Zapomniane dojo

[Hayami Akodo]

[Jun'ichi]

Misja rangi D
Mitsuyo
7/15+ Poprzednia lokacja

Staruszek uśmiechnął się bo doskonale rozumiał Twoje zdenerwowanie sytuacją. Sam był zapewne niezadowolony z takiego obiegu spraw i tylko lata doświadczenia oraz samozaparcia pozwalały mu powstrzymać pięści przed wymierzeniem należytej, aczkolwiek brutalnej kary dla łobuzów.
To niedaleko za osadą, miejsce jest całkiem spokojne i idealnie nadaje się do tego, aby trenować umysł, a nie tylko ciało. Zapewne sama panienka wie, że to bardzo ważne by utrzymać równowagę między mentalnością, a cielesnością. Możemy wytrenować ciało, jednak gdy umysł jest słaby to nie jest trudno go oszukać, zwieść, zaskoczyć i pokonać. - mężczyzna jeszcze jakiś czas tłumaczył Ci swoje własne wnioski na temat niektórych aspektów życia jako wojownik, który wzorując się na Bushido, powinien odszukać własną w obecnym świecie drogę zgodną z zasadami moralnymi.

Wreszcie po kilkunastu minutach marszu dotarliście do skraju lasu, który pokryty niegrubą warstwą śniegu wyglądał dość spokojnie. Starzec zatrzymał się i rozejrzał uważnie po drzewach, ich gałęziach i śniegu pod nimi.
Tu musimy już na siebie uważać. Widzę, że nie założyli chyba żadnych pułapek aż tutaj, ale lepiej patrz gdzie stawiasz nogi i o co zahaczasz ubraniem. Jeden ruch i mocno odczujesz ich pomysłowość, a tego Ci nie życzę. - mężczyzna prawie szeptał i ze zdenerwowaniem znowu rozejrzał się po okolicy.
Przed wami znajdowały się teraz tylko drzewa o dość grubych pniach i solidnych gałęziach. Ich korony przesłaniały niemal całe niebo, jednak nawet między nimi zdarzały się solidne luki przez które śnieg oraz słońce wpadały do lasu. Gdzieś w oddali zdawało Ci się już nawet, że widzisz zarys ciemnego, piętrowego budynku o tradycyjnej, japońskiej budowie.

[Mitsuyo]

To dobrze, że staruszek nie spojrzał na nią jak na idiotkę, kiedy emocję wzięły nad nią górę. A wręcz przeciwnie - zrozumiał jej zdenerwowanie i podzielał je. Nie mogła sobie jednak pozwolić na dalsze takie zachowanie - kodeks Samuraja był po to, aby go przestrzegać. Ale czy to jej wina, że życie wychowało ją na osobę, która nie ma wielu cech z wspomnianego Bushido? Musiała się starać i po prostu nie przynosić wstydu. Nie wychodziło jej to aż tak źle, ale wiedziała, że musiała jeszcze sporo nad sobą popracować. Nie tylko nad ciałem, a też - jak powiedział mężczyzna - umysłem.
Po kilkunastu minutach drogi, Mitsuyo z nieznajomym dotarła na skraj lasu. Nic nie wyglądało tutaj na podejrzane. Drzewa, śnieg... i gdzieś, daleko jakiś budynek, prawdopodobnie opuszczone dojo. Nie mogła się jednak zwieść pozorom, bo z doświadczenia wiedziała, że właśnie takie miejsca kryją najwięcej pułapek. Rozejrzała się uważnie. Nadal nic. Westchnęła i pokiwała głową na znak, że przyjęła słowa do wiadomości.
- W porządku, no to idę przodem. - powiedziała cicho. Jeśli istniała szansa, że ktoś ich podsłuchiwał, to nie mogli ryzykować. Powoli zaczęła kroczyć przed siebie, szczególną uwagę zwracając na podłoże i gałęzie. Cały czas zachowywała czujność i była gotowa na ewentualne odskoczenie czy obronę. Musieli dostać się do środka.

