Domek na drzewie

[Mitsui]

W połowie drogi pomiędzy Gokiburi, osady rodu Aburame, a Prastarym Lasem, lekko zbaczając z drogi i przedzierając się przez kilka większych i mniejszych zarośli, znajduje się niewielka polanka. Opuszczona, zapomniana, uwielbiana przez dzikie zwierzęta i rzadsze okazy owadów, które nie czują tutaj zagrożenia. Prawie nikt tutaj nie zagląda regularnie, prawie - bowiem na jednym z okolicznych drzew mieszka Mitsui, młody członek rodu Aburame. Postanowił on żyć na własną rękę, w zgodzie z naturą, pielęgnując swoje wartości i próbując się odnaleźć w otaczającym świecie. Po roku na treningach spędzonych w Ryuzaku no Taki, potem nagłym powrocie spowodowanym napięciami politycznymi, a w końcu i brutalnym oraz krwawym konfliktem, czego sam był świadkiem, postanowił ku dezaprobacie rodziny oddalić się od nich. Nie oznaczało to rzecz jasna odcięcia się całkowicie od rodu, bowiem raz w tygodniu witał w osadzie by uzupełnić niezbędne dla siebie zapasy, których nie mógł stworzyć z różnorakich powodów, a przy okazji dostarczyć rodzinie rzadkie okazy roślin czy owadów, które udało mu się tutaj pochwycić. Żył z nimi w symbiozie, z czasem jego decyzja została zrozumiana i uszanowana, mimo niebezpieczeństwa, jakie na siebie sprowadzało mieszkanie w samotni oddalony od reszty familii.

~~~~

Kolejny świt zastał młodzieńca, który drzemał sobie w najlepsze. Czasem miewał sny, nawet miłe. Wierzgał się w swoim legowisku, walcząc z niewidzialnymi kłusownikami, którzy rzekomo przyszli tutaj niszczyć piękny las i zagłuszać ową idealną harmonię. Zbudził się nagle, zdawszy sobie sprawę, że mógł coś słyszeć. Sięgnął energicznym ruchem po swój kunai, który znajdował się pod poduszką i zastygł w bezruchu, nasłuchując. Czy coś się zbliżało? Czy też był to zwykły sen?

[Asaka]

Misja D
Mitsui
2/15 Drzewa szumiały spokojnie, lekko trącone ręką wiatru, który niemalże roześmiany hulał po gęstym lesie. Strzepywał liście, zaczepiał rude kity wiewiórek, rozdmuchiwał luźne patyczki w gniazdach ptaków zbudowanych wysoko w koronach drzew. A później wpadał na polankę, rozdmuchując na boki gęstą i bujną, soczyście zieloną trawę. Trawę, która osłonięta dobrotliwymi drzewami, nie została spalona przez bezlitosne słońce.
Liście zieleniły się jeszcze na gałęziach, choć już gdzieniegdzie można było dostrzec pierwsze oznaki jesieni, która powoli rozpoczynała swoje żniwa. Babie lato, tak na to mówili. Kwiaty nadal były widoczne wśród traw, choć już nie tak piękne, jak jeszcze kilka miesięcy temu – a pszczoły pracowały bez wytchnienia, brzęcząc i latając z kwiatka na kwiatek szukając czegoś, czego nie mogły już znaleźć. Jeśli ktoś był nieuważny, to łatwo było wejść w pajęczyny pająków, które przędły swoją nić pomiędzy krzakami, w które można było wejść tuż za granicami polany. Pajęczyny i pojedyncze nici, w które mógł zaplątać się ktoś absolutnie nieuważny. Ale przecież mało niezaznajomionych z lasem się tutaj kręciło, prawda?
