Villa Hikariego

[Suzu]

Suzka, przeciwnie, opiniami innych nie przejmowała się w ogóle, czego gratulowała sobie zresztą po cichu, spoglądając na jasnowłosą uczennicę Hikariego. Tak się zadręczać o sprawy błahe, no po prostu ciężko uwierzyć.
- Jeżeli pochodzenie z Karmazynowych Szczytów polega na torturowaniu samej siebie to faktycznie, nawet na pewno nie zrozumiem - zgodziła się, po czym zwróciła ku swojej gurdzie.
Odkorkowała ją i przechyliła odrobinę, a na podłogę wysypało się kilka garści jasnego, krzemowego piachu. Naczynie pozostało otwarte, Suzka natomiast popatrzyła na nową znajomą z uśmiechem i poprosiła, by nastawiła obie ręce. I tak zamierzała się o to uparcie dopraszać, aż wreszcie blondynka rzeczywiście to zrobi.
- Zobacz, to są problemy - wyjaśniła, nakładając jej na każdą dłoń kupkę piasku - Jak podejdziesz do niego normalnie, to masz po prostu problem. Ale jak się smucisz albo złościsz... - dołożyła kolejną warstwę - to dochodzą do tego nerwy. Mogą paść złe słowa, które jeszcze bardziej skomplikują. Zadręczasz się. Źle śpisz. Nie możesz się skupić na innych działaniach. A potem sama widzisz...
Dokładany wciąż i wciąż piach musiał zacząć przesypywać się Inoshi przez palce. Bardzo często przecież problemy same w sobie nie były takie trudne do rozwiązania, ludzie sami dodawali im niepotrzebnej wagi. Troski, niepozorne jak ziarenka piasku, potrafiły zalać człowieka i zupełnie uniemożliwić mu jakiekolwiek działanie. Suzka nie była wielkim myślicielem, rozumiała to wszystko na taki właśnie, bardzo obrazowy sposób. Dołożyła swoje dwie dłonie do ręki Inoshi, zatrzymując piach przed dalszym wyciekaniem, po czym wyszczerzyła przyjaźnie ząbki.
- Ale jak już się zdarzy, że nagromadziło się tego za dużo na jedną parę rąk czy głowę, to pamiętaj by mieć obok kogoś, kto utrzyma problemy z tobą. A wtedy to fuuuu! - piasek zebrany na dłoniach Inoshi wystrzelił w górę, niesiony mocą Sabaku, aż zniknął wewnątrz otwartej gurdy.
Suzu wypuściła rękę znajomej i zatkała wylot naczynia. Jak zwykle trochę się panoszyła z własnymi przekonaniami, taki jednak miała ekspansywny charakter. Jak już coś przyszło jej do głowy, każdy musiał o tym usłyszeć. Zabawne, że Inoshi zastanawiała się nad szczerością Zielonowłosej. Jak trochę ją pozna to zrozumie, że tutaj obawiać się trzeba przesadnej prawdomówności, nie odwrotnie.
- Och, jesteś na pewno. Zapraszając nas do domu mówił, że prawdopodobnie spotkamy jego uczennicę - jeżeli blondynka miała jakieś wątpliwości co do swej relacji z Hikarim, w tej chwili powinny ją opuścić - A ja jestem Suzu, z pustynnego klanu Sabaku. Razem z Tetsu, tym takim wysokim gościem, i moim kuzynem Arashim, wędrujemy do Sogen. Słyszeliśmy, że znajdziemy tam uśpioną księżniczkę, którą trzeba zbudzić pocałunkiem prawdziwej miłości. Na miłości się nie znamy co prawda, ale jak każdy spróbuje to może akurat się uda? Obstawiam Tetsu, tylko nic mu nie mów, bo on jeszcze w ogóle nie wie - zaśmiała się cicho, oczywiście zdołała się rozgadać jak tylko pojawiła się ku temu okazja.
Włosy Inoshi wciąż były wilgotne, ale żadne krople nie opadały już na podłoże, krótsze kosmyki wkrótce wysuszą powiewy letniego wiatru. Pozostało zmienić przemoczoną yukatę i można zapomnieć o przygodzie w stawiku.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 385 - Lato -

---

[/color][/b] " Chwila dla siebie " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=69KF0kJ ... P&index=43[/youtube] - Nie byłaś wychowana tam gdzie każdy obserwuje twój najmniejszy ruch i wie o twojej pomyłce nim ty się o niej dowiesz... Gdzie musisz myśleć tak jak inni bo inaczej jesteś zwyczajnie gorsza i nie masz w duszy ani dumy ani duszy klanu - Skrzywiła się wyraźnie podczas gdy wypowiadała te słowa, czy mogła skrzywić się bardziej niż już była? Chyba nie, w każdym razie nie uśmiechała się. Jak została poproszona o wyciągnięcie rąk przed siebie przewróciła tylko oczami wysuwając łapki przed siebie, obie, tak samo właściwie wyprostowała nogi kładąc je na ziemi prosto.
- Piasek? - Zapytała sama siebie podczas gdy zielonowłosa zaczęła przechylać swoją gurdę i raczyć Yamanakę widokiem piasku na swoich łapkach. Miała wysunięte je do przodu, jedną przy drugiej, od razu starając się wytworzyć jak najmniej przestrzeni do spadku czegokolwiek innego. Ostatecznie jeśli musiała to rozłączyła palce gdzie też niektóre mogły się zacząć mimowolnie trząść. Gdy tak się stało to uśmiechnęła się lekko, niepewnie w kierunku Suzki.
- Nie kontroluję tego, przepraszam - Wsłuchiwała się dalej w jej tłumaczenia odnośnie przyrównywania piasku do problemów. Z jednej strony Suzu miała racje, trudno było jednak tak szybko do niej dotrzeć i przekonać Inoshi, że być może rzeczywiście jest tak jak starsza koleżanka radzi.
- Ale... Jeśli nie będę o tym myśleć to oznacza, że mi nie zależy i nic mnie to nie obchodzi. Że niczym się nie przejmuje... To nie jest łatwe, Anata-san... - Piach który się przesypywał dalej sobie spadał to na podłogę, to na nogi blondynki. Dalej trzymała wyciągnięte łapki jakby obserwując jego dalsze ruchy. Gdy ta podłożyła swoje dłonie pod jej zarazem tamując wszelką drogę do ucieczki piaskowi jej tęczówki lekko się powiększyły, nieznacznie, spojrzała wpierw na swoje ręce potem na uśmiech pustynnej dziewczyny. Próbowała się lekko uśmiechnąć, jeden z kącików ust lekko się uniósł w górę, nieznacznie.
- Jednakże... To też jest trudne... Nawet bardzo, mieć kogoś... Ludzie czyhają jeden na drugiego... Nie mam nikogo takiego - A wtedy cały piasek wystrzelił i blondynka zaczęła się rozglądać to na lewo to na prawo szukając go gdzieś w powietrzu kładąc zarazem dłonie na mokrej posadzce, odruchowo, obserwując tor jego lotu i miejsce w którym zdecydował się spocząć, czyli gurdę.
- Hai... Może masz rację, Anata-san - Odpowiedziała jej na stwierdzenie odnośnie bycia uczennicą Terumiego, chciała spełnić swój cel jaki obiecała sobie jeszcze w Kami no Hikage a zarazem wierzyła, że Hikari nauczy ją czegoś więcej.
- Księżniczkę? - Uśmiechnęła się delikatnie w kąciku ust zerkając na zielone włosy dumnie spoczywające na głowie Suzki.
- Właściwie to jedną znaleźliście, wystarczyło ją wrzucić do wody, Suzu-san. - Wtedy pomyślała o tym z kim Suzu podróżuje, częściowo była zazdrosna o to, że zielonowłosa nie musiała podróżować sama w przeciwieństwie do blondynki.
- Ja... W Kami no Hikage miałam towarzyszy broni jednak... Nie mam doświadczenia na wojnie ale... Ale nie wiem jak jest z twoim jednak... Jednak, wiem, że gdy dzieje się źle nie można na innych liczyć. W moim przypadku przyjaciele mnie zostawili... phah, przyjaciele... Wcześniej chcieli mnie skrzywdzić, ale zostawili mnie a mój dowódca okazał się dla mnie większym zagrożeniem niż przeciwnik, prawie mnie zabił, przez przypadek... -
Dalej nie kontynuowała, jednak gdy mówiła jej oczy znów się zmieniły, tęczówka znów się pomniejszyła a jej głos nabrał smutnego wydźwięku, tak jakby przez chwilę była nieobecna. Mimo, że jej włosy były dużo mniej mokre niż przedtem, bo tylko wilgotne, to w obecnej chwili nie zauważyła tego.

