Obrzeża osady

[Chise]

Misja D
7/15


Staruszka, początkowo spokojna i uśmiechnięta, z każdym słowem wydawała się tracić humor. Na koniec zmarszczyła brwi i założyła ręce na piersi butnie.
- Maril! - krzyknęła.. A raczej huknęła niespodziewanie głośno, aż mogło w uszach zadzwonić po wcześniejszym wsłuchiwaniu się w lekko ochrypły głos. Rozgniewana kobieta zajrzała przez ramię chłopaka, rozglądając się i pokiwała palcem na kogoś za jego plecami. Usłyszał kroki i tak jak poprzednio wysunęła się zza niego dziewczynka. Tym razem miała jednak skupioną minę i zgrabnie wsunęła się pod ramię staruszki, podtrzymując ją i wojowniczo wysunęła brodę do przodu. Najwidoczniej zmiana nastawienia starszej pani powodowała do samo u młodszej. I nagle odezwała się do dziewczynki, ale.. W języku, którego nie znał. Głos miała lekko gniewny, wskazała na chłopaka, a dziewczyna wydęła usteczka i jej odpowiedziała w tym samym dialekcie. Dyskutowały przez parę minut zawzięcie, ignorując chłopaka, co koniec końców zakończyło się na tym, że dziewczynka głęboko westchnęła.
- Babcia mówi: nie chce jeść, niech odda. To babci pomarańcze, z drzewa z ogrodu, ale babcia nie chce dalej rozmawiać. Niewdzięczny nie dostanie słodyczy, powiedziała - powiedziała z ociąganiem, niechętnie. I dodała jeszcze, zakładając ręce na piersi.
- Babcia bardzo obrażona - pokiwała głową i wyciągnęła ręce - Oddaj, jak nie chce.

[Rikimaru]

Rikimaru podrapał się z tyłu głowy, wpatrując się zakłopotanym wzrokiem w kobietę i dziewczynkę. Wychodziło na to, że wyszedł na kompletnego durnia, co dość rzadko mu się zdarzyło. Z lekkim uśmiechem chciał to oczywiście jakoś naprawić, dlatego też najpierw oddał dziewczynce owoc, aby zaraz wpaść na pomysł jak mógł im pomóc. A może tak pójść do tego ogródka i uzbierać z niego owoce? Hmm... Wydawało się to całkiem dobrym pomysłem, który Riki chcial zrealizować dla "poszkodowanych".
- Babciu, może pójdę z tobą do twojego ogródka i pomogę ci z uzbieraniem nowej porcji pomarańczy. Nie chcę, abyście oskarżali mnie za brak podziękowań za ten smaczny dar. Nie będzie to raczej problemem, prawda?

[Chise]

Misja D
9/15


Sytuacja stała się bardziej klarowna.. Albo mniej, zależy jak na to spojrzeć. Z pewnością obie kobitki odwróciły kota ogonem i chłopak zamiast na uprzejmego młodzieńca, zainteresowanego losem prowincji i ludności, wyszedł przez nie na gbura i marudnego typa, który je obraził. Pytanie tylko.. Czy takie naprawdę odniosły wrażenie czy właśnie go wkopywały w to wrażenie? Niedoświadczony shinobi wydawał się nieco zbyt łatwo ulegać naciskom i manipulacjom ze strony niewinnie wyglądających osób.
Dziewczyna przekręciła głowę w bok i przekazała prośbę babci, świergocząc po swojemu. Kobieta zastanowiła się. Widać było jak zmierzyła młodzieńca wzrokiem, jakby myślała nad tym czy młodzieniec podoła takiej pracy, po czym kiwnęła głową, wypowiadając może ze dwa zdania i uśmiechnęła się powściągliwie.
- Babcia mówi: pomoże cytryn zebrać, to babcia wybacza. I dostanie nawet lemoniady - przetłumaczyło dziecko, które wyszczerzyło ząbki ponownie - Przy okazji wodę może pomóc nieść. Gurda ciężka dla babci - dodała. Młodzieńcowi nie pozostało więc w tej sytuacji nic innego, jak chwycić za wstęgę opasającą pojemnik i przerzucić ją sobie przez ramię. Na szczęście dla jego kręgosłupa nie była wypełniona do pełna, bo wtedy byłoby pewnie znacznie ciężej.. Choć może warto się popisać i to zrobić dla dwóch niewiast? Doniesienie pełnej gurdy będzie z pewnością ułatwieniem..
Druga nie była daleka. Kobiety nie mieszkały daleko od oazy, co z pewnością ułatwiało im życie.. Oraz pielęgnowanie kilku drzew owocowych. Za niskim ogrodzeniem rosły trzy drzewa, jedno z pomarańczami, drugie z daktylami, no i trzecie. Obfita, rozrośnięta, obsypana owocami cytryna, dająca przyjemny cień i mnóstwo owoców. Zbieranie takiej ich ilości to z pewnością byłby dla nich problem. Dziewczynka, która po drodze zjadła owoc którym wzgardził chłopak usiadła przy pniu i ziewnęła. Upał był wykańczający dla wszystkich.
Został sam z babcią, która nadal nie była zbyt szczęśliwa. Odchrząknęła.
- Kosze w dom - powiedziała jakby niezręcznie, po czym poprowadziła młodzieńca w stronę zbudowanego z piaskowca budynku. Z boku, przy wejściu, mógł zobaczyć obfity ogród z ziołami, popularna rzecz na pustyni, która słynęła z użytecznych roślin. Kosze rzeczywiście stały w niewielkiej sieni, włożone jedne w drugie. Z mruknięciem pokazała mu także wbudowaną w ziemię piwnicę, która pełniła rolę chłodni, a w niej stało już kilka koszy owoców z drzew na zewnątrz. Staruszka spojrzała się na niego pytająco, jakby zachęcała do zadawania pytań.

