy rangą Uchiha wydał rozkaz wycofania się, korzystając z informacji, które na szybko zebrał po tym, jak się obudził. I… no nie do końca został posłuchany. Owszem, część jak najbardziej chciała go słuchać. Mijikuma dał się wziąć na goryla, co spowodowało, że tym środkiem transportu podróżowali teraz Uchiha Kazuki, trup Hokori, Mijikuma, Shinichi oraz Kubomi. Każde z nich ranne, źle czujące się, potrzebujące pomocy. Minoru próbował ich dodatkowo ogarnąć, żeby mieli szansę na jak najszybsze wycofanie się. Obiecał też ponieść Kubomi, ale szczęśliwie, była w bezpiecznych rękach bezmyślnych istot, które miały tylko jeden rozkaz (kiedy już on został nadany). Dlatego, kiedy już opieprzył Ai, która chciała robić jeszcze co mogła dla swojego klanu, pozbierał resztki marionetek Kubomi - szczęśliwie nie były one daleko - po czym wziął Ai pod pachę.

Co do leczenia Ai - przeszkodził Shigemiemu, ale dziewczyna zdążyła jeszcze namalować swoje dodatkowe goryle - co spowodowało niestety, że tym bardziej była słaba i nie bardzo miała jak się bronić przed nieco poobijanym, ale silnym i dorosłym mężczyzną. Dlatego Minoru dał radę wziąć Ai ze sobą, a ona musiała się mu poddać, chociaż serce wyrywało do swoich, do ratowania tych, których się dało.

Szkoda tylko, że nie miała na to siły.

Ta grupa dotarła do bramy wschodniej. Ai nadal mogła kontrolować swoje goryle, kiedy dotarli, a Orochi właśnie kończył ochrzaniać innych Uchihów. Dziewczynie na myśl mogło przyjść tylko to, że kiedyś takiego widziała. Tylko z imponującym wąsem. Tutaj, przy bramie wschodniej można było się przegrupować i dowiedzieć, gdzie iść dalej. Od shinobich kierujących ruchem - Orochim, kilkoro Uchihów, Yuki Hoshi, Ookami, czerwonowłosa Misaki, rudy Ario i zielonowłosa Yurika.

- Orochi-san - teraz pojawiają się ludzie z walki - zawołał ktoś.


W Twierdzy zostali Keion i Shigemi. Sprawa z Ai się wyjaśniła jak tylko dziewczyna została wzięta pod pachę przez Minoru. Sprawa Shigemiego - już niekoniecznie. Keion przejął się opieką nad Shigemim. Rozkaz od Misae dany… kiedy? Kilka godzin temu? Może dni… czas płynął dziwnie, każda minuta była rozciągnięta. Z nieba spadał deszcz kunaiów, ot, taka zamiana po burzy. Shigemi jednak się uparł i zdecydowanie ruszył do składziku leków, gdzie miał sobie napakować kieszenie, może zwoje, tym, co jeszcze tam znalazł.

Pewnie było tam jeszcze mleczko makowe, zapas był spory. Przecież nie można tego było zostawiać przeciwnikom. Przecież wszystko, czego nie zabrał, miał spalić.

Keion był przy nim, kiedy tam docierali, ale w tym czasie do Twierdzy zawitał białowłosy chłopak o ciemnej skórze z ranną kobietą w ramionach, przy nim zmierzała dziewczyna ze szramą na twarzy. Oboje wyglądali na zdesperowanych.

A nie było łatwo się przedostać. Kunaie spadały z nieba - i nie dało się ich łatwo uniknąć, było ich sporo. I Shigemi i Keion poczuli w pewnym momencie, że ich ciała są przeszywane przez spadające ostrza rozdzierając im ubrania i skórę. Do tego zaczynały też spadać wybuchowe notki. Te skupiały się na reszcie murów twierdzy. I na ludziach, którzy byli na ich szczytach. Normalnych żołnierzy jednak, którzy dostawali się do twierdzy przez wyrwę zrobiona bez bijuu - kunaie zabijały. Byli to zwykli żołnierze, tacy, którzy nie byli wspomagani chakrą. Taki, jeżeli dostał w strategiczny punkt, umierał.


Anzou i Hana, którzy dotarli do środka Twierdzy i próbowali przedostać się dalej, jeszcze przed chwilą musieli poruszać się przez gruz, który tutaj się zwalił po tym, jak bijuudama uderzyła w Twierdzę. Anzou skupił się całkowicie na przeniesieniu Chino, uratowaniu jej, ale Hana czuła, że musi coś zrobić, jeżeli chodziło o ludzi pogrzebanych pod gruzami. Pierwsza tak naprawdę zawołała, pierwsza spróbowała odsunąć jakikolwiek głaz.

I to poruszyło innych, którzy próbowali jej pomóc.

Mniej więcej w tym samym czasie ktoś krzyknął, że jest ostrzał z kunaiów w Twierdzy.

Shirei-kan zareagował. Wydał kolejny rozkaz. Ludzie z żywiołem ognia nadal mieli osłaniać tyły, ludzie z żywiołem wiatru - mieli zdmuchnąć spadającą broń. Ludzie z żywiołem ziemi mieli wydobyć tych, który byli pogrzebani.

Znów koordynacja poszła dobrze, a Anzou i Hana mogli iść dalej. Jednak kto wie, ile istnień krzyk Hany uratował. Lub stracił.

Keion i Shigemi poczuli dość ostre podmuchy wiatru, ale broń przestała na nich spadać i wtedy spotkali się twarzą w twarz z Anzou i Haną. Byli już tuż pod schowkiem, gdzie były leki.

---

Ostatnie malowane ptaki wzbiły się w powietrze, a za nimi co rusz jakieś techniki. Ostatecznie jednak wydało się, że kiedy byli już poza zasięgiem - a może niemal poza zasięgiem - atak niemal zelżał. Ktoś powstrzymał kogoś, jakby nie było warto ich dalej atakować.

- Tak jest! Uciekajcie, tchórzliwe pizdy! - ktoś krzyknął.

Kapłan Jashina, wkurzony, rzucił w nich całym deszczem wybuchowych notek.

Nana była skupiona na swojej matce. Udało jej się dostarczyć Takashiego - klon Osamu bardzo pomógł i trójka - ona, Takashi oraz Gazo, który sterował ptakiem, już byli wzniesieni w powietrze i lecieli w stronę Kotei. Nie padało już, chmury zostały przegnane, a szarość nieba wskazywała, że nadchodził świt. Ile czasu już minęło? Najwyraźniej kilka dobrych godzin.

Przetrwaj było słowem, które zostawiła, które krzyknęła do Kamino. Kobieta je usłyszała. Skinęła głową, ale jej twarz była nadal zakryta dłońmi, jakby czuła ogromny ból. Po chwili jednak, wokół niej zaświeciła się chakra, a wielka postać zaczęła się nabudowywać…

…żeby po chwili zniknąć i zostać zastąpiona przez kolejny krzyk bólu.

Nana z daleka widziała, że jej twarz była pokryta krwią - krwawiła z oczu i nie potrafiła nic zrobić. Coś było nie tak z tymi oczami. Coś się stało.

Nana widziała mężczyznę, z którym walczyła i który wykorzystał sytuację. Jednym precyzyjnym cięciem pozbawił Kamino głowy, która potoczyła się w błoto.

Ptak, na którym leciała Nana był już wzbity wysoko i leciał w stronę Twierdzy, ponad armią wroga.


Ryuujin zadawał pytania, a Takeru tylko marszczył brwi, niepewny, co mu odpowiedzieć. Co? Jak to? Co się właściwie stało? I chyba zdecydował się na powiedzenie prawdy.

- To nie miało prawa się udać, ich było o wiele zbyt wielu. Zdziesiątkowaliśmy ich, a fala za falą przychodziła. Może gdyby nie pierdolony Sabaku nie zaatakował tych piździelców… Ale i tak raczej nie miało to szansę. Nie mogliśmy nie stanąć do walki. I musieliśmy wykupić jak najwięcej czasu, aby miasto się ewakuowało.

Zamilkł na chwilę. Ptak, na którym lecieli obaj już szybował nad armią wroga. W dole widzieli wycofujących się żołnierzy Uchiha, który utworzyli mur z ludzi i uderzali synchronicznie Katonem, aby nie dopuścić Dzikich do przedarcia się za nich.

Wschodnia ściana Twierdzy - obozu - była zburzona. To tutaj uderzyła bijuudama. Ci, którzy byli na niej - nie mieli szans na przeżycie. Armia Kotei była już przy niej - część ludzi próbowała dostać się do środka, inna część używała dotonu, aby odgrzebać ludzi spod gruzów. Jeszcze inni używali futonu, aby ochronić innych przed atakiem z powietrza. Wszystko było sprawnie zarządzane i shinobi działali jako jedność.

Nad Twierdzą Dzicy na swoich latających ptakach krążyli jak sępy zrzucając broń ostrą i notki wybuchowe. Na trzech innych ścianach Twierdzy ludzie, tam walczący, byli strącani jak zabaweczki.

Za Twierdzą było Kotei.

- To co ci mówię, to tylko moje gdybania. Ale to, co wiem, to fakt, że nie lecimy do Twierdzy. Lecimy do ostatecznego miejsca ewakuacji, Sarufutsu, a przynajmniej tak daleko, jak nasz kierujący ma siłę.

