Villa Hikariego

[Suzu]

No właśnie, wojna się kończy, ale urazy i pretensje pozostają, a nawet się potęgują. Co zrobić z takim nieukierunkowanym gniewem? Sabaku mordowali Kaguye jeśli mieli okazje, w drugą stronę tak samo. I jaki to miało niby sens? Rozumiałaby jeszcze, gdyby posiadali bogate terytorium, piasek jednak wszędzie przesypywał się tak samo. Powoli w jej głowie rodziło się nieco odmienne spojrzenie na sprawę, a wraz z nim plan, nie chciała jednak teraz kłopotać tym swoich znajomych, nawet jednak gdyby przyszło jej to do głowy, w słowo wszedł jej Tetsu. Nikt się chyba nie spodziewał takiej reakcji po tym spokojnym chłopaku, nawet Suzka otworzyła buzię ze zdziwienia.
- Dokładnie. Tak to właśnie wygląda w Atsui - wyjaśniła Arisie, niezbyt kulturalnie wskazując Tetsu palcem - A zapewne u Kaguya też.
Zaskoczona jednak była jego żywiołową reakcją, nie samym faktem, że chciał mordować kościaków. Przyzwyczajona była do słów, które tu dzisiaj padły. Może tylko trochę się zasmuciła, bo najwidoczniej jej śmiały plan nawet w zespole nie znajdzie zrozumienia - ale tak to chyba musiało być, że Zielonowłosa wciąż czyniła rzeczy, które potomkowi klanu Maji nie mieściły się w głowie. Bo co to za Sabaku, który szuka drogi na pokój z wrogiem? Wielokrotnie jej powtarzano, że pokój owszem, jest celem ich wszystkim, zaś osiągnięty zostanie przez wybicie Kaguya do ostatniego. Suzu jednak była trochę marzycielką, teraz zaś zamarzyła sobie zjednoczoną pustynię.
Jakoś tak naturalnie grupka się podzieliła, pozostawało mieć nadzieję, że Arisa nie złapie się za głowę na widok faceta w kuchni. Tego jednak Zielonowłosa nie będzie już miała okazji zobaczyć, dotarła bowiem na górę i wkrótce miała się przyczynić do nieszczęścia Inoshi. W odpowiedzi na słowa Hikariego wyszczerzyła ząbki w radosnym uśmiechu, a piasek zaczął wylewać się z naczynia na jej plecach.
- Otwórz okno.
Piasek łagodnym, płynnym ruchem wysypał się na podłogę i ruszył ku posłaniu, gdzie najpierw wypełnił wszystkie luki w pościeli, następnie zaś unosząc stopniowo śpiącą, powiększał wciąż swoją objętość do czasu, aż Suzka miała dość materiału by podnieść blondynkę w powietrze. Bardzo dbała o to, by nie szarpać i nie wykonywać gwałtownych ruchów, w ten sposób ululana panienka powinna pozostać w objęciach Mordeusza. Chmurka ruszyła przez pokój, a Sabaku wraz z nią podeszła do okna by sprawdzić, w jaki sposób pokierować nią dalej. Powoli opuszczała piach w dół, aż Yamanaka znalazła się niecały metr powyżej powierzchni wody.
- Ostrzegam tylko, że ja pływać nie umiem, więc jakby co do ratowania się nie nadaję. - wtrąciła z rozbawioną miną - Skończyłoby się na dwóch topielcach. Ale kto wie, może byśmy nałapały rybek w kieszenie.
I bez większego ostrzeżenia rozproszyła piach na boki, pozwalając, by uśpiona dziewczyna wpadła w wodną toń.

  Ukryty tekst

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 385 - Lato -

---

[/color][/b] " Mokra pobudka? " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=5BHFOR0zqWs&t=0s[/youtube] Spała jak kamień, prawda? Trudno ją obudzić to fakt już wszystkim znany, wejście i pobudka w stylu Terumiego nie zrobiły nic by ściągnąć małą Yamanakę ponownie do świata z sennych czeluści. Oj, była zmęczona i można było to bardzo łatwo dostrzec a jej, w tej chwili przynajmniej, ciężki sen wydawał się być z rodzaju -> nie budź, chyba, że się pali. Inoshi nie mogła nawet usłyszeć ani zwrócić uwagi na nadchodzącą Suzu, kolejna ich wymiana zdań też nie zrobiła na niej wrażenia. Ot spała, nawet nie ruszyła się na drugi bok. Była mała i niepozorna jednak i w tej duszyczce potrafił odpalić się lew i siła która zaskoczyła by nie jednego i nie jedną. Pewnie nawet i sam Hikari byłby zaskoczony gdyby stanął z nią w szranki.

Piasek który ulatniał się z gurdy zielonowłosej psotniczki również nie sprawił, że się obudziła, ot powoli ją otaczał i wypełniał przestrzenie pomiędzy nią, łóżkiem, kołdrą pewnie też, dlatego nic nie poczuła jak po chwili leżała na materacu zrobionym z piasku niżeli na mięciuteńkim futoniku. Drobne i powolne ruchy pozwoliły jej dalej spać podczas gdy ją przenoszono, jak to z kołdrami bywa czasem nawet nie zauważamy tego, że już nas nie przykrywa a czasem mimowolnie za nią łapiemy. Blondynka jednak przekręciła się nieznacznie na na boku, nie zmieniła pozycji znacząco. Chmurka ruszyła a z nią i śpiąca królewna której jednak brakowało zwyczajowej sukni i pantofelków bo miała na sobie krótką yukatę przed kolana. Było lato, było ciepło gdyby założyła pełną ciężką to by się zwyczajnie ugotowała albo przegrzała. A w tym roku jakoś słońce dawało o sobie porządnie znać, zwłaszcza przez ostatnie dni które spędziła w Soso nim znalazła się tutaj. Gdyby tylko widziała jak rozbawieni całą tą sytuacją są jej oprawcy to zdenerwowałaby się i każdemu z nich nawrzucała z osobna, o tak, zasłużyli na to.

Znajdując się już metr nad wodą piasek został rozproszony na bok a ona runęła w morską toń stawiku na posiadłości Terumiego. Opadła bardzo szybko niczym mały kamyczek który całkiem szybko zaczął się budzić, jak znajdywała się już w wodzie otworzyła oczy nieco spanikowana, nie spodziewała się takiego obrotu wydarzeń ani tego, że znajdzie się w wodzie. Gdzie podziało się łóżko i co tutaj robie, to pierwsze myśli które by wpadły jej do głowy... Gdyby nie kontakt z zimną wodą który nagle ogarnął całe jej ciało. Pierwszym co z siebie wydawała był przeraźliwy krzyk który prawdopodobnie zbudziłby i umarłego, trudno by nie usłyszeli tego krzyku wszyscy na posesji.

- AAAAAAAAA, AJaajajaja Z-zimno! - Darła się w niebo głosy podczas tej chwili gdy próbowała się nie utopić. Mimo nawet braku przyzwyczajenia do takiej nagłej zmiany temperatury poczuła się teraz zagrożona i wiedziała, że nie ma zbyt dużych możliwości manewru. Może i zwróciła już na siebie wystarczająco uwagi jednak dalej myślała, że lepiej będzie poznać prowodyrów tego okropnego żartu. Nawet teraz gdy jest w wodzie nie miała czasu ani możliwości zbyt dużo rozmyślać jednak jej wcześniejsze przygotowanie pozwoliło jej zrobić coś czego prawdopodobnie nawet jakiś agresor, by się nie spodziewał. Wszystko to trwało może kilka sekund. W jednej chwili blondynka znajdywała się pod wodą, w drugiej na wodzie nieco machając rękami by utrzymać się na jej powierzchni aż zwyczajnie rozpłynęła się pod nią gdzie też krzyki ustały. Ot nawet nie nastąpił swoisty plusk a pozostała woda która ją otaczała całkiem szybko się uspokoiła...