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Arisa Terumi]

To, że Tetsu nie wykonał jej polecenia, nie było żadnym problemem. Przeciwnie, wypełnił je, tylko może nie tak, jak chciała sobie wyobrażać Arisa - ale to była w sumie zaleta, a nie wada. Dlatego z uśmiechem podziękowała Tetsu ukłonem. Chyba nie umiała inaczej.
- Dziękuję, Tetsu-kun. Mimo wszystko...Zrobiłeś to, czego chciałam, mam informacje. Teraz rozłóż czarki i resztę zastawy, powinna gdzieś tu być. Arashi, podaj to, co masz na tacy - poleciła. - Chyba po prostu siądziemy luźno do stołu.
Uśmiechnęła się do nich obu i odwróciła się do Hikariego, który właśnie wszedł. Czyli on też był...hm...zielony. Jak reszta? Albo wolał prostotę? Może.
- Siadajmy już. Jestem głodna - oznajmiła. Wnet jednak spadła na nią nowa, acz prozaiczna troska:- Tylko czy mamy dość miejsca dla wszystkich?
Po krótkiej chwili jedzenie i jakieś picie powinno było znaleźć się na stole. Na pewno byłyby to feralne mochi, pozostawione w ten haniebny sposób na stole, przysmaki Arashiego, matcha, może jakaś woda...słowem, wszystko to, na co zdobyłaby się w tej chwili pomysłowość młodej kobiety. Gdy wszystko byłoby gotowe, Arisa zawołałaby Suzię i Inoshi do stołu, a gdyby przyszły, siedziałaby już na miejscu, opowiadając Arashiemu i Tetsu najprzeróżniejsze legendy Sanjin. Nie były może tak ciekawe jak los księżniczki, ale...
Czekała, ciekawa tego, jak wygląda Inoshi i czy różni się mimo wszystko czymś od swych rodaków; taki człowiek jak Hikari nie mógł wybrać byle kogo na swą uczennicę, chyba że diabeł tkwił w szczegółach i tak naprawdę Hikari potrzebował kogoś...zwykłego, nie wyróżniającego się z tłumu, bardziej realnego niż senna i pogrążona w marzeniach Arisa. Myślała też nad słowami i dotykiem Arashiego i ze zdumieniem odkryła, że wszystko to było jej miłe, jednak nie...nie czuła przy tym tego dziwnego uczucia, które towarzyszyło kontaktom z młodym, przystojnym Terumim. Zielonowłosy Rindou był na swój sposób przekonujący, urzekający w swej mądrości, bo mówił do niej słowa, których nigdy w życiu nie słyszała, a przy tym był szczery niczym oczy dziecka. Jednak mimo wszystko coś bardziej ciągnęło ją do czarnowłosego Shinobi, jakby jej sny i iluzje układały się przy nim w to jedno, nigdy nie wypowiedziane słowo, ukryte za uśmiechem bogów, a jednak widoczne w rzeczywistości. Sama nie wiedziała, czy powinna je nazywać, określać to, co czuje. Zasady mówiły, że nie, że powinna była ich traktować grzecznie i z rezerwą, bo w końcu to tylko obcy; serce milczało i po raz pierwszy Arisa, stojąca w sprzeczności z zasadami, nie wiedziała, co zrobić. Siedziała więc, czekając i opowiadając, i przypatrując się to rozmawiającym, to podłodze.
A jednak była przy nich szczęśliwa.
Tak po prostu.
Zwyczajnie.
I dlatego ze smutkiem myślała o chwili, gdy ruszą na wojnę między dwoma klanami, by walczyć, służyć i pomagać...
...bo coś jej mówiło, może błędnie, że już się nie zobaczą. A przynajmniej nie przez najbliższe miesiące.

[Suzu]

Piaskowa kunoichi podrapała się po policzku, w ogóle nie brzmiało to fajnie. Nie rozumiała nawet za bardzo, w jaki sposób wszyscy mieli ją non stop obserwować i oceniać, widziała jednak wyraźnie, że Inoshi bardzo przez to cierpi. Cóż to za okropny klan, ci Yamanaka. Suzka wpisała go sobie na czarną listę zaraz obok Uchiha i ich niewolnictwa. Choć oczywiście to nie tak, że u Sabaku panowała jedna wielka sielanka.
- U nas nie ma czasu na przejmowanie się tym, co niepotrzebne, ludzie myślą praktycznie, inaczej masz ciężko na pustyni - mruknęła, nie rozwijając tematu za bardzo, w jej zwyczaju nie leżało narzekanie czy skarżenie się na cokolwiek.
Poza tym, nie ważne jak bardzo paliło ich słońce, jak ciężko czasem o choćby łyk wody czy ile niebezpieczeństw będzie czaić się w piasku, Suzka nadal tęskniła do tego rozgrzanego, pustynnego piekła. Tym bardziej, że życie na zielonych terenach wcale nie wyglądało na tak usłane różami, co ciekawe, to ludzie czynili je tak nieprzyjemnym. Zupełnie jakby nie potrafili żyć bez nich.
- No ale jeśli nie myślisz jak oni to nic na to nie poradzisz. Po prostu słabo ci wychodzi bycie jak wszyscy, a po co robić coś, w czym nie jesteś dobra? Skup się na swoich mocnych stronach i na własny sposób pokaż klanowi, że cię potrzebuje. Nawet jeśli na początku będzie ciężko to chyba warto?
Naturalnie, słowa były słowami, Inoshi zaś musiała sama wyczuć swoją drogę i jeśli trzeba, utorować ją przez barykady potencjalnych problemów. Każdy się z jakimiś mierzył, mniejsze i większe wyzwania wciąż stawały ludziom na drodze nawet tam, gdzie niby nie powinno być już możliwości na to. Weźmy choćby tę wojnę rodu Inoshi, wybuchnie taki konflikt i niespodziewanie sytuacja setek ludzi zmienia się diametralnie.
- Musisz przede wszystkim wiedzieć, co chcesz osiągnąć. Ja na przykład chcę być szczęśliwa, marzy mi się też zjednoczona pustynia. Ale nie taka podbita i zmuszona do wspólnego istnienia, tylko jeden wielki sojusz, gdzie każdy jest sobie równy. Trochę szalone patrząc na fakt, że przez większość czasu tylko się nawzajem mordujemy - uśmiechnęła się krzywo, a potem jeszcze z lekką irytacją, głośno wypuściła z ust powietrze, bo wspomnienie Kaguya przywiodło jej przed oczy widok nagiego przedstawiciela tego klanu, niestety nie potrafiła tego odzobaczyć - I teraz zobacz. Mogę załamać ręce, usiąść pod ścianą i płakać, bo to się nie uda, po czym wyobrazić sobie setkę nieprzyjemnych przykładów na to, co może mnie spotkać gdy spróbuję. Ale wtedy to już naprawdę niczego nie zrobię. Zamiast się gnębić myślami, powinnam po prostu przejść do działania. Zacznę od rzeczy małych, na przykład nie zabiję napotkanego przypadkiem wroga, nawet jeśli rodzina mnie za to wyśmieje. W końcu na pewno uda mi się stworzyć okazję, by popchnąć do przodu mój plan. No, mogę też zginąć, próbując, ale to lepsze niż zginąć, kuląc się w kącie, prawda? - uśmiechnęła się, wstała i z uśmiechem podała Inoshi rękę, czas na użalanie się nad sobą minął.
Niestety nie mogła pomóc blondynce w kwestii zaufanych ludzi, choć w jej własnej opinii Hikari powinien choć w pewnym stopniu być jej towarzyszem. Być może potrzebowali po prostu czasu, Zielonowłosa zdecydowała się więc nie wyciągać tego teraz, niech Yamanaka sama do tego dojdzie. Po prostu ją przytuliła, nie zwracając uwagi na jej mokre ubranie. Wyściskała ją solidnie, po czym odsunęła na długość wyciągniętych ramion.
- Jak będziesz mieć dość i piasek będzie ci się za bardzo sypać z rąk, to znajdziesz mnie na pustyni. Zaraz ci dam dokładne namiary... - sięgnęła do kabury przy boku, stamtąd zaś wydobyła notes i ołówek, podała Inoshi swój adres w Atsui na wyrwanej nierówno kartce - Na jesieni mamy festiwal, więc możesz wpaść nawet bez powodu! Myślę, że do tej pory z Arashim i Tetsu wrócimy już z Sogen. A teraz chyba nas wołają, prawda?
Doceniła też żart o księżniczce. Nie tej wprawdzie szukali, ale z pewnością przyda im się doświadczenie w budzeniu, wizyta w Yusetsu z pewnością była wartościowa. Suzu kiwnięciem głową dała Inoshi znać, by dołączyć do reszty, po czym - jeśli blondynka jej nie zatrzymała - ruszyła przez mostek nad stawikiem w kierunku domu. Rybki wróciły już na swoje miejsce, co było bardzo przyjemnym dla oka widokiem.

