Niedaleko głównego traktu

[Yasuo]

Yuka
Misja rangi D
7/15 Dziewczynka uśmiechnęła się nieznacznie. Była zadowolona, że w końcu udało jej się sprowadzić kogoś kto jej pomoże. Oczywiście raczej nie spodziewała się, że Yuka, posiadaczka katany, tak na prawdę nie potrafi jej używać. Ale jakoś to będzie, nie? No i odnośnie samej Yuki. Czyżby zachodziły w niej jakieś zmiany mentalne? Czy chciała w końcu wyruszyć w podróż lub podejmować się bardziej niebezpiecznych misji? Narratorowi bardzo podoba się takie nastawienie, szczerze mówiąc. Ale co będzie, to czas pokaże. Na razie skupmy się na tym nieszczęsnym masłoniu.
- Ja nazywam się Deiji. - Najpierw się jednak przedstawiła, wykonując ukłon, a dopiero potem zaczęła mówić co wie. - Masłoń wygląda jak taki wielki pies. Ma czarno szarą sierść i ostre zębiska i chce zjeść moją siostrę.
Czyli by wychodziło na to, że dziewczynka po prostu mówi o wilku. No to sprawa się trochę komplikowała, bo te zazwyczaj atakowały w watahach. Pomoc była jak najbardziej potrzebna, prawda?
Deiji zaczęła prowadzić Yukę w las. Bardzo szybko zresztą. Tak szybko jak tylko potrafiła. I o ile Yuka jednak zechciała z nią pójść (bo mała nie miała jak dziewczyny do tego zmusić), to po pewnym czasie zobaczyła tego masłonia.
- Ma-ma-masłooooń! - krzyknęła dziewczynka, a ten stwór nic sobie z tego nie robił. Po prostu bawił się ze swoją ofiarą (miecza tam nie ma, hehe). Dziewczyna była kąsana po nogach i rękach. Wilkowi ta zabawa sprawiała naprawdę wielką przyjemność. Chyba mamusia go w domu nie nauczyła, żeby nie bawić się jedzeniem, prawda? Wyglądał tak jakby na coś czekał. Nie chciał jej jeszcze zjadać. No tak. Czekał na swoją watahę i co jakiś czas wył, zapraszając do wspólnego stołu.
- Siostrzyczko... - powiedziała Deiji, ale była tak sparaliżowana, że jedyne co mogła zrobić to płakać w rytm uderzeń jej małego serduszka, które nagle bardzo przyspieszyło. Co teraz Yuka pocznie? Czy ochroni tamtą nieszczęsną dziewczynę przed pożarciem, a małą Deiji przed postradaniem zmysłów i arytmią serca?

[Yuka]

Problem nie rozwiązał się nawet na chwilę. Wciąż nie zdawała sobie sprawy z czym tak naprawdę przyjdzie jej się zmierzyć. Pewne było to, że Yuka nie mogła odmówić pomocy dziewczynce nawet jeśli ta była na z góry przegranej pozycji. Może było nie ruszać tego miecza z domu, to by do tego wszystkiego nie doszło. Ale czy na pewno powinna teraz myśleć o takich rzeczach? Skoro była kunoichi to powinna pomagać w potrzebie, tak przynajmniej ją uczyli. Teraz na pewno nie mogła uciec od masłonia. Obie ruszyły, a Yuka ciągnęła się kilka kroków za Deiji bo i tak nie znała drogi do domniemanego miejsca. Chciała zapytać jak daleko jeszcze, ale młoda zatrzymała się i wskazała dość osobliwy obrazek. Deiji na sam ten widok mało zawału nie dostała, ale trudno się jej dziwić. Dla Yuki również było to całkowicie nowe przeżycie a może i motywacja by posiadać alternatywę do rozwiązywania takich problemów. Zostań tutaj - odparła zagradzając jej drogę prawą dłonią. Yuka nie wiedziała co młoda może zrobić gdy krew zacznie mocniej pulsować w jej żyłach a wolała by sobie nie utrudniać zadania. Na szczęście ta raczej wyglądała na wmurowaną w podłoże, więc o to mogła się raczej nie bać. Yuka chyba już bardziej martwiła się o stan siostry który z sekundę na sekundę był coraz gorszy. Poszedł mi stąd - krzyknęła robiąc krok w przód i chwytając za plecy by wyciągnąć katanę. Może nie umiała z niej dobrze korzystać ale na zwierza powinna wystarczył. Nie byłby zadowolony z spotkania swojego ciała z taką stalą.