  Ukryty tekst

---

  Ukryty tekst

[Hikari]

Reakcja Tetsu była niesamowicie zaskakująca. Ten spokojny chłopak można powiedzieć, że wpadł w nie mały szał. Nienawiść w nim nagromadzona była wielka, pewnie aż tak, że nie ma z tej drogi odwrotu. Pewnie jakiś czas temu niemożliwe byłoby dogadanie między nimi. W tym momencie jednak sam poznał swoją hipokryzję, doznał jak to uczucie może być zgubne w każdym przypadku. Wolałby to w jakiś sposób uleczyć zamiast wycinać. Tymczasem jest to sprawa tak obca jemu, że mieszanie się byłoby zbyt problematyczne. Wpierw zajmij się własnym ogródkiem zanim zaczniesz doradzać innym prawda? Tak postępuje człowiek rozsądny.
Trochę mniej rozsądny był za to dowcip, który wykonywał razem z zielonowłosą na górze. Obserwował jak piasek powoli wychodząc z gurdy przenika przez obronę Inoshi, potem ją podnosi pozbywając przy okazji kołdry. Skoro wciąż się nie obudziła, jest sama sobie inna. Nic nie działało, nawet wyniesienie na dwór. Terumi podszedł do okna, a następnie je otworzył i pozwolił wynieść nieprzytomne ciało nad staw. Zdziwiło go tylko ostrzeżenie o braku umiejętności pływania. Przecież wystarczy użyć parę kropelek chakry i wskoczyć na wodę. Chociaż jak byłoby się zbyt powolnym to pewnie wymagałaby sytuacja nurkowania.
- Powinna znać sztuczki do poradzenia sobie z tym.
Co prawda Suzu wrzuciła Yamanakę w niebieską otchłań zanim powiedział swoje zdanie, to zaraz jego słowa znalazły potwierdzenie w rzeczywistości. Pierwsze jednak były krzyki roznoszące się na całą okolicę, gdyby trwały dłużej to mogłyby zwrócić czyjąś uwagę. Po pełnym zanurzeniu zamieniła się w wodę. W tym stanie nie będzie miała problemu w każdej sekundzie wydostać się na powierzchnię, Hikari sam posiadał tą technikę w arsenale. Była to podstawa podstaw można powiedzieć. Bez czegoś takiego po małym pokazie w Hanamurze czułby się zawiedziony. Ciekaw był czy jakkolwiek wykorzystała czas w którym się nie widzieli.
- No to pora przywitać nicponia.
Uśmiechnął się i wyskoczył przez okno stając na barierce przy ścieżce. Była ona na wysokość jakieś pół metra, tak więc na wszelaki atak mógł odpowiedzieć w odpowiednim czasie. Spodziewał się możliwego poszukiwania zemsty, ba dziwny byłby tego brak. Gdyby tylko postawił najmniejszy krok na stawie zostałby złapany za nogę i wciągnięty do środka. Sam chciał wykonać coś podobnego na cesarzu, tylko ten musiał wskoczyć wtedy na wachlarz.
- Wychodź z wody, przyprowadziłem gości, a połowa mieszkania wygląda niczym po jakimś pobojowisku. I nie radzę się ukrywać, bo jak użyję tutaj wiru wodnego to przez pół dnia nie będziesz odróżniać lewej od prawej strony.
Gdy tylko się pojawiła na powierzchni mógł zacząć przedstawiać młodej damie jej dokładną sytuację.
- Nie byłem w stanie ciebie w żaden sposób z Suzu obudzić. Idź się przebrać, dzisiaj tobie odpuszczę za tą pobudkę, ale jutro wyjaśnimy sobie parę zasad. Pozwolę się nacieszyć towarzystwem jak tylko pomożesz w sprzątaniu po sobie.
Gorzej jeżeli tego nie zrobiła, bo w takim wypadku po parunastu sekundach czekania mogła zobaczyć parę składających pieczęci...

Plany domu na szybko:
Z zewnątrz
Dół domu
Góra domu

[Rindou Arashi]

Jeziorko z rybkami po środku domu to całkiem ciekawy wymysł. Na pustyni zapewne średnio praktyczny, chyba, że zna się Suiton, jednakże w tych zimniejszych terenach mogło się to sprawdzać. Arashi przyglądał się pływającym zwierzątkom oraz rosnącym w okolicy roślinkom, kiedy to nagle jego wzrok natrafił na Tetsu, który wręcz wytrzeszczał oczy,spoglądając wgłąb Zielonej duszy. Z początku chłopak nie wiedział o co mu chodzi, dopiero kiedy dostrzegł rękę na broni, zrozumiał, że nie czuje się on tutaj zbyt bezpiecznie. Nie było co się dziwić, ludzie na pustyni są otwarci na gości, jednakże też nie do końca ufni, a ciemnowłosy nie miał powodu, by ufać komukolwiek z dwójki Terumi. Arashi znał Arisę a Suzu wiedziała kim jest Hikari, więc mogli założyć, że jest bezpiecznie, ten jednak nie miał tego komfortu. Marionetkarz chciał trochę ostudzić swojego towarzysza, więc położył na jego ramieniu dłoń i delikatnie się uśmiechnął.
- Spokojnie, nic nam tutaj ni grozi. - poczekał jeszcze chwilę, żeby chłopak odczuł intencję jego słów, po czym poklepał go po ramieniu i wstał. Arashi nie czuł żadnej presji, nie obawiał się tutaj niczego, w końcu został zaproszony przez koleżankę w gości. Nie interesowała go rozmowa o Ichirou oraz historii Sabaku, gdyż znał ją dosyć dobrze. Wielu ludzi opowiadało tę historie na świeżo w ich rodzinnej restauracji, dodatkowo słyszał on relację od swojego ojca, który także brał udział w tym konflikcie. Wszyscy marionetkarze wiedzą, że ich przyjaźń z Sabaku jest ważna, dlatego też starają się ją pielęgnować, licząc na pomoc drugiej strony. W końcu na tak nieprzyjemnych terenach jak pustynie trzeba trzymać się razem. Arashi pokierował się za Arisą do kuchni, mówiąc, że może jej pomóc z herbatą, dodatkowo przygotować egzotyczny deser z pustyni.
Kiedy przekroczyli próg jego nowej pracowni, nie mógł on wyjść z niedowierzania, jak można tak zapuścić kuchnię?? Jak można stworzyć tak ogromny bałagan. Spojrzał na swoją koleżankę, która instynktownie chciała ich wygonić, odgradzając wejście, jednakże zręczny marionetkarz wykonał unik, przemykając przed jej dłonią i wchodząc do środka. Chciał pomóc Arisie w sprzątaniu, dzięki czemu uwiną się z tym o wiele szybciej, jednakże wiedział, że najlepiej jak na polu walki znajduje się tylko jeden główny dowódca, dlatego też całkowicie oddał swoje usługi w ręce dziewczyny Terumi. W trakcie sprzątania padło pytanie odnośnie jego rodziny. Nie było to dziwne, w końcu i Arashiego interesowało co nieco odnośnie jej korzeni, dlatego też postanowił zawrzeć układ.
-Dobrze, opowiem ci o swojej rodzinie, jeżeli ty zrobisz to samo. - uśmiechnął się szeroko jak to miał w zwyczaju i odczekał na odpowiedź, która zapewne będzie twierdząca, dlatego też zabrał się za kończenie sprzątania.
- Moja rodzina, nosząca nazwisko Rindou, jest jedną z gałęzi klanu Ayatsuri, panującego nad częścią pustyni zwaną Sabishi. Mówią o nas kuglarze, bądź marionetkarze z racji specjalnego stylu walki, którą wykształciliśmy, otóż, budujemy z drewna i innych materiałów swego rodzaju mechanicznych wojowników. Maszyny z drewna, które mają ukryte w sobie przeróżne wyrzutnie broni, śmiercionośne ostrza i inne bajery. Poruszamy nimi dzięki naszej tajemnej broni... Niciom chakry. - w tym momencie rozłożył dłonie oraz wytworzył miedzy nimi jasną niebieską nić z energii, tak aby dziewczyna mogła zobaczyć jak to wygląda. Chwilę później sięgnął ręką i złapał nićmi opakowanie mąki i sprawnym ruchem ręki odłożył je na miejsce na półce.
- Najłatwiej rozpoznać Rindou po kolorze włosów. Wszyscy nosimy zielone niczym wasza trawa grzywy, oczy a nawet brwi. Ot taka ciekawostka. Nasz mon symbolizuje marionetkarza, który wraz ze swoimi kukiełkami tworzy trójkąt - symbol równowagi. - wskazał dłonią na znajdujący się na jego plecach czerwony okrąg. Przez chwilę zastanawiał się czy powinien coś dodać, jednakże jak na podstawowe informacje chyba wystarczy.
- Teraz twoja kolei, ja zabiorę się za deser. - odpowiedział dziewczynie, po czym wyciągnął ze swojej torby zwój, w którym to zawsze nosił jedzenie. Poprosił Arisę aby przyniosła mu jakąś tacę, na której będzie mógł wyłożyć przeróżne przysmaczki, po czym zabrał się do pracy, jednocześnie słuchając jej opowieści. Sam w tym czasie zaczął układać piramidę ze słynnych, zielonych dango, kruche ciasteczka z galaretką z aloesowego miąższu, korzenne ciasteczka, czekoladki z ostrymi przyprawami i trochę innych słodyczy z pustyni. Większość była jego roboty, jeszcze przed wyruszeniem na wyprawę. Swoją świeżość zawdzięczały zwojom, które konserwują jedzenie lepiej niż pakowanie próżniowe. Dzięki temu ciasteczka były jeszcze ciepłe i pachniały piecem, a lody z wielbłądziego mleka o smaku cytrusów jeszcze zimniutkie.
- jak myślisz, zasmakuje wszystkim? - pokazał dziewczynie tacę udekorowaną kilkoma laskami cynamonu, plasterkami cytrusów oraz miętą, których miks zapachowy dochodził wręcz do samej duszy...