Był naprawdę wczesny ranek; słońce niedawno zaczęło swoją wędrówkę po nieboskłonie, wpadając pomiędzy liście i prześwity między drzewami, choć tych… Było niewiele. Ale nie na polanie. Niewielkie kropelki rosy otulały wszystkie rośliny cienkim płaszczem, który nie zdążył jeszcze wyparować. Mitsui nie miał przesłyszeń. To nie było widmo snu, który go nawiedził, żadna słuchowa fatamorgana. Ktoś rzeczywiście wszedł w granicę polany, tak z rzadka odwiedzanej. Wszedł i nie zachowywał się tak, jakby był tutaj pierwszy raz; nie jak ktoś, kto się zgubił, a wręcz jak ktoś, kto przychodzi tutaj regularnie. Tylko, czy ta regularność była mieszona w dniach, tygodniach, czy może raczej miesiącach, wypełniających długie lata życia…? Oto dopiero była zagadka, która tak na dobrą sprawę była dla Mitsuiego na wyciągnięcie ręki.
Jeśli wyjrzał ze swojego schronienia, mógł dostrzec średniego wzrostu postać o szpakowatych włosach, ubraną w płaszcz, który zakrywał resztę ubrania. Postać ta poruszała się nad wyraz pewnie i widać było, że wzrok ma skierowany raczej ku dołu, na ziemię, a nie na górę. Zupełnie jakby czegoś szukała.

[Mitsui]

Czarnowłosy wyjrzawszy zza ścianek jego domku dostrzegł tajemniczego nieznajomego. A więc jednak to intuicja go zbudziła. Po części nabrał pewności siebie i odwagi, która znikała z każdą kolejną chwilą. To w końcu on był tutaj atakowany, a sytuacja w jakiej się prezentował, czyli same gacie i kunai w dłoni, nie wyglądała najlepiej. Postanowił najciszej jak tylko potrafił ubrać się na tyle sprawnie i przyzwoicie, by mógł spojrzeć agresorowi w oczy, gdyby tylko został do tego zmuszony przez sytuację, jego czyny, bądź też ich brak. Skończywszy robić to co zamierzał, wrócił do swojej poprzedniej czynności, którą wykonał zaraz po przebudzeniu się, czyli obserwacji średniego wzrostu jegomościa, który ewidentnie czegoś szukał. Nie patrzył w górę, więc być może nie miał pojęcia o tym, że wśród koron drzew, w głębi rozłożystych i gęsto rosnących gałęzi oraz liści, jest ukryty jego nieduży domek. Zadbał o to, by nie można było go znaleźć z dołu. Żadnej drabinki, wejścia, linki, która by tam tkwiła. Jedynym śladem jego obecności tutaj były cięcia kunaiem na pniu po drugiej stronie polanki, na którym ćwiczył swoją kontrolę czakry podczas wspinania się po drzewie. Mitsui pewnie nawet nie zdawał sobie sprawy, że to mogłoby uratować mu skórę w sytuacji faktycznego zagrożenia, bowiem ktoś skupiony na tamtych śladach - odsłoniłby się przed nim, jednak czy byłby gotów zaatakować kogoś znienacka? W końcu ukrywał się tutaj przed wojną, więc czy naprawdę miałby dość chęci oraz przede wszystkim siły, by jako pierwszy wykonać agresywny krok? Została mu teraz obserwacja. W ciszy, starając się zachować spokój, chociaż dłoń dzierżąca broń zaczęła lekko drżeć. Strach? Nerwy? Nie wiedział sam co ma czuć, czego się spodziewać. Właśnie takich sytuacji się obawiał, a oto nadeszła.

[Asaka]

Misja D
Mitsui
4/15 Strach – największa bolączka wielkich wojowników. Strach przed samotnością, strach przed okaleczeniem, strach przed stratą bliskich, strach przed staniem się nieczułym draniem, na którym krew czy kolejna śmierć nie będzie robiła większego znaczenia. Strach przed własną śmiercią, nad tym, że twoje stygnące ciało padnie w piach i kurz pobojowiska, że nikt nawet nie pomyśli, że był kiedyś taki, a taki ktoś, wielki ninja, który… nie potrafił się obronić. Shinobi jakich wielu, których przyjęła mateczka ziemia i których ciała objęła czule. Jak prawdziwa matka. Strach… Przed zapomnieniem. A może przed niespodziewanym atakiem, który miał nadejść z polanki, na której trwał błogi spokój, mącony jedynie przez przedzieranie się tej jednej postaci przez wysoką trawę. Słyszałam gdzieś też, że strach ma wielkie oczy.