[Rikimaru]

Cała ta gra to także było dla Rikimaru zapędzenie kobiet w jego tok myślenia. Jeśli faktycznie jest coś źle z tymi roślinkami czy owocami, to tak naprawdę zdobył swój cel - udało mu się dotrzeć do domu kobiet w którym to znajdowały się za pewne rośliny. Taszcząc na swoich plecach gurdę z wodą mógł przy okazji popodziwiać jeszcze tereny w jakich się znajdowali. W sumie to tak naprawdę zależało mu tylko na poznanie prawdy absolutnej - czy faktycznie coś się dzieje w ogródku kobiety, czy też nie. A może dziewczynka także jest w to zamieszana? Heh, tak naprawdę Rikimaru miał szansę dowiedzieć się o tym dopiero, kiedy dojdą do miejsca.
I tak się stało. W końcu doszli do miejsca zamieszkania, gdzie droga nie była aż tak długa. Mieszkały blisko oazy, więc zaopatrzenie można było szybko zdobyć. Wioska w końcu musiała skądś czerpać blisko wodę. Dlatego takie miejsce to wręcz raj dla obu dam. Zaczął czynić wedle rozkazów starszej kobiety, biorąc skrzynie i najpierw napełniając je do powolnie cytrynami, aby zaraz donosić je powoli do domu. Pogoda była taka, że nie należało przemęczać się. Mimo tego, przyjemna chłodnia także była ułatwieniem dla chłopaka.

[Chise]

Misja D
11/15



Ha, i kto tu kim manipulował? Rikimaru kobietami, czy one nim? A może po prostu był to obustronny układ, gdzie każda była zadowolona ze swojego wkładu, czyli kompromis idealny! One mają pomoc, on zajęcie i możliwość sprawdzenia swoich teorii.. Nie pozostaje nic innego, jak życzyć sobie samemu tak samo udanych umów w przyszłości! Chociaż.. Może lepiej płatnych albo płatnych w ogólne, bo jak na razie to chłopak zaoferował się pomóc i nie było nic słychać o nagrodzie.
Kosze wypełniały się cytrynami irytująco powoli. Owoce były niewielkie, a liczne, więc by uzbierać pełen kosz trzeba się było nieźle gimnastykować. Na szczęście nikt nad nim nie stał z biczem i go nie poganiał, mógł więc to robić w swoim tempie, bez stresu i nie na akord. Kosz po koszu, owoce znikały z drzewa, znikały kosze z sieni, a za wypełnione pojawiały się w spiżarni, zniżało się też słońce na nieboskłonie. Po drugim koszu przyszła staruszka, postawiła lemoniadę na stołku i uśmiechnęła się do niego zanim znów znikła w domu. Napój był całkiem apetyczny, aż zielony od pływającej z niej mięty i czuć było w nim zarówno pomarańcze jak i cytryny.
Po czterech koszach można już było odczuć spore znużenie. Chociaż nie pracował szybko, to jednak w upale i to robiło swoje. Ławka przy domu, gdzie akurat padał cień, coraz bardziej kusiła. Co jakiś czas widział sylwetkę właścicielki, dziewczynka nadal spała pod drzewem.. W pewnym momencie wyszła do chłopaka drugi raz, tym razem z chłodną wodą.
- Odpocząć trzeba. Upał ogromny - pokiwała głową mądrze, po czym sama usiadła na ławce, zostawiając dla niego miejsce. Zostały dwa koszę i trochę aktualnego do uzupełnienia.. Może warto było odpocząć, po czym podjąć wysiłek wzmożony? Dopytać się o kilka rzeczy?