[Arisa Terumi]

Wrzask, jakiego Arisa nigdy nie słyszała nawet w rodzinnym Sanjin i wtedy, kiedy jej siostrze trzeba było umyć uszy, rozniósł się donośnym echem i obwieścił, że Inoshi ani chybi w tym momencie mordują, gdyż innego wytłumaczenia na taki krzyk nie potrafiła znaleźć. Przerażona nie odpowiedziała chwilowo na żadne z pytań, spojrzała jedynie na Tetsu i Arashiego, jakby mówiła "dajcie chwilę", po czym wypadła na zewnątrz, pozostawiając ciasto w ich rękach i mając błogą nadzieję, że ofiara domniemanej rzezi jeszcze żyje.
No, w miarę była żywa (chyba, że darła się tak dlatego, że Hikari ukrył jakiegoś karpia ludojada w tym stawiku), za to właśnie zbierała od Hikariego oraz Suzetty porządne manto słowno-czynno-wodne - nie znaczy to, broń Boże, by Arisa przyłapała Terumiego i dziewczynę z rodziny Rindou na jakichś straszliwych mordach na osobie biednej blondyneczki. Niemniej jednak nie miało to oznaczać, że Arisa powstrzyma się przed wygłoszeniem krytycznej uwagi pod adresem małej Yamanaki, gdy tylko stanie się ona namacalną istotą. I że nie zdziwi się, widząc, że mimo wszystko mówi się tutaj do stawu z rybami. Czy to jakiś osobliwy zwyczaj Yogan, czy tylko ja czegoś nie widzę?

Pokręciła głową ze zgrozą, po czym spojrzała na nich pytająco i wróciła spiesznie do środka, mamrocząc pod nosem coś o wątpliwym intelekcie wychowanicy gospodarza i kręcąc nadal głową. Łeb sobie ukręci, jak tak dalej to potrwa.
W kuchni powinna była zastać jeszcze Arashiego i Tetsu. Uśmiechnęła się do nich delikatnie, przepraszająco, po czym skłoniła się im obydwóm.

- Gdybyście byli tak uprzejmi, to bardzo chętnie przyjmę waszą pomoc - powiedziała z wdzięcznością. - Arashi-kun, naprawdę umiesz gotować? Jeśli tak, to przygotuj ten popisowy pustynny deser. Tetsu-kun?

Spojrzała niepewnie, ze zmieszaniem na chłopaka, oceniając, czy nie zemdleje, nie umrze marnie ani nie zapadnie się pod ziemię z przerażenia, że się do niego odezwano. Westchnęła cicho i zastanowiła się, jakie można by znaleźć praktyczne zastosowanie dla drugiego pomocnika...ależ tak! Istniało ich sporo, i to całkiem prostych! Zmarszczyła brwi.

- Tetsu-kun, skocz do gospodarza i zapytaj, gdzie jest jadalnia. Jeśli nie ma jej tutaj, choć w to wątpię, to podam jedzenie w kuchni. Wybacz, że cię tak wykorzystuję...

Uśmiechnęła się ciepło do nich obu, po czym - o ile Tetsu wypełnił jej prośbę - zwróciła się do Arashiego, odgarniając włosy z twarzy.

- Cóż...Terumi są moją rodziną, a więc powinnam o nich powiedzieć, że są najwspanialsi na świecie, prawda? Bo są, to fakt, ale są skłóceni. Jedni Terumi, ci z mojej rodziny, żyją w Sanjin i władają kwasem, Futtonem, drudzy zaś mieszkają właśnie w tej wiosce i kontrolują Youton, Żywioł Lawy. Sanjin są pokojowi i cisi, nie mieszają się do niczego, zaś Yogan są wojowniczo nastawieni do całego świata i najchętniej by nas wytłukli. Tyle że, jak widzisz, ja i Hikari odbiegamy od tego stereotypu - uśmiechnęła się. - Ja potrafię skląć brata lepiej niż niejeden stary marynarz, a Hikari, gdyby trzymać się starych wyobrażeń, powinien mnie zakatrupić w momencie, gdy tylko wyznałam mu, że jestem Sanjin. Jak widzisz, świat bywa zielony i...żółty. Żółty od zawiści i zła, a zielony od dobra. Ja nie jestem Rindou, ale mam głupie, dobre i zielone serce.

Roześmiała się głośno, widząc, że Arashi nie zamierza zabierać się do pieca, nie prosi jej o rzadkie przyprawy ani o żadne wysublimowane dodatki, a jedynie o...tacę. Zaraz zaczęła takowej szukać i jeśli tylko ją znalazła (albo coś, co mogło służyć w tym celu), to podała to zielonowłosemu, z zaciekawieniem chłonąc jego opowieść o marionetkarzach z pustyni, ludziach szukających równowagi w nierealnych wytworach własnych rąk, w sztywnych kukłach sterowanych ledwo widocznymi nićmi - ale czyż tym nie byliby ludzie w rękach bogów? Marnymi marionetkami, przestawianymi tak, jak im się tylko podobało, ginącymi szybciej niż kwiat wyrwany z korzeniami przez wiatr?
Tak jakoś się zdarzyło, że stali bardzo blisko siebie, gdy wręczała mu tacę, jakoś nie zauważyła, że ma rozpuszczone włosy, zaczerwienioną twarz i uśmiech, że czuje od niego ten wolny, zielony zapach świeżości, tak inny od woni mężczyzn, z którymi się stykała - z chłodnym, morskim zapachem Hikariego, kojarzącym się jej z subtelną dumą, z zapachem ojca - starego, doświadczonego życiem mężczyzny...Cofnęła się gwałtownie, przywołując swoje cholerne myśli do porządku, i odwróciła się na chwilę od niego.

Użyj wreszcie mózgu, Ariso.