- Dolecimy. Wytrzymam jeszcze z dwanaście godzin. Tyle nam to zajmie. Ci na dole powinni dotrzeć w ciągu trzech dni.

Ryuujin był bardzo wysoko. W przypadku, gdyby cokolwiek zrobił - nie miał prawa przeżyć tego upadku.


Osamu i Taisho również znaleźli się na ptaku. Praktycznie widzieli to samo, co Ryuujin i to samo, co Nana, a także walkę Bijuu. Sam Taisho niemal klapnął na ptaka i odetchnął głęboko, patrząc na młodszego chłopaka. Chwilowo byli bezpieczni. Nikt ich nie atakował, po prostu lecieli.

- Szkoda, że nie byliśmy w stanie się dogadać. Mają ciekawe techniki i wyglądają na bardzo zżytych. I nie mówię o tych dziwnych bliźniakach - powiedział i zamknął na chwilę oczy, zdając się na ochronę Osamu. - Broniłem tego miasta wcześniej, bardzo żałuję, że nie udało się teraz. Ale widziałem, że udało ci się nawiązać bliższą więź z jednym ze swoich towarzyszy. To są bardzo silne więzi. Pielęgnuj je.

Chyba było trochę czasu na mentorowanie, ale może mężczyzna był już tak męczony, że ciężko mu było skupić się na czymkolwiek innym.

Przestało już padać. Nadchodził świt.

Natchnięty śnieżnobiałą Chakrą Kyoushi poczuł jak Matatabi wraca pewność siebie i pełni determinacji rozpoczęli kolejne natarcie na Kuramę od którego buchała wręcz pomarańczowa chakra, niszcząc wszystko co znalazło się zbyt blisko dziewiecioogoniastego monstra. Długie, ostre jak brzytwa pazury kociego samuraja zaczęły swój taniec i spadły na przeciwnika. Lisowi udało się odtrącić na bok kilka ciosów, jednakże część z nich dotkliwie go poraniła. Kyuubi jednak nie miał zamiaru przyjmować ciosów za darmo i odwdzięczył się paroma kontratakami. Na całe szczęście, zbroją Susanoo okazała się wystarczająco wytrzymała aby zmitygować obrażenia do minimum, które jedynie wybiło Kota z rytmu, nie sprawiając mu jednak krzywdy.

- Nie damy rady go tak pokonać… - powiedziała Katsumi, widząc ataki pazurów Matatabi. - Spróbujemy inaczej - dodała zdeterminowanym głosem i po chwili Kyoushi poczuł jak część chakry białej zbroi została wchłonięta aby po chwili zamanifestować się w postaci długiego ostrza przy boku. Wielka. Katana. Broń stworzona w całości z chakry Susanoo. Katsumi zakaszlała ciężko, wypluwając przy tym trochę krwi.

- Spróbuj tym.

Białowłosa wojowniczka szalała po polu bitwy, masakrując kolejno każdego Dzikiego, który nawinął sie pod pięść. Koya w tym czasie również pozwoliła sobie na nieokrzesaną destrukcję, jednak tak duży cel o wiele bardziej skupiał na sobie uwagę przeciwników i wielkie gadziszcze zostało poskromione potężnym strzałem fioletowej chakry, którą wypuścił równie fioletowy smok. Pocisk przemknął z zawrotną prędkością nad polem bitwy i uderzył w cielsko przywołańca, sprawiając że ten zniknął w sporym obłoku dymu co wywołało falę wiwatów pośród wojowników Dzikich.

  Ukryty tekst

Tetsuro i Kuroi sprawnie i bez potrzeby użycia słów zrozumieli się i już po chwili marionetkarz przyciągnął starszego shinobiego do siebie, ratując go niejako z opresji. Szybko również zgodzili się w sprawie odwrotu i Kuma stworzył piaskową chmurkę dla zielonowłosego aby go przetransportować z dala od zgiełku bitwy. Plan zadziałał jak trzeba i już po chwili Tetsuro unosił się na piaskowym obłoczku a pod nim dyndał sobie wymęczony życiem Sabaku. Tym czego obaj nie przewidzieli było jednak to że Misae, pomimo wycofania się nieco dalej od walki, najwyraźniej nie miała zamiaru całkowicie się wycofać. Nić chakry widoczna dla jej właściciela napięła się jednakże nie było możliwości żeby przezwyciężyła siłę bojowej medyczki Yamanaka, która w dalszym ciągu twardo stała na ziemi, obserwując rozwój walki dwóch monstrów.

---

Yami

  Ukryty tekst

Czas na odpis Graczy : 22:00 22.02.2024
Czas na odpis Prowadzącego : 22:00 25.02.2024

  Ukryty tekst

[Mijikuma]

Staram się nie myśleć o rodzinie, ale jest to zwyczajnie niemożliwe. Teraz, kiedy leżąc w objęciach atramentowego goryla mogłem nieco pewniejszym okiem spojrzeć na własne bezpieczeństwo, moja głowa nie dawała mi chwili wytchnienia i wszelki strach o życie swoje i osób w moim najbliższym otoczeniu przekształcił się w lęk o ojca, o moją siostrę i matkę. O głowę rodziny najbardziej, wiem bowiem o nim tylko tyle, że wyruszył na front i tyle z moich informacji. Chciałbym chociaż wiedzieć, że żyję, proszę, żeby przeżył…
Oprzytomniałem wraz z dotarciem do bramy, pod którą nas w końcu puścili. Przeoczyłem całkowicie całą „aferę” z bohaterstwem Ai, to znaczy byłem jej świadkiem, ale po pierwszych sekundach, w których pozornie uznałem temat za zamknięty, wyłączyłem się i nie słuchałem dalszego rozwinięcia akcji. Tyle dobrze, że Minoru zareagował w właściwy sposób i uniemożliwił młodej gwieździe świecić jasnym blaskiem. Bądź też nie jasną, a ciemną, świeżą krwią, kiedy setki strzał przebiłoby ciało dziewczyny. Co najprawdopodobniej by się stało gdyby właśnie nie Minoru.
Zbliżywszy się do innych shinobi, spojrzałem swoim krwistym wzrokiem na mężczyznę, do którego dosłownie sekundę później ktoś krzyknął po imieniu, postanowiłem więc wykorzystać ten fakt.
- Orochi-sama, czy wiesz co się stało z Uchihą Sakurako? – Pytam szybko, odnosząc się do mojego ojca. Jesteśmy wszyscy z tego samego klanu, powinniśmy więc się niejako kojarzyć – może ja jestem beznadziejnym przykładem pod tym względem, ale wierzę, że inni lepiej dają sobie radę pod względem znajomości innych Uchiha. O matkę i siostrę nie pytałem, wiem, że one powinny być tam, gdzie reszta cywili, wiem więc gdzie szukać, na to przyjdzie czas. Teraz to o ojca się rozchodzi, czy żyje.

- Miji pyta Orochiego o swojego ojca

  Ukryty tekst

[Ai]