Postać najwyraźniej znalazła to, czego szukała, bo kucnęła pośród zarośli, a w jej dłoni błysnęło ostrze. Właściwie to promienie słońca w taki a nie inny sposób padły na metal, a powierzchnia sztyletu odbiła je, dając jasny znak, że ta osoba… faktycznie trzyma w ręce broń. Tyle, że nie była to broń wymierzona w czającego się za ścianami swojego domku na drzewie Aburame, a w… roślinkę, jedną z wielu, które porastały powierzchnię polany. Chwilę później sztylet zniknął, najpewniej schowany gdzieś pod płaszcz, natomiast po ruchach postaci można było dojrzeć, że ucięta roślina trafia do koszyka, który nie był wcześniej dla Mitsuiego widoczny.
Dopiero, gdy wstała i odwróciła się było wiadome, że była to kobieta, która lata młodości już dawno miała za sobą, choć jej włosy nadal walczyły z siwizną. Walczyły i przegrywały tę walkę. Kobieta nie uniosła głowy, bo to nie korony drzew ją interesowały – zaczęła dalej rozglądać się po polance. Czyżby szukała tej samej rośliny, którą ścięła przed chwilą, czy może coś innego…?

[Mitsui]

Członek klanu Aburame był ewidentnie zaskoczony tym, co właśnie zaszło. Obawiając się agresora, bandytów, być może zwiadowców wroga, sam nie wiedział dokładnie jakiego, ale wroga - zastał starszą panią, która zbierała tutaj rośliny. Pod jego nosem! I to zioła, które dostarczał rodzinie, by miała choć trochę lepszy byt w tym okrutnym i szarym świecie. Westchnął cicho i schował kunai, po czym rozejrzawszy się dookoła i upewniwszy się, iż najbliższa okolica zdaje się być faktycznie spokojna - zeskoczył na dół, poprawiając okulary na nosie i wsuwając dłonie do kieszeni płaszcza. Chrząknął nieco głośniej, chcąc zabrzmieć nieco dojrzalej, groźniej, jednak z jego młodzieńczą chrypką zabrzmiało bardziej, jakby próbował odkrztusić soczek. W każdym bądź razie miał zamiar zwrócić na siebie uwagę tajemniczej zbieraczki. Czy ją znał? Może była jakąś zielarką z osady, a wówczas miałby wręcz obowiązek dołożyć wszelakich starań, co by jej pomóc. Przy okazji zlustrował wzrokiem zawartość jej koszyczka, próbując rozpoznać co tam miała i do czego mogłoby być jej to potrzebne.

[Asaka]

Misja D
Mitsui
6/15 Oględziny okolicy nie przyniosły żadnych nowych informacji. Był wczesny ranek, mało kto o tej godzinie zapuszczał się w las, a kobieta, którą Mitsui miał okazję właśnie oglądać z góry swojego domku, była jedyną osobą, która się tutaj znajdowała, prócz niego rzecz jasna. Oprócz niej otoczenie wyglądało jak zawsze o tej porze – owady już brzęczały i latały, a nie były to jedynie pszczoły, bo cała rzesza żuków, motyli, biedronek, much i innych gatunków już od wczesnych godzin zaczęła swój bzyczący koncert. Oprócz tego zarośla kołysały się, gdy wśród nich przemieszczały się myszy, czy chociażby jeże – ale raczej nie większe zwierzęta, bo te wolały trzymać się w pewnej odległości, spłoszone krokami kobiety.
Kobieta odwróciła się gwałtownie, gdy usłyszała, jak coś – albo raczej ktoś – zaszeleściło w trawie; to Mitsui zeskoczył z drzewa, wywołując chwilowy popłoch wśród gryzoni, których norka znajdowała się nieopodal. Chrząknięcie nie było konieczne, by zwrócić jej uwagę, bo ta była już zwrócona. Zielarka zmarszczyła brwi, a gest ten tym bardziej uwydatnił bruzdy, widoczne już na jej twarzy, a które tym bardziej potwierdzały, że niejedną jesień widziała i nie jedną zimę miała za sobą. I że najpewniej nie jest tutaj pierwszy raz w swoim życiu. Mitsui poza tym mógł ją rozpoznać, choć najprawdopodobniej nigdy z nią nie rozmawiał; rzeczywiście była to jedna z zielarek, które osiadły w Gokiburi – Kaede.