Tyle, że nie było to łatwe - Hikari i Arashi uosabiali bowiem wobec młodej, pięknej dziewczyny ten dziwny aspekt inności, ten świeży powiew odmiennego od rutyny życia, z którym nigdy się nie spotkała. Arashi był swobodny, nieskrępowany, wesoły, pogodnie otwierał się przed nią i oczekiwał otwartości - albo niczego nie chciał w zamian; łagodny i cichy Hikari nie mówił wiele, jednak gdy raz na nią spojrzał, przeszywał ją ten cholerny, dziwny dreszcz. I nie wiedziała, z czym go powiązać: z zadurzeniem? Z zainteresowaniem czysto fizycznym? Z tym uczuciem, które mamy, gdy odkrywamy w kimś swoją bratnią duszę? Po prostu nie wiedziała. A jednak to czuła. Więc wolała na razie dać się pokierować uczuciom niż sztywnym konwenansom, które uczyły, że powinna spławić każde z wyznań Arashiego sztywnym "to bardzo fascynujące", a Hikariego zamordować we śnie jako zdradliwego Yogan, który sprowadzał ją na złą ścieżkę.

[Kaze Tetsu]

Tetsu przez chwilę chciał się zerwać i biec ratować krzyczącą osobę. Zanim jednak zdążył, doszły go słowa Hikariego. Jak szybki musi być ten mężczyzna, że zaczął prawić kazania swojej uczennicy, zanim młody shinobi nawet drgnął? No nic, może i lepiej nie ratować tej osoby? To przecież może być sprawczyni całego bałaganu w kuchni, jeśli dobrze zrozumiał zasłyszane fragmenty rozmów.
I jeśli o bałaganie mowa. Kuchnia dla Tetsu to miejsce wręcz święte. Nie chodzi nawet o to, że jego najcenniejsze i najszczęśliwsze wspomnienia są związane ze wspólnym gotowaniem wraz z matką. Nie chodzi nawet o same posiłki, czy też sztukę kulinarną, choć i te chłopak cenił i nawet próbował nieco poprawiać własne umiejętności. Kuchnia była dla niego miejscem, gdzie spotykał się z rodziną. Dlatego zawsze dbał, by wyglądało odpowiednio. Doprowadzenie pomieszczenia do takiego stanu, który jak podejrzewa i tak został nieco poprawiony przed jego przyjściem, było dla Tetsu prawie tak samo haniebne jak bratanie się z Kaguyami. Młody shinobi już wiedział, że nie będzie przepadać za sprawczynią zdarzenia.
Warto wspomnieć o jeszcze jednej rzeczy. W kuchni, nawet nie swojej, Tetsu czuł się jak w domu. Znacznie zyskiwał na pewności siebie i nie był już taki nieśmiały. Dlatego gdy tylko został zapytany przez Arisę, odezwał się zanim wymyśliła ona jak mógłby jej się przydać
- Jak mogę pomóc, szanowna Panno Ariso? - Tetsu rzekł to spokojnym i pogodnym głosem, uśmiechając się szczerze i lekko kłaniając.
Gdy pomysł na zagospodarowanie jego osoby się pojawił, Tetsu skłonił się i wyszedł. Trochę żałował, że nie będzie miał okazji nic ugotować, jednak nie chciał też zbytnio się narzucać. No i ktoś zapewne musiał zająć się jadalnią, więc też jest to dość istotne zajęcie. Może innym razem zaskoczy swoich towarzyszy umiejętnościami kulinarnymi. W końcu dobry ninja nigdy nie zdradza wszystkich swoich umiejętności. Przyjdzie i czas na wykorzystanie tych zdolności. Przynajmniej na razie będzie mógł popodziwiać zdolności Arashiego.
Tetsu radosnym krokiem podszedł do Hikariego. Znacznie lepiej czuł się mając jakieś konkretne zajęcie i będąc choć trochę bardziej przydatnym. Dalej pełen pewności siebie, choć już trochę mniej bo był jednak poza kuchnią, lecz wciąż na misji związanej z gotowaniem rzekł kłaniając się.
- Szanowny Panie Hikari, szacowna Panna Arisa przysyła mnie z misją przygotowania jadalni, jeśli takowa istnieje. Jeśli nie, upraszam w skierowanie mnie do miejsca, gdzie podawany będzie posiłek, bym mógł je odpowiednio oporządzić.
Tetsu wyprostował się po ostatnim słowie i czekał na odpowiedź. Jego prywatna drobna misja pomocy przy posiłku znacząco poprawiała jego nastrój. No i przy wspólnym jedzeniu łatwiej poznać ludzi. Nawet może ich trochę polubić. Lub minimalnie zaufać. Chłopak czekał z napięciem, na wskazanie przez gospodarza odpowiedniego kierunku.

[Suzu]

Tak oto w przypływie chwili powstał plan, który zrealizowany został zanim ktokolwiek się nad nim jakoś głębiej zastanowił - czyli dokładnie tak, jak Suzia lubiła najbardziej. Nie było nad czym myśleć, blondynka chlupnęła, burząc przy tym spokojną powierzchnię stawiku. To jednak nic w porównaniu ze zburzonym spokojem - jej wrzask chyba z powodzeniem powinien dotrzeć do sąsiadów. Zielonowłosa obserwowała to z szerokim uśmiechem. Nie zwykła przejmować się opinią postronnych ludzi, za to bawiły ją bardzo zachowania pozostałych, szczególnie Arisy, która wybiegła z domu, rozejrzała się wokół czujnym spojrzeniem, po czym jakby nigdy nic powróciła do środka. Czyżby uznała, że w obecności gospodarza nie powinna wychodzić przed szereg? Dziwne tutaj mieli obyczaje, strasznie pozbawiające podstawowej chociaż swobody.
Zielonowłosa również zdecydowała się opuścić bezpieczną pozycję na górze i zeskoczyła na ścieżkę, przytrzymując gurdę podczas lądowania. Odłożyła naczynie na bok i jak wcześniej, przykucnęła nad brzegiem stawiku, odgrodzona od wody barierką. Rybek nie było, uczennica Hikariego spłoszyła je bardzo skutecznie. Gorzej, że sprawczyni chaosu w zbiorniku wodnym także gdzieś zniknęła. Rozpłynęła się? Teleportowała? Suzka przeniosła na Hikariego trochę ogłupiałe spojrzenie, dla niej wszystko związane z wodą to czarna magia. On jednak nie wyrażał najmniejszych wątpliwości, ba, mówił w stronę wody i wyglądało na to, że doskonale rozumie sztuczkę, z której skorzystała jasnowłosa. A może zamieniała się w wodę tak jak Gigant nad rzeką? No ale on tylko rozlewał się na chwilę i znów wyglądał jak człowiek, więc raczej inna sztuczka...
- A może jej tu wcale nie ma, użyła jakiegoś henge albo klona i teraz robimy z siebie głupków? - zasugerowała bez przekonania, szczególnie teoria kopii przemawiała do jej wyobraźni, mogłaby sobie puffnąć w stawiku i nikt by nawet nie zauważył.
Zanim jednak sprawa się rozwiązała, przybył Tetsu ze swą misją. Kunoichi parsknęła cicho, nie mogąc się powstrzymać gdy usłyszała jego nieskończenie oficjalne słowa. Gdy poznali się w karczmie w Shigashi, wysławiał się dużo normalniej... chyba? Istniała też szansa na to, że Suzka po prostu nie zwróciła na to wcześniej uwagi. Ale zaraz, niby czemu jej nigdy nie nazwał szanowną?! Rozbawienie przeszło w zdziwienie, po czym obiecała sobie, że w wolnej chwili wyjaśnią sobie to i owo. Tymczasem sięgnęła po garść piachu i wolną dłonią przymknęła jedno z oczu, w tej drugiej uformowała się gałka oczna o zielonej tęczówce. Oczko pofrunęło w górę, by najpierw obejrzeć okolicę z lotu ptaka, potem zaś obniżyć lot, wsunąć się przez otwarte okno do budynku i zwiedzić dostępne tam pomieszczenia, może blondynka naprawdę siedzi w suchym miejscu i naśmiewa się z wyprowadzenia ich w pole.

