[Event] - Miasteczko Sarufutsu

Post autor: **Shigemi** » 9 kwie 2024, o 22:10

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Obserwując całą tę sytuację, moje myśli rozbiegały się na wiele stron. Z jednej strony widziałem gniew i frustrację Takeru, który zdecydowanie nie był skłonny przejść nad błędami Kuroiego. Był wściekły i zrozumiałem, że to, co się wydarzyło, mocno go dotknęło. Jednak jego niepohamowany gniew wydawał się przysłaniać możliwość zrozumienia całego kontekstu. Być może był zaangażowany w swoje uprzedzenia wobec Kuroiego i nie był w stanie dostrzec, że może istnieć więcej niż jedna strona tej historii. Stanąłem po jego stronie, jednak już po chwili zrozumiałem swój błąd.
-Że kurwa co zrobił?! - wszystkie jego zasługi minęły jak za machnięciem czarodziejskiej różdżki. Otrzymując tę przeklętą wiadomość, moje wnętrze zadrżało pod uderzeniem niewypowiedzianej złości i frustracji. Był to moment, kiedy wszystkie moje przekonania i zaufanie zostały zdeptane, a serce zalewała burza emocji, które trudno było opanować. Kiedyś patrzyłem na Kuroiego z szacunkiem i ufnością, ale teraz jego działania raniły mnie jak głęboki cios, którym trudno było się podnieść. Zaczęło się od poczucia niepokoju, które szybko przerodziło się w furię. Wewnętrzny ogień płonął coraz jaśniej, podgrzewany przez falę rozczarowania i gniewu. Jak mogło dojść do tego, że osoba, której zaufanie byłem gotów poświęcić, tak zdradziła nasze idee i zasady? Czułem się jak oszukany, jakby fundamenty, na których budowaliśmy naszą wspólnotę, rozpadły się pod moimi stopami.
Gdy próbowałem uspokoić swój gniew, poczułem, jak rośnie we mnie bezsilność i dezorientacja. Byłem jak drzewo, które traci korzenie i zaczyna się chwiać na wietrze emocji. Moje myśli były jak wir, który nie pozwalał mi na chwilę spokoju, przewracając wszystko do góry nogami. Wściekłość, której doświadczałem, była tak ogromna, że ledwo utrzymywałem ją pod kontrolą. Poczucie zdrady i rozczarowania sprawiło, że mój umysł pogrążył się w mroku niepewności. Czy to możliwe, że nasze dotychczasowe wysiłki poszły na marne? Czy cała nasza praca i poświęcenie miały zostać zniszczone przez jedno zdradzieckie działanie? Wszystko to sprawiało, że czułem się jak obcy we własnym świecie, jakby cała moja dotychczasowa egzystencja została wystawiona na próbę. Mimo że próbowałem zachować zimną głowę, wiedziałem, że gniew we mnie nie gaśnie tak łatwo. To był moment, w którym musiałem zmierzyć się ze swoimi najgłębszymi emocjami i znaleźć sposób na ich pokonanie. Musiałem znaleźć sposób na przezwyciężenie tego wściekłego oceanu, który próbował pochłonąć mnie całego. Z drugiej strony, Misae wydawała się bronić Kuroiego zdecydowanie bardziej, niż by można się było spodziewać.
Jej stanowczość i determinacja w obronie zaskoczyły mnie i sprawiły, że zacząłem zastanawiać się, czy nie widzę tej sytuacji zbyt jednostronnie. Czy to, co uważałem za zdradę, mogło być po prostu troską o sprawiedliwość i ochroną tego, co uważała za słuszne? Taisho wyraził swoje zdanie w sposób spokojny i mądry, sugerując, że Kuroi powinien być osądzony przez Koteia Unii Samotnych Wydm. To było logiczne rozwiązanie, które mogłoby zapobiec eskalacji konfliktu między klanami i zachować spokój. Jednak Takeru nie był zainteresowany takim podejściem, co doprowadziło do jeszcze większego napięcia w sytuacji. W międzyczasie Minoru, trzymał dłoń na swoim mieczu, gotowy do reakcji w razie potrzeby. Był gotowy bronić swoich przekonań, ale także zdawał sobie sprawę z potencjalnego niebezpieczeństwa, które mogło wyniknąć z dalszego spirali przemocy. Jego obecność przypominała mi o konieczności zachowania zimnej głowy i szukania rozwiązania, które nie prowadziłoby do jeszcze większego chaosu.
W końcu, kiedy Kuroi stracił przytomność, a Misae uśpiła go, atmosfera napięcia zaczęła się rozładowywać. Taisho wydał rozkaz i podjął odpowiednie kroki w kierunku rozwiązania sytuacji, co przyniosło ulgę i nadzieję na spokojniejsze czasy. Moje przekonania zostały zachwiane, a ja zrozumiałem, że muszę być bardziej otwarty na różnorodność perspektyw. Muszę dalej dociekać prawdy i szukać rozwiązań, które służą dobru wspólnemu, zamiast pogłębiać podziały i konflikty. Na wieść o przydzielonym mi zadaniu skłoniłem się Shirei-kanowi:
-Hai! Masahiro-sama! - a następnie odwróciłem się na pięcie i zacząłem szukać.
Kiedy otrzymałem polecenie od Masahiro, by odnaleźć młodego Sugiyamę, natychmiast wiedziałem, że nie mogę zwlekać. Właściwie, nie miałem czasu na zastanawianie się, musiałem działać szybko i skutecznie. Rozpocząłem przeszukiwanie obozowiska, starannie sprawdzając każdy zakamarek, każdy namiot i każdy zakamarek. Moje oczy przesuwały się po tłumie, starając się znaleźć kogoś, kto mógłby mi pomóc w odnalezieniu Sugiyamy. Pytałem o niego innych członków klanu, rozmawiałem z żołnierzami, starając się zdobyć jakiekolwiek informacje, które mogłyby mnie przybliżyć do mojego celu. Kiedy przeszukiwałem obozowisko, moje myśli były skupione wyłącznie na tym jednym zadaniu. Odczuwałem napięcie w powietrzu, świadomy pilnej potrzeby odnalezienia Sugiyamy przed innymi potencjalnymi zagrożeniami. Mój umysł pracował na najwyższych obrotach, analizując każdą wskazówkę i każdy ślad, który mógłby mnie zaprowadzić do poszukiwanego. W miarę jak czas upływał, moje wysiłki stawały się coraz bardziej intensywne. Nie mogłem pozwolić sobie na zwolnienie tempa ani na jakiekolwiek rozproszenie. Byłem zdeterminowany, by zakończyć to zadanie sukcesem, bez względu na to, ile wysiłku to wymagało.
Kiedy w końcu natrafiłem na młodego Sugiyamę, poczułem ulgę, ale również dalszą determinację. Moje serce biło szybciej, a kroki przyśpieszyły, kiedy zbliżałem się do niego. To był moment triumfu, ale także moment, który popychał mnie do dalszego działania, do kontynuowania misji, która jeszcze przed chwilą wydawała się niemożliwa.
-Orochi-san! Masahiro-sama zlecił mi odszukanie Ciebie i przekazanie, że masz odnaleźć Mijikumę i jak najszybciej go do niego przysłać. - powiedziałem trochę od niechcenia, monotonnym głosem. Jakbym był lekko ponad to, moje myśli ciągle były w chaosie po usłyszeniu drastycznych wiadomości z frontu, być może to przez tego ignoranta Katsumi-sama zginęła.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Post autor: **Boukyaku Shinichi** » 9 kwie 2024, o 22:51

Tymczasowo jedyne zdrowe błękitne oko obandażowanego mężczyzny lustrowało postać ojca Ai. Jego groźba rozbrzmiała w powietrzu, w którym nadal rozchodziło się echo słów Osamu. Z jakiejś niewyjaśnionej przyczyny Shinichi stał się celem wielu obcym sobie ludzi. To prawda, że miał pysk chamskiego bandziora, ale nigdy dotąd nie przynosiło to tak dużo problemów. Celem Shinichi'ego też nigdy nie była obrona znanego świata, który dla niego był tak samo obcy co ziemie poza zniszczonym już murem, ale przecież tego nie mogli wiedzieć Ci którzy go atakowali. Czemu więc ktoś miałby tak surowo podchodzić do blondyna pozostawało zagadką. Dla niego, bo jego "ciemiężyciele" mieli oczywiście powody. Pozostało zakłopotanie, które Shinichi objawił podrapaniem się w tył głowy mając przy tym dość głupią minę. Nie miał pojęcia o jakie skrzywdzenie Ai chodziło, ale akurat o to jej ojciec nie musiał się martwić. Ta młoda i charyzmatyczna osoba była ostatnią, której byłby w stanie zrobić coś złego.
Negatywna aura, która mimowolnie i wbrew metafizycze pozytywnych fal Ai otaczała Shinichi'ego i przyciągała niechciane interakcje wydawała się wcale nie słabnąć. Trzeba było wiec powziąć stanowcze kroki. Najlepiej jeśli te kroki będą prowadzić poza ten fragment obozu rozbitej armii. Szczęśliwie Chirou wydawał się być chętny, żeby odnaleźć starszą klanu Nara. - Można zawsze zacząć od napicia się herbaty. - Zaczął już kompletnie skupiając się na pustynnym chłopaku. - Właściwie sam powinienem odszukać nasz klan, może chciałbyś mi towarzyszyć? - Zaproponował dość pośpiesznie czując, że obecność Ai wcale nie będzie pomagała jego sprawie. Dziewczyna już rzuciła do niego słowem, co może spowodować lawinę kolejnych niepotrzebnych teraz rozmów. Najważniejsze było wycisnąć ile się da z tej tragicznej sytuacji i przyprowadzić Chirou do Lei, nawet jeśli nie przywlecze go w zacisze murów klanu Nara to dalej można mówić o jakimś tam sukcesie. Shinichi obrócił się modląc w duchu, żeby wywoływana presja nie zniweczył całego trudu. Postąpił kilka kroków i obrócił się zdrowym okiem przez ramie patrząc na chłopaka jakby czekał na jego decyzję.

Post autor: **Hana** » 10 kwie 2024, o 17:30

Zdecydowanie potrzebowała wyrazić swoje obawy i troski. Wyrzucić z siebie niepotrzebne myśli. Jeszcze nie tak dawno temu powstrzymywałaby się od dzielenia emocjami. Tym bardziej z kimś spoza rodziny. Wykorzystała okazję, że znajomość z Mujinem była owocna i sam medyk miał własną zachciankę do prowadzenia tego typu konwersacji. Posiadał nieco ekscentryczny sposób bycia. Zapewne poprzez swoje wieloletnie doświadczenie i przeżycia. Hana powoli rozumiała, jak świat shinobi wciąga ludzkie emocje i przekształca duszę w niewyobrażalny kształt. Ojciec wiele od niej wymagał, ale nigdy nie dzielił się własnymi opowieściami. Wszystko, co wymagało specjalistycznej wiedzy pozostawało jego tajemnicą. Nie wiedziała, co właściwie skrywają dalsze stopnie wiedzy. Jeśli tylko będzie dalej wytrwale spełniać się jako kunoichi, to wkrótce otworzą się przed nią zamknięte bramy. Miała już wystarczająco powodów, żeby nauczyć się sztuki elementu wody. Czas pokaże, co będzie jej dane osiągnąć w tym i wielu innych dziedzinach.
Posiadała także wiernych towarzyszy, którym chciała pomóc i wspierać. Tak teraz, jak w przyszłości. Dzielić z nimi zwycięstwa oraz porażki. Razem tworzyć plany na osiągnięcie wielkich czynów, które przerosną pojęcie innych. Przy użyciu siły albo sprytu. Wydawało się to koniecznym wyborem spoglądając na niedoszłą wojnę i wcześniejsze wydarzenia historyczne. Wszystko zależało tylko od nich samych.
Shirakawa była wdzięczna za okazaną przez Mujina dobroć. Zechciał ją zrozumieć spośród setek dziesiątek innych osób. Zrobiło jej się głupio, że tyle czasu utrzymywała stosowny zwrot względem pozycji, jaką pełnił w świecie ninja. Nie był byle jakim doktorkiem, więc to dla niej oczywiste, żeby nie zapomnieć o honoryfikacji. Szybko jednak zrozumiała swój błąd i wyzbyła się niepotrzebnego wstydu.
- Dobrze, jeśli tak wolisz, to z miłą chęcią. Mujin-san. Będę mieć twoją propozycję w pamięci i przy odpowiedniej okazji skorzystam z niej. Także dla polepszenia naszej znajomości. - odparła zaskakująco pozytywnie. Nie twierdziła, że tylko dla niej będzie to korzyść, bo widocznie sam medyk chciał zyskać i być może uszczknąć nieco dzięki swej medycznej wiedzy. Wszystko jednak musiało potoczyć się swoimi torami. Jeśli tylko Hana zgra się z nadchodzącymi zmianami i swoimi pragnieniami, to pozwoli na każdą wymianę.
- Dziękuję za rozmowę Mujin-san. I poświęcony czas w takiej sytuacji. Do zobaczenia wkrótce, przy kolejnym spotkaniu. - dodała na pożegnanie. Zapewne musiał jeszcze poświęcić sporo wysiłku nad pracą przy pomocy w Sarufutsu. Wspominał o jakiejś epidemii, której nikt się nie spodziewał. Trudne czasy nastały dla tutejszych.

Dla Hany był to odpowiedni moment, żeby wrócić do swoich. Czekały ją wybory, które pokierują jej karierą, jak i dalszym życiem. Musiała zdecydować mądrze. Na razie potrzebowała spotkać się z Anzou i być może porozmawiać z nim oraz Chino w kwestii medycznej. Jeśli nie obejdzie się bez lepszego wyszkolenia w dziedzinie iryojutsu, to wolała poczekać. Przełamać ewentualne ograniczenia, żeby przydać się w odpowiednim momencie. Naprawdę dużo miała do przemyślenia, więc wzięła głęboki wdech i wydech. Zorientowała się w swoim położeniu i skierowała swoje kroki z powrotem do miejsca odpoczynku śniadej Kaminari. Jak dla niej mogli ruszać w każdej chwili, więc kwestia zgody leżała po stronie pozostałej dwójki jej towarzyszy.
- Anzou-san, wydaje mi się, że mam dobre wieści. Możemy o tym porozmawiać podczas powrotu do Raigeki. Jak tylko Chino będzie gotowa. - przekazała chłopakowi, gdy ten wrócił. W pojedynkę trudno będzie coś takiego udźwignąć, więc liczyła na jego pomoc. Przygotowania do wymarszu będą obejmować najbardziej poszkodowaną w bitwie Chino. Musieli pomyśleć nad wynajęciem dla nich powozu. Skontaktować się zawczasu z władzami klanu i zdać obszerny raport z całej wyprawy tutaj. Tyle do ogarnięcia, a jeszcze tak niedawno jedynym zmartwieniem było wypełnianie podstawowych misji w wiosce. Czas zastanowić się też nad podniesieniem swoich kwalifikacji jako kunoichi. Nabrała wystarczająco doświadczenia, żeby podołać wymagającym zleceniom.