[Jun'ichi]

Misja rangi D
Mitsuyo
9/15+ Starszy mężczyzna z zaciekawieniem obserwował to w jaki sposób podejdziesz do tak nietypowej sytuacji. Śnieg zalegający na ziemi utrudniał zadanie ale na dobrą sprawę wiele zależało też od tego, jak bardzo postarały się te dzieciaki przy zakładaniu pułapek. Z opowieści starca wnioskować można było, że nie byli pierwszymi lepszymi amatorami jednak czy zwykłe dzieci mogły przechytrzyć tak wojowniczą dziewczynę-samurai jak Ty?
Pierwszych dziesięć, może piętnaście metrów szliście bardzo powoli i uważnie, dzięki czemu nie natrafiliście na żadne utrudnienia. Dopiero kiedy oddalone Dojo stało się bardziej wyraźne, ujrzałaś na śniegu coś raczej nietypowego a mianowicie podłużny poblask, odbicie światła od czegoś podłużnego, prostego i bardzo cienkiego co dosłownie przecinało waszą drogę. Oczywiście po chwili obserwacji mogłaś stwierdzić z całą pewnością, że była to stalowa żyłka napięta dość mocno i przyczepiona do... no właśnie, póki co nie było wiadome do czego. Sama żyłka rozciągnięta była między drzewami dość nisko nad ziemią więc zapewne ktoś miał w nią wdepnąć by zapoczątkować swoje cierpienie.
Widzisz panienko? Mieliśmy dużo szczęścia, że Twoje piękne, młode oczy wypatrzyły coś tak cienkiego. Chyba niebiosa zesłały mi Ciebie nieprzypadkowo.
W głosie mężczyzny wyczułaś szczerą radość, a to z kolei miało pełne prawo motywować Cię do jeszcze lepszego wykonywania swojej misji. Czułaś w środku, że chyba nic nie będzie w stanie Cię zatrzymać dopóki ktoś wierzy w Ciebie tak mocno jak ten nieznajomy jeszcze niedawno człowiek. Było to dziwne, ale chyba przyjemne uczucie, którego nie można było doświadczać każdego dnia.

  Ukryty tekst

[Mitsuyo]

No proszę, już po kilkunastu metrach, dziewczynie udało się zauważyć pierwszą pułapkę. Stalowa żyłka, prawdopodobnie przyczepiona do jednego z wyrastających drzew, brzmiała banalnie. Ale właśnie takiego rodzaju przeszkód spodziewała się po dzieciach. Poinformowała staruszka, który wydawał się bardzo zadowolony. Cóż, bez jej pomocy, pewnie wpadłby w zasadzkę. Wypatrzenie linki nie było takie łatwe ze wzrokiem Mitsuyo, a co dopiero mężczyzny w sędziwym wieku. Cieszyła się, że była pomocna. Oby w dalszych etapach, przydała się równie mocno. I nie chodziło tu nawet o pieniądze, a zwykłą satysfakcję. Uwielbiała to uczucie.
- Niech pan uważa. Chyba wystarczy, że na to nie nadepniemy, ale lepiej zachować ostrożność. Przejdę pierwsza - oznajmiła. Uniosła prawą nogę i położyła ją za żyłką, po czym to samo zrobiła z lewą. Odsunęła się, żeby dać nieznajomemu przejść. Teraz czekała, mając nadzieję, że nie wkopała się w jakąś większą pułapkę. A jeśli już, to na pewno sobie poradzi. Będzie musiała.

[Jun'ichi]

Misja rangi D
Mitsuyo
11/15+ Starzec idący trzy kroki za Tobą zatrzymał się i wytężał wzrok by dostrzec zagrożenie o którym go informowałaś. Niestety jego oczy nie były już tak zdrowe jak kiedyś dlatego tylko w milczeniu pokiwał głową i starał się naśladować Twoje ruchy. Zerkał więc uważnie jak przestawiasz nogę nad rzekomą żyłką i stawiasz na warstwie śniegu. Moment ciszy i nagle... odgłos zerwanej żyłki, trzask drewna dobiegający z nieznanego kierunku. Jedyne co zdążyłaś poczuć to silne popchnięcie w plecy - to starzec uratował Cię przed tym co śmignęło ponad waszymi głowami, a był to wielki, ogromny wręcz konar drzewa uwieszony na linie wysoko między drzewami. Nadepnięcie ukrytej pod śniegiem, drugiej żyłki sprawiło że konar zleciał z wysoka i z ogromną prędkością niemal zmiótł was z powierzchni ziemi.
Przez chwilę mogłaś unieść głowę by zobaczyć to niespotykane zbyt często zjawisko i dzięki temu dostrzegłaś, że na pniu, trzymając się przywiązanej do niego liny stał chłopak, może troszkę młodszy od Ciebie. Na jego twarzy widziałaś zadowolenie, lekko wredny uśmieszek bo oto ponownie zaskoczył starca, który chciał odebrać ich miejsce spotkań.
Wynoś się staruszku i zabieraj tą ślicznotkę bo to nie miejsce dla niej! Dojo jest nasze! - krzyknął i w tym czasie drzewo osiągnęło już swój maksymalny punkt wysokości dlatego teraz zaczęło wracać by znowu przelecieć tuż nad wami. Do tego momentu macie około 4-5 sekund jednak czy teraz kiedy wasza pozycja jest już znana, nie powinniście spodziewać się innych utrudnień. Tym co dostrzegłaś w dłoni chłopaka stojącego na opadającym drzewie był jakiś stary, chyba lekko podniszczony kunai. Czyżby chciał on przeciąć linę tak, by drzewo zamiast przelecieć nad wami, spadło na was i zakończyło spór na dobre?