  Ukryty tekst

Nazwa

Daisan no Me

Pieczęci

Przyłożenie dwóch palców do oka

Zasięg

Wytworzenie

W dłoni

Kontrola

Opanowanego Reberu

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 na turę)

Dodatkowe

Wykonywane przy pomocy gurdy lub piasku z otoczenia.

Opis Bardzo przydatna technika, która idealnie nadaje się rekonesansu. Użytkownik zasłania dłonią jedno z oczu, by następnie w drugiej dłoni utworzyć jego kopię. Piaskowe oko może się unosić na maksymalną wysokość równą 50m oraz swobodnie się poruszać. Należy jednak stale zasłaniać jedno z oczu. W przypadku zaprzestania takowej akcji nasz twór po prostu się rozlatuje. Szybkość tworu wynosi 60. Na randze klanowej A wzrasta do 80. (dla złotego piasku wartości te są niższe o 10)

[Hikari]

Hikari miał już zamiar składać pieczęcie, nawet zaczął to robić, ale wtedy zmienił zdanie. Miał zamiar wydobywać dziewczynę z stawu za wszelką cenę, nie patrząc po kosztach, tylko co to da? Ostatecznie zupełnie nic, prawdę mówiąc do zmuszenia wyjścia z wody musiałby spróbować wyparować wodę czy jakoś dziewczynę skrzywdzić. Czytał o wirze jaki mógłby wykonać, ale nie udało mu się ostatecznie z tą sztuczką zapoznać, miał to być zwykły blef. Teraz raczej wyglądał na lekko znudzonego całą sytuacją, nie zdając sobie sprawy jak to mogło wyglądać dla postronnych. Niczym idiota mówiący do swoich rybek, aby te rosły zdrowe czy dużo jadły. Jakby to miało magicznie zadziałać. Wydawało się, że Suzu również mogła do takiego grona należeć, nawet jak widziała wszystko niczym znikający posiłek na talerzu i teraz stała obok niego po zeskoczeniu za okno.
- Gdyby tak było to bym nie widział jak zamienia się w wodę, sam poznając suiton zaczynałem od właśnie tego jutsu.
Inną opcją była techniki podmiany z wodą, ale tutaj nie występowało żadne zjawisko mogące tego dokonać. Co do nauki techniki w sumie to było jedno z bardzo niewielu, które pokazali mu rodzice osobiście. Swoje ćwiczenia również wykonywał na tym stawie.
- Skoro nie chcesz wychodzić to zostań sobie w tej wodzie, ostatecznie im więcej zostanie za ciebie posprzątane tym większa kara potem.
Na ten moment miał zdecydowanie zbyt wiele kłopotów z jej powodu, zamiast tego powinien pomóc Arisie posprzątać cały ten syf. Jak teraz dopiero sobie pomyślał zostawił ją tam zupełnie samą z wszystkimi obowiązkami na głowie, było to bardzo nieprzyjemne prawda? Sam z pewnością nie chciałby zostać w takiej sytuacji, szczególnie w czyimś zupełnie obcym domostwie. Aż normalnie zrobiło mu się głupio z tego wszystkiego, bo chciał tak na prawdę zabrać do sprzątania tylko sprawczynię całego zamieszania. Odwrócił się na pięcie i zastał w takim momencie Tetsu używającego wielu udziwnień przed jego imieniem. To mu nie przeszkadzało, ale tworzyło dość spory dystans od samego początku prawda? Zresztą nie chciał, aby ktokolwiek się do niego zwracał w ten sposób. Jeszcze brakuje mu wielu lat życia, po których odłoży swoje buty na wieszak i przekaże losy świata młodzieńcom w kwiecie wieku takim jak on. Większość mogła sobie nie zdawać sprawy, ale Terumi brał tego cichego chłopaka za pełnoletniego. Pewnie to z powodu wzrostu, który był niemalże identyczny, jeden jak i drugi należał do bardzo wysokich ludzi w społeczeństwie.
- Tak właściwie to byliście w kuchnio-jadalni, ale nic nie szkodzi. Miałem i tak wracać, bo tutaj skończyłem więc już jej dam znać. A także wystarczy po prostu Hikari bez jakichś udziwnień, jeszcze nie jestem tak stary.
Zeskoczył z barierki posiadając niewielki uśmiech i ruszył dość szybkim krokiem do środka gdzie w kuchni została sama Arisa z Arashim. Chociaż nie spodziewał się koniecznie tego widoku w jakim ich zastał, to wcześniejsze znaki sprawiały, że domyślał się takiej opcji gdzieś w głębi swojej głowy. Stali bardzo blisko siebie, a cofnięcie dziewczyny najwyraźniej było spowodowanego usłyszeniem osoby trzeciej psującej cały nastrój. To nie było jego celem prawdę mówiąc, a po prostu przypadkiem. Do tego te rumieńce na twarzy, delikatny uśmiech nie mógł się mylić iż tą dwójkę łączyła zapewne jakaś więź. Wyglądała podobnie do Harumi, która w ten sam sposób spoglądała na Ichirou. Dlaczego mu się przypomniała ta scena, może z powodu kolejnego razu posiadania gości z tamtych regionów? Nie ważne, chcąc przerwać lekko krępującą ciszę po zepsuciu nastroju mógł przynajmniej wspomnieć, gdzie jest jadalnia. Zapomniał przez moment też o poprzednim brudzie jaki tam wszędzie panował, a teraz był już w lekko lepszym stanie.
- Całą jadalnią jest ten stół z krzesłami. Zostało coś do pomocy?
Pytanie to było z pewnością dziwne, ostatecznie on był gospodarzem. Gdyby mógł pewnie walnąłby się teraz w czoło barierką, ale przestał myśleć, bo było mu dość niezręcznie. Wolał gdzieś na sekundę zniknąć, a to było możliwe w przypadku negatywnej odpowiedzi. Yogańczyk wtedy ruszyłby w kierunku schowka na żywność. Po co? Jak to po co, aby wyciągnąć jakąś butelkę dobrego sake.

