Osada Portowa Funemi

[Yamanaka Inoshi]

TRYB MG - MISJA DLA SHIGI RANGI C
"Reszta jest milczeniem"
27/30

Facet, oj facet. Wpierw odrzucasz wszelkie zalotne spojrzenia pań a później przyglądasz się wszelkim napotkanym na swojej drodze facetom, twoja obserwacja wszelkich jego cech, może i wspomagana doświadczeniem medycznym nie przyniosła zbyt wielkich efektów. Przedziwnym faktem mężczyzna wydawał się iść za kurtzaną z własnej woli a może jednak nie? Facet wydawał się ignorować wszystko prócz swojej pani która go prowadziła niczym dziecko prowadzone za rękę. Nie miałeś wiele czasu by się mu przyglądać i toteż nie dostrzegłeś nic prócz tego, że jego oczy wydawały się w tej chwili zwyczajnie puste, czy to było coś dziwnego? Być może. W całym porcie zaczynali się kręcić ludzie którzy wysiedli z kilku kolejnych statków które przybiły do tutejszego brzegu. Z karczmy wyszło kilku pijanych marynarzy który śpiewali pieśni, dosyć szybko się upili bo rozpoznałeś ich jako tych którzy wcześniej dosyć szybko tam powędrowali przybywając wraz z tobą. Nagle, poczułeś delikatny dotyk na swoim ciele, w dolnej części pleców.

Nawet nie spostrzegłeś kiedy kurtyzana stojąca za rybnymi straganami nagle znalazła się za twoimi plecami wkładając swoje ręce tam gdzie nie powinna. Dotykając tego co niewinne i miękkie na twoim ciele, jakże zarazem prywatne, twoje osobiste miejsce, siedzisko. Szybko przejechała ręką wyżej dotykając koniuszkami palców twojego karku. W tej chwili pewnie wiedziałeś już, że cię dotyka. Przeskoczyła przed ciebie uśmiechając się w twoją stronę, nie powiedziała nic dalej nie mogąc oderwać dłoni od twojej szyi. Dziwnym trafem mogłeś poczuć, że podoba ci się jej towarzystwo. Czy właśnie coś zrobiła? Czy rzuciła na ciebie zaklęcie? Jakiś czar nim do ciebie podeszła? Kim była ta dziwna kobieta, dalej nie powiedziała ani słowa w twoim kierunku, czy byłbyś w stanie z nią pójść i zdradzić swoją kochaną połówkę Chise? Czego oczy nie widzą tego sercu nie żal, w końcu ona jest taka miła i kochana, ta kobieta która właśnie próbuje dotknąć twojej brody, przejechać po niej delikatnie swoją skromną dłonią. Powoli oddala się gestykulując byś poszedł tam gdzie inni, tam gdzie cię prowadzi. Ciebie oraz wszystkich innych. Gdzie oni idą? Gdzie one ich prowadzą? Dlaczego nikt na to nie reaguje? W tej chwili pozostali których prowadziły zniknęli z twojego widzenia, zostałeś ty i twoja partnerka która wciąż gestykuluje byś szedł za nią, czy to zrobisz? Jej mimika zmienia się na coraz mniej wesołą i uśmiechniętą, czy chcesz poznać gniew cichej kurtyzany?

[Hitsukejin Shiga]

