Ulice

[Kyoushi]

• Szermierz z Ryuzaku no Taki ruszył wraz z Toshio do centrum by wskazać mu jedną z knajp, w której mógłby się doprowadzić do porządku, a także przespać przed kolejną podróżą. Białowłosy nie myślał za dużo o niczym innym, trzymając obydwie ręce za głową i spoglądając w niebo. W końcu zaczęli konwersację będąc już na ulicy pełnej ludzi, przechodząc niedaleko tego miejsca. Spoglądając na członka klanu Senju, fioletowooki uśmiechnął się delikatnie i powiedział:
  - Zdecydowanie powinieneś, a na pewno przed podróżą do siebie. – zaśmiał się, spoglądając na niego i ogarniając ten nieład i brud oczami. Może lepiej jakby kupił sobie nowe ubrania albo przynajmniej wynajął zamiast chodzić w tych brudnych ubraniach. No, ale cóż. Tak naprawdę tak daleko do Prastarego Roku to nawet nie miał. A zresztą to nie jego problem.
  - Toshio, to tutaj, spójrz. – wskazał palcem na pewną tawernę, która wyglądała całkiem nieźle. – Tam na pewno nie tylko znajdziesz nocleg, ale i będziesz mógł się ogarnąć. Chyba, że wolisz publiczną łaźnię? – zapytał, chcąc wskazać mu i łaźnię. Białowłosy nie był jakoś bardzo zmęczony, jednak nie był już na tyle chętny i otwarty by dalej spędzać razem czas. Nie chciał też, by Toshio tracił z nim tyle czasu w Sogen. Jednocześnie nie chciał dać po sobie znać, że chciałby już odpocząć, jednak to nie było takie trudne do wyłapania. Szermierz władający żywiołem błyskawicy, wydawał się jednak nieco rozkojarzony, spoglądając już więcej na innych ludzi jak na młodego Senju.

z/t

[Senju Toshio]

Na taką swobodę liczył chłopak, chociaż niegdyś próżno byłoby spodziewać się gościnności po użytkownikach Sharingana. Nie umniejsza to faktowi, że każda jednostka kreuje wizerunek siebie oraz swoich pobratymców. Toshio nie chciało się teraz zgadywać, czy był to przymus związany z rozkazami, aby zwieść potencjalnego przeciwnika. Cieszył się faktem, że była to prawdziwa i szczera relacja dwójki kompanów. Niecodzienna, jak na ich równie oryginalne postacie.
- Już spodziewam się troski ze strony matuli w sprawie mojego wyglądu. - zaśmiał się lekko, aby nie przesadzić. Nie znał sytuacji Shiroyashy, więc taki temat mógł go równie dobrze zmartwić. Jak się spodziewał Kyoushi miał dla niego ostatnia wskazówkę, co do przystanku przed podróżą do siebie. Shinrin raczej niewiele mogło się przez ten czas zmienić. Lasy kwitły swoim wiekowym tempem. Osada ciągle się poszerzała, a jego długo tam nie było. To jedyny mankament. Mimo wszystko musiałaby upłynąć dekada, żeby dostrzec wyraźną rozbudowę. Toteż machnął na to ręką w myślach i skupił się na obecnej sytuacji. Białowłosy poruszał się czujnie wśród tłumu ludzi dookoła. Zastanawiające. Nie było jednak powodu, aby uważać to za pilne zagadnienie. Miał w tym swoje powody, a Toshio mógł się nimi lekko posiłkować. Samemu byłby kompletnie zdany na własne zmysły. Przy starszym koledze zdawał się naprawdę powierzyć mu swoje bezpieczeństwo. Dopiero przy wyraźnym zagrożenia należało bronić się we własnym zakresie. Następnie ciemnowłosy skierował wzrok za gestem Uchihy. Budynek, który oferował nocleg raczej nie różnił się od pozostałych. Dlatego uznał to za dobry znak. Przytulna, mało znana miejscówka, która pozwoli mu na bezinwazyjne przespanie nocy.
- O tak, łaźnia brzmi lepiej niż drewniana balia napełniona wodą. - odpowiedział zgodnie z obecnym przekonaniem. Otoczenie ludzi jakoś nigdy mu nie zawadzało. Dlatego mogli na pierwszy cel chciał obrać takowe miejsce. Czy zostanie zaprowadzony albo dostanie wskazówki od Kyoushiego, wydawał się to być dobry moment na zakończenie ich spotkania.
- Dzięki za wszystko, świetnie spędziło mi się ten czas. Oby do następnego i powodzenia w treningach oraz misjach. Bywaj, Kyoushi-san. - odrzekł nadzwyczaj kulturalnie, lecz z widoczną swobodą. Taki już był, korzystając z wielu cech i talentów.

zt.

[Yuji Saga]

Isao
1/15 Misja D Isao, nasz nietypowy mały chłopiec był na ulicach wioski Kotei, która była pod panowaniem wielkiego klanu Uchiha. Chociaż nie tylko ten klan tutaj żył, było tutaj bardzo wielu zwykłych ludzi, którzy żyją sobie spokojnie, pracują, bawią się i tym podobne pod ochroną znakomitego rodu o wyjątkowych oczach, ale też trzeba wspomnieć, że też są tutaj Shinobi nie należącego do tej linii krwi, ale ich jest najmniej.
Pogoda była w tej chwili dojść przyjemna. Wiatr delikatnie odbijał się od twarzy albinosa, jakby gładził go po policzku. Za to ludzie na ulicach? Było ich całkiem dużo, większość z nich była szczęśliwa, ciepło uśmiechali się do siebie nawzajem, rozmawiali sobie, śmiali się, kupowali coś w sklepach czy też na małych straganach. Za to z drugiej strony, byli też ci ponuracy, ale w mniejszej ilości od pierwszej grupy. Chodzili z zwieszonymi głowami do dołu, albo siedzieli pod sklepem i pili tanie sake, które może kupili za ostatnie oszczędności albo sprzedawca dał im na krechę. Jeszcze inni stali w zaułkach, rozmawiali cicho ale z powagą bądź znudzeniem na twarzy. Co jakiś czas można było zobaczyć patrole stróżów prawa, ale nie ciągle, nie było ich tutaj za wiele na widoku jakby dawali swobodę mieszkańcom, by nie byli spięci ich obecnością. Można by rzecz, że to zwykły dzień, dawno po porze obiadowej.
No właśnie. Nasz Bohater. Stał sobie na samym środku ulicy. Nie wiemy jeszcze dlaczego, ani po co, ale coś się właśnie zaczęło dziać z jego udziałem. Obok niego przebiegła grupa dzieciaków. Na oko byli młodsi od niego. Większość na pewno o jakieś cztery lata, a jedyny najstarszy miał chyba dziesięć bądź jedenaście lat. Ciężko było to określić, bo przebiegali obok Isao śmiejąc się i gadając o czymś podnieceni. I po chwili biegli już dalej, za białowłosym o czerwonych oczach.
Aż nagle starczy krzyk się rozległ. Nie wołający o pomoc, a ryk gniewu a nawet z pewną nutką rozpaczy. Odgłos dobiegł dalej z ulicy przed dwunastolatkiem, stąd skąd biegły wcześniejsze wspomniane dzieciaki które go minęły.

[Isao]

Ależ piękny dzień. Nic tylko zacząć jakąś burdę z udziałem kupców i uciekać! Albo tak namieszać, że jeden rzuci się na drugiego z pretekstem podpieprzenia sposobu na przyciąganie klientów, czy cokolwiek! Ależ piękny dzień! Tak, specjalnie powtórzyłem to dwa razy, o jest piękny i tak właśnie uważam. Tylko coś właśnie próbuje go nam zepsuć… I właśnie w tym momencie, Isao patrzył na tę próbę zepsucia go, a raczej na próbujących go zepsuć, morderczym wzrokiem godnym najgorszych osób z książeczki Bingo. GŁUPIE DZIECIAKI! OCH! Pomijając oczywiście to, że sam Isao był tylko odrobinę mło- GŁUPIE GNOJE!

- No głupie gnoje, no! - wycedził, odprowadzając uciekających sprawców wzrokiem. A co jeśli… By tak ich złapać i ukarać?! W końcu to Isao miał kwitek na irytowanie kupców, a nie jakieś głupie dzieciaki, co to to kunsztu w rozrabianiu nawet nie mają. Zero ciekawych sposobów, zero sztuki w tym wszystkim! Jak one mogą zabierać mu jego sposób na życie? Mama i tata nie byliby zadowoleni, że wybrał taki właśnie kierunek studiów. Pewnie usłyszałby coś w stylu “A nie lepiej zostać jakimś feudalem, albo no nie wiem… medykiem?”, pff. Głupi rodzice. Co oni tam wiedzą o życiu. Ojciec wielki shinobi, mama zresztą też. Nudziarze.

I nagle, znikąd po prostu krzyk starca! O moja Amaterasu, ola Bogini, co tu się dzieje? Chwili spokoju nie ma, od tego obracania się za każdym zaraz zakręci mu się w głowie! Ale spokojnie, spokojnie! Na miejsce zbrodni zmierza właśnie superbohater Isao Uchi- NA RATUNEK! Chłopak wparował z najwyższą prędkością możliwą dla siebie na miejsce i rozejrzał się szybko, po czym stanął naprzeciw staruszka z szerokim uśmiechem.

- Dzień dobry, mogę w czymś pomóc? - powiedział z klasą godną najlepszego lokaja na świecie i czekał grzecznie na odpowiedź. Mógł się założyć, że starzec weźmie go za sprawcę tego wszystkiego. Po co on w ogóle tam poszedł?

[Yuji Saga]

Isao
3/15 Misja D Dzieciaki się po prostu dobrze bawiły, ale nie tak jak Isao chciał. Widać, że chłopak nie był byle kim, no dla siebie. Uważał, że to on ma prawo na uprzykrzanie życia sprzedawcom. Czyżby miał na to papierek? Może w jego mniemaniu ma. No nic, wrzucił na bawiące się dzieciaki i na odgłos gniewu ruszył do miejsca wypadku. No tak można było przypuszczać po tym co widział i usłyszał.
Przebiegł kawałek i dotarł do cukierni. Jednej z tym dobrych, gdzie codziennie jest pieczony chleb, ciastka oraz ciasta. Po prostu raj dla fanów łakoci. Tylko coś tutaj było nie tak. Jedno okno miało wybitą szybe, nie całą, ale jest dziura w szybie, jakby po kamieniu, a niedaleko niego jest coś narysowane. Jakby stary człowiek bez włosów na czubku głowy z wykrzywioną miną, duży nos jak u jakiegoś pinokia, a z uszu buchał mu dym. Dość śmieszna karykatura, która krzyczy na prawo i lewo.
Przed sklepem stał stary człowiek bez włosów na czubku głowy, która się tam świeciła jakby była świeżo wypolerowana, a po bokach i z tyłu głowy ledwo co się trzymały resztki włosów, jakby nie chciały spaść z tego szczytu górskiego. Dziadek machał miotłą zdenerwowany, ciągle coś mamrotał pod nosem. Był skupiony na swojej pracy kiedy usłyszał za sobą młody głos. Schylił się lekko do przodu, jego łysy czubek głowy zrobił się czerwony od złości. Mężczyzna się odwrócił i można było zobaczyć, że ma narysowane na twarzy okulary. Ktoś mu zrobił niezły kawał kiedy się zdrzemnął.
-TO WY HULTAJE ZNOWU?!- Machnął miotłą, ale nasz Bohater był za daleko by dostać badylem. Staruszek po chwili coś zrozumiał. Ogarnął po wyglądzie nowego dzieciaka, że to nie jest jeden z tych co chce mu uprzykrzać życie.
-Oh, nie jesteś jednym z tych małych gnojków co się na mnie uwzięło.- westchnął ciężko, widać że mu się ta cała sytuacja nie podobała.
-Gówniarze się na mnie uwzięły, chyba poprosze kogoś o ich naprostowanie.- powiedział to trochę ciszej, ale albinos mógł to usłyszeć.
-No nic, chcesz coś kupić? czy przyszedłeś popatrzeć jak staruszek sprząta?- chyba zapomniał o pytaniu o pomoc oraz możliwe, że nie wie o swoich nowych stylowych okularach na twarzy.

[Isao]

A już miał krzyczeć coś w stylu “CZEGO CZEGO CZEGO PRZECIEŻ TO NIE JA”, na szczęście staruszka wyczaił, że Isao był tylko niewinnym dzieckiem. Akurat. Chyba faktycznie ktoś zrobił sobie z niego niezły żart. Namalowana podobizna staruszka, dość karykaturalna, choć przy jego wyglądzie to sam nie wiem… Wyglądała dość realistycznie bym powiedział. No, ale nieważne. Wiecie, jak ciężko jest zachować pewność siebie i powagę, gdy ktoś ma narysowane okulary na twarzy? Przecież to przezabawne! Prawda, prawda?

- Wiem Pan, no. Widziałem ich, jak tam uciekają. Zawsze mogę zawrócić się na pięcie i bo ja wiem. Ukarać jakoś? Oczywiście za drobną opłatą, bo co? Oni dostają za ściąganie biednych kotków pieniążki to ja mam nie dostać za ściganie takich wrednych gnojków? No właśnie właśnie, proszę Pana. Nic za darmo. - cały czas kiwał głową, jakby sądząc, że jego plan jest wręcz planem idealnym. Bo był! Był najlepszym planem, jaki to ziemia widziała. Złapie te dzieci, powie, że pójdzie do ich rodziców, jak nie przestaną i najzwyczajniej w świecie przestaną, prawda? No właśnie! Idealny plan!

- Dogonię ich w chwilkę i wytłumaczę, że tak nie wolno. W końcu muszą dać Panu spokój, no nie? - wyszczerzył się w swoim przeuroczym stylu i dopowiedział pod nosem z zaciśniętymi zębami - W końcu tylko ja mogę tak robić, do jasnej cholery - oj, mam nadzieję, że mamusia tego nie usłyszała, bo dostałby w łeb z siłą godną najsilniejszych facetów, czy użytkowników Iryo. Ale by bolało. Ałka, ałka!

[Yuji Saga]

Isao
5/15 Misja D Młodzieniec rzucił dość ciekawą propozycję. Chciał pomóc staruszkowi w potrzebie, by wreszcie miał święty spokój od tych bachorów które się na niego uwzięły, no właśnie, ale dlaczego? Nikt tego jak na razie nie wie. No Isao tego nie wie. Chociaż ta chęć pomocy była wypowiedziane dość dziwnie. Staruszek zmarszczył czoło i przez parę chwil chyba próbował ułożyć sobie wszystko w głowie. Chciał opłatę za pomoc, dobrze, ale oco chodziło z tymi kotkami za pieniążki, kto to dostaje? te urwisy? Dziadek nie mógł dojść do tego sam, ale machnął na to ręką. Postanowił przyjąć pomoc nieznajomego chłopaka i tak miał prosić kogoś w tej sprawie, a jak przychodzi ktoś i sam się do tego zgłasza to nawet lepiej.
-Zapłacę, ale jeżeli będę miał absolutną pewność że już nigdy czegoś takiego nie zrobią. W samo słowo nie uwierzę chłopcze, bo dam pieniądze, przepierdzielisz na coś, a dzieciaki nadal będą mi szarpały nerwy.- no i to było tyle z jego strony. Nie dość że trzeba im dać popalić, kazać przestać to trzeba przynieść niezbite dowody.
-No ruszaj, jak chcesz mi pomóc czy też zarobić parę gorsza.- dodał, machnął ręką i zaczął dalej sprzątać szkło z ziemi.
Co do otoczenia dookoła. Ludzie nadal byli na ulicach, a nawet jakby ich liczba się zaczęła zwiększać. Idziemy powoli w strone wieczoru, więc ludzi coraz więcej będzie się pojawiało na ulicach. Dorośli o tych porach wychodzą powoli z pracy, domów na miasto by się zabawić, spotkać ze znajomymi, zjeść coś, napić się, a nawet zrobić coś złego. Do większego balowania na ulicach jest jeszcze daleko, ale powoli to do tego zmierza.

[Isao]

Niezbędne dowody? Że co? To już nie starczy, że dam im w nos i po sprawie? O jejku, jejku. Czyli będzie musiał przyprowadzić ich wszystkich siłą? Przecież w jego rękach jest tyle siły, co… Co w niczym w zasadzie, bo on to wcale, a wcale siły nie ma. No trudno. Będzie musiał pokazać im coś fajnego, żeby przekonać, że lepiej nie zadzierać ze staruszkiem! I on już wie, co takiego zrobi, żeby te głupie dzieciaki dały sobie spokój! Pokłamie im trochę! W końcu, kto nie boi się wielkich Uchihów, hm? No właśnie. A jak mu udowodnią, że dziadek z cukierni nie jest wielkim Uchihą? No nikt. Tym bardziej, że będzie miał na to niezbite dowody!

- Tak jest! - wykonał gest salutowania i wybiegł, jak najszybciej tylko mógł, skacząc z nogi na nogę, niczym panienki na łąkach pełnych kwiatów w marzeniach niejednego zakochanego kolesia. Och, tak! Zaczynamy zabawę. Zacznijmy od tego, że chłopak wrócił do miejsca, gdzie pierwszy raz zauważył grupkę dzieciaków, uciekających z miejsca zbrodni. Doskonale pamiętał, w którą stronę pobiegli. Tylko, że jest tu tylko uliczek, że w zasadzie to nie wiadomo w jaką mogliby skręcić. Może popytać przechodniów? Nieee. To głupi pomysł. Po co w ogóle ma to robić? Sam ich wytropi! Przecież to potrafi. Ile razy szukał zabawek, czy… Czy jedzenia, które schowała mama? Wiele, ale to wiele razy. I za każdym razem je znajdował. Taki z niego wielki poszukiwać Isuś, co to to nie boi się niczego!

Choć tak po chwili namysłu to… To w sumie opłacałoby się spytać kogokolwiek, gdzie mógłby znaleźć zgraję rozrabiaków. Zaczął więc chodzić od osoby do osoby, pytając się, czy nie widzieli grupki dzieci od jedenastego do ósmego roku życia, biegających i śmiejących się z byle czego. Być może ludzie widzieli, gdzie mogli pobiec? O to właśnie się modlił.

[Yuji Saga]

Isao
Misja 7/15 Isao pobiegł tam gdzie miał pobiec, no raczej tam gdzie wiedział gdzie ma zacząć. A gdzie miał zacząć swoje poszukiwania? Tam gdzie ostatnim razem widział grupkę. Dobre posunięcie i jedynie słuszne, tak mu się wydawało, chociaż nie dopytał się o dodatkowe informację od swojego pracodawcy, który już trochę jest przez te dzieciaki gnębiony, wiec powinien je jakoś znać. No nic, nie przyszło mu to do głowy, ale to nic straconego, jest wiele ścieżek by rozwiązać jedną sprawę.
Chłopaczek stanął w miejscu w którym niedawno był. Zaczął się rozglądać, ale po dzieciakach ani śladu, dosłownie w tym momencie w zasięgu jego wzroku nie było żadnych dzieci. No poza nim, ale siebie raczej nie liczył. A żadnych poszlak nie miał no i takim sobie raczej był tropicielem. Tropicielem w domowych warunkach był jednym z lepszych, łakocie znajdywał w parę minut, ale już w wielkim świecie to mu nie pomagało za bardzo, dlatego był takim sobie.
Chociaż nie biegał bez celu, szukając innych dzieci, jak igły w stogu siana. Nasz łebski albinosek postanowił popytać się dorosłych, którzy mogli pamiętać w którą stronę pobiegły dzieciaki. Zaczął tak chodzić do ludzi i wypytywać się o grupke dzieciaków. Wielu z nich go zbywało, niekiedy ktoś odrazu rzucił, że nie mają kasy i ma iść precz, jakby wzięli go za zwykłego dzieciaka-żebraka. Nie miło, ale co zrobić, tacy są dorośli w większości. Ale po bardzo długiej przeprawie odnalazł osobę, która coś wiedziała, pamiętała oraz była nawet chętna do pomocy.
Był to chłopak, który był dwa razy starszy od Isao. Miał blond włosy, grzywkę która nachodziła na jego twarz, zakrywając mu tak lewo oko. Ubrany był w zwykłe brązowe kimono. Na pytanie naszego bohatera uśmiechnął się lekko, jakby był czymś rozbawiony, ale to co go rozbawiło zostawił dla siebie.
-Tak, widziałem ich jak tutaj szedłem. To było z dziesięć minut temu.- stwierdził spoglądając w stronę z której przyszedł, czyli po prostu dalsza część ulicy w którą dzieciaki uciekały.
-Przebiegły obok mnie rozbawiony, jeden na mnie wpadł ale szybko zaczął przepraszać i chylić przede mną głowę, to nawet było zabawne, a potem odrazu skręciły w jedną z ciemnych bocznych uliczek. Jak pobiegniesz tam prosto, to będzie z siódma uliczka po prawej. Przed wejściem do niej są małe pudła, przez którą wszystkie dzieciaki sprawnie przeskoczyły. Jak się pośpieszysz to może znajdziesz kumpli.- i poklepał cię po głowie.

[Isao]

Cholerni ludzie! Nawet go nie wysłuchają, a już mówią, że ma spadać, czy gadają coś o jakichś pieniążkach. Na cholerę mu pienią- ej, w zasadzie to przydałyby mu się pieniążki. Mama i tata może są bogaci i w ogóle, ale przecież nie będzie nic od nich brać, bo jeszcze się nagadają, jak to on tylko nie bierze i zabiera, a nic w zamian nie daje, tylko kłopoty robi, wyjada z gara i przeszkadza każdemu wokół. Hm, no. Ale idąc dalej nie spotkał nikogo, kto mógłby mu pomóc. Szukał, szukał i szukał, aż w końcu spotkał jakiegoś wielgasa, która zaśmiał się z czegoś… Zabawnego dla niego. Niestety, nasz biedny Isao nie zrozumiał o co mu tak naprawdę chodziło i stał tak z miną w rodzaju “Ale, że co”, i słuchał, co ma ciekawego do powiedzenia.

Więc pobiegli tam, gdzie się spodziewał? Znaczy się. O kierunek chodzi, bo to, że była to siódma uliczka z kartonami to tak niezbyt. Nie miał jeszcze tak pięknych oczu, jak jego tatulek, żeby móc przewidzieć, co kto zrobi. Mamusia potrafiła wykryć go gdziekolwiek chciała, więc z nią też byłoby ciężko im się ukryć. Ale, ale! Dajmy się młodemu wykazać. Co on? Sam miałby sobie nie poradzić? Brednie. Udowodni im, że jest już wielkim ninja, jak jego tata i nikt mu nie dorówna, tym bardziej małe dzieciaczki, ha!

- Dziękujębarsoproszepaa - wypowiedział bardzo szybko, po czym ruszył we wskazane miejsce. Wiedział, że jego plan mu się uda! Musi! Ma już te dzieciaki w garści i z całą pewnością przekona je, że nie warto męczyć tego staruszka, który z całą pewnością jest najpotężniejszym shinobi w całej wiosce! Przynajmniej tak będą sądzić. W końcu to dzieci, uwierzą we wszystko, co im się powie, dając odrobinę dowodów. Geniusz!

[Yuji Saga]

Isao
Misja 9/15 D

Isao podziękował facetowi z blond grzywką. Ten mu odmachał i po chwili wrócił do swoich spraw z poważną miną. Czyli grozić jakiemuś facetowi, który trzymał się za głowę i zakrywał guza którego dostał dość szybko i potajemnie.
Dzieciaczek biegł tak, biegł, omijał coraz to nowych ludzi na ulicy, ale jeszcze nie było jakoś tłoczno, oj nie, to jeszcze nie są szczyty ludu na tych ulicach wieczorem. No nic, czerwonookiego i tak takie sprawy nie obchodziły. On miał zadanie do wykonania. No i chciał udowodnić swoim rodzicom, że już jest wielkim ninja. Każdy musi mierzyć wysoko, czyż nie?
Dotarł do miejsca które mu zostało wskazane. Siódma uliczka, która była zablokowana pudłami, które sięgały dzieciakowi aż do ramion. Dość wysokie. To co mógł zobaczyć, to była to ślepa uliczka. Nic poza tym, że była jakaś paleta, która była oparta o ścianę i kiedy tylko dzieciak podbiegł do tego miejsca wydawało mu się, że ta paleta oparta o ścianę jednego budynku jakby się przesuwała w bok, zakrywając coś. Tak bez niczyjej pomocy. Nie było widać nikogo kto by mógł to przesuwać. Czyżby czary?

[Asaka]

Misja D
Daisuke Uchiha
1/15 Jesień już na dobre zapanowała w Kotei – nie w ten piękny, złoty sposób, który maluje liście na wszystkie kolory, nim w ogóle spadną z drzew, a gdy już wiatr je strąci, to układają się bajeczną i suchą pierzyną na uliczkach, szeleszcząc pod butami. Burza i zawierucha w nocy sprawiły, że owszem, pospadały, lecz teraz namoknięte wydawały się paskudną, wilgotną breją, która zmuszała, by uważać jak stawia się stopy, jeśli nie chciało się nagle wylądować tyłkiem na bruku. Plus był jeden: nie padało. I choć powietrze wilgotne było od wczorajszego deszczu i morskiej bryzy, tak, że niemal czuło się, że ubrania ciążą i przyklejają się do ciała, a wiatr zawiewał, to przynajmniej jego podmuchy nie były lodowato zimnymi biczami, które smagały po twarzach przechodniów. Nie wyglądało też na to, by słońce miało w najbliższym czasie wystawić swoją tarczę zza chmur, ale ludziom zdawało się to nie przeszkadzać.
A może po prostu robili dobrą minę do złej gry. To w końcu było Sogen, gdzie ludzie pod fasadą oszczędnych uśmiechów, skrywali swoje prawdziwe intencje. Każdy kłaniał się, że niby z szacunkiem, ale czy tak naprawdę miało się pewność co do tego, że jest to szacunek szczery, a nie wymuszony, „bo tak trzeba”? Odpowiedź zawierała się w jednym krótkim słowie, rozpoczynającym się na literę N.
Pogoda może i faktycznie była pod psem, ale to nie sprawiało przecież, że świat się zatrzyma, a ludzie nie będą musieli pracować, by zarobić na życie, na rodzinę, na dom. Karczmy, jak zwykle o porze popołudniowej pękały w szwach, przeróżne sklepy cieszyły się klientelą, a nawet placyk targowy nie mógł narzekać na obroty. Daisuke wszedł na niego, włócząc się po ulicach Kotei, i teraz mógł podziwiać kolory w tym szarym dniu: nie na drzewach malowanych ręką jesieni, ale właśnie tutaj, wśród tych wszystkich ludzi, chodzących od straganu do straganu, gdzie można było dostać chyba wszystko. Ryby świeżo wyłowione z morza, mięso z upolowanych w okolicy zwierząt, warzywa i owoce, w tym te, które przypłynęły tutaj statkami, a których maszty można było zobaczyć w oddaleniu, skóry, drewniane rękodzieło, ubrania i buty… Nawet jakieś bronie. Ludzie nawoływali się, rozmawiali, plotkowali, a w tym wszystkim chłopiec mógł usłyszeć, krótkie, acz powtarzające się co chwila:
– Chodźcie, chodźcie, ludzie! Jedyna w swoim rodzaju, niepowtarzalna małpka Shun!
Uchiha nie mógł co prawda ze swojej pozycji dostrzec o co tyle szumu, ale najwyraźniej coś się działo, skoro dosłyszeć można było też klaskanie wielu rąk.

[Daisuke Uchiha]

Misja D
Daisuke Uchiha
2/15

Młody shinobi przechadzał się ulicami swojej osady. Od dawna nic ciekawszego nie wydarzyło się w jego życiu, do roboty też nic nie miał. Więc co innego mu pozostało? Pogoda także zbytnio nie dopisywała, wszędzie chłodno, ciemno i ponuro, ale inni ludzie nie zdawali się tym przejmować, na co najlepszym przykładem było rozkwitające życie na ulicach, którymi właśnie spacerował młodzieniec. Szedł on wpatrując się przed siebie, od kilku minut kopał mały kamyczek nieprzerwanie kierując się do przodu. Był tak zamyślony, że zanim doszedł na okoliczny stragan to kilkukrotnie prawie wpadał na przypadkowych przechodniów. Dochodząc w zatłoczone miejsce podniósł mały kamyk, który towarzyszył mu dłuższą chwilę i zatrzymał się na środku straganu podrzucając nim. Rozejrzał się po otoczeniu zatrzymując wzrok na poniektórych przedmiotach wystawianych na sprzedaż przez handlarzy. Było tam dosłownie wszystko, osada miała się najwidoczniej bardzo dobrze i niczego nie brakowało. Jego dalsze obserwacje doprowadziły jego wzrok do sporego skupiska ludzi, usłyszał nawoływania jakiejś osoby brzmiące – Chodźcie, chodźcie, ludzie! Jedyna w swoim rodzaju, niepowtarzalna małpka Shun!, ów nawoływania powtarzały się co chwilę, a im co jakiś czas towarzyszyły oklaski ludzi. Daisuke uśmiechnął się szeroko, przepadał za takimi atrakcjami, a od dawna nie działo się nic ciekawego. W końcu to zawsze jakaś opcja na rozrywkę, w dodatku najprawdopodobniej darmową. Młodzieniec od razu ruszył w kierunku grupy ludzi, zaczął się między nimi przeciskać starając się stanąć jak najbliżej widowiska.

[Asaka]

Misja D
Daisuke Uchiha
3/15 Daisuke był ciekawy – zresztą kto nie był? Ludzie wokół rozmawiali tutaj o różnych rzeczach i gdyby chłopak się wsłuchał, to byłby w stanie wyłapać też strzępki dyskusji o tym małym widowisku, które rozgrywało się na skraju placyku, a które przyciągało tylu gapiów. Tutaj, w Kotei widywało się ludzi najróżniejszej maści, w końcu była to osada z ogromnym portem, do którego przybijały statki mniejsze i większe; wojenne i te wypełnione towarami i ludźmi. Na ulicach można było usłyszeć przeróżne akcenty ludzi, świadczące o tym, że pochodzą z innych regionów świata, w których kultura tak bardzo różniła się od sogeńskiej.
Nie tak łatwo było się przecisnąć przez ciasny tłum gapiów, zwłaszcza, jeśli samemu było się raczej chucherkiem niż postawnym mężczyzną. Daisuke musiał się trochę namęczyć, by rozepchać ściśniętych do siebie ludzi, ale ci widząc chłopca, który ewidentnie pchał się do przodu, w końcu rozsuwali się, by go przepuścić. Ostatecznie, po wielu bojach, udało mu się stanąć w pierwszym szeregu, by móc podziwiać przedstawienie. Małpka Shun była… małpką, kapucynką dokładnie; małym, śmiesznym zwierzątkiem, którego futerko było w większości czarne z białą głową i „kołnierzem”. Nie była w nic ubrana, za to mieściła się siedzącemu na zydlu mężczyźnie na głowie. I robiła wszystko, co ten tylko kazał. Biegała, skakała, robiła fikołki, zbierała rozrzucane monety, które przynosiła swojemu panu, a nawet nimi żonglowała.
– Potrzebuję ochotnika. Kto jest odważny? Kto się nie boi? – mężczyzna siedzący na stołku, ten, który wydawał małpce komendy nagle wstał i zagrzmiał swoim donośnym, basowym głosem.
Facet był rosły, do tego całkiem łysy, za to z dorodnym, sumiastym, czarnym wąsem. Ubrany był w powłóczyste fioletowe szaty, nieprzytrzymane żadnym pasem – prawdopodobnie dla efektu tajemniczości. Przy okazji nie była to ta sama osoba, która nawoływała tłum do zobaczenia „spektaklu”.

[Daisuke Uchiha]

Ciekawość można powiedzieć, że była niejako domeną młodego Daisuke, więc byłoby dziwne, gdyby w takiej sytuacji nie sprawdził co w przysłowiowej trawie piszczy. Poza tym... taki tłum ludzi? To nie mogło być przecież coś nieciekawego! Wszyscy zgromadzeni wyglądali na zainteresowanych, w dodatku poklaskiwali. Młody shinobi więc nie odpuścił i z wielką upartością przeciskał się między tłumem. Po chwili ciśnięcia się między ludźmi skupionymi w tłumie chłopakowi udało się przedrzeć do pierwszego rzędu. Stanął tam szeroko uśmiechnięty analizując cały spektakl. Jego wzrok od razu przyciągnął rosły mężczyzna, który rzucał na prawo i lewo komendy do bardzo posłusznej kapucynki. Dla młodzieńca było to coś nowego, pierwszy raz widział coś takiego na ulicach swojej rodzinnej osady, dlatego też to wszystko wydawało się sprawiać mu prawdziwą frajdę. Stał tak chwilę obserwując poczynania małpki i jej tresera, podrzucał przy tym kamyczkiem, który towarzyszył mu przez całą jego krótką "podróż". Kiedy usłyszał on tylko nawoływania łysego mężczyzny o ochotnika od razu uniósł dłoń z kamyczkiem ku górze, rozejrzał się przy tym po całym zgromadzonym tłumie, czy nie znalazł się jakikolwiek ochotnik-konkurent, który mógłby zostać wybrany zamiast niego. Młodzieniec zaczął dodatkowo machać uniesioną ręką, żeby jak najlepiej zwrócić na siebie uwagę; właściwie to często to robił, lubił być w centrum uwagi, publiczne "występy" nigdy nie powodowały u niego jakiegokolwiek stresu. Wyszedł krok przed rząd ludzi i rzucił szybko - Ja chcę! i uśmiechnął się jak najszerzej tylko potrafił wpatrując się w tresera.