Puściła swoje goryle przodem, jakieś tam krzyki słyszała, ale wszystko zaczęła ignorować skupiona na postawionym samej sobie zadaniu, namalowała goryle, przywołała je do życia i... Minoru ją zbeształ, siłą zabrał ją z rąk jej goryla, a ona była zbyt przejęta chęcią ratowania wracających, żeby w porę zareagować, chociażby karząc gorylowi mocniej się ścisnąć, by ten stawił opór byłemu brodaczowi. Nie spodziewała się, że ktokolwiek zamierzać będzie ją odwieść od ratowania innych. Przecież, by nie zmarła. Wiedziała co robi. Chyba, jej świeżo ożywione goryle przez chwilę też stały bezwładnie, bo nawet nie wydała im rozkazu sprawdzania płacht, kiedy Minoru ją szarpnął.
-PUŚĆ MNIE! - Starała się wykrzyczeć, kiedy minął pierwszy szok spowodowany bezczelnym zachowaniem Spaleńca. Choć wbrew temu co sobie wyobrażała, dźwięk, który się z niej wydobył nie był, aż tak głośny jak tego chciała. Była zbyt słaba na realny krzyk, więc niewykluczone było, że tylko najbliższe jej otoczeniu osoby to usłyszą, ale na pewno usłyszał to Minoru, starała się też jakkolwiek wiercić, żeby uwolnić się ze swojego chwytu, ale jedyny efekt jaki to przyniosło, to tylko kolejne fale bólu i więcej krwi wyciekającej z jej delikatnej buźki. W swoim obecnym stanie była zdecydowanie zbyt słaba, żeby postawić się chwytowi tego mężczyzny. Nawet jeżeli nie używał wcale brutalnej siły. Pewnie nie wyrwałaby się nawet będąc u szczytu zdrowia, ale nie dopuszczała do siebie swojego beznadziejnego stanu, choć była go w pełni świadoma, tak starała się o tym nie myśleć. -Tata... - I się rozpłakała niesiona przez brodacza. Nie wiedziała co działo się z jej ojcem, widziała go ostatni raz przed startem bitwy, kiedy to odlatywał z ojcem Mijikumy na swoim ptaku. Nawet nie chodziło jej bezpośrednio o ratowanie wszystkich rannych, choć to też. Chciała ratować swoich rodaków, ale tak naprawdę za tak jej... wyjątkowo odpowiedzialnym pomysłem stała chęć uratowania ojca, jeżeli tylko byłaby taka potrzeba.
Jeszcze przez dłuższy czas, właściwie przez prawie cała trasę starała się jakkolwiek wiercić i wyszarpać. Bolało, ale chciała tam wrócić. Choćby miała zginąć, tak niestety (a raczej na szczęście) jej na to nie pozwolono. Goryle, które stworzyła jako ostatnie, te, przez które była na skraju wyczerpania jeszcze bardziej, niż wcześniej, w końcu ruszyły za nimi, bez żadnego dodatkowego obciążenia, gotowe do ewentualnej pomocy, gdyby tylko była potrzeba. Jeszcze przez chwilę czuła efekty zjedzonej jakiś czas temu pigułki, pewnie tylko dlatego jeszcze miała jakąkolwiek energię na nierówną walkę z (nie)Brodaczem.
I kiedy docierali do bramy... cała energia z niej zdawała się ujść. Przestała stawiać jakikolwiek opór, jeżeli można to było nazwać oporem. Możliwe, że to dlatego, że przestała odczuwać pobudzający efekt pigułki ze skrzepniętą krwią. Może to dlatego, że zeszła z niej adrenalina, która po części osłabiała odczuwany przez nią ból i ją pobudzała do działania. Albo... zobaczyła jakiegoś mężczyznę, który do złudzenia przypominał jej... -Sugiyama-Sama... -
Wymamrotała. Nawet nie samego Lorda Sugiyamę jakiego wszyscy znali obecnie. Ale, Lorda Sugiyamę z młodości, kiedy był Protektorem na Murze. Jak dwie krople wody, ten mężczyzna i mężczyzna z obrazów w gabinecie należącym do Shime Yusuke, Protektora, którego poznała... za nim całe to piekło się stało. Nie wiedziała czy miała jakieś omamy, czy umierała... jej goryle dalej "żyły" więc to nie to. Martwa, by nie utrzymała techniki. Ale chyba serio była w takim złym stanie, to podobieństwo było... wielkie. Przyszło jej coś do głowy, ale... nie było to możliwe. Może to tylko podobieństwo. Aż cały dialog z Lordem Protektorem jej przeleciał przed oczami.
Aż ją głowa rozbolała, a jeszcze jej oczy dostrzegły zielonowłosą dziewczynę... Od razu pomyślała o Tetsuro, ale powstrzymała się od obrażania zielonowłosego medyka w tej chwili, nie miała na to sił. Starała się zachować przytomność, na tym się teraz w pełni skupiała. No i usłyszała Mijikumę, który o kogoś pytał. Siostra? Matka? Partnerka? W sumie nie miała pojęcia, nie miała głowy do posiadania pojęcia. Czasem się wierciła delikatnie w rękach Minoru, tylko po to, żeby ból pozwalał jej nie usnąć ze zmęczenia.
-Orochi-sama... - Powtórzyła po Mijikumie, nie chcąc walnąć żadnej gafy... Spojrzała z jak największą powagą, choć też wyglądała nieco jakby patrzyła na jakiegoś ducha, bo podobieństwo było zbyt duże, jakby tylko dodać mu wąsa... No nic, uśmiechała się, co prawda z buźką całą we krwi, to też niekoniecznie było to tak radosne i cieple jak zawsze, starała się stłumić wszelkie grymasy bólu, jakie mogłyby tylko pojawić się na jej buźce przy nawet tak minimalnym wysiłku. No i z cholernym zmęczeniem. Zakładając oczywiście, że poważnie mógł zabrzmieć taki maluch jak ona, w takim stanie jak ona, w rękach jakiegoś łysego starucha. Minoru wyglądał jej dużo starzej niż Orochi, ale to może kwestia jego wcześniejszego wyglądu z tym niezadbanym owłosieniem. Choć sama starała się wyglądać jak najzdrowiej jak tylko mogła. -Mogę... pomóc z ewakuacją. - I kazała swoim trzem wolnym gorylom podejść do niej, aby dokładniej pokazać jak może pomóc, ich siłą, mogą coś nieść, pchać, cokolwiek. Chciała się przydać, nie chciała być jedynie ciężarem. Mimo wszystko. Minoru nie pozwolił jej działać na obszarze twierdzy, ale ona i tak nie chciała się poddać.

---

1. Szarpie się (ledwo bo ledwo i słabo bo słabo) w rękach Minoru i zaczyna beczeć.
2. Jej trzy nowe, wolne goryle idą za nimi.
3. Przy bramie widzi Lorda Sugiyame Juniora i oferuje pomoc w ewakuacji (starając się wyglądać jak najzdrowiej i najznośniej)

  Ukryty tekst

[Shigemi]

