Onsen

[Rika Kari Matsubari]

Misja C - Numa
Rika Kari Matsubari
5

Mężczyzna słuchał z uznaniem, zupełnie jakby rozmawiali teraz o swoich dokonaniach, a jego rozmówca właśnie przebił jego kartę. Nie było w tym współczucia, smutku ani innych emocji, jakie zazwyczaj czuje się w tej chwili. Skalpy. To były skalpy, którymi mogli się szczycić. To nic, że nie znaczyli wiele. Dzięki temu mieli swoje powody, aby taki stan rzeczy wytłumaczyć i czuć się względnie dobrze. No, choć oczywiście nie można odmówić obu panom, że w życiu mieli ciężko i raczej im się nie przelewało.
-Wiele nas łączy, młody człowieku. Zastanawiam się… nie, nie zastanawiam. MYŚLĘ, że życie rozczarowało cię tak samo jak mnie. Pełno w tobie pesymizmu, sugerującego, że poddałeś się ze swoim losem, a jednak mówisz, że należy coś ze sobą zrobić. Widzisz… to nie ja coś zrobiłem, że spadłem na dno. Zrobili mi to pewni źli ludzie i dzisiaj, dzisiaj chyba mija dziesięć lat od tego zdarzenia. – zrobił przerwę na przetarcie nosa. Miał brudne ręce i wizyta w onsenie przydałaby mu się chyba nawet bardziej, niż Numie. – Nie pamiętam dokładnie, bo długo mnie później hospitalizowano. Coś w środku – pokazał palcem na skroń. – każe nam zapominać pewne rzeczy. Żeby było nam łatwiej. – prychnął z pogardą. Mężczyźni ewidentnie mieli wspólny temat i Moe uznał, że rozwinie wątek.
-Pozwól, że opowiem ci tyle, ile pamiętam. Wszystko zaczęło się dobre dziesięć lat przed tym nieszczęściem, czyli razem z dwadzieścia, może dwadzieścia pięć. Musiałeś być wtedy bardzo mały albo w ogóle cię jeszcze nie było. – przejechał wewnętrzną częścią dłoni po swojej nieogolonej, posrebrzanej brodzie. Chyba był dumny, że tak to sobie wyliczył. – W każdym razie były to czasy, w których ciężko było o robotę i większość czasu przesiadywałem w spelunie U Araty, gdzie co rusz brałem u gospodarza na krechę. Przychodzę raz do Araty po jakiejś tygodniowej przerwie spowodowanej wyjazdem, patrzę, a tam gospodarz stoi na drabinie i przybija nowy szyld. Dorinku. Wchodź, to coś w sam raz dla ciebie, mówił. Wszedłem, a Dorinku odmieniło moje życie.
-W środku zobaczyłem, że w spelunie zrobiono scenę, a na niej postawiono dwa krzesła i stół między nimi. Na stole leżały dwie plansze z sześćdziesięcioma czterema polami, a przedzielały je pionowe, kwadratowe płyty o takim samym wymiarze. Obok stały kieliszki wielkości, do jakiej raczej nikt nie jest przyzwyczajony. To była klasyczna gra w statki, ale zamiast statków, stawialiśmy wypełnione kieliszki. Ilekroć przeciwnik trafia w twój kieliszek, ty musisz wyzerować go za jednym zamachem. Wygrywa ten, który dłużej będzie w stanie kontynuować grę. Tak w skrócie wygląda dorinku. – powiedział, łapiąc oddech.
-Pojedynki w dorinku odbywały się dwa razy w tygodniu, a ja zostałem pierwszym mistrzem tej gry. Z biegiem czasu zainteresowanych było coraz więcej, a speluna Araty, w której rzadko kiedy było więcej niż kilka osób, wypełniała się po brzegi. Dzisiaj jest po przebudowie i choć standard wciąż pozostaje kiepski, zmieści się w niej naprawdę sporo osób. Pierwsze wygrane nie przysporzyły mi chwały, ale z biegiem czasu za zwycięstwami zaczęły przychodzić spore pieniądze. Pojawiły się zakłady… wiesz o co chodzi. Początkowo nikt nie przypuszczał, że mogę być aż taki dobry, ale przez miesiące nikt nie potrafił mnie pokonać. Ta gra wymaga nie tylko przygotowania fizycznego, ale też strategii, zdolności przejrzenia przeciwnika i silnej głowy. Tak, tak, silnej głowy na samym końcu. Dorinku sprawiło, że stałem się kimś. Przestałem pić w dni, w które nie było pojedynków. Dorobiłem się pięknej żony i dwójki dzieci. – Moe ponownie przeciera nos, który zdaje się podejrzanie pełny. – może ci się to wydać śmieszne, ale właśnie tak stałem się szczęśliwym człowiekiem, mającym przy sobie osobę, którą kocha i obserwującym jak rosną jego dzieci. A prócz tego piłem wódkę. – prawda, że proste? Zdają się mówić jego gesty. – wyobraź sobie, że przez blisko dziesięć lat byłem niepokonany. Naprawdę nigdy nie przegrałem! Nawet wtedy, gdy w Dorinku pierwszy raz pojawił się Bodo.
-Potwór, nie człowiek. Ma z dwa metry dwadzieścia i przy nadwadze ledwo mieścił się na krześle. Przyszedł i wyzwał mnie na pojedynek. Oczywiście przegrał, choć niewiele brakowało. Ten skurczybyk wyzywał mnie jednak od czasu do czasu i choć nigdy nie udawało mu się wygrać, nasze pojedynki elektryzowały publiczność. Pieniądze były jeszcze lepsze i Bodo był najlepszym, co mnie mogło w mojej karierze spotkać. Jak to się mówi, nie ma wielkiego mistrza bez wielkiego antagonisty.
-Bodo nigdy się nie poddawał. Zawsze padał na ziemię dając taki huk, że ludziom się drinki przy stolikach przewracały. Pewnego razu był bardzo zły. Poddał się, gdy wiedział, że nie ma szans. Wyszedł ze speluny i tyleśmy go widzieli. Znaczy wszyscy, tylko nie ja. Ja spotkałem go w drodze do domu. Zaczaił się na mnie. Po chwili z jego cienia wyskoczyło jeszcze trzech kumpli i zaczęli mnie bić. Padłem na ziemię, a oni bili i bili… tylko w jedno miejsce. Wątroba. Po wypisie ze szpitala wiedziałem, że to mój koniec.
-Gdy doszedłem do siebie mistrzem Dorinku od kilku tygodni był Bodo. Próbowałem wrócić do formy w domu, ale po prostu nie mogłem. Po kilku miesiącach w desperacji wszedłem do Araty, wyzwać na pojedynek tego skurwiela. Zrobiliśmy to. Usiedliśmy jeszcze raz przy stole, jako wrogowie więksi niż kiedykolwiek. Wszyscy zebrani byli ze mną, nie byłem już mistrzem, ale to właśnie wtedy czułem się najlepiej w swoim życiu. Szkoda tylko, że po jednym z celnych strzałów Bodo, zamknęły mi się oczy. Ręką pociągnąłem jeszcze planszę i spadłem nie tylko z siedzenia, ale i ze sceny. Od tego czasu nigdy się tam nie pojawiłem i tak rozpoczął się mój wcale nie powolny upadek na dno. Dziś jestem sam, zostawiony przez wszystkich. I od lat szukam kogoś, kto pomoże mi się zemścić.