[Yasuo]

Yuka
Misja rangi D
9/15 Yuka powstrzymała swoją małą towarzyszkę tak profilaktycznie tylko, bo mała nawet nie śmiała podchodzić. Bała się o siostrę, ale także o swoje życie. Młoda Sekino ruszyła natomiast do walki. Masłoń, który tak na prawdę był wilkiem zupełnie nie zwracał na nią uwagi. Do czasu. Do czasu aż ta nie podeszła na jakieś 3 metry do niego. Wtedy jego zmysł węchu zadziałał i ten się odwrócił. Zobaczył wymierzony w niego miecz i zaczął warczeć i zbliżać się coraz bliżej. "Świetnie... Kolejne jedzenie." - tak pewnie sobie pomyślał. O ile wilki oczywiście myślą.
Yuka natomiast - jak sama trafnie zauważyła - nie potrafiła walczyć za pomocą katany. Jednak co to za trudność w uderzaniem mieczem na lewo i prawo? Może mało w tym było finezji, ale to zawsze coś. Najpierw udało jej się trafić wilka w łapę, a ten tylko odskoczył. Jego biedna łapka ledwo trzymała się na uszkodzonej kości. Młoda wojowniczka nie potrafiła wykonać odpowiedniego cięcia, by mu to łapsko odciąć, ale idealnie pohamowała jego zapędy. Doskoczyła i zaczęła okładać go dziko po karku, aż w końcu odrąbała bezbronnej praktycznie po pierwszym ciosie bestii głowę. Krew tryskała wszędzie, a Deiji patrzyła z podziwem i ze strachem. To była po prostu makabra. Istna rzeź. A katana Yuki chyba po raz pierwszy zakosztowała czyjejś krwi. Ale czy ostatni?
Ranna dziewczyna natomiast była już bezpieczna. Nie wyglądała jednak na szczęśliwą. Wiedziała bowiem co się wkrótce wydarzy. Posłała Yuce pełne wdzięczności spojrzenie. Jednak w tym spojrzeniu było coś więcej. Wdzięczność, strach, nienawiść. Taka przedziwna mieszanka.
- Ale ta Deiji jest głupia. Przecież kazałam jej uciekać, prawda? - powiedziała ranna kobieta. Na pewno nie była zadowolona, że mała tutaj wróciła. - Chciałaś dobrze... - zwróciła się bezpośrednio do Yuki - Jednak wszystko na nic. Nie dasz rady mi pomóc. Zaraz zleci się tutaj wataha wilków, a ja ledwo mogę zachować przytomność. Chcesz mnie nieść i jednocześnie bronić mojej małej Deiji? Jesteś szalona? Wiejcie. Obie! No, proszę Cię... Pani Samuraj...
Ona miała stuprocentową rację. Krew na pewno przyciągnie innych członków watahy. Zwłaszcza, jeśli wyczują zapach swojego towarzysza. Na potwierdzenie tych słów mogę dodać, że w oddali już było słychać wycie innych masłoniów, jak to ich pięknie Deiji nazwała. Co teraz?

[Yuka]

Pierwszy i zarazem ostatni pies nie stanowiły jakiegoś wyzwania. Na pewno nie było czym się szczycić, tym bardziej wystarczyło spojrzeć na zwłoki psa by Yuce zrobiło się niedobrze. Nie przywykła jeszcze do widoku krwi i chyba zdecydowanie przesadziła z siłą włożoną w te kilka zamachów. Wątpliwości nie ulega również fakt, że cała nasza trójka powinna się stąd zwijać i to w trybie nał. Nie da się łatwo wywnioskować czy jeszcze coś się tu nie przypałęta. Musiały się śpieszyć, a siostra młodej Deiji raczej bez pomocy nie sama nie pójdzie. Pomogę Ci - odezwała się w końcu podchodząc do rannej i kucając tak by prawą ręką objąć ją w pasie a jej rękę przerzucić sobie przez szyję. Nic innego nie mogła zrobić. Nie było czasu na używanie medycznego iryojutsu, dlatego najpierw musiały się oddalić od tego miejsca. Dźwignęła się powoli, tak by nie nadwyrężyć rannej dziewczyny i najszybszym krokiem jakim ranna dała radę, udały się w kierunku z którego tu przybiegły.