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Poczułem mieszankę zaniepokojenia, niepewności i determinacji, które wypełniły mój umysł i serce. Zrozumiałem, że sytuacja stała się coraz bardziej skomplikowana, a niebezpieczeństwo otaczało nas z każdej strony. Mimo to, moja determinacja, aby zaopiekować się rannymi, wypełniała mnie silniej niż kiedykolwiek wcześniej. Widok rannych ludzi, którzy z desperacją szukali pomocy, a kunaie spadające z nieba zagrażały ich życiu, tylko jeszcze bardziej pobudził mój instynkt medyka. Wiedziałem, że muszę działać szybko i skutecznie, by uratować tych, którym groziło niebezpieczeństwo. Chociaż sam doznałem lekkich obrażeń, to moja uwaga była skupiona na tych, którzy potrzebowali pomocy. Z każdym krokiem, jakim zbliżałem się do rannych, czułem, jak adrenalina wzbierała we mnie, podtrzymując mnie w trudnych chwilach. W moim umyśle krążyły myśli o tym, jak szybko i skutecznie mogę zareagować, aby zminimalizować cierpienie i uratować życie rannym. Mimo że sam doznałem lekkich obrażeń, to mój własny ból został odsunięty na bok, gdy skoncentrowałem się na ratowaniu innych. Moje ręce drżały lekko pod naporem emocji, ale mój umysł działał jak dobrze naoliwiona maszyna, szybko analizując sytuację i podejmując odpowiednie działania. Instynkt medyka wzmocniony latami treningu i doświadczenia kierował mną ku rannym, dając mi pewność, że nawet w obliczu największego zagrożenia potrafiłem zapewnić im pomoc. Mimo spadających ostrzy i ryzyka, jakie niosło ze sobą zbliżanie się do rannych, nie zważałem na własne bezpieczeństwo. Mój jedyny cel był jasny - uratowanie życia tych, którzy potrzebowali pomocy. Z każdym kolejnym krokiem, który zbliżał mnie do nich, moja determinacja rosła, a moje serce biło coraz mocniej, napędzając mnie do działania w obliczu trudności. W obliczu niespodziewanych wyzwań i niebezpieczeństw, wiedziałem, że nie ma czasu na wątpliwości ani wahania. Mój umysł był skupiony wyłącznie na zadaniu przed mną - uratowaniu jak największej liczby rannych, nawet jeśli oznaczało to ryzyko dla mojego własnego życia. To było dla mnie nie tylko obowiązkiem, ale i powołaniem, któremu byłem całkowicie oddany.
Moje ręce drżały lekko, gdy zbliżałem się do składziku leków, w którym miały być zapasy na wypadek ewakuacji. Pomimo bólu i lekkich obrażeń, moja determinacja nie słabła - chciałem upewnić się, że zabierzemy ze sobą wszystkie potrzebne środki, które mogłyby nam pomóc przetrwać trudne czasy. Widok spadających z nieba kunaich i odgłos walki wokół nas tylko jeszcze bardziej podsycał moje pragnienie zebrania jak największej ilości lekarstw. Byłem przekonany, że każdy zapas może okazać się niezbędny w najbliższej przyszłości. Z perspektywy młodego medyka ninja, odpowiednie przygotowanie to klucz do przetrwania, a każda pigułka czy bandaż mogły uratować komuś życie. Jednak gdy dotarliśmy do składziku, słowa Keiona trochę mnie ochłodziły. Jego ostrzeżenie o niebezpieczeństwie i pilnej potrzebie opuszczenia Twierdzy dotarło do mnie, budząc wewnętrzną niepewność. Mimo że głos rozsądku podpowiadał mi, że czas na zbieranie zapasów minął, a teraz należy skupić się na bezpiecznej ewakuacji, to wciąż czułem w sobie chęć zgarnięcia choćby garści pigułek czy opakowań leków. Spojrzenie Keiona, pełne powagi i determinacji, przypomniało mi o pilności sytuacji i konieczności działania. Chociaż poczułem lekkie rozczarowanie i frustrację, że nie mogłem zabrać więcej zapasów, zrozumiałem, że teraz nie czas na osobiste potrzeby, lecz na działanie w imię wspólnego dobra. To spojrzenie było jak ostrzeżenie, które skierowało mnie na właściwą ścieżkę. Chociaż poczułem się trochę zniechęcony, że nie mogłem zrobić więcej, wiedziałem, że teraz muszę skupić się na tym, co najważniejsze - bezpieczeństwie nas wszystkich i szybkiej ewakuacji z tego miejsca. Ostatecznie, choć moje serce wciąż tęskniło za lekami i zapasami, które mogłyby pomóc w leczeniu rannych, zaakceptowałem fakt, że muszę podporządkować się większemu celowi. Moja determinacja wzmocniła się, a moja uwaga skoncentrowała się na szybkim i skutecznym udzieleniu pomocy tym, którzy tego potrzebowali w obliczu nadchodzącego niebezpieczeństwa.
Spojrzałem na Keiona i tylko powiedziałem:
-Byle żebyśmy wszyscy nie pozdychali z głodu. Dobra spieprzamy. - powiedział. Doskwierały mi moje delikatne rany, ale to nie był mój największy problem.
Zobaczyłemsobie sprawę, że przegraliśmy bitwę. Choć serce wciąż bije mi z determinacją, a w oczach tli się iskra nadziei, moja racjonalna myśl podpowiada mi, że teraz musimy się ewakuować ze szpitala polowego. Widzę to, co dzieje się wokół mnie: chaos, zniszczenie, ludzie walczący o przetrwanie. To obraz, który mówi mi, że nie ma już nadziei na odwrócenie losu tej bitwy. Zrozumienie, że musimy opuścić to miejsce, jest dla mnie trudne do zaakceptowania. Przez chwilę czuję, jakby cały świat rozsypywał się na kawałki, a ja stoję bezradny wobec tego chaosu. Jednak wraz z tym uczuciem przychodzi także determinacja. Wiem, że muszę działać szybko i skutecznie, aby zapewnić bezpieczeństwo sobie i innym. Kiedy patrzę na swoich towarzyszy, widzę w ich oczach tę samą determinację, którą czuję w sobie. Wiedzą, że musimy działać wspólnie, aby przeżyć. To wspólne zrozumienie i zaangażowanie daje mi siłę, aby podjąć niezbędne działania. Musimy działać szybko i sprawnie, aby ewakuować rannych i umożliwić wszystkim wyjście z tego miejsca. Mimo smutku i żalu, jaki czuję widząc zniszczenia wokół mnie, wiem, że teraz musimy skupić się na ratowaniu życia i zapewnieniu bezpieczeństwa naszym towarzyszom. To zrozumienie, że przegraliśmy bitwę, jest trudne do przeżycia, ale jednocześnie daje mi motywację, aby działać jeszcze bardziej z determinacją i zaangażowaniem. Musimy przetrwać ten trudny czas i szukać sposobów na kontynuowanie walki w przyszłości...
- Kto ma siły niech biegnie do magazynu i bierze do kieszeni wszystko co może, gdy ostatni nasz człowiek opuści szpital musimy go spalić do gołej ziemi, nie mogą dostać naszych zapasów to ich zbyt wzmocni. Bierzcie co się da! Tylko pamiętajcie co bierzecie! - krzyknąłem, zakończyłem podleczenie Ai, nie mogłem się oszukiwać naż czas się skończył. Dobrze, że miałem wypchane kieszenie pigułkami z krwią oraz bojowymi i trochę leków przeciwbólowych. Nie jestem sobie w stanie wyobrazić jak wiele ich będzie potrzebnych w naszym kondukcie uciekinierów.
Gdy spojrzałem na Anzou i Hanę, którzy przemierzali gruzowisko Twierdzy, byłem pod ogromnym wrażeniem ich determinacji i poświęcenia. Ich wysiłki, by pomóc innym w obliczu tak ogromnego zniszczenia, wywołały we mnie głęboki szacunek i podziw. Mimo chaosu i niebezpieczeństwa, jakie otaczało nas z każdej strony, widok tych dwóch ninja działających z takim oddaniem dodał mi sił do działania. Kiedy moje spojrzenie padło na Chino, moje serce prawie przestało bić. Jej ciało było dosłownie pokryte ranami, a widok jej urwanej nogi i potrzaskanej twarzy był wstrząsający. Wszystkie moje instynkty medyczne krzyczały, że muszę zareagować natychmiast i pomóc jej przezwyciężyć jej cierpienie. Jednak w tym samym momencie, gdy wewnętrzny konflikt między pragnieniem udzielenia pomocy a potrzebą szybkiej ewakuacji był na szczytowym poziomie, słyszałem w swojej głowie słowa Keiona, które przypomniały mi o pilnej potrzebie opuszczenia Twierdzy. To ostrzeżenie było jak szorstki podmuch wiatru, przypominający mi, że teraz nie ma czasu na długie rozważania czy długotrwałe leczenie. To był moment trudnych decyzji i bolesnych ustępstw. Czułem się bezradny, patrząc na Chino, która desperacko potrzebowała pomocy, ale wiedziałem, że teraz muszę działać racjonalnie i zdecydowanie. Wybrałem ewakuację, choć serce krwawiło mi z powodu pozostawienia jej bez natychmiastowej pomocy. Musiałem zaakceptować to jako część rzeczywistości, która nas otaczała, i skupić się na tym, co było konieczne, aby zapewnić bezpieczeństwo wszystkich. Pomimo trudności i wewnętrznych rozterek, musiałem działać szybko i zdecydowanie, wierząc, że to, co robię, ma służyć większemu dobru i bezpieczeństwu wszystkich, którym mogłem pomóc.
Stojąc na gruzowisku Twierdzy, odczuwałem walkę emocjonalną wewnętrznego konfliktu. Na jednej stronie mojego umysłu krzyczał głos potrzeby udzielenia pomocy rannym, których widziałem wokół siebie. Ich cierpienie i beznadziejna sytuacja sprawiały, że serce mi krwawiło, a instynkt medyka wzywał do natychmiastowego działania. Chciałem pozostać, leczyć i pomagać, a nie opuszczać tych, którzy tak desperacko potrzebowali wsparcia. Jednak na drugiej stronie tego konfliktu kłębiły się myśli o bezpieczeństwie i konieczności ewakuacji. . Wiedziałem, że każda chwila zwłoki mogła być decydująca dla naszego bezpieczeństwa, a pozostanie na miejscu niosło ze sobą ryzyko dla nas wszystkich. Wewnętrzny konflikt między pragnieniem pomocy a potrzebą bezpieczeństwa wywoływał falę emocji. Czułem się splątany, rozdarty między poczuciem obowiązku wobec rannych a niepokojem o własne życie i życie tych, którzy byli ze mną. To był moment, w którym musiałem stawić czoło swoim wewnętrznym demonom i podjąć trudną decyzję. W końcu, z wyrzutem sumienia i bólem serca, zdecydowałem się na ewakuację. To było jak odcięcie części mojego serca, pozostawiając za sobą tych, którym mogłem pomóc, ale wierząc, że to, co robię, służy większemu dobru. Musiałem pogodzić się z tym, że teraz nie mogłem pomóc wszystkim i skupić się na tym, co najważniejsze - naszym bezpieczeństwie i przetrwaniu. Rozpocząłem się szybkim tempem ewakuować. Jednak nie głównym tłumem, a lekkim poboczem, tak aby jak najmniej narażać się na atak oraz jak najmniej zawadzać innym. Sharingan miał mi pomagać uniknąć zagrożeń jak tylko się da. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Podsumowanie:

1. Dylemat ewakuacyjny
2. Podjęcie decyzji
3. Ewakuacja

CHAKRA: 39%

---

ZDOLNOŚCI

---

Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
1x torba na pośladkach

Ukryty tekst

Nazwa

Sharingan: Ichi Tomoe

Pierwszy poziom rozwoju Sharingana. Od tej pory użytkownik może aktywować swoje Dōjutsu wedle woli. Co prawda na tej randze Kekkei Genkai jeszcze nie ma takiej mocy, o jakiej wielu by marzyło, ale przynajmniej niektóre bonusy klanowe otrzymuje się już teraz - jak chociażby widzenie chakry. Z czasem rzecz jasna Sharingan może ewoluować.

Możliwości

• Widzenie chakry przeciwnika - brak takiej możliwości przez obiekty
• Dostrzeganie obiektów niewidocznych gołym okiem - np. cienkie żyłki
• Odróżnianie klonów od oryginału - Klony z rang E i D
• Bonus atrybutów - wzrost percepcji o 10 punktów
• Kopiowanie technik - Tylko techniki taijutsu i bukijutsu (w przypadku braku dziedziny męczą o wiele bardziej). Wykonywane dopiero po przeciwniku.

Wymagania

Przebudzenie zgodnie z mechaniką klanu, dziedzina klanowa D

Koszt E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Nazwa

Chiyute no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni | 2 metry (Iryōjutsu A)

Koszt Ranga D: B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 na turę)
Ranga C: B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (1/2 na turę)
Ranga B: B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (1/2 na turę)

Dodatkowe W przypadku leczenia samego siebie, technika działa rangę niżej i wymaga całkowitego skupienia | Po zasklepianiu większych ran tą techniką pozostają blizny na ciele rannego

Opis Podstawowa i najważniejsza technika w asortymencie każdego medycznego ninja. Użytkownik przykłada obydwie dłonie w okolice rany pacjenta i przesyła do niej swoją chakrę. Ta przyśpiesza naturalne właściwości regeneracyjne ciała, wymuszając zasklepianie się ran i naprawę naczyń krwionośnych. Trudność zabiegu zależy bezpośrednio od rodzaju rany - szarpane są trudniejsze do zaleczenia niż zwykłe cięcia, a wielkość ubytku ciała czy stopień narażenia na infekcję zwiększają trudność poprawnego wyleczenia. Skuteczność techniki zależy bezpośrednio od umiejętności, wiedzy medycznej użytkownika i ilości chakry w nią włożoną, przez co zaawansowani medycy są w stanie osiągnąć znacznie lepsze rezultaty niż nowicjusz:

Iryōjutsu D Technika jest w stanie wyleczyć pomniejsze rany i tamować krwawienie z mniejszych naczyń krwionośnych. W przypadku poważnych ran jest w stanie zmniejszyć krwawienie. Nadal zalecane jest korzystanie ze środków dezynfekujących i opatrunków. Proces jest też stosunkowo wolny. Leczenie ran lekkich trwa dwie tury.