Post autor: **Kyoushi** » 10 kwie 2024, o 21:22

El Kjudaszo był i nie był jednocześnie. Szczególnie tutaj, w tymże miejscu, które dopiero poznawał po tym jak zrelaksowany i wyspany wystał ze swojego parogodzinnego snu. Spoglądając zaś na Sugiyamę wydawał się on o wiele bardziej emocjonalny i szczęśliwy niż dotychczas. Coś musiało być na rzeczy. Wiadomym było, że takiego skurwysyna zabić to naprawdę się trzeba postarać, a lis nie był godny tego tytułu. Jeszcze nikt nie urósł do rangi tego, który pozbędzie się największego zawadiaki tej ery. Na pewno nikt rudy.
- Jest jedynie wściekła na brata i na ciebie, ale to nic nowego. Nie jest bezrozumna, ba, jest o wiele inteligentniejsza niż komukolwiek się wydaje, więc wie po co nas używasz, ale tym razem muszę wybaczyć, bo to przywołanie uratowało mnie od skiśnięcia w jakiejś czarnej dupie.. - powiedziawszy zebrał się bardzo szybko do siebie i uśmiechnął. Był bezpośredni, więc wszystko co do tej pory mogli omawiać było bardzo jasne, klarowne i bez zbędnych tajemnic czy gierek. Kjoszo to prosty pijak - mordobijca. Gdy Staruszek opowiadał o Katsumi, białowłosy wpatrywał się przez cały ten wywód w podłogę. Nie chciał za bardzo o tym słyszeć, a tym bardziej rozmawiać, jednak pozwolił dokończyć. Nie interesował się tym, bo to był już czas przeszły, a lis i tak za to zapłaci. Zapłaci za to życiem i to w cierpieniu, bólu i katuszach, które zostaną przygotowane przez protagonistę numer jeden.
- Czy to niezbyt naiwne by wierzyć, że nie ruszą dalej? Posmakują palce to wezmą i rękę. Trzeba się mobilizować. To już nie jest tylko interes Sogen i wszyscy powinni być świadomi jakie to niebezpieczeństwo, szczególnie po tej porażce najbardziej przerażającego klanu wśród wszystkich. - gdy wysłuchał do końca, zgodził się i kiwał głową, odbicie terenów i atak na lisa to jedyne słuszne rozwiązanie. - Służył czy nie, pozbawię go łba, choćby chuj na chuju stał. Nie planuj więc służebności za szybko, bo rudy wróci tam gdzie jego miejsce, do piachu. Nie chcę byś jej zdejmował. Wiesz jak mnie uratować, gdy gdzieś zniknę, a do tego mogę szybko zmierzyć się z tym skurwielem, gdyby tylko się gdzieś pojawił. Nie zamierzam uciekać. Muszę się jednak wzmocnić i zwołać posiłki. Z ich wsparciem i Antykreator nie dał rady, a co dopiero ten skurwiel. Dajcie mi trenować i odpocząć i niech bogowie mają w opiece tego, który zgotował nam ten los. Zwołuj ludzi z reszty kontynentu. Nie mamy czasu na pogaduszki, wychodzę! - chłop był już tak napalony na tę kolejną potyczkę, że niemal się sam zapalił, a mówił przecież do swojego dowódcy, Shirei-kana, którego w tej rozmowie potraktował jak podwładnego. Ale taki już był Kjosz, czy to była Katsumi, Ichirou czy ktokolwiek inny, kto teoretycznie piastował najwyższe stanowisko, to nie miało dla niego znaczenia. Żadnego. Więc i tak samo traktował Sugiyamę. Nic nie miało znaczenia poza walką i rewanżem. Lis był teraz na jego nemesis, które musiało umrzeć jak najszybciej. Zebrał swój czarny płaszcz, który jeszcze przed chwilą służył za jego posłanie i zamierzał stąd wyjść, dopóki ktoś go nie zatrzyma. Celował w wyjście na wioskę i zaczerpnięcie świeżego powietrza. Pokazanie się także pozostałym. Niech wiedzą, kto w ogóle go poznawał, że Jinchuuriki ognistego kota nie zginął, a zmartwychwstał. Jeszcze bardziej krwiożerczy i wkurwiony niż dotychczas.

Post autor: **Ayumu** » 11 kwie 2024, o 15:17

Inwazja dzikich. To nie było przyjemne doświadczenie, ale biorąc udział w negocjacjach w grupie szturmowej, trochę lepiej rozumiał ich podejście. Wierzył, że można było się dogadać, a oni nie chcieli. No ale strona obrońców też zbyt zręczna nie była, licząc z Kuroiem, który zaatakował Dzikich. Potem była wizyta w grupie medycznej, kolejne starcie z dzikimi, tym razem grali na fletach i kontrolowali olbrzymy. Dużo się działo. Aż tu Ayumu po ponownym dotarciu do baz obrońców poczuł się słabo i dostrzegł, że został ukąszony przez węża w którymś momencie.

To było coś, co na dłuższą chwilę wyłączyło go z walki. Medycy waczlący z trucizną wydobyli w końcu jad trujący jego ciało, a po uzdrowieniu Ayumu mógł wrócić do walki, jednak nie razem z grupą szturmową, która ponownie wyruszyła. Tak oto skończył na froncie, walcząc z najdźcami i wpadając w morderczy szał, który trwał i trwał. Olbrzymowi nie raz się coś takiego zdarzało, przez to własnie zabił dawno temu swego brata, wpadając w jeden z takich amoków, ale tym razem z jego ręki padali (chyba) tylko przeciwnicy. Umiał to lepiej kontrolować w trakcie, ale większość rzeczy, która się tam działa, pamiętał jak przez mgłę. Po długim czasie walki, wyczerpującej jego ciało, duszę i chakrę, w końcu odzyskał kontrolę i razem z innymi wycofał się do miasteczka Sarufutsu.

Stojąc wśród ocalałych, Ayumu nie był pewny co się działo. Jad, zmęczenie, ciągła walka i jego własny umysł płatający figle, to wszystko sprawiło, że czuł się zdezorientowany. Usiadł i rozglądał się. Widział nastroje wobec Kuroia, który nie podporządkował się i zaatakował Dzikich podczas negocjacji, ale szpetny Terumi nie był politycznie zaangażowany i jemu było wszystko jedno. Przeżył. Pomógł na swój sposób, bo jego walka na pewno dała szansę więcej niż jednemu biorącemu udział w bitwie. Ale przeżył za jaką cenę? Nic tu było po nim i dla niego czas był, żeby się stąd wynosić. Dzicy mogą nadejść i nawiedzić go teraz w każdym miejscu, gdzie się teraz znajdzie, ale czy Ayumu znowu stanie do walki? Tego nie wiedział. Musiał znaleźć nową samotnię, wyciszyć się. Spojrzał jeszcze raz na swoje dłonie. Umazane zaschniętą krwią roztrzaskiwanych wrogów. Prawdą jest, że używał parowej powłoki, która potrafiła odparować krew z wody, jak tylko znalazła się w zasięgu, ale napędzała też jego szybkość i siłę, czyniąc jego ręce dwoma zabójczymi brońmi. Tyle żyć. - Pomyślał nie tylko o ofiarach swych rąk, ale o obu stronach konfliktu. Nie, nie powinien się angażować w to, co się tu dzieje.

Zebrał się w sobie i upewnił, że ma wszystko przy sobie. Powstał na równe nogi i ruszył w kolejną podróż, nie wiedząc, co życie mu przynosi. Raz obejrzał się za siebie wiedząc, że sporą część Shinobi stąd znowu spotka.

[z/t]

Post autor: **Shigemi** » 12 kwie 2024, o 00:20

Bycie medykiem ninja to nie tylko sztuka leczenia ran i urazów, to również trudna równowaga pomiędzy moralnością a obowiązkiem wobec swojego klanu i sojuszników. Często czuję się jak na linie graniastoslupa, wahając się między wyborem, czy ratować życie każdej istoty, która znalazła się w tarapatach, a koniecznością podjęcia działań, które mogą być niepopularne, ale potrzebne dla dobra większości.
Gdy staję w obliczu rannych, moje instynkty medyka natychmiast włączają się, a ja wykonuję swoją pracę z zaangażowaniem i precyzją. Ale równocześnie muszę być świadomy konsekwencji moich działań. Decyzje, które podejmuję, mogą mieć dalekosiężne skutki dla mojego klanu i całej społeczności ninja. Często muszę balansować na granicy, rozważając, czy moje działania są moralnie słuszne, czy też służą większemu dobru, nawet jeśli mogą być kontrowersyjne. Wiele razy musiałem zmierzyć się z trudnymi wyborami. Czy ratować rannego wrogiego ninja, który może później stanowić zagrożenie dla moich sojuszników? Czy postawić dobro grupy ponad jednostkowym życiem? Te dylematy stale mnie towarzyszą, a ja muszę podejmować decyzje w najtrudniejszych chwilach, mając na uwadze nie tylko życie jednostki, ale także bezpieczeństwo całego klanu.
Jest to walka nie tylko z fizycznymi ranami i urazami, ale także z moralnymi zagwozdkami, które towarzyszą mojej roli jako medyka ninja. Często zastanawiam się, czy moje działania są zgodne z moimi wartościami, czy też muszę podporządkować je większemu planowi. To niełatwe, gdy trzeba zmierzyć się z własnym sumieniem i równocześnie sprostać oczekiwaniom klanu i sojuszników.
Sytuacja z Kuroim tylko dodaje do moich rozterek. Najpierw uznałem go za zdrajcę po jego nieposłuszeństwie wobec rozkazów w szpitalu polowym. Jednakże, kiedy zacząłem bronić go przed samosądem, dowiadując się o jego przeszłości i jego dobroczynnej pracy nad przeszczepami, wszystko się zmieniło. Jednak po chwili okazało się, że to właśnie on rozpoczął bitwę, atakując jednego z dowódców przeciwnika pomimo rozkazów. To przełamało moje zaufanie i sprawiło, że zaczynam zastanawiać się nad wszystkim, co do tej pory uznawałem za pewnik. Czy ludzie, którym poświęcam swoje życie, są naprawdę godni tej ofiary? Czy moralność jest zawsze wyznacznikiem właściwych działań? Te pytania nie dają mi spokoju, a ja muszę znaleźć odpowiedzi, zanim stracę wiarę w siebie i innych.

Podczas bitwy, kiedy to tak wiele osób znalazło się w moim szpitalu, doświadczyłem prawdziwej rozterki moralnej. Każdy pacjent, każdy ranny żołnierz miał nadzieję na moją pomoc, na moje wsparcie. Ale kiedy patrzyłem na ich twarze, widziałem w nich więcej niż tylko ofiary wojny. Widziałem ludzi, którzy cierpią, ale również ludzi, którzy mają rodziny, marzenia, życzenia. To sprawiało, że moje serce krwawiło z bólu, widząc, jak wiele cierpienia może przynieść wojna. Ale nawet w obliczu takiej tragedii, starałem się zachować wierność swoim ideałom. Wierzyłem, że moje działania mogą przynieść ulgę, nawet jeśli tylko jednej osobie. Ale im więcej przypadków trafiało do szpitala, tym bardziej zaczynałem wątpić w skuteczność mojej pracy. Czy moje wysiłki naprawdę zmieniają coś? Czy naprawdę mogę pomóc tym ludziom, czy też jestem tylko opłakiwanym widzem w spektaklu nieszczęścia? A potem pojawiła się sprawa Kuroiego. Najpierw określiłem go mianem zdrajcy, zaniepokojony jego decyzjami i ich skutkami. Ale kiedy przyszło do obrony przed samosądem, moje moralne zasady kolidowały ze mną. Czy mogę być wiarygodnym medykiem ninja, jeśli nie potrafię zrozumieć sytuacji i zachować neutralności? Kiedy dowiedziałem się, że to właśnie Kuroi rozpoczął bitwę, atakując jednego z dowódców przeciwnika pomimo wyraźnych rozkazów, poczułem się jakbym stracił grunt pod nogami. To on był odpowiedzialny za tak wiele cierpienia, tak wiele rannych, które trafiły do mojego szpitala. To on zepchnął nas na krawędź przepaści, ignorując nasze ostrzeżenia i wytyczne. Wtedy zrozumiałem, że moje dotychczasowe przekonania, moja wiara w ludzkość jako istoty godne poświęcenia, zostały poważnie zachwiane. Wszystkie moje rozterki moralne, wszystkie moje wątpliwości stały się jeszcze bardziej palące. Czy mogę nadal być medykiem ninja, jeśli ludzie, których leczę, wciąż popełniają te same błędy, ignorując konsekwencje swoich działań? To pytanie pozostaje otwarte, a ja muszę znaleźć w sobie siłę, by znaleźć odpowiedź. Ale teraz, bardziej niż kiedykolwiek, czuję, że potrzebuję przerwy, potrzebuję czasu na zrozumienie siebie i swoich motywacji. Może to właśnie teraz jest ten czas, aby zatrzymać się na chwilę, oddychać i zastanowić się, w którą stronę chcę podążać.
Stojąc na pogrzebie Katsumi, patrzyłem w milczeniu na ceremonię, która miała uczcić jej pamięć. Ludzie z różnych klanów i sojuszniczych wiosk skupieni wokół, oddawali hołd osobie, która poświęciła się dla innych. Wszystko wokół było ciche, a atmosfera napełniona smutkiem i żalem.

