Sora

[Sora]

---

---

IMIĘ: Sora
NAZWISKO: ?
KLAN: Kakuzu
WIEK [DATA URODZENIA]: 17 [368]
PŁEĆ: Kunoichi
WZROST | WAGA: 165|50
RANGA: Wyrzutek D

---

---

WYGLĄD:
Sora, jednym słowem przeciętna dziewczyna, o nieprzeciętnych oczach. No, ale na wypadek gdyby ktoś postanowił wystawić list gończy jakiś wizerunek powinien zostać tam umieszczony, więc i tu się znajduje. Dziewczyna wydaje się obdarzona darem, o którym marzy wielu, lecz nie każdemu dane jest osiągnąć wieczną młodość... No, może tylko pozorną, w końcu organy wciąż się starzeją, jednak nie wpływa to w widoczny sposób na jej zewnętrzną fizjonomię, tym sposobem dziewczyna od kilku lat uznawana jest za dość drobną, maksymalnie szesnastoletnią osobę. Nie jest to co prawda, aż tak dalekie od prawdy, jednak znajdą się też tacy, którzy wydadzą niższy werdykt. Dziewczyna jest niska i szczupła, chociaż nie wygląda zbyt delikatnie jak wypadałoby osobie w jej wieku. Chociaż może takie wrażenie wywoływane jest przez szorstką w niektórych miejscach skórę, no cóż, tak to jest gdy zrasta się ona któryś raz z rzędu. Niska, szczupła i tyle. No, ale szczegóły zwykle znajdują się na twarzy, drobny nos, wąskie usta, niebieskie oczy zwykle bez wyrazu, no jedno oko, drugie zazwyczaj przysłonięte jest przez kruczoczarne, sięgające nieco poniżej ramion włosy... I tyle, każdy, a zarazem nikt.

UBIÓR:
No, ale co nosi ona za sobie? No cóż, w tej chwili niezbyt wiele, Sora wzięła pod uwagę fakt jak jej umiejętności sprawiają, że ubrania nie wytrzymują zbyt długo. Strój dziewczyny ogranicza się do kimona w dość niepraktycznym, śnieżnobiałym kolorze. Materiał jest miękki i przyjemny w dotyku, w całości pokryty jest on fioletowymi kwiatami, a konkretnie śnieżnikiem lśniącym, właściwie to tyle, no pod tym nosi jeszcze bieliznę, ale tej nie ma po co opisywać. Na zewnętrznej stronie, jej prawego uda znajduję się skórzana pochwa, przyczepiona dwoma, owiniętymi dookoła uda skórzanymi pasami, na nogach nosi standardowe buty.

ZNAKI SZCZEGÓLNE:
Czasem na jej ciele widać szwy

---

---

CHARAKTER:

Apatyczna
"Ludzie po prostu nie potrafią używać serca. Dawno o tym zapomnieli."
To jedna z najbardziej rzucająca się w oczy cecha, jednak po czym poznać można, że Sora jej się poddaje? No cóż, to dość oczywiste. Po pierwsze, emocje rzadko goszczą na jej twarzy, uśmiech prawie nigdy nie wita na niej dłużej niż kilka sekund, a i to w specyficznych sytuacjach. W jej oczach zazwyczaj gości pustka. Dochodzi do tego też zwyczajowy brak chęci do robienia czegokolwiek, często mylony z lenistwem, lecz to nie to. Dziewczyna najzwyczajniej w świecie nie robi rzeczy w których nie widzi sensu... no chyba że wyda jej się, że jej bogini bądź ten komu aktualnie służy będzie zadowolony z jej czynów.

Fanatyczna
"Nie drwij z cudzej religii, ani to ładne, ani grzeczne, ani... bezpieczne."
Nie ukrywając, Sora jest zapamiętałą wyznawczynią bogini Amaterasu, chociaż nigdy nie była w jej świątyni, ani nie zna nauk głoszonych przez jej kapłanów to wierzy, że to właśnie jej ukazała się sama bogini zdradzając największe sekrety, dając jej cel, zadanie. Co prawda za pewne były to tylko sny, dziewczynki która potrzebowała pocieszenia i szukała ją w dawno zapomnianych już opowieściach matki, jednak nie dla niej. Kto wie, czy rzeczywiście przemawia przez nią bogini czy jest to tylko jej zwichrowany umysł? Tak czy inaczej, wierzy, że to jej zawdzięcza swoje życie, że to sama Amaterasu tak wiele razy ocaliła ją i dała moc będącą jej kekkei-genkai. Po jednej z "wizji" zrozumiała, czego chce w zamian, postawiania przed obliczem bogów jak największej ilości ludzi... w głębi duszy, Sora nie jest taka zła, wie, że cierpienie jest kluczem do zbawienia.

Sadystyczna
"Zadawanie bólu, patrzenie jak ktoś kaja się przed tobą, poznawanie granic jego wytrzymałości... tak, to jest prawdziwa przyjemność "
Historia lubi się powtarzać, a ludzie i ich czyny czy to kim jest wychowawca może sprawić, że nawet niewinna w głębi duszy istota stanie się potworem. Pierwszy raz zadała ból, by się zemścić, potem jej mistrz, który sam lubił to robić, nauczył ją jak go zadawać. Nawet jeśli radość, którą to przynosi jest tylko chwilowym przebłyskiem, to czy dla chwili krótkiej chwili szczęścia nie warto? W końcu słabi i tak zginą, więc jeśli mogą chociaż stać się zabawką, to powinni się cieszyć, że mogą spełnić taką rolę. Nawet jeśli Sorze często wydaje się, że niczego nie czuje to w chwili, gdy rani innych, zaczyna rozumieć jak to jest żyć.

Wierna
"Człowiek z charakteru przypomina psa: chce ufać i być wiernym. "
Nawet potwór może mieć ludzką twarz, w końcu nawet ci którzy wydają się pozostawać niewzruszeni niezależnie od okoliczności, mogą szukać czegoś więcej. Przyjaźń, miłość? Nie, raczej nie o to chodzi, przynajmniej nie w przypadku Sory, ona potrzebuje celu i kogoś kto jej go wskaże, człowieka który stanie się jej mistrzem, chce czuć się potrzebna. Jeśli ktoś przekona ją do siebie, no cóż, będzie mógł mieć pewność, że go nie zdradzi i zrobi wszystko by był z niej dumny. Zawsze tak było i ten stan rzeczy jej odpowiadał, jeśli ktoś stanie się dla niej ważny może śmiało przechwalać się, że dziewczyna jest gotowa oddać za niego życie.

NAWYKI:
"Czasem wydaje mi się, że cały świat się zmienia, porusza, tylko ja jedna nie. Stoję i patrzę na to wszystko nie rozumiejąc"

NINDO:
"Strach jest słabością, chyba że ty jesteś jego źródłem"

HISTORIA:

"Świat zobaczyć w Ziarenku Piasku,
Niebo w Dzikiej Roślinie,
Nieskończoność uchwycić w ręku,
A Wieczność w godzinie."