[Mitsuyo]

- Niech to szlag! - wymsknęło jej się, kiedy usłyszała odgłos pękającej żyłki. Mogła przewidzieć, że przeciwnicy wykorzystają otoczenie na swoją korzyść. Druga linka pod grubą warstwą śniegu... wpadnięcie na to nie było takie trudne. Przeklinała swoją lekkomyślność. Ale to nie było wszystko - aktywowała się pułapka i gdyby nie interwencja staruszka, mogłoby ich tu nie być. No, zostałaby z nich wielka, czerwona plama. Musiała mu później porządnie podziękować!
Uniosła głowę i zobaczyła sprawcę całego zamieszania. Spodziewała się jakiegoś dzieciaka, nie osobę młodszą o zaledwie parę lat. Chyba nie doceniła zleceniodawcy - cały czas myślała, że nie może on sobie poradzić z bachorami, a tymczasem nie było to wcale takie łatwe! Było jej lekko wstyd, ale sam mężczyzna nie wyraził się jasno co do wieku wrogów. Zresztą i tak niewiele by to zmieniło. I tak zaoferowałaby swoją pomoc. Bo taka już była jej natura.
- Oj, oj, to było niebezpieczne - przygryzła wargę i spróbowała zignorować jego słowa. Mocno wkurzyło ją to, że była tylko ślicznotką i nie było to miejsce dla niej. Najchętniej rozszarpałaby go na strzępy, ale teraz najważniejsze było ich bezpieczeństwo. A drzewo ponownie zbliżało się w ich kierunku. I nie była pewna, czy chłopak nie okaże się psychopatą i tym swoim kunai'em nie zechce przeciąć linki i ich przygnieść. Niedobrze.
Mieli bardzo mało czasu. Różowowłosa chwyciła staruszka za dłoń i najszybciej jak tylko mogła, pobiegła w miejsce, w którym było więcej drzew i było jak najdalej od nieznajomego. Skoro przeciwnicy wykorzystali otoczenie, to oni też musieli Jeśli znajdzie miejsce, gdzie będzie dużo tej zieleniny, to pień nie powinien zrobić im krzywdy. Oczywiście uważała na ewentualne pułapki, ale poruszała się tak szybko, że mogła jakąś przypadkowo uruchomić. Wyciągnęła Tachi z sayi. Jeśli coś nadleci i zdąży to zauważyć, to wyskoczy i zacznie kręcić mieczem wokół siebie. Dzięki temu powinna zablokować ataki.

Wspomniany miecz:

Nazwa

Tachi

Typ

Ostrze długie

Styl

Chanbara

Rozmiary

Długość ostrza

90 cm

Długość rękojeści

20 cm

Objętość

50

Opis Długi miecz jednosieczny, nazywany dłuższą kataną, zresztą nie bez powodu. Wykonywany tą samą metodą, posiada wszystkie cechy, za którą się ją ceni - wytrzymały, względnie lekki, niezwykle ostry jak i poręczny. Zazwyczaj nie jest używany razem z nią. Wojownicy decydowali się właśnie na katanę bądź tachi ze wskazaniem na tą pierwszą. Mimo, że cieszący się mniejszą popularnością, to równie zabójczy i użyteczny. Walka takim orężem odbywa się na identycznych zasadach jak standardową kataną. Posiada jednak nieco inne cechy. Tachi przez swoją długość stawia bardziej na wykorzystanie przewagi dystansu, a nie bezpośrednie starcie. Jest nieco wolniejsze choć nadal niesamowicie szybkie - ot dłuższy brat katany. Nic dodać, nic ująć.

Wymagania

Uniesienie

Brak

Poprawne użycie

10 siły

Cena

3200 Ryō

Technika:

Nazwa

Mikazukigiri

Pieczęci

Brak

Zasięg

Zależy od długości ostrza

Koszt

Brak

Dodatkowe

Na czas używania techniki otrzymujemy +10 do siły, +10 do szybkości

Opis Technika posiadająca głównie znamiona defensywne. Szermierz znający to jutsu zaczyna szybko kręcić mieczem wokół siebie, blokując ataki nadchodzące z różnych stron. Bardzo skuteczna w walce z wieloma przeciwnikami, a zwłaszcza gdy jest się przez nich otoczonym. Dodatkowo, jeżeli shinobi jest dostatecznie wprawny w posługiwaniu się mieczem, może wykonać te uderzenia w sposób ofensywny, raniąc wszystkich dookoła.

