Setto [Gotowe]

[Igarashi Setto]

---

DANE PERSONALNE

---

IMIĘ: Setto
NAZWISKO: Igarashi
KLAN: Ayatsuri
WIEK [DATA URODZENIA]: 10 lat
PŁEĆ: Mężczyzna
WZROST | WAGA: 140cm|35kg
RANGA: Doko

---

APARYCJA

---

WYGLĄD:
Normalny człowiek pomyślałby, że skoro całe życie spędziłem na pustyni, to nie powinienem się świecić jak psu jajca albo jakaś latarnia morska widoczna z daleka, ale niestety coś w tej dziedzinie nie wyszło. Mój tatuś nigdy nie był jakoś wyjątkowo uzdolniony, ale czasem odnoszę wrażenie, że robił mnie do góry nogami, bo nijak nie pasuję wyglądem do reszty klanu. Na szczęście jestem jeszcze młody i jest jakaś nikła szansa, że to geny matki zatriumfują. Nie obraziłbym się, bo jest grubo po pięćdziesiątce, a dalej uganiają się za nią faceci. I zazwyczaj kończą z igłami w wiadomych miejscach. No ale do rzeczy.
Jak już wspomniałem, jestem blady. Ogólnie to przez chorobę, nie wiem czy to jakaś gruźlica czy inna rzeżączka, ale ponoć będę musiał się z nią męczyć do końca życia. Czyli pewnie niezbyt długo. Mam krótkie, nastroszone blond włosy, więc w razie sytuacji zagrożenia życia mogę się zakopać i udawać autystyczny krzak albo kupę piachu.
Zdarza się, że dziewczyny mi mówią że jestem uroczy, ale problem jest taki, że jak już mówią mi to w twarz, to ich objętość często przysłania mi słońce, więc sam nie wiem co o tym myśleć. Ale chyba nie jest źle, nigdy nie przyszło mi do głowy żeby chodzić z maską na twarzy. Z mniej ciekawych rzeczy, to mam dość sporych rozmiarów bliznę na klatce piersiowej wielkości pięści. Kiedyś niefortunnie oberowało mi się techniką uwolnienia ognia, ale to długa historia. Opowiem ją innym razem. W zasadzie nie wiem co mogę jeszcze o sobie powiedzieć.
UBIÓR: Czarna koszula z nałożoną nań białą tuniką z czerwonym obramowaniem, przepasana złotym pasem. Czarne krótkie spodnie i sandały.
ZNAKI SZCZEGÓLNE: Wątła budowa ciała, nienaturalnie blada skóra, mocno podkrążone oczy.

---

OSOBOWOŚĆ

---

CHARAKTER:Wielu rzeczy nie rozumiem. Nie powiem, że w życiu było mi łatwo. Bo nikomu nie było, nie jest i pewnie nie będzie. Nie rozumiem na przykład, dlaczego kiedy przechodzę drogą w osadzie, widzę żebraków, sieroty i wdowy pogrążone w bezdennej otchłani własnego nieszczęścia. I oni nic z tym nie robią. Egzystują z dnia na dzień, bo o życiu nie ma tutaj mowy. Po co? Jaki jest sens ich życia? Żeby kolejnego dnia wstać, pogrążyć się jeszcze bardziej w wysypisku śmieci jakim jest ich świat, a pod koniec, jeśli dożyją, iść spać? Gówno, nie życie. Mogliby równie dobrze sami się zabić, żadna różnica.
Sam nie miałem łatwo, pewnie nawet o wiele gorzej niż większość z nich. Ale nigdy nie przyszło mi do głowy poddać się i rzucić w ten wir rozpaczy. Jeśli nie jesteś w stanie każdego dnia walczyć ze wszystkich sił o wolność i lepsze życie, to na nie nie zasługujesz. Myśl, że mógłby nade mną stać jakiś wariat, bo normalnych ludzi w tych czasach nie ma, i miałby kontrolę nad moim życiem, sprawia, że chce mi się rzygać. Wolałbym zginąć po splunięciu mu w twarz niż żyć pod jakimkolwiek butem.
Ciężko mi powiedzieć, czy czuję w sobie jakieś powołanie. Z jednej strony, świat jaki jest - każdy widzi. Ciągłe wojny i polityczne gierki intelektualnych bękartów, którzy z jakiegoś powodu zostali obdarowani przez opatrzność wystarczająco wielkimi mięśniami, żeby je prężyć i chwalić się nimi wszystkim dookoła. A za tymi pseudoliderami całe armie i rzesze otumanionych baranów, którym nie robi żadnej różnicy komu i gdzie poderżną gardło, ważne że dla chwały klanu. Wyższego dobra, którym za każdym razem okazuje się być tylko ich własne ego. Trudno z tym walczyć.
Z drugiej strony równie trudno jest na to patrzeć i nic nie robić. Jasne, mógłbym sobie ubzdurać, że zostanę jakimś tam potężnym ninją, który cały świat ma w dupie, nażre się potęgi jak koń siana, a potem umrze szczęśliwy i spełniony. Tyle tylko, że niczego to nie zmieni. Ludzie nadal będą żyć w rozpaczy, ubóstwie i ciągle martwić się o życie swoje i najbliższych. Daleko mi do idealisty, ale nawet ja sądzę, że stać nas na więcej. Wierzę w przeznaczenie. Nie wiem co mnie czeka, ale mam nadzieję, że kiedy przyjdzie na to czas i miejsce, wybiorę właściwą drogę.

Gdyby ktoś się jeszcze nie zorientował, nie jestem duszą towarzystwa. A w nocy jest ciemno. Mam mentalną alergię na hipokryzję, narcyzm, mówienie od rzeczy, tchórzostwo, debilizm i dzieci. Z różnych powodów i objawiają się one w równie różne i różniaste sposoby. Jestem pod tym względem tylko i wyłącznie produktem czasów, w których żyję. Dlatego wolę towarzystwo swojej marionetki, przynajmniej siedzi cicho i mnie nie denerwuje. I potrafi żonglować.
Sam nie wiem, czy mam jakieś marzenia. Chyba jedno, ale to w zasadzie bardziej cel niż marzenie. Uwaga: chcę być potężny. Jak każdy. Ale nie każdy potrafi zdefiniować co rozumie pod słowem "potęga", zazwyczaj całokształt tego, co jeden przygłup z drugim potrafią z siebie wypluć zaczyna się i kończy na "chcę być najsilniejszy". Dla mnie potęga to droga do wolności. Być potężnym oznacza posiadać umiejętność wychodzenia na przeciw każdemu wyzwaniu, na jakie w życiu się natrafi, z podniesioną głową. To zdolność do bycia arką, która jest w stanie przetrwać każdy sztorm.


NAWYKI: Lubię narzekć. I obgryzać paznokcie. Czasami piszę wiersze, taki jestem fajny. No i palę, ale to tak, żeby matka nie widziała.
NINDO: Nie potrzebuję takich rzeczy. Kieruję się sobą.
HISTORIA:
Ilu z was może powiedzieć, że urodziło się na polu bitwy? Co? Nie słyszę. No właśnie. Nie żebym był z tego wyjątkowo dumny, ale ludzie śmiesznie reagują, kiedy mówię im, że już po pierwszym wdechu miałem w ustach błoto, krew i resztki jakiejś przeterminowanej racji żywnościowej. Matka w zasadzie nigdy nie opowiadała tego ze szczegółami. Ponoć podróżowała wtedy z jakiejś wioski do osady naszego klanu w towarzystwie kilku shinobi z klanu i mojego ojca, którzy mieli być eskortą. Beznadziejną eskortą swoją drogą, ale o tym zaraz. Pierwszym pechowym czynnikiem był fakt, że tuż praktycznie przed samą osadą zachciało mi się wychodzić na ten przeklęty ziemski padół, a drugim... Cóż, znaleźli się jacyś ludzie, pewnie najemnicy ale tego nigdy nie wyjawiono, którzy postanowili wykorzystać idealną okazję do uszczuplenia liczebności naszego klanu. Zastawili pułapkę i zaatakowali podczas porodu. Oddział wrogów był dość liczny, więc natychmiast posłano po pomoc do osady. Ta nadeszła w ostatniej chwili, kiedy cała eskorta została wymordowana i za chwilę czekałoby to mnie i moją matkę. Od tego czasu ona ponoć strasznie się zmieniła, a przynajmniej tak mówią mi współklanowcy. By uczcić mojego ojca zdecydowała, za zgodą lidera klanu, że pozostawi mi jego nazwisko. Jak można się łatwo domyślić, nie należał on do Ayatsuri.

Niewiele wiem o mojej matce, ale zasadniczo mam podstawy by sądzić, że jest jakimś seryjnym zabójcą. A przynajmniej tyle mogę wywnioskować po tym, jak mnie traktuje. Zawsze za mało, zawsze za słabo, zawsze źle. Gdyby to ona trenowała wojska naszego klanu, to już dawno podbilibyśmy cały świat i skończyłyby się wojny. I tak w zasadzie było odkąd pamiętam. W tajniki naszych technik zaczęła wprowadzać mnie niedawno, ale trenowała mnie odkąd tylko nauczyłem się mówić, poprzez "zabawy". Cholerna psychopatka. Miesiąc temu wysłała mnie samego w sam środek pustyni i powiedziała, że mam przetrwać i samemu trafić do domu. To był jej "rytuał inicjacji". Nie wiem sam jak to zrobiłem bo, szczerze powiedziawszy, to przez cały czas miałem ochotę spieprzać w drugą stronę. No i pewnie pomógł fakt, że udało mi się przemycić dość sporo wody i jedzenia. Pewnie się domyśliła, ale widocznie doszła do wniosku, że spryt też jest drogą do sukcesu.
Nie mogę powiedzieć żebym do tej pory miał jakieś wielce ciekawe życie. Z pewnością jest jednak irytujące.

Fakt, że nie tylko moja rodzona matka, ale w zasadzie cała starszyzna klanu liczy, że wyrosnę na jakiegoś zabijakę, jest irytujący. Do tej pory byłem traktowany kompletnie jak bachor, który nie ma nawet prawa zdecydować czy może iść do toalety, ale na szczęście to ponoć ma się zmienić po tym całym cholernym "rytuale". Mówiła coś o wysłaniu mnie na pierwsze oficjalne misje, ale szczerze powiedziawszy nie śpieszy mi się do tego. Szukanie kotów jest cholernie nudne i wkurzające, a na prawdziwej misji umarłbym w sekundę. Najchętniej uciekłbym z tej wioski i trenował w samotności, ale to też jest debilizm. I dlatego właśnie irytuje mnie moje życie.
Ah, no tak... wspomniałem już wcześniej o tej chorobie. Sam nie wiem co to jest, bo nikt nie chce mi nic na ten temat powiedzieć. Ponoć wykryto ją już jak byłem bardzo mały i sam się w sumie zacząłem zastanawiać czy to nie jest główny powód tych morderczych treningów. Wzmocnienie ciała, żeby lepiej radziło sobie z chorobą. Dopytywałem o to wiele razy, ale zawsze słyszałem tylko, że nie jestem jeszcze gotów. Urgh.

---

WIEDZA

---

INFORMACJE:
KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI: Podstawowa wiedza Sabishi.
POSTACIE:

---

ZDOLNOŚCI

---

KEKKEI GENKAI: Ayatsuri
NATURA CHAKRY: Doton
STYLE WALKI: Seido
UMIEJĘTNOŚCI:

• Wrodzona -
• Nabyta -

PAKT:
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 1
  WYTRZYMAŁOŚĆ 20
  SZYBKOŚĆ 30
  PERCEPCJA 87
  PSYCHIKA 1
  KONSEKWENCJA 1

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH:137
KONTROLA CHAKRYE
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 102%
MNOŻNIKI:
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU
  GENJUTSU
  STYLE WALKI 1
  • Seido [----]
  • ---
  • ---
  IRYōJUTSU
  FūINJUTSU
  ELEMENTARNE
  • KATON
    SUITON
    FUUTON
    DOTON
    RAITON
  KLANOWE

Ayatsuri D
JUTSU:
Ranga E
- Bunshin no jutsu
- Kawarimi no jutsu
- Kai
- Henge no jutsu
- Kinobori no Waza
- Suimen Hoko no Waza
- Nawanuke no jutsu
Fuinjutsu
- Fuin no jutsu
Ranga D
Ayatsuri
- Chakura no Ito
- Suna Fukumen no jutsu
- Kugutsu Kawarimi no jutsu
- Sōshūjin

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): - Zabandażowana marionetka na plecach.

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

---

ROZLICZENIA

---

PIENIĄDZE: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=101&t=6029
PH: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=34&t=6030
MISJE:

• D -
  C -
  B -
  A -
  S -

PREZENT OD ADMINISTRACJI:

[Papyrus]

  Ukryty tekst

[Sans]

24h i wyrzucam