28/30

Cicha kurtyzano, ty kurwo jebano. No, popisałem się tutaj artystyczną lingwistyką stosowaną w praktyce, na poziomie wysublimowania uderzania kutasem o kowadło kowala, nie mniej, nie więcej. Shiga nie miał najmniejszego zamiaru, ani ciutek, zgodzić się na to, co włąśnie miało się dziac. Analizowanie mezczyzny rezultatów nie przynioslo żadnych, and i mean przez to, że serio żadnych. Koleś wyglądał na zdrowego psychicznie, zdrowego fizycznie i zdrowo pierdolniętego na punkcię jego dziwki co to go prowadziła jak psa na smyczy. A Shigiemu powoli się kończyła cierpliwość. I czarę, kurwa, kurwa mać, kurwa jebana mać, przelała ta dziwka szmata w ryj zajebana stadem dzikich kutasów co to go za dupę złapała. Shiga od razu złapał jej dłoń, jednak nie dość szybko - przesunęła dłoń na kark i pojawiła się przed nim. Shiga nie miał najmniejszego zamiaru zezwolić kobiecie na to, co ona wyprawiała. Był prawiczkiem i to kurwa prawiczkiem wiernym Chise, job twoju kurtyzano mać. Jeśli kiedyś zanurzy swój miecz to tylko w Chise’owej księżycowej sadzawce…
Wzrok wyrażał… gniew? Nie. Zdenerwowanie? Też nie. Złość? Och, skądżę. Wzrok Shigi, który w tej wlaśnie chwili w tej właśnie krainie wyrażał jedno - Wkurwienie. Bardzo dogłebne, przejmujące do kosci i nie pozostawiające suchej nitki na ofierze wkurwienie. Niesamowicie rozżarzone wkurwienie. A kiedy mówimy o Hitsukejinie rozżarżone wkurwienie to nic dobrego. Shiga niby to namiętnie, niby zalotnie złapał dziwkę za twarz, kładąc dłoń na jej policzku i gładząc lekko. A potem pakuje jej kciuk do ust. Ciekawe, czy ma język, czy nie ma, jak kapłanka. Jeśli nie ma, Shiga każe prowadzić się do Dnia Sądu. Jeśli nie ma to… W sumie to samo, ale nie uprzedzajmy.
-Hitsukejin. Podpalacz. To Ja. A teraz kurwa trzy sekundy nim spalę Ciebie i całe Kaigan, byś pokazała mi gdzie znajduje się Dzień Sądu albo jego wysłannicy. Ostatni trop prowadzi do tej krainy. Z tego co wiem, prostytutki, złodzieje, mają z nimi pakty o nieagresji bo “jest ich wielu i są pośród każdej grupy społecznej”. A ja mam z nimi do porozmawiania. Nawet jeśli szmato nie wiesz, gdzie jest Dzień Sądu i jego szarzy szpiedzy bez sygnatur czakry, to spalę Ciebie, spale twój burdel, twoje koleżanki i spale wszystko co obejmę wzrokiem spuszczając ogień piekielny na Kaigan. - Z ust Shigiego leciały opary ognia. Nie żartował. SKończyła mu się cierpliwość… I to tak kurewsko bardzo.

[Yamanaka Inoshi]

TRYB MG - MISJA DLA SHIGI RANGI C
"Reszta jest milczeniem"
29/30
Nic dziwnego, że opierałeś się niespodziewanym, jednocześnie niechcianym gestom młodej i pięknej dziewoi. Tak, byłeś wierny swojej wybrance, chciałeś być dla niej kimś więcej niżeli tylko przelotnym romansem. Chise mogła być spokojna o tego amanta. Twój gniew był jasny i prosty do odczytania, kobieta niemal od razu poznała się na nim zabierając delikatną dłoń i odsuwając się. W pierwszej chwili, pełne zaskoczenia i niepewności oczy wpatrywały się w morską toń do której waszej dwójce było blisko, woda pomiędzy przycumowanymi statkami poruszała się niczym zakłócona woda w wannie po wrzuceniu do niego wielkiego cielska. Złapałeś ją za twarz, nie zdążyła się ruszyć, wpatrywała się jedynie w twoją bladą twarz swoimi wielkimi oczami, jakby oczekując czegoś… No właśnie? Czego?