Gdy oglądałem, jak trumna z ciałem Katsumi zostaje spuszczona do grobu, pojedyncza łza zsunęła się mi po policzku. Była to chwila, kiedy moje wewnętrzne emocje wybuchły i nie mogłem ich powstrzymać. To było symboliczne, że ta jedna łza była świadkiem mojej żałoby i refleksji nad nietrwałością życia. W tamtej chwili poczułem, jak skupia się we mnie determinacja, aby coś zmienić. Wiedziałem, że muszę opuścić to miasteczko i poszukać oczyszczenia mojego umysłu, gdzieś daleko od zgiełku cywilizacji, blisko natury. Decyzja ta narodziła się w sercu mojego smutku i pożegnania z Katsumi. Chciałem oddać jej hołd, kontynuując jej dziedzictwo w dążeniu do dobra i harmonii. Ale musiałem też znaleźć spokój dla siebie, aby móc kontynuować swoją misję jako medyk ninja. Natury była moim wybawieniem, miejscem, gdzie mogłem odnaleźć równowagę i zrozumienie, gdzie mogłem przemyśleć swoje wybory i dokonać pojednania ze swoim sumieniem. W końcu, gdy pochód pogrzebowy się rozeszedł, pożegnałem się z grobem Katsumi i postanowiłem wyruszyć w podróż. Nie wiedziałem dokładnie, dokąd zmierzam, ale wiedziałem, że muszę odnaleźć siebie wśród przyrody, aby móc oczyszczać swoje myśli i serce. To było moje przeznaczenie po stracie Katsumi - szukać leczenia nie tylko dla innych, ale także dla siebie. z/t

Post autor: **Tetsurō** » 12 kwie 2024, o 18:55

Ostatnia Bitwa o Kōtei

EVENT
Miło było choć na chwilę wrócić do normalnego świata, gdzie dzieci były dziećmi i kłóciły się ze swoimi rodzicami, a nie walczyły o życie broniąc swojej ojczyzny. Ai była uroczą dziewczynką, która mimo tego, jak ostatnie wydarzenia ją skrzywdziły, dalej pozostawała sobą, ten entuzjazm był czymś, co na pewno Zielonowłosy zapamięta. Marionetkarz pożegnał się z młodą kunoichi oraz jej ojcem, a następnie udał się z Osamu we wskazaną stronę. Teraz najważniejsze było odnaleźć jego siostrę aby upewnić się, że przetrwała całą tę walkę.

- Nie widziałem nigdy osobiście jak walczy, ale skoro został wybrany jako dowódca naszych oddziałów tutaj, to na pewno nie jest byle kim. A skoro mówisz, że jest aż tak silny, to na pewno w niego nie wątpię. Szkoda tylko, że nasze siły i tak nie były wystarczające. Nie mówiąc już o tym, że wiele innych klanów nie wysłało nikogo. Gdyby tylko inne regiony potraktowały sprawę poważnie, to może świętowalibyśmy dzisiaj w murach Kotei, a nie tutaj, czekając na kolejne wieści o ruchach dzikich. - Jak zwykle trochę się rozgadał, no ale wolał podzielić się swoim punktem widzenia z towarzyszem, szczególnie, że wydawało się, że obaj rozumieli sytuację w ten sam sposób.

Rozmowa w końcu zeszła na Kuroi'a gdyż dotarli do miejsca, w którym działa się cała akcja. Tutaj ich zdania się rozbiegały, głównie dlatego, że Tetsuro nie był w pełni świadomy tego, czego dokonał stary Kuma, no i znali się wcześniej, więc kojarzył go raczej pozytywnie.

- Co tak na prawdę zrobił Kuroi, że sprawa jest tak poważna? Przepraszam, ale nie znam szczegółów a znam go jakiś czas i nie uważam, aby był jakimś złoczyńcą. Przybył tutaj z własnej woli, tak jak my. - Zapytał swojego kompana z ciekawości. Musiało to być coś poważnego, skoro chciano to zrobić tak publicznie, no i sam Taisho-sama musiał interweniować...

Chwilę później dołączył do nich ich dowódca. Tetsuro skłonił się przełożonemu, tak jak wojskowy sznyt nakazywał. Wyglądał on dużo lepiej niż w momencie w którym dotarł do szpitala, to dobrze, znaczyło to, że Zielonowłosy dobrze wykonał swoją robotę i wszystko się ładnie goi. Mogą pozostać jakieś blizny, no ale na to nie był w stanie nic poradzić. Z resztą, tacy wojownicy jak Taisho noszą takie ślady po walkach z dumą, jako przestroga dla przeciwników, ale także dla nich samych. W końcu najgorszą rzeczą jest zapomnieć o tym, że jest się śmiertelnym.

- Taisho-sama. Czy widziałeś może gdzieś w okolicy moją siostrę - Yurikę? Próbuję ją znaleźć od kiedy przybyłem tutaj chwilę temu, jednakże ciężko znaleźć jedną osobę w tak gęstym tłumie uchodźców, a na pewno się o mnie martwi.. Szczególnie, jeśli doszły ją słuchy o tym, że zostałem na polu walki jako jeden z ostatnich.. - trochę posmutniał. Dopiero do niego dotarło jak szalonym i głupim pomysłem było to, co wraz z Misae i Kuroi'em zrobili na polu walki. Szybko jednak się zreflektował. Nie wiadomo ilu ludziom dzięki temu uratowali życie, a im samym nic się nie stało...

- Oczywiście, udamy się wraz z tobą do Kinkotsu, jeśli taka jest twoja wola. I tak Atsui jest w miarę po drodze. Później udamy się zdać raport naszej Shirei-kan. - w trakcie całej bitwy wydarzyło się kilka rzeczy, o których przywódczyni powinna się dowiedzieć. Właśnie, przywódczyni! Przecież dała mu misję, którą przy okazji miał wykonać, będąc w tej okolicy.

- Taisho-sama, a widziałeś może jeszcze Kunisaku Ario? Podobno miał się tutaj pojawić, mam dla niego list od Shirei-kan... - Nagle tyle rzeczy zaczęło wracać do jego głowy. Tyle jeszcze powinien zrobić zanim będzie mógł opuścić te mury. Jeżeli mu się nie uda odnaleźć Ario to list pewnie wyśle kurierem, jeśli tylko dowie się gdzie go odnaleźć. Chociaż wolał wręczyć go do rąk własnych...

No i była jeszcze jedna sprawa, w sumie najsmutniejsza z tych wszystkich. Dotycząca jego zmarłej pacjentki. Nie wiedział o niej zbyt wiele, jednakże poprosiła jego oraz Kuroi'a o coś przed rozpoczęciem przeszczepu. Mimo, że przeżyła przeszczep i ruszyła do walki, to nie miała okazji spotkać się ze swoją córką - Naną, gdyż poległa w trakcie walki z lisem. Nie bardzo wiedział jak ją odnaleźć, jednakże w tym całym zamieszaniu był ktoś, kto powinien wiedzieć. Nie wiedział za wiele o Masahiro, jednakże plotki się rozchodziły, słyszał, że za jakiś czas on ma objąć stanowisko Shirei-kana, Ktasumi i Kamino także były blisko związane z władzą w tym klanie, choć nie do końca rozumiał jak, więc powinni się znać. A skoro się znali, to zapewne też zna on jej córkę. Tetsuro nie wiedział ile lat ma dziewczynka i jak ciężka będzie rozmowa z nią o śmierci jej matki, jeżeli jest w wieku Ai, to może nawet pójdzie nieźle, gorzej jak będzie jeszcze mniejsza. Pamiętał jak on i Yurika przeżywali zaginięcie ich rodziców. Tak więc... to może być trudna rozmowa.. ale najpierw trzeba złapać trop. Przeprosił on Taisho i Osamu na moment, a następnie podszedł do Masahiro, który stał z boku całego zamieszana dotyczącego Kuroi'a i się przyglądał. Skłonił mu się, tak jak nakazywały zasady dobrego wychowania, w końcu był wyższy stopniem od niego.

- Masahiro-sama. Przepraszam, że przeszkadzam, ale chciałbym zająć Ci moment. Jestem Ishara Tetsuro, z Sabishi. Byłem członkiem Grupy Medycznej i brałem udział w operacji Katsumi-sama oraz Kamino-sama. Kamino-sama poprosiła mnie abym porozmawiał z jej córką - Naną... - Zastanawiał się czy kontynuować, jednakże każdy dosyć łatwo wywnioskuje w jakim momencie miał odbyć tę rozmowę.

No i nagle niespodzianka. Okazało się, że "Córeczka" dorosłą kobietą, z resztą bardzo urodziwą i niewiele młodszą od samego Zielonowłosego. Jak tak szybko odkrył jak wygląda? No bo... stała ona obok i chwilę temu rozmawiała z Masahiro... Trochę klops, trochę rozwiązanie jego problemu. Podziękował skinieniem głowy Masahiro za wskazanie, a następnie przeniósł on wzrok na Nanę. W jego głowie wyglądało to zupełnie inaczej, spodziewał się młodej dziewczynki, której wszystko będzie musiał wyjaśnić. Teraz chyba będzie łatwiej...

- Nana-san. - spojrzał jej prosto w oczy. - Jak przed chwilą wspomniałem, byłem jednym z medyków, który brał udział w operacji twojej mamy. W raz z nią i jej siostrą przeszedłem też na pole walki... Ona.. zanim zaczęła się operacja, poprosiła nas, że jakby coś się stało, mamy Cię przeprosić, że nie miała okazji się z tobą odpowiednio pożegnać. Poprosiła, żebyśmy zapewnili Cię, że zrobiła wszystko, abyś miała jak najlepsze życie. Chciała, żebyś żyła dalej i była szczęśliwa, jakkolwiek się tylko twoje życie ułoży... - nagle po policzku Tetsuro spłynęła łza. Właśnie sam sobie uświadomił, że on nigdy takiej rozmowy nie miał. Nie poznał nikogo, kto byłby przy ostatnich chwilach swoich rodziców, on także nie miał okazji się z nimi pożegnać. Szybko jednak starł swoją łzę, nie ona była teraz ważna. Spojrzał na Nanę, nie wiedział w jaki sposób zareaguje, nie wiedział czego się spodziewać, tak więc czekał na jej reakcję, zastanawiając się, czy będzie potrzebowała czasu dla siebie, czy może będzie chciała o czymś porozmawiać. Niekoniecznie z nim, przecież on sam był tylko nic nie znaczącym dla niej lekarzem... No ale w razie czego, to jeszcze przez moment tutaj stał... No chyba, że nie potrzebowała go, to wtedy ruszył dalej szukać swojej siostry...

Post autor: **Keion** » 13 kwie 2024, o 17:13

Udało mi się bezpiecznie odtransportować jednego z fenków do jego właściciela. Mężczyzna do którego wrócił był bardzo wdzięczny i przekazał mi nagrodę za uratowanie zwierzaka, ale nie był zbyt wygadany i wyraźnie gdzieś się spieszył. Dlatego też szybko się rozeszliśmy i wróciłem do Kazukiego. Po powrocie czekała mnie kolejna niespodzianka bo znalazł się ktoś kto zna Misae i wie gdzie jej szukać. Nieznajoma przedstawiła się jako Uchiha Nana i powiedziała że poznała Misae na jakimś turnieju. Pamiętałem że Misae mówiła wcześniej coś o jakimś turnieju na którym wiele się działo i kobieta zdawała się mieć wiele wspólnego z rodem Uchiha, więc nie miałem powodów żeby jej nie wierzyć. Chciałem wraz z nią i fenkiem udać się do reszty grupy, ale zostałem poproszony przez Kazukiego o pomoc.
- W takim razie później do was dołączę. - Odpowiedziałem Nanie. Choć co prawda chciałem się dowiedzieć co u innych i co się zadziało po tym jak nas opuścili, ale tutaj mogłem się do czegoś przydać. Nie miałem szczególnych powodów żeby odmówić i jako medyk chciałem pomagać innym, jeśli tylko byłem w stanie.
- Nigdzie mi się nie spieszy, więc chętnie wam pomogę. - powiedziałem wracając swoją uwagą do niegdysiejszego pacjenta ciekaw w czym jeszcze mógłbym pomóc.

Post autor: **Misae** » 14 kwie 2024, o 14:08

Takeru zdecydowanie należał do osób, które cierpiały na syndrom krótkiego lontu. Cholernie krótkiego. Widać było, że to taki, który jak już się odpalił to kończył dopiero kiedy wypalił żar do cna. Wbrew pozorom nie przeszkadzał jej potok wyrzucanych przez niego słów. Każde z nich wykupywało jej więcej czasu aby iluzja zaczęła działać i uśpiła Kuroi’a aby zażegnać tą scenę, której biedni ludzie nie musieli oglądać. To też nie znaczyło, że ignorowała Takeru. Jej pełne skupienia oczy były w niego wbite by choć na moment nie uznał, że go lekceważy. Szkoda tylo, że zamieszanie przyciągało coraz większą ilość gapiów i atmosfera robiła się coraz gęstsza.

Szczęśliwie Taisho również stawiał na złagodzenie konfliktu, aby nie było nieporozumień między klanami. Podawał spokojne, rzeczowe argumenty, które niestety nie mogły się przebić przez kipiącą wściekłość Takeru. Atmosfera była tak gęsta, że mogło zaczynać brakować sił do wzięcia pełnego oddechu. Było to niczym test charakterów. Takeru wyrzucający pełne wkurwienia słowa, Taisho i Misae, którzy sensownymi spostrzeżeniami starali się wszystko załagodzić… Kuroi, który zdecydował się wypuścić trochę piasku. Minoru sięgający do rękojeści miecza. Nana, która nieznacznie się napięła gotowa do reakcji.

Brakowało jednej małej iskierki, która mogłaby sprawić, że doszłoby do wybuchu i rozlewu krwi. Do kolejnej nikomu niepotrzebnej jatki. Misae zacisnęła mocniej dłoń na ramieniu Kuroi’a, odliczając w głowie cholernie dłużące się sekundy. Jeszcze tylko odrobina.

Nie drgnęła nawet gdy Takeru rzucił swoje groźne „jakaś Yamanaka”. Zdecydowanie nie znajdowało się to na liście najgorszych obelg, które popłynęły w jej kierunku, więc pozwoliła słowom spłynąć po sobie. Inaczej natomiast zachowali się panowie dookoła i czuć było, że natężenie testosteronu w powietrzu się wysyciło. Co prawda głównie za sprawą jej ojca, który nie wiadomo było czy bardziej planował wydrapać oczy Takeru za obrażanie klanu czy jego pierworodnej. Pewnie zauważyłaby to, gdyby choć na moment oderwała wzrok od Takeru, to się jednak nie wydarzyło. Nie zamierzała okazać nawet chwili zawahania. W porównaniu do tego co przeszła w ciągu kilku ostatnich dni, jakiś choleryk nie był wyzwaniem, przed którym zamierzała się pokłonić.
Wtedy za plecami usłyszała jak Masahiro odchrząknął, a po twarzy blondyna przetoczyła się masa emocji świadcząca o niemej walce, zakończonej jego porażką. Walczyła ze sobą aby nie uśmiechnąć się z małym triumfem.