Gdy kunoichi znalazła się w środku, wiewiórka zeskoczyła z ramienia Arisy i zgrabnymi susami podbiegła do Zielonowłosej, po to by wdrapać się w górę korzystając z jej ubrania. Miło było odkryć, że jeszcze nikt nie zdołał Rizu kupić przysmakami. Suzia pogłaskała ją po rudym łepku i z szerokim uśmiechem popatrzyła na stół, który przez ten czas zdążył już chyba zostać nakrytym do poczęstunku. Jeśli miejsce u szczytu byłoby wolne, naturalnie zasiadłaby tam sobie właśnie zielonowłosa, na dobrą sprawę nie miała nawet pojęcia czego w takiej sytuacji wymagałyby dobre maniery.
- Hmm, to co my tutaj mamy? - zapytała, spoglądając na przysmaki przed sobą.
Dla każdego chyba znalazło się tu coś orientalnego, twórcy więc mogliby jakoś opowiedzieć o swoim dziele.

[Hikari]

Wszystko było gotowe, posprzątane jak Hikari zniknął na parę minut aby zająć się uczennicą. Co by nie powiedzieć było to zaskakująco szybkie, aż tak, że potrafiło to wyłączyć u niego zakłopotanie przerwanej przed chwilą sytuacji. Jak teraz sobie pomyślał oczywistym było, że jadalnia jest tuż pod ich nosem, a mimo to wysłali za nim Tetsu. Czyżby chcieli momentu dla siebie w samotności, właśnie miało dojść do pocałunku, albo było tuż po? Nie było to istotne, nie jego sprawa kto z kim jest. Dziwiło go tylko, że mimo wszystko Arisa miała właśnie z Hikarim podróżować na wojnę, ale to mogło się jeszcze zmienić w każdej sekundzie.
- Przepraszam, że musieliście się tym, a ja zamiast pomóc was opuściłem.
Lekko się ukłonił także w podziękowaniu, jak należało. Teraz to było mu po prostu głupio, jaki to gospodarz zrzuca takie sprawy na gości? Co sobie o nim pomyślą? Pewnie jak o kimś zupełnie najgorszym, tylko czy cokolwiek zmieni? Prawdę mówiąc początkowo miał plan zmusić Inoshi do zajęcia się całym stworzonym przez nią syfem, a teraz chciał zrobić to osobiście. Nie miał szansy, ale aby to wszystko było teraz gotowe... Musiała za tym kryć się jakaś sztuczka, którą może w pewnym momencie odkryje, z zamyślenia jednak wyrwało go kolejne pytanie, na które odpowiedział automatycznie. Tym bardziej słysząc, że członkini jego szczepu jest głodna.
- Nie widzę sensu w przypisywaniu miejsc, zabawniej będzie jak każdy siądzie gdzie zechce prawda? Za chwilę przyjdę, tylko przyniosę ostatnie brakujące rzeczy. Siadajcie proszę, już zajmę się resztą.
Poszedł do schowka, który znajdował się tuż przy schodach zupełnie nie słysząc tego co się dzieje poza tym pomieszczeniem w tym krzyków uczennicy. W takim przypadku nie mógł nawet na to zareagować, ale miał swoje obowiązki jako właściciel mieszkania wobec przybyszy. Nie wypadało zostawiać ich dłużej w samotności, chociaż pewnie nie narzekaliby. Po rozsunięciu drzwi i zniknięciu w pomieszczeniu szybko szukał wcześniej przygotowanej butelki sake, powinien jeszcze ich kilka posiadać. Zawsze jest gotowy, aby czegoś się napić w razie chęci, a ta bywała dość często. Co innego robić w samotności ostatecznie? Nie upijał się, ale smakował alkoholu sporo. Można powiedzieć, że to go uspakajało, pozwalało każdego kolejnego dnia wstawać, walczyć o swoje, trenować czy szkolić, a potem wieczorem odpocząć od wszystkich problemów. A może o nich rozmyślać spoglądając na przezroczysty napój w czarce. Tym razem wybierał swoją najlepszą butelkę, która miała odpowiednio dużo czasu aby odleżeć po wyrobie. Do tego zabrał zamknięty sok z czarnej porzeczki, a także jeden wiśniowy. Powinno to wszystko być wyborne, a całe jego zniknięcie było dosłownie na mniej niż minutę. Wychodząc zasunął za sobą drzwi i zostawił znalezisko na stole. Następnie poszedł rozkładać rzeczy, powyjmować czarki, talerze, sztućce.
- Pójdę po nasze dwie brakujące zguby jeszcze tylko i możemy zaczynać.
Nim jednak zdążył wyruszyć Suzu już otworzyła drzwi, nie miał pojęcia co jej zajęło tak długo, ale przy ostatniej brakującej osobie mogli zaczynać. Jako prawdopodobnie ostatni zajął jakiekolwiek wolne miejsce, czy ono znajdowało się przy Arisie, Suzu, Tetsu, Arashim, nie miało większego znaczenia w tym momencie.
- Też chętnie się dowiem co to za przysmaki, większości nie miałem okazji widzieć nigdy w życiu.
Nie czekając wiele otworzył też sake, aby polać swoim gościom.
- Reflektuje ktoś? Przynajmniej do toastu, za to przypadkowe spotkanie.

Plany domu na szybko:
Z zewnątrz
Dół domu
Góra domu

[Kaze Tetsu]

Tetsu od razu wziął się do pracy, gdy tylko Arisa powiedziała mu co ma robić. Bardzo dbał, by każdy element nakrycia był postawiony na stole zgodnie z przeznaczeniem. Starannie przecierał każde rozkładane akcesorium tak, by było czyste i bez najmniejszych nawet smug. Praca tego typu pozwalała mu na zaprzestanie ciągłej analizy wszystkiego i chwilę odpoczynku. I odwlekała ten przykry moment, gdy siądzie i nie będzie miał nic do roboty. I trzeba będzie wtedy rozmawiać z innymi. To natomiast wciąż stanowiło pewnego rodzaju problem. Niestety jego zbroja z dobrych manier, nieco przerysowanych i wręcz teatralnie sztucznych, nie chroniła go wiecznie.
Gdy już wszystko było gotowe, Tetsu instynktownie zasiadł najdalej od wszystkich. To nawet nie była złą wola, jedynie zwyczajny odruch. Ku własnemu zdziwieniu i wbrew wcześniejszym obawom, chłopak zareagował na propozycję Hikariego.
- Jedna nie zawadzi. Zdaje się, że wypada w takich sytuacjach wypić za zdrowie gospodarza ale i za spotkanie można.
W sumie dlaczego by się nie napić? Jest z dala od domu. Czuje się skrępowany, ponoć alkohol na to pomaga. Najgorsze co się może stać to odkrycie predyspozycji do pewnego stylu Taijutsu. To by nawet mogło być ciekawe. Tetsu uniósł swoją czarkę i nachylił ją w stronę gospodarza.