[Yasuo]

Yuka
Misja rangi D
11/15 Yuka uparła się, by pomóc rannej dziewczynie. Miała naprawdę dobre serce, prawda? Jednak czy to aby nie narazi małej Deiji na śmierć? Bo przecież wątpliwe jest, żeby dziewczynka drugi raz opuściła swoją siostrę. Pierwszy raz zrobiła to, bo bała się wilków i chciała wezwać pomoc. Teraz jednak była zdeterminowana, by zostać ze swoją starszą siostrzyczką. Panna Sekino jednak wdrożyła swój plan w życie. Schowała zakrwawioną katanę i zajęła się najbardziej poszkodowaną. Jednak nie miała wystarczająco dużo siły, by tak po prostu ją przenieść. Musiała iść bardzo powoli i przy okazji bardzo się męcząc. Ranna nie była zadowolona. Yuka mogła wyczuć jej płytki oddech, dyszenie przepełnione bólem. Dziewczyna ledwo trzymała się na nogach. Każdy krok sprawiał jej ból, ale nie protestowała. Szła dalej, podejmując wysiłek i ryzyko. Nadzieja tliła się w jej sercu, ale to był bardzo nikły płomyk. Płomyk dogorywającej świecy, który spotkał wichurę. Tlił się jakoś, starając przezwyciężyć niezwyciężony żywioł i trwał tak. Tak właśnie trwała determinacja "pacjentki".
Jednak płomyk tej nadziei zgasł bardzo szybko. Dziewczyny nie zdołały nawet przejść 500 metrów, a zostały otoczone przez 10 wilków. Trzy znajdowały się z tyłu Yuki. Trzy na przedzie. Jeden po prawej stronie i drugi po lewej. Wychodzi więc 8, prawda? Więc gdzie są pozostałe? Pozostałe właśnie zbliżały się w stronę biednych dziewczyn. Jeden od lewej i drugi od prawej. Bezwzględni i brutalni łowcy wyczuli krew rannej dziewczyny i bez problemu wytropili grupę. Podczas gdy dwa wilki atakowały, pozostałe stworzyły coś w rodzaju okręgu, nie pozwalając na ewentualną ucieczkę swoim ofiarom i umożliwiając tą ucieczkę sobie, w razie gdyby się okazało, że jednak dwójka ich zwiadowców sobie nie poradzi. Wilki były w stanie wyczuwać zagrożenie. Najpierw testowały umiejętności swoich ofiar. Myślały. Planowały. Były na wojnie i były naprawdę cwane.
- Masłonie... Dużo...
- To nie są masłonie. To wilki, baka no Deiji. Już po nas.
Ranna osunęła się na ziemię i Yuka nie była w stanie jej złapać. Uderzyła w ziemię niczym worek kartofli. Deiji natomiast także upadła i zaczęła płakać. Zaczęła płakać tuż przed wilkiem, który chyba miał na nią ochotę. Był jakiś jeden metr od przestraszonej dziewczynki, lecz zbliżał się powoli. Bardzo powoli. Drugi natomiast zbliżał się do Yuki. Jeśli Yuka chciałaby zaatakować wilka atakującego Deiji, to naraziłaby się na atak od tyłu. Taka to była pochrzaniona sytuacja. Wilki ignorowały ranną. Wyczuwały, że ta długo już nie pociągnie i na pewno nie stanowi zagrożenia. Musiały pozbyć się zdrowych ofiar, żeby móc bez przeszkód zrobić sobie ucztę. Na domiar złego Yuka usłyszała w oddali wycie wilków. To wyły wilki, które jeszcze tutaj nie przybyły, ale to tylko kwestia czasu, prawda?
- Świetnie... Kolejne przyjdą... Kurwa...
Ranna straciła przytomność. Co teraz?

[Yuka]

Sytuacja była na tyle napięta, że Yuce udało się wpaść w lekką panikę i kompletnie wyłączyła się na bodźce zewnętrzne. Dopiero kolejne krzyki najmłodszej dziewczynki zrzuciły ją z powrotem na ziemię. Zrobiło się nieciekawie a co gorsza, sam miecz przy jej umiejętnościach nic nie da. Chodź bliżej - wydusiła z siebie do Deiji tak by wolną ręką zepchnąć ją za plecy. Wiadomo, były otoczone i raczej nic to nie da, ale nie od dziś wiadome jest, że wilki najpierw będą chciały dorwać się do do największego kąska czyli Yuki, a tej łatwiej będzie wiedząc że Deiji nigdzie się nie oddali. Drugi problem o ile da się to tak nazwać zemdlał a to oznaczało, że uciekać też już nie mogły. Yuka sięgnęła po miecz za plecy pomimo tego, że niewiele jej to da. Chwila analizy pozwoliła na stwierdzenie, że nie powinny znajdować się daleko od wioski, w końcu długo tu nie biegły. Czyżby przedłużanie tego spotkania to byłaby jedyna możliwość?