Plany domu na szybko:
Z zewnątrz
Dół domu
Góra domu

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 385 - Lato -

---

[/color][/b] " Nieporozumienie? " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=B2GvfQqbJ7Y&t=1s[/youtube] Inoshi siedząc w wodzie pod postacią kałuży wciąż doskwierało nieprzyjemne odczucie nagłego zanurzenia w zimnej wodzie, mokra kałuża której przeszkadzało bycie mokrym... Kto by przypuszczał, że wykona akurat taki ruch, zwłaszcza, że nie spodziewała się takiej sytuacji bo jakież są szanse, że ktoś spróbuje cię obudzić w taki sposób?
- Brr... Z-zimno, jestem całą przemoczona... Cholera - Obserwowała ze swojej wodnej postaci wszystkich na około, nic nie zaskoczył jej nadchodzący Hikari który jak gdyby nigdy nic za nic miał tą sytuacje w którą małą Yamanakę wciągnął. Nie miała pojęcia ani o gościach ani o tym, że wróci tak szybko... Bo wrócił szybciej, czyż nie?
- Hikari-sama? Tak szybko? Nie miał wrócić dopiero pojutrze? Ugh... Byłam zmęczona i zostawiłam wszystko w kuchni... Pewnie zobaczył nie podane ciasto i stwierdził, że mogłam coś zrobić... Mogłam zostawić je bardziej na widoku albo przygotować od razu... - Zaczęła się zastanawiać co jest powodem tej mokrej pobudki, bo mimo chłodu i niezbyt wielkiego komfortu w tej chwili nie chciała zbytnio przesadzać, nie była u siebie. Westchnęła mentalnie gdy Terumi zaczął się odgrażać.
- Teraz to na pewno nie wyjdę... Phah - Gdyby mogła to by zadarła głowę do góry, no i mentalnie to zrobiła, nie można zapomnieć o skrzyżowanych łapkach na piersiach bo tak naprawdę czy był powód do takiego podejścia od razu? Nawet nie poznał jej obecnej historii ani co się wydarzyło. Wyglądało jakby go to kompletnie nie obchodziło.
- Dlaczego go tak broniłam przy tym strażniku, nasprowadzał sobie ludzi i pewnie z nimi coś spiskuje a ja mówiłam jeszcze, że na pewno tego nie robi... No i co to za Suzu jakaś - Zaczęła się rozglądać aż dostrzegła zielonowłosą, gdyby mogła to zmarszczyła by brwi w geście drobnego zdenerwowania.
- A więc to tak... Razem mnie tutaj wrzucili, nie wiem jak ale pokażę jej jeszcze... Jeszcze mi odpuści? Przecież to on mnie tutaj wrzucił, to ja powinnam jemu odpuścić, ugh, dlaczego on nie potrafi tego zrozumieć... Niech sam się zabawia z tym swoim towarzystwem skoro sobie jakieś lale nasprowadzał. - Dostrzegła na krańcu Arisę która wychodziła z domu, skrzywiła się na jej widok bo to kolejna kobieta którą Hikari sprowadził do swojego domu, były już trzy, czy ten facet kiedyś sobie odpuszcza? Nie była ani zazdrosna ani nic, zwyczajnie zaniepokojona tym co się dzieje, ponieważ nie miała pojęcia ani kim są ani w jakim celu.
- A ten maszkaron czego tu chce? A niech sprząta sobie, przynajmniej ja nie będę musiała, pewnie nawet wyrzuci moje ciasto, kogo to obchodzi... - Gniew szybko ją opuściła i zwyczajnie posmutniała bo wiedziała ile pracy włożyła w zrobienie swojego tworu, chciała dobrze a jak zawsze zostało to odebrane źle.
Może powinnam w ogóle nic nie robić, wtedy przynajmniej nikt nie ma do mnie o nic pretensji... - Wtedy zasłyszała kolejną osobę która nadchodziła, był to gigantyczny Tetsu który od razu przyciągnął jej wzrok, nie w sensie rzeczywistego przyciągania jednak zadziwiło ją to jak się do Terumiego zwraca, jakby był jakimś lordem albo kimś większym. Może i nie powinno jej to dziwić w jej prowincji również wymagana jest wysoka kultura wobec innych i jest to w zasadzie codzienność, czego nie można powiedzieć o innych miejscach na świecie, jego zachowanie tym bardziej przyprawiły jej myśli o białą gorączkę.
- Kim on jest? Czy to służba? A może jakaś ważna osobistość a ja wszystko zepsułam... Zaraz... Przygotowanie jadalni? Czyli to służba? - Zdziwiła się, nie widziała wcześniej żeby tutaj się ktoś kręcił, musiał więc przybyć z Arisą i Suzu i być ich sługą, lub podróżował z Terumim. Potem i ta zielonowłosa bandytka zeskoczyła z bezpiecznego miejsca jakim było wyższe pięterko, spojrzenie jakie rzucała na Hikariego częściowo cieszyło blondynkę, że chociaż ona jest zaskoczona, żałowała jednak, że Terumi całkiem ją zdradził swoim zachowaniem, była tym strasznie zawiedziona.
- No pewnie, że mnie nie ma, głupia... - Skomentowała sugestie Suzki, gdyby mogła to przewróciłaby oczami, mimo wszystko. Nie trudno było zauważyć, że zachowanie Kaze rozbawiło i ją, co w pewien sposób dało blondynce do myślenia.
- Muszą się znać, inaczej by się z niego tak chichotała. - Dalej słyszała odpowiedzi Terumiego gdzie ten ponownie ją zasmucił całkowitym wydaniem zarówno i jej, jak i jej techniki, właściwie teraz to miała ochotę zostać w tej wodzie do wieczora. Kolejne napominanie o karach nie działało dobrze bo przynosiło jedynie skutek odwrotny. Ukarz nastolatka to się zbuntuje jak to mówią, akurat w jej wypadku bunt był swoistą wolnością od reguł i norm jakie musiała przestrzegać w domu liczyła, że chociaż częściowo przed tym ucieknie a tak... Liczyła na chociaż częściowe zainteresowanie swoją osobą a co dostała? Ot, zwyczajne " wyjdź bo cię ukarzę " Bolało.
- Świetnie! Ukarz mnie już teraz, tak będzie najlepiej - Pomyślała zbliżając się powoli do jednej z najbardziej oddalonych od Terumiego i Suzu wyjść, mianowicie chciała się " zmaterializować " w wodzie zaraz przy przedpokoju i tam już się podciągnąć i wyjść z wody pod barierką i wylądować na ścieżce. Gdy tylko była już sobą i wgramoliła się za barierkę. Podparła się rękami o podłogę odkasłując parokrotnie. Była cała przemoczona i mogło być jej teraz tylko zimno. Włosy mokre, yukata mokra, wszystko mokre nie było żadnej suchej nitki na niczym. Przysiadła na nogach z dosyć pochmurnym wyrazem twarzy.
- Hikari-sama, jak chcesz mnie ukarać za zrobienie dla ciebie poczęstunku to proszę bardzo, zrób to najlepiej już teraz i miejmy to za sobą! - Wykrzyczała w jego kierunku nie ukrywając swojej złości ani zaciśniętej jednej pięści, zaraz podniosła się i poszła w kierunku przedpokoju gdzie też przysiadła sobie w rogu tak sama o podkurczając nogi.
- Nie spodziewałam się, że tak będzie wyglądać nasze pierwsze spotkanie po tak długim czasie... Dalej jest mi zimno... - Zaklekotała zębami, a zaraz otuliła się jak mogła, tak naprawdę to nie wiedziała czego się spodziewać w tej chwili, czy zaraz przybiegnie tutaj Terumi i ją ukarze, albo ją wyrzuci, nawet nie myślała o tym, tak naprawdę to nie myślała o niczym bo zastanawiała się co zrobiła nie tak.

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Rindou Arashi]

Powoli zapachy w kuchni robiły się coraz przyjemniejsze. Herbata parzona przez Arisę wydzielała przyjemną woń, która mieszała się z jeszcze ciepłymi ciasteczkami, tworząc bardzo słodką i nęcącą mieszankę. Wszystko ładnie poukładane na tacach oczekiwało jedynie na przybycie gospodarza wraz z resztą gości i wskazanie, gdzie będą mogli w spokoju dokończyć swoje rozmowy i zjeść przygotowane przysmaki. Arashi skończył układać wszystkie łakocie, po czym spojrzał z uśmiechem na swoją towarzyszkę, która stała blisko niego. Pokazał jej każde po kolei i opowiedział co zawiera i jak mniej więcej smakuje. Zastanawiało go, co powiedzą tutejsi ludzie na ichnie, pustynne przysmaki. Wysoka temperatura wymagała od nich trochę innych metod przygotowania i konserwacji, co nadawało tym egzotycznym daniom nietypowego, wręcz niespotykanego na zielonych terenach smaku. W między czasie zielonowłosy słuchał opowieści dziewczyny o jej rodzinie, ta była wręcz standardowa dla wielu baśni. Dwie zwaśnione rodziny, które od lat nienawidziły się i czekały tylko na pretekst, żeby uprzykrzyć tej drugiej. A pomiędzy nimi urocza Arisa, czyżby to ona miała być tą księżniczką z opowieści, która zażegna konflikt??
- Twoje serduszko nie jest głupie. Jest bardzo urocze i czyste, takich ludzi świat potrzebuje! - podszedł do niej i popukał ją delikatnie dwoma palcami w miejsce, w którym było jej serce. - Pielęgnuj swoje Zielone serce i przekazuj je dalej. - przymknął oczy i delikatnie się uśmiechnął do koleżanki. W tym momencie także na jego polikach pojawił się delikatny rumieniec. W tym momencie także przez drzwi przeszedł gospodarz. Pojawiła się delikatnie niezręczna sytuacja, którą Hikari postanowił bardzo szybko rozładować.
- Wszystko już przygotowaliśmy, herbata się kończy parzyć, a łakocie czekają na tacy. - obrócił się w kierunku blatu i pokazał mu przygotowane przez siebie, jeszcze ciepłe smakołyki z pustyni. Po raz kolejny w duchu pochwalił umiejętności pieczętowania. Dzięki nim nie musiał się przejmować psującymi się zapasami czy ciągniętym za sobą taborem.
- To jak, siadamy jak popadnie, czy należy nas jakoś rozsadzić? - uśmiechnął się do właściciela oraz Arisy, zastanawiając się jaka będzie ich decyzja. On nigdy nie przykładał do tego wagi, chyba, że w jego rodzinnej restauracji wyprawiano bankiet dla lokalnych kupców, jednak w domu każdy siadał gdzie chciał, zależnie koło którego dania chciał być bliżej, bądź z kim zamierzał aktualnie porozmawiać. W każdym razie zależnie od decyzji gospodarza zajął wskazane miejsce, a jeżeli było mu to wszystko jedno to usiadł, zapraszając obok siebie Arisę a miejsce po drugiej stronie zaklepując la Suzu.