[Rindou Arashi]

Słowa Arashiego zdawały się na chwilę zawiesić pracującą głowę Arisy. Czyżby trafił w punkt? Czyżby to tego właśnie potrzebowała? Ciężko było to ocenić, jednakże narastający rumieniec co nieco zdradzał w tej kwestii. Zielonowłosy uśmiechnął się i skinął głową na wydane polecenie, w końcu niedługo miał pojawić się gospodarz. No i w sumie tak też się stało. Hikari jeszcze na chwilę udał się do skrytki po alkohol a w tym czasie nasz marionetkarz dokonał ostatnie poprawki dań na tacy. Nie spodziewał się, że wyłożył tego aż tyle, jednakże czuł, że i tak wszystko zniknie. Sam był głodny, dlatego też chętnie wrzuci na ruszt kilka rodzinnych kuleczek.
Widząc Suzu, która postanowiła zająć miejsce na szczycie, Arashi zaprosił na miejsce obok siebie gospodarza, po chwili pojawiła się także Inoshi. Długowłosa blondynka, aż zaskakujące, że taka mała istotka była wstanie aż tak nabroić w kuchni. Czyżby drzemał w niej demon?? Uśmiechnął się do niej i wstał z krzesła, chcąc kulturalnie się przedstawić. Nie wiedział jakie obyczaje panują w jej rodzinnych stronach, dlatego też postawił na trochę bardziej oficjalną formę. Delikatnie się skłonił, po czym uśmiechnął się szerzej niż zwykle, pokazując swoje białe zęby.
- Miło cię poznać, nazywam się Rindou Arashi. - chyba tyle wystarczy. Poczekał aż kunoichi odpowie, po czym przeniósł swoją rękę, wskazując na leżącą na środku tacę, pora przedstawić po kolei wszystkie przygotowane na dzisiaj pustynne smakołyki. Odchrząknął delikatnie, prosząc zgromadzonych o ciszę, po czym jedną dłonią wypuścił niewidzialne nici chakry, aby podnieść tacę, skupiając na niej uwagę.
- A więc, Pora przedstawić wszystkie przygotowane przeze mnie smakołyki. Pierwszym z nich są jeszcze cieplutkie ciasteczka z naszymi lokalnymi, korzennymi przyprawami. Imbir, cynamon, kardamon, niektóre z kakaem wszystko okraszone delikatną, miodową glazurą. Drugie to kruche maślane ciasteczka z nadzieniem z aloesowej galaretki. Jeżeli nie wszyscy wiedzą, aloes to kaktus, taka roślina z kolcami, która potrafi przetrwać na pustyni miesiące bez wody. - poczekał chwilę, aż wszyscy zbiorą ślinę ze swoich twarzy, tak aby mógł przejść do dalszych smakołyków.
- Te tutaj, to praliny z masy kokosowej z nadzieniem z cytrusów, a tamte to specjalne, pikantne ciasteczka z nasionkami piekielnie ostrej papryczki w czekoladzie z wielbłądziego mleka. Idealne na gorące dni. Oczywiście, na koniec zostawiłem największy rarytas. - wskazał dłonią na piramidkę zielonych niepozornych kuleczek. - - jeden z najczęściej kupowanych w Sabishi przysmaków. Serwowane przez rodzinną restaurację mojej mamy, legendarne Zielone Dango. Marynowane w specjalnym sosie z soku z kaktusa, aloesu, mięty, pieprzu i kilku innych przypraw dzięki którym słodki smak kulek, owocowe nadzienie, orzeźwiająca marynata oraz odrobina pikanterii spotykają się i tworząc połączenie, które na wieki zapada w pamięć. - uśmiechnął się, od lat reklamował rodzinny produkt gościom, którzy nie zawsze słyszeli o tym lokalnym specjale, dlatego też wiedział jak zaciekawić do wzięcia pierwszej kulki. Resztę robił smak tych delicji, każdy, kto pochłonął chociaż jedną, chciał jeść ich więcej, taka właśnie była siła tajemnego, rodzinne przepisu sprzed wielu lat.
Poczekał aż goście poczęstują się, samemu w tym czasie odbierając od Hikari'ego czarkę Sake. Niby nie powinien, w końcu był jeszcze nie letni, jednakże raz, dla uczczenia spotkania wypadało. Poza tym, nie raz już próbował, w końcu jako kucharz, musi wiedzieć co dodaje do swoich potraw, a marynowanie mięsa w słodkich trunkach to jedna z częstszych praktyk.
- Zdrowie! Za gospodarza! - wzniósł czarkę, dodając swoje trzy grosze do toastu. Poczekał aż wszyscy będą gotowi, po czym przechylił nalaną porcję, wpuszczając ją do swojego brzuszka, w którym zaraz zacznie robić się cieplutko, i to nie do końca za sprawą alkoholu, a raczej ognistych, paprykowych ciasteczek. Czekolada idealnie pasowała do ostrości papryczek.
- Hikari-San, wyglądasz na człowieka, który widział już nie jedno. Czy jest jakaś rzecz, miejsce, którą tacy przybysze z zachodu jak my powinni zobaczyć w tej części świata? Jakieś warte poznania legendy? Wyruszyliśmy na te ziemie szukając wiedzy nim na poważnie zaczniemy działać dla naszych rodzin, dlatego też chcielibyśmy trochę pozwiedzać. - zagaił do gospodarza, który siedział obok niego, polewając jemu, sobie i wszystkim innym chętnym kolejną porcję. - U nas taki jeden staruszek mówił, że można dotrzeć nawet na kraniec świata i nie wiem czy mówił prawdę, czy to tylko takie starcze brednie, żeby zaspokoić ciekawość młodzieńców. - Słyszał wiele legend i mitów, jednakże po ostatnim spotkaniu wielkiego skorpiona musiał zacząć weryfikować legendy, które traktował wcześniej jako bujdy, w końcu może nie tylko ta jedna bajka dziadunia była prawdziwa...

Stół:

Skoro wszyscy siadali losowo, to postanowiłem zebrać wszystko do kupy i jakoś poukładać nas przy stole :p

A więc!
Suzu na szczycie stołu, tuż obok niej Tetsu, dalej Arisa, potem Arashi, Hikari i cały peleton zamyka Inoshi, która siedzi również zadziwiająco blisko zielonowłosej.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 385 - Lato -