– Co taki młodzieniec robi tutaj o takiej porze? – pierwsze zdziwienie zniknęło szybko, a Kaede odzyskała rezon. Miała miły głos, choć był on dość niski.
Stała teraz do Aburame przodem, mógł więc dokładnie zobaczyć jak wyglądała. Oprócz tego, że była średniego wzrostu, niższa nieco od chłopaka, którego miała teraz przed sobą, to płaszcz miała rozpięty. Spod niego widać było zwykłą koszulę i spodnie wpuszczone w wysokie wiązane buty, oraz rękojeść sztyletu, który zwisał w pochwie doczepionej u pasa. W ręku trzymała koszyk wypełniony ściętymi przez siebie ziołami, wykorzystywanymi przy tworzeniu medykamentów. Rośliny były dość charakterystyczne, a jeśli chłopiec znał się na ziołach choć w minimalnym stopniu, to mógł rozpoznać w nich późno kwitnący piołun.

[Mitsui]

Wspomniany młodzieniec zmienił całkowicie swoją postawę. Wyciągnął dłonie z kieszeni, lekko speszony i zawstydzony swoją postawą. Powinien wiedzieć z kim ma do czynienia lepiej i adekwatnie dostosowywać się do sytuacji. Ukłonił się w geście przywitania, chcąc jak najdłużej zatrzymać wzrok z dala od twarzy kobiety, którą mógł przestraszyć, zaskoczyć, tudzież obrazić.
- Proszę wybaczyć, nie po-poznałem Pani. - zaczął burczeć pod nosem, wziął głęboki oddech i wyprostował się, przelatując wzrokiem raz jeszcze przez koszyk kobiety. - Często tu przychodzę, dużo tutaj rzadkich okazów, jak na przykład.. późno kwitnący piołun. - mówiąc to skinął na koszyk kobiety, zdając się nawet na uśmiech, bardziej sztuczny i wymuszony, mający ukryć wstyd i zażenowanie, jakie go wypełniało. Oby tylko nie powiedziała o tym jego rodzicom bo będzie miał poważne tarapaty i być może będzie musiał wrócić do osady, a tego by bardzo nie chciał.

[Asaka]

Misja D
Mitsui
8/15 Kobieta wpatrywała się przez chwilę w ciszy Mitsuiemu, ważąc jego słowa. Jej zielone oczy były bystre i sprawiały wrażenie, jakby zaglądały w myśli, a gdy te już znały – przebijały się dalej, w duszę. Było to jednak jedynie złudzenie, bo kobieta nie posiadła żadnych mistycznych umiejętności, chociaż pewnie przesądne baby z osady lubiły wierzyć w takie rzeczy, plotkując za plecami; jak to przesądne baby, a gdy dodamy do tego jeszcze słowo „stare”, to rysuje się przed nami bardzo klarowny obraz, prawda?
– Widzę, że masz oko do roślin – Kaede przyjęła przeprosiny, o czym dała znać krótkim skinieniem głowy.
Nie znała każdego dzieciaka z osady, jednak Mitsui nie był pierwszym-lepszym dzieciakiem, a prawdziwym shinobi, ich przyszłością, wojownikiem – albo kimkolwiek miał być, by wykonać powierzoną mu misję. Kucharzem? Rolnikiem? Szpiegiem? Zawód shinobi nie ograniczał się w końcu jedynie do walki, a jeśli Aburame jeszcze o tym nie wiedział, to prawdopodobnie za chwilę się dowie. Nie zamierzała na niego skarżyć rodzinie, ich więzy i układy niewiele ją obchodziły. Teraz zaś, gdy tak mierzyła chłopaka wzrokiem, co innego przyszło jej do głowy. Bo skoro z taką łatwością rozpoznał piołun, to może mógłby się na coś przydać, a?
– Nie chcesz może trochę zarobić? Przydałaby mi się druga para oczu – oczywiście, nic za darmo. Nie bawimy się w wolontariat. Kaede miała swoją godność i nigdy nie bawiłaby się w taki wyzysk.