Zwłaszcza, gdy już po chwili wraz z pomocą Taisho łapała ciało upadające ciało Kuroi’a. Udało się. Zdążyła nim się pozabijali mierząc czyj penis był dłuższy w tej kłótni. Posłała uśmiech pełen wdzięczności do Wuja Kaguya za pomoc w utrzymaniu Piaskowego Dziadka. Co prawda nie miałaby żadnego problemu by przerzucić go sobie przez ramię jak szmacianą lalkę, ale skoro większość obecnych i tak miała ją za słabą niewiastę, to chyba mogła pozwolić im żyć w takim przekonaniu. Wszak gdyby Takeru nie kupił jej czasu wydzierajac się na nią, zapewne sytuacja potoczyłaby się dużo gorzej.

-Blisko, Kuroi - nie mogła się powstrzymać i poprawiła Takeru, gdy ten zaklął pod nosem zaskoczony przebiegiem sytuacji. Może gdyby jego oczy zamiast na ciskaniu gromów były skupione na ocenie sytuacji nie uszłoby jego uwadze co się działo.

-Jeśli będzie potrzebna jakakolwiek pomoc Taisho-dono, proszę dać znać - odparła, skłaniając głowę w pełnym szacunku ukłonie do Wuja Kaguya. Na ten moment zdecydowała się zostawić Kuroi’a w ich rękach. Będzie na nią wkurwiony jak się obudzi, ale miał teraz kilka godzin drzemki… nie mówiąc o tym, że sen to było najlepsze co mogło mu się teraz przydarzyć. Jedna urażona duma. Jedno spanko. Zero ran. Bilans wyjątkowo satysfakcjonujący.

Gdy poczuła dłoń Masahiro na ramieniu odwzajemniła jego uśmiech. Wiedziała, że jego niemy pojedynek z Takeru pozwolił go trochę utemperować, jednakże i tak bardzo miło było usłyszeć słowa pochwały. Odkłoniła się nisko Takeru. Mógł jej nie szanować, ale w porównaniu do niego, jej nikt zasad dobrego wychowania przypominać nie musiał.

Kiedy odszedł mogła wrócić do przyjemniejszego towarzystwa i rozmów. Na kolejne słowa Masahiro skierowane do jej rodziców twarz kunoichi zalał gorący rumieniec. Miał o niej zdecydowanie zbyt wysokie zdanie. Serce zabiło jej mocniej z poczuciem winy. Trudna rozmowa wisiała nad nią niczym sznur kata, który zaciskał się mocniej.

Zwróciła oczy na Nanę, i pogłaskała fenka, który wystawał zza szaty Masahiro.
-Bardzo dziękuję za przyprowadzenie Tomoe, Nana-san. I za przekazanie wieści od Keiona. - uśmiechnęła się do brunetki i ukłoniła się jej -Liczę, że kiedyś uda nam się na siebie trafić w spokojniejszych warunkach. Chętnie bym się razem napiła - tak, kilka kieliszków sake byłoby teraz niczym lek na całe zszargane nerwy. Uznała, że zignoruje obecność rodziców, którzy mogliby skomentować to w różny sposób. Nie miała na to teraz głowy.

-Jeszcze raz dziękuję Shigemi - jego obecność pomogła i wykupiła kolejne cenne sekundy -Zarówno za pomoc w szpitalu jak i teraz - ukłoniła się do niego

Kolejnym adresatem jej słów, był Tetsuro, który niewiadomo skąd również pojawił się w tym całym zamieszaniu.
-Do zobaczeniu Tetsuro, wierzę, że jeszcze się spotkamy. Tobie również dziekuję za pomoc - skłoniła się do drugiego ze swoich podkomendnych.

Zaczynało już przytłaczać ją to zamieszanie. Nie zdążyła jeszcze zebrać myśli do kupy, ani zregenerować się po walce. Nawet jeśli jej ciało było w pełni sprawne to umysł błagał o odrobinę spokoju i ciszy. Z ratunkiem przyszedł Masahiro. Nawet nie wiedział jak bardzo jej pomaga w tym momencie. Skinęła mu głową i zwróciła wzrok na pozostałą grupę

-Niedługo wrócę - spojrzała na Minoru oraz rodziców. Musiała stoczyć tę rozmowę i przestać odkładać ją do nigdy nadchodzącego jutro. Delikatnie przyjęła ramię Masahiro posyłając mu drobny uśmiech - Gdzie idziemy? - zagadnęła chcąc uspokoić myśli. Ostatnio działo się dużo i intensywnie, więc wolała poruszać na początek wydawać by się mogło lżejsze tematy

- Po mojego konia i pojedziemy do posiadłości Takedy-sama - wyjaśnił mężczyzna, delikatnie zakrywając dłoń Misae, kiedy ta chwyciła jego ramię. - Oczywiście, możesz dostać swojego, ale mogę cię przewieść... byłbym zaszczycony, gdybym mógł. Trzymam się po prawdzie tylko dzięki tobie i przyjaciołom... a jest jeszcze wiele spraw do załatwienia. Przede wszystkim, Sugiyama-san zdecydował się spróbować przyzwać ciało Kyuoshiego-sana. żebyśmy mogli pochować go zgodnie z tradycjami klanu Uchiha. To jedyne ciało, które możemy... jest szansa, że możemy odzyskać. Pomyślałam, że chciałabyś się pożegnać.

- Nie musisz być formalny kiedy rozmawiamy we dwoje - spojrzała na niego łagodnie - możemy wziąć jednego konia - dodała. Chciała zażartować coś o spadaniu, ale w głębi serca wiedziała, że nie pozwoliłby, aby spadła. Odetchnęła głęboko i ścisnęła jego ramie - Strasznie mi przykro… to wszystko co Was spotkało… nawet nie mogę sobie wyobrazić jak musi Ci być teraz ciężko - ściszyła głos, czując jak gula rośnie jej w gardle. Ogrom cierpienia, który wylał się na ten klan w ciągu ostatnich miesięcy był wręcz dewastujący.
-Dziękuję.. - szepnęła ze smutnym uśmiechem. Jeśli byłaby szansa pożegnać się z Kyoushi’m, za nic nie zamierzała jej odpuścić

Masahiro odetchnął głęboko i podrapał się po karku, zakłopotany.
- Strasznie się już przyzwyczaiłem. Ostatnio ciągle spędzałem czas ze Starym na planowaniu. Jak bardzo go szanuję i jak bardzo jest mi jak ojciec... tak ten kij w dupie... - westchnął, próbując się uśmiechnąć. - Wiem, że tobie też jest ciężko, dlatego nie chcę za dużo na ciebie nakładać. Chociaż samo przychodzi - dodał, odwracając się lekko w stronę miejsca, gdzie było uprzednio zamieszanie. - W każdym razie... nie miało cie tu być, prawda? Zabronili ci? Wnioskuję tak po reakcji twojego ojca.

Posłała mu lekko rozbawiony uśmiech
-No dobrze… rozumiem, że to trudno przeskoczyć - stwierdziła spokojnie. Gdy tylko powiódł wzrokiem za miejscem poprzedniego zamieszania, pokręciła tylko głową przecząco - Nie przejmuj się… mam wrażenie, że przyciągam takie wydarzenia - stwierdziła muskając wolną ręką łepek Tomoe, który wystawał z jego szaty.

Kolejne jego słowa były niczym kubeł zimnej wody, przypominający o głównym temaciem który ciągle jej umykał. Wzięła głęboki oddech
-To… to trudny temat… ale tak… lekko mówiąc, miało mnie tu nie być - wbiła wzrok w ścieżkę przed nimi. Nie wiedziała jak w głowie ułożyć sobie wszystko co miała mu powiedzieć -…to dosyć… skomplikowana historia

- Z tego, co mi opowiadałaś i z tego, co widziałem... - westchnął głęboko. - Ja nie spodziewałem się po Tobie niczego innego, Misae... - powiedział miękko, używając jej imienia. - Skoczyłaś na arenę, żeby mi pomóc. Czego innego miałbym się spodziewać. Jeżeli chcesz, wezmę twojego ojca na siebie i... Minoru-san... powiedz, czy on tutaj przyszedł za tobą? Bo twój ojciec mówił, że Minoru-san miał cię chronić.

Ścisnęła lekko jego ramię, gdy zwrócił się do niej po imieniu, lubiła gdy je wypowiadał bez zbędnych tytułów grzecznościowych.
- Sama członkini rady klanu przyszła i mimo moich próśb oficjalnie zakazała mi przyjazdu. Minoru został wyznaczony na… -uśmiechnęła się krzywo - na strażnika, który nie dopuści abym opuściła Soso… mówiłam mu, że pójdę sama, że dopilnuję aby wyglądało to, że to ja uciekłam i nie dałam mu szansy na reakcję… ale Minoru - tym razem jej twarzy wyrażała wdzięczność i nostalgię - Minoru nie tylko pozwolił mi tu wyruszuć, ale również towarzyszył mi przez ten cały czas, ryzykując własnym życiem aby mogła posłuchać jak zawsze zrywu serca. Moim ojcem nie musisz się przejmować. Martwili się z matką, choć miałam nadzieję, że przywykli do moich wyskoków - czuła się niczym nastolatek, który wziął sobie za cel honoru zirytować rodziców swoją niesubordynacją

Masahiro zastanowił się przez chwilę, a oboje w międzyczasie dotarli do skraju obozu, gdzie zastali niebieskowłosą kobietę, szczekającą rozkazy na ludzi i jej żołnierzy, który bez zawahania robili to, co im mówiła.

Kobieta odwróciła się na widok Masahiro, skinęła mu głową i odezwała się od razu.

- Mam cię pilnować, żebyś nie narobił głupot, bo jest ci smutno - rzuciła bez ogródek. - Narobisz głupot?

- Misae-san, to jest Kiyomi, przyjaciółka oraz dowódca osobistej straży Sugiyama-sana. Starego - dodał szeptem. - Nie planuję narobić głupot, na razie nie musisz za mną chodzić.

- No i dobrze - odparła i spojrzała na Misae.

Kiyomi była wysoką - smukłą, ale wygladającą na bardzo silną. Jej długie, niebieskie włosy były związane na czubku głowy w ciasny warkocz, strój od razu przywodził na myśl straż.

- No, pierwszy raz księżniczkę widzę z bliska. Ładniutka. I tak samo głupia, jak ty - dodała, przenosząc wzrok na Masahiro - wiesz, że dotarła do szturmowej na sam koniec?

- Wiem - odparł mężczyzna. - Bardzo przepraszam, Misae-san, że mnie tam nie było. Uparli się, żebym był na środku pola.

Jego głos w tej chwili był nieco ostrzejszy, ale - w przeciwieństwie do Takeru, kobieta nie wydawała się przejmować.

- Oboje jesteście idiotami. Ten znowu został, aż wszyscy się ewakuują i miał zamiar sam powstrzymać Lisa, jeżeli ten by poszedł na miasto przed tym, jak wszyscy się ewakuowali. Jesteście siebie warci, a ja się zamartwię na śmierć, przez taką głupotę.

- Bardzo miło mi poznać Kiyomi-san - przyznała szczerze, po czym skłoniła nisko głową. Uniosła tylko na moment brew w zdziwieniu na „księżniczkę”, ale zostały poruszone ważniejsze tematy, więc uznała, że odpuści zadawanie pytań.

Gdy Masahiro przyznał, że wiedział, że dotarła na pole bitwy na koniec prawie się nie zakrztusiła własnym oddechem
-Wiedziałeś? - zapytała zaskoczona, po czym pokręciła głową - Nawet nie próbuj przepraszać - zganiła go z niedowierzaniem. Sam miał pracy po kokardę i więcej. - Nie oczekiwałam, że przybędziesz z pomocą, wiedziałam, że i tak masz na pewno obowiązków z nawiązką. - gdy Kiyomi utwierdziła ją swoimi słowami, Misae pokręciła głową z dezaprobatą, a jej mina wyrażała „dokładnie o tym mówiłam”, po czym koniec końców uśmiechnęła się lekko. Było w tej całej sytuacji coś komicznego

-Chyba jesteśmy - przyznała racje słowom Kiyomi, starając się zdławić cisnący się na usta uśmiech. Z jednej strony powinna go zganić, że pomysł podjęcia walki z Bijuu, zwalszcza z takim, który pozbawił życie trójkę elitarnych wojowników w jednej chwili było nieodpowiedzialne, ale nawet jej taka hipokryzja nie przeszłaby przez usta

- No przecież przed chwilą mówiłaś, jak mówiłaś o Kuroiu... - odpowiedział Masahiro i westchnął. - Nawet bym się nie ośmielił przybywać ci z pomocą, jeszcze bym poważnie oberwał. Niemniej, jedziemy do Starego. Przygotowuje pogrzeb.

- No tak... dobra, ciebie też miło poznać, Misae-san. Mało kto... pasuje do Uchiha, jak ty - dodała z lekkim uśmiechem. - Cieszę się, że tutaj jesteś. Może na początku będzie trudno, ale wierzymy w tego matoła.

- Jestem Shirei-kanem - fuknął Masahiro.

- A od kiedy klan podejmuje dobre decyzje?

- Auć... zabolało. Ale masz rację. Mój koń? - zapytał Kiyomi, która gwzidnęła na jednego ze swoich ludzi, który natychmiast pobiegł po konia. Nie minęły dwie minuty a był z powrotem z uroczym, smukłym kasztankiem.

- Jedźcie bezpiecznie - rzuciła Kiyomi, kiedy Masahiro do niech machnął dłonią i podsadził Misae, aby wsiadła na konia, następnie wskoczył na niego za nią. Jego ramiona ją otoczyły, kiedy chwycił za lejce, upewniając się, że była bezpieczna.