---

[/color][/b] " Wejście nie-ninja " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=y6Mp7Ge1eUw[/youtube] - To po prostu... Tak tam już jest, że każdego rozpiera klanowa duma. - Wzruszyła ramionami po odpowiedzi zielonej odnośnie praktycznych myśli na pustyni. Dla niej było to trochę surrealne nigdy nie była na morzu pełnym piasku a przecież każdy jest w jakiś sposób praktyczny i pewnie tam też nie jest dużo inaczej, różni się tylko osobowa duma poszczególnych ludzi. Kiedyś się pewnie o tym przekona, albo i nie.
- Nie myślę jak oni, Suzu-san, przynajmniej... Czasami, chociaż też nie chcę być gorsza od nich, tam po prostu ty się nie liczysz... Nie jako jednostka, każdy zadba o ciebie ale bardziej jako o grupę, jeśli ktoś ma nie być szczęśliwy żeby inni mogli być... Czy to nie praktyczne podejście? - Zapytała blondynka podnosząc wzrok na Suzkę, bo tak naprawdę myślała, że jest to praktyczne, dbanie o grupę, nie zważanie na pojedyncze jednostki, zwłaszcza w kwestii myślenia bo nie prowadziło ani do zastojów w pracach ani do innego przeciągania się tematów. Wszystko było załatwiane jak trzeba przez co sprawy nie ciągnęły się długo. Trzeba jednak myśleć jak inni i zwyczajnie godzić się na rzeczy które mogą w nas uderzyć jeśli skorzysta na tym więcej niż jedna inna osoba.
- Ja wiem co chcę osiągnąć, obiecałam to komuś i sobie, dlatego tak naprawdę tutaj jestem, chcę... Nie chcę ponownie doprowadzić do pewnej sytuacji i... Chcę wiedzieć co w jej wypadku zrobić by nikt nie ucierpiał. - Zacisnęła piąstki znowu podciągając bliżej nogi i ponownie Suzka dorwała ją z kolejną wypowiedzią która miała wpłynąć na jej myślenie i podać kilkanaście wyjść z sytuacji czy też nieco otworzyć swoje spojrzenie na świat. Inoshi podniosła wzrok do góry gdy zielonowłosa Suzu wstała, zrobiła typowe dla siebie wielkie oczy i gdy ta wyciągnęła w jej stronę rękę to podniosła się korzystając z pomocy. Szybko jednak skrzyżowała ręce na piersi mówiąc:
- Ale... Ja mam zamiar... Hanzo-sama uratował wiele osób w Kami no Hikage, widziałam jak pomógł innym, nawet i towarzyszom którzy mnie wtedy porzucili, też im pomogłam... Wiem, że gdyby nie on ucierpiałoby o wiele więcej osób w tym i moi rodzice. Chciałabym potrafić to co on - Westchnęła krzywiąc się przy tym nieznacznie, przejechała dłonią po nieco wysuszonych już włosach i odruchowo odgarnęła grzywkę, tak naprawdę nie przeszkadzała jej w tej chwili, ot wykonała ten gest bo chciała się czymś na tę sekundę zająć.
- Ale... Suzu-san... Arigatou... - W tej samej chwili koleżanka zaczęła wyciągać notes i coś na nim zapisywać, bez wyjścia blondynka odebrała otrzymaną informacje wsłuchując się dalej w to co miała do powiedzenia odnośnie festiwalu.
- Może... Ja, nie jestem za bardzo, do ludzi... - Pokręciła głową twierdząco w chwili gdy Suzu wspomniała o tym, że zostały zawołane, rzeczywiście jakiś kobiecy głos nawoływał z kuchni, jej jeszcze niezbyt znany.
- Ugh, przecież nie mogę tak iść... - Zmarszczyła lekko brwi przekrzywiając usta na bok, ścisnęła łapki razem nim Suzka poszła i odparła w jej stronę.
- Najpierw wypadałoby się przebrać... Hikari-sama tylko się znowu zdenerwuje jak jeszcze przemoczę mu całą kuchnię - Pokręciła głową powoli kierując się do wyjścia na zewnątrz, było blisko, bo przecież i tak była w przedpokoju, wystarczyło wykonać kilka kroków i już była na zewnątrz, widząc swoją kamizelkę przed wyjściem znajdującą się na wieszaku uśmiechnęła się sama do siebie. Wyszła całkiem szybko nie zważając na nic, skręciła głębiej w ogród i gdy dotarła do swoich rozwieszonych rzeczy od razu zaczęła sprawdzać każdy element czy odpowiednio wysechł.
- Na szczęście... - Odetchnęła spokojnie zbierając wszystko ze sznurka, no i gdy miała wszystko na kupce podreptała do drzwi prowadzących do wnętrza domu, było bliżej do tylnego wejścia patrzącego na studnie także i do tych drzwi podeszła. Gdy zobaczyła wszystkich przy stole skrzywiła się nieznacznie. Pokręciła głową i jedną ręką otworzyła drzwi rzucając nieznaczne spojrzenie w stronę osób które zajmowały miejsce na siedzeniach i zajmowały się sobą lub słuchały legend.
- Niech mnie tylko nikt nie zaczepi... Niech mnie nikt nie zaczepi... - Od razu chciała czmychnąć na górę schodami jednak mimowolnie zaczęła się rozglądać czy to po stole czy innych blatach w poszukiwaniu swojego tworu, tylko pobieżnie rzuciła wzrokiem nie chcąc dawać innym zbyt dużo czasu by ją zaczepić, gdyby jednak do tego doszło to by się zatrzymała ze swoim wejściem. Na rękach niosła kupkę ciuchów, dalej miała na sobie całkiem przemoczoną Yukatę.

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Arisa Terumi]

Konna kimochi hajimete shittan da
Anata to deatta hi kara...
Doushite darou
Me wo soraseba sorasu hodo ni?

Gdy Hikari zaoferował picie sake, Arisa odmówiła. Nie lubiła zbytnio picia alkoholu ani stosowania innych używek, nie chciała się osłabiać umysłowo, czynić się niezdolną do trzeźwego myślenia - nie ufała sobie samej, była w obcym domu i na obcym terenie, a gdyby się niespodziewanie upiła, narobiłaby jeszcze więcej kłopotu niż mała Yamanaka. Wciąż była pełna podziwu dla jej stylu i techniki, jeśli ktoś wymyślił bałagan no jutsu, to Inoshi była absolutną prekursorką tego stylu. A wobec tego należałoby się jej raczej uznanie niż ostre krzyki, prawda? I dlatego powinna była chronić dziewczynkę przed gniewem senseia, nawet jeśli nie wypadało się wtrącać w cudze metody wychowawcze.
Słuchała, co mówią Arashi, Tetsu i Hikari, przyglądała się ich twarzom, wsłuchiwała się w głosy. Głos Arashiego był taki jakiś...no zielony, pasował do jego osoby nadzwyczaj silnie, Tetsu brzmiał jak wyciszony, ale wciąż obecny tygrys (przyczajony tygrys, ukryty Tetsu, w sumie wyszła urocza aliteracja!), a Hikari...Nie potrafiła go zbytnio określić, brzmiał jak sen, iluzja, jak jedna z tych wizji, które bardziej porywają psychikę i ciało niż sprowadzają na ziemię.

- Ja podziękuję, Hikari-san, nie jestem pewna swojej głowy - uśmiechnęła się delikatnie. - Nie chciałabym jej stracić i narobić niepotrzebnego problemu.

Wysłuchała jego słów, gdy przepraszał ich za kłopoty, z którymi musieli się uporać, za to, że nie wziął na siebie odpowiedzialności za to wszystko jako - niewątpliwy przecież - gospodarz. Uśmiechnęła się łagodnie, pokręciła głową. Przecież nic się nie stało. Jeśli mogła jakoś pomóc, to chętnie to robiła. Tylko tyle i aż tyle, a bezpieczniej było, by mimo wszystko kuchnią zajęła się niewieścia ręka.

- Nic się nie stało - stwierdziła łagodnie. - Cieszę się, że mogłam pomóc.

CIASTKA.
Arisa była bardzo łasa na słodycze; w dzieciństwie nie miała zbyt wielu okazji, by ich próbować, chyba że brat - ten sam brat, którego twarz i imię zaczęły się jej już rozmywać w pamięci jak topiący się śnieg - jakieś załatwił, później dostawała raczej słodkie dango jakieś namazashi, dorayaki, ale nie ciastka. Widząc je więc, spojrzała na Arashiego pytająco, jakby prosiła o aprobatę swojego czynu, po czym sięgnęła po jedno z owych pyszności (konkretniej mówiąc, wzięła pralinkę z masy kokosowej...
...i umarła. Umarła, poszła do nieba, a następnie się reinkarnowała w nowym, absolutnie szczęśliwym wcieleniu.

- Arashi-kun, to jest absolutnie cudowne! - zachwyciła się głośno. - Czy mogę poprosić o adres tej restauracji i nazwisko twojej wielce szanownej mamy? Będę zaszczycona, mogąc polecić ją mojej mamie, jeśli kiedyś będziemy podróżować na wasze tereny, a po takiej rekomendacji jest to wręcz pewne! I o twój adres, Suzetto, też od razu poproszę.

Przez resztę rozmowy milczała, pochłaniając w sposób absolutnie nieelegancki i niewytworny, taki, na widok którego starsze Terumi załamałyby ręce ze zgrozy - pojedyncze ciastka, którymi kolejno się częstowała. Nie oszczędziła nawet zielonego dango, które tak szalenie jej zasmakowało, że musiała, po prostu musiała poprosić Arashiego o możliwość poczęstowania się jeszcze jednym, za to pikantne ciasteczka zaatakowały znienacka jej przełyk, sprawiając, że musiała pilnie popić je herbatą. Pospiesznie przerwała hymn pochwalny w kierunku Arashiego, zapytując Tetsu z troską:

- Tetsu-kun, wszystko w porządku?

Był tak małomówny, że to aż było...no nieco dziwne. Czyżby on akurat nie pochodził z pustyni? Skąd właściwie pochodził ten ich uroczy towarzysz, który swoje istnienie firmował rozrzutnością, porywistością niewinnego wiatru...?

Wejście Inoshi - to znaczy, o ile Inoshi do nich przyszła - przywitała lekkim uśmiechem i przyglądała się jej uważnie, nic jednak do niej nie mówiąc.