[Rikimaru]

Ależ oczywiście, że istniała taka opcja, iż on miał potwierdzenie swoich teorii, a ona dodatkową parę rąk do pracy. Nie przeszkadzało to zresztą Rikiemu, który z absolutnie czystymi chęciami pracował, obserwując przy okazji wszelkiego rodzaju owoce. Chciał dowiedzieć się jak najwięcej. Jednak dużo lepiej dowiedziałby się, kiedy zacząłby dzielić rozmowę między sobą, a kobietę. Dlatego zaczął mówić powoli, ale zrozumiale do niej, kiedy ta zaoferowała mu lemoniadę do picia, a ten przysiadł się do niej.
- Babciu, jak to jest w końcu z tymi pomarańczami, że były takie bladozielone? Czy to jakaś specjalna mieszanka, czy może coś dodajesz? - Uniósł delikatnie brew, patrząc się na jej drzewka oraz zasoby ziół rosnących przy domku. Nie można było powiedzieć, czy faktycznie któraś z nich była trująca czy też nie. W sumie to każda rzecz jest trująca w nadmiarze. Nawet woda.

[Chise]

Misja D
13/15



Przyszedł czas na chwilę rozmowy. Oboje rozsiedli się na ławeczce, gdzie było dużo przyjemniej niż na słońcu, a na pewno chłodniej. Gdyby był jeszcze wiaterek to można by powiedzieć, że nawet było idealnie, ale niestety, nawet jeden liść nie drżał na drzewie, więc próżno było oczekiwać. Rozumiejąc językowe problemy staruszki chłopak mówił powoli i wyraźnie, bo przecież trochę rozumiała, a to na pewno pomogło. Kobiecina też zdawała się wytężać uwagę, po czym kliknęła językiem o podniebienie, jakby się zastanawiała. W końcu wyciągnęła dłoń w stronę drzewa pomarańczowego, jakby je prezentując. Wyszczerzyła przy tym ząbki.
- Pomarańcza dobra - powiedziała wyraźnie, jak Rikimaru - Ale lepsza z syropem. Jak picie - przyznała, rozkładając się na ławce jeszcze bardziej, jeśli to było możliwe. Wydawało się, że zaraz zacznie z niej spływać jak półpłynna galaretka. Chwila spokoju powodowała jeszcze większe uspokojenie sytuacji. Zrobiło się wręcz.. Sennie.
- Maril śpi - zauważyła, choć jej głos zaczął się lekko rozmywać. Nie tylko głos. Wszystko zdawało się delikatnie, usypiająco kołysać, a oczy coraz trudniej było utrzymać otwarte. Niby nie było to dziwne, po pracy nieraz przychodzi ochota na drzemkę, ale ta była odrobinę.. Przesadzona. I jeszcze przez mgłę usłyszał głos.
- Tak.. Syropek tak działa - i mógł sobie jeszcze wyobrazić jej kiwanie głową, bo oczy miał już zamknięte i zaraz osunął się w sen.
~.~ ~.~ ~.~ Pierwsze co do niego dotarło po obudzeniu to zapach pieczystego. Ktoś gotował na powietrzu i było nawet czuć co: mięsiwo, warzywa, w sosie z ostrymi ziołami. Potem usłyszał dwa głosy, świergoczące w znajomy sposób, nie do pomylenia. Dziewczynka mówiła coś długo, z rzadkimi przerywnikami starej. Ostatni uruchomił się wzrok - oczy były zaklejone śpiochami jak po dobie dnu. Tyle jednak nie minęło na pewno. Słońce było nieco niżej, minęło może kilka godzin, wnioskując po temperaturze. Obie niewiasty stały obok kociołka, który stał nad rozpalonym ogniskiem. Jego zawartość leniwie bulgotała i dawała apetyczny aromat. Na razie żadna z nich nie zauważyła jego pobudki.