[Yasuo]

Yuka
Misja rangi D
13/15 Można powiedzieć, że dziewczyna nie mogła nic innego zrobić, jak tylko liczyć na ślepy los. Nie z takimi umiejętnościami. Jednak mogła chociaż spróbować uciekać z małą Deiji i zostawić jej siostrę na pastwę losu, prawda? A właściwie na pastwę wilków. Czy nie tego chciała ta biedaczka, której się po prostu zemdlało? Pewnie z utraty krwi. Bardzo częsty objaw. Yuka chciała chyba pognać za tą kobietą w zaświaty, ciągnąc za sobą małą Deiji. Dziewczynka oczywiście posłuchała młodej kunoichi...
- Dobrze...
Zaczęła się kurczowo trzymać nogi (lub pasa - w zależności jak była wysoka) Yuki, ograniczając w tej sposób jej możliwości ruchowe. Niedobrze... W każdym bądź razie, dziewczyna też się pomyliła. Deiji nie była bezpieczna. Wilków było dużo i część z nich miała wielką ochotę ukatrupić małą. Część natomiast chciała zeżreć Pannę Sekino.
Dwa wilki ruszyły do ataku. Jeden skoczył na Yukę, a ta instynktownie uderzyła go mieczem. Zwierzę padło martwe na ziemię. Drugi wilk momentalnie przestał zbliżać się do Deiji i poczekał. Nie trwało to długo. Raptem 10 sekund. Nagle wszystkie wilki ruszyły. 9 wilków skoczyło do wspólnego ataku. By pomścić swoich martwych towarzyszy i zdobyć obiad. Trzy z nich skoczyły równocześnie na małą i przygniotły ją do ziemi. Tego jednak Yuka nie mogła widzieć. Sama bowiem padła ofiarą 6 wilków. No dobra. 5, bo jednego udało jej się jeszcze zabić. Śmierć zajrzała obu dziewczynom w oczy... Można się tego było spodziewać. A co do wioski... To skąd Yuka wiedziała, że wioska jest blisko, skoro jej zmysł orientacji był tragiczny? Wilki zamierzały równocześnie wgryźć się w szyję dziewczyny, w jej nogi i ręce. Wykrwawić ofiarę na śmierć i zeżreć jej zwłoki.
Taki był plan tych zwierząt. Jednak jak się zdaje, los był dla naszych bohaterek łaskawy. Tym razem... W pewnym momencie zwierzęta zaskomlały i znieruchomiały. Yuka i Deiji mogły już bezpiecznie wygramolić się ze zwłok martwych wilków. Yuka mogła obejrzeć to co się stało. Każdy z 8 wilków, które zaatakowały (dwa zostały zabite przez dziewczynę), miał wbitą strzałę w głowę. Centralnie i niesamowicie precyzyjnie. Ktoś kto wypuścił te strzały zapewne musiał być mistrzem łucznictwa, prawda? Dziewczyna mogła zobaczyć wyłaniających się z pobliskich krzaków mężczyzn. Było ich czterech (Generalnie każdy ma taki sam strój i maskę na twarzy. Mogą się różnić co najwyżej fryzurą, kolorem oczu, czy nieznacznie ubiorem - niech podziała Twoja wyobraźnia!).
- Huhu... Było blisko, prawda? - powiedział jeden z nich, słowa swoje, kierując do Yuki. Jego głos zdradzał, że facet ma około czterdzieści lat. - Niebezpiecznie jest tak się bawić z wilkami, wiecie?
Dopiero Yuka musiała mu wyjaśnić co się tak na prawdę stało.
Jeśli Yuka mu to wyjaśniła, to zamyślił się i po chwili powiedział ze smutkiem:
- Niestety, ale jesteśmy tylko myśliwymi. Nie znamy się na leczeniu osób. A tamta dziewczyna nie przeżyje transportu do wioski. Jeśli nie potrafisz leczyć, to nie możemy zrobić nic innego jak tylko ją dobić. Nie możemy pozwolić, by się męczyła.
Wyciągnął nóż i zbliżył się do nieprzytomnej dziewczyny, która naprawdę traciła bardzo dużo krwi. Już normalnie pływała w małej i krwistej kałuży. Deiji zapłakała ponownie. Ah... Ta mała beksa. Nie wiedziała, że chcą w tej sposób pomóc jej siostrze. W pewnym sensie...

Info dla Yuki:

  Ukryty tekst

Info dla Administracji:

  Ukryty tekst

Yuka, jednak jesteś za słaba na 10 wilków XD. Ale nic się nie martw, zaplanowałem taki scenariusz . I bardzo mi się podoba postawa Twojej postaci . Mój Yasuo postąpiłby tak samo raczej.