[Suzu]

Sztuczka z okiem, choć wygodna, okazała się zupełnie niepotrzebna, Hikari miał rację. Jasnowłosa dziewczyna niepospiesznie przeobraziła się z powrotem w osobę, na co piaskowa kunoichi patrzyła z prawdziwym zachwytem. Czyż suiton nie był wspaniały? Szkoda tylko, że na pustyni i tak nie miałaby okazji do korzystania z niego, nawet gdyby nosiła wodę w zwojach, rozlana na przesuszony piach zostałaby momentalnie wypita przez podłoże. Wiatr i piaskowy kurz, oto ich przeznaczenie. Wiatr i kurz.
Hikari wraz z Tetsu weszli z powrotem do budynku, Inoshi do pomieszczenia przejściowego między ogrodem a ulicą, Suzka pozostała więc sama nad wodą. Nie spieszyła się z powrotem do zawalonej kuchni, z ich pustynnego zespołu cała siła kulinarnego talentu ruszyła już do działania. Piaskowe oczko rozsypało się na schodach, kunoichi natomiast pochyliła się nad powierzchnią stawiku sprawdzając czy wróciły już rybki. Nic z tego, niestety. Widocznie musiało minąć trochę czasu, nim wystraszone intruzem zdecydują się z powrotem wypłynąć na swoje terytorium.
Pozostało już tylko wrócić do środka, doszła jednak do wniosku, że Inoshi coś długo nie przychodzi. Co mogła tam robić sama, taka mokra? Zarzuciła swój wielki garniec na ramię i ruszyła, nie było jej głupio z powodu kąpieli, po prostu nie chciała zostawić dziewczyny samej. Z pogodnym uśmiechem minęła drzwi i zaraz w kąciku dostrzegła skuloną postać. Naprawdę? Ze zdziwienia znów otworzyła buzię, Inoshi miała talent do robienia rzeczy, których Suzka kompletnie nie była w stanie zrozumieć. Wyglądało jednak na to, że jest jej zimno? Niewiele myśląc, Zielonowłosa odpieczętowała ze zwoju kolorową chustę, którą zwykła otulać się na pustyni wraz z zapadnięciem zmierzchu. Była ciepła, lekka i na tyle rozłożysta, że spokojnie dało się nią nakryć Yamanakę jak kocem.
- Hej, co to za mina sfinksa? Rozchmurz się trochę - przykucnęła przed nią, stawiając obok gurdę - Wydaje mi się, że Hikari po prostu nie zauważył tych naleśników w całym zastałym bałaganie. I chyba nie były tylko dla niego? Bo jednego zjadłam... - dodała z miną winowajcy, choć bez wyrzutów sumienia.
Zachowanie Inoshi naprawdę wydawało jej się bardzo dziwne, zaczynała się jednak przyzwyczajać, że tutaj ludzie byli trochę inni. Arisa też przecież mówiła słowami, które zdaniem pustynnej dziewczyny zupełnie się nie łączyły. To pewnie z braku słońca, a może po prostu życie na zielonych terenach było aż tak bardzo inne. Na pustyni ciężko jest stroić fochy, pogoda cię wykończy momentalnie, strajk głodowy także. Nie odzywaj się, to jeszcze cię pochwalą. "Nie rób problemów bo będą problemy" to prosta i niespodziewanie skuteczna zasada, która znacznie ułatwia wszystkim życie.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 385 - Lato -

---

[/color][/b] " Nieporozumienie? " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=69KF0kJ ... P&index=43[/youtube] Blondynka siedząc tak w kącie nawet nie rozmyślała, chciała by ta chwila jak najszybciej minęła. Trudno jej było zrozumieć dlaczego potraktowano ją w tej chwili tak a nie inaczej, czy można było w tym wypadku cokolwiek zrozumieć? Gdy zielonowłosa wkroczyła do pomieszczenia to nie mogła umknąć uwadze Yamanaki, taka zielona czupryna była prosta do dostrzeżenia.
- I czego ona tutaj chce? - Zmarszczyła brwi obserwując poczynania starszej koleżanki, nie patrzyła na nią ani z zaciekawieniem ani z zainteresowaniem, ot od niechcenia, jakby ją niemalże nie obchodziła. Gurda czy cokolwiek to było co nosiła na plecach było jeszcze czymś z czym nie miała styczności i niezbyt wiedziała po co jej taki wielki dzban na plecach.

Hideki odpieczętowała ze swojego zwoju chustę, całkiem sporawą na co Inoshi jedynie podniosła ze zdziwieniem brew do góry. Jak już Suzu zbliżyła się, przykucnęła wraz ze swoją gurdą przy boku w roli towarzysza ta przewróciła na nią wzrok, nie mówiła początkowo nic a jej oczy były strasznie nieobecne, w pewien sposób smutne i zawiedzione o ile można to odczytać bez udziału źrenic gdyż jak większość mieszkanek Soso z krwią rodową zwyczajnie ich nie ma. Pierwsze słowa zielonej niezbyt do niej trafiły, nie wiedziała jak miałaby na to odpowiedzieć. Dalsze wspominki o tym co przygotowała nie wydały się jej niczym dziwnym ani odkrywczym.
- Nie mam powodów by się cieszyć... - Mówiła mrużąc nieznacznie oczy których tęczówki były w tej chwili nieco pomniejszone. Przejechała nieco dłonią po swojej przemoczonej blond czuprynie.
- Wiem... Pewnie nawet nie sprawdził nic tylko od razu zaczął szukać winnej, to jest nie fair... Było dla niego, nie wiedziałam, że ktoś przyjdzie - Westchnęła przejeżdżając dłonią po swoim nieco zdartym policzku z wczoraj. Upadek który wtedy zaliczyła dalej pozostawał śladem, zagoi się bez problemu ale na wszystko potrzeba czasu...

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Kaze Tetsu]

Chłopak poszedł za gospodarzem. Nieco rozbawił go komentarz Hikariego. Co prawda jego przesadne maniery były żartem, jak widać zresztą całkiem udanym. Choć innym celem tego zabiegu było zadziwienie gospodarzy. Tetsu zdążył już nasłuchać się opinii okolicznych mieszkańców o tym jakie panują zwyczaje na pustyni. Trzeba jakoś jednak reprezentować ukochany piasek, nawet jeśli jest się daleko. A może zwłaszcza wtedy? Tak czy inaczej drobny żarcik wprawił go w niezły nastrój. Co prawda normalnie też byłby miły ale takie przerysowania rzeczywistości jak przed chwilą uważał za przezabawne.
Dobrego humoru nie popsuło mu nawet niepowodzenie jego drobnej misji. Gdy wrócił wraz z Hikarim do kuchni, miejsce wyglądało na w miarę przygotowane. Skoro Arisa i Arashi zasiadali już do stołu niewiele było zapewne rzeczy, które mógłby zrobić. Szkoda - pomyślał - nie lubię być bezużyteczny w takich sytuacjach.
Aby nieco jeszcze przeciągnąć żarcik, znów skłonił się na widok Arisy i rzekł.
- Szanowna Panno Ariso, niestety nie udało mi się zrealizować powierzonego zadania. Czy mógłbym pomóc w jakiś inny sposób?
Tetsu wyprostował się i wyraźnie czekał na jakieś polecenie. W myślach jednak rozważał, na ile takie karykaturalne zachowanie naprawdę go bawi, a na ile pozwala zasłonić jego niepewność w towarzystwie innych ludzi. Z żalem do samego siebie, którego oczywiście za nic w świecie nie dałby po sobie okazać, stwierdził, że jednak ta druga opcja. Może kiedyś uda mi się odnaleźć w śród ludzi - przeszło mu przez myśl i wywołało jakieś nagłe poczucie samotności.