Każda historia ma swój początek, miejsce, gdzie wszystko się zaczęło. Czasem to narodziny, innym razem jakieś istotne wydarzenie, które sprawia, że stajemy się kimś innym. Bohater czy potwór, o tym decydujemy sami, gdy napotkamy nasz tygiel. Czy i Sora przez niego przeszła? No cóż, to każdy określić może sam, w końcu, dopóki nie ma obserwatora, wszechświat istnieje w wielu wariantach, istnieje, jednocześnie nie istniejąc, więc czy ty nadasz ton tej historii?
Zacznijmy więc od tego, skąd się wzięła, kim byli jej rodzice, jak wyglądały jej pierwsze lata? No cóż, już tutaj nieco jest do wyjaśnienia. Kakuzu, jak wiadomo, są szczepem zamieszkującym Sakai, dom rodzinny naszej bohaterki znajdował się w Daishi, czemu tak się stało? Czy rodzicie, nie chcieli, by ich maleństwo oglądało wynaturzenia, jakimi byli członkowie jej rodu? Nie... po prostu szukali spokoju, dwójka kochanków, zhańbieni, mężczyzna skazany na śmierć przez własną rodzinę i kobieta, która dla miłości zdolna była porzucić dobrobyt... romantycznie prawda? Tak więc nasza parka, zamieszkiwała dom pośród iglastego lasu, gdzieś na zboczu góry. Nie rozwodząc się nad tym, w jaki sposób została poczęta, powiedzieć można, że urodziła się pewnego wiosennego poranka, przynosząc szczęście do monotonnego od pewnego czasu. Nadano jej imię Sora, oznaczające niebo. Po części na cześć i w podzięce, bogini Amaterasu "świecącej na niebie", z drugiej strony był to pomysł Fumiko, matki dziewczyny, która wiosną, uwielbiała kłaść się na polanie i godzinami obserwować niebo, błądząc myślami w nieznanych rejonach, po prostu marzyć. Tak więc nasza trójka żyła w lesie, gdzie ilość drapieżników drastycznie przerastała ilość ludzi. Ojciec polował, matka zajmowała się domem, a dziecko żyło pod czułym okiem Fumiko. Jednak i to do czasu, gdy ledwo zdążyła nauczyć się chodzić, ambicja na nowo rozpaliła serce Akihito. No cóż, tutaj zahaczyć trzeba nieco o historię jej ojca. Został on skazany na śmierć za dokonanie morderstwa, chociaż jak można się domyślić, był on niewinny. Co tak naprawdę się stało? Otóż w dużym skrócie, jego brat w amoku zamordował swoją żonę, a że był on szanowanym shinobi, zrzucenie winy na brata, nie było niczym trudnym, zwłaszcza gdy przedstawił on swoją wersję historii, w której to Akihito chciał współżyć z własną bratową. Dla samuraja, którym nie ukrywając był, równało się to okryciem hańbą, musiał dokonać seppuku, lub znaleźć sposób, aby oczyścić się z zarzutów. Po latach życia w dziczy, jego wartości zdewaluowały się, a jego umysł zasnuła wizja zemsty. Sam jednak nie był w stanie jej dokonać, był za słaby, a i próby zapewnienia godnego bytu rodzinie nie ułatwiały mu rozwój. Tak też zrodziło się w nim marzenie o potomku, którego wyszkoli, który dokona zemsty, za niego. Przewrotny los, jednak obdarzył go córką...
Tak więc jego nadzieja odżyła, a zwichrowany umysł podsunął pomysł wyszkolenia córki. Już od najmłodszych lat, zmuszana była do ciężkich treningów, nie raz wracała do domu, słaniając się z wycieńczenia tylko po to, by zostać poobijaną ucząc się podstaw walki. "Skoro masz siłę o tym mówić, nie jesteś zmęczona"
"Życie jest bólem albo go pokochasz, albo Cię zniszczy." Słowa ojca, odpowiedzi na błagania o przerwę, której nigdy nie otrzymała. Dopóki była przytomna, musiała ćwiczyć, nie miała wyjścia. Co na to Fumiko? Ślepo zapatrzona w męża, wierzyła, że to, co robi, musi być dobre. Nie reagowała, w końcu tak dobry człowiek nie mógłby skrzywdzić ich małej córeczki. Kiedy osiągnęła siedem lat, ojciec zaczął zabierać ją na polowania... Nie warto mówić o tym, ile łez wylała, gdy po raz pierwszy zabiła zwierzę, obrzydzenia, które nią targało, gdy po raz pierwszy oprawiała zwierzę. Lecz ta "sielanka" nie mogła trwać wiecznie. W końcu kobieta nie mogła wyrosnąć na dobrego wojownika, przynajmniej tak twierdził jej Akihito. Może oni nie mieli dostępu do klanowej zdolności Kakuzu, lecz jej ojciec miał coś potężniejszego... Spryt. W końcu, gdy Sora osiągnęła piętnasty rok życia mógł oddać córkę liderce, aby stała się jakąś tam Kunoichi i odzyskać swoje dawne życie... No cóż, tak też pewnego dnia, zamiast na polowanie, zabrał córkę do osady, podróż trwała kilka dni, jednak dla Sory było to coś nowego, ciekawego. Nie spodziewała się, co zwiastuje ich "wycieczka". Na początku szło dobrze, nawet dostali się do liderki, a ta zgodziła się przyjąć dziewczynkę do klanu... A co się z tym wiąże, "podzielić się" z nią kekkei-genkai, tylko że winy jej ojca nie poszły w zapomnienie... Tak też niczego nie rozumiejącej Sorze dano możliwość wykorzystywania czarnych nici, a jej ojca... No cóż skazano na śmierć. Pytanie tylko jaka normalna dziewczynka porzuci rodziców i pozostanie w osadzie tych, którzy zabili jej ojca? Po kilku dniach uciekła, wróciła do lasu i przekazała wieści o śmierci. Sercem Fumiko owładnął żal, w emocjach targnęła się ona na własne życie, nie myśląc o tym, co poczuje córka...

"Rudzika w klatce uwięzienie,
Wprawia Niebiosa w oburzenie.
Gołębnik pełen gołębi,
Wstrząsa Piekłami do głębi."

Samotna nastolatka, w lesie pełnym dzikiej zwierzyny. Skończyć mogło się to tylko w jeden sposób... Jednak dzięki łaskawości bogini Amaterasu, okazało się, że Sora nie musi umierać w paszczy wygłodzonych drapieżników. Dziecko nieświadome mocy, która w nim drzemie, przemierzało leśne wzgórza. Zwierzęta instynktownie wyczuwały zagrożenie, które niosło za sobą to, co skrywało jej wnętrze.
Jak wiele czasu spędziła, błąkając się po wzgórzach? Nie wiedziała, w pewnym momencie całkowicie straciła poczucie czasu, minuta była godziną, chociaż trwała zaledwie sekundę. Chociaż wychowywała się w tym lesie, znała go lepiej niż własną kieszeń, tego dnia wydawał jej się obcy. Drzewa, chociaż tak różne od siebie zlewały się w jedno, każde z nich wyglądało tak samo, każdy przypominało o ciele, które znalazła w domu. Płakała, lecz nie były to łzy smutku, a strachu, który pojmał ją w swoje władanie. Przemierzała tak kolejne kilometry, szła bez celu, bo jak dziecko, znające jedynie swój dom, mogło jakiś sobie obrać? Wycieńczona i głodna, w końcu odnalazła trakt, jednak nawet błogosławieństwo bogini Amaterasu nie dało jej wystarczających sił, by ruszyć dalej. Uszła zaledwie kilka kroków po ubitej ziemi nim padła bez życia... "Są takie chwile, gdy płomień świecy czy nić pajęcza wydają się trwalsze niż życie..." Tylko te słowa zapamiętała ze snu, w który zapadła. Nie wiedziała, kto je wypowiedział, chociaż miała wrażenie, że to sama bogini do niej przemówiła, nie rozumiała ich znaczenia, lecz miała pewność, że mają, lub będą miały znaczenie. Czuła, że się zapada, otaczał ją miękki puch, pościeli karczemnego łoża. Uśmiechnęła się pod nosem, było jej dobrze, czuła się bezpiecznie... Niski, męski głos zniszczył tę idylliczną chwilę, zachwiał jej światem, nie było to trudne. Straciła wszystko, co miała, znała tylko wycinek łóżka, na którym dotąd leżało jej bezwładne ciało. Zerwała się z łóżka, chciała krzyczeć. "Strach jest słabością, chyba że ty jesteś jego źródłem" Słowa ojca odbiły się echem w jej głowie. Usta milczały, lecz oczy ukazywały wszystko to co, chciała ukryć. Przerażenie, konsekwencja niewiedzy... Przedstawił się, uspokoił, opowiedział, jak odnalazł, jej nieprzytomne ciało i zabrał ze sobą do "karczmy na zadupiu świata". Akira, człowiek, który ją uratował, ten, który odegrał epizodyczną, lecz znaczącą rolę w życiu Sory. Mężczyzna szczęśliwym zbiegiem okoliczności znał właściciela tawerny. Wiedziony natchnieniem lub cichym podszeptem bogini słońca, mimo odejścia nie pozostawił dziewczynki samej sobie. Karczmarz wysłuchał prośby Akiry, powołującego się na długoletnią przyjaźń. Tak, też Sora odnalazła nowy dom, nową rodzinę. Czyżby królująca na nieboskłonie Amaterasu postanowiła okazać jej największą łaskę? Właściwie to tak, jednak nie wpłynęła ona na ludzi, ci byli wolni, ale o tym za chwilę... Od tego czasu żyła normalnie, pomagała w karczmie, w domu, wraz z zacierającymi się wspomnieniami, na jej ustach coraz częściej wykwitał uśmiech. Pozostaje tylko jedno pytanie, jak długo może być dobrze? Dni? Tygodnie? Miesiące? Raczej to drugie, ale tak jak w lesie i tak i teraz czas zacierał się, ciężko było jej powiedzieć, kiedy to było i jak długo trwało. O ile przybrani rodzice, byli istnymi aniołami, o tyle ich druga córka, Arisa, zawsze traktowała Sore jak w najlepszym wypadku piąte koło u wozu. Nie była ona zła, po prostu nie potrafiła przeboleć tego, że przybłęda ma być traktowana na równi z nią. W chwilach, gdy zrobiła coś źle, a zostawały same no cóż... zdarzało jej się oberwać w twarz, ale znosiła to, już nie padała z wycieńczenia, nie czuła bólu przeciążonych mięśni... to była niewielka cena, za prawdziwą rodzinę, ale i to nie mogło trwać wiecznie...

"Pies, który zdycha z głodu, służąc panu,
Jest zapowiedzią upadłości Stanu.
Koń cięty batem, kiedy w błocie tkwi,
Niebiosa wzywa, żąda Ludzkiej krwi."

Nadszedł dzień, kiedy i jej nowa rodzina doznać musiała największej szkody. Szczęście, które zsyłała na nią Amaterasu, nie pochodziło znikąd, wszystko wskazywało na to, że odbiera je, jej najbliższym. Lecz co mogło stać się w karczmie? Przecież dzikie zwierzęta raczej nie zapuszczają się tak blisko ludzkich siedzib. "Ludzie są gorsi niż zwierzęta" Tak brzmiały ostatnie słowa jej przybranego ojca. Bandyci napadli na karczmę, nie byli jednak zadowoleni, widząc utarg, karczma spłonęła, karczmarz zginął, jego żonę i "prawdziwą" córkę spotkał podobny los, niestety po wcześniejszym wykorzystaniu w wiadomych celach. Sora była jednak za młoda i chyba tylko to, uratowało ją od podzielenia ich losu. Jednak w każdym szczęściu znajduje się drobina pecha, błękitnooka wpadła w oko dowódcy bandytów, ci najzwyczajniej w świecie wzięli ją w jasyr. No cóż, jednak co wciąż mała dziewczynka mogła robić w niewoli bandy mężczyzn? Na pewno nie to, o czym pomyślała większość, otóż drodzy państwo, prała, gotowała i robiła inne "kobiece" rzeczy. Z czasem stała się swego rodzaju maskotką wyjętej spod prawa kompani. Mimo to jej los jako zabawki dowódcy nie był różowy. W końcu z jakiegoś powodu krył się w lesie, z bandytami, a nawet dowodził im, w tym przypadku chodziło jednak o jego siłę i to jak ją wykorzystywał. Czerpał on perwersyjną przyjemność z zadawania bólu, a jego zabawka wiedziała o tym najlepiej. Ciosy, cięcia i inne przyjemności czekały na nią każdego wieczora, a ona? Na początku protestowała, krzyczała, lecz z czasem zrozumiała, że im bardziej próbuje się bronić, tym większą uciechę mu sprawia. Z czasem przyzwyczajała się do bólu, ten przestawał wywoływać w niej reakcję. Kiedy noc pojmowała świat w swe władanie, z posłusznej dziewczynki stawała się lalką, zwykłym niczego nieczującym manekinem. Pustka w oczach i posłuszne przytakiwanie. Inni widzieli, jak się zmienia, jak powoli popada w apatie. Gdy jej plecy cięte były batem, jej myśli wznosiły się w modlitwie do Amaterasu, tej, na której cześć ją nazwano, tej, która w swojej szczodrości opiekowała się nią, nie pozwalając przez cały ten czas zginąć. Ta jednak nie reagowała, przynajmniej tak myślała młoda Sora. Tak naprawdę, to nie tylko ona przyzwyczajała się do bólu, dar, który otrzymała w spadku, ciągle się rozwijał. Z czasem jadła coraz mniej, aż nie przestała w ogóle. Bandyci myśleli, że chce się zagłodzić, ale to nie była prawda... po prostu nie musiała już tego robić. "Dlaczego to robię? Zadawanie bólu, patrzenie jak ktoś kaja się przed tobą, poznawanie granic jego wytrzymałości... tak, to jest prawdziwa przyjemność." Niby zwykła odpowiedź, na pytanie zadane przez ofiarę, ale... wbiła się jej w pamięć, stała niejako kredo. Wiedziała, kto zazna prawdziwego cierpienia, jeśli tylko dostanie okazję... Wszystko zmieniło się jednej letniej nocy. Wszystko było tak jak dotychczas, wieczór jednak nie był taki jak zawsze. Przyjmowała kolejne razy, nie czuła bólu, lecz nie chciała dłużej znosić upokorzenia. Zabawka zbuntowała się przeciw swemu właścicielowi. Pamiętała ten lubieżny uśmiech, zmieniający się we wściekły grymas, gdy bat owinął się wokół przedramienia ustawionego do bloku, tego samego, którego nauczył ją ojciec. Nie pozwoliła, by jej pan wściekał się wystarczająco długo, właściwie on sam sprowadził na siebie ostateczny strach... Uderzenie płazem miecza, głowa odlatująca w bok i... wyprostowała się, na jej twarzy nie było nawet śladu bólu, jedynie drobny uśmieszek. Przyspieszony oddech, strach malujący się w jego oczach, cięcie na odlew... Głębokie cięcie niemalże odcinające rękę, którą się zasłoniła i... Czarne nici wystające z rany nici, które samoistnie ją zaszyły. Jej uśmiech powiększał się, na myśl o tym, że znów coś poczuje, że zazna przyjemności, przecież on sam powtarzał, że zadawanie bólu to droga, aby je osiągnąć. Miecz przeszył ją na wylot, w miejscu, gdzie znajdować powinien się żołądek, ona wciąż się uśmiechała, chwyciła ostrze, przyciągając się, nabiła się na nie jeszcze głębiej. Nici oplotły rękojeść, ciało dowódcy sparaliżowane strachem. Nici przebiły skórę, wbiły się w jego ciało, penetrowały je, dokonując coraz większego spustoszenia. Krzyki bólu mężczyzny rozdarły noc, umarł z grymasem przerażenia wymalowanym na twarzy, przyjemność uleciała wraz z życiem bandyty...
-Ja... niczego nie czuje. - Stwierdziła ze zgrozą, nie było, obiecanej przyjemności, nie było niczego...

"Zająca upolowanego głośna skarga,
Włóknami Mózgu targa.
Gdy Skowronkowi skrzydło martwo zwisa,
Śpiew Cherubinów się ucisza."

Lecz to nie koniec tej przydługiej historii, co stało się po śmierci szefa bandytów? Ano, jego kompani delikatnie mówiąc wkurwili się na swoją maskotkę, jęli okładać ją kijami, mieczami i wszystkim co mieli przy sobie. Jej ciało było rozrywane, miażdżone i chociaż starała się bronić, zasłaniała się i na powrót łączyła swoje ciało w jedno, jednak to nie wystarczało. Nie panowała nad swoją mocą, nad chakrą która to wszystko napędzała, padła wycieńczona na ziemię. Jeszcze przez jakiś czas okładali ją, tak dla pewności, że potwór, którego nieświadomie przygarnęli wyzionął ducha. Leżała tak, a jej nieruchoma klatka piersiowa, świadczyła o tym, że powietrze nie gości już w pozornie martwych płucach. Ciało herszta spalili, jednak wcześniej pozbyli się tego dziewczynki. Wrzucili je do rzeki, licząc, że to, jak i wspomnienia o potworze znikną na zawsze i ona również tego chciała. Zmęczona, obdarta z niewinności, wyprana ze szczęścia... "Ponure wrota śmierci, nie otwierają się na żadne prośby." Te właśnie słowa wypowiedziała do niej bogini, gdy pochłonięta była przez mrok i rwący nurt rzeki. Silne ramiona pochwyciły ją, wyciągnęły na brzeg, wypluła ogromne ilości wody. Jej wyrwaniu nie towarzyszyło jednak stereotypowe łapanie każdego oddechu, jej skóra dostarczała wystarczającą ilość tlenu. Czerwone oczy bacznie obserwowały jej każdy ruch, gdy siadała.
-Co dziecko robi w rzece? No i jakim cudem przeżyło w jej rwącym nurcie? Twoje ubranie, a właściwie jego szczątki wskazują, że spędziłaś tam trochę czasu... - Dużo pytań dla ledwo żywej, na wpół leżącej dziewczynki.
-Próbowali mnie zabić, nazwali potworem.
-Patrząc na nici wystające z rany trudno im się nie dziwić. - Powiedział wstając z ziemi. -Idziesz czy zamierzasz tak tu siedzieć?
-Nie mam dokąd, jestem tylko zabawką.
-Więc zmienię Cię w moje narzędzie, a teraz chodź.
-Tak... panie - Powiedziała wstając z ziemi... poczuła to dziwne ciepło, ktoś ją chciał, potrzebował jej. I tak wyruszyła. Relacja między nimi, była niemalże typowa dla tej na linii mistrz-uczeń. Kazuo uczył jej kontroli chakry oraz podstawi ninjutsu, pomagał zapanować nad kekkei-genkai. Oprócz tego była też jego bronią, walczyła za niego, była gotowa oddać życie za swego pana. Trwało to tak do pewnego letniego wieczora, tropiciel pozostawił ją w lesie i już nigdy nie wrócił. Gdzie się podział? Co się z nim stało? Nie miała pojęcia, kazał jej czekać więc tak zrobiła. Kilka dni spędziła czekając, on jednak nie wracał. Porzucił ją tak, jak porzuca się bezużyteczne narzędzie, znów została sama. Nie wiedziała co ze sobą zrobić, jedyne co jej zostało to błąkanie się po bliższej czy dalszej okolicy.

---

---

INFORMACJE:

KLANY, RODZINY SHINOBI, WIĘZY KRWI:

• Wiedza o Kakuzu – żywi truposze, ich ciało wygląda, jakby było całe pozszywane, a poza tym mówi się o nich, że mogą mieć więcej niż jedno życie, brak źrenic, charakterystyczne, czarne białka oczu, mieszkają na terenach Sakai.
• Wiedza o Senju – młody wygląd i stosunkowo długi żywot, często wyśmienici w konkretnie jednej dziedzinie, manipulują drewnem, specjalizują się w ninjutsu, zamieszkują tereny Shinrin.

POSTACIE:

Miano

Saburō Hokusai

Wiek

?

Klan

Wyznawcy Jashina

Ranga

?

Kekkei-genkai

Fumetsu

Żywioły

Raiton

Techniki Ranga D: Raiton: Dendō Hando, Raiton: Hiraishin

Stosunki

Towarzysz/Mistrz

Sory ?

