Brama wioski

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 7/...

---

- Rok 384 - Lato - Rindou Arashi
- Ningyō-shi -
- Sabishi -
- Poruszający się piasek -

---

Praca szła całkiem sprawnie, nim dotarłeś na miejsce, Shinsato sam ruszył się do pomocy, gdy jednak spostrzegł twoje poczynania odpuścił sobie. Klasnął jednak parokrotnie w dłonie kiwając głową na znak aprobaty. Wykorzystanie chakry i nici do kontroli przedmiotów było sprytnym posunięciem godnym członku rodu Ayatsuri, popisałeś się, zaimponowałeś tym zarówno tragarzom jak i Shinsato. Wszyscy myśleli, że czeka ich jeszcze przynajmniej godzina załadunku a dzięki twojej pomocy udało się wszystko skończyć w przeciągu parunastu minut.

W czasie gdy ładowałeś skrzynie Nakai jeszcze chwilę rozmawiał z dwójką zakapturzonych postaci. Gdy jednak skończyłeś okazało się, że nie ma na miejscu żadnego z nich a twoim jedynym źródłem informacji pozostał poznany przed chwilą mężczyzna.
- Ruszamy na tereny Atsui, to dzikie i niegościnne miejsce rodu Sabaku, ale o tym wiesz, w końcu tutaj mieszkasz. Nie powiem, żebym był uradowany celem naszej podróży, wolał bym unikać drogi prowadzącej w tamtym kierunku. - Westchnął kręcąc przy tym głową. Shinsato miał dosyć irytujący zwyczaj chwytania się za swoje sterczące czerwone włosy gdy wygłaszał swoje zdanie i był pewny, że ma racje. - Nie uważam by mądrym posunięciem było ruszanie teraz, szczególnie, że ponoć teraz szczepy Kaguya mogą migrować tym traktem. - Znowu to zrobił, by po chwili zasiąść na tyle powozu, złożył ręce zacierając je lekko - Nie wiem kiedy wrócimy, jeżeli wszystko się uda to raczej w przeciągu tygodnia. Jeśli nie... Znasz pustynię chłopaku - Uśmiechnął się w twoją stronę i postarał się złapać za twoją głowę, jak dzieciaka i poczochrać twoją zieloną czuprynę.

- Na dzisiaj to raczej wszystko Arashi-san, przyjdź rano - Odezwał się do chłopaka wstając z wozu, skierował się do jednego z pozostałych na miejscu tragarzy i odesłał wszystkich do domu, sam też skierował się w stronę głębi miasta. Minęła dłuższa chwila nim jego czerwona czupryna zniknęła pośród budynków o kolorze piasku.

[Rindou Arashi]

Zielonowłosy z uśmiechem na twarzy przestawiał skrzynki, nie było to może specjalnie wymagająca robota, jednak widząc zadowolenie na twarzach współpracowników wiedział, że dobrze zrobił. W końcu przez najbliższy tydzień to oni będą jego rodziną. Będą razem pilnować się w nocy, dzielić jedzeniem i piciem czy też rozmawiać w trakcie nudów podróży. Kiedy skończył wrócił do Shinsato, który był pod lekkim wrażeniem jego zaradności.
- Nie wiem czy to ważne, ale zasłyszałem jak ludzie mówili, że na pustyni panują dziwne, zmieniające miejsce ruchome piaski, zapewne trzeba będzie na to uważać w trakcie jazdy. Może to być jakaś zasadzka rabusiów zdolnych do kontroli piasku. - podzielił się swoją myślą, uśmiechając do nowego towarzysza. - Kaguya są wielkim zagrożeniem dla Karawany?? - zaciekawiło go to, w końcu jest to jeden z tutejszych rodów. Czyżby wszyscy stali się banitami? Jeśli tak to może usłyszana wcześniej w knajpie rozmową nie będzie bez znaczenia. Uśmiechnął się do siebie pod nosem i poprawił grzywkę, po tym jak rozczochrał go starszy kolega.
- Do rana, będę punktualnie. - odwrócił się w stronę miasta i zaczął powoli iść do swojego domu. Tam czekała go szybka kąpiel, przygotowanie jedzenia na rano i łóżko, w końcu musi wstać rano, żeby nie spóźnić się na początek wyprawy.
Noc upłynęła chłopakowi w spokoju. Po obudzeniu pozostała tylko szybko ogarnąć się i zebrać wszystkie ważne rzeczy, jednak najpierw... śniadanko. Kiedy zszedł zobaczył oboje swoich rodziców, którzy normalnie powinni o tej porze jeszcze spać. Mama zaserwowała mu szybkie śniadanie i wręczyła pojemnik wypełniony korzennymi ciasteczkami a ojciec poklepał go po ramieniu, delikatnie się uśmiechając. Arashi wiedział co co oznacza. Jeszcze bardziej zmotywowany narzucił sobie na ramię plecak z ubraniami i awaryjnym jedzeniem a na drugi bark przerzucił złożoną i gotową do drogi kukiełkę. Dzień wcześniej zadbał o odpowiednie naoliwienie i wymienił otaczające ją bandaże na takie śnieżnobiałe. To będzie ich pierwszy dzień, oboje przejdą swój chrzest bojowy. Przytulił swoich rodziców na pożegnanie, po czym zapewnił ich, że wróci i wyszedł z domu, biorąc głęboki wdech. Słońce powoli wschodziło, więc powietrze było rześkie i chłodne, idealne na początek przygody... Co nie??

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 9/...

---

- Rok 384 - Lato - Rindou Arashi
- Ningyō-shi -
- Sabishi -
- Poruszający się piasek -

---

Poranki, te wspaniałe pustynne poranki. Chłodny wiatr muskający twoje włosy na wietrze, a i temperatura też niczego sobie. Czy da się lepiej zacząć dzień? Jasne, w końcu mając kochających rodziców ukradkiem liczyłeś, że zostanie z rana zaskoczony czymś miłym. Tak też było, dostałeś pożywne śniadanie, oraz pudełko ciastek. Kto by pomyślał, że to właśnie na pustyni, tak niegościnnej będzie żył chłopak którego rodzice żyją i naprawdę go kochają.

Gdy wyszedłeś z domu i kierowałeś się do bramy wspominałeś jeszcze przez chwilę wczorajszy wieczór, wspomniałeś Shinsato o tym co zasłyszałeś w karczmie przed przyjściem na teren załadunku. Wciąż pamiętałeś jego słowa które skierował w twoją stronę - Ruchome piaski, tak słyszałem o tym. Ponoć z wioski Sabaku uciekł ninja, to słyszałem, jednak... Nie mieszał bym tych dwóch spraw, w końcu... Czy Sabaku napadał by na tutejsze karawany od tak sobie? Zresztą, to dzieje się nieco dłużej niż kilka ostatnich dni. - Słyszałeś o tym, jednak w pierwszej chwili nie połączył byś tych dwóch spraw, teraz już jednak nie byłeś co do ich braku związku pewien. Nie była to jednak jedyna rzecz którą tamtego wieczora usłyszałeś z ust swojego starszego kolegi - Jeżeli Kaguye wpadną w rządzę krwi to napadną każdego, powinniśmy omijać ich szerokim łukiem, lepiej nie kusić losu -

Wróciłeś do teraźniejszości, gdzie też znajdowałeś się przed bramą wjazdową do wioski. Było tutaj pełno ludzi, wielu więcej tragarzy niż naliczyłeś wczoraj. Nie byli oni jednak zatrudnieni przez Nakaia, znajdował się tutaj też inny wóz na który ładowano towary, gdy przyjrzałeś się uważnie, to w tłumie kręcących się ludzi spostrzegłeś jednego z mężczyzn z kropkami na czole których mijałeś wczoraj w przybytku. Zarówno Nakai, jak i dwójka zakapturzonych mężczyzn również znajdowali się na miejscu. Siedzieli na powozach, każdy na innym. Wszystko było już gotowe, do drogi. Pozostało ci jedynie zająć miejsce na powozie, załadować Usagiego na miejsce i rozkoszować się drogą przez bezkresną pustynię prowadzącą donikąd.

Gdy wsiadłeś na powóz dołączył do ciebie Shinsato w towarzystwie dziewczyny w twoim wieku. Ubrana była w dosyć luźną sukienkę koloru niebieskiego, a zamiast zwyczajnych rękawów mogłeś zobaczyć wystającą siateczkę nie krępowała ona jej ruchów to było akurat jasne i szybko to wywnioskowałeś z uwagi na ruchy jakie wykonała ładując się na tył powozu. Przy pasie miała drobny bukłak, jak się domyślałeś z wodą, w końcu jesteście na pustyni. Nim jednak zwróciłeś uwagę na inne jej walory zaczepił cię czerwonowłosy - So so, młody, gotowy na przygodę? Klepnął cię przyjacielsko w kolano. -. Mogłeś już wtedy przewrócił wzrok ponownie na dziewczynę która pozostawała cicho, jej twarz była zwyczajna, miała niebieskie oczy, czemu się w sumie nie dziwiłeś, dobrana pod kolor oczu. Panienka musiała znać się na modzie. Jej włosy były krótkie, a przynajmniej się takie wydawały gdy były spięte w kok, na jej twarz opadały dwa długie blond kosmyki. Niecodzienne połączenie na pustyni chciałoby się rzec, blond włosy, oraz niebieskie oczy...

---

- Rozległa pustynia -

[Rindou Arashi]

Arashi w spokoju kierował się w stronę placu przed bramą. Godzina była wczesna, więc miał jeszcze trochę czasu i nie musiał się śpieszyć. Oglądał przy okazji jak toczy się życie w wiosce. Wielu ludzi jeszcze spało, jednak niektórzy się kręcili, szykując na kolejny dzień pracy. Przechodząc mijał targowisko, gdzie powoli handlarze przygotowywali się na nadejście kolejnego dnia i kolejnej fali chcących zrobić zakupy ludzi. W końcu znalazł się na placu,a tam dostrzegł więcej ludzi niż się spodziewał. Widać, nie tylko oni próbują podjąć ryzyko podróży w tak niekorzystnych warunkach. Czyżby zysk miał być aż tak wielki??Rozglądając się, Zielonowłosy wzrok zatrzymał wzrok na uroczej dziewczynie która stała przy wozie. To musiała być ta jedna osoba, o której słyszał wczoraj. Uśmiechnął się pod nosem, widząc, że przynajmniej nie będzie nudno. Nim jednak zdążył się przywitać, przeszkodził mu Shinsato. Arashi odchrząknął i wyciągnął w jej kierunku dłoń, chcąc zrobić na dziewczynie dobre wrażenie, w końcu nie chciał wyjść na gbura.
- Jestem Rindou Arashi, miło mi cię poznać. Mam nadzieję, że będzie nam się dobrze podróżowało. - firmowy uśmiech nr 7 i błysk w oku, czy trzeba było więcej na pierwsze 30 sekund?? Chwilę później przeniósł wzrok na towarzysza, którego z początku olał. Usiadł obok niego, rzucając plecak gdzieś w kąt wozu i opierając białe zawiniątko o burtę.
- Shinsato-san. Wspominałeś wczoraj o klanie Kaguya. Skoro zarządzasz całą wyprawą, to może zainteresuje cię pewna informacja, którą zdobyłem. - narobił mu apetytu na coś ciekawego, po czym sięgnął do plecaka, z którego wyciągnął puszkę z ciasteczkami od mamy. Kiedy tylko ją otworzył, cudowny zapach przypraw korzennych rozlał się w powietrzu. Skierował ją najpierw w stronę nieśmiałej dziewczyny. W końcu wszyscy wiedzą, że kobiety lubią słodycze! Później poczęstował towarzysza i sam wrzucił sobie jedno z nich do ust.
- Mają mieć jutro spotkanie na Wielkiej Wydmie, obok samotnej skały. Być może mówią ci coś te nazwy? - rzucił w eter, pobierając kolejne ciastko i częstując nimi swoją towarzyszkę, posyłając przy okazji delikatny uśmiech. Chwilę później położył puszkę na środku wozu, samemu przerzucając barki przez burtę wozu i odginając się do tyłu, spoglądając w niebo. Było takie spokojne. Czyżby ich przygoda miała być taka??

Czy mogę prosić o jakiś obrazek przedstawiający dziewczynę? (Tego drugiego też możesz ale to nie priorytet :p )

[Suzu]

Droga przez pustynię nie była bardzo uciążliwa. W płaszczu chroniącym przed słońcem, na grzbiecie wielbłąda i z organizmem przyzwyczajonym do pustyni, Suzia przebytą trasę uważała po prostu za nudną, nie jakoś szczególnie męczącą. Mimo to z ulgą dziewczyna przyjęła odległy zarys osady, a później parła już tylko do przodu, aż wreszcie stanęła pod znajomą bramą i ściągnęła kaptur w obliczu dwójki strażników z klanu marionetkarzy.
- Doberek. Hideki Suzu z wizytą - przywitała się na wypadek, gdyby jeszcze jej nie zapamiętali.
W końcu jest w tej osadzie na tyle częstym gościem, że już niektórzy zaczynali ją rozpoznawać. Sama chętnie odkrywała kolejne zaułki wioski, w której urodził się i całe życie mieszkał jej własny ojciec. Gdyby rzeczy potoczyły się inaczej, być może to miejsce byłoby dzisiaj jej domem. Nie chciała jednak specjalnie zajmować swojej głowy gdybaniem, sprawnie dopełniła wszystkich formalności, obiecała się nie zgubić i ruszyła sprężystym krokiem oddać wielbłąda do wypożyczalni.
[zt]

[Suzu]

Popołudniowy wiatr szumiał między domostwami z piaskowca, podrywając do tańca długie włosy naszych bohaterów. Było popołudnie i choć słońce nie paliło już tak strasznie jak kilka godzin temu, Suzu mimo wszystko skryła głowę pod kapturem. Wreszcie wyruszali na przygodę i żaden udar nie miał prawa stanąć im na drodze. Z szerokim uśmiechem maszerowała przed siebie, doskonale świadoma, że realizują właśnie plan mający odmienić ich życia. Arashi zapewne nie przejmował się tym tak bardzo, on już za sobą miał pierwsze wyzwania i boje. To dla dziewczyny wszystko było nowe, pierwsze, a przez to i szczególnie ważne i potencjalnie niezapomniane. Chociaż, powiedzmy sobie to szczerze, z tej roztrzepanej głowy w końcu wszystko i tak wyleci.
- Denerwujesz się? - zapytała, choć do tej pory jedynym co uczynili było przejście przez osadę.
Taką jednak miała naturę, że kiedy już coś przeżywała, to całą sobą. A oto spełniało się jej wieloletnie pragnienie o wyrwaniu się spod nadopiekuńczych skrzydeł matki. Nareszcie zobaczy świat, skopie swoje pierwsze tyłki, zostanie bohaterką, powróci do swej osady w glorii i sławie... kto wie, może pójdzie w ślady piaskowego kuzyna? Świat otwierał się przed nią ze wszystkimi możliwościami, a ona miała zamiar czerpać z tego pełnymi garściami, bez niepotrzebnego wahania. I choć wszystkie te plany były strasznie naiwne, ona sama nie widziała w nich żadnego problemu.
- Może zapytamy strażników przy bramie, czy nie ma w osadzie jakiejś karawany, z którą moglibyśmy się zabrać? Nie, żeby przeszkadzała mi wędrówka po piaskach bez konkretnego celu, ale chyba fajnie byłoby jeszcze na tym zarobić. - zaproponowała, zaplatając ręce za głową.
Nic nie stało na przeszkodzie zapytać, tym bardziej, że i tak musieli tędy przejść. Nie czekając więc na komentarz Arashiego podeszła do czuwających pod bramą strażników, pozdrawiając ich z daleka z radosnym uśmiechem. Bo czyż nie był to piękny dzień? Najpiękniejszy w całym jej życiu, to na pewno, i dziewczyna po prostu promieniowała radością.
- Jak wam leci służba, panowie? Mam nadzieję, że wspaniale! - przywitała się, niby przechodziła już dziś przez bramę, a jednak od tamtej pory musiała już nastąpić zmiana warty - Wyruszamy dziś na wielką wyprawę i byłoby świetnie, gdybyśmy przeszli przez piaski w jakimś towarzystwie. Nie wiecie czasem, czy ktoś jeszcze nie pragnie dziś wyruszyć?
Miała szczerą nadzieję, że szczęście początkującego zadziała i strażnicy przekażą im jakąś przydatną informację. Bo akurat we własne szczęście to dziewczyna bardzo wierzyła.

[Rindou Arashi]

Rozpoczęła się wielka przygoda Zielonowłosego duetu. Arashi szedł obok Suzu co jakiś czas poprawiając swoje włosy. Wiatr, który wiał zza ich pleców z jednej strony wprawiał ubrania w ruch, z drugiej jednak rozrzucał włosy, które wchodziły tam gdzie nie powinny. Przynajmniej słońce nie świeciło zbyt mocno, przez co zbliżający się wieczór zapowiadał się bardzo przyjemnie, jednak nim to nastąpi, naszych bohaterów nie będzie już w murach tego miasta, a przynajmniej tak zakładali, gdyż wypadałoby najpierw załapać się na jakieś zlecenie. Karawany zapewniały jedzenie, transport na wodzie oraz pieniądze na dalsze etapy podróży, czyli wszystko, czego aktualnie potrzebowali.
- Ja? Denerwuję się? Nie no... co ty... W końcu porzucamy wszystko i ruszamy w nieznane, robię tak codzienne przed śniadaniem. - poprzekomarzał się trochę ze swoją kuzynką. Prawda była taka, że nie obawiał się tego co przyniesie los. Był przygotowany, wierzył w ich umiejętności, które najgorsze nie były, dodatkowo byli młodzi i sprytni, więc musiało im się udać. Głupota? Raczej duży optymizm i pewność siebie, co w sumie było równoznaczne z głupotą.
Kiedy tylko dotarli do bramy, Suzka podbiegła do strażników i zaczęła ich zagadywać. Szczerze powiedziawszy nie był to najlepszy sposób, gdyż większość handlarzy z karawanami ustawiała się na wielkim placu tuż obok a to zapewne oni szukają pracowników, jednak skoro już zaczęła działać, nie zamierzał jej przerywać. Podszedł do nie i stanął obok, witając się ze strażnikami, których już nie pierwszy raz widział na oczy. Tak to już jest jak ma się taki rozpoznawalny kolor włosów, wszyscy cię z jakiegoś powodu zapamiętują.
- Być może któraś z tutejszych karawan szuka ochrony i zmierza gdzieś poza pustynię. Miasta portowe, wielkie lasy, górzyste łąki, weźmiemy wszystko, może poza krainami lodu, tam może być trochę zbyt duży kontrast - uśmiechnął się i wymienił spojrzenie ze swoją kuzynką, która zapewne sądziła podobnie. Chociaż, znając ją pewnie dopowiedziała by coś o Kaguyach. Nienawidziła ich tak z samej siebie, czy może ktoś w nią to wpoił? Zapewne dowie się tego niedługo. Sam też za nimi nie przepadał, jednak wiedział, że to ludzi należy oceniać a nie grupy.

[Shikarui]

Zlecenie rangi C
My baby
My baby
My baby
I got You.

1 Opowiadam bajki, wiesz?
Taki mam zawód.
Tysiące zasłyszanych historii, bajek i legend nauczyły mnie jednego - w każdej z nich jest ziarno prawdy.
A Ty?

Jaką historię opowiesz?
Pogoda w Samotnych Wydmach nigdy nie była zróżnicowana. Rzecz jasna o ile można tak mówić o miejscu, które miało największą różnicę temperatur i to nie między latem a zimą - codziennie! Każdego dnia, kiedy słońce paliło nieraz do stopni, w których niemożliwością było wysunięcie się poza cień i każdej nocy, kiedy księżyc ochładzał ziemię, doprowadzając do dreszczy. Przenikając chłodem. I choć ciężko było w to uwierzyć - życie w tych terenach kwitło. Fauna bardzo dobrze sobie radziła, przystosowując do hardcorowych warunków, flora nie pozostawała w tyle. Wystarczyło dać jej odrobinę wody - była perłami złotych mórz tworzonych przez piaski i ściągała do siebie wszystkich umęczonych długimi drogami. Bardziej niż samotne oazy rozsiane po tych piaskach gościnne były bramy miasta. Nikt tutaj najwyraźniej nie spodziewał się niespodziewanego (a powinni, prawda? No powinni) i nie zatrzaskiwał bram Sabishi na cztery spusty. Strażnicy czuwający na jasnych murach i przy samych bramach kryli się w cieniu, a ich oczy nie były senne. Przecież, come on, kto niby chciałby zadrzeć z marionetkarzami? Było pewnie sporo takich samobójców, ale żaden nie robił tego na tyle otwarcie, żeby prowincja odczuwała jakiekolwiek znamiona zagrożenia. Nawet do lodowego Hyuo, gdzie rozwinęło się Cesarstwo, było zbyt daleko, by się buntownikami Rady przejmować. Wozy przesuwały się bokiem, jeźdźcy na koniach i wielbłądach to wjeżdżali do miasta to z niego wyjeżdżali - ulica żyła, lecz leniwie. Nikt nie przyśpieszał biegu rzeczy, nikt nie popędzał dnia pustyni. Śniadzi mieszkańcy tych terenów wnosili na głowach kosze z owocami lub zebranymi warzywami na nawadnianych plantacjach. Kobiety odziane w długie chusty wyglądały przy tym jak aktoreczki, których poruszanie się było dopiero wstępem do wielkiego przedstawienia.
Jeden ze strażników uniósł flegmatycznie głowę, kierując spojrzenie najpierw na Suzu, potem na Arashiego. Nie skrzywił się, ale też nie wysilił na uśmiech. Jak ta śnięta mucha, od której w sumie nie trzeba się nawet odganiać, bo ta jest śnięta do potęgi - nawet bzyczeć jej się nie chce. Macha skrzydłami już chyba tylko z przyzwyczajenia. Na szczęście strażnik muchą nie był. Pozostawał jak najbardziej ludzki. Tym nie mniej wasz pokaz energii, chęci i entuzjazmu był chyba dla tego biednego człowieka zbyt przytłaczający. Odetchnął ciężko i skierował swój paluch w stronę muru.
- Próbujcie tam. - Ściągnął nieco brwi, kiedy Arashi dorzucił swoje trzy grosze. - Tak, tak, koks, dziwki i winogrona. TAM. - Powiedział bardziej dobitnie. Najwyraźniej przeszkadzaliście. W kontemplowaniu świata, natury... piasku i kurzu. Albo w marzeniach o koksie i winogronach. Brakowało tylko temu facetowi przeczerwienionych białek, żeby go pozwać o przedawkowanie opium.
Pod murem stało parę wozów. Wierzchowce pożywiały się z lnianych worów, zawieszanych na ich łbie, niektórym podsunięto wodę. Odpoczywały tak, jak odpoczywali ich właściciele - niektórych nie było widać. Nie przejmowali się utratą wozów, bo kto by się tego bał, kiedy zostały pod okiem strażników? Inna sprawa, że wystarczyło podejść do takowego i po prostu odjechać. Koło wypożyczalni wielbłądów nikt się obecnie nie kręcił. Strudzone wieloma podróżami zwierzęta (albo po prostu znudzone) przeżuwały leniwie owiec i przymrużały swoje wypukłe oczyska. Przy jednym z wozów znajdował się nie tylko potencjalny właściciel (kupcowato wyglądał? Czasami człowiek od razu snuje swoje przypuszczenia i tworzy z nich założenia) ale i dwie inne osoby - dwójka shinobi, to nie pozostawiało wątpliwości. Jeden na plecach zarzuconą miał kukiełkę, drugi nosił na plecach duży zwój. Siedzący na siedzisku dla woźnicy mężczyzna o jasnej karnacji nie wyglądał na zbyt starego, może miał 40 lat? Chyba nawet nie. Zarost, taki tygodniowy, zdobił jego twarz, po której teraz przejeżdżał dłonią, drapiąc się po czarnej szczecince, wznosząc oczy ku niebu - jasne, piwne - jakby z tego błękitu mogło spłynąć na niego jakieś błogosławieństwo. No - nie spływało. Co najwyżej żar, przed którym teraz chronił go cień muru.
- Umawialiśmy się na 600 ryo!
- Na Ebisu, czy wy macie jeszcze rozum, czy słońce wam już cały wypaliło? - Odetchnął, nie spoglądając nawet na dwójkę shinobi. - Pięćset. Dałem wam pięćset i ani grosza więcej.
Jeden z chłopaków, ten z kukiełką, uderzył pięścią w bok wozu. I tak też jeden ze strażników skierował w tamtą stronę oczy. Nie wyglądał na chętnego do interwencji - zresztą nic się aktualnie nie działo. Kłótnie o stawki to przecież nie jego broszka.
- Wsadź sobie do dupy te tekściki. - Lodowaty ton gówniarza - bo to był gówniarz, obaj ci shinobi wyglądali na mniej niż 20 lat, coś między 16 a 18 do nich pasowało - nie robił na właścicielu powozu najmniejszego wrażenia. Nic dziwnego. Choć - może i dziwne? Nie ważne, ile mieli lat - ważne było to, że byli shinobi.
- Ja rozumiem, że są różne fetysze, ale ja jednak wolę wsadzać. Bez urazy, nie mam nic do gejów. - Ciężko powiedzieć, czy modlitwa kupca dawała jakiekolwiek skutki - nie odrywał oczu od nieba.

[Suzu]

No jak to tak! Tutaj pisała się historia, nieprzemijająca i wieczna jak piasek pustyni, o czym Suzu nie omieszkała przecież mężczyzn powiadomić, i co? I CO? No właśnie pstro, bo wyglądało na to, że już się nawet człowiek do człowieka odezwać nie może. Nie zbiło to wprawdzie dziewczyny z tropu i wciąż czuła zew przygody, ale mogła to już odczytać jako znak, że być może te marzenia nie będą się wcale spełniać zgodnie z jej życzeniem. Nic to jednak, nie można się zniechęcać! Suzu obejrzała się w stronę wskazywaną przez flegmatyczny palec, zupełnie jakby po cichu spodziewała się, że faktycznie zobaczy tam dziwki i winogrona. Najlepiej te zielone.
A w ogóle to Arashi mógł od razu dać jej znać, gdzie szukać tych karawan. Albo chociaż podpowiedzieć w chwili, gdy podzieliła się z nim swoim planem. Jasne, Suzu prawdopodobnie i tak zrobiłaby po swojemu, zapewne też wcale nie miałaby mądrzejszej miny niż teraz, gdy wskazano jej wozy zaledwie rzut kamieniem od bramy, no ale... przynajmniej mogłaby spróbować!
- O, normalnie wiedziałam dokąd się udać! Boscy jesteście, dzięki! - jakby nigdy nic zawołała z szerokim uśmiechem i ująwszy Arashiego pod łokieć pociągnęła go w stronę wozów.
Nie za blisko jednak, bo nawet ona w locie pojęła, że toczy się tu jakaś awantura i w ogóle niedaleko do mordobicia. W takich chwilach należało oczywiście zacząć od tego co najważniejsze - upewnienia się, czy jedną ze stron nie jest nikt znajomy. Bo jeśli tak, naturalnie należało wesprzeć ziomeczka w potrzebie i upewnić się, że nikt nie ma już żadnych problemów. Ale nie tym razem. Twarze marionetkarzy wyglądały jej zupełnie obco, handlarza tym bardziej. Nie było mowy o jakimkolwiek wtrącaniu się, nie jej piaskownica, nie jej sprawa. Wypuściła ramię Arashiego i lekko szturchnęła go pod bok.
- Twoi kumple? - zapytała, jeszcze on miał okazję wtrącić swoje zielone trzy grosze w sytuację.
Nie bawiła się przy tym w ściszanie głosu i w zasadzie każdy mógł ją usłyszeć bez specjalnego wysilania się. W tym oczywiście też awanturująca się trójka. Prawdopodobnie mieli jednak teraz ważniejsze rzeczy do roboty.
- Bo jak nie, to możemy zaproponować wynajęcie swoich usług, nie? Mnie tam pięć stówek pasuje, tylko niech gość już niczego nie wsadza. Ewentualnie możemy po drodze zaczepić o te dziwki, co to strażnik wspominał, i wszyscy będą szczęśliwi - dodała z rozbawieniem, bez zażenowania wchodząc na wulgarne tematy.
Nie takie rzeczy przecież słyszała, włócząc się z kumplami po piaskownicach Kinkotsu. Nawet uśmiechnęła się, słysząc tę wymianę zdań między obcymi. Niewyrafinowany to humor, ale też i dziewczyna nie wychowała się przecież w wysmakowanym zaciszu prywatnej rezydencji. Za sobą miała brak ojca, życie na uchodźstwie po tym, jak Kaguya odebrali jej dom, wieczne włóczęgi z sierotami po burzliwych przejściach klanu. Mimo to patrzyła przed siebie jasnym, pogodnym spojrzeniem, teraz dodatkowo popychając Arashiego do działania. Jego kolej, o!

[Rindou Arashi]

Strażnicy spotkani pod bramą nie należeli do tych najmilszych. No ale cóż, nie wszyscy mogą być taki, bo jakby każdy był, to nikt by nie był. Ot taka pokrętna logika. Zielonowłosy zapamiętał ich twarze i wrzucił do specjalnego folderu, gdzie są ludzie, który mnie mówi dzień dobry. A przynajmniej tak nazwał go i przechowuje tam wszystkich, których z jakiegoś powodu należy unikać. Kiedy Suzu odpowiedziała, prawie że odpyskowując, ten tylko przewrócił oczami i udał się wraz z nią w stronę odbywającej się dyskusji. Nie znał nikogo z przebywających tam ludzi, jednak po wyposażenia dało się zgadnąć, że są to marionetkarze. Zapewne starają się wyciągnąć dodatkowy zarobek, z jednej strony niezbyt fajnie, z drugiej jednak trochę ich rozumiał. Kuglarstwo nie należało do najtańszych sztuk shinobi. W końcu takiemu nie wystarczy, że kupi sobie trzy kunai'e i miecz i będzie w pełni wyposażony. Sam zielonowłosy miał przy sobie równowartość około 10 mieczy, więc nie dziwiło go ich zachowanie.
-Nope, żadnego z nich nie znam. Poczekajmy aż się zakończy, być może właśnie zwalnia się dla nas posada. - uśmiechnął się pod nosem, licząc, że będą mogli przeczekać tą burzę, która tutaj właśnie się rozpoczyna. Miał tylko nadzieję, że nie będą tak głupi aby rozpętać walkę przy bramie. W razie czego strażnicy powinni sobie w miarę szybko poradzić, w końcu niektórzy z nich także byli shinobi.
Jakież było jego zdziwienie, kiedy zamiast przeczekać, nagle znalazł się po środku całego zamieszania. Za wszystkim stała jego zielonowłosa zdrajczyni, która po cichu wypchnęła go przed szereg. Arashi zachował równowagę, jednak wymagał do tego aż trzech kroków, przez co do wozu miał może ze 3-4 metry. Zapewne w tym momencie wszystkie spojrzenia znalazły się bezpośrednio na nim, co w połączeniu z poprzednimi wypowiedziami Suzu nie wróżyło zbyt dobrze. Trzeba było postawić na urok osobisty naszego cudownego herosa, albo sprytny umysł. Miał tylko nadzieję, że jej wulgarny język nie rozjuszy ich jeszcze bardziej. Wyprostował swoją postawę i poprawił włosy zarzucając swoją zieloną grzywkę. Ten kolor w osadzie marionetkarzy mógł oznaczać tylko jedno. Kolejny Rindou wkracza na scenę!
- Widzę, że właśnie zwalnia się Panu kilka etatów. Nie poszukuje Pan dwójki Zielonowłosych poszukiwaczy przygód?? - skinął głową w stronę stojącej kilka metrów za nim Suzki. Pora porzucić młodzieńczy wigor i pokazać na co go stać. W końcu, już od dawna nie jest nic nieumiejącym dzieckiem. W jego oku można było dostrzec zawadiacki błysk, co mogło być dobrym znakiem dla kupca.
- Nie sprawiamy problemów, przyjmujemy wynagrodzenie i grzecznie zjadamy kolację. To jak?? - Czyżby ich przygoda rozpoczęła się tak łatwo? Na to liczył, że jak najszybciej uda im się opuścić osadę i poczuć ciepły wiatr we włosach.

[Shikarui]

Zlecenie rangi C
My baby
My baby
My baby
I got You.

4 Boski strażnik w jakże pełnej emocji odpowiedzi nie powiedział nic. Tylko skrzywił nieco bardziej wargi, lustrując w spowolnionym tempie dziewczynę od góry do dołu, jakby właśnie w jego głowie zachodził proces myślenia, czy warto splunąć jej pod nogi, czy jednak lepiej oszczędzać ślinę, bo nie wiadomo, kiedy znowu będzie można uzupełnić manierkę. A ta wisiała przy pasie każdego strażnika. Drugi strażnik lekko się uśmiechnął pod wąsem, chociaż nawet nie rozchylił powiek. Oparci o swoje bronie, lekko pochyleni, zdawali się drzemać. Przynajmniej dopóki ich uwaga nie została przyciągnięta przez kłótnie, która i was do siebie zwabiła. No, przynajmniej zwabiła Suzu, a to było w zupełności wystarczające dla waszej dwójki, żeby Los przechyliła nieco świat. Nie musiała się szczególnie starać - śliczna, zielonowłosa dziewuszka zaparła się sama, błyskając gwieździstymi oczyma i poruszyła świat - prostym upadkiem w górę. Rindou nie pozostało nic innego, jak złapać w nim równowagę i rozeznać się w panujących tutaj zasadach.
Mężczyźni, a raczej chłopcy, którzy napastowali kupca (zakładając, że to faktycznie był kupiec), już otwierali gębę, żeby odpowiedzieć jakąś reprymendą, już ich ciała się napięły - przynajmniej tego jednego, który jak do tej pory najwięcej miał tutaj do powiedzenia, więc i najgłośniej szczekał. To napięcie było ruchem. Przerodziło się w ruch, który nie został dobrze wprowadzony do rzeczywistości. Nie nabrał rozpędu potrzebnego do tego, by w ostatecznym momencie nie móc go przerwać. Tutaj z przerwaniem nie było żadnego problemu - wszystko dzięki temu, że nastąpiło na samym początku. Młodzi shinobi spojrzeli na was lekko zaskoczeni. Prawie jak ludzie wyrwani ze swojej bajki, której treść bardzo dobrze znali, a nagle nakazano im spotkać się z brutalną rzeczywistością. Zderzenie było na tyle szokujące, że dziwiło za każdym razem. Nie dało się do niego przyzwyczaić - pewnie dlatego, że uderzało zawsze podczas tych najbardziej wciągających momentów. Podczas tych najbardziej niespodziewanych momentów. Nawet kupiec w końcu przestał się modlić do wzywanego wcześniej Ebisu. Uniósł jedną brew i opuścił spojrzenie, przyglądając się z ciekawością chłopaczkowi, który został wypchnięty do przodu i miał tutaj zagrać rolę pierwszych skrzypiec. Zielonowłosa pozostała z tyłu, niby Zwiastunka, której rolą jest jedynie unieść chorągiew. Potem pozwala działać innym. Tylko zwiastunka czego? Może raczej - kogo. Zdziwienie powodowało ciszę. Otwierało to szereg możliwości w postaci, no nie wiem - taktycznego odwrotu?
- Zwalnia? - Mruknął pod nosem mężczyzna i zerknął na dwójkę wpatrujących się w was shinobich. - Ależ oczywiście! - Zawołał zaraz, schodząc po schodku z miejsca dla woźnicy. - Irya Kazuo wita na pokładzie młodych poszukiwaczy przygód! - Rozłożył ramiona, wystawiając je w waszym kierunku, ale nie w ten sposób, który sugerował, że zapraszał was w swoje ramiona do przytulasa, tylko ten, który sugerował ciepłe i gościnne powitanie w progu domu. W tym wypadku - w progu wozu. Którego właścicielem chyba faktycznie był Kazuo, jak się przedstawił.
- Co?! - Lalkarz niemal podskoczył w miejscu, kierując spojrzenie na kupca. Oburzone spojrzenie. Nie kontynuował jednak dalej tej kłotni, choć widać było, że się w nim piekliło. Chyba chrząknięcie strażnika przy bramie i przewaga liczebna go zniechęciły do wyrażania swojej dalszej złości, mimo tego, że widzieliście jak na dłoni, jak się w chłopaku gotowało. - Idziemy stąd. Znajdziemy lepsze zlecenie. - Mruknął do swojego towarzysza i właściwie nawet nie dał mu dojść do słowa, od razu pomaszerował w stronę miasta. Za nim jego kolega.
- Myślałem, że się od nich nie uwolnię. - Przyznał, podchodząc w waszym kierunku. - 500 ryo na głowę, kurs - północ Shigashi no Kibu. - Konkretny człowiek z konkretnymi cenami. - Eweentualnie możemy po drodze zahaczyć o dziwki. - Dopowiedział, unosząc brwi w górę i uśmiechając się przy tym. Obdarzył Suzu muśnięciem spojrzenia, bo zastygło ono głównie w Rindou. Skoro on wyszedł do negocjacji, to z nim je prowadził. - I niczego nikt nikomu nie będzie wsadzał po drodze, słowo harcerza. - Przyłożył dłoń do serca.

[Rindou Arashi]

Zielonowłosy stał pewnie, po tym jak w końcu udało mu się ustabilizować po nagłym wypchnięciu przez kuzynkę. Chłopak stojący naprzeciw niego był w podobnym wieku i podobnej budowy, co oznaczało, że nadchodzący cios nie będzie jakiś szczególnie mocny. Kiedy pięść zaczęła się zbliżać, Arashi zaczął obserwować ją, tak aby w razie czego wykonać unik. Przyglądając się przeciwnikowi widział, że ma nad nim przewagę w szybkości i czasie reakcji. Na szczęście dla niego, ten postanowił porzucić ten plan i zatrzymał dłoń chwilę po rozpoczęciu ruchu. Młody marionetkarz nie reagował na jego zaczepki, doskonale wiedział, że to on wygrał tą słowną batalię, wskakując na łódź z której właśnie zostali wyrzuceni. Odprowadził ich grzecznie wzrokiem w stronę osady, a kiedy odeszli kilkanaście metrów wgłąb, wyciągnął dłoń do nowego pracodawcy.
- Rindou Arashi, a to jest moja kuzynka, Hideki Suzu. - wskazał wolną dłonią na nadciągającą w ich stronę dziewczynę. Musieli wyglądać intrygująco dla kogoś, kto nie wyglądał na mieszkańca tych ziem. A może ne byli wyjątkowi?? A może na świecie jest więcej zielonowłosych czupryn w innych klanach?? Świat pokaże, może kiedyś uda im się odkryć tą tajemnicę.
- 500 na głowę to dobra stawka, zamiast zahaczać, wolimy posiłek i zapas wody. - wymienił porozumiewawcze spojrzenie z Suzką i podszedł do wozu, przyglądając się temu co się w nim znajdowało. W końcu wypadało by wiedzieć co takiego przyjdzie im w razie czego ochraniać.
- Jest Pan częścią jakiejś karawany, czy podróżuje Pan sam?? I jeśli mogę, to chciałbym wiedzieć kiedy wyruszamy i co takiego przewozimy, chyba, że to wielka tajemnica. - Nie chciał być zbyt wścibski, jednak takie podstawowe informacje są niezbędne do właściwego zaplanowania pracy. Tak to już było, to on jest głową tego zespołu. Obiecał sobie, że Suzi w trakcie wyprawy ani jeden zielony włos z głowy nie spadnie i planował dotrzymać tego słowa, więc od samego początku podchodził na poważnie do spraw poważnych. W końcu i tak wiedział, że jego kuzynka wyrówna to swoim frywolnym, wręcz olewatorskim podejściem do życia. Jak dobrze, że się tak uzupełniali.

[Suzu]

Zielonowłosa nie zwykła przejmować się detalami. Wychodząc z prostego założenia, że połowa problemów w życiu bierze się z niepotrzebnego martwienia się otoczeniem, pozwoliła sobie na pominięcie tych trosk, co pozwalało jej zachować tak szeroki i jasny uśmiech na twarzy. Teraz też odwróciła się od strażników w dobrym humorze i z tym samym nastawieniem wskoczyła w awanturę przy wozie, właściwie siłą rozpędu swego charakteru, bo nie planowała się wtrącać w cudze dyskusje. No cóż, samo jakoś wyszło, ale czyż nie lepiej tak niż stać w niezdecydowaniu i zastanawiać się nad kolejnym krokiem? Suzka nie miała w tej kwestii żadnych wątpliwości i nawet to ciężkie milczenie, które powitało ich zarówno ze strony kupca, jak i jego dwóch dotychczasowych (niedoszłych?) pracowników, nie zbiło jej z tropu.
Aż wreszcie kupiec przekalkulował sobie możliwości, które się przed nim właśnie otworzyły, w związku z czym nie zwlekał już bardziej. Od razu przypadł Suzu do gustu, szybko podejmował decyzje. Chwilowo bardziej skupiła się jednak na tej dwójce, która w jednej chwili miała pracę, a w drugiej już nie. Doskonale świadoma ciężaru swego piasku na plecach czekała tylko na ruch z ich strony, po cichu mając nadzieję, że ten rzeczywiście nastąpi. A potem wszyscy poświadczą, że wraz z Arashim jedynie się bronili! Obyło się jednak bez dalszych awantur i wszyscy odprowadzili spojrzeniem bezrobotnych już shinobi.
I z ust Suzu wyrwało się tylko ciche westchnienie, gdy tak słuchała ustaleń między kuzynem i Kazuo. Żarcie i woda, ta... Nie chodziło o to, że faktycznie chciała sobie szukać osób do towarzystwa, bo to pozostawało poza kręgiem jej zainteresowań, ale chyba w podróży można zatrzymać się gdzieś dla chwilowego relaksu jeśli znajdą się ku temu okoliczności oraz czas. Zaraz jednak doszła do wniosku, że Arashi zapewne myślał podobnie, tylko chce to zostawić późniejszej decyzji zleceniodawcy. A może bał się wspomnianych łatwych kobiet...?
- Panie Kazuo, jesteśmy gotowi do drogi - wtrąciła tylko, z uśmiechem podchodząc by również uściskać rękę kupca.
Następnie poprawiła na ramieniu szarfę od zdrowo wypełnionej piachem gurdy i zrobiła kilka kolejnych kroków, by obejrzeć sobie wóz, którego mieli strzec w podróży. Zachowała przy tym dystans od zwierząt, bo pracowała z wielbłądami dostatecznie dużo by wiedzieć, że kopnięcie taką nogą nie wiąże się z niczym fajnym. I w ogóle Arashi był w błędzie sądząc, że Suzu nie będzie się przykładać do zadania. Zawsze angażowała się w to, co wydawało jej się ciekawe, a pierwsza potencjalnie niebezpieczna misja z pewnością do takich należała. No... przynajmniej teraz była zaangażowana, bo jak już emocje ostygną to różnie być może. Kto wie jednak, może emocji w tej podróży będzie hohoho i więcej? Czekając na dalsze decyzje obejrzała sobie też pozostałe wozy, tak by porównać do "własnego" i wyrobić sobie jakąś opinię o pracodawcy. Fura przecież dużo mówi o kupcu, który nią jeździ.

[Shikarui]

Zlecenie rangi C
My baby
My baby
My baby
I got You.

7 - Kuzynka? - Mruknął, ale bardziej sam do siebie, pytanie retoryczne, które nie wymagało odpowiedzi, bo przecież problemów ze słuchem nie miał. No, przynajmniej on o tym wiedział, że tych problemów nie ma - wy już nie koniecznie musieliście takową wiedzę posiadać. Teraz już nieco dokładniej przyjrzał się Suzu. Drobna, ale nie sposób było jej przegapić, oj nie! Nawet przy swoim kuzynie wydawała się błyszczeć, chociaż oboje mieliście kolory włosów dalece odbiegające od jakichkolwiek norm. Choć - kto wie? Może rzeczywiście na kontynencie o wiele więcej klanów cieszy oczy ekstrawaganckimi kolorkami czupryn? Nie wiem tylko, czy spojrzenie było wystarczająco natarczywe, by nazwać je: wścibskim. Na pewno było ciekawskie, ale Kazuo przy tym wydawał się całkiem miłą osobą. Niektórzy mają to coś w twarzach, że od razu da się ich polubić, to chyba przez tą otwartość, która ich otaczała. Pewnie dlatego nie dało się też nie polubić Suzu. A nie, moment - dało się. Strażnicy byli przypadkami wyjątkowymi, które potwierdzały regułę, więc... możemy przejść nad tym do porządku dziennego. - Mam nadzieję, że ten zielony przyciąga same pozytywy. - Nie brzmiało to w żadnym razie oskarżycielsko. Raczej po prostu zaczepnie. - Rzucacie się w oczy, nie będziecie mi przyciągać komarów? - Wyszczerzył zęby w uśmiechu i uścisnął dłoń Rindou, która została w jego kierunku wyciągnięta, przed Suzu zaś pokłonił się głęboko, z pełną szarmancją.
- Czyli jednak pikniki na łonie natury? - Wyciągnął jeden kącik ust ku górze. - Romantyk z ciebie jak ta lala. - Kazuo obejrzał się za Suzu, która zaczęła obchodzić wóz i go oglądać. Wóz? Jak to wóz - tak powiedzieliby laicy. Ale Suzu..! Och, ona to miała oko do wozów! A tak naprawdę miała dobre porównanie do tych, które stały nieopodal. Powóz Kazuo, zaprzęgnięty w dwa konie, nie robił piorunującego wrażenia. Zwierzęta były czyste i spokojne, każda śrubka wydawała się być naoliwiona, a skóra lejców zakonserwowana. Drewno nosiło na sobie znamiona wielu podróży, w niektórych miejscach było zarysowane, ale nie zostało obdarte z farby. Albo i zostało? Bo jeśli zostało - pomalowano je na nowo. Na wpół przejrzystą, brązowawą farbą, nie po to, by wóz świecił i przyciągał wzrok wszystkich, którzy tylko obrócą się w tym kierunku i będą mieli chociażby jego zarys w kąciku oka, ale po to, by chronić drewno przed warunkami pogodowymi i drobniejszymi urazami mechanicznymi. Przy tych wszystkich wozach? Wypadał dość mizernie. Trzy wozy, które tutaj stały, poza tym waszym, były odwalone na pokaz. Wołały od progu, że ich posiadacz posiada pieniądz. Albo chce za takiego uchodzić. Mimo to, kiedy badało się je z takiego bliska, wcale nie robiły przez to lepszego wrażenia. Znacie to powiedzenie, że przedmiot ma duszę? Ten wóz zdawał się tę duszę posiadać.
- Podróżuje sam, czasami z obstawą, czasami bez... zależy mi na czasie i chciałem obrać mniej bezpieczną drogę, dlatego tym razem chcę opłacić dwóch shinobich. - Wskazał na was. - Tamci panowie już ze mną robili kurs w tę stronę i sobie wymyślili podwyżkę. A naszym największym przeciwnikiem był żar słońca. - Spojrzał na was w taki sposób, jakby chciał powiedzieć typowe "bitch please", ale słowa zamarły na krańcu jego języka - pozostało więc zrobić trochę głupią minę, bo i nie była całkiem na serio. Gość wydawał się nie być... na serio. Promieniował od niego całkowity luz, w pozytywnym słowa tego znaczeniu. - Ostrzegam, że tereny są znane z dzikich zwierząt. Niewiele knurków tamtędy jeździ, ale ze mnie prawdziwy dzik rozdroży. - Przesunął dłonią po wozie i otworzył klapy z tyłu. Wóz nie był zabudowany - miał wysokie, drewniane ściany, w środku pakunek nakryty był ciężką płachtą, która dodatkowo podtrzymywana była wiązanymi z boku sznureczkami. Jeden z tych sznureczków odwiązał, żeby odsłonić wnętrze. A tam? Nic ciekawego. Narzędzia rzemieślnicze. Jakiś worek z... czymś, zaszyty, więc nie było widać. Nie odsłaniał też przecież całej klapy. - Narzędzia, zaprawa - prosto z waszych niesamowitych pracowni. - Nakrył klapę i zabezpieczył wszystko znów. - Chciałem ruszać w trybie "już". Więc skoro jesteście gotowi... - Jak to zadeklarowała Suzu. - To zapraszam! - Wskazał na wóz, pokazując dwa przygotowane miejsca na pace. Wygody to to nie były, ale miejsce na ławeczce było, żeby przycupnąć. - Woda, owoce... - Pokazał na pakunki, wyjaśniając, co gdzie jest. Sam zajął swoje miejsce, uprzednio zabierając koniom worki i je zapakował na tył, trzasnął lejcami i ruszyliście. Konie wyjechały na drogę, cmokając podkowami o ubitą ziemię.

->Zapraszam tutaj

[Suzu]

Na ratunek
[ Dōhito Satori - misja D ]

13

Szybka podróż miała swoje plusy, Toshi po prostu przywarł do ptaka, zamknął oczy i nie próbował przyglądać się niczemu w dole, przez co właściwie znosił ją lepiej niż poprzedni przelot. Gorzej miał się sam Satori, nie tyle fizycznie jednak - rozwijanie większej szybkości było dla niego problematyczne, zmuszony był ograniczyć potencjał własnego tworu. Mimo wszystko nie była to długa podróż, zwalniając co jakiś czas dla ustalenia trasy i przyspieszając po prostej linii Dōhito dostrzegł wreszcie zarys sporej osady.
Ningyō-shi dumnie prezentowało się pośród wydm, ludzie od dawna żyli tu w spokoju, wolni od katastrof i wojen, z którymi musiała się zmierzyć spora część pustynnych miast. Mur otaczający osadę nie stanowił żadnego problemu dla podróżującego niebem i w teorii Satori byłby w stanie odstawić znalezionych na pustyni podróżnych prosto pod szpital, pośpiech jednak mógłby tu być złym doradcą. Pilnujący bramy strażnicy dostrzegli zbliżającą się jednostkę, zanim jasnowłosy dostrzegł ich. Cztery odziane w jasne płaszcze osoby wyszły chłopakowi na powitanie, zatrzymały się jakieś pięćdziesiąt metrów od osady i machając, zaprosiły do lądowania. Przesadna ostrożność? Raczej nie, biorąc pod uwagę nowy niepokój, który od upadku Kami no Hikage pojawił się wśród ludów pustyni. Strażnicy nie byli nastawieni wrogo, chcieli jednak z zachowaniem pewnego dystansu zobaczyć, kto przybywa do osady i postawić pewną sprawę jasno - glinianego ptaka bliżej murów już sprowadzić nie można.