[Numa]

Bezdomny młodzieniec przysłuchiwał się tej historii z stoickim spokojem. Czasem ludzie potrzebują się wygadać choćby przypadkowej osobie. Numa to rozumiał dlatego słuchał z udawanym zainteresowaniem. - Tak nie mylisz się pesymizm to moje prawdziwe oblicze... I dobrze że myślisz... jednak czy się poddałem ? Nie sądzę. - Skontrował w myślach Numa. Gdzieś w głębi czuł że pogodził się z tym jak działa świat i to że śmierć czasem puka bez powodu do drzwi. Jednak to nie oznacza że się poddał. Ranmaru przysłuchiwał się dalej i dalej słuchając opowieści o jakiejś karczmie. Średnio interesowały go takie miejsca, jednak zadawał sobie sprawę z ich istnienia. - Więc karczma, wróć speluna odmieniła mu życie ? Nie wygląda. Naprawdę nie wygląda. Jeszcze ten ton jak by powstało tam zbawienie. To ewidentnie alkoholik... - Numa poczuł jak głowa wysyłała podświadomy sygnał do ręki aby ta ją podparła. Mimo tego chłopak wstrzymał się bo rozmówca nadal mówił. Jednak jak to powiadają jego rozmówca miał naprawdę rozpęd. Historia stawała się teraz naprawdę nieprawdopodobna. - Więc byl mistrzem w picu ? i Numa był na skraju i już prawie podparł swą głowę jednak popatrzył na swoje brudne ręce. - Co ja robię z swoim życiem ? Czekam przed Onsenem z jakimś bezdomnym pijakiem słuchając dziwnych historii... Gdzie popełniłem błąd ? A no tak czasem nie trzeba go popełnić one same się pchają... - Numa popatrzył prosto w oczy tego człowieka słysząc o tym jak "Dorobił" się żony i dzieci na picu alkoholu. - Żona i dzieci których się dorobił ? Dobre sobie, jak by to zależało od pieniędzy. Ale chociaż powiedział pięknej, może nawet ją kochał, mam taką nadzieję że to nie pusty epitet, smutne że naiwny myślał że życie toczy się wiecznie że tak idiotyczne źródło utrzymania go utrzyma. Głupota... Albo kłamstwo. Zapewne wyrafinowane. - Dalej było tylko o jakiejś głupiej zemście, i tym jak to pięknie było w tej spelunie. Co sprawiało że Numie mniej zależało na słuchaniu go. I tak w końcu bezdomny po całej tej historii powiedział mu coś co go zadziwiło. - Ja mam mu pomóc w zemście ? Dobre sobie albo każe mi pić i przepić kasę albo będzie kazał się uganiać za jakimś gościem gdzie w obydwu przypadkach wizja zarobku jest znikoma wręcz nierealna... - Młodzieniec zamilkł myśląc jak ma odpowiedzieć na tak niedorzeczną ale i smutną historię. Jednak jego pesymizm zdecydowanie w tym momencie przelewał się ponad współczucie.
- Nie. Nie wiem za kogo mnie wziąłeś ale nie jestem bezdomnym spełniającym życzenia niczym złota rybka. Nawet gdybym się zgodził i rozgniótł tamtego człowieka to czym mi zapłacisz ? W końcu i tak nie masz pieniędzy. Dodatkowo one mnie nie interesują. Bo czym są dobra doczesne ? W końcu pieniądze nie zawsze dadzą mi pokarm, ciepło czy bezpieczeństwo. Jedyne co ci teoretycznie pozostało to rodzina, dzieci... Masz może córkę ? - Ostatnie zdanie wypowiedział wręcz złowrogo. Co sobie wyobrażał Numa co on odpierdzielał ? A nic prostszego coś co zazwyczaj robił w swoim smutnym życiu ryzykował, badał czy to co mówi ten upadły człowiek ma jakikolwiek sens, i czy zasługuje na pomoc. Numa wolał go wystraszyć i sprawić tym aby zdał sobie sprawę z tego w co się pakuje. Było to lepsze od głupiej pogoni sprzed dziesięciu lat...

[Rika Kari Matsubari]

Misja C - Numa
Rika Kari Matsubari
7

Numa nie kupował płaczliwej opowieści spotkanego przed onsenem pijaczka. Czy cokolwiek z tej historii było prawdą, czy wszystko wyolbrzymione do granic możliwości? Dobrze, żeby chociaż jego imię, Moe, było prawdziwe, a nie okazało się czasem jakimś alkoholowym odpryskiem w jego głowie. Ale dobra, bez przesady. To już zakrawa o paranoję. Mężczyźnie całkiem dobrze z oczu patrzy, nie wyzywa, jego ton jest całkiem przyjazny… no w sumie miły człowiek. Ale Numa ma rację. Jak uwierzyć w taką bujdę na resorach?
Stali tak przed onsenem, odwróceni do niego bokiem. Nieświadomi faktu, że miejsce to oddalało się od nich, choć oni sami od początku rozmowy nie drgnęli nawet o milimetr. Moe, jakkolwiek się starał, chyba nie przekonał do siebie Numy. Kto wie, czy byłoby inaczej, gdyby wiedział, że młodzian nie jest klasycznym bezdomnym, o ile możemy o takich mówić? Numa nie zatraca się w karczmie, nie pije alkoholu z ziomeczkami na ławce w pobliskim parku. Nie zbiera surowców wtórnych ani nic z tych rzeczy. Gdyby tak było, może spojrzałby na Moego nieco przychylniejszym okiem. On sam był jednak nie tyle bezdomnym, co shinobi-włóczęgą. Hej, ktoś tu przed chwilą posądzał byłego mistrza o niedorzeczność! No tak, ale to wszystko toczy się tak szybko… może i na to przyjdzie jeszcze czas.
Obecnie fakty są takie, że młodszy z bezdomnych był niemal pewny co do kłamstwa drugiego z nich, toteż jego odpowiedź nie mogła budzić wątpliwości. Numa odrzucił Moego, nie jest przecież od spełniania życzeń. Nie bardzo widział też, w czym mógłby dostać zapłatę. I… one go nie interesują. Mężczyzna słuchał tego wszystkiego ze stoickim spokojem, jakby oglądał dziesiąty raz ten sam film. Zapewne nie pierwszy raz został odrzucony. Było w tym wszystkim jednak pewne zdezorientowanie, bo odniósł wrażenie, że młodzieniec, którego imienia nie było mu dane poznać, nie do końca wie czego chce. I jeszcze to pytanie o córkę… ciekawe o co mu chodzi!
-Mam. Córkę i syna. Czternaście i siedemnaście lat. Córa za 10 dni będzie miała 15 urodziny… Nie widziałem ich od lat. Gdy przestałem sobie radzić, Aiko [żona] zabrała dzieciaki i wyjechała z nimi do Ryuzaku. Nie winię jej. Początkowo próbowała mi pomóc…
-Masz rację, że nie mam jak ci zapłacić. – wyciągnął ze swojej zielonej kurtki puste kieszenie na znak, że jest goły i wesoły. – ale o nic się nie martw. Jeśli zrobisz o co cię proszę, dostaniesz tyle pieniędzy, że sobie ten onsen kupisz i sam będziesz decydował, kiedy jest maksymalne obłożenie. – była to oczywista hiperbola, nie pozbawiona jednak krzty prawdy. - Posłuchaj, nie chcę żebyś pobił Bodo. Zresztą on ma obstawę. To byłoby trudne, jeśli nie jesteś jakimś skurczybykiem. Poza tym… ja nigdy nie zrobiłem nikomu krzywdy. Zamiast tego chcę… chcę żebyś zrobił coś, czego ja nigdy już nie dokonam. – głos łamał się mężczyźnie z każdym słowem. W końcu zebrał się, by spojrzeć Numie prosto w oczy. – spróbuj pokonać go w Dorinku.

[Numa]

Bezdomny nadal starał się przekona młodszą ofiarę losu. Może i Numa odwrócił się bokiem do Onsenu jednak picie w jakieś karczmie ... Chcąc wygrać tytuł Mistrza dorinku. Nieprawdopodobne historie działy się jednak potem. Wówczas gdy rozmówca zaczął tłumaczyć o rodzinie rozwijając wątek. -Ryuzaku ? Ten świat to jednak cholernie mały. Choć fakt gdzie uciekać jak nie do krainy obok gdzie pod ziemią kryją się nieśmiertelni... Znaczy podobno neutralnego miasta kupieckiego. - Numa westchnął nieco głośniej, co mogło zostać omylnie odebrane. - Jakie to życie nieprawdopodobne prawie 15 lat, Ryuzaku z którego pierwotnie przypłynąłem akurat przypadkiem poza zasięgiem aby to sprawdzić... - Co miał niby zrobić. W końcu jak na niedorzeczną historię było to już ciut za długie. Ale czy na pewno ? Numa buł coraz bardziej zmieszany odczuciami co do tego człowieka. Chcąc nie chcąc był zmuszony słuchać. Co zabawne Numa sam nie był pewien ile można dostać za wygraną w coś takiego. Jednak to były złote góry. Naprawdę spore złote góry.. domy z kryształu czy szkła... Sprawa dziwna i niespójna w którą nie dało się uwierzyć. Do Onsenu pozostawało coraz mniej czasu. - Kurdwa nad czym ja myślę, nie wiem nawet czy sprzedadzą mi alkohol a co dopiero udział w jakimś chlaniu... - Wtedy nagle stało się niespodziewane. - Ehh jasna cholera zrobimy tak i teraz słuchaj uważnie. Spróbuję wygrać ale niezależnie od wyniku masz popłynąć do Ryuzaku i wziąć się za siebie. Rozumiemy się. Jeśli zobaczę cię gdziekolwiek poza Ryuzaku bez rodziny i w podobnym stanie to zemsta będzie już naprawdę drugoplanowym problemem... Nie żartuje. A teraz pokaż gdzie ta karczma i jaki to plan wymyśliłeś przez 10 lat szukania zemsty... - Numa czuł jak by się pchał w naprawdę ciężki przypadek. Prawdopodobieństwo pułapki według Numy wynosiło jakieś 10 % ale za to szanse na wygraną były jeszcze mniejsze. Może 5 % ? Nigdy nie pił, nie wie o co chodzi w grze. Oszustwo mogło go tylko bardziej pogrążyć. Więc sama próba musiała temu gościowi wystarczyć. Najwyżej po prostu się napije w jakiejś spelunie okraść go raczej nie okradną bo z czego ? W końcu jest bezdomnym, jedyne co tak naprawdę mu pozostało to życie. Coś tam niby potrafił jednak w takiej sytuacji to nie miało znaczenia. Użycie atutu może zostać wykryte... więc pozostaje się schlać... - W co ja najlepszego się pakuje -

[Rika Kari Matsubari]

Misja C - Numa
Rika Kari Matsubari
9

Taki chichot losu, że szukający potwierdzenia jakiejkolwiek wiarygodności w słowach Moego chłopak został skierowany na powrót do Ryuzaku, skąd przybył w te chłodne strony. Kto wie, być może przechadzając się gdzieś między straganami Numa trafił na Aiko, bądź jedno z jej dzieci? Może był bliżej, niż mu się wydaje choćby ulotnego poznania się z kimkolwiek z rodziny legendy Dorinku? Istniała jeszcze inna opcja. Nikt taki nie istniał. Nie było żadnej rodziny, ani żadnej czekającej na piętnaste urodziny córki. Kto wie, czy Moe rzeczywiście był taki wielki w tej swojej spelunie, jak to opowiada. O zgrozo, nawet nie wiadomo, czy ta gra rzeczywiście istnieje.
Mimo to w tym całym absurdzie dwie rzeczy były znamienne. Po pierwsze, historia jak na zwykłą ściemę była długa i rozbudowana. Moe nie skąpił szczegółów i otworzył się zupełnie. Co więcej, opowieść zachowywała spójność, co już mogło dawać do myślenia. I tak się złożyło, że coś musiało w Numie drgnąć. Cokolwiek to było. Współczucie, ckliwość czy chęć zemsty? Prawdopodobnie nic z tego. Młodzian zdawał się chcieć, aby Moe wrócił do rodziny, choć nie wziął pod uwagę, w jakich okolicznościach doszło do rozstania. Sam nie wierzył też za bardzo w możliwość zwycięstwa. Dziesięć lat! Jeśli faktycznie nikt nie pokonał Bodo przez ten czas… żaden zaprawiony w boju pijaczyna, któremu dopomogło szczęście? To co ma zrobić on, lekki i niedoświadczony w spożyciu Numek? Ale zgodził się. Obiecał, że przynajmniej spróbuje.
Moe zaś kompletnie zignorował groźny pod swoim adresem. W jego oczach pojawiła się niewidziana od lat iskra i nadzieja, że może wreszcie się uda. Nie posiadał się z radości i z siedzącego przy drzewie bezdomnego po pięćdziesiątce przeobraził się w bezdomnego po pięćdziesiątce, który bardzo chciał.
-Jestem ci dozgonnie wdzięczny. Jeśli wszystko się ułoży… obaj zyskamy na tym bardzo wiele. Masz moje słowo. – uniósł się i podparty o drzewo wstał na nogi. – Chodź, usiądźmy tu na ławce. Zaraz powiem Ci, co musimy zrobić.

-… Dziś wieczorem będzie tam dużo ludzi. Bodo jak zwykle usiądzie na miejscu zarezerwowanym dla mistrza, a gospodarz zawoła, kto odważy się z nim zmierzyć. Będzie sporo chętnych, ale bez obaw. Świeżaki zawsze mają pierwszeństwo, a ich nie ma zbyt wielu. Taka niepisana zasada. Będziesz więc się musiał zgłosić, a następnie usiąść obok tego skurczybyka. Skąpo ubrana kelnerka przyniesie ci drinki, a ty będziesz musiał je poutykać we wgłębieniach w planszy. Umiesz grać w statki? No, to to będzie właśnie taka gra. Na płycie dzielącej was od siebie i zasłaniającej postawione kieliszki również będą pola. Będziesz mógł na nich zaznaczać pisakiem swoje chybione strzały i trafienia, aby obierać różne strategie działania…
-Dużo pijesz? No właśnie… A więc musimy przyjąć strategię defensywną. Nauczę cię, jak stawiać kieliszki w formacji kakarotto. Jest bardzo trudna do przejrzenia i zapewniła mi dziesiątki zwycięstw. Zrobimy wszystko, abyś dostał jak najmniej ciosów. Sami musimy je jednak zadawać… Bodo jest śliski jak węgorz i niełatwo jest przejrzeć jego zamiary. Ważne jest, abyś szybko strącił jego czterodrinkowiec. W ten sposób odbierzesz mu rezon, a on sam zacznie gorzej myśleć. Gdy przyjdzie trafiać jedynki trzeba mieć po prostu łut szczęścia… A my go potrzebujemy. Byłbym zapomniał. Zwycięstwo można odnieść na dwa sposoby. Pierwszym z nich jest trafienie w tyle kieliszków przeciwnika, aż ten po prostu zsunie się z krzesła i runie na podłogę. Drugim zaś trafienie we wszystkie kieliszki. Uwierz lub nie, ale w ten drugi sposób nikt nigdy nie wygrał. Niemożliwe jest przyjęcie tak dużej ilości alkoholu w tak krótkim czasie. Kiedyś grałem z takim napakowanym typem. Miał dużo szczęścia i wydawało się, że muszę przegrać. Został mi ostatni jednodrinkowiec i ledwo co mogłem przejrzeć na oczy. Koleś przegrał, bo wykryłem jego 3 kieliszki i zwaliło go z nóg… - przypomniał sobie stare, piękne czasy.
-Ale teraz nie o tym. Dobra, to z grubsza wszystko. Masz jeszcze jakieś pytania?

[Numa]

Numa widział że sytuacja była komiczna jednak co zrobić w takiej sytuacji. Najlepiej pójść do Onsenu. Jedno jednak wydawało się nie docierać do tego drugiego bezdomnego. To była ostatnia próba. Ostatnia durna bezsensowna zemsta. Choć fakt że Numie wydawało się ze nie dociera to do nieco sprawił że wtrącił się mu w zdanie co Numa robił tylko poirytowany albo usilnie starający się coś poprawnie przekazać. -Nie. Słuchaj jeszcze raz. Jeśli przegram to również odpuścisz swoją zemstę. To ostatni raz rozumiesz ? - Numia nie usiadł razem z pijakiem, po prostu chyba bardziej od niego rozumiał że można tego nie wygrać. A do tego ta dziecinna pogoń za zemstą. Numa stał niczym destrukcyjna złowroga wieża poirytowania ad gościem przysłuchując się reszcie wypowiedzi i temu planowi. Na początku nic z tego nie rozumiał kiedy przypomniało mu się jak kiedyś dzieci w Ryuzaku grali w taką grę. - Zapomniałeś dodać że kilka z nich musi być ustawione w rzędzie pionowym lub poziomym. Rozumiem tą grę ale nie rozumiem twoich taktyk. Będą przewidywalne. Jeśli ja rozłożę to będzie mu trudnej określić jak to robię. - Stwierdził Numa z przekąsem stwierdzając jednak że na pewno słabą taktyką będzie skupienie floty albo jakieś zależności. Tylko w tej grze ile wytrzyma kieliszków 4 ?? 5 ? Sam nie wiedział. To było najgorszą niewiadomą. Choć było coś co mógł wykorzystać od starego gracza, dlatego Numa zapytał spokojnie. - W jaki sposób zazwyczaj zaczyna ? Zaczyna od boków czy sprawdza co drugie pole, a może zaczyna od krawędzi w odstępie jednego pola. - Numa pytał o konkrety. Zastanawiając się jak to dobrze rozegrać problem polegał na tym że to miejsce znajduje się w cesarstwie jeśli ktoś zobaczy błysk w oku od razu jest spalony. Ba nagłe przyśpieszenie tempa również go spali. Co gorsza Satoshi spisał go jako posiadacza doujutsu może widnieć na liście osób które nawet nie powinny w ta grać, a o wieku nie trzeba tłumaczyć. Sporo niewiadomych. A przyjemy Onsen czeka... czy warto ? - Najwyżej przegram, i wpakuję go na statek do Ryuzaku. - Pomyślał z swoistą determinacją. - Dobrze chodźmy zobaczyć tą knajpę. I muszę chociaż ręce gdzieś obmyć... -

[Rika Kari Matsubari]

Misja C - Numa
Rika Kari Matsubari
11

Moe wykonał dziwny gest mimiczny na kolejny przytyk o tym, że zaraz wypad do Ryuzaku. Był raczej pogodzony z losem, a w głębi duszy marzył, aby wrócić do rodziny. Wcale nie oponował. Najzwyczajniej obawiał się, czy może jeszcze do nich wrócić.
Nie ukrywając, mężczyzna zdziwił się, że Numa zaczął dopowiadać jego monolog o grze w Dorinku. Przecież sam nie wspominał o takich podstawach, bo chłopak stwierdził, że zna grę w statki. Nie chciał tego jednak w żaden sposób komentować. Cieszył się, że Numa zaangażował się w temat i był mu za to wdzięczny. Jeśli wszystko ma pójść zgodnie z planem, to pewnych rzeczy przemilczeć jednak nie może. Nie przerwał jednak od razu, a poczekał aż chłopak skończy mówić. Trochę się uzbierało.
-To nie do końca tak, jak myślisz. – powiedział uspokajającym tonem. – Rozumiesz tę grę, ale tylko technicznie. Znasz zasady. Nie rozumiesz jednak sfery taktycznej ani podłoża psychologicznego, jaki kryje się pod tą rozgrywką w szachy na alkohol. O nie, to zdecydowanie nie jest tak prosta gra. Dołożę wszelkich starań, abyś zrozumiał tę grę na płaszczyźnie metafizycznej. – uniósł do góry palec wskazujący prawej dłoni i spoglądał w niebo, jakby szukając boskiej inspiracji.
-Pytasz o zagrywki Bodo, a one mocno związane są ze strategią defensywną, jaką ci proponuję, młodzieńcze. Gdy Bodo grał ze mną, występował z pozycji outsidera. Był pretendentem, ale to ja byłem championem i wiedział, jak wielka była moja wytrzymałość. Jemu nie robiło różnicy, od czego zacznie bo wiedział, że musi strącić większość albo nawet wszystkie kieliszki. To dawało mi szeroki wachlarz zagrań taktycznych. – tłumaczył. – Niestety gdy zobaczy ciebie, będzie wiedział, że nie wytrzymasz wszystkich kieliszków. Będzie dążył do szybkiej eliminacji. Jak wilk morski będzie przemierzał odmęty twojego umysłu, aby odkryć twój czterokieliszkowiec. Zrobi wszystko, aby szybko posiąść twoje duże statki. Wystarczą dwa trójkieliszkowce i możesz przegrać, tak myślę. – mierzył Numę wzrokiem. – i niestety mylisz się mówiąc o przewidywalności tego, co ci proponuję. Bodo będzie szukał rogów. Szukał trafienia w miejsca, w których najczęściej skrywają się wielokieliszkowce. Rozumiesz? Punkty przecięcia, najpopularniejsze miejsca. Strategia kakarotto unika takich miejsc. Będziesz grał największe statki w środku i sporych odstępach, aby unikać jego ostrzału. Kakarotto… znaczy pajac. Bodo jak ostatni pajac będzie błądził po twej mapce sfrustrowany tym, że nie może w nic trafić. No… niezupełnie w nic. Pole na planszy jest ograniczone. Będziesz musiał wystawić w rogach jednokieliszkowce, ale tyle przez pewien czas jesteś w stanie przetrwać.
-Sam zaś… spróbuj grać właśnie w miejsca przecięcia. To też nie jest proste, ale grając z odpowiednim zaangażowaniem, po prostu czując grę i będąc całym sobą w Dorinku jesteś w stanie trafiać… Tu nie ma innej reguły. Liczmy, że szybko zatopisz wielokieliszkowce i osłabisz jego czujność. Niestety najmniejsze stateczki będziesz musiał trafiać po omacku. Nie ma innej reguły. Za wiele możliwości. – wzruszył ramionami.
-Chodź, obmyjesz się nad rzeką. Potem pokażę ci arenę, na której stoczysz dzisiaj wielki pojedynek.

[Numa]

Jak to przyszło mistrz gry zaczął opowiadać o duchu kieliszków. Numa przedstawiciel rasy sceptyków pokiwał głową z dezaprobatą potwierdzając że nie rozumie gdzie tu emocje wybuchy i ryzyko. W końcu taktyka to surowa kalkulacja oponenta jego słabych i mocnych stron. Nie jego wiary czy poczucia ducha walki. Im dalej wypowiedz bezdomnego się przeciągała tym bardziej Numa nie rozumiał... Co z wiedzy o wytrzymałości skoro najważniejszym jest trafiać. Wtedy Numa zdał sobie sprawę z czegoś co go niemal olśniło. - On gra w tą grę od 10 lat dwa razy w tygodniu ? - Co zmusiło Numę do tego pytania otóż świadomość ludzkich granic. Wiadomo że istnieli ludzie walczący z nimi jednak to nie było proste. - Jego Nerki wątroba powinny być cholernie wyeksploatowane. Nie wiem jakim cudem on tak długo wytrwał na podium jednak nic nie jest wieczne. Może i nigdy nie piłem alkoholu i nie wiem jak sie zmierzyć z problemem, Organizm może być niegotowy. Jednak Organizm walczący o przetrwanie walczący z powracającym szkodliwym wpływem również nie ma lekko. Ci ludzie są dziwni... - Skomentował w myślach Numa uświadamiając sobie że oni sami marnują sobie zdrowie i to w horrendalny sposób. Duch niezłomności i wytrzymałość ? Numa zdawał sobie sprawę że ma szanse. W końcu jedyne co Numa potrafił to nie stawiać na czymś kreski z uporem szaleńca. Cała reszta była biedna jednak świeży organizm który miał walczyć naprzeciw już dość wyeksploatowanego specjalisty miał szanse. Wszystko jednak zależało od szczęścia. Od taktyki zimnej kalkulacji gdzie są kieliszki wroga. Wtedy usłyszał od rozmówcy o taktyce Bodo uśmiechnął się. - Tak dokładnie jak przypuszczałem zanim mówiłeś, tak jak przypuszczałem że zareaguje profesjonalista. W końcu profesjonalista nie zrobi niczego przypadkiem. Zoptymalizuje swoje szanse poszukiwań do przeskakiwania co dwa pola. Poniekąd nie da się tego uniknąć też sprawdzi rogi w poszukiwaniu pojedynczego malutkiego stateczku. Najpierw sprawdzi prawdopodobnie przekątne. - Numa już wiedział jak rozmieścić swą flotę. Najrozsądniejszym było rozstawienie po kliku strefach w odstępach grupach. Typowe rozproszenie floty. Starając się zminimalizować. W sumie miał kartkę i ołówek. Malowanie jednak sceneriuszy i próbna walka nie miała sensu. W końcu dziś była walka. Jeśli ją przegapią będzie krucho dla Numy... Bezdomny nie chciał wiecznie takiego towarzystwa. - Dobrze chodźmy już w kierunku tego przybytku, rzeka wystarczy - I tak Numa zamierzał spokojnie ruszyć za nim, po drodze po prostu obmyć ręce może nieco sprać z zewnątrz płaszcz coby wyglądać jak człowiek podczas walki. A następnie dotrzeć do karczmy.

/zt idzim do Dorinku\

[Numa]

Numa jak to Numa zagadał i obserwował co to z tego wyjdzie. Początek wyglądał bardzo nieobiecująco jak jakaś tragedia. Zero reakcji albo tak tylko mu się wydawało. Po chwili jednak dziadek pokazał jedynie kierunek. Zawsze jakaś wskazówka. Logicznym było spojrzenie w tamtym kierunku. A bezdomny umiał ciekawie paczyć to i nagle stało się coś dziwnego Moe w onsenie... Sprawa jak to powiadają ciekawa i dziwna. Zwiastowała tylko jeszcze większe kłopoty dla Moe. Numa jak tylko odpowiedział - Dziękuję - Tak następnie ruszył w kierunku znajomego Onsenu. Nie był to zwykły chód był to przemarsz nienawiści. Niczym szarżą jeźdźca apokalipsy. Który zamierzał roznieść onsen w perzynę.
Numa doszedł. Wszedł i wówczas spojrzał na pracownicę onsenu. - To znowu ja niedawno brakło miejsca i miałem przyjść za jakiś czas i oto jestem... Jest może miejsce dla mnie ? - Oczka Ranamru nadal się paliły zwiastując nieco grozy. Tak Numa był poirytowany. Bardzo poirytowany. Wyczuć można było napięcie. Ostatni był jak to mówią potulny jak baranek tym razem już nie to było coś innego coś dużo bardziej złowrogo patrzącego... Numa też przeskanował obszar instynktownie w poszukiwaniu komplikacji jeśli będzie np gorąco nie z powodu wody. A np zadymy takiej bardziej metaforycznej to wówczas musi wiedzieć na co uważać.

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Misja D - Numa
Rika Kari Matsubari
9

Numa podziękował i Tantemu, choć ten nie odezwał się do niego ani słowem. Jednym palcem wskazał jednak drogę, która wreszcie prowadziła do Moego. Ranmaru już go widział, już przeszywał wzrokiem kolejne budynki prowadzące go gdzieś daleko, aż wreszcie docierał do swojego nowego kumpla. Moe był właśnie w onsenie, relaksując się w gorącej wodzie. Co on tam wyprawiał? Pamiętacie jeszcze słowa, jakimi uraczył Numę na wstępie, dając mu poznać swój głos? Tak, tak. „To nie miejsce dla takich, jak my”. Jak my – Numa i on. I co? I siedzi teraz w kąpielisku i relaksuje się. Dosłownie dzień po swoich słowach. Doprawdy trudno to wytłumaczyć. Myślę że żadna ilość czasu nie jest wystarczająca, by znaleźć jakieś dobre wytłumaczenie tego faktu. Ale czy Numa zechce go słuchać, czy już zdążył wyciągnąć wnioski, wszak od samego początku ma bardzo wątpliwe zaufanie do legendy Dorinku?
Nastoletni bezdomny wszedł do onsenu i przypomniał o sobie formułką dającą do zrozumienia, że był tu wczoraj i się nie dostał. Czy teraz będzie miał trochę więcej szczęścia? Za ladą siedziała ta sama kobieta, która wpierw słuchała go z uwagą, a dopiero po chwili jej twarz pokazała młodzieńcowi, że sobie go przypomniała.
-Chwileczkę, sprawdzę czy nie mamy pełnego obłożenia. – powiedziała.
Numa w tym czasie mógł spokojnie przeszywać ściany onsenu. Doskonale widział Moego, który wciąż był w tym samym miejscu, co wcześniej. Moment… ani drgnął odkąd Ranmaru widział go ostatni raz. To trochę niepokojące.
-Proszę poczekać minutkę. Jednemu z klientów za chwilę kończy się czas. Pan za minutę wejdzie i miną się państwo gdzieś na korytarzu.
Pani poczekała jeszcze, aż Numa zapłaci należne, wydała resztę i uśmiechnęła się z sympatią. Czyżby ostatnim razem rzeczywiście po prostu zabrakło miejsc? I jak mają się do tego słowa Moego o tym, że takich jak on to tutaj nikt nie chce?
-Życzę udanego pobytu! - powiedziała, niejako żegnając się.
Gdy Numa wszedł do środka, od razu wiedział dokąd się kierować. Gdy tylko dotrze do Moego, zobaczy na jego twarzy potężny smutek i rezygnację.

[Numa]

Udało się kobieta najwyraźniej go pamiętała a Numa otrzymał jak to mówią zgodę na wejście do przybytku. Zazwyczaj razem z ręcznikiem który trzeba oddać. - Dziękuję - Odpowiedział Numa spokojnie.
Czy Numie śpieszyło się do Moe, troszkę tak ale wiadomo trzeba się obmyć przed i trochę rozebrać pozostawiając ciuchy w "bezpiecznej" skrytce od podstawy podstaw, chyba że mówimy o bardzo luksusowych Onsenach gdzie ma się mini domeczek, w stylu altanki i małe źródełko dla siebie. Choć na to Moego raczej nie było stać. Numa mimo że z lasu idąc obserwował budynek coś tam widział. Uczył się jak to powinno wyglądać. I tak w końcu wiedział że najprawdopodobniej zwyczajnie powinno się być tam kompletnie nago. Tak w końcu powinno być za feudałów a i w tych mitycznych krainach jest do dziś. Więc na co komu wnerwiający ręcznik w zbiorniku wodnym aby się nim przejmować ? Więc ten tego no... Poszedł nago. Co zabawne niepewnie, nie z racji tego że był nago tylko bardziej żeby czegoś nie odwalić. Choć to uczucie tłumiło klasyczne wkurzenie na Moe. I tak Numa przydreptał do sali w której był Moe.
Plan na to co zamierzał zrobić w onsenie otóż widzenie przez ściany dawało sporą przewagę poczekał chwilkę aż Moe nie będzie patrzył na wejście i pyk do środka. - To sobie porozmawiamy - Niczym ninja aby podejść do Moe tak aby ten go nie dostrzegł. Następnie podszedł wiadomo jakoś tak od tyłu i powiedział zmienionym tonem głosu. Do jeszcze niewidzącego go moe. - Stało się coś że pan taki smutny ? - Numa widział w końcu że patrzenie typowo na osoby w Onsenie nie było czymś co było polecane. Więc rozmowa plecami do kogoś była o dziwo normalna. Jak to powiadają ceniono prywatność dbano o to cenne gorące źródło aby było dla wszystkich. Niektórzy by tego nie zrozumieli jak np Numa jednak kultura chroniła to nieco. A numa jak to Numa krył swe emocje.

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Misja D - Numa
Rika Kari Matsubari
11

Numa wszedł do środka i rzeczywiście po drodze minął się z mężczyzną, o którym pewnie mówiła pracownica onsenu. Nie była wcale taka niemiła, jak chłopak mógł odczuć to za pierwszym razem, gdy kazała mu czekać. Nie była tak zła jak wtedy, gdy Moe powiedział mu, że w onsenie nie chcą takich jak oni, czyli bezdomnych.
Ranmaru właściwie nie musiał wiedzieć, jak należy zachowywać się w onsenie. To normalne, że nigdy w nim nie był. To normalne, że akurat on nigdy nie trafił w podobne tego miejsce. Czy jednak znaczy to, że będzie musiał zaczynać naukę od zera? Nie i jedno szczęście że nie, bo marnie widzę jego próby znalezienia sobie onsenowego mentora. Fartownie Numa nie musiał orientować się od nowa, o co w takim miejscu chodzi. Nie musiał również uczyć się wgapiając oczy w innych, co niewątpliwie wzbudzałoby niesmak. Numa widział jednak przez ściany i właściwie przez cały ten czas mógł oglądać zachowania klientów onsenu i uczyć się przez obserwację w dosyć bezpieczny sposób. Zrobił więc wszystko jak należy i udał się do Moego.
Moe siedział zanurzony do piersi w wodzie i intensywnie nad czymś myślał. Ani przez chwilę nie patrzył się w wejście, więc nietrudno było się dostać w jego okolice. Numa podszedł go od tyłu i aż strach pomyśleć, co by zrobił gdyby w pobliżu, na drugim krańcu zbiornika wodnego nie pływał jeszcze inny mężczyzna.
Oczywiście Numa miał plan, zmienił nieco swój głos, ale… eh. Młody Ranmaru mógł nie pamiętać głosu Moego, tak jak nie pamiętał bardzo wielu szczegółów z poprzedniego wieczora. Wbrew temu, co myślał jednak będąc na arenie Dorinku i być może kojarzył następnego dnia, Moe nie pił we wtorek alkoholu. I tak się składa, że gdy usłyszał głos podobny do chłopaka, który zawiódł go wczoraj w jednym z najważniejszych momentów jego życia, odwrócił się natychmiast. Bo tak się składa, że onsenowe zwyczaje również były mu obce. Prychnął na widok Numy, co było dosyć trudne do interpretacji.
-A więc jednak dopiąłeś swego i cię tu wpuścili… Dla ciebie to była zwykła gra, chłopcze, ale dla mnie coś znacznie więcej. Byłeś blisko wygranej. Nie wiem… nie widziałeś mnie? Cokolwiek nawaliło, teraz to już bez znaczenia. Muszę ochłonąć, a Dorinku na jakiś czas odstawiam na bok. Bodo – na niego przyjdzie jeszcze czas.