[Yuka]

Sytuacja była tak tragiczna, że gorzej już być nie mogło. Yuka nie mogła zapanować nad sytuacją, a wiadomo że pozostałe dwie towarzyszki nie mogły w tym wypadku nic zdziałać. Pomimo twardej obrony, wciąż brakowało dziewczynie conajmniej ośmiu albo nawet dziesięciu rąk aby się odpędzić od wściekłych zwierzaków. Fakt faktem Yuke to wszystko spotkało na własne życzenie. W końcu do tej pory miała kilka okazji na wycofanie się albo zmiany swojego stanowiska. Po pierwsze mogła odmówić młodej dziewczynce pomocy. Po drugie śmiało mogła posłuchać starszej i zostawić ją by dać nogę z samą młodszą. Po trzecie i ostatnie, ponownie posłuchać starszej i gdy ta zemdlała, pozostawić ją na pastwę wilków i uratować chociaż młodszą. A tak najwidoczniej zginie cała trójka. Kiedy już zostały powalone, zakręciło się jej w głowie, dopiero gdy wilki nagle padły coś zaczęło do niej trafiać. Szybko udało się ustalić co się stało i wytłumaczyć całe zajście myśliwym. Yuka zaś zabrała się za prowizoryczny opatrunek wspomagany odrobiną podstawowej techniki medycznej Chiyute no Jutsu. Niestety o transport musiała poprosić rosłych mężczyzn gdyż jakby sama to miała zrobić, mogło by to trwać za długo.

[Yasuo]

Yuka
Misja rangi D
15/15 Yuka wiedziała, że popełniła błąd, próbując uratować Deiji i jej starszą siostrę. Niemniej jednak dobrze się stało, prawda? Miała szczęście, że trafiła na myśliwych, którzy doskonale posługiwali się łukami. Jednak czy w tamtej chwili myślała o szczęściu? Prawdopodobnie nie, ale gdyby zostawiła ranną na pastwę losu, to być może nigdy nie potrafiłaby sobie tego wybaczyć. Dobrze się stało, że jednak Yuka kierowała się swoim sercem, a nie umysłem. Bo kierowała się sercem, prawda? Być może... Myśliwi wysłuchali tego co Panna Sekino ma do powiedzenia.
- Rozumiem. Więc tak to było... - powiedział jeden z nich, a następnie zaczął obserwować jak Yuka zabiera się za leczenie. - Idź do wioski i powiedz co się stało.
Oczywiście ostatnie polecenie nie było skierowane do Yuki. Jeden z mężczyzn skinął głową i pognał w te pędy w stronę wioski. Nie wiedzieli czy Yuka sobie poradzi, chociaż trzymali za nią kciuki. Jednak nie znali się na medycynie i nie potrafili ocenić stanu zdrowia pacjentki. Nie wiedzieli czy uda się dziewczynę uratować. Nie wiedzieli też czy wilki przypadkiem nie wrócą. Dlatego każda pomoc będzie przydatna, prawda?
Yuka zaczęła leczyć. Opatrunek (Ciekawe z czego. Czy Yuka miała jakieś bandaże? Mniejsza jednak o to.), do tego podstawowa technika lecznicza. Nie było to coś co mogło rannej pomóc, ale lepsze to niż nic, prawda? Przynajmniej nie będzie tracić tyle krwi. Można by później martwić się uszkodzonymi tkankami, do tego złamanymi kośćmi czy zakażeniem. Z czego tylko to zakażenie było czymś naprawdę niebezpiecznym dla życia, a i tak nie zabijało tak szybko jak utrata krwi. Opatrunków musiało być co najmniej kilka, bo miejsc, z których sączyła się krew było naprawdę wiele. Tak samo wiele razy trzeba było użyć Chiyute no Jutsu. Dlatego to wszystko musiało trwać i bardzo męczyło Yukę. 20 minut nieustannego używania chakry, 10 minut opatrywania, to takie absolutne minimum moim zdaniem. Czyż to nie było męczące?
Minęło jakieś 30 minut, a wilków nie było widać. Czasem jednak z oddali dolatywało wycie wilków. Nie były jednak blisko. Po tym czasie przybyło też wsparcie, po które posłał lider myśliwych. Czterech facetów i jedna dziewczyna (zgadniesz która postać to dziewczyna? XD) przybyli na pomoc. W tym także ten myśliwy, który ich sprowadził. Do tego jeszcze pewien starzec. Wszyscy dosiadali koni, dlatego mogli pojawić się tutaj tak szybko. Wszyscy, oprócz starca i myśliwego, posiadali przy pasie miecze. To był dobry znak. Mogli posłużyć jako "przednia straż" (albo inaczej "awangarda"), podczas, gdy myśliwi mogli atakować wrogów z zasięgu. Wszyscy razem tworzyli naprawdę dobrą formację. Staruszek zsiadł z konia i podszedł do Yuki, która być może ciągle starała się pomóc pacjentce.
- Moje dziecko, dobrze się spisałaś - powiedział - Ale teraz pozwól, że ja się wszystkim zajmę.
Starszy mężczyzna odsunął Yukę od pacjentki (oczywiście tylko słownie) i sam ukląkł. Odwinął opatrunki, które dziewczyna stworzyła w pocie czoła. Musiał zobaczyć te rany. Zamyślił się i sam przystąpił do leczenia. Najpierw użył naprawdę sporej siły, by nastawić kości dziewczynie. W powietrzu można było słyszeć głuchy trzask i jęk pacjentki (parę razy, bo złamanych kości było kilka).
- No, już, już... - powiedział, gładząc ranną po głowie i sprawdzając temperaturę. Potem użył bardziej zaawansowanej techniki medycznej.