[Rikimaru]

- A-ale.. Co... z... tymi... zzz... - Ostatnie słowa Rikimaru przerwane zostały jego nagłym zaśnięciem. Jeszcze przed kompletnym zaśnięciem na jego twarzy wymalował się łagodny uśmiech, osuwając się na ławce. Dopiero po pewnym czasie obudził się, kompletnie nie potrafiąc zorientować się w tym co tak naprawdę się wydarzyło. Pamiętał jednak, że najpierw był na ławce, a teraz... leżał na łóżku. To spowodowało, że do ciała Riki nagle doszedł przypływ adrenaliny. I wtedy wyciągnął ze swojej kieszeni kunai, wskazując nim na kobiety. - Co mi zrobiłyście? Mówcie mi i to teraz, albo serio wydarzy się coś nieprzyjemnego. - Warknął na obie kobiety, tym samym pokazując, że myśli o tym poważnie. Albo powiedzą, albo... sami się dowiedzą, kiedy tylko wydadzą głos sprzeciwu. Że też musiał im wszystkich zaufać. Cholerne zaufanie do wszystkich ludzi.

[Chise]

Misja D
15/15


No i wyszło szydło z worka, kto tu kogo oszukiwał. Chociaż, czy oszukiwał to dobrze powiedziane? Nie zrobiły mu w końcu krzywdy. Chociaż jeszcze był zmęczony i senny, to z pewnością by poczuł gdyby coś go bolało. A tymczasem był.. Zaskakująco wypoczęty. Właściwie, gdyby o tym pomyśleć, to czuł się fizycznie naprawdę znakomicie! Jedynie głowa nadal nieco szwankowała, w sensie, że myśli nadal były zamglone, czas reakcji jeszcze nie najlepszy, no i zmysł równowagi delikatnie szwankował. Kiedy tak zerwał się z łóżka nagle, po paru godzinach leżenia, to poczuł delikatne zawroty głowy, które szybko na szczęście przeszło. Co ciekawe, chociaż go podstępem uśpiły i nawet nie zabrały ekwipunku, to zdjęły mu.. Buty. Podłoga była rozgrzana pod gołymi stopami, niedawno pewnie ogrzało je słońce padające już teraz trochę dalej. Na szczęście jednak obuwie nigdzie nie znikło, stało wsunięte pod łóżko, równiutko.
Kobiety podniosły na niego zaskoczony wzrok kiedy tak znienacka wyskoczył i zaczął krzyczeć i wymachiwać kunaiem. Dziewczynka nawet nieco się wystraszyła, bo nieco schowała za spódnicą starszej niewiasty. Ta jednak nie wydawała się bardzo przejęta i wzruszyła lekko ramionami, kładąc dłoń na głowie młodszej.
- Zmęczony był. Spać pomogła - przechyliła głowę w bok, patrząc na niego uważnie - Lepiej się czuje. Prawda? Tylko głodny jest. Prawda? Zje? - wskazała na kociołek z gotującą się potrawką. Sama zaś nachyliła się do garnka i sama zjadła sporą łyżkę potrawy, mlaskając głośno. Jakkolwiek Rikimaru starał się brzmieć groźnie i poważnie.. Ta po prostu nie przejmowała się nim. Pytanie tylko.. Czemu? Tak bardzo wierzyła w siebie.. Czy może w niego? A może naprawdę uważała, że mu pomogła?
Tak czy siak, droga przed nim także była wolna. Mógł po prostu wyjść.. I zapomnieć o całej sprawie, wyjść z sytuacji bez niczego.. No, może bardziej doświadczony. Ale decyzja należała do niego.

//Jak teraz wyjdziesz, to misję można uważać za zakończoną, bez wynagrodzenia w Ryo :3//

[Rikimaru]

Rikimaru był całkowicie wkurzony całą sytuacją w związku z tym, że musiał dokonać oczywistego wyboru. Czy pójść za głosem mózgu czy może bardziej serca. Bił się sam ze sobą, z własnym wyborem. Chciał wybrać jak najrozsądniej. W głębi duszy nie chciał zabijać bezbronnej kobiety, jednak ostatecznie... Cholera jasna - to wszystko było powalone. Założył buty na nogi, celując nadal kunaiem w stronę dwóch kobiet. Wiedział co tak naprawdę chciał teraz zrobić. Ruszył czym prędzej z domku, jednak stanął w progu. Dał jeszcze jedną szansę.
- Jeśli jeszcze raz zobaczę u kogoś podejrzany owoc, albo podejrzaną sytuację... Wrócę tutaj... I dokończę co chciałem zrobić.
Po czym wyruszył ponownie w odmęty pustyni, kierując się do wioski.