Iryōjutsu C Medyk nie musi trzymać rąk na ranie, szczędząc bólu pacjentowi. Oprócz tego możliwości regeneracyjne nasilają się, możliwe jest tamowanie ran tętniczych i leczenie głębszych ran sięgających nawet do kości, a sam proces staje się szybszy. Odkażanie ran nie jest konieczne, ale jest zalecane. Leczenie ran lekkich trwa turę, a średnich dwie tury.

Iryōjutsu B Medyk może uleczyć głębokie rany, zasklepić rany tętnicze, złączyć ze sobą złamane kości, a nawet pozbyć się krwawień i drobnych uszkodzeń organów wewnętrznych. Wyleczona kość będzie osłabiona i ponowne jej uszkodzenie w krótkim czasie może skończyć się nie złamaniem, a pokruszeniem. Dodatkowo technika dezynfekuje ranę w trakcie regeneracji. Od tej rangi możliwe jest wykonywanie techniki jedną ręką. Leczenie ran lekkich trwa mniej niż turę, średnich turę, a ciężkich dwie tury.

Iryōjutsu A Pasywnie: Od tej rangi możliwe jest przesłanie medycznej chakry w formie cienkiego strumienia o długości maksymalnie 2m. Dzięki temu medyk nie musi stać bezpośrednio przy ofierze celem jej uleczenia. Nadal wymagane jest skupienie, a jednocześnie można stworzyć jeden taki strumień. Przesłanie medycznej chakry na odległość nie powoduje zwiększenia kosztów chakry i redukcji możliwości medycznych techniki.

[Ryuujin Kodai]

Frustracja. Gniew. Bezradność. Nienawiść. Żal. Strach. Te emocje ostatnie chwile dość często do mnie wracały. Jakbym nie starał się przed tym uciec, odciąć się od nich to jednak świat chciał aby na nowo we mnie odżywały. Trawiły mnie niby płomienie przez co z każdą chwilą zaczynałem czuć coś jeszcze gorszego. Coś czego nigdy nie poczułem ani nawet nie potrafiłem nazwać...
Moja dłoń spoczęła na rękojeści ostrza, a mięśnie napięty się na krótką chwilę gdy spoglądałem na uchihe. Miałem go tak blisko. Wystarczyło pociągnąć ostrzem, a krew tryskała by z zdekapitowanego ciała jeszcze krótką chwilę przed zderzeniem z ziemią pod nami. Puściłem broń i niemalże bez sił padłem na kolana. Zerknąłem tylko na chwilę w dół. Śmierć. Nie przeżyłbym gdybym skakał.
- Nienawidze was. - nie patrzyłem na nikogo w tej chwili, pusty wzrok kierowałem w grzbiet ptaka na którym właśnie leciałem i po prawdzie tych słów nie kierowałem do nikogo konkretnego, a do wszystkich.
Nienawidziłem dzikich, lisiego demona, najemników którzy wzięli udział w tej bitwie, shinobich którzy nie wzieli udziału w tej bitwie, Uchihów oraz ich cywili. Nienawidziłem ich wszystkich i każdego z osobna. Nienawidziłem w tym również siebie.
- Taiyō... - niemal niesłyszalnie wymówiłem jego imię. Mój biedny przyjaciel. Mój jedyny przyjaciel.
Poczułem ukucie w okolicy klatki piersiowej, a po chwili ścisk w okolicy gardła. Jakby ktoś zacisnął dłoń próbując je zmiażdżyć. Nie broniłem się. Po co miałem nawet próbować? Czułem się taki... PUSTY.

  Ukryty tekst

[Boukyaku Shinichi]

Ciężko było stwierdzić jak długo zdruzgotany ciałem i duchem blondyn przebywał w stanie zupełnego odłączenia z rzeczywistością. Nie poruszał się, nie mówił ani nie reagował na wydarzenia dziejące się w okolicy. Jego zobojętniały wzrok jednego dobrego oka opadł z powolnie rozjaśniającego się nieba w momencie, kiedy goryle ustały w swoim rytmicznie kołyszącym pochodzie. Nieopodal znajdowała się brama, a przy niej inni uciekający obrońcy twierdzi. Shinichi nie rozglądał się, jego zmęczone błękitne ślepie zatrzymało się na Hokori. Również znajdowała się na jednym z goryli, a jej twarz skierowana była na wprost tego który ją porzucił w momencie potrzeby. Świadomość przychodziła powoli, niczym drobinki piachu przesypujące się w klepsydrze. Młoda kobieta klanu Uchiha wyglądała tak groteskowo nienaturalnie, a w dodatku krew zlepiała jej kosmyki czarnych włosów do twarzy i jednego oka. Nie minęło dużo czasu, aby mógł zrozumieć sytuację. Hokori nie żyła. Jej martwe oczy nie posiadały żadnej intencji, ale i tak Shinichi odczuwał wyrzut. Wpatrywał się w nie bezustannie i czuł jak irytacja popycha obolałe ciało.
O świcie nie wytrzymał. Zszedł z goryla i nieporadnym acz zdeterminowanym krokiem podszedł do Hokori. Jego serce biło jakby chciało uciec z klatki piersiowej. Kiedy unosił swoją rękę nie potrafił pozbawić się uczucia strachu. Tak jakby kobieta miała ożyć na moment aby porwać go do zaświatów. Najpierw zdobył się na poprawienie irytującego kosmyka włosów. Zaczesał go drżąco za ucho gdzie poczuł mokrą, lepką ciecz. Niczym zahipnotyzowany nie spuszczał wzroku z czarnych, pozbawionych blasku oczu. - Przepraszam. - Powiedział szeptem pełnym słodyczy szczerości i goryczy smutku. Gdyby był silniejszy to wcale nie musiałoby się to tak zakończyć, a myśl ta wtórowała w głowie echem znacznie głośniej niż by sobie tego życzył Shinichi. Czując tak jakby to jego podświadomość próbowała zamknąć go w pajęczynę manipulacji. Jego dłoń którą wytarł tak starannie jak tylko mógł o spodnie dotknęła zimnego czoła Hokori, a później delikatnym posuwistym ruchem zamknęła oczy. Ciężar na barkach jakby zelżał, a Shinichi poczuł jakby grunt pod nogami falował. Rozejrzał się po raz pierwszy od niewiadomą kiedy. Widział Ai w opłakanym stanie, która próbowała dalej zgrywać wesołą. Widział część grupy pomarańczowej, która zdołała jakoś wydostać się z miejsca gdzie przeżyć nie miał prawa nikt. W myślach na moment pojawił się młody chłopak władający piachem, którego to miał sprowadzić na tereny klanu Nara. Jeśli dobrze pamiętał to on znajdował się w pobliżu tego niszczycielskiego wybuchu. Musiał więc już nie żyć. Jedno zdrowe oko przemknęło po bramie i zdziesiątkowanej armii. Za nimi zaś rozpościerały się znamiona miażdżącej porażki - ruiny twierdzy. Z oddali słychać było odgłosy walk bestii spoza ludzkiej domeny, a Shinichi'emu chciało się po prostu śmiać. Bogowie zaiste są makabryczni i bawi ich niedola. Słusznie więc bać się ich i wysławiać, bo może choć wtedy oszczędzą marnym z najmarniejszych. A gdyby choć jednej spośród całego panteonu zechciałby usłuchać to Shinichi modlił się pokornie wgłębi swojej duszy, o choć drobinkę tej destruktywnej mocy, aby on mógł siać zniszczenie wobec tych którym życzył źle. Bogowie jednak nie słuchają, a modły zdają się jedynie na powiększenie łaknienia mocy.
Shinichi nie zamierzał spędzać w tym przeklętym miejscu więcej niż był zmuszony. Żałował swojej pychy, która zaprowadziła go w to miejsce i teraz kiedy dostał nauczkę i pokazano mu jego miejsce chciał wrócić do swojego, samolubnego życia. Chciał przedostać się za bramę, uciec i nigdy nie oglądać się za siebie. Był bowiem złamany tak ciałem jak i duchem.