- Wiesz, i tak bym cię chronił. Mogę sobie żartować, że tego nie potrzebujesz, ale... jednocześnie wiem, że ty też byś mnie ochroniła, jeżeli trzeba - powiedział cicho, kiedy rozpoczął jazdę.

Nie jechał szybko, pozwalając im na chwilę prawdziwej samotności.

- Wiesz, Minoru-san. Będzie miał kłopoty pewnie. Myślałem... żeby go poprosić, aby został tutaj, jako Sakki. I był twoim ochroniarzem, ale wiesz, bez nacisku. Tak byśmy powiedzieli, a po prostu miałabyś tutaj najbliższego przyjaciela i kogoś, kto, jeżeli będzie trzeba, wykona twoją wolę.

Misae oparła się plecami o jego klatkę piersiową pozwalając sobie rozluźnić mięśnie, oparła dłonie o przedni łęk. W cieple było coś kojącego, a w objęciach obietnica poczucie bezpieczeństwa. Przymknęła na moment oczy delektując się chwilą. Zastanowiła się nad jego słowami. Przypomniała sobie jego radość, gdy wypatrzył ją w tłumie gdy zbierała się grupa szpitalna. Pamiętała swoje zaskoczenie jego reakcją. Było zupełnie odmienne od tego co najczęściej otrzymywała. Zazwyczaj była traktowana niczym ze szkła i jedynie Minoru oraz Klepowicze widzieli w niej coś więcej.

- Czy gdybym zamiast do oddziału medycznego, przyłączyła się do grupy szturmowej, zareagowałbyś równie entuzjastycznie co wtedy? - zapytała układając sobie wszystko co musiała wiedzieć do kontynuowania rozmowy.

-Wiem… i wiem, że będzie miał kłopoty przeze mnie… - zacisnęła mocniej palce na łęku. Jego słowa sprawiły, że poczuła ucisk w sercu, okazywał jej ogrom wsparcia -Dziękuję… jeszcze z nim nie rozmawiałam o przyszłości, ale naprawdę doceniam twoją propozycję… zwłaszcza, że znasz go tylko z moich opowieści

Znów sie chwilę zastanowił.

- Cóż... nie mam pojęcia. Bałbym się cholernie i nie wiem, czy Kuroiowi łba bym wtedy faktycznie nie urwał za ten atak... dostałem dokładne raporty od kilku osób. Sytuacja wyglądała tak, że nasz negocjator był człowiekiem zza Muru, który tutaj do nas uciekł. Bardzo chciał rozmówić się z Dzikimi i na to pozwoliliśmy. Miałem cień nadziei, że zaakceptują to. W międzyczasie kupiliśmy sobie trochę czasu, żeby ewakuować ostatnich ludzi z miasta. Yaseichi-san wiedział, na co się pisze, wiedział, że za zdradę może zostać ukarany. A grupa miała sie wycofać i przegrupować, nie atakować. Myślę, że byłbym o wiele bardziej zły niż jestem teraz, jakbyś tam była. A była tam osoba, którą obiecałem chronić dla kogoś, kto obiecał chronić Hiromi. - Jego głos był stanowczy, było słychać, że był zły i chciał sie wygadać, a za bardzo nie miał jak i komu. - Niemniej... nie spodziewałem się po dorosłym, zaprawionym żołnierzu, że tak się da ponieść. Został popełniony błąd. Zresztą, chyba nie chciałbym cię pod dowództwem Takeru. On też będzie miał rozmowę na temat jego przywództwa.

Westchnął.

- No ale nie sądzę, że mógłbym cię powstrzymać. Wiesz... ja też się narażam na niebezpieczeństwo. I ja nie chcę, żebyśmy... nie chcę, żebyś była... siedziała na tyłku i ładnie wyglądała. Znaczy, owszem, wychodzi ci to nieźle, ale, Misae, nie potrzebuję kogoś, kto będzie siedział w domu i czekał na to, aż wrócę. Potrzebuję partnerki. Kogoś, komu mogę zaufać, kto jak ja pójdzie jak idiota to po, żeby ratować ludzi.

- Wybacz, chyba za dużo na ciebie zrzucam...

Słuchała go w milczeniu. Nie chciała go martwić, lecz z drugiej strony jego słowa obudziły pewne przemyślenia. Zależało mu na niej i nawet jeśli okazywał jedynie wsparcie w środku kryła się troska. Poczuła łzy cisnące się do oczu, gdy zdała sobie z tego sprawę.

- Nie wiedziałam co się stało… wiedziałam tylko, że coś zrobił. Zawsze zachowywał zimną krew i wydawał mi się być tym rozsądnym. - wyznała szczerze - Mam nadzieję, że osoba, którą miałeś chronić… że nie ucierpiała na lekkomyślności Kuroi’a - przełknęła ciężko ślinkę

- Masahiro… im dłużej siedziałam w Soso, gdy podejmowałam decyzję o ucieczce poczułam, że będę fatalną żoną. Śmiałam się kiedyś z Kyoushi’ego, że miał mrówki w majtkach.. ale ja jestem taka sama. Nie będę umiała siedzieć na miejscu, kiedy coś będzie się działo, czy kiedy przyjaciele będą potrzebowali pomocy… - czuła jak gardło zaciska jej się coraz mocniej przez żal -…teraz ci to nie przeszkadza, ale co kiedy będziesz potrzebował kogoś kto będzie wsparciem, kto dojrzeje, da ci kiedyś potomka i przestanie gonić za wiatrem w polu? Co kiedy zmęczę cię czekaniem..?

- Odesłałam swoją odznakę klanową do klanu, tuż przed rozpoczęciem walk - wyznała w końcu - Przekazałam, że wrócę po nią gdy walka się skończy. Musiałam się odciąć. Pokazać, że jestem tutaj jako ja, a nie klan… klan, który widzi we mnie kruchą kobietę, której głównym wyznacznikiem wartości jest to, za kogo można ją wydać. Jeśli nie zaakceptowaliby ciebie jako męża, wiedziałam, że mieli również już kogoś innego na oku nie zastanawiając się, czy ja bym go przyjęła. Niczym towar na ladzie u handlarza, za którego chcesz ugrać jak najwięcej zysków - zacisnęła mocniej palce na łęku, aż jego skórzane obicie zaskrzypiało groźbą uszkodzenia. Zacisnęła powieki. Wylewała się tama, która wzbierała w niej przez tyle lat.

Masahiro zatrzymał konia. Nie była to rozmowa, którą powinnien prowadzić siedząc na koniu, nie patrząc jej w oczy. Nie powiedział nic przez dłuższą chwilę, ale zsiadł z wierzchowca - delikatnie, żeby nie zrobić jej krzywdy. Odetchnął głęboko i zaczął chodzić. Myślał. Przygryzł wargi, raz czy drugi raz otworzył usta, żeby coś powiedzieć, następnie znów je zamknął. Przez jego twarz przemknęło dużo emocji, ale panował nad sobą.

- No dobra... chrzanić twój klan. W sensie nie oficjalnie, bo z całym szacunkiem, ale tak naprawdę, chrzanić go. Nie obchodzi mnie to, co tam sobie te wasze wiedźmy planują, zależy mi na tobie. Odwalimy te wszytkie formalności i... uwolnisz się od nich. I kto ci w ogóle powiedział, że oczekuję kogoś, kto będzie siedział w domu i mi rodził dzieci? Może będziesz chciała, może nie. Nie o to mi chodziło. Naprawdę myślisz, że chciałem się zniewolić? Że nie wiem, kim jesteś? Że nie wiem, że jesteś kobietą, która troszczy się o obcych ludzi i chce każdemu pomóc? Że nie wiem, że na łeb na szyję biegniesz w bój, jeżeli ktoś, na kim ci zależy tam jest? Że nie złamiesz wszelkich zasad, żeby być tam, gdzie czujesz, żeby być? Ja nie chcę kogoś, kto będzie na mnie czekał w domu. Ja chcę ciebie...

- Jeżeli ty chcesz mnie - dodał cicho.

Gdy zatrzymał konia spięła się, nie wiedząc jaka będzie jego reakcja. Gdy zsiadł z konia, zrobiła to samo. Starała się przełknąć wielką gulę, która rosła w jej gardle z każdą kolejną chwilą jego milczenia. Widziała targające jego twarz emocje i pragnęła dowiedzieć się co działo się teraz w jego głowie. Czuła, że jeśli zaraz się nie odezwie, jej serce zaraz wyskoczy z piersi.

Gdy Masahiro zabrał głos, słuchała go, przejęta każdym kolejnym wypowiadanym przez niego słowem bardziej. Jej oczy otworzyły się szeroko nie kryjąc zaskoczenia. Widział kim była. Zdawał sobie sprawę, że będzie wyjeżdżać. Że będzie słuchać zrywów serca. Że nie będzie idealną panią domu ani żoną. A jednak ją chciał. Taką, jaką była. Miała wrażenie jakby podwaliny całego świata, które ułożyła sobie w głowie nagle zostały zrównane z ziemią i stawiane na nowo.

Zrobiła niepewne dwa kroki w jego stronę.

- Mimo, że widzisz jaka jestem… chcesz mnie? - zapytała niepewnie przez zaciśnięte gardło, jej oczy wpatrywały się w jego złote tęczówki, szukając potwierdzenia

- Mimo tego? - zapytał Masahiro, patrząc na nią z lekkim niedowierzaniem. - To przecież jest jeden z powodów, dla których ja...

Nabrał powietrza w płuca i wyglądał jakby chciał zamknąć dystans między nimi, ale przez chwilę jeszcze stał, dając Misae przestrzeń. Miliony myśli przechodziły przez jego głowę. Nie do końca wiedział, co miałby powiedzieć.

- Oczywiście że chcę cię taką, jaka jesteś. Nawet, jeżeli przez jakiś czas będziesz daleko. Byłbym kompletnym idiotą, gdybym chciał, żebym chciał, żeby idealna kobieta się dla mnie zmieniała.

Zaskoczenie w jej oczach miękko z każdą kolejną chwilą, a na usta wypłynął uśmiech pełen ulgi.

- Nie wiem czy ktoś ci to już mówił, ale masz fatalny gust do kobiet - stwierdziła przez zaciśnięte od wzruszenia gardło ale jej oczy lśniły rozbawieniem i ugla. Kąciki ust uniosły się w drobnym, szczerym uśmiechu. Serce dalej waliło od mieszaniny dziesiątek emocji, przez które najmocniej przebijała nadzieja i radość.

- Z całym szacunkiem, ale się nie zgodzę - odpowiedział i w końcu przestąpił krok, żeby móc ją objąć i przyciągnąć do siebie, zamykając w mocnym uścisku, przyciskając jej ciało do swojego. - Mam doskonały gust co do kobiet.

Jedna z jego dłoni przycisnęła się do jej pleców, druga po chwili powędrowała do jej policzka i przechyliła jej twarz w górę, żeby spojrzała w jego twarz. Przez chwilę się do niej delikatnie uśmiechał, następnie pochylił i pocałował mocno, niemal forsownie - z całą pewnością było czuć w tym pocałunku, że to, co powiedział, było prawdą.

Gdy zamknął między nimi dystans, serce zabiło jej szybciej, by w momencie złączenia ich warg przyspieszyło jeszcze mocniej. Uśpione przez tak długo motyle, zerwały się w jednej chwili trzepocząc skrzydłami w jej brzuchu jak oszalałe. Drobne dłonie zacisnęły się na jego szacie, gdy przyciągnęła go bliżej, oddając pocałunek. Nie pamiętała kiedy ostatni raz czuła się tak na swoim miejscu jak w jego objęciach.

Na krótki moment przerwała pocałunek, nie odsuwając warg od jego na dalej niż kilka centymetrów.
-Brakowało mi tego… - szepnęła, a ciepły oddech omiótł jego usta -…Tęskniłam - dodała ciszej patrząc na niego, z drobnym, pełnym ciepła i wzruszenia uśmiechem. Dopiero gdy wypowiedziała to, do czego bała się przyznać poczuła jak bardzo uderzyła ją ta prawda. Jak wezbrał w niej żal i tęsknota.

Misae poczuła, że mężczyzna zadrżał, kiedy usłyszał jej ciche słowa i pogłaskał ją po policzku.

- Ja też tęskniłem. Strasznie tęskniłem - mruknął, trzymając ją w ramionach, ciesząc się, że ona też go trzyma i mógł sobie pozwolić na tę chwilę z nią, chociaż wokół nich był chaos i jeszcze tyle spraw wymagało jego - ich - uwagi,

Trzymał ją w swoich ramionach dłuższy czas, przytulając mocno, głaszcząc po włosach, po prostu ciesząc się obecnością Misae, jej ciepłem, bliskością, zapachem. Nie chciał jej puścić.

Puściła jego szatę, by zaraz potem opleść go ramionami w uścisku. Potrzebowała go bardziej niż mogło mu się wydawać. Uparła policzek o jego pierś. Zamknęła oczy, oddając się jego kojącemu dotykowi. Opatulał ją jak ciepły koc, dając jej ciepło i poczucie bezpieczeństwa. Przytuliła go mocniej chłonąc wszystko, trzymała się go jakby za chwilę miał odejść, uciec gdzieś daleko.

- Myślisz, że zauważą jeśli tutaj zgubimy? - zapytała i choć w jej głosie słychać było, że nie mówi poważnie, wcale nie obraziłaby się na wizję kilku dni spokoju, spędzonymi z nim. We dwójkę. W ciszy, bez świata, który co chwilę stawał na głowie.

Poczuła jak westchnął, jak bardzo chciał jej posłuchać i zgodzić się na to, aby faktycznie, oboje gdzieś się schowali, a może...

- Moglibyśmy też uciec razem. I ukryć się daleko, daleko, może gdzieś w lasach, może na jakiś bagniskach... albo nie, w jakimś pięknym sadzie wiśni, w górach. Byśmy żyli prosto, z dala od tego wszystkiego - powiedział niemal marzycielsko. - Ja bym gotował, ty byś zdobywała pożywienie, czy odwrotnie - teraz już było słychać, że mówi z humorem, próbując zamaskować, jak bardzo ten pomysł mu się podobał. - Zostań ze mną na noc. W posiadłości Takedów, użyczyli mi pokoju. Ukradnijmy chociaż tę noc i pozwólmy sobie na chwilę odpoczynku.