Staty:
SIŁA 41+10
WYTRZYMAŁOŚĆ42
SZYBKOŚĆ 55+10
PERCEPCJA 17

[Jun'ichi]

Misja rangi D
Mitsuyo
13/15+ Razem z dziadkiem odskoczyłaś w prawy bok pomiędzy drzewa z wyciągniętą przed sobą bronią gotową do użycia. Staruszek wziął kilka głębszych oddechów i zerknął na Ciebie z delikatnym uśmiechem.
To już nie na moje siły. Ale zrobię ile będę w stanie, powiedz tylko jak mogę pomóc. - powiedział starzec ciągle trzymając w dłoni całą stertę drewnianych broni.
Ogromny pień faktycznie został odcięty od liny przez co spadł w miejsce gdzie staliście jeszcze chwilę wcześniej, niszcząc wszystko na swojej drodze począwszy od mniejszych głazów po młodsze drzewka, krzaki zaś z warstwy śniegu nie pozostało nic poza długą na kilkanaście metrów bruzdą świeżej, przeoranej ziemi. Nie widziałaś jednak chłopaka, który stał przy linie więc zapewne przytrzymał się jej i uciekł gdzieś z jej pomocą.
Po raptem kilku chwilach wielkiego hałasu rozpoczęły się dalsze nieprzyjemności; tym razem usłyszałaś znad waszych głów dziwny odgłos uderzających o siebie przedmiotów, chyba kamieni. Szybko zerknęłaś w górę i ujrzałaś jak inny chłopak przywiązany do jakiejś długiej, schowanej w koronach drzew liny stoi nad wami oparty o pień drzewa i przechyla wielki, wiklinowy kosz pełen niedużych kamyków. Wprawdzie trafienie jednym nie powinno być groźne ale cały grad zrzucony z takiej wysokości mógł już narobić szkód. Twoja reakcja była jednak bardzo szybka i pewna - kilka szybkich machnięć mieczem sprawiło, że wszystkie nadlatujące "pociski" odbiły się na różne strony i narobiły jedynie wyrw w korach okolicznych drzew.
Ten wredny i trochę niehonorowy atak miał jednak na celu zajęcie was na kilka chwil bo chłopak który dopuścił się tego czynu, wycofał się gdy tylko opróżnił kosz. Kiedy ostatnie kamyki zostały właśnie odbite, w waszą stronę nadciągało właśnie kolejne zagrożenie - dwóch chłopców (nieznanych do tej pory) biegło prosto na Ciebie i staruszka właściwie stykając się barkami tak, że nie widziałaś ich rąk (tych które mieli przy sobie nawzajem) więc mogli w nich coś skrywać. W chwili gdy ich zauważyłaś, byli jakieś 5m od was i dobiegnięcie do drzewa przy którym stoicie zajmie im około dwóch sekund. Na ich twarzach widziałaś już pewne siebie uśmiechy pełne drwiny w waszym kierunku. Chłopcy byli pewni swego.

[Mitsuyo]

- Na razie niech pan zostanie na miejscu. Zaraz dotrzemy do Dojo - zapewniła. Spojrzała na bronie, które zleceniodawca cały czas trzymał przy sobie. Wiedziała, że będą potrzebne, ale póki co tylko mu przeszkadzały. Musiały być ciężkie i niewygodne. A przecież mówiła, że może je ponieść! Chyba nie przemówi mu już do rozumu. Oby tylko nie pogorszyło to ich sytuacji. Na przykład gdy dalej będą musieli uciekać. Zgodnie z jej oczekiwaniami, chłopak naprawdę chciał się ich pozbyć. Okropne! Myśl o tym, że mogłoby ich tu nie być była przerażająca. Ale to nie tak, że jakoś specjalnie się bała, bardziej czuła dreszczyk emocji. Sama do końca nie rozumiała swoich uczuć.
Na szczęście udało jej się w porę dostrzec zagrożenie i przedmioty nie dosięgnęły ani jej ani staruszka. Długa nauka nie poszła na marne i naprawdę się przydała! Niemniej jednak kamienie... prowizoryczna metoda na pozbycie się przeciwników. Chłopacy nie byli zbyt oryginalni, ale i tak nie radzili sobie źle. Dziewczyna miała nadzieję, że uda jej się z nimi poradzić. Zobaczyła, że kolejni nieznajomi biegną w ich stronę. Mogli coś ukrywać, ale głównie zainteresowała ją ich pozycja. Dzięki długiemu mieczowi, jedna z jej samurajskich technik powinna dosięgnąć dwójkę. "Wszystko albo nic" - pomyślała. Przyjęła odpowiednią pozycję i czekała. Po sekundzie wysunęła się do przodu i wysłała pchnięcie w kierunku ich krtani. Przy okazji spróbowała zobaczyć, co mogli ukrywać. Gdyby była to jakaś bombka dymna, albo coś gorszego, uważała, aby nie stracić staruszka z pola widzenia. Pewnie nie wszystko pójdzie po jej myśli, ale liczyła, że chociaż część planu się powiedzie. Że zdoła zdjąć przynajmniej jednego z nich.