Skrót:
-> Wpatrywanie się w martwą Hokori
-> Dojście do wniosku, że jej otwarte oczy są niezwykle irytujące, zejście z goryla i zamknięcie martwych ślepaków
-> Rozejrzenie się po okolicy
-> Próba wydostania się z tego miejsca skazanego na zgubę przez kapryśnych bogów

  Ukryty tekst

Statystyki | Znane techniki | Przedmioty

Statystyki:

  Ukryty tekst

Znane techniki:

  Ukryty tekst

Przedmioty:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Ciemno-szary płaszcz
• Dwie białe maski
• Medalion przynależności do klanu Nara
• Torba na glinę (Lewe biodro)
• Torba na glinę (Prawe biodro)
• Kabura na broń (Lewe udo)
• Torba (prawy poślad)
• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Użyte techniki | Użyte przedmioty

Użyte techniki:

Użyte przedmioty:

[Tetsurō]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei

EVENT

---

Zamieszanie robiło się coraz większe. Siły Uchiha wycofały się już do w okolice twierdzy, a nawet jeszcze dalej, co oznaczało, że na polu walki został jedynie wielki kot w białej zbroi z mieczem, ogromna jaszczurka, medyczka Yamanaka raz dwóch kuweciarzy. Może razem byli silni, no ale jak to mówią, "nawet Ichirou dupa gdy wrogów kupa", więc trzeba było zacząć się wycofywać. Na szczęście, nie tylo Zielonowłosy marionetkarz to czuł. Doświadczony pustelnik także czuł w starych kościach, że pora się zwijać i po dosyć szybkim manewrze byli już zawieszeni w powietrzu... No prawie... Misae stawiała opór... Nici Tetsuro nie były tak wytrzymałe, aby opanować tę kobietę o nadludzkiej sile. Dziewczyna chciała tutaj zostać, próbując odezwać się do Chakrowego kota, a dokładniej, do jego Jinchurikiego, a przynajmniej tak sytuacje rozumiał. W tych wydarzeniach było wiele niewiadomych, no ale luki uzupełni sobie podczas rozmowy z przywódczynią.

Teraz mieli dwie możliwości rozwiązania tej sytuacji, albo zabierają dziewczynę siłą ze sobą, albo pozostawiają ją tutaj, licząc, że sama wraz z kotem sobie poradzi. Nie było opcji, aby tutaj pozostali, to byłoby samobójstwo, a Tetsuro miał jeszcze za dużo rzeczy do zrobienia w tym świecie, aby umierać tej nocy.

- Kuroi-san, możesz z Misae zrobić piaskowego Kebaba i ją tutaj do nas przywieźć? - o tak, kebab, teraz bardzo chętnie zjadły sobie ten specjał pustynnej kuchni, niestety tutejsi szefowie kuchni nie znali tego cudownego dania, które miało wiele zalet, na przykład to, że można je zabrać ze sobą w podroż, dokładnie tak, jakby to mieli teraz zrobić z Misae.

W trakcie, gdy dziewczyna cały czas stała na ziemii, Tetsuro dalej wypuszczał swoje nici, łapiąc za kolejnych martwych dzikich i rzucając ich do walki w taki sposób, aby ratować młodą medyczkę. Spodziewał się, że nie może być normalna, skoro zdecydowała się na tak szalony manewr z przejściem tutaj, no ale, że chce tutaj zostać po wykonaniu zadania? Martwi dzicy mieli wbiegać frontalnie w przeciwników atakujących Misae i swoją masą ich przewracać, celować pięściami w ich głowy, czy tez przyjmować ciosy niczym żywe tarcze. Wszystko do czasu, aż Kuma Kebab z podwójną Misae zostanie przyrządzony i będą oni mogli zawijać się z tego miejsca tak szybko, jak perfekcyjnie zwinięty placek.

Kiedy już Misae będzie zapakowana, a oni będą gotowi do dalszej drogi, Tetsuro planuje wykonać jeszcze jedną, ostatnią rzecz, która właśnie przyszłą mu do głowy. Wiedział, że na pustyni jest wielu znanych medyków, od Misae dowiedział się także, że ciało i jego tkanki skrywają wiele tajemnic, dlatego też chciał on sięgnąć do swojej torby i wyciągnąć jeden ze swoich średnich zwojów, odpieczętowując jego zawartość gdzieś poza chmurkę, a następnie rzucić go na pole bitwy, w locie chwytając go nićmi i rozwijając. Chciał on zapieczętować w zwoju kilka ciał dzikich, celując najbardziej w te, które wyróżniały się swoim wyglądem w sposób znaczący, co oznaczałoby ich przynależność do któregoś z dzikich klanów, czyli ci o dwóch głowach, podobni do węży, bądź też zamaskowani, którzy używali dziwnych chmur z różowej chakry. Starał się ich zapieczętować pod sam kurek zwoju. Następnie przyciągnął zwój do siebie i schował bezpiecznie do torby, wracając po raz kolejny do ochrony ich przy użyciu ciał dzikich. On sam nie wiedział zbytnio co może z nimi zrobić, no ale w stolicy marionetkarzy, Shirei-kan na pewno znajdzie kogoś, kto będzie mógł z nich wyciągnąć coś ciekawego. Niestety, taka armia dzikich może być zagrożeniem nawet dla Unii. Mimo tego, że byli daleko, trzeba było się szykować, nie wiadomo co jeszcze planują, skoro od tak beztrosko przespacerowali się po armii sojuszu.

- W którą stronę lecimy? Wszyscy uciekają na południe, powinniśmy się także przegrupować z nimi.... Tam pewnie jest moja siostra... - dopiero zaczęło dochodzić do niego, że Yurika może się martwić. Szpital został ewakuowany, a jego nie było wśród lekarzy, jeżeli ktoś jej nie przekazał o jego szalonym czynie, to mogła założyć, że nie żyje... A tego wolał uniknąć...

TL DR:

• Ochrona Misae gdy Kuroi robi z niej kebab
• podebranie kilku ciał dzikich i zabranie ze sobą

Marionetka - Skorpion

marionetka - Goryl

  Ukryty tekst

Staty

  Ukryty tekst

Itemki

• Złota Odznaka Ninja Ayatsuri noszona na szyi na łańcuszku
• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen" przywiązany na lewym ramieniu
• Kabura na broń na lewym udzie [30/30]
    Ukryty tekst
• Kabura na broń na Prawym udzie [30/30] :
    Ukryty tekst
• Torba Biodrowa na Biodrze z Lewej strony [80 / 80] :
    Ukryty tekst
• Torba Biodrowa na BIodrze z Prawej strony [25.5 / 80] :
    Ukryty tekst

Marionetki

  Ukryty tekst

Staty marionetek

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

To miała być ta chwila geniuszu, gdzie po zespoleniu z mocą Susano, koci szef zmiażdży rudego bakłażana i zetrze go na proch. Szybkie ataki dochodziły celu, raz po raz raniąc pomarańczowe monstrum, które jednak nie zasypało gruszek w popiele i odwzajemniło ataki tym samym. Nie miał wyjścia i niebieskopłomienny kot przyjął na siebie ataki, które zniósł niemal bezboleśnie. To napawało go optymizmem, jednak problemem był brak mocy do skrzywdzenia tego skurwysyna. Brakowało mu siły, więc spodziewał się, że będzie to trwało dłużej niż by chciał.
Białowłosy dostojny degustator procentowych napoi, tuż po komentarzu ze strony Katsumi zauważył coś na co czekał jak nikt inny. U jego pasa pojawił się znikąd śnieżnobiała katana, która mogła przenieść szale zwycięstwa na jego korzyść. Płomienna łapa szybko dobyła ów katane, przechodząc do pozycji bojowej wskazując na lisa. To miał być wymierzony atak w tego skurwiela.
Ruszył bez namysłu w kierunku tego bydlaka, by przejść do ataku, który wzmacniał każdy atak katana, który wystosował w kierunku lisa, a było ich bez liku. Atakował głównie głowę, szyje, obojczyk i tors, wymierzając je tak wiele razy jak tylko może, a każdy z nich z zachowaną techniką godną szermierza, mistrza miecza, którym niewątpliwie był Kjuszardo. Każdy z nich był silniejszy niż jego własna siła, na co liczył, że być może to pomoże w tej walce. Czujnie jednak podczas ataków czy szarży spoglądał na lisa, spodziewając się, że może zaatakować bijuudama, która należy za wszelka cenę uniknąć.

Skrót

1. Epickie dobycie katany, szarża i ataki mistrza szermierki

Chakra:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

Statystyki:

  Ukryty tekst

[Nana]

Nie czuła smutku. Nie było jej też przykro. Z pewnym opóźnieniem wpatrywała się w upadające bezwładnie ciało skąpane w czerwonych kroplach cieknącej krwi. Głowa upadła z głuchym (za pewne) trzaskiem na obłoconą ziemię. Dlaczego jej oczy zawiodły? Nie czuła ani smutku ani żalu, bo w tym momencie nie czuła nic. Niedowierzanie i szok zawładnęły nią całkowicie. Pozostawiając pustą niczym wielokrotnie podziurawiona, przeciekająca waza. Bezużyteczna. Straciła poczucie czasu. Ostatni raz spojrzała na przeciwnika, który wykorzystał sytuację. Nie poświęciła mu więcej uwagi. Musiała tylko zapamiętać jak wyglądał. Czerwone tęczówki wyblakły do standardowego matowego odcienia czerni. Nie było jej zimno, chociaż przemoknięte i ubrudzone ubranie przykleiło się do jej zmęczonego ciała. Wiatr targał poplątanymi włosami, gdy przelatywali nad polem bitwy. Nad cmentarzem poległych. Zmieszanych trupów. I teraz ciężko było zliczyć ilu odegrało wrogów, a ilu sojuszników. Po śmierci wszyscy wyglądali tak samo.

Nie znała Kamino tak dobrze, jak by sobie tego życzyła. Jak zawsze w życiu zabrakło czasu. Nie była to kochająca matka, która ją wychowała. Nie była też nieczułą, która by ją porzuciła. Zrobiła to co uważała za słuszne i Nana nie chowała urazy. Wtedy, gdy uciekały wspólnie z turnieju zawdzięczała jej własne życie. Jej i walczącemu teraz Jinchuriki, którego ogromną kocią chakra była wyczuwalna nawet stąd. Czy zawdzięczała mu swoje życie ponownie?