[Mitsui]

Czuł jej spojrzenie na swojej duszy, przebijające się przez jego oczy oraz okulary przeciwsłoneczne na nosie. Starał się zachować kamienną twarz, jednakże dało się spostrzec delikatnie zmarszczenie jego brwi, wynikającego z narastającego dyskomfortu, jaki zaczął ogarniać jego młode ciało. Poczuł ulgę, gdy kobieta skinęła mu głową, co odebrał jako przyjęte przeprosiny. Zawsze wychodził z założenia, iż można się z każdym dogadać, jeśli tylko w jednej z tych osób będzie nieco pokory. W końcu okazując szacunek jest większa szansa, iż wróci on z nawiązką, czyż nie?
- Oczywiście, p-psze Pani! - stanął niemalże na baczność, natychmiastowo nabierając powietrza w płuc by wyglądać jak nadęty kogut. Został poproszony o pomoc i to od kogoś tak starszego! Już obmyślał tysiące pytań, jakie mógłby zadać zielarce, by samemu poszerzyć swoje kompendium wiedzy z zakresu rzadszych roślin występujących w tej bliższej jak i dalszej okolicy. W końcu chciał zostać medycznym ninja, a co byłby z niego za medyk, gdyby nie potrafił stworzyć lekarstw na każde, a przynajmniej na te najczęściej występujące przypadki?

[Asaka]

Misja D
Mitsui
10/15 Nie trzeba było być żadnym znawcą ludzi by zobaczyć, że Mitsui jest spięty jak podczas jakiegoś niesamowicie ważnego egzaminu (ba, nawet ślepiec by się zorientował). Mało brakowało pewnie, a pot wystąpiłby na jego czole. I to spięcie nie zostało niezauważone przez Kaede, która w końcu uśmiechnęła się lekko i krótko do chłopaka, a zmarszczki na jej twarzy miast wygładzić się, tylko się pogłębiły.
Machnęła do niego ręką, wykonując taki gest, jakby zagarniała powietrze do siebie. Oczywiście nie zagarniała, jedynie przywoływała Aburame do siebie, żeby przestał stać jak ta struna w miejscu i żeby się ruszył, to już ona mu wszystko wytłumaczy. To znaczy wytłumaczyłaby tak czy siak, nawet gdyby jednak się do niej nie zbliżył, ale prędzej czy później będzie musiał to zrobić, prawda? Chociażby po to, by odebrać swoją nagrodę. Ale nim do zapłaty dojdziemy… - najpierw zadanie, a to jawiło się naprawdę jasną łuną na horyzoncie. Nie trudne, nie wymagające walki, a tego, by Mitsui przywdział rolę poszukiwacza, zbieracza, a może i nawet jakiegoś początkującego zielarza.
– Potrzebuję ściąć jeszcze kilka sztuk piołunu. Rośnie tutaj dziko i w małych ilościach. Zetnę go sobie sama, ale potrzebuję pomocy w zlokalizowaniu go. Widzę, że wiesz, jak wygląda, więc nie powinieneś mieć problemu, żeby go odróżnić od innych.
Polankę przeszukała chyba całą, ale mogła coś jeszcze przeoczyć, oczy były już nie te, wzrok nie taki ostry. Poza tym może nieopodal poza granicami polanki coś było? Kaede wolała nie zapuszczać się głębiej w las, a pozostać w miarę w okolicy.

[Mitsui]

Podszedł bliżej kobiecinki, z każdym kolejnym krokiem starając się być coraz bardziej wyluzowany. Uspokajał się, skupiając swoje myśli na otoczeniu. Natura, cisza, rośliny i owady - to jest to, co sprawiało, że czuł się jak w siódmym niebie. Trochę żałował tego, że nie mógł być jak większość jego rówieśników, uganiając się z kolegami, dokuczając dziewczynom, psocąc i wygłupiając się. Jednakże zdawał sobie sprawę z faktu, iż sytuacja była taka a nie inna, a może to właśnie on, dzięki takiej postawie, będzie w stanie kiedyś zrobić coś pożytecznego dla swojego rodu i być może obronić czyjeś dzieciństwo? Ewentualnie spotka w lesie nieprzyjazną bestię, która przerobi go na mielone, ale to było ryzyko, jakiego był w stanie się podjąć. Jednakże czy był na nie gotowy? To już inna sprawa.