Staty:
SIŁA 41+15
WYTRZYMAŁOŚĆ42
SZYBKOŚĆ 55+15
PERCEPCJA 17

Nazwa

Ikioi

Pieczęci

Brak

Zasięg

Zasięg ostrza + 2 metry

Koszt

Brak

Dodatkowe

Na czas używania techniki otrzymujemy +15 do szybkości, + 15 do siły

Opis Po ustawieniu się w pozycji odpowiedniej dla stylu Battodo czekamy na zbliżenie się przeciwnika. Gdy ten jest oddalony o 2m od zasięgu broni to wykonujemy jeden szybki krok w przód, a następnie czyste pchnięcie w krtań pochylając się odpowiednio, by wykorzystać całe ciało do ataku. Ta technika sprawia, że wykonujemy cios w grdykę wroga z niesamowitym impetem dlatego, zwykle przebija blok i ciężko zbić na bok naszą Katanę. Szybkość ataku zależy jednak od naszych możliwości ciała.

Uwaga

Dostępne jedynie dla samurajów jako usprawniony styl Battodo

[Jun'ichi]

Misja rangi D
Mitsuyo
15/15+ Ogromny opór stawiany przez chłopców stawał się coraz bardziej uciążliwy, chociaż była to też po części zasługa starca, którego zwyczajnie trzeba było ochraniać. Wreszcie jednak czara goryczy została przelana, kiedy dwójka napastników mknęła ku waszej dwójce z nieznanymi, ale z pewnością nieprzyjaznymi zamiarami, skrywając coś między rękoma. Twoja decyzja co do wyboru kontry była na tyle zaskakująca, że jeszcze nim ruszyłaś z miejsca, starzec wypuścił z rąk trzymany pakunek. Szata rozwinęła się kiedy Ty już unosiłaś miecz na wysokość krtani napastników. Następnym co pamiętałaś był dość silny podmuch tuż obok Twojej twarzy, błysk światła odbitego od Twojego miecza i nagle zupełną ciszę.
Starczy już. - dziwnie znajomy ale jednak nowy głos rozbrzmiał tuż obok Ciebie. Chwila zaskoczenia minęła i mogłaś teraz zwrócić wzrok do jego źródła dźwięku. Okazał się nim być nie kto inny jak Twój zleceniodawca, którego twarz wyglądała teraz znacznie poważniej, postawa była nienaganna i może tylko wizualnie, ale jednak zdawał się bardziej umięśniony. Teraz kiedy zrobił się poważny, dostrzegłaś w nim tego kim naprawdę był - mistrzem Kenjutsu.
Ten niepozorny człowiek jedną ręką chwycił jeden z wysypujących się Bokenów i ciosem wyprowadzonym od dołu dosłownie pchnął Twoją broń lekko ku górze przez co całkowicie zmienił Twój cel ataku.
Po chwili dostrzegłaś też, że druga ręka, trzymając Bo (drewniany kij) zablokował to co znajdowało się między rękoma chłopców dosłownie wciskając broń między nich - był to żelazny łańcuch najeżony kolcami. To skąd młodzieńcy mieli taką broń było dość ciekawą zagadką ale faktem było, że nawet to nie pomogło im w starciu z powagą staruszka-zleceniodawcy.
Wystarczyło kilka chwil żebyście przyprawili tak młodą panienkę o niepotrzebne nerwy. Problem jest jednak w tym, że ta... jak ją nazwaliście? A tak, ślicznotka - właśnie jednym ruchem pozbawiłaby dwóch z was życia. Jesteście żałośni. Pomysłowi, to fakt, ale żałośni. Jeśli nie nauczycie się walczyć mieczem, nie prowokujcie kogoś kto to potrafi. W przeciwnym wypadku młodo i głupio zginiecie. - przemowa mężczyzny z pewnością nie mogła zostać całkowicie zignorowana, nawet przez tak zatwardziałych hultajów. Dwójka złączona łańcuchem lekko zwiesiła głowy, by po chwili paść na kolana w zupełnej ciszy. Najwyraźniej do nich najszybciej dotarło to, że tylko oddając Dojo w ręce tego człowieka, dostaną szansę stać się prawdziwie silnymi by walczyć o to, co naprawdę ważne.
Tak! Oni są żałośni ale ja nigdy się nie poddam! - wrzasnął nagle trzeci chłopak zza pleców klęczącej dwójki. Widziałaś jak jego kolana uginają się by ruszyć do biegu ale tutaj ponownie staruszek wykonał aż nadludzko szybki ruch i cisnął bokenem w jego stronę. Drewniana broń przemknęła tak blisko twarzy chłopaka, że po chwili na jego policzku pojawiła się cieniutka, lekko krwawiąca szrama. Dopiero wtedy zamarł. Wciąż jednak stał a w jego oczach widziałaś że bije się jeszcze z myślami.