[Suzu]

Zanim Suzu ruszyła do pozostałych, między nią i Inoshi nie padło już wiele słów. Najważniejsze już poleciało, teraz to blondynka musiała sobie wszystko dobrze przemyśleć. Nie znaczy to wcale, że Zielonowłosa wyszła z tej rozmowy z pustą głową, oj nie - uczennica Hikariego jej również dała do myślenia, nawet jeżeli Sabaku najszczęśliwsza się czuła bez poważnych problemów do roztrząsania. Ale to później, na razie czekało na nich nareszcie wspólne spędzenie czasu w jadalni, wśród smakołyków i - miała nadzieję - luźniejszych rozmów. Chociaż, czy nie mieli przypadkiem wspomnieć o wojnie? Być może wyzwanie tego dnia wciąż jeszcze znajdywało się przed nimi.
- W takim razie trzymam za ciebie kciuki! Ale czekaj, byłaś w Kami no Hikage? Musisz mi opowiedzieć, co tam się tak naprawdę wydarzyło - Suzka z ożywieniem zacisnęła dłonie w pięści, plotki krążyły oczywiście, od dawna jednak żyły przy tym własnym życiem, przeinaczając fakty - Ale już później cię o to pomęczę, dobrze?
W odpowiedzi na podziękowania Inoshi uśmiechnęła się pogodnie. Nie spodziewała się tych słów, ale też i były bardzo miłe. Poza tym nareszcie blondynka przestała szukać wymówek by się smucić, może i nie wyglądała na przepełnioną pogodą ducha i entuzjazmem, ale Suzka nareszcie widziała przed sobą osobę, która stoi na własnych nogach i wie, dokąd chce na nich dojść. A to już wielki postęp.
- Przygotuj się i dołącz do nas. Powiem im, że chwilę się spóźnisz! - obiecała i pomknęła, dając koleżance czas na ogarnięcie się.

W środku upewniła się jeszcze, czy przygotowane przez Inoshi mochi znalazło się na stole. Z pewnością jednak musiało tam trafić, Tetsu z pewnością nie przegapiłby gotowego dania oczekującego na kuchennym blacie. Ruloniki z ryżowego ciasta skrywały jabłkowy mus, z którym pustynna kunoichi zapoznała się od razu po wejściu do kuchni po raz pierwszy.
Swoją drogą tak się zabawnie złożyło, że Hikari nie nazwał swojej uczennicy po imieniu. Również i jasnowłosa się nie przedstawiła, z góry zakładając chyba, że Suzu ma już tę wiedzę. W efekcie teraz, gdy przyszło zapowiedzieć spóźnienie Yamanaki, Zielonowłosa otworzyła buzię i zacięła się ze zdziwieniem.
- Kurde fenek... Koleżanka będzie chwilę później, przebiera się - oznajmiła wreszcie, jakoś sobie radząc z nieznajomością imienia.
Obok niej zasiadł więc Hikari, po lewej natomiast puste miejsce zostało dla blondynki. Arashi usiadł naprzeciwko, z Arisą oraz Tetsu w zasięgu ramion. Nic w tym dziwnego, po wielu dniach podróży w tym samym towarzystwie naturalna była potrzeba świeżości, spotkania z kimś nowym. No i właściciel czarnobiałych tęczówek uznał zapewne, że przy marionetkarzu posiłek upłynie mu spokojniej. Suzka bezceremonialnie pokazała mu za to język.
Swoją drogą, czyż Arisa nie była idealna? Zgrabna, piękna, kobieca, w kuchni się odnajdzie, alkoholu z wdziękiem odmówi. Suzia tak nie potrafiła. Suzia wyciągnęła z uśmiechem swą czarkę do siedzącego obok Hikariego i rozbawionym tonem oznajmiła:
- Lej!
Była nieletnia, ale wszak już nie takie z niej dziecko, a i do spróbowania alkoholu kilka razy miała już okazję. Oczywiście wtedy też skorzystała. Zresztą, nawet Tetsu zgodził się na wzniesienie toastu, czyż to nie wspaniałe? Kto wie, może jak się go upije to wyjdzie z niego naprawdę mocno rozgadany gość?
- Adres, oczywiście, zaraz ci zapiszę. Swoją drogą to potrzebne nam będą chyba namiary na gospodę, bo jak Tetsu spije się do nieprzytomności i zaśnie na kanapie, ciężko będzie z takim szukać.
Wyszczerzyła do niego ząbki. Wbrew pozorom jej celem wcale nie było nabijanie się z kolegi, zwyczajnie prowokowała go do jakiejś reakcji, a czy przez swe metody robiła za anioła, czy też demona stróża, to już mniej ważne. Choć każdy dostaje to, na co zasługuje... Grunt, by stworzyć okno na świat w tej grubej skorupie, którą sobie tworzył.
Nie zaczepiła przy tym Inoshi, choć zauważyła jak przemyka w stronę schodów. Jedno spojrzenie wystarczyło by stwierdzić, że wciąż ma na sobie mokrą yukatę, jak wszystko ogarnie to przecież sama przyjdzie.
- No to za przypadkowe spotkanie - przechyliła swą czarkę, niepotrzebnie długo smakując płyn przed przełknięciem.
Tych doświadczeń z alkoholem jednak nie miała znowu tak wiele, na szczęście udało jej się nie zachłysnąć. Ten brak większej styczności oznaczał także, że nie potrafiła należycie rozpoznać i docenić zacnego trunku, alkohol wydawał jej się po prostu alkoholem. Zagryzla kruchym ciastkiem z aloesem, nieprzyzwyczajona także do zapijania, po czym jakby nigdy nic odłożyła czarkę na miejsce.
- Hmm... mocne! - zażartowała tonem znawcy, bez problemu dało się zauważyć, że nie ma tak naprawdę o alkoholu pojęcia, sama zresztą nie zamierzała się z tym ukrywać.
Nadstawiła przy tym uszu na pytanie Arashiego o lokalne ciekawostki.

[Hikari]