- S-się robi, proszę Pani! - zerknął jeszcze raz na koszyk, starając się zlokalizować roślinę, którą będzie szukał, po czym rozejrzał się po okolicy i ruszył w kierunku, w którym ostatnio zbierał to czego szukał. A być może pamięć go zmyliła? Wbrew pozorom, roślin i ziół było naprawdę bardzo dużo, a on, chociaż znał całkiem sporo, to jednak jeszcze długa droga przed nim do zostania zielarzem, tudzież wytwórcą medykamentów.

[Asaka]

Misja D
Mitsui
12/15 Podniosła wyżej koszyk, który zwisał sobie dziarsko na przedramieniu, a wszystko po to, by Mitsui nie musiał się pochylać, żeby przyjrzeć się temu, co było w środku. Nic poza całymi łodygami z liśćmi piołunu się tam nie znajdowało (a trzeba zaznaczyć, że nie był to jakiś tam śmieszny mały koszyczek, tylko porządny wiklinowy kosz, jakiego używa się idąc zbierać grzyby), choć zajmowały one prawie jedną trzecią pojemności. Wszystko za sprawą liści, które wyglądały, jakby chciały się ostatkiem sił wydostać z niechybnego więzienia.
Chłopiec odwrócił się i poszedł przed siebie, niemalże jak po sznurku, a Kaede przez chwilę dreptała tuż za nim. Sama rozglądała się po trawie wypatrując ziela, po które tutaj przyszła; wcale nie zamierzała całkowicie zrzucić zadanie na młodzika. Miał być jej odciążeniem i drugą, dodatkową parą oczu, a nie kimś, kto odwala całą robotę.
Już po chwili sama dostrzegła pyszniące się wśród wysokich traw liście piołunu – i proszę, wystarczyło się po prostu odwrócić w tę samą stronę, co młody Aburame, a zielsko niemalże samo wskakiwało do koszyka. Kaede kucnęła i ścięła kolejną roślinkę, którą zabrała ze sobą, i jeżeli Mitsuiego nie było przy niej, to rozglądnęła się za nim, by go dogonić, jako, że w miejscu, w którym znajdowała się aktualnie - czyli na skraju polanki - nie widziała już niczego. Ale może te przebiegłe rośliny po prostu się przed nią ukrywały...?

[Mitsui]

Pociągnął tylko nosem widząc, jak zielarka zdążyła przed nim zdobyć poszukiwane zioło. Wcale nie poczuł się totalnie bezużyteczny, nie znając roślinności na w ł a s n e j polance. Wcale. Westchnął ciężko i rozejrzał się jeszcze dookoła, mając resztki nadziei na to, że mógłby zrobić coś przydatnego w tej szalonej ekspedycji, wyprawie życia.
- O, tutaj, tuż przed Panią coś jeszcze jest. - zadowolony z siebie wskazał jej palcem miejsce, był tak zachwycony, że podświadomie wysłał tam parę swoich robaczych przyjaciół z rękawa, co by dokładniej wskazali konkretnego kwiata babuni.
- Do czego Pani potrzebne aż tyle ziół? - spytał nagle, nawet nie utrzymując z nią kontaktu wzrokowego, bowiem zajęty był zupełnie czymś innym. Interesowało go w sumie wszystko co związane było z tą tematyką, jednak przyzwyczajony był do śladowych ilości różnych mieszanek, a nie pełnego kosza jednej, konkretnej rośliny.
- Alkohol, żołądek, napar, odwar, czy ten, no.. - zająknął się na chwilę, próbując sobie przypomnieć co mu matka opowiadała, jednak jak zwykle nie pamiętał, lub też było to za trudne, a być może po prostu bez większego znaczenia, tudzież sensu dla niego. - Kobiece sprawy, ehm? - poprawił okulary na nosie, zerkając tym razem na kobiecinę.