[Mitsuyo]

Atak dziewczyny został powstrzymany przez osobę, której najmniej by się spodziewała. Spojrzała z zaskoczeniem na staruszka. Na pewno nie wyglądał jak mężczyzna, którego poznała. Był znacznie bardziej poważny, jakby bardziej wyprostowany, a może nawet umięśniony? Opuściła miecz i powoli odsunęła się od napastników. Wszystko jednocześnie wszystko zaczęło układać się w logiczną całość. Przeciętny człowiek nie zauważyłby pnia drzewa przed nią i nie zareagowałby tak szybko. Nie próbowałby też dostać się do Dojo.
- Kim pan tak naprawdę jest? - zleceniodawca odkrył broń skrywaną przez dwójkę. Miałaby problem, gdyby zdążyli jej użyć. Może nie jakiś wielki, ale na pewno utrudniliby jej plany.
- To prawda. Dla dobra słabszych nigdy się nie zawaham! - dopowiedziała stanowczo, kiedy staruszek zaczął ich karcić. Zmrużyła oczy. Była wściekła i gdyby nie interwencja, dwójki mogłoby już nie być. Zbyt łatwo się denerwowała, a w tamtej chwili nie chciała im odpuścić. Nienawidziła być dyskryminowana. Musiała pokazać, że kobieta też potrafi się bronić. A
Poczuła się lekko wykorzystana. W końcu szermierz poradziłby sobie bez niej. Chciał ją przetestować? Dlaczego od samego początku nie pokazał przeciwnikom, że nie powinni z nim zadzierać? Czemu ujawnił się dopiero, gdy to właśnie im groziło niebezpieczeństwo, a nie jemu samemu?
- Do czego była potrzebna panu moja pomoc...? - w zadanym pytaniu można było usłyszeć sporo pretensji. Chciała wiedzieć o co w tym wszystkim chodziło. Oczekiwała wyjaśnień. W międzyczasie pojawił się kolejny wróg, ale starzec uporał się z nim szybciej, niż ona zmieniła pozycję. Wzruszyła ramionami i założyła ręce na piersiach. W tej chwili nie za bardzo ufała swojemu zleceniodawcy. Wierzyła, że nie zrobi jej krzywdy, ale musiała poznać odpowiedź. Bez niej nie ruszy się z miejsca.

[Jun'ichi]

Misja rangi D
Mitsuyo
17/15+ Starszy mężczyzna odwrócił ku Tobie swój wzrok. Teraz widziałaś w jego oczach ten sam błysk, który dostrzegłaś przy pierwszym spotkaniu. Po chwili uśmiechnął się delikatnie i zaczął wyjaśniać co było jego zamiarem od samego początku.
Widzisz młoda damo, siła może służyć czynieniu zła tak jak robili to Ci tutaj młodzieńcy, lub czynieniu dobra tak, jak uczyniłaś to Ty. Ich myślenia nie zmieniłby fakt, że zostali pobici przez wytrenowanego staruszka. Potrzebowałem kogoś, kogo zlekceważą, kto będzie podobny im wiekiem ale znacznie silniejszy nie na pierwszy rzut oka. - po tych słowach odwrócił się do wciąż stojącego niepewnie chłopaka.
To Dojo jest potrzebne nie tylko wam. Nie zrobicie z niego żadnego pożytku jeśli służyć wam będzie tylko za miejsce spotkań, udawanych treningów i zabaw. Będę tu trenował zwykłych ludzi, mieszkańców którzy chcą stawiać czoło niebezpieczeństwom gdy te pojawią się w najmniej oczekiwanej chwili. Ci mieszkańcy mają stać się dla naszych wrogów tym, kim ta dziewczyna stała się dla was - przeszkodą nie do przejścia. Gdyby chciała, wszyscy udławilibyście się już własną krwią, a taki los powinien spotkać tylko naszych wrogów, nie nas samych. Dam wam jeszcze jedną szansę i spytam was ostatni raz - czy oddacie Dojo i zechcecie zostać moimi uczniami?
Twarz ostatniego z chłopców wreszcie przybrała nieco żałosny wyraz, a w jego oczach pojawiły się łzy. Najwyraźniej zrozumiał wszystko to co chciał przekazać im starzec i to jak nieroztropnie postępowali przez tyle czasu utrudniając mu osiągnięcie tego szczytnego celu.
T-tak, ucz nas proszę. - wybełkotał przez zaciśnięte gardło po czym upadł na kolana i ukłonił się pokornie przed starcem. Ten odetchnął z ulgą i ruszył powoli w stronę chłopaka by pomóc mu wstać, a następnie przycisnął go do piersi niczym własnego syna.
Nawet nie wiesz jak bardzo mnie to cieszy. Obiecuję, że uczynię z was potężnych wojowników, byście mogli bronić swoich ludzi i swojej ojczyzny. - te słowa starzec wypowiedział w miarę cicho jednak Ty i tak dałaś radę je usłyszeć. Dwójka klęczących za Tobą chłopców zaczęła głośniej płakać.

