Zachodnie obrzeża Ryuzaku

[Shikarui]

Mężczyzna oceniał? Na to wyglądało. Być może zastanawiał się właśnie czy osoby, które przed nim stoją, dwójka młodych shinobi, na pewno jest w stanie zapewnić mu bezpieczną podróż przez trakt. Droga do Midori nie wiodła przez skomplikowane wyboje, ciemne zakręty, gdzie zalęgły się największe dziwy. Parę zakrętów i kilka kamieni pod kołami, które powodowały, że towar podskakiwał, to tyle - może właśnie dzięki temu zdali test. A może dlatego, że Aka nosił szramę na gardle i nadal żył, a spojrzenie Shikaruiego mówiło, że widział już chyba wszystko i nie będzie okrucieństwa, które go zaskoczy. W końcu sam był okrucieństwem. Cokolwiek przesuwało się po głowie blondynka należało tylko do niego - Shikarui nie pytał. Może Aka chciał wiedzieć? Gadatliwy towarzysz - aż dziw, że przez ten czas był taki cichy... jakby zaraził się ciszą od Jugo. W końcu to, że milczał, nie oznaczało, że nie miał nic do powiedzenia.
W końcu ocena padła, przepustka wręczona - cokolwiek wypatrzył mężczyzna, był z tego najwyraźniej zadowolony. Można by podejrzewać, że po prostu jak niesamowity mędrzec Ren, badający sekrety Tańca Śmierci, lubił małe dzieci, ale ten argument odpadał - dwójka spod godła Uchiha ani nie była mała, ani nie byli dziećmi. Ponoć shinobi muszą po prostu bardzo szybko dorosnąć. Czarnowłosy bez słowa skierował się do wozu, nie racząc mężczyzny nawet skinięciem głową, żeby poprzestawiać pierdoły na wozie. Ostrożnie, rzecz jasna, żeby czasem te "drogocenne fatałaszki" się nie poprzewracały i nie zapanował chaos już na początku ich podróży i przede wszystkim tak, żeby było im w miarę wygodnie. Ściągnął z pleców łuk i położył go obok siebie - nie spodziewał się go używać w ogóle w tej drodze, ale też... nie zakładał, że w ogóle go nie użyje. Chętnie skorzystał z wody w czasie podróży, leniwej i spokojnej, ale Sanadzie w to graj. Monotonia go nie zabijała, to raczej słońce przyjemnie ogrzewało i wprawiało w senny nastrój, zwłaszcza kiedy było się wsłuchanym w jednostajny terkot kół. Nie odzywał się, chyba że zagajony przez Akiego. W pewnym momencie nasunął kaptur na twarz i wyglądało, jakby naprawdę spał.

  Ukryty tekst

[Aka]

Aka spojrzał się na mężczyznę, który właśnie klasnął w dłonie. Ich kompan wydawał się całkiem sensownym osobnikiem i nie robił jakiichś dziwnych problemów, o które z pewnością można było podejrzewać ludzi jego pokroju. Zawsze mógł się wywinąć jakimś tekstem, jakoby towar był ekstermalnie drogi i w ogóle to won na piechotę zasuwać. Na szczęście towarem eksportowym były jakieś szmaty. Dla młodego Uchiha oczywiście wszystko co nie było z Sogen było szmatami, nieważne z jakich materiałów były wykonane i ile monet trzeba było za nie dać.
- Aka, miło mi. A to Shikarui, mój towarzysz. Trochę małomówny, musicie mu wybaczyć. - przedstawił się i uśmiechnął, skinąwszy lekko głową w kierunku swojego rozmówcy. W końcu przedstawili się każdy sobie i mogli ruszać w siną dal, czy gdzie tam mieli ruszać. Dobrze było w końcu znać swoje imiona, gdyby przypadkiem w kierunku jednego z nich szybowała strzała.
Aka wskoczył na górę, znajdując sobie wygodne miejsce gdzieś pomiędzy skrzyniami z bliżej nieokreślonymi materiałami włókniarskimi. Dwójka nastolatków nie musiała się (na szczęście) przejmować jedzeniem i piciem, ich zleceniodawca zadbał o nich i postanowił zapewnić odpowiednią strawę. Aka jednak póki co nie miał ochoty na nic do jedzenia, w sumie trudno powiedzieć żeby miał ochotę na cokolwiek. Każdy z nas zna uczucie, gdy jesteś w pracy, której nienawidzisz, prawda? Tak właśnie było z małym Uchihą. Taka monotonność i podziwianie krzaków i drzew posadzonych wzdłuż drogi były dla niego istną katorgą, którą znosił chyba tylko i wyłącznie dzięki anielskim pokładom cierpliwości, które uzyskał podczas ostatnich kilku tygodni spędzonych w rodowej mieścinie. Aka oczywiście postanowił przyłączyć się do rozmowy i ponarzekać wraz z towarzyszami. Oh tak - w tym był świetny. Narzekanie było jego istnym konikiem, mógłby pierdolić głupoty cały dzień i nic. No ale co się dziwić? Siedzisz na dupsku tak długo, że zaraz dorobisz się w wieku dwudziestu lat hemoroidów i tyle z kariery Shinobi. Najgorsze jednak były komary, plugastwo, które powinno być spalone ogniem anielskim. Jeżeli bogowie istnieli, to musieli być istnymi sukinkotami, że zdecydowali się stworzyć latające cholerstwo, których jedynym celem egzystencjalnym jest upierdolenie Cię w lewy pośladek i zassać słodkiej krwi.
Po prostu Aka wolał się nawet nie zastanawiać, co będzie jeżeli będą musieli obozować obok jakiegoś zbiornika wodnego. Wzdrygnął się jedynie i odrzucił od siebie te wszystkie złe myśli o robactwie, które mogłoby pełzać po jego ciele. Zerknął jedynie na Shikaruia, który wyglądał jakby właśnie zasnął.
- Aha, to jest to twoje zaangażowanie w misję! - pomyślał, choć zdawał sobie sprawę, że Wyrzutek mógł tak naprawdę obserwować wszystko dzięki swoim specjalnym oczom. Szkoda, że Aka takich nie miał. On mógł jedynie widzieć, jak marny jest ich los, że zdecydowali się przyjąć taką pracę za takie pieniądze.