[Asaka]

Misja D
Mitsui
14/15 Młody shinobi nie pomylił się – rzeczywiście zielarka przeoczyła dwa krzaki znajdujące się obok Mitsuiego. Chyba naprawdę wiek powoli dawał jej się we znaki i wzrok już był nie ten. No bo jak inaczej? Ślęcząc nad tymi wszystkimi ziołami, wdychając ich zapach, ukręcając najróżniejsze specyfiki… Można od tego dostać kręćka, a czas biegł nieubłaganie. Dla nikogo. Mitsui ani się obejrzy, a sam nagle okaże się całkowicie dorosły – a może nie? Może to wojna pierwsza się o niego upomni? Wojna i jej nieodłączna przyjaciółka: śmierć.
Zadowolona Kaede ponownie się schyliła, odkładając na bok koszyk, by bez większych problemów zabrać się za ścinanie dość pokaźnych łodyg. Sztylet, który ze sobą miała, był tutaj niezbędny, jako, że zrywanie tego dłońmi to była syzyfowa praca, a na dodatek tylko uszkodziłoby roślinę. Gdy ona cierpliwie oglądała ją i ścinała, Mitsui gadał. A właściwie to pytał, ciekawy świata, a może po prostu ciekawy ziół i tego, do czego się je stosuje. Był w końcu Aburame; robaki i rośliny miały ze sobą bardzo wiele wspólnego.
– Do zasuszenia na zapasy. Szerokie zastosowanie sprawia, że szybko go ubywa. Słyszę, że całkiem nieźle się znasz. Na problemy żołądkowe, na wszawicę, kaszel. I tak, na kobiece sprawy też. I wiele innych rzeczy – chłopak wydawał się żywo zainteresowany tematem, Kaede więc z przyjemnością usystematyzowała jego wiedzę, przynajmniej w jakimś stopniu. Stosowano go też na inne dolegliwości, ale też robiono z niego naprawdę mocny alkohol. No i używano jako dekoracji – to było jednak mniej ważne.
Kobieta w końcu wrzuciła pozostałe dwie roślinki do koszyka po czym się wyprostowała. Właściwie to miała już wszystko, czego potrzebowała, a Mitsui przydał się do tego i spisał wzorowo. Z jego pomocą poszło o wiele szybciej, niż gdyby miała tego szukać sama. Szukać – i pomijać, bo gdyby nie on, to już dawno poszłaby z tej polanki i jej okolic, szukać zielska w innej części lasu. Słowo się rzekło i nie zamierzała zostawić chłopca z pustymi rękami. Sięgnęła więc ręką pod płaszcz i odwiązała od niego mieszek z pieniędzmi, które zaraz odliczyła i wyciągnęła w kierunku Mitsuiego, by odebrał swoją zapłatę. Nie spocił się przy tym za dużo, ale przecież nie każde zadanie wymaga, by ziać jak pies w środku lata i wielkiego upału, prawda?
– To dla ciebie. Dziękuję za pomoc. Przyjdź kiedyś do mnie, to może znowu się do czegoś przydasz – z tymi słowami kobieta lekko skłoniła głowę i odwróciła się w stronę, z której przyszła, by po śladach wrócić do osady.
A Mitsui? Mógł się tylko zastanawiać, czy starsza kobieta rzeczywiście nie zamelduje o nim jego rodzicom.
Misja zakończona pomyślnie

[Mitsui]

Aburame chłonął wiedzę jak tylko mógł, a źródło w postaci starszyzny zdecydowanie było najlepszym, przynajmniej dla niego. Sam fakt, że ktoś zdołał przetrwać tyle czasu w otaczającym świecie świadczył o tym, że tej osobie należy się szacunek. Pewnie niejedno przeszła, niejedno widziała i niejedno zrobiła, by się znaleźć tutaj, a nie po drugiej stronie. Mitsui pomógł kobiecie najlepiej jak tylko potrafił, a już na same odchodne poprosił o chwilkę czasu i migiem udał się do swojego domku na drzewie, by wziąć niewielkich rozmiarów pakunek. W sumie i tak na dniach wybierał się do osady, równie dobrze mógł to zrobić dzisiaj w doborowym towarzystwie. A kto wie, nuż jeszcze czegoś się nauczy po drodze?

z/t