Kiedy wszystko już wróciło do normy, wszyscy skierowaliście się do opuszczonego Dojo gdzie starzec wręczył Ci sakiewkę wypełnioną monetami.
Oto Twoja zapłata, zgodnie z umową. Jestem Ci wdzięczny młoda damo. Jeśli kiedykolwiek będziesz potrzebowała pomocy, pamiętaj że masz tutaj ludzi którzy chętnie uporają się z Twoimi problemami. A teraz wybacz, czeka nas wiele pracy, prawda chłopcy?

Nagroda za odbycie misji (dla gracza): 20 PH, 250 ryo

[Mitsuyo]

Dziewczyna pokiwała głową, chociaż nie do końca podzielała opinie zleceniodawcy. Według niej chłopcy przeżyliby dużo większy szok, gdyby to właśnie staruszek pokazał im na co go stać. To właśnie on był tutaj najbardziej lekceważony. Na pewno poradziłby sobie bez jej pomocy, ale już trudno. Jeśli faktycznie mogła mu się przydać, to nie będzie robić żadnych wyrzutów. W końcu i tak nie miała zbyt wiele do roboty tego dnia. Dobrze wykorzystała te parę godzin. Na pewno wyniesie z nich jakąś lekcje. Może uda jej się popracować nad większym spokojem. Wstydziła się tego, że tak łatwo było ją zirytować.
Wyglądało na to, że wszystko skończyło się dobrze. Ludzie, którzy tak bardzo nie chcieli oddać Dojo i w jego imieniu byli gotowi nawet zabić, poddali się miłości szermierza. Mimo wszystkiego, nie życzyła im źle. Jeśli tylko przestaną lekceważyć osoby jej pokroju, to może nawet się dogadają. Pewnego dnia spotkają się i pewnie będą dużo silniejsi. Wierzyła w umiejętności ich przyszłego Sensei'a. Uśmiechnęła się delikatnie pod nosem i odprowadziła ich do szkółki.
- Cóż... była mowa o dwóch dniach, więc głupio mi to przyjmować... ale dziękuje. Powodzenia z Dojo, na pewno kiedyś jeszcze wpadnę sprawdzić, jak wam idzie. Więc niech się pan postara się o wielu klientów, dobrze? Do zobaczenia! - po tych słowach, zaczęła iść w swoim kierunku, myśląc, co ciekawego spotka ją następnym razem.

Z/T

[Mahiro]

Rozgoryczony i zły na siebie Mahiro błąkał się bez celu po ojczyźnie samurajów. Upokorzenie jakie go spotkało ze strony dwójki kunoichi na trybunach cały czas siedziało mu w głowie. Nie potrafił wyrzucić go z głowy. Nie wiedząc kiedy. Nie wiedząc jak. Trafił pod próg opuszczonego Dojo, które od razu wzbudziło zainteresowanie chłopaka. Miejsce praktyk i ćwiczeń dla każdego młodego adepta sztuk walki. Być może to właśnie tutaj uda mu się poukładać zamieszanie jakie miał w swojej głowie. Wszedł do środka i stanął na środku pomieszczenia z rękoma w kieszeni. Rozejrzał się w około i zamknął oczy. Na chwile zamarł w bezruchu odpływając gdzieś myślami. Ciężko było stwierdzić o czym dokładnie rozmyśla. Jego twarz nie zdradzała nic. Łagodnie wypuścił powietrze z ust jednocześnie otwierając oczy. Ponownie rozejrzał się w około. Tym razem wolniej i dokładniej obserwował pomieszczenie. Jakby czegoś albo kogoś szukał wzrokiem.