[Numa]

Jak to mówią wszystko musi się kiedyś skończyć. Ustąpić czemuś nowemu... Jak i przykrywka Numy. Którą przejrzał Moe sprawiło to iż Numa popatrzył złowrogo na kolejne wyrzuty zadufanego w sobie Moe. - Gra ? Nie to nie była gra to był twój sprawdzian. Oblałeś. Widzisz oczy które mam ? Pozwalają mi bez problemu wygrać grę w tym stylu. Dlaczego nie oszukiwałem mnie zapytasz ? Bo nie jestem taki jak ty i Bodo. Oboje jesteście tacy sami. Hipokryzja. To ona tworzy problemy tego świata po raz kolejny. Początkowo planowałem wygnać cię do Ryuzaku abyś miał chociaż cień szans wyrwać się z własnej zguby, pogoni za zemstą. Jednak to chyba nie ma sensu. Jesteś na tyle zadufany w sobie że mimo bycia trzeźwym nic nie dostrzegasz. Nawet nie próbujesz zrozumieć. Pewnie nie pamiętasz co ci mówiłem. Bycie kiedyś mistrzem przysłoniło ci wszystko. A nikt nie może być mistrzem przez całe życie. Wszystko się zmienia tylko ty utknąłeś...- Wówczas Numa spokojnie odwrócił swoje czerwone oczy od Moe. Widać było w nim w sumie pogardę. Numa miał przynajmniej odwagę by przeć naprzód w nieznane gdyby był jak Moe umarłby w lesie nie chcąc odejść od martwych ciał które do tej pory go karmiły. Właśnie tym się różnili.
Numie aż nie chciało się patrzeć na to jak nisko upadł Moe. Więc wolał oglądać coś innego może jakiś kamień... Ba w pewnym sensie Moe psuł mu całą zabawę z bycia w Onsenie. Cała potencjalna przyjemność jaką można było czerpać z taplania w ciepłej wodzie szła na marne. Numa nawet nie miał ochoty patrzeć na jakieś ciekawe widoki. Wręcz zamknął się w sobie myśląc co zrobić dalej. - Czy powinienem go przegonić ? Wbrew jego woli wypchnąć go z jego płycizny ? Pomyślmy... -

[Rika Kari Matsubari]

Misja D - Numa
Rika Kari Matsubari
13

Moe słuchał, ale w zasadzie nie przejmował się słowami Numy. Zdziwiły go jedynie oczy, które ten posiadał. Były one bardzo interesujące i może, ale tylko może pozwoliłyby wygrać w Dorinku, gdyby miał np. ciemne okulary. Teraz jednak myśli o pokonaniu Bodo były dla Moego tak odległe, że nie podchwycił on tematu. Nie interesowało go to. Przed sobą miał inne cele.
-Możesz mi zarzucać co chcesz, ale tylko kilka osób wie co tak naprawdę dzieje się w Dorinku. Tylko kilka osób wie, że nie robiłem tego dla siebie. Tylko kilka osób… wie. Wie że chciałem tylko pomóc moim przyjaciołom. A zwłaszcza Aracie. Odkąd zostałem wykluczony z gry, tak, było to brutalne, ale odkąd do tego doszło, minęło bardzo dużo czasu. Zemsta? Już nie. Od wielu lat nie myślę o tym ani o niczym innym. Gubię się. Widziałeś tych wszystkich bezdomnych po drodze? Nic mnie od nich nie różni. Nie różniło. Aż przed miesiącem przyszedł do mnie Arata. Powiedział, że niedługo może być koniec. Bodo trzęsie Dorinku odkąd został mistrzem. Z czasem pojawiło się kilku typów spod ciemnej gwiazdy. Obecnie Arata mu płaci, wiele nie zostaje i… on też już ma swoje lata. Nie chce dłużej walczyć. Poprosił mnie przed miesiącem o zrobienie czegoś.. z tym. Ja sam niewiele już mogę, ale zgodziłem się. Potrzebowałem kogoś do pomocy… - wzruszył ramionami. – nie mam żalu. Arata to prawdziwy przyjaciel. Dał mi pieniądze na dzisiejszy onsen i podróż do Ryuzaku. Być może kiedyś tu wrócę, może Dorinku się uratuje, albo wspólnie zbudujemy coś na zgliszczach tego, co pozostanie. Teraz myślę tylko o moich bliskich. Nie mogę się doczekać, gdy ich zobaczę.

[Numa]

Numa nadal wysłuchiwał tego co opowiada mu Moe czuć jednak w nim było zarówno pesymizm jak i swoiste odczucie ulgi. - Może jednak czegoś się nauczył ? Tak sprawdzimy to a następnie trzeba przerobić nieco list... - Numa spoglądał teraz nadal gdzieś z boku. Jego humor wydawał się poprawiać. - Słusznie. Przynajmniej dotrzymał byś swojej części umowy. - Powiedział z przekąsem, w stylu jak by miał focha albo jakiś wyrzut. Następnie Numa rozpoczął spoglądanie w kierunku czegoś ciekawszego w końcu pierwszy raz był w Onsenie. Dopiero teraz zdał sobie z tego sprawę. Dlatego zwyczajnie zaczął rozglądać się po pomieszczeniu. Po ludziach jednak nie długo. W sumie w Onsenie nie było tak źle. Słyszał kiedyś że w Onsenach łatwo zginąć. Tu jednak nie wyglądało na to ani nie zanosiło się na nic skomplikowanego.
Relaksując się dalej w sumie trochę nie miał nic do roboty, Co sprawiło że Numa dosłownie nie chciał już myśleć o tym całym Dorinku Bodo czy Moe. Potrzebował odreagowania i od tego wszystkiego sprawiło to że wzrok Numy spoczął na konkretniej jakichś innych gościach Onsenu jednak płci żeńskiej. A sam Numa przyglądał się nieco dziwnie i podejrzanie zaczerwienił się choć mogło chodzić o temperaturę wody. A może o to że w sumie Numa to nie za bardzo widział Kobiety... W każdym razie rozproszył się nieco aż zanurkował w wodzie na chwilę. Przymknął wówczas oczy jednak nadal miał aktywowane doujutsu. Trenował, poznawał możliwości klanu do którego podobno należał. Wiedział że niewiele o tym wie jednak chciał się dowiedzieć więcej.

  Ukryty tekst