Użyta Technika:

Nazwa

Naosute no Jutsu

Pieczęci

Wół → Tygrys

Zasięg

Bezpośredni

Koszt

C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (1/2 na turę)

Dodatkowe

Znajomość Chiyute no Jutsu

Opis Technika podobna do Chiyute no Jutsu, jednak zdecydowanie silniejsza niż poprzedniczka. Pierwszym plusem jest to, że nie trzeba utrzymywać dłoni w pobliżu zranienia, ani nie trzeba dotykać rannego - co często jest dla niego bolesne. Następnym jest rozszerzony wachlarz leczonych obrażeń - możemy uleczyć głębokie rany, zasklepić rany tętnicze, złączyć ze sobą złamane kości, a nawet pozbyć się krwawień i drobnych uszkodzeń organów wewnętrznych. Technika wymaga jednak trochę doświadczenia. Wyleczona kość będzie osłabiona i ponowne jej uszkodzenie w krótkim czasie może skończyć się nie złamaniem, a pokruszeniem.

Kości zaczęły się zrastać. Skóra także trochę się odbudowywała. Mężczyzna po pewnym czasie skończył używać tej techniki i skupił się na bandażowaniu. Miał ze sobą naprawdę spore ilości bandaży. W zupełności wystarczyło, żeby przemienić ranną dziewczynę w pół mumię, pół człowieka. Stary medyk wolał mieć pewność, że rany są dobrze zaleczone, ale nie miał pewności. Nigdy pewności bowiem nie było. Gdyby jakaś rana się otwarła, mogłoby być naprawdę niebezpiecznie, a bandaż trochę ratował sytuację. Po wszystkim wyciągnął jeszcze strzykawkę z jakimś płynem i wstrzyknął pacjentce w żyłę.
- To na wszelki wypadek, gdyby wdało się zakażenie. Załagodzi także ból - Skomentował, a następnie zwrócił się do łuczników - Musicie ranną przetransportować do szpitala. Wszystko powinno być już w porządku, ale trzeba jeszcze dokładnie ją przebadać. No i musi odpoczywać i być pod stałą obserwacją.
Jasne polecenia. Jeden z łuczników skinął głową i wziął dziewczynę na ręce. Był naprawdę silny.[/akap]
Starzec podszedł do Yuki i wręczył jej woreczek monet.
- Przyjmij to. Zasłużyłaś - powiedział, a następnie zwrócił się do Deiji - Chodź z nami, moje dziecko. Pomożemy Twojej siostrze.
Następnie zapytał Yuki:
- Ty także idziesz do wioski, nie?
Chciałbym jeszcze dodać, że ranną zabrano do wioski, a następnie przewieziono na wozie (bo konno byłoby ciężko, a pieszo jeszcze ciężej) do głównej osady, gdzie w szpitalu udzielono jej naprawdę profesjonalnej pomocy. Mała Deiji oczywiście udała się z siostrą. Obie dziewczyny przeżyły i żyją sobie obecnie szczęśliwie, ciesząc się swoim zdrowiem i wzajemną miłością. A co z Yuką? Czas pokaże...
Misja wykonana pomyślnie!
20 PH, 250 Ryo!

Jeśli akceptujesz taki bieg wydarzeń, to masz wybór. Albo zostać w tym temacie, albo zrobić udać się gdziekolwiek indziej, albo udać się do wioski. Ale znając życie, pewnie Yuka się zgubi, więc wioska wydaje się dobrym pomysłem .

[Misae]

Misja D
Yuka
1/...

---

Letnie słońce delikatnie muskało dziewczęcy policzek. Trochę minęło od ostatniej misji Yuki. Ale to dobrze.
Zdążyła nabrać sił, odzyskać werwę i chęć dalszej eksploatacji świata. Pogoda była idealna. Ciepło, słonecznie ale nie upalnie i do tego ten przyjemny, letni wierzyk figlarnie bawiący się włosami. Takiego dnia nic tylko cieszyć się życiem. Może jest to też dobra okazja żeby zrobić coś nie tylko dla siebie, ale i dla innych? Kolejne leśne zwierzę przekroczyło leśny trakt zabiegając dziewczynie drogę. Wszystko tętniło życiem. Młode po wykotach bawiły się i korzystały z doskonałych warunków do rozwoju, zdobywania doświadczenia i sił przed zimą... Podobnie jak ludzie, prawda?
Młodą kunoichi przechodzała się drogą przy głównym trakcie kiedy to jej oczom ukazała się przedziwna scena. Mały chłopiec trzymający się za krwawiace kolano płakał cichutko.
Nie starał się krzyczeć i zwrócić na siebie uwagi. Zdawał się w ciszy akceptować los jaki został mu przypisany. Było to bardzo zaskakujące ponieważ dzieci w jego wieku skandowały zwykle na cały głos swoje wielkie nieszczęście jakie na nich spadło. Każda krewka czy zadrapanie musiało być donosnie ogłoszone komuś starszemu. Ale nie w tym przypadku. Teraz siedział cicho, pod jednym z drzew w cieniu w milczeniu cierpiąc

[Yuka]

Nastało spokojne lato, czyli jedna z tych części roku które młoda kunoichi uwielbiała. Oczywiście za ciepło również nie mogło być ale cały czas wolała ubierać letnie ubrania w których nie wyglądała jak chodzący futrzany niedźwiedź. Pomijając ten fakt pogoda była idealna na mała przebieżkę po okolicy. Oczywiście jak to w przypadku naszej młodej bohaterki, wystarczyło ledwo zboczyć z traktu by ta się gdzieś zawieruszyła i kompletnie zgubiła. Znowu to samo - pomyślała z głupiutkim uśmieszkiem, drapiąc się równocześnie po głowie. Przystanęła na chwilę by rozejrzeć się wokół. Niewiele to dało w końcu każde drzewo wyglądało dla niej identycznie. Tak, ta nierozgarnięta szesnastolatka ma poziom orientacji w terenie karalucha. Coś jednak kompletnie odciągnęło jej uwagę. Mały chłopiec który najwyraźniej doznał jakiegoś uszczerbku na zdrowiu. To akurat były idealne rany z którymi nawet jej umiejętności powinny dać sobie radę. Coś się stało? Może, Ci pomóc? - spytała nachylając się nad nim by lepiej przyjrzeć się zarówno twarzy jak i ranie. Stała utrzymać się przyjazny uśmiech, tak by nie spłoszyć dzieciaka.

[Kami Noriko]

Chlopak musial czuc sie bardzo zawiedzony, ze tak go oszulala i zaprowadzila prpato w rece matki ktora przetrzepala mu porzadnie skore. Zabaw ie bylo na to patrzec i nawet w pewnym momencie kiedy szla do swojego pokoju zalapali kobtakt wzrokowy. Wspolczula mu, biedak, ale moze teraz matka mu w koncu przemowi do rozumu i znajdzie normalna dziewczyne i moze nawet przejmie gospode. Kolejnego dnia podziekowala za goscine zdajac klucze do pokoju, zjadlszy sniadanie. Ruszyla dalej, zarobila nieco grosza od zatroskanej matki a sama mogla dalrj zwiedzac ta okolice. Sama nie wiedziala czemu to wlasnie tu zaprowadzily ja nogi. Przeznaczenie? Raczej nie wierzyla w tego typu rzeczy, jednak miejsce wyvrala calkiem przypadkowo. Caly region wybrala przypadkowo w ogole ze wzgledu na zasiedzenie i chec opuszczenia rodzinnych stron. Musiala przewietrzyc glowe i wrocic do szpitala i po nowe nauki z wieksza energia, ktora raczej jej sie wyczerpywala bedac pod ciaglym ostrzalem rodziny. Glowny trakt pelen byl ludzi, z ktorymi nie zawsze umiala sie porozumiec, dlatwgo wybrala na kolejna wyprawe tym bocznym szlakiem. Rzeczywiscie bylo tu mniej ludzi, przez co niemal mogla odetchnac. Sprawdzila jeszcze szybko torbe na posladku. Wszystko bylo. Palcami.musnela swoj notatnik, gdzie zapisywala swoje uwagi o tym regionie i szkicowala sobie mapki. Usiadla pod jednym z drzew z notatnikiem i olowkiem w reku. Najpierw polozyla je na ziemi i zjadla co nieco, a potem przeszla do szkicu. Poznala juz tutejsza plaze i doki, okolice wokol i wlasnie to narysowala koslawo. Niestety cos rozprosYlo jej uwage - wiewiorka, ktora zainteresowala sie okryszkami jej kanapki. Nie mogla sobie darowac i zaczela ja szkicowac raczej w takim dosc slodkim stylu.