Może właśnie na to liczyła, przyjrzysz się jej i zaakceptujesz ofertę którą przed tobą złożyła a jeśli nie to dasz się ku temu przekonać. Położyłeś dłoń na jej policzku, nie było to coś do czego nie przywykła. Przymknęła nieco oczy poruszając twarzą tak by twoja ręka niemal głaskała ją po swoim delikatnym policzku. Zaraz po tym jak włożyłeś jej kciuk do ust mogłeś wyczuć jak jej usta nieznacznie zaciskają się na nim, nie zrobiła tego mocno, nie użyła do tego zębów, jedynie ścisnęła twój palec jak pewną część ciała. Patrzyła się na ciebie swoimi oczami jakby była już pewna, że zostaniesz jej klientem i dasz się zaprowadzić tam gdzie chce. Właśnie wtedy chwyciła cię za drugą rękę ciągnąc za sobą. No i faktycznie, wyczułeś, że nie ma języka. Nie można jednak było się tego domyśleć przez ten cały czas, podczas gdy pozostawała niema na twój głos? Mimo to, to nie był koniec tego co zrobiła. Wsłuchiwała się w twoje słowa z pewną dozą strachu. Twoje parujące usta wprawiły ją w zakłopotanie, przez chwilę nie robiła dosłownie nic aż w końcu skinęła głową łapiąc cię za rękę, dosyć mocno. Zaczęła cię prowadzić w kierunku w przeciwnym do kierunku w którym prowadzić cię chciała poprzednio.

Mogliście iść tak przez parę kolejnych minut, kapłanka nie wykonywała w twoim kierunku żadnych gestów, nie odzywała się, w końcu nie mogła ani nie rzucała ci nawet spojrzenia, ot po prostu prowadziła cię co jakiś czas to lżej to mocniej ściskając twoją dłoń. W końcu twoim oczom ukazał się mały budynek z szyldem i zejściem do podziemia. Szyld, zwykły, drewniany nie mający w sobie nic wyjątkowego. Napis na nim mówił jasno “ Kultyści na dole “ Czy to był żart? Czy może rzuciła na ciebie jakieś jutsu gdy nie patrzyłeś? Kto zrobiłby coś tak beznadziejnie oczywistego? Kult? W podziemiu i z szyldem który o tym mówi? Może tak naprawdę to nie jest to na co wygląda… O co tutaj chodzi? Na pewno zadawałeś sobie to pytanie, mimo to jednak nie było nikogo kto by ci na nie odpowiedział.

[Hitsukejin Shiga]

30/30

Jedyne oczy, w którę chce się wpatrywać, to te białe jak pierwszy śnieg w grudniu oczy pięknej Uchiha. Ona jest posiadaczką ciała, przy którym chce się w nocy zziajać jak na maratonie, ciała przy którym chce się obudzić. To jej umysł jest tym, który odgaduje wszystkie moje problemy i dolegliwości, który umie swoim światłym tokiem myśli i czynów rozwiać każdy mrok w moim sercu. Poznałem ją w Sogen. Ślepa. Jak matka. Nie oceniająca, szczera, otwarta, tolerancyjna. Jak matka. Wyjątkowa, niepowtarzalna, jedyna. Chise. Po prostu Chise. Zaczęło się w Sogen, gdzie poznałem jej wyjątkowość, rozwinęło się w Hanamurze, gdzie poznała mój sekret… I przyjęła mnie w swoim sercu. Dotyk jej skóry na ustach daje siłę i chęć istnienia. Dotyk jej ust na moich ustach, w Kaigan, dał mi cel.
Ukształtuję świat dla Chise. Lepszy, doskonalszy, czysty i niedoskonale doskonały jak Ona sama. Tak…!
Ucieszył się, że kobieta grała w jego gre. Ssała jego kciuk. Obrzydliwa szmata. Gdyby włożył jej do mordy fiuta też by go ssała jak dziecko ssie sutek matki. Mógłby pewnie nawet się na nią odlać jak na ludzki pisuar, a ona prosiłaby o więcej. Tacy ludzie napawali Shigę niesamowitą odrazą. Tak, jak kiedyś brzydził się tylko gwałtu, tak teraz brzydzi się prostytucji odkąd ją poznał. To jest… paskudne. Obleśne. Oddawanie sie komuś bez miłości, tylko po to by dostać za to hajs?! WSTRĘTNE.
Poczuł brak języka. Kapłanka Dnia Sądu. Dobrze. Nastraszył ją i zrobiła to, czego chciał. I bardzo dobrze, była teraz jego grzeczną dziwką. Shiga uśmiechnął się. Zuch dziewczynka, przeżyje. Shiga nie był w nastroju na dawanie śmierci. Kobieta zaprowadziła go gdzieś, gdzie był szyld. Shiga przeczytał go i obrócił się tyłem do kobiety, wzdychając ciężko, klnąc pod nosem, składając Kai…
Uśmiechnął się powracając do kobiety.. Jeśli nic sie nie zmieniło po Kai, to Shiga już wie, gdzie się skierować następnym razem. Ma ich… jak to się mówi? “Spinpointowanych”, oznaczonych. Ale, żeby porwać się na cały zakon pojebusów… Musi się przygotować. I to porządnie. Jeszcze nie jest gotów…
-Wrócę tu. Jeśli ich ostrzeżesz, bądź pewna, że cię znajdę. I zamiast po prostu kulturalnie z WAMI POROZMAWIAĆ to zacznę zwyczajnie mordować jedno po drugim… - Uśmiechnął się, poczochrał głowę kurwy i przedziesionował jej kieszenie, zbierając dla siebie kilkaset ryou. Ot zysk z takiego kurewskiego losu.

  Ukryty tekst

[Hitsukejin Shiga]

Po bardzo sympatycznym i udanym treningu jednej z jakże bardzo ciekawych i Shigowych rozbudowanych technik własnych, to jest, technik które chłopak sam sobie opracował i z których był dumny, a których o dziwo nie nauczył jeszcze Chise. Czy to błąd? Ciężko powiedzieć. Chyba dobrze, trzeba mieć jednak jakiś... no nie wiem, as w rękawie? Czy As w rękawie to dobre określenie? Może, ale przecież nie miał nawet najmniejszego zamiaru wykorzystać tego przeciw Chise. Nie miał zamiaru najmniejszego z nią walczyć, on ją przecież chciał bronić! A nie ma lepszego sposobu na obronę czyjegoś zdrowia, życia i bezpieczeństwa...

  Ukryty tekst

[Hitsukejin Shiga]

  Ukryty tekst

Po treningu Shiga potuptał sobie przed Siebie na tą chwilkę. Z/T

[Hitsukejin Shiga]

Wielki powrót z zakupów i z zasięgania języka. Shiga był chudszy o ponad dwa tysiące ryou, a za to cięższy o sporo ciekawych informacji i bardzo ciekawe zjawiska, które teraz nadały Shigiemu cel istnienia, że się tak paskudnie wyraże. Chłopak wiedział co chce robić ze swoim życiem i z życiem Chise przez następne dni... A na pewno wiedział, że jeszcze czegoś mu tutaj w jego kanonie lektur brakuje, kyhyhyh. Kanon katonów, czujecie opcję? Shiga potrzebował, skoro już miał technikę kontrolną, technikę obszarową i technikę rozpierdolu - czegoś bardzo... wyspecjalizowanego, bezpośredniego. Fajniuchnego. Może coś takiego czym prawie oberwał od Seinaru na turnieju?

  Ukryty tekst

[Hitsukejin Shiga]

  Ukryty tekst

[Hitsukejin Shiga]

  Ukryty tekst

[Hitsukejin Shiga]

  Ukryty tekst

Po dość długim jak na Shigę odpoczynku była pora się... rozruszać. I iść na spacer, może trochę pochodzić po lesie? A może znajdzie tam fajne drzewo i sobie przyśnie? Z/T

[Hyuuga Setsuna]

W pokoju panował półmrok, choć pora nie była aż tak późna. Po prostu taki urok zimy. Słońce wstaje późno i wcześnie gaśnie. Nie tak jak życie w takim mieście. Kiedy tu zmierzali odniosła nieco inne wrażenie. Nazwali to „Osadą portową” Fuuemi . Co do „Fuuemi” nie miała najmniejszych zastrzeżeń. Nazwa jak nazwa, ale osada to może kiedyś to była, teraz stała się regularnym miastem z gettem dla mieszkańców oddzielonym grubym murem od dzielnicy handlowo-turystycznej przeplatanej dzielnicą uciech i rozrywki w wielu aspektach. W tym mieście było coś dziwnego co jej nie odpowiadało co prawda nie umiała tego do końca określić, ale nie czuła się tu „na miejscu”. Paradoksalnie trochę się nudziła. Co prawda ten dzień kiedy spotkała tego samuraja wprowadził odmianę. Ale tak poza tym to miasto zimową porą ją przygnębiało.
Setsuna miała chwilę dla siebie. Owinęła się szczelnie kocem i wpatrywała się w chwiejny płomyk lampy. To był długi dzień i paskudny. To znaczy pogoda nie zachęcała do niczego. Było zimno i pochmurno, a jakaś nieprzyjemna wilgoć wisiała w powietrzu przenikając do szpiku kości. Jej myśli krążyły sobie swobodnie bez ściśle określonego kierunku. W końcu westchnęła lekko zmieniając nieco pozycję i zdecydowała, że nie będzie już czekać i pójdzie spać. Jej młodszy brat już jakiś czas temu zasnął a ojciec poszedł załatwiać interesy na mieście. Miał wrócić później i pewnie tak zrobi. Może nawet teraz pije sake i wróci nieco wstawiony….
Jak postanowiła tak uczyniła układając się na swoim futonie obok braciszka a wpierw gasząc lampę. Nie wiedziała kiedy usnęła to przyszło jakoś niezauważalnie.

[Hayami Akodo]

Again in the night we go into the world unknown,
Just let us go.
O tej porze było już dość późno i ciemno. Mimo to Hayami szedł w kierunku portu, patrząc uważnie to w gwiazdy, to przed siebie, ze zmarszczonymi brwiami - czujny i uważny. Był teraz zdany tylko na siebie, dlaczego więc nie miałby być ostrożny? Zwłaszcza w tych niepewnych czasach, gdzie wszystkiego można było się spodziewać tak od samurajów i shinobi, jak i od cywili?
Lekcja gry w kamień, papier, nożyce wydawała się abstrakcyjna, ale pokazała mu pewne ciekawe rzeczy - jeśli Shijima chciał mu przekazać, że nie wszyscy są uczciwi, nie każdy shinobi pogrywa sprawiedliwie, to tą interpretację można by było rozszerzyć na każdego. Ten świat nie znał ludzi kryształowo uczciwych.
Każdy miał jakieś trupy w szafie, niedarowane błędy, które wolał ukryć przed innymi i które sprowadziły go na taką, a nie inną drogę. Za Hayamim, choć żył tak krótko, mimo wszystko szły demony, dusze, twarze, imiona i słowa. I szły za nim wizje, rysunki, które powoływał do życia na miękkich, chociaż ostrych przy zetknięciu z opuszkami palców kartkach - on, Shijima, ktokolwiek.
Akurat zastał jakiegoś starego rybaka naprawiającego swoją łódź - wskazywał na to donośny w głuchej, portowej ciszy stukot młotka, którym mężczyzna wbijał gwoździe w deski. Kiedy tamten usłyszał kroki, przerwał swoje zajęcie; trzeba było jednak długich pertraktacji i solidnej zapłaty, by rybak Toba dał się przekonać na nocny transport do Ryuzaku no Taki. Stamtąd Hayami zamierzał dostać się pieszo do Sogen i z Sogen popłynąć na Teiz. Nie miał wielkiego wyboru, ale liczył na to, że uda mu się dostać tam dość szybko.
Kiedy łódź zakołysała się na falach, Hayami dał się ponieść jej spokojowi.
I pewnie dlatego zasnął - po raz pierwszy nie czując nic w otchłaniach Matki Nocy, ufając w pełni Tobie-san, że dowiezie go bezpiecznie do celu, by uzyskać swoje wymagane 100 ryou...
Gwiazdy spływały cicho na ziemię. Ich światło rozjaśniało ciche fale oceanu. A uśpiony chłopak, wciąż nie zdający sobie sprawy z zagrożenia, w jakim znalazł się ten świat, trwał w rozkoszy nieświadomości. Największym bowiem błogosławieństwem dla ludzkiego umysłu jest niewiedza - prawda, mój Przyjacielu?

___________________________________________________________________________________________________________

Skąd: Kaigan
Dokąd: Teiz (przez Sogen i Ryuzaku no Taki)
Czas podróży: 1 h 30 minut
Czas przybycia: 23:30
Środek transportu:Łódź i własne nogi
Odjęto: 200 Ryō

[Hyuuga Setsuna]

Setsuna całą zimę spędziła w tej dziwnej portowej osadzie i miała wrażenie, że cała przesiąkła tym dziwnym morskim zapachem. Wonią ryb we wszystkich możliwych wariantach żywej, świeżej, smażonej, suszonej, solonej, smażonej, nadpsutej a jak wiadomo ta psuje się od głowy, zepsutej i zgniłej. Nie. Akurat ryby tu się nie psuły, ryby szanowano. Ryby, handel i naiwnych podróżników skłonnych wspierać lokalny handel swoimi monetkami. Ale miała wrażenie, że wiele rzeczy tu było zepsutych. Powietrze pomimo, że wiatr wiał od morza miało w sobie nutkę zatęchłą.
Ludzie jak ludzie, jedni przychodzili inni odchodzili jak to w handlowych osadach a jeszcze inni po prostu tu byli. Łowili ryby, jedli, pili, handlowali… a ona czuła się tutaj zupełnie nie na miejscu. Zdecydowanie za długo tu spędzili czasu, ale widocznie jakieś sprawy zatrzymały jej ojca dłużej niż planował. Na początku pytała ile to jeszcze potrwa, ale ostatecznie musiała się zadowolić odpowiedzią „tyle ile będzie trzeba”. Cierpliwość jest cnotą i to nie tylko ludzi wielkich, ale po prostu takich, którzy chcą osiągać swoje cele. Kiedy tylko nie zajmowała się swoim bratem robiła wycieczki po okolicy i trenowała swoje umiejętności, by ich w tym wiecznie zabieganym tłumie nie zatracić.

[Kakita Asagi]

I oto przyszła wiosna, a wraz z nią wszelkie stworzenie na powrót budziło się do życia. Wiosna, to czas nowych początków, nie inaczej było w przypadku niebieskookiego samuraja z Yinzin, który już mógł się tak przedstawiać. Los okazał się być sprawiedliwy dla młodego mężczyzny i docenił wszystko to, co wojownik zrobił w ciągu ostatnich miesięcy. Asagi niejako umarł i narodził się na nowo, teraz jego domem była szkoła sztuk walki - miejsce z którego wyruszył na lodową ojczyznę przed ponad rokiem i tam, gdzie teraz wrócił by móc służyć tak radom młodszym adeptem miecza, jak i mieszkańcom okolicznych osad. Było to też miejsce, które na długo miało zapaść w pamięci i sercu naszego bohatera, po raz drugi. Tym razem wszystko działo się tak szybko, w tak szalony sposób, że nawet nie zauważył, kiedy wpadł w trudną sytuację, przez którą to pozostał w szkole nieco dłużej. Dziwne są koleje losu, czekają na NIĄ pozostał dłużej w szkole ryzykując poważne konsekwencje. Ryzykując ów konsekwencje, przysłużył się jednak szkole Taka i teraz mógł służyć jej swoim mieczem. Dziwne są koleje losu...

Tego dnia niebieskooki nie miał nic lepszego do roboty. Znaczy się, zdecydowanie nie mógł narzekać na nudę - miał swoje obowiązki, a jako, że należało do nich dbanie o bezpieczeństwo szkoły i prowadzenie śledztwa w sprawie tajemniczego wroga, który napadł na szkołę, zdecydował się zajrzeć do portowej osady. W zasadzie, nie chodziło jedynie o wypełnianie swej powinności, miał również nadzieję, że może tym razem...
- Głupiś, Kakita-san. - mruknął sam do siebie niebieskooki, sam do końca nie wiedzieć, czy powinien się śmiać z samego siebie, czy może raczej nad sobą rozpłakać. Jak to się działo, że w walce jego umysł pozostawał czysty i niezachwiany, a przynajmniej bliski był ideałom prawdziwego wojownika, w kwestii tej białookiej tak bardzo dał się omotać? Pięknooka Hyuuga była swoistym demonem, który skutecznie zburzył jego wewnętrzny spokój i omamiał umysł. Nie widział jej już tyle miesięcy, że w zasadzie ich spotkanie można było uznać za urojenie, a jednak było realne, chociaż już jedynie wspomnieniem. Trzeba było sobie jasno powiedzieć, ninja i samurajowie to dwie zdecydowanie różne grupy. On zaufał danemu słowu, zachował się zgodnie z etosem wojownika i zdecydował się czekać na wezwanie. Czekanie to jednak nie miało go zaprowadzić nigdzie. Z drugiej jednak strony, los wynagrodził go zupełnie inaczej. Czy był to przypadek?
- Nie ma przypadków... - odpowiedział sam sobie przekraczając wrota osady, po czym kierując swoje kroki w stronę zajazdu, w którym pierwszy raz spotkał Setsunę. Czy liczył na to, że ona tam będzie? Po prawdzie, cześć jego bardzo tego chciała, z drugiej strony, doskonale zdawał sobie sprawę, jak bardzo jest to nierealne i jaką naukę należało z tego wyciągnąć. Możliwe, że rolą białookiej było właśnie zatrzymać go w Kaigan, by mógł nieść pomoc tak świątyni Amaterasu, jak i mieszkającym tu ludziom - to wcale nie taka zła myśl, czyż nie?
Dotarłszy do celu, niebieskooki wszedł do tawerny, po czym wyjął zza pasa długi miecz, którego jednak nikomu nie przekazywał. Mimo bliskości szkoły Taka, tradycje z Yinzin nie były tutaj kultywowane, a na kontynencie lepiej było nie rozstawać się z mieczem (i nie chodziło o potencjalną walkę, bardziej o to, że ktoś mógłby chcieć zostać jego nowym "właścicielem"). Tak więc, niebieskooki zachował swój miecz przy sobie, chociaż już nie za pasem, po czym udał się gdzieś wgłąb szukając wolnego miejsca i przysłuchując się to temu, to owemu - warto wiedzieć, co w trawie piszczy, czyż nie?

[Hyuuga Setsuna]

Dzień był przyjemny, świeciło słońce i wiał lekki wiaterek. Nie bardzo wiedziała czy była z niego zadowolona czy też nie. To był jeden z tych dni w których sama nie wiedziała czego chciała. To było trochę takie : mieć dango i zjeść dango. No właśnie miała ochotę na dango i to ją właśnie tu sprowadziło: miękkie ryżowe kuleczki na patyku z cudownie słodką pastą z czerwonej fasoli. Nawet tutaj wiedziano co to jest. A tu właśnie mieli najlepsze. W każdym razie mieli najlepszy stosunek jakości do ceny. Nie wszystko musiało być rybą co nie?
Wkroczyła do pomieszczenia i rozejrzała się, ot tak z przyzwyczajenia. To dość przydatny nawyk kiedy się wchodzi no nowego pomieszczenia. Z czasem zaczęła poznawać niektórych klientów, miała wrażenie, że to stali bywalcy. Kuchnie mieli dobrą, ceny na tyle przyzwoite, że miejscowi też się tu zapuszczali a nawet często przesiadywali. Po szybkiej ocenie pomieszczenia zauważyła nową twarz. I zamarła na chwilę. Poznała go od razu, chociaż nie widziała go już tyle czasu. Zastanawiała się czy podejść. Nie była gotowa na to. Teraz. Nabrała powietrza dla dodania odwagi. I podeszła do niego - Przepraszam, czy tu wolne?- zapytała z głupia. Przecież widziała, że jest wolne. Chyba, ze na kogoś czekał… może przyjechał bo miał się z kimś spotkać. - Chyba, że na kogoś czekasz…- ciekawe czy ją pamiętał.