Tablica ogłoszeń

[Akashi]

Misja C
1/45 Prowincja Atsui, stolica dumnego rodu Sabaku, którzy w niedawnych czasach wywalczyli swe prawa i teraz posiedli władze. Władze, którą teraz możecie oglądać stojąc w okolicach bramy, przed okoliczną tablicą ogłoszeń. Tylko co wasza dwójka chce tutaj robić? Niewiele macie możliwości mimo, że przed wami wiele ogłoszeń, ale raczej mało interesujących, zwłaszcza że żadne z was nie chce uganiać się za kotami, a przecież to taka łatwa i przyjemna praca. W ciągu jednej ekspedycji można przecież uratować parę kotów, przez co zyski będą o wiele większe, może to przemyślicie? Łatwa i szybka praca, a zawsze może stać za tym jakiś gang od porwań kotów,a sama liczba ogłoszeń o tej tematyce można liczyć w dziesiątkach w porównaniu do pozostałych. jednak jest tutaj też parę perełek, które mogą być bardziej interesujące, ale mogą zająć o wiele więcej czasu. Może się im przyjrzycie?

Poszukuję dwójki dzielnych shinobi, do pomocy przy ochronie karawany. Wymagam sumienności i uczciwości. Połowa wynagrodzenia przed wyruszeniem, druga połowa po zakończeniu roboty. Karana zmierza do Sabishi.
Gotowi podjąć się roboty zapraszam do Oazy

Wynajmę dwójkę shinobich w roli negocjatorów. Więcej informacji przy omawianiu wynagrodzenia. Zainteresowani zgłaszać się do Karczmy "Klejnot Pustyni"

Poszukuje dwójki dzielnych pomocników do mojej ekspedycji, gwarantuje łatwy zarobek i sławę. Zainteresowanych serdecznie zapraszam do mojego domu przy Szpitalu

Te trzy ogłoszenia należały raczej do najciekawszych ze wszystkich, złota trójca, która poza dobrym zarobkiem gwarantowała też ciekawą przygodę, a to było raczej najważniejsze w tym biznesie. Jednak poza nimi znajdowały się też takie dziwaczne cudeńka, które mimo swej prostoty dawały identyczne profity.

Zaginął mój ukochany kot, ofiaruję 1000ryo osobie, która go odnajdzie. Chętni zgłaszać się do domu przy Promyku słońca

Poszukuje pomocnika przy przeprowadzce, za pomoc ofiaruję 1000ryo. Przewidziana premia za dobrze wykonaną robotę. Zainteresowany zapraszam do Wioski Kirisu Dom rozpoznacie po czerwonym baldachimie.

Niektórym ludziom chyba nie zależało na pieniądzach, a jedynie na czasie w jakim zostanie wykonana ich robota. Szaleńcy, albo zwyczajnie spali na forsie. Wszystkiego można się spodziewać, a i tak profity identyczne w przypadku wszystkich zleceń. Tylko na co wy się zdecydujecie w tych trudnych warunkach? Może równie warto będzie postać tutaj trochę czasu i sobie porozmawiać, a dobra oferta pracy sama do was przyjdzie. Nawet takie cuda dzieją się w dzisiejszych czasach jak praca szuka człowieka, a nie człowiek pracy. Zwłaszcza że pogoda wam sprzyja, przyjemnie ciepło, lekki chłodny wiatr, który chłodzi rozgrzane ciało. Do tego niewielki tłok, przez co jest tutaj ciszej niż zazwyczaj. NIc tylko korzystać i czerpać z tego garściami. Dobrze zastanówcie się nad swoją decyzją. przecież by nie nudzić się w trakcie rozmowy, możecie także skorzystać z okolicznych atrakcji, na przykład zbudować zamek z piasku

[Kuroi Kuma]

Proszę proszę. Nasz chłopiec był całkiem bojowy - pomyślał Kuroi kiwając głową, na jego twarzy pojawił się zaś tylko znikomy uśmieszek. Ot kącik ust uniósł się ku górze widząc, że Atari może da sobie radę z zadaniem. Spodobało mu się to, lubił ludzi, którzy nie bali się wyzwań i próbowali czegoś nowego. Wtedy on sam mógł stać z tyłu i ich dopingować patrząc jak popełniają błędy i sam ich już nie popełniał! Czyż to nie był plan idealny godzien samego mistrza lenistwa? Gdyby Kuroi faktycznie był niedźwiedziem, to najbliżej by mu było do pierdołowatej, rozpuszczonej Pandy, której podają jedzenie przez cały dzień. Chłopco-dziewczę spojrzało na karteczkę, którą to staruszek jej/jemu podał. Ukłon, miły gest, który znaczył równocześnie bardzo wiele wyrażając tak mało. Oczekiwał czegoś jeszcze, jakiegoś zdania, słowa czegokolwiek. Dlatego też wgapiał się w nią zupełnie jakby w jego głowie wystąpił błąd 404 Kuroi not found. Te jednak padły dopiero, gdy... zwróciła mu karteczkę. Zadanie dla dwójki? Podrapał się po głowie nie wiedząc jak do tego podejść, jak ugryźć ten fant.
-Mhm... - mruknął, chociaż nie była to w sumie zgoda, bardziej coś w stylu, że zrozumiał co mówi. Patrzył się przez chwilę w rybaczkę, jego lekko zmrużone oczy chciały się dowiedzieć co takiego kombinuje ten chłopiec, że proponuje taki układ. Zmrużył je jeszcze bardziej, przez chwilę ciężko było powiedzieć czy w ogóle nie zamknął oczu. W końcu wzruszył ramionami i spojrzał na karteczkę i mówił przy tym.
-Kuroi Kuma. Tak mi mówią. A jestem z tej piaskownicy. Jak widzisz mamy tutaj piasek, piasek i em... piasek. Różnorodność pełną gębą - był tylko jeden problem, bo na naszej wspomnianej karteczce nie było nic więcej. Ot tajemnicza wiadomość, o której nie było wiadomo co zrobić dalej. Skoro miał coś wykonać razem z kimś nieznanym, to wolał jednak wziąć coś pewniejszego.
-Weźmiemy coś innego, bo cóż... nie wiem jak Ty, ale ja nie widzę nikogo, kto by nas werbował z miejsca. A na zleceniu nie ma mowy o tym gdzie pójść. Zostaje nam szukanie kotów, albo nie wiem... szukasz sławy? Bo ktoś tu oferuje dobry pieniądz i "sławę" cokolwiek to oznacza. - wskazał na wspomniane zlecenia paluchem na tablicy i zaraz spojrzał na Atari. Skoro o tym mowa, to dziwaczne imię, ale szczerze powiedziawszy to był ostatnią osobą, która mogłaby powiedzieć cokolwiek na ten temat. Sam przecież był do nędzy Czarnym Niedźwiadkiem. Zupełnie jakby ktoś już na samym początku dał mu prztyczek w nos i powiedział hej, jesteś biały, nazwiemy Cię tak, a nie inaczej i wyjdzie z tego całkiem niezła panda. Wolał więc jednak nie poruszać tego tematu...

[Atari Sanada]

Chłodnywiatr smagał spieczony kark dając lekką ulgę. Promienie słońca niewybaczalnie uderzały i męczyły nienawykłe ciało dziewczyny, więc taka miła odmiana wiele dla niej znaczyła. Mniej więcej tyle ile cieplejsze dni w jej rodzimych stronach. Właściwie można byłoby pokusić się o porównanie oceanu piasku jak i spienionych, tłoczących się po sobie pienistych bałwanów morskich. Absolutnie dominujące walory natury choć przeciwne miały wiele wspólnego. Surowy, ciężki klimat zmuszał ludzi do stawania się twardo ciosanym kamieniem i było to coś bardzo pokrewnego choć w istocie różniło, tak jak różniła się woda i piasek pustyni. - Hmm, chyba rozumiem. W Teiz są same ryby, ryby i jeszcze raz ryby. Z tym, że u nas znajdziemy ich różne gatunki. Tutaj każde ziarnko piasku wygląda tak samo jak pozostałe. - Stwierdziła krytycznie przyglądając się drobinką które zbierały się w fałdkach jej widocznie przydużego ubrania. Złapała garstkę między palce i ocierając o siebie sypała na ziemię. Cóż ryby przynajmniej się czymś od siebie różniły. Czasem można było złowić nawet jakiegoś zagubionego głębinowego potwora, tak szkaradnego jakby wydarł się z samych piekieł.
Propozycja podjęcia się innego zlecenia nie spotkała się z wielką aprobatą. Atari, która nie nawykła do udawania wykrzywiła się nieznacznie ponownie zmuszając szare oczy do rozczytywania liter i układania ich w słowa. Czytanie nie należało do jej mocnych stron i może ciężko sobie to wyobrażać lecz pisanie szło jej jeszcze gorzej. Starała się jak mogła, lecz Kuma najwyraźniej przewertował wszelkie zlecenia w czasie w którym jej zajęło "Pożółkłe dwójki dzielących shinobich" - choć większość problemów wynikała z presji. Najpewniej przeczytałaby to lepiej, gdyby usiadła samotna pod drzewem i dostała tyle czasu ile potrzebowała. Jako, że pożółkłe dójki dzielących shinobich nie kojarzyły się jej z niczym co miałoby jakikolwiek sens musiała zdać się na mężczyźnie oprószonego szczeciną zwaną kilkodniowym zarostem. - Wszystko byle nie te parszywe kocury. To dziwne, że wśród piasków te wyrośnięte gryzonie też odnalazły sposób, aby żyć a co gorsza, aby się gubić. - Pokręciła głową a w oczach zakołysał się płomień wspomnień z dzieciństwa rodem z wojennych makabr. "Flashback" nie trwał jednak długo ponieważ dziewczyna znów spojrzała na swojego rozmówcę i westchnęła lekko jakby z powietrzem wypuszczała dziecięce potyczki z zagubionymi kotami. - Zwykle jak ktoś oferuje dobry pieniądz, to i ciężką pracę. Sławy nie szukam, jednak jeśli nie ma nic innego niż bycie dzielnym pogromcą kocich ucieczek, to nie będę narzekać. - Odpowiedziała odbijając piłeczkę, oddając tym samym przyjemną możliwość decyzji panu leniwcowi. Choć głównym powodem było to, że tylko on wiedział co znajdowało się na kartkach. Jej szare oczy powróciły do pergaminów i zmrużyły się jakby pod ciężarem ciężkiej umysłowej pracy. Atari powróciła do czytania.

[Akashi]

Misja C
4/45 Ilość i mnogość zleceń jaka była dostępna tego dnia mogła przerosnąć wszystkie wasze oczekiwania, szkoda że niektóre z nich były dość mało sprecyzowane, ale czego oczekiwać w końcu adresów i numerów domów jeszcze nie wynaleziono by na ogłoszeniu pojawiło się " przy ulicy piaszczystej, 4 domek z lewej od strony szpitala." Niestety życie shinobiego było dosyć ciężkie, nawet pomijając fakt, że musiał coś robić by zarobić, to jeszcze musiał szukać zleceniodawców w określonych okolicach. W sumie można uznać to za taki egzamin wstępny, który tworzy przesiew wśród wszystkich, którzy chcą podjąć się tych zleceń. Przecież to nie tak, że te zlecenia będą wiecznie na was czekać aż się zgłosicie, do któregoś z tych panów, czy tam pań i podejmiecie się pracy. A wy niestety musieliście podjąć wybór, który przekazywaliście sobie jak piłeczkę odbijając od siebie. No w sumie, mamy czasu, ten dzień jeszcze trwa i potrwa jeszcze parę godzin. Pan starszy wolał by pani chłop podjęła decyzje, by ten nie musiał nic robić. Co najwyżej obserwować i pouczać, rola idealna dla kogoś w jego wieku. Bez zbędnego wysiłku, a do tego mogą być ciekawe widoki. Jednak w tym przypadku, ona nie była w fizycznym stanie podjąć tej decyzji, ponieważ nie potrafiła przeczytać poprawnie ogłoszeń, ale próbowała, mały plusik za starania. Jednak możliwość przeczytania ostrzeżenia by się przydała w niedalekiej przyszłości. Więc jak na razie stoimy w punkcie wyjścia, no prawie. Bowiem pula zleceń została ograniczona przez Kuroi'a do kota i szukania sławy. Obie te prace były dość ciekawe, jedna raczej przez pule pieniężną jaką ofiarowała za znikome starania, a druga była ciekawa sama w sobie.
- Przepraszam... - powiedział, niewielki chłopak, który podszedł do was i próbował dostać się do tablicy, bo względem wyglądu nie wyróżniał się niczym, no chyba że swoją nikłością mięśni i niewielkimi rozmiarami, na oko jakieś 150 centymetrów wzrostu. Mieliście przez chwilę jakieś towarzystwo, za którym dotarł tutaj też wyłysiały kot, który zaczął przymilać się do nogi Atari. Może i nie lubiłaś tych gryzoni, ale ten najwidoczniej lubił Ciebie.
-Em.. weźmiemy...TO! - wykrzyczał nieco niepewnie, tak jakby zrywał pierwszą lepszą kartkę z tablicy ogłoszeń, po czym pośpiesznym krokiem oddalił się od niej, tak jakby się was bał, a razem z nim zniknęło ogłoszenie dotyczące pomocy w przeprowadzce. Jednak jego koci towarzyszy postanowił zostać z wami nieco dłużej, by móc załatwić swoje potrzeby w piasek, a po tym zniknąć. Gigantyczna kuweta, to może być powód dla którego kotom tutaj się dobrze żyje. Może warto patrzeć na to gdzie się staje? Mam nadzieje, że szybko podejmiecie jakąś decyzje, albo postoicie tutaj jeszcze trochę czasu, może wydarzy się coś znacznie ciekawszego niż taki niedorostek? Zawsze ktoś może przynieść nowe zlecenie...za jakiś czas na pewno, ktoś jakieś przyniesie. Na pewno.

[Kuroi Kuma]

-Słyszałem, że macie tam owce i bojowych pasterzy... - rzucił do niej, chociaż była w tym lekka niepewność, zupełnie jakby zadawał pytanie. Oczywiście znał jednego takiego przybłędę, który walczył na turnieju i całkiem nieźle mu szło. Czy więc osoba przed nim też parała się zwykłym zawodem, a przy okazji umiała całkiem nieźle walczyć? Dziwaczni są Ci ludzie z Teiz, zupełnie jakby berbeciom dawali laskę do wypasania owiec, no i miecz do tego, co by chłopaczek sobie w życiu poradził - pomyślał Kuroi, bo w tych okolicach nie był, jedynie co niektóre opowieści postronnych dawały mu niejakie pojęcie o tym, co tam się działo. Zaproponował inne zlecenie, ale chłopczyk chyba nie był z tego zadowolony i widać było to już na pierwszy rzut oka. Nie za bardzo się tym przejął, niech się nauczy szacunku do starszy gówniarz jeden! Na wieść o kotach najpierw tylko się uśmiechnął, też nie przepadał za tymi sierściuchami. Po co komu takie zwierze, które się nie słucha?
-Niektórzy nader mocno polubili tutaj koty. Co do gubienia się, to wyobraź sobie, że wszędzie jest piasek i jak tu się zorientować gdzie jesteś? A jeszcze od słońca czasem odbija, czasami zastanawiam się kto wpadł na taki genialny pomysł, by tu zamieszkać... no ale my nie o tym. - powrócił do zgłoszeń, wypadałoby coś w końcu wybrać, a nie stać tutaj i wgapiać się jak sroka w gnat. Coś jednak zakłóciło jego spokój. Dzisiaj po raz drugi podszedł jakiś nieznany chłopaczek. Czyżby klątwa samoznajdujących się misjodawców ciążyła także i nad nim? Kuroi zrobił mu trochę miejsca, odsunął się tak, by mógł też spojrzeć na tablicę. Już wiadomo było czemu tyle zgłoszeń wisi, skro chętni do pomocy są tylko mali chłopcy. Kuma westchnął ciężko i pokręcił głową widząc jak młodziutki rwie się do pomocy niczym świeży doko, którym notabene Kuma także był.
-Bierzemy to, może być? - zerwał w końcu ogłoszenie mówiące nieco więcej na temat PININDZY I SŁAWY, bo na to pierwsze Kuroi był głównie łasy. Pytanie było raczej retoryczne, ale z uprzejmości je zadał, by chłopco-dziewczyna się nie obraziła za tą samowolkę. -Mamy kierować się do szpitala, albo raczej do domu obok niego. To niedaleko - dodał jeszcze po chwili i wskazał kierunek, by w końcu ruszyć do boju niczym dzielny shinobi! Zerknął na kota, który po prostu zesrał się tuż obok. I tym właśnie sposobem witamy obcych u siebie - pomyślał Kuma i zastanawiając się czemu akurat w tym miejscu musiał narobić ten sierściuch, skoro kuweta otaczała ich z każdej strony.

[Atari Sanada]

Młoda dziewczyna gdzieś w cieniu kapelusza zmarszczyła brwi na pytanie zadane przez Leniwcodźwiedzia. W jej umyślę przemknęła krótka niepewna myśl, która szybko wykiełkowała i stała się pełnoprawnym bytem. Faktem było, że oprócz rybołówstwa znaleźli się tacy co hodowali zwierzynę. Głównie owłosione od stóp do głów ssaki, których futra i sierść idealnie nadawały się do tak surowego klimatu. Jednak takich rzadko widywała i gnieździli się gdzieś bliżej wschodu, a Atari pochodziła z zachodnich biegów łowieckich. Rozwinięta myśl odnalazła drogę i znalazła to o czym mówił Kuma. - Mówisz o bohaterze Teiz, Seinaru. - Stwierdziła w pełnym przekonaniu i nawet na zatwierdzenie swojej wypowiedzi pokiwała lekko głową. Nie dziwiło ją to, że ludzie rozpoznawali pasterza, w końcu jak się okazało zwyciężył cesarski turniej i nie było to dla niej najmniejszym zdziwieniem. Sama spytana obstawiała jego i wierzyła, że sławny w jej rejonach Seinaru bez problemu góruje nad innymi uczestnikami. - Nawet i pośród stęchłych ryb może ukryć się piękna perła. - Atari zaś była zupełnie inna niż bohater Teiz. Nie posiadała talentu, ani takiej mocy. Poznała zaledwie kilka sztuczek i nawet nie śniła o wielkich czynach jakimi parał się jej rodak. Ona pragnęła odnaleźć piękno tego świata, rozwikłać zagadki i kroczyć tropem legend. Z rybaczki stała się podróżniczką i nikim więcej.
Dygresja na temat kotów na jaką pozwolił sobie starszy towarzysz Atari wydawała się być dokładnie w idealnym miejscu i czasie, bowiem jak tylko skończył przybył do nich mały chłopiec ze swoim łysiejącym przerośniętym gryzoniem. Istne brzydkie kaczątko wśród rasy kotów tknęło otwarte serce dziewczyny i ta bez namysłu i wbrew swoim wcześniejszym słowom przykucnęła i pogładziła grzbiet czując pod palcami śliską i delikatnie lepką skórę łysiejącego zwierzaka. Co prawda nie lubiła kotów, lecz to bardziej dla tego, że naszukała się ich dzikich odpowiedników w Teiz. Tamte były znacznie większe i znacznie wredniejsze. Kulki sierści, które każde zbliżenie traktowały jako zagrożenie i orały dziecięcą skórę pazurami. Nie trwało to długo, ponieważ chłopak bez większego namysłu zerwał jedną kartkę i pobiegł w swoją stronę. Podróżniczka nie chciała zatrzymywać jego pupilka więc wyprostowała się ocierając palcami o siebie jakby dalej czując ten dziwne lepki i śliski zarazem grzbiet kota. Zwierzak nim pognał za właścicielem zgarbił się podnosząc ogon i wydarł ze swoich trzewi twardy stolec jakby chciał obrazić stojącą dwójkę przy tablicy ogłoszeń. Atari nie ukrywająca swoich emocji zalała twarz grymasem pasującym idealnie do momentu w którym okazuje się, że dalej czegoś nie lubicie.
Piaskowy dziadek wybrał zlecenie i spytał Atari o zdanie, ta zaś kiwnęła głową w geście zgody i uśmiechnęła się z ulgą. W końcu najpewniej skończą z tym całym czytaniem i przejdą dalej. Jak wynikało ze słów Kumy niedaleko położonego szpitala. - Dobrze więc. Sprawdźmy jaką przygodę przyniesie los tym razem. - Powiedziała głosem z nutką ekscytacji i skierowała się we wskazane miejsce idąc ramię w ramię z mężczyzną, który chwile temu był dla niej kompletnie obcy. Dziecięca naiwność i ufność? Można byłoby tak stwierdzić, lecz świat dorosłych był nader brudny i przykry, czemu więc nie zostać wiecznym dzieckiem? Istnym Piotrusiem Panem.

[z.t]?

Używam tego ciastka co tam kiedyś dostałam: +10 do statów podczas misji

[Ban]

Rosły mężczyzna dłuższą chwilę temu opuścił karczmę idąc przed siebie bez celu. Na twarzy miał raczej pochmurny wyraz twarzy, który teraz zasłonił chustą dla ochrony przed pyłem i piaskiem latającym w powietrzu. Mruczał coś tam niewyraźnie do siebie a mimo tego że widać było że nie jest pijany ludzie cofali mu się z drogi. Gigant nie zwracał na nich uwagi. Wzrok skupiony miał na losowej skale która walała mu się pod nogami, kopał ją przed siebie od dłuższego czasu.
- A niech by to wszystko szlag. - warknął do siebie.
Miał zły humor, bardzo zły. W kieszeni, ogromnym łapskiem ściskał niemal pustą sakiewkę, a sake przecież kosztowało. Na domiar wszystkiego ostatnio nie narzekał na nadmiar zajęć- wręcz przeciwnie przez większośc czasu był bezrobotny, brakowało zleceń, czego najbardziej nie mógł ścierpieć. Najzwyczajniej w świecie się straszliwie nudził. Błądził uliczkami dłuższą chwilę dopóki niemal wyrżnął czołem w jakiś słup. Podnosząc wzrok na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Że też wcześniej o tym nie pomyślał- tablica ogłoszeń!

[Shun]

Nareszcie! Szansa na zlecenie do wykonania! Czas wykazać się odwagą, bohaterstwem i zaangażowaniem w miejscową społeczność... Tak zapewne myślało większość młodych shinobi poszukujących pierwszego zadania, w którym mogliby sprawdzić świeżo nabyte umiejętności i przy okazji zrobić coś wartościowego dla swojej osady. Shun nie podzielał jednak ich entuzjazmu. Pustynne słońce niemiłosiernie prażyło, co sprawiało, że białowłosy miał raczej ochotę zalegnąć przy najbliższej oazie niż spocić się jeszcze bardziej, gurda na plecach była ciężka i niewygodna, a zlecenia... Aż wzdrygnął się przypominając sobie historie opowiadane przez rodzeństwo i kuzynów. Tu otwarta rana, tam oparzenie, od czasu do czasu utrata kończyny - no, nie ma co, wspaniała perspektywa na życie. Jednak słowo rodziny rzecz święta. Chcąc nie chcąc, trzeba było ruszyć siedzenie i przysłużyć się w końcu jakoś lokalnej wspólnocie.

Powłócząc nogami i z nieszczęśliwą miną, chłopak podszedł powoli do tablicy otoczonej przez gromadkę ludzi, w większości zajętą przeglądaniem umieszczonych na niej ogłoszeń. Chwilę stał na uboczu, udając że czeka aż zwolni się trochę miejsca. Z każdą kolejną osobą, która ustępowała by do tablicy zbliżyć mógł się ktoś inny, czuł jednak że skupia na sobie coraz więcej uwagi. Gdy wreszcie ciekawskie spojrzenia stały się nieznośne, westchnął lekko i podszedł bliżej aby przyjrzeć się bliżej treści przybitych kartek.

[Suzu]

Zawód: bohater...?
[ Yosuna Shun - misja D ]
1 Dzień jak co dzień. Zero chmurek, zero wiatru, zero nadziei na jakiekolwiek wytchnienie od upału. Żar lał się z pustego nieba jak zawsze, przez co nikt właściwie nawet nie zwracał na to uwagi. Chusty na głowach stanowiły całkiem dobre zabezpieczenie przed agresją pustynnego słońca, do zaduchu i wysokich temperatur natomiast szło się przyzwyczaić. Gdzieniegdzie tylko widać było bladych obcokrajowców, przemykających w cieniu budynku z agonią wymalowaną na twarzy.

Jak na złość, tłum wokół tablicy z ogłoszeniami przerzedzał się coraz bardziej. Kilka kartek zostało zerwanych, ktoś się z kimś pokłócił, nie było jednak mowy o dłuższym tkwieniu w zbitej gromadzie. Za ciepło, zbyt duszno. Ludzie rozchodzili się, a większość zleceń pozostała na miejscach. Wśród nich natomiast takie, które samą swą treścią jeżyły włosy na głowie. "Wspólnika do polowań na wielkie skorpiony poszukuję, ranga minimum Akoraito, wymagana umiejętność zabicia bestii bez uszkodzenia pancerza" albo "Zlecę misję rangi C, teren: Kinkotsu, zagrożenie życia: wysokie. Adekwatna nagroda." Zielone oczy Shuna odnalazły tylko trzy pergaminy oznaczone literką D.

Jeżeli masz cierpliwość do zwierząt i dostateczną tężyznę fizyczną, by nosić wodę ze studni, zgłoś się do Zagrody Wielbłądów. Poza wynagrodzeniem pieniężnym obiecujemy również domowe wyżywienie.

Turysta z Yusetsu poszukuje przewodnika po Kinkotsu. Proszę pytać o Sumire w gospodzie Promień Słońca.

Zaginął fenek, młody, bardzo jasna sierść, z czerwoną obróżką na szyi. Reaguje na imię Pieron. Dla znalazcy przeznaczona jest nagroda.

Każde z ogłoszeń zawierało też dokładny adres, pod który należy się skierować - w przypadku ostatniego oczywiście już po odnalezieniu zwierzaka. Oczywiście Shun mógł też nie podjąć się żadnego, o ile oczywiście nie obawiał się powrotu do domu z pustymi rękami. Zawsze też pozostawała opcja poszukania pracy już w terenie.

[Shun]

Na pierwszy rzut oka, wybór wydawał się oszałamiający... Jednak po krótkiej chwili poświęconej analizie treści ogłoszeń okazywało się, że tylko trzy z nich miały szansę nie zakończyć się ciężkimi obrażeniami fizycznymi - toteż na nich właśnie Shun postanowił skupić swoją uwagę. Z pierwszego z nich zrezygnował po krótkiej tylko chwili zastanowienia. Noszenie wody ze studni brzmiało może i spokojnie, ale też wyczerpująco. Być może innym razem, jeśli nie będzie innych opcji do wyboru. W końcu ilu może być chętnych do żmudnej pracy fizycznej? Decyzja pomiędzy pozostałymi dwoma zajęła mu już nieco więcej czasu, w końcu jednak wyciągnął dłoń i zerwał z tablicy informację o poszukiwaniu przewodnika. Kto by pomyślał, że wielogodzinne włóczęgi w ramach migania się od treningów ostatecznie zostaną pierwszą umiejętnością, która przyda mu się na drodze ninja? Ha. Po chwili namysłu sięgnął również po karteczkę z opisem zaginionego fenka. W końcu i tak miał chodzić po okolicy, jaka lepsza okazja do rozglądania się za zaginionym zwierzątkiem domowym miałby się przydarzyć w najbliższej przyszłości? A jeśli nie, no cóż, zawsze można spróbować po pozbyciu się turysty. Tymczasem jednak skierował kroki w stronę gospody w której tamten miał oczekiwać.

z/t

[Kaiso]

Kolejny nudny dzień, który zapewne spędziłbym tak jak miałem to ostatnio w zwyczaju, czyli w którejś z karczm, ale kiedyś trzeba powiedzieć sobie dość, nie można ciągle bezsensownie trwonić czasu i pieniędzy. Musiałem w końcu zrobić coś pożytecznego, a gdzie najlepiej szukać zajęcia? Przy tablicy ogłoszeń, to oczywiste! Oby takie pozytywne nastawienie się utrzymało jak najdłużej.
Opuściłem swoją kwaterę wraz z pierwszymi promieniami słońca, pamiętałem swoje początki w tej osadzie i wiedziałem, że trzeba zaczynać dzień skoro świt, tak żeby w godzinach południowych móc się schować w chłodnym domostwie. Droga przez centrum Kinkotsu przebiegała tak jak zawsze, bardzo spokojnie(przynajmniej dla mnie). Nikt mnie nie zaczepił, nikt nie potrzebował pomocy, każdy po prostu robił swoje i w całym tym zgiełku byłem ja, osoba która absolutnie nie wiedziała co ze sobą zrobić. Miałem jakieś plany kiedy tutaj przybywałem, chciałem poznać tą okolicę, może zarobić troszkę grosza i ruszyć dalej. Niestety na razie nie zrealizowałem żadnej z tych rzeczy, ale spokojnie, nie poddam się!
W końcu po kilku, a może kilkunastu minutach marszu dotarłem w odpowiednie miejsce, pod tablicę ogłoszeń. Nie pozostaje mi nic innego niż spojrzeć czy ktoś przypadkiem nie potrzebuje pomocy.

[Sumairu Abe]

"Kto policzy, ten się naje..."
{Kaiso - Misja rangi D}
1/15

Przy tablicy nie było tłumów. Właściwie to byłeś tu jedynym spacerowiczem, który rozglądał się za robotą. Być może wczesna pora przesądziła o frekwencji chętnych do pomocy innym i zwyciężyła chęć pospania przez te '5 minut' dłużej. Ty wygrałeś, a co za tym idzie miałeś najlepszą okazję do wychwycenia ogłoszeń, które mogłyby Cię faktycznie zainteresować i które nie zostały jeszcze przejęte przez stado rozochoconych wojowników, shinobi, czy też zwykłych obywateli.


Ogłoszenie, które rzuciło się w Twoje spojrzenie jako pierwsze zaczynało się od słów: "Potrzebny medyk o wysokim wyszkoleniu w technikach Iryōjutsu. Wymagana przez nas ranga to minimalnie Akoratio...". Przerwałeś czytanie. Sprawa może i mogła okazać się ciekawa, a i wynagrodzenie mogłoby usatysfakcjonować, ale niestety wymagana ranga przewyższała Twoją obecną. Postanowiłeś czytać dalej. Oczy wędrowały z jednej kartki na drugą i na niektóre ogłoszenia poświęcałeś więcej uwagi niż na pozostałe. W końcu westchnąłeś i ponownie z nieco przygnębionym nastrojem spuściłeś głowę. Byłeś o krok od zrezygnowania z dzisiejszej próby ruszenia komuś z pomocą, gdyż najzwyczajniej nie znalazłeś niczego co było odpowiednie dla Ciebie, lub co by Cię faktycznie zainteresowało...


Po chwili zadumy, do tablicy zbliżyła się młoda dziewczyna, która trzymała nieco pogniecioną kartkę. Rude włosy dziewczyny od razu skupiły Twoją uwagę, ale bez przesady... przecież nie chcemy być zbyt nachalni, no nie? Rudowłosa była szczupła i na oko kilka lat od Ciebie starsza, ale z kobietami i ich wiekiem nigdy nie wiadomo... Wyciągnęła szpilkę z torby, która wisiała tuż przy jej lewym biodrze i zaczęła załączać swoją kartkę na tablicę tuż obok Ciebie. Gdy już uporała się z przymocowaniem ogłoszenia, obejrzała się do Ciebie i nieśmiało spojrzała w oczy. Musiała jakoś zareagować na Twoją obecność... w końcu byłeś tu jedyną żywą duszą, która była ewidentnie zainteresowana ogłoszeniami, ale nie tylko to przesądziło o kontakcie wzrokowym. Twoje oczy, które w bardzo ciekawy sposób zgrywały się z piaszczystym otoczeniem. To właśnie na nich dziewczyna skupiła się najbardziej. Niespotykany błękit otoczony przez te oceany piachu od razu kojarzył się z oazą... wodą... życiem, czy po prostu nadzieją że jest jeszcze szansa na lepsze funkcjonowanie w tej prowincji. Przynajmniej tak odebrała to rudowłosa, która po chwili niezręcznego gapienia obróciła się na pięcie i zaczęła kierować się na uliczkę, z której się wyłoniła.

"Jeżeli umiesz liczyć, spotkajmy się w południe przed karczmą "Klejnot Pustyni" w Kinkotsu."
~ Inari Sabaku

O co chodziło? Może warto spotkać się w południe przy wspomnianej karczmie, zwłaszcza że lubisz ostatnio przebywać w karczmach, nie? Chociaż... skoro dziewczyna nie zdążyła jeszcze się oddalić, może szybciej będzie po prostu się odezwać i zapytać?
Zawsze możesz rozejrzeć się jeszcze za innymi ogłoszeniami. Być może znajdziesz coś dla siebie...

[Kaiso]

Okolice tablicy ogłoszeń, w każdej normalnej osadzie, takiej jak chociażby moje rodzinne Ryuzaku, były miejscem gdzie zawsze można spotkać jakichś ludzi. Obojętnie czy szukają oni pracy, czy są tam po prostu po to żeby sobie z kimś porozmawiać, albo porobić jakieś inne rzeczy. No ale na pustyni nie mogło tak być, tak normalnie. Tutaj wszystko jest inne, a w szczególności klimat, który moim zdaniem źle wpływa na mieszkańców tego piekielnego regionu, przez co ludzie tutaj są po prostu... dziwni. Takie moje skromne zdanie, może zostanie ono zweryfikowane. Wracając do tematu. Poza mną nie było żadnych zainteresowanych. -Ah Kinkotsu Westchnąłem sobie cicho. Oby chociaż była jakaś robota. Dodałem w myślach i podszedłem pod tablicę. Liczyłem, że dzięki pracy zapomnę o tym, że od kilku dni najzwyczajniej w świecie się nudzę.

I tutaj cyk, zaskoczenie. Oferty pracy były, ale, bo zawsze jest jakieś ale, nie dla mnie. Medyk? Nigdy mnie to nie kręciło. Czyżby babka miała rację mówiąc, że kształcenie się w Iryojutsu będzie opłacalne? -A niech ją. Powiedziałem radośnie, ale z drobnym przekąsem, poszukując innych, ciekawszych ofert. I uwaga, reszta ofert była albo niesatysfakcjonująca, albo zbyt trudna, albo po prostu nie dotyczyła shinobi. Pokręciłem głową z zrezygnowaniem. Chyba nie pozostanie mi nic innego jak powrót do Ryuzaku. Nie chciałem tego robić, bo oznaczałoby że się poddałem, ale czy zostało mi coś innego?
I zapewne odszedłbym zawiedziony i nigdy już tutaj nie wrócił, gdybym przypadkiem nie podniósł wzroku(nie wiem co mnie do tego pokierowało, może jakaś bogini chciała żebym tam spojrzał) i nie ujrzał... jej. Piękną, zgrabną... Nie no żarcik. W tym wieku to nie dziewczyny w głowie! Ot rudę dziewczę, zapewne starsze ode mnie, zmierzało, z jakimś papierkiem, w stronę tablicy... i jak tego papieru nie przybije, ah jaki to był piękny widok... Czyżby to miał być mój szczęśliwy moment?
No i ruda skończyła swoją robotę i spojrzała na mnie, i patrzy, i patrzy. Nie wiem o co jej może chodzić dlatego delikatnie się uśmiecham i puszczam oczko, a niech ma, może jej to poprawi humor. Po chwili jednak zaczyna iść w swoją stronę, a ja? Ja czytam ogłoszenie. Oczekują kogoś kto potrafi liczyć? Jako syn kupca posiadałem tą skomplikowaną wiedzę, pytanie tylko czy to o takie liczenie chodzi.

Odwróciłem głowę i poszukałem wzrokiem mojego prawie zleceniodawcy. Kiedy ją wypatrzę to krzyczę w jej kierunku żeby zaczekała i biegnę w jej stronę. -Jestem zainteresowany tą pracą. Jesteś w stanie powiedzieć mi coś więcej na jej temat?

[Sumairu Abe]

"Kto policzy, ten się naje..."
{Kaiso - Misja rangi D}
3/15

Dziewczyna zatrzymała się, lecz na początku nie odwracała się w Twoją stronę. Być może odczuwała lekką obawę przed tym, że to właśnie Ty będziesz osobą, która jej pomoże... a przecież doszło do dość krępującego, przynajmniej dla niej - kontaktu wzrokowego. No ale kto by się nie wpatrywał w takie niespotykane niebieskie szkiełka? Rudowłosa wzięła głęboki wdech i w trakcie wydechu obróciła się na pięcie, gdy Ty już stałeś zaledwie metr od niej.

-Naprawdę? - zapytała patrząc na Ciebie, lecz tym razem powstrzymała się od zbyt nachalnego kontaktu wzrokowego. Zastanawiała się w głębi duszy, czy na pewno jesteś odpowiednią osobą do tego zadania. Różnie w życiu bywa... ale przecież... nigdy się nie dowiecie, a już na pewno kiedy nawet nie zdążyłeś poznać zadania.
Rudowłosa zaśmiała się przez swój kłębek myśli związany z całą sytuacją, ale otrząsnęła się nagle i jej twarz została spowita powagą i przejęciem. Sprawiała wrażenie, że chodzi o coś bardzo osobistego, no bo na pewno nie mogło chodzić o pracę domową z dodawania, czy też odejmowania...nie?

-Dziękuję. Nazywam się Inari. Jestem córką szanowanego w tych rejonach kupca... Teraz mój ojciec znajduje się w innej prowincji, a co za tym idzie... powierzył mi swój sklep i swoich klientów, ale ... - zatrzymała się na chwilę i ponownie westchnęła. - Nie daję sobie rady z utrzymaniem domu i prowadzeniem tego interesu. Jeżeli dzisiejszego wieczoru nie zdecyduję, które z produktów powinnam zamówić od swojego dostawcy, lub wybiorę źle... skutki tego błędu będą się ciągnąć za mną przez długi czas... za mną i za moim ojcem, który straciłby reputację. - Inari posmutniała i ponownie pokazała, że sprawa jest dla niej ważna i jest dość delikatna. Dziewczyna podniosła wzrok z ziemi i spojrzała się na Ciebie.

-Jestem między młotem a kowadłem... muszę wybierać pomiędzy zyskami, a dbaniem o innych kosztem zysków materialnych. Zrozumiem jeżeli sprawa wydaje Ci się nudna i nie dla Ciebie, także bez obaw. - Na jej twarzy pojawił się niemrawy uśmiech, a następnie głowa została pochylona w geście aprobaty za wysłuchanie. -Chyba musiałam się w końcu wygadać... Dalej jesteś zainteresowany...? - pauza w pytaniu zdecydowanie wskazywała na to, że dziewczyna wciąż nie zna Twojego imienia.

[Kaiso]

Pobiegłem za nią, ona się zatrzymała, była zainteresowana tym żebym dla niej pracował, czyli wszystko poszło tak jak zaplanowałem, najwyraźniej jest to mój szczęśliwy dzień. Oby tylko to nie było coś w rodzaju liczenia ziarenek ryżu. Rzuciłem do siebie w głowie. Na jej zdziwienie odpowiedziałem żartobiliwie. -Naprawdę, naprawdę. Potem już natomiast pozwoliłem jej mówić. Nie chciałem jakimś swoim głupim komentarzem wyprowadzić jej z równowagi jednocześnie zaprzepaszczając potencjalną misję. Z tego co mówiła, to sytuacja na swój sposób była patowa. W końcu ona jest niedoświadczona w te całe kupieckie biznesy, a do tego ma ważną decyzję do podjęcia. Pytanie tylko co mam do tego ja? Mam jej doradzać, mam podjąć decyzję za nią? Ale najpierw wypadałoby się przedstawić.
-Ja nazywam się Kaiso. Pochodzę z kupieckiej rodziny Ryuzaku, więc sprawa nie będzie dla mnie tak nudna jak myślisz. Po chwili ciszy dodałem. -Rozumiem, że masz spory dylemat, tylko pytanie, gdzie tutaj jest miejsce dla mnie? Mam pomóc ci podjąć decyzję? Czy może oczekujesz ode mnie pomocy w sprawach domowych? Sprzątać potrafię, gotować coś tam też. Końcówka była już żartobliwa, dlatego też swoją kwestię zakończyłem uśmiechem. Pozwoliłem sobie na takie zachowanie bo chciałem ją po prostu rozchmurzyć, nie ma przecież nic gorszego niż stresowanie się tym co ma dopiero nadejść.