[Ichirou]

Misja rangi C
34/45

---

Podczas podróży towarzyszyła im instrumentalna muzyka, którą tworzyły koła wybijające rytm oraz wóz grający główną melodię swoim skrzypieniem. Instrumentalna, bo brak było w nich wokali lub nie było ich za wiele. Najwyraźniej nikt nie był chętny do otwierania dzioba bez potrzeby, w czym przodował milczący Shikarui, który nawet nie musiał się przedstawiać, bo wyręczył go w tym kolega. Jeżeli Aka był bardziej skory do rozmów, to faktycznie miał okazję do ponarzekania. Tamotsu posmęcił trochę o swojej robocie, że Hiruki sprzedaje sprowadzone szmaty z dużym przebiciem, a jemu daje mało zarobić, że przeziębił się dwa tygodnie temu od jazdy w czasie deszczu i tak dalej.
Trzech wspaniałych pokonywało kolejne wyboje, delikatne zakręty i mijało typowe dla tej okolicy krajobrazu. Czas się dłużył z powodu braku zajęć i nowych bodźców. Jeżeli urozmaiceniem jazdy było sięgnięcie po wodę lub zmiana pozycji, to faktycznie nie było zbyt barwnie.
Nuda zbliżała się wielkimi krokami i ciągnęła za sobą jedną z najlepszych koleżanek - senność. Prędzej czy później powieki stały się ciężkie, a ciało zrobiło się ospałe. Shikarui, z nasuniętym na głowę kapturem, wyglądał, jakby spał. I faktycznie, spał. Podobnie zresztą było z Aką, który w podobnym czasie po prostu powolutku, bezwładnie osunął się na skrzynki.
*** Shikarui otworzył oczy, choć pierwszy ponowny kontakt z rzeczywistością był trochę mglisty i czarnowłosy mógł odnieść wrażenie, jakby wybudził się z bardzo długiego snu. Leżał na środku wozu tuż obok śpiącego kompana. Wiele skrzynek znajdujących się pojeździe było otwartych. Tu i ówdzie walały różne szaty i materiały. Niezliczona liczba cekinów odbijała światło słońca zachodzącego gdzieś tam, w oddali, za horyzontem. Raczej nie znajdowali się na trakcie, a i sam wóz stał w miejscu. W okolicy było sporo drzew.
Zanim podjął jakiekolwiek działania, mógł usłyszeć dochodzące z niedaleka przekomarzanie prowadzone przy nieco ściszonych głosach.
- Mówię ci, udusić ich obu i wrzucić do rzeki.
- Ta. I ściągnąć na siebie uwagę? Przecież wiadomo, że z nimi pojechałem, pomyśl trochę. Będzie dobrze, ogarnąłem temat. Nawet nie zauważą, że zboczyłem z traktu. Tylko uwijajcie się szybciej.
Wóz był półotwarty. W sensie - miał zadaszenie, a wysoki na mniej więcej pół metra bok tworzyły dechy. W związku z czym w leżących pozycjach bohaterowie byli skryci dla osób z zewnątrz, ale powstanie choćby do pozycji siedzącej wiązało się z wystawieniem łba ponad konstrukcję wozu.
Shikarui mógł rzecz jasna spróbować dyskretnie się wychylić lub skorzystać ze swych umiejętności. I można założyć, że to uczynił, bo w końcu każdy w tej sytuacji wpierw zdecydowałby się rozeznać, co się tak naprawdę dzieje.
Kilka metrów od pojazdu stała dwójka rozmawiających mężczyzn - woźnica i jakiś inny typek o długich, ciemnych włosach spiętych w koński kucyk. Kilka kroków od było jeszcze czterech innych jegomości, zaabsorbowanych... macaniem ubrań? Nie! To nie byli amatorzy delikatnych faktur z Samotnych Wydm. Siedzieli w kółeczku na pustych skrzynkach i za pomocą noży sprawnie rozcinali ukryte, wewnętrzne kieszonki w ciuchach, by wydobyć z nich jakieś tajemnicze, małe zawiniątka. Wszystkie zdobycze wrzucali do kuferka znajdującego się między nimi. Tuż obok tej grupy stał oparty o drzewo inny typek, który z założonymi rękoma po prostu obserwował postępy prac oraz okolicę.
- Te, idź po ostatnią skrzynkę i zobacz co u królewiczów - odezwał się jeden z czwórki do drugiego, na co ten jedynie mruknął coś pod nosem, ociężale podniósł się z miejsca i ruszył w stronę wozu, do którego miał jakieś pięć metrów.

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Szum, szelest, uciekanie kamyczków spod ciężkiego wozu. Uderzanie podkutych kopyt o ziemię. Uciekanie kamyczków spod końskich kopyt. Szum. Szelest. Szelest...
Shikarui nie rozważał tego, dlaczego jego powieki zaczęły robić się takie ciężkie. Jego umysł i ciało naturalnie zapadały się w dół, a on, choć próbował z tym minimalnie walczyć, to myśli rozpierzchały się mimowolnie. Do nieba, którego mimo swoich oczu nie dostrzegał. Do ziemi, gdzie czerń pochłaniała wszystko. Przeplatały z promieniami słońca, które pieściły przyjemnie i zapewniały, że bezpieczeństwo to priorytet, jakiego każdy zazna wśród tych drzew i traw, oddalając się coraz bardziej od szumiącego morza i słodkiego zapachu jodu. Nie dało się nie zaufać temu przeczuciu. Złapać za kostkę odlatującą myśl o skupieniu i pozostaniu trzeźwym przez całą drogę - rzecz niemożliwa. Skupienie bardzo zgrabnie się wyślizgiwało i miało niesamowicie sprawne skrzydełka. Nie pozostawiło po sobie nawet jednego piórka na wspomnienie swojej obecności. Jego brak przyniósł ze sobą ciemność.
Ciemność wyłączała szelest, szum. Kamyczki, kamyczki... Wyłączała wszystkie dźwięki i obrazy, wtapiała w głęboką otchłań, w której palce nie sięgały już po nic. Ciężkie, bezwolne ciało, lecz bardzo ulotne myśli. Umysł nie trzymał się tego, co boleśnie zakotwiczone do ziemi. Gnanie za sztucznie oliwionymi zębatkami pozostawiało się na chwile trzeźwości. Nie musiał czuwać. Nie musiał chłonąć blasków otoczenia i sunących chyłkiem zwierząt tam, gdzie próbowały znaleźć dobry moment na przejście na drugą stronę, płoszone hałasem wozu. Czy raczej - melodią wozu. Kołysanką, która głaskała wraz z włosem i zapewniła tak dobry...
Dzień?
Nie było kołysanki. Dźwięki otoczenia zostały zaburzone, ale może to właśnie przez tę mgłę, przez którą palce z wielkim trudem się przesuwały - jak przez smołę, która przylepia się do ciebie, obłazi cię całego i jeśli zastygnie możesz być pewien - już cię nie wypuści. Przynajmniej dopóki ktoś inny ci nie pomoże. Shikarui zacisnął mocniej powieki, nabrał nieco głębszego wdechu, jakby uczył się oddychać na nowo - ale nie gwałtownego. Zanim załapie, co się dzieje - ile czasu musi minąć? Był całkowicie nieświadom tego, czy Aka jest przytomny, czy też nie. Nie poruszył się ani o milimetr. Stoimy. Czemu stoimy? Czemu wóz nie jedzie tak, jak powinien jechać? Obcy głos. Skąd on tutaj? Jego oczy od razu zalały się czerwienią. Nieznajomy mężczyźni - uzbrojeni. To, czym rozcinali ubrania już było bronią, ale czy mieli coś jeszcze? Kieszonki. Czy to pracodawca zarabiał na dodatkowym towarze i jego pracownik postanowił go okraść? Czy może to ten woźnica, którego imienia Shikarui już nie pamiętał (bo po co zajmować sobie głowę imionami pędraków), prowadził własny biznes na boku? Szybka kalkulacja zysków i strat. Gdzie tu można więcej zarobić? Więcej zyskać? Najlepiej byłoby zabić wszystkich, ale to byłby przypał. Sanada nie potrzebował długich chwil na zastanowienie - zdecydował wlaściwie od razu.
Złożył pieczęć Tygrysa i teren zalała mleczna mgła. Wtedy uniósł się i błyskawicznie napiął łuk, by wypuścić strzałę w kierunku tego, kto miał sprawdzić, co z nimi. Gdyby Shikarui miał poczucie humoru pewnie właśnie stwierdziłby, że przynajmniej pan sprawdzacz przekazał pozostałym odpowiedni przekaz. Albo raczej - przekazałby, gdyby mgła nie zasłaniała wszystkim widoku.
To samo zamierzał zrobić z czwórką pozostałych, a raczej teraz trójką, którzy zajęci byli przeszukiwaniem ubrań. Tak było po prostu łatwiej - najpierw zabijaj, potem pytaj. Będziesz miał od paru minut do paru godzin zaoszczędzonego czasu. Rzecz jasna nie zamierzał zostawać na wozie - zsunął się z niego jak najciszej, obserwując całą sytuację. I to, jak się miał Aka w tym wszystkim i czy się przebudził.