[Matsu]

"Nie zadzieraj z Roninem"
Misja Rangi D dla Mahiro

1/15



[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=AK51LblcEOw[/youtube] Zima, Rok 388 W krainie samurajów panowała zima, jednak dookoła wrzało od podniecenia. Na ulicach wszyscy byli przejęci, rozmawiali, plotkowali. Na arenie niebiańskiego lustra w Watarimono działa się rzecz niesamowita: zakończony turniej shinobi, który wzbudził dość dużą ciekawość okolicznej gawiedzi. Jednak to nie ninja byli na ustach wszystkich mieszkańców. W tym właśnie momencie, przeciwko sobie stanęło dwoje samurajów. Niesłychana gratka dla oczu tych co lubują się w pojedynkach. Oboje świetnie wyszkoleni i ze znamienitych szkół szermierki.

Jednak poza osadą panowała względna cisza. Cała uwaga była skierowana właśnie na arenę i centrum wioski Samurajów. Tutaj w zapomnianym przez czas i ludzi Dojo znajdowała się oaza spokoju od wszelakich hałasów. Można było nawet stwierdzić, że było tutaj zbyt cicho, jakby coś wisiało w powietrzu. Pojawiłeś się na środku starego miejsca treningu znakomitych szermierzy, trzymając ręce w kieszeni i nie zważając na nic. Po głowie cały czas chodziła Ci ostatnie upokorzenie, które mogłeś teraz w spokoju rozłożyć na części pierwsze i zobaczyć, gdzie popełniłeś błąd, co poszło nie tak i czy mogłeś coś zrobić lepiej.

Otworzyłeś ponownie oczy i rozejrzałeś się po dojo raz jeszcze. Tym razem zauważyłeś, że nie jesteś tutaj sam. W rogu, przy samym końcu starej konstrukcji, przy małej statule Amaterasu medytował stary mężczyzna. Na pierwszy rzut oka wyglądał raczej na mnicha. Miał na sobie kimono, czarne i składające się z dwóch części. Wszystko wskazywało na to, że był po prostu bardzo uduchowiony i przyszedł poświęcić swój czas na modlitwy. Lecz Twoje oko znalało coś innego, a mianowicie przy jego boku leżała katana. Czyżby ten stary mężczyzna był samurajem? Ciekawość to pierwszy stopień do piekła, a może chciał być zostawiony samemu sobie.

Nagle z dworu dobiegły lekko słtumione głosy dwóch osób. Kiedy przysłuchałeś się im dokładniej, dało się usłyszeć:
- Na pewno tutaj jest?- powiedział jeden z nich. Jego ton głosu był dość poważny i głęboki, na pewno przywykł do wydawania rozkazów.
- Tak, widziałem wcześniej jak wchodził i pobiegłem Ci powiedzieć- powiedział drugi, bardziej piskliwy głos i zdecydowanie dało się wywnioskować kto tu rządzi.
Kilka kroków później zobaczyłeś ich sylwetki w drzwiach dojo. Pierwszy mężczyzna mierzył co najmniej metr dziewięćdziesiąt, idealnie czyste, czerwone kimono, katana i wakizashi przy pasie, włosy spięte w kok. Drugi zaś miał lekko sprane, bardziej różowe niż czerwone barwy, a przy pasie miał tylko jeden, długi samurajski miecz.

- Kto to jest do cholery? Gdzie Ty masz oczy?!- warknął do swojego kompana potężny mężczyzna
- Przepraszam Hatamoto, widziałem jak wchodził- powiedział w wielkiej panice sługus. Zaczął rozglądać sie po sali i odezwał się znowu:- O patrz tam jest- wskazał palcem na koniec dojo, gdzie mężczyzna medytował w spokoju.
Samuraj w czerwonym kimono zerknął w kąt po czym wrócił wzrokiem na Ciebie.
- Kim jesteś młody shinobi, wałczyłeś w turnieju? Czego tu szukasz?- zwrócił się do Ciebie szef. Wyraźnie chciał szybkiej odpowiedzi by móc ocenić, czy stanowisz dla niego zagrożenie. Znalazłeś się w złym miejscu o zdecydowanie fatalnym czasie. Ale trzeba było się odezwać. Mężczyźni czekali na odpowiedź od Ciebie, na razie spokojni. Ich dłonie nie powędrowały do ich oręży, więc chyba będzie można to załatwić pokojowo...