Słuchała go, wyobrażając sobie jak przyjemne mogłoby być posiadanie takiego miejsca z dala od wszystkiego i wszystkich, gdzie można po prostu odpocząć gdy wszystko przytłacza. Chłonęła jego słowa.
- Ty będziesz gotował - odparła od razu ze śmiechem w głosie - Azyl, gdzieś gdzie bylibyśmy tylko my. By zebrać siły… - coraz bardziej podobała jej się ta wizja. Nie miala nic przeciwko, aby wsiąść na konia i zniknąć razem.

Odsunęła się nieco aby spojrzeć mu w oczy.

- Uchiha Masahiro, czy ty właśnie zapraszasz mnie bo spędzenia nocy w jednym pokojum kiedy moi rodzice są niedaleko i namierzą nas z kilometra? - zapytała żartobliwie unosząc brew, a w jej oczach lśniły wesołe ogniki. Choć znała już odpowiedź na jego propozycję chciała się podroczyć, poczuć się jak zwykła para.

- Możliwe... - lekko się wyszczerzył. - Ale nie wiedziałem, że twoich rodzice chcieliby podglądać córkę w takich sytuacjach... niemniej, czy nie tego właśnie chcą? Chociaż odniosłem wrażenie, że twój ojciec nie zostanie moim fanem... - wzruszył lekko ramionami. - Poza tym... czuję się, że dość już tego słuchania innych, trzeba trochę się postawić. Jak im się coś nie podoba, mogą to zachować dla siebie. Najważniejsi, kiedy jesteśmy razem, jesteśmy my. Co ty na to? Chrzanić innych.

Spłonęła rumieńcem. Nie spodziewała się tak pewnego siebie odbicia piłeczki, ale sama zaczęła, więc nie mogła się burzyć. Nie zamierzała sobie wyobrażać jej rodziców w.. o nie. I w tym momencie wiedziała, że to obraz, który jej nie opuści na długi czas. To sobie piwa nawarzyła.

- Nie sądzę aby jakikolwiek ojciec pałał sympatią do mężczyzny, który ma poślubić jego jedyną córkę - przyznała - bez względu na to kim jest.

Stanęła na palcach i delikatnie go pocałowała
- Chrzanić - przyznała z rozbawieniem. Właśnie tego chciała i o to tak zawzięcie walczyła. Nie spodziewała się, że to w Kotei przyjdzie jej znaleźć kogoś kto będzie jej odpowiedzią na wszystkie pytania. Z każdym momentem czuła się bardziej na swoim miejscu, a serce waliło jej z uczuciem, którego nie czuła od dawnych, nastoletnich czasów - Czyli śpimy razem - stwierdziła z uśmiechem. Skoro chrzanić innych to chrzanić.

- Jeżeli mnie nie będzie lubił, jego strata. Najważniejsze, żeby ciebie traktował dobrze. Ale no, śpimy razem - dodał, pocierając swój kark, sam trochę zawstydzony. Widać było, że fakt, że będą ze sobą blisko, go pocieszał i pozwolił na chwilę zapomnieć.

Jednak dość szybko sobie przypomniał i spojrzał na konia.

- Więc... do zmroku jeszcze trochę czasu. Załatwmy co się da, żebyśmy z czystym sumieniem mogli w nocy odpocząć.

Trochę popsuł tym nastrój, ale było jeszcze wiele rzeczy do zrobienia przed nimi, ale też wiele czasu, który mieli spędzić razem. I osobno. Mimo wszystko, ponownie się do niej nachylił i pocałował tak, jakby składał jej obietnicę, że jeszcze z nią nie skończył. Pozwolił sobie na głębszy pocałunek, na smakowanie jej przez kilka chwil, na zaciśnięcie swoich dłoni na jej ciele, niemalże szukając jej pośladków, ale tylko dotykając jej biodra i plecy.

- Polubi cię - zapewniła łagodnie - ja tam lubię - dodała z figlarnym uśmiechem. Na moment pozwolił jej zapomnieć o tym wszystkim co działo się dookoła nich. O cierpieniu i obowiązkach. To było coś nowego. Coś czego nie zamierzała tracić, albo z czego rezygnować bez walki.

- Poradzimy sobie - obiecała, gdy powiodła za nim wzrokiem na konia, który był niczym kotwica trzymająca ich w rzeczywistoci i przypominająca, że poza nimi był jeszcze świat, który ich potrzebował - nie jesteś sam - zapewniła wracając wzrokiem do niego.

Poczuła przyjemny prąd przebiegając wzdłuż jej kręgosłupa, rozpływający się po niemal wszystkich zakończeniach nerwowych, gdy tylko ją pocałował, mruknęła cicho, z aprobatą na śmielszą bliskość. Jej dłonie delikatnie objęły jego policzki, muskając opuszkami skórę na szczęce i szyi. Kusiło ją by jeszcze bardziej pogłębić pieszczotę i dać upust całej tęsknocie. Niestety to nie był odpowiedni moment.

Po chwili odsunęła się lekko, przerywając pocałunek. Z jednej strony, bo ktoś musiał przerwać ten moment, a z drugiej… było w tym coś z słodkiej zemsty. Zawsze on był głosem rozsądku - czy w szpitalu, czy gdy trenowali u niego; zawsze to on potrafił przerwać, zostawiając ją z frustrującym uczuciem niedosytu. Tym razem on miał posmakować swojego lekarstwa.

- Ruszajmy - powiedziała, ruszając w stronę konia. Wsiadła pierwsza, czekając, aż do niej dołączy i będą mogli kontynuować podróż.

Odstąpiła od niego dokładnie w momencie, kiedy chciał ją obrócić i przycisnąć do drzewa, naprzeć mocniej i... teraz jednak stał oddychając głęboko, zamykając oczy i próbując się uspokoić - wiedząc, że Misae miała rację, że i tak nic nie było straconego. Po prostu jeszcze trochę musieli poczekać. Było to rozsądne.

Ech, nie chciał być rozsądny.

Westchnął, opanował się i szeroko się do Misae uśmiechnął. Mimo całego zła i bólu, który był wokół niego, ona była prawdziwym promykiem słońca i dawała mu siłę, żeby iść dalej.

Wsiadł na konia za nią, tym razem łapiąc lejce tylko jedną ręką, drugą obejmując kobietę i przyciskając jej plecy do swojej klatki piersiowej. Pochylił się nieco i kilkoma pocałunkami obsypał jej szyję, a nosem trącił jej ucho, wtulając się w nią.

- Ruszajmy - potwierdził i pozwolił koniowi ruszyć. Mieli przed sobą jeszcze tylko kilka minut drogi przez las, zanim mieli dotrzeć do posiadłości Takedy. Jeszcze przez chwilę mogli być blisko.

Post autor: **Sugiyama Orochi** » 15 kwie 2024, o 01:52

Ojciec zostawił go z zadaniami oraz Ario-san, który po raz kolejny zakasłał, co mocno zaniepokoiło Orochiego. Nie dlatego, że miałby się obawiać o swoje zdrowie, ale przeciwnie - o zdrowie samego marionetkarza, który przecież w pełni oddał się walce za sprawę jego klanu. Nie chciałby, żeby teraz coś mu się stało. Z drugiej strony... chyba większość Ayatsuri znała się też na Iryojutsu, więc nie śmiał go upominać, aby skorzystał z pomocy ich własnych, klanowych lekarzy. Obracał w głowie moment drażliwą kwestię - dodatkowo delikatną tym, że chyba odczytali nieco opacznie wcześniejsze słowa Ario, po czym zdecydował się na proste skinięcie głową i równie prostą odpowiedź.

- Oczywiście, Ario-san. Gdybyś jeszcze potrzebował skorzystać z jakichś zasobów przed podróżą, czy to militarnych, czy to medycznych, to oczywiście nie krępuj się. Twoje dokonania na polu bitwy i podczas ewakuacji nie umknęły ani mnie, ani Masahiro-dono. -

Następnie poprowadził oboje w stronę dużego namiotu w centrum obozu, pełniącego funkcję tymczasowego sztabu, czy też siedziby władz nim cała reszta oficjeli została odpowiednio rozlokowana. Miał na głowie mnóstwo pracy i lepiej było się do niej zabrać od razu. Oczywistym było, że obóz będzie potrzebować czegoś w rodzaju centrum administracyjnego, skoro był już niemal osobnym miasteczkiem, jakkolwiek prowizorycznym - dlatego podejrzewał, że niedługo trzeba będzie zmienić namiot w porządny budynek, nawet jeśli główna władza pozostanie w sercu Sarufutsu. Był ogromny, ale liczba uchodźców również. Dobrze, że część zasobów udało się bezpiecznie dotransportować tutaj. Będą potrzebne. I to bardzo.

Gestem zaprosił Hoshi i Ario do środka, szybko machając odznaką przed nosami strażników przy wejściu. Już miał wejść, kiedy dostrzegł czarnowłosego młodzika, który zatrzymał się przed nim, wypalając od razu, że przynosi wieści od Masahiro oraz kolejne zadanie. Westchnął lekko i gestem kazał mu poczekać moment.

- W głębi będzie pomieszczenie z symbolem rodowym mojej rodziny, to taka "moja" strefa. Rozgośćcie się tam, ja zaraz dotrę. Jakby ktoś wam przeszkadzał, to niech podejdźcie tu do mnie. - przekazał Ario i Hoshi, a następnie odwrócił się do rozmówcy. - Moment, pokaż mi jeszcze odznakę, żebym wiedział, z kim gadam i przedstaw się, dobra? Wybacz, kojarzę sporo osób, ale no - moja pamięć ma granice. - zaśmiał się do młodszego shinobiego, a po sprawdzeniu jego tożsamości skinął głową.

- Albinos. Kojarzę go, ale nie widziałem, a teraz nie mam cholera czasu go szukać sam, bo jeszcze Sta... ojciec mi zlecił sporo roboty. No, ale zaraz spróbuję coś wykombinować. Poczekaj tutaj moment. - polecił młodemu shinobi, po czym wpadł do namiotu, kierując się do swojej przestrzeni, gdzie Ario już siedział nad kartką papieru, odnalezioną przez Hoshi. Uśmiechnął się do nich serdecznie, chociaż uśmiech zbladł nieco w obliczu komentarza marionetkarza. Ten jednak wydawał się mówić bardziej do siebie, niż jednak do kogokolwiek innego, więc spojrzał tylko porozumiewawczo na Hoshi, licząc na jej wsparcie. Sam zaczął przetrząsać szafki, gdzie znajdowały się skrótowe kopie danych każdego z shinobi klanu. Po chwili znalazł to, czego szukał, przebiegając wzrokiem krótki skrawek tekstu, a następnie schował go, porównując jeszcze z listą mieszkańców oraz raportami o kolejności grup, które przybywały do obozu i wrócił przed namiot.

- Shigemi-san. Jeśli to możliwe i sam nie masz innych zajęć, to chciałbym ci przekazać to zadanie. Mijikuma i jego rodzina, zakładając, że się już odnaleźli, powinni być gdzieś w południowej części obozu, bo tam pierwsze grupy były kierowane - a jego rodzina była jedną z pierwszych, jakie przybyły tutaj. - wyjaśnił, licząc na to, że shinobi w istocie nie miał nic innego do roboty, co zleciłby mu sam Masahiro. Gdyby było inaczej, poszukał szybko innego, wolnego shinobi - najlepiej jednego z młodzików, koło szesnastu lat, który by mógł się tak wykazać i jemu zlecił to zadanie.

Sam wrócił do namiotu, zabierając się przede wszystkim za organizację... wszystkiego. W pierwszej kolejności spisanie i odhaczenie najbliższych, krążących po namiocie osób. Następnie wybranie grupy Gazo, która była w stanie najszybciej kopiować jakiekolwiek obrazy i pismo, do sporządzenia kopii mapy obozu, z podziałem na sektory administracyjne oznaczone odpowiednimi kolorami oraz liczbami, a także z prostymi ikonografiami przedstawiającymi lazaret, centrum administracyjne, toalety, kuchnie polowe i tak dalej. Gdy to było gotowe, wysłał tę samą grupę wraz z pojedynczą kopią mapy do centrum każdego z sektorów, polecając im, by znaleźli stolarzy po drodze, którzy będą w stanie rozebrać niepotrzebne akurat wozy i przerobić na tablice informacyjne, gdzie mogliby przybić mapy i poinformować ludzi o ich celu i zastosowaniu.

Kolejnym punktem było sporządzenie kopii list mieszkańców i zorganizowanie pięcioosobowych drużyn shinobi, które byłyby w stanie kierować ludzi do odpowiednich sektorów, przypominając o użytkowaniu map w razie kłopotów. Każdego z tych shinobi zresztą odhaczał na własnej liście, dodając do listy tych, którzy przeżyli i starając się przekazać kilka ciepłych słów każdemu z tych, którzy przetrwali. Oczywiście jeśli tylko Hoshi-san była na siłach i nie martwiła się zbytnio kondycją Ario, poprosił ją o pomoc w tym zadaniu, gdyż praktycznie musiał zorganizować na szybko sprawnie działającą machinę miejską, a przynajmniej jej zalążek. Kiedy tylko była okazja, zatrudnił do pracy też osoby, z którymi pracował ostatnie miesiące w Siedzibie Władzy, gdyż była to zaufana grupa, która znała jego wymagania i Starego, a także ludzi i ich potrzeby. Kiedy było to tylko możliwe, posłał także po Iwao Nobutora - sprytnego i zorganizowanego przywódcę południowego obozu uchodźców w Kotei, licząc na to, iż jego ekspertyza w poprzednim przedsięwzięciu będzie tutaj nieoceniona i dając mu podobne kompetencje, co swoje własne.

Pracował tak długo, jak tylko starczyło mu sił, robiąc przerwy w zasadzie tylko wtedy, gdy były one niezbędne. Część drobniejszych spraw jak patrole po obozie były już zorganizowane, ale trzeba było upewnić się, że odpowiednie siły krążą po ulicach, przynajmniej będąc widoczne i projektując poczucie, że klan dalej jest, działa i pilnuje porządku. Nie chciał, aby złodzieje, najczęściej desperaci, albo po prostu oportuniści, mieli okazję do podniesienia głowy i zmiany obozu w jakieś bezprawne pustkowie.

Na spoczynek udał się dopiero nad ranem, zmuszony do tego w zasadzie przez Kiyomi, która znalazła go wracając sama z Sarufutsu, wysłana oczywiście przez Starego lub samą siebie, kiedy nie stawił się w swoim pokoju wieczorem. Mimo to, spał tylko trzy-cztery godziny nim obowiązek kazał mu ponownie się obudzić i kontynuować pracę. Symboliczny pogrzeb czekał na organizację.