Nie chciała tęsknić za osobą, którą poznała i od razu straciła. Nie chciała czuć czegokolwiek, bo niestety czuła za dużo. Za mocno. Przekleństwo Uchiha. Dopiero, kiedy powoli zaczynała rozumieć co oznaczało mieć rodzinę. Zaśmiała się cicho, pod nosem, pewnie przerażając tym swoich towarzyszy siedzących na ptaku. Miała ich reakcję w dupie. Los ponownie śmiał się jej w twarz. Uchiha byli niebezpieczni - tak nauczono ją od dzieciństwa. Zabijali siebie wzajemnie i powinna była trzymać się od nich z daleka. Nigdy jednak nie należała do tych posłusznych uczennic, które słuchały się dorosłych. Czy właśnie przed tym próbował uchronić ją sensei? Przed przywiązaniem i bólem, które się z tym wiązało.

Nienawiść przychodziła jej zbyt łatwo. Było to wszechogarniające uczucie, dzięki któremu czuła, że żyła. Otwierało ponownie zmęczone powieki. Dawało siłę i przede wszystkim pomagało odnaleźć cel. Kierunek, w którym mogła podążyć. Mogła odpuścić i zrezygnować. Mogła też dać się zawładnąć złości gnieżdżącej się na dole czaszki. Rozsadzającej głowę od środka. Ktoś to wszystko zaplanował. Ktoś ją tam wysłał. Ktoś wysłał tam ich wszystkich. Ktoś doprowadził do wojny. Ktoś ją rozpoczął. Ktoś zaatakował i ktoś się bronił. Kto był jednak winny?

I pomimo tego co przeżywała w środku, co rozpierdalało ją od wewnątrz; świat się nie zatrzymał. Nie był główną postacią powieści, a zaledwie nic nie znaczącym pionkiem, jednym z wielu, które poległy lub przetrwały dzisiejszą noc. Z dziwnym spokojem wpatrywała się w walczące daleko Bijuu. Było w nich coś satysfakcjonującego. Jak by naprawdę myślały, że cokolwiek miało jeszcze jakieś znaczenie.

Chciało jej się wrzeszczeć. Z niemocy, z bólu, ze złości i frustracji. Zamiast tego milczała.

Było niebezpiecznie, gdy ekspresyjna z natury osoba stawała się dziwnie cicha.

1. Odwrót

Techniki i Chakra

  Ukryty tekst

Staty:

  Ukryty tekst

Wiedza:

  Ukryty tekst

Eq:

1 kabura przypięta na pasku na prawym udzie, 1 torba pod pasem z kimona na plecach. Pochwa z kataną na plecach.

  Ukryty tekst

[Anzou]

Młody Kaminari nie zamierzał odpuszczać. Jego potyczka tutaj składała się z różnego rodzaju pomniejszych celów, które finalnie miały doprowadzić go do przetrwania. Początkowo walczył z wrogami, potem sam chciał przeżyć korzystając z pomocy medyków, a teraz chciał donieść Chino w odpowiednie miejsce, aby ta mogła mu pomóc. Hana również nie zamierzała próżnować, wspierała go i starała się ocalić jak najwięcej istnień. Anzou starał się nieustannie słuchać tego, co dzieje się dookoła, ale nie było to łatwe. Zmęczenie powoli dawało mu się we znaki, ale nie mógł się zatrzymać, nie mógł ot tak odpuścić, musiał pchać ten wózek do samego końca.
- Chino, jeszcze trochę. Nie poddawaj się!
Kaminari starał się ciągle mówić do przywódczyni klanu, nie chciał, aby ta zginęła na jego rękach. Uchiha wydawał rozkazy, które ułatwiały wszystkim przejście przez twierdzę w sposób skuteczny. Poziom zniszczeń był przytłaczający. Po jakimś czasie Anzou dostrzegł jakąś dwójkę.
- Medycy? Jesteście w stanie pomóc? Albo wiecie gdzie możemy otrzymać pomoc?
Rzucił dość głosno nastolatek w kierunku Keiona i Shigemiego. Czekał na informacje by dalej ruszyć zgodnie z otrzymaną odpowiedzią.

  Ukryty tekst

[Yami]

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Hana]

Dotrwanie do tego momentu spowodowało, że trudno nie wierzyć w szczęśliwy traf. Reakcja zdarzeń pchała wszystkich w określone miejsca. Łączyła całość niczym puzzle. Dla jednych oznaczało to wypełnienie swojej powinności i posiadanie celu w życiu. Inni widzieli w tym niepoukładany chaos, jak z koszmaru. Wybudzenie było o tyle trudne, że scenariusz pozwalał jedynie na parcie naprzód. Uznanie dominacji przeciwnika nie obyło się bez chwili goryczy. Negowanie faktu, który odgrywa się w chwili obecnej. Niby ludzka rzecz. Nie było złych ani dobrych decyzji, bo trudno takie odróżnić. Należało patrzeć bardziej przez pryzmat czasu.

Oczywistym było, że ich rola tutaj dobiegała końca. Kwestionowanie zasadności bitwy nikogo nie obchodziło. Żadna cudowna pomoc nie nadeszła. Zrobili tyle, na ile byli zdolni. Przynajmniej ci, którym pozwolił na to los. Hana powoli przyzwyczajają się do tych odczuć i emocji. Nie były jej w smak, lecz pozwalały nabrać dystansu i potrzebnego doświadczenia. Na długo nie zapomni tej jakże krótkiej i intensywnej potyczki. Dłuższa walka mogłaby doprowadzić jedynie do pewnej śmierci. Nadal znajdowali się w bezpośrednim kontakcie z wrogiem, co powodowało nieustanną obawę o własne życie. Tak było w chwili odwrotu do twierdzy. Teraz wraz z Anzou musieli zadbać o uratowaną Chino, której nie do końca potrafili pomóc. Dla kogoś nie obytego z wiedzą to oczywiste, że każda poważniejsza rana niosła pewne obawy. Dziewczyna nie mówiła nic na głos, żeby nie wzbudzić paniki. Rozsądnie było zakładać, że brak przytomności i ledwie rozpoznawalny kształt nogi mógł świadczyć o komplikacjach. W tych warunkach szansa na pomyślne uzdrawianie była bardzo niska. Sam fakt, że lada moment twierdzą znowu mogła być wzięta szturmem nie napawał optymizmem. Jedynym ratunkiem było przedarcie się jak najdalej stąd. Modlitwa o to ciągle gdzieś krążyła w pełnej myśli głowie młodej kunoichi. Pozwalając iść towarzyszowi pierwszemu, Shirakawa osłaniała tyły i mogła jedynie mieć nadzieję. Nim nie dotarli w okolice punktu szpitalnego. Trudno było określić jak przedtem mógł wyglądać schemat pomieszczeń dla medyków, którzy pomagali rannym w trakcie bitwy. Istotne było to, że natrafili z Anzou na dwójkę całkiem obcych ludzi. Nie wnikała w ich powody, dlaczego zostali tu sami. Równie dobrze mogli działać pod presją czasu przy ewakuacji lub korzystać z tego chaosu i pokusić się o szabrowanie. Na ich szczęście w tym zgiełku nie trafili na Uchiha. Ci akurat byli na tyle oddani sprawie, że wraz z Shirei-kanem dbali o jak najdłuższe powstrzymywanie wroga. Sytuacja wynikła dla Hany o tyle niezręcznie, że trudno było skupić się na właściwej ocenie. Skoro już nastąpiła, to jak zwykle pozwoliła Anzou na inicjatywę. Zaraz potem pod wpływem bazującej adrenaliny znalazła się przy chłopaku, żeby spełnić swój obowiązek. Jego zajęte ręce uniemożliwiały mu jakąkolwiek obronę, dlatego chciała zareagować w porę i być odpowiednim wsparciem, które osłoni ich przed każdą ewentualnością. Mimo, że grali do tej samej bramki, co Shigemi i Keion, to ufność pozostawała na poziomie między klanowym. Chyba zgodnie mogli uznać, że zależy im tylko na uratowaniu towarzyszki.
- Proszę, jeśli jesteście w stanie ocenić jej stan, pomóżcie. - dodała odważnie Hana w stronę Keiona i Shigemiego. Anzou nieraz powtarzał, że powinna być bardziej pewna siebie, co starała się uczynić, ale sama na razie nie potrafiła tego ocenić.
- Odwdzięczymy się, cokolwiek jest wam w tej chwili potrzebne. Powinniśmy się stąd ewakuować. - odparła rozsądnie w geście zachęty do negocjacji. Lekka perswazja zawsze pomagała, kiedy presja przeszkadza w podjęciu decyzji. Każdemu zależało też na bezpieczeństwie. Nie zamierzała powstrzymywać ich przed kradzieżą, a być może znalazłaby rozwiązanie na ich problem. Gdyby tylko zechcieli krótko streścić swój plan. Posiadała pusty zwój, do którego mogłaby schować sporą część medykamentów, a potem zdetonować notkę i zniszczyć resztę. Nie była to chwila na domysły, więc wraz z Anzou mogli tylko liczyć na pomyślne rozstrzygnięcie. Bez tego każda sekunda zwłoki oznaczała same powikłania rannej kończyny u Chino. Liczyła, że podczas marszu też można ocenić obrażenia poszkodowanej. Połączyć własne dobro z innych za obopólną zgodą.

