Mieszkanie Keiichiego

[Keiichi Maebara]

Jest to niewielka chatka z dwoma izdebkami, gdzie jedna połączona jest z niewielką kuchnia. Kiedyś mieszkał tutaj razem z matką lecz teraz ze względu na jej chorobę został w domostwie sam. Z powodu braku wygórowanych potrzeb nie znajdowało się w domu nic wartościowego a jedynie podstawowe do życia elementy jak łóżko, niewielki stolik z dwoma krzesełkami, narzędzia kuchenne, piec i drewno do niego. Ze względu na dość chłodne zimy sypiał w pokoju z kuchnią gdzie ogień z pieca ogrzewał główną izdebkę.

[Keiichi Maebara]

Chłopak wszedł do domu. W ciągu zaledwie kilku dni odbył dwie misje i czuł, że to co robi powoli poprawia morale mieszkańców osady. Owszem były to niewielkie prace jednak właśnie dzięki nim ludzie są przeświadczeni, że nie zostaną w potrzebie i zawsze znajdą pomoc. Gorzej miało się to pod względem zarobkowym, gdyż każda usługa shinobiego bądź najemnika kosztowała jednak był to jeden ze sposobów aby wioska miała odpowiednie fundusze na rozwój osady takie jak zapłata strażnikom, naprawa dróg, budowanie nowych struktur i wynajmowanie ich imigrantom, którzy poszukiwali spokojniejszego życia z dala od zgiełku. Tenkyu wszak nie było miejscem o którym było głośno.
Keiichi usiadł na łóżku i spojrzał w stronę kuchni. Znajdowały się tam naczynia jeszcze wilgotne naczynia, które chłopak zostawił po śniadaniu. Musiał je wytrzeć inaczej mogły zacząć gnić bądź ślimaczyć się a nie chciał tego. Podniósł się pomimo zmęczenia i zbliżył się do jednego z krzeseł na którym wisiała ścierka. Wytarł drewniane naczynia i schował je do niewielkich szafeczek. Szmatkę powiesił na rączce. Stojąc przy kuchni obejrzał wnętrze izdebki. Należałoby tu w końcu posprzątać. Wziął inną szmatę i zaczął odkurzać kurze a potem umył podłogę. Rozwarł okna swego domostwa aby powietrze szybciej wysuszyły mokrą podłogę. Chłodne powietrze wdarło się do pomieszczenia i przyniosło ze sobą świeżość, a zabrało ledwo odczuwalną stęchliznę.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 1/...

---

- Rok 385 - Wiosna - Maebara Keiichi -
- Tenkyū -
- Znak Honoru -

---

" Przepracowanie? A licho go wie " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=-yE-ARdrFNM[/youtube] W życiu każdego Shabondamy-Shinobiego przychodzi kiedyś ten dzień gdy zwyczajnie zaczyna się widzieć w nim kogoś więcej niż zwyczajnego pomocnika kuchennego. Ot, jego bańki zaczynają robić różnicę a on sam przestaje być tylko swoistym leniem dmuchającym bańki a zaczyna być niebezpiecznym leniem dmuchającym bańki. Zawsze jakiś postęp.
Osada na wyspie Tenkyū wydawała się zawsze być bardzo zacisznym miejscem w które nie zapuszczali się shinobi ani z pozostałych wysp ani z kontynentu. Sami jej właściciele żyli w raczej ospałym tempie nie interesując się zbytnio pozostałym światem, no bo po co, mają przecież swoją wyspę i nikomu nie wadzą, muszą jednak liczyć się z głosem rodu Hozukich z Kantai którzy roszczą sobie prawa zarówno do tych ziem jak i do jej ludności.
Co kilka lat, część z młodego pokolenia zostaje poddana testowi, sprawdzianowi mającemu na celu sprawdzić czy są sobie w stanie poradzić w tym wielkim świecie poza wyspą a co ważniejsze, spełnić oczekiwania zniewalającego ich wodnego rodu. W końcu służba Hozukim jest ważna i dobrze pełnić mogą ją jedynie ci najbardziej zdolni.
Maebara wydawał się być jednym z tych którzy mogą zostać potencjalnie wybrani do tego rytuału sprawdzającego ich zdolności. Dopiero co wrócił z jednej ze swoich misji mających na celu pomoc mieszkańcom wioski, niby nic wielkiego a jednak przyciąga uwagę. Po przybyciu do swojego domostwa zajął się on rzeczami zwykłymi, tymi którymi zajmuje się każdy szanujący się gospodarz. Ot zaczął robić porządki, myć naczynia, podłogę... Wszystko to robił jak perfekcyjna pani domu. I tak, na sprzątaniu minęła mu reszta dnia.
Młody Keiichi w ostatnim czasie zaczął zwracać na siebie dosyć sporą uwagę, te kilka dni podczas których skrupulatnie pomagał w osadzie sprawiły, że wpadł w oko nieco bardziej doświadczonym ninja swojej wioski, dlatego też dzisiejszego poranka chłopak mógł usłyszeć pukanie do drzwi, nie były one jakoś strasznie silne aczkolwiek były to stuknięcia niezbyt regularne, raz trzy, raz cztery. Tak jakby ktoś robił to w pośpiechu licząc na jak najszybsze otwarcie drzwi.

[Keiichi Maebara]

Zdawać by się mogło, że nie nastąpi dziś nic co mogłoby zmienić plany młodzieńca. Pomimo zmęczenia pragnął dziś udać się na trening sztuk shinobich, w celu doskonalenia swoich umiejętnościach. Ostatnio zaczął w głowie majaczył mu pomysł na własną technikę, technikę atutową, której nie miałby nikt inny, a wszystko za sprawą poślizgnięcia się na mokrej podłodze kilka dni temu. Chłopak nie był pewien czy mu się powiedzie lecz nigdy nie zaszkodzi spróbować.
Swój trening miał odbyć na polanie w południowo zachodnich lasach opodal wioski tuż przy ujściu rzeki Kawasho, która ciągnie się niemal przez całą wyspę a swój początek ma w Górach Sinych. Te znajdowały się w północo zachodniej części wyspy i obejmowały znaczny obszar. Właśnie w nich ukryte są różne złoża soli, węgla i żelaza, które miejscowi wydobywają. Przewóz złóż do stolicy odbywa się głównie za sprawą właśnie Kawasho. Choć w sumie może to nie jest istotne w tej chwili.
Rozmyślania o nowych możliwościach czających się tylko w naszej kreatywności powstrzymało pukanie do drzwi. Chłopak podskoczył lekko zaskoczony, że ktoś pragną się z nim widzieć o tej porze. Nie spodziewał się gości. Zbliżył się do drzwi wykonanych z sośniny i otworzył je. Te otwierały się do środka więc nie było możliwości aby przypadkowo uderzyć stojącą za nim osobę.
- Dzień Dobry. Mogę w czymś pomóc? -zapytał chłopak.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 3/...

---

- Rok 385 - Wiosna - Maebara Keiichi -
- Tenkyū -
- Znak Honoru -

---

" Gość w dom " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=-yE-ARdrFNM[/youtube] Nie spodziewałeś się gościa, prawda? Twoje życie było już wystarczająco skomplikowane i wypełnione dobrocią poprzez pomoc innym, przynajmniej ostatnio.
Dojście do drzwi nie zajęło ci dużo czasu, samo pukanie brzmiało na takie wymagające pośpiechu, mimo to, zaraz po otwarciu drzwi do wewnątrz mogłeś ujrzeć przed nimi niezbyt wysoką dziewczynę, miała niebieskie włosy oraz okulary na nosie. Nie wyglądała na dużo starszą od ciebie, może nawet i młodszą. Czy to jednak miało jakiekolwiek znaczenie? Liczyło się to, że otworzyłeś drzwi a przed nimi stała ona z wyciągniętą niemalże ręką w której trzymała zwój.
Początkowo nie mówiła nic, przez chwilę patrzyła w twoją stronę by ostatecznie potrząsnąć zwojem w swojej łapce i rzucić w twoją stronę:
- Maebara Keiichi? Powiedziano mi bym to tutaj doniosła, nie wiem co jest w środku, zazwyczaj... Nie pozwalają czytać mi tych zwojów... Ups, przepraszam, nigdy nie pozwalają czytać mi tych zwojów - Szybko się poprawiła rzucając w twoją stronę dosyć niepewny uśmiech.
Zwój który trzymała w dłoni, prawdopodobnie w tej chwili mogłeś trzymać go już ty wyglądał jak jeden z tych zwojów które dostaje ktoś z wezwaniem o zapłatę.... Wróć, jaką zapłatę? To przecież jeden z tych zwojów które dostają ludzie wezwani do biur " Tych wszystkich bańkowych szych " Tak, właśnie tak wyglądał zwój, nie mogłeś pomylić go z czymś innym. Nie posiadał oznaczenia rangi a jedynie symbol klanu do którego należałeś.
- No to ja już będę leciała Keiichi-san... No i chciałam powiedzieć, że ostatnio jest o tobie głośno w osadzie. - Powiedziała nim odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę dalszej części miasta, nie byłoby problemu z jej zatrzymaniem, czy jednak było po co?

Maebara Keiichi, masz stawić się w siedzibie rady w przeciągu dwóch kolejnych dni. Twoje poczynania w okręgu miasta zostały zauważone i zostaniesz nagrodzony najwyższym zaszczytem jaki może spotkać młodego Doko jakim jesteś.

Fujimaro Momotami

Fujimaro Momotami... Mogłeś znać to nazwisko, był jedną z ujmijmy to rąk rady i władzy na wyspie, był osobą szanowaną i respektowaną, zazwyczaj znałeś go jedynie z widzenia aż do dnia dzisiejszego gdzie postawiona została przed tobą niesamowita okazja poznania go osobiście oraz odebrania wielkiej nagrody...

[Keiichi Maebara]

Chłopak dostrzegł młodą osóbkę, która w ręku trzymała zwój. Kiedy zaczęła mieszać się w zeznaniach chłopak jedynie uśmiechnął się, zamknął powieki i pomachał ręką, że to nie ma znaczenia.
- Nic się, nie stało. Wierzę ci.
Chłopiec widząc jak dziewczę podaje mu zwój przyjął go. Ujął zwitek lewą dłonią a następnie obrócił aby dokładniej mu się przyjrzeć. Dostrzegł wówczas, że na nim znajduje się symbol klanu Shabondama. Wiedział wówczas, że sprawa może być dość istotna.
- Nie możliwe, pewnie się Tobie coś przesłyszało, jestem przecież zwykłą osobą - odparł w stronę uciekającej dziewczyny. Nie rozumiał wszak, że wdzięczna ludność, której pomagał od dłuższego czasu może mieć o nim dobre imię i że z tego powodu ciut częściej mogły pojawiać się wzmianki na jego temat. Możliwe, że Keiichi kierował się również skromnością wypowiadając te słowa. Czasami ciężko go zrozumieć.
Kiedy stracił już dziewczynkę z oczu zamknął drzwi swoich włości, usiadł na łóżku i rozwinął wiadomość. Było to wezwanie do siedziby władz rady. Chłopak jednak nie wiedział czy chodziło o władzę osady czy też siedzibę klanu, gdyż jako taki nie posiadał on rady, wszak Ayako podejmuje wszystkie decyzje. Z kolei symbol klanu na zwoju wskazywał, że jest to rzecz Shabondam nie miasta. Z tego powodu chłopaki zaczęło się kręcić w głowie. Nie był jakoś wybitnie bystry ale postanowił udać się do Siedziby rodu przez schody prowadzące do Gorących Źródeł (była to bowiem najkrótsza trasa) jeszcze tego samego dnia.
Przytroczył do prawego uda torbę. Założył swą kamizelkę, za pazuchą której wsadził dmuchawkę oraz płyn do baniek. Założył na stopu obuwie i opuścił domostwo, zamykając drzwi na klucz. Postawił kilka kroków do przodu gdy nagle zawrócił na pięcie. Otworzył drzwi, wszedł do środka. Zamknął okiennice o których zapomniał i dopiero wtedy wyruszył do siedziby rodu położonej na północnym płaskowyżu.

z/t

[Yamanaka Inoshi]

- Siedziba klanu Shabondama -