Post autor: **Nana** » 15 kwie 2024, o 21:34

Zaogniona sytuacja powoli się rozluźniła, kiedy awanturnik stracił przytomność. Uniosła lekko brwi ku górze spoglądając ukradkiem na Misae. Widocznie nie chciała przedłużać kłótni. Może sama zdawała sobie sprawę, że w pewnym momencie słowa zawodziły; one też miały swoje ograniczenie. Może nie chciała ryzykować.

Po raz ostatni rozejrzała się po zebranych. Tych, których kojarzyła, jak i tych widzianych po raz pierwszy. Zebrała się całkiem spora widownia. Jej tęczówki z następnym mrugnięciem powróciły do normalnego, ciemnego odcieniu. Skinęła głową Masahiro.

- Do zobaczenia - odparła Misae i mówiła całkiem szczerze. Miała dziwne przecięcie, że nie był to koniec ich znajomości. A zaledwie początek.

Zdecydowała się ulotnić, gdzieś poczekać. Nie miało to większego znaczenia. Tak więc odwróciła się na pięcie z zamiarem odejścia, gdy usłyszała swoje imię. Spojrzała na chłopaka, który również stał w pobliżu od jakiegoś czasu.

- Uchiha Nana - przedstawiła się lustrując go ciemnymi tęczówkami. Skinęła głową na bok, bo rozmowa o osobistych sprawach przy tylu słuchaczach była bezpodstawna. Odeszła kilka kroków dalej, jeśli chłopak się zgodził.

Założyła ręce pod biustem stojąc niczym słup soli. Nie wiedziała jak powinna była zareagować. Jak powinna byłaby się czuć. Pewnie normalny człowiek wybrałby wdzięczność. Może smutek. Ona skupiła się na pustce starając się odrzucić od siebie wszelkie negatywne emocje. Dla dobra ślicznego chłopca o zielonych tęczówkach. Dla swojego własnego także. Uniosła jedną brew widząc pojedynczą łzę spływającą po jego policzku. Nie skomentowała tego w żaden sposób. Może znał Kamino lepiej. Może był jej kochankiem? Może kimś z przeszłości? A może nie. W końcu nie znały się aż tak dobrze.

- Moja matka była więźniem. Shinobi o statusie zdrajcy własnego klanu. Wybrała walkę zamiast gnicia w celi - odparła chłodno, chociaż nieprzyjemne uczucie osiadło na dnie jej żołądka. Brzydkie słowa paliły czubek języka. Mówiła prawdę, a jednak bez przekonania. - Dziękuję za przekazanie wiadomości - westchnęła, bo chłopak nic nie wiedział i nie był niczemu winien.

Życzyła jej… szczęścia? Czym do kurwy było niby szczęście?

- Jaka operacja? - Zainteresowała się jednak. W końcu nie przypominała sobie, żeby ani Katsumi ani Kamino na coś chorowały.

Post autor: **Tetsurō** » 16 kwie 2024, o 00:11

Ostatnia Bitwa o Kōtei

EVENT
W całym mieście było wiele znajomych twarzy. Nic dziwnego, w końcu wielu z nich przewinęło się przez szpital w trakcie bitwy. Niestety, wielu już nie dane było wyjść z niego o własnych siłach. W każdym razie, okazało się, że Misae także była w okolicy i korzystając z okazji, postanowiła się z nim pożegnać. Dopiero teraz dostrzegł on jak rozmawia z Masahiro i zapewne to on delikatnie im ją przerwał. Poskładał wszystkie fakty, o których słyszał wcześniej i zrozumiał już w pełni, że ta dwójka jest sobie bliska. Dobrze, w tak trudnych czasach trzeba mieć kogoś, kto może cię wesprzeć, szczególnie jak ten, który niedługo ma przejąć władzę w klanie...

- Misae-san, dziękuję za pomoc w szpitalu, przez te kilka godzin wiele się od Ciebie nauczyłem. Niech ciepłe wiatry Pustyni cię prowadzą. - skłonił jej się, zgodnie z tradycją, w której został wychowany, a następnie udał się na rozmowę z Naną, tak jak dziewczyna poprosiła gestem, aby nie musieli rozmawiać przy wielu świadkach. W końcu poruszali dosyć delikatne tematy, więc im mniej osób wie, tym lepiej.

- Nie znam przeszłości, nie wiem jak wiele krzywdy wyrządziła klanowi Uchiha, ale nie zachowywała się jak skazaniec zmuszony do walki. Robiła wszystko co mogła aby uzyskać choć cień odkupienia. Walczyła niczym lwica... o swoje młode... - spojrzał na nią, nie był w stanie w pełni wytłumaczyć dlaczego, ale czuł, że dziewczyna powinna zrozumieć ruchy swojej matki. Być może to jego przeszłość? A może działo się to pod wpływem stresu i emocji, które od rozpoczęcia walki nie miały ujścia? Najpierw szpital, potem pole bitwy, ewakuacja z niezdolnymi do walki Misae i Kuroi'em. Nie było czasu na oczyszczenie umysłu i odpoczęcie, więc może to być zbyt wiele dla jeszcze uczącego się fachu shinobiego.

- Wydaje Mi się, że twoja matka nie prosiła o odkupienie w oczach klanu... tylko w twoich własnych. - czy wchodzi zbyt mocno w ich życie rodzinne, w jej prywatną sprawę, zapewne tak, ale czuł, że musi to zrobić. Tego chciałaby Kamino, która była jego pacjentką. To on przecież pomógł jej przejść ten przedziwny zabieg wymiany oczu, który bardziej przypominał religijną praktykę, niż medyczny zabieg.

Nana zmieniła temat, przechodząc na kwestię operacji. Tetsuro nie wiedział za wiele, to był jego pierwszy przeszczep, który robił na czuja, pod okiem Misae. Nie znał się też na klanie Uchiha, jego zdolnościach, tradycjach, czy też sekretach, które skrywali. Zapewne nie powinien o tym mówić, no ale nie wiązała go żadna tajemnica. Tetsu jest człowiekiem, który popiera wymianę wiedzy, w końcu tak działa cały ich klan, wymieniają się wynalazkami, nowymi mechanizmami i pomysłami, razem je testując i ulepszając, a wszystko to dla rodziny. Tak więc, do rzeczy...

- Nie wiem co wiesz, co nie, które elementy tej opowieści będą dla Ciebie ważne, więc po prostu opowiem Ci wszystko od początku. Nie krępuj się, jeżeli będę za bardzo wchodził w jakieś szczegóły, które będą dla ciebie nieistotne, to po prostu mi przerwij albo zadaj pytanie. Więc, jeżeli chcesz poświęcić chwilę czasu, to zapraszam, chwilę to zajmie. - wskazał jej stojącą gdzieś w tle drewnianą skrzynię, na której w razie czego będzie można usiąść, czy też jakąś inną ławkę lub kamień, byle nie trzeba było cały czas stać.

- A więc, mniej więcej w połowie bitwy przyszły rozkazy z samej góry, przyszło do nas dwóch pacjentów, twoja matka i, tu mnie w razie czego popraw, jej siostra - Katsumi. Katsumi-sama była ślepa i prowadzona przez jeszcze kogoś, twoja matka została przyprowadzona skuta, z opaską z jakąś dziwną pieczęcią, założoną na oczy. Nasza część szpitala, pod dowództwem Misae, miała przeprowadzić bardzo skomplikowaną operację. - na chwilę przystanął. Zastanowił się w jaki sposób powinien ubrać w słowa to co zrobili. W końcu postanowił, że nie będzie nic ukrywał, powie Nanie co wie i jak to wyglądało z jego strony, a ona oceni co z tym dalej.

- Operacja miała polegać na przeszczepie krzyżowym. Mieliśmy wypreparować oczy twojej mamie i Katsumi, a potem wszczepić je tej drugiej. Tak jakby... "Wymienić im oczy nazwajem" - nie wiedział jaką wiedzę medyczną posiada Nana, więc postanowił, że ubierze to w jakieś w miarę proste sformułowanie.

- To była skomplikowana operacja, nie mieliśmy na nią zbyt wiele czasu, środków ani warunków, no ale udała się. Po chwili rekonwalescencji po zabiegu obie kobiety uznały, że idą na pole bitwy walczyć. Nie wiem jak to się stało, ale wydawało mi się, że Katsumi-sama odzyskała wzrok, gdyż nie była tak zagubiona w mroku jak wcześniej. Udałem się na pole bitwy wraz z nimi, z resztą, Misae-san i Kuroi-san także. To było coś bardzo dziwnego, bo w ułamku sekundy ze szpitala znaleźliśmy się w środku pola bitwy. Tam też rozdzieliliśmy się. One ruszyły pomóc Kyoushiemu w walce, a my zajęliśmy się ochroną ewakuującej się grupy szturmowej. - sięgnął do swojej torby na moment, z której wyciągnął glinianą butelkę pełną wody. Od kilku dni tyle nie mówił, raczej ostatni towarzysze jego podróży nie byli rozmowni, więc trochę zaschło mu w gardle. Wziął dosyć duży łyk, a następnie usiadł obok Nany na skrzyni i podał jej wodę. Być może i ona chce wziąć łyk i ochłonąć.

- Jeżeli chcesz... Mam też coś mocniejszego... - Tetsu nie spożywał alkoholu często, ale zawsze miał go w swoich zapasach, często używał go w kuchni, czy też czasami przydawał się jako środek mechaniczny bądź medyczny. - Widziałem ostatnie sekundy bitwy... Jak Niebieski Kot upada na ziemię pod naporem Lisa i po prostu znika... Nawet biała zbroja tego dziwnego samuraja, którego stworzyła Katsumi, nie była w stanie go obronić. Oboje po prostu zniknęli... - i nagle go naszło... zniknęli... a przecież była z nim Katsumi. Przecież ona mogła zabrać ich z pola bitwy tak samo, jak przeniosła ich ze szpitala do walki. To tylko przypuszczenia, ale... Musi to przekazać Misae! Tetsuro rozejrzał się, jednakże jej tutaj już nie było...

- Widziałem jak twoja mama walczyła... jak mówiłem... Jak lwica... - dodał na sam koniec, upijając kolejny łyk wody, a następnie pochylając się do tyłu i patrząc w niebo. Miał nadzieję, że nie zanudził Nany swoja opowieścią. Wiele rzeczy jeszcze nie padło, wiele pominął, jak chociażby to, że posiada tą pieczęć, którą pozyskał cichcem w trakcie zabiegu. Jeżeli oczy Uchiha skrywają tak wiele mocy, to ta pieczęć może być czymś, co na pewno warto mieć w swoich zbiorach, tak w razie czego...

Post autor: **Nana** » 16 kwie 2024, o 20:52

Stała tak słuchając nieznajomego chłopaka. Była świadoma jak wiele to dla niego znaczyło, w końcu nie bez powodu wkładał w swoje słowa tyle uczuć; tyle serca. Nie rozumiała dlaczego. Byli przecież sobie obcy. Dwójka shinobi z innych krain, innych wiosek. Nie był jej nic winny. Może właśnie dlatego zdecydowała się go wysłuchać. Miał przyjemny dla ucha głos, ładne oczy. Umilał jej czas. Wewnętrznie protestowała nie chcąc dopuścić do siebie żadnych uczuć. Wszystkie emocje były teraz niepotrzebne; nie na miejscu. Musiała myśleć trzeźwo, z dystansem podchodzić do sytuacji. W innym przypadku pochłonęłaby ją złość. Ta sama, którą słyszała w ryku Lisa podczas walki o przetrwanie. Ludzie i bestie różniły się tylko wyglądem. Każdy z nich miał w sobie potwora. Uśpionego lub nie.

- Kamino nie była mi nic winna. Nigdy nie byłyśmy skłócone lub pogniewane. Każda z nas robiła co musiała, a obydwie walczyłyśmy na polu bitwy z własnej woli. Nie martw się. Ja nie mam jej nic do zarzucenia. Wolałabym, żeby była samolubna, ale to był jej wybór. Tak samo jak Katsumi-sensei - odparła nieświadomie gryząc policzek od środka. Każdy mógł mieć swoje zdanie, jednak nikt nie miał prawa osądzać wyborów innych. Wolałaby, żeby Kamino uciekła i żyła dalej. Żeby mogły kiedyś może żyć razem. Przypominać namiastkę rodziny, dysfunkcyjnej i popsutej. Nie miało to jednak znaczenia. Matka i ciotka wybrały poświęcenie. Szanowała ten wybór. Mimo to wciąż zamierzała zemścić się na tych, którzy je do takiego rozwiązania popchnęli. Wiedziała, że żadna z sióstr nie pochwaliłaby jej zapału; decyzji. Robiła co uważała. To też był zaledwie kolejny wybór i ten należał do niej.

- Masz jakieś imię? - Zapytała w końcu blokując z nim spojrzenie. Zmieniła temat umyślnie doskonale wiedząc, że chłopak tak by jej nie zrozumiał. Byli po prostu tak okrutnie różni. Podeszli do jednej z większych skrzyń, zajęła obok niego miejsce. Słuchała go w milczeniu. Opierając dłonie o drewnianą powierzchnię. Pochyliła się lekko do przodu, a długie kruczoczarne włosy przysłoniły jej twarz.

- Sharingan skrywa w sobie wiele sekretów - przytaknęła. Z każdym kolejnym słowem chłopaka robiło jej się niedobrze. Żołądek plątał się w supełek, kiedy powoli zaczynało do niej docierać. Operacja, przeszczep, wymiana oczu. Na Arenie Sharingan Kamino działał bezproblemowo. Działał dobrze, bo dlatego posiadała opaskę z pieczęcią. Bali się jej oczu. Po operacji jednak ruszyła na pole bitwy. Po to, żeby oczy ją zawiodły. Były to tylko domysły, a jednak ciężar narastający na dole żołądka zaczął jej przeszkadzać. Nie miała pewności. Nie miała dowód. Nie potrzebowała ich. Słuchała dalej czekając.