Hikari będąc zaproszony, aby usiadł na przeciwko Arisy miał parę powodów przemawiających za dołączeniem bliżej Suzu. Ostatecznie to ta połowa wydawała mu się bardziej rozgadana, może dlatego, że spędził parę więcej chwil. Zaciekawiła go także rozmowa jaką przeprowadziła ona z Inoshi, a tak będzie mógł w tym momencie bardziej prywatnie podpytać. Zanim ta się tutaj pojawi. Kolejną rzeczą było osobie z podobną krwią płynącą w żyłach zapoznanie się z uczennicą, wcześniej w rozmowach wyrażała spore zainteresowanie. Zresztą w każdej chwili może się przesiąść jak dostanie tylko odpowiedzi. Nie widział długo Inoshi, więc stanowiła ona dla niego w pełni zagadkę. Zupełnie nie wiedział czego miałby się spodziewać, a co jak uciekła z domu, aby poinformować go o wojnie? Tak czy inaczej lekko się zezłościł, nie chciał wypaść na złego gospodarza, nie przystoi tak. Będą mieli sobie następnego dnia do pogadania. Słuchał wszystkiego co opowiada Arashi o smakołykach przy okazji polewając mu do czarki, w tym celu wstał, a także podszedł. Potem leciał dookoła, Arisa odmówiła wypicia chociażby jednej kolejki. Uśmiechnął się do niej, szczególnie za udzieloną mu wcześniej pomoc i podziękował za to co spotkało się z prostym stwierdzeniem, że to nic takiego. Tetsu chętnie wyciągnął rękę z naczyniem, do którego trzeba było polać trochę dobroci. Może się lekko uspokoi, nie będzie taki nerwowy szczególnie na słowo Kaguya. Przedostatnia była Suzu, do której skierował dodatkowo parę słów, nie za głośno, ale nie specjalnie się starał aby to było niesłyszalne dla innych.
- Jak tam młoda? Przestała się gniewać?
W stole najbardziej interesujące wydawały mu się pikantne papryczki z całej listy, ostatecznie lubił ostre rzeczy. Aż gardło wypalały jakby lawę przełykał. Wszystko psuła w tym czekolada, dlaczego musiał jakiś człowiek wymyślić taki podły plan? Ludzie bywają okrutni. Wybrał z tego powodu jakieś zwykłe ciasteczka, te bardziej wymyślne nie przemawiały przynajmniej na ten moment do niego. Potem też wzrokiem wyłapał nie wymienione tutaj ciasto, któremu od początku brakowało kawałka. Pewnie zechce tego spróbować zaintrygowany. Dziewczyna z wioski przeciwnej gałęzi zachwycała się słodyczami, które tutaj były wymienione. Zresztą jemu samemu także to co spróbował smakowało, ale były to bardziej ogólnoświatowe smakołyki dostępne i tutaj. Niech sobie kiedyś pojadą do Sakai... W tym usłyszał, że ta trójka chce poszukiwać jakiegoś noclegu. Nie musiał się nawet zastanawiać, aby wiedzieć, że będzie miał odpowiednią ilość miejsc. Zresztą spodziewał się podobnego możliwego wyjścia tej sytuacji.
- Nie ma najmniejszego problemu, abyście nocowali tutaj. Znajdzie się kącik dla każdego z swoim miejscem do spania. Mieszkam samotnie więc nie martwcie się, nikomu to nie będzie przeszkadzać.
Powoli nadchodził wreszcie długo oczekiwany moment, wypicia pierwszej kolejki, ale nim zaczęli wnosić toast tylne drzwi przy stoliku otworzyła wciąż cieknąca uczennica. Miała ubrania w ręku, więc pewnie szła się szybko przebrać co popierał. Nie chciał robić żadnych scen przy wszystkich, więc skwitował to krótko.
- Jak się przygotujesz zejdź do nas. Chciałbym abyś także poznała moich gości.
Potem już ruszyli z kopyta imprezką.
- Za przypadkowe spotkanie!
Zostało mu zawtórowane przez resztę z małym dodatkiem o gospodarzu. Przełykając to czuł mimo gorąca przelewającego się przez gardło delikatność alkoholu. Był znawcą tego gatunku, podłóg innych można powiedzieć, że to było delikatne, ale to z względu na proces produkcji. Zewnętrznej części ziarna było usunięte jakieś 60%, co dawało jedną z najlepszych kategorii junmai-daiginjō-shu. Sam nie spodziewał się takiego efektu wyczuwalnego już w zapachu, a co dopiero mówić o kwaskowatości. Wiedział, że są lepsze rzeczy na świecie, oczywiście. Nie dorównał butelce, którą kiedyś mu zostawił ojciec. W trakcie wysłuchiwania pochwał Arashi zdążył zapytać o jakieś legendy Hikariego, a ten nie miał zamiaru odpowiedzieć milczeniem. Ostatecznie znalazł się tutaj i tam.
- Słyszeliście kiedyś o latającym obeliksie Hikōhashira?
Spojrzał po reakcji wszystkich tutaj obecnych, ale szczególnie pytającego go zielonowłosego. Jeżeli znalazły się osoby nic nie słyszące to kontynuował.
- Znajduje się to w dolinie wyrzeźbionej z wapiennych bloków przez potężny wiatr. Z góry da się dostrzec jeszcze wielką rzekę In'nokawę, a w samym centrum jest jeziorko z którego wychodzi wiele strumieni. To co jednak wyróżnia to miejsce na całym świecie to ogromny kamienny posąg utrzymujący się w powietrzu od niepamiętnych lat. Podobno z ziemi wychodzi chakra, która go utrzymuje, a samo to miejsce jest pozostałością z walki dwóch najsilniejszych istniejących kiedykolwiek ludzi, ale nikt nie zna tej historii dokładnie. Przynajmniej w moim mieście. Niestety teraz to są tereny Soso, na których jest wojna tak więc pozwiedzać może być ciężko w tym momencie.
Zrobił lekką przerwę, zmieniając lekko temat.
- Jako właściciel wytwórni słodyczy nie możesz ominąć Sakai. Jest to miejsce znane z najlepszych potraw, a także słodyczy na całym świecie. Przy okazji także jego największego przerobu, jeden mieszkaniec potrafi zjeść tyle, co my wszyscy razem byśmy nie pomyśleli przez trzy dni zmieścić w żołądku.
A potem przeszedł do finału.
- A w Sogen niezwykłym widokiem jest mur, a także jego obrońcy. Wejście na jego szczyt jest niemożliwe, o ile nie służysz w specjalnej organizacji. Spędziłem tam pół roku i słyszałem opowieści nie z tej ziemi. Ktoś nawet wspominał o chmurze pobierającej twoją chakrę podróżującej po bagnach. Sama budowla jest najwyższa na świecie i do tej pory stanowi zagadkę jak powstała.

Plany domu na szybko:
Z zewnątrz
Dół domu
Góra domu

Kto gdzie siedzi, zdjęcie:

[Rindou Arashi]

Alkohol podany przez gospodarza był całkiem smaczny, jego kwaskowatość bardzo dobrze uzupełniała się ze słodkimi smakołykami, które powoli znikały z tacy. Arashi odstawił czarkę na stół, czekając aż gospodarz zarządzi kolejną kolejkę. Widząc zadowolenie na twarzy jedzących sam się uśmiechnął. Lubił, jak ludzie chwalą jego wyroby, czy też po prostu ze smakiem je jedzą. Kiedy widzi ten blask w oczach i uśmiech, wie że zrobił kawał dobrej roboty. Słysząc prośbę siedzącej obok Arisy, wyciągnął kartkę z kieszeni i naskrobał na niej ołówkiem adres rodzinnej restauracji oraz imię i nazwisko jego rodzicielki - Eiko Rindou.
- Cieszę się, że wam smakuje. Oczywiście zapraszam wszystkich, jeżeli będziecie kiedyś przejazdem w Sabishi, "Pustynne Dango" jeszcze nie jednym was zaskoczy. - uśmiechnął się i podał kartkę dziewczynie, po czym zaczął słuchać opowieści gospodarza. Wielcy wojownicy, po których walce pozostał ogromny, lewitujący kamień. Do tego wystrzeliwująca z ziemi chakra. Brzmiało to imponująco, jednakże nie to zaintrygowało chłopaka bardziej. Wielki mur w Sogen, skoro zmierzali w tamtym kierunku to może i udałoby się o niego zahaczyć i się rozejrzeć. Być może to był właśnie ten kraniec świata o którym wspominał dziadek, tylko w takim razie, po co on powstał??
- Hikari-san, służyłeś na tym murze? Skoro powstał i jest obsadzany, to co jest po drugiej stronie? Przed czym broni ten świat straż Muru? - intrygowało go to bardzo, w końcu takie rzeczy nie powstają od tak a i utrzymywanie na nim ludzi musiało mieć jakiś powód. Także, co takiego skrywały tereny za murem? Czy są tam wielkie, potworne istoty jak ogromne skorpiony żyjące na zachodzie pustyni? Czy może jakieś niebezpieczne ludy, które co jakiś czas napadają świat, zalewając go swoimi armiami? Wyobraźnia chłopaka pracowała, cały czas zastanawiając się co takiego może się tam dział. No i może... czy kiedyś by się samemu nie zgłosić? W końcu musi to być bardzo ciekawa przygoda, być bohaterem świata przez jakiś czas.
- skoro byłeś tam przez pół roku, to pewnie możesz coś opowiedzieć. Zdarzyło ci się być po drugiej stronie muru? Zobaczyć przed czym nas broni taki wielki twór? - Zebrał czarki od wszystkich chętnych i zaczął polewać kolejną kolejkę, wsłuchując się w opowieść gospodarza, ciekawiło go, co jeszcze takiego widział i czym chciałby się podzielić.