[Nao]

z/t z - http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=73&p=98614#p98614



Nao po wyjściu z karczmy skierowała się w stronę domu. Posiadłość znajdowała się w dzielnicy mieszkalnej klanu Haretsu, więc miała kilkanaście minut na przemyślenia. Musiała porządnie się zastanowić co ze sobą zabrać, prócz tego co miała aktualnie. Nie posiadała zbyt wiele, więc brała raczej pod uwagę zapasy wody i żywności aniżeli jakiś dodatkowy ekwipunek.
Po parunastu minutach powolnego marszu, dotarła pod średniej wielkości posiadłość swojej rodziny. Weszła do środka i skierowała się w stronę części budynku, gdzie przed kilku laty mieszkała jej babcia. Otworzyła pomieszczenie będące typową rupieciarnią i jednocześnie skrzynką ze wspomnieniami i zaczęła poszukiwać skrzyni ze starymi ubraniami babci. Nigdy ich nie wyrzuciła, mimo że od jej śmierci minęło już kilka lat.
Ciuchy w gorszym stanie użyteczności wyciągnęła i przerobiła na luźne płachty materiału, którymi miała się zamiar okryć w podróży. Pustynia bywała bezwzględna przy takich wędrówkach, dlatego ważne było by zasłonić każdy skrawek skóry narażony na działanie niszczycielskich promieni słonecznych.
Potrzebowała jeszcze węgla drzewnego, nie tylko w razie rozchorowania się, ale także dla ochrony oczu. Wszechobecne promienie odbijały się od gładkich kamieni i piasku męcząc oczy bardzo szybko. Węgiel drzewny wtarty dookoła oczu potrafił skutecznie zmniejszyć ilość refleksów dochodzących w to miejsce. Miał jeszcze jedną niewątpliwą zaletę podczas mroźnych nocy. Był bardzo dobrym paliwem do ogniska. Szybko łapał temperaturę i ją utrzymywał. Do tego palił się o wiele dłużej niż wyschnięte na wiór gałązki które można było spotkać na pustyni.
Spakowała wszystko co pozostało z wczorajszego ogniska, jakieś pół worka i zapieczętowała w małym zwoju. Jeden mniejszy węgielek zawinęła w niewielki skrawek materiału i wsadziła do kieszeni.
Zebrała wszystkie dostępne bukłaki w domostwie, przemyła i zapełniła wodą ze studni. Całość związała linkami by można je było łatwo przetransportować na plecach a później zarzucić na zwierzę.
Gliniany garnek, coś na rodzaj patelni, czajnik zapieczętowała w małym zwoju. Wrzuciła dwa zestawy pałeczek do gotowania i dwa do jedzenia, tak w razie czego - do dużej torby i dopiero wtedy się położyła spać.

Ranek nastał wcześniej niż by tego chciała. Była zmęczona i rozkojarzona. To ewidentnie nie była jej pora. Przemyła twarz, zjadła pożywne śniadanie i spakowała bento. Spakowała również suszonego mięsa, na tyle, na ile pozwalało miejsce w dużej torbie.
Wzięła szybką kąpiel, zawinęła futon w rulon i zarzuciła na plecy podobnie jak związane bukłaki z wodą. Zebrała resztę ekwipunku, obwiązała głowę i dłonie materiałem i ruszyła w stronę bramy. Po drodze użyła węgla drzewnego w okolicach oczu by jeszcze bardziej się uodpornić na szkodliwe działanie słońca.
Nie była pewna czy nie będzie za wcześnie, ale miała jedynie nadzieję, że nie będzie zbyt późno. Nie lubiła jak się na nią czeka.



Ekwipunek:
- Mały zwój: garnek, patelnia, czajnik, kilogram węgla drzewnego.
- Kilka bukłaków z wodą.
- Fuuton związany linkami.
- Mały kawałek węgla zawinięty w materiał.
- Skrawki materiału do obwiązania ciała.
- Suszone mięso i po dwa rodzaje pałeczek (do gotowania i jedzenia) - w dużej torbie.

Nazwa

Fūin no Jutsu

Pieczęci

Przy pieczętowaniu Tygrys, przy odpieczętowaniu brak

Zasięg

Bezpośredni

Koszt E: 7% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: Niezauważalny(jednorazowe pieczętowanie)

Dodatkowe

Użytkownik musi stać obok zwoju (i takowy posiadać, rzecz jasna)

Opis Podstawowa technika specjalistów w pieczętowaniu, wymagająca użycia zwoju. Ninja staje w pobliżu papirusu i nakłada na papier (lub obok, jeżeli przedmiot jest za duży) to, co ma zostać zapieczętowane wewnątrz. Następnie przelewa do obu - przedmiotu i zwoju - swoją chakrę i składa pieczęć tygrysa. Efektem jest zamknięcie wewnątrz papieru docelowego przedmiotu, który następnie można w każdej chwili ponownie odpieczętować.