Mogła to zostawić. Mogła odpuścić. Pójść za rozsądkiem. Zadać więcej pytań i wysłuchać go do końca. Nie byłaby jednak tą samą narwaną Naną, która przysięgła zapierdolić własnego opiekuna, bo ją oszukał. Co z tego, że był jej najbliższą figurą rodzica. Nim się zastanowiła, zaśmiała się cicho. Sucho bez krztyny wesołości. Pochyliła się powoli w stronę chłopaka i z początku mogło się wydawać, że zamierzała odebrać od niego butelkę wody. Wyciągnęła dłonie powoli w jego stronę, i jeśli nie protestował, przyłożyła je płasko do jego policzków, chwytając lekko jego twarz. Nie wkładała w to siły, nie chodziło tutaj o agresję, o przemoc. Chciała mu coś pokazać. Jeśli na nią spojrzał uśmiechnęła się subtelnie. Uśmiech nie ogarnął jednak jej oczu, które rozbłysły czerwienią zakrapianą trzema czarnymi łzami.

Wspomnienie, które mu pokazała było żywe. Barwne i piękne. Ubrane w szkarłatną krew wrogów i brud pola walki. Było to jej wspomnienie, w którym wiatr rozwiewał jej włosy podczas ewakuacji. Przedstawiało Kamino walczącą na polu bitwy. Jak kilkukrotnie starała się użyć swojego Sharingana. Jak jej się nie udawało. Było w niej widać zagubienie. Nie rozumiała co się działo co jakiś czas zasłaniając krwawiące z bólu oczy. W końcu upadła, przeciwnik wykorzystał sytuację. Jej ucięta głowa opadła z głuchym trzaskiem na ziemię tocząc się niedaleko. Nieruchome ciało trupa padło zaraz za nią rozlewając wokół siebie więcej karmazynu. Nie była to ładna śmierć. Raczej pełna zaskoczenia.

Nana zamrugała i jeśli Tetsuro się nie odsunął zbliżyła twarz do jego policzka. Mógł poczuć miękkość jej pełnych ust na swojej skórze w chłodnym, lekkim niczym piórko, pocałunku.

- Zapłacisz za to. Ty. Oni. Wy wszyscy - szepnęła odsuwając się i wstając ze skrzyni. Zamierzała odejść.

Ukryty tekst

Post autor: **Papyrus** » 16 kwie 2024, o 21:35

Ostatnia Bitwa o Kōtei Misae i Kyoushi

Po drugiej stronie ściany tego niewielkiego budynku cały czas ziapotał pies, a dwie służki stały pod ścianą, wciąż gotowe, żeby Kyoushiego umyć oraz namaścić olejkami. Tyle, że mężczyzna teraz był żywy, a nie, tak jak spodziewały się wcześniej, martwy. Chwilowo jednak nie były pewne czy wyjść czy zostać.

Sugiyama skinął głową na wyjaśnienie kim i jaka była Nibi.

- Rozumiem - odpowiedział Stary. - Oboje, nawet jeżeli wściekli, jesteście, jak ja, tylko narzędziami, działającymi dla dobra klanu i ludzi. I chciałbym wierzyć, że istotnie tak jest.

Czy miał na myśli, że chodzi mu o Kyoushiego i jego zrozumienie bycia "narzędziem" czy swoje wątpliwości, czy działa dla dobra klanu i ludzi, tego młodzieniec nie wiedział. Starszy mężczyzna zauważył za to, że Kyoushi czuł się niekomfortowo, kiedy mówił mu o Katsumi. Mimo tego uznał, że powinien wiedzieć i być świadomy tego, co kobieta zrobiła dla klanu Uchiha oraz ludzi z Sogen.

- Może to nazbyt naiwne, ale nie mamy dokąd pójść. Nie puszczą uchodźców - cywili - dalej na południe, do Ryuzaku. Z nas oraz wyrzutków z Cesarstwa chcą zrobić kolejną linię ochrony przed Ludźmi zza Muru. Nie chcą bronić się na granicy. A raczej… nie chcą bronić się na starej granicy. Shiroyasha, to to już nie jest sprawa Sogen. Bo Sogen już nie ma.

Zacisnął na chwilę zęby, ale szybko zapanował nad sobą i swoją złością. Kontynuował rozmowę.

- Do reszty świata… Nie jesteś aż tak naiwny, Żeby wierzyć, że ich to obchodzi. Ale tak. Bądź posłańcem. Zbieraj i namawiaj ludzi, Żeby walczyli po naszej stronie. A jak będziemy gotowi - uderzmy. A teraz… - Sugiyama urwał, patrząc na urodziwe kobiety pod ścianą. - Może skorzystaj z pomocy tych panien. 3 dni. Byłeś poza światem i jesteś po walce. Doprowadzą cię do porządku.

Jedno spojrzenie na kobiety powiedziało Kyoushiemy, że zająłby się nim bardzo kompleksowo.

Nie było mu to jednak dane. W czasie rozmowy ze starym Sugiyamą, Misae i Masahiro dotarli do posiadłości klanu Takeda. Mężczyzna zsiadł z konia, następnie pomógł towarzyszącej mu kobiecie. Koń natychmiast został przejęty przez sługę posiadłości, a oni mogli rozejrzeć się po terenie.

- Orochi swego czasu spędził tu aż dwa lata, będąc osobistym ochroniarzem panicza Yuu. Chronił go, kiedy Takedzie grożono, a dzięki temu, że chłopak przeżył, klan Takeda jest w zgodzie z klanem Uchiha. Nie wiem, co by było, gdyby Takeda nie był po naszej stronie. A propos Orochiego - zobacz pies Sugiyamów - Inugami.

Masahiro wskazał na psa ujadającego pod osobnym, mniejszym budynkiem niedaleko tradycyjnej posiadłości klanu Takeda. Misae była w stanie zobaczyć naprawdę dużego, czarnego jak samo piekło psa, który wyglądał nieco nienaturalnie. Czy to z powodu wielkości czy z powodu groźnej, szczekającej aury, jaka go otaczała. Masahiro jednak nie wydawał się przejmować i podszedł trochę bliżej, wołając.

- Inugami, chodź tu, dobry piesek - zawołał pochylając się, a pies oderwał się od szczekania i przybiegł do niego się przywitać wylewnie. - Mieszkałem u nich jakiś czas, a Stary… w sumie jest dla mnie bardziej jak ojciec niż ojciec, po tym jak Hisato… Hej, zostań…

Inugami pobiegł z powrotem pod budynek, żeby szczekać, a Masahiro wyprostował się i poszedł za nim. W pewnym momencie jednak zwolnił trochę i wydawało się, że zamarł. Przez chwilę patrzył na budynek, potem spojrzał na Misae. Jego złote oczy były rozszerzone i wydawało się, że jego oddech przyspieszył.

Misae rozpoznała w tym nie strach, ale nadzieję.

- Poczekaj chwilkę… ja… - Masahiro niemal podbiegł do drzwi budynku i lekko je rozsunął, zaglądając do środka. Próbował to zrobić dyskretnie, ale zaraz po tym - pies się władował i teraz szczekał i warczał w środku budynku.

Masahiro zakrył usta dłonią i skinął ramieniem na Misae, bardzo intensywnie, żeby jak najszybciej tu podeszła, a sam oparł się o ścianę zewnętrzną i zsuną do pozycji siedzącej, wyglądając w tym momencie, jakby naprawdę miał się rozpłakać.

Keion

Państwo Uchiha powiedli Keiona w ustronne miejsce. Para wyraźnie potrzebowała bardziej intymnego miejsca, żeby załatwić sprawę z Keionem. Po drodze trochę i niezobowiązująco z nim rozmawiali, nie poruszając tematu tego, o co chodziło. Sam młodzieniec mógł się co najwyżej domyślać, że coś było nie tak z nogą Kazukiego.

W końcu dotarli do namiotu medycznego, gdzie chwilę poczekali na wejście, ale kiedy już miejsce było zrobione za jednym z parawanów i cała trójka tam zmierzyła, chowając się przed całym światem.

- Keion-sensei - zwrócił się do Keiona Kazuki, z lekkim uśmiechem na twarzy. - Moja małżonka jest w ciąży. Nasz syn ma już siedemnaście lat, za chwilę będzie dorosły, poza tym jest shinobim. Ale klan ucierpiał, to się postaraliśmy o jeszcze jedno dziecko.

- Tyle, że w tym całym zamieszaniu przewróciłam się i chciałabym sprawdzić, czy wszystko w porządku. Dopiero od niedawna jestem w ciąży, wymiotuję i nie krwawiłam w ostatnim miesiącu. Mam już prawie czterdzieści lat. Trochę się martwię. Czy sprawdzi doktor czy wszystko w porządku? Na tyle, na ile można? Uratował doktor życie mojego męża, nie wiem, czy byłabym w stanie komuś bardziej zaufać, niż panu. Pewnie będę musiała porozmawiać z akuszerką prędzej czy później, ale pana pomoc teraz…

- To dla nas ważne. Poczekam na zewnątrz - Dodał Kazuki, wychodząc na zewnątrz i czekając na wieści. Miyuki za to oddała się w ręce Keiona, do zbadania.

Post autor: **Misae** » 16 kwie 2024, o 22:22

Gdy dotarli na miejsce z drobnym uśmiechem przyjęła pomoc Masahiro w zejściu z konia. Nie to, że jej potrzebowała, ale był to miły gest, a teraz, gdy serce zaczynało podchodzić jej do gardła potrzebowała jego obecności. Miała się po raz ostatni pożegnać z Kyoushim. Serce rozrywało się na tysiące kawałków niesione tą myślą, ale starała się zachować spokój.
Przysłuchiwała się słowom Masahiro, bo pozwalały jej oderwać myśli od nieuniknionego. Powiodła wzrokiem w stronę wielkiego psiska... które miało w sobie coś niezwykłego. Chociaż Misae nie zwykła bać się wielkich bestii i zdarzyło jej się z nimi zmierzyć było coś charyzmatycznego w psisku, co sprawiło, że nie była wobec niego aż tak wylewna, zdrowy rozsądek kazał zachować resztkę ostrożności, nawet jeśli wiedziała, że nic jej nie grozi. Ufała, że przyszły Shirei-kan nie da jej skrzywdzić. Widząc wylewność pieszczot psiak zyskał w jej oczach więcej z potulnego pluszaka a to pozwoliło się bardziej rozluźnić.
-Jesteś dużym chłopcem, co Inugami? - uśmiechnęła się w kierunku psa, ale nie przeszkadzała w wylewnym przywitaniu. Mimo wszystko miał coś w sobie coś, co kazało traktować go z większym szacunkiem i roztropnością niż typowego domowego pupila. Już sam rozmiar robił wrażenie.
Nie żeby miała zbyt dużo możliwości na to by go do siebie przekonać, bo niemal po chwili ruszył ponownie w kierunku domu. Powlokła powoli za idącym z nim Masahiro. Serce zaczęło jej bić ciężej. Jeśli wszystko poszło dobrze, to może Sugiyama już wezwał ciało Kyoushi'ego. Poczuła jak żołądek plącze jej się w ciasny supeł. Czy ona naprawdę chciała go widzieć? Zobaczenie jego ciała byłoby jak przyznanie się, że odszedł... ale widziała jak znika. Wiedziała, że nie powinna mieć nadziei. Pamiętała tą przytłaczającą pustkę gdy jego chakra zniknęła.
-Co się dzieje? - zapytała marszcząc brwi, kiedy Masahiro zaczął się dziwnie zachowywać. Czyżby ciało Kyoushi'ego było w tak złym stanie, że nie chciał aby je widziała? Możliwe... ale w jego oczach... w jego oczach mignęła mu nadzieja. Na dłuższy moment zapomniała jak powinno się oddychać. W ustach jej zaschło gdy powoli podążyła za przywołującym gestem Masahiro. Zajrzała do wnętrza budynku.
Czas się na moment zatrzymał. Widziała tylko jego. Tylko te odstające siwe kłaki. Te dwukolorowe oczy. Nikt inny się nie liczył i nikt inny w tym momencie nie istniał. Przyglądała mu się tempo przez moment.
-Kyou.. shi - szepnęła niemal niesłyszalnie, po czym pomknęła przez pokój nie zważając kto się w nim obecny. Pomknęła niczym pocisk. Ramiona oplotła wokół jego szyi a nogi w talii w ciasnym uścisku. Schowała głowę w zagłębieniu jego szyi. Nawet nie wiedziała, że płacze. Była pewna, że po trzech dniach żałoby wszystkie łzy wyschły, lecz teraz płynęły jeszcze bardziej wartkim potokiem.
-Zabiję cię... - szepnęła w końcu, ściskając go mocniej. Był ciepły. Ba. Ogniście gorący. Znała to ciepło i kochała całym sercem. Żył. Musiał być żywy, trupy nie były takie ciepłe.
-Jeszcze jeden taki numer, a sama cię kurwa zabiję... - łkała tylko jemu słyszalnym głosem. Jeśli właśnie była pod wpływem jakiejś iluzji to chrzanić to, umrze to umrze.
Po chwili odsunęła się nieco dalej z nogami oplecionymi wokół jego tali chwyciła jego twarz w dłonie i przyjrzała mu się uważnie. Każdej zmarszczce, bruździe. Każdej ranie i siniakowi.
-Ten sam i niepowtarzalny - stwierdziła w końcu, a na jej usta wypłynął szczęśliwy uśmiech, gdy z oczu dalej płynęły łzy.
Oficjalnie był to najszczęśliwszy dzień jej życia. Kuroia wyjmie z więzienia, a było to jedyne zmartwienie jakie miała, choć i tak wydawało się być ono prozaicznie nieistotne biorąc pod uwagę, że udało jej się dojść do porozumienia z Masahiro i jej Kyoushi żył. ŻYŁ.

[Event] - Miasteczko Sarufutsu

Re: [Event} - Miasteczko Sarufutsu

Re: [Event} - Miasteczko Sarufutsu

Re: [Event} - Miasteczko Sarufutsu

Re: [Event} - Miasteczko Sarufutsu

Re: [Event} - Miasteczko Sarufutsu

Re: [Event} - Miasteczko Sarufutsu

Re: [Event} - Miasteczko Sarufutsu

Re: [Event} - Miasteczko Sarufutsu

Re: [Event} - Miasteczko Sarufutsu

Re: [Event} - Miasteczko Sarufutsu

Re: [Event} - Miasteczko Sarufutsu

Re: [Event} - Miasteczko Sarufutsu

Re: [Event} - Miasteczko Sarufutsu

Re: [Event} - Miasteczko Sarufutsu

Re: [Event} - Miasteczko Sarufutsu