Wydarzenia Spotkanie w lesie, Karczma, Sparing w lesie

---

---

KEKKEI GENKAI: Jiongu
NATURA CHAKRY: Doton
STYLE WALKI: Seido
UMIEJĘTNOŚCI:

• Wrodzona -
• Nabyta -

PAKT:
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 6
  WYTRZYMAŁOŚĆ 23
  SZYBKOŚĆ 6
  PERCEPCJA 30
  PSYCHIKA 1
  KONSEKWENCJA1

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 65
KONTROLA CHAKRY D
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 102%
MNOŻNIKI:
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPO:

• NINJUTSU E
  GENJUTSU
  STYLE WALKI D
  • Seido D
  • ---
  • ---
  IRYoJUTSU
  FuINJUTSU E
  ELEMENTARNE
  • KATON
    SUITON
    FUUTON
    DOTON D
    RAITON
  KLANOWE A

JUTSU:

Klanowe

• D
  • Kipu (WT)
• C
  • Echin Shishi no Jutsu
• B
  • Nuuhada no Jutsu
  • Shinto Numei no Jutsu
• A
  • Kyushu Hato

Doton

• D
  • Doton: Doro Kawarimi no Jutsu
  • Doton no Jutsu
  • Doton: Shinjū Zanshu no Jutsu
  • Doton: Doryūsō

Seido

• D
  • Kage Shuriken no Jutsu
  • Sōshuriken no Jutsu

Nin

• E
  • Bunshin no Jutsu
  • Henge no Jutsu
  • Kai
  • Kawarimi no Jutsu
  • Kinobori no Waza
  • Suimen Hoko no Waza
  • Nawanuke no Jutsu

Fuin

• E
  • Fuin no Jutsu

---

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Parasol
• Nóż, w pochwie na prawym udzie
• Kabura

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

• Senbony załadowane w parasol:
  • 25/25
  • 25/25
  • 25/25
  • 25/25
  • 7/25

• Kabura 11/30
  • 5x Shuriken
  • Pigułka żywnościowa

• W ciele 35/60
  • 5x Kunai
  • Blaszka

---

---

PIENIĄDZE: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=101&t=5860
PH: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=34&t=5861
MISJE:

• D - 1.
  C -
  B -
  A -
  S -

PREZENT OD ADMINISTRACJI:

• Postać pośmiertna 80% PH i Ryo

[/list]

[Papyrus]

  Ukryty tekst

[Sora]

Miałem na to pewien pomysł, ale skoro musi być w kp to nieco go zmieniłem, o tym skąd ma kg jest pod koniec pierwszego spoilera w historii. No i dodałem, że wszczepiono jej to w nieco starszym wieku.

Lecz ta "sielanka" nie mogła trwać wiecznie. W końcu kobieta nie mogła wyrosnąć na dobrego wojownika, przynajmniej tak twierdził jej Akihito. Może oni nie mieli dostępu do klanowej zdolności Kakuzu, lecz jej ojciec miał coś potężniejszego... Spryt. W końcu, gdy Sora osiągnęła piętnasty rok życia mógł oddać córkę liderce, aby stała się jakąś tam Kunoichi i odzyskać swoje dawne życie... No cóż, tak też pewnego dnia, zamiast na polowanie, zabrał córkę do osady, podróż trwała kilka dni, jednak dla Sory było to coś nowego, ciekawego. Nie spodziewała się, co zwiastuje ich "wycieczka". Na początku szło dobrze, nawet dostali się do liderki, a ta zgodziła się przyjąć dziewczynkę do klanu... A co się z tym wiąże, "podzielić się" z nią kekkei-genkai, tylko że winy jej ojca nie poszły w zapomnienie... Tak też niczego nie rozumiejącej Sorze dano możliwość wykorzystywania czarnych nici, a jej ojca... No cóż skazano na śmierć. Pytanie tylko jaka normalna dziewczynka porzuci rodziców i pozostanie w osadzie tych, którzy zabili jej ojca? Po kilku dniach uciekła, wróciła do lasu i przekazała wieści o śmierci. Sercem Fumiko owładnął żal, w emocjach targnęła się ona na własne życie, nie myśląc o tym, co poczuje córka...

[Papyrus]

Akcept zatem.

  Ukryty tekst