1. Więcej tragicznych myśli, które o dziwo pozwalają przebrnąć przez trudy sytuacji.
2. Hana stara się skupić na dalszej realizacji odwrotu w bezpieczne miejsce, gdzie będzie można lepiej zadbać o Chino.
3. Konfrontacja z napotkanymi Shigemi i Keionem. Próba namówienia ich do pomocy.
4. Chęć pomocy z ich problemem, gdyby został jakkolwiek przekazany. Pieczętowanie zawartości schowka do zwoju i zniszczenie reszty notką.

  Ukryty tekst

[Ario]

Nie trwało to długo, gdy podszedł do niego jeden z mężczyzn i poinformował, że ten jeszcze ma ich eskortować przez trzy dni, Ario popatrzył na niego beznamiętnie, ale początkowo nic nie komentował.
- A co jest w Sarufutsu? Przecież jak dzicy przedarli się przez front i zaraz zajmą Sogen, to trzy dni drogi dla zwinnego oddziału to nic. Powinniście ewakuować się jeszcze dalej. - odparł, po czym cicho westchnął. - Mogę Wam pomóc przejść do tego punktu, niech będzie.

Nie bardzo mu się to podobało. Trzymanie rannych tak blisko przegranego frontu aż się prosiło o jakieś kuku, ale no nie jego to była decyzja. Wojna była przegrana, a on sam nauczył się ponownie wiele na podstawie klęski innych. Jeszcze kilka takich wojen, a Ario będzie mógł szczycić się mianem specjalisty. Chociaż nie był przekonany, czy to akurat dobrze.

Następnie Hoshi poinformowała go o tym, że po swojej stronie mamy tylko Kyoushiego. Ario doskonale o tym wiedział i o tym dokładnie też mówił.
- Dokładnie o tym mówię. Tylko, że bijuu Kyoushiego może nie wystarczyć, nawet jeżeli będzie to kwestia doświadczenia bitewnego. Nie mniej, nic tu po nas. - powiedział, po czym skierował się w kierunku zielonowłosej dziewczyny. Ta skomentowała fakt, że zostali wysłani przez klan. Kto został ten został.
- Ja jestem tutaj z ramienia Kropli. Mnie Saori-sama nigdzie nie wysłała, także nie jestem tu jako klanowicz. Ona ogólnie ma tendencję, do zapominania o mojej osobie, więc nawet mnie to nie dziwi. - wyjaśnił beznamiętnie. - Zrobisz jak uważasz. Nie zamierzam Cię powstrzymywać. - dodał.

Na sam koniec popatrzył na Hoshi.
- Wiesz...z każdą kolejną bitwą i wojną zaczynam...chyba zmieniać zdanie co do tego wszystkiego. - powiedział równie tajemniczo, co tajemniczy wyraz twarzy przybrał. W jego oczach tym razem pojawiła się nuta szaleństwa, ale nie w znaczeniu tego, jaki był Ario. Przez chwilę stał się zdecydowanie dużo mroczniejszy niż zawsze, gdzie z rudowłosego pacynkarza, który życzył wszystkim dobrze, można było wykryć coś...niepokojącego. Momentalnie jednak potem powrócił stary pacynkarz, co wydawało się, że miał na większość rzeczy wyjebane - choć nie było to prawdą.
- Nieważne. Później porozmawiamy. Idę odeskortować rannych.

To powiedziawszy ruszył wraz z klonami z całym tabunem ludzi, asekurując i odprowadzając ich do Sarufutsu.

TL:DR
1. Gadki szmatki & ewakuacja

  Ukryty tekst

[Kubomi]

Najwyraźniej… przeżyła? Niesiona przez atramentowe stworzenie mogła podziwiać jak inni, zdolni do walki shinobi odpierali fale broni, które leciały w ich kierunku. Błękitnymi oczami obserwowała ostatnią linię obrony, która starała się, by jak najwięcej uszło z życiem i wydostało się z tego piekła. Mimo swojego godnego pożałowania stanu, gdzie przed chwilą była na krawędzi życia i śmierci, to cieszyła się, że nie jest na ich miejscu. Była… porządną osobą, ale nie chciała cierpieć i ryzykować za nie swoją ojczyznę. Oczywiście, przybyła tutaj pomóc, ale przede wszystkim z powodu rozkazów i te na szczęście są wykonane. Ujrzała zdolności dzikich, aż za bardzo. Analiza pierwszego stopnia to nie była jej ulubiona metoda badania nieznanego.
- Co teraz? Gdzie się kierujemy? – mruknęła w kierunku kogolwiek, kto wyglądał na kompetentnego, próbując nawet zejść z goryla, jeżeli jej stan pozwolił. Szukała wzrokiem Minoru, który chyba szukał jej marionetek, a jednocześnie zajął się Ai. I słusznie. Najpewniej źle to zniosła, ale takie bohaterzenie nic by jej nie dało poza własną śmiercią, w Shigashi rozkazałaby by pewnie pobić taką osobę, by pokazać jej, że same chęci nic nie znaczą bez możliwości. Ale tutaj… nie mogła sobie pozwolić na żadne, niesmaczne komentarze. Dlatego pozostało jej czekać na dyspozycje i przyniesienie jej marionetek.

---

Spytanie jakie są teraz rozkazy i oczekiwanie na swoje lalki, zanim się podejmie ewakuacji..

---

Statystyki:

  Ukryty tekst

Użyte Techniki:

  Ukryty tekst

Znane Techniki:

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

- Pancerz z całym swoim dobrodziejstwem

• Dwie kabury, po jednej na udach
• Dwie torby na pośladkach
• Neko-te na dłoniach i nogach pancerza

- Skórzane, czarne rękawiczki
- Czarny płaszcz
- Fioletowa, japońska parasolka przy pasie
- Drewniane pudełko z nogami przy pasie

  Ukryty tekst

Pancerz i Marionetki w użyciu

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Atrybuty Marionetek

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Ucieczka, odwrót. Czyżbyś tego nie przewidywał od samego początku Staruszku? Tego że padniecie pod naporem Dzikich, którzy wleją się za Mur, bo nikt nie odciął głowy hydrze, nikt nie pozbawił ich lidera, tylko ślepo wykonywał rozkazy ludzi, którzy chyba nie za bardzo mieli jakiś większy plan, tylko reagowali na to, co się dzieje. Wszyscy przygotowani do obrony, tylko nikt nie wie czego broni, nikt nie zawołał liderów innych klanów wiedząc, że takie niebezpieczeństwo się zbliża. Negocjator padł w pierwszej chwili, na co innego liczyli? Do czego to doszło, że Ci, których uznawaliśmy za dzikusów, za prymitywów byli tak dobrze skoordynowani i umieli się zgrać tak dobrze, że dumni shinobi szczali w gacie obecnie uciekając przed ich naporem. Śmieszne.
Nagle głowa jednej z Uchih spadła z jej głowy, jakiś facet jednym, szybkim cięciem pozbawił życia jedną z sióstr, które operowali pewien czas wcześniej. W tym momencie wiesz, że Twoje wysiłki poszły w połowie na marne. Kocur jednak walczył dalej, druga Uchiha stworzyła mu wielki miecz - szermierz w końcu dostał to, czego potrzebował.
Misae za to się zerwała. Kolejna nieprzewidziana rzecz, dziewczyna miała chyba jakiś kurwa sprytny plan, żeby sobie jednak zostać i patrzeć dalej. Nie to żeby coś, ale widok walki dwóch bestii można było obserwować z dużo większej, bezpieczniejszej odległości.
-Mogę... Ale tego nie zrobię. Dziewczyna ma prawo robić co chce, nawet jeśli to skrajnie idiotyczne - rzucił do marionetkarza i zatrzymał swoją chmurkę w powietrzu, tak by zawisła na chwilę, a oni się zatrzymali.
-MENDO JEDNA. PO DOBROCI, PO ZŁOŚCI, CZY NIE ODPUŚCISZ?! - zawołał do białowłosej i to od jej decyzji miało zależeć co robią dalej. Jeżeli wróci sama z siebie i pozwoli kotu walczyć bez zbytniego przeszkadzania, to super i Kuroi znowu rusza chmurkę dalej, wszystko super. Jeśli odpowie że po złości, to miał zamiar wyciągnąć po nią piaskową łapę, by złapała ją i przyciągnęła do nich, żeby nasza medyczka nie została z tyłu pozostawiona sama sobie. Jeśli jednak wybrała trzecią opcję... to Kuroi miał inny plan.
Wznieść jej piaskowy fort, zamek z piasku, który miał ją uchronić przed Dzikimi, ale pozostawić okienko, by mogła dalej obserwować potyczkę. Nie zostawiał jej żadnego wyjścia ani nic takiego, bo bądźmy szczerzy - przy użyciu niewielkiej ilości swojej chakry mogła roznieść piaskowe ściany w strzępy. Wszystko zależało jednak od niej samej.


Chakra i Statystyki

  Ukryty tekst

Techniki

  Ukryty tekst

Ekwipunek

  Ukryty tekst

Skrót:
1. Zatrzymujemy się
2a. Jeżeli Misae wybiera opcję 1 lub 2 - to wracamy z nią
2b. Jeżeli Misae wybiera trzecią opcję, to tworzę jej zamek z piasku, żeby sobie patrzyła wygodnie