[Suzu]

No, no, no, co za smutas! Nic, tylko złapać i wytarmosić za policzki, w dodatku tak zdrowo, za mamusię, tatusia i tak dalej... Suzka widziała drobny problem w jej podejściu, od kiedy trzeba mieć powód do zadowolenia? Czyż pogoda ducha sama w sobie nie była celem? Poprawiała humor, pomagała mierzyć się z przeciwnościami, dodawała siły i odwagi. Gdyby ludzie na świecie byli lepsi w cieszeniu się, z pewnością wszystkim żyłoby się o wiele lepiej. Niestety, najwyraźniej to wcale nie taka prosta sprawa, trzeba umieć być szczęśliwym.
- Nie masz też powodów by się smucić. - odbiła piłeczkę Suzka - Smutek nie rozwiązuje problemów tylko je utrwala. Najgorsze rozwiązanie.
Niczego przecież nie zmieni, siedząc tu jak sfinks i rozmyślając o swoim nieszczęściu. Na dobrą sprawę zresztą to właśnie dziewczyna sabotowała swoją pracę, nie powinna mieć pretensji o to, że Hikari nie znalazł przygotowanego przez nią mochi. Nie mogła też wiedzieć, że długowłosy nawet nie dostał na to szansy, Arisa natychmiast wyrzuciła wszystkich z kuchni. Ostatecznie też nie wiadomo, czy cokolwiek by się zmieniło, gdyby smakołyk odnalazł.
- Myślę, że szybko mu przejdzie, mówię ci, jestem specjalistą od wpadania w problemy. Ten tutaj to nic wielkiego - zapewniła, nie wiedzieć czemu w jej głosie brzmiała duma, czy rzeczywiście miała powód do zadowolenia? - Nawet spalenie kuchni mi się zdarzyło. A mój kuzyn Arashi to szybkowar wysadził w powietrze, a niby taki kucharz z niego świetny. Każdemu się zdarzyła jakaś wpadka, dlatego uszy do góry.
Uśmiechnęła się pogodnie do Inoshi, po czym przeniosła spojrzenie na jej włosy i ubranie, no i kałużę wody, która już zdążyła z blondynki spłynąć. Dotarła nawet do Suzki, łaskocząc ją w bose stopy. Przysunęła się jeszcze bliżej i jakby nigdy nic zaczęła suszyć włosy Yamanaki, używając chusty jak ręcznika - zdecydowanymi, pozbawionymi wahania ruchami. Ubrania trzeba będzie zmienić, ale to już ofiara konieczna.
- Długo jesteś uczennicą Hikariego? - zapytała przy tym, trochę zazdrościła blondynce, posiadanie własnego mistrza musiało być bardzo fajne.
Choć ona sama raczej nie byłaby w stanie dłużej trwać w podobnej relacji. Wolała, gdy sama jest sobie żaglem i sterem, nadopiekuńczość rodziny natomiast skutecznie zraziła ją do polegania na osobach bardziej doświadczonych. Co z tego, że ma przy sobie takich super sentokich, jeśli trzymali ją na smyczy zamiast pozwolić na rozwinięcie skrzydeł. Bo problemy, bo niepoważna, bo na pewno nie da sobie rady. Zginie i tyle. Przesadna troska nie jest niczym zdrowym, tym bardziej też prowokowała Suzię by uciec z tych dusznych ramion i na własnej skórze przekonać się o własnych granicach.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 385 - Lato -

---

[/color][/b] " Chwila dla siebie " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=69KF0kJ ... P&index=43[/youtube] Inoshi zawsze przejmowała się opiniami innych, zwłaszcza osób decyzyjnych i tych na której jej zależało. Chciała spełniać oczekiwania jak tylko mogła, jakie tylko mogła. Nie ważne jak trudne mogło to być, dalej jednak zawsze dopadało ją zwątpienie bo prędzej czy później zawsze natrafiała na przeszkodę której nie mogła przeskoczyć. To naturalne trafić na coś co jest dla nas wyzwaniem, co jednak jeśli to wyzwanie staje się jeszcze trudniejsze poprzez presje otoczeniania oraz nakładaniu na siebie presji przez nią samą, chęć i pragnienie zaimponowania i bycia docenioną potrafi być tak wielkie.
- Dlaczego myślisz, że to jest takie proste gdy nie jest? -
Zaserwowała blondynka do Suzu z nie mniej pochmurną miną niż wcześniej. Jedno zdanie albo dwa słowa to czasem zbyt mało by kogoś przekonać a czasami to w zupełności wystarcza, tym razem nie wystarczyło bo powodów było wiele i czasem były dużo głębsze niż może się wydawać.
- To dla ciebie za trudne, nie jesteś z Karmazynowych szczytów, nie zrozumiesz. Przepraszam. -
Powiedziała zwracając podczas tego uwagę na małą kałużę którą zaczęła chwilę temu zostawiać. Wszystko było mokre. Z każdą chwilą jednak coraz mniej.
- Ja też ciągle w nie wpadam i nic nie mogę na to poradzić a bardzo bym chciała by zniknęły… Mam dość wszelkich kłopotów. -
Odpowiedziała zielonowłosej, nie było jej już zimno, początkowy etap chłodnego wyjścia z wody po niespodziewanym do niej wrzuceniu powoli mijał. Przyzwyczajała się do temperatury która panowała dzisiejszego dnia. Wciąż jednak wiejący swobodnie wiaterek od strony stawiku powiewał swobodnie nieco ją ochładzając, głównie wodę która dalej znajdowała się na wilgotnym ciele.
- A ja… Nie chcę mówić o tym co zrobiłam. -
Jej spojrzenie stało się w tej chwili jeszcze bardziej posępne niż było tak jakby przypomniała sobie coś okropnego czego była prowodyrką bądź też twórczynią. Schyliła nieco głowę gdy Suzu zbliżyła się i zaczęła przy pomocy chusty wycierać jej głowę. Blond czupryna wcale nie była taka długa, włosy Yamanaki sięgały odrobinę mniej niż do ramion. Z tyłu, z przodu natomiast jeden fragment był znacząco dłuższy, że nawet i mokry zwisał i przykrywał część jej twarzy nie mogąc zagrzać miejsca nawet jeśli zostałby odgarnięty do tyłu.
- Ona i tak nie zrozumie, kim niby jest by jej to mówić. -
Westchnęła rozluźniając swoje ręce, spuściła je swobodnie wzdłuż ciała. Tak jakby się poddała woli starszej koleżanki. Nie widziała sensu w walce z suzu czy stawianiu na swoją niekorzyść bo tak. Dała jej swobodnie robić co chciała.
- Nawet nie wiem jak masz na imię… -
Zwróciła pytające spojrzenie w kierunku twarzy panny zielonej która wydawała się cały czas promieniować pozytywną energią a uśmiech nie schodził z jej twarzy co wydawało się jej pewnego rodzaju czymś godnym podziwu a z drugiej strony zastanawiała się nad prawdziwością i prawdomównością zielonowłosej wobec samej siebie.
- Nie jestem jego uczennicą długo… O ile w ogóle nią jestem. Pierwszy raz spotkałam go w Hanamurze gdzie… Uratował mnie i powiedział, że jak tutaj przybędę to będzie mnie uczył. -

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa