Las Pamięci

[Saiki]

-No ładnie... - wyszeptał Saiki i zdjął rękę z rękojeści swojej broni, ale mimo wszystko rozejrzał się raz jeszcze aby upewnić się, że nic im nie grozi.
Chłopak zrobił pewny krok przed siebie i zaczął analizować sytuację, aby znaleźć jakieś rozwiązanie i pomóc zmęczonemu fizycznie i psychicznie mężczyźnie, który chyba tańczył już na granicy szaleństwa przez swoją bezsilność i bezradność względem matki natury i złego losu, czy też pecha.
Saiki westchnął, spojrzał na stojącą obok Rikę i uniósł lewą dłoń delikatnie nią wymachując.
-Niech Pan się uspokoi! Zaraz jakoś temu zaradzimy. - zakrzyknął z nadzieją, że nie wystraszy ani mężczyzny, ani koni. Nie miał jeszcze żadnego pomysłu, który w kilka sekund wyciągnie wóz, ale wiedział, że gdyby znaleźli kilka desek lub kłód - mogliby podłożyć je pod koła wozu zapewniając im stabilną podstawę i umożliwić wyjazd na bezpieczniejszy grunt.
Mimo wszystko Saiki myślał nad jakimś ekstrawaganckim rozwiązaniem, pełnym sztuczek, ninjutsu, czy po prostu użyciem jakiejś techniki i zażegnaniu problemu w kilka sekund. Niestety, bądź stety - nie znał żadnej techniki, która mogłaby w miarę sprawnie to załatwić.
-Potrzebujemy kilku desek, lub kłód żeby podłożyć je pod koła Twojego wozu. Może znalazłoby się coś na Twoim "pokładzie", Kapitanie? Jeżeli nie, będziemy musieli rozejrzeć się po okolicy. - oznajmił niczym przywódca wielkiej armii, który kontroluje sytuacje i trzyma wszystkich w garści.

[Nikusui]

Wyprawa dla Tsukune
Ranga C
22/~ Mimo wszystko, Aizaka nie wierzył w to, że tak szybko można uznać, czy ktoś jest wart tego, by mu przekazać wiedzę, czy też nie. Nie wystarczyła historyjka, która równie dobrze mogła być wymyślona na poczekaniu. Ewentualnie obmyślona wcześniej i teraz powtarzana na potrzeby sytuacji. Łysy mężczyzna był jednak honorowym człowiekiem i potrafił słuchać. Dlatego nie przerywał Tsukune, chociaż wciąż brał go na dystans. Musiał jednak przyznać, niezależnie od tego ile prawdy w tym było, że historia była dość tragiczna. Było jednak coś, co zaniepokoiło Aizakę i mogło stanowczo wykluczyć Tsukune jako osobę, która mogłaby odbyć u niego nauki.
- Alter ego? - powtórzył po nim, ale tak, iż dało się wyczuć, że nie potrzebował dodatkowego potwierdzenia czy też wyjaśnienia, co to takiego. Bo on doskonale zdawał sobie z tego sprawę. I to właśnie wprowadziło niepokój, jaki spotkał się z jego duszą. Mógł docenić to, że przybysz jest z nim szczery i nie bał się wyznać istnienia czegoś, co na pewno aż tak chwalebne nie było. Aczkolwiek rozumiał wspomnianą przez niego spiralę nienawiści. Śmierć za śmierć. Wielu kierowało się tym hasłem. Sam, całkiem możliwe, że postąpiłby podobnie, gdyby to jego rodzinę spotkał taki los. Gdybać jednak nie musiał, bo nie znalazł się w takiej sytuacji, więc równie dobrze, jego zachowanie mogło znacząco różnić się od przypuszczeń.
- Doprawdy niecodzienna historia. Tylko, że... - urwał, zamykając oczy i nabierając powietrza w płuca. Oddech był głęboki, jakby wyciszający, pozwalający zebrać myśli i słowa, które zamierzał wypowiedzieć. - ...jak sam przyznałeś, twojemu alter ego podobała się zemsta. Chełpił się możliwością pozbawienia kogoś życia, nawet, jeśli to zasłużenie. Mimo wszystko, to nie nam tak naprawdę osądzać, kto powinien już zakończyć swój żywot. To zbyt wielkie brzemię, a prawdziwą siłą jest umiejętność nie poddawania się złości i negatywnym emocjom, które przysłaniają zdrowy rozsądek. - dodał, po czym spojrzał na Tsukune. Widział ślady, które pozostały mężczyźnie po tych wydarzeniach. Nie tylko tatuaż, ale również blizny. Na pewno było to dla niego trudne, ale może dzięki temu był właśnie w tym miejscu.
- Rozumiem jednak chęć zemsty. Jest to pokusa, której niełatwo się oprzeć, a która często jest na wyciągnięcie ręki. Jednak nie jest to droga, którą sam chciałbym podążać. Ani ja, ani osoby, które mógłbym nauczać lub spróbować wskazać kierunek. - powiedział, dalej siedząc w siadzie skrzyżnym. Oparł jedynie dłonie o swoje kolana, jednocześnie marszcząc wąskie brwi, jakie posiadał. - Co zrobisz, jeśli to, co w tobie tkwi, znowu się odezwie? Jeśli będzie chciało użyć tego, co mógłbym ci przekazać? To byłaby dla mnie ujma. - dopowiedział, pochylając nieco głowę do przodu. Tutaj ton jego głosu się zaostrzył. Chciał dać do zrozumienia Tsukune, że z tym nie było żartów. I oczekiwał od niego równie poważnej odpowiedzi. Oby nie zakłamanej, bo tego nie zniesie.

[Tsukune]

Po mojej dość długiej wypowiedzi nie pozostało mi nic innego jak tylko czekać na decyzję mojego rozmówcy. Trochę zajęło mu przetrawienie moich informacji. Na jego pytanie uśmiechnąłem się tylko lekko. Ten uśmiech był wymowny i dawał prostą odpowiedź "Tak". Nie musiałem nawet tego mówić. W końcu czy warto było to komentować? Sam uśmieszek wystarczył a przynajmniej moim zdaniem. Następnie wysłuchałem jego wywodu
-Ale pierdoli kocopoły. Nic dziwnego że jest samotnikiem żadna by pewnie nie wytrzymała jego kazać usłyszałem w głowie
-Mógłbyś się łaskawie zamknąć? W tym co mówi jest wiele prawdy odpowiedziałem w myślach jakby nie patrzeć samemu sobie
-Gówno prawda i dobrze o tym wiesz. On zapewne zrobiłby to samo i to z czystą przyjemnością. usłyszałem na to odpowiedzi i westchnąłem ciężko w duchu.
-Tak jak wspomniałem któregoś dnia w moim domu czułem coraz większy ciężar na swojej klatce a moje alter ego stawało sie coraz bardziej irytujące -Ej ja to słyszę delikatnie rzecz ujmując. Gdy ten ciężar zniknął zobaczyłem obok swojego łóżka mokre ślady butów a na szafce pieniądze. Czemu je dostałem nie wiem. Uznałem że osoba która chciała zemsty zrozumiała że nie warto dalej napędzać tego koła zemsty. Albo moje słowa uznał za wystarczające. W sumie to chyba kłócąc się wtedy ze swoim alter ego stwierdziłem że osobie szukającej zemsty pozwoliłbym się zabić ale wpierw prosiłbym go o wybaczenie mi tego co zrobiłem. powiedziałem i zamyśliłem się na chwilkę nad ostatnimi słowami. Co bym wtedy zrobił? Pewnie nic. Chociaż spróbowałbym wszystkiego by się to nie stało.
-W sumie nie pamiętam jak to było gdy miałem 12 lat bo to było dość dawno a czas nieco to zamazał. Jednak wiem że to co wtedy zrobiłem nie powinno się wydarzyć. Chce Pan wiedzieć co zrobię gdyby się to powtórzyło? Nic. Ponieważ zapewne nie dałbym rady. To jednak nie zmienia faktu że spróbowałbym wszystkiego by do tego nie dopuścić. Aktualnie jedyne co moje alter ego robi to wkurwia mnie ględzeniem mi w głowie. Czasem jednak ma dobre pomysły. Pewnie to część mnie która się ode mnie oddzieliła po całym tamtym zajściu. Tak jak powiedziałem nie zamierzam zabijać jeżeli to nie będzie konieczne. Zabicie to będzie Ostateczna ostateczność i tylko w obronie swojej bądź osób które będą tej pomocy potrzebować. Tak jak przy tym jak opowiedziałem o najemniku który chciał zabić kobietę. Mogłem ją zostawić albo jej pomóc i zyskać spore profity w zadaniu jakie miałem tam do wykonania. Uratowałem ją nie chcąc nic w zamian...chociaż w żartach poprosiłem o niewinną nagrodę. Przyznam że trochę się zdziwiłem że to zrobiła bo mówiłem to tak aby wiedziała że żartuję no nic. powiedziałem kończąc swoją wypowiedź lekkim wzruszeniem ramion. Jeżeli był ciekaw tego co wybrałem jako nagrodę. Pewnie po to by sprawdzić czy jestem chciwy to odpowiadam mu że jako nagrodę wybrałem całus w policzek chociaż mogłem dostać rzecz potrzebną do mojego zadania bądź posiąść jej ciało. Czy to by coś zmieniło w jego decyzji o ile będzie ciekawy zapytać? Nie mi to ocenia. Jednak po niecałej minucie gdy mój rozmówca zapewne jeszcze wszystko rozmyślał powoli się podniosłem, zabrałem swojego zwierzaka chowając go na razie za poły ubrania
-W takim razie nie będę dłużej namawiał i przeszkadzał bo już zbyt długo się naprzykrzałem. Mogę chociaż przyjrzeć się temu dokładniej zanim odejdę zapytałem i laską wskazałem na umieszczone w skórze obciążniki. Tak naprawdę byłem po prostu ciekaw ile takowe mogą ważyć.
Jeżeli mi pozwolił to podchodzę i wpierw przyglądam się ich konstrukcji a następnie próbuję je podnieść
-Ale ciężkie. Nie tylko musisz być szybki i silny ale i strasznie wytrzymały stwierdzam po czym odkładam z powrotem ową rzecz na ziemię.
Jednak gdy mi nie pozwala to po prostu się im przyglądam z miejsca w którym stoję. Następnie prawą ręką chwytam kapelusz i przykładając go do lewego ramienia lekko się kłaniam mężczyźnie
-Cóż może i nie udało mi się zdobyć tego co bym chciał ale jest jeden plus tej całej wędrówki a mianowicie znalezienie tego pięknego miejsca. Aż mam w głowie powoli tworzącą się melodię oznajmiłem pokazując swoje ząbki w wrednym uśmiechu i po lekkim obrocie skierowałem się w stronę z której tu przyszedłem nucąc sobie lekko pod nosem Melodię jaką akurat sobie tworzyłem. W trakcie nucenia obracałem laską sobie w palcach. Czy byłem zły że nie dostałem tego co chciałem. Tak. Jednak rozumiałem czemu się nie zgodził i mimo wszystko nie miałem mu tego za złe.

//tam w środku zdania gdzie jest wypowiedź alter ego to jest powiedziane tylko w Umyśle postaci...wolę to tak zaznaczyć aby nie było problemów później//

[Rika Kari Matsubari]

A więc idziemy. Rikę rozczarowałoby, gdyby Saiki zdecydował inaczej. A tak, ku swemu zaskoczeniu musiała przyznać, że całkiem miłym było uczucie, że osoba obok też umie podjąć jakąś decyzję. Kiedy usłyszała przekleństwa obcego mężczyzny, od razu pomyślała, że z jakiegoś powodu musiał go rozzłościć deszcz. Kiedy więc Saiki sięgnął po shurikena, poszuła się zagrożona. A co, jeśli on ma rację? Kolejne chwile, podczas których zbliżali się do szerokiej ścieżki, nie należały do najprzyjemniejszych. Nie ma wielu gorszych uczuć niż wyczekiwanie. Wyczekiwanie na to, co za moment ma się wydarzyć.
Szczęśliwie miała rację i ich życiu nie zagrażało niebezpieczeństwo. Właściwie chyba nikomu nie zagrażało, choć nie mogła mieć co do tego pewności. Mężczyzna w średnim wieku rzeczywiście był wkur… cóż, zdenerwowany, ale powodem nie było zwykłe przemoknięcie, a prawdziwe tarapaty.
Jednak człowiek ten miał do stracenia najwyżej swoje dobra i zdystansował do siebie dziewczynkę swoim językiem, a zwłaszcza k-słowem. Jak w ogóle można tak mówić!? Małą w szczególności martwiły konie. Zaprzęgnięte konie z ograniczającymi widoczność klapami na oczach, które nie wiedzą co się dzieje, gdy miast posuwać się do przodu zostają ciągnięte w dół. Bogu ducha winne koniki, które pewnie umierają ze strachu o swoje życie. Kto wie, może słusznie? Rice stanął przed oczami dostojny rumak Kari, któremu za zgodą stróża Horiuchiego podczas jednej z misji mogła nadać imię.
Stojący obok chłopak zrobił krok do przodu i jął analizować sytuację. Rika bacznie mu się przyglądała, jednak szybko jej się znudziło i sama wolała zastanowić się, co mogą zrobić. Gdy tylko spojrzała na podkowy usłyszała uspokajający krzyk Saikiego. Jej nie uspokoił, ale może to dlatego, że znów spojrzała w pyski koni i poczuła przepełniające ją współczucie. Przez moment ważyła nawet sens odezwania się do będącego w wozie mężczyzny, ale szybko zaniechała ten pomysł. Nawet jeśli Saiki nie okazałby się przekonujący, to filigranowa Rika z pewnością nie nadałaby komunikatu wiarygodności.
Oczywiście chciała pomóc. Niestety wiedziała, że jej nauki w zakresie rozmaitych technik na nic jej się nie przydadzą. Bo niby jak miałaby naprawić tę dramatyczną sytuację tworząc coś, czego nie ma? Pozostawało zrobić coś ręcznie, aby konie nie ślizgały się na podłożu. Taka robota to nie dla niej i z całą stanowczością można stwierdzić, że daleko odbiegała od jej specjalności. Sama potrafiła co prawda wbić gwóźdź, a nawet stworzyć wg wzoru małe co nieco, jednak obsługa młotka była jej największym budowlanym talentem. Tatko powtarzał jej kiedyś, że podstawowych rzeczy musi się nauczyć, bo nigdy nie wiadomo. Odpowiadała zawsze z rozbrajającą irytacją, że tatko może nie znać życia i w ogóle być taki naiwny: „tatusiu, ja będę miała do tego ludzi!”. Minęło raptem kilka lat od tej sceny i… ona już ma do tego człowieka.
Przyglądała się uważnie ślizgającym się podkowom i rozważała ciekawą myśl. Może to nie wina otoczenia, a tych koni, które za mało się starają? Gdyby je czymś zwabić, zmusić do maksymalnego wysiłku… może wtedy podźwignęłyby trudy zadania? Stres nie musi być przecież zły. Podciągniesz się na drążku? Nie? To poczekaj, aż zawiśniesz nad przepaścią.
Mimo to odrzuciła szaloną myśl, widząc w niej zbyt wielkie ryzyko doprowadzenia do prawdziwej zguby. Wtedy właśnie Saiki przemówił ponownie, w przytomny sposób pytając o deski, dzięki którym ułatwiłoby się poruszanie wozu i koni. To jest myśl, musimy tylko zrobić tak, tak i tak! Cieszyło ją, że pewne rozwiązanie znaleziono zanim miała okazję się odezwać. Sama w stanie, w jaki była przez te kilka sekund myślała tylko o łopacie i podkopaniu miękkiego gruntu. Łopata, Saiki! Łopata! – krzyczałaby zapamiętale, zmuszając chłopaka do syzyfowej pracy. Na szczęście nie musiała tego robić, a wyczekiwane słowa kierowcy tego wozu mogły przynieść rozwiązanie.

[Nikusui]

Wyprawa dla Tsukune
Ranga C
24/~ Rozmowa była dość długa. Chociaż tak po prawdzie to Tsukune mówił, by jak najlepiej nakreślić sytuację łysemu mężczyźnie. Padło wiele słów, może i pośrednich obietnic, ale tym wszystkim chciał pokazać, że to wciąż on i to on decyduje o tym, co należy robić, a nie jego alter ego. Owszem, brał pod uwagę fakt, że jego ciemniejsza strona będzie korzystać z okazji, by przejąć nad nim kontrolę, ale gdyby to było nagminne i rzeczywiście się w ogóle zdarzało, Tsukune nie chodziłoby tak spokojnie po świecie. Już byłby poszukiwany. A tymczasem prezentował się jak zwykły mieszkaniec i przeciętny ninja, chociaż to mogło być określenie na wyrost. W końcu Aizaka nie miał pojęcia, jaką moc reprezentuje mężczyzna.
Pozwolił mu przyjrzeć się ciężarkom, chociaż tak po prawdzie mógł nie wiedzieć, co to tak naprawdę jest. I Aizakę zadowalał fakt,iż Tsukune cieszył się z tego, co mógł otrzymać. Może i nie osiągnął celu, którry sobie obrał, ale coś się dowiedział. Kogoś spotkał, coś odnalazł. To też działało na jego korzyść. Podóżnikowi się to podobało. Nie był chciwy, nie żądał, a prosił. Mogło to byc metoda, by go podejść, ale po tym czasie ktoś pogrązony w ciemności zdążyłby wybuchnąć i pokazać swoje prawdziwe oblicze. Dlatego pozwolił Tsukune przyjrzeć się ciężarkom, ale już nie pozwolił mu odejść, kiedy ten chciał się odwrócić.
- Jest to też forma treningu. - mruknął dość tajemniczo, uśmiechając się lekko. Sam również się podniósł, poprawiając swoje luźne ubranie i jakby otrzepując z kurzu. - Najlepiej byłoby zaprezentować, niżeli opisywać. Chciałeś sparingu, czyż nie? - zapytał, już nie kontynuując tematu przeszłości chłopaka. Postanowił go jeszcze sprawdzić. Nie wiedział czy jego ciała będzie gotowe na takie obciążenie, jakie sam miał. Nie każdy się do tego nadawał, dlatego najlepiej było się o tym przekonać na własnej skórze. Jeżeli będzie gotowy, opowie mu to, co mogłoby go zainteresować.
- Jak wygląda twoje taijutsu? Chciałbym, byś z początku mógł za mną nadążać. - powiedział, chcąc też co nieco się o Tsukune dowiedzieć. Nie znał szczegółów jego rozwoju, zresztą te nie były mu aż tak potrzebne. Interesowała go jedynie walka wręcz i rozwój fizyczny Kuro. Nic więcej. To był klucz do dalszych kroków. Poza tym, ta walka też doskonale mogłaby mu pokazać czy walczy on, czy poddaje się ciemności, którą w sobie nosi, kiedy tylko jest na straconej pozycji.
Aizaka wziął ciężarki i założył je, kolejno na jedną łydkę, a potem na drugą. W sumie wyglądało to trochę tak, jakby były częścią jego ubrania, aczkolwiek sam Tsukune wiedział już, jak ciężkie są. To mogło nasunąć myśl, że powinno go dodatkowo spowolnić. Być może na sam początek nie chciał stawiać poprzeczki zbyt wysoko, kto wie. Jednak gdy już się wyprostował, odsunął się od Kuro parę kroków, przybnierając dość luźną pozycję ciała. Wysunął jedną nogę nieco bardziej do tyłu, czekając aż Tsukune będzie gotowy i również stanie do tej walki. Oby bez panda. Raczej nie była tu potrzebna.

[Tsukune]

Mój rozmówca wysłuchał mnie ze spokojem. Pozwolił mi nawet sprawdzić narzędzia jakich używa do treningu co się później okazało były ich częścią i były bardzo ciężkie. Czy byłem zły że nie chciał pokazać a raczej przekazać swojej wiedzy? Owszem i to delikatnie mówiąc. Miałem sam ochotę ryknąć na niego z pytaniem "czemu?". Drugi ja wolałby zadać mu jak to określił "delikatne pieszczoty raitonowe" Jednak na te myśli przyznałem sam przed sobą że po prostu lepiej będzie mi odejść niż próbować go dalej przekonywać. Z jednej strony czułem się źle bo to co mogło dać mi w przyszłości przewagę...mimo że cholernie ciężkie i wielkie przelatywało mi przez palce. Widać strasznie dziurawe je mam.
-Służą do treningu? Ciekawe. Chyba do bycia masochistom co? zapytałem z lekkim wrednym uśmieszkiem
-Przepraszam za tą moją wrodzoną złośliwą naturę. Jestem pewny że kiedyś za takie gadanie jak i mówienie szczerze oberwie mi się po pysku. A jak będę tak mówił jak na wspomnianej misji z ochrona kobiety to pewnie stracę głowę zważywszy stwierdziłem w lekkim zamyśleniu by na końcu się lekko zaśmiać. Następnie przyglądałem się jak mężczyzna spokojnie wstaje i się otrzepuje z brudu ziemi. Na jego słowa związane ze sparingiem uśmiechnąłem się a blizny poszerzyły mój uśmiech że wyglądał bardziej przerażająco...w końcu nie co dzień widuje się kogoś kto uśmiecha się dosłownie od ucha do ucha prawda?
-Prawda zawsze łatwiej jest coś pokazać niż wytłumaczyć. A przynajmniej z niektórymi tak jest stwierdziłem i kiwnąłem głową na to że chcę sparingu.
-Moje taijutsu? Cóż zapewne o wiele marniej od twojego. Te rękawice niby są moją bronią ale jak na razie w większości czasu używam ich do obrony. Raczej jestem przeciętny. Dlatego chciałem się sprawdzić z kimś kto jest "tak szybki że nie można nadążyć za nim wzrokiem." zacząłem by ostatnie kilka słów powiedzieć jak jakaś zafascynowana fanka kończąc to wrednym i złośliwym uśmieszkiem. Cóż lubiłem być złośliwy i wredny a raczej drażnić się z innymi w ten sposób
-Mam je zdjąć? zapytałem unosząc swoje ręce by dać do zrozumienia że chodzi mi o moje rękawice. Jeżeli tak poza futerałem, laską odkładam również rękawice i sadzam na futerale
-Pilnuj i pamiętaj by być groźna powiedziałem do swojej pandy. Ta tylko stanęła na tylne łapki, przednią łapkę przykładając do głowy by na końcu zrobić coś takiego. Parsknąłem cicho śmiechem
-Tak to bardzo groźne powiedziałem do swojego zwierzaka i lekko podrapałem go za uchem by następnie odejść nieco na bok. Wpierw przyjrzałem się mojemu sparingpartnerowi obchodząc go dookoła trzymając nieco luźno ręce. Nie byłem ekspertem ale stwierdziłem że mimo swojej luźnej postawy mój przeciwnik nie miał zbyt wielu luk.
-Te ciężarki powinny go spowolnić. Chociaż skoro mówił że są częścią jego treningu to możliwe iż już się przyzwyczaił do dodatkowej masy i to nic nie zmieni. Ciekawe czy tak będzie pomyślałem. Robiłem coraz mniejsze kręgi zbliżając się tak do niego. Krok po kroku. Niespiesznie. Obserwowałem. Czekałem. Obstawiałem. Po pewnym czasie postanowiłem lekko pochylić się do przodu i korzystając ze swojej zapewne marnej szybkości w stosunku do rywala zaatakować. Lewą ręką miałem zamiar zaatakować go w brzuch. Zaś drugą bronić się przed jego ewentualnym kontratakiem starając się je w jakiś sposób zbić na bok bądź osłabić siłę ataku.

  Ukryty tekst

[Suzu]

Szczęście w nieszczęściu
[ Rika Kari Matsubari i Saiki - misja D ]
7

---

[/color]

---

[/b][/size][/center]
"Niech pan się uspokoi!"
Ciężko stwierdzić, czy Saiki świadom był czego żąda, wypowiadając te słowa do mężczyzny, który operował na wozie lejcami jakby walczył przy tym o życie. Choć prawdopodobnie tak właśnie było. Nawet jeśli on sam w każdej chwili mógł uskoczyć z kozła na bok, w ostateczności nabijając sobie kilka siniaków i stłuczeń, to jednak nie miał sposobu na uwolnienie pary koników. Postronki uprzęży, grubo skręcone sznury, mocno trzymały je przy dyszlu wozu, a jego długa deska ograniczała jednocześnie zwierzętom możliwość większości manewrów. Przód i tył, tylko tyle. Woźnica oderwał wzrok od obcego, który jak na jego gust za dużo mówił, za mało zaś robił. Doceniłby, gdyby było odwrotnie.
- Wio! No już! Do przodu, wio! - zawołał do swych koni, bo jego jedyną nadzieją mimo wszystko było to, że parka na przedzie jakoś sobie poradzi.
Zwierzęta zdobyły się na kolejny rozpaczliwy wysiłek i wóz zaczął piąć się do przodu. Jeden krok, drugi... Konie na zmianę dyszały, prychały i chrapały w napięciu, jakby protestując przed sytuacją, w której zostały postawione. I znów kolejny krok. Nadzieja pojawiła się w oczach faceta i zgasła, bo rozmoknięta ziemia uciekła spod jednego z kopyt. Drugi zwierzak nie zdołał utrzymać ciężaru wozu oraz kompana, przez co cała struktura osunęła się nieco wśród przerażającego kwiku. Czy Rika i Saiki widzieli kiedyś naprawdę zdenerwowane konie? Jednego dziewczynka mogła być pewna - osiągnęły już taki poziom stresu, że ciężko byłoby to przebić i "zmotywować" je bardziej.
Fartownie jednak żaden ze zwierzaków nie uraził sobie przy tym nogi i ostatecznie znalazły się tylko trochę poniżej poziomu, na którym dwójka shinobi chwilę temu znalazła wóz. W końcu jednak opadną z sił. Mężczyzna ponownie otarł deszcz, który regularnym prysznicem zalewał mu czoło i oczy, a zapewne jeszcze sam pocił się teraz mimo chłodu, jaki przyniosła ze sobą burza.
- Mam deski na pace. Tylko, na bogów, nie wchodź na ten wóz! Jak dziewczyna potrzyma lejce, możemy to jakoś zrobić we dwóch - dodał bez przekonania, podejmując wreszcie dialog z Saikim, naturalnie też brał go za opiekuna Riki, który miał zdecydować o jej ewentualnym udziale w przedsięwzięciu.
Wątpliwości miał, czuć też było napięcie w jego głosie, starał się jednak zachować możliwie najlepiej. O dziwo, gdy rozlegał się jego głos, walczące z oporem wozu zwierzęta parskały ciszej z większymi przerwami, jakby dodawało im to otuchy w trudnej sytuacji.
Okryty plandeką wóz składał się z ławy na przedzie, której oparcie było jednocześnie pierwszą z czterech ścian i jedyną nieruchomą. Pozostałe trzy można było zablokować lub opuścić w dół z pomocą specjalnych mechanizmów w każdym z rogów. Były one wysokie, nie dość jednak, by dorosły człowiek nie zdołał ich dosięgnąć. Pod plandeką zaś ustawione były deski. Długie, równe rzędy świeżo pociętych desek, które zaledwie tego dnia wyjechały z tartaku. Gdyby nie okoliczności, można by zwrócić uwagę na głęboki aromat drewna, przestraszone parsknięcia koni przypominały jednak aż za dobrze, w jakich opałach się tu znaleźli.
Problemem był też fakt, że jeśli mężczyzna zostawi zwierzęta i pójdzie z Saikim, ich zdenerwowanie zacznie gwałtownie rosnąć. Czy wcześniej miały już sięgać wyżyn paniki? A jednak dało się to jeszcze przebić...

Wymagana siła do swobodnego uniesienia deski to 25

[Rika Kari Matsubari]

Kolejna próba wdrapania się pod górkę i kolejna zakończona niepowodzeniem. Gdy już wydawało się, że może coś z tego będzie, konie ponownie wpadły w poślizg i zsunęły się jeszcze niżej, niż były początkowo. Rzeczywiście, odrobinka „zachęty”, jaką dla nich miała mogła tylko pogorszyć sprawę. A sytuacja i bez tego stawała się dramatyczna.
Niewiele się pomyliła w ocenie zdolności Saikiego w uspokajaniu. Właściwie to wcale się nie pomyliła. Jedno było pewne, doprowadzić do stanu odprężenia tego biednego człowieka można było tylko czynami. Jeśli problem jest przyczyną stresu, trzeba albo go rozwiązać, albo zmienić jego postrzeganie. Wyjście z tej dziwacznej, jedynie na pozór prostej sytuacji nie należało może do najłatwiejszych, ale i tak było to lepsze niż przekonywanie kierowcy, że strata koni i roztrzaskanie wozu to nic takiego. Gdyby jeszcze chodziło tylko o jego samopoczucie… konie! Jak więc widać, gadulstwo zdawało się na nic i nie było się czemu dziwić, mając na uwadze szaleńczą walkę z czasem, jakiej byli – niestety – tylko świadkami. Chyba czas to zmienić, co?
I wtedy mężczyzna zaczął współpracować. Pół pomysłu Saikiego i pół pomysłu kierowcy wozu i wykrystalizował się pewien plan. Pewnie, że nie był idealny, ale zazwyczaj lepiej starać się przy kiepskim ukierunkowaniu, niżeli nie robić nic. Szkoda tylko, że zdesperowany mężczyzna popełnił błąd, którego pewnie nie był świadomy. Fajnie, że mnie olał… Miał szczęście, że mała zazwyczaj wiedziała, kiedy ma coś do ugrania, Tym razem mieli ważniejsze sprawy na głowie.
Rika popędziła po lejce, nim Saiki zdążył coś powiedzieć. Musiała przecież pokazać, że nikt nie będzie decydował za nią! Ciekawe czy jej ruchy emanowałyby takim zdecydowaniem, gdyby widziała swoje ubrudzone buciki? Na szczęście wszystkich tam obecnych, wydarzenia ostatnich kilku chwil przysłoniły białe butki. Dosłownie i w przenośni.
Szarpnęła za lejce, zabierając je mężczyźnie. Gdzieś, świadomie bardziej lub mniej, wciąż było w niej trochę złości. Sama chyba tego nie czuła, bo zachowała się zgoła inaczej.
-Ciii. – przyłożyła palec wskazujący do ust. – jak koniki usłyszą, że je pan opuszcza, mogą się zdenerwować. Wiem co mówię. – wciąż szeptała, jakby konie miały wszystko usłyszeć i zrujnować jej plan. Dopiero końcówkę wypowiedziała eksperckim tonem.
-Muszą myśleć, że pan cały czas tu jest. – dodała, zająwszy jego miejsce. Wyprostowała się i trzymała krótko lejce w teatralnym geście, chcąc pokazać, że będzie je trzymać męską ręką. Jeśli kogokolwiek to teraz obchodziło.
Nie zamierzała przy tym siedzieć bezczynnie. Głowiła się jak ułożyć deski, żeby jak najszybciej odciążyć konie. Początkowo chciała zaproponować by pierwszą deskę położyli w poprzek. Wtedy każdy koń będzie miał podparte podkowy na czymś stabilnym. Szybko jednak zreflektowała się i pacnęła w myślach w czoło. Ah, ale co z tylnymi? Nie, tak nie można. Najpierw jeden, potem drugi. Może ten pierwszy pomoże trochę utrzymać wóz…
-Saiki! – wydarła się, gdy mężczyźni wzięli się za wyjmowanie desek z naczepy. Czy ona przed chwilą nie nawoływała do ciszy? Skąd. – Idziesz przodem! A pan się im nie pokazuje i jak kolega zajmie miejsce, to położy ją tuż przy podkowach!
Ale była dumna. Klapki, które tak nienawidziła, za ograniczanie i zniewalanie koni, teraz okazywały się jej sprzymierzeńcem. Być może decydującym, kluczowym.
Pozostawało pytanie, czy dziewczynka zostanie wysłuchana. Jeszcze kilka scen temu odbierano jej prawo o decydowaniu o sobie. Z drugiej strony, rządzenie się to jej drugiej (oj, chyba trzecie…) imię, a w chwilach grozy nikt nie myśli w pełni racjonalnie.

[Saiki]

-Niezłe jesteś ziółko... - pomyślał sobie o dziewczynce, która zareagowała jak prawdziwy przywódca i wdrapała się by przejąc lejce od mężczyzny, który był równie zszokowany co Saiki.
Na twarzy Saikiego wyklarował się uśmiech, wywołany tym uroczym widokiem małoletniej liderki, która w tej swojej małoletności i bezradności zachowała się tak jak należało się zachować. Jej zapał mógł świadczyć o tym, że nie jest jakąś zwykłą dziewczynką, a ma w sobie zadatki na dobrą kunoichi - chyba, że już nią jest i pomimo swojego niewinnego wyglądu, zachowania i uroku - potrafi dać czadu.
Gdy Rika zawołała (delikatnie mówiąc) Saikiego, on skinął głową, a jego uśmiech został zmyty przez deszcz, który wciąż dawał o sobie znać i uderzał w nich jak opętany.
Skinięcie głową na znak aprobaty i szacunku miało pokazać dziewczynie, że Saiki traktuje ją poważnie i nie zamierza odgrywać roli nadopiekuńczego ojca, który zaraz by ją z tego wozu ściągnął i pod argumentem w stylu "Jesteś jeszcze dzieckiem" samemu przejął jej rolę, kombinując po swojemu i ustawiając Rikę gdzieś w bezpiecznej odległości.
Martwił się o nią, bo konie mogły w każdej chwili oszaleć i z nadmiaru strachu i wysiłku obalić wóz, czy nawet wyrwać lejce razem z bądź co bądź drobną Riką, a taki scenariusz mógłby się bardzo źle skończyć.
Pomimo oczywistych zmartwień i zagrożeń, Saiki zaufał dziewczynie i postanowił nie tracić czasu i ruszył po deski, które powinny załatwić sprawę przy odrobinie pomyślunku i szczęścia.
Deszcz padał i padał, a noszenie mokrego drewna było jeszcze bardziej uciążliwe niż noszenie suchego, ale nie było czasu, aby czekać na zmianę pogody lub jakieś wygody i zachcianki.
Chłopak uwinął się szybko i sprawnie z wskoczeniem na wóz, lecz gdy zobaczył wspomniane przez woźnicę deski, to delikatnie zbladł. Wyglądały na całkiem solidne i na pewno ciężkie. Saiki nie należał do największych siłaczy chodzących po świecie.
Nim schylił się po pierwszą z desek, odwrócił się delikatnie, na tyle aby spojrzeć się na Rikę, która cały czas odważnie i pewnie trzymała konie w swoich drobnych i delikatnych dłoniach. Delikatnych jak uśmiech, który ponownie zagościł na twarzy chłopaka.
Patrząc na Rikę, miał przeczucie, że ta drobna istota może odegrać w jego życiu bardzo wielką rolę. Ba! Nawet w życiu innych, nie tylko jego.
-Masz potencjał, Siostro. - pomyślał, lub wyszeptał - ciężko było mu to stwierdzić.
Chwycił mocno za pierwszą deskę i powoli uniósł ją na wysokość ugiętego kolana, na którym po chwili umieścił deskę, aby poprawić umiejscowienie dłoni na drewnie i po chwili wyprostował się razem z deską.
Obrócił się na pięcie i bardzo powolnym krokiem zaczął zbliżać się do krawędzi wozu, aby zrzucić deskę jak najszybciej i pójść po kolejną.
W ostatniej chwili zorientował się, że choć jest to najszybsze rozwiązanie - huk spadającej kłody tuż przy koniach, może doprowadzić do tragedii i wpadną w jeszcze większe szaleństwo, a co za tym idzie - Rika może zostać poważnie ranna, gdyż z całej trójki to właśnie ona była najbardziej narażona na "atak".
Saiki ponownie spojrzał się na Rikę, a następnie na działającego w ukryciu woźnicę, który zauważył rozterkę gibającego się na wozie pod ciężarem deski chłopaka i podszedł bliżej, aby przejąć od niego deskę.
Gdy doszło do przekazania drewna, Saiki odetchnął z wielką ulgą i odruchowo skierował dłoń na plecy, które już zaczynały go boleć. Następnie zorientował się, że to dopiero pierwsza deska, a on już ma dość...
-Do dzieła... - wymamrotał i ruszył po kolejne deski, aby powtórzyć manewr i przetransportować drewno na dół.
Gdy już do tego doszło, Saiki zlazł z wozu i wedle planu Riki, zaczął zbliżać się do przodu, aby zapewnić deskami odpowiedni grunt i umożliwić koniom, jak i samemu pojazdowi, wyjście z tego "bagna".
W momencie podniesienia deski, znowu poczuł ból w plecach, ale nie mógł się poddać i narzekać, czy też biadolić jak jakieś dziecko... Zwłaszcza kiedy miał obok siebie Rikę, która pomimo wieku i swojej drobnej postury przejęła dowodzenie i dawała przykład na to jak się zachowywać w trudnych sytuacjach, nawet jeżeli zrobiła to odruchowo i teraz tego żałowała lub się bała.
Mozolnymi krokami Saiki przystąpił do wykonania planu, głęboko oddychając i wręcz sapiąc ze zmęczenia. Na szczęście był ten deszcz, który zmywał pot z jego czoła i zapewniał delikatnie ochłodzenie przy wysiłku.

[Nikusui]

Wyprawa dla Tsukune
Ranga C
26/~ Z minuty na minutę zaczął się zastanawiać, co jest tak naprawdę z tym Tsukune. Miał nadzieję, że jego alter ego jednak aż takk często się nie odzywa i nie korzysta z każdej nadającej się okazji, dlatego dał mu szansę. Tymczasem po okazaniu skruchy i zrozumienia pojawiła się złośliwość i ironia. Może nie jakaś mocno uderzająca, ale była. I to też było niepokojące, jedna mimo wszystko jeszcze go nie skreślił. Aizaka postanowił ten dziwny fakt przemilczeć i sprawdzić go w walce. Dlatego dał mu czas, by się mu przyjrzał i ocenił sytuację. Pierwszy ruch należał do Kuro. Wystarczyło zaczekać. Do tego czasu mógł odłożyć pandę i zgodnie z zaleceniami Aizaki, również i rękawice. Tutaj liczyły się gołe pięści, a nie dodatkowe zabawki, którymi również można zaatakować.
Owszem, Tsukune mógł całkiem trafnie wysunąć wnioski i zdecydowanie Aizaka nie był zwyczajnym shinobim. Nie zamierzał pokazywać tego od razu, bo prawdopodobnie pozbawiłby się możliwości ujrzenia jego możliwości. Bacznie go więc obserwował i kiedy tylko wyprowadził cios lewą ręką w jego brzuch, z łatwością go zablokował. Złapał w dłoń jego pięść, zatrzymując ją jakieś pięć centymetrów przed swoim ciałem. Oprócz tego nie poruszył niczym innym. Jakby jego ciało nawet nie drgnęło. Nasz bohater czuł, że ten uścisk jest silny, ale dawał mu możliwość ucieczki, bądź ataku drugą ręką. Jak widać, sam nie atakował, zapewne tymczasowo pozostając jedynie przy obronie. Nadal nie spuszczał wzroku z Tsukune, chociaż na dobrą sprawę mogło to mieć swoje plusy i minusy. Mogło to zdezorientować przeciwnika, która widział pewność siebie w oczach wroga, a z drugiej, przez to mógł w porę nie zauważyć wyprowadzonego ataku. Teraz jednak można było jedynie strzelić, która z opcji będzie bardziej prawdopodobna w przypadku Aizaki. Nie padło od niego żadne słowo, jego wyraz twarzy wciąż był taki sam. Zdecydowany, ale nie wyrażający ani radości, ani smutku czy też złości. Od tak, jakby robił jakaś czynność, którą wykonuje codziennie. Albo, być może, nie pozwalał sobie na większe emocje, by przeciwnik nie mógł odgadnąć jego zamiarów.
W międzyczasie Tsukune wyczuł jakąś chakrę. W związku z tym, że była dość daleko, na pograniczu jego zdolności, odbierał ją jedynie przez parę sekund, po czym zniknęła. Cóż, to nie powinno w sumie dziwić, nie było to miejsce może często odwiedzane, ale nie oznaczało to, że nikt tu w ogóle nie zaglądał. Jednak nie zapowiadało się, żeby ktokolwiek podszedł do nich bliżej, mieli czas dla siebie. Tsukune miał czas, by się sprawdzić i udowodnić swoją wartość.

KP NPC

  Ukryty tekst

[Tsukune]

Czy bycie złośliwym i ironicznym to coś złego? Moim zdaniem nie w końcu jakby nie patrzeć w drobnych złośliwościach często przemyca się prawdę której bałoby się normalnie powiedzieć. Ja tam przynajmniej byłem uprzejmie złośliwy i tylko się tak przyjaźnie droczyłem z innymi. No przynajmniej w większości to były tylko takie przyjacielskie złośliwości. To raczej nie powinno być niczym złym. Zapewne kiedyś by mi się z tego powodu oberwało i oberwie ale raczej tego nie zamierzam w sobie zmieniać. Zaatakowałem przeciwnika. Tak jak się spodziewałem moja szybkość była przy nim mizerna. Z łatwością złapał moją pięść.
-Gdybyśmy użyli raitonu to by było prościej usłyszałem w głowie
-Racja ale to zostawię sobie na później jako takie drobne zaskoczenie. A może wypróbowałbym nową technikę którą niedawno stworzyłem? To by mogło być ciekawe...ale to później chwilkę sobie porozmawiałem z moim alter ego. Cóż później się ewentualnie zapytam a raczej zaproponuję wykorzystanie jednej sztuczki. Mimo szybkości był też silny. Ewidentnie się ze mną bawił. W końcu to był test więc czego miałbym innego się spodziewać. Czy udałoby mi się go przewrócić? Wątpiłem w to ale postanowiłem spróbować. Złapał moją pięść prawą ręką więc swoją prawą chwyciłem go za nadgarstek ręki którą mnie zatrzymał. Wykorzystując to by wślizgnąć się pod jego ręką i próbując ją mu wykręcić do tyłu i jednocześnie unosząc tak do góry kopnąć w jego prawą nogę tuż pod kolanem aby na nie upadł. Jeżeli by mi się to udało staram się wyszarpać lewą dłoń.

[Nikusui]

Wyprawa dla Tsukune
Ranga C
28/~ Walka miała być wręcz, więc Aizaka nie oczekiwał żadnych sztuczek. Oczywiście tak naprawdę Tsukune mógł zrobić, co chciał, ale konsekwencje tego mogły być różne. Co by jednak nie było, walka już się rozpoczęła i jak widać, nie toczyła się jedynie między Aizaką i Tsukune, ale chłopak również walczył z pokusą, którą podrzucało mu jego alter ego. Przynajmniej do czasu.
Inicjatywę wciąż miał bohater tej opowieści, a zarazem właściciel słodkiej pandy. Było to zagranie celowe, bo to w końcu on miał się tutaj wykazać. Poza tym, pozwalało to łysemu mężczyźnie na poznanie możliwości i dostosowanie własnych poczynań. Teraz mógł doświadczyć na własnej skórze, jak obecną sytuację Tsukune chciał obrócić na swoją korzyść. Zamiast odpuszczać, wolna ręką złapał go za nadgrstek, chcąc mu ją wykręcić do tyłu. Na pewno było to zagranie, którego się nie spodziewał. Aizaka sądził raczej, że Tsukune skorzysta z okazji i puści jego rękę, więc na pewno go pozytywnie zaskoczył. Jednak nie mógł pozwolić, by jego plan się udał. W momencie, kiedy poczuł, że Kuro ma zamiar wykręcić mu rękę, początkowo zaparł się mocniej lewą nogą o ziemię, jakby odsuwając maksymalnie swoje ciało od ciała młodzika. Obniżył nieco swoją pozycję, a chwilę później jego lewa noga znajdowała się już na klatce piersiowej Tsukune. Nie było to jednak kopnięcie. Użył go niczym ściany, od której chciał się odepchnąć. Dzięki temu mógł jednocześnie chłopaka odsunąć od siebie i sprawić, by ten go puścił. Zresztą, nie miał wyjścia, bo gdy tylko odpychał się od jego torsu, wyprostował swoją sylwetkę znajdując się głową do dołu i zrobił w powietrzu przekręt wokół własnej osi, przez co mógł również wykręcić rękę Tsukune, o ile ten go nie puści. Liczył jednak na to, że działanie samoobronne zadziała bezwarunkowo i jego ręka zostanie uwolniona. A gdy tylko tak się stanie, Aizaka ląduje na ziemi, z lekko podkulonymi nogami.
- No, jeszcze jedna szansa na atak. - powiedział z lekkim uśmiechem, po czym ponownie odbił się nogami od ziemi, robiąc przewrót w tył, lądując to na rękach, to ponownie na nogach, co spowodowało zwiększenie dystansu. - Śmiało! - dodał, prostując swoją sylwetkę i znowu gestem ręki zapraszając bliżej siebie Tsukune.

KP NPC

  Ukryty tekst

[Suzu]

Szczęście w nieszczęściu
[ Rika Kari Matsubari i Saiki - misja D ]
7 (10)

---

[/color]

---

[/b][/size][/center]
Mężczyzna nie zdziwił się specjalnie, gdy dziewczynka wparowała na kozła i przejęła od niego lejce. Gdzieś tam wprawdzie przebiegło mu przez głowę kilka urwanych myśli - że opiekun się w sumie nie zgodził, że mała pewnie ma to za zabawę, że - mimo wszystko - ma śmiałość, która godna byłaby przyklaśnięcia, gdyby tylko okoliczności nie kazały skupić się na czymś innym. Przekazał więc swojej pomocnicy lejce, polecając przy tym, by trzymała obiema dłońmi i mocno, bo niespokojne zwierzęta potrafią wyszarpnąć się z rąk. Rika bardzo szybko przekonała się, że nie było wcale przesady ani zbytku ostrożności w jego poleceniach - skórzane postronki nieustannie napinały się w jej palcach i luzowały co chwilę, reagując na każdy gwałtowny ruch koni z przodu.
Sytuacja już była zła, konie ślizgały się w rozmokniętym gruncie i nie były w stanie pociągnąć swojego ciężaru w górę pochyłej ścieżki. Woźnica bardzo świadomie instruował naszych bohaterów, by cokolwiek się nie działo, nie wchodzić na wóz. A jednak Saiki najwyraźniej nie brał sytuacji dostatecznie poważnie, bardziej skupiony na podziwianiu odwagi swej małoletniej towarzyszki niż analizowaniu sytuacji i reagowaniu odpowiednio do niej. Zadziwiające, że tak chętnie słuchał się Riki, a głuchy był zupełnie na wszelkie instrukcje ze strony właściciela wozu. Mężczyzna nie mówił przecież aż tak wiele, by jedno konkretne polecenie utonęło w morzu jego słów.

Tylko, na bogów, nie wchodź na ten wóz!

Gdy Saiki "uwinął się szybko i sprawnie z wskoczeniem na wóz" sytuacja z dramatycznej stała się właściwie przegrana. W całym tym trudzie wypełnionym pełnymi wysiłku sapnięciami koni i zalewającą wciąż oczy deszczówką wszyscy poczuli, jak doszło im nowe obciążenie. Chwila na zdziwienie się była bardzo krótka, a na jakiekolwiek wyrzuty w ogóle nie starczyło już czasu - w przeciwieństwie do biednych koni, które teraz mogły już tylko wydać z siebie bardzo żałosne kwiknięcie. Nagle dociążony ładunek wymusił na nich krok w tył i nawet gdyby Saiki zeskoczył szybko z wozu, nie odzyskałyby już równowagi. Wszytko zaś trwało zaledwie sekundy, a przyspieszone uderzenia serca odmierzały czas do tragicznej chwili, gdy zwierzęta zupełnie już nie będą w stanie opóźniać upadku i wszystko runie w tył.
Mężczyzna z rozpaczliwym wyrazem twarzy pochylił się do skrzynki ustawionej w nogach siedziska i wydobył stamtąd dwa sporych rozmiarów noże. Nie wahał się, bo nie było czasu, ale też i nie wierzył bardzo w powodzenie tego, co zamierzał powiedzieć.
- Na mój znak spróbuj odciąć konia z tamtej strony! - wyrywając dziewczynce lejce z dłoni i przecinając je jednym ruchem - I z wozu!
Wcisnął jej w dłoń nóż ostrzem skierowanym w stronę koni i popchnął ją trochę, jakby w obawie, że dziewczynka w strachu nie zareaguje odpowiednio szybko. Nie było to mocne pchnięcie i absolutnie nie wystarczyło, by zrzucić ją z kozła. Nie było czasu ani warunków na czytanie czegokolwiek z pobladłej twarzy woźnicy, ale przejmował się losem dziecka tak samo, jak ściąganych właśnie w śmiertelną pułapkę koni. Zwierzęta nie miały szansy wyjść z tego upadku bez szwanku, a okulawione i tak nadadzą się już tylko do rzeźnika. Przeskoczył wprzód i własnym ostrzem rozciął oba sznury, które od pasów u szyi zwierząt prowadziły do dyszla. Trochę został przy tym poturbowany przez rzucające się zwierzęta, najtrudniejsze jednak zostało dokonane i cofnął się wzdłuż długiej belki, omal nie zarabiając kopytem pod oko. Pozostały już tylko dwa pasy po obu stronach, to one właśnie nakładały ciężar ładunku na umęczone zwierzęta.
- Tnij! - zawołał mężczyzna i sam jednym ruchem uwolnił konia z prawej strony.
Jedno było pewne, nawet jeśli Rika nie zdoła oswobodzić zwierzęcia po lewej stronie, wóz w tym momencie poleci w tył. Musiała działać bardzo szybko i w tym wszystkim pamiętać jeszcze, by zadbać o własne bezpieczeństwo. Saiki tymczasem kucał na wozie, starając się unieść deskę na kolano, nie dotarł do niego zupełnie sens zamieszania z przodu.

Obrazek pomocniczy xD Sznurek z przodu jest już rozcięty, pozostał tylko ten pas przy boku konia.

[Rika Kari Matsubari]

Oczywiście Rice przez ułamek sekundy zakotwiczyła się myśl, że jej zachowanie może być dziwne. Zazwyczaj jest tego świadoma, ale nie myśli o tym za wiele. Teraz pomyślała. Nie za wiele. Przez ułamek sekundy. To są koniki, a ona lubi koniki i chce je uratować. Ma dobry plan, to mówi co inni mają zrobić i to robią. Przecież to był doskonały plan, prawda? Pozostaje tylko, aby każdy zrobił co trzeba, a wszystko będzie dobrze.
Woźnica miał prawo widzieć to zgoła inaczej. Oto opiekujący się nią – jak wcześniej sądził - chłopak zupełnie stracił kontrolę nad poczynaniami dziewczynki, a ona robiła co chciała. To mógł być wygłup, zabawa albo celowe robienie na przekór dorosłym. Mała jednak autentycznie chciała pomóc i choć na wiele tematów miała raczej średnie pojęcie, to akurat koniki lubiła i wiedziała o co w tym chodzi.
Przejęła lejce od woźnicy, nieco zaskoczona jego uwagami. Trzymać oburącz? Ostrożnie? On mnie chyba nie zna! – mogłaby pomyśleć, gdyby nie presja, pod jaką wszyscy się znaleźli.
-Dobrze. – powiedziała tylko.
Szybko okazało się, że uwagi mężczyzny nie były takie do końca bez sensu, a lejce to luzowały się, to zaciskały w jej malutkich łapkach. Trzymała dzielnie, ale nie było to już takie banalne, jak się spodziewała. Konie były przecież na skraju załamania.
Tylko część z planowanych rozkazów udało jej się wypowiedzieć na głos. Tylko częścią wymyślonego naprędce planu zdążyła się pochwalić. Ani towarzysze, ani nawet drzewa nie poznają pełni jej geniuszu. Była taka dumna! Wszystko na pozór się zgadzało i zaraz zostanie małą bohaterką. Jeszcze ten obcy gość, poznany nie dawniej jak dwie godziny temu je jej z ręki… Hihi!
Ale obcy gość to palant, a tego doskonały plan nie przewidział. Woźnica mówił wyraźnie. Nie wchodź na wóz. Saiki wszedł. Przepraszam – wskoczył. Szybko i sprawnie. Ekstra! Wokół paki trzy zdejmowalne ścianki, ale to wszystko na nic. Najlepiej już do tego nie wracać.
Nawet siedząca z przodu Rika poczuła, że doszło im ciężaru. Nie miała jednak prawa przypuszczać, że stało się… coś takiego. Mogło jej się zresztą wydawać. Po chwili jednak konie wydały z siebie rozpaczliwe dźwięki i wszystko potoczyło się bardzo szybko. Dla Riki – za szybko.
Na szczęście starszy mężczyzna szybciej zorientował się w sytuacji, a nawet zachował trzeźwość umysłu. Sięgnął po dwa noże, a jeden z nich wręczył Rice. Ta nie miała czasu się zbytnio zastanawiać. Wzięła nóż i wysłuchała uwag człowieka, który najlepiej z nich wszystkich wiedział, co trzeba zrobić. Kiwnęła głową na znak, że zrozumiała.
Przyglądała się uważnie temu, co robił woźnica. Narażał swoje zdrowie w celu możliwie najlepszego zakończenia historii. Nie kalkulował, co wzbudziło w Rice szacunek. Choć w zasadzie kto by się w takiej sytuacji zastanawiał? Gdy udało mu się rozciąć kilka sznurów i zwiększył odrobinę swobodę koni. Pozostał punkt kulminacyjny. Rika przesunęła się nieco w lewo i wychyliła najmocniej, jak potrafiła. Usłyszała głos, którego wyczekiwała przez ostatnie sekundy. Naprawdę były to tylko sekundy? To był ten moment, Rika w swoje cięcie włożyła siłę całego ciałka, a przynajmniej jego znacznej części, niczym bokser zadający cios całym swym ciężarem. Jej celem było szybkie osunięcie się na zewnętrzną stronę drogi.
-SAIKI! – Wydarła się głośniej, niż wiedziała, że jest w stanie. Jeśli w pobliżu ktoś był, musiał ich usłyszeć.
Odwróciła się w tył. Pozostało się modlić, że wóz zatrzyma się bez większych przygód.
-Musimy szybko zająć się końmi! – słowa o rozpaczliwym tonie były już skierowane do woźnicy, a nie odjeżdżającego na pace Saikiego. Nie do końca wiedziała, co naprawdę trzeba zrobić.
-Mam bandaże i malutki zestaw medyczny. Możemy im jakoś pomóc?
Miała parę sekund na przyjrzenie się konikom. Rika rzadko bywa taka zatroskana.

[Tsukune]

Czy zrobiłem dobrze zamiast uciekać chcieć go zaatakować? Ucieczka i przemyślenie byłoby dobrym pomysłem wiedząc że mój przeciwnik jest o wiele mocniejszy ode mnie. Chociaż od tego jak prawie własna pewność siebie mnie zabiła staram się w ten sposób traktować każdą osobę na jaką trafię czyli że jest silniejsza ode mnie. Po co to robię? Aby w razie czego dać z siebie wszystko a gdy mój rywal jest słabszy wykorzystać to. Czyżbym tym atakiem zaskoczył trochę Aizakę? Możliwe jednak co do tego nie byłem pewny. Nie udało mi się wykonać mojego planu. Wykorzystał mnie aby się oddalić. Nie miałem wyboru jak go puścić. Nie chciałem mieć nastawianej ręki. Poruszyłem lekko barkiem i nadgarstkiem rozluźniając je sobie w ten sposób. Nie miałem uszkodzeń ale lepiej było na wszelki wypadek nim sobie poruszyć.
-Hmm mruknąłem tylko zastanawiając się co robić. Musiałem go zaatakować. Sam się o to prosił.
-No nie wiem czy powinienem przyjmować zaproszenie od tak zacząłem uśmiechając się lekko wrednie pod nosem -Ale podobno kultura wymaga aby starszym nie odmawiać dodałem i pokazałem swoje zęby w wrednym uśmiechu. Ewidentnie było widać że mówiąc to po prostu sobie lekko żartuję. Może nawet chcę go sprowokować do ataku aby wykorzystać obronę do zaatakowania? Możliwe.
-Jest szybki i to cholernie szybki i silny. Oczywiste jest że nie mam z nim szans. Jednak spróbuję go zaatakować jeszcze dwa razy i wtedy się poddam pomyślałem. Czy to że przyznam wtedy iż jest ode mnie lepszy coś mi da? Wątpiłem. Jednak zobaczymy co powie mój towarzysz.
-A może użyjesz techniki tylko bez pomocy broni? usłyszałem w głowie. Gdy usłyszałem te słowa wpadłem na pewien pomysł. Nie byłem pewny czy to w ogóle zadziała ale skoro z bronią działa to i bez powinno się udać. Nie pozostało nic innego jak tylko to wypróbować. Ruszyłem pędem na mojego przeciwnika pod lekkim kątem. Gdy byłem blisko swojego oponenta unoszę rękę do góry i otwartą dłonią staram się zaatakować tak jakbym robił to mieczem bądź kijem. Jeżeli mój rywal złapie mnie za rękę wykorzystuję pęd by łokciem wolnej reki uderzyć go w brzuch a prawą nogę wsunąć za jego nogę i szybkim szarpnięciem podciąć go.
Jeżeli jednak postanowi się odsunąć mam zamiar kopnąć go nogą na wysokości pasa. I korzystając z rotacji skoczyć w jego stronę by zadać mu serię chaotycznych ataków. Raz uderzam jedną ręką starając się uderzyć go w gardło zasłaniając twarz barkiem, drugą ręką w tym samym czasie starając uderzyć się go w brzuch itp itd.

  Ukryty tekst