[Oshi]

Oshi wybrał drogę zgoła inną niż większość. Miał zamiar odetchnąć trochę od obecności ludzi, nie pakując się w żadne większe przedsięwzięcia. Na całe szczęście zmył się z miejsca zdarzeń, zanim osada postanowiła poznać nowych bohaterów. Jego działania były nie do końca przemyślane, czy ktoś mógł połączyć jego zdolności z klanem Senju. Widowisko które zagwarantował mogło śmiało nie powstać, gdyby tylko nie miał tamtych żyć na uwadze... Jaki miał wybór, przecież nie tak dawno to jego ratowano pod murami nieznanych ziem...
Młodzieniec stanął na jednej z gałęzi wysokiego drzewa, obserwując świat z daleka przed sobą. Wolną dłonią sięgnął po bukłak z wodą, po czym upił kilka łyków. Miał przecież wiele możliwości na obecną chwilę. Dlaczego miało go ograniczać coś takiego jak czas...

- Jeśli wszystko poszło zgodnie z planem, to nasz mały Yami wziął już wszystko na Siebie... Kto by zawracał sobie teraz głowę znikającym shinobi.

Powiedział wesoło do małego węża, ostatni raz unosząc wzrok na ścieżkę przed sobą. Dopiero w tamtej chwili dotarło do niego że nie jest tutaj sam. Tuż pod jego stopami, w cieniu szerokiego drzewa siedziała niewysoka dziewczyna... Zapisująca coś zaciekle w niewielkim notatniku.
Oshi wpatrując się w nią przez chwilę, zdał sobie sprawę że właśnie łamie wcześniejsze zasady "zero kontaktu z ludźmi"... No ale przecież nie twierdził nigdy że posiada silne samozaparcie...

- Witam...

Przemówił spokojnie, z szerokim uśmiechem spadając tuż przed nią.

[Kami Noriko]

Siedzialaby pewnie tak i dokonczylaby rysunek. Zaraz potem zbieralaby sie w dalsza droge, jednak ktos postanowil stanac przed nia. Chlopak na oko mlodszy od niej o zaskakujacych wlosach, bo niebieskich. Musiala orzyznac ze ten osoblowy kolor wlosow jakos bardzo jej sie podobal. Niemniej stanal w miejscu, w ktorym stala jeszcze przed chwila wiewiorka. Zarowno okruszki ktore po sobie zostawila, jak i jej obrazek zostaly nie dokonczone. Stal przed nia z przyklejonym usmiechem nieznajomy. W pierwszej chwili juz prawie wyrwala kartke i prawie wzmacniala ja, zeby go zaatakowac. Wprawne oko nawet zobaczyloby drgania kartki, ale odpuscila. Nie mogl byc zwyklym chlopakiem, gdyz nie dosc ze zeskoczyl prawie na nia z drzewa to jeszcze zrobil to raczej bezglosnie.
W czyms moge pomoc? spojrzala na niego z zaciekawieniem, ale tez z pewna doza malego, zafoszonego duszka. W koncu okazal brak manier zaskakujac tak dame! Czy my sie znamy? zapytala, choc byla prawie pewna, ze nie zna tego jegomoscia. Zapamietalaby te cudownie inne wlosy.

[Oshi]

Oshi zamknął za sobą rozdział o epidemii w Ryuzaki, skupiając się teraz całkowicie na nowym znalezisku. Od zawsze twierdził że lasy, to najbardziej zaskakujące miejsce. Kłaniając nisko głowę, stanął dwa kroki od artystki, odpowiadając na jej pytania.

- Nie chciałem Ci przeszkadzać, właśnie zbieram się z Ryuzaki...

Chłopak spojrzał na dziewczynę z zainteresowaniem małego dziecka, analizując jej wiek i ogólną przynależność... Z pewnością nie była jego rówieśnikiem, a i klan nie był tak oczywisty. Burū z wolna wyłonił swój łeb, długim językiem smakując powietrze. Oshi wiedział że z szerokiego rękawa, na swój sposób sprawdza nową sytuacje. Młodzieniec nie sądził jednak że są zagrożeni... Trudno byłoby żyć w czasach gdzie byle przechodzień ma mordercze zamiary.

- Ostatnio chyba zapomniałem, jak łatwo odzyskać spokój wśród tych drzew...

Chłopak odetchnął głęboko, przez chwilę z zamkniętymi oczyma napawał się momentem spokoju... No cóż, jednak kiedyś trzeba było wrócić do rzeczywistości. Nawet jeśli irracjonalny umysł podpowiadał by olać wszystko, i zostać buszmenem.
Nowa znajoma miała odejść w zapomnienie... Jednak w ostatniej chwili Oshi uniósł rękę, odzywając się już zza pleców.

- A może zmierzamy w tym samym kierunku... Hmm