  Ukryty tekst

[Aka]

Nuda - tym jednym słowem można było skomentować całą tą wyprawę. Nic, kompletnie nic się nie działo. Ale jak to mówią - psy szczekają, a karawana jedzenie dalej. Momentami młody Uchiha żałował, że zdecydował się na to wszystko akurat latem, kiedy słońce dokucza nieprzyjemnymi falami ciepła. Ale tak to już było, nieprawdaż? Ktoś musiał jeździć w takich warunkach, żeby inny mógł jeść świeże bułki, wędliny itd.
Sen nadszedł nagle. Aka nawet nie wiedział, kiedy znalazł się w objęciach Morfeusza. Nie czuł zmęczenia, to było raczej... no właśnie. Zasnął z nudów na misji? Huh, wstyd. Doprawdy wstyd. Wielki i szanowny pan z klanu Uchiha, z potężnego Sogen ot tak przyciął komara na swojej pierwszej, poważnej misji. Czemuż tak się stało? Otóż prawda była bardzo prozaiczna - ten sielankowy klimat całkowicie zdominował chłopaka. Ćwierkające ptaszki, szum liści, ah, żyć nie umierać. Nie wiedział jeszcze w jakie bagno wprowadził ich ten, z którym dzielili wóz.
Nie śnił o niczym ciekawym, mózg wyrzucił z pamięci te wszystkie bezużyteczne śmieci, które przyszły mu do głowy przez kilka ostatnich godzin. W sumie patrząc na całą sytuację to może i gorzej, że nie przyśnił mu się jakiś koszmar. Może wtedy by się obudził i usłyszał te wszystkie słowa, które skłoniły Shikaruia do takiego, a nie innego zachowania.
W końcu (najprawdopodobniej) przebudził się. Jeśli nie przez puszczaną cięciwę i wbijaną strzałę, to przez krzyki. Serce podeszło mu do gardła. Natychmiast poderwał się na równe nogi i sięgnął za pas, wyciągając katanę i chwytając ją oburącz. Wiedział, że dzieje się coś niedobrego. Ta mgła - paskudna, zimna, złowieszcza - dzieło jego towarzysza podróży. Oczy Uchihy błysnęły czerwienią, jednak nie zdało się na to wiele. Jutsu było stworzone z Chakry, której nawet tak potężne Dojutsu nie potrafiło przejrzeć.
- Obusieczne ostrze. - przeszło mu przez myśl. I takim owa technika była - a przynajmniej dla sojuszników Sanady. Aka nie mógł walczyć na takim terenie. Cokolwiek ich atakowało musiało być sporym zagrożeniem, że Shikarui zdecydował się na takie zagranie. Szybko ocenił sytuację i cicho westchnął. Czarnowłosy wiedział, że nie ma szans walczyć w takich warunkach. Nie miał pojęcia, czy jego przeciwnicy potrafią w jakiś sposób przejrzeć mgłę - on nie potrafił. Pozostanie tutaj przez dłuższą chwilę było proszeniem się o nóż pod żebra. Natychmiast zeskoczył i ruszył w bok, całkowicie koncentrując się na defensywie, o ile w ogóle można to tak nazywać, przy byciu niemalże całkowicie ślepym. Najzwyczajniej w świecie starał się zbić ewentualny nadchodzący atak przy pomocy swojego ostrza, jednak jego głównym celem było dostanie się w bezpieczne miejsce i ocenienie sytuacji, ewentualnie przeniesienie bitwy na pole, które będzie odpowiadało jego możliwościom.

Nazwa

Sharingan: San Tomoe

Środkowy i ostatni powszechnie znany poziom Sharingana - powyżej niego sięgają już bardzo nieliczni. Na tej randze Uchiha staje się niezwykle niebezpiecznym przeciwnikiem. Po pierwsze, znacząco rośnie jego możliwość kopiowania jutsu. Nie tylko może on kopiować praktycznie wszystkie jutsu i wykonywać je jednocześnie z wrogiem - wygląda to tak, jakby czytał on w jego myślach. Miażdżąco rośnie jego percepcja, a na dodatek zyskuje on możliwość wejścia do umysłu Jinchuriki, a tym samym dowiedzenia się za czym stoi jego niezwykła siła.

Możliwości

• Widzenie i szacowanie chakry przeciwnika - brak takiej możliwości przez obiekty
• Dostrzeganie obiektów niewidocznych gołym okiem - np. cienkie żyłki
• Rozpoznawanie genjutsu
• Wejście do umysłu Jinchuuriki - na krótki moment, możemy zobaczyć demona
• Odróżnianie klonów od oryginału - Klony rangi B w dół
• Bonus atrybutów - percepcja użytkownika rośnie o 60 punktów
• Kopiowanie technik - Można kopiować wszystkie widziane techniki (oprócz innych KG i Hijutsu oraz wspomagających rangi S) i wykonywać je w tym samym momencie co przeciwnik.
• Możliwość przełamania słabszych genjutsu - Przełamanie odbywa się tak samo jak przy pomocy Kai. Nie wymaga jednak złożonej pieczęci, a bonus do konsekwencji wynosi +50.

Wymagania

Przebudzenie, w przypadku misji minimum A, dziedzina klanowa D.

Koszt

E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

[Ichirou]

Misja rangi C
37/45

---

Śniący królewicz zbudził się i po szybkim zorientowaniu w sytuacji podjął bardzo zdecydowane działania. Udało mu się na czas złożyć pieczęć i wykonać technikę suitonu, dzięki której w okolicznym powietrzu skondensowała się para wodna, tworząc gęstą, mleczną zasłonę. Nadchodzącego jegomościa trochę zdezorientował fakt, że w czasie jego kilku kroków jego otoczenie stało się zupełnie nieprzejrzyste. Zanim jednak zrozumiał sedno problemu, w jego stronę Shikarui mierzył już łukiem, czego ten w ogóle nie był świadom.
A potem czarnowłosy już tylko zwolnił palce z cięciwy. Strzała niemo przecięła powietrze i trafiła w tors mężczyzny.
- Kurwww - zdążył krzyknąć tyle, ile zdołał, bo później z jego gardła uchodził jedynie odgłos duszenia się napływającą krwią. Jeszcze dychał, ale raczej nie na długo. Osunął się na ziemię, podparł o jakiś kamień i walczył z samym sobą, choć finał tej walki był już raczej przesądzony.
Krzyk jak i wyraźna zmiana okolicy były jasnym sygnałem dla reszty, że właśnie zostali zaatakowani. Shikarui nie miał więc łatwego celu, kiedy wszyscy zerwali się i zaczęli szukać schronienia. Działający dla klanu Uchiha młodzieniec sięgnął po kolejną strzałę i sekundę później ją wystrzelił w kolejnego osobnika z szajki. Pocisk wbił się w lewe ramię, osobnik jęknął z bólu, ale nie przerwał ucieczki. Rzucił się za pobliskie krzaki i tym samym schował się przed dalszym ostrzałem.
Wrogowie się rozpierzchli na różne strony. W tym czasie Shikarui zsunął się z wozu, natomiast Aka wybudził się krzykami ożywionych mężczyzn.
Kiedy Uchiha zeskoczył z wozu, mniej więcej w jego stronę poszybowała salwa shurikenów. Pociski zostały rzucone jednak na oślep, także obyło się bez szkody - gwiazdki wbiły się w drewniany bok pojazdu. Trzymając się aktualnej pozycji, Aka na ten moment był w miarę bezpieczny. Inna kwestia, że przez mgłę niewiele mógł zdziałać.
Shikarui widział, jak tamci się przesuwają, kryją za różnymi osłonami. Przez wzgląd na mgłę nikt jednak nie zamierzał na ślepo szarżować. Nie byli idiotami.
Kolejna salwa zbłąkanych shurikenów śmignęła przez mgłę. Tym razem nie trafiła w wóz, lecz w konie, które zarżały, stanęła dęba, a potem zerwały się do przodu, ciągnąc za sobą również wóz.
Wóz, który właśnie przestał ich osłaniać.

Uwaga, super mapka poglądowa narysowana na szybko -> klik

[Shikarui]

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=bCciHBSEMLM[/youtube]

Przyjemnie chłodna, gęsta mgła otuliła okolicę. Nieprzejrzysta dla niepowołanych oczu, w której Shikarui czuł się... bogiem. Która zamiast ciążyć na płucach, wreszcie pozwalała oddychać. Która pozwalała zacisnąć palce na gardzielach i zmiażdżyć je, wbić palce w tętnicę i wyrwać ją z korzeni. Krew i woda - prawie jak wino, które błogosławione ręką pańską zamienia się w Chrystusową krew. Uderzało do głowy i potrafiło otumanić, ale umysł Shikaruiego był klarowny, choć miał wrażenie, że na jego dnie wije się coś, co to otumanienie chciało ze sobą przynieść. Coś, co nie lubiło spoglądać słońcu prosto w twarz, ale mogło mierzyć się z Tsukuyomi na spojrzenia. Nie zamierzał się tym zajmować. Nie kiedy niosło lekki dreszcz - choć może to był dreszcz spowodowany chłodem, kiedy temperatura nieco opadła przez kropelki wody wsiąkające w ubrania i zlepiające włosy?
Aka się przebudził. Dobrze. Przebudził i ruszył na bok, żeby nie zostawać na wozie - w odpowiednim momencie, bo w ich stronę poleciała salwa shurikenów. Nawet jeśli oczy Akiego nie pozwalały mu przeniknąć przez mleko to akurat świst lecących broni, nieco wytłumiony, słyszał na pewno - i ich zderzanie się z ziemią i drewnem wozu. Wozu, który ruszył z kopyta, kiedy jeden z koni został trafiony samotnym siurkiem, który wbił się w jego zad i wyrwał go do przodu z zadnich kopyt. Shikarui cofnął się przed shurikenami - do tyłu, choć chciał ruszać do przodu, prosto na ich spotkanie, żeby zbliżyć się do Akiego.
- Sześć osób zbitych po dwie grupki po twojej prawe, piętnaście metrów stąd. - Ten komunikat uważał za wystarczający, bo zaraz zniknął we mgle. Przeciwnicy na pewno zamierzali celować w miejsce, w którym stał wóz, innymi słowy - nie można było tam zostawać. Przemieścił się cicho i naciągnął znów strzałę. Wymierzył. W pierwszego mężczyznę, który stał najbliżej i który najpewniej skupiony był na tym, by cokolwiek wypatrzyć w tej jakże niefortunnej sytuacji. Uważał na shurikeny i na to, żeby w ich zasięg nie wchodzić. Przemieścił się dalej. Cichym, lekkim krokiem, po wypuszczeniu pierwszej strzały wycelowanej w najbliższego mężczyznę. Zamierzał ich obejść, okrążyć, trzymając się w granicach swojej domeny i nie zbliżając zanadto. Nałożył drugą strzałę. Nie zamierzał zabijać dwójki, która się na nich ugadywała. Czyli ani tego pseudo przywódcy grupy, ani tego, który był ich prywatnym woźnicą. Jeśli to oni znajdowali sie najbliżej - Shikarui wymierzał w cele stojące dalej. W jego naturze leżało bawienie się myszą, kiedy złapał ją już między pazury. Jak w naturze każdego kota.
Och, Shikarui naprawdę uwielbiał polowania.

  Ukryty tekst

[Aka]

No tak, czego innego można było się spodziewać po Shikaruiu, jeżeli nie krwawej łaźni? Dość typowe jak na Wyrzutka. Inna sprawa, że jedynym co wskazywało na przelewanie krwi, były krzyki konającego mężczyzny. Łuk to taka parszywa broń - nie daje ci żadnej szansy na reakcję. Zdradziecka i tchórzliwa broń, gorsza była chyba tylko kusza, aż dziw, że jej nie używał. Pewnie za wolna dla takiego pędziwiatra. Cóż za oryginalna technika, rzuć mgłę, a potem strzelaj do niczego nieświadomych celów. I tak do usranej śmierci.
Mleko przed oczami było raczej złym określeniem. Ze względu na aktywnego Sharingana lepszym słowem byłby ocean. Przed oczami widział morze chakry, bladoniebieskiej, nieprzyjemnej. Coś podświadomie mówiło mu, żeby jak najszybciej ewakuować się z tego miejsca. Pijane dziecko we mgle? Raczej nie. Zdecydowanie starał się zachować trzeźwość umysłu. Gdy tylko w jego stronę zaczęły lecieć Shurikeny, natychmiast zaczął składać pieczęcie. Choć ta salwa trafiła w drewniany wóz, to przecież nic nie stało na przeszkodzie, aby okrążyć dwójkę chłopaków i na ślepo walić w okolicę, w której znajdował się załadunek. Już po chwili włosy bruneta zaczęły gwałtownie wydłużać się, opatulając całe jego ciało. Dzięki Hari Jizo był bezpieczny i nie musiał się zbytnio przejmować oberwaniem bronią zasięgową, co było szczególne przydatne w obecnej sytuacji.
Wóz ruszył. Mężczyźni, umyślnie czy nie, trafili w konie, które spłoszyły się i pobiegły w siną dal. Uchiha nie zamierzał tracić czasu - gdy tylko zauważył co się dzieje, zaczął składać kolejne pieczęcie, zbierając w płucach chakrę i mieszając ją z żywiołem ognia. Już po chwili z jego ust wyleciała ogromna kula ognia, która pofrunęła w kierunku wskazanym przez Shikaruia. Aka nie pierdolił się w tańcu, nie bawił się ze zwierzyną, nie zamierzał nikogo oszczędzać - bo też nie miał takiej możliwości. Używał jutsu, a nie broni. Jeżeli ktoś przeżyje płomienie, no to będzie miał szczęście, ale trudno przecież kontrolować ogień. Tym bardziej, że kryli się po krzakach, które jak wiadomo lubią się fajczyć. Nawet, jeżeli jakoś udałoby się uniknąć ogromnej kuli ognia, to wypłoszyłby ich z kryjówki i pozbawił osłony.
Sam Aka zaś po rzuceniu techniki, ciągle osłaniając się swoimi włosami, zaczął przemieszczać się w kierunku przeciwnym do tego, który obrał Shikarui. Dzięki temu mogli zajść ich z obu stron, a przede wszystkim młody Uchiha mógłby spróbować wydostać się z mgły, będąc całkiem bezpieczny dzięki zachowaniu odpowiedniej defensywy.

W przypadku Gokakyu używam większej wersji.

Nazwa

Sharingan: San Tomoe

Środkowy i ostatni powszechnie znany poziom Sharingana - powyżej niego sięgają już bardzo nieliczni. Na tej randze Uchiha staje się niezwykle niebezpiecznym przeciwnikiem. Po pierwsze, znacząco rośnie jego możliwość kopiowania jutsu. Nie tylko może on kopiować praktycznie wszystkie jutsu i wykonywać je jednocześnie z wrogiem - wygląda to tak, jakby czytał on w jego myślach. Miażdżąco rośnie jego percepcja, a na dodatek zyskuje on możliwość wejścia do umysłu Jinchuriki, a tym samym dowiedzenia się za czym stoi jego niezwykła siła.

Możliwości

• Widzenie i szacowanie chakry przeciwnika - brak takiej możliwości przez obiekty
• Dostrzeganie obiektów niewidocznych gołym okiem - np. cienkie żyłki
• Rozpoznawanie genjutsu
• Wejście do umysłu Jinchuuriki - na krótki moment, możemy zobaczyć demona
• Odróżnianie klonów od oryginału - Klony rangi B w dół
• Bonus atrybutów - percepcja użytkownika rośnie o 60 punktów
• Kopiowanie technik - Można kopiować wszystkie widziane techniki (oprócz innych KG i Hijutsu oraz wspomagających rangi S) i wykonywać je w tym samym momencie co przeciwnik.
• Możliwość przełamania słabszych genjutsu - Przełamanie odbywa się tak samo jak przy pomocy Kai. Nie wymaga jednak złożonej pieczęci, a bonus do konsekwencji wynosi +50.

Wymagania

Przebudzenie, w przypadku misji minimum A, dziedzina klanowa D.

Koszt

E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Nazwa

Katon: Gōkakyū no Jutsu

Pieczęci

Wąż → Baran → Małpa → Świnia → Koń → Tygrys

Zasięg Max.

10 metrów (mała kula) / 25 metrów (duża kula)

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (za większą 2x koszt)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Jedno z najbardziej znanych Jutsu Katonu. Polega ono na wykonaniu pieczęci, a następnie nabraniu powietrza. Potem "wypluwamy" je, a ono przybiera postać ogromnej kuli ognia, która leci do przodu podpalając co znajdzie na swojej drodze. Technika ta jest typowa dla klanu Uchiha i to właśnie im przypisuje się jej stworzenie. Można powiedzieć, że każdy przedstawiciel klanu osiąga poziom dorosłości, gdy się jej nauczy. Jutsu to ma to do siebie, że można mniej więcej samemu określić czy chcemy za więcej chakry stworzyć większą i lepsza kulę, czy nie bawić się w takie rzeczy.

Nazwa

Hari Jizo

Pieczęci

Tygrys › Koń › Świnia › Baran › Szczur › Wąż

Zasięg

Na ciało

Koszt

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika polega na szybkim utwardzeniu naszych włosów, które następnie gwałtownie się rozrastają dzięki czemu możemy się nimi nawet otoczyć. W momencie gdy nas otoczą, chakra nadaje włosom właściwości ostrych igieł przez co spotkanie z nimi skończyć się może dla przeciwników nieciekawie. Włosy mogą wytrzymać atak małych broni takich jak strzały czy kunaie.

[Ichirou]

Misja rangi C
40/45

---

Choć możliwości Aki w obecnych warunkach był mocno ograniczone, to jego kompan czuł się we mgle jak ryba we wodzie i to własnie on teraz rozdawał karty. Osłony w postaci wozu nie było, ale przeciwnicy nie znali ich konkretnej pozycji, więc kolejne kilka shurikenów jedynie przeleciało obok nich w bezpiecznej odległości.
Chcąc celnie trafić kolejnych oponentów, Shikauri musiał się przemieścić. Mleczna zasłona pozwalała mu w miarę swobodnie się poruszać, dzięki czemu możliwe było oddanie strzału w kolejnej chwili. Czarnowłosy naciągnął cięciwę po raz kolejny, przymierzył i ostateczne wypuścił pocisk, który trafił w bok czającego się w krzakach rywala. Osobnik tuż obok zerwał się wtedy do ucieczki, ale ta nie zakończyła się dla niego pomyślnie. Ruszając w pęd, wystawił się na atak, przez co niedługo później w jego plecach zatopiła się strzała. Nieszczęśnik padł na ziemię zanim dobiegł do swych kompanów.
Wspomniani dwaj kompani to byli właśnie ci, którzy jeszcze kilka chwil temu toczyli rozmowę. Kryli się za drzewem i to ich Shikarui postanowił na ten moment oszczędzić.
Do akcji wkroczył również Aka, który musiał atakować trochę na ślepo. No dobra, jego towarzysz mógł mu pokazać, w którym kierunku wystrzelić ognisty pocisk w tych znajdujących się najdalej, ale nie było to wyjątkowo precyzyjne. Owszem, kula uderzyła z impetem o ziemię i spowodowała mały wybuch, jednak eksplozja nie dotknęła bezpośrednio dwójki mężczyzn, nie licząc drobnych poparzeń, które nie eliminowały ich z walki. Większą szkodę otrzymały krzaki, które właśnie zajęły się płomieniami.
Eksplozja i jej skutki wywołały efekt odwrotny do tego, który uczynił niedawno Shikarui. Ogromna temperatura natychmiast przyczyniła do wyparowania maluteńkich, zawieszonych nad ziemią kropel wody, co rzecz jasna oznaczało rozrzedzenie mgły. Może jeszcze nie było tak bardzo klarownie jak być powinno, ale przynajmniej widać było sylwetki przeciwników.
Zostało tak naprawdę czterech przeciwników, z czego jeden był już zraniony w ramię. Jeden duet chwilowo zmagał się z ogniem i starał się od niego cofnąć, a drugi w tym czasie działał. Znaczy się, tylko wcześniejszy rozmówca woźnicy działał, bo sam woźnica wolał dalej kryć się za drzewem.
Oponent uniósł wysoko dwa kunaie, między którymi dość szybko powstała wiązka elektryczna. Wiązka ta przybrała formę kuli i popędziła na Shikaruia.
W międzyczasie dwójka znajdująca się dalej oddaliła się na bezpieczną odległość od płonących aktualnie krzewów. Jeden z nich, ten bez skaleczonego ramienia, wykonał pospiesznie technikę doton i schował się pod ziemią.

[Shikarui]

Strach napędzał walkę. Walka napędzała adrenalinę. To było tak samo naturalne jak pogoń wilków za sarnami. Tych samych wilków, które mimo ostrych zębów lękały się króla gęstwin leśnych - bały się jelenia. Z jego siłą, z jego pięknem, z jego gracją i porożem, które koroną rosnąc na ich łbach przebijało ciało i zostawiało napastnika na pewną śmierć.
Wciąż i ciągle nie był przyzwyczajony do czegoś tak wspaniałego jak współpraca. Tak było w Kami no Hikage i tak było teraz. W gruncie rzeczy - działał sam, tak jak sam działał Aka. Z tego powodu wciąż i ciągle dochodziło między nimi do scysji w planach - czasem tych wypowiedzianych, czasem niewypowiedzianych, tlących się jedynie w głowie i wprowadzanych w czyn bez względu na tą drugą jednostkę. Aka stał się elementem, który zmienił plan. Ognisty wybuch rozrzedził mgłę wokół i zajął płomieniami część drzew, które chyba i tak zaraz zostaną dogaszone przez niesfornie miotających się parobków. Nieistotne. Shikaruiego teraz bardziej interesował ten, którego miał przed sobą i który sięgnął po kunaie, kumulując chakrę. Technika nie musiała go trafić, żeby poczuł specyficzne stawanie włosków dęba na karku na widok strzelających piorunów, które zebrały się na broni. Ciekawe. Nie to, że stał w miejscu i gapił się jak kołek - biegiem rzucił się do przodu, ale obserwować obserwował ciągle. Nie umknęło mu też to, że jeden z nich postanowił schować się pod ziemią - ta technika była mu już znana. Widział ją w Kami no Hikage - dwa razy, zdaje się. Skupił się najpierw na uniknięciu pocisku, a dopiero przy pewności, że ten go nie trafi, sięgnął po kolejną strzałę, którą wypuścił w kierunku mężczyzny - trudno, musi zginąć. Trzymanie go przy życiu było problematyczne, a Shikarui nie lubił komplikować sobie niepotrzebnie życia. Kusiło zmniejszenie dystansu i wbicie ostrza prosto w jego grdykę, ale za duże ryzyko - zwłaszcza, jeśli ta elektryczność znów miałaby się pojawić. Przeciwnik zasługiwał na to, by naszpikować go tyloma strzałami, ile tylko było ich potrzeba.

  Ukryty tekst

[Aka]

No tak - Shikarui jak zwykle rozdawał karty. Aka oczywiście się cieszył, że nowy nabytek jego klanu jest w stanie samemu pozamiatać wszystko i wszystkich, no ale nie oszukujmy się - ta technika mgły w połączeniu z jego niezwykłymi oczami robiła za niego całą robotę. Jedni powiedzą, że się nie zgadali w akcji, ale dla młodego Uchihy rozwianie mgły poprzez użycie techniki ognia było jak najbardziej korzystne, choć prawdę mówiąc nie przewidział tego. Nie spodziewał się, że tak prosta technika Katonu będzie w stanie rozrzedzić mgłę. Oczywiście nadal drobinki Suitonu unosiły się w powietrzu, jednak Sharingan pomagał dostrzegać gorzej widoczne rzeczy, na dodatek chakra płynąca w człowieku różniła się wyglądem od tej zawieszonej w powietrzu.
Choć nie udało mu się zadać żadnych poważnych obrażeń, to jednak zdołał powstrzymać tamtą dwójkę przed atakiem. Skuteczna dywersja przyniosła oczekiwane rezultaty. Teraz jednak jeden z nich obrócił się w stronę Akiego i używając techniki Dotonu schował się pod ziemią. Choć jego Dojutsu z pewnością było potężne, to w przeciwieństwie do oczu Shikaruia, nie umożliwiało mu widzenia przez przeszkody - w tym przypadku ziemię. Musiał szybko zmienić pozycję, aby uniknąć ataku z niespodziewanego kierunku. Oczywistym wyborem było więc wskoczenie na najbliższe drzewo - nie tylko dlatego, że uniemożliwiało to bezpośredni atak spod ziemi, ale też dlatego że dawało mu przewagę wysokości nad drugim z oprychów, których atakował. Technika, której użył, była cholernie szybka. Włosy, które już wcześniej wyrosły w celu obrony przed ewentualnym zagrożeniem, teraz momentalnie pomknęły w kierunku mężczyzny uciekającego od płonących krzaków. Istna salwa ostrych jak brzytwa włosów świsnęła, pędząc w kierunku mężczyzny. Dzięki przewadze wysokości mógł bezproblemowo zaatakować całe jego ciało, zwłaszcza górę, która była najwrażliwsza. Włosów była cała masa, także nie musiał przejmować się tym, że nie widzi dokładnie wroga. Spodziewał się, że przedziurawi go jak sito. Jego przeciwnik zdawał się więc nie mieć żadnej szansy na obronę, atak raczej był niespodziewany, a przynajmniej w mniemaniu Akiego, który zdecydował się pozostać na drzewie i czekać na rozwój sytuacji. Shikarui szpikował strzałami, a Aka... włosami.

Nazwa

Sharingan: San Tomoe

Środkowy i ostatni powszechnie znany poziom Sharingana - powyżej niego sięgają już bardzo nieliczni. Na tej randze Uchiha staje się niezwykle niebezpiecznym przeciwnikiem. Po pierwsze, znacząco rośnie jego możliwość kopiowania jutsu. Nie tylko może on kopiować praktycznie wszystkie jutsu i wykonywać je jednocześnie z wrogiem - wygląda to tak, jakby czytał on w jego myślach. Miażdżąco rośnie jego percepcja, a na dodatek zyskuje on możliwość wejścia do umysłu Jinchuriki, a tym samym dowiedzenia się za czym stoi jego niezwykła siła.

Możliwości

• Widzenie i szacowanie chakry przeciwnika - brak takiej możliwości przez obiekty
• Dostrzeganie obiektów niewidocznych gołym okiem - np. cienkie żyłki
• Rozpoznawanie genjutsu
• Wejście do umysłu Jinchuuriki - na krótki moment, możemy zobaczyć demona
• Odróżnianie klonów od oryginału - Klony rangi B w dół
• Bonus atrybutów - percepcja użytkownika rośnie o 60 punktów
• Kopiowanie technik - Można kopiować wszystkie widziane techniki (oprócz innych KG i Hijutsu oraz wspomagających rangi S) i wykonywać je w tym samym momencie co przeciwnik.
• Możliwość przełamania słabszych genjutsu - Przełamanie odbywa się tak samo jak przy pomocy Kai. Nie wymaga jednak złożonej pieczęci, a bonus do konsekwencji wynosi +50.

Wymagania

Przebudzenie, w przypadku misji minimum A, dziedzina klanowa D.

Koszt

E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Nazwa

Hari Jigoku

Pieczęci

Brak

Zasięg Max.

20 metrów

Koszt

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (za dwadzieścia senbonów)

Dodatkowe

Wymaga znajomości Hari Jizo

Opis Odmiana techniki Hari Jizo, w tym wypadku stricte ofensywna. Po utwardzeniu swoich włosów, użytkownik stroszy je i nastawia w kierunku, który sam wybierze. Następnie za pomocą chakry wystrzeliwuje je z ogromną prędkością. Dzięki tym czynnikom, ostre jak brzytwa i twarde jak stal igły z zastraszającą szybkością przeszywają ludzkie ciało, przechodząc przez nie jak ciepły nóż przez masło. Pomimo swojej ostrości, nie przebiją mocniejszych pancerzy, choćby zbroi.

Nazwa

Kinobori no Waza

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis <span style="display: block; margin: 0; padding: 0; text-align: justify;">Kolejna z podstawowych jutsu, które potrafią wykorzystać nawet największe świeżaki spomiędzy ninja. Technika ta pozwala na odpowiednią kontrolę i kumulację chakry w z góry określonym miejscu - tu są to stopy. Dzięki temu shinobi jest w stanie poruszać się po powierzchniach pionowych, a nawet poziomych (tylko w sprzeczności z grawitacją), czyli prościej - po ścianach i sufitach, drzewach, gałęziach, i po czym tylko nam przyjdzie ochota - nie wliczając wody.
Uwaga: Odpowiednio skumulowana chakra w stopach nie wyklucza korzystania z innych technik w trakcie jej używania.</span>

[Ichirou]

Misja rangi C
43/45

---

Liczba wrogów drastycznie kurczyła się wraz z dalszym przebiegiem starcia, ale nie znaczyło to, że kolejne chwile będą tak owocne. Nie, kiedy część nieprzyjaciół okazała się być wtajemniczona w sztuki shinobi.
Aka sprawnie wskoczył na drzewo i z dogodnej pozycji rozpoczął zmasowany ostrzał za pomocą stworzonych z włosów senbonów. Jego ofiara bardziej była zajęta cofaniem się od powstałego ognia niż analizowaniem sytuacji na polu bitwy, stąd też jego reakcja została mocno ograniczona. Wiele z igieł dosięgło celu, a spora część wbiła się w jego ciało dość głęboko. Nieszczęśnik zawył i zgiął się w bólu, a zaraz po tym padł na kolana. Potrzebował cudu lub przynajmniej dobrze wyszkolonego medyka, by nie umrzeć w ciągu najbliższych paru chwil przez wykrwawienie się.
Użytkownik dotonu drążył tunel w ziemi i zmierzał w kierunku swych wrogów, co mógł zauważyć Shikarui.
Sanada skupiał się jednak na tym, który posługiwał się piorunami. Dzięki całkiem dobrej sprawności i obserwowaniu przeciwnika od samego początku, zdołał uskoczyć przed pociskiem uformowanym z raitonu. Malutkie, skumulowane w kuli błyskawice uderzyły o ziemię i rozpierzchły się na wszystkie strony, nie czyniąc nikomu żadnych szkód.
Shikarui odpowiedział prędko wypuszczonymi strzałami, ale tamten nie stał w miejscu, tylko zerwał się do przodu i popędził po zygzakowatej, trudnej do przewidzenia drodze. Tylko jeden pocisk dotarł do celu i przebił jego lewy bark. Wybiło go to trochę z rytmu, ale nie zmieniło jego planów. Mężczyzna wciąż biegł do przodu i miał jakieś dziesięć metrów do łucznika z czerwonymi ślepiami.
Gdzieś na środku, w ziemi pojawiła się wyrwa. To użytkownik dotonu pojawił się znów na powierzchni, celem natarcia na przeciwnika zajmującego obecnie pozycję na drzewie.

Mapka.

[Shikarui]

To było... pasjonujące. Pasja rozkwitała we wnętrzu jak kwiat lotosu, gotów otumanić, wyciągnąć na wierzch to, z czym nikt o zdowych zmysłach nie chciałby się spotykać. Oznaczałoby to zbyt głębokie zezwierzęcenie. Wyrzeczenie się moralności i spojrzenie prosto w oczy natury drapieżnika, która nie rozumiała słowa "empatia", "przebacz" i "błagam". W jego słowniku było tyle słów, by zmieściły się na zrozumienie tego, że w życiu przetrwają najsilniejsi. No i "przepraszam". Bo oczywiście Shikarui mógłby teraz przystanąć i przeprosić mężczyzny, że ta strzała trafiła w jego ramię, bo... chciał mocniej. I chciał trafić wszystkimi.
Choć jego oczy śledziły mężczyznę w ziemię, to o Akiego się nie martwił. Małe to, szczwane i... Shikarui zdecydowanie nie chciałby z nim walczyć, ten chłopak używał głowy, a on sam był na to zbyt leniwy. I zbyt głupi. Wskoczenie na drzewo było tak banalnym i zarazem tak prostym sposobem na uniknięcie kogoś chowającego się pod ziemią, że aż genialne. IQ 200, jak nic. Jak zostało już zauważone - jego przeciwnik był przed nim. I jak się okazywało - był o wiele zabawniejszy, niż początkowo mogłoby się to wydawać. Sanada poczuł właśnie to, co wzrastało w nim od początku - coś, czego nie tłumił, a co nie powinno oglądać światła dnia nawet przez gęstą mgłę. Ujrzało świat jego oczami i świat ujrzał wtedy to - nie pierwszy i ostatni raz, kiedy mężczyzna biegiem ruszył w jego kierunku. Shikarui zmienił taktykę. Zaczął się cofać, uważając na teren za sobą. W tym celu nie musiał się nawet obracać. I po pierwszej strzale, która trafiła, odrzucił łuk na bok. Ruszył do przodu. Szkarłat jego oczu lśnił diabelsko w mdłościach oceanu chakry, lśniła ekscytacja i życie, które liliową taflę mijało o parę kilometrów. Niemal czuł już zapach krwi. Tej samej, która zdobiła ziemię, którą spijała trawa, która wsiąkała w ubranie shinobiego. Cofając się jeszcze w paru odskokach do tyłu wykonał trzy szybkie pieczęci i tuż obok niego pojawiły się dwie jego podobizny. Z którymi natychmiast się wymieszał. Nie zamierzał czekać, aż przeciwnik znów skumuluje chakrę. Wybił się z ziemi i gwałtowni zmienił swoją dotychczasową drogę - wyskoczył obcemu naprzeciw, wysuwając z torby kunai. Puścił przodem swojego klona, drugi skoczył nieco na jego tył, z prawej strony, a on sam - zaatakował z lewej, celując w najbardziej odsłonięty punkt witalny.

  Ukryty tekst

[Aka]

Plan poskutkował. Rzeczywiście 200IQ, gdzież ten chłopak musiał brać lekcję taktyki?! Chyba u samego Sun Tzu! Aka jednak nie mógł spocząć na laurach. Nawet jeżeli sprawnie unikał obrażeń i udało mu się pokonać jednego z przeciwników, to jego pokłady chakry nie były niestety nieskończone. Nie da się ukryć, że w przeciwieństwie do Shikaruia, młody Uchiha używał technik ofenswnych. Wiedział, że zostało mu energii na dwie, może trzy techniki. Walkę trzeba było zakończyć jak najszybciej i Sharinganowiec zdawał sobie sprawę z tego doskonale.
Tak naprawdę młody Uchiha zabił swojego pierwszego człowieka, choć teraz tak naprawdę nie zdawał sobie jeszcze z tego sprawy. Adrenalina krążąca w jego żyłach była zbyt mocna i zagłuszała wyrzuty sumienia, które być może miały nadejść z czasem. Teraz jednak był całkowicie skupiony na walce. Choć udało mu się uniknąć ataku ze strony dotonowca, to zagrożenie wcale nie minęło. Mężczyzna dosłownie wyrósł spod ziemi i rzucił się na bruneta, chcąc najprawdopodobniej zmusić go do odwrotu i zmiany pozycji. Aka jednak nie miał zamiaru tego zrobić, postanowił zaskoczyć przeciwnika swoją nieustępliwością i stworzyć zagrożenie, o jakie mężczyzna raczej go nie podejrzewał. Złożył kilka pieczęci i ponownie wykorzystując przewagę wysokości, posłał spory strumień ognia w kierunku mężczyzny, chcąc go dopiec jeszcze bardziej niż poprzednio. Tym razem jednak to nie był zwykły ogień, o nie! To by było zbyt prymitywne i wątpliwe, aby ktoś nabrał się na tę samą sztuczkę dwa razy. Plan był inny. Tuż po zetknięciu się z powierzchnią (czy to ciała mężczyzny, czy to podłoża) pojawił się ogromny, ognisty pająk, który natychmiast zaczął napierać na jego przeciwnika, atakując z całą zawziętością - a jako, że był potworem stworzonym z czystego ognia, niestraszna mu była stal. Nie patyczkował się z mężczyzną i miał go zamiar pochłonąć swymi ognistymi łapkami.

Nazwa

Sharingan: San Tomoe

Środkowy i ostatni powszechnie znany poziom Sharingana - powyżej niego sięgają już bardzo nieliczni. Na tej randze Uchiha staje się niezwykle niebezpiecznym przeciwnikiem. Po pierwsze, znacząco rośnie jego możliwość kopiowania jutsu. Nie tylko może on kopiować praktycznie wszystkie jutsu i wykonywać je jednocześnie z wrogiem - wygląda to tak, jakby czytał on w jego myślach. Miażdżąco rośnie jego percepcja, a na dodatek zyskuje on możliwość wejścia do umysłu Jinchuriki, a tym samym dowiedzenia się za czym stoi jego niezwykła siła.

Możliwości

• Widzenie i szacowanie chakry przeciwnika - brak takiej możliwości przez obiekty
• Dostrzeganie obiektów niewidocznych gołym okiem - np. cienkie żyłki
• Rozpoznawanie genjutsu
• Wejście do umysłu Jinchuuriki - na krótki moment, możemy zobaczyć demona
• Odróżnianie klonów od oryginału - Klony rangi B w dół
• Bonus atrybutów - percepcja użytkownika rośnie o 60 punktów
• Kopiowanie technik - Można kopiować wszystkie widziane techniki (oprócz innych KG i Hijutsu oraz wspomagających rangi S) i wykonywać je w tym samym momencie co przeciwnik.
• Możliwość przełamania słabszych genjutsu - Przełamanie odbywa się tak samo jak przy pomocy Kai. Nie wymaga jednak złożonej pieczęci, a bonus do konsekwencji wynosi +50.

Wymagania

Przebudzenie, w przypadku misji minimum A, dziedzina klanowa D.

Koszt

E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Nazwa

Katon: Benijigumo

Pieczęci

Tygrys → Koń → Szczur → Pies → Tygrys

Zasięg Max.

20 metrów

Koszt

E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika Katonu wyróżniająca się trochę od reszty, mianowicie nie polega tylko na zadaniu obrażeń, lecz na wytworzeniu pająka. Stwór ten jest całkowicie ognisty, co czyni go niezwykle groźnym w kontakcie fizycznych z innymi przeciwnikami. Niestety, równie przez to jest słaby w starciach z Suitonem. Powstawaniu pająka towarzyszy ogień, który rozchodzi się dookoła, może to rozproszyć lub zranić nasz cel. Dzięki temu możemy najpierw uszkodzić przeciwnika, a potem unicestwić pająkiem.

[Ichirou]

Misja rangi C
46/45

---

Wciągnięty w zew krwi Shikarui zdecydował się wejść z oponentem w bezpośrednie starcie. Stworzył niematerialne klony i ruszył do ataku wraz z nimi. Użycie elementarnego ninjutsu z pewnością zwiększało potencjał w ataku, jednak cel był zaznajomiony z tego typu sztuczkami, skoro sam również był wtajemniczony w sztuki shinobi. Tak czy inaczej, użytkownik raitonu nie zamierzał ryzykować i oceniać, który z napastników jest tym prawdziwym, szczególnie że Sanada był szybszy od niego. Postanowił więc na obszarowe cięcie sprawną ręką - wykonał Mikazukigiri, starając się wymachem kunaia sięgnąć wszystkie trzy postaci, które zaatakowały go ze wszystkich stron. To właśnie w chwili tego ataku doskoczył do niego Shikarui, który - tak samo jak klony - oberwał ostrzem. Na swoje szczęście zaatakował od strony niesprawnej kończyny przeciwnika, czyli od tej, od której w najmniejszy sposób był narażony na zamaszyste cięcie. Czerwonooki został trafiony, ale raczej płytko i tylko w lewe ramię, co zniósł bez problemu i bez wytrącenia z realizacji planów.
A plan był dość prosty - ugodzić śmiertelnie użytkownika raitonu. Sanada wyprowadził w tym zdecydowane pchnięcie w kierunku szyi oponenta, który prawą ręką nie zdołał zbić ataku, a lewą... no nie mógł zrobić nic. W związku z czym krótkie ostrze zatopiło się w gardle osobnika, a czarnowłosy bohater mógł już tylko obserwować z bliska ostatnie, dość tragiczne sekundy nieszczęśnika.
Nieco dalej toczyła się druga potyczka. Posiadający przewagę wysokości Uchiha zdecydował się na kolejną technikę żywiołu ognia, ale jego przeciwnik nie pozostawał bezczynny. Zbliżający się do drzewa napastnik uformował z okolicznych, dość ubogich zasobów błota uformował dwa wilki, które miały popędzić przodem. Tyle, że tuż przed tymi wilkami pojawił się większy i potężniejszy, żywiołowy twór. Ognisty pająk ruszył zaszarżował na użytkownika dotonu, niszcząc w międzyczasie błotne stworzenia, na które po prostu wpadł. Widząc nadchodzące niebezpieczeństwo, biegnący rywal skręcił w bok, jednak to nie wystarczyło. Był zbyt wolny.
Kiedy ognisty pająk wbiegł w osobnika i złapał w płonące objęcia, po całej polanie rozległ się spazmatyczny krzyk. Krzyk człowieka palonego żywcem, który był dość przerażający i skutecznie wbijający się gdzieś głęboko w pamięć.
Wszyscy skorzy do walki polegli. Został jeden, jedyny woźnica, który wciąż był przykurczony za drzewem i właśnie klął na wyjątkowo niekorzystny przebieg wydarzeń.