[Kaze Tetsu]

Małomówny shinobi z zaciekawieniem słuchał reszty kompanii. Na szczęście nie bardzo był wciągany w rozmowy, więc co jakiś czas tylko grzecznie się skłaniał wszystkim, wstawał od stołu i donosił kolejne z przygotowanych przekąsek. Dawało mu to sporo czasu na analizę zachowań jego towarzyszy. Może kiedyś mu się w końcu uda odkryć, jak powinien zachowywać się wśród ludzi i nawiązywać z nim relacje. Tetsu zadziwiło, że dopiero gdy podniósł czarkę do toastu ludzie jakoś bardziej na to zareagowali. Może jednak nie powinien był tego robić? Pomijając to, komu powinien był w pierwszej kolejności odpowiedzieć, tyle reakcji na raz. Co zrobić, by nikogo nie urazić. Zbytnio, bo pewna osoba to chyba aż chce usłyszeć kilka mniej przyjemnych słów. W pierwszej kolejności, wypadło chyba jednak podziękować gospodarzowi. Gy Hikari nalewał trunku do naczynia, Tetsu skinął mu z szacunkiem głową.
- Dziękuję - rzekł unosząc napełnione już naczynko w stronę gospodarza.
- Za spotkanie! - przytaknął, po czym opróżnił jego zawartość na wzniesiony przez Hikariego Toast. Nie był przyzwyczajony do alkoholu, dzielnie jednak starał się nie dać tego po sobie poznać. Odczekał chwilę zanim mógł kontynuować dalsze odpowiadanie na zadane pytania.
- Ależ oczywiście, Panno Ariso. Dlaczego miałoby być inaczej? - Chłopak naprawdę nie rozumiał co mogłoby być nie w porządku, starał się jednak uśmiechnąć pogodnie, by nie martwić Arisy. Może to tylko taki sposób rozpoczęcia rozmowy? A może udawanie obycia z alkoholem nie wyszło mu zbyt dobrze i Arisa to zauważyła? Tak czy inaczej, Tetsu uznał, że wypadałoby też odpowiedzieć coś Suzu.
- Zacznij zamartwianie się od własnej osoby. Boję się myśleć w jakie tarapaty możesz nas wciągnąć pod wpływem trunku. Zwłaszcza, że bez niego też dobrze Ci to wychodzi - odciął się zielonowłosej Tetsu zachowując pełen spokój i uśmiechając się do niej życzliwie cały czas.
Kątem oka Tetsu zarejestrował jakąś postać w drzwiach, która szybko zniknęła. Może to i lepiej, dużo ostatnio ludzi już poznał, czas trochę odpocząć. Wrócił do słuchania opowieści Hikariego o lokalnych ciekawostkach ze szczerą fascynacją. Tyle ciekawych miejsc na świecie do zobaczenia. Wyciągnął z torby notes i ołówek i zapisał coś niedbale na odznaczonej stronie, po czym schował oba przedmioty na ich miejsce. Przez chwilę zastanawiał się, czy nie wypadałoby zaprosić zebranych przy stole do kuźni jego matki, skoro Arashi wspomniał o lokalu swojej rodziny. Stwierdził jednak, że nie jest to miejsce które ludzie chcieliby odwiedzać jako ciekawostkę lokalną, ot zwykła kuźnia przecież.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 385 - Lato -

---

[/color][/b] " Powrót do stołu. " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=y6Mp7Ge1eUw[/youtube] Obróciła głowę w stronę Terumiego gdy ten ją zaczepił, po jego słowach odetchnęła z ulgą częściowo i wzdychając przy tym ciężko. Kiwnęła głową odpowiadając mu zwyczajnie i krótko.
- Hai, sensei - Zaczęła się zwyczajnie wdrapywać po schodach wraz ze swoimi wysuszonymi ubrankami w rękach.
Po pokonaniu kilku schodków znajdowała się na górze.
- Ciekawe czego się nasłucham na dole jak już tam zejdę - Wypuściła z siebie powietrze z takim zwyczajnym zawodem przy okazji odnajdując drzwi do pokoju który wcześniej już zajęła. Odsunęła drzwi jedną ręką wkraczając do niego swobodnie. Uśmiechnęła się na widok książek które leżały obok na stoliku lub na ziemi.
- Przynajmniej dalej tutaj jesteście. - Ściągnęła z siebie całą tą mokrą Yukatę kładąc ją obok łóżka, byłą i tak całkiem mokra. Pokręciła jednak głową i udała się, tak jak stała, bardziej w stronę balkonu na którym ją zwyczajnie przewiesiła
- Może wyschnie. - Wróciła do pomieszczenia gdzie przysiadła na łóżku gładząc obydwie księgi lekko dłonią po okładce. Odłożyła je na bok, na stolik zerkając na ubrania które przed chwilą położyła na łóżku. Złapała za swoją szatę i zwyczajnie zaczęła się w nią ubierać, przełożyła przez głowę, zapięła na plecach, po chwili dołożyła krótkie spodenki i voila, była już gotowa. Przydałoby się jeszcze ułożyć coś na tej głowie jednak w tej chwili takie roztrzepanie nieco jej odpowiadało. Opadały swobodnie tak jak powinny nieco dłużej z jednej strony... Co niby tutaj zmieniać? Zwłaszcza, że spinki poświęciła na przyczepienie liściku który wysłała do ojca w trakcie podróży. Czy było warto? Cóż, dalej nie wie, ale chyba tak.
Ostatecznie przeczesała się lekko po włosach dłońmi by nieco je ułożyć.

Minęła kolejna chwila po której złapała za swoje księgi i poleciała powoli na dół, nie śpieszyła się ani podczas wychodzenia z pokoju ani podczas schodzenia po schodach, szła zwyczajnym tempem. Jak była już na dole rozejrzała się po pomieszczeniu spoglądając na stół i przylegające do niego krzesła w poszukiwaniu wolnego miejsca, jak je zobaczyła to westchnęła powoli do niego podchodząc. Stojąc przy krześle wykonała ukłon w stronę wszystkich siedzących przy stole, całkiem głęboki. Potem podczas siadania zwyczajnie rzuciła w stronę wszystkich przywitanie.
- Konbanwa - Popołudniowe powitanie, przywitała się z każdym, była już późniejsza pora niż po śniadaniu toteż wymagało to odpowiedniej gracji, kultura w regionie Soso była wysoka więc wszystko to, czyli spóźnienie oraz bałagan wymagał dodatkowych przeprosin o których nie mogła również zapomnieć.
- Sumimasen... Za ten cały bałagan jaki zostawiłam... Liczę na to, że chociaż mochi które przygotowałam nadaje się do jedzenia - Spuściła nisko głowę siedząc już na krześle, nie przyglądała się zwyczajnie temu co jest podane, nie sięgała po nic, ot. Usiadła złączając razem łapki, uprzednio jednak obok siebie na stoliku, tam gdzie znalazła miejsce, jeśli go nie było to je zrobiła. Położyła obydwa tomy o technikach lekarskich i ciele człowieka. Podczas gdy je kładła to przewróciła wzrokiem po siedzących obok Arashim, Tetsu oraz będącej naprzeciw niej Arisie, nie spoglądała w stronę Terumiego i Suzu, przynajmniej nie w tej chwili.

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Arisa Terumi]

Inoshi - drobna, jasnowłosa, milcząca dziewczynka - bardzo spodobała się Arisie, choć nie należałoby doszukiwać się w tym jakichś podstępnych kontekstów. Po prostu Terumi poczuła do niej dużą sympatię, nawet jeśli popełniła błąd, to potrafiła się do niego przyznać i przeprosić za to, co zrobiła. Takie zachowanie sprawiło, że młoda kobieta poczuła się w obowiązku odezwać jakoś do dziewczynki, pocieszyć ją, podnieść na duchu czy coś w tym rodzaju. Uśmiechnęła się więc do młodej Yamanaki delikatnie, acz ciepło.

- Twoje mochi okazały się przepyszne- zapewniła łagodnym, miękkim głosem. - Masz po prostu na przyszłość nauczkę, ale myślę, że Hikari-san się nie gniewa.

Słuchała uważnie opowieści o latającym obelisku Hikouhashira, o Sogen i Murze, o tych przedziwnych miejscach, krainach, których nazw nigdy jeszcze w życiu nie słyszała. To wszystko było jak baśń, jak historia opowiadana dziecku przed snem, by ruszyło w nową drogę pełną bohaterów i księżniczek...by śniło o lepszej przyszłości, która miała nadejść.

Nie czas już nam o lepszym losie śnić.

Uśmiechnęła się znów do Tetsu, kiwnęła głową, przyjmując za dobrą monetę jego wyjaśnienie. Wszystko było w porządku, bawił się jako tako w tym towarzystwie...nadgorliwość gorsza od bycia mniszką, nie powinna była więc przesadzać z wczuwaniem się w rolę gospodyni. Mimo to...

- Po prostu się martwiłam, czy dobrze się z nami bawisz - wyjaśniła ciepło. Co do kwestii noclegu, którą poruszyła Suzu...Sama zorientowała się, że powinna była o tym pomyśleć. Noclegi...no tak, spanie u obcego mężczyzny...Zarumieniła się, karcąc za głupie myśli.
Siedziała więc, słuchała, co mówią inni, jadła, piła wodę i od czasu do czasu zadawała jakieś pytania o miejsca, które zwiedzał gospodarz.

Tak po prostu.