Uwaga -Pieczętowanie materiałów organicznych (m.in. materiałów do przeszczepu) możliwe jest przy pomocy tej techniki dopiero od Fūinjutsu C.
-Na randze E z Fūinjutsu możemy pieczętować przedmioty tylko w małych zwojach.
-W przypadku samurajów technika jest dostępna od Fūinjutsu rangi D

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 12/...

---

- Rok 385 - Jesień -
- Igarashi Nao -
- Obrzeża osady -
- Maść na wszystko -

---

" Początek wyprawy " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=OGtgj0dIY-0[/youtube] Początki bywają różne, prawda? Tym razem wszystko obyło się szybko i sprawnie, wydawałoby się, że znaleźli jakąś nić porozumienia, staruszek i młoda Haretsu. Nie trudno było zauważyć, że nie przestał dziewczyny obserwować jak kończyła jedzenie i odchodziła. Nie mówił nic bo wiedział, że również musi się przygotować. W pewnym sensie cieszył się, że jego wyprawa rozpocznie się już jutro. Przybliżało go to tylko do stworzenia jego magicznego specyfiku. Po wyjściu z lokalu nie trudno było zdać sobie sprawę, że jeszcze trochę z dnia pozostało i należy wykorzystać go jak najlepiej. Przygotowanie do tej niespodziewanej wyprawy to nie są przelewki, brak jedzenia lub picia, bardziej picia oczywiście, jednak obydwa bywają katastrofalne w skutkach. Wiedział o tym każdy jej mieszkaniec dlatego zapomnienie o wodzie na pustyni to proszenie się o śmierć i to nie jedną z tych łatwych.

Dom dziewczyny znajdował się w dzielnicy mieszkalnej klanu, nic w tym dziwnego w końcu pochodziła z rodu zarządzającego tą prowincją, część klanowiczów zawsze wolało mieszkać w zamkniętych społecznościach. Przechadzając się ulicami mogła zasłyszeć, że relacje pomiędzy nimi a mieszkającymi pod ich skrzydłami Dohito nie układają się najlepiej już od dosyć dawna, słyszała to nie raz, teraz jednak wszystko to przybierało coraz gorszy obrót i zwykła niechęć i gniewne spojrzenia potrafiły przerodzić się w drobne bójki lub inne akty agresji pomiędzy klanami, nie zwiastowało to niczego dobrego, zwłaszcza, że to właśnie Haretsu byli tymi którzy zarządami tymi niewolnikami bawiącymi się gliną. Nie potrafili nawet upilnować swojego przywódcy który zdechł jak pies na negocjacjach w Kami no Hikage.

Przygotowanie ubrań mogło jej chwilę zająć, niby zwykła płachta jednak wymaga chwili pracy, mimo to skrycie przed słońcem było czymś o czym zapomnieć nie wolno. Nao rzeczywiście znała się na kosmetykach i nie tylko jak sprawić by wyglądać przebojowo ale i zabezpieczyć się jeśli sytuacja tego wymaga. Małe zwoje były czymś na tyle interesującym, że pozwalały na pieczętowanie małej ilości przedmiotów nawet tym którzy nie parali się sztuką zaklinania zawodowo, nawet podrzędni shinobi potrafili się tym bawić, można powiedzieć, że nieliczni nie wiedzieli jak. Ukrycie w zwoju odrobiny rozpałki nie powinno więc sprawić jej najmniejszego problemu. Jeden z węgielków który spoczął w jej kieszeni prawdopodobnie nieco ją od środka pobrudził, czym on jednak był? Zwykłą nadzieją na rozpalenie ogniska i ogrzanie się przy takim małym koszcie? A może był talizmanem mówiącym o czymś więcej... Kolejne pieczętowanie zwiastowało dalsze przygotowania, cały zestaw obozowy, brakowało tylko namiotu...
Trwało to trochę ale w końcu i jej przygotowania dobiegły końca, zegar biologiczny mówił " śpij dalej, nie wstawaj, to nie twój czas " wiedziała ona natomiast, że podjęła się zadania i wypada by zrealizowała swoją część umowy. Pozostało spakować jedzenie i przygotować się. Patrząc na ilość ekwipunku który zamierza ze sobą zabrać to trzeba przyznać, że chce być gotowa na wszystko. Prawie jak dziewczyna ze stolicy. Woda, jedzenie, wszystko było, tak więc czas na przygodę!

Droga do bramy mogła się jej nieco dłużyć, nie ta pora, słońca nie ma, całkiem ciemno. Prawie noc można powiedzieć, w oddali widać pierwsze promyki słońca które nijak nie potrafią się zdecydować czy powinny już wschodzić czy nie. Mimo to, o tej godzinie ludzi na ulicach było multum, to była jeszcze ta bezpieczna pora podczas której ludzie zajmują się pracą i przyjemnościami. Najwięcej jednak można było spotkać podróżników którzy wchodzili przez bramę do osady oraz ją opuszczali.
Całkiem niedaleko bramy stał sobie Akikazu wraz ze swoim osiołkiem a właściwie dwoma. Niewielki mężczyzna stał przy jednej z toreb przewieszonej przez zwierzę i coś w niej grzebał mamrocząc do siebie pod nosem. Samej bramy natomiast strzegła dwójka strażników, na pierwszy rzut oka. Trzeci z nich znajdował się wysoko na bramie i obserwował zarówno wejście jak i głębie osady. Nie było mowy o jakimś niepowołanym wtargnięciu ani o sprawianiu tutaj problemów.
- Jesteś wreszcie, nie musiałem długo czekać, na bramie wszystko już załatwione, szukam tylko jednej... Ooo, no mam to, wreszcie, no jest! - Wyciągnął ze środka pewien środek, w swoistym słoiku. Od razu wziął go na łapę i posmarował nim swoją twarz, miała ona biały kolor i całkiem szybko zmieniła jego twarz w obraz nędzy i rozpaczy, białego potwora którego na sam widok strażnicy nieco wyśmiali.
- Nie zwracaj na nich uwagi kochana, to uchroni mnie przed słońcem i nie tylko! - Wzbraniał się a następnie wsiadł na osiołka, zwierzak aż zaryczał gdy facet usiadł mu na grzbiecie. Uśmiechnął się nieco w twoją stronę i tylko dodał - Ruszajmy! -

Akikazu

[Nao]

Dziewczyna spakowała wszystko co w jej mniemaniu będzie potrzebne do przeżycia kilku, kilkunastu dni na pustyni. Zawsze kierowała się zasadą by planować najgorsze scenariusze, a te łatwiejsze były wtedy tylko miłym zaskoczeniem. Pewnie dlatego przygotowała się tak skrupulatnie. Nie mogła sobie pozwolić na nic nie znaczącą śmierć po środku pustyni, zapomniana, nie dokonawszy niczego wielkiego. To właśnie głównie ta myśl była jej głównym bodźcem do działania. Zawsze kiedy jej nie szło, myślała jak wiele jeszcze musi osiągnąć. To dawało jej swoisty zastrzyk adrenaliny.
W końcu dotarła do bramy, gdzie czekał jej zleceniodawca. Były również dwa osiołki, co nieco zmartwiło Nao. Nie była pewna czy osioł przetrzyma tak długi czas na pustyni. Najwyraźniej jej zleceniodawca miał dopiero się stać bogatym człowiekiem. A niewątpliwie tak by się stało, gdyby się jednak okazało, że jego magiczny krem działa.
- Dzień dobry... - mruknęła ospale lekko pochylając głowę w stronę kurdupla.
Nao podeszła powoli do wolnego osiołka i przewiesiła przez niego fuuton i kubłaki z wodą. Nie było tego wiele, szczególnie że podróżować mieli ze zwierzętami, jednak Nao wierzyła, że staruszek zabezpieczył swoją część dobytku na tyle, by przetrwała całą podróż.
- Mhm. - zamruczała ponownie w odpowiedzi na podekscytowany ton staruszka. Widać, że mu zależało. Nao natomiast wolała by jeszcze pospać... Jeszcze nie do końca się obudziła i było jej nieco chłodnawo. Całe szczęście, że się przygotowała. Narzuciła jeszcze na plecy pelerynę która ją nieco ogrzała i poklepała osiołka po grzbiecie.
- Mam nadzieję, że będziemy się dobrze bawić przyjacielu.
Powiedziała do zwierzaka, chociaż wiedziała, że ten raczej jej nie rozumie i raczej w nosie ma jej zapewnienie o dobrej zabawie. W końcu to on będzie musiał dźwigać kilogramy kaktusów...
Złapała za lejce i ruszyła powolnym krokiem, śledząc staruszka. Musiała się trochę rozruszać i pobudzić. A nic nie działa lepiej na zimno i senność jak spacer po wciąż chłodnej pustyni. Wiedziała, że jeszcze góra godzina i będzie kląć pod nosem na tą cholerną pogodę. Jednak teraz, miała zamiar rozkoszować się początkiem nieznanej przygody.
- Akikazu - san, byłeś już w tym miejscu?
Zapytała w końcu po kilku minutach marszu. Nie była pewna czy jej zleceniodawca aby na pewno zna dokładną drogę do celu. Miała tylko nadzieję, że tak faktycznie jest a miejsce nie zostało wskazane przez jakiegoś podpitego jegomościa który to przechwala się ile to on miejsc nie odwiedził. Głupio by było podróżować po pustyni w poszukiwaniu magicznego miejsca które może w ogólnie nie istnieć.
Po tych kilkunastu minutach senność zdążyła już całkowicie odejść w zapomnienie a wcześniej chłodny wiatr albo zmienił swoją temperaturę, albo poranny spacer faktycznie zdziałał cuda w tym względzie.
Słońce powoli i ospale podnosiło się ponad linię horyzontu. Wyglądało to naprawdę pięknie, ale Nao doskonale wiedziała, że to tylko cisza przed burzą. To co najgorsze miało dopiero przyjść.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 14/...

---

- Rok 385 - Jesień -
- Igarashi Nao -
- Obrzeża osady -
- Maść na wszystko -

---

" Początek wyprawy " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=OGtgj0dIY-0[/youtube] Opuścili więc razem bramę osady i wyjechali z niej kierując się w stronę południową na wielkie piaskowe wydmy, już po kilkunastu minutach drogi wioska i jej mury z oddali wydawały się całkiem małe.
- Nie marudź, że wcześnie, to idealna pora jeśli nie chcemy zostać upieczeni jak skwarki - Odparł a następnie ruszył powoli w przód na swoim osiołku który miał przy sobie zabezpieczone zapasy jedzenia oraz wody, nie jakoś strasznie dużo gdyż zależało mu na miejscu wolnym by zebrać w w niedalekiej przyszłości jak najwięcej z tego kaktusa.
Zerknął w stronę kobiety obracając głowę, było wciąż całkiem ciemno i chłodno toteż nie zdziwił się gdy ta opatuliła się kocem. Była zaspana co byłoby kłopotliwe w przypadku sytuacji wymagającej pełnej trzeźwości, na szczęście pierwsze kilka godzin drogi mogło być od tego wolne.
- Oj nie wiem koleżanko, nie wiem, mam nadzieję, że nie natrafimy na żadnych mieszkańców pustyni... To by było kłopotliwe. Musieliśmy zabrać ze sobą wodę bo jedziemy na południe, tam nie ma oaz, przynajmniej żadnych które znajdowałyby się w pobliżu naszej trasy.... - Powiedział poprawiając czapkę na swojej głowie która opadała na jego uszy i zasłaniała je całkiem dokładnie. Była ze zwykłej tkaniny, nie za ciepła nie za zimna.
- Może i wycinanie kaktusów to świetna zabawa, mnie już znudziło, zobaczymy jak tobie się spodoba - Westchnął cicho wskazując palcem wydmę w oddali.
- Musimy ją pokonać, gdy tam dotrzemy to w przeciągu kilku godzin powinniśmy dotrzeć na szlak który doprowadzi nas w odpowiednie miejsce.- Wiatr od początku wiał całkiem mocno i nie można było go zignorować. Mimo, że temperatura powoli rosła wraz z coraz wyżej wznoszącym się słońcem to wiatr pozostawał zimny i niezmienny czasami rzucając drobinkami piasku po oczach.

Akikazu

---

- Bezkresna Pustynia -

[Hao]

Niedawne wydarzenia oraz jego skutki mocno przyczyniły się na światopogląd Hao. Swoją podróż by zmienić świat postanowił rozpocząć od Kozan czyli głównej scenie rebelii. Nastolatek na własne oczy chciał się przekonać co to takiego przyniosła i czy efekty buntu przyniosły korzyści jakie ludzie oczekiwali po poniesionym koszcie. Zwiedzanie stolicy rozpoczął od obrzeży miasta. Zwyczajnie spacerował się nie śpiesznie pośród tłumu starając się przy tym nie zwracać za bardzo na siebie uwagi. Przede wszystkim chciał uniknąć kłopotów, które były dla niego teraz zbędnie. Wolnym krokiem szedł przed siebie nasłuchując, obserwując okolicznych ludzi. Próbował odczytać co tak naprawdę sądzą o niedawno wprowadzonych zmianach. Czy są z nich zadowoleni czy wręcz przeciwnie. Oczywiście jego wieczny i delikatny uśmiech cały czas mu towarzyszył jednak w jego spojrzeniu można było dostrzec smutek